ေဒၚေရာ္သီ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနသည္။ လူျမင္ကြင္းတြင္ရပ္ၿပီး မေသာက္တတ္ေသာက္တတ္ႏွင့္ စီးကရက္ေသာက္ေန သည္။ ေညးက မသိလိုက္မသိဘာသာ လုပ္ေနသည္။ ေက်ာင္းတြင္ အျခားေက်ာင္သူမ်ားႏွင့္ အတူ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း တစ္ခါတစ္္ေလ ေဒၚေရာ္သီေဆးလိပ္ေသာက္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုေသာက္ပံုႏွင့္မတူ။ အထက္တန္းစားအလႊာ လုပ္ပံုလုပ္နည္း မဟုတ္။ သူ႔အေဖသာသိလွ်င္ မိုးမီးေလာင္ လိမ့္မည္ မုခ်။ သူ႔အေဖ ေဒါသူပုန္ထလည္း ထေလာက္သည္။ ေဒၚေရာ္သီ ခြက္ထြက္ဖို႔ စဥ္းစားတုန္း ရွိေသး။ ေညးက "ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုတယ္သြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ေသာက္မလို႕ ထြက္လာတာ။ လက္ဖက္ရည္ေလး လိုက္ေသာက္ပါဦးလား ခင္ဗ်ာ" ဟု ေျပာသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္...........
"ခြင့္လြတ္ပါရွင္။ ကၽြန္မလည္း စလီဒန္သြားၿပီး ကၽြန္မေယာက္မနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရမွာမို႔ပါ"
"ေၾသာ္... ဟုတ္သားပဲ။ သူ႔ကို တစေလာက ၿမိဳ႕ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ေသးတယ္။ သေဘာေကာင္း ပံုပဲေနာ္။" "သိပ္ေကာင္းတာေပါ့"
"ကၽြန္ေတာ္ ဟက္ဒယ္လ္စတန္ေရႈာက္ေနတာ ၂ ႏွစ္ရွိၿပီဗ်ာ။ တစ္ခါမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆို မဆံုဖူးဘူး။ အံ့ေရာ။ ခင္ဗ်ားေယာက္မေတာ္ ကလည္း သိပ္ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေနတတ္တယ္နဲ႕ တူပါရဲ႕ဗ်ာ"
"ဟုတ္တယ္။ သူကလည္း ေအးေအးပဲေနတယ္။ ကၽြန္မ အစ္ကိုကလည္း သိပ္က်န္းမာလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေတာ မွာေနတာ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သူလည္းသိတာေပါ့"
ေညး က စာစာနာနာ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္သည္။
"ခင္ဗ်ား အစကိုေတာ္ အေၾကာင္းေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ။ မိန္းမအရေတာ္တာ ကံေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ သူ စစ္ထဲ မွာ ရွိတုန္းက ေတြ႕ၾကတာလား။ သူ႔ဇနီးက သူနာၿပဳဆရာမလား"
"ဘုရာေရ... မဟုတ္ပါဘူးရွင္"
ေဒၚေရာ္သီ က ေညးအထင္ကို ျပင္ေပးလိုက္ဦးမည္ စိတ္ကူးေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေညးက စကားအစ္ေန မွန္း ေခါင္းထဲတြင္ ခ်က္ခ်င္း အသိေပၚလာသည္။ ယခင္ကလည္း ဤေလခ်ိဳေသြးနည္းမ်ိဳး ဤအေပ်ာ့ဆြဲ နည္းမ်ိဳး။ ဤေရကူးညာတင္ စကားေျပာနည္းမ်ိဳးျဖင့္ သူ႔ထံမွ စကားအစ္ထုတ္ခဲ့သည္။ ယခုကိစၥမွာေတာ့ တံုး လြန္းသည္။ ေညးကို လက္စာေခ်ဖို႔ အခြင့္ေကာင္းရၿပီ။ ေဒၚေရာ္သီ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနလိုက္သည္။
"ဘာျပက္လံုးမ်ားေတြ႕ေနလို႔ပါလိမ့္ဗ်ာ"
"ေၾသာ္.... ဘာမွ မေတြ႔ပါဘူး။ ရွင္အေတြးႏွယ္ ေခါင္မွေခါင္ႏို္င္လြန္းပေလတယ္ရွင္။ အဲဒီလို အထင္အျမင္ေတြ ရွင္ေခါင္း ထဲ ဘယ္လိုမ်ားေရာက္လာပါလိမ့္"
"ကၽြန္ေတာ္ လူမွားေနၿပီေပါ့။ ဒါျဖင့္ သူက ဘယ္သူပါလိမ့္"
ေဒၚေရာ္သီ လက္တန္းထုိးဇာတ္ခင္းေတာ့သည္။ တလြဲတေခ်ာ္ျဖစ္ႏိုင္သမွ်ျဖစ္ေအာင္ ေျပာေတာ့သည္။
"ေမေမ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕သမီးပါ။ ေဒးဗစ္နဲ႔လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ခင္လာၾကတာပါ"
"ေၾသာ္... "ေညး မ်က္စိလည္သြားသည္။
"သူ႔မိဘေတြနဲ႕ ကၽြန္မတို႔ မိဘေတြက သိပ္ရင္းတာရွင့္။ အားလပ္ရက္ေတြမွာလည္း အတူလည္ၾကတာ။ သူတို႔ အိမ္ကလည္း ကၽြန္မတို႔အိမ္နဲ႕ ကပ္ရက္ပဲ။ ငယ္ငယ္မတည္းက အတူေနလာခဲ့ၾကတာ။ ႀကီးေတာ့မွ သူက ေက်ာင္းဆရာမ သြားလုပ္တာ"
"ဘယ္မွာ သြားလုပ္ရတာလဲ" "စေကာ့တလန္ေျမာက္ပိုင္းက မိန္းကေလးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာပါ။ အဘာဒင္းၿမိဳ ႔မွာေလ" "ဟုတ္လား" ေညးေလသံက ပို၍ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနသည္။
"အိမ္ေထာင္မက်ခင္ သူ႔နာမည္က ဘယ္သူတဲ့တုန္း"
"အယ္လီဇဘက္ ကာဆယ္တန္ တဲ့"
ေဒၚေရာ္သီက အတည္ေပါက္ေျပာလိုက္သည္။ က်က္စိက်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္။ က်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္။ ဘယ္က ဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းေတာ့မသိ။ သူ ၾကည့္ဖူးသည့္ ရုပ္ရွင္ထဲက နာမည္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
"သူတို႔က မ်ိဳးႀကီးေဆြႀကီးေတြပါ။ ပစၥည္းေတာ့မရွိလွပါဘူး။ သူ႔ဦေလးတစ္ေယာက္က ေအာက္ရံုးေရွ႕ေန လုပ္ တယ္ေလ"
ေညးက ကာဆယ္တန္းနာမည္ ကို တဖြဖြရြတ္ေနသည္။ ေဒၚေရာသီက ေညးကို ခ်ည္ခင္ေအူေပါက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရ ၍ ေက်နပ္သြာသည္။ စက္ဘီးေျခနင္းကို တစ္ပတ္လွည့္လိုက္သည္။ ထိုင္ခံုေပၚတင္ပလဲြ ထိုင္ လိုက္သည္။ "ကၽြန္မလည္း သြားလိုက္ဦးမွပဲ။ အယ္လီးဇဘက္က ေမွ်ာ္ေနရွာေရာ့မယ္"
"ေၾသာ္.. ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ာ။ ခုလို ျပန္ေတြ႕ရတာ သိပ္ဟန္က်တာပဲ ေနာက္လည္း ေတြ႕ၾကဦးစို႔ရဲ႕။"
ေညးက စီးကရက္ကို ပစ္ခ်ၿပီး သတိျပန္လည္လာသလို ေျပာလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးဖို႔ကိုေတာ့ သတိပင္ မရေတာ့။
"သြားေတာ့မယ္ေနာ္" ေဒၚေရာ္သီက ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
လမ္းခ်ိဳးအေရာက္တြင္ ေဒၚေရာ္သီ သမင္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ ေညးတစ္ေယာက္ ရပ္ေနတုန္းပင္။ မ်က္ႏွာထား သုန္သုန္မႈန္မႈန္ႏွင့္။ ခါတိုင္းထက္ ပို၍ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနသည္။
မၾကာမီ ေဒၚေရာ္သီ ၿမိဳ႕ျပင္သို႔ေရာက္သြားသည္။ စက္ဘီးကို သုတ္ေျခတင္နင္းရင္း သူ႔ ကိုယ္သူ ေက်နပ္ေနေလသည္။ သူမသာ ကိုယ္မသာ။ ေက်ေရာ။ လက္လုပ္လက္စား အသိုင္းအဝိုင္းမွ တက္လာ သည့္ ေကာ္ရာ့ဘဝကို လူအထုပ္ေျဖျပမိေအာင္ ေညးက အေကာက္ဥာဏ္ျဖင့္ စကားေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ေညးကို အႀကံ ပ်က္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရာ၍ သူ သိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သီခ်င္းကေလး တေအးေအး ဆိုလိုက္။ စက္ဘီးကို တက္လႊတ္စီးလိုႏွင့္ မၾကာမီမွာပင္ စလီဒန္ရြာသို႔ ေရာက္ခါနီးလာသည္။
ရြာထဲသို႔ ဆင္ေျခေလွ်ာအတိုင္း အရွိန္ႏ်င့္ ဆင္းလာစဥ္ ဆိပ္ခံတံတားေပၚတါင္ လမ္းေလွ်ာက္ေန သည့္ ေကာ္ရာ့ ကို ျမင္လိုက္သည္။ လႈိင္းကာတံတိုင္အဆံုးသို႔သူေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေကာ္ရာက သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္သည္။
"ဟယ္... ေဒၚေရာ္သီပါလား။ ဘာမေျပာညာမေျပာ။ ဘယ္ကေရာက္လာတာလဲဟင္။ အို... အို.. သတိထားေနာ္။ စက္ဘီးႀကီး နဲ႕လဲမွျဖင့္.... "
"ကိစၥမရွိပါဘူး မမရဲ႕"
ေဒၚေရာ္သီက ေျပာေျပာဆိုဆို ေကာ္ရာကို ေကြ႕ပတ္ကာ စက္ဘီးေပၚမွ ဆင္းသည္။ ဆိပ္ခံတံတားအစြန္းနားသို႔ ဘီးေရာက္သြား၍ ေကာ္ရာ မ်က္ကလဲဆန္ျပာျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚေရာ္သီ သတိထားမိလိုက္သည္။
"ေမေမ့ဆီက စာတစ္ေစာင္ လာပို႔တာပါ"
"ေဒးဗစ္ အတြက္လား"
"မဟုတ္ပါဘူး။ မမအတြက္ပါ။ ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ မမရဲ႕"
ေဒၚေရာသီက စာကို ဆြဲထုတ္သည္။ ေကာ္ရာ့ လက္ထဲထည့္သည္။ ေကာ္ရာက စာကို မယံုသကၤာ ၾကည့္ေန သည္။ ယခင္က သူ႔အေပၚ မစၥစ္ေပ့ ဆက္ဆံပုံကို ေတြးမိၿပီး စိတ္စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္ေန၏။ စာကို ဖြင့္ေဖာက္ ဖတ္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ပီတိေရာင္ လႊမ္းလာသည္။
"အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ။ ေန႔လယ္စာ ေကၽြးတာနဲ႔မ်ား ၀မ္းသာအယ္လဲ ျဖစ္ေရာတဲ့လား။ ေန႔လယ္စာက ဒါေလာက္ လည္း မေကာင္းေသးပါဘူးရွင့္"
"ေၾသာ္ ... အဲဒါကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ အမွတ္ရတာကို ေက်းဇူးတင္တာပါ"
ေကာ္ရာ က စာကို ဂရုတစိုက္ေခါက္သည္။ အျမတ္တႏိုး ပစၥည္းပမာ စာအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ သည္။
"ကဲ အိမ္ဘက္သြားလိုက္ၾကဦးစုိ႔"
"မမ ဆက္မေနေတာ့ဘူးလား။ ပင္လယ္ႀကီးကို ထုိင္ၾကည့္ရေအာင္ေလ။ အဲဒီလို ၾကည့္ေန ရတာ မမ ႀကိဳက္ တယ္ မဟုတ္လား။ မမ ဒီေနရာကို အၿမဲလာထုိင္ေနတာ ကၽြန္မ သိသားပဲ"
"ေဒးဗစ္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပဲ လာတာပါကြယ္။ ကဲ ... ညီမကုိ လက္ဖက္ရည္ တိုက္ရ ဦးမယ္" ေကာ္ရာက ၿပံဳးၿပံဳး ရယ္ရယ္ ေျပာသည္။
စက္ဘီး ကို အလယ္တြင္ ထားၿပီး တြန္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေဒၚေရာ္သီက သူ႔ေယာက္မကို သေဘာက်သည္။ သူ႔စကား အတိုင္းဆိုလွ်င္ ေကာ္ရာ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီမႈ ကင္းရွင္းျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလ သည္။ ေဒၚေရာ္သီ ေတြးၾကည့္ မိသည္။ ေကာ္ရာ ေလာကြတ္ မလုပ္တတ္။ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းမသာဘဲ ၀မ္းသာ သည္ မေျပာ။ ၀မ္းသာလွ်င္လည္း ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ၀မ္းသာသည္။ မူရာမာယာ မရွိ။ သူ တစ္ပါးအတြက္ ဒုကၡခံတတ္သည္။
ခ်က္ဟယ္ျပဳတ္ဟယ္၊ ေလွ်ာ္ဟယ္ဖြတ္ဟယ္၊ ခ်ဳပ္ဟယ္ဖာဟယ္ႏွင့္ ေဒးဗစ္ကို ျပဳစုယုတ္ပံု၊ ဥယ်ာဥ္ကေလးကို ပ်ိဳးေထာင္ပံု၊ ေဒးဗစ္ဒ ဘ၀င္ျမင့္ျမင့္ အေျပာအဆို အမူအရာအားလံုးကို ဆိုးမ်ိဳးခံပံု၊ ေဒးဗစ္အား စာဆိုေတာ္ႀကီး ရွိတ္စပီးယားႏွင့္ မီလ္တန္ ေပါင္းစပ္ထားသူပမာ အေလးထားပံု စသည္တို႔သည္ ေဒၚေရာ္သီအဖို႔ ေကာ္ရာ၏ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီ ကင္းမႈ၊ ဣေျႏၵသိကၡာ ရွိမႈ၏ ျပယုဂ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
ရွင္းျပန္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အရာမ်ားသည္ ေကာ္ရာမွာ ရွိေသးသည္။ လိႈက္လွဲ ေႏြးေထြး ေသာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈ။ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေသာ သူ႔အမူအက်င့္တြင္ အထင္းသားေပၚ လြင္ ေနသည့္ ပန္းလ်လ်ေသာက ဖိစီးမႈ။
ထုိေသာကစိတ္ သည္ ေကာ္ရာကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနေလသည္။ ဤတစ္ခဏ မွာေတာ့ ေကာ္ရာ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ျဖစ္ေနသည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ေဒၚေရာ္သီက စားပြဲျပင္သည္။ ေကာ္ရာက လက္ဖက္ရည္ႏွပ္၊ ေပါင္မုန္႔ မီးကင္၊ ေထာပတ္သုတ္၊ ငါးေသတၱာဗူးေဖာက္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေန သည္။ ေဒၚေရာ္သီ က ေနပါေစေတာ့ဟု ေျပာထားေစကာမူ ငုံလိုက္ရုံႏွင့္ လွ်ာေပၚေပ်ာ္က်သြားေသာ ဆီေၾကာ္မုန္႔ ကေလးေတြ ကိုလည္း လုပ္ေနလိုက္ေသး၊
ေယာက္မ လုပ္သူ စားပြဲ တြင္ လာထုိင္ၿပီး သူႏွင့္အတူ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေဖာ္ရေတာ့မွ ေဒၚေရာ္သီက ...
"မမကျဖင့္ ေဟာဒီဆီေၾကာ္မုန္႔ကေလးေတြ လုပ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ရွားပါတယ္ရွင့္ပဲ" ဟု ေျပာေလသည္။
"ေဒၚရီ ႏႈတ္လံုမယ္ဆိုရင္ လုပ္နည္းေျပာျပမယ္"
မစၥစ္ေပ့၏ ဖိတ္စာေၾကာင့္ စိတ္ရႊင္ေနဆဲျဖစ္၍ ေကာ္ရာက ျမဴးျမဴးကေလး ေျပာသည္။ မီးဖို မီးေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ မွာ ပန္းႏုေရာင္ သန္းေနသည္။ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္မွ ေလေၾကာင့္ သူ႔ဆံပင္ ထူထူက ဖြာဖြာလႊင့္ေနသည္။ သူ ထုိင္ေနပံုမွာ ထူးထူးျခားျခား လွေနသည္။
"ဘာေၾကာင့္ လုပ္တတ္သလဲဆိုေတာ့ ေႏြတစ္ေႏြမွာ မမ ဘာမွ မလုပ္ဘူး။ ခရီးသြား ခရီးလာေတြ စားဖို႔ ဆီေၾကာ္မုန္႔ေတြ ကို ရာေထာင္ခ်ီၿပီး ေၾကာ္ေရာင္းခဲ့တယ္။ တကယ္ကို ရာေထာင္ခ်ီၿပီး ေၾကာ္ခဲ့ရတာကြဲ႕"
"ဘုရားေရ ... မမေရာ မစားဘူးလား"
"ဟင့္အင္း ... သိပ္မစားဘူး။ တစ္ေန႔လံုးေၾကာ္ေနရေတာ့ ေညႇာ္တာနဲ႔ စားခ်င္စိတ္ကို ကုန္ေနတာပဲ"
ေကာ္ရာ ေျပာပံုက ရယ္စရာလို ျဖစ္ေန၍ ေဒၚေရာ္သီက တဟားဟား ရယ္သည္။
"ညေနတုန္း က ကိုစပ္စုႀကီး ေညးနဲ႔ ေတြးခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကသာ ဒီအေၾကာင္း သိထားရ ေကာင္းသား။ ကာဆယ္လ္တန္ ဆီေၾကာ္မုန္႔ ေရာင္းစားခဲ့ရတယ္လို႔သာ ေျပာလိုက္ရရင္ လန္႔ျဖန္ ႔ၿပီး ေခါင္းေမႊး ေတြေတာင္ ေထာင္ထ လာလိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ"
ေကာ္ရာ မပြင့္တစ္ပြင့္ ၿပံဳးေနသည္။ ေဒၚေရာ္သီ ဘာေျပာေနမွန္းမသိ။ ေဒၚေရာ္သီက သူ႔ျပက္လံုးကို ရွင္းျပ သည္။ ေညးႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ပံုတုိ႔ကို ဆီေၾကာ္မုန္႔ ပလုပ္ပေလာင္းစားရင္း ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သည္။ ေကာ္ရာလည္း အူျမဴး သြားလိမ့္မည္ဟု သူ ထင္ထားသည္။ ေကာ္ရာက ရယ္စရာေကာင္းသည္ဟု ထင္ပံုမရ။ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတာကေလးေတြပင္ ေကာ္ရာ့ မ်က္ႏွာမွ လႊင့္စင္သြားသည္။ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားပံုလည္း ရသည္။ အပူရုပ္က ေပၚလာျပန္ေတာ့သည္။
"သူက ဘာသိခ်င္တာတဲ့လဲ။ လမ္းလယ္ေကာင္ႀကီးမွာ ရပ္ခုိင္းၿပီးေတာ့ ... သူ႔မွာ ဒီလို လုပ္ခြင့္ မရွိဘူး"
"အို ... ဒါကေတာ့ ... သတင္းေထာက္ဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳးခ်ည္းပါပဲ မမရယ္။ လူေတြကို ဒီလိုပဲ လုပ္ၿပီး အရွက္ခြဲေနၾကတာပဲဟာ။ ကၽြန္မအေၾကာင္း ေရးခဲ့တာကို မမ ဖတ္ရသားပဲ မဟုတ္လား ..."
ေကာ္ရာက အေတြးထဲ နစ္ေနသလိုတစ္လံုးခ်င္း ေျပာသည္။
"သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက တျခားပဲ။ မမကလည္း သူ႔ကို မသိ။ သူကလည္း မမကို မသိပဲနဲ႔"
"အခုလည္း မမကို သူ မသိပါဘူး"
ေဒၚေရာ္သီက အရယ္အျပက္ ေျပာသည္။
"စိတ္ခ်ပါ ... မစ္ကာဆယ္လ္တန္ရယ္ ေျခရာလည္းေပ်ာက္ ေရလည္းေနာက္ လုပ္ခဲ့ၿပီး သားပါ"
"ဟုတ္လား။ တကယ္လ်င္တဲ့ ကေလးမပါလား ေဒၚရီ"
ေကာ္ရာက ေခါင္းကိုရမ္းရင္း ေျပာသည္။ ခဏၿငိမ္ေနသည္။
"မမက ဒီေမာ္ကြန္းက လူေတြ တစ္ၿပံဳလံုး လြင့္ကုန္ၾကၿပီလို႔ ထင္ေနတာ"
"လြင့္ေတာ့မွာပါ။ မၾကာေတာ့ပါဘူး။ သူကိုယ္တုိင္လည္း ကၽြန္မကို ဒီအတုိင္း ေျပာတာပဲ။ ကၽြန္မ ကိုေတာင္ ႏႈတ္ဆက္ေနေသးတာပဲ"
ေကာ္ရာက စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္သြားသလို မ်က္ႏွာၾကည္လင္လာသည္။ အားလံုးေပါ့။ ခ်ီကတည္းက ယဥ္ကို ဆိုတဲ့လူေတြပဲ။ ေကာင္းကြက္ဆုိလို႔ တစ္ကြက္ကေလးေတာင္ရွိတာ မွ မဟုတ္တာ။ ကဲ ... ေဒးဗစ္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ"
ေကာ္ရာ မီးလင္းဖိုေဘာင္ေပၚမွ နာရီကို လွမ္းၾကည့္သည္။ စားပြဲေဘးရွိ ေခါင္းေလာင္း ကေလးကို တီးလိုက္ သည္။ ေဒၚေရာ္သီကိုလည္း ၿပံဳးျပလိုက္သည္။
"အခ်က္ေပးတာေလ။ သူ သိပ္ေခါင္းရႈပ္ေနပါတယ္ ညီမရယ္။ မမတို႔ ေျပာေနၾကတာေတြ ကို သူ႔ကို သြားမေျပာပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္"
ခဏအၾကာ တြင္ ေဒးဗစ္ ဆင္းလာသည္။ သူ႔ကို ေဒၚေရာ္သီ မေတြ႕ရတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ အလြန္အမင္း ပိန္ခ်ံဳးေန ၍ ေဒၚေရာ္သီပင္ အံ့အားသင့္ေနမိသည္။ အမူအရာကပို၍ ကင္းကင္း ကြာကြာ ျဖစ္ေန၏။ ေဒၚေရာ္သီကို ေတြ႕ရေတာ့ သူ ၀မ္းသာပံုေပၚ၏။ ေဒးဗစ္က လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ယူသည္။ မီးလင္းဖို သတၱဳေဘာင္ ကို ေျဖတစ္ဖက္နင္းကာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း လက္ဖက္ရည္ကို တစ္က်ိဳက္ခ်င္း ေသာက္သည္။
"ဆီေၾကာ္မုန္႔ကေလး တစ္ခုေလာက္စားပါလား ေဆြမ်ိဳးေ့ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတယ္ ကိုကိုေရ႕"
ေဒးဗစ္ က ၿပံဳးလိုက္သည္။ "ဂရိေတြဟာ ေကာင္းတာမြန္တာဆိုရင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေ၀စု မရဘဲ ထရိုဂ်င္ေတြကို ဘယ္ေတာ့ မွ မေပးဘူး။ အဲဒီကေလးမကို တစ္ခုေလာက္ ေပးလိုက္ ပါဦးကြယ္"
"ကၽြန္မ ေတာ္ပါၿပီ။ တကယ္ေျပာတာပါ။ ကိုကို စားေစခ်င္လုိ႔ ေျပာတ" ေဒၚေရာ္သီက ျငင္းသည္။
"ဟုတ္သားပဲ။ တစ္ခုေလာက္ေတာ့ စားလိုက္ပါ ေဒးဗစ္ရယ္။ ေန႔လယ္စာ စားတာလည္း သိပ္နည္းတာပဲ"
ေကာ္ရာက ဆီေၾကာ္မုန္႔တစ္ခုကို ပန္းကန္ထဲ ထည့္ၿပီး လွမ္းေပးသည္။
"လုပ္ပါ ... ကိုကိုရဲ႕" ေဒၚေရာ္သီက ဇြတ္ေကၽြးသည္။
"ဆီေၾကာ္မုန္႔ ဇာတ္ျမဴးကေလးကိုး။ မစားဘူးလား။ စားမလား။ ဤကား ျပႆနာလို႔ ဆိုရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မစားခ်င္ပါဘူး။ ေက်းဇူးပါပဲကြယ္"
ေဒးဗစ္က ဆီေၾကာ္မုန္႔ပန္းကန္ကို ယဥ္ေက်းမႈရာျဖင့္ လွမ္းယူလိုက္၏။ ၿပီးမွ သူ႔ေက်ာဘက္ရွိ မီးလင္းဖိုေဘာင္ေပၚ တြင္ တင္ထားလိုက္၏။ လက္ဖက္ရည္ကို တၿမံဳ႕ၿမံဳေသာက္ရင္း ဂီတပြဲ အစီအစဥ္ ကို ေဆြးေႏြးေန၏။ ဂီတဆရာႀကီး မာလာႏွင့္ ဟင္ဒါမစ္တို႔၏ လက္ရာမ်ား မပါ၀င္၍ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေနသည္။
ေဒၚေရာ္သီ က သူ႔အစ္ကိုကို မေက်မခ်မ္း ၾကည့္ေနသည္။ သူ အၿမဲ ဒီလိုခ်ည္းပဲဟု စိတ္ထဲက ျငဴစူ ေနမိ၏။ ဘာျဖစ္လို႔ မ်ား ေဒးဗစ္ ဒီေလာက္ ေသြးနားထင္ ေရာက္ေနရပါလိမ့္။ ဘ၀င္ျမင့္လုိက္သည္ မွာ လွိမ့္ကန္ပစ္ခ်င္ စရာပင္ ေကာင္းေနေတာ့၏။ အခန္းသို႔ ျပန္သြားခ်ိန္အထိ ဆီေၾကာ္မုန္႔ကို လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္ တို႔မသြား။ ေကာ္ရာက တစ္ခြန္းမွ မေျပာ။ ေဒးဗစ္ ပန္းကန္ထဲမွ မုန္႔ကို က်န္ေန ေသးေသာ မုန္႔မ်ားႏွင့္ ေရာထုပ္သည္။ ေၾကာင္အိမ္ထဲတြင္ ထည့္ထားလိုက္သည္။
ေကာ္ရာသည္ တစ္ခုခုကို တႏုံ႔ႏုံ႔ ေတြးေနျပန္သည္။ အိမ္မွာဆိုလွ်င္ လုပ္ဖို႔ ေနေနသာသာ အိပ္မက္ပင္ မမက္သည့္ ပန္းကန္ေဆးအလုပ္ကို ေဒၚေရာ္သီ ၀ိုင္းကူလုပ္ခ်ိန္တြင္မွ ေကာ္ရာ အေတြး ျပယ္သြားပံုေပၚသည္။
"ကဲညီမ ရယ္ ေမေမ ဖို႔ ပန္းနည္းနည္းခူးၾကဦးစို႔လား" ေကာ္ရာက ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ေျပာသည္။
ပန္းၿခံထဲသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဆင္းသြားၾကသည္။ ေကာ္ရာက ပန္းေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ ႀကီး ခူးသည္။ စကၠဴျဖင့္ ထုပ္ သည္။ စက္ဘီးေနာက္ခံုတြင္ ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ေပးသည္။
"သိပ္ေပ်ာ္တာ ပဲ ေကာ္ရာေရ ... ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ ဂီတပြဲက်မွ ေတြ႕ၾကေသးတာ ေပါ့ေနာ္"
ေဒၚေရာ္သီ က ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ အလြမ္းသယ္တတ္သူ မဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သာမန္ကာ လွ်ံကာ ႏႈတ္ဆက္ရုံ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိမ္သို႔ စက္ဘီးနင္းၿပီး ျပန္လာခဲ့ေလ၏။
(၃)
တနဂၤေႏြေန႔ ညေန ၃နာရီ ထုိးရန္ ၅မိနစ္အလိုတြင္ ေမာ္ကြန္းသတင္းစာ စီမံခန္႔ခြဲေရးမွဴး ဟာရိုးစမစ္ႏွင့္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ လီယိုနတ္ေညး တို႔ ျခေသၤ့နီ ဟိုတယ္မွအတူ ထြက္လာခဲ့ၾက ၏။
စမစ္က ဟိုတယ္ေလွကားမွ ဆင္းလာရင္း ...
"ဘာအႀကံနဲ႔မ်ား ဒီလိုသြားဖို႔ စိတ္ကူးရသလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ကို မရဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ့ အခုထိ မသြားသင့္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ" ဟု ပူပူပန္ပန္ ေျပာသည္။
"ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲဗ်ာ။ အ၀တ္အစားေတြ လဲၿပီးမွ မသြားလို႔ ျဖစ္မလားဗ်"
ေညးမွာ ခါတိုင္းထက္ပို၍ စိတ္မၾကည္မသာ ျဖစ္ေန၏။ လြန္ခဲ့သည့္ ေလးရက္အတြင္း ေခါင္းရႈပ္စရာေတြခ်ည္း ႀကံဳေနခဲ့ရ၏။ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနသည္။ စမစ္ ကလည္း သြားခါနီးလာခါနီး ဆုတ္ကန္ ဆုတ္ကန္ လုပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ဂီတပြဲသို႔ ထြက္လာျဖစ္ၾကသည္။
သူတို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ကား မရွိေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾက၏။ ပန္းၿခံ လမ္းေထာင့္အေရာက္တြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ သို႔ ဦးတည္ေရြ႕လ်ားေနေသာ လူတန္းရွည္ႀကီး ႏွင့္ ေတြ႕သည္။ လူအုပ္ထဲ ေရာလိုက္သြားသည္။ ခဏအၾကာတြင္ သူတို႔ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမထဲသို႔ ေရာက္သြားၾကေတာ့၏။
ဂီတ၀ိုင္းေတာ္သား မ်ားက အသံပင္ ညႇိေနၾကေလၿပီ။ ခန္းမႀကီးတစ္ခုလံုး လူျပည့္ေနေလ ၿပီ။ သီးသန္႔ေနရာမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ေပၚမွ ထင္ရွားသူမ်ားကို ေမာင္ႏွံယွဥ္တြဲကာ ပြဲသြား ေၾကာ့ေၾကာ့ ၀တ္ေကာင္းစားလွျဖင့္ ေတြ႕ရ၏။
အခ်ိဳ႕က ဂီတပြဲရေငြကို အက်ိဳးရွိေသာ ကိစၥအတြက္ သံုးမည္ျဖစ္၍ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕က မတတ္သာ၍ ၀ယ္ထားရေသာ လက္မွတ္ဖိုးကို နားၿငီးခံၿပီး ေက်ေအာင္လုပ္ရန္ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ကမူ ဂီတပြဲမ်ားမွာ ဟက္ဒယ္လ္စတန္ၿမိဳ႕၏ ၿမိဳ႕ေရးရြာေရး ကိစၥျဖစ္ေန၍ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ အမ်ားစုမွာမူ ဟင္နရီေပ့၏ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ ဇြဲေကာင္းေကာင္း က်င္းပေပးမႈေၾကာင့္ ေသာတရုံ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာၿပီး ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ဂီတကို အရသာခံရန္ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
"အာဂစၿဖီးေတြ ပဲဗ်ာ။ သီခ်င္းႀကီး သီခ်င္းခန္႔ေတြနဲ႔ ေမြးလာတာ က်ေနတာပဲ။ ဟန္လုပ္ေန တာလိုက္ၾကတာ။ ရွိဳပန္ ဆိုတာ ဂ်ိဳနဲ႔လားေမးမယ့္ လူေတြဗ်" ဟု ေျပာသည္။
ေညးက ရုတ္တရက္ စကားျဖတ္လိုက္၏။ ေပ့ မိသားစု ၀င္လာသည္။ ေဒးဗစ္ႏွင့္ ေကာ္ရာ ေနာက္က ကပ္ပါ လာသည္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းအလယ္တြင္ သူတို႔ ေနရာယူၾကသည္။ စမစ္ ေနရာ ေရြးေကာင္းသည္ဟု ေညးက ခ်ီးမြမ္း လုိက္မိေသး၏။
ေဒၚေရာ္သီႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာၿပီးသည့္ေနာက္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ေညး သတင္း နံ႔ခံေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စကားအတုိင္းဆိုလွ်င္ ဘဲဥ အစ ရွာမရသလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဂီတပြဲသို႔လာရသည္မွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္လွ၏။ သူတို႔ အေရးနိမ့္ေန မွန္း လူတိုင္းသိသည္။ စမစ္ကလည္း အလားတူ အေတြးေပါက္ေန ဟန္ တူ၏။ အစီအစဥ္ စာရြက္ကိုသာ မဲၾကည့္ေနသည္။ ေနမထိထုိင္မသာ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေကာ္ရာကို လွမ္းၾကည့္လုိက္တုိင္း သူတို႔အလာမွန္သည္ဟု ေညး သိေန၏။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခု ပင္။ ေကာ္ရာ့မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိသည္။ ထုိအေတြးက သူတို႔ကို မရိုးမရြ ျဖစ္ေနေစသည္။
ပထမေတာ့ ေကာ္ရာက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္။ ရိႈးတိုးရွန္းတန္း။ ေဒးဗစ္ႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေျပာ ေနသည္။ ပြဲကိုလည္း တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ လုပ္ေနသည္။ အနီရင့္ေရာင္ ၀တ္စုံကို ၀တ္ထားသည္။ ႏႈတ္ထမ္းနီေတာ့ မဆိုး။ ျဖဴေယာ္ေယာ္ သူ႔ မ်က္ႏွာ၊ နက္ေမွာင္ေမွာင္ သူ႔ဆံပင္ႏွင့္ သူ႔မ်က္လံုးတို႔က သူ႔ကို တစ္မူထူးေစသည္။ မက္စရာေကာင္းေစသည္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ ကို လွမ္းစကားေျပာရန္ ေကာ္ရာ ေနာက္သို႔ အလွည့္လိုက္တြင္ ေညးကို ျမင္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္း ပင္ မ်က္ႏွာေျပာင္းသြားသည္။ ကိုယ္ဟန္ ေတာင့္သြားသည္။ အၿပံဳးျပယ္သြားသည္။ မ်က္စိခ်က္ခ်င္း လႊဲလိုက္သည္။
ေညးက စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေန၍ မ်က္ႏွာလႊဲသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ျမင္လိုက္၍ ေကာ္ရာတစ္ေယာက္ ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္သြားမွန္းေတာ့ ေညး သိလုိက္၏။
ဂီတပြဲ စသည္။ ေျခဆင္းတီးလံုးအၿပီးတြင္ အမ်ိဳးသမီးအဆိုေတာ္တစ္ဦးက ရွဴးမန္း၏ ေတးတစ္ပုဒ္ကို သီဆိုသည္။ အမ်ိဳးသား ဂီတပညာရွင္တစ္ဦးက တစ္ကိုယ္ေတာ္ တေယာ လက္စြမ္း ျပသည္။ ကရိစလာ၏ ရႈန္းရို႕စ္မာရင္း တီးကြက္မွန္း ေညး မွတ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ နားမေထာင္။ ေတြးေန၏။ ေကာ္ရာကို အကဲခတ္ေန ၏။ ပုလိပ္သတင္းေပးမေလး ေဒၚေရာ္သီ သူ႔ကို သက္သက္ အေၾကာင္ရိုက္သြားမွန္း သိလာသည္။
ေညး ၾကည့္ေနမွန္း ေကာ္ရာ အလိုလို သိေနသည္။ ၾကာေလ ဂဏွာမၿငိမ္ေလ ျဖစ္လာသည္။ ေညး မအံ့ၾသ။ သူ႔ကို ေပ့ႏွင့္ အၿပိဳင္က်ဲေနသည့္သတင္း စာကမွန္း ေကာ္ရာ သိလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ကုိ ေကာ္ရာ ရႈစိမ့္ႏိုင္ လိမ့္မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ဒါေလာက္သာ မဟုတ္ေသး။ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိရဦး မည္။ ေကာ္ရာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မည္ တကဲကဲလုပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထိန္းထားပံုရ သည္ဟု သူ ထင္ မိသည္။
ဂီတတြင္ ေကာ္ရာ အာရုံမ၀င္စားမွန္း ေဒးဗစ္ သတိထားမိစျပဳလာသည္။ ေဒးဗစ္က ေကာ္ရာဘက္ သို႔ ကိုယ္ကို ယိမ္း သည္။
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ အခ်စ္" ဟု ေလသံျဖင့္ ေမးသည္။
ေကာ္ရာ ဘယ္လို ျပန္ေျဖလိုက္မွန္း ေညး မသိ။ ေဒးဗစ္ကို စိတ္ေအးေအာင္ ေျပာေနမွန္း ေတာ့သည္။ ေဒးဗစ္က သူ႔ကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဇာတ္ခံုဘက္သို႔ အာရုံ ျပန္ေရာက္သြား၏။ တီး၀ိုင္းအဖြဲက ခ်ိဳက္ ေကာ့စက္ ဆ႒မေျမာက္ ဆင္ဖိုနီ တီးကြက္ကို တီးရန္ အသံစမ္းေနသည္။
ေကာ္ရာသည္ အတန္ၾကာ ဘာသာလ၀ါေနလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေဘးလူေတြ မသိေအာင္ ေခါင္းကိုတျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္ကာ ေညးဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ သူတို႔ မ်က္လံုး ခ်င္း ဆံုသည္။ ေကာ္ရာ လန္႔သြားသည္။ ေညး သိလိုက္သည္။ လန္႔တာမွ လိပ္ျပာစင္ မတတ္။ တစ္မ်က္ႏွာ လံုး ေသြးတစ္စက္ မရွိေအာင္ ျဖဴသြားသည္။ သိသာေလာက္ေအာင္ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားသည္။ ေဒးဗစ္ သတိထားမိလိုက္သည္။ ေနာက္ဘက္သို႔ ခ်ာခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေညးကို ျမင္သည္။ ေဒါသျဖင့္ ၾကည့္သည္။ ေကာ္ရာဘက္သို႔ ကုိယ္ယိမ္းကာ လက္ကို ဆြဲကိုင္လိုက္၏။
"ဘာျဖစ္တာလဲ" ေဒးဗစ္ ေမးသံကို ေညး ၾကားရ၏။
"မျဖစ္ပါဘူး။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"ဘယ္ေကာင္ ေႏွာင့္ယွက္ေနလို႔လဲ"
"မဟုတ္ပါဘူး။ ... အခန္းက ေလွာင္လိုက္တာ ေမာင္ရယ္။ မူးေနာက္ေနာက္ေတာင္ ျဖစ္လာတာပဲ"
"အျပင္ ခဏထြက္လိုက္ပါလားဟင္"
ေကာ္ရာ အျပင္ထြက္ခ်င္သည္။ မေျပာ၀ံ့။ ေခါင္းကို ငိုက္စိုက္ခ်ထားသည္။ လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပ၀ါကို ထုတ္ၿပီး ႏွာေခါင္း တြင္ ေတ့ထားလိုက္သည္။ ေအာ္ဒီကလံုးေရေမြးနံ႔က ေညးဆီ အထိ ေရာက္လာသည္။ သက္သာပံုမေပၚ။
"ေရကေလးတစ္ခြက္ေလာက္ရရင္ ေကာင္းသား" ဟု ေကာ္ရာက သဲ့သဲ့ ေျပာသည္။
"ရတာေပါ့ကြယ္"
ေဒးဗစ္ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္ေန၏။ ကုန္းကုန္းကြကြ ထရပ္ေသး၏။ လူေတြ ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားရမလို ျဖစ္ေန၍ ခုံတန္းအစြန္းဆံုးရွိ ေဒၚေရာ္သီကို လွမ္းေျပာသည္။
"ေကာ္ရာ ဖို႔ ေရတစ္ခြက္ ျမန္ျမန္သြားယူခဲ့စမ္း" ဆိုေသာ ေဒးဗစ္အသံကို ေညး ပီပီသသႀကီး ၾကားလိုက္ရေလသည္။
ေကာ္ရာ ဆိုေသာ နာမည္က ေညးကို က်ည္ဆန္မွန္သလို ဒိုင္းခနဲ လာထိသည္။ ျမတ္စြာဘုရား။ ဟုတ္ၿပီေပ့ါ။ ထုိနာမည္ သည္ တစ္ညေနခင္းလံုး သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ေပၚလုတဲကာ ျဖစ္ေန၏။ ယခုမွ ပင္ ေပၚေတာ့ ၏။ ေကာ္ရာဘိတ္ ... ဘလက္ပူးလ္ ... လြန္ခဲ့သည့္ ၃ႏွစ္ ... ေႏြရာသီအတြင္း ...။
ေကာ္ရာ ေရေသာက္ခ်ိန္အထိ မေစာင့္ေတာ့။ ထုိင္ခုံေအာက္မွ ဦးထုပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ သည္။
"သြားၾကစို႔" စမစ္ ကို ေျပာလိုက္၏။
"ဘာျဖစ္တယ္။ ေတာ္ၿပီလား ..." စမစ္က မ်က္စိေမွးၿပီး မွိန္းေနရာမွ
"တီးမႈတ္ေနတုန္း ထြက္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲဗ်" ဟု ေျပာသည္။
"ကိစၥမရွိပါဘူး။ သြားၾကစို႔"
"ေနပါဦးေလ"
"အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား နားမလည္ဘူးလား"
ေညး မတ္တတ္ရပ္လုိက္သည္။ လူၾကားထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ စမစ္က ေနာက္မွ ကပ္ပါလာသည္။ သူတို႔ ထြက္သြားၾကမွန္း ေကာ္ရာ သိလိုက္သည္။ ဟင္နရီေပ့ကပင္ မေက်မခ်မ္း ငဲ့ၾကည့္လိုက္ေသး၏။ ေညးက အေရးမစိုက္။ ယခုလိုအခ်ိန္တြင္ ဘာကိုမွ အေရးစိုက္မေနႏိုင္။
ဟိုတယ္သို႔အျပန္ တစ္လမ္းလံုး ေညး အေတြးကၽြံေနသည္။ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ လုပ္လာခဲ့သည္။ စမစ္က တတြတ္တြတ္ေမးေနသည္။ ေညး တစ္ခြန္း တစ္ပါဒမွ ျပန္မေျဖ။ ဟုိတယ္ေရာက္ေတာ့ ေညးက အရက္ခန္းထဲသို႔ အလ်င္၀င္သည္။ အရက္မွာၿပီးမွ စကားစေျပာသည္။
အစတြင္ေတာ့ စမစ္ က အရိပ္ျပေသာ္လည္း အေကာင္မထင္သူ၊ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္သူ မဟုတ္၍ တအံ့တၾသႀကီး ျဖစ္ေန ၏။ ယံုရခက္ႀကီး ျဖစ္ေန၏။ ေညး၏ ဟန္အမူအရာကို ၾကည့္ၿပီး အေရးႀကီး မွန္းေတာ့သည့္။
"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မယံုႏိုင္ဘူးဗ်ာ" ခဏၾကာမွ စမစ္က အလန္႔တၾကား ေျပာသည္။
"မယံုဘူး။ ဟုတ္လား"
ေညးက ျငင္းမေနခ်င္ေတာ့။ သူ႔ဘက္က က်ိန္းေသေနသည္။ ျငင္းေနလွ်င္ ေလကုန္သည္။ စားပြဲ ထုိးက ဘီယာပုလင္း ယူလာသည္။ ေညး တစ္၀ႀကီး ေသာက္လုိက္သည္။ မႀကံဳစဖူး ဘီယာ အရသာထူးေန၏။
"ေသခ်ာရဲ႕လားဗ်ာ" စမစ္က ေမးျပန္သည္။
"ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ေသခ်ာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါျမင္ဖူးရင္ ေမ့တတ္တဲ့ လူစား မဟုတ္ဘူးဗ်"
"ဒါျဖင့္ သူ႔ကိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ျမင္ျမင္ခ်င္း မမွတ္မိရတာလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့တာက ဘလက္ပူးလ္မွာ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ ၾကာတာကိုးဗ်။ ၃ႏွစ္လည္း ၾကာသြားၿပီ။ အဲဒီတုန္း ကေတာ့ အာရုံလည္း ထားလွတာမွ မဟုတ္တာ"
"မိနစ္ပိုင္းေလာက္ ျမင္ဖူးတာဆိုေတာ့ လူမွားႏိုင္တာေပါ့ဗ်"
"ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္ဗ်။ အမွတ္သညာ ရွိတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ပဲရစ္ က ျပန္လာခါစ ရွိေသးတယ္။ ဆယ္မာဗီးလ္က ၀ိတ္ခ္အမႈကို သတင္းေဆာင္းပါး ေရးခုိင္းတာနဲ႔ အဲဒီကို သြားရတာ။ ၾသဂုတ္လႀကီးမွာ ဘလက္ပူးလ္ကို ဘယ္သြားခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ အနားရတာေပါ့ေလဆိုၿပီး သြားတာ။ မဆိုးပါဘူး။ ဟိုင္းစ္ဆိုတဲ့ ငနဲနဲ႔ ေလွ်ာက္လို႔ခ်ည္း လည္ပစ္တာ ပဲ။ သူက မစ္ဂ္ဟီးလ္ သတင္းစာအုပ္စုကို သတင္းေထာက္ဗ်။ တစ္ေန႔ခင္း သူ႔ကို သြားေခၚရင္း ေကာ္ရာကို လွစ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတာ။ ဒါနဲ႔ မွတ္မိေနတာပဲ"
"သူ႔ၾကည့္ရတာကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ရုပ္ လံုးလံုးမေပါက္ပါဘူးဗ်ာ"
စမစ္က ဘ၀င္မက်ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္၍ ေညး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ျဖစ္လာေတာ့သည္။
"ပြဲထဲမွာ သူ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ျဖစ္ေနတာကို ခင္ဗ်ား မျမင္ဘူးလားဗ်။ လိပ္ျပာမလံုလို႔ ဒီလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ ဗ်"
"မျမင္ေပါင္ဗ်ာ"
"ခင္ဗ်ား ကန္းေနလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့"
"ဒီလူေတြက အက်င့္သိကၡာနဲ႔ ေနတဲ့ လူေတြပါဗ်ာ"
"လူတိုင္း မွာ ဖံုးဖိထားတဲ့ ကိစၥကေလး တစ္ခုတေလေတာ့ ရွိတတ္တာမ်ိဳးပဲ စမစ္ရဲ႕"
"ေပ့ မိသားစုကေတာ့ သိၿပီးေရာေပါ့"
"သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အကြက္ပဲ"
ေညးအႀကံ ကို စမစ္ ရိပ္စားမိလာသည္။ အူးယားဖားယား ကန္႔ကြက္သည္။
"မျဖစ္ဘူး ... မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီလို သေဘာမထားႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္ေန ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ မလုပ္ႏိုင္ဘူး"
စမစ္ကား မဆက္ႏိုင္။ အေရးဆိုလွ်င္ ေခၽြးျပန္တတ္သည့္ သူ႔အက်င့္အတိုင္း တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ရႊဲလာသည္။
ခဏၿငိမ္ေန သည္။ ေညးက သူ႔ကို ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ၾကည့္ေနသည္။
စမစ္က ဆုတ္ဆိုင္းဆုိင္း ေျပာသည္။
"မွားရင္ေတာ့ ငါးပါးေမွာက္ေတာ့မွာပဲ။ အသေရပ်က္မႈနဲ႔ေတာ့ တန္းေနတာပဲ"
"အသာေနစမ္းပါ စမစ္ရယ္။ ဘီယာေလး ဘာေလး ေသာက္လိုက္ပါဦး။ ခုတစ္ေလာ ေခါင္းရႈပ္ ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ေျဖေဆးေလး ဘာေလး လုပ္လုိက္ပါလားဗ်ာ"
"မျဖစ္ဘူး ေညးေရ ... လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔၀ံ့ဘူး။ ေခါင္းရွင္းရွင္း ရွိေနမွ ျဖစ္မွာ။ ခင္ဗ်ား ေျပာတာမွန္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ အေျခအေနေတာ့ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းလာေတာ့မွာပဲဗ်ိဳ႕"
"ဘုရားေရ ..."
ေညးက ၀ါးခနဲ ေအာ္ရယ္လိုက္သ္ည။ ရယ္သံေၾကာင့္ ေဘးလူမ်ားကပင္ ၀ိုင္းၾကည့္ၾကေသးသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔က စုန္းစုန္းျမႇဳပ္ေနတာဗ်"
"မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒီေလာက္လည္း မေလာနဲ႔ဦးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တစ္ရွဴးထုိး မလုပ္ခ်င္ဘူး ဗ်ာ။ စလီဒန္ သြားၿပီး ေကာင္မေလးကို ေတြ႕လိုက္ပါဦးလား။ ၀န္ခံေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ... ဘယ္လို ... ဘယ္လို ... ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ကိုယ့္အေနအာထား ကိုယ္သိမွာေပါ့"
"ပူမေနစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႕လုိက္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဦးဆံုးလုပ္မွာက ရုံးခ်ဳပ္နဲ႔ ဆက္သြယ္မယ္။ ဒီအေၾကာင္း ဘာမွ မေျပာဘူး။ သူတို႔ သိဖုိ႔လည္း မလုိဘူး။ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ သံုးပတ္သာေပးပါ။ ဥတၱရအလင္း ကို ၾကာကလပ္နဲ႔တင္ၿပီး ဆက္သပါမယ္ ခင္ဗ်ားလို႔ ကတိသစၥာ ျပဳရုံ ျပဳလုိက္မွာပါ"
ေညးက ရႊင္ရႊင္ကေလး ေျပာသည္။ ဘီယာကို အကုန္ေမာ့ၿပီး စားပြဲမွ ထသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တိုက္ခြဲ သို႔ ထြက္လာခဲ့ေလ သည္။
ဆက္ရန္
.
"ခြင့္လြတ္ပါရွင္။ ကၽြန္မလည္း စလီဒန္သြားၿပီး ကၽြန္မေယာက္မနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရမွာမို႔ပါ"
"ေၾသာ္... ဟုတ္သားပဲ။ သူ႔ကို တစေလာက ၿမိဳ႕ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ေသးတယ္။ သေဘာေကာင္း ပံုပဲေနာ္။" "သိပ္ေကာင္းတာေပါ့"
"ကၽြန္ေတာ္ ဟက္ဒယ္လ္စတန္ေရႈာက္ေနတာ ၂ ႏွစ္ရွိၿပီဗ်ာ။ တစ္ခါမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆို မဆံုဖူးဘူး။ အံ့ေရာ။ ခင္ဗ်ားေယာက္မေတာ္ ကလည္း သိပ္ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေနတတ္တယ္နဲ႕ တူပါရဲ႕ဗ်ာ"
"ဟုတ္တယ္။ သူကလည္း ေအးေအးပဲေနတယ္။ ကၽြန္မ အစ္ကိုကလည္း သိပ္က်န္းမာလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေတာ မွာေနတာ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သူလည္းသိတာေပါ့"
ေညး က စာစာနာနာ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္သည္။
"ခင္ဗ်ား အစကိုေတာ္ အေၾကာင္းေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ။ မိန္းမအရေတာ္တာ ကံေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ သူ စစ္ထဲ မွာ ရွိတုန္းက ေတြ႕ၾကတာလား။ သူ႔ဇနီးက သူနာၿပဳဆရာမလား"
"ဘုရာေရ... မဟုတ္ပါဘူးရွင္"
ေဒၚေရာ္သီ က ေညးအထင္ကို ျပင္ေပးလိုက္ဦးမည္ စိတ္ကူးေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေညးက စကားအစ္ေန မွန္း ေခါင္းထဲတြင္ ခ်က္ခ်င္း အသိေပၚလာသည္။ ယခင္ကလည္း ဤေလခ်ိဳေသြးနည္းမ်ိဳး ဤအေပ်ာ့ဆြဲ နည္းမ်ိဳး။ ဤေရကူးညာတင္ စကားေျပာနည္းမ်ိဳးျဖင့္ သူ႔ထံမွ စကားအစ္ထုတ္ခဲ့သည္။ ယခုကိစၥမွာေတာ့ တံုး လြန္းသည္။ ေညးကို လက္စာေခ်ဖို႔ အခြင့္ေကာင္းရၿပီ။ ေဒၚေရာ္သီ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနလိုက္သည္။
"ဘာျပက္လံုးမ်ားေတြ႕ေနလို႔ပါလိမ့္ဗ်ာ"
"ေၾသာ္.... ဘာမွ မေတြ႔ပါဘူး။ ရွင္အေတြးႏွယ္ ေခါင္မွေခါင္ႏို္င္လြန္းပေလတယ္ရွင္။ အဲဒီလို အထင္အျမင္ေတြ ရွင္ေခါင္း ထဲ ဘယ္လိုမ်ားေရာက္လာပါလိမ့္"
"ကၽြန္ေတာ္ လူမွားေနၿပီေပါ့။ ဒါျဖင့္ သူက ဘယ္သူပါလိမ့္"
ေဒၚေရာ္သီ လက္တန္းထုိးဇာတ္ခင္းေတာ့သည္။ တလြဲတေခ်ာ္ျဖစ္ႏိုင္သမွ်ျဖစ္ေအာင္ ေျပာေတာ့သည္။
"ေမေမ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕သမီးပါ။ ေဒးဗစ္နဲ႔လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ခင္လာၾကတာပါ"
"ေၾသာ္... "ေညး မ်က္စိလည္သြားသည္။
"သူ႔မိဘေတြနဲ႕ ကၽြန္မတို႔ မိဘေတြက သိပ္ရင္းတာရွင့္။ အားလပ္ရက္ေတြမွာလည္း အတူလည္ၾကတာ။ သူတို႔ အိမ္ကလည္း ကၽြန္မတို႔အိမ္နဲ႕ ကပ္ရက္ပဲ။ ငယ္ငယ္မတည္းက အတူေနလာခဲ့ၾကတာ။ ႀကီးေတာ့မွ သူက ေက်ာင္းဆရာမ သြားလုပ္တာ"
"ဘယ္မွာ သြားလုပ္ရတာလဲ" "စေကာ့တလန္ေျမာက္ပိုင္းက မိန္းကေလးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာပါ။ အဘာဒင္းၿမိဳ ႔မွာေလ" "ဟုတ္လား" ေညးေလသံက ပို၍ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနသည္။
"အိမ္ေထာင္မက်ခင္ သူ႔နာမည္က ဘယ္သူတဲ့တုန္း"
"အယ္လီဇဘက္ ကာဆယ္တန္ တဲ့"
ေဒၚေရာ္သီက အတည္ေပါက္ေျပာလိုက္သည္။ က်က္စိက်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္။ က်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္။ ဘယ္က ဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းေတာ့မသိ။ သူ ၾကည့္ဖူးသည့္ ရုပ္ရွင္ထဲက နာမည္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
"သူတို႔က မ်ိဳးႀကီးေဆြႀကီးေတြပါ။ ပစၥည္းေတာ့မရွိလွပါဘူး။ သူ႔ဦေလးတစ္ေယာက္က ေအာက္ရံုးေရွ႕ေန လုပ္ တယ္ေလ"
ေညးက ကာဆယ္တန္းနာမည္ ကို တဖြဖြရြတ္ေနသည္။ ေဒၚေရာသီက ေညးကို ခ်ည္ခင္ေအူေပါက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရ ၍ ေက်နပ္သြာသည္။ စက္ဘီးေျခနင္းကို တစ္ပတ္လွည့္လိုက္သည္။ ထိုင္ခံုေပၚတင္ပလဲြ ထိုင္ လိုက္သည္။ "ကၽြန္မလည္း သြားလိုက္ဦးမွပဲ။ အယ္လီးဇဘက္က ေမွ်ာ္ေနရွာေရာ့မယ္"
"ေၾသာ္.. ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ာ။ ခုလို ျပန္ေတြ႕ရတာ သိပ္ဟန္က်တာပဲ ေနာက္လည္း ေတြ႕ၾကဦးစို႔ရဲ႕။"
ေညးက စီးကရက္ကို ပစ္ခ်ၿပီး သတိျပန္လည္လာသလို ေျပာလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးဖို႔ကိုေတာ့ သတိပင္ မရေတာ့။
"သြားေတာ့မယ္ေနာ္" ေဒၚေရာ္သီက ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
လမ္းခ်ိဳးအေရာက္တြင္ ေဒၚေရာ္သီ သမင္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ ေညးတစ္ေယာက္ ရပ္ေနတုန္းပင္။ မ်က္ႏွာထား သုန္သုန္မႈန္မႈန္ႏွင့္။ ခါတိုင္းထက္ ပို၍ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနသည္။
မၾကာမီ ေဒၚေရာ္သီ ၿမိဳ႕ျပင္သို႔ေရာက္သြားသည္။ စက္ဘီးကို သုတ္ေျခတင္နင္းရင္း သူ႔ ကိုယ္သူ ေက်နပ္ေနေလသည္။ သူမသာ ကိုယ္မသာ။ ေက်ေရာ။ လက္လုပ္လက္စား အသိုင္းအဝိုင္းမွ တက္လာ သည့္ ေကာ္ရာ့ဘဝကို လူအထုပ္ေျဖျပမိေအာင္ ေညးက အေကာက္ဥာဏ္ျဖင့္ စကားေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ေညးကို အႀကံ ပ်က္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရာ၍ သူ သိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သီခ်င္းကေလး တေအးေအး ဆိုလိုက္။ စက္ဘီးကို တက္လႊတ္စီးလိုႏွင့္ မၾကာမီမွာပင္ စလီဒန္ရြာသို႔ ေရာက္ခါနီးလာသည္။
ရြာထဲသို႔ ဆင္ေျခေလွ်ာအတိုင္း အရွိန္ႏ်င့္ ဆင္းလာစဥ္ ဆိပ္ခံတံတားေပၚတါင္ လမ္းေလွ်ာက္ေန သည့္ ေကာ္ရာ့ ကို ျမင္လိုက္သည္။ လႈိင္းကာတံတိုင္အဆံုးသို႔သူေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေကာ္ရာက သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္သည္။
"ဟယ္... ေဒၚေရာ္သီပါလား။ ဘာမေျပာညာမေျပာ။ ဘယ္ကေရာက္လာတာလဲဟင္။ အို... အို.. သတိထားေနာ္။ စက္ဘီးႀကီး နဲ႕လဲမွျဖင့္.... "
"ကိစၥမရွိပါဘူး မမရဲ႕"
ေဒၚေရာ္သီက ေျပာေျပာဆိုဆို ေကာ္ရာကို ေကြ႕ပတ္ကာ စက္ဘီးေပၚမွ ဆင္းသည္။ ဆိပ္ခံတံတားအစြန္းနားသို႔ ဘီးေရာက္သြား၍ ေကာ္ရာ မ်က္ကလဲဆန္ျပာျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚေရာ္သီ သတိထားမိလိုက္သည္။
"ေမေမ့ဆီက စာတစ္ေစာင္ လာပို႔တာပါ"
"ေဒးဗစ္ အတြက္လား"
"မဟုတ္ပါဘူး။ မမအတြက္ပါ။ ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ မမရဲ႕"
ေဒၚေရာသီက စာကို ဆြဲထုတ္သည္။ ေကာ္ရာ့ လက္ထဲထည့္သည္။ ေကာ္ရာက စာကို မယံုသကၤာ ၾကည့္ေန သည္။ ယခင္က သူ႔အေပၚ မစၥစ္ေပ့ ဆက္ဆံပုံကို ေတြးမိၿပီး စိတ္စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္ေန၏။ စာကို ဖြင့္ေဖာက္ ဖတ္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ပီတိေရာင္ လႊမ္းလာသည္။
"အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ။ ေန႔လယ္စာ ေကၽြးတာနဲ႔မ်ား ၀မ္းသာအယ္လဲ ျဖစ္ေရာတဲ့လား။ ေန႔လယ္စာက ဒါေလာက္ လည္း မေကာင္းေသးပါဘူးရွင့္"
"ေၾသာ္ ... အဲဒါကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ အမွတ္ရတာကို ေက်းဇူးတင္တာပါ"
ေကာ္ရာ က စာကို ဂရုတစိုက္ေခါက္သည္။ အျမတ္တႏိုး ပစၥည္းပမာ စာအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ သည္။
"ကဲ အိမ္ဘက္သြားလိုက္ၾကဦးစုိ႔"
"မမ ဆက္မေနေတာ့ဘူးလား။ ပင္လယ္ႀကီးကို ထုိင္ၾကည့္ရေအာင္ေလ။ အဲဒီလို ၾကည့္ေန ရတာ မမ ႀကိဳက္ တယ္ မဟုတ္လား။ မမ ဒီေနရာကို အၿမဲလာထုိင္ေနတာ ကၽြန္မ သိသားပဲ"
"ေဒးဗစ္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပဲ လာတာပါကြယ္။ ကဲ ... ညီမကုိ လက္ဖက္ရည္ တိုက္ရ ဦးမယ္" ေကာ္ရာက ၿပံဳးၿပံဳး ရယ္ရယ္ ေျပာသည္။
စက္ဘီး ကို အလယ္တြင္ ထားၿပီး တြန္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေဒၚေရာ္သီက သူ႔ေယာက္မကို သေဘာက်သည္။ သူ႔စကား အတိုင္းဆိုလွ်င္ ေကာ္ရာ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီမႈ ကင္းရွင္းျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလ သည္။ ေဒၚေရာ္သီ ေတြးၾကည့္ မိသည္။ ေကာ္ရာ ေလာကြတ္ မလုပ္တတ္။ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းမသာဘဲ ၀မ္းသာ သည္ မေျပာ။ ၀မ္းသာလွ်င္လည္း ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ၀မ္းသာသည္။ မူရာမာယာ မရွိ။ သူ တစ္ပါးအတြက္ ဒုကၡခံတတ္သည္။
ခ်က္ဟယ္ျပဳတ္ဟယ္၊ ေလွ်ာ္ဟယ္ဖြတ္ဟယ္၊ ခ်ဳပ္ဟယ္ဖာဟယ္ႏွင့္ ေဒးဗစ္ကို ျပဳစုယုတ္ပံု၊ ဥယ်ာဥ္ကေလးကို ပ်ိဳးေထာင္ပံု၊ ေဒးဗစ္ဒ ဘ၀င္ျမင့္ျမင့္ အေျပာအဆို အမူအရာအားလံုးကို ဆိုးမ်ိဳးခံပံု၊ ေဒးဗစ္အား စာဆိုေတာ္ႀကီး ရွိတ္စပီးယားႏွင့္ မီလ္တန္ ေပါင္းစပ္ထားသူပမာ အေလးထားပံု စသည္တို႔သည္ ေဒၚေရာ္သီအဖို႔ ေကာ္ရာ၏ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီ ကင္းမႈ၊ ဣေျႏၵသိကၡာ ရွိမႈ၏ ျပယုဂ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
ရွင္းျပန္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အရာမ်ားသည္ ေကာ္ရာမွာ ရွိေသးသည္။ လိႈက္လွဲ ေႏြးေထြး ေသာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈ။ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေသာ သူ႔အမူအက်င့္တြင္ အထင္းသားေပၚ လြင္ ေနသည့္ ပန္းလ်လ်ေသာက ဖိစီးမႈ။
ထုိေသာကစိတ္ သည္ ေကာ္ရာကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနေလသည္။ ဤတစ္ခဏ မွာေတာ့ ေကာ္ရာ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ျဖစ္ေနသည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ေဒၚေရာ္သီက စားပြဲျပင္သည္။ ေကာ္ရာက လက္ဖက္ရည္ႏွပ္၊ ေပါင္မုန္႔ မီးကင္၊ ေထာပတ္သုတ္၊ ငါးေသတၱာဗူးေဖာက္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေန သည္။ ေဒၚေရာ္သီ က ေနပါေစေတာ့ဟု ေျပာထားေစကာမူ ငုံလိုက္ရုံႏွင့္ လွ်ာေပၚေပ်ာ္က်သြားေသာ ဆီေၾကာ္မုန္႔ ကေလးေတြ ကိုလည္း လုပ္ေနလိုက္ေသး၊
ေယာက္မ လုပ္သူ စားပြဲ တြင္ လာထုိင္ၿပီး သူႏွင့္အတူ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေဖာ္ရေတာ့မွ ေဒၚေရာ္သီက ...
"မမကျဖင့္ ေဟာဒီဆီေၾကာ္မုန္႔ကေလးေတြ လုပ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ရွားပါတယ္ရွင့္ပဲ" ဟု ေျပာေလသည္။
"ေဒၚရီ ႏႈတ္လံုမယ္ဆိုရင္ လုပ္နည္းေျပာျပမယ္"
မစၥစ္ေပ့၏ ဖိတ္စာေၾကာင့္ စိတ္ရႊင္ေနဆဲျဖစ္၍ ေကာ္ရာက ျမဴးျမဴးကေလး ေျပာသည္။ မီးဖို မီးေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ မွာ ပန္းႏုေရာင္ သန္းေနသည္။ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္မွ ေလေၾကာင့္ သူ႔ဆံပင္ ထူထူက ဖြာဖြာလႊင့္ေနသည္။ သူ ထုိင္ေနပံုမွာ ထူးထူးျခားျခား လွေနသည္။
"ဘာေၾကာင့္ လုပ္တတ္သလဲဆိုေတာ့ ေႏြတစ္ေႏြမွာ မမ ဘာမွ မလုပ္ဘူး။ ခရီးသြား ခရီးလာေတြ စားဖို႔ ဆီေၾကာ္မုန္႔ေတြ ကို ရာေထာင္ခ်ီၿပီး ေၾကာ္ေရာင္းခဲ့တယ္။ တကယ္ကို ရာေထာင္ခ်ီၿပီး ေၾကာ္ခဲ့ရတာကြဲ႕"
"ဘုရားေရ ... မမေရာ မစားဘူးလား"
"ဟင့္အင္း ... သိပ္မစားဘူး။ တစ္ေန႔လံုးေၾကာ္ေနရေတာ့ ေညႇာ္တာနဲ႔ စားခ်င္စိတ္ကို ကုန္ေနတာပဲ"
ေကာ္ရာ ေျပာပံုက ရယ္စရာလို ျဖစ္ေန၍ ေဒၚေရာ္သီက တဟားဟား ရယ္သည္။
"ညေနတုန္း က ကိုစပ္စုႀကီး ေညးနဲ႔ ေတြးခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကသာ ဒီအေၾကာင္း သိထားရ ေကာင္းသား။ ကာဆယ္လ္တန္ ဆီေၾကာ္မုန္႔ ေရာင္းစားခဲ့ရတယ္လို႔သာ ေျပာလိုက္ရရင္ လန္႔ျဖန္ ႔ၿပီး ေခါင္းေမႊး ေတြေတာင္ ေထာင္ထ လာလိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ"
ေကာ္ရာ မပြင့္တစ္ပြင့္ ၿပံဳးေနသည္။ ေဒၚေရာ္သီ ဘာေျပာေနမွန္းမသိ။ ေဒၚေရာ္သီက သူ႔ျပက္လံုးကို ရွင္းျပ သည္။ ေညးႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ပံုတုိ႔ကို ဆီေၾကာ္မုန္႔ ပလုပ္ပေလာင္းစားရင္း ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သည္။ ေကာ္ရာလည္း အူျမဴး သြားလိမ့္မည္ဟု သူ ထင္ထားသည္။ ေကာ္ရာက ရယ္စရာေကာင္းသည္ဟု ထင္ပံုမရ။ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတာကေလးေတြပင္ ေကာ္ရာ့ မ်က္ႏွာမွ လႊင့္စင္သြားသည္။ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားပံုလည္း ရသည္။ အပူရုပ္က ေပၚလာျပန္ေတာ့သည္။
"သူက ဘာသိခ်င္တာတဲ့လဲ။ လမ္းလယ္ေကာင္ႀကီးမွာ ရပ္ခုိင္းၿပီးေတာ့ ... သူ႔မွာ ဒီလို လုပ္ခြင့္ မရွိဘူး"
"အို ... ဒါကေတာ့ ... သတင္းေထာက္ဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳးခ်ည္းပါပဲ မမရယ္။ လူေတြကို ဒီလိုပဲ လုပ္ၿပီး အရွက္ခြဲေနၾကတာပဲဟာ။ ကၽြန္မအေၾကာင္း ေရးခဲ့တာကို မမ ဖတ္ရသားပဲ မဟုတ္လား ..."
ေကာ္ရာက အေတြးထဲ နစ္ေနသလိုတစ္လံုးခ်င္း ေျပာသည္။
"သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက တျခားပဲ။ မမကလည္း သူ႔ကို မသိ။ သူကလည္း မမကို မသိပဲနဲ႔"
"အခုလည္း မမကို သူ မသိပါဘူး"
ေဒၚေရာ္သီက အရယ္အျပက္ ေျပာသည္။
"စိတ္ခ်ပါ ... မစ္ကာဆယ္လ္တန္ရယ္ ေျခရာလည္းေပ်ာက္ ေရလည္းေနာက္ လုပ္ခဲ့ၿပီး သားပါ"
"ဟုတ္လား။ တကယ္လ်င္တဲ့ ကေလးမပါလား ေဒၚရီ"
ေကာ္ရာက ေခါင္းကိုရမ္းရင္း ေျပာသည္။ ခဏၿငိမ္ေနသည္။
"မမက ဒီေမာ္ကြန္းက လူေတြ တစ္ၿပံဳလံုး လြင့္ကုန္ၾကၿပီလို႔ ထင္ေနတာ"
"လြင့္ေတာ့မွာပါ။ မၾကာေတာ့ပါဘူး။ သူကိုယ္တုိင္လည္း ကၽြန္မကို ဒီအတုိင္း ေျပာတာပဲ။ ကၽြန္မ ကိုေတာင္ ႏႈတ္ဆက္ေနေသးတာပဲ"
ေကာ္ရာက စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္သြားသလို မ်က္ႏွာၾကည္လင္လာသည္။ အားလံုးေပါ့။ ခ်ီကတည္းက ယဥ္ကို ဆိုတဲ့လူေတြပဲ။ ေကာင္းကြက္ဆုိလို႔ တစ္ကြက္ကေလးေတာင္ရွိတာ မွ မဟုတ္တာ။ ကဲ ... ေဒးဗစ္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ"
ေကာ္ရာ မီးလင္းဖိုေဘာင္ေပၚမွ နာရီကို လွမ္းၾကည့္သည္။ စားပြဲေဘးရွိ ေခါင္းေလာင္း ကေလးကို တီးလိုက္ သည္။ ေဒၚေရာ္သီကိုလည္း ၿပံဳးျပလိုက္သည္။
"အခ်က္ေပးတာေလ။ သူ သိပ္ေခါင္းရႈပ္ေနပါတယ္ ညီမရယ္။ မမတို႔ ေျပာေနၾကတာေတြ ကို သူ႔ကို သြားမေျပာပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္"
ခဏအၾကာ တြင္ ေဒးဗစ္ ဆင္းလာသည္။ သူ႔ကို ေဒၚေရာ္သီ မေတြ႕ရတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ အလြန္အမင္း ပိန္ခ်ံဳးေန ၍ ေဒၚေရာ္သီပင္ အံ့အားသင့္ေနမိသည္။ အမူအရာကပို၍ ကင္းကင္း ကြာကြာ ျဖစ္ေန၏။ ေဒၚေရာ္သီကို ေတြ႕ရေတာ့ သူ ၀မ္းသာပံုေပၚ၏။ ေဒးဗစ္က လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ယူသည္။ မီးလင္းဖို သတၱဳေဘာင္ ကို ေျဖတစ္ဖက္နင္းကာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း လက္ဖက္ရည္ကို တစ္က်ိဳက္ခ်င္း ေသာက္သည္။
"ဆီေၾကာ္မုန္႔ကေလး တစ္ခုေလာက္စားပါလား ေဆြမ်ိဳးေ့ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတယ္ ကိုကိုေရ႕"
ေဒးဗစ္ က ၿပံဳးလိုက္သည္။ "ဂရိေတြဟာ ေကာင္းတာမြန္တာဆိုရင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေ၀စု မရဘဲ ထရိုဂ်င္ေတြကို ဘယ္ေတာ့ မွ မေပးဘူး။ အဲဒီကေလးမကို တစ္ခုေလာက္ ေပးလိုက္ ပါဦးကြယ္"
"ကၽြန္မ ေတာ္ပါၿပီ။ တကယ္ေျပာတာပါ။ ကိုကို စားေစခ်င္လုိ႔ ေျပာတ" ေဒၚေရာ္သီက ျငင္းသည္။
"ဟုတ္သားပဲ။ တစ္ခုေလာက္ေတာ့ စားလိုက္ပါ ေဒးဗစ္ရယ္။ ေန႔လယ္စာ စားတာလည္း သိပ္နည္းတာပဲ"
ေကာ္ရာက ဆီေၾကာ္မုန္႔တစ္ခုကို ပန္းကန္ထဲ ထည့္ၿပီး လွမ္းေပးသည္။
"လုပ္ပါ ... ကိုကိုရဲ႕" ေဒၚေရာ္သီက ဇြတ္ေကၽြးသည္။
"ဆီေၾကာ္မုန္႔ ဇာတ္ျမဴးကေလးကိုး။ မစားဘူးလား။ စားမလား။ ဤကား ျပႆနာလို႔ ဆိုရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မစားခ်င္ပါဘူး။ ေက်းဇူးပါပဲကြယ္"
ေဒးဗစ္က ဆီေၾကာ္မုန္႔ပန္းကန္ကို ယဥ္ေက်းမႈရာျဖင့္ လွမ္းယူလိုက္၏။ ၿပီးမွ သူ႔ေက်ာဘက္ရွိ မီးလင္းဖိုေဘာင္ေပၚ တြင္ တင္ထားလိုက္၏။ လက္ဖက္ရည္ကို တၿမံဳ႕ၿမံဳေသာက္ရင္း ဂီတပြဲ အစီအစဥ္ ကို ေဆြးေႏြးေန၏။ ဂီတဆရာႀကီး မာလာႏွင့္ ဟင္ဒါမစ္တို႔၏ လက္ရာမ်ား မပါ၀င္၍ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေနသည္။
ေဒၚေရာ္သီ က သူ႔အစ္ကိုကို မေက်မခ်မ္း ၾကည့္ေနသည္။ သူ အၿမဲ ဒီလိုခ်ည္းပဲဟု စိတ္ထဲက ျငဴစူ ေနမိ၏။ ဘာျဖစ္လို႔ မ်ား ေဒးဗစ္ ဒီေလာက္ ေသြးနားထင္ ေရာက္ေနရပါလိမ့္။ ဘ၀င္ျမင့္လုိက္သည္ မွာ လွိမ့္ကန္ပစ္ခ်င္ စရာပင္ ေကာင္းေနေတာ့၏။ အခန္းသို႔ ျပန္သြားခ်ိန္အထိ ဆီေၾကာ္မုန္႔ကို လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္ တို႔မသြား။ ေကာ္ရာက တစ္ခြန္းမွ မေျပာ။ ေဒးဗစ္ ပန္းကန္ထဲမွ မုန္႔ကို က်န္ေန ေသးေသာ မုန္႔မ်ားႏွင့္ ေရာထုပ္သည္။ ေၾကာင္အိမ္ထဲတြင္ ထည့္ထားလိုက္သည္။
ေကာ္ရာသည္ တစ္ခုခုကို တႏုံ႔ႏုံ႔ ေတြးေနျပန္သည္။ အိမ္မွာဆိုလွ်င္ လုပ္ဖို႔ ေနေနသာသာ အိပ္မက္ပင္ မမက္သည့္ ပန္းကန္ေဆးအလုပ္ကို ေဒၚေရာ္သီ ၀ိုင္းကူလုပ္ခ်ိန္တြင္မွ ေကာ္ရာ အေတြး ျပယ္သြားပံုေပၚသည္။
"ကဲညီမ ရယ္ ေမေမ ဖို႔ ပန္းနည္းနည္းခူးၾကဦးစို႔လား" ေကာ္ရာက ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ေျပာသည္။
ပန္းၿခံထဲသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဆင္းသြားၾကသည္။ ေကာ္ရာက ပန္းေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ ႀကီး ခူးသည္။ စကၠဴျဖင့္ ထုပ္ သည္။ စက္ဘီးေနာက္ခံုတြင္ ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ေပးသည္။
"သိပ္ေပ်ာ္တာ ပဲ ေကာ္ရာေရ ... ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ ဂီတပြဲက်မွ ေတြ႕ၾကေသးတာ ေပါ့ေနာ္"
ေဒၚေရာ္သီ က ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ အလြမ္းသယ္တတ္သူ မဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သာမန္ကာ လွ်ံကာ ႏႈတ္ဆက္ရုံ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိမ္သို႔ စက္ဘီးနင္းၿပီး ျပန္လာခဲ့ေလ၏။
(၃)
တနဂၤေႏြေန႔ ညေန ၃နာရီ ထုိးရန္ ၅မိနစ္အလိုတြင္ ေမာ္ကြန္းသတင္းစာ စီမံခန္႔ခြဲေရးမွဴး ဟာရိုးစမစ္ႏွင့္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ လီယိုနတ္ေညး တို႔ ျခေသၤ့နီ ဟိုတယ္မွအတူ ထြက္လာခဲ့ၾက ၏။
စမစ္က ဟိုတယ္ေလွကားမွ ဆင္းလာရင္း ...
"ဘာအႀကံနဲ႔မ်ား ဒီလိုသြားဖို႔ စိတ္ကူးရသလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ကို မရဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ့ အခုထိ မသြားသင့္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ" ဟု ပူပူပန္ပန္ ေျပာသည္။
"ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲဗ်ာ။ အ၀တ္အစားေတြ လဲၿပီးမွ မသြားလို႔ ျဖစ္မလားဗ်"
ေညးမွာ ခါတိုင္းထက္ပို၍ စိတ္မၾကည္မသာ ျဖစ္ေန၏။ လြန္ခဲ့သည့္ ေလးရက္အတြင္း ေခါင္းရႈပ္စရာေတြခ်ည္း ႀကံဳေနခဲ့ရ၏။ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနသည္။ စမစ္ ကလည္း သြားခါနီးလာခါနီး ဆုတ္ကန္ ဆုတ္ကန္ လုပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ဂီတပြဲသို႔ ထြက္လာျဖစ္ၾကသည္။
သူတို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ကား မရွိေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾက၏။ ပန္းၿခံ လမ္းေထာင့္အေရာက္တြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ သို႔ ဦးတည္ေရြ႕လ်ားေနေသာ လူတန္းရွည္ႀကီး ႏွင့္ ေတြ႕သည္။ လူအုပ္ထဲ ေရာလိုက္သြားသည္။ ခဏအၾကာတြင္ သူတို႔ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမထဲသို႔ ေရာက္သြားၾကေတာ့၏။
ဂီတ၀ိုင္းေတာ္သား မ်ားက အသံပင္ ညႇိေနၾကေလၿပီ။ ခန္းမႀကီးတစ္ခုလံုး လူျပည့္ေနေလ ၿပီ။ သီးသန္႔ေနရာမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ေပၚမွ ထင္ရွားသူမ်ားကို ေမာင္ႏွံယွဥ္တြဲကာ ပြဲသြား ေၾကာ့ေၾကာ့ ၀တ္ေကာင္းစားလွျဖင့္ ေတြ႕ရ၏။
အခ်ိဳ႕က ဂီတပြဲရေငြကို အက်ိဳးရွိေသာ ကိစၥအတြက္ သံုးမည္ျဖစ္၍ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕က မတတ္သာ၍ ၀ယ္ထားရေသာ လက္မွတ္ဖိုးကို နားၿငီးခံၿပီး ေက်ေအာင္လုပ္ရန္ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ကမူ ဂီတပြဲမ်ားမွာ ဟက္ဒယ္လ္စတန္ၿမိဳ႕၏ ၿမိဳ႕ေရးရြာေရး ကိစၥျဖစ္ေန၍ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ အမ်ားစုမွာမူ ဟင္နရီေပ့၏ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ ဇြဲေကာင္းေကာင္း က်င္းပေပးမႈေၾကာင့္ ေသာတရုံ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာၿပီး ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ဂီတကို အရသာခံရန္ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
"အာဂစၿဖီးေတြ ပဲဗ်ာ။ သီခ်င္းႀကီး သီခ်င္းခန္႔ေတြနဲ႔ ေမြးလာတာ က်ေနတာပဲ။ ဟန္လုပ္ေန တာလိုက္ၾကတာ။ ရွိဳပန္ ဆိုတာ ဂ်ိဳနဲ႔လားေမးမယ့္ လူေတြဗ်" ဟု ေျပာသည္။
ေညးက ရုတ္တရက္ စကားျဖတ္လိုက္၏။ ေပ့ မိသားစု ၀င္လာသည္။ ေဒးဗစ္ႏွင့္ ေကာ္ရာ ေနာက္က ကပ္ပါ လာသည္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းအလယ္တြင္ သူတို႔ ေနရာယူၾကသည္။ စမစ္ ေနရာ ေရြးေကာင္းသည္ဟု ေညးက ခ်ီးမြမ္း လုိက္မိေသး၏။
ေဒၚေရာ္သီႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာၿပီးသည့္ေနာက္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ေညး သတင္း နံ႔ခံေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စကားအတုိင္းဆိုလွ်င္ ဘဲဥ အစ ရွာမရသလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဂီတပြဲသို႔လာရသည္မွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္လွ၏။ သူတို႔ အေရးနိမ့္ေန မွန္း လူတိုင္းသိသည္။ စမစ္ကလည္း အလားတူ အေတြးေပါက္ေန ဟန္ တူ၏။ အစီအစဥ္ စာရြက္ကိုသာ မဲၾကည့္ေနသည္။ ေနမထိထုိင္မသာ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေကာ္ရာကို လွမ္းၾကည့္လုိက္တုိင္း သူတို႔အလာမွန္သည္ဟု ေညး သိေန၏။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခု ပင္။ ေကာ္ရာ့မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိသည္။ ထုိအေတြးက သူတို႔ကို မရိုးမရြ ျဖစ္ေနေစသည္။
ပထမေတာ့ ေကာ္ရာက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္။ ရိႈးတိုးရွန္းတန္း။ ေဒးဗစ္ႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေျပာ ေနသည္။ ပြဲကိုလည္း တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ လုပ္ေနသည္။ အနီရင့္ေရာင္ ၀တ္စုံကို ၀တ္ထားသည္။ ႏႈတ္ထမ္းနီေတာ့ မဆိုး။ ျဖဴေယာ္ေယာ္ သူ႔ မ်က္ႏွာ၊ နက္ေမွာင္ေမွာင္ သူ႔ဆံပင္ႏွင့္ သူ႔မ်က္လံုးတို႔က သူ႔ကို တစ္မူထူးေစသည္။ မက္စရာေကာင္းေစသည္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ ကို လွမ္းစကားေျပာရန္ ေကာ္ရာ ေနာက္သို႔ အလွည့္လိုက္တြင္ ေညးကို ျမင္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္း ပင္ မ်က္ႏွာေျပာင္းသြားသည္။ ကိုယ္ဟန္ ေတာင့္သြားသည္။ အၿပံဳးျပယ္သြားသည္။ မ်က္စိခ်က္ခ်င္း လႊဲလိုက္သည္။
ေညးက စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေန၍ မ်က္ႏွာလႊဲသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ျမင္လိုက္၍ ေကာ္ရာတစ္ေယာက္ ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္သြားမွန္းေတာ့ ေညး သိလုိက္၏။
ဂီတပြဲ စသည္။ ေျခဆင္းတီးလံုးအၿပီးတြင္ အမ်ိဳးသမီးအဆိုေတာ္တစ္ဦးက ရွဴးမန္း၏ ေတးတစ္ပုဒ္ကို သီဆိုသည္။ အမ်ိဳးသား ဂီတပညာရွင္တစ္ဦးက တစ္ကိုယ္ေတာ္ တေယာ လက္စြမ္း ျပသည္။ ကရိစလာ၏ ရႈန္းရို႕စ္မာရင္း တီးကြက္မွန္း ေညး မွတ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ နားမေထာင္။ ေတြးေန၏။ ေကာ္ရာကို အကဲခတ္ေန ၏။ ပုလိပ္သတင္းေပးမေလး ေဒၚေရာ္သီ သူ႔ကို သက္သက္ အေၾကာင္ရိုက္သြားမွန္း သိလာသည္။
ေညး ၾကည့္ေနမွန္း ေကာ္ရာ အလိုလို သိေနသည္။ ၾကာေလ ဂဏွာမၿငိမ္ေလ ျဖစ္လာသည္။ ေညး မအံ့ၾသ။ သူ႔ကို ေပ့ႏွင့္ အၿပိဳင္က်ဲေနသည့္သတင္း စာကမွန္း ေကာ္ရာ သိလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ကုိ ေကာ္ရာ ရႈစိမ့္ႏိုင္ လိမ့္မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ဒါေလာက္သာ မဟုတ္ေသး။ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိရဦး မည္။ ေကာ္ရာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မည္ တကဲကဲလုပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထိန္းထားပံုရ သည္ဟု သူ ထင္ မိသည္။
ဂီတတြင္ ေကာ္ရာ အာရုံမ၀င္စားမွန္း ေဒးဗစ္ သတိထားမိစျပဳလာသည္။ ေဒးဗစ္က ေကာ္ရာဘက္ သို႔ ကိုယ္ကို ယိမ္း သည္။
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ အခ်စ္" ဟု ေလသံျဖင့္ ေမးသည္။
ေကာ္ရာ ဘယ္လို ျပန္ေျဖလိုက္မွန္း ေညး မသိ။ ေဒးဗစ္ကို စိတ္ေအးေအာင္ ေျပာေနမွန္း ေတာ့သည္။ ေဒးဗစ္က သူ႔ကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဇာတ္ခံုဘက္သို႔ အာရုံ ျပန္ေရာက္သြား၏။ တီး၀ိုင္းအဖြဲက ခ်ိဳက္ ေကာ့စက္ ဆ႒မေျမာက္ ဆင္ဖိုနီ တီးကြက္ကို တီးရန္ အသံစမ္းေနသည္။
ေကာ္ရာသည္ အတန္ၾကာ ဘာသာလ၀ါေနလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေဘးလူေတြ မသိေအာင္ ေခါင္းကိုတျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္ကာ ေညးဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ သူတို႔ မ်က္လံုး ခ်င္း ဆံုသည္။ ေကာ္ရာ လန္႔သြားသည္။ ေညး သိလိုက္သည္။ လန္႔တာမွ လိပ္ျပာစင္ မတတ္။ တစ္မ်က္ႏွာ လံုး ေသြးတစ္စက္ မရွိေအာင္ ျဖဴသြားသည္။ သိသာေလာက္ေအာင္ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားသည္။ ေဒးဗစ္ သတိထားမိလိုက္သည္။ ေနာက္ဘက္သို႔ ခ်ာခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေညးကို ျမင္သည္။ ေဒါသျဖင့္ ၾကည့္သည္။ ေကာ္ရာဘက္သို႔ ကုိယ္ယိမ္းကာ လက္ကို ဆြဲကိုင္လိုက္၏။
"ဘာျဖစ္တာလဲ" ေဒးဗစ္ ေမးသံကို ေညး ၾကားရ၏။
"မျဖစ္ပါဘူး။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"ဘယ္ေကာင္ ေႏွာင့္ယွက္ေနလို႔လဲ"
"မဟုတ္ပါဘူး။ ... အခန္းက ေလွာင္လိုက္တာ ေမာင္ရယ္။ မူးေနာက္ေနာက္ေတာင္ ျဖစ္လာတာပဲ"
"အျပင္ ခဏထြက္လိုက္ပါလားဟင္"
ေကာ္ရာ အျပင္ထြက္ခ်င္သည္။ မေျပာ၀ံ့။ ေခါင္းကို ငိုက္စိုက္ခ်ထားသည္။ လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပ၀ါကို ထုတ္ၿပီး ႏွာေခါင္း တြင္ ေတ့ထားလိုက္သည္။ ေအာ္ဒီကလံုးေရေမြးနံ႔က ေညးဆီ အထိ ေရာက္လာသည္။ သက္သာပံုမေပၚ။
"ေရကေလးတစ္ခြက္ေလာက္ရရင္ ေကာင္းသား" ဟု ေကာ္ရာက သဲ့သဲ့ ေျပာသည္။
"ရတာေပါ့ကြယ္"
ေဒးဗစ္ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္ေန၏။ ကုန္းကုန္းကြကြ ထရပ္ေသး၏။ လူေတြ ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားရမလို ျဖစ္ေန၍ ခုံတန္းအစြန္းဆံုးရွိ ေဒၚေရာ္သီကို လွမ္းေျပာသည္။
"ေကာ္ရာ ဖို႔ ေရတစ္ခြက္ ျမန္ျမန္သြားယူခဲ့စမ္း" ဆိုေသာ ေဒးဗစ္အသံကို ေညး ပီပီသသႀကီး ၾကားလိုက္ရေလသည္။
ေကာ္ရာ ဆိုေသာ နာမည္က ေညးကို က်ည္ဆန္မွန္သလို ဒိုင္းခနဲ လာထိသည္။ ျမတ္စြာဘုရား။ ဟုတ္ၿပီေပ့ါ။ ထုိနာမည္ သည္ တစ္ညေနခင္းလံုး သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ေပၚလုတဲကာ ျဖစ္ေန၏။ ယခုမွ ပင္ ေပၚေတာ့ ၏။ ေကာ္ရာဘိတ္ ... ဘလက္ပူးလ္ ... လြန္ခဲ့သည့္ ၃ႏွစ္ ... ေႏြရာသီအတြင္း ...။
ေကာ္ရာ ေရေသာက္ခ်ိန္အထိ မေစာင့္ေတာ့။ ထုိင္ခုံေအာက္မွ ဦးထုပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ သည္။
"သြားၾကစို႔" စမစ္ ကို ေျပာလိုက္၏။
"ဘာျဖစ္တယ္။ ေတာ္ၿပီလား ..." စမစ္က မ်က္စိေမွးၿပီး မွိန္းေနရာမွ
"တီးမႈတ္ေနတုန္း ထြက္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲဗ်" ဟု ေျပာသည္။
"ကိစၥမရွိပါဘူး။ သြားၾကစို႔"
"ေနပါဦးေလ"
"အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား နားမလည္ဘူးလား"
ေညး မတ္တတ္ရပ္လုိက္သည္။ လူၾကားထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ စမစ္က ေနာက္မွ ကပ္ပါလာသည္။ သူတို႔ ထြက္သြားၾကမွန္း ေကာ္ရာ သိလိုက္သည္။ ဟင္နရီေပ့ကပင္ မေက်မခ်မ္း ငဲ့ၾကည့္လိုက္ေသး၏။ ေညးက အေရးမစိုက္။ ယခုလိုအခ်ိန္တြင္ ဘာကိုမွ အေရးစိုက္မေနႏိုင္။
ဟိုတယ္သို႔အျပန္ တစ္လမ္းလံုး ေညး အေတြးကၽြံေနသည္။ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ လုပ္လာခဲ့သည္။ စမစ္က တတြတ္တြတ္ေမးေနသည္။ ေညး တစ္ခြန္း တစ္ပါဒမွ ျပန္မေျဖ။ ဟုိတယ္ေရာက္ေတာ့ ေညးက အရက္ခန္းထဲသို႔ အလ်င္၀င္သည္။ အရက္မွာၿပီးမွ စကားစေျပာသည္။
အစတြင္ေတာ့ စမစ္ က အရိပ္ျပေသာ္လည္း အေကာင္မထင္သူ၊ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္သူ မဟုတ္၍ တအံ့တၾသႀကီး ျဖစ္ေန ၏။ ယံုရခက္ႀကီး ျဖစ္ေန၏။ ေညး၏ ဟန္အမူအရာကို ၾကည့္ၿပီး အေရးႀကီး မွန္းေတာ့သည့္။
"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မယံုႏိုင္ဘူးဗ်ာ" ခဏၾကာမွ စမစ္က အလန္႔တၾကား ေျပာသည္။
"မယံုဘူး။ ဟုတ္လား"
ေညးက ျငင္းမေနခ်င္ေတာ့။ သူ႔ဘက္က က်ိန္းေသေနသည္။ ျငင္းေနလွ်င္ ေလကုန္သည္။ စားပြဲ ထုိးက ဘီယာပုလင္း ယူလာသည္။ ေညး တစ္၀ႀကီး ေသာက္လုိက္သည္။ မႀကံဳစဖူး ဘီယာ အရသာထူးေန၏။
"ေသခ်ာရဲ႕လားဗ်ာ" စမစ္က ေမးျပန္သည္။
"ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ေသခ်ာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါျမင္ဖူးရင္ ေမ့တတ္တဲ့ လူစား မဟုတ္ဘူးဗ်"
"ဒါျဖင့္ သူ႔ကိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ျမင္ျမင္ခ်င္း မမွတ္မိရတာလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့တာက ဘလက္ပူးလ္မွာ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ ၾကာတာကိုးဗ်။ ၃ႏွစ္လည္း ၾကာသြားၿပီ။ အဲဒီတုန္း ကေတာ့ အာရုံလည္း ထားလွတာမွ မဟုတ္တာ"
"မိနစ္ပိုင္းေလာက္ ျမင္ဖူးတာဆိုေတာ့ လူမွားႏိုင္တာေပါ့ဗ်"
"ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္ဗ်။ အမွတ္သညာ ရွိတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ပဲရစ္ က ျပန္လာခါစ ရွိေသးတယ္။ ဆယ္မာဗီးလ္က ၀ိတ္ခ္အမႈကို သတင္းေဆာင္းပါး ေရးခုိင္းတာနဲ႔ အဲဒီကို သြားရတာ။ ၾသဂုတ္လႀကီးမွာ ဘလက္ပူးလ္ကို ဘယ္သြားခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ အနားရတာေပါ့ေလဆိုၿပီး သြားတာ။ မဆိုးပါဘူး။ ဟိုင္းစ္ဆိုတဲ့ ငနဲနဲ႔ ေလွ်ာက္လို႔ခ်ည္း လည္ပစ္တာ ပဲ။ သူက မစ္ဂ္ဟီးလ္ သတင္းစာအုပ္စုကို သတင္းေထာက္ဗ်။ တစ္ေန႔ခင္း သူ႔ကို သြားေခၚရင္း ေကာ္ရာကို လွစ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတာ။ ဒါနဲ႔ မွတ္မိေနတာပဲ"
"သူ႔ၾကည့္ရတာကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ရုပ္ လံုးလံုးမေပါက္ပါဘူးဗ်ာ"
စမစ္က ဘ၀င္မက်ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္၍ ေညး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ျဖစ္လာေတာ့သည္။
"ပြဲထဲမွာ သူ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ျဖစ္ေနတာကို ခင္ဗ်ား မျမင္ဘူးလားဗ်။ လိပ္ျပာမလံုလို႔ ဒီလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ ဗ်"
"မျမင္ေပါင္ဗ်ာ"
"ခင္ဗ်ား ကန္းေနလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့"
"ဒီလူေတြက အက်င့္သိကၡာနဲ႔ ေနတဲ့ လူေတြပါဗ်ာ"
"လူတိုင္း မွာ ဖံုးဖိထားတဲ့ ကိစၥကေလး တစ္ခုတေလေတာ့ ရွိတတ္တာမ်ိဳးပဲ စမစ္ရဲ႕"
"ေပ့ မိသားစုကေတာ့ သိၿပီးေရာေပါ့"
"သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အကြက္ပဲ"
ေညးအႀကံ ကို စမစ္ ရိပ္စားမိလာသည္။ အူးယားဖားယား ကန္႔ကြက္သည္။
"မျဖစ္ဘူး ... မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီလို သေဘာမထားႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္ေန ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ မလုပ္ႏိုင္ဘူး"
စမစ္ကား မဆက္ႏိုင္။ အေရးဆိုလွ်င္ ေခၽြးျပန္တတ္သည့္ သူ႔အက်င့္အတိုင္း တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ရႊဲလာသည္။
ခဏၿငိမ္ေန သည္။ ေညးက သူ႔ကို ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ၾကည့္ေနသည္။
စမစ္က ဆုတ္ဆိုင္းဆုိင္း ေျပာသည္။
"မွားရင္ေတာ့ ငါးပါးေမွာက္ေတာ့မွာပဲ။ အသေရပ်က္မႈနဲ႔ေတာ့ တန္းေနတာပဲ"
"အသာေနစမ္းပါ စမစ္ရယ္။ ဘီယာေလး ဘာေလး ေသာက္လိုက္ပါဦး။ ခုတစ္ေလာ ေခါင္းရႈပ္ ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ေျဖေဆးေလး ဘာေလး လုပ္လုိက္ပါလားဗ်ာ"
"မျဖစ္ဘူး ေညးေရ ... လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔၀ံ့ဘူး။ ေခါင္းရွင္းရွင္း ရွိေနမွ ျဖစ္မွာ။ ခင္ဗ်ား ေျပာတာမွန္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ အေျခအေနေတာ့ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းလာေတာ့မွာပဲဗ်ိဳ႕"
"ဘုရားေရ ..."
ေညးက ၀ါးခနဲ ေအာ္ရယ္လိုက္သ္ည။ ရယ္သံေၾကာင့္ ေဘးလူမ်ားကပင္ ၀ိုင္းၾကည့္ၾကေသးသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔က စုန္းစုန္းျမႇဳပ္ေနတာဗ်"
"မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒီေလာက္လည္း မေလာနဲ႔ဦးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တစ္ရွဴးထုိး မလုပ္ခ်င္ဘူး ဗ်ာ။ စလီဒန္ သြားၿပီး ေကာင္မေလးကို ေတြ႕လိုက္ပါဦးလား။ ၀န္ခံေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ... ဘယ္လို ... ဘယ္လို ... ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ကိုယ့္အေနအာထား ကိုယ္သိမွာေပါ့"
"ပူမေနစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႕လုိက္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဦးဆံုးလုပ္မွာက ရုံးခ်ဳပ္နဲ႔ ဆက္သြယ္မယ္။ ဒီအေၾကာင္း ဘာမွ မေျပာဘူး။ သူတို႔ သိဖုိ႔လည္း မလုိဘူး။ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ သံုးပတ္သာေပးပါ။ ဥတၱရအလင္း ကို ၾကာကလပ္နဲ႔တင္ၿပီး ဆက္သပါမယ္ ခင္ဗ်ားလို႔ ကတိသစၥာ ျပဳရုံ ျပဳလုိက္မွာပါ"
ေညးက ရႊင္ရႊင္ကေလး ေျပာသည္။ ဘီယာကို အကုန္ေမာ့ၿပီး စားပြဲမွ ထသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တိုက္ခြဲ သို႔ ထြက္လာခဲ့ေလ သည္။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
www.nayminmaung.info/2012/06/autodesk-autocad-2013-x86.html
Post a Comment