ေက်ာင္း ပိတ္တုိင္း ဆရာႀကီးတုိ႔ လင္မယားနဲ႔အတူ အဲဒီအလြန္လွတဲ့ ေရွးေဟာင္းအိမ္ႀကီးမွာသြားၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္း ပါတယ္။ အင္း… ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးကေတာ္ အသက္မရွည္ခဲ့တာ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ဆရာႀကီး ကေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ တက္ေနတုန္းမွာ ဆံုးသြားရွာတယ္ ခင္ဗ်ာ့" ေလာ္ရာ့ အေနျဖင့္ မစၥတာခ်ဳိအေပၚတြင္ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သြားခဲ့ၿပီ။ စိတ္ကိုလည္း တံုးတံုးခ်ၿပီး ဆံုး ျဖတ္ လုိက္သည္။ သူမ ကံေကာင္းပါသည္။
သို႔ျဖင့္ သူမ က တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာလုိက္သည္။ "ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္မနဲ႔အတူ လုိက္ခဲ့ပါ… မစၥတာခ်ဳိ"
"ေကာင္းပါၿပီ မစၥက္ဝင္းတား၊ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ သြားၾကတာေပါ့" ကို ဆက္ဖတ္ရန္.....................
ေလာရာသည္ ဆုိးၿမိဳ႕ထဲတြင္ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ကားစီးလာရင္း ဆုံးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိ အၿပစ္ခ်မွတ္ လုိက္သည္။ ဆုံးၿဖစ္ခ်က္က အၿခားမဟုတ္။ သူမအေနၿဖင့္ ဘယ္ကိစၥကုိမွ ရွင္လင္း ေၿပာ ၿပၿခင္း မၿပဳရန္ ၿဖစ္သည္။ သူမသည္ ဤသင္ခန္္းစာကုိ ကေလးဘ၀ကပင္ ရလာခဲ့သည္။
အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ မိခင္ၾကီးက ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းၿခင္း၊ စြပ္စြဲေၿပာဆုိၿခင္း ၿပဳလာလွ်င္ သူမက ဘာမွ ၿပန္မေၿပာ ဘဲ တုဏိွဘာေ၀ ၀ါဒကုိ က်င့္သုံးကာ ၿငိမ္၍သာ ေနလုိက္ေတာ့သည္။
တစ္ပါးသူ ထံမွလည္း ရွင္းလင္းခ်က္ မေတာင္း။ မိမိကလည္း ရွင္းလင္းခ်က္ မေပးၿခင္းၿဖင့္ သူမအဖုိ႕ ကေလးဘ၀၊ မိသားစုဘာ၀ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ဘ၀မ်ားတြင္ စိတ္ခ်မ္းသာမူကုိ ရရွိခဲ့သည္။
ယခုလည္း မစၥတာခ်ဴိႏွင့္အတူ လူူစည္းကားေသာ လမ္မ်ား၊ ပန္းၿခံမ်ားကုိ ၿဖတ္ကာ အငွားကားစီး လာစဥ္ သူမ သည္ စကားကုိ လုိအပ္သေလာက္သာ ေၿပာလာခဲ့သည္။ မစၥတာခ်ဳိက အလြန္ ေဖာ္ေရြ သည္။ အလြန္ယဥ္ေက်း သည္။ စကားေၿပာလည္း လိမၼာသည္။
သူက လမ္းတြင္ ၿဖတ္္ေက်ာ္လာေသာ အထိမ္းအမွတ္ ရုပ္တုမ်ား၊ ေက်ာက္တုိင္မ်ားႏွင့္ အေဆာက္ အအုံမ်ား အေၾကာင္း ကုိ ေလာ္ရာအား ရွင္းျပလာသည္။ ေလာ္ရာအား အေမရိကသုိ႕ မျပန္ခင္ ေရွးေဟာင္း နန္းေတာ္ မ်ားႏွင့္ အသစ္ တည္ေဆာက္ထားေသာ အမ်ဳိးသားျပတုိက္ကုိ သြားၾကည့္ရန္ လည္း တုိက္တြန္းသည္။
ေလာ္ရာ က ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ အျပံဳးျဖင့္သာ တုံျပန္သည္။ သုိ႕ေသာ္ အခ်ိန္ရလွ်င္ မစၥတာခ်ဳိ ဖိတ္ ေခၚ သည့္ ေနရးမ်ားသုိ႕ သြားလည္မည္ဟုေတာ့ ရည္ရြယ္ထားသည္။
သူမက မစၥတာခ်ဳိ ၏ ရုပ္ရည္ႏွင့္ အေျပာအဆုိကုိ နဂုိကတည္းက သေဘာက်ျပီးသား။
သူမသည္ ေယာက်ာ္းေတြႏွင့္ ဆက္္ဆံရာတြင္ က်င့္သားရေနျပီ။သပံၸပညာရွင္ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေယာက်ာ္းေတြ အမ်ားၾကီးႏွင့္လက္တဲြျပီး သုေတသန လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားၾကီးလုုပ္ဖူးခဲ့ၿပီး။ ထုိေၾကာင့္ သူမေနၿဖင့္ ဘယ္ေယာက်္ားႏွင့္ မဆုိ ရွက္ရြံ႕ တြန္ဆုတ္ၿခင္း မရွိဘဲ တန္းတူ ဆက္ဆံရဲသည္။
သုိ႕ေသာ္…. ယခု မစၥတာခ်ိဳကေတာ့ သူမအဖုိ႕ လူသစ္ ၿဖစ္ေနသည္။ အၿပင္ပန္း အေနအထားထက္ အတြင္း သေဘာ အေနအထား က ပုိ၍ စိမ္းေနသည္။
သူက သူမ ေမွ်ာ္လင့္ထာထက္ ပုိ၍ ယဥ္ေက်း ေဖာ္ေရြာ္လြန္းေနသည္။ သူမ ေမွ်ာ္လင့္တာထက္ ပုိ၍ လည္ပတ္ လိမၼာလြန္းေနသည္။ ထုိုေၾကာင့္ သူ႔ကုိ အၾကြင္းမဲ့ နားလည္ရန္ မလြယ္။
ပထမ တြင္ သူမ၏ ရုတ္တရက္ ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ေဇာဆႏၵေၾကာင့္ မစၥတာခ်ိဳ အေပၚတြင္ အခ်ိန္တုိ အတြင္း ယုံၾကည္မိခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သူမက သံသယ ၀င္လာမိၿပီ။
သူမသည္ ဓာတ္ခဲြခန္းထဲတြင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ သုေတသန လုပ္ခဲ့ေသာ စိတ္ရွည္ၿခင္း ပညာကုိ ရခဲ့ သည္။ ယခုလည္း ယင္းပညာၿဖင့္ပင္ မစၥတာခ်ိဳ အား သူမ အကဲခတ္ ေလ့လာေနသည္။
သူက ေယာက်ာ္းပီသည္။ အသိဉာဏ္လည္း ရွိသည္။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာသည္။ သုိ႔ေသာ္ အသိခက္ေသာ "မင္" ေတာ့ရွိသည္။ သူက ပြင္းလင္းသည္။ ရွက္ရြံ႕ၿခင္း လုံး၀မရွိ။ သုိ႕ေသာ္... သူ စကားေၿပာေသာအခါ မေၿပာဘဲ ခ်န္ထားတာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေနေသးသည္ဟု ေလာ္ရာက ယူဆ သည္။ ထိုေၾကာင့္... လိမၼာပါးနပ္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ေလာ္ရာက သတိႏွင့္ ေၿဖေနရသည္။ "မစၥ၀င္းတားက အႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ထင္ပါတယ္။" "မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္က အဲဒီလုိ ဘာေၾကာင့္ထင္သလဲ" "မစၥ၀င္းတားရဲ႕ ေၿပာပုံဆုိပုံနဲ႕ အမူအရာကုိၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ထင္မိတာပါ" "ကြ်န္မက သပံၸပညာရွင္ပါ" သူ ေတာ္ေတာ့္ကုိ စိတ္၀င္စား သြားသည္။
အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ သိပံၸပညာရွင္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ၾကီးလုိပဲ ခင္ဗ်ာ့"
"ရွားေတာ့ ရွားပါတယ္။ ဒါေပမယ္ မဆန္႔က်င္ပါဘူး။ အထူးသၿဖင့္ ကြ်န္မတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ မဆန္႔က်င္ပါဘူး။ ကြ်န္မက အဏၰ၀ါေဗဒသိပံၸပညာရွင္ပါ။ ရွင္လုိ႔ပဲ အဏၰ၀ါေဗဒ ေဆးသိပံၸပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ဆုိပါ ေတာ့"
"ဒါဆုိ မစၥက္၀င္းတားက ေဆး၀ါး ေဖာ္စပ္ဖုိ႔အတြက္ ေရေအာက္ သုေတသန လုပ္တာေပါ့ေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကုိးရီးယား လူမ်ဳိးေတြလည္း၊ ပင္လည္ထြက္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေဆး၀ါးကုသ ေနၾကပါတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မ တစ္ခါတေလ ေရေအာက္ သုေတသန လုပ္ပါတယ္။ လက္ထပ္ၿပီးေတာ့မွ သိပ္မလုပ္ေတာ့ ပါဘူး" "ဘယ္လုိ သုေတသနမ်ဳိး လုပ္ပါသလဲ" "ကြ်န္မ ေနာက္ဆုံးလုပ္ခဲ့တဲ့ သုေတသန လုပ္ငန္းကေတာ့ ပနားမာ၊ ကမ္းေၿခ စူးစမ္းေရး လုပ္ငန္းပါ။ အဲဒီမွာ ကြ်န္မ ေရေပၚေမ်ာ ပုိးမႊား၊ သုေတသန လုပ္ခဲ့ပါတယ္" "မစၥ၀င္းတား တစ္ေယာက္တည္းပါလား"
"မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မနဲ႔အတူ အၿခား သိပံၸပညာရွင္ သုံးေယာက္လည္း ပါတယ္။ ကြ်န္မတုိ႔က သမုဒၵရာ နဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ေရေအာက္ ၾကမ္းၿပင္ ပုံးပန္း သ႑ာန္။ကြန္တုိ အေနအထား။ ေရအမ်ဳိးအစား။ ေရစီး အေၾကာင္း။ ေရေန သက္ရွိအပင္ေတြ။ သတၱ၀ါေတြအားလုံး ေလ့လာတယ္။ သမုဒၵရာရဲ႕ ဓာတုေဗဒနဲ႔ ရူပေဗဒ သဘာ၀ေတြ အားလုံးပါပဲ။ အဲဒီလုိ ေလ့လာတဲ့အခါ တာ၀န္ခဲြၿပီး ေလ့လာၾကပါတယ္။ ကြ်န္မ တာ၀န္ ကေတာ့ ေရေနအပင္ေတြနဲ႔ ေရေန သတၱ၀ါေတြရဲ႕ ဆက္ႏြယ္မူပါပဲ"
"ဟုတ္ကဲ့။ သူတုိ႕က တစ္မ်ဳိးနဲ႔ တစ္မ်ိဳး ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေရသတၱ၀ါေတြပဲ။ သိပ္ၿပီး အေရးပါပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မစၥက္၀င္းတား ရဲ႕ လုပ္ငန္းအတြက္ သိပ္ၿပီးဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ အံံ႔လည္း အံ႔ၾသပါ တယ္၏"
ေလာရာက ဘာမွ ၿပန္မေၿပာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတုိ႔ စီးလာေသာ ကားလည္း အုတ္တုိက္ ၾကီး ႏွစ္ခုၾကားတြင္ ညပ္ေနေသာ တုိက္ခံအိမ္ ကေလး တစ္ခုေရွ႕တြင္ ရုတ္တရက္ ထုိးရပ္လုိက္ေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ သည္။
မစၥတာခ်ိဳက တကၠစီ ဒရုိင္ဘာအား တစ္စုံတစ္ရာ ေၿပာသည္။ ဒရုိင္ဘာက ေခါင္းညိတ္ၿပသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မစၥတာခ်ိဳက ေလာ္ရာဘက္သုိ႕ လွည့္ကာ...
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္ၿပီ မစၥက္၀င္းတား။ မစၥက္၀င္းတား ခြင့္ၿပဳမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အရင္ မိတ္ဆက္ေပး ပါရေစ။ ၿပီးေတာ့... ကၽြန္ေတာ္က အၿပင္ဘက္က ေစာင့္ေနပါမယ္…"
နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ေတြ႔ၾကရေတာ့မည္။ သူမ တစ္ေယာက္တည္း မေတြ႕ခ်င္။
"အၿပင္ က ေစာင့္မေနပါနဲ႔ မစၥတာခ်ိဳ။ ကၽြန္မနဲ႔ အတူတူပဲ လိုက္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မက ကုိရီးယားစကား မတက္ပါဘူး။ မစၥတာခ်ဳိ ကပဲ စကားၿပန္ လုပ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ခု ေၿပာဦးမယ္။ ကၽြန္မက ကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမ ကုိ ေတြခ်င္လုိ႔ လာခဲ့တာပါ"
"ဟုတ္ကဲ့...ရပါတယ္"
မစၥတာခ်ဳိက တကၠစီေပၚမွ ဆင္းကာ ဒရုိင္ဘာအား လက္ကာၿပၿပီး ကားထဲတြင္ ေစာင့္ေနရန္ အရိပ္ၿပ လိုက္သည္။
"ကဲ... မစၥက္၀င္းတား။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္သြားစုံးစမ္း ၾကည့္လုိက္ပါဦးမယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔နာမည္ ဘယ္လုိ ေခၚပါသလဲ"
"မစၥ... မစၥက္... ကင္...။ ဟုတ္ပါတယ္...မစၥက္ကင္ဆြန္ယာတဲ့"
မစၥတာခ်ဳိ က အိမ္ေရွ႕တံခါးသုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည္။
တစ္၀က္ ပြင့္ေနေသာ သစ္သားတံခါးကုိ ေခါက္လုိက္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေခ်ာင္းသံ ေပးလုိက္သည္။
မၾကာမီတြင္ အဘြားၾကီး တစ္ေယာက္ တံခါး လာဖြင့္ေပးသည္။ အဘြားၾကီးသည္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ အနက္ေရာင္ ခ်ည္ဂါ၀န္ ကုိ ၀တ္ထားသည္။ အက်ႌက အစိမ္းေရာင္။
မစၥတာခ်ဳိိ က တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေၿပာလုက္သည္။ အဘြားၾကီးက ေခါင္ညိတ္ၿပသည္။ မစၥတာခ်ိဳက ထပ္ ေၿပာသည္။ အဘြားၾကီးက ေခါင္းခါၿပသည္။ မစၥတာခ်ိဳ ကားဆီသုိ႔ ၿပန္လာသည္။
"မစၥကင္ အိပ္ေနတယ္တဲ့ မစၥက္၀င္းတားကုိ အိမ္ေပၚတက္ဖုိ႔ ဖိတ္ပါတယ္။ သူ႕သမီးကုိ အဘြားၾကီး ႏူိးေပးလိမ့္ မယ္" ေလာ္ရာ ခဏ စဥ္းစားေနၿပီးးေတာ့မွ... "ဒီအိမ္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ေကာ ရွိသလား"
မစၥတာခ်ိဳ ၿပန္လာကာ ေလာ္ရာအား ဘာသာၿပန္ေၿပာသည္။ "ကေလးတစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္တဲ့"
"ေယာက်ာ္းကေလးလား" "ဟုတ္ပါတယ္" "အခု သူ ရွိသလား"
မစၥတာခ်ိဳမွာ အဘြားၾကီးဆီ ေၿပးေမးရၿပန္သည္။ အဘြားၾကီးက ေခါင္းခါၿပသည္။ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးၿဖင့္ စကားလည္း က်ယ္က်ယ္ေၿပာသည္။ မစၥတာခ်ိဳက တုိးတုိးေၿပာရန္ လက္ကာၿပသည္။
ၿပီးေတာ့ ေလာ္ရာ့ဆီ လာၿပီး ၿပန္ေၿပာသည္။
"ကေလး ေလာေလာဆယ္ အိမ္မွာ မရွိဘူး။ အဘြားက ေၿပာေတာ့ ကေလးက သိပ္ၿပီး ဆုိးတယ္တဲ့။ အၿမဲတမ္း အိမ္က ထြက္ေၿပးတတ္တယ္တဲ့။ ထမင္းမစားရေတာ့မွ အိမ္ၿပန္လာတတ္တယ္တဲ့။ ဒီကေလးေၾကာင့္ သူနဲ႔ သူ႔သမီး တုိ႔မွာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ၿဖစ္ေနၾကရသည္။ သူ႔အေၿပာအ ရဆုိရင္ ကေလးက ပ်က္စီးခ်င္တုိင္း ပ်က္စီးၿပီး အရုိင္းကေလး ၿဖစ္ေနတယ္။ အသက္က ၁၁ ႏွစ္ ရွိၿပီတဲ့ မစၥက္၀င္းတား"
"ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အဘြားၾကီးနဲ႔ သူ႔သမီးကုိ ကၽြန္မ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ သူခမ်ာ သိပ္ပင္ပန္းေနရွာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူ႕ကုိ ႏႈိးရတာ အားနာစရာေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက သူနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လြန္းလုိ႔ အေဝးၾကီးက လာခဲ့ရတာပါ။ ကိစၥၿပီးရင္ေတာ့ အၿမန္ဆုံး ၿပန္ခ်င္ပါတယ္ မစၥတာခ်ိဳ" "ဟုတ္ကဲ့...၊ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ ပါတယ္ မစၥက္ဝင္းတား"
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲသုိ႔ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ အခန္းက က်ဥ္းေသာ္လည္း သန္႔ရွင္း သည္။ အခန္းထဲတြင္ စားပဲြနိမ့္ကေလး တစ္လုံး။ စားအုပ္ သုံးေလးအုပ္ႏွင့္ ၾကမ္းခင္းထုိင္ဖုံမ်ားရွိ သည္။ အခန္းနံရံတြင္ ရႈခင္းပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ကပ္ထားသည္။ တၿခား ဘာပစၥည္းမွ မရွိ။ အဘြားၾကီး က ထုိင္ဖုံတစ္ခုံကုိ လက္ႏွင့္ ပုတ္ၿပသည္။ သူက မစၥက္ဝင္းတားကုိ ထုိုင္ပါလုိ႔ ဖိတ္တာ ဟု မစၥတာခ်ိဳက ေၿပာၿပသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္ၾကသည္။ အဘြားၾကီး အခန္းထဲ ၿပန္ဝင္သြားသည္။ သူတုိ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနၾက သည္။ မစၥတာခ်ိဳက ဘာစကား မွ မေၿပာေတာ့။ ေလာ္ရာက စဥ္းစားေနသည္။ သူမသည္ ဘာေၾကာင့္ ေရာက္လာေၾကာင္း ကုိ မစၥတာခ်ိဳအား အေသးစိတ္ ေၿပာၿပသင့္ မသင့္ ခ်ိန္ဆေန သည္။ ေနာက္ဆုံး ေတာ့... အုိ... မလုိအပ္ပါဘူးေလ ဟု ဆုံျဖတ္လုိက္သည္။ သူမသည္ သည္ပုဂိၢလ္ႏွင့္ သိကၽြမ္းခဲ့သည္ မွာ နာရီပုိင္းမွ်သာ ရွိေသးသည္။ ေနာက္ နာရီပုိင္း အတြင္းတြင္ပင္ သူႏွင့္ ၿပန္လည္ ခဲြခြာရေတာ့မည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပန္ဆုံစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့။
သူမက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ၿပံဳး၍ၾကည့္သည္။ ေက်းဇူးတင္ အၿပံဳး။ သူက အိမ္ရွင္ကိုယ္စား ေတာင္းပန္ စကား ဆိုသည္။
"ၾကည့္ရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဆင္းရဲပံုရတယ္ မစၥက္ဝင္းတား။ မစၥကင္က ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲ မသိဘူး။ ေယာက်္ားေတာ့ ရွိပံုရတယ္။ ရွိရင္လည္း သူ႔ေယာက်္ားက အလြန္ဆံုး စာေရးအဆင့္ ေလာက္ပဲ ရွိမွာပဲ။ မစၥကင္က အရက္္ဆိုင္ တစ္ခုခုမွာမ်ား လုပ္သလား မသိဘူး။ အရက္ဆိုင္မွာလုပ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ မ်ားေသာအားျဖင့္ ညပုိင္းမွ လုပ္ၾကရတယ္။ ေယာက်္ားေတြက ညပိုင္း အိမ္မွာရွိွ ၾကတာကိုး။ အေျခအေန ၾကည့္ရတာေတာ့ မစၥကင္ဟာ ေယာက်ာ္းရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ မစားေလာက္လို႔ ညပိုင္း အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ပံုပဲ"
ေလာ္ရာ က ျပန္မေျပာ။ ျပန္ေျပာရန္ အခ်ိန္လည္း မရေတာ့။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္..... အိမ္ခန္းတြင္းတံခါး ျဖည္းျဖည္းပြင့္လာၿပီး တံခါးဝတြင္ ဆြန္ယာ ေပၚလာ ေသာေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္သည္။
ေလာ္ရာက ဆြန္ယာ့ကို ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိလိုက္သည္။ အရြယ္က သိပ္ၿပီး မငယ္ေတာ့ေသာ္လည္း ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ ကေတာ့ ဖြံ႔ထြားစြင့္ကားေနဆဲ။
သူက ကိုရီးယားဝတ္စံု ကို ဝတ္ထားသည္။ အနက္ေရာင္ ဂါဝန္ရွည္ႏွင့္ ရင္သားကို တင္းတင္းစည္း ထားေသာ အျဖဴေရာင္ ေဘာ္ဒီအက်ၤီ......။
နက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္ကိုေတာ့ ေခါင္းေနာက္တြင္ ရစ္ပတ္ ထံုးဖြဲ႔ထားသည္။ မ်က္နွာက ျဖဴေရာ္ေရာ္။ မ်က္လံုးက နက္နက္။ မ်က္ေတာင္ေတြက ေကာ့ပ်ံေနသည္။
အားလံုးၿခံဳၾကည့္လိုက္ လွ်င္ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ေသာ အရိပ္လကၡဏာေတြ ထင္ရွားစြာ ေပၚလြင္ေနသည္။ ကိုယ္ခႏၶာ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ကေလးျဖစ္ေပမဲ့ မိန္းမပီသေသာ ရုပ္သြင္ရွိသည္။ အရိုးအဆစ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေျပျပစ္သည္။ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာလွပသည္။
ေလာ္ရာက ၾကည့္ေနရင္းမွပင္ မနာလုိခ်င္သလို ျဖစ္လာမိသည္။
အေမရိကားမွ ထြက္ခြာလာစဥ္က သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခ်လာသည္။
ဆြန္ယာ့ကို ပထမဆံုးျမင္ရ၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ သူမ၏ ခံစားခ်က္အေပၚ အေျခခံကာ အနာဂတ္ စီမံ ကိန္းကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္မည္ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္ က သူမက ခရစၥအား ေျပာခဲ့သည္။
''ေမာင့္ကို ကၽြန္မ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာမယ္။ ကၽြန္မက အဲဒီမိန္းမနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူး။ သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မမွာ ဘာတာဝန္မွလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့... ကေလး အတြက္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုရင္ ကေလးဟာ ေမာင့္ရင္ေသြး ျဖစ္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္.... ေမာင့္ ရင္ေသြးမို႔ ကၽြန္မမွာလည္း တာဝန္ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုေရာက္ရင္ ကေလးကို ေက်ာင္းထားဖို႔ ကိစၥ ကၽြန္မ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့မယ္။ သူ႔ကို ဒီကိုေတာ့ ေခၚမလာႏ္ိုင္ဘူး။ သူ႔ႏိုင္ငံမွာပဲ ေနပါေစ''
ခရစၥက သူမမ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနရာမွ...
''ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုရီးယားႏိုင္ငံဟာ သူ႔ႏိုင္ငံပါ။ ဒါ အမွန္ပါပဲ''
ဆြန္ယာသည တံခါးဝတြင္ ရပ္ေနရာမွ အခန္းထဲ သို႔ ျဖည္းျဖည္းကေလး ေလွ်ာက္ ဝင္လာသည္။ ေျခ ေထာက္တြင္ ရာဘာညွပ္ဖိနပ္ စီးထားသည္။ ေျခေခ်ာင္းကေလးေတြက မသိမသာ ေထာင္ေန ၾက သည္။ သူမက မစၥတာခ်ိဳေရွ႕တြင္ ဝင္ထိုင္ကာ စကားေတြ တရေဟာ ေျပာေတာ့သည္။ သူမ အသံက ညင္သာသည္။ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္၏ အသံမ်ိဳး။ သို႔ေသာ္ ၾကည္လင္စူးရွသည္။
မစၥတာခ်ိဳက ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖင့္ အံ့အားသင့္စြာ နားေထာင္ေနသည္။
''သူ.... ဘာေျပာတာလဲ.... ဟင္''
ေလာ္ရာက မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့၍ ေမးလိုက္သည္။
''သူ အရင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ဖူးသတဲ့''
သူက ဒါပဲ ေျပာသည္။ ထပ္၍ ရွင္းမျပ။
ေလာ္ရာက စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ေနသည္။ မစၥတာခ်ိဳက ဘာမွဆက္မေျပာ၍ သူမက ထပ္ေမးသည္။
''သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္မ ဒီထက္ပိုၿပီး သိခြင့္ရွိိိိိိပါသလား.... မစၥတာခ်ိဳ''
''ျဖည္းျဖည္းေပါ့ မစၥက္ဝင္းတား''
မစၥတာခ်ိဳက ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ေျပာသည္။
''သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ မွတ္မိၿပီ''
ထို႔ေနာက္ မစၥတာခ်ိဳႏွင့္ ဆြန္ယာတို႔ ဆက္လက္၍ စကားေျပာၾကသည္။ ဆြန္ယာ ေျပာေနစဥ္ မစၥတာခ်ိဳက မၾကာခဏ ျဖတ္၍ေမးသည္။
ဆြန္ယာက အသံေအးေအးျဖင့္ စိတ္ပါလက္ပါ မနားတမ္း ေျပာေနသည္။
အဘြားၾကီး ဝင္လာၿပီး အိမ္တြင္းထရံကို ေက်ာမွီ၍ ထိုင္သည္။
အိမ္ေရွ႕တံခါးဝတြင္ ကေလးေတြ ဝိုင္းအံုလာၾကသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိခ်င္၍ အခ်င္းခ်င္း တိုးေဝွ႔ၿပီး မ်က္လံုးအဝိုင္းကေလးမ်ားျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။
မစၥတာခ်ိဳက အိမ္ေရွ႕သို႔ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ကေလးေတြကို ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္။ ကေလးေတြ လူ အုပ္ကြဲၿပီး လမ္းေပၚသုိ႔ ေျပးထြက္သြားၾကသည္။ အတန္ၾကာ၍ ဧည့္သည္ေတြ စကားဆက္ေျပာၾက ခ်ိန္က်ေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြ မသိမသာႏွင့္ တံခါးဝတြင္ ျပန္စုၾကျပန္သည္။
ေလာ္ရာက ေစာင့္ေနသည္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားၿပီိိိိိဟု ထင္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ နာရီဝက္မွ် သာ ၾကာသည္။ မစၥတာခ်ိဳက ေတာင္းပန္သည္။
''နည္းနည္း ၾကာသြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ.... မစၥက္ဝင္းတား။ မစၥကင္က အိမ္ခန္းကိစၥန႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနရရွာတယ္။ အိမ္ရွင္က အိမ္ေျပာင္းဖို႔ လာေျပာေနတယ္။ ဒီၾကားထဲ သားက ေလးကလည္း ထိန္း မရေအာင္ ဆိုးသြမ္းေနတယ္။ ကေလးက အိမ္နီးခ်င္းေတြဆီက တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ခဏ ခဏ ခိုးယူေန တယ္။ သူ႔မွာ ေယာက်္ား လည္း မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ္႔ တစ္အိမ္လံုး စားဝတ္ ေနေရးအတြက္ သူ တစ္ေယာက္ တည္း ဒိုင္ခံ ရွာေဖြေန ရရွာတယ္''
''သူက ဘယ္မွာ လုပ္သလဲ'' ေလာ္ရာက ျဖတ္ေမးသည္။
မစၥတာခ်ိဳက မသိမသာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ သူက ပိုးလက္ကိုင္ပဝါကို ထုတ္ၿပီး နဖူးကို ေခၽြးသုတ္ သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ဖဝါးေတြကို သုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ.....
''ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေတာ့မွ ေျပာျပပါ့မယ္။ သူက သူ႔ရဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ဆံုး ျပႆနာကို ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေျပာျပတယ္။ တျခား မဟုတ္ပါဘူး။ သားကေလး ျပႆနာပါပဲ။ ကေလးက တျခား ကေလးေတြလို မဟုတ္ဘူး။ အေမရိကန္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ရတဲ့ ကေလးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က သူနဲ႔ အဲဒီလူနဲ႔ ဆံုခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ၿပီးစ ကာလက ဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အတူတူူေနခဲ့ၾကတယ္။ အေမရိကန္က သူ႔ကို လက္ထပ္ ယူလိမ့္မယ္လို႔ ကတိေပးတယ္။ ကေလးတစ္ လသား အရြယ္မွာ အဲဒီလိူဟာ အေမရိကားကို ျပန္သြားတယ္။ အဲဒီကတည္းက ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့ ဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူ႔မွာ သားကေလးကိုပဲ တာဝန္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ေနရ တာေပါ့။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီကိိစ ၥဟာ သူ႔တာဝန္ လံုးဝ မဟုတ္ပါဘူး မစၥက္ဝင္းတား''
သည္စကား ၾကားရေတာ့ ေလာ္ရာ၏ ရင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခုန္လာသည္။ သို႔ေသာ္... သူမအေနျဖင့္ လင္ေတာ္ေမာင္အား သိကၡာခ်၍ မျဖစ္။ သူမသည္ ခရစၥ၏ ဇနီးအျဖစ္ လာေရာက္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ အျဖစ္သာ လာေရာက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို သူတို႔အား ေျပာျပရသည္။
''သူ႔တာဝန္ မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႔ တာဝန္ ျဖစ္ရမွာလဲ'' ေလာ္ရာက တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာသည္။ ''သူက ကေလးရဲ႕ မိခင္အရင္းပဲ၊ သူပဲ တာဝန္ယူရမွာေပါ့'' ''ကၽြန္ေတာ္တုိ္႔ ႏိုင္ငံမွာက သားသမီးကိစၥကို အေဖလုပ္သူကပဲ လံုးဝ တာဝန္ယူရ ပါတယ္.... မစၥက္ ဝင္းတား။ အေဖမရွိတဲ့ အိမ္ဟာ မိသားစု မရွိတဲ့အိမ္ပဲ။ ကေလးကိုလည္း ဘယ္သူ မွ အသိအမွတ္ မျပဳ ဘူး။ သူ ေက်ာင္းေနလို႔ မရဘူး။ အလုပ္ လုပ္လို႔လည္း မရဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ အေဖ လုပ္သူ က ကေလးကို တရားဝင္ ေမြးစာရင္း မသြင္းခဲ့လို႔ပဲ။ အဲဒါဆိုရင္ ကေလးကိုလည္း ေမြးဖြားခဲ့တယ္လို႔ကို အသိအမွတ္ မျပဳ ဘူး။ သူ႔မွာ မိသားစု မရွိဘူး။ သူ႔ကို အကာအကြယ္ေပးမယ့္လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မို႔ သူလည္း ရွိကို မရွိဘူး။ အဲဒီလိုပဲ သေဘာထားၾကတယ္။ ဒါဟာ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ရိုးရာ ထံုးစံပဲ''
ေလာ္ရာ က ရုတ္တရက္ ေဒါသထြက္ခ်င္သလိုပင္ ျဖစ္လာမိသည္။
''ဘယ့္ႏွယ္.... ရယ္စရာႀကီးပါလား။ ဒီကေလးဟာ တကယ္လည္း ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း အသက္ ထင္ရွား ရွိေနတယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား သူ မရွိပါဘူး ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ ဓေလ့ ထံုးစံပါလား''
''ဟုတ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ခက္ပါတယ္။ ဒီထံုးစံအရ အေဖမရွိတဲ့ ကေလးဟာ လံုးဝ တရား မဝင္ပါဘူး။ လူ႔ေလာကမွာ လံုးဝ မရွိပါဘူး" ေလာ္ရာ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့။ သူမသည္ ထူးဆန္းေသာ ကမာၻသစ္တစ္ခု သုိ႔ေရာက္ေနပါေရာ လား။ သူမ မၾကားဖူး မႀကဳံဖူးေသာ ကမာၻသစ္တစ္ခုသုိ႔ ေရာက္ေနပါေရာလား။ သူမ တစ္ခါမွ မျမင္မေတြ႕ဖူး ေသာ လူေတြၾကားထဲ ေရာက္ေနပါေရာလား။
သူမ က ေတာင္းပန္သည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆြန္ယာဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားတြင္ မိန္းမသားခ်င္းအျပန္အလွန္ စာနာစိတ္၊ နားလည္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚ သြားၾက သည္။
ထို႔ေၾကာင့္… ဆြန္ယာက ေလာ္ရာ၏အၾကည့္ကို တံု႔ျပန္ေသာအားျဖင့္ ထိုင္ရာမွထကာ အခန္းအလယ္ ရွိ စားပြဲအနိမ့္ကေလး ၏အံဆြဲကိုဖြင့္သည္။ အံဆြဲထဲမွ ပိုးထည္စျဖင့္ ပတ္ထားေသာ စာအိတ္တစ္အိတ္ ကို ဆြဲထုတ္လုိက္သည္။ စာအိတ္ထဲမွ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံု ထုတ္ယူကာ မစၥတာခ်ဳိ ထံသုိ႔ ကမ္းေပးသည္။ ပါးစပ္ကလည္း တစ္စံုတစ္ရာ ကို တိုးတိုးကေလး ေျပာသည္။
မစၥတာခ်ဳိက ဓာတ္ပံုမ်ားကို ေခတၱၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေလာ္ရာဆီ လက္ဆင့္ကမ္းလုိက္သည္။
"ကေလးအေဖ ဓာတ္ပံုေပါ့" အမွန္အတုိင္းေျပာရလွ်င္ ေလာ္ရာသည္ ယင္းဓာတ္ပံုေတြကို လံုးဝမၾကည့္ခ်င္။ သုိ႔ေပမဲ့… သူမက ဓာတ္ပံုမ်ားကို လွမ္းမိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။
ဟုတ္ပါသည္။ ခရစၥ၏ပံု အစစ္ပါပဲ။ စစ္သားကေလး ခရစၥက ဆြန္ယာ၏ပခံုးကို ဖက္ထားေသာပံု။ ဆြန္ ယာ့႐ုပ္ က အလြန္ငယ္ေသးသည္။ သူကေလးသည္ ခရစၥ၏မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္ရင္း အၿပဳံးေတြ ေဝေန သည္။ ေနာက္တစ္ပံုတြင္ ခရစၥက သူ႔သားကေလး ရင္ခြင္ပုိက္ ေပြ႕ခ်ီထားသည္။ ဆြန္ယာက သူမ၏ဦးေခါင္း ကို ခရစၥ၏ပခံုးေပၚတြင္ ရြရြကေလး မွီတင္ထားသည္။ ငါ့ဝမ္းကေမြးတဲ့ ငါ့ရင္ေသြးကေလးကို သူ အခုလို ေပြ႕ခ်ီထားတာ ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ခြင့္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။
ယင္းသုိ႔ ေတြးရင္း ေလာ္ရာ၏ရင္တြင္ စူးရွေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားလုိက္ရ သည္။ သူမသည္ ရင္၌ျဖစ္ေသာ ေဝဒနာကိုဟန္မပ်က္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရင္းမွ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ဆြန္ယာ့ လက္ထဲ သုိ႔ ျပန္ထည့္ေပးလုိက္သည္။ ယခု အခ်ိန္မွစ၍ ဆြန္ယာ့ႏွင့္ တုိက္႐ုိက္စကားေျပာခ်ိန္ တန္ၿပီဟုလည္း ေတြး လုိက္မိသည္။
"အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္ေသးသလား" ေလာ္ရာက ေမးလုိက္သည္။ ေလာ္ရာက ေမးလုိက္သည္။
ဆြန္ယာက ေခါင္းခါျပရင္း… "သိပ္ မတတ္ေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္"
"ေျပာသာ ေျပာစမ္းပါ။ ဘာမွရွက္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ သူ႔ကို မင္းရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လို သေဘာ ထားပါ။ သူကလည္း မင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ တကူးတကန္႔ လုိက္ရွာလာခဲ့ရတာ" ဟု မစၥတာခ်ဳိက အားေပး စကား ေျပာသည္။
ဆြန္ယာက သူမ၏လက္ဖဝါး ႏုႏုကေလးကို ရင္ဘတ္ေပၚ ဖိကပ္လုိက္ၿပီး…
"ေၾသာ္… မမက ကၽြန္မကို ေတြ႕ခ်င္လုိ႔… ဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္။ ညီမကို ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ မမ အေဝးႀကီးကေတာင္ လာခဲ့ရပါတယ္"
ေလာ္ရာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ အျဖစ္မွန္မွတစ္ပါး သူမ ဘာစကားေျပာစရာ ရွိပါဦးမည္ နည္း။
သူမသည္ ဟိုမ်က္ႏွာတစ္လွည့္ သည္မ်က္ႏွာတစ္လွည့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ အားလံုးပင္ ပံုစံတူ အေရွ႕ တုိင္း မ်က္ႏွာ မ်ားခ်ည္းျဖစ္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာတုိင္းပင္ ၾကည္လင္ၾကသည္။ ႐ိုးသားၾကသည္။ စိတ္ရွည္ ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္…တစ္စံုတစ္ရာ ကို သိလိုပံုေပၚလြင္ေနေသာ သံသယ မ်က္လံုးမ်ား…။
ဆြန္ယာက ေရေႏြးအိုးကိုလက္ျဖင့္ အသာစမ္းၾကည့္သည္။ ေရေႏြးက ပူေနတုန္းရွိေသးသည္။ စားပြဲ နိမ့္ကေလးေပၚ မွ ေရေႏြးပန္းကန္မ်ားထဲသုိ႔ ငွဲ႔ထည့္သည္။
မစၥတာခ်ဳိက ေရေႏြးပန္းကန္ကိုယူၿပီး တစ္က်ဳိက္ခ်င္း မႈတ္ေသာက္ေနသည္။ ဆြန္ယာ က ေနရာ တြင္ ေနသားတက်ျပန္ထုိင္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ေပၚတြင္ တစ္ဖက္စီ တင္ထားသည္။
အားလံုးပင္ ေလာ္ရာ့ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔အားလံုး ေလာ္ရာ ေျပာမည့္စကားကိုသာ နားစြင့္ေနၾက သည္။
ေလာ္ရာ့အေနျဖင့္ အျဖစ္မွန္ကို ဖြင့္ေျပာရမည့္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ သူမသည္ လက္ကုိင္အိတ္ကို ဖြင့္ကာ သားေရဖံုး စာအုပ္ပါးကေလး ကို ထုတ္ယူလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္လုိက္သည္။ ခရစၥ၏ ယခုလက္ရွိ အသက္အရြယ္ႏွင့္ ႐ုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပံု။
သူမက စုိက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးေတြကို ေမာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ တကယ့္ကို ျဖဴစင္႐ိုးသားေသာ မ်က္လံုး မ်ား…။ သူမက ဘာစကားမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဓာတ္ပံုကို ဆြန္ယာ့ဆီသုိ႔ ကမ္းေပးလုိက္သည္။
ဆက္ရန္
.
သို႔ျဖင့္ သူမ က တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာလုိက္သည္။ "ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္မနဲ႔အတူ လုိက္ခဲ့ပါ… မစၥတာခ်ဳိ"
"ေကာင္းပါၿပီ မစၥက္ဝင္းတား၊ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ သြားၾကတာေပါ့" ကို ဆက္ဖတ္ရန္.....................
ေလာရာသည္ ဆုိးၿမိဳ႕ထဲတြင္ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ကားစီးလာရင္း ဆုံးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိ အၿပစ္ခ်မွတ္ လုိက္သည္။ ဆုံးၿဖစ္ခ်က္က အၿခားမဟုတ္။ သူမအေနၿဖင့္ ဘယ္ကိစၥကုိမွ ရွင္လင္း ေၿပာ ၿပၿခင္း မၿပဳရန္ ၿဖစ္သည္။ သူမသည္ ဤသင္ခန္္းစာကုိ ကေလးဘ၀ကပင္ ရလာခဲ့သည္။
အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ မိခင္ၾကီးက ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းၿခင္း၊ စြပ္စြဲေၿပာဆုိၿခင္း ၿပဳလာလွ်င္ သူမက ဘာမွ ၿပန္မေၿပာ ဘဲ တုဏိွဘာေ၀ ၀ါဒကုိ က်င့္သုံးကာ ၿငိမ္၍သာ ေနလုိက္ေတာ့သည္။
တစ္ပါးသူ ထံမွလည္း ရွင္းလင္းခ်က္ မေတာင္း။ မိမိကလည္း ရွင္းလင္းခ်က္ မေပးၿခင္းၿဖင့္ သူမအဖုိ႕ ကေလးဘ၀၊ မိသားစုဘာ၀ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ဘ၀မ်ားတြင္ စိတ္ခ်မ္းသာမူကုိ ရရွိခဲ့သည္။
ယခုလည္း မစၥတာခ်ဴိႏွင့္အတူ လူူစည္းကားေသာ လမ္မ်ား၊ ပန္းၿခံမ်ားကုိ ၿဖတ္ကာ အငွားကားစီး လာစဥ္ သူမ သည္ စကားကုိ လုိအပ္သေလာက္သာ ေၿပာလာခဲ့သည္။ မစၥတာခ်ဳိက အလြန္ ေဖာ္ေရြ သည္။ အလြန္ယဥ္ေက်း သည္။ စကားေၿပာလည္း လိမၼာသည္။
သူက လမ္းတြင္ ၿဖတ္္ေက်ာ္လာေသာ အထိမ္းအမွတ္ ရုပ္တုမ်ား၊ ေက်ာက္တုိင္မ်ားႏွင့္ အေဆာက္ အအုံမ်ား အေၾကာင္း ကုိ ေလာ္ရာအား ရွင္းျပလာသည္။ ေလာ္ရာအား အေမရိကသုိ႕ မျပန္ခင္ ေရွးေဟာင္း နန္းေတာ္ မ်ားႏွင့္ အသစ္ တည္ေဆာက္ထားေသာ အမ်ဳိးသားျပတုိက္ကုိ သြားၾကည့္ရန္ လည္း တုိက္တြန္းသည္။
ေလာ္ရာ က ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ အျပံဳးျဖင့္သာ တုံျပန္သည္။ သုိ႕ေသာ္ အခ်ိန္ရလွ်င္ မစၥတာခ်ဳိ ဖိတ္ ေခၚ သည့္ ေနရးမ်ားသုိ႕ သြားလည္မည္ဟုေတာ့ ရည္ရြယ္ထားသည္။
သူမက မစၥတာခ်ဳိ ၏ ရုပ္ရည္ႏွင့္ အေျပာအဆုိကုိ နဂုိကတည္းက သေဘာက်ျပီးသား။
သူမသည္ ေယာက်ာ္းေတြႏွင့္ ဆက္္ဆံရာတြင္ က်င့္သားရေနျပီ။သပံၸပညာရွင္ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေယာက်ာ္းေတြ အမ်ားၾကီးႏွင့္လက္တဲြျပီး သုေတသန လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားၾကီးလုုပ္ဖူးခဲ့ၿပီး။ ထုိေၾကာင့္ သူမေနၿဖင့္ ဘယ္ေယာက်္ားႏွင့္ မဆုိ ရွက္ရြံ႕ တြန္ဆုတ္ၿခင္း မရွိဘဲ တန္းတူ ဆက္ဆံရဲသည္။
သုိ႕ေသာ္…. ယခု မစၥတာခ်ိဳကေတာ့ သူမအဖုိ႕ လူသစ္ ၿဖစ္ေနသည္။ အၿပင္ပန္း အေနအထားထက္ အတြင္း သေဘာ အေနအထား က ပုိ၍ စိမ္းေနသည္။
သူက သူမ ေမွ်ာ္လင့္ထာထက္ ပုိ၍ ယဥ္ေက်း ေဖာ္ေရြာ္လြန္းေနသည္။ သူမ ေမွ်ာ္လင့္တာထက္ ပုိ၍ လည္ပတ္ လိမၼာလြန္းေနသည္။ ထုိုေၾကာင့္ သူ႔ကုိ အၾကြင္းမဲ့ နားလည္ရန္ မလြယ္။
ပထမ တြင္ သူမ၏ ရုတ္တရက္ ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ေဇာဆႏၵေၾကာင့္ မစၥတာခ်ိဳ အေပၚတြင္ အခ်ိန္တုိ အတြင္း ယုံၾကည္မိခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သူမက သံသယ ၀င္လာမိၿပီ။
သူမသည္ ဓာတ္ခဲြခန္းထဲတြင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ သုေတသန လုပ္ခဲ့ေသာ စိတ္ရွည္ၿခင္း ပညာကုိ ရခဲ့ သည္။ ယခုလည္း ယင္းပညာၿဖင့္ပင္ မစၥတာခ်ိဳ အား သူမ အကဲခတ္ ေလ့လာေနသည္။
သူက ေယာက်ာ္းပီသည္။ အသိဉာဏ္လည္း ရွိသည္။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာသည္။ သုိ႔ေသာ္ အသိခက္ေသာ "မင္" ေတာ့ရွိသည္။ သူက ပြင္းလင္းသည္။ ရွက္ရြံ႕ၿခင္း လုံး၀မရွိ။ သုိ႕ေသာ္... သူ စကားေၿပာေသာအခါ မေၿပာဘဲ ခ်န္ထားတာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေနေသးသည္ဟု ေလာ္ရာက ယူဆ သည္။ ထိုေၾကာင့္... လိမၼာပါးနပ္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ေလာ္ရာက သတိႏွင့္ ေၿဖေနရသည္။ "မစၥ၀င္းတားက အႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ထင္ပါတယ္။" "မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္က အဲဒီလုိ ဘာေၾကာင့္ထင္သလဲ" "မစၥ၀င္းတားရဲ႕ ေၿပာပုံဆုိပုံနဲ႕ အမူအရာကုိၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ထင္မိတာပါ" "ကြ်န္မက သပံၸပညာရွင္ပါ" သူ ေတာ္ေတာ့္ကုိ စိတ္၀င္စား သြားသည္။
အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ သိပံၸပညာရွင္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ၾကီးလုိပဲ ခင္ဗ်ာ့"
"ရွားေတာ့ ရွားပါတယ္။ ဒါေပမယ္ မဆန္႔က်င္ပါဘူး။ အထူးသၿဖင့္ ကြ်န္မတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ မဆန္႔က်င္ပါဘူး။ ကြ်န္မက အဏၰ၀ါေဗဒသိပံၸပညာရွင္ပါ။ ရွင္လုိ႔ပဲ အဏၰ၀ါေဗဒ ေဆးသိပံၸပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ဆုိပါ ေတာ့"
"ဒါဆုိ မစၥက္၀င္းတားက ေဆး၀ါး ေဖာ္စပ္ဖုိ႔အတြက္ ေရေအာက္ သုေတသန လုပ္တာေပါ့ေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကုိးရီးယား လူမ်ဳိးေတြလည္း၊ ပင္လည္ထြက္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေဆး၀ါးကုသ ေနၾကပါတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မ တစ္ခါတေလ ေရေအာက္ သုေတသန လုပ္ပါတယ္။ လက္ထပ္ၿပီးေတာ့မွ သိပ္မလုပ္ေတာ့ ပါဘူး" "ဘယ္လုိ သုေတသနမ်ဳိး လုပ္ပါသလဲ" "ကြ်န္မ ေနာက္ဆုံးလုပ္ခဲ့တဲ့ သုေတသန လုပ္ငန္းကေတာ့ ပနားမာ၊ ကမ္းေၿခ စူးစမ္းေရး လုပ္ငန္းပါ။ အဲဒီမွာ ကြ်န္မ ေရေပၚေမ်ာ ပုိးမႊား၊ သုေတသန လုပ္ခဲ့ပါတယ္" "မစၥ၀င္းတား တစ္ေယာက္တည္းပါလား"
"မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မနဲ႔အတူ အၿခား သိပံၸပညာရွင္ သုံးေယာက္လည္း ပါတယ္။ ကြ်န္မတုိ႔က သမုဒၵရာ နဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ေရေအာက္ ၾကမ္းၿပင္ ပုံးပန္း သ႑ာန္။ကြန္တုိ အေနအထား။ ေရအမ်ဳိးအစား။ ေရစီး အေၾကာင္း။ ေရေန သက္ရွိအပင္ေတြ။ သတၱ၀ါေတြအားလုံး ေလ့လာတယ္။ သမုဒၵရာရဲ႕ ဓာတုေဗဒနဲ႔ ရူပေဗဒ သဘာ၀ေတြ အားလုံးပါပဲ။ အဲဒီလုိ ေလ့လာတဲ့အခါ တာ၀န္ခဲြၿပီး ေလ့လာၾကပါတယ္။ ကြ်န္မ တာ၀န္ ကေတာ့ ေရေနအပင္ေတြနဲ႔ ေရေန သတၱ၀ါေတြရဲ႕ ဆက္ႏြယ္မူပါပဲ"
"ဟုတ္ကဲ့။ သူတုိ႕က တစ္မ်ဳိးနဲ႔ တစ္မ်ိဳး ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေရသတၱ၀ါေတြပဲ။ သိပ္ၿပီး အေရးပါပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မစၥက္၀င္းတား ရဲ႕ လုပ္ငန္းအတြက္ သိပ္ၿပီးဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ အံံ႔လည္း အံ႔ၾသပါ တယ္၏"
ေလာရာက ဘာမွ ၿပန္မေၿပာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတုိ႔ စီးလာေသာ ကားလည္း အုတ္တုိက္ ၾကီး ႏွစ္ခုၾကားတြင္ ညပ္ေနေသာ တုိက္ခံအိမ္ ကေလး တစ္ခုေရွ႕တြင္ ရုတ္တရက္ ထုိးရပ္လုိက္ေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ သည္။
မစၥတာခ်ိဳက တကၠစီ ဒရုိင္ဘာအား တစ္စုံတစ္ရာ ေၿပာသည္။ ဒရုိင္ဘာက ေခါင္းညိတ္ၿပသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မစၥတာခ်ိဳက ေလာ္ရာဘက္သုိ႕ လွည့္ကာ...
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္ၿပီ မစၥက္၀င္းတား။ မစၥက္၀င္းတား ခြင့္ၿပဳမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အရင္ မိတ္ဆက္ေပး ပါရေစ။ ၿပီးေတာ့... ကၽြန္ေတာ္က အၿပင္ဘက္က ေစာင့္ေနပါမယ္…"
နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ေတြ႔ၾကရေတာ့မည္။ သူမ တစ္ေယာက္တည္း မေတြ႕ခ်င္။
"အၿပင္ က ေစာင့္မေနပါနဲ႔ မစၥတာခ်ိဳ။ ကၽြန္မနဲ႔ အတူတူပဲ လိုက္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မက ကုိရီးယားစကား မတက္ပါဘူး။ မစၥတာခ်ဳိ ကပဲ စကားၿပန္ လုပ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ခု ေၿပာဦးမယ္။ ကၽြန္မက ကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမ ကုိ ေတြခ်င္လုိ႔ လာခဲ့တာပါ"
"ဟုတ္ကဲ့...ရပါတယ္"
မစၥတာခ်ဳိက တကၠစီေပၚမွ ဆင္းကာ ဒရုိင္ဘာအား လက္ကာၿပၿပီး ကားထဲတြင္ ေစာင့္ေနရန္ အရိပ္ၿပ လိုက္သည္။
"ကဲ... မစၥက္၀င္းတား။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္သြားစုံးစမ္း ၾကည့္လုိက္ပါဦးမယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔နာမည္ ဘယ္လုိ ေခၚပါသလဲ"
"မစၥ... မစၥက္... ကင္...။ ဟုတ္ပါတယ္...မစၥက္ကင္ဆြန္ယာတဲ့"
မစၥတာခ်ဳိ က အိမ္ေရွ႕တံခါးသုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည္။
တစ္၀က္ ပြင့္ေနေသာ သစ္သားတံခါးကုိ ေခါက္လုိက္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေခ်ာင္းသံ ေပးလုိက္သည္။
မၾကာမီတြင္ အဘြားၾကီး တစ္ေယာက္ တံခါး လာဖြင့္ေပးသည္။ အဘြားၾကီးသည္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ အနက္ေရာင္ ခ်ည္ဂါ၀န္ ကုိ ၀တ္ထားသည္။ အက်ႌက အစိမ္းေရာင္။
မစၥတာခ်ဳိိ က တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေၿပာလုက္သည္။ အဘြားၾကီးက ေခါင္ညိတ္ၿပသည္။ မစၥတာခ်ိဳက ထပ္ ေၿပာသည္။ အဘြားၾကီးက ေခါင္းခါၿပသည္။ မစၥတာခ်ိဳ ကားဆီသုိ႔ ၿပန္လာသည္။
"မစၥကင္ အိပ္ေနတယ္တဲ့ မစၥက္၀င္းတားကုိ အိမ္ေပၚတက္ဖုိ႔ ဖိတ္ပါတယ္။ သူ႕သမီးကုိ အဘြားၾကီး ႏူိးေပးလိမ့္ မယ္" ေလာ္ရာ ခဏ စဥ္းစားေနၿပီးးေတာ့မွ... "ဒီအိမ္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ေကာ ရွိသလား"
မစၥတာခ်ိဳ ၿပန္လာကာ ေလာ္ရာအား ဘာသာၿပန္ေၿပာသည္။ "ကေလးတစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္တဲ့"
"ေယာက်ာ္းကေလးလား" "ဟုတ္ပါတယ္" "အခု သူ ရွိသလား"
မစၥတာခ်ိဳမွာ အဘြားၾကီးဆီ ေၿပးေမးရၿပန္သည္။ အဘြားၾကီးက ေခါင္းခါၿပသည္။ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးၿဖင့္ စကားလည္း က်ယ္က်ယ္ေၿပာသည္။ မစၥတာခ်ိဳက တုိးတုိးေၿပာရန္ လက္ကာၿပသည္။
ၿပီးေတာ့ ေလာ္ရာ့ဆီ လာၿပီး ၿပန္ေၿပာသည္။
"ကေလး ေလာေလာဆယ္ အိမ္မွာ မရွိဘူး။ အဘြားက ေၿပာေတာ့ ကေလးက သိပ္ၿပီး ဆုိးတယ္တဲ့။ အၿမဲတမ္း အိမ္က ထြက္ေၿပးတတ္တယ္တဲ့။ ထမင္းမစားရေတာ့မွ အိမ္ၿပန္လာတတ္တယ္တဲ့။ ဒီကေလးေၾကာင့္ သူနဲ႔ သူ႔သမီး တုိ႔မွာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ၿဖစ္ေနၾကရသည္။ သူ႔အေၿပာအ ရဆုိရင္ ကေလးက ပ်က္စီးခ်င္တုိင္း ပ်က္စီးၿပီး အရုိင္းကေလး ၿဖစ္ေနတယ္။ အသက္က ၁၁ ႏွစ္ ရွိၿပီတဲ့ မစၥက္၀င္းတား"
"ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အဘြားၾကီးနဲ႔ သူ႔သမီးကုိ ကၽြန္မ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ သူခမ်ာ သိပ္ပင္ပန္းေနရွာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူ႕ကုိ ႏႈိးရတာ အားနာစရာေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက သူနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လြန္းလုိ႔ အေဝးၾကီးက လာခဲ့ရတာပါ။ ကိစၥၿပီးရင္ေတာ့ အၿမန္ဆုံး ၿပန္ခ်င္ပါတယ္ မစၥတာခ်ိဳ" "ဟုတ္ကဲ့...၊ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ ပါတယ္ မစၥက္ဝင္းတား"
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲသုိ႔ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ အခန္းက က်ဥ္းေသာ္လည္း သန္႔ရွင္း သည္။ အခန္းထဲတြင္ စားပဲြနိမ့္ကေလး တစ္လုံး။ စားအုပ္ သုံးေလးအုပ္ႏွင့္ ၾကမ္းခင္းထုိင္ဖုံမ်ားရွိ သည္။ အခန္းနံရံတြင္ ရႈခင္းပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ကပ္ထားသည္။ တၿခား ဘာပစၥည္းမွ မရွိ။ အဘြားၾကီး က ထုိင္ဖုံတစ္ခုံကုိ လက္ႏွင့္ ပုတ္ၿပသည္။ သူက မစၥက္ဝင္းတားကုိ ထုိုင္ပါလုိ႔ ဖိတ္တာ ဟု မစၥတာခ်ိဳက ေၿပာၿပသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္ၾကသည္။ အဘြားၾကီး အခန္းထဲ ၿပန္ဝင္သြားသည္။ သူတုိ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနၾက သည္။ မစၥတာခ်ိဳက ဘာစကား မွ မေၿပာေတာ့။ ေလာ္ရာက စဥ္းစားေနသည္။ သူမသည္ ဘာေၾကာင့္ ေရာက္လာေၾကာင္း ကုိ မစၥတာခ်ိဳအား အေသးစိတ္ ေၿပာၿပသင့္ မသင့္ ခ်ိန္ဆေန သည္။ ေနာက္ဆုံး ေတာ့... အုိ... မလုိအပ္ပါဘူးေလ ဟု ဆုံျဖတ္လုိက္သည္။ သူမသည္ သည္ပုဂိၢလ္ႏွင့္ သိကၽြမ္းခဲ့သည္ မွာ နာရီပုိင္းမွ်သာ ရွိေသးသည္။ ေနာက္ နာရီပုိင္း အတြင္းတြင္ပင္ သူႏွင့္ ၿပန္လည္ ခဲြခြာရေတာ့မည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပန္ဆုံစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့။
သူမက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ၿပံဳး၍ၾကည့္သည္။ ေက်းဇူးတင္ အၿပံဳး။ သူက အိမ္ရွင္ကိုယ္စား ေတာင္းပန္ စကား ဆိုသည္။
"ၾကည့္ရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဆင္းရဲပံုရတယ္ မစၥက္ဝင္းတား။ မစၥကင္က ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲ မသိဘူး။ ေယာက်္ားေတာ့ ရွိပံုရတယ္။ ရွိရင္လည္း သူ႔ေယာက်္ားက အလြန္ဆံုး စာေရးအဆင့္ ေလာက္ပဲ ရွိမွာပဲ။ မစၥကင္က အရက္္ဆိုင္ တစ္ခုခုမွာမ်ား လုပ္သလား မသိဘူး။ အရက္ဆိုင္မွာလုပ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ မ်ားေသာအားျဖင့္ ညပုိင္းမွ လုပ္ၾကရတယ္။ ေယာက်္ားေတြက ညပိုင္း အိမ္မွာရွိွ ၾကတာကိုး။ အေျခအေန ၾကည့္ရတာေတာ့ မစၥကင္ဟာ ေယာက်ာ္းရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ မစားေလာက္လို႔ ညပိုင္း အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ပံုပဲ"
ေလာ္ရာ က ျပန္မေျပာ။ ျပန္ေျပာရန္ အခ်ိန္လည္း မရေတာ့။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္..... အိမ္ခန္းတြင္းတံခါး ျဖည္းျဖည္းပြင့္လာၿပီး တံခါးဝတြင္ ဆြန္ယာ ေပၚလာ ေသာေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္သည္။
ေလာ္ရာက ဆြန္ယာ့ကို ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိလိုက္သည္။ အရြယ္က သိပ္ၿပီး မငယ္ေတာ့ေသာ္လည္း ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ ကေတာ့ ဖြံ႔ထြားစြင့္ကားေနဆဲ။
သူက ကိုရီးယားဝတ္စံု ကို ဝတ္ထားသည္။ အနက္ေရာင္ ဂါဝန္ရွည္ႏွင့္ ရင္သားကို တင္းတင္းစည္း ထားေသာ အျဖဴေရာင္ ေဘာ္ဒီအက်ၤီ......။
နက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္ကိုေတာ့ ေခါင္းေနာက္တြင္ ရစ္ပတ္ ထံုးဖြဲ႔ထားသည္။ မ်က္နွာက ျဖဴေရာ္ေရာ္။ မ်က္လံုးက နက္နက္။ မ်က္ေတာင္ေတြက ေကာ့ပ်ံေနသည္။
အားလံုးၿခံဳၾကည့္လိုက္ လွ်င္ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ေသာ အရိပ္လကၡဏာေတြ ထင္ရွားစြာ ေပၚလြင္ေနသည္။ ကိုယ္ခႏၶာ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ကေလးျဖစ္ေပမဲ့ မိန္းမပီသေသာ ရုပ္သြင္ရွိသည္။ အရိုးအဆစ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေျပျပစ္သည္။ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာလွပသည္။
ေလာ္ရာက ၾကည့္ေနရင္းမွပင္ မနာလုိခ်င္သလို ျဖစ္လာမိသည္။
အေမရိကားမွ ထြက္ခြာလာစဥ္က သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခ်လာသည္။
ဆြန္ယာ့ကို ပထမဆံုးျမင္ရ၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ သူမ၏ ခံစားခ်က္အေပၚ အေျခခံကာ အနာဂတ္ စီမံ ကိန္းကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္မည္ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္ က သူမက ခရစၥအား ေျပာခဲ့သည္။
''ေမာင့္ကို ကၽြန္မ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာမယ္။ ကၽြန္မက အဲဒီမိန္းမနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူး။ သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မမွာ ဘာတာဝန္မွလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့... ကေလး အတြက္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုရင္ ကေလးဟာ ေမာင့္ရင္ေသြး ျဖစ္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္.... ေမာင့္ ရင္ေသြးမို႔ ကၽြန္မမွာလည္း တာဝန္ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုေရာက္ရင္ ကေလးကို ေက်ာင္းထားဖို႔ ကိစၥ ကၽြန္မ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့မယ္။ သူ႔ကို ဒီကိုေတာ့ ေခၚမလာႏ္ိုင္ဘူး။ သူ႔ႏိုင္ငံမွာပဲ ေနပါေစ''
ခရစၥက သူမမ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနရာမွ...
''ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုရီးယားႏိုင္ငံဟာ သူ႔ႏိုင္ငံပါ။ ဒါ အမွန္ပါပဲ''
ဆြန္ယာသည တံခါးဝတြင္ ရပ္ေနရာမွ အခန္းထဲ သို႔ ျဖည္းျဖည္းကေလး ေလွ်ာက္ ဝင္လာသည္။ ေျခ ေထာက္တြင္ ရာဘာညွပ္ဖိနပ္ စီးထားသည္။ ေျခေခ်ာင္းကေလးေတြက မသိမသာ ေထာင္ေန ၾက သည္။ သူမက မစၥတာခ်ိဳေရွ႕တြင္ ဝင္ထိုင္ကာ စကားေတြ တရေဟာ ေျပာေတာ့သည္။ သူမ အသံက ညင္သာသည္။ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္၏ အသံမ်ိဳး။ သို႔ေသာ္ ၾကည္လင္စူးရွသည္။
မစၥတာခ်ိဳက ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖင့္ အံ့အားသင့္စြာ နားေထာင္ေနသည္။
''သူ.... ဘာေျပာတာလဲ.... ဟင္''
ေလာ္ရာက မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့၍ ေမးလိုက္သည္။
''သူ အရင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ဖူးသတဲ့''
သူက ဒါပဲ ေျပာသည္။ ထပ္၍ ရွင္းမျပ။
ေလာ္ရာက စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ေနသည္။ မစၥတာခ်ိဳက ဘာမွဆက္မေျပာ၍ သူမက ထပ္ေမးသည္။
''သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္မ ဒီထက္ပိုၿပီး သိခြင့္ရွိိိိိိပါသလား.... မစၥတာခ်ိဳ''
''ျဖည္းျဖည္းေပါ့ မစၥက္ဝင္းတား''
မစၥတာခ်ိဳက ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ေျပာသည္။
''သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ မွတ္မိၿပီ''
ထို႔ေနာက္ မစၥတာခ်ိဳႏွင့္ ဆြန္ယာတို႔ ဆက္လက္၍ စကားေျပာၾကသည္။ ဆြန္ယာ ေျပာေနစဥ္ မစၥတာခ်ိဳက မၾကာခဏ ျဖတ္၍ေမးသည္။
ဆြန္ယာက အသံေအးေအးျဖင့္ စိတ္ပါလက္ပါ မနားတမ္း ေျပာေနသည္။
အဘြားၾကီး ဝင္လာၿပီး အိမ္တြင္းထရံကို ေက်ာမွီ၍ ထိုင္သည္။
အိမ္ေရွ႕တံခါးဝတြင္ ကေလးေတြ ဝိုင္းအံုလာၾကသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိခ်င္၍ အခ်င္းခ်င္း တိုးေဝွ႔ၿပီး မ်က္လံုးအဝိုင္းကေလးမ်ားျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။
မစၥတာခ်ိဳက အိမ္ေရွ႕သို႔ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ကေလးေတြကို ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္။ ကေလးေတြ လူ အုပ္ကြဲၿပီး လမ္းေပၚသုိ႔ ေျပးထြက္သြားၾကသည္။ အတန္ၾကာ၍ ဧည့္သည္ေတြ စကားဆက္ေျပာၾက ခ်ိန္က်ေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြ မသိမသာႏွင့္ တံခါးဝတြင္ ျပန္စုၾကျပန္သည္။
ေလာ္ရာက ေစာင့္ေနသည္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားၿပီိိိိိဟု ထင္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ နာရီဝက္မွ် သာ ၾကာသည္။ မစၥတာခ်ိဳက ေတာင္းပန္သည္။
''နည္းနည္း ၾကာသြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ.... မစၥက္ဝင္းတား။ မစၥကင္က အိမ္ခန္းကိစၥန႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနရရွာတယ္။ အိမ္ရွင္က အိမ္ေျပာင္းဖို႔ လာေျပာေနတယ္။ ဒီၾကားထဲ သားက ေလးကလည္း ထိန္း မရေအာင္ ဆိုးသြမ္းေနတယ္။ ကေလးက အိမ္နီးခ်င္းေတြဆီက တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ခဏ ခဏ ခိုးယူေန တယ္။ သူ႔မွာ ေယာက်္ား လည္း မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ္႔ တစ္အိမ္လံုး စားဝတ္ ေနေရးအတြက္ သူ တစ္ေယာက္ တည္း ဒိုင္ခံ ရွာေဖြေန ရရွာတယ္''
''သူက ဘယ္မွာ လုပ္သလဲ'' ေလာ္ရာက ျဖတ္ေမးသည္။
မစၥတာခ်ိဳက မသိမသာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ သူက ပိုးလက္ကိုင္ပဝါကို ထုတ္ၿပီး နဖူးကို ေခၽြးသုတ္ သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ဖဝါးေတြကို သုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ.....
''ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေတာ့မွ ေျပာျပပါ့မယ္။ သူက သူ႔ရဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ဆံုး ျပႆနာကို ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေျပာျပတယ္။ တျခား မဟုတ္ပါဘူး။ သားကေလး ျပႆနာပါပဲ။ ကေလးက တျခား ကေလးေတြလို မဟုတ္ဘူး။ အေမရိကန္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ရတဲ့ ကေလးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က သူနဲ႔ အဲဒီလူနဲ႔ ဆံုခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ၿပီးစ ကာလက ဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အတူတူူေနခဲ့ၾကတယ္။ အေမရိကန္က သူ႔ကို လက္ထပ္ ယူလိမ့္မယ္လို႔ ကတိေပးတယ္။ ကေလးတစ္ လသား အရြယ္မွာ အဲဒီလိူဟာ အေမရိကားကို ျပန္သြားတယ္။ အဲဒီကတည္းက ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့ ဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူ႔မွာ သားကေလးကိုပဲ တာဝန္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ေနရ တာေပါ့။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီကိိစ ၥဟာ သူ႔တာဝန္ လံုးဝ မဟုတ္ပါဘူး မစၥက္ဝင္းတား''
သည္စကား ၾကားရေတာ့ ေလာ္ရာ၏ ရင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခုန္လာသည္။ သို႔ေသာ္... သူမအေနျဖင့္ လင္ေတာ္ေမာင္အား သိကၡာခ်၍ မျဖစ္။ သူမသည္ ခရစၥ၏ ဇနီးအျဖစ္ လာေရာက္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ အျဖစ္သာ လာေရာက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို သူတို႔အား ေျပာျပရသည္။
''သူ႔တာဝန္ မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႔ တာဝန္ ျဖစ္ရမွာလဲ'' ေလာ္ရာက တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာသည္။ ''သူက ကေလးရဲ႕ မိခင္အရင္းပဲ၊ သူပဲ တာဝန္ယူရမွာေပါ့'' ''ကၽြန္ေတာ္တုိ္႔ ႏိုင္ငံမွာက သားသမီးကိစၥကို အေဖလုပ္သူကပဲ လံုးဝ တာဝန္ယူရ ပါတယ္.... မစၥက္ ဝင္းတား။ အေဖမရွိတဲ့ အိမ္ဟာ မိသားစု မရွိတဲ့အိမ္ပဲ။ ကေလးကိုလည္း ဘယ္သူ မွ အသိအမွတ္ မျပဳ ဘူး။ သူ ေက်ာင္းေနလို႔ မရဘူး။ အလုပ္ လုပ္လို႔လည္း မရဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ အေဖ လုပ္သူ က ကေလးကို တရားဝင္ ေမြးစာရင္း မသြင္းခဲ့လို႔ပဲ။ အဲဒါဆိုရင္ ကေလးကိုလည္း ေမြးဖြားခဲ့တယ္လို႔ကို အသိအမွတ္ မျပဳ ဘူး။ သူ႔မွာ မိသားစု မရွိဘူး။ သူ႔ကို အကာအကြယ္ေပးမယ့္လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မို႔ သူလည္း ရွိကို မရွိဘူး။ အဲဒီလိုပဲ သေဘာထားၾကတယ္။ ဒါဟာ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ရိုးရာ ထံုးစံပဲ''
ေလာ္ရာ က ရုတ္တရက္ ေဒါသထြက္ခ်င္သလိုပင္ ျဖစ္လာမိသည္။
''ဘယ့္ႏွယ္.... ရယ္စရာႀကီးပါလား။ ဒီကေလးဟာ တကယ္လည္း ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း အသက္ ထင္ရွား ရွိေနတယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား သူ မရွိပါဘူး ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ ဓေလ့ ထံုးစံပါလား''
''ဟုတ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ခက္ပါတယ္။ ဒီထံုးစံအရ အေဖမရွိတဲ့ ကေလးဟာ လံုးဝ တရား မဝင္ပါဘူး။ လူ႔ေလာကမွာ လံုးဝ မရွိပါဘူး" ေလာ္ရာ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့။ သူမသည္ ထူးဆန္းေသာ ကမာၻသစ္တစ္ခု သုိ႔ေရာက္ေနပါေရာ လား။ သူမ မၾကားဖူး မႀကဳံဖူးေသာ ကမာၻသစ္တစ္ခုသုိ႔ ေရာက္ေနပါေရာလား။ သူမ တစ္ခါမွ မျမင္မေတြ႕ဖူး ေသာ လူေတြၾကားထဲ ေရာက္ေနပါေရာလား။
သူမ က ေတာင္းပန္သည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆြန္ယာဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားတြင္ မိန္းမသားခ်င္းအျပန္အလွန္ စာနာစိတ္၊ နားလည္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚ သြားၾက သည္။
ထို႔ေၾကာင့္… ဆြန္ယာက ေလာ္ရာ၏အၾကည့္ကို တံု႔ျပန္ေသာအားျဖင့္ ထိုင္ရာမွထကာ အခန္းအလယ္ ရွိ စားပြဲအနိမ့္ကေလး ၏အံဆြဲကိုဖြင့္သည္။ အံဆြဲထဲမွ ပိုးထည္စျဖင့္ ပတ္ထားေသာ စာအိတ္တစ္အိတ္ ကို ဆြဲထုတ္လုိက္သည္။ စာအိတ္ထဲမွ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံု ထုတ္ယူကာ မစၥတာခ်ဳိ ထံသုိ႔ ကမ္းေပးသည္။ ပါးစပ္ကလည္း တစ္စံုတစ္ရာ ကို တိုးတိုးကေလး ေျပာသည္။
မစၥတာခ်ဳိက ဓာတ္ပံုမ်ားကို ေခတၱၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေလာ္ရာဆီ လက္ဆင့္ကမ္းလုိက္သည္။
"ကေလးအေဖ ဓာတ္ပံုေပါ့" အမွန္အတုိင္းေျပာရလွ်င္ ေလာ္ရာသည္ ယင္းဓာတ္ပံုေတြကို လံုးဝမၾကည့္ခ်င္။ သုိ႔ေပမဲ့… သူမက ဓာတ္ပံုမ်ားကို လွမ္းမိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။
ဟုတ္ပါသည္။ ခရစၥ၏ပံု အစစ္ပါပဲ။ စစ္သားကေလး ခရစၥက ဆြန္ယာ၏ပခံုးကို ဖက္ထားေသာပံု။ ဆြန္ ယာ့႐ုပ္ က အလြန္ငယ္ေသးသည္။ သူကေလးသည္ ခရစၥ၏မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္ရင္း အၿပဳံးေတြ ေဝေန သည္။ ေနာက္တစ္ပံုတြင္ ခရစၥက သူ႔သားကေလး ရင္ခြင္ပုိက္ ေပြ႕ခ်ီထားသည္။ ဆြန္ယာက သူမ၏ဦးေခါင္း ကို ခရစၥ၏ပခံုးေပၚတြင္ ရြရြကေလး မွီတင္ထားသည္။ ငါ့ဝမ္းကေမြးတဲ့ ငါ့ရင္ေသြးကေလးကို သူ အခုလို ေပြ႕ခ်ီထားတာ ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ခြင့္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။
ယင္းသုိ႔ ေတြးရင္း ေလာ္ရာ၏ရင္တြင္ စူးရွေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားလုိက္ရ သည္။ သူမသည္ ရင္၌ျဖစ္ေသာ ေဝဒနာကိုဟန္မပ်က္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရင္းမွ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ဆြန္ယာ့ လက္ထဲ သုိ႔ ျပန္ထည့္ေပးလုိက္သည္။ ယခု အခ်ိန္မွစ၍ ဆြန္ယာ့ႏွင့္ တုိက္႐ုိက္စကားေျပာခ်ိန္ တန္ၿပီဟုလည္း ေတြး လုိက္မိသည္။
"အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္ေသးသလား" ေလာ္ရာက ေမးလုိက္သည္။ ေလာ္ရာက ေမးလုိက္သည္။
ဆြန္ယာက ေခါင္းခါျပရင္း… "သိပ္ မတတ္ေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္"
"ေျပာသာ ေျပာစမ္းပါ။ ဘာမွရွက္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ သူ႔ကို မင္းရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လို သေဘာ ထားပါ။ သူကလည္း မင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ တကူးတကန္႔ လုိက္ရွာလာခဲ့ရတာ" ဟု မစၥတာခ်ဳိက အားေပး စကား ေျပာသည္။
ဆြန္ယာက သူမ၏လက္ဖဝါး ႏုႏုကေလးကို ရင္ဘတ္ေပၚ ဖိကပ္လုိက္ၿပီး…
"ေၾသာ္… မမက ကၽြန္မကို ေတြ႕ခ်င္လုိ႔… ဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္။ ညီမကို ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ မမ အေဝးႀကီးကေတာင္ လာခဲ့ရပါတယ္"
ေလာ္ရာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ အျဖစ္မွန္မွတစ္ပါး သူမ ဘာစကားေျပာစရာ ရွိပါဦးမည္ နည္း။
သူမသည္ ဟိုမ်က္ႏွာတစ္လွည့္ သည္မ်က္ႏွာတစ္လွည့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ အားလံုးပင္ ပံုစံတူ အေရွ႕ တုိင္း မ်က္ႏွာ မ်ားခ်ည္းျဖစ္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာတုိင္းပင္ ၾကည္လင္ၾကသည္။ ႐ိုးသားၾကသည္။ စိတ္ရွည္ ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္…တစ္စံုတစ္ရာ ကို သိလိုပံုေပၚလြင္ေနေသာ သံသယ မ်က္လံုးမ်ား…။
ဆြန္ယာက ေရေႏြးအိုးကိုလက္ျဖင့္ အသာစမ္းၾကည့္သည္။ ေရေႏြးက ပူေနတုန္းရွိေသးသည္။ စားပြဲ နိမ့္ကေလးေပၚ မွ ေရေႏြးပန္းကန္မ်ားထဲသုိ႔ ငွဲ႔ထည့္သည္။
မစၥတာခ်ဳိက ေရေႏြးပန္းကန္ကိုယူၿပီး တစ္က်ဳိက္ခ်င္း မႈတ္ေသာက္ေနသည္။ ဆြန္ယာ က ေနရာ တြင္ ေနသားတက်ျပန္ထုိင္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ေပၚတြင္ တစ္ဖက္စီ တင္ထားသည္။
အားလံုးပင္ ေလာ္ရာ့ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔အားလံုး ေလာ္ရာ ေျပာမည့္စကားကိုသာ နားစြင့္ေနၾက သည္။
ေလာ္ရာ့အေနျဖင့္ အျဖစ္မွန္ကို ဖြင့္ေျပာရမည့္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ သူမသည္ လက္ကုိင္အိတ္ကို ဖြင့္ကာ သားေရဖံုး စာအုပ္ပါးကေလး ကို ထုတ္ယူလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္လုိက္သည္။ ခရစၥ၏ ယခုလက္ရွိ အသက္အရြယ္ႏွင့္ ႐ုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပံု။
သူမက စုိက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးေတြကို ေမာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ တကယ့္ကို ျဖဴစင္႐ိုးသားေသာ မ်က္လံုး မ်ား…။ သူမက ဘာစကားမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဓာတ္ပံုကို ဆြန္ယာ့ဆီသုိ႔ ကမ္းေပးလုိက္သည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment