တေစၦေတြကုိ ကၽြန္မခ်စ္တယ္။
ဒီလုိေျပာလုိက္ရင္ ကၽြန္မကုိ အရူးအႏွမ္းတစ္ေယာက္လုိ အားလံုးက မ်က္လံုးႀကီးေတြျပဴးေအာက္ေမး ရုိးေတြ ျပဳတ္က် သြားၿပီး တအံ့တၾသႀကီးကုိ ၀ုိင္းအံုၾကည့္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ တကယ္ေျပာတာ တေစၦေတြကုိ ကၽြန္မ တကယ္ပဲ ခ်စ္ပါတယ္။
" တေစၦေတြကုိ ခ်စ္ရတယ္လုိ႔ ဘယ့္ႏွယ္ႀကံႀကီးစည္ရာကြယ္လုိ႔ လူႀကီးသူမ ေလသံႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မကုိ ရွင္တုိ႔ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ၾက မွာ ေသခ်ာတယ္။ " လူတုိင္းက ေၾကာက္စရာလန္႔စရာလုိ႔ ယံုၾကည္လက္ခံထားတဲ့ တေစၦကုိ သူကမ်ား ခ်စ္စရာတဲ့၊ အဲဒါ တမင္သက္သက္ စတန္႔ထြင္တာ၊ လူ စိတ္၀င္စားေအာင္ ေလွ်ာက္ေျပာ တာပါ" လုိ႔ ရွင္တုိ႔စိတ္ထဲ ျမည္တြန္ေတာက္တီးလုပ္ခ်င္ၾကမွာပဲလုိ႔ ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္။
ေျပာရရင္ တေစၦေတြမွာ ကၽြန္မ သေဘာက်တဲ့အရည္အခ်င္းေတြ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႔ လူသားေတြ ဘယ္ေတာ့မွ လုိက္မမီႏုိင္ဘူး။ တေစၦေတြက သူတုိ႔ကုိ ျမင္ေစခ်င္တဲ့သူဆုိေပးျမင္ႏုိင္ တယ္။ မျမင္မေတြ႕ေစခ်င္တဲ့သူ ဆုိ ဒုိင္လွ်ိဳေလးနဲ႔ အသာေလးပုန္းလွ်ိဳး ကြယ္လွ်ိဳးေနလုိ႔ရတယ္။ သူတုိ႔က ၀ါဂြမ္းတစ္စ ငွက္ေမြးေတာင္ေလးတစ္စလုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးပဲ။ ဟုိသြားသည္လာ တစ္ခဏခ်င္း ကူးသန္း လုိ႔ရတယ္။ ကုိယ္ခႏၶာ အတိအက်မရွိေတာ့ ကရိကထ မမ်ားလွဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔လူသားေတြလုိ ေရခ်ိဳးရ၊ အ၀တ္အစား၀တ္ရ ၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ရ၊ ေရေမႊးဆြတ္ရ ဘာတစ္ခုမွ သူတုိ႔လုပ္စရာမလုိဘူး။ ဘယ္ေလာက္ နား ေအး သလဲ။
ကၽြန္မဆုိရင္ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္တစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႔ပဲ အလုပ္ရႈပ္ေနရတာ၊ အၿမဲတမ္းပဲ ဆံပင္ညွပ္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးၿပီး Beauty Saloon ထဲ ၀င္လုိက္ပါတယ္။ ဟာ ဒီဆံပင္ညွပ္ခ ႏွေျမာပါတယ္။ ဆံပင္မညွပ္ေတာ့ဘဲ စာအုပ္ ၀ယ္ဖတ္လုိက္တာ မွ အၾကာႀကီးဖတ္ရေသးဆုိၿပီး ျပန္ျပန္ထြက္လာတာနဲ႔ပဲ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြက ခုတေလာ ရွည္ရွည္ လာေတာ့တာ။ အိမ္အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိ ထံုးရဖဲြ႕ရ၊ အျပင္ထြက္မယ္ဆုိ စည္းရေႏွာင္ရ၊ အက်ႌအေရာင္ နဲ႔ လုိက္ဖက္မယ့္ ဖဲႀကိဳးဆံညွပ္ေတြ ေရြးခ်ယ္ရနဲ႔ အုိ ရႈပ္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒီဆံ ပင္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ကုိ။
အခုပဲ တေစၦကုိခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာမလုိ႔ပါဆုိ၊ ဆံပင္က ၀င္ဂႈပ္ျပန္ေပါ့။ ကၽြန္မ မညာပါဘူး။ တကယ္ ေျပာတာ၊ တေစၦေတြ ကုိ ကၽြန္မခ်စ္တယ္။ ခ်စ္တယ္ဆုိမွေတာ့ ယံုၾကည္လုိ႔ခ်စ္လုိ႔ရတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။ ရွင္တုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္၊ ရွင္တုိ႔စိတ္ထဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္စိတ္၀င္ၿပီဆုိရင္ အဲဒါ ယံုၾကည္စိတ္က စတင္ျမစ္ဖ်ားခံတဲ့ အရာပဲလုိ႔ ကၽြန္မ တပ္အပ္ေျပာလုိက္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ၊ တေစၦေတြကုိ ကၽြန္မ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ အေၾကာင္းမဲ့ အလဟသႀကီး စတန္႔ထြင္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္လုိ႔၊ ယံုၾကည္တယ္ ဆုိတာ လက္ခံလုိ႔၊ လက္ခံတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔တကယ္ရွိေနလုိ႔၊ဒီလုိ ဒီလုိ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ျပန္ေျပာင္းခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ေျပာျပရဦးမယ္။
ကၽြန္မက ငယ္ငယ္တုန္းက အဘြား ရဲ႕ အသည္းစဲြ သတၱိခဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ အဘြားကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဆန္႔က်င္ ဘက္၊ တေစၦ ကုိ သိပ္ ေၾကာက္တတ္တဲ့သူ။ ညည အဘြား အိမ္သာသြားခ်င္ၿပီဆုိ ကၽြန္မကုိ ႏိႈးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မက အဘြားေရွ႕ ကေန လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးထုိးၿပီး ဦးေဆာင္ၿပီး ေခၚေခၚသြားတာ။ ကၽြန္မအစ္ကုိႀကီးဆုိရင္ လည္းေယာက္်ား တန္မဲ့ တေစၦေၾကာက္လုိက္တာမွ လြန္ပါေရာ။ လူပ်ိဳေပါက္ပဲ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ညေမွာင္ ရင္ ေၾကာ္ကတုန္း။ သူ ဘယ္ေလာက္ အျပင္ထြက္လည္လည္ မေမွာင္ခင္ မုိးမခ်ဳပ္ခင္ အိမ္ကုိ အၿမဲ ျပန္လာ ေလ့ ရွိတယ္။ အဲ .... အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ေနာက္က်ၿပီဆုိရင္လည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္က အၿမဲ အိမ္ျပန္ပုိ႔ေပး ရတယ္။ အဲဒီ ေလာက္ထိ၊ အဘြားလည္း ဘာထူးေသးလဲ။ တေစၦမဆုိထားနဲ႔ တေစၦမျဖစ္ရေသးတဲ့ ပူပူေႏြးေႏြး လူေသ ကုိေတာင္ ေၾကာက္လုိက္တာမွ ဆတ္ဆတ္ကုိ တုန္ေနတာပဲ။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ေၾကာက္တတ္သလဲဆုိရင္၊ လမ္းမွာ အသုဘတစ္ခုက ငုိသံေတြ စီခနဲစီခနဲ၊ ေၾကး စည္ ကုိ ေႏွာင္ခနဲ ေႏွာင္ခနဲ တီးၿပီး အိမ္ေရွ႕ကေန ျဖတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ အုိ တစ္အိမ္လံုး ရွိရွိသမွ် တံခါးေတြ ကုိ ေျပးေျပးၿပီးေတာ့ ကုိ လုိက္ပိတ္ေတာ့တာ။ တစ္ေယာက္တည္း ၀ရုန္းသုန္းကားကုိ ျဖစ္လုိ႔။
သူ႔ပါးစပ္က လည္း " ဟဲ့ ပိတ္ၾကပါဟဲ့၊ ပိတ္ၾကပါဟဲ့ ဟုိမွာ လာေနၿပီ " ဆုိၿပီး အလန္႔တၾကားေလသံႀကီး နဲ႔ ေအာ္ေနလုိက္ေသး တာ။ အဲဒီမွာ သူ႔လုိပ်ာကေလာင္မျဖစ္ဘဲ ၿငိမ္ေနတဲ့အေဖ့ကုိ " ဟဲ့ ပိတ္ပါဆုိ၊ ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေန တာလဲ၊ ဟုိမွာ နင့္ အေမ အသုဘက လာေနၿပီ "ဆုိၿပီး ေျပာေျပာဆုိဆုိ အေဖ့ေခါင္းကုိ ထုသြား လုိက္ေသးတာ အေဖက အဘြားမျမင္ေအာင္ မ်က္ႏွာကုိကြယ္ၿပီး အေမ့ဆီ မ်က္စပစ္လုိ႔ တအစ္အစ္ ခုိးရယ္ေတာ့တာေပါ့။ " နင့္အေမ အသုဘ" ဆုိတဲ့ စကားႀကီးကုိေလ။ အေဖက အဘြားရဲ႕သား မဟုတ္လား။ သူ႔စကားဘယ္ေရာက္လုိ႔ ေရာက္မွန္းမသိ၊ အဲဒီအဘြားကေတာ့ေလ။ ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ကေလး ကုိလည္း ေၾကာင္မႀကီးက ေၾကာင္ကေလးေတြကုိလည္ကုပ္ကေန ကုိက္ခ်ီသလုိ သူ႔ပါးစပ္နဲ႔ ကုိယ္ တုိင္ ကုိက္မခ်ီရံု တစ္မည္ပါပဲ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ကုပ္ကေန ဆဲြကုပ္ေခၚၿပီး အိမ္ထဲ သြင္းထည့္ေတာ့တာပဲ။
ကၽြန္မက အဘြားကုိ စခ်င္တာနဲ႔ " အဘြား၊ တေစၦက အဘြားခုလုိ တံခါးပိတ္တာေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့္ပဲ၊ မီးၾကည့္ တဲ့ ကာတြန္းကားထဲကလုိ ကုိယ္ကုိ ေပ်ာ့ေပ်ာ့စိစိႀကီးလုပ္ၿပီး ေဟာ့သလုိ ေဟာ့သလုိ တံခါးကုိ ေလွ်ာခနဲ ထြင္းေဖာက္ ၀င္တတ္တယ္" လုိ႔ ေျပာၿပီဆုိရင္ ကၽြန္မ ေခါင္းေတာ့ေဂါက္ခနဲ ျမည္သြားေတာ့ တာပဲ။ အဘြား ေခါက္ထည့္ လုိက္တာေလ။ အနာခံၿပီးေတာ့ကုိ ကၽြန္မက တမင္သက္သက္ အဘြားကုိ စတာ။ ဒါေပမဲ့ အဘြား တကယ္ ေၾကာက္တတ္မွန္းသိေတာ့ ညဘက္ဆုိရင္ေတာ့ အဘြားကုိ မစပါဘူး။ အခု လည္း အသုဘျဖတ္သြားၿပီး လုိ႔ အိမ္ေရွ႕ကေန စီစီေႏွာင္ေႏွာင္ အသံေတြ တိတ္သြားၿပီဆုိမွ အဘြားက အိမ္ တံခါးေတြ ကုိ လုိက္ဖြင့္ေတာ့တယ္။
အဲဒီ၀ရုန္းသုန္းကား အေျခအေနၿပီးဆံုးသြားေတာ့မွပဲ အေဖရယ္ အေမရယ္ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ရယ္ ေစာေစာက အဘြားလႊတ္ခနဲ ေျပာလုိက္တဲ့ " နင့္အေမအသုဘ" ဆုိတဲ့ စကားႀကီးကုိ တဟားဟား နဲ႔ ျပန္ေျပာရင္း ရယ္ပဲြဖဲြၾကေတာ့တာ၊ အမေလး အနားမွာ အဘြားရွိေနရင္ေတာ့ ဒီလုိဘယ္ရယ္ရဲပါ့မလဲ။ အဘြား က စိတ္ေကာက္တတ္တယ္။ သူေကာက္ပံုက ကေလးေတာ့ဆန္မယ္ ထင္တယ္။ ထမင္းမစား ဘဲ ေနျခင္းအားျဖင့္ သူေကာက္ေၾကာင္းကုိ ျပတာ။ အဘြား ထမင္းမစားမွာ စုိးတာနဲ႔ပဲ သူ႔ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ စိတ္ ေကာက္ေအာင္ မလုပ္ရက္ၾကပါဘူး။
တေစၦ လုိ႔ ဆုိလုိ႔ မရတဲ့ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့အရာတစ္ခုကုိ ကၽြန္မျမင္ဖူးတယ္။ အုိက္စပ္စပ္ ေႏြည ခင္း တစ္ခင္း မွာေပါ့။
ည ကုိးနာရီေလာက္မွာ အဘြားက ကေလးပီပီ ေစာေစာမအိပ္ေသးတဲ့ကၽြန္မကုိ အိမ္ေရွ႕ သရက္ပင္ႀကီးေအာက္ က ကြပ္ပ်စ္ေလး မွာ ပံုျပင္ေျပာျပေနတယ္။ ကၽြန္မက တင္ပ်ဥ္ေခြ ယွက္ထုိင္ ေနတဲ့ အဘြားေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္ အံုးၿပီး သရက္ပင္ႀကီးကုိၾကည့္လုိက္၊ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေလးေတြကုိ ၾကည့္လုိက္ နဲ႔ ပံုနားေထာင္ေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ သရက္ပင္ခြၾကားလုိ႔ ေျပာမလား ကုိင္းၾကားလုိ႔ေျပာမလား၊ အဲဒီေနရာ နား ကေန လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ေနတဲ့အရာတစ္ခုကုိ ကၽြန္မ လွမ္းျမင္တယ္။ ပထမေတာ့ ကၽြန္မ လုိပဲ အိပ္မေပ်ာ္ေသး တဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ေကာင္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအရာဆီ က ျပဴး၀ုိင္းေန တဲ့ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ကုိ ကၽြန္မျမင္တယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္ထဲ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ျပန္ ေရာ။ ထင္လည္း မထင္ျပန္ဘူး။ ဇီးကြက္မ်က္လံုး ကုိ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ၀ုိင္းၿပီးႀကီးမယ့္သာ ႀကီးတာ ေရွ႕ကုိ ဒီလုိ ေငါထြက္ၿပီး လႈပ္စိလႈပ္စိ မေနတာ။
အခုမ်က္လံုးေတြက ခုပဲမ်က္အိမ္ကေန ကၽြတ္ထြက္ေတာ့ မလုိလုိ လႈပ္ေနတာေလ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဆီက ေျခေထာက္နဲ႔ တူပါရဲ႕ တဲြေလာင္းျပဳတ္က်လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒါကုိ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလုိ႔ ကၽြန္မထင္မိ ျပန္ေရာ။ သိပ္ေတာ့မသဲကဲြဘူး။ လက္လားေျခလား မသဲကဲြတဲ့အရာ၊ အဘြား ေျပာေနတဲ့ပံုျပင္ ဘယ္ေရာက္ လုိ႔ ေရာက္မွန္း မသိေတာ့ဘဲ သစ္ပင္ေပၚက ထူးဆန္းတဲ့အဲဒီေနရာကုိ ကၽြန္မ စူးစုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ျပဴးေငါလႈပ္မ်က္လံုးႏွစ္လံုးေအာက္က ပါးစပ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ ေနရာက ၿပဲၿပဲႀကီးဟ သြားတယ္။ ၿပီးလွ်ာ လုိ႔ထင္ရတဲ့ အရာႀကီး ေလွ်ာခနဲ ထြက္က်လာတယ္။ ကၽြန္မ အဘြား သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အရွည္ဆံုးေၾကာင္လွ်ာ သီးတစ္ခုထြက္က်လာတယ္။ အဲဒါႀကီးက လိပ္ေခြ၀င္သြားလုိက္ ျပန္ေလွ်ာၿပီးထြက္ က်လာလုိက္နဲ႔။
အဲဒီေနရာက အသံတစ္ခု လည္း ၾကားတယ္။ ဒါကုိေတာ့ ဘယ္လုိ အသံလဲ ကၽြန္မ ျပန္မေျပာျပတတ္ဘူး။ သူ႔ တစ္ကုိယ္လံုး လည္း လႈပ္ရြေနတာပဲ။ ၿငိ္မ္ၿငိမ္မေနဘူး၊ ၾကည့္ရတာ သူအဲဒီမွာ ရွိေနတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ တုိ႔ကုိ သိျမင္ေစခ်င္ လုိ႔ ရွိသမွ် အင္အားအစြမ္းကုန္ ထုတ္ၿပီး ျပသေနသလုိပဲ။ လွ်ာရွည္ရွည္ႀကီးကလည္း လိပ္၀င္ သြားလုိက္ ေလွ်ာက်လာလုိက္နဲ႔ တစ္ခါထက္တစ္ခါ ပုိပုိရွည္ၿပီး ထြက္က်လာသလုိပဲ။ အဲဒါ ကၽြန္မ ကုိ ေျပာင္ျပေန တာလား။ ဘာမွန္းမသိေပမဲ့ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္မေပ်ာ္လာတယ္။
ကၽြန္မ ကုိင္ၾကည့္ခ်င္လာ လုိ႔ လက္နဲ႔ လွမ္းလွမ္းကုိင္ဆဲြတယ္။ ကၽြန္မက လွမ္းအဆဲြ အဲဒါႀကီးက လိပ္၀င္သြားနဲ႔ ဆဲြတမ္းတုိ႔တမ္း၊ ကစားေနရသလုိပဲ။ မမိမိေအာင္ ဆတ္ခနဲ က်ံဳးထၿပီး အားကုန္လွမ္းဆဲြလုိက္တာ အဲဒီအရာက ကၽြန္မ မေျပာတတ္တဲ့ အသံတစ္မ်ိဳးစူးခနဲ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေပ်ာက္ သြားပါေလေရာ။ အဘြားက " အမေလး ကြိကြကြကြ" လုိ႔ ေအာ္ၿပီး ဘာျဖစ္တာလဲေမးတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မျမင္တဲ့အရာကုိ အစ အဆံုး ေျပာျပလုိက္တယ္။ ကၽြန္မ တုိ႔ ေဆာ့ကစားေနတာကုိပါ ေျပာျပလုိက္ေတာ့။ အဘြား ခမ်ာ ေခါင္းမီးေတာက္ ပါေလေရာ။ အိမ္ထဲအျမန္၀င္ၾကၿပီး ကၽြန္မကုိ ဘုရားစင္ေရွ႕ ေခၚထုိင္ခုိင္းၿပီး ဘုရားစာေတြ ရြတ္ ပါေလေရာ။ " နာနာဘာ၀မေကာင္းဆုိး၀ါး အေကာင္ေတြ ငါ့ေျမးကုိ ဒုကၡမေပးၾကနဲ႔၊ ငါ့ၿခံထဲကအခု ထြက္သြားၾက" လုိ႔လည္း ေျပာသံၾကားတယ္။
" အဲဒါက မီးကုိ ဘာမွဒုကၡမေပးပါဘူး အဘြားရဲ႕၊ မီးတုိ႔ ေဆာ့ေနတာ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေသး" လုိ႔ ကၽြန္မက ၀င္ေျပာေတာ့ ရင္ဘတ္စည္တီးနဲ႔ "အမေလး ငါ့ေျမးေလး အပမီပါၿပီ "တဲ့။
အဘြားေျပာတာ ကၽြန္မ နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ အဲဒီအျဖစ္ကေန သင္ခန္းစာေကာင္းေကာင္းရ လုိက္တယ္။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္မက တကယ္ရွိတာကုိ တကယ္ေတြ႕တာ၊ တကယ္ေတြ႕တာကုိ ျမင္တဲ့အတုိင္း အမွန္ အတုိင္း ေျပာမိတာ၊ အမွန္ကုိ အမွန္အတုိင္း ရုိးရုိးကေလး မျမင္ဘဲ ယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္ ခ်ဲ႕ကား ယူကုန္ေတာ့ မလုိအပ္တဲ့ ဆံုးရံႈးမႈေတြျဖစ္ပြားလာၿပီး ရလဒ္ေတြက မလွေတာ့ ဘူးေပါ့။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အဘြားရဲ႕ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔နဲ႔ အဲဒီသရက္ပင္ႀကီးကုိ ခုတ္လွဲပစ္လုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ရဲ႕အရပ္ေလာက္ ငုတ္တုိေလးသာ က်န္ေတာ့တဲ့ အဲဒီအပင္ႀကီးေရွ႕မွာ ကၽြန္မစူးစူး၀ါး၀ါးငုိပါတယ္။
သရက္ပင္ႀကီး ေသသြားၿပီဆုိၿပီး အပင္ႀကီးကုိသနားလုိ႔ ကၽြန္မငုိပါတယ္။
ေဖေဖက သရက္သီးသိပ္ႀကိဳက္သူ၊ အကင္းေလးကစၿပီး မွည့္၀င္းတဲ့အထိေန႔တုိင္း ငါးပိရည္နဲ႔ တုိ႔စားေလ့ ရွိေတာ့ ေဖေဖသရက္သီး၀ေအာင္ မစားရေတာ့ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားမိၿပီး ေဖေဖ့ကုိ သနားလုိ႔ ကၽြန္မ ငုိပါတယ္။
သရက္သီးေတြေပၚတဲ့ရာသီဆုိ အိမ္နီးခ်င္းေတြကုိ ေဖာေဖာသီသီ ေပးႏုိင္လုိ႔ ေမေမလည္း မ်က္ႏွာပြင့္လန္း ရသူပါ။ အခု ေမေမမ်က္ႏွာပြင့္လန္းမရေတာ့ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားမိၿပီး ေမေမ့ကုိ သနားလုိ႔ ကၽြန္မငုိပါတယ္။
အဘြား က ဒီသရက္ပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ ထုိင္ရတာသိပ္ႀကိဳက္သူပါ။ ေႏြရာသီတုိင္း အရိပ္ေအး ေအးေလးရတဲ့ သရက္ပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ မထုိင္ရေတာ့ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားမိၿပီး အဘြားကုိ သနား လုိ႔ ကၽြန္မ ငိုပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဟုိ .... ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေကာင္ေလးကုိပါ သရက္ပင္ႀကီးမရွိေတာ့ သူဘယ္နားမွာ သြားေနမွာပါ လိမ့္လုိ႔ စဥ္းစားၿပီး သူ႔ကုိ သနားလုိ႔ ငိုပါတယ္။
ငါသာ မေျပာဘဲထားရင္စဥ္းစားၿပီး သူ႔ကုိ သနားလုိ႔ ငုိပါတယ္။
ငါသာ မေျပာဘဲထားရင္ ဒီအပင္ႀကီး ဒီလုိငွက္တုိဘ၀ ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားမိေတာ့ လည္း ေနာင္တေတြရလုိ႔ ကၽြန္မအတြက္ ကၽြန္မငုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ အားလံုးအတြက္ စဥ္းစားမိၿပီး ငုိတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္မ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း အၾကာႀကီးမွ အၾကာႀကီးတရစပ္ ငုိပါတယ္။
ငါသာ မေျပာဘဲထားရင္ ဒီအပင္ႀကီး ဒီလုိငုတ္တုိဘ၀ ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားမိေတာ့ လည္း ေနာင္တေတြရလုိ႔ ကၽြန္မအတြက္ ကၽြန္မ ငုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ အားလံုးအတြက္ စဥ္းစားမိၿပီး ငုိတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္မ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း အၾကာႀကီးမွ အၾကာႀကီးတရစပ္ငုိပါတယ္။
အဲဒီမွာ အဘြားက တစ္စခန္းထျပန္ပါတယ္။ ငါ့ေျမး ဒီေလာက္ငုိလွတာ ေသြးရုိးသားရုိးမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး အ၀တ္ျဖဴေတြ ၀တ္ထားတဲ့ ဘုိးေတာ္ ဆရာလုိ႔သူတုိ႔ ေခၚတဲ့ လူႀကီး တစ္ေယာက္ေခၚလာၿပီး ကၽြန္မကုိ တြတ္တြတ္ျမည္ မန္းမႈတ္ထားတဲ့ အရည္ေတြတုိက္တယ္။ အိပ္ခုိင္းတယ္။ " ဟုိအေကာင္ေလး မွာ ေနစရာမရွိေတာ့ဘူး၊ မီးအခန္းထဲေခၚထားမယ္" လုိ႔စိတ္ထဲ သနားမိတဲ့ အတုိင္းေျပာေတာ့ ပုိဆုိးပါေလေရာ။ " ေတြ႕လား ေသခ်ာပါၿပီ ေသခ်ာပါၿပီ" ဆုိၿပီး ရင္ဘတ္ကုိ ဖိဖိေနတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ငုိတုန္းပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေမာလြန္းလာလုိ႔ ဘယ္သူမွ မေခ်ာ့ရဘဲ ကၽြန္မ အငုိရပ္သြားပါတယ္။
သရက္ပင္ေပၚ က အဲဒီအရာေလးက တေစၦပဲလား။ လူႀကီးေတြ ေျပာသလုိ နာနာဘာ၀ သရဲသဘက္ ဆုိတာပဲလား။ ကၽြန္မ မသဲကဲြဘူး။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ျမင္ခဲ့လုိ႔ တကယ္ရွိတယ္လုိ႔ေတာ့ ကၽြန္မ လက္ခံလုိက္ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက ကၽြန္မကုိ အဘြားတုိ႔ ထင္ျမင္သလုိ ဒုကၡေပးတာမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မစိတ္ကုိေတာင္ ရႊင္ ျမူးေစခဲ့တာ အမွန္ ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒါေလးဟာ သရဲသဘက္ေလး ျဖစ္တယ္ဆုိဦးေတာ့ ကၽြန္မသူ႔ကုိ ခ်စ္ပါ တယ္။ အဲဒါေလး ကုိ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတြ႕ျမင္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ညဘက္ လူႀကီးေတြအလစ္မွာ ခုိးၿပီး ၿခံထဲက တျခားသစ္ပင္ေတြဆီ လုိက္ၾကည့္ေပမဲ့ အဲဒါေလးကုိ မေတြ႕ ရေတာ့ပါဘူး။ တစ္ညေတာ့ ကၽြန္မ အိပ္မက္ထဲ အဲဒါေလး ေရာက္လာပါတယ္။ အျပင္မွာတုန္းကလုိပဲ သူ႔ ဆီက ထြက္က်လာတဲ့ လွ်ာႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မေဆာ့ပါတယ္။ ေဆာ့ရံုသာမက သူ႔လွ်ာႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မ တစ္ကုိယ္ လံုးကုိ ပတ္ေခၚ သြားတာ ကၽြန္မ ေကာင္းကင္အျမင့္ႀကီးကုိ ေရာက္ဖူးသြားတယ္။ ၾကယ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာခဲ့ ရတယ္။ တိမ္ေတြေပၚ မွာလည္း တက္ထုိင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ " မင္းအဘြားကုိ ငါ ေၾကာက္တယ္ "လုိ႔ ေျပာၿပီး သူက ကၽြန္မ ကုိ အိပ္ရာထဲအထိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ပုိ႔ေပးပါတယ္။
ဒီအိပ္မက္ေလးက ကၽြန္မစိတ္ကုိ တအားကုိ ရႊင္ျမဴးေစေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ အဘြားအပါအ၀င္ လူႀကီးေတြ ကုိ ျပန္ ေျပာျပလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါေလး မလာႏုိင္ေအာင္ဆုိၿပီး သရက္ပင္ႀကီးကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္သလုိမ်ိဳး ကၽြန္မ အိပ္ မက္ေတြ ကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ကုန္မွျဖင့္ ခက္ရခ်ည့္။ အိပ္မက္ေတြကုိ သရက္ပင္ ခုတ္လွဲသလုိ ခုတ္ထစ္ဖ်က္ဆီး ပစ္လုိ႔မရဘူး လုိ႔ေတာ့ ကၽြန္မ ယံုပါတယ္။
တေစၦ လုိ႔ တိတိပပေျပာႏုိင္တဲ့ အရာတစ္ခုကုိ ကၽြန္မ ပထမဆံုး ျမင္ဖူးတာ ေလးတန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ကပါ။ ကၽြန္မ တုိ႔ တစ္အိမ္သားလံုး မႏၱေလးသြားၾကတယ္။ ဘာကိစၥနဲ႔ သြားတယ္ေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိပါဘူး။ တစ္လေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္။ ျပန္လာေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ျမင္းလွည္း ရပ္ၿပီး လူႀကီးေတြက ပစၥည္းေတြ ခ်သူခ် ျမင္းလွည္းခ ရွင္းသူရွင္း အလုပ္ ရႈပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ တည္း အိမ္ထဲေျပး၀င္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ေခြးကေလး "မဲတူ" ရဲ႕ နာမည္ကုိ ေအာ္ေခၚၿပီးေတာ့ေပါ့။
တံခါးေတြမဖြင့္ရေသးေတာ့ အိမ္ႀကီးတစ္ခုလံုး မဲႀကဳတ္ေနပါတယ္။ မဲတူကုိ ၿခံ၀င္းထဲအဆင္သင့္ မေတြ႕ရလုိ႔ အိမ္မႀကီး ကေန ေနာင္ထဲေျပး၀င္ၿပီး သူရွိေနတတ္တဲ့ ပစၥည္းေဟာင္းေတြကုိ သုိေလွာင္တဲ့အခန္းဆီ ကၽြန္မ သြားပါတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ မဲတူက ကၽြန္မတုိ႔ကုိ မႀကိဳအားဘဲ အိပ္ေမာက်ေနတာကုိး။ ကၽြန္မက "မဲတူမဲတူ အုိ႔အုိ႔" လုိ႔ အသံျပဳရင္း လက္ထဲက စားလက္စ အသားကင္လံုးေလးေတြကုိ အိတ္ထဲကေန အကုန္ေဖာက္ခ် ၿပီး ေကၽြးလုိက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းထလာၿပီး စာေနးလုိက္တာ။ ကၽြန္မ ေျခေထာက္ကုိ တုိးေခြ႕ လုိက္ စားလုိက္နဲ႔၊ ကၽြန္မလက္ နဲ႔ သူ႔ေခါင္းေလးကုိ ပုတ္လုိက္ေတာ့ ကုပ္ကေလးကုိ ပုအုိက္ခြက္၀င္သြား တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မလက္ခံု ကုိ သူ လွ်ာနဲ႔ လ်က္တယ္။ အဲဒီအခုိက္မွာပဲ ေမေမက စိတ္ေမာလူေမာသံႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မအနားေရာက္လာတယ္။
" ဟဲ့ သမီး ရယ္ ဘာလုိ႔ အသားလံုးေတြ ပ်စ္ခ်ေနတာလဲ "
" ဟင္ ေမေမ ကလဲ ဒီမွာ မဲတူကုိ ေကၽြးတာေလ "
ေမေမက မ်က္စိမ်က္ႏွာ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကၽြန္မကုိ ကပ်ာကယာ ေကာက္ခ်ီၿပီး အိမ္ေပၚေခၚသြားတယ္။ ေနာက္မွ ၿခံေစာင့္ႀကီးေျပာ လုိ႔ သိရတာက မဲတူက ကၽြန္မတုိ႔ ေရာက္မလာခင္ ႏွစ္ရက္က ေသသြားခဲ့ၿပီတဲ့။ အိမ္သားေတြ မျမင္ေတာ့ ထမင္းလည္းမစား ဘာမွလည္း ေကၽြးမရနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ၿခံ၀င္ေထာင့္မွာ ေခြေခြေလး အသက္ထြက္ေနတာ နဲ႔ အဲဒီေနရာမွာပဲ ျမွဳပ္ထားလုိက္တယ္တဲ့။ ၿခံေစာင့္ႀကီးက တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ အားကုိးရတဲ့ လူယံုႀကီးပါ။ သူညာမေျပာဘူးဆုိတာ ကၽြန္မ ယံုပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ ေသခ်ာတာက ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တာ တေစၦမဲတူေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။
" မဲတူ ကုိ တကယ္ေတြ႕ခဲ့တာပါ။ သူ႔ေခါင္းကုိေတာင္ ပုတ္လုိက္ေသး။ သူက ကၽြန္မလက္ကုိ လွ်ာနဲ႔ေတာင္ လ်က္လုိက္ေသး" လုိ႔ ကၽြန္မ က အေသအခ်ာ ေျပာျပတာကုိ ဘယ္သူမွ လက္မခံၾကဘူး။ ေတြ႕ကရာ ရွစ္ေသာင္း ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ မေျပာစမ္းနဲ႔ဟဲ့။ ၿပီးေတာ့ လုပ္ျပန္ၿပီ။ ကၽြန္မကုိ ပရိတ္ရြတ္ထားတဲ့ ေရဆုိလား ဘာလား၊ အတင္း တုိက္တယ္။ မဲတူနဲ႔ေတြ႕လည္း မေျပာဘဲ ေနရံုပဲေပါ့။ ေတြ႕တာကေတာ့ ေတြ႕ တာ အေသအခ်ာ ပါပဲ။
ဒီအေၾကာင္း အတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာျပေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ယံုတာမယံုတာထက္ ေၾကာက္ဖုိ႔ ရႈေထာင့္ ကပဲ ေျပာေနၾကတယ္။
" တကယ္လား၊ ေၾကာက္စရာႀကီး "
" နင့္တုိ႔အိမ္မွာ ေခြးတေစၦရွိတယ္၊ ငါတုိ႔မလာေတာ့ဘူး" တဲ့။
ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္မ ဒန္းစင္ေလးမွာ ဒန္းစီးေနတုန္း ကၽြန္မ ေျခေထာက္ေအာက္ကေန မဲတူ လွ်ိဳ၀င္ လာတယ္။ ကၽြန္မ ဖိနပ္ကုိ ခၽြတ္လုိက္ၿပီး ေျခဖ်ားေလးနဲ႔ သူ႔လည္ပင္းကုိ တုိ႔တုိ႔ၿပီး ပြတ္သပ္ေပးေတာ့ ေခါင္း ေလးေမာ့၊ မ်က္လံုးေလးေမွးၿပီး ဇိမ္ခံေန လုိက္တာ။
ကၽြန္မ မ်က္စိထဲ က ထြက္ကုိမထြက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔ မဲတူ ေျပးလႊားကစားၾကတယ္။ အၾကာႀကီးပဲ။
" သမီးတစ္ေယာက္ တည္း ဘာလုိ႔ အရမ္းေျပးေနတာလဲ "
ေမေမက လာတားတယ္။ ေမေမလည္းလာေရာ မဲတူက ထြက္ေျပးသြားတယ္။
" တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး မဲတူနဲ႔ မီးနဲ႔ ေဆာ့ေနတာ "
ကၽြန္မ ကုိ ေမေမက သနားစရာ သတၱ၀ါေလးလုိ ကရုဏာ တနင့္တပုိးႀကီးနဲ႔ ငံု႔ၾကည့္ လာတယ္။ ေသခ်ာတယ္။ ေမေမ ကၽြန္မကုိ မယံုဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ မဲတူေသသြားေပမဲ့ ကၽြန္မအနားမွာ အေသအခ်ာ ရွိတယ္လုိ႔ လက္ခံယံုၾကည္ပါတယ္။ မဲတူရဲ႕လည္ကုပ္ကုိ ထုိးဖြထားတဲ့ ကၽြန္မ ေျခေခ်ာင္း ၾကားေလးေတြ မွာ သူ႔ဆီက ကၽြတ္က်န္ခဲ့တဲ့ အေမြးမည္းမည္းေလးေတြ၊ ၿပီးသူ႔ကုိ ခ်ီးေပြ႕ေသးတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ အက်ႌရင္ဘတ္ မွာလည္း ကပ္ေနတဲ့ အေမြးေလးေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္မ တစ္ဘက္သတ္ ထင္ေယာင္ ထင္မွားျဖစ္တာပါလုိ႔ ဘယ္လုိမွ ေျပာလုိ႔မရတဲ့ သက္ေသအစစ္ေတြပါ။ တေစၦ တကယ္ရွိတာ ကၽြန္မ ယံုသလုိ တေစၦေတြ ကုိ ကၽြန္မခ်စ္တာ တကယ္ပါ။
တစ္ခါကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ပဲြေတာ္ရက္အတြင္းမွာ ေဖေဖခရီးသြားေနခုိက္ ကၽြန္မတုိ႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ လွည့္ လည္ေဖ်ာ္ေျဖ တဲ့ တီး၀ုိင္းကားႀကီးေတြေနာက္ ကၽြန္မတုိ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ လုိက္ၾကည့္ၾကတယ္။ လူေတြ အရမ္းမ်ား လုိ႔ မတုိးႏုိင္မွန္းသိလုိ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ ၾကည့္ၾကဖုိ႔ စိတ္ကူးထားေပမဲ့ မရည္ရြယ္ဘဲ ကၽြန္မတုိ႔ တီး၀ုိင္းကား အနားအတင္းတုိးမိၿပီး အစ္မနဲ႔ ကၽြန္မ လူခ်င္းကဲြသြားပါတယ္။ ပတ္ပတ္လည္မွာ လူအုပ္ထူထူ ႀကီးပိတ္ေန တယ္။ ခက္တာက ၿငိမ္းၿပီးရပ္ေနလုိ႔လည္းမရဘူး။ သူတုိ႔နဲ႔အတူ လုိက္ေရြ႕ေပးေနရေတာ့ ဘယ္ နားေရာက္ လုိ႔ ေရာက္မွန္းလဲမသိဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။
အဲဒီမွာ သာမန္လူေတြထက္ ေခါင္းတစ္လံုးပုိထူၿပီး ျမင့္ေနတဲ့လူ တစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဘြားခနဲေတြ႕လုိက္ ရတယ္။ ရုတ္တရက္ သူက လွည့္ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မကုိ ၿပံဳးျပတယ္။ ဟင္ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္က အေဖ့ ကားေမာင္းေပးတဲ့ ဒရုိင္ဖာ ဦးေထြးႀကီး။ သူက အေဖနဲ႔ အတူ ခရီးထြက္သြား တယ္မုိ႔လား။ ျပန္ေရာက္ ေနၿပီလား၊ ျပန္ေရာက္ရင္ အေဖလည္း ျပန္ေရာက္ၿပီေပါ့။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ လူတူတာျဖစ္ မွာ။ အေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္မသူ႔ကုိ မသိသလုိေနလုိက္တယ္။ သူက မရဘူး။ ကၽြန္မဘက္ကုိ လွမ္းလွမ္းၿပီး ငံု႔ငံု႔ၾကည့္ တယ္။ လူေတြကုိ ဆန္႔က်င္ျပၿပီး ကၽြန္မဘက္ကုိ တုိးလာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ကုိ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး
" မီးမီး လာ ဒီဘက္ကုိလာ "တဲ့၊ လက္ယပ္ေခၚတယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ လူမွားတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မကုိ အေသအခ်ာေခၚေန တာ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း သူေခၚရာဘက္ကုိ အတင္းတုိးေ)ွ႕ လုိက္သြားတယ္။ သူက မီး မီး လာလုိ႔ ေခၚလုိက္သူ႔ဆီကုိ ကၽြန္မ အတင္းလုိက္သြားလုိက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဘြားခနဲ ကၽြန္မအစ္မကုိ ေတြ႕ လုိက္ရ လုိ႔ ကၽြန္မေပ်ာ္သြားတယ္။
" အမေလး ေခါင္းနားပန္းကုိ ႀကီးထြက္သြားတာပဲ။ နင္ဘယ္ေပ်ာက္သြားတာလဲ၊ ဘာလဲဟာ ငါ့လက္ကုိမွ မတဲြ ထားတာ "
အစ္မ ရဲ႕ ျပစ္တင္သံကုိ ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြက ဦးေထြးႀကီးကုိ လုိက္ရွာေနမိ တယ္။ သူ ဘယ္ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္၊ လႊတ္ခနဲ အစ္မကုိ ေမးမိတယ္။
" ဦးေထြးႀကီး ေရာ ..... "
" ဟဲ့ ဘာေၾကာင္ေနတာလဲ သူ အေဖနဲ႔ ပါသြားတယ္ေလ" တဲ့ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ဘာကုိ ယံုရမွန္း မသိဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တယ္လီဖုန္း၀င္လာတယ္။ အေဖတုိ႔ ကားေမွာက္လုိ႔တဲ့။ အေဖေတာ့ ပြန္းပဲ့နာ က်င္ရံု ပဲတဲ့။ ဒရုိင္ဘာ ဦးေထြးႀကီး ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ရၿပီး ျမစ္ႀကီးနားေဆးရံုေပၚမွာ ဆံုးသြားၿပီတဲ့။ အခုမွပဲ ကၽြန္မ ရွင္းသြားတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ လူခ်င္းကဲြတုန္းက အစ္မနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ေအာင္ တျဖည္းျဖည္း လက္ယပ္ေခၚ ၿပီး တေစၦဦးေထြးႀကီး က လမ္းျပေပးခဲ့တာပါ။ ဟုတ္သားပဲ။
တကယ္ဆုိ သူက အရပ္သိပ္ျမင့္လြန္းလုိ႔ ကၽြန္မ လုိကေလးေလးက သူ႔ကုိ လွမ္းျမင္တယ္ဆုိ ထားပါေတာ့။ သူက အခုလုိ လူေတြၾကားထဲ ပုညပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကုိ ဘာလွမ္းေတြ႕စရာ အေၾကာင္းရွိမွာလဲ။ တေစၦမုိ႔လုိ႔သာ လူေတြ ပိတ္ကာေနတဲ့ၾကားကေန ကၽြန္မကုိ သူေကာင္းေကာင္းႀကီး ျမင္ခဲ့တာေပါ့။ အဘြားသံသယ ရွိသလုိ တေစၦဟာ ကၽြန္မ ကုိ ဒုကၡေပးဖုိ႔ မဆုိထားနဲ႔ ကၽြန္မ လူအုပ္ထဲညပ္ၿပီး ဒုကၡေတြ႕ေနလုိ႔ေတာင္ ကူညီလမ္းျပေပးခဲ့ေသးတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ တေစၦ ဆုိတာ ကၽြန္မအတြက္ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ဘဲ ခ်စ္စရာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မ ခုနစ္တန္းအရြယ္မွာ သီခ်င္းဂီတကုိ သိပ္ခံုမင္တဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ သူငယ္ခ်င္း သဲမာက ကၽြန္မကုိ သူတက္ေနက် ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းကုိ ေခၚသြားတယ္။ ဂစ္တာ အတီး သင္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔ အလွဴေငြထည့္၀င္တတ္ဖုိ႔လည္း သင္ေပးခဲ့တယ္။ သူက ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းပါ။ ၀ါသနာခ်င္းတူသလုိ စိတ္သေဘာထားခ်င္းလည္း ကုိက္ ညီမႈရွိ ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ အက်ႌဆင္တူ ဖိနပ္ဆင္တူ၊ ဦးထုပ္ဆင္တူ၊ ဘာကုိမဆုိ အတူတူလုပ္လုိ႔ ရတာေတြ အကုန္အတူ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ေက်ာင္းကပဲြမွာ သူနဲ႔ ကၽြန္မ Duet သီခ်င္းအတူဆုိတာ အားလံုးရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးမႈ ကုိ ရခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔နံနက္မွာ သဲမာ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ သဲမာအစ္ကုိက ငုိသံပါႀကီးနဲ႔ကၽြန္မကုိ အေစာႀကီးလာေျပာတယ္။ "ဟင္ ဘယ္သြားလုိ႔ လဲ "လုိ႔ အလုိက္ကမ္းဆုိးမသိ ကၽြန္မက ေမးလုိက္မိေသးတယ္။ ေသြးျဖဴဥ ႏႈန္းေတြ တရားလြန္ တက္ေနခဲ့တာ၊ ေသြးကင္ဆာနဲ႔ သဲမာဆံုးၿပီတဲ့။ အိမ္ကုိ လုိက္သြားေတာ့ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီ ပြင့္ ေတြ တစ္ကုိယ္လံုးအျပည့္ၿခံဳလႊမ္းထားတဲ့ သဲမာကုိ အျဖဴေရာင္၀တ္စံုေလးနဲ႔ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ကၽြန္မ အရမ္း၀မ္းနည္းပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သရက္ပင္ႀကီးေသတုန္းကလုိ စူးစူး၀ါး၀ါး အၾကာႀကီးေအာ္ငုိ ပစ္ခ်င္ပါတယ္။
ထူးဆန္းတာက ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြကုိ ဘယ္အရာက ထိန္းခ်ဳပ္ထားသလဲမသိပါဘူး။ အားႀကီးတဲ့ လက္တစ္စံု က ကၽြန္မရဲ႕ တုန္ယင္ေနတဲ့ ပခံုးေတြကုိ ေပြ႕ပုိက္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္မႈေပးေနသလုိပဲ။ အဲဒါ သဲမာ ေျပာ ဖူးတဲ့ ဘုရားသခင္ ရဲ႕ တန္ခုိး ပါတဲ့ လက္တစ္စံုလား။ သဲမာရဲ႕ အေမက ေၾကကဲြေနတဲ့ၾကားက ၿပံဳးၿပီး ကၽြန္မ ကုိ ေျပာတယ္။
" သဲမာကုိ မီးမီးသိပ္ခ်စ္လား "
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လုိက္တယ္။
" သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လား "
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္တယ္။
" သဲမာ က အခု ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ႏုိင္ငံေတာ္မွာ ၀င္စားေနၿပီ။ မီးမီးကုိ သဲမာေစာင့္ေနမွာပါ။ မီးမီးခရစ္ယာန္ျဖစ္ရင္ သဲမာ နဲ႔ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ျပန္ဆံုမွာအေသအခ်ာပဲ" တဲ့ ကၽြန္မ ေပ်ာ္သြားတယ္။
" ကၽြန္မ တုိ႔ အခုလုိပဲ ဘာမဆုိ အတူလုပ္လုိ႔ရမွာလားအန္တီ "
" အတူေပါ့ ဘာမဆုိ အတူေကာင္းကင္ဘံုမွာ အားလံုးအတူတူပဲ၊ အရမ္းခ်စ္တဲ့ သူေတြအတြက္ ဘုရားသခင္က တစ္ခန္းတည္းေန လုိ႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးထားမွာ "
ဒီလုိဆုိမွျဖင့္ သဲမာေသတာ ဘာအေထြအထူး ၀မ္းနည္းစရာရွိလုိ႔လဲ၊ အိမ္ကုိ ျပန္လာေတာ့ အဘြားက ဆတ္ဆတ္ ခါခါ ေလသံ နဲ႔ ေျပာတယ္။
" အိမ္ေပၚမတက္နဲ႔ဦး၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေနာက္ေပါက္ကလွည့္၀င္ ေရအရင္ခ်ိဳးခ်"
အသုဘအိမ္ က ျပန္လာလုိ႔ေျပာတာပါ။ တစ္ဆက္တည္း ေခါင္းေလွ်ာ္ဖုိ႔ပါ လွမ္းေျပာရင္း စဥ္းစားမိဟန္ နဲ႔ ေမးတယ္။
" ေနစမ္းပါဦး ဦးထုပ္က ဘယ္မွာလဲ ဦးထုပ္ပါေလွ်ာ္ပစ္ "
အဘြားေျပာမွ ဦးထုပ္ ကုိ သတိရတယ္။
" ဦးထုပ္က်န္ခဲ့တယ္ ဟုိအိမ္မွာ " လုိ႔ ေအာ္ေျပာလုိက္တယ္။ အဘြားက ကၽြန္မကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ ၾကည့္ေနခဲ့တာ ပဲ။ အဘြားကုိ ခ်စ္တာမွန္ေပမဲ့ အရြယ္ေလးေရာက္စျပဳလာေတာ့ အရင္ကလုိ ကုိယ့္ဆႏၵမပါ ဘဲ အဘြားေျပာသမွ် လုိက္ လုိက္လုပ္ရတာမ်ိဳး၊ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္အယူအဆနဲ႔ကုိယ္ပဲ လြတ္လပ္ စြာ ေနခ်င္ပါၿပီ ဒါနဲပဲ
" မခ်ိဳးေတာ့ မေလွ်ာ္ေတာ့ဘာျဖစ္မွာလဲ အဘြား "
ခါခနဲေနေအာင္ ေခါင္းကုိ ယမ္းခါၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ေပၚတက္ခဲ့ပါတယ္။ အိပ္ရာေပၚ ပစ္လွဲ အိပ္လုိက္ၿပီး မွ ျပန္ထထုိင္ၿပီး ဂစ္တာ ေကာက္ကုိင္မိတယ္။ ကၽြန္မ ကုိယ္ ကၽြန္မ မသိလုိက္ခင္မွာပဲ ႏႈတ္က အလုိအေလ်ာက္ သဲမာ နဲ႔ ဆုိေနက် Duet သီခ်င္းေလးဆုိျဖစ္သြားပါတယ္။ ဆုိေနရင္းနဲ႔ ဒုတိယ Verse မွာ သဲမာ တကယ္ပဲ ၀င္ဆုိေပးခဲ့တယ္။
ဟုိဟုိသည္သည္ ၾကည့္ေတာ့ အုိ .... သဲမာပါလား။ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚမွာ ေျခတဲြလဲြခ် ထုိင္ေနတဲ့ သဲမာ။ အခါတုိင္း တေစၦေတြလုိ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မဟုတ္ဘဲ နီးနီးကပ္ကပ္ေလးအခန္းထဲမွာ ျမင္ရေတာ့ မေၾကာက္ေပမဲ့ လည္း အံ့ၾသလြန္းတဲ့စိတ္ နဲ႔ မွင္တက္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ေစာေစာက အသုဘ က အိပ္မက္မက္ေနတာ၊ အခုဟာမွ တကယ့္အျဖစ္၊ သဲမာကျဖင့္ မေသပါဘူးလုိ႔ ကေယာင္ ေခ်ာက္ခ်ား ေတြး လုိက္မိတယ္။
" နင့္ ဦးထုပ္က်န္ခဲ့လုိ႔ လုိက္ေပးတာ၊ ေရာ့ "
သဲမာ က လွမ္းေပးတယ္၊ ကၽြန္မ ထုိင္ေနရာက ထယူကာ မရဘူး။ အားယူရုန္းထၿပီး သြားယူလုိက္ေတာ့ သဲမာက တခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ဦးထုပ္ေလးကုိင္ လုိ႔ အခန္းထဲ လွည့္ပတ္ေျပးေနတယ္။ ကၽြန္မ ေခါင္းမူးလာတယ္။
" နင္ ငါ့ကုိ ေၾကာက္ေနပါတယ္ "
အဲဒီလုိ သဲမာေျပာေတာ့ မဟုတ္ဘူး လုိ႔ ကၽြန္မေျဖရွင္းခ်င္ေပမဲ့ အသံက ထြက္မလာဘူး။
" ဒါျဖင့္လည္း ေနာက္ မလာေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္းကင္ဘံု ကေန နင့္ကုိ ေစာင့္ေနမယ္၊ နင္လာမယ္မုိ႔လား"
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကၽြန္မ ေခါင္းေပၚ ကုိ ဦးထုပ္ေလး ေဆာင္းေပးသြားၿပီး လွစ္ခနဲေပ်ာက္သြားတယ္၊ သဲမာ လႈပ္ရွားပံု က ျမန္ဆန္လြန္းအားႀကီးလုိ႔ ကၽြန္မ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ပဲ ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ အတန္ၾကာ မွ အသံေလးတုန္တုန္ နဲ႔ ေအာ္မိတယ္။
" သဲမာ သဲမာ နင္ရွိေသးလား "
သူ ကၽြန္မ အခန္းရဲ႕ တစ္ေနရာရာမွာ ရွိေနဦးမွာပါ။ သူဆြတ္ေနက် ေရေမႊးနံ႔ေလးက တစ္ခန္းလံုး သင္းပ်ံ႕ ေနဆဲ ပဲ။ ဟုတ္တယ္ သူ သဲမာ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ ေၾကာက္ေနတယ္ထင္လုိ႔ သူ ကၽြန္မ ျမင္ေအာင္ မျပတာပဲ ျဖစ္မယ္ လုိ႔ ကၽြန္မ ရိပ္စားမိလုိက္တယ္။ သူ ေမးတာ ကၽြန္မ မေျဖလုိက္ရဘူး။ ခုမွပဲ ၀မ္းနည္းဆုိ႔ နင့္ လာတယ္။ ကၽြန္မ ခုမွ ထုိင္ငုိမိတယ္။ တအိအိငုိသံၾကားလုိ႔ အဘြားက အေပါက္၀ကေန လာၾကည့္ တယ္။ ေခါင္းေပၚက ဦးထုပ္ကုိ ျမင္ေတာ့ မ်က္ေမွာင္ႀကီးေကြးရံႈ႕ေနေအာင္ အတင္းတြန္႔ထားၿပီး ေျပာတယ္။
" ေျပာေတာ့ က်န္ခဲ့တယ္ဆုိ "
" အခုပဲ သဲမာလာေပးသြားတာ "
ကၽြန္မ က အမွန္အတုိင္းေျဖတာပါ။ အဘြားက ပခံုးေတြတြန္႔ျပၿပီးလွည့္ထြက္သြားေတာ့မလုိ ဟန္ျပင္ၿပီး မွ ႏွာေခါင္း ကုိ ရံႈ႕ရံႈ႕ပြပြလုပ္ၿပီး ေမးျပန္တယ္။
" ဘာအနံ႔ေတြလဲ မႊန္ေနတာပဲ "
" သဲမာ ဆီက ေရေမႊးနံ႔ "
ကၽြန္မ စကားလည္းဆံုးေရာ အဘြား ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး တစ္ႀကိဳးတည္းလစ္ေရာ။
သဲမာ ရဲ႕ အေလာင္းေျမခ်တဲ့ေန႔က ဟုိေန႔တုန္းဆီက မေျဖလုိက္ရတဲ့ စကားေႂကြးကုိ ကၽြန္မ ျပန္ဆပ္လုိက္ပါ တယ္။ ေျမႀကီးခဲ တခ်ိဳ႕ လက္နဲ႔ကုပ္ယူၿပီး သဲမာ အေလာင္းေပၚ အသာေလးပစ္ခ် လုိက္ရင္း ကတိျပဳလုိက္ တယ္။
" တုိ႔အတူ ျပန္ေတြ႕ၾကစုိ႔ ငါလာခဲ့ပါ့မယ္ သဲမာ "
အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းကုိ မထင္မွတ္ဘဲ ဆပ္ခဲ့တဲ့စကားေႂကြးက ကၽြန္မဘ၀ကုိ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုျဖစ္ ေစ ခဲ့တယ္။ ရြာကေလးကုိ စြန္႔ခြာၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္မ ငွားေနတဲ့ အေဆာင္နားက သမၼာ က်မ္း စာသင္ေက်ာင္း မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ကခ်င္အမ်ိဳးသား ကုိေနာ္ေအာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အခါ ကၽြန္မ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ ျဖစ္သြားခဲ့လုိ႔ပါပဲ။
ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး တစ္ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ အဘြားဆံုးသြားပါတယ္။ အဘြားရဲ႕ အသုဘကိစၥနဲ႔ ရြာကေလးကုိ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ မွာ ရြာကေလးက ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘူတာကေန ျမင္းလွည္း ငွားမယ္ႀကံေတာ့ ေစ်းႀကီးလွတာေၾကာင့္ အိတ္ကုိ ဆဲြၿပီး နံနက္ေရာင္နီ မသန္းေသးခင္ အေမ်ာင္ခင္းထဲမွာပဲ ခံုးတံတား ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ခံုးတံတားအလြန္ ေစ်းလမ္းေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာေတာ့ နံနက္ခင္းေစ်းသည္ေတြ ေစ်းထြက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါၿပီ။ ကၽြန္မေဘးကေန စက္ရွိန္ျမွင့္ၿပီး ကပ္သီသီေလး ျဖတ္သြား တဲ့ ဆုိင္ကယ္ တစ္စီးကုိ ကၽြန္မ မ်က္ေစာင္းထုိး ၾကည့္လုိက္တယ္၊ ဆုိင္ကယ္ က ျပန္ေကြ႕လာၿပီး ကၽြန္မေရွ႕လာပိတ္ရပ္တယ္။
" နင့္အဘြားအတြက္ ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး "
ဆုိင္ကယ္သမား က ေျပာတယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္း၊ နာမည္ရင္းကုိ ကၽြန္မ မသိေတာ့ဘူး။ "စာကေလး" ဆုိတဲ့ နာမည္ေျပာင္ ကုိပဲ ကၽြန္မ မွတ္မိတယ္။
" အယ္ ... စာကေလး၊ မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီ၊ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ "
" ဒီလုိပါပဲ "
ေခါင္းေပၚ မွာ သုိင္းခ်ီေဆာင္းထားတဲ့ ဟဲလ္မက္ကုိ ျဖဳတ္လုိက္တဲ့အခါ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ တဲြရြဲခုိထြက္ ေန တဲ့ မ်က္ႏွာျမင္ရလုိ႔ ကၽြန္မ အံ့ၾသရတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီေလာက္ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ေဆာင္းတြင္းနံနက္ႀကီး။ သူ႔ဆုိင္ကယ္ နဲ႔ သြားရင္ ျမန္ျမန္အိမ္ေရာက္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။
" ငါ့ကုိ လုိက္ပုိ႔ပါလား၊ အိမ္အျမန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီ "
" ငါ့မွာ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး၊ ေဟာ ေခၚေနၾကၿပီ "
လီဗာ ကုိ တစ္ဟုန္ထုိး ေဆာင့္တင္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားတယ္။ သူ႔ဆုိင္ကယ္ ေမာင္းထြက္သြားရာ လမ္းၾကားေလး ထဲ ေနာက္လွည့္ၿပီး ၾကည့္မိေတာ့ လမ္းအေနအထားက အဲဒီလုိ ဆုိင္ကယ္၀ွီးခနဲျဖတ္ဖုိ႔ မဆုိထား နဲ႔ ဆုိက္ကားေတာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသြားမွရမယ့္ လမ္းက်ဥ္းေလးျဖစ္ၿပီး နံနက္ခင္းလမ္းေဘး ေစ်း သည္ေတြနဲ႔က်ပ္ေနတာ ကၽြန္မ ေတြ႕ရတယ္။ ဆုိင္ကယ္ ဟာ ေျမနဲ႔မထိ ဘဲ ေလထဲကေန ေမာင္း သြားသလား ေအာက္ေမ့ ရေလာက္ေအာင္ လ်င္ျမန္စြာ အစအန ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြက အဘြားနဲ႔ထုိင္ေနက် ကြပ္ပစ္ေလးရွိရာဆီ လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ အုိ အဘြား က ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ တင္ပ်ဥေခြ ထုိင္လုိ႔ ကြမ္းေတြအျပည့္ ၀ါးထားတဲ့ပါးစပ္နဲ႔ ၿပံဳးတံု႔တံု႔လုပ္ေနတဲ့ အဘြား ဆီ ကၽြန္မ သတိလက္လြတ္နဲ႔ အေျပးသြားၿပီး ဖက္လုိက္တယ္။ ကြပ္ပ်စ္အခင္းေပၚ ဘုတ္ခနဲ ကၽြန္မ ေမွာက္က် သြားပါတယ္။
တစ္စံုတစ္ရာအသံၾကားလုိ႔ အိမ္ထဲကထြက္လာပံုရတဲ့ ေမေမက ကြပ္ပ်စ္ေပၚကေန ေလးဖက္ကုန္းထေနတဲ့ ကၽြန္မကုိ အံ့အားသင့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံု၊ ဒါေပမဲ့ နားလည္မႈ သက္၀င္ေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုနဲ႔ ၾကည့္ရွာပါ တယ္။
မ်က္ရည္၀ဲတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္မရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ရင္း ေမေမ့ေရွ႕မွာ ရပ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
" အဘြား ကုိ ကၽြန္မ ျမင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပးဖက္မိသြားတာ "
အေမ့ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြထဲ ၀တ္စံုတစ္ရာ ေဖြရွာစူးစမ္းရင္း ကၽြန္မ ထပ္ေျပာလုိက္တယ္။
" တကယ္ပါေမေမ၊ အဲဒါ တကယ္ "
ေျပာရင္းနဲ႔ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲ တုိး၀င္လုိက္တယ္။ ေမေမက အိမ္ေထာင္ေတာင္က်ေနၿပီျဖစ္တဲ့သမီးကုိ ႏုိ႔စုိ႔သမီး အရြယ္ေလး လုိပဲ သေဘာထားတုန္း ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မရဲ႕ နဖူးဆံစေလးေတြကုိ ဖြဖြေလးသပ္ေပးၿပီး ေျပာတယ္။
" ေမေမယံုပါတယ္ သမီးရယ္၊ ေမေမလည္းပဲ .... "
အဘြားရဲ႕ ရက္လည္ေန႔မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံုျဖစ္ေတာ့ စာကေလး ဆုိင္ကယ္ မေတာ္တဆေမွာက္ၿပီး ေနရာမ်ာပဲ ပဲြခ်င္းၿပီး ေသဆံုးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း တစ္ေယာက္က စေျပာလာ တယ္။
" ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔ မနက္ ငါးနာရီခဲြက မဟုတ္လား "
ကၽြန္မ ေကာက္ကာငင္ကာ ျဖည့္စြက္ေျပာလုိက္တယ္။ ဟယ္ နင္ဘယ္လုိလုပ္သိ ဆုိတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္မကုိ အားလံုး က ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။
သူတုိ႔မ်က္လံုးေတြ ကုိ တစ္ဦးခ်င္းလုိက္ေငးၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လုပ္ပစ္လုိက္ရတယ္။
" ေလွ်ာက္ေျပာတာပါဟာ "
တေစၦစာကေလး ကုိ ကၽြန္မ ျမင္ခဲ့ရံုမက စကားေတာင္ရပ္ေျပာခဲ့ေသးတယ္လုိ႔ခုေန အတည္ေပါက္နဲ ႔ေျပာရင္ ေကာ ဘယ္သူ ယံုႏုိင္ပါ့မလဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ့ တေစၦေတြကုိ ယံုပါတယ္။ သူတုိ႔ တကယ္ရွိေနၾကတယ္လုိ႔ ခုိင္ခုိင္မာမာ ေျပာ ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ဟာ ဘာမွ လူေတြကုိ ဒုကၡမေပးႏုိင္ပါဘူး။ လူေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးသတ္မရွိ တဲ့ ဒုကၡ မ်ိဳးစံု ေပးေပးေနတာ တကယ္ေတာ့ တေစၦေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္းစစ္လုိက္ေတာ့ လူေတြကုိ ဒုကၡေပးေန တာ လူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ကုိယ္ေတြ႕အရေျပာရရင္ တေစၦေတြဟာ ကၽြန္မကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးထူးမႈနဲ႔ အတူ ကူညီေဖးမ လမ္းျပမႈေတာင္ ေပးခဲ့ေသးတာပါ။
တေစၦေတြက ကၽြန္မရဲ႕ ပ်င္းရိေနတဲ့စိတ္ကုိ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေပးတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး သမားေတြျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ကုိယ္ေရ အထီး က်န္ၿပီး ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ နာရီေတြကုိ စုိလက္ေတာက္ပေအာင္ အေဖာ္ျပဳေပးတယ္လုိ႔ ကၽြန္မယံုတယ္။ ဘ၀မွာ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘယ္လုိ တေစၦမ်ိဳးျမင္ရဦး မလဲလုိ႔ ကၽြန္မ ရင္ခုန္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။
တေစၦေတြ ကုိ ယံုဖုိ႔မယံုဖုိ႔ ရွင္တုိ႔ကုိ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ တုိက္တြန္းေျပာၾကားသြားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ ကုိပဲ ေျပာျပေနတာပါ။ ေနာက္ထပ္လည္း ဒါ့ထက္ ဆန္းၾကယ္ေထြျပားၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ တေစၦေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တေစၦေတြကုိ တကယ္ျမင္ တယ္။ ျမင္လုိ ႔ယံုတယ္။ ဒုကၡမေပးလုိ႔ ခ်စ္လည္း ခ်စ္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဒါေတြကုိ ေျပာျပရင္ ရွင္တုိ႔အားလံုး လက္ခံမွာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမဆုိ ေစာဒကမတက္ဘဲ မျငင္းမဆန္ လက္ခံယူတဲ့ စာရြက္ေတြေပၚကုိ ကၽြန္မ ၀န္ခံေျပာျပေန တာပါ။
ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ တေစၦေတြကုိ ဒီလုိျမင္ႏုိင္စြမ္းအားရွိေနတာလဲဆုိတာေတာ့ ကၽြန္မလည္း အေျဖမရွာ တတ္ ပါဘူး။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ကပါ တေစၦတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနလုိ႔မ်ားလား။ ရွင္တုိ႔ေကာ ဘယ္လုိထင္လဲ။
စုမိေအာင္
ႏြယ္နီ မဂၢဇင္း ၂ဝ၁၂ ဇြန္လ
.
ဒီလုိေျပာလုိက္ရင္ ကၽြန္မကုိ အရူးအႏွမ္းတစ္ေယာက္လုိ အားလံုးက မ်က္လံုးႀကီးေတြျပဴးေအာက္ေမး ရုိးေတြ ျပဳတ္က် သြားၿပီး တအံ့တၾသႀကီးကုိ ၀ုိင္းအံုၾကည့္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ တကယ္ေျပာတာ တေစၦေတြကုိ ကၽြန္မ တကယ္ပဲ ခ်စ္ပါတယ္။
" တေစၦေတြကုိ ခ်စ္ရတယ္လုိ႔ ဘယ့္ႏွယ္ႀကံႀကီးစည္ရာကြယ္လုိ႔ လူႀကီးသူမ ေလသံႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မကုိ ရွင္တုိ႔ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ၾက မွာ ေသခ်ာတယ္။ " လူတုိင္းက ေၾကာက္စရာလန္႔စရာလုိ႔ ယံုၾကည္လက္ခံထားတဲ့ တေစၦကုိ သူကမ်ား ခ်စ္စရာတဲ့၊ အဲဒါ တမင္သက္သက္ စတန္႔ထြင္တာ၊ လူ စိတ္၀င္စားေအာင္ ေလွ်ာက္ေျပာ တာပါ" လုိ႔ ရွင္တုိ႔စိတ္ထဲ ျမည္တြန္ေတာက္တီးလုပ္ခ်င္ၾကမွာပဲလုိ႔ ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္။
ေျပာရရင္ တေစၦေတြမွာ ကၽြန္မ သေဘာက်တဲ့အရည္အခ်င္းေတြ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႔ လူသားေတြ ဘယ္ေတာ့မွ လုိက္မမီႏုိင္ဘူး။ တေစၦေတြက သူတုိ႔ကုိ ျမင္ေစခ်င္တဲ့သူဆုိေပးျမင္ႏုိင္ တယ္။ မျမင္မေတြ႕ေစခ်င္တဲ့သူ ဆုိ ဒုိင္လွ်ိဳေလးနဲ႔ အသာေလးပုန္းလွ်ိဳး ကြယ္လွ်ိဳးေနလုိ႔ရတယ္။ သူတုိ႔က ၀ါဂြမ္းတစ္စ ငွက္ေမြးေတာင္ေလးတစ္စလုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးပဲ။ ဟုိသြားသည္လာ တစ္ခဏခ်င္း ကူးသန္း လုိ႔ရတယ္။ ကုိယ္ခႏၶာ အတိအက်မရွိေတာ့ ကရိကထ မမ်ားလွဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔လူသားေတြလုိ ေရခ်ိဳးရ၊ အ၀တ္အစား၀တ္ရ ၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ရ၊ ေရေမႊးဆြတ္ရ ဘာတစ္ခုမွ သူတုိ႔လုပ္စရာမလုိဘူး။ ဘယ္ေလာက္ နား ေအး သလဲ။
ကၽြန္မဆုိရင္ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္တစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႔ပဲ အလုပ္ရႈပ္ေနရတာ၊ အၿမဲတမ္းပဲ ဆံပင္ညွပ္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးၿပီး Beauty Saloon ထဲ ၀င္လုိက္ပါတယ္။ ဟာ ဒီဆံပင္ညွပ္ခ ႏွေျမာပါတယ္။ ဆံပင္မညွပ္ေတာ့ဘဲ စာအုပ္ ၀ယ္ဖတ္လုိက္တာ မွ အၾကာႀကီးဖတ္ရေသးဆုိၿပီး ျပန္ျပန္ထြက္လာတာနဲ႔ပဲ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြက ခုတေလာ ရွည္ရွည္ လာေတာ့တာ။ အိမ္အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိ ထံုးရဖဲြ႕ရ၊ အျပင္ထြက္မယ္ဆုိ စည္းရေႏွာင္ရ၊ အက်ႌအေရာင္ နဲ႔ လုိက္ဖက္မယ့္ ဖဲႀကိဳးဆံညွပ္ေတြ ေရြးခ်ယ္ရနဲ႔ အုိ ရႈပ္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒီဆံ ပင္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ကုိ။
အခုပဲ တေစၦကုိခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာမလုိ႔ပါဆုိ၊ ဆံပင္က ၀င္ဂႈပ္ျပန္ေပါ့။ ကၽြန္မ မညာပါဘူး။ တကယ္ ေျပာတာ၊ တေစၦေတြ ကုိ ကၽြန္မခ်စ္တယ္။ ခ်စ္တယ္ဆုိမွေတာ့ ယံုၾကည္လုိ႔ခ်စ္လုိ႔ရတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။ ရွင္တုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္၊ ရွင္တုိ႔စိတ္ထဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္စိတ္၀င္ၿပီဆုိရင္ အဲဒါ ယံုၾကည္စိတ္က စတင္ျမစ္ဖ်ားခံတဲ့ အရာပဲလုိ႔ ကၽြန္မ တပ္အပ္ေျပာလုိက္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ၊ တေစၦေတြကုိ ကၽြန္မ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ အေၾကာင္းမဲ့ အလဟသႀကီး စတန္႔ထြင္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္လုိ႔၊ ယံုၾကည္တယ္ ဆုိတာ လက္ခံလုိ႔၊ လက္ခံတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔တကယ္ရွိေနလုိ႔၊ဒီလုိ ဒီလုိ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ျပန္ေျပာင္းခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ေျပာျပရဦးမယ္။
ကၽြန္မက ငယ္ငယ္တုန္းက အဘြား ရဲ႕ အသည္းစဲြ သတၱိခဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ အဘြားကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဆန္႔က်င္ ဘက္၊ တေစၦ ကုိ သိပ္ ေၾကာက္တတ္တဲ့သူ။ ညည အဘြား အိမ္သာသြားခ်င္ၿပီဆုိ ကၽြန္မကုိ ႏိႈးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မက အဘြားေရွ႕ ကေန လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးထုိးၿပီး ဦးေဆာင္ၿပီး ေခၚေခၚသြားတာ။ ကၽြန္မအစ္ကုိႀကီးဆုိရင္ လည္းေယာက္်ား တန္မဲ့ တေစၦေၾကာက္လုိက္တာမွ လြန္ပါေရာ။ လူပ်ိဳေပါက္ပဲ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ညေမွာင္ ရင္ ေၾကာ္ကတုန္း။ သူ ဘယ္ေလာက္ အျပင္ထြက္လည္လည္ မေမွာင္ခင္ မုိးမခ်ဳပ္ခင္ အိမ္ကုိ အၿမဲ ျပန္လာ ေလ့ ရွိတယ္။ အဲ .... အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ေနာက္က်ၿပီဆုိရင္လည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္က အၿမဲ အိမ္ျပန္ပုိ႔ေပး ရတယ္။ အဲဒီ ေလာက္ထိ၊ အဘြားလည္း ဘာထူးေသးလဲ။ တေစၦမဆုိထားနဲ႔ တေစၦမျဖစ္ရေသးတဲ့ ပူပူေႏြးေႏြး လူေသ ကုိေတာင္ ေၾကာက္လုိက္တာမွ ဆတ္ဆတ္ကုိ တုန္ေနတာပဲ။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ေၾကာက္တတ္သလဲဆုိရင္၊ လမ္းမွာ အသုဘတစ္ခုက ငုိသံေတြ စီခနဲစီခနဲ၊ ေၾကး စည္ ကုိ ေႏွာင္ခနဲ ေႏွာင္ခနဲ တီးၿပီး အိမ္ေရွ႕ကေန ျဖတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ အုိ တစ္အိမ္လံုး ရွိရွိသမွ် တံခါးေတြ ကုိ ေျပးေျပးၿပီးေတာ့ ကုိ လုိက္ပိတ္ေတာ့တာ။ တစ္ေယာက္တည္း ၀ရုန္းသုန္းကားကုိ ျဖစ္လုိ႔။
သူ႔ပါးစပ္က လည္း " ဟဲ့ ပိတ္ၾကပါဟဲ့၊ ပိတ္ၾကပါဟဲ့ ဟုိမွာ လာေနၿပီ " ဆုိၿပီး အလန္႔တၾကားေလသံႀကီး နဲ႔ ေအာ္ေနလုိက္ေသး တာ။ အဲဒီမွာ သူ႔လုိပ်ာကေလာင္မျဖစ္ဘဲ ၿငိမ္ေနတဲ့အေဖ့ကုိ " ဟဲ့ ပိတ္ပါဆုိ၊ ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေန တာလဲ၊ ဟုိမွာ နင့္ အေမ အသုဘက လာေနၿပီ "ဆုိၿပီး ေျပာေျပာဆုိဆုိ အေဖ့ေခါင္းကုိ ထုသြား လုိက္ေသးတာ အေဖက အဘြားမျမင္ေအာင္ မ်က္ႏွာကုိကြယ္ၿပီး အေမ့ဆီ မ်က္စပစ္လုိ႔ တအစ္အစ္ ခုိးရယ္ေတာ့တာေပါ့။ " နင့္အေမ အသုဘ" ဆုိတဲ့ စကားႀကီးကုိေလ။ အေဖက အဘြားရဲ႕သား မဟုတ္လား။ သူ႔စကားဘယ္ေရာက္လုိ႔ ေရာက္မွန္းမသိ၊ အဲဒီအဘြားကေတာ့ေလ။ ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ကေလး ကုိလည္း ေၾကာင္မႀကီးက ေၾကာင္ကေလးေတြကုိလည္ကုပ္ကေန ကုိက္ခ်ီသလုိ သူ႔ပါးစပ္နဲ႔ ကုိယ္ တုိင္ ကုိက္မခ်ီရံု တစ္မည္ပါပဲ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ကုပ္ကေန ဆဲြကုပ္ေခၚၿပီး အိမ္ထဲ သြင္းထည့္ေတာ့တာပဲ။
ကၽြန္မက အဘြားကုိ စခ်င္တာနဲ႔ " အဘြား၊ တေစၦက အဘြားခုလုိ တံခါးပိတ္တာေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့္ပဲ၊ မီးၾကည့္ တဲ့ ကာတြန္းကားထဲကလုိ ကုိယ္ကုိ ေပ်ာ့ေပ်ာ့စိစိႀကီးလုပ္ၿပီး ေဟာ့သလုိ ေဟာ့သလုိ တံခါးကုိ ေလွ်ာခနဲ ထြင္းေဖာက္ ၀င္တတ္တယ္" လုိ႔ ေျပာၿပီဆုိရင္ ကၽြန္မ ေခါင္းေတာ့ေဂါက္ခနဲ ျမည္သြားေတာ့ တာပဲ။ အဘြား ေခါက္ထည့္ လုိက္တာေလ။ အနာခံၿပီးေတာ့ကုိ ကၽြန္မက တမင္သက္သက္ အဘြားကုိ စတာ။ ဒါေပမဲ့ အဘြား တကယ္ ေၾကာက္တတ္မွန္းသိေတာ့ ညဘက္ဆုိရင္ေတာ့ အဘြားကုိ မစပါဘူး။ အခု လည္း အသုဘျဖတ္သြားၿပီး လုိ႔ အိမ္ေရွ႕ကေန စီစီေႏွာင္ေႏွာင္ အသံေတြ တိတ္သြားၿပီဆုိမွ အဘြားက အိမ္ တံခါးေတြ ကုိ လုိက္ဖြင့္ေတာ့တယ္။
အဲဒီ၀ရုန္းသုန္းကား အေျခအေနၿပီးဆံုးသြားေတာ့မွပဲ အေဖရယ္ အေမရယ္ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ရယ္ ေစာေစာက အဘြားလႊတ္ခနဲ ေျပာလုိက္တဲ့ " နင့္အေမအသုဘ" ဆုိတဲ့ စကားႀကီးကုိ တဟားဟား နဲ႔ ျပန္ေျပာရင္း ရယ္ပဲြဖဲြၾကေတာ့တာ၊ အမေလး အနားမွာ အဘြားရွိေနရင္ေတာ့ ဒီလုိဘယ္ရယ္ရဲပါ့မလဲ။ အဘြား က စိတ္ေကာက္တတ္တယ္။ သူေကာက္ပံုက ကေလးေတာ့ဆန္မယ္ ထင္တယ္။ ထမင္းမစား ဘဲ ေနျခင္းအားျဖင့္ သူေကာက္ေၾကာင္းကုိ ျပတာ။ အဘြား ထမင္းမစားမွာ စုိးတာနဲ႔ပဲ သူ႔ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ စိတ္ ေကာက္ေအာင္ မလုပ္ရက္ၾကပါဘူး။
တေစၦ လုိ႔ ဆုိလုိ႔ မရတဲ့ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့အရာတစ္ခုကုိ ကၽြန္မျမင္ဖူးတယ္။ အုိက္စပ္စပ္ ေႏြည ခင္း တစ္ခင္း မွာေပါ့။
ည ကုိးနာရီေလာက္မွာ အဘြားက ကေလးပီပီ ေစာေစာမအိပ္ေသးတဲ့ကၽြန္မကုိ အိမ္ေရွ႕ သရက္ပင္ႀကီးေအာက္ က ကြပ္ပ်စ္ေလး မွာ ပံုျပင္ေျပာျပေနတယ္။ ကၽြန္မက တင္ပ်ဥ္ေခြ ယွက္ထုိင္ ေနတဲ့ အဘြားေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္ အံုးၿပီး သရက္ပင္ႀကီးကုိၾကည့္လုိက္၊ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေလးေတြကုိ ၾကည့္လုိက္ နဲ႔ ပံုနားေထာင္ေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ သရက္ပင္ခြၾကားလုိ႔ ေျပာမလား ကုိင္းၾကားလုိ႔ေျပာမလား၊ အဲဒီေနရာ နား ကေန လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ေနတဲ့အရာတစ္ခုကုိ ကၽြန္မ လွမ္းျမင္တယ္။ ပထမေတာ့ ကၽြန္မ လုိပဲ အိပ္မေပ်ာ္ေသး တဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ေကာင္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအရာဆီ က ျပဴး၀ုိင္းေန တဲ့ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ကုိ ကၽြန္မျမင္တယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္ထဲ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ျပန္ ေရာ။ ထင္လည္း မထင္ျပန္ဘူး။ ဇီးကြက္မ်က္လံုး ကုိ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ၀ုိင္းၿပီးႀကီးမယ့္သာ ႀကီးတာ ေရွ႕ကုိ ဒီလုိ ေငါထြက္ၿပီး လႈပ္စိလႈပ္စိ မေနတာ။
အခုမ်က္လံုးေတြက ခုပဲမ်က္အိမ္ကေန ကၽြတ္ထြက္ေတာ့ မလုိလုိ လႈပ္ေနတာေလ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဆီက ေျခေထာက္နဲ႔ တူပါရဲ႕ တဲြေလာင္းျပဳတ္က်လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒါကုိ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလုိ႔ ကၽြန္မထင္မိ ျပန္ေရာ။ သိပ္ေတာ့မသဲကဲြဘူး။ လက္လားေျခလား မသဲကဲြတဲ့အရာ၊ အဘြား ေျပာေနတဲ့ပံုျပင္ ဘယ္ေရာက္ လုိ႔ ေရာက္မွန္း မသိေတာ့ဘဲ သစ္ပင္ေပၚက ထူးဆန္းတဲ့အဲဒီေနရာကုိ ကၽြန္မ စူးစုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ျပဴးေငါလႈပ္မ်က္လံုးႏွစ္လံုးေအာက္က ပါးစပ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ ေနရာက ၿပဲၿပဲႀကီးဟ သြားတယ္။ ၿပီးလွ်ာ လုိ႔ထင္ရတဲ့ အရာႀကီး ေလွ်ာခနဲ ထြက္က်လာတယ္။ ကၽြန္မ အဘြား သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အရွည္ဆံုးေၾကာင္လွ်ာ သီးတစ္ခုထြက္က်လာတယ္။ အဲဒါႀကီးက လိပ္ေခြ၀င္သြားလုိက္ ျပန္ေလွ်ာၿပီးထြက္ က်လာလုိက္နဲ႔။
အဲဒီေနရာက အသံတစ္ခု လည္း ၾကားတယ္။ ဒါကုိေတာ့ ဘယ္လုိ အသံလဲ ကၽြန္မ ျပန္မေျပာျပတတ္ဘူး။ သူ႔ တစ္ကုိယ္လံုး လည္း လႈပ္ရြေနတာပဲ။ ၿငိ္မ္ၿငိမ္မေနဘူး၊ ၾကည့္ရတာ သူအဲဒီမွာ ရွိေနတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ တုိ႔ကုိ သိျမင္ေစခ်င္ လုိ႔ ရွိသမွ် အင္အားအစြမ္းကုန္ ထုတ္ၿပီး ျပသေနသလုိပဲ။ လွ်ာရွည္ရွည္ႀကီးကလည္း လိပ္၀င္ သြားလုိက္ ေလွ်ာက်လာလုိက္နဲ႔ တစ္ခါထက္တစ္ခါ ပုိပုိရွည္ၿပီး ထြက္က်လာသလုိပဲ။ အဲဒါ ကၽြန္မ ကုိ ေျပာင္ျပေန တာလား။ ဘာမွန္းမသိေပမဲ့ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္မေပ်ာ္လာတယ္။
ကၽြန္မ ကုိင္ၾကည့္ခ်င္လာ လုိ႔ လက္နဲ႔ လွမ္းလွမ္းကုိင္ဆဲြတယ္။ ကၽြန္မက လွမ္းအဆဲြ အဲဒါႀကီးက လိပ္၀င္သြားနဲ႔ ဆဲြတမ္းတုိ႔တမ္း၊ ကစားေနရသလုိပဲ။ မမိမိေအာင္ ဆတ္ခနဲ က်ံဳးထၿပီး အားကုန္လွမ္းဆဲြလုိက္တာ အဲဒီအရာက ကၽြန္မ မေျပာတတ္တဲ့ အသံတစ္မ်ိဳးစူးခနဲ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေပ်ာက္ သြားပါေလေရာ။ အဘြားက " အမေလး ကြိကြကြကြ" လုိ႔ ေအာ္ၿပီး ဘာျဖစ္တာလဲေမးတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မျမင္တဲ့အရာကုိ အစ အဆံုး ေျပာျပလုိက္တယ္။ ကၽြန္မ တုိ႔ ေဆာ့ကစားေနတာကုိပါ ေျပာျပလုိက္ေတာ့။ အဘြား ခမ်ာ ေခါင္းမီးေတာက္ ပါေလေရာ။ အိမ္ထဲအျမန္၀င္ၾကၿပီး ကၽြန္မကုိ ဘုရားစင္ေရွ႕ ေခၚထုိင္ခုိင္းၿပီး ဘုရားစာေတြ ရြတ္ ပါေလေရာ။ " နာနာဘာ၀မေကာင္းဆုိး၀ါး အေကာင္ေတြ ငါ့ေျမးကုိ ဒုကၡမေပးၾကနဲ႔၊ ငါ့ၿခံထဲကအခု ထြက္သြားၾက" လုိ႔လည္း ေျပာသံၾကားတယ္။
" အဲဒါက မီးကုိ ဘာမွဒုကၡမေပးပါဘူး အဘြားရဲ႕၊ မီးတုိ႔ ေဆာ့ေနတာ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေသး" လုိ႔ ကၽြန္မက ၀င္ေျပာေတာ့ ရင္ဘတ္စည္တီးနဲ႔ "အမေလး ငါ့ေျမးေလး အပမီပါၿပီ "တဲ့။
အဘြားေျပာတာ ကၽြန္မ နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ အဲဒီအျဖစ္ကေန သင္ခန္းစာေကာင္းေကာင္းရ လုိက္တယ္။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္မက တကယ္ရွိတာကုိ တကယ္ေတြ႕တာ၊ တကယ္ေတြ႕တာကုိ ျမင္တဲ့အတုိင္း အမွန္ အတုိင္း ေျပာမိတာ၊ အမွန္ကုိ အမွန္အတုိင္း ရုိးရုိးကေလး မျမင္ဘဲ ယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္ ခ်ဲ႕ကား ယူကုန္ေတာ့ မလုိအပ္တဲ့ ဆံုးရံႈးမႈေတြျဖစ္ပြားလာၿပီး ရလဒ္ေတြက မလွေတာ့ ဘူးေပါ့။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အဘြားရဲ႕ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔နဲ႔ အဲဒီသရက္ပင္ႀကီးကုိ ခုတ္လွဲပစ္လုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ရဲ႕အရပ္ေလာက္ ငုတ္တုိေလးသာ က်န္ေတာ့တဲ့ အဲဒီအပင္ႀကီးေရွ႕မွာ ကၽြန္မစူးစူး၀ါး၀ါးငုိပါတယ္။
သရက္ပင္ႀကီး ေသသြားၿပီဆုိၿပီး အပင္ႀကီးကုိသနားလုိ႔ ကၽြန္မငုိပါတယ္။
ေဖေဖက သရက္သီးသိပ္ႀကိဳက္သူ၊ အကင္းေလးကစၿပီး မွည့္၀င္းတဲ့အထိေန႔တုိင္း ငါးပိရည္နဲ႔ တုိ႔စားေလ့ ရွိေတာ့ ေဖေဖသရက္သီး၀ေအာင္ မစားရေတာ့ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားမိၿပီး ေဖေဖ့ကုိ သနားလုိ႔ ကၽြန္မ ငုိပါတယ္။
သရက္သီးေတြေပၚတဲ့ရာသီဆုိ အိမ္နီးခ်င္းေတြကုိ ေဖာေဖာသီသီ ေပးႏုိင္လုိ႔ ေမေမလည္း မ်က္ႏွာပြင့္လန္း ရသူပါ။ အခု ေမေမမ်က္ႏွာပြင့္လန္းမရေတာ့ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားမိၿပီး ေမေမ့ကုိ သနားလုိ႔ ကၽြန္မငုိပါတယ္။
အဘြား က ဒီသရက္ပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ ထုိင္ရတာသိပ္ႀကိဳက္သူပါ။ ေႏြရာသီတုိင္း အရိပ္ေအး ေအးေလးရတဲ့ သရက္ပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ မထုိင္ရေတာ့ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားမိၿပီး အဘြားကုိ သနား လုိ႔ ကၽြန္မ ငိုပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဟုိ .... ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေကာင္ေလးကုိပါ သရက္ပင္ႀကီးမရွိေတာ့ သူဘယ္နားမွာ သြားေနမွာပါ လိမ့္လုိ႔ စဥ္းစားၿပီး သူ႔ကုိ သနားလုိ႔ ငိုပါတယ္။
ငါသာ မေျပာဘဲထားရင္စဥ္းစားၿပီး သူ႔ကုိ သနားလုိ႔ ငုိပါတယ္။
ငါသာ မေျပာဘဲထားရင္ ဒီအပင္ႀကီး ဒီလုိငွက္တုိဘ၀ ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားမိေတာ့ လည္း ေနာင္တေတြရလုိ႔ ကၽြန္မအတြက္ ကၽြန္မငုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ အားလံုးအတြက္ စဥ္းစားမိၿပီး ငုိတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္မ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း အၾကာႀကီးမွ အၾကာႀကီးတရစပ္ ငုိပါတယ္။
ငါသာ မေျပာဘဲထားရင္ ဒီအပင္ႀကီး ဒီလုိငုတ္တုိဘ၀ ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားမိေတာ့ လည္း ေနာင္တေတြရလုိ႔ ကၽြန္မအတြက္ ကၽြန္မ ငုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ အားလံုးအတြက္ စဥ္းစားမိၿပီး ငုိတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္မ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း အၾကာႀကီးမွ အၾကာႀကီးတရစပ္ငုိပါတယ္။
အဲဒီမွာ အဘြားက တစ္စခန္းထျပန္ပါတယ္။ ငါ့ေျမး ဒီေလာက္ငုိလွတာ ေသြးရုိးသားရုိးမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး အ၀တ္ျဖဴေတြ ၀တ္ထားတဲ့ ဘုိးေတာ္ ဆရာလုိ႔သူတုိ႔ ေခၚတဲ့ လူႀကီး တစ္ေယာက္ေခၚလာၿပီး ကၽြန္မကုိ တြတ္တြတ္ျမည္ မန္းမႈတ္ထားတဲ့ အရည္ေတြတုိက္တယ္။ အိပ္ခုိင္းတယ္။ " ဟုိအေကာင္ေလး မွာ ေနစရာမရွိေတာ့ဘူး၊ မီးအခန္းထဲေခၚထားမယ္" လုိ႔စိတ္ထဲ သနားမိတဲ့ အတုိင္းေျပာေတာ့ ပုိဆုိးပါေလေရာ။ " ေတြ႕လား ေသခ်ာပါၿပီ ေသခ်ာပါၿပီ" ဆုိၿပီး ရင္ဘတ္ကုိ ဖိဖိေနတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ငုိတုန္းပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေမာလြန္းလာလုိ႔ ဘယ္သူမွ မေခ်ာ့ရဘဲ ကၽြန္မ အငုိရပ္သြားပါတယ္။
သရက္ပင္ေပၚ က အဲဒီအရာေလးက တေစၦပဲလား။ လူႀကီးေတြ ေျပာသလုိ နာနာဘာ၀ သရဲသဘက္ ဆုိတာပဲလား။ ကၽြန္မ မသဲကဲြဘူး။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ျမင္ခဲ့လုိ႔ တကယ္ရွိတယ္လုိ႔ေတာ့ ကၽြန္မ လက္ခံလုိက္ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက ကၽြန္မကုိ အဘြားတုိ႔ ထင္ျမင္သလုိ ဒုကၡေပးတာမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မစိတ္ကုိေတာင္ ရႊင္ ျမူးေစခဲ့တာ အမွန္ ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒါေလးဟာ သရဲသဘက္ေလး ျဖစ္တယ္ဆုိဦးေတာ့ ကၽြန္မသူ႔ကုိ ခ်စ္ပါ တယ္။ အဲဒါေလး ကုိ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတြ႕ျမင္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ညဘက္ လူႀကီးေတြအလစ္မွာ ခုိးၿပီး ၿခံထဲက တျခားသစ္ပင္ေတြဆီ လုိက္ၾကည့္ေပမဲ့ အဲဒါေလးကုိ မေတြ႕ ရေတာ့ပါဘူး။ တစ္ညေတာ့ ကၽြန္မ အိပ္မက္ထဲ အဲဒါေလး ေရာက္လာပါတယ္။ အျပင္မွာတုန္းကလုိပဲ သူ႔ ဆီက ထြက္က်လာတဲ့ လွ်ာႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မေဆာ့ပါတယ္။ ေဆာ့ရံုသာမက သူ႔လွ်ာႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မ တစ္ကုိယ္ လံုးကုိ ပတ္ေခၚ သြားတာ ကၽြန္မ ေကာင္းကင္အျမင့္ႀကီးကုိ ေရာက္ဖူးသြားတယ္။ ၾကယ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာခဲ့ ရတယ္။ တိမ္ေတြေပၚ မွာလည္း တက္ထုိင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ " မင္းအဘြားကုိ ငါ ေၾကာက္တယ္ "လုိ႔ ေျပာၿပီး သူက ကၽြန္မ ကုိ အိပ္ရာထဲအထိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ပုိ႔ေပးပါတယ္။
ဒီအိပ္မက္ေလးက ကၽြန္မစိတ္ကုိ တအားကုိ ရႊင္ျမဴးေစေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ အဘြားအပါအ၀င္ လူႀကီးေတြ ကုိ ျပန္ ေျပာျပလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါေလး မလာႏုိင္ေအာင္ဆုိၿပီး သရက္ပင္ႀကီးကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္သလုိမ်ိဳး ကၽြန္မ အိပ္ မက္ေတြ ကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ကုန္မွျဖင့္ ခက္ရခ်ည့္။ အိပ္မက္ေတြကုိ သရက္ပင္ ခုတ္လွဲသလုိ ခုတ္ထစ္ဖ်က္ဆီး ပစ္လုိ႔မရဘူး လုိ႔ေတာ့ ကၽြန္မ ယံုပါတယ္။
တေစၦ လုိ႔ တိတိပပေျပာႏုိင္တဲ့ အရာတစ္ခုကုိ ကၽြန္မ ပထမဆံုး ျမင္ဖူးတာ ေလးတန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ကပါ။ ကၽြန္မ တုိ႔ တစ္အိမ္သားလံုး မႏၱေလးသြားၾကတယ္။ ဘာကိစၥနဲ႔ သြားတယ္ေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိပါဘူး။ တစ္လေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္။ ျပန္လာေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ျမင္းလွည္း ရပ္ၿပီး လူႀကီးေတြက ပစၥည္းေတြ ခ်သူခ် ျမင္းလွည္းခ ရွင္းသူရွင္း အလုပ္ ရႈပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ တည္း အိမ္ထဲေျပး၀င္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ေခြးကေလး "မဲတူ" ရဲ႕ နာမည္ကုိ ေအာ္ေခၚၿပီးေတာ့ေပါ့။
တံခါးေတြမဖြင့္ရေသးေတာ့ အိမ္ႀကီးတစ္ခုလံုး မဲႀကဳတ္ေနပါတယ္။ မဲတူကုိ ၿခံ၀င္းထဲအဆင္သင့္ မေတြ႕ရလုိ႔ အိမ္မႀကီး ကေန ေနာင္ထဲေျပး၀င္ၿပီး သူရွိေနတတ္တဲ့ ပစၥည္းေဟာင္းေတြကုိ သုိေလွာင္တဲ့အခန္းဆီ ကၽြန္မ သြားပါတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ မဲတူက ကၽြန္မတုိ႔ကုိ မႀကိဳအားဘဲ အိပ္ေမာက်ေနတာကုိး။ ကၽြန္မက "မဲတူမဲတူ အုိ႔အုိ႔" လုိ႔ အသံျပဳရင္း လက္ထဲက စားလက္စ အသားကင္လံုးေလးေတြကုိ အိတ္ထဲကေန အကုန္ေဖာက္ခ် ၿပီး ေကၽြးလုိက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းထလာၿပီး စာေနးလုိက္တာ။ ကၽြန္မ ေျခေထာက္ကုိ တုိးေခြ႕ လုိက္ စားလုိက္နဲ႔၊ ကၽြန္မလက္ နဲ႔ သူ႔ေခါင္းေလးကုိ ပုတ္လုိက္ေတာ့ ကုပ္ကေလးကုိ ပုအုိက္ခြက္၀င္သြား တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မလက္ခံု ကုိ သူ လွ်ာနဲ႔ လ်က္တယ္။ အဲဒီအခုိက္မွာပဲ ေမေမက စိတ္ေမာလူေမာသံႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မအနားေရာက္လာတယ္။
" ဟဲ့ သမီး ရယ္ ဘာလုိ႔ အသားလံုးေတြ ပ်စ္ခ်ေနတာလဲ "
" ဟင္ ေမေမ ကလဲ ဒီမွာ မဲတူကုိ ေကၽြးတာေလ "
ေမေမက မ်က္စိမ်က္ႏွာ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကၽြန္မကုိ ကပ်ာကယာ ေကာက္ခ်ီၿပီး အိမ္ေပၚေခၚသြားတယ္။ ေနာက္မွ ၿခံေစာင့္ႀကီးေျပာ လုိ႔ သိရတာက မဲတူက ကၽြန္မတုိ႔ ေရာက္မလာခင္ ႏွစ္ရက္က ေသသြားခဲ့ၿပီတဲ့။ အိမ္သားေတြ မျမင္ေတာ့ ထမင္းလည္းမစား ဘာမွလည္း ေကၽြးမရနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ၿခံ၀င္ေထာင့္မွာ ေခြေခြေလး အသက္ထြက္ေနတာ နဲ႔ အဲဒီေနရာမွာပဲ ျမွဳပ္ထားလုိက္တယ္တဲ့။ ၿခံေစာင့္ႀကီးက တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ အားကုိးရတဲ့ လူယံုႀကီးပါ။ သူညာမေျပာဘူးဆုိတာ ကၽြန္မ ယံုပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ ေသခ်ာတာက ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တာ တေစၦမဲတူေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။
" မဲတူ ကုိ တကယ္ေတြ႕ခဲ့တာပါ။ သူ႔ေခါင္းကုိေတာင္ ပုတ္လုိက္ေသး။ သူက ကၽြန္မလက္ကုိ လွ်ာနဲ႔ေတာင္ လ်က္လုိက္ေသး" လုိ႔ ကၽြန္မ က အေသအခ်ာ ေျပာျပတာကုိ ဘယ္သူမွ လက္မခံၾကဘူး။ ေတြ႕ကရာ ရွစ္ေသာင္း ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ မေျပာစမ္းနဲ႔ဟဲ့။ ၿပီးေတာ့ လုပ္ျပန္ၿပီ။ ကၽြန္မကုိ ပရိတ္ရြတ္ထားတဲ့ ေရဆုိလား ဘာလား၊ အတင္း တုိက္တယ္။ မဲတူနဲ႔ေတြ႕လည္း မေျပာဘဲ ေနရံုပဲေပါ့။ ေတြ႕တာကေတာ့ ေတြ႕ တာ အေသအခ်ာ ပါပဲ။
ဒီအေၾကာင္း အတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာျပေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ယံုတာမယံုတာထက္ ေၾကာက္ဖုိ႔ ရႈေထာင့္ ကပဲ ေျပာေနၾကတယ္။
" တကယ္လား၊ ေၾကာက္စရာႀကီး "
" နင့္တုိ႔အိမ္မွာ ေခြးတေစၦရွိတယ္၊ ငါတုိ႔မလာေတာ့ဘူး" တဲ့။
ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္မ ဒန္းစင္ေလးမွာ ဒန္းစီးေနတုန္း ကၽြန္မ ေျခေထာက္ေအာက္ကေန မဲတူ လွ်ိဳ၀င္ လာတယ္။ ကၽြန္မ ဖိနပ္ကုိ ခၽြတ္လုိက္ၿပီး ေျခဖ်ားေလးနဲ႔ သူ႔လည္ပင္းကုိ တုိ႔တုိ႔ၿပီး ပြတ္သပ္ေပးေတာ့ ေခါင္း ေလးေမာ့၊ မ်က္လံုးေလးေမွးၿပီး ဇိမ္ခံေန လုိက္တာ။
ကၽြန္မ မ်က္စိထဲ က ထြက္ကုိမထြက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔ မဲတူ ေျပးလႊားကစားၾကတယ္။ အၾကာႀကီးပဲ။
" သမီးတစ္ေယာက္ တည္း ဘာလုိ႔ အရမ္းေျပးေနတာလဲ "
ေမေမက လာတားတယ္။ ေမေမလည္းလာေရာ မဲတူက ထြက္ေျပးသြားတယ္။
" တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး မဲတူနဲ႔ မီးနဲ႔ ေဆာ့ေနတာ "
ကၽြန္မ ကုိ ေမေမက သနားစရာ သတၱ၀ါေလးလုိ ကရုဏာ တနင့္တပုိးႀကီးနဲ႔ ငံု႔ၾကည့္ လာတယ္။ ေသခ်ာတယ္။ ေမေမ ကၽြန္မကုိ မယံုဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ မဲတူေသသြားေပမဲ့ ကၽြန္မအနားမွာ အေသအခ်ာ ရွိတယ္လုိ႔ လက္ခံယံုၾကည္ပါတယ္။ မဲတူရဲ႕လည္ကုပ္ကုိ ထုိးဖြထားတဲ့ ကၽြန္မ ေျခေခ်ာင္း ၾကားေလးေတြ မွာ သူ႔ဆီက ကၽြတ္က်န္ခဲ့တဲ့ အေမြးမည္းမည္းေလးေတြ၊ ၿပီးသူ႔ကုိ ခ်ီးေပြ႕ေသးတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ အက်ႌရင္ဘတ္ မွာလည္း ကပ္ေနတဲ့ အေမြးေလးေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္မ တစ္ဘက္သတ္ ထင္ေယာင္ ထင္မွားျဖစ္တာပါလုိ႔ ဘယ္လုိမွ ေျပာလုိ႔မရတဲ့ သက္ေသအစစ္ေတြပါ။ တေစၦ တကယ္ရွိတာ ကၽြန္မ ယံုသလုိ တေစၦေတြ ကုိ ကၽြန္မခ်စ္တာ တကယ္ပါ။
တစ္ခါကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ပဲြေတာ္ရက္အတြင္းမွာ ေဖေဖခရီးသြားေနခုိက္ ကၽြန္မတုိ႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ လွည့္ လည္ေဖ်ာ္ေျဖ တဲ့ တီး၀ုိင္းကားႀကီးေတြေနာက္ ကၽြန္မတုိ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ လုိက္ၾကည့္ၾကတယ္။ လူေတြ အရမ္းမ်ား လုိ႔ မတုိးႏုိင္မွန္းသိလုိ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ ၾကည့္ၾကဖုိ႔ စိတ္ကူးထားေပမဲ့ မရည္ရြယ္ဘဲ ကၽြန္မတုိ႔ တီး၀ုိင္းကား အနားအတင္းတုိးမိၿပီး အစ္မနဲ႔ ကၽြန္မ လူခ်င္းကဲြသြားပါတယ္။ ပတ္ပတ္လည္မွာ လူအုပ္ထူထူ ႀကီးပိတ္ေန တယ္။ ခက္တာက ၿငိမ္းၿပီးရပ္ေနလုိ႔လည္းမရဘူး။ သူတုိ႔နဲ႔အတူ လုိက္ေရြ႕ေပးေနရေတာ့ ဘယ္ နားေရာက္ လုိ႔ ေရာက္မွန္းလဲမသိဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။
အဲဒီမွာ သာမန္လူေတြထက္ ေခါင္းတစ္လံုးပုိထူၿပီး ျမင့္ေနတဲ့လူ တစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဘြားခနဲေတြ႕လုိက္ ရတယ္။ ရုတ္တရက္ သူက လွည့္ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မကုိ ၿပံဳးျပတယ္။ ဟင္ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္က အေဖ့ ကားေမာင္းေပးတဲ့ ဒရုိင္ဖာ ဦးေထြးႀကီး။ သူက အေဖနဲ႔ အတူ ခရီးထြက္သြား တယ္မုိ႔လား။ ျပန္ေရာက္ ေနၿပီလား၊ ျပန္ေရာက္ရင္ အေဖလည္း ျပန္ေရာက္ၿပီေပါ့။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ လူတူတာျဖစ္ မွာ။ အေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္မသူ႔ကုိ မသိသလုိေနလုိက္တယ္။ သူက မရဘူး။ ကၽြန္မဘက္ကုိ လွမ္းလွမ္းၿပီး ငံု႔ငံု႔ၾကည့္ တယ္။ လူေတြကုိ ဆန္႔က်င္ျပၿပီး ကၽြန္မဘက္ကုိ တုိးလာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ကုိ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး
" မီးမီး လာ ဒီဘက္ကုိလာ "တဲ့၊ လက္ယပ္ေခၚတယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ လူမွားတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မကုိ အေသအခ်ာေခၚေန တာ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း သူေခၚရာဘက္ကုိ အတင္းတုိးေ)ွ႕ လုိက္သြားတယ္။ သူက မီး မီး လာလုိ႔ ေခၚလုိက္သူ႔ဆီကုိ ကၽြန္မ အတင္းလုိက္သြားလုိက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဘြားခနဲ ကၽြန္မအစ္မကုိ ေတြ႕ လုိက္ရ လုိ႔ ကၽြန္မေပ်ာ္သြားတယ္။
" အမေလး ေခါင္းနားပန္းကုိ ႀကီးထြက္သြားတာပဲ။ နင္ဘယ္ေပ်ာက္သြားတာလဲ၊ ဘာလဲဟာ ငါ့လက္ကုိမွ မတဲြ ထားတာ "
အစ္မ ရဲ႕ ျပစ္တင္သံကုိ ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြက ဦးေထြးႀကီးကုိ လုိက္ရွာေနမိ တယ္။ သူ ဘယ္ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္၊ လႊတ္ခနဲ အစ္မကုိ ေမးမိတယ္။
" ဦးေထြးႀကီး ေရာ ..... "
" ဟဲ့ ဘာေၾကာင္ေနတာလဲ သူ အေဖနဲ႔ ပါသြားတယ္ေလ" တဲ့ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ဘာကုိ ယံုရမွန္း မသိဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တယ္လီဖုန္း၀င္လာတယ္။ အေဖတုိ႔ ကားေမွာက္လုိ႔တဲ့။ အေဖေတာ့ ပြန္းပဲ့နာ က်င္ရံု ပဲတဲ့။ ဒရုိင္ဘာ ဦးေထြးႀကီး ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ရၿပီး ျမစ္ႀကီးနားေဆးရံုေပၚမွာ ဆံုးသြားၿပီတဲ့။ အခုမွပဲ ကၽြန္မ ရွင္းသြားတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ လူခ်င္းကဲြတုန္းက အစ္မနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ေအာင္ တျဖည္းျဖည္း လက္ယပ္ေခၚ ၿပီး တေစၦဦးေထြးႀကီး က လမ္းျပေပးခဲ့တာပါ။ ဟုတ္သားပဲ။
တကယ္ဆုိ သူက အရပ္သိပ္ျမင့္လြန္းလုိ႔ ကၽြန္မ လုိကေလးေလးက သူ႔ကုိ လွမ္းျမင္တယ္ဆုိ ထားပါေတာ့။ သူက အခုလုိ လူေတြၾကားထဲ ပုညပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကုိ ဘာလွမ္းေတြ႕စရာ အေၾကာင္းရွိမွာလဲ။ တေစၦမုိ႔လုိ႔သာ လူေတြ ပိတ္ကာေနတဲ့ၾကားကေန ကၽြန္မကုိ သူေကာင္းေကာင္းႀကီး ျမင္ခဲ့တာေပါ့။ အဘြားသံသယ ရွိသလုိ တေစၦဟာ ကၽြန္မ ကုိ ဒုကၡေပးဖုိ႔ မဆုိထားနဲ႔ ကၽြန္မ လူအုပ္ထဲညပ္ၿပီး ဒုကၡေတြ႕ေနလုိ႔ေတာင္ ကူညီလမ္းျပေပးခဲ့ေသးတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ တေစၦ ဆုိတာ ကၽြန္မအတြက္ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ဘဲ ခ်စ္စရာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မ ခုနစ္တန္းအရြယ္မွာ သီခ်င္းဂီတကုိ သိပ္ခံုမင္တဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ သူငယ္ခ်င္း သဲမာက ကၽြန္မကုိ သူတက္ေနက် ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းကုိ ေခၚသြားတယ္။ ဂစ္တာ အတီး သင္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔ အလွဴေငြထည့္၀င္တတ္ဖုိ႔လည္း သင္ေပးခဲ့တယ္။ သူက ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းပါ။ ၀ါသနာခ်င္းတူသလုိ စိတ္သေဘာထားခ်င္းလည္း ကုိက္ ညီမႈရွိ ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ အက်ႌဆင္တူ ဖိနပ္ဆင္တူ၊ ဦးထုပ္ဆင္တူ၊ ဘာကုိမဆုိ အတူတူလုပ္လုိ႔ ရတာေတြ အကုန္အတူ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ေက်ာင္းကပဲြမွာ သူနဲ႔ ကၽြန္မ Duet သီခ်င္းအတူဆုိတာ အားလံုးရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးမႈ ကုိ ရခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔နံနက္မွာ သဲမာ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ သဲမာအစ္ကုိက ငုိသံပါႀကီးနဲ႔ကၽြန္မကုိ အေစာႀကီးလာေျပာတယ္။ "ဟင္ ဘယ္သြားလုိ႔ လဲ "လုိ႔ အလုိက္ကမ္းဆုိးမသိ ကၽြန္မက ေမးလုိက္မိေသးတယ္။ ေသြးျဖဴဥ ႏႈန္းေတြ တရားလြန္ တက္ေနခဲ့တာ၊ ေသြးကင္ဆာနဲ႔ သဲမာဆံုးၿပီတဲ့။ အိမ္ကုိ လုိက္သြားေတာ့ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီ ပြင့္ ေတြ တစ္ကုိယ္လံုးအျပည့္ၿခံဳလႊမ္းထားတဲ့ သဲမာကုိ အျဖဴေရာင္၀တ္စံုေလးနဲ႔ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ကၽြန္မ အရမ္း၀မ္းနည္းပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သရက္ပင္ႀကီးေသတုန္းကလုိ စူးစူး၀ါး၀ါး အၾကာႀကီးေအာ္ငုိ ပစ္ခ်င္ပါတယ္။
ထူးဆန္းတာက ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြကုိ ဘယ္အရာက ထိန္းခ်ဳပ္ထားသလဲမသိပါဘူး။ အားႀကီးတဲ့ လက္တစ္စံု က ကၽြန္မရဲ႕ တုန္ယင္ေနတဲ့ ပခံုးေတြကုိ ေပြ႕ပုိက္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္မႈေပးေနသလုိပဲ။ အဲဒါ သဲမာ ေျပာ ဖူးတဲ့ ဘုရားသခင္ ရဲ႕ တန္ခုိး ပါတဲ့ လက္တစ္စံုလား။ သဲမာရဲ႕ အေမက ေၾကကဲြေနတဲ့ၾကားက ၿပံဳးၿပီး ကၽြန္မ ကုိ ေျပာတယ္။
" သဲမာကုိ မီးမီးသိပ္ခ်စ္လား "
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လုိက္တယ္။
" သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လား "
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္တယ္။
" သဲမာ က အခု ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ႏုိင္ငံေတာ္မွာ ၀င္စားေနၿပီ။ မီးမီးကုိ သဲမာေစာင့္ေနမွာပါ။ မီးမီးခရစ္ယာန္ျဖစ္ရင္ သဲမာ နဲ႔ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ျပန္ဆံုမွာအေသအခ်ာပဲ" တဲ့ ကၽြန္မ ေပ်ာ္သြားတယ္။
" ကၽြန္မ တုိ႔ အခုလုိပဲ ဘာမဆုိ အတူလုပ္လုိ႔ရမွာလားအန္တီ "
" အတူေပါ့ ဘာမဆုိ အတူေကာင္းကင္ဘံုမွာ အားလံုးအတူတူပဲ၊ အရမ္းခ်စ္တဲ့ သူေတြအတြက္ ဘုရားသခင္က တစ္ခန္းတည္းေန လုိ႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးထားမွာ "
ဒီလုိဆုိမွျဖင့္ သဲမာေသတာ ဘာအေထြအထူး ၀မ္းနည္းစရာရွိလုိ႔လဲ၊ အိမ္ကုိ ျပန္လာေတာ့ အဘြားက ဆတ္ဆတ္ ခါခါ ေလသံ နဲ႔ ေျပာတယ္။
" အိမ္ေပၚမတက္နဲ႔ဦး၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေနာက္ေပါက္ကလွည့္၀င္ ေရအရင္ခ်ိဳးခ်"
အသုဘအိမ္ က ျပန္လာလုိ႔ေျပာတာပါ။ တစ္ဆက္တည္း ေခါင္းေလွ်ာ္ဖုိ႔ပါ လွမ္းေျပာရင္း စဥ္းစားမိဟန္ နဲ႔ ေမးတယ္။
" ေနစမ္းပါဦး ဦးထုပ္က ဘယ္မွာလဲ ဦးထုပ္ပါေလွ်ာ္ပစ္ "
အဘြားေျပာမွ ဦးထုပ္ ကုိ သတိရတယ္။
" ဦးထုပ္က်န္ခဲ့တယ္ ဟုိအိမ္မွာ " လုိ႔ ေအာ္ေျပာလုိက္တယ္။ အဘြားက ကၽြန္မကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ ၾကည့္ေနခဲ့တာ ပဲ။ အဘြားကုိ ခ်စ္တာမွန္ေပမဲ့ အရြယ္ေလးေရာက္စျပဳလာေတာ့ အရင္ကလုိ ကုိယ့္ဆႏၵမပါ ဘဲ အဘြားေျပာသမွ် လုိက္ လုိက္လုပ္ရတာမ်ိဳး၊ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္အယူအဆနဲ႔ကုိယ္ပဲ လြတ္လပ္ စြာ ေနခ်င္ပါၿပီ ဒါနဲပဲ
" မခ်ိဳးေတာ့ မေလွ်ာ္ေတာ့ဘာျဖစ္မွာလဲ အဘြား "
ခါခနဲေနေအာင္ ေခါင္းကုိ ယမ္းခါၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ေပၚတက္ခဲ့ပါတယ္။ အိပ္ရာေပၚ ပစ္လွဲ အိပ္လုိက္ၿပီး မွ ျပန္ထထုိင္ၿပီး ဂစ္တာ ေကာက္ကုိင္မိတယ္။ ကၽြန္မ ကုိယ္ ကၽြန္မ မသိလုိက္ခင္မွာပဲ ႏႈတ္က အလုိအေလ်ာက္ သဲမာ နဲ႔ ဆုိေနက် Duet သီခ်င္းေလးဆုိျဖစ္သြားပါတယ္။ ဆုိေနရင္းနဲ႔ ဒုတိယ Verse မွာ သဲမာ တကယ္ပဲ ၀င္ဆုိေပးခဲ့တယ္။
ဟုိဟုိသည္သည္ ၾကည့္ေတာ့ အုိ .... သဲမာပါလား။ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚမွာ ေျခတဲြလဲြခ် ထုိင္ေနတဲ့ သဲမာ။ အခါတုိင္း တေစၦေတြလုိ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မဟုတ္ဘဲ နီးနီးကပ္ကပ္ေလးအခန္းထဲမွာ ျမင္ရေတာ့ မေၾကာက္ေပမဲ့ လည္း အံ့ၾသလြန္းတဲ့စိတ္ နဲ႔ မွင္တက္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ေစာေစာက အသုဘ က အိပ္မက္မက္ေနတာ၊ အခုဟာမွ တကယ့္အျဖစ္၊ သဲမာကျဖင့္ မေသပါဘူးလုိ႔ ကေယာင္ ေခ်ာက္ခ်ား ေတြး လုိက္မိတယ္။
" နင့္ ဦးထုပ္က်န္ခဲ့လုိ႔ လုိက္ေပးတာ၊ ေရာ့ "
သဲမာ က လွမ္းေပးတယ္၊ ကၽြန္မ ထုိင္ေနရာက ထယူကာ မရဘူး။ အားယူရုန္းထၿပီး သြားယူလုိက္ေတာ့ သဲမာက တခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ဦးထုပ္ေလးကုိင္ လုိ႔ အခန္းထဲ လွည့္ပတ္ေျပးေနတယ္။ ကၽြန္မ ေခါင္းမူးလာတယ္။
" နင္ ငါ့ကုိ ေၾကာက္ေနပါတယ္ "
အဲဒီလုိ သဲမာေျပာေတာ့ မဟုတ္ဘူး လုိ႔ ကၽြန္မေျဖရွင္းခ်င္ေပမဲ့ အသံက ထြက္မလာဘူး။
" ဒါျဖင့္လည္း ေနာက္ မလာေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္းကင္ဘံု ကေန နင့္ကုိ ေစာင့္ေနမယ္၊ နင္လာမယ္မုိ႔လား"
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကၽြန္မ ေခါင္းေပၚ ကုိ ဦးထုပ္ေလး ေဆာင္းေပးသြားၿပီး လွစ္ခနဲေပ်ာက္သြားတယ္၊ သဲမာ လႈပ္ရွားပံု က ျမန္ဆန္လြန္းအားႀကီးလုိ႔ ကၽြန္မ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ပဲ ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ အတန္ၾကာ မွ အသံေလးတုန္တုန္ နဲ႔ ေအာ္မိတယ္။
" သဲမာ သဲမာ နင္ရွိေသးလား "
သူ ကၽြန္မ အခန္းရဲ႕ တစ္ေနရာရာမွာ ရွိေနဦးမွာပါ။ သူဆြတ္ေနက် ေရေမႊးနံ႔ေလးက တစ္ခန္းလံုး သင္းပ်ံ႕ ေနဆဲ ပဲ။ ဟုတ္တယ္ သူ သဲမာ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ ေၾကာက္ေနတယ္ထင္လုိ႔ သူ ကၽြန္မ ျမင္ေအာင္ မျပတာပဲ ျဖစ္မယ္ လုိ႔ ကၽြန္မ ရိပ္စားမိလုိက္တယ္။ သူ ေမးတာ ကၽြန္မ မေျဖလုိက္ရဘူး။ ခုမွပဲ ၀မ္းနည္းဆုိ႔ နင့္ လာတယ္။ ကၽြန္မ ခုမွ ထုိင္ငုိမိတယ္။ တအိအိငုိသံၾကားလုိ႔ အဘြားက အေပါက္၀ကေန လာၾကည့္ တယ္။ ေခါင္းေပၚက ဦးထုပ္ကုိ ျမင္ေတာ့ မ်က္ေမွာင္ႀကီးေကြးရံႈ႕ေနေအာင္ အတင္းတြန္႔ထားၿပီး ေျပာတယ္။
" ေျပာေတာ့ က်န္ခဲ့တယ္ဆုိ "
" အခုပဲ သဲမာလာေပးသြားတာ "
ကၽြန္မ က အမွန္အတုိင္းေျဖတာပါ။ အဘြားက ပခံုးေတြတြန္႔ျပၿပီးလွည့္ထြက္သြားေတာ့မလုိ ဟန္ျပင္ၿပီး မွ ႏွာေခါင္း ကုိ ရံႈ႕ရံႈ႕ပြပြလုပ္ၿပီး ေမးျပန္တယ္။
" ဘာအနံ႔ေတြလဲ မႊန္ေနတာပဲ "
" သဲမာ ဆီက ေရေမႊးနံ႔ "
ကၽြန္မ စကားလည္းဆံုးေရာ အဘြား ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး တစ္ႀကိဳးတည္းလစ္ေရာ။
သဲမာ ရဲ႕ အေလာင္းေျမခ်တဲ့ေန႔က ဟုိေန႔တုန္းဆီက မေျဖလုိက္ရတဲ့ စကားေႂကြးကုိ ကၽြန္မ ျပန္ဆပ္လုိက္ပါ တယ္။ ေျမႀကီးခဲ တခ်ိဳ႕ လက္နဲ႔ကုပ္ယူၿပီး သဲမာ အေလာင္းေပၚ အသာေလးပစ္ခ် လုိက္ရင္း ကတိျပဳလုိက္ တယ္။
" တုိ႔အတူ ျပန္ေတြ႕ၾကစုိ႔ ငါလာခဲ့ပါ့မယ္ သဲမာ "
အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းကုိ မထင္မွတ္ဘဲ ဆပ္ခဲ့တဲ့စကားေႂကြးက ကၽြန္မဘ၀ကုိ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုျဖစ္ ေစ ခဲ့တယ္။ ရြာကေလးကုိ စြန္႔ခြာၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္မ ငွားေနတဲ့ အေဆာင္နားက သမၼာ က်မ္း စာသင္ေက်ာင္း မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ကခ်င္အမ်ိဳးသား ကုိေနာ္ေအာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အခါ ကၽြန္မ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ ျဖစ္သြားခဲ့လုိ႔ပါပဲ။
ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး တစ္ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ အဘြားဆံုးသြားပါတယ္။ အဘြားရဲ႕ အသုဘကိစၥနဲ႔ ရြာကေလးကုိ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ မွာ ရြာကေလးက ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘူတာကေန ျမင္းလွည္း ငွားမယ္ႀကံေတာ့ ေစ်းႀကီးလွတာေၾကာင့္ အိတ္ကုိ ဆဲြၿပီး နံနက္ေရာင္နီ မသန္းေသးခင္ အေမ်ာင္ခင္းထဲမွာပဲ ခံုးတံတား ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ခံုးတံတားအလြန္ ေစ်းလမ္းေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာေတာ့ နံနက္ခင္းေစ်းသည္ေတြ ေစ်းထြက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါၿပီ။ ကၽြန္မေဘးကေန စက္ရွိန္ျမွင့္ၿပီး ကပ္သီသီေလး ျဖတ္သြား တဲ့ ဆုိင္ကယ္ တစ္စီးကုိ ကၽြန္မ မ်က္ေစာင္းထုိး ၾကည့္လုိက္တယ္၊ ဆုိင္ကယ္ က ျပန္ေကြ႕လာၿပီး ကၽြန္မေရွ႕လာပိတ္ရပ္တယ္။
" နင့္အဘြားအတြက္ ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး "
ဆုိင္ကယ္သမား က ေျပာတယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္း၊ နာမည္ရင္းကုိ ကၽြန္မ မသိေတာ့ဘူး။ "စာကေလး" ဆုိတဲ့ နာမည္ေျပာင္ ကုိပဲ ကၽြန္မ မွတ္မိတယ္။
" အယ္ ... စာကေလး၊ မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီ၊ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ "
" ဒီလုိပါပဲ "
ေခါင္းေပၚ မွာ သုိင္းခ်ီေဆာင္းထားတဲ့ ဟဲလ္မက္ကုိ ျဖဳတ္လုိက္တဲ့အခါ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ တဲြရြဲခုိထြက္ ေန တဲ့ မ်က္ႏွာျမင္ရလုိ႔ ကၽြန္မ အံ့ၾသရတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီေလာက္ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ေဆာင္းတြင္းနံနက္ႀကီး။ သူ႔ဆုိင္ကယ္ နဲ႔ သြားရင္ ျမန္ျမန္အိမ္ေရာက္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။
" ငါ့ကုိ လုိက္ပုိ႔ပါလား၊ အိမ္အျမန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီ "
" ငါ့မွာ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး၊ ေဟာ ေခၚေနၾကၿပီ "
လီဗာ ကုိ တစ္ဟုန္ထုိး ေဆာင့္တင္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားတယ္။ သူ႔ဆုိင္ကယ္ ေမာင္းထြက္သြားရာ လမ္းၾကားေလး ထဲ ေနာက္လွည့္ၿပီး ၾကည့္မိေတာ့ လမ္းအေနအထားက အဲဒီလုိ ဆုိင္ကယ္၀ွီးခနဲျဖတ္ဖုိ႔ မဆုိထား နဲ႔ ဆုိက္ကားေတာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသြားမွရမယ့္ လမ္းက်ဥ္းေလးျဖစ္ၿပီး နံနက္ခင္းလမ္းေဘး ေစ်း သည္ေတြနဲ႔က်ပ္ေနတာ ကၽြန္မ ေတြ႕ရတယ္။ ဆုိင္ကယ္ ဟာ ေျမနဲ႔မထိ ဘဲ ေလထဲကေန ေမာင္း သြားသလား ေအာက္ေမ့ ရေလာက္ေအာင္ လ်င္ျမန္စြာ အစအန ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြက အဘြားနဲ႔ထုိင္ေနက် ကြပ္ပစ္ေလးရွိရာဆီ လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ အုိ အဘြား က ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ တင္ပ်ဥေခြ ထုိင္လုိ႔ ကြမ္းေတြအျပည့္ ၀ါးထားတဲ့ပါးစပ္နဲ႔ ၿပံဳးတံု႔တံု႔လုပ္ေနတဲ့ အဘြား ဆီ ကၽြန္မ သတိလက္လြတ္နဲ႔ အေျပးသြားၿပီး ဖက္လုိက္တယ္။ ကြပ္ပ်စ္အခင္းေပၚ ဘုတ္ခနဲ ကၽြန္မ ေမွာက္က် သြားပါတယ္။
တစ္စံုတစ္ရာအသံၾကားလုိ႔ အိမ္ထဲကထြက္လာပံုရတဲ့ ေမေမက ကြပ္ပ်စ္ေပၚကေန ေလးဖက္ကုန္းထေနတဲ့ ကၽြန္မကုိ အံ့အားသင့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံု၊ ဒါေပမဲ့ နားလည္မႈ သက္၀င္ေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုနဲ႔ ၾကည့္ရွာပါ တယ္။
မ်က္ရည္၀ဲတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္မရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ရင္း ေမေမ့ေရွ႕မွာ ရပ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
" အဘြား ကုိ ကၽြန္မ ျမင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပးဖက္မိသြားတာ "
အေမ့ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြထဲ ၀တ္စံုတစ္ရာ ေဖြရွာစူးစမ္းရင္း ကၽြန္မ ထပ္ေျပာလုိက္တယ္။
" တကယ္ပါေမေမ၊ အဲဒါ တကယ္ "
ေျပာရင္းနဲ႔ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲ တုိး၀င္လုိက္တယ္။ ေမေမက အိမ္ေထာင္ေတာင္က်ေနၿပီျဖစ္တဲ့သမီးကုိ ႏုိ႔စုိ႔သမီး အရြယ္ေလး လုိပဲ သေဘာထားတုန္း ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မရဲ႕ နဖူးဆံစေလးေတြကုိ ဖြဖြေလးသပ္ေပးၿပီး ေျပာတယ္။
" ေမေမယံုပါတယ္ သမီးရယ္၊ ေမေမလည္းပဲ .... "
အဘြားရဲ႕ ရက္လည္ေန႔မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံုျဖစ္ေတာ့ စာကေလး ဆုိင္ကယ္ မေတာ္တဆေမွာက္ၿပီး ေနရာမ်ာပဲ ပဲြခ်င္းၿပီး ေသဆံုးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း တစ္ေယာက္က စေျပာလာ တယ္။
" ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔ မနက္ ငါးနာရီခဲြက မဟုတ္လား "
ကၽြန္မ ေကာက္ကာငင္ကာ ျဖည့္စြက္ေျပာလုိက္တယ္။ ဟယ္ နင္ဘယ္လုိလုပ္သိ ဆုိတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္မကုိ အားလံုး က ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။
သူတုိ႔မ်က္လံုးေတြ ကုိ တစ္ဦးခ်င္းလုိက္ေငးၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လုပ္ပစ္လုိက္ရတယ္။
" ေလွ်ာက္ေျပာတာပါဟာ "
တေစၦစာကေလး ကုိ ကၽြန္မ ျမင္ခဲ့ရံုမက စကားေတာင္ရပ္ေျပာခဲ့ေသးတယ္လုိ႔ခုေန အတည္ေပါက္နဲ ႔ေျပာရင္ ေကာ ဘယ္သူ ယံုႏုိင္ပါ့မလဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ့ တေစၦေတြကုိ ယံုပါတယ္။ သူတုိ႔ တကယ္ရွိေနၾကတယ္လုိ႔ ခုိင္ခုိင္မာမာ ေျပာ ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ဟာ ဘာမွ လူေတြကုိ ဒုကၡမေပးႏုိင္ပါဘူး။ လူေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးသတ္မရွိ တဲ့ ဒုကၡ မ်ိဳးစံု ေပးေပးေနတာ တကယ္ေတာ့ တေစၦေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္းစစ္လုိက္ေတာ့ လူေတြကုိ ဒုကၡေပးေန တာ လူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ကုိယ္ေတြ႕အရေျပာရရင္ တေစၦေတြဟာ ကၽြန္မကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးထူးမႈနဲ႔ အတူ ကူညီေဖးမ လမ္းျပမႈေတာင္ ေပးခဲ့ေသးတာပါ။
တေစၦေတြက ကၽြန္မရဲ႕ ပ်င္းရိေနတဲ့စိတ္ကုိ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေပးတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး သမားေတြျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ကုိယ္ေရ အထီး က်န္ၿပီး ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ နာရီေတြကုိ စုိလက္ေတာက္ပေအာင္ အေဖာ္ျပဳေပးတယ္လုိ႔ ကၽြန္မယံုတယ္။ ဘ၀မွာ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘယ္လုိ တေစၦမ်ိဳးျမင္ရဦး မလဲလုိ႔ ကၽြန္မ ရင္ခုန္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။
တေစၦေတြ ကုိ ယံုဖုိ႔မယံုဖုိ႔ ရွင္တုိ႔ကုိ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ တုိက္တြန္းေျပာၾကားသြားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ ကုိပဲ ေျပာျပေနတာပါ။ ေနာက္ထပ္လည္း ဒါ့ထက္ ဆန္းၾကယ္ေထြျပားၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ တေစၦေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တေစၦေတြကုိ တကယ္ျမင္ တယ္။ ျမင္လုိ ႔ယံုတယ္။ ဒုကၡမေပးလုိ႔ ခ်စ္လည္း ခ်စ္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဒါေတြကုိ ေျပာျပရင္ ရွင္တုိ႔အားလံုး လက္ခံမွာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမဆုိ ေစာဒကမတက္ဘဲ မျငင္းမဆန္ လက္ခံယူတဲ့ စာရြက္ေတြေပၚကုိ ကၽြန္မ ၀န္ခံေျပာျပေန တာပါ။
ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ တေစၦေတြကုိ ဒီလုိျမင္ႏုိင္စြမ္းအားရွိေနတာလဲဆုိတာေတာ့ ကၽြန္မလည္း အေျဖမရွာ တတ္ ပါဘူး။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ကပါ တေစၦတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနလုိ႔မ်ားလား။ ရွင္တုိ႔ေကာ ဘယ္လုိထင္လဲ။
စုမိေအာင္
ႏြယ္နီ မဂၢဇင္း ၂ဝ၁၂ ဇြန္လ
.
6 comments:
ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ကပါ တေစၦတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနလုိ႔မ်ားလား၊၊ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ေက်ာစိမ့္သြားတယ္ အမေရ အခန္းထဲမွာ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း အခ်ိန္ကလည္း 12:03 မိနစ္၊၊ ေၾကာက္ေၾကာက္
တေစၦကုိေတာ႔မခ်စ္တတ္ေပမယ္႔
မေၾကာက္တတ္လုိ႔အရမ္းကုိ စိတ္၀င္စားျပီးဖတ္ေကာင္းတယ္
အမေရႊစင္ေရ
သူငယ္ခ်င္း တေစၦေလးသဲမာျဖင္႔ ဦးထုပ္ေလးေတာင္လာ
ျပီးပုိ႔ေပးရွာသားပဲ
တေစၦေတြကုိ ျမင္ရျပီး စကားလဲေျပာရတယ္ဆုိေတာ႔
(ကုိယ္တုိင္ကပါ တေစၦတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနလုိ႔မ်ားလား)
သူအေတြးကမွန္ေလာက္ပါတယ္
ၾကက္သီး စိမ့္စိမ့္... စိမ့္စိမ့္နဲ႔ လာဖတ္သြားတယ္... အစ္မေရႊစင္... ဖတ္တဲ့အခ်ိန္က ေန႔လည္ၾကီးမို႔ ေတာ္ေသး.... း)
မခ်စ္သင့္တာကိုခ်စ္ေနမိတာပါကလားေနာ္..
စာေရးသူေရးပုံေကာင္းေတာ့
ကိုယ္တိုင္ေတာင္ခ်စ္ခ်င္လာသလိုလိုပါဘဲ :)
ၾကည့္ရတာသရဲထက္စာရင္ေတာ့
တေစၦကပိုလိမၼာမယ့္ပုံဘဲေနာ္အစ္မ..
ခုခ်ိန္ထိေတာ့..မ်က္စိနဲ႔မျမင္ဖူးေသးပါဘူးအစ္မေရ႕
အဲ..အသံေတာ့ၾကားခဲ့ဖူးေလရဲ႕
ဒါလည္းစိတ္ေျခာက္ျခားလို႔ျဖစ္မွာပါေလ :D
မကၽြတ္မလြတ္တဲ့ဘ၀ကေတာ့..
ဘယ္ဘ၀မွမေကာင္းပါဘူး။
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
မိစံ
ညဖက္မွာ ဖတ္ေနတာ နဲနဲေတာ့ သတိထားေနရတယ္..
ညဘက္ၾကီးမို႕ သတၱိေကာင္းခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး ဖတ္ေနတာ..ေၾကာက္ေတာ့ေၾကာက္သား...မမေရ..:):) သူေနရာမွာ..ညီမေလးဆို...မေတြးရဲစရာ..ေနစရာေတာင္ ရွိမယ္မထင္ဘူးမမ..:):)
Post a Comment