စံဇာဏီဘို
စားစားအားမနာနဲ႕ စား
ငါးသံုးလံုးစီးကရက္ ကို ရႈိက္ခနဲ တစ္ခ်က္ဖြာ၍ အျခားလက္မွ ကိုင္ထားေသာ ၾကက္ေပါင္ကို အားရပါးရ ကိုက္လိုက္ကာ တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ဝါးရင္း စီကရက္မီးခိုးမ်ား မွ်င္းထုတ္သည္။ ဤသို႔ စီးကရက္ဖြာလိုက္၊ ၾကက္ေပါင္ကို ကိုက္လိုက္ႏွင့္ စားၿပီးသကာလ ဘဲကင္တစ္ဖတ္ကို ယူကာ ခ်ိဳတိုတို ခ်ဥ္တင္တင္ အခ်ဥ္ရည္ျဖင့္ တုိ႔စား၏။ အသားမ်ားႏွင့္ အနည္းငယ္နင္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္း ကို ရွင္းသြားေစရန္ အလို႔ငွာ ငါးေခါင္းဟင္းခ်ိဳကို ရွဴးခနဲေနေအာင္ ၂ ဇြန္း၊ ၃ ဇြန္း ဆင့္ ၍ ေသာက္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ငါးရွဥ့္ကို ခပ္စပ္စပ္ေျခာက္ေနေအာင္ ေၾကာ္ထားသည့္ ငါးရွဥ့္ေျခာက္စပ္ တစ္ဖတ္၊ ႏွစ္ဖတ္ကို ဝါးျပန္ သည္။ လက္တြင္ တိုေနေသာ ေဆးလိပ္တိုကို လြင့္ပစ္၍ ငါးသံုးလံုးစီးကရက္ဘူးအတြင္းမွ စီးကရက္ေနာက္ တစ္လိပ္ ကို ယူ၍ ဓာတ္ေငြ႕ဂက္စ္မီးျခစ္ ကို ေထာက္ခနဲျဖစ္ျပန္ သည္။ ေခါင္းကိုေမာ့ ၍ ေဆးလိပ္ေငြ႕ တို႔ကို မႈတ္ထုတ္ကာ ေဘးတြင္ခ်ထားသည့္ ကိုင္းက်ိဳးကာ၊ အညႇိတက္ကာေဟာင္းႏြမ္းလွသည့္ ပလတ္စတစ္ အတြင္းထည့္ထားေသာ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ coca cola အခ်ိဳရည္ကို တမွ်င္းမွ်င္းစုပ္ယူ ကာ ေသာက္သံုး ၏။
စားစားအားမနာနဲ႕ စား
ငါးသံုးလံုးစီးကရက္ ကို ရႈိက္ခနဲ တစ္ခ်က္ဖြာ၍ အျခားလက္မွ ကိုင္ထားေသာ ၾကက္ေပါင္ကို အားရပါးရ ကိုက္လိုက္ကာ တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ဝါးရင္း စီကရက္မီးခိုးမ်ား မွ်င္းထုတ္သည္။ ဤသို႔ စီးကရက္ဖြာလိုက္၊ ၾကက္ေပါင္ကို ကိုက္လိုက္ႏွင့္ စားၿပီးသကာလ ဘဲကင္တစ္ဖတ္ကို ယူကာ ခ်ိဳတိုတို ခ်ဥ္တင္တင္ အခ်ဥ္ရည္ျဖင့္ တုိ႔စား၏။ အသားမ်ားႏွင့္ အနည္းငယ္နင္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္း ကို ရွင္းသြားေစရန္ အလို႔ငွာ ငါးေခါင္းဟင္းခ်ိဳကို ရွဴးခနဲေနေအာင္ ၂ ဇြန္း၊ ၃ ဇြန္း ဆင့္ ၍ ေသာက္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ငါးရွဥ့္ကို ခပ္စပ္စပ္ေျခာက္ေနေအာင္ ေၾကာ္ထားသည့္ ငါးရွဥ့္ေျခာက္စပ္ တစ္ဖတ္၊ ႏွစ္ဖတ္ကို ဝါးျပန္ သည္။ လက္တြင္ တိုေနေသာ ေဆးလိပ္တိုကို လြင့္ပစ္၍ ငါးသံုးလံုးစီးကရက္ဘူးအတြင္းမွ စီးကရက္ေနာက္ တစ္လိပ္ ကို ယူ၍ ဓာတ္ေငြ႕ဂက္စ္မီးျခစ္ ကို ေထာက္ခနဲျဖစ္ျပန္ သည္။ ေခါင္းကိုေမာ့ ၍ ေဆးလိပ္ေငြ႕ တို႔ကို မႈတ္ထုတ္ကာ ေဘးတြင္ခ်ထားသည့္ ကိုင္းက်ိဳးကာ၊ အညႇိတက္ကာေဟာင္းႏြမ္းလွသည့္ ပလတ္စတစ္ အတြင္းထည့္ထားေသာ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ coca cola အခ်ိဳရည္ကို တမွ်င္းမွ်င္းစုပ္ယူ ကာ ေသာက္သံုး ၏။
ထို႔ေနာက္ လက္မ်ားႏွင့္ပင္ မထိေသးေသာ ဝက္သားအဖတ္လိုက္ႏွင့္ အလံုး ခပ္တုတ္တုတ္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ႏွင့္ ၾကာဆံေၾကာ္၊ ၾကက္သားသုပ္ႏွင့္ ဝက္စတူးတို႔ကို မ်က္လံုးမ်ား ေမွး၍ မ်က္ေစာင္း ခပ္ေစာင္းေစာင္းၾကည့္ ရင္း ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔ ၍ "ေဟ့ေကာင္... ဇာဏီ၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ နည္းနည္း ယူစားၾကည့္ေလကြာ ဟုိဘက္က ၾကက္ေကာင္လံုးသြပ္ထားတဲ့ ေကာက္ညႇင္းလည္း ယူစားလိုက္ဦး" ဟု ၃ တိုက္ အခန္း၂ သံတိုင္မ်ားေနာက္ကြယ္တြင္ တိရစၦာန္ရံုမွ ေမ်ာက္အိုႀကီးအလား ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေသာ စံ-ဇာဏီဘို အား လွမ္း၍ ေျပာ၏။ အခန္းေရွ႕ေထာင္ အေစာင့္ဝါဒါမ်ား အိပ္စက္သည့္ ကြပ္ပ်စ္ခုတင္ေပၚတြင္ အဖြယ္ဖြယ္ အရာရာေသာ စားဖြယ္ မ်ား တည္ခင္းထား၏။
ဟင္းခြက္မ်ား အလယ္ တင္ပ်ဥ္ေခြ၍ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထုိင္ကာ ေဆးလိပ္ေသာက္လိုက္၊ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား သံုးေဆာင္လိုက္ လုပ္ေနေသာ ဆရာႀကီးမင္းသိခၤ က ေျပာသည္။
တိုက္ေရွ႕ အရိပ္ေအာက္ တြင္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ထက္ေအာက္ ၀တ္ျဖဴ စင္ၾကယ္ႏွင့္ ဆံပင္ျဖဴ နက္က်ား၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ အသားလတ္လတ္၊ ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္ႏွင့္ ဦးရဲထြန္း ကို လွမ္းၾကည့္ကာ "လာ ... လာ၊ လာ ... လာ ... လာေလကြာ ေမာင္ရဲ၊ ေသြးတိုးရွိလို႔ ေသရင္ ေသပါေစ၊ ဒီမွာ လာစား ... ကြာ၊ ေဟာဒီမွာ ၀က္စတူး၊ ဒါက ၀က္နံကင္၊ ဘဲကင္ က ေဟာဒီမွာ၊ ျပည္ႀကီးငါးသုပ္၊ စားၾကည့္ ပါဦးကြာ၊ ၾကက္သားသုတ္ ကိုေတာင္ လက္နဲ႔ မထိၾကဘူး၊ တယ္ဘ၀င္ျမင့္ ၾကသကိုး။ အသံၾသၾသႏွင့္ မေထ့တေထ့ ေျပာေလသတည္း။
ကြမ္းယာ ကို တၿမဳံၿမံဳ၀ါး၊ ငါးသံုးလံုး ေဆးလိပ္ဖြာ၍ လမ္းသလားေနေသာ ဦးရဲထြန္းက ပါးစပ္ကိုေစ့၊ မ်က္ႏွာကို အုပ္၊ လက္၀ါးကာ၍ ေရေျမာင္းနားသြားကာ၊ ပါးစပ္က ကြမ္းကို ထြီခနဲေထြးထုတ္ကာ လာမယ္၊ လာမယ္၊ လာမယ္၊ ကုိယ္က ကုလားစာ ကို ႀကိဳက္တာ၊ ဒီတရုတ္စာ ခံတြင္း မေတြ႕ဘူး။ ဦးရဲထြန္း၏ တုံ႔ျပန္သံကို နားေထာင္ရင္း ဆရာမင္းသိခၤ က ခပ္ေထ့ေထ့ၿပံဳးကာ သိတယ္ ကိုယ့္လူ။ ေမာင္ရင္တုိ႔လို ဘုိဆန္သူေတြက ကုလားစာ ကို ႀကိဳက္တတ္မွန္းသိတာေပါ့။ ထုိစကားကို ရပ္၍ ဒီဘက္မွာ ရိုတီဘႀကီးေက်ာ္ႏွင့္ ဒီမွာ မပဲတုိရွည္ႏွင့္ ဆိတ္သား ကလည္း ေဂၚရင္ဂ်ီခ်က္ ခ်က္ထားတာ မဆလာနံ႔ကို သင္းေနတာပဲ။ အစားအေသာက္ မ်ား ရွိရာကို ေမးဆတ္၍ ေမာင္ခ မင္းေတာ္တယ္.... အျပင္ျပန္ေရာက္ စာလည္း မေရးနဲ႔၊ ေဗဒင္လည္း မေဟာနဲ႔၊ ကုိယ့္ရဲ႕ပီေအပဲ လုပ္၊ ဦးရဲထြန္း က ၿပံဳး၍ ခပ္ေထ့ေထ့ေျပာေသာ္ ပီေအေတာ့ မလုပ္ေတာ့ဘူး ကုိယ့္လူ။ အႀကံေပးသာ ခန္႔လိုက္။
ဟင္းခြက္မ်ား အလယ္ တင္ပ်ဥ္ေခြ၍ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထုိင္ကာ ေဆးလိပ္ေသာက္လိုက္၊ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား သံုးေဆာင္လိုက္ လုပ္ေနေသာ ဆရာႀကီးမင္းသိခၤ က ေျပာသည္။
တိုက္ေရွ႕ အရိပ္ေအာက္ တြင္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ထက္ေအာက္ ၀တ္ျဖဴ စင္ၾကယ္ႏွင့္ ဆံပင္ျဖဴ နက္က်ား၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ အသားလတ္လတ္၊ ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္ႏွင့္ ဦးရဲထြန္း ကို လွမ္းၾကည့္ကာ "လာ ... လာ၊ လာ ... လာ ... လာေလကြာ ေမာင္ရဲ၊ ေသြးတိုးရွိလို႔ ေသရင္ ေသပါေစ၊ ဒီမွာ လာစား ... ကြာ၊ ေဟာဒီမွာ ၀က္စတူး၊ ဒါက ၀က္နံကင္၊ ဘဲကင္ က ေဟာဒီမွာ၊ ျပည္ႀကီးငါးသုပ္၊ စားၾကည့္ ပါဦးကြာ၊ ၾကက္သားသုတ္ ကိုေတာင္ လက္နဲ႔ မထိၾကဘူး၊ တယ္ဘ၀င္ျမင့္ ၾကသကိုး။ အသံၾသၾသႏွင့္ မေထ့တေထ့ ေျပာေလသတည္း။
ကြမ္းယာ ကို တၿမဳံၿမံဳ၀ါး၊ ငါးသံုးလံုး ေဆးလိပ္ဖြာ၍ လမ္းသလားေနေသာ ဦးရဲထြန္းက ပါးစပ္ကိုေစ့၊ မ်က္ႏွာကို အုပ္၊ လက္၀ါးကာ၍ ေရေျမာင္းနားသြားကာ၊ ပါးစပ္က ကြမ္းကို ထြီခနဲေထြးထုတ္ကာ လာမယ္၊ လာမယ္၊ လာမယ္၊ ကုိယ္က ကုလားစာ ကို ႀကိဳက္တာ၊ ဒီတရုတ္စာ ခံတြင္း မေတြ႕ဘူး။ ဦးရဲထြန္း၏ တုံ႔ျပန္သံကို နားေထာင္ရင္း ဆရာမင္းသိခၤ က ခပ္ေထ့ေထ့ၿပံဳးကာ သိတယ္ ကိုယ့္လူ။ ေမာင္ရင္တုိ႔လို ဘုိဆန္သူေတြက ကုလားစာ ကို ႀကိဳက္တတ္မွန္းသိတာေပါ့။ ထုိစကားကို ရပ္၍ ဒီဘက္မွာ ရိုတီဘႀကီးေက်ာ္ႏွင့္ ဒီမွာ မပဲတုိရွည္ႏွင့္ ဆိတ္သား ကလည္း ေဂၚရင္ဂ်ီခ်က္ ခ်က္ထားတာ မဆလာနံ႔ကို သင္းေနတာပဲ။ အစားအေသာက္ မ်ား ရွိရာကို ေမးဆတ္၍ ေမာင္ခ မင္းေတာ္တယ္.... အျပင္ျပန္ေရာက္ စာလည္း မေရးနဲ႔၊ ေဗဒင္လည္း မေဟာနဲ႔၊ ကုိယ့္ရဲ႕ပီေအပဲ လုပ္၊ ဦးရဲထြန္း က ၿပံဳး၍ ခပ္ေထ့ေထ့ေျပာေသာ္ ပီေအေတာ့ မလုပ္ေတာ့ဘူး ကုိယ့္လူ။ အႀကံေပးသာ ခန္႔လိုက္။
ဤသုိ႔ အျပန္အလွန္ ေျပာသူမ်ားသည္ အသက္ ၅၀ေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားသာျဖစ္သည္။ အျပင္တြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မခင္ၾက။ ဤေနရာတြင္သာ ညီအစ္ကို သဖြယ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးကာ ေမာင္ခ၊ ေမာင္ရဲဟူ၍ အျပန္အလွန္ေခၚကာ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ အလား ေပါင္းဖက္၍ အၿမဲတေစ ျငင္းခံုစကား ႏိုင္လုေလ့ ရွိသည္။ တုိင္းတစ္ပါး မွ ဥပေဒအတတ္ပညာ ကို သင္ၾကားလာသည့္ ေရွ႕ေနႀကီးဦးရဲထြန္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ဆရာ မင္းသိခၤ တို႔၏ ျငင္းခံုစကားႏိုင္လုပြဲ တို႔ သည္ကား အတူေနအားလံုးတို႔အတြက္ ဗဟုသုတရဖြယ္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ခ်ည္း ျဖစ္ေပသတည္း။
ဤကား အိပ္မက္မဟုတ္၊ တစ္ခုေသာ ဒီဇင္ဘာလ ေအးခ်မ္းလွသည့္ ေန႔ခင္းတြင္ ဤကား ၿမိဳ႕ရန္ကုန္ ၏ ေၾကးရတတ္ မ်က္ႏွာႀကီးမ်ား စားသံုးေလ့ ရွိေသာ ခ်ိဳခ်ဥ္ခဲဖြယ္အျဖာျဖာတို႔ကို အမွန္တကယ္ အားရပါးရႏ်င့္ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ႀကီး ၏ ေလးဖက္ နံရံကာ ဤေနရာ၌ လူတစ္စု ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားသံုးေနၾက ျခင္း ျဖစ္သည္။ "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ..." ဘိုးေတာ္ခင္၀င္း ၏ နိဒါန္းစကားပ်ိဳးသံ အစခ်ီသည္ႏွင့္ "ဘစ္ ... ဘဲျပား ျပား ... ရန္မ်ိဳးသိန္း၊ ၿပံဳးခ်ိဳ၊ တင္ဆန္း၊ ျမေအး၊ တိုးေက်ာ္လိႈင္ တုိ႔က ၀ိုင္း၍ သံၿပိဳင္ေအာ္ၾကေပ သည္။ ဘုိးေတာ္ခင္၀င္းသည္ အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာကို စတင္ေျပာရာ၌ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဟု အစခ်ီေလ့ ရွိသည္။ ထုိသို႔ အစခ်ီၿပီးေသာ္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စကားစုကို မစပ္ဘဲ အရွိန္ယူေလ့ ရွိသည္။ ထုိစကား စုကို အစ ခ်ီတိုင္း ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားက ဘစ္ ဘဲျပားျပားဟူ၍ သံၿပိဳင္ေအာ္ေလ့ ရွိသည္။ ေအာ္ဟစ္ ၾကကုန္သည့္ လူငယ္မ်ား ၏ ပါးစပ္မ်ားတြင္ ဆီမ်ားေ၀့ေနသည္။
ပဲဟင္းႏွင့္ တာေပါကုိသာ ထည့္ေလ့ ရွိေသာ ပံုစံခြက္တုိ႔သည္ ငါးေခါင္းဟင္းခ်ိဳ၊ ဘဲေပါင္းစြမ္တန္ဟင္းရည္၊ ၁၂မ်ိဳး ဟင္းခ်ိဳျဖင့္ ဟင္းအမည္မည္ တုိ႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ စပါးလံုး၊ ခဲလံုးအတိၿပီးသည့္ နီၾကန္႔ၾကန္႔ ၀ါၾကင့္ၾကင့္ဆန္ ကို မေဆးဘဲ ေရေႏြးဆီပိုင္းျပတ္အေပၚ ဂုန္နီအိတ္ခင္း ၍ ေပါင္းခံခ်က္ျပဳတ္ သည့္ ေအာက္ေစာ္နံလွသည့္ ဖိုႀကီးခ်က္ ထမင္းသာ ထည့္ေလ့ ရွိေသာ ပံုစံ ဒန္ပန္းကန္ျပား သည္ လည္း ေခါက္ဆြဲ၊ ၾကာဆံေၾကာ္၊ ၾကက္ေပါင္း၊ ဘဲကင္၊ ငါးရွဥ့္ေၾကာ္၊ ၀က္နံရိုး စသည့္ အမည္မည္အျဖာျဖာ စားေသာက္ဖြယ္ရာ မ်ား သင္းပ်ံ႕ႀကိဳင္ လိႈင္ကာ ျပည့္ၿဖိဳးလွ်ံေမာက္ေနသည္။ အသီးသီးေ၀ပံုက်ရထားေသာ အျမႇဳပ္ တစီစီႏွင့္ cocacolaအား တေျမ့ေျမ့ေသာက္လုိက္ႏွင့္ အေတာ္အတန္ ဇိမ္ယစ္ေနၾကသည္။ ဤမွ် ရွားပါးလွ သည့္ စည္းစိမ္အလံုးစုံ တို႔အား ဒကာခံသူမွာ မႏၱေလးသားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။
ဤကား အိပ္မက္မဟုတ္၊ တစ္ခုေသာ ဒီဇင္ဘာလ ေအးခ်မ္းလွသည့္ ေန႔ခင္းတြင္ ဤကား ၿမိဳ႕ရန္ကုန္ ၏ ေၾကးရတတ္ မ်က္ႏွာႀကီးမ်ား စားသံုးေလ့ ရွိေသာ ခ်ိဳခ်ဥ္ခဲဖြယ္အျဖာျဖာတို႔ကို အမွန္တကယ္ အားရပါးရႏ်င့္ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ႀကီး ၏ ေလးဖက္ နံရံကာ ဤေနရာ၌ လူတစ္စု ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားသံုးေနၾက ျခင္း ျဖစ္သည္။ "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ..." ဘိုးေတာ္ခင္၀င္း ၏ နိဒါန္းစကားပ်ိဳးသံ အစခ်ီသည္ႏွင့္ "ဘစ္ ... ဘဲျပား ျပား ... ရန္မ်ိဳးသိန္း၊ ၿပံဳးခ်ိဳ၊ တင္ဆန္း၊ ျမေအး၊ တိုးေက်ာ္လိႈင္ တုိ႔က ၀ိုင္း၍ သံၿပိဳင္ေအာ္ၾကေပ သည္။ ဘုိးေတာ္ခင္၀င္းသည္ အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာကို စတင္ေျပာရာ၌ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဟု အစခ်ီေလ့ ရွိသည္။ ထုိသို႔ အစခ်ီၿပီးေသာ္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စကားစုကို မစပ္ဘဲ အရွိန္ယူေလ့ ရွိသည္။ ထုိစကား စုကို အစ ခ်ီတိုင္း ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားက ဘစ္ ဘဲျပားျပားဟူ၍ သံၿပိဳင္ေအာ္ေလ့ ရွိသည္။ ေအာ္ဟစ္ ၾကကုန္သည့္ လူငယ္မ်ား ၏ ပါးစပ္မ်ားတြင္ ဆီမ်ားေ၀့ေနသည္။
ပဲဟင္းႏွင့္ တာေပါကုိသာ ထည့္ေလ့ ရွိေသာ ပံုစံခြက္တုိ႔သည္ ငါးေခါင္းဟင္းခ်ိဳ၊ ဘဲေပါင္းစြမ္တန္ဟင္းရည္၊ ၁၂မ်ိဳး ဟင္းခ်ိဳျဖင့္ ဟင္းအမည္မည္ တုိ႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ စပါးလံုး၊ ခဲလံုးအတိၿပီးသည့္ နီၾကန္႔ၾကန္႔ ၀ါၾကင့္ၾကင့္ဆန္ ကို မေဆးဘဲ ေရေႏြးဆီပိုင္းျပတ္အေပၚ ဂုန္နီအိတ္ခင္း ၍ ေပါင္းခံခ်က္ျပဳတ္ သည့္ ေအာက္ေစာ္နံလွသည့္ ဖိုႀကီးခ်က္ ထမင္းသာ ထည့္ေလ့ ရွိေသာ ပံုစံ ဒန္ပန္းကန္ျပား သည္ လည္း ေခါက္ဆြဲ၊ ၾကာဆံေၾကာ္၊ ၾကက္ေပါင္း၊ ဘဲကင္၊ ငါးရွဥ့္ေၾကာ္၊ ၀က္နံရိုး စသည့္ အမည္မည္အျဖာျဖာ စားေသာက္ဖြယ္ရာ မ်ား သင္းပ်ံ႕ႀကိဳင္ လိႈင္ကာ ျပည့္ၿဖိဳးလွ်ံေမာက္ေနသည္။ အသီးသီးေ၀ပံုက်ရထားေသာ အျမႇဳပ္ တစီစီႏွင့္ cocacolaအား တေျမ့ေျမ့ေသာက္လုိက္ႏွင့္ အေတာ္အတန္ ဇိမ္ယစ္ေနၾကသည္။ ဤမွ် ရွားပါးလွ သည့္ စည္းစိမ္အလံုးစုံ တို႔အား ဒကာခံသူမွာ မႏၱေလးသားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။
ယခုေခတ္တြင္သံုးၾကသည္႕ စပြန္ဆာ ဟူသည့္ စကားသည္ ထုိေခတ္တြင္ မေပၚေသး။ ဒကာခံသည္ ဟူေသာ စကား ကိုသာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးၾကေပရာ "ဒီလို စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ား ကို ဒကာခံတဲ့ မႏၱေလးသားေနျပည္ေတာ္ႀကီး တစ္ေယာက္ က်န္းမာပါ ေစ၊ ေထာင္မွဴး၀ါဒါေတြ နဲ႔ အဆင္ေျပေျပ လိုင္း ၀င္ႏိုင္ပါေစ၊ အားလံုး ကိုလည္း ေကၽြးေမြးႏိုင္ပါေစ၊ အသက္လည္း ရွည္ပါေစလို႔ " ဘိုးေတာ္ခင္၀င္း က ေတာင္းဆုျပဳေလသည္။ သာဓု ... သာဓု ... သာဓု ... ဟု အားလံုးက ၀ိုင္းေအာ္ၾကသည္။
တေထာင္းေထာင္းထေန၍ လတ္ဆတ္လွေသာ စီးကရက္နံ႔၊ ဖံုးဖိ၍ မရေလာက္ေအာင္ ေမႊးႀကိဳင္ လွသည့္ တရုတ္ဟင္းလ်ာနံ႔ မ်ားေၾကာင့္ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူးက်သည့္ႏွယ္ တရုံးရုံးႏွင့္ တၿဖိဳးၿဖိဳး တေျဖာက္ေျဖာက္၊ တကၽြတ္ကၽြတ္ တက်က္က်က္၊ တျပြတ္ျပြတ္ တရႊတ္ရႊတ္၊ တအင္းအင္း၊ တအုုအု၊ တဂြက္ဂြက္ႏွင့္ ကိုက္စား၀ါးမ်ိဳ၊ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း စားသံုးေနသည္ကို အနံ႔ခံေကာင္း၍ နားပါးေသာ ၄တိုက္မွ ကိုအရုိင္း က သံုးတိုက္ က ရဲေဘာ္ေတြ၊ တယ္ေမႊြးပါလားလ ဟူေသာ စကားမဆံုးမီ ရဲေဘာ္ ေတြမဟုတ္ဘူး။ ရဲဘက္ေတြ၊ ရဲဘက္ေတြ၊ ဦးရဲႀကီး ၏ စကားသံႏွင့္ တကြ "ေကာင္းေကာင္း" ဟူ၍ ၀ိုင္း၀န္းကာ ပလုတ္ပေလာင္း ၀ိုင္း၀န္းေအာ္ၾကေလေသာ္ ဒီဘက္ နည္းနည္းပို႔လိုက္ဦးေနာ္၊ အဘိေတာ္ (ဦးေတာ္ဘုရားေလး) ဥပုသ္အတြက္ ခံတြင္းပ်က္ေနတာ နဲ႔ အေတာ္ပဲ ဟု အရိုင္းက လွမ္းေအာ္သံသည္ "ဆရာခ"ေရ ကုိယ့္လူ အရိုင္း ေမ်ာက္ျပၿပီး ဆန္ေတာင္း မလို႔လား၊ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၿပီး ႀကံစုပ္မလို႔ပါ။ ဆရာခေရ ... အဘေတာ္ က ေျပာေနတယ္၊ သူ႔ကို ေမ်ာက္နဲ႔ ႏိႈင္းတာလားလို႔ဆိုေသာ္ ဆရာခ သည္ တဟားဟားႏွင့္ ရယ္ေမာေလသည္။
"အိုေက ... အုိေက ... ပို႔လုိက္မယ္၊ ပိုတာမွ လွ်ံေန တာ၊ ဒီမွာ ..." တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ဘယ္သူ ဒကာခံ တာလဲ၊ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးေပါ့" ကမၻာေပၚတြင္ လြန္စြာ ခ်မ္းသာၾကကုန္ေသာ သန္းၾကြယ္သူေဌးမ်ား ရွိၾက ကုန္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထုိေခတ္ ထုိကာလတြင္ လူခ်မ္းသာမ်ား ထြက္ျပဴစ ေပၚဦး ေပၚဖ်ား ကာလ ျဖစ္သည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ (ေနျပည္ ေတာ္)ႀကီးသည္ကား အင္းစိန္ေထာင္၏ မီလ်ံနာ ျဖစ္သည္။ ဤေဒသ တစ္ခုလံုး တြင္ သူ႔ေလာက္ ခ်မ္းသာသူဟူ၍ မရွိ။ စီးပြားေရး ပုဒ္မ ၁၀(က)ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းခံထားရသည့္ ထုိေခတ္ ထုိကာလ လုပ္ငန္း နယ္ပယ္အသီးသီးမွ ထိပ္သီး (စူစကာ) သူေဌး ဒါ၀တ္ပိုင္၊ ေဒၚလာသူေဌး အီစမန္၊ ဆန္သူေဌး က်င္စိန္၊ ေရႊသူေဌး ဦးေက်ာ္သိန္း၊ တရုတ္သူေဌး ဘြန္၀ွက္ စသည့္ သူေဌးတို႔ ထက္ အဆမ်ားစြာ သာလြန္ ခ်မ္းသာသူ ျဖစ္သည္။ ပတၱျမားႀကီး ဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚၾကေပရာ မူရင္းနာမည္ ဦးသန္းထြန္း ကိုပင္ လူမသိေတာ့။ ဤသို႔ မတန္မရာ စားေသာက္ဖြယ္ရာ ၿမိဳင္ဆိုင္စြာ တည္ခင္းစားသံုးရျခင္း ၏ ျဖစ္ရပ္ရင္းသည္ကား ....
ႀကိဳးသမားျမေဂါင္
တိုက္၀င္း အတြင္း ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္သံမ်ား ဆိတ္သုဥ္းေနသည္။ ႀကိဳးတို္ကမွ သီခ်င္းသံမ်ား တိတ္ဆိတ္ ေန၏။ သီခ်င္း အဆိုေကာင္းလွေသာ ႀကိဳးသမားျမေဂါင္၏ ေဆြးေျမ့ေသာ အသံႏွင့္ သီဆိုေနေသာ အလြမ္းေတးသည္ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ တိုးတိမ္သြားၿပီး အသံေပ်ာက္သြား၏။ အားလံုး ေဆြးေဆြးျမည့္ ျမည့္ ခံစားရသည္။ အိပ္ခ်ိန္ မေရာက္လင့္ကစား တိုက္တိုင္း အသံ ၿငိမ္ေန၏။
"ေဂ်ာင္း ... ဒုန္း ..." ဟူေသာ အသံသည္ ေလအေ၀ွ႕အတြင္ တိုက္ခန္းအားလံုးမွ ၾကားေနရ၏။ ထုိအသံသည္ ရပ္တန္႔ မသြားဘဲ ပံုမွန္ျပန္ျမည္ေနသည္။ ႀကိဳးစင္မွ (ႀကိဳးက်င့္)ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
တိုက္၀င္း ၏ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္မွ ႀကိဳးစင္တြင္ ႀကိဳးေပးရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ (၂)တိုက္မွ "ႀကိဳးသမားျမေဂါင္" ကို ႀကိဳးုေပး ရန္ အမိန္႔ခ်လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ "ကိုျမေဂါင္" သည္ ေအာက္ပိုင္းခ်ည့္၍ ကိုယ္တစ္ျခမ္းေသ သကဲ့ သို႔ ျဖစ္ေနသည္။
ေျခမ်ား ေကြးေနသည္။ ေကာင္းစြာ ေျခမဆန္႔ သလို ျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးဆင္း လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါ ေရွ႕မွ သူတစ္ဦး မွ ပခံုးကိုကိုင္၍ တျဖည္းျဖည္း လွမ္းရသူ ျဖစ္သည္။ နဂိုအေကာင္းပကတိျဖစ္သည့္ ႀကိဳးတိုက္တြင္ အပ်င္း ဖ်ားၿပီး ေအာက္ပိုင္းခ်ည့္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ အလြန္အသံေကာင္းသည္ အသံသာ၍ အလြမ္းသံပါ၍ ဆံသ ဆရာဗလႀကီး ထက္ အဆိုေကာင္း၏။ ထုိႀကိဳးသမားေနထုိင္ေသာ တုိက္သည္ တိုက္နံပါတ္၂ ျဖစ္သည္။ ရင္ကြဲတိုက္ ဟူ၍ ေခၚသည္။ ရင္ကြဲတုိက္ဆိုသည္ကား အလယ္တြင္ စႀကၤ ံ လမ္းက်ယ္ထား၍ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ၌ အခန္းမ်ားထားရွိသည္။ ထုိအခန္းမ်ားသည္ အ၀င္အထြက္တံခါးတစ္ခု သာ ရွိသည္။ ခုိင္မာ လွသည့္ သံတုိင္တံခါး ရွိသည္။ အေနာက္ဘက္၊ ေဘးဘက္တြင္ အပိတ္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္တစ္ဖက္ တြင္ အခန္း၃၀ ရွိသည္။ အခန္းေပါင္း ၆၀ ရွိေသာ တိုင္တန္းရွည္ႀကီး ျဖစ္သည္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တို႔၏ တံခါးတို႔အား တစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ဖက္ ဘယ္ညာလႊဲ၍ ေဖာက္ထား သည္။ အလယ္လမ္းေဘး အခန္း တိုက္ျဖစ္ေပရႈာ ရင္ကြဲတိုက္ ဟု ေခတ္အဆတ္ဆတ္ ေခၚသည္။ ေသဒဏ္ေပး ခံရ သည့္ ႀကိဳးအမိန္႔က် ႀကိဳးစင္တက္ရမည့္သူမ်ား ေနထိုင္ေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ အက်ဥ္း ေထာင္တစ္ခုလံုး၏ အႀကီးျမင့္ဆံုး ျပစ္ဒဏ္ေပး ခံရသည့္ ေနရာျဖစ္ေပရာ လံုၿခံုေရးကို အထူးျပဳထားရွိ ေသာ တိုက္ျဖစ္ ၏။ ေသဒဏ္က်သည့္ သူမ်ားသည္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ခုလံုး၏ အဆိုးဆံုး၊ အမိုက္ ဆံုး ထိပ္ေခါင္ဟု သတ္မွတ္ထားသူတို႔ ထားရွိရာ ေနရာျဖစ္သည္။ ၄င္းႀကိဳးတိုက္ကို ေထာင္ထဲမွ ေနမျမင္၊ လမျမင္တိုက္ဟု သတ္မွတ္ သည္။ အျခားေသာ တိုက္တို႔သည္ အဝင္အေပါက္မွ ၾကည့္လွ်င္ ေကာင္းကင္ ကို ျမင္ရင္း ေျမႀကီး ကို ေတြ႕ရ၏။ ႀကိဳၚတိုက္သည္ကား ကမၻာကို မျမင္ရေသာ ေနရာျဖစ္ သည္။ ေရခ်ိဳးဆင္းေသာအခ်ိန္တြင္ ၂ တိုက္ႏွင့္ ၃တိုက္ၾကား ေရကန္ တြင္ ေရခ်ိဳးဆင္းရသည္။
ေရခ်ိဳး ကန္မွ ၾကည့္လွ်င္ ၃တိုက္ေနာက္ေက်ာတြင္ သံတိုင္ေပါက္မ်ားရွိ၏။ ေရခ်ိဳးဆင္းရင္ စကားစျမည္ ဝါဒါ အလစ္တြင္ ၃တိုက္မွသူမ်ားႏွင့္ ႀကိဳးသမားအားလံုးသည္ ၃ တိုက္မွသူမ်ားႏွင့္ လြန္စြာ ရင္ႏွီးၾဳကကုန္ သည္။
ႀကိဳးေပးခံရေသာ သူတို႔သည္ အျခားေသာနည္းႏွင့္ ေသခြင့္မရွိ။ လည္ပင္းတြင္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္၍ ႀကိဳးစင္ တြင္ မေသမခ်င္း ေသေစရန္ သာ ျဖစ္သည္။ ေထာင္ပိုင္၊ နယ္ေျမပိုင္ရဲ၊ တရားသူႀကီး၊ ဆရာဝန္ႀကီး မ်ား ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ႀကိဳးေပးေသဒဏ္ စီရင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေသဒဏ္ေပးခံရေသာ ႀကိဳးသမားတစ္ေယာက္အား က်န္းမာေရး ေကာင္းေစရန္အလို႔ငွာ အထူးျပဳ ေကၽြးေမြး သည္။ ေန႔စဥ္ ဆရာဝန္မွ ခႏၶာကိုယ္ကို ေပါင္ခ်ိန္ခ်ိန္သည္။ ေထာင္ေလာကတြင္ အယူခံရံႈး၍ စာနီထြက္ ၍ ေသဒဏ္ရက္ သတ္မွတ္ေသာ္ ေထာင္ဆရာဝန္မွ ေန႔စဥ္ ေပါင္ခ်ိန္စက္ႏွင့္ ကုိယ္အေလး ခ်ိန္ကို မွတ္ကာ ႀကိဳးက်င့္ေနေသာ ႀကိဳးစင္ ထံ ခႏၶာအေလးခ်ိန္ကို သတင္းပို႔ရသည္။ ေပါင္ခ်ိန္စက္ အေပၚတက္ရသည္ ဆိုသည္ကား လူသားတစ္ဦး ၏ ေနာက္ဆံုးေနရန္ ေန႔ရက္မ်ားေပတည္း။ ေသဒဏ္ေပးရန္ တစ္ပတ္အလိုတြင္ စတင္ေပါင္ခ်ိန္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၈၈ မတိုင္မီ "ဂြတို" ႀကိဳးသမား သည္ ေနာက္ဆံုးႀကိဳးေပးခံရၿပီး ယခုျပန္လည္ ၍ ပထမဦးစြာ ေထာင္ကို ဖြင့္လွစ္ေလေသာ္ ႀကိဳးစင္ တြင္ ပထမႀကိဳးေပးခံရသူ ကား ေသဒဏ္က် ျမေဂါင္ျဖစ္ သည္။
လွ်ာျပန္ေပါက္ေသာ ဆရာခ
"ဒီမွာ ကိုယ့္လူ... မွားလို႔ကေတာ့ အင္မတန္ထက္ရွလာတဲ့ စိန္ဓားေမာက္၊ သင္တံုးဓားနဲ႔ ကိုယ့္လွ်ာ ကိုယ္ျဖတ္ ဂိုဘီသဲကႏၱာရထဲသာ ပစ္လုိက္" ဤကား ဆရာခ၏ စိန္ေခၚေၾကြးေၾကာ္သံျဖစ္သည္။ မွား ရင္ လွ်ာျဖတ္ေၾကး ဟူေသာ စိန္ေခၚသံႏွင့္ ေဟာကိန္းထုတ္ေသာ ဆရာခသည္ကား စကားမေျပာႏိုင္။ တစ္ပါးသူ တို႕က ႏႈတ္ဆက္ရင္လည္း ပါးစပ္ကို လက္ညိဳးထိုး၍ ဝူးဝါးဝူးဝါးေသာ အသံျပဳႏိုင္ေသာ အေန အထားရွိသည္။ ဆရာခ ၏ အခန္းေဘးတြင္ ေနထိုင္ေသာ ေမာင္ေမာင္ဦးက ဆရာခကိုယ္စား ရွင္းျပရသည္ မွာ ေနေကာင္းပါတယ္၊ မိတ္ေဆြစကားေျပာဖို႔ လွ်ာမရွိေတာ့ဘူး၊ ဂိုဘီသဲကႏၱာရထဲ လွ်ာ ေရာက္သြားတာပါဟူ၍ အျမဲတေစ ျပန္ေျဖ ရသည္။
ေထာင္ထဲတြင္ "လြတ္ေၾကာင္ေၾကာင္သည္" ဟူေသာ ဆိုရိုးစကားရွိသည္။ "ဘုရားႀကီး ထီးေတာ္ တင္တယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ လာေတာ့မယ္" ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ေထာင္ခါမယ္ဆိုပဲ စသည္ စသည္ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ တေပါင္းလျပည့္ေန႔၊ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔၊ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔၊ ကဆုန္လျပည္ေန႔ အပါအဝင္ ရွိရွိ သမွ်ေသာ အမွတ္တရေန႔မ်ား အခါႀကီး ရက္ႀကီးမ်ားတြင ႏိုင္ငံေတာ္မွ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ကာ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ ေပးလိမ့္မည္ဟူ၍ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ လြတ္ေၾကာင္ေၾကာင္ သည္။ (၁၀/က) အထိန္သိမ္း ခံရသူမ်ား က ပိုဆိုးသည္။ လြတ္မည္ဆိုက ေန႔ခ်င္းညခ်င္း လြတ္ေလ့ရွိသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာ ရက္ပိုင္းမ်ားအတြင္း ၁ တိုက္မွ ရုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးေအာင္လြင္ ကို စြန္႔ခြာ၍ ဆရာခထံ အခ်စ္ ျမွားဦးတည့္ေသာ အျဖဴေရာင္ ဝမ္းဆက္ ဝတ္သည့္ လံုးႀကီးေပါက္ လွ ကရင္မ အမည္ရွိေသာ သရဲမ ၏ ကလူက်ီစယ္ အခ်စ္စမ္းျခင္းမ်ားကို အျမဲႀကံဳေန ရကာ ေထာင္မွ လြတ္လိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚ၏။
အလြန္စိတ္ခိုင္၍ သမာဓိႀကီးလွသည့္ ဆရာခ တစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္ေလာက္ေအာင္ ကရင္မ ေဆာင္ ရြက္ ခဲ့ရသည္ မ်ား ကို အလ်ဥ္းသင့္က ေဖာ္ျပပါဦးမည္။ "ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ အားလံုး လြတ္မယ္၊ ႏိုင္ငံ ေတာ္ လာမယ္၊ မွားရင္လွ်ာ ကို ျဖတ္၊ ဂိုဘီသဲကႏၱာရထဲပစ္" ဆရာခ၏ ေဟာကိန္းသည္ကား တိုက္ဝင္း အတြင္း သာမက တစ္ေထာင္လံုး၊ ထိုမွသည္ နယ္အသီးသီးတြင္ ရွိေသာ ရဲဘက္ျစခန္းမ်ား အထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ကုန္သည္။ ဤသို႔ႏွင့္ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔သို႔ ေရာက္လာ သည္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔တြင္ အခါတိုင္းႏွင့္ မတူ တစ္မူထူး ၍ ပဲဟင္းကို ခ်က္၍ေကၽြးသည္။ လြန္စြာေကာင္းလွ ေသာ သီးစံု ပဲကုလားဟင္းျဖစ္သည္။ "ေတြ႕လား၊ ကိုယ့္ဆရာက အရမ္းေတာ္တာ၊ ဒီေန႔အားလံုးလြတ္ မွာ ေသခ်ာတယ္၊ ခုၾကည့္ မနက္စာ ကိုပဲ ၾကည့္လိုက္ေလ၊ တကယ့္ ရွယ္၊ ေဟာဒီမွာ ေတြ႕လား၊ ငါးေျခာက္ဖတ္၊ အသီးအရြက္ ကလည္း သန္႔၊ ဒါ အမွတ္တရေကၽြးတာပဲ။
ေထာင္က ထြက္ရင္ အလြမ္း ေျပေလးျဖစ္ေအာင္ေပါ့" စံဇာဏီဘိုက ပဲကုလားဟင္းကို ၾကည့္၍ မွတ္ခ်က္ေပးကာ "ဒီလြတ္လပ္ေရး ေန႔ အားလံုးလြတ္မယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္လာမယ္၊ မွားရင္လွ်ာကိုျဖတ္၊ ဂိုဘီသဲကႏၱာရထဲပစ္" ဆရာေကာင္း တပည့္ပီသ စြာ ဆရာ့ေလ အတိုင္း တစ္သေဝမတိမ္းေျပာရသည္။ လွ်ာေတာ့ ခပ္ယားယား။ ထူးထူးျခား ျခား ေန႔ခင္း တြင္ ေရေႏြးခါးမ်ား လာပို႔ျပန္သည္။ "ကဲ..... ၾကည့္လိုက္ေလ၊ ထူးထူးျခားျခား ဘယ္တုန္းက ဒီလုိအခိ်န္ ေရေႏြးလာလို႔လဲ" မွတ္ခ်က္ခ်ကာ ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ... အစခ်ီ၍ လွ်ာျဖတ္၊ ဂိုဘီသဲကႏၱာရထဲပစ္ဟူေသာ စကားလံုးကို ရြတ္ၾကျပန္သည္။ ဤအခါတြင္ကား စံ-ဇာဏီဘို သာမက အားလံုးူေသာ အက်ဥ္းစံ မ်ားက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ရြတ္ၾကသည္။ ထူးကဲစြာ ပဲကုလား ဟင္းကို စားရျခင္း၊ ရခဲလွေသာ ေရေႏြးခါးႀကီးကို တိုက္ေကၽြးျခင္းမ်ား ခံရေလေသာ္....
"ရွိပူရေသး.... ကုန္မွေအး"ဟူ ၍ ေၾကြးေၾကာ္ၾကကာ ေခၽြေခၽြတာတာႏွင့္ ေရရွည္စားသံုးရန္အလို႔ငွာ တစ္ေန႔လွ်င္ ဇြန္းတစ္ဝက္ သာ စားသံုးသည့္ ငါးပိေၾကာ္၊ အသားေၾကာ္ႏွင့္တကြ မုန္႔ၾကြပ္၊ ကိတ္ေျခာက္ ႏွင့္ ထန္လ်က္မွအစ ရွိသမွ် အစားအေသာက္ တို႔ကို ဗံုးေပါလေအာ စားသံုးၾကသည္။
"ေဟး... ဒီေန႔လြတ္မွာ မကုန္ရင္ ထားခဲ့လိုက္၊ ရွိတာ အကုန္စားလိုက္မယ္၊ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္က ေန႔ခင္း ၁ း ၀၀ နာရီသတင္း မွာ ပါပ့ါမလား၊ ဘယ္ပါပါ့မလဲ၊ ေန႔ခင္မွလူႀကီးေတြက လက္မွတ္ထိုးမွာ ည ၈ း ၀၀နာရီ သတင္းက်မွ ပါမွာ" ဟူ၍ တစ္ခုေသာ ကာလေသဒဏ္အျပစ္ကို ခ်မွတ္ခံရၿပီးမွ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ ခဲ့ဖူးေသာ ဖထီး(ဦး)မန္းဒါဝိတ္ က ေျပာကာ ႏိုင္ငံေတာ္က လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္း သာမႈေပးခဲ့ပံု၊ အတိတ္မွ အေၾကာင္း ကို ေျပာ၏။
ညေန ၆နာရီ ေထာင္ပိတ္ခ်ိန္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ အခါတိုင္ထက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ တန္းစီကာ လူေရ တြက္၍ ေထာင္ပိတ္ ၏။ အားလံုးရင္ထဲတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္မ်ားႏွင့္ "ဒီေန႔လြတ္မွာ ဆရာခ ေဟာထားတာ၊ မင္းသိခၤဆိုတာ ႏွယ္ႏွယ္ရရမဟုတ္ဘူး၊ မွားရင္ လွ်ာျဖတ္လို႔ ေျပာထားတာ" ဤသို႔ႏွင့္ ည ၈ နာရီ ထုိးသည္။ သတင္းတြင္ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာမွ်မပါ။ ဝါဒါကိုေက်ာ္ဦး၏ ေရဒီယိုေလး မွ "သည္လူႀကီးမင္း ဟိုလူႀကီးႏွင့္ ေတြ႕သည္.. ထိုပုဂိၢဳလ္ႀကီးမွ ဤသို႔မွာၾကားထြက္ခြာသြားသည္။ ဤတံ တားႀကီး ဖြင့္ပဲြ က်င္းပသည္... ဤသို႔ ညစာစားၾကသည္" စသည္ စသည္တို႔မွ ရြာရန္ ၃၉%မိုးေလဝသ သတင္းႏွင့္သာ ဆံုးသည္။
အားလံုးရင္ထဲတြင္ ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္သြားသည္။ ရႊီးရႊမ္း၊ ရႊီးရႊမ္း မင္းသားႀကီး ဘၾကီးေအာင္ အခန္းမွ အသံ ထြက္ လာသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့စြာ ၿငိမ္သက္တိတ္ေန ေသာအခ်န္၌ ထိုအသံသည္ က်ယ္ေလာင္လွ၏။ အလြန္အမင္း ၿငိမ္သက္ျခင္းဒဏ္ကို မခံႏိုင္သည့္ အလား ကတုန္ကယင္ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ႏွင့္ "ရန္မ်ိဳးသိန္း" ၏ အသံထြက္လာသည္။ "ဘႀကီး ေအာင္ ဘာလုပ္ေနတာတံုး၊ ငါ ဓားေသြးေနတာ၊ ဗိုလ္ခ လွ်ာကို သြားျဖတ္မလို႔" ဘႀကီးေအာင္ စကား၏ေျဖသံ ကို အားလံုးက သေဘာက်သြား၏။
"ၿပံုးခ်ိဳ"မွစ၍
"ေကာင္း...ေကာင္း" ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္သည္။ အားလံုးကလည္း တစ္ၿပိဳင္နက္ "ျဖတ္မယ္၊ ျဖတ္မယ္" ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ၾဳကသည္။ စံ-ဇာဏီဘို က သူမ်ားေအာ္၍ မေအာ္ႏိုင္။ ေခ်ာင္ကုပ္၍ မိႈင္ေတြခ်ေနသည္။ ပါးစပ္ ကိုလည္း လံုေအာင္ ပိတ္ထားသည္။ လွ်ာကိုလည္း မၾကာခဏစမ္းမိ၏။ အင္း... "ဒီေလာက္စိတ္ႀကီးေန တဲ့ လူေတြ မနက္က်ရင္ ေထာင္ဖြင့္၊ ဆရာခ လွ်ာမျဖတ္ခင္ ငါ့လွ်ာလာျဖတ္ရင္ျဖင့္ ဒုကၡ၊ ေတာက္... စကားႀကီး စကားက်ယ္ တယ္ေျပာခ်င္တာကိုး" ေနာင္တမ်ား ရင္မွာပုိက္၊ လွ်ာကို ဟိုထိုးဒီထုိး လုပ္ လိုက္၊ ပါးေစာင္ထိုးၾဳကည့္လိုက္၊ အျပင္သို႔ လွ်ာ ကို အတန္ငယ္ထုတ္ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ မနက္တြင္ ရွိ၊ မရွိ မေသခ်ာလွ သည့္ လွ်ာအား ႏွေျမာ္တသစြာျဖင့္ ပါးစပ္တြင္ လံုၿခံဳစြာ သိမ္းကာ အိပ္စက္လိုက္သည္။ မနက္မိုးမလင္းေသး။
အားလံုးရြစိရြစိႏွင့္ ဆူညံေနၾကသည္။ နံနက္စာစားရန္လည္း မရွိေတာ့။ သြား တိုက္ေဆးဘူး၊ သြားပြတ္တံ၊ စားစရာ ပစၥည္းမွန္ သမွ် ဟိုလူေပး၊ ဒီလူေပး၊ ဟိုလြင့္ပစ္၊ ဒီလႊင့္ပစ္ႏွင့္ ေရကို ပလုတ္က်င္း ပြတ္စရာ ဆားပင္ အခန္းအတြင္း မက်န္။ ေထာင္ဖြင့္ေလေသာ္ စံ-ဇာဏီဘိုသည္ ပါးစပ္ကို လက္ကိုင္ပဝါစည္း၍ ထြက္ေလေသာ္....
"ေအာင္မာ... ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ လိုလုိ၊ ေခ်းက်ံဳးကုလား လိုလို လာစမ္း" ဘႀကီးေအာင္က လွမ္းေခၚသည္။ သူ႔လက္တြင္ လည္း ထက္ျမက္လွေသာဓား၊ သည္အတုိင္းေတာ့ လွ်ာျဖတ္မခံ။ တိုက္ကိုပတ္ကာ ဟိုေျပး သည္ေျပး လုပ္ေလေတာ့သည္။ ၿပံဳးစိစိႏွင့္ ေထာင္မွဴးဦးထြန္းထြန္းဦး ေရာက္လာမွ သက္သာ ရာရေတာ့သည္။ ဦးထြန္းထြန္းဦး က ဟိုဘက္ ၃ တိုက္မွာေတာ့ ဆူကုန္ၿပီ။ ဆရာခလည္း လွ်ာမရွိေတာ့ ဘူး။ "ဟာ ဒီေလာက္ေတာ့ လည္း မလုပ္သင့္ပါဘူး" ထိုစကားၾကားေလေသာ္ အားလံု စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ စံ-ဇာဏီဘိုလည္း ေက်ာခ်မ္းသြားသည္။
"ဟာ... ဒါေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူးထင္တယ္" အားလံုးက ေျပာသည္။
"ေနာက္တာပါဗ်ာ၊ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ဆရာခ မမွားပါဘူး၊ ရဲဘက္စခန္းက လူေတြတခ်ိဳ႕ လြတ္ဝရမ္းနဲ႕ လြတ္ ကုန္ၾကတယ္၊ ႏွစ္ႀကီး သမားတခ်ိဳ႕လည္း အထူးေလွ်ာ့ရက္ေတြ ေပးတယ္၊ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာေတာ့ မရဘူး၊ ဒါေပမဲ့ လြတ္နည္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္သြားတယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္မဟုတ္ဘဲ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး လက္မွတ္ နဲ႕ ထုတ္တာ" "ဆရာခအား မွားသည္ဟု မည္သူမွ် မဆိုေတာ့။ အလြန္စိတ္ႀကီးေသာ ဆရာခသည္ ထုိေန႕မွစ ၍ စကားမေျပာေတာ့။ အခန္းေဘး၌ ရွိေသာ ေမာင္ေမာင္ဦးႏွင့္ တစ္ဆင့္ခံေျပာေနရ၏။
"ကိုေမာင္ေမာင္ဦး၊ ဆရာခ က လွ်ာမရွိေတာ့ ဘယ္လိုေျပာတံု၊ ေဆးရွိတယ္ေလ လွ်ာကိုျပန္ထြက္ တဲ့ ေဆးရွိတယ္" "ဟာ ဆိုပါဦး၊ လူအမ်ားက ေမးေနေသာ္ အဂၤလိပ္လို ထရစ္ဖစ္(5) ဖိုက္ဖိုက္ဖိုက္၊ ျမန္မာ လို ဆိုဗ်ာ ေဆးလိပ္ အဲဒါေလးရွိရင္ စကားေျပာတာဗ်"
ဤသို႔ျဖင့္ ႏြားေဆးလိပ္ေသာက္ ရင္ လွ်ာတို၍ ငါးသံုးလံုးေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ လွ်ာျပန္ထြက္ေသာ မင္းသိခၤ သည္ တစ္ေန႔သ၌ ေထာင္ႀကီး တစ္ခုလံုး လႈပ္ခါသြားသည့္ ေဟာကိန္းကို ထုတ္ျပန္ေၾကၿငာျပန္သည္။ ဤေဟာကိန္း ၏ အဆံုးတြင္ကား ထံုးစံအတိုင္ ဂိုဘီသဲကႏၱာရႀကီးပါလာျပန္သည္။
ဆရာမင္းသိခၤႏွင့္ ႀကိဳးသမား ျမေဂါင္
ႀကိဳးစင္တြင္ရွိေသာ စက္ခလုတ္မ်ားကို ဆီထိုးေနသည္။ ျမေဂါင္၏ အေလးခ်ိန္ႏွင့္ ညီမွ်ေသာ သဲအိတ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲ ထားေသာ လည္ပင္းတြင္ ကြင္းအေလွ်ာ္စြပ္၍ ႀကိဳးတန္းလန္းက်ကာ ေသေစမည့္ ႀကိဳးသည္ လည္း ေျဖာင့္တန္း က်စ္လ်စ္ေန၏။ ျမေဂါင္အား ႀကိဳးေပးရန္ ၄ ညသာ က်န္ေတာ့သည္။ အသက္အရြယ္ႀကီးရင္႔ေနၾကေသာ ဝါဒါအိုႀကီးမ်ားသည္ ေန႔စဥ္ ဘာသာေရးဆိုင္ရာတရားမ်ား လာေရာက္ေဆြးေႏြးေပး ၾကသည္။ ထူးျခား သည္ကား ႀကိဳးသမားကိုျမေဂါင္ သည္ ေသခါနီး မီး ေနာက္ဆံုး ေတာက္ေလာင္မႈ၊ ဇီဝေလာင္စာ ၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ျပန္လည္ လမ္းေလွ်ာက္လာႏိုင္၏။ ခ်ည့္၍ တြဲေခၚရာ မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ကာ ေရခ်ိဳးကန္ ဆင္းေသာ ကိုျမေဂါင္ ကို ႀကည့္၍ ႀကိဳးသမားအားလံုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကသည္။ ႀကိဳးကြင္း ကို လည္ပင္းတြင္ စြပ္၍စက္တိုင္တြင္ တပ္ကာ လည္ပင္းတန္းလန္းႏွင့္ ေသဆံုးရျခင္းမွ တစ္ပါး အျခား လမ္းမရွိသည္ ကို သိေသာ ကိုျမေဂါင္ သည္ အားလံုးကို ၿပံဳးရယ္ႏႈတ္ဆက္၏။
စင္စစ္ ကိုျမေဂါင္ သည္ လူမိုက္လူဆိုးတစ္ဦး မဟုတ္။ အိမ္တစ္ခုလံုးရွိ မိသားစုတစ္ေယာက္မက်န္ အသက္၈၀ေက်ာ္ အဘြားမွ အစ ပုခက္အတြင္းရွိကုန္ေသာ လူတို႔ တစ္ေယာက္မက်န္ သတ္ျဖတ္ေသာ ေသဒဏ္ေပးခံ ရမႈသည္ကား ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေရး၍ ဆံုးမည္မထင္။ ဆရာမင္းသိခၤသည္ ကိုျမေဂါင္ ၏ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း ကို လြန္စြာစိတ္ဝင္စားသည္ျဖစ္ေပရာ တစ္ေန႔လွ်င္ ကိုျမေဂါင္အေၾကာင္း စာဖြဲ႕ေရး သားမည္ ဟူ၍ ေတးမွတ္ကာ အခြင့္အခါရတိုင္း မၾကာခဏရင္းႏွီးစြာ စကားေျပာေလ၏။ ဆရာမင္းသိခၤႏွင့္ ႀကိဳးသမား ကိုျမေဂါင္ တို႔သည္ လြန္စြာရင္းႏွီးၾကကုန္၏။ ေရခ်ိဳးဆင္းရင္း ၃ တုိက္ အေနာက္သို႔ေရာက္ေလေသာ္ ကိုျမေဂါင္ က အသံဝါႀကီးႏွင့္ "ဆရာခ ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္"ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္သည္။ "ကိုယ္လူ ျမေဂါင္ မင္းမေသဘူး၊ မနက္ျဖန္လြတ္မွာ" အလြန္ ပီသရွင္းလင္း ၍ ရင္ေခါင္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ၾသဇာႀကီးမား လွေသာ အသံႏွင့္ ဆရာမင္းသိ္ခၤ ၏ ေအာ္ဟစ္ေျပာၾကားသံ ၾကားေလေသာ္ အားလံုး ဝမ္းသာ သြားသည္။
"ဒုန္း.... ႀကိဳးစင္ဘက္မွ က်ယ္ေလာင္လွေသာအသံထြက္သြားသည္။ ကိုျမေဂါင္းအစား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ အေလးခ်ိန္ ညီ သဲအိတ္ႀကီး သည္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာႀကိဳးမွ ေလွ်ာ့က်ကာ ေအာက္သို႔က်သြားသည္။ "ျမေဂါင္ မေသဘူး တဲ့။ မနက္ျဖန္လြတ္မယ္တဲ့" ဤစကားတုိ႔သည္ ေတာမီးပမာ ေထာင္အတြင္း ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားသည္။ အၿငိမ္ မေနတတ္ေသာ ေမာင္ေမာင္ဦးႏွင့္ တကြ မိုးျမတ္သူ၊ ေက်ာ္ေဇယ်၊ ဆန္နီ လူငယ္တစ္သိုက္တို႔က "ႀကိဳးသမားျမေဂါင္ မေသဘူး၊ နက္ျဖန္လြတ္မယ္၊ မွားရင္ လွ်ာျဖတ္ၿပီး ဂိုဘီသဲကႏၱာရထဲ ပစ္ရမယ္"ဟူ၍ လွမ္းေျပာ သည္။ ဘိုဘိုဦးသည္ ေထာင္ဝင္စာမွန္ သလို ဝါဒါမ်ားႏွင့္လည္း အလြန္ပနံသင့္လွသည္ျဖစ္ေပရာ စီးကရက္၊ ကြမ္းယာ ဝယ္စား၊ အျပင္ေလာက အစားအေသာက္မ်ား အၿမဲမျပတ္ရွိသူ ျဖစ္သည္။ ဆရာခကိုလည္ လြန္စြာ ခ်စ္ခင္ေလးစား သူျဖစ္ရမည္။ လြတ္မည္ဟူ၍ ေလွ်ာက္ေျပာ၏။ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ ရွိၿပီးသား ဟူေသာ အေတြးဝင္ကာ ေက်ာ္သူရ အားလံုးေသာ လူငယ္မ်ားမွ စားေသာက္ဖြယ္ရာ မ်ား ပို႔ေပးေလေတာ့ သည္။ ေမာင္ေမာင္ဦး က ေျပာသည္။ ဒီတစ္ခါက်ရင္ တစ္တိုက္က ေျမႀကီးေတာ္ဆဲသြား၍ အားလံုး က သေဘာက်ၾကသည္။ ဗာဒံရြက္ခပ္စိုစို ၁ ရြက္ကိုခူးေစ၍ သံခၽြန္ႏွင့္ ခပ္ပြပြဤသို႔ေရးေလ၏။
"ျမေဂါင္မေသ၊ ဆရာခေဟာ
မနက္ျဖန္ လြတ္
မျဖစ္ လွ်ာျဖတ္ ဂိုဘီပစ္
ႏိုင္ငံေတာ္လာမည္ထင့္"
ဤစာသား တို႔ကို ဗာဒံရြက္ေပၚ ေရး၍ တိုက္အတြင္း ပို႔၏။ ဤေဒသတြင္ ဗာဒံရြက္ကို စာေရးစကၠဴအျဖစ္သံုး၏။ ဓားအခၽြန္ သံအခၽြန္ တို႔ႏွင့္ ေရး၏။ မွတ္သင့္ေသာ စာမ်ားကို ပလတ္စတစ္တြင္ သံခၽြန္ႏွင့္ေရး၍မွတ္၏။ (၁)တိုက္ မွ သန္းထြန္းေအာင္ ျပန္လာေလေသာ္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္အတြင္း မုန္႕ေတြပါ၍ "ေနျပည္ေတာ္ႀကီး ဝမ္းသာေန တယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္လာရင္ အျပင္ဟုိတယ္ က တရုတ္အစားအေသာက္ေတြကို table လိုက္ေကၽြးမယ္ လို ႔ေတာင္မွ ေျပာလိုက္ေသးတယ္"
"tomorrow is tomorrow" လာ ဒီေန႔ ဝါးထား ဟု ဆိုကာ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးထံမွ ရေသာ မုန္႔တို႔ကို ၃ တိုက္တစ္ခု လံုးေဝမွ်ကာ စားလိုက္ၾကေတာ့သည္။ အားလံုး၏ ရင္ထဲတြင္ ထူးထူးျခားျခား ရွိေနသည္ မွာ ျမေဂါင္ ၏ႏႈတ္ဆက္သံႏွင့္ ဆရာခ၏ျပန္ေျပာသံ၊ ထိုအသံတို႔၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ အသံလိုင္းအားလိုင္းမ်ားပါေန၏။ ၾကားရံုမွ်ႏွင့္ၾကက္သီးထေလာက္ သည့္ အသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ပံုမွန္ေျပာဆိုၾကျခင္း မဟုတ္။ မနက္ျဖန္သည္ကား .....
ဆရာခေျပာမနက္ျဖန္
"ေဟး.... " ဟူးေသာအသံႀကီးသည္ ၂ တိုက္ မွ စတင္ထြက္ေပၚလာသည္။ ၁ေဆာင္၊ ၂ ေဆာင္ အစရွိသည့္ အေဆာင္မ်ား မွလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ေပၚထြက္သည္။ ပံုစံခြက္မ်ားကို ေခါက္သူက ေခါက္ ၊ သံတိုင္မ်ား ကို တီးခတ္၍ ေပ်ာ္သူကေပ်ာ္။
"လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ တဲ့ေဟ့.... "ဟူေသာအသံသည္ တစ္တိုက္မွ တစ္တိုက္ေျပာဆိုေအာ္ဟစ္ၾကသည္။ အားလံုးေပ်ာ္ေနၾက သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ႏွင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနစဥ္က မလာ မေမွ်ာ္လင့္ေသာအခ်ိန္ မွ ျဗဳန္းခနဲ ႏိုင္ငံေတာ္ က ေၾကၿငာေလေသာ္ အက်ဥ္းက်သူအားလံုးဝမ္းသာၾကသည္။ မၾကာမီ ေထာင္ပိုင္မ်ားမွ လာ၍ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ကို ဖတ္ျပသည္။လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေပ်ာ္ၾကသည္။
မေပ်ာ္ႏိုင္သည္က အားလံုး ကို လြတ္ေပးျခင္းမဟုတ္။ ႀကိဳးဒဏ္ ေသဒဏ္ေပးသူအား တစ္သက္တစ္ကၽြန္း၊ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းက်သူ က ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၀ ႏွစ္က်သူက ၅ ႏွစ္၊ ဤသို႔ ထက္ဝက္ေလ်ာ့က်ျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ဳပ္ခံရသူမ်ားႏွင့္ ထိန္းသိမ္းခံရသူမ်ား အဖို႔ ဤအမိန္႕အက်ံဳးမဝင္။ ျမေဂါင္မေသေတာ့။ ေသရန္ ၂ ညအလို တြင္ ႀကိဳးဒဏ္ မွ လြတ္သည္။ ကၽြန္းသမား ျမေဂါင္အျဖစ္ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းသို႔ ေျပာင္းသည္။
မနက္ျဖန္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္ၾကေပမည္။ ေထာင္ဒဏ္ ၂၅ ႏွစ္က်ေသာ ေနျပည္ေတာ္သည္ကား ထက္ဝက္ေလွ်ာျခင္း ကို အျပည့္အဝရရွိမည္။ ေနာင္တစ္ခါ ႏိုင္ငံေတာ္ပါလာပါက လြတ္ရန္တည္။ ငါးသံုးလံုးေဆးလိပ္ေသာက္ ရန္ မလိုပဲ ဆရာခ၏လွ်ာသည္လည္း ျပန္လႈပ္ရွား၏။ ၁၀ (က) အက်ဥ္းသား မ်ားသည္ ကား တိုက္ထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ႀကိဳးတိုက္တြင္လည္း လူမရွိေတာ့။ ႀကိဳးသမား တို႔သည္ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းအျပစ္ဒဏ္ကို ေျပာင္းလဲခံယူကာ တန္းစီးမ်ား အခန္းလူႀကီးမ်ားအျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္း သြားေလသည္။ ယခင္က ႀကိဳးသမား ကိုျမေဂါင္ သည္ "တန္းစီးျမေဂါင္" ဟူေသာအမည္ႏွင့္ အေဆာင္၃ တြင္ ၾသဇာ အရွိန္အဝါႀကီးမားလွ၏။ ခ်ည့္နဲ႕ေသာ ေျခအစံုသည္လည္း ျပန္ေကာင္းသြား၏ ကတိတည္ေသာ ေနျပည္ေတာ္သည္ကား.......
ခ်မ္းေျမ႕ေမတၱာတံု႕ျပန္ပါသည္
စံဇာဏီဘို
ရယ္စရာ မဂၢဇင္း
စက္တင္ဘာလ.. ၂ဝ၁၂
.
တေထာင္းေထာင္းထေန၍ လတ္ဆတ္လွေသာ စီးကရက္နံ႔၊ ဖံုးဖိ၍ မရေလာက္ေအာင္ ေမႊးႀကိဳင္ လွသည့္ တရုတ္ဟင္းလ်ာနံ႔ မ်ားေၾကာင့္ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူးက်သည့္ႏွယ္ တရုံးရုံးႏွင့္ တၿဖိဳးၿဖိဳး တေျဖာက္ေျဖာက္၊ တကၽြတ္ကၽြတ္ တက်က္က်က္၊ တျပြတ္ျပြတ္ တရႊတ္ရႊတ္၊ တအင္းအင္း၊ တအုုအု၊ တဂြက္ဂြက္ႏွင့္ ကိုက္စား၀ါးမ်ိဳ၊ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း စားသံုးေနသည္ကို အနံ႔ခံေကာင္း၍ နားပါးေသာ ၄တိုက္မွ ကိုအရုိင္း က သံုးတိုက္ က ရဲေဘာ္ေတြ၊ တယ္ေမႊြးပါလားလ ဟူေသာ စကားမဆံုးမီ ရဲေဘာ္ ေတြမဟုတ္ဘူး။ ရဲဘက္ေတြ၊ ရဲဘက္ေတြ၊ ဦးရဲႀကီး ၏ စကားသံႏွင့္ တကြ "ေကာင္းေကာင္း" ဟူ၍ ၀ိုင္း၀န္းကာ ပလုတ္ပေလာင္း ၀ိုင္း၀န္းေအာ္ၾကေလေသာ္ ဒီဘက္ နည္းနည္းပို႔လိုက္ဦးေနာ္၊ အဘိေတာ္ (ဦးေတာ္ဘုရားေလး) ဥပုသ္အတြက္ ခံတြင္းပ်က္ေနတာ နဲ႔ အေတာ္ပဲ ဟု အရိုင္းက လွမ္းေအာ္သံသည္ "ဆရာခ"ေရ ကုိယ့္လူ အရိုင္း ေမ်ာက္ျပၿပီး ဆန္ေတာင္း မလို႔လား၊ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၿပီး ႀကံစုပ္မလို႔ပါ။ ဆရာခေရ ... အဘေတာ္ က ေျပာေနတယ္၊ သူ႔ကို ေမ်ာက္နဲ႔ ႏိႈင္းတာလားလို႔ဆိုေသာ္ ဆရာခ သည္ တဟားဟားႏွင့္ ရယ္ေမာေလသည္။
"အိုေက ... အုိေက ... ပို႔လုိက္မယ္၊ ပိုတာမွ လွ်ံေန တာ၊ ဒီမွာ ..." တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ဘယ္သူ ဒကာခံ တာလဲ၊ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးေပါ့" ကမၻာေပၚတြင္ လြန္စြာ ခ်မ္းသာၾကကုန္ေသာ သန္းၾကြယ္သူေဌးမ်ား ရွိၾက ကုန္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထုိေခတ္ ထုိကာလတြင္ လူခ်မ္းသာမ်ား ထြက္ျပဴစ ေပၚဦး ေပၚဖ်ား ကာလ ျဖစ္သည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ (ေနျပည္ ေတာ္)ႀကီးသည္ကား အင္းစိန္ေထာင္၏ မီလ်ံနာ ျဖစ္သည္။ ဤေဒသ တစ္ခုလံုး တြင္ သူ႔ေလာက္ ခ်မ္းသာသူဟူ၍ မရွိ။ စီးပြားေရး ပုဒ္မ ၁၀(က)ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းခံထားရသည့္ ထုိေခတ္ ထုိကာလ လုပ္ငန္း နယ္ပယ္အသီးသီးမွ ထိပ္သီး (စူစကာ) သူေဌး ဒါ၀တ္ပိုင္၊ ေဒၚလာသူေဌး အီစမန္၊ ဆန္သူေဌး က်င္စိန္၊ ေရႊသူေဌး ဦးေက်ာ္သိန္း၊ တရုတ္သူေဌး ဘြန္၀ွက္ စသည့္ သူေဌးတို႔ ထက္ အဆမ်ားစြာ သာလြန္ ခ်မ္းသာသူ ျဖစ္သည္။ ပတၱျမားႀကီး ဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚၾကေပရာ မူရင္းနာမည္ ဦးသန္းထြန္း ကိုပင္ လူမသိေတာ့။ ဤသို႔ မတန္မရာ စားေသာက္ဖြယ္ရာ ၿမိဳင္ဆိုင္စြာ တည္ခင္းစားသံုးရျခင္း ၏ ျဖစ္ရပ္ရင္းသည္ကား ....
ႀကိဳးသမားျမေဂါင္
တိုက္၀င္း အတြင္း ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္သံမ်ား ဆိတ္သုဥ္းေနသည္။ ႀကိဳးတို္ကမွ သီခ်င္းသံမ်ား တိတ္ဆိတ္ ေန၏။ သီခ်င္း အဆိုေကာင္းလွေသာ ႀကိဳးသမားျမေဂါင္၏ ေဆြးေျမ့ေသာ အသံႏွင့္ သီဆိုေနေသာ အလြမ္းေတးသည္ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ တိုးတိမ္သြားၿပီး အသံေပ်ာက္သြား၏။ အားလံုး ေဆြးေဆြးျမည့္ ျမည့္ ခံစားရသည္။ အိပ္ခ်ိန္ မေရာက္လင့္ကစား တိုက္တိုင္း အသံ ၿငိမ္ေန၏။
"ေဂ်ာင္း ... ဒုန္း ..." ဟူေသာ အသံသည္ ေလအေ၀ွ႕အတြင္ တိုက္ခန္းအားလံုးမွ ၾကားေနရ၏။ ထုိအသံသည္ ရပ္တန္႔ မသြားဘဲ ပံုမွန္ျပန္ျမည္ေနသည္။ ႀကိဳးစင္မွ (ႀကိဳးက်င့္)ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
တိုက္၀င္း ၏ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္မွ ႀကိဳးစင္တြင္ ႀကိဳးေပးရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ (၂)တိုက္မွ "ႀကိဳးသမားျမေဂါင္" ကို ႀကိဳးုေပး ရန္ အမိန္႔ခ်လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ "ကိုျမေဂါင္" သည္ ေအာက္ပိုင္းခ်ည့္၍ ကိုယ္တစ္ျခမ္းေသ သကဲ့ သို႔ ျဖစ္ေနသည္။
ေျခမ်ား ေကြးေနသည္။ ေကာင္းစြာ ေျခမဆန္႔ သလို ျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးဆင္း လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါ ေရွ႕မွ သူတစ္ဦး မွ ပခံုးကိုကိုင္၍ တျဖည္းျဖည္း လွမ္းရသူ ျဖစ္သည္။ နဂိုအေကာင္းပကတိျဖစ္သည့္ ႀကိဳးတိုက္တြင္ အပ်င္း ဖ်ားၿပီး ေအာက္ပိုင္းခ်ည့္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ အလြန္အသံေကာင္းသည္ အသံသာ၍ အလြမ္းသံပါ၍ ဆံသ ဆရာဗလႀကီး ထက္ အဆိုေကာင္း၏။ ထုိႀကိဳးသမားေနထုိင္ေသာ တုိက္သည္ တိုက္နံပါတ္၂ ျဖစ္သည္။ ရင္ကြဲတိုက္ ဟူ၍ ေခၚသည္။ ရင္ကြဲတုိက္ဆိုသည္ကား အလယ္တြင္ စႀကၤ ံ လမ္းက်ယ္ထား၍ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ၌ အခန္းမ်ားထားရွိသည္။ ထုိအခန္းမ်ားသည္ အ၀င္အထြက္တံခါးတစ္ခု သာ ရွိသည္။ ခုိင္မာ လွသည့္ သံတုိင္တံခါး ရွိသည္။ အေနာက္ဘက္၊ ေဘးဘက္တြင္ အပိတ္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္တစ္ဖက္ တြင္ အခန္း၃၀ ရွိသည္။ အခန္းေပါင္း ၆၀ ရွိေသာ တိုင္တန္းရွည္ႀကီး ျဖစ္သည္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တို႔၏ တံခါးတို႔အား တစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ဖက္ ဘယ္ညာလႊဲ၍ ေဖာက္ထား သည္။ အလယ္လမ္းေဘး အခန္း တိုက္ျဖစ္ေပရႈာ ရင္ကြဲတိုက္ ဟု ေခတ္အဆတ္ဆတ္ ေခၚသည္။ ေသဒဏ္ေပး ခံရ သည့္ ႀကိဳးအမိန္႔က် ႀကိဳးစင္တက္ရမည့္သူမ်ား ေနထိုင္ေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ အက်ဥ္း ေထာင္တစ္ခုလံုး၏ အႀကီးျမင့္ဆံုး ျပစ္ဒဏ္ေပး ခံရသည့္ ေနရာျဖစ္ေပရာ လံုၿခံုေရးကို အထူးျပဳထားရွိ ေသာ တိုက္ျဖစ္ ၏။ ေသဒဏ္က်သည့္ သူမ်ားသည္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ခုလံုး၏ အဆိုးဆံုး၊ အမိုက္ ဆံုး ထိပ္ေခါင္ဟု သတ္မွတ္ထားသူတို႔ ထားရွိရာ ေနရာျဖစ္သည္။ ၄င္းႀကိဳးတိုက္ကို ေထာင္ထဲမွ ေနမျမင္၊ လမျမင္တိုက္ဟု သတ္မွတ္ သည္။ အျခားေသာ တိုက္တို႔သည္ အဝင္အေပါက္မွ ၾကည့္လွ်င္ ေကာင္းကင္ ကို ျမင္ရင္း ေျမႀကီး ကို ေတြ႕ရ၏။ ႀကိဳၚတိုက္သည္ကား ကမၻာကို မျမင္ရေသာ ေနရာျဖစ္ သည္။ ေရခ်ိဳးဆင္းေသာအခ်ိန္တြင္ ၂ တိုက္ႏွင့္ ၃တိုက္ၾကား ေရကန္ တြင္ ေရခ်ိဳးဆင္းရသည္။
ေရခ်ိဳး ကန္မွ ၾကည့္လွ်င္ ၃တိုက္ေနာက္ေက်ာတြင္ သံတိုင္ေပါက္မ်ားရွိ၏။ ေရခ်ိဳးဆင္းရင္ စကားစျမည္ ဝါဒါ အလစ္တြင္ ၃တိုက္မွသူမ်ားႏွင့္ ႀကိဳးသမားအားလံုးသည္ ၃ တိုက္မွသူမ်ားႏွင့္ လြန္စြာ ရင္ႏွီးၾဳကကုန္ သည္။
ႀကိဳးေပးခံရေသာ သူတို႔သည္ အျခားေသာနည္းႏွင့္ ေသခြင့္မရွိ။ လည္ပင္းတြင္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္၍ ႀကိဳးစင္ တြင္ မေသမခ်င္း ေသေစရန္ သာ ျဖစ္သည္။ ေထာင္ပိုင္၊ နယ္ေျမပိုင္ရဲ၊ တရားသူႀကီး၊ ဆရာဝန္ႀကီး မ်ား ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ႀကိဳးေပးေသဒဏ္ စီရင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေသဒဏ္ေပးခံရေသာ ႀကိဳးသမားတစ္ေယာက္အား က်န္းမာေရး ေကာင္းေစရန္အလို႔ငွာ အထူးျပဳ ေကၽြးေမြး သည္။ ေန႔စဥ္ ဆရာဝန္မွ ခႏၶာကိုယ္ကို ေပါင္ခ်ိန္ခ်ိန္သည္။ ေထာင္ေလာကတြင္ အယူခံရံႈး၍ စာနီထြက္ ၍ ေသဒဏ္ရက္ သတ္မွတ္ေသာ္ ေထာင္ဆရာဝန္မွ ေန႔စဥ္ ေပါင္ခ်ိန္စက္ႏွင့္ ကုိယ္အေလး ခ်ိန္ကို မွတ္ကာ ႀကိဳးက်င့္ေနေသာ ႀကိဳးစင္ ထံ ခႏၶာအေလးခ်ိန္ကို သတင္းပို႔ရသည္။ ေပါင္ခ်ိန္စက္ အေပၚတက္ရသည္ ဆိုသည္ကား လူသားတစ္ဦး ၏ ေနာက္ဆံုးေနရန္ ေန႔ရက္မ်ားေပတည္း။ ေသဒဏ္ေပးရန္ တစ္ပတ္အလိုတြင္ စတင္ေပါင္ခ်ိန္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၈၈ မတိုင္မီ "ဂြတို" ႀကိဳးသမား သည္ ေနာက္ဆံုးႀကိဳးေပးခံရၿပီး ယခုျပန္လည္ ၍ ပထမဦးစြာ ေထာင္ကို ဖြင့္လွစ္ေလေသာ္ ႀကိဳးစင္ တြင္ ပထမႀကိဳးေပးခံရသူ ကား ေသဒဏ္က် ျမေဂါင္ျဖစ္ သည္။
လွ်ာျပန္ေပါက္ေသာ ဆရာခ
"ဒီမွာ ကိုယ့္လူ... မွားလို႔ကေတာ့ အင္မတန္ထက္ရွလာတဲ့ စိန္ဓားေမာက္၊ သင္တံုးဓားနဲ႔ ကိုယ့္လွ်ာ ကိုယ္ျဖတ္ ဂိုဘီသဲကႏၱာရထဲသာ ပစ္လုိက္" ဤကား ဆရာခ၏ စိန္ေခၚေၾကြးေၾကာ္သံျဖစ္သည္။ မွား ရင္ လွ်ာျဖတ္ေၾကး ဟူေသာ စိန္ေခၚသံႏွင့္ ေဟာကိန္းထုတ္ေသာ ဆရာခသည္ကား စကားမေျပာႏိုင္။ တစ္ပါးသူ တို႕က ႏႈတ္ဆက္ရင္လည္း ပါးစပ္ကို လက္ညိဳးထိုး၍ ဝူးဝါးဝူးဝါးေသာ အသံျပဳႏိုင္ေသာ အေန အထားရွိသည္။ ဆရာခ ၏ အခန္းေဘးတြင္ ေနထိုင္ေသာ ေမာင္ေမာင္ဦးက ဆရာခကိုယ္စား ရွင္းျပရသည္ မွာ ေနေကာင္းပါတယ္၊ မိတ္ေဆြစကားေျပာဖို႔ လွ်ာမရွိေတာ့ဘူး၊ ဂိုဘီသဲကႏၱာရထဲ လွ်ာ ေရာက္သြားတာပါဟူ၍ အျမဲတေစ ျပန္ေျဖ ရသည္။
ေထာင္ထဲတြင္ "လြတ္ေၾကာင္ေၾကာင္သည္" ဟူေသာ ဆိုရိုးစကားရွိသည္။ "ဘုရားႀကီး ထီးေတာ္ တင္တယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ လာေတာ့မယ္" ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ေထာင္ခါမယ္ဆိုပဲ စသည္ စသည္ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ တေပါင္းလျပည့္ေန႔၊ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔၊ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔၊ ကဆုန္လျပည္ေန႔ အပါအဝင္ ရွိရွိ သမွ်ေသာ အမွတ္တရေန႔မ်ား အခါႀကီး ရက္ႀကီးမ်ားတြင ႏိုင္ငံေတာ္မွ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ကာ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ ေပးလိမ့္မည္ဟူ၍ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ လြတ္ေၾကာင္ေၾကာင္ သည္။ (၁၀/က) အထိန္သိမ္း ခံရသူမ်ား က ပိုဆိုးသည္။ လြတ္မည္ဆိုက ေန႔ခ်င္းညခ်င္း လြတ္ေလ့ရွိသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာ ရက္ပိုင္းမ်ားအတြင္း ၁ တိုက္မွ ရုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးေအာင္လြင္ ကို စြန္႔ခြာ၍ ဆရာခထံ အခ်စ္ ျမွားဦးတည့္ေသာ အျဖဴေရာင္ ဝမ္းဆက္ ဝတ္သည့္ လံုးႀကီးေပါက္ လွ ကရင္မ အမည္ရွိေသာ သရဲမ ၏ ကလူက်ီစယ္ အခ်စ္စမ္းျခင္းမ်ားကို အျမဲႀကံဳေန ရကာ ေထာင္မွ လြတ္လိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚ၏။
အလြန္စိတ္ခိုင္၍ သမာဓိႀကီးလွသည့္ ဆရာခ တစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္ေလာက္ေအာင္ ကရင္မ ေဆာင္ ရြက္ ခဲ့ရသည္ မ်ား ကို အလ်ဥ္းသင့္က ေဖာ္ျပပါဦးမည္။ "ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ အားလံုး လြတ္မယ္၊ ႏိုင္ငံ ေတာ္ လာမယ္၊ မွားရင္လွ်ာ ကို ျဖတ္၊ ဂိုဘီသဲကႏၱာရထဲပစ္" ဆရာခ၏ ေဟာကိန္းသည္ကား တိုက္ဝင္း အတြင္း သာမက တစ္ေထာင္လံုး၊ ထိုမွသည္ နယ္အသီးသီးတြင္ ရွိေသာ ရဲဘက္ျစခန္းမ်ား အထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ကုန္သည္။ ဤသို႔ႏွင့္ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔သို႔ ေရာက္လာ သည္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔တြင္ အခါတိုင္းႏွင့္ မတူ တစ္မူထူး ၍ ပဲဟင္းကို ခ်က္၍ေကၽြးသည္။ လြန္စြာေကာင္းလွ ေသာ သီးစံု ပဲကုလားဟင္းျဖစ္သည္။ "ေတြ႕လား၊ ကိုယ့္ဆရာက အရမ္းေတာ္တာ၊ ဒီေန႔အားလံုးလြတ္ မွာ ေသခ်ာတယ္၊ ခုၾကည့္ မနက္စာ ကိုပဲ ၾကည့္လိုက္ေလ၊ တကယ့္ ရွယ္၊ ေဟာဒီမွာ ေတြ႕လား၊ ငါးေျခာက္ဖတ္၊ အသီးအရြက္ ကလည္း သန္႔၊ ဒါ အမွတ္တရေကၽြးတာပဲ။
ေထာင္က ထြက္ရင္ အလြမ္း ေျပေလးျဖစ္ေအာင္ေပါ့" စံဇာဏီဘိုက ပဲကုလားဟင္းကို ၾကည့္၍ မွတ္ခ်က္ေပးကာ "ဒီလြတ္လပ္ေရး ေန႔ အားလံုးလြတ္မယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္လာမယ္၊ မွားရင္လွ်ာကိုျဖတ္၊ ဂိုဘီသဲကႏၱာရထဲပစ္" ဆရာေကာင္း တပည့္ပီသ စြာ ဆရာ့ေလ အတိုင္း တစ္သေဝမတိမ္းေျပာရသည္။ လွ်ာေတာ့ ခပ္ယားယား။ ထူးထူးျခား ျခား ေန႔ခင္း တြင္ ေရေႏြးခါးမ်ား လာပို႔ျပန္သည္။ "ကဲ..... ၾကည့္လိုက္ေလ၊ ထူးထူးျခားျခား ဘယ္တုန္းက ဒီလုိအခိ်န္ ေရေႏြးလာလို႔လဲ" မွတ္ခ်က္ခ်ကာ ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ... အစခ်ီ၍ လွ်ာျဖတ္၊ ဂိုဘီသဲကႏၱာရထဲပစ္ဟူေသာ စကားလံုးကို ရြတ္ၾကျပန္သည္။ ဤအခါတြင္ကား စံ-ဇာဏီဘို သာမက အားလံုးူေသာ အက်ဥ္းစံ မ်ားက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ရြတ္ၾကသည္။ ထူးကဲစြာ ပဲကုလား ဟင္းကို စားရျခင္း၊ ရခဲလွေသာ ေရေႏြးခါးႀကီးကို တိုက္ေကၽြးျခင္းမ်ား ခံရေလေသာ္....
"ရွိပူရေသး.... ကုန္မွေအး"ဟူ ၍ ေၾကြးေၾကာ္ၾကကာ ေခၽြေခၽြတာတာႏွင့္ ေရရွည္စားသံုးရန္အလို႔ငွာ တစ္ေန႔လွ်င္ ဇြန္းတစ္ဝက္ သာ စားသံုးသည့္ ငါးပိေၾကာ္၊ အသားေၾကာ္ႏွင့္တကြ မုန္႔ၾကြပ္၊ ကိတ္ေျခာက္ ႏွင့္ ထန္လ်က္မွအစ ရွိသမွ် အစားအေသာက္ တို႔ကို ဗံုးေပါလေအာ စားသံုးၾကသည္။
"ေဟး... ဒီေန႔လြတ္မွာ မကုန္ရင္ ထားခဲ့လိုက္၊ ရွိတာ အကုန္စားလိုက္မယ္၊ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္က ေန႔ခင္း ၁ း ၀၀ နာရီသတင္း မွာ ပါပ့ါမလား၊ ဘယ္ပါပါ့မလဲ၊ ေန႔ခင္မွလူႀကီးေတြက လက္မွတ္ထိုးမွာ ည ၈ း ၀၀နာရီ သတင္းက်မွ ပါမွာ" ဟူ၍ တစ္ခုေသာ ကာလေသဒဏ္အျပစ္ကို ခ်မွတ္ခံရၿပီးမွ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ ခဲ့ဖူးေသာ ဖထီး(ဦး)မန္းဒါဝိတ္ က ေျပာကာ ႏိုင္ငံေတာ္က လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္း သာမႈေပးခဲ့ပံု၊ အတိတ္မွ အေၾကာင္း ကို ေျပာ၏။
ညေန ၆နာရီ ေထာင္ပိတ္ခ်ိန္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ အခါတိုင္ထက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ တန္းစီကာ လူေရ တြက္၍ ေထာင္ပိတ္ ၏။ အားလံုးရင္ထဲတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္မ်ားႏွင့္ "ဒီေန႔လြတ္မွာ ဆရာခ ေဟာထားတာ၊ မင္းသိခၤဆိုတာ ႏွယ္ႏွယ္ရရမဟုတ္ဘူး၊ မွားရင္ လွ်ာျဖတ္လို႔ ေျပာထားတာ" ဤသို႔ႏွင့္ ည ၈ နာရီ ထုိးသည္။ သတင္းတြင္ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာမွ်မပါ။ ဝါဒါကိုေက်ာ္ဦး၏ ေရဒီယိုေလး မွ "သည္လူႀကီးမင္း ဟိုလူႀကီးႏွင့္ ေတြ႕သည္.. ထိုပုဂိၢဳလ္ႀကီးမွ ဤသို႔မွာၾကားထြက္ခြာသြားသည္။ ဤတံ တားႀကီး ဖြင့္ပဲြ က်င္းပသည္... ဤသို႔ ညစာစားၾကသည္" စသည္ စသည္တို႔မွ ရြာရန္ ၃၉%မိုးေလဝသ သတင္းႏွင့္သာ ဆံုးသည္။
အားလံုးရင္ထဲတြင္ ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္သြားသည္။ ရႊီးရႊမ္း၊ ရႊီးရႊမ္း မင္းသားႀကီး ဘၾကီးေအာင္ အခန္းမွ အသံ ထြက္ လာသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့စြာ ၿငိမ္သက္တိတ္ေန ေသာအခ်န္၌ ထိုအသံသည္ က်ယ္ေလာင္လွ၏။ အလြန္အမင္း ၿငိမ္သက္ျခင္းဒဏ္ကို မခံႏိုင္သည့္ အလား ကတုန္ကယင္ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ႏွင့္ "ရန္မ်ိဳးသိန္း" ၏ အသံထြက္လာသည္။ "ဘႀကီး ေအာင္ ဘာလုပ္ေနတာတံုး၊ ငါ ဓားေသြးေနတာ၊ ဗိုလ္ခ လွ်ာကို သြားျဖတ္မလို႔" ဘႀကီးေအာင္ စကား၏ေျဖသံ ကို အားလံုးက သေဘာက်သြား၏။
"ၿပံုးခ်ိဳ"မွစ၍
"ေကာင္း...ေကာင္း" ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္သည္။ အားလံုးကလည္း တစ္ၿပိဳင္နက္ "ျဖတ္မယ္၊ ျဖတ္မယ္" ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ၾဳကသည္။ စံ-ဇာဏီဘို က သူမ်ားေအာ္၍ မေအာ္ႏိုင္။ ေခ်ာင္ကုပ္၍ မိႈင္ေတြခ်ေနသည္။ ပါးစပ္ ကိုလည္း လံုေအာင္ ပိတ္ထားသည္။ လွ်ာကိုလည္း မၾကာခဏစမ္းမိ၏။ အင္း... "ဒီေလာက္စိတ္ႀကီးေန တဲ့ လူေတြ မနက္က်ရင္ ေထာင္ဖြင့္၊ ဆရာခ လွ်ာမျဖတ္ခင္ ငါ့လွ်ာလာျဖတ္ရင္ျဖင့္ ဒုကၡ၊ ေတာက္... စကားႀကီး စကားက်ယ္ တယ္ေျပာခ်င္တာကိုး" ေနာင္တမ်ား ရင္မွာပုိက္၊ လွ်ာကို ဟိုထိုးဒီထုိး လုပ္ လိုက္၊ ပါးေစာင္ထိုးၾဳကည့္လိုက္၊ အျပင္သို႔ လွ်ာ ကို အတန္ငယ္ထုတ္ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ မနက္တြင္ ရွိ၊ မရွိ မေသခ်ာလွ သည့္ လွ်ာအား ႏွေျမာ္တသစြာျဖင့္ ပါးစပ္တြင္ လံုၿခံဳစြာ သိမ္းကာ အိပ္စက္လိုက္သည္။ မနက္မိုးမလင္းေသး။
အားလံုးရြစိရြစိႏွင့္ ဆူညံေနၾကသည္။ နံနက္စာစားရန္လည္း မရွိေတာ့။ သြား တိုက္ေဆးဘူး၊ သြားပြတ္တံ၊ စားစရာ ပစၥည္းမွန္ သမွ် ဟိုလူေပး၊ ဒီလူေပး၊ ဟိုလြင့္ပစ္၊ ဒီလႊင့္ပစ္ႏွင့္ ေရကို ပလုတ္က်င္း ပြတ္စရာ ဆားပင္ အခန္းအတြင္း မက်န္။ ေထာင္ဖြင့္ေလေသာ္ စံ-ဇာဏီဘိုသည္ ပါးစပ္ကို လက္ကိုင္ပဝါစည္း၍ ထြက္ေလေသာ္....
"ေအာင္မာ... ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ လိုလုိ၊ ေခ်းက်ံဳးကုလား လိုလို လာစမ္း" ဘႀကီးေအာင္က လွမ္းေခၚသည္။ သူ႔လက္တြင္ လည္း ထက္ျမက္လွေသာဓား၊ သည္အတုိင္းေတာ့ လွ်ာျဖတ္မခံ။ တိုက္ကိုပတ္ကာ ဟိုေျပး သည္ေျပး လုပ္ေလေတာ့သည္။ ၿပံဳးစိစိႏွင့္ ေထာင္မွဴးဦးထြန္းထြန္းဦး ေရာက္လာမွ သက္သာ ရာရေတာ့သည္။ ဦးထြန္းထြန္းဦး က ဟိုဘက္ ၃ တိုက္မွာေတာ့ ဆူကုန္ၿပီ။ ဆရာခလည္း လွ်ာမရွိေတာ့ ဘူး။ "ဟာ ဒီေလာက္ေတာ့ လည္း မလုပ္သင့္ပါဘူး" ထိုစကားၾကားေလေသာ္ အားလံု စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ စံ-ဇာဏီဘိုလည္း ေက်ာခ်မ္းသြားသည္။
"ဟာ... ဒါေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူးထင္တယ္" အားလံုးက ေျပာသည္။
"ေနာက္တာပါဗ်ာ၊ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ဆရာခ မမွားပါဘူး၊ ရဲဘက္စခန္းက လူေတြတခ်ိဳ႕ လြတ္ဝရမ္းနဲ႕ လြတ္ ကုန္ၾကတယ္၊ ႏွစ္ႀကီး သမားတခ်ိဳ႕လည္း အထူးေလွ်ာ့ရက္ေတြ ေပးတယ္၊ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာေတာ့ မရဘူး၊ ဒါေပမဲ့ လြတ္နည္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္သြားတယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္မဟုတ္ဘဲ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး လက္မွတ္ နဲ႕ ထုတ္တာ" "ဆရာခအား မွားသည္ဟု မည္သူမွ် မဆိုေတာ့။ အလြန္စိတ္ႀကီးေသာ ဆရာခသည္ ထုိေန႕မွစ ၍ စကားမေျပာေတာ့။ အခန္းေဘး၌ ရွိေသာ ေမာင္ေမာင္ဦးႏွင့္ တစ္ဆင့္ခံေျပာေနရ၏။
"ကိုေမာင္ေမာင္ဦး၊ ဆရာခ က လွ်ာမရွိေတာ့ ဘယ္လိုေျပာတံု၊ ေဆးရွိတယ္ေလ လွ်ာကိုျပန္ထြက္ တဲ့ ေဆးရွိတယ္" "ဟာ ဆိုပါဦး၊ လူအမ်ားက ေမးေနေသာ္ အဂၤလိပ္လို ထရစ္ဖစ္(5) ဖိုက္ဖိုက္ဖိုက္၊ ျမန္မာ လို ဆိုဗ်ာ ေဆးလိပ္ အဲဒါေလးရွိရင္ စကားေျပာတာဗ်"
ဤသို႔ျဖင့္ ႏြားေဆးလိပ္ေသာက္ ရင္ လွ်ာတို၍ ငါးသံုးလံုးေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ လွ်ာျပန္ထြက္ေသာ မင္းသိခၤ သည္ တစ္ေန႔သ၌ ေထာင္ႀကီး တစ္ခုလံုး လႈပ္ခါသြားသည့္ ေဟာကိန္းကို ထုတ္ျပန္ေၾကၿငာျပန္သည္။ ဤေဟာကိန္း ၏ အဆံုးတြင္ကား ထံုးစံအတိုင္ ဂိုဘီသဲကႏၱာရႀကီးပါလာျပန္သည္။
ဆရာမင္းသိခၤႏွင့္ ႀကိဳးသမား ျမေဂါင္
ႀကိဳးစင္တြင္ရွိေသာ စက္ခလုတ္မ်ားကို ဆီထိုးေနသည္။ ျမေဂါင္၏ အေလးခ်ိန္ႏွင့္ ညီမွ်ေသာ သဲအိတ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲ ထားေသာ လည္ပင္းတြင္ ကြင္းအေလွ်ာ္စြပ္၍ ႀကိဳးတန္းလန္းက်ကာ ေသေစမည့္ ႀကိဳးသည္ လည္း ေျဖာင့္တန္း က်စ္လ်စ္ေန၏။ ျမေဂါင္အား ႀကိဳးေပးရန္ ၄ ညသာ က်န္ေတာ့သည္။ အသက္အရြယ္ႀကီးရင္႔ေနၾကေသာ ဝါဒါအိုႀကီးမ်ားသည္ ေန႔စဥ္ ဘာသာေရးဆိုင္ရာတရားမ်ား လာေရာက္ေဆြးေႏြးေပး ၾကသည္။ ထူးျခား သည္ကား ႀကိဳးသမားကိုျမေဂါင္ သည္ ေသခါနီး မီး ေနာက္ဆံုး ေတာက္ေလာင္မႈ၊ ဇီဝေလာင္စာ ၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ျပန္လည္ လမ္းေလွ်ာက္လာႏိုင္၏။ ခ်ည့္၍ တြဲေခၚရာ မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ကာ ေရခ်ိဳးကန္ ဆင္းေသာ ကိုျမေဂါင္ ကို ႀကည့္၍ ႀကိဳးသမားအားလံုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကသည္။ ႀကိဳးကြင္း ကို လည္ပင္းတြင္ စြပ္၍စက္တိုင္တြင္ တပ္ကာ လည္ပင္းတန္းလန္းႏွင့္ ေသဆံုးရျခင္းမွ တစ္ပါး အျခား လမ္းမရွိသည္ ကို သိေသာ ကိုျမေဂါင္ သည္ အားလံုးကို ၿပံဳးရယ္ႏႈတ္ဆက္၏။
စင္စစ္ ကိုျမေဂါင္ သည္ လူမိုက္လူဆိုးတစ္ဦး မဟုတ္။ အိမ္တစ္ခုလံုးရွိ မိသားစုတစ္ေယာက္မက်န္ အသက္၈၀ေက်ာ္ အဘြားမွ အစ ပုခက္အတြင္းရွိကုန္ေသာ လူတို႔ တစ္ေယာက္မက်န္ သတ္ျဖတ္ေသာ ေသဒဏ္ေပးခံ ရမႈသည္ကား ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေရး၍ ဆံုးမည္မထင္။ ဆရာမင္းသိခၤသည္ ကိုျမေဂါင္ ၏ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း ကို လြန္စြာစိတ္ဝင္စားသည္ျဖစ္ေပရာ တစ္ေန႔လွ်င္ ကိုျမေဂါင္အေၾကာင္း စာဖြဲ႕ေရး သားမည္ ဟူ၍ ေတးမွတ္ကာ အခြင့္အခါရတိုင္း မၾကာခဏရင္းႏွီးစြာ စကားေျပာေလ၏။ ဆရာမင္းသိခၤႏွင့္ ႀကိဳးသမား ကိုျမေဂါင္ တို႔သည္ လြန္စြာရင္းႏွီးၾကကုန္၏။ ေရခ်ိဳးဆင္းရင္း ၃ တုိက္ အေနာက္သို႔ေရာက္ေလေသာ္ ကိုျမေဂါင္ က အသံဝါႀကီးႏွင့္ "ဆရာခ ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္"ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္သည္။ "ကိုယ္လူ ျမေဂါင္ မင္းမေသဘူး၊ မနက္ျဖန္လြတ္မွာ" အလြန္ ပီသရွင္းလင္း ၍ ရင္ေခါင္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ၾသဇာႀကီးမား လွေသာ အသံႏွင့္ ဆရာမင္းသိ္ခၤ ၏ ေအာ္ဟစ္ေျပာၾကားသံ ၾကားေလေသာ္ အားလံုး ဝမ္းသာ သြားသည္။
"ဒုန္း.... ႀကိဳးစင္ဘက္မွ က်ယ္ေလာင္လွေသာအသံထြက္သြားသည္။ ကိုျမေဂါင္းအစား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ အေလးခ်ိန္ ညီ သဲအိတ္ႀကီး သည္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာႀကိဳးမွ ေလွ်ာ့က်ကာ ေအာက္သို႔က်သြားသည္။ "ျမေဂါင္ မေသဘူး တဲ့။ မနက္ျဖန္လြတ္မယ္တဲ့" ဤစကားတုိ႔သည္ ေတာမီးပမာ ေထာင္အတြင္း ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားသည္။ အၿငိမ္ မေနတတ္ေသာ ေမာင္ေမာင္ဦးႏွင့္ တကြ မိုးျမတ္သူ၊ ေက်ာ္ေဇယ်၊ ဆန္နီ လူငယ္တစ္သိုက္တို႔က "ႀကိဳးသမားျမေဂါင္ မေသဘူး၊ နက္ျဖန္လြတ္မယ္၊ မွားရင္ လွ်ာျဖတ္ၿပီး ဂိုဘီသဲကႏၱာရထဲ ပစ္ရမယ္"ဟူ၍ လွမ္းေျပာ သည္။ ဘိုဘိုဦးသည္ ေထာင္ဝင္စာမွန္ သလို ဝါဒါမ်ားႏွင့္လည္း အလြန္ပနံသင့္လွသည္ျဖစ္ေပရာ စီးကရက္၊ ကြမ္းယာ ဝယ္စား၊ အျပင္ေလာက အစားအေသာက္မ်ား အၿမဲမျပတ္ရွိသူ ျဖစ္သည္။ ဆရာခကိုလည္ လြန္စြာ ခ်စ္ခင္ေလးစား သူျဖစ္ရမည္။ လြတ္မည္ဟူ၍ ေလွ်ာက္ေျပာ၏။ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ ရွိၿပီးသား ဟူေသာ အေတြးဝင္ကာ ေက်ာ္သူရ အားလံုးေသာ လူငယ္မ်ားမွ စားေသာက္ဖြယ္ရာ မ်ား ပို႔ေပးေလေတာ့ သည္။ ေမာင္ေမာင္ဦး က ေျပာသည္။ ဒီတစ္ခါက်ရင္ တစ္တိုက္က ေျမႀကီးေတာ္ဆဲသြား၍ အားလံုး က သေဘာက်ၾကသည္။ ဗာဒံရြက္ခပ္စိုစို ၁ ရြက္ကိုခူးေစ၍ သံခၽြန္ႏွင့္ ခပ္ပြပြဤသို႔ေရးေလ၏။
"ျမေဂါင္မေသ၊ ဆရာခေဟာ
မနက္ျဖန္ လြတ္
မျဖစ္ လွ်ာျဖတ္ ဂိုဘီပစ္
ႏိုင္ငံေတာ္လာမည္ထင့္"
ဤစာသား တို႔ကို ဗာဒံရြက္ေပၚ ေရး၍ တိုက္အတြင္း ပို႔၏။ ဤေဒသတြင္ ဗာဒံရြက္ကို စာေရးစကၠဴအျဖစ္သံုး၏။ ဓားအခၽြန္ သံအခၽြန္ တို႔ႏွင့္ ေရး၏။ မွတ္သင့္ေသာ စာမ်ားကို ပလတ္စတစ္တြင္ သံခၽြန္ႏွင့္ေရး၍မွတ္၏။ (၁)တိုက္ မွ သန္းထြန္းေအာင္ ျပန္လာေလေသာ္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္အတြင္း မုန္႕ေတြပါ၍ "ေနျပည္ေတာ္ႀကီး ဝမ္းသာေန တယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္လာရင္ အျပင္ဟုိတယ္ က တရုတ္အစားအေသာက္ေတြကို table လိုက္ေကၽြးမယ္ လို ႔ေတာင္မွ ေျပာလိုက္ေသးတယ္"
"tomorrow is tomorrow" လာ ဒီေန႔ ဝါးထား ဟု ဆိုကာ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးထံမွ ရေသာ မုန္႔တို႔ကို ၃ တိုက္တစ္ခု လံုးေဝမွ်ကာ စားလိုက္ၾကေတာ့သည္။ အားလံုး၏ ရင္ထဲတြင္ ထူးထူးျခားျခား ရွိေနသည္ မွာ ျမေဂါင္ ၏ႏႈတ္ဆက္သံႏွင့္ ဆရာခ၏ျပန္ေျပာသံ၊ ထိုအသံတို႔၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ အသံလိုင္းအားလိုင္းမ်ားပါေန၏။ ၾကားရံုမွ်ႏွင့္ၾကက္သီးထေလာက္ သည့္ အသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ပံုမွန္ေျပာဆိုၾကျခင္း မဟုတ္။ မနက္ျဖန္သည္ကား .....
ဆရာခေျပာမနက္ျဖန္
"ေဟး.... " ဟူးေသာအသံႀကီးသည္ ၂ တိုက္ မွ စတင္ထြက္ေပၚလာသည္။ ၁ေဆာင္၊ ၂ ေဆာင္ အစရွိသည့္ အေဆာင္မ်ား မွလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ေပၚထြက္သည္။ ပံုစံခြက္မ်ားကို ေခါက္သူက ေခါက္ ၊ သံတိုင္မ်ား ကို တီးခတ္၍ ေပ်ာ္သူကေပ်ာ္။
"လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ တဲ့ေဟ့.... "ဟူေသာအသံသည္ တစ္တိုက္မွ တစ္တိုက္ေျပာဆိုေအာ္ဟစ္ၾကသည္။ အားလံုးေပ်ာ္ေနၾက သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ႏွင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနစဥ္က မလာ မေမွ်ာ္လင့္ေသာအခ်ိန္ မွ ျဗဳန္းခနဲ ႏိုင္ငံေတာ္ က ေၾကၿငာေလေသာ္ အက်ဥ္းက်သူအားလံုးဝမ္းသာၾကသည္။ မၾကာမီ ေထာင္ပိုင္မ်ားမွ လာ၍ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ကို ဖတ္ျပသည္။လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေပ်ာ္ၾကသည္။
မေပ်ာ္ႏိုင္သည္က အားလံုး ကို လြတ္ေပးျခင္းမဟုတ္။ ႀကိဳးဒဏ္ ေသဒဏ္ေပးသူအား တစ္သက္တစ္ကၽြန္း၊ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းက်သူ က ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၀ ႏွစ္က်သူက ၅ ႏွစ္၊ ဤသို႔ ထက္ဝက္ေလ်ာ့က်ျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ဳပ္ခံရသူမ်ားႏွင့္ ထိန္းသိမ္းခံရသူမ်ား အဖို႔ ဤအမိန္႕အက်ံဳးမဝင္။ ျမေဂါင္မေသေတာ့။ ေသရန္ ၂ ညအလို တြင္ ႀကိဳးဒဏ္ မွ လြတ္သည္။ ကၽြန္းသမား ျမေဂါင္အျဖစ္ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းသို႔ ေျပာင္းသည္။
မနက္ျဖန္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္ၾကေပမည္။ ေထာင္ဒဏ္ ၂၅ ႏွစ္က်ေသာ ေနျပည္ေတာ္သည္ကား ထက္ဝက္ေလွ်ာျခင္း ကို အျပည့္အဝရရွိမည္။ ေနာင္တစ္ခါ ႏိုင္ငံေတာ္ပါလာပါက လြတ္ရန္တည္။ ငါးသံုးလံုးေဆးလိပ္ေသာက္ ရန္ မလိုပဲ ဆရာခ၏လွ်ာသည္လည္း ျပန္လႈပ္ရွား၏။ ၁၀ (က) အက်ဥ္းသား မ်ားသည္ ကား တိုက္ထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ႀကိဳးတိုက္တြင္လည္း လူမရွိေတာ့။ ႀကိဳးသမား တို႔သည္ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းအျပစ္ဒဏ္ကို ေျပာင္းလဲခံယူကာ တန္းစီးမ်ား အခန္းလူႀကီးမ်ားအျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္း သြားေလသည္။ ယခင္က ႀကိဳးသမား ကိုျမေဂါင္ သည္ "တန္းစီးျမေဂါင္" ဟူေသာအမည္ႏွင့္ အေဆာင္၃ တြင္ ၾသဇာ အရွိန္အဝါႀကီးမားလွ၏။ ခ်ည့္နဲ႕ေသာ ေျခအစံုသည္လည္း ျပန္ေကာင္းသြား၏ ကတိတည္ေသာ ေနျပည္ေတာ္သည္ကား.......
ခ်မ္းေျမ႕ေမတၱာတံု႕ျပန္ပါသည္
စံဇာဏီဘို
ရယ္စရာ မဂၢဇင္း
စက္တင္ဘာလ.. ၂ဝ၁၂
.
8 comments:
ဆရာ စံဇာဏီဘုိရဲ႕ စာေတြဖတ္ရတာ ေထာင္ထဲက အေတြ႔အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီး သိရပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ နာမည္အရင္းေတြနဲ႔ ေရးလို႔ ပိုၿပီး အသက္ဝင္လွတယ္၊ ဆရာ့စာေတြကို အဆင္ေျပတဲ့အခါတိုင္းမွာ ဆက္ၿပီး တင္ေပးပါဦးဗ်ာ၊ အခုလည္း စက္တင္ဘာလထုတ္ကို ဇူလိုင္လ ကတည္းက ဖတ္ခြင့္ရေနတဲ့ အတြက္ အမေ႐ႊစင္တို႔ကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္...။
ေထာင္တြင္း အေတြ ့အၾကံဳ အျဖစ္အပ်က္ အသံုးအႏွဳန္းေတြ သိရ ၾကားရ တာ .. တမ်ိဳးေလး အရသာ ရွိတာပဲ ..အဲဒီထဲမွာ ပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အားလံုး လြတ္ေလာက္ျပီ ထင္တယ္ေနာ္.. ျမေဂါင္ တေယာက္ေတာ့ က်န္ေနအံုးမယ္ ထင္တယ္....
ဆရာခက ဘာပုဒ္မနဲ့ က်တာ တံုး.....
ဆရာခ က ႏိုင္ငံေရးပုဒ္မ နဲ႕ ကိေရ
very nice post,,sis.
keep posting his post,
thnx...
Anne
ဖတ္လို့ေကာင္တယ္ အမေရ ေက်းဇူးပါေနာ္.
ေမ
ဆရာ စံဇာဏီဘို ရဲ ့ စာေတြ သိပ္သေဘာက်တာပဲ ေက်းဇူးအစ္မၾကီး
ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ
ဆရာႀကီးမင္းသိခၤရဲ့စာေတြလည္းတင္ေပးပါအစ္မေရ။
လလလ
Post a Comment