စံဇာဏီဘို - ကြမ္းစားတေစၦ
စကားနည္းေသာ ၿပံဳးခ်ိဳ သည္ ပန္းခ်ီေတာ္၏။ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီ၌ လြန္စြာလက္ရာေျမာက္၏။ အုတ္နီခဲကို ထုေထာင္း ၍ အမႈန္႕ၿပဳကာ ေရႏွင့္ ေဖ်ာ္၍ ပန္းခီဆြဲရန္ ေရေဆးကို ၿပဳလုပ္၍ တံျမက္စည္းရိုးမွ တုတ္တံကို အဖ်ားထု ေျခဖြာ၍ ပန္းခ်ီစုတ္တံျပဳကာ ေထာင္အတြင္း အုပ္နံရံတို႕၌ ဘုရားပံုေတာ္ကို က်က်နနေရးဆြဲသည္။ ၿပံဳးခ်ိဳ ၏ နံရံေဆးေရး ေမာ္ဒန္ဂရက္ဖတီဖီလင္ ကို တိုက္(၁)တြင္ ရွိေသာ သူတို႕အားလံုး ျမတ္ႏိုးစြာ ခံစားၾကကုန္ သည္။ အခန္းတိုင္း တြင္ ၿပဳံးခ်ိဳ၏ လက္ရာအား အျမတ္တႏိုး ရွိခိုးဦးခ်ၾကကုန္သည္။
ၿပံဳးခ်ိဳသည္ ဥေရာပရီးေနးဆက္ေခတ္မွ နံရံေဆးပန္ခ်ီပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေစ၊ ပုဂံေခတ္ နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေစ၊ ေသဆံုး၍ လူဝင္စားဘဝျဖင့္ ၈၈ ေက်ာင္းသား မ်ိဳးဆက္သစ္ ျဖစ္ေပၚလာသည္ ထင့္။ တိုက္(၁) အခန္းေပါက္ေစ႕ တြင္ ၿပံဳးခ်ိဳ၏ ဘုရားပံုေတာ္ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီတို႕ လက္ရာေျမာက္စြာ ရွိ၏။ ေန႕ခင္းေစာင့္ေသာ ဝါဒါတို႕ထံ လိုင္းဝင္၍ အခန္းခ်င္းလဲကာ ကိုယ့္အခန္း ၿပံဳးခ်ိဳဝင္၊ ၿပံဳးခ်ိဳ အခန္းကို ဝင္ျခင္းျပဳကာ နံရံပန္းခ်ီ တို႕ကို စြန္႕စြန္႕စားစား ေရးဆြဲရျခင္းတည္။ ဘုရားပံုေတာ္ပန္းခ်ီကားတစ္ခုအား အေႏွာင့္ အယွက္ မရွိ ေရးဆြဲရက ၂ ရက္ခန္႕ၾကာ၏။ ရွိက ၃၊ ၄ ရက္ခန္႕ၾကာ၏။ အခန္း၏ အတြင္းမ်က္ႏွာစာ တစ္ေပါက္ တည္းေသာ သံတံခါးဝေဘးနံရံ တြင္ ဘုရားပံုေတာ္ ပန္းခ်ီကို ေရးဆြဲၾကကုန္သည္။
အခန္း၏ အျခားေနရာတြင္ ေရးဆြဲပါက အခန္းျပင္ပမွ ျမင္ႏိုင္သည္။ ထိုေနရာသည္ သာ မ်က္ကြယ္ရာျဖစ္သည္။ ၁ တိုက္ သည္ ၁၀(က) အထိန္းသိမ္းခံမ်ားထားရွိေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးသမားမ်ား လည္း ပါ၏။ ေဒၚလာေလာကမွ အီစမန္ ႏွင့္ ဒါ ဝတ္က်င္ဝါလား တို႕၏ အခန္းတြင္ကာ ၿပံဳးခ်ိဳ၏ လက္ရာကို တမူ ထူးစြာ ေတြ႕ ရမည္။ မီးေသြးခဲမႈန္႕ကို အမည္းေရာင္၊ အုတ္နီခဲမႈန္႕ကို အနီေရာင္၊ မဲနယ္မႈန္႕ အျပာေရာင္ တို႕ကို ေရာယွက္ကာ အစၥလာမ္ တို႕ထားရွိေသာ မကၠာပံုေက်ာက္တံုးမည္းႀကီးပံုကို က်က်နနေရးဆြဲထား၏။ ဤသို႕ ၁ တိုက္ တြင္ ေနထိုင္သူတို႕ ဘာသာတရားကိုင္း႐ႈိင္းျခင္း၊ ဘာသာတရား ကို တေလးတစားကိုးကြယ္၊ အနီးကပ္ ပူေဇာ္ၾကျခင္းသည္ကား ကရင္မ ေၾကာင့္တည္း။
ကရင္မ သည္ ဆံတိုကုပ္ဝဲ အထက္ေအာက္ အျဖဴေရာင္ဝမ္းဆက္ဝတ္ေလ့ရွိသည္။ ရက္ေစ့အကႌ် ခပ္ပြပြ ဝတ္လင့္ ကစား ေၾကာ့ရွင္း ၏။ ထဘီကို ခပ္က်ပ္က်ပ္ဆြဲ၍ ေျခ္သလံုးသားေပၚေအာင္ ဝတ္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ေခတ္ဦး စတိုင္ ေျခသလံုးေပၚ စတိုင္ ဝတ္၏။ စတူဒီယိုေခတ္ဦး တကၠသိုလ္ ထြန္းေနာင္ ေတးသီခ်င္းမ်ားထဲမွာ ဆံတို ကုပ္ဝဲပံုျဖစ္၏။ ခါးေသးေသး၊ ဝမ္းခ်ပ္ခ်ပ္၊ တင္ရင္အလွ ျပည့္ၿဖိဳးလွပ ၏။ သန္စြမ္းနက္ေမွာင္ေသာ ကုပ္ဝဲဆံပင္၊ ထူထဲေသာ မ်က္ခံုး၊ ဝါဝင္းေသာ အသားအေရႏွင့္ အရြယ္လတ္ မိန္းမသား တစ္ဦးပင္ျဖစ္လင့္ကစား ရႊန္းသစ္ႏုပ်ိဳျခင္းႏွင့္ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ရွိသည္။
ကြမ္းကို မျပတ္တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕စားသူျဖစ္ေလရကား၊ လွပေသာ ႏႈတ္ခမ္း တို႕သည္ ကြမ္းဖတ္၊ ကြမ္းေၾကးေအာက္၌ နီေစြးေစြး ရွိ၏။ ခံတြင္း ဟ လိုက္လွ်င္ ရဲဗေတာင္း ခတ္ေနေသာ ခံတြင္းႏွင့္ လွ်ာ၊ ကြမ္းခ်ိဳးတက္၍ ရဲရဲနီေသာ သြားႏွင့္ျဖစ္၏။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ဆြဲေဆာင္မႈတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေပသည္။ အင္းစိန္ေထာင္ဝင္းအတြင္း ေန႕မေရြးညမေရြး အခ်ိန္ကာလ မေရြး တံခါးမရွိ ဓားမရွိသြားလာ၏။ ေန႕အခါ၌ ေတြ႕ရန္ ခက္ခဲသည္။ ညအခါ၌သာလွ်င္ အသြားအလာ မ်ားသည္။ ျမင္ေတြ႕ရန္ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။ ေတြ႕ဖူးသူတို႕ ေသြးပ်က္ျခင္း၊ အရူးအမူး ျဖစ္ျခင္းမ်ားႀကံဳသည္။ နာနာဘာဝ သရဲမပင္ျဖစ္လင့္ကစား ဥစၥာေစာင့္မမ်ားကဲသို႕ လွပကာ လူသား တို႕၏ ဝိညာဥ္လိပ္ျပာ ကို ဆြဲခါလႈပ္ခတ္ႏိုင္စြမ္းရွိသူျဖစ္သည္။ ေတြ႕ဖူးေသာ သူမ်ားအနက္ ၁ တိုက္တြင္ေန ထိုင္ေသာ ကိုေသာင္းထိုက္ ရူးသြပ္မတတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရုပ္ရွင္မင္းသား ေအာင္လြင္ သည္ ကား ေသြးလည္း မပ်က္၊ အရူးအမူး လည္း မဟုတ္သည့္အျပင္ ေထာင္အတြင္း ၌ ရွားပါးလွသည့္ ကြမ္းယာ ကိုပင္ ပံုမွန္ေပးကာ စားသံုးေစျခင္းျပဳေလ၏။
နားရင္းရိုက္ခံရေသာ ဝါဒါ
ဝါဒါကိုေက်ာ္ဦး သည္ ေမြးရာပါ ႏွာေခါင္းတြင္ ဘုႀကီးပါေသာေၾကာင့္ အမ်ားက ဘုေက်ာ္ဦးဟူ၍ ေခၚသည္။ ထိုကာလ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ တြင္ သမၼတေဂ်ာ့ဘြတ္စီနီယာမွ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ျဖစ္ေပရာ ၄င္းအားေဂ်ာ့ဘု ဟူ၍လည္း ေခၚယူၾက ကုန္သည္။ အလြန္အအိပ္ႀကီးေသာသူျဖစ္သည္။ ညကင္းေစာင့္ေသာ အခါမ်ားတြင္ အိပ္ေနေသာေၾကာင့္ အျပစ္ေပးခံရေလ့ရွိသည္။ ယခုလည္း တခူခူႏွင့္ ထုိင္ခံုေပၚထိုင္ လ်က္အိပ္ေမာ က်ေနစဥ္ ေျဖာင္းခနဲ လက္ဝါးႏွင့္ျဖတ္ရိုက္ခံရ၍ ဝါဒါဘုေက်ာ္ဦး အိပ္ငိုက္ေနရာမွ ထိုင္ခံုေပၚ မွအား ခနဲ ျပဳတ္က် သြားသည္။
ကုပ္ပိုး ကို ပြတ္၍ ထလာသည္။ ဝုန္းခနဲအသံေၾကာင့္ "ဆရာဘု ဘာျဖစ္တာလဲ"ႏိုးလာေသာ စံ-ဇာဏီဘို က ေမးေလေသာ္ "ကရင္မ လာရုိက္တာ၊၊ ကိုဇာႀကီး ျ့ပန္အိပ္ေန၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကင္းစစ္ဖို႕ လွည့္လာလိမ့္ မယ္" ဝါဒါဘုေက်ာ္ဦး က ယူနီေဖာင္းကိုဆင္ယင္၍ ဘြတ္ဖိနပ္ႀကိဳး ျပန္ခ်ည္၏။ ဦးထုပ္ေဆာင္း၏။ Gun Pipe (နံပါတ္တုတ္)ကို ကိုင္၍ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ကင္းေစာင့္ေသာ စတိုင္ယူေန၏။ မၾကာမီ ေျခသံမ်ား ၾကးရ၏။ အေလးျပဳသံ ကိုလည္းၾကားရ၏။ "သတိ"ဟူေသာ အသံမ်ားနွင့္အတူ လိုက္လံစစ္ေဆး၍ အခန္းအတြင္းမ်ား မီးမ်ား ပိတ္ မပိတ္ စစ္ေဆးၾကကုန္၏။ ဝါဒါညေစာင့္မ်ားကိုလည္း ဝတ္စံု ျပည့္၊ မျပည့္၊ ႏိုးႏိုးၾကားၾကားရွိ၊ မရွိ စစ္ေဆး၏။ ေထာင္ပိုင္ႀကီးကိုယ္တိုင္ လိုက္လံစစ္ေဆးျခင္း ျဖစ္သည္။
၁ တိုက္အေျခအေနမ်ား စစ္ေဆး၍ ေက်နပ္စြာထြက္ခြာသြားေသာ ေထာင္ပိုင္ႀကီးဦးထြန္းထြန္းက "ေက်ာ္ဦး မင္း ကံေကာင္းတယ္၊ ဟိုဘက္တိုက္က ေကာင္ေတြ အိပ္ေနၾကလို႕ ဒီေကာင္ေတြျပႆနာပဲ"။ ဦးထြန္းထြန္းက ဝါဒါေက်ာ္ဦး ကို ခ်ီးမႊမ္း၍ "ဇင္ဇင္း" စီးကရက္တစ္ဘူး ေပးသြား၏။ သူ တာဝန္ယူေသာ ၁ တိုက္ တြင္ ျပႆနာ မရွိျခင္းအတြက္ အေတာ္ဝမ္းေျမာက္ေန၏။
"ကိုဇာႀကီး ေရာ့" ေထာင္မွဴးထြက္သြားသည့္နွင့္ ဝါဒါေက်ာ္ဦး လာေရာက္ေဆးလိပ္တိုက္သည္။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ စံ-ဇာဏီဘို ကို ေဆးလိပ္တိုက္၏။ ထိုေခတ္ကာလတြင္ ဒူးယား၊ ခေပါင္းေဆးလိပ္ တို႕ ေခတၱေပ်ာက္၍ "ဇင္ဇင္း"အမည္ရွိေသာ တရုတ္စီးကရက္ လြန္စြာေခတ္စား ၏။ ေဆးစပ္ေကာင္း ၏။ ခပ္ျပင္းျပင္းျဖစ္ ၍ လူႀကိဳက္မ်ား၏။
"ဒါနဲ႕ ေျပာပါဦး ဆရာဘု၊ အခုနက ဘယ္သူလာႀကီး နားရင္းရိုက္ၿပီး ႏိုးတာလဲ" "ကရင္မ လာသတိေပးတာ" ဘယ္က ကရင္မ လဲ ဒီတိုက္ထဲ ညဘက္ႀကီး မိန္းမ ဝင္လို႕ရမွာလဲ" "ကရင္မဆိုတာ လူမိန္းမ မွ မဟုတ္တာ၊ သရဲမေလ၊ ဘယ္သူျမင္မလဲ၊ ကရင္မကိုျမင္ရင္ ဖ်ားသြားမယ္၊ ေရေရလည္လည္မိုက္တာ" အစခ်ီ၍ ကရင္မ၏ အလွ ကို စာဖြဲ႕ေနစဥ္ ၾကက္သီးျဖန္းခနဲထသြား၏။ ကြမ္းယာနံ႕မ်ားေထာင္းခနဲ ထလာ ၏။ ေလထု သည္ ေအးသေယာင္ ရွိ လာ၏။ ကြမ္းယာနံ႕မ်ား ေထာင္းခနဲထလာ၏။ ေခါင္းရွိ ဆံပင္ရင္းမ်ား ၾကက္သီးမ်ား ထကာ ေထာင္ သြား၏။
ထိုစဥ္ ဗဟိုကင္းမွ သံေခ်ာင္း ၆ ခ်က္္ေခါက္သံ ၾကားရသည္။ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၂ နာရီထိုးၿပီ။ ေျပာေနစဥ္ စစ္ေခြးတိုက္ မွ ေခြးအူသံမ်ား ထြက္ေပၚလာ၏။ ေအးစက္ေနေသာ ေလတစ္ေဝွ႕ကို သိသိသာသာခံစားရသည္။ ကြမ္းစားေနေသာ သူတစ္ဦးေရာက္လာသည့္ အလား ကြမ္းဝါးသံ၊ ကြမ္းနံ႕မ်ား ရ၏။ သို႕ေသာ္ မည္သည့္ အရိပ္အေယာင္ မွ် မျမင္ရ။ တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ဝါဒါဘုေက်ာ္ဦး၏ ဦးထုပ္ သည္ ေလမတိုက္ ဘဲ ေအာက္ သို႕ဖုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်၏။
"လာၿပီ၊ လာၿပီ၊ ေဆးလိပ္တိုက္မယ္" ဝါဒါကိုေက်ာ္ဦးက အေမွာင္ထဲသို႕ လွမ္းစကားေျပာ၏။ အေမွာင္ထဲတြင္ မည္သည့္ အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႕ရ။ ကိုေက်ာ္ဦးတစ္ေယက္ ရူးေနၿပီထင့္။ ဝါဒါေက်ာ္ဦးသည္ စီးကရက္ တစ္လိပ္မီးညႇိသည္။ ထို႕ေနာက္ တိုက္တံခါးဝ ဝင္းတိုင္အျမင့္တိုင္တြင္ တင္၍ "ကဲ... လာေသာက္ ကရင္မ၊ ငါ့ကို သတိေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ဟူ၍ အေမွာင္ထဲသို႕ၾကည့္ကာ ေျပာ၏။
ေခြးအူသံမ်ား ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႕သြားသည္။ ကြမ္းနံ႕မ်ား ရုတ္တရက္ျပင္းထန္လာသည္။ တင္ထားေသာ စီးကရက္ သည္ ေလေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဖြာလိုက္ေသာအခါ ရဲခနဲ ေဆးလိပ္ မီးေတာက္ေလာင္ျခင္းျဖစ္၏။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႕မ်ား မႈတ္ထုတ္လိုက္သကဲ့သို႕ အခိုးအေငြ႕ မ်ား ျဖာထြက္ေန သည္။ ပံုမွန္ မီးညွိ ပါက အေမႊးတိုင္ကဲ႕ သို႕သာ ေလာင္ကၽြမ္းမည္။ သို႕ေသာ္ ေဆးလိပ္ဖင္စီခံ မွ အေငြ႕ မ်ား လႈိင္ေနသည္။
ထိုျမင္ကြင္းမွာ ၾကက္သီးထဖြယ္ရာ။ "မေၾကာက္ပါ္နဲ႕၊ ကရင္မက ေဘာ္ဒါစိတ္ရွိပါတယ္၊ သူခင္တဲ့ ဝါဒါေတြ အိပ္ငိုက္ေန ရင္ ပထမလႈပ္ၿပီး သတိေပးတယ္၊ မႏိုးရင္ နားရင္းရိုက္ၿပီး သတိေပးတယ္၊ ခုတင္ေပၚ အိပ္ေနရင္ ေျခေထာက္ ကို ဆြဲရင္ဆြဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကန္ခ်တယ္၊ အဲဒီလိုသတိေပးတယ္" ထိုသို႕ ေျပာေနစဥ္ စီးကရက္ သည္ ဖြာမည့္သူ မရွိ့ဘဲ မီးၿငိမ္းသြားသည္။ ကရင္မ ကို တိုက္ထားေသာ ေဆးလိပ္အား ကိုေက်ာ္ဦးက သြားယူ လာ၏။ ထိုအခါ တြင္ ေဆးလိပ္အစီခံတြင္ သြားႏွင့္ကိုက္ထားေသာ အရာမ်ားကို ေတြ႕ရ၏။ ထိုေဆးလိပ္ တြင္ ကြမ္းယာဖတ္၊ ကြမ္းတံေတြး မ်ားေပေန၏။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်မေတြ႕ရဘဲ စီးကရက္ ကို ေသာက္သံုး သြားျခင္း ျဖစ္ေပ၏။
ဘႀကီးေအာင္ႏွင့္ ကရင္မ
ဘႀကီးေအာင္ဟု အမ်ားေခၚေသာ ရုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးေအာင္လြင္ ၏ အခန္းတံခါးကို ပိတ္ ထားေသာ ေသာ့ခေလာက္ သည္ ေလမတိုက္ဘဲ ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ျမည့္၍ လႈပ္၏။ ေထာင္တိုက္တံခါးေသာ့ တို႕သည္ နံရံကိုထြင္း၍ နံရံဘက္ တြင္ ေသာ့ခေလာက္ထားကာ ပိတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေသာ့ခေလာက္မ်ားသည္ လည္း အလြန္ႀကီးမား လွေပရာ လူတစ္ေယာက္လႈပ္ခါမွ သာလွ်င္ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာႏိုင္သည္။
"ျပန္ေတာ့ေလ၊ လာမေနာက္နဲ႕ေတာ့" ဟု လွမ္းေျပာသည္။ ေျပာကာမွ ေသာ့ခေလာက္အား ခါလႈပ္၏။ ထို႕ေနာက္ အသံေပ်ာက္သြားသည္။ ထပ္မံ၍ ေဆးလိပ္တို ကို မီးညွိကာ စကားေျပာေနစဥ္"အား" ဟူ၍ အသံနက္ႀက ီးႏွင့္ အလန္႕တၾကားထေအာ္ေသာ ဘႀကီးေအာင္အသံ ကို ၾကားရသည္။ " တပီလာ၊ ဘယ္ေဒၚေအာ္အီး" ဟူ၍ ႏႈတ္မွ အဆက္မျပတ္ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ဘႀကီးေအာင္အား အခန္းျပင္မွ ကိုေက်ာ္ဦး က ေရႏွင့္ ပက္ကာမွ အသံရပ္သြားသည္။ ဘႀကီးေအာင္ ကရင္လိုေျပာသံမ်ားကိုလည္း ၾကားရ၏။ အအိပ္ဆတ္သူ မ်ား ႏိုးလာ၏။
"ဘႀကီးေအာင္၊ ဘာျဖစ္တာလဲ" အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ရန္မ်ိဳးသိမ္းက လွမ္းေမး၏။ ၈၈ ခု မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား မ်ားအနက္ ေဆးေက်ာင္းသား ရန္မ်ိဳးသိမ္း သည္ ေဆးထိုးအပ္မကိုင္ဘဲ ဆရာဝန္ လုပ္မည္ ဟု ေႀကြးေၾကာ္ထားသည္။ တစ္တိုက္လံုး အားထားရေသာ ဆရာဝန္ေလာင္းလ်ာျဖစ္သည္။ " ေရာဂါမွန္သမွ် ပါရာေသာက္ ေပ်ာက္ ဟူ ၍ ပါရာစီတေမာ့တစ္ဖံု ကို တြင္တြင္သံုးေသာသူျဖစ္သည္။ ယခုလည္း အိပ္ရာမွ လန္႕ၿပီး ထေအာ္ေသာ ဘႀကီးေအာင္ အား ပါရာစီတေမာ့တိုက္ရန္ လွမ္းေအာ္သည့္ထင့္။
"ဘႀကီးေအာင္၊ ဘာေတြေအာ္ေနတာလဲ" ကရင္စာေတြ လာသင္ေနတာ အိပ္မက္ထဲမွာ" ဟု ဘႀကီးေအာင္ က ေျပာ၏။ ကရင္စကားမေျပာတတ္ေသာ ဘႀကီးေအာင္သည္ တပီလာအယ္ေဒၚ ေအာ္အီး ကို ေကာင္းေကာင္းေျပာေန ၏။ ကိုေက်ာ္ဦးက ကရင္စပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ပီလာဆိုတာ ကြမ္းစားခ်င္တယ္ လို႕ေျပာတာ ဟု ဘာသာျပန္သည္။ တပီလာ အယ္ေဒၚအီး လို႕ လာသင္ေနတာ။ "ကြမ္းစားခ်င္ရင္ ဒီလိုေအာ္"။ "ဘယ္သူ က လာသင္တာလဲ"ဟု ရန္ႀကီးက စပ္စပ္စုစုေမး၏။ "အရမ္းေျဖာင့္တဲ့ ကရင္မ လာသင္တာ"။ "ေၾသာ္.. ဒါမ်ား ဘ ာေအာ္စရာလိုလဲ" ဟု ေဘးမွ နားေထာင္ေနေသာ ဦးရဲေအာင္မင္းမွ ခပ္ရႊတ္ရႊတ္ေျပာ၏။ ကြမ္းစား မလားလို႕ေမးတယ္။ အိပ္ေနတာလာႏႈိး လို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္လွတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ကို ေတြရတယ္၊ စားခ်င္တာေပါ့လို႕ေျဖေတာ့ ကြမ္းစားခ်င္ရင္ ကရင္ လိုေျပာလို႕ တပီလာအယ္ေဒၚေအာ္အီး ဟု လိုက္ ရြတ္ခိုင္း၏။
လိုက္ရြတ္ေတာ့ သေဘာက်ၿပီးၿပဳံးျပသည္။ ရိုးရိုးၿပံဳးျပရံုသာမက လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သူ႕ေခါင္းကို လည္ပင္းရင္း က ျဖဳတ္ၿပီး လည္ျပတ္ႀကီးက ေသြးေတြ ပန္းထြက္လာတယ္။ နားရြက္ အနား ပါးစပ္ကပ္ၿပီး တပီလာ ဟု ေအာ္သည္။ လန္႕ၿပီး ထေအာ္ယူရတယ္။ အိပ္မက္က ေတာ္ေတာ္ဆန္းတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကရင္စကား တစ္လံုးေတာ့ တတ္သြားၿပီ။
ကြမ္းစကား တပီလာ
နံနက္မိုးေသာက္ ေရာက္ရွိေလေသာ ္"တပီလာအယ္ေဒၚေအာ္အီး" ဟူေသာ ကရင္လိုေျပာေသာ စကားသံကို ၾကား ရသည္။ သပိတ္ကဲ့သို႕ မည္ေမွာင္ေနေသာ အသားႏွင့္ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေထာင္ဝါဒါဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ ကုလားတစ္ဦးသည္ ကရင္ကဲ့သို႕ တပီလာအယ္ေဒၚေအာ္အီးဟူေသာ ကရင္စကားကို ပီသစြာေျပာ၍ ဘႀကီးေအာင္အား ကြမ္းယာ ၁ ထုပ္ လွမ္းေပး၏။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးေသာ ဝါဒါ တစ္ဦးျဖစ္သည္။
ညက ေထာင္ပိုင္ႀကီးကိုယ္တိုင္လွည့္လည္စစ္ေဆးခ်ိန္တြင္ ညတာဝန္ယူသူမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေနျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္ဒဏ္ အျဖစ္ ဗူးေပၚတင္ျခင္း ျပဳ၏။ ဝါဒါေလာကတြင္ ဗူးေပၚတင္ခံရေသာ အေျခအေနသည္ ဝါဒါတို႕ အတြက္ အလြန္ ဆိုးေသာ အေျခအေနျဖစ္၏။ ယခု သင္တန္းဆင္းဝါဒါအသစ္ မ်ားကို အေျပာင္းအလဲ ေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဝါဒါကုလားႀကီးသည္ ကရင္စကားလည္းမတတ္၊ ကြမ္းေရာင္း၍ စီးပြားရွာျခင္း လည္းမဟုတ္။ ထိုေန႕ တိုက္အဝင္အဝ ဗာဒံပင္ေအာက္တြင္ ကြမ္းထုပ္ ကို ေတြ႕လွ်င္ ေကာက္ယူ လိုက္ၿပီး ၁ တုိက္သို႕ေရာက္ရွိလာကာ အခန္း ၇ ေရွ႕တြင္ ရပ္၍ဘႀကီးေအာင္အား ကြမ္းထုပ္ လာ၍ ေပးျခင္းျဖစ္ ၏။ ဤအခန္း၌ ဘႀကီးေအာင္ ေနမွန္းလည္း မသိဘဲ တပီလာအယ္ေဒၚေအာ္အီး ဟု အလို အေလ်ာက္ေျပာ ၍ ေပးျခင္းျဖစ္၏။
ထို႕ေနာက္ ကြမ္းယာေပးၿပီးထြက္သြားေသာ ကုလားႀကီးေနာက္ေနာင္ ေတြ႕ျခင္းမရွိ၊ ထမင္းစားၿပီး ထိုေန႕ခင္း တြင္ တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္စက္ေနစဥ္" တပီလာအယ္ေဒၚေအာ္အီး"ဟူေသာ အသံေၾကာင့္ ႏိုးထလာသည္။ ဆံပင္ ကို ေနာက္သို႕လွန္ၿဖီးထားၿပီး ဗိုက္ပူပူ၊ပါးေဖာင္းေဖာင္း၊ ေရႊသြားေခါေခါႏွင့္ ဝါဒါဝတ္စံုကို ဝတ္ထားေသာ တရုတ္ႀကီးတစ္ဦး သည္ ဘႀကီးေအာင္ထံသို႕ ကြမ္းလာေပး၏။ "ေသဒဏ္ႀကိဳး သမားေတြ ေရခ်ိဳးတဲ႕ ကန္ေပါင္ေပၚ မွာ ကြမ္းထုပ္ ကို ေကာက္ယူၿပီးတာနဲ႕ ဒီကိုလာေပးရမယ္ဆိုတာ အလိုလိုသိေနတယ္၊ ေရာ့" ဟု ေပးကာ ထြက္သြား၏။
ထိုတရုတ္ဝါဒါႀကီးအား ေနာက္ေနာင္ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ဤသို႕ႏွင့္ ည ၉ နာရီ အိပ္ခ်ိန္တြင္ "တပီလာအယ္ေဒၚေအာ္အီး"ကို ၾကားရျပန္သည္။ ကုလားမဟုတ္၊ ကရင္မဟုတ္၊ တရုတ္လည္း မဟုတ္၊။ ေထာင္ေလာကတြင္ ဗႏၶဳလဟုလည္းေကာင္း၊ စံရစ္ဟူ၍လည္းေကာင္း အလြန္နာမည္ႀကီးေသာ ေထာင္မွဴးႀကီး ဦးစံရျဖစ္သည္။ ဦးစံရသည္။ အလြန္စည္းကမ္းႀကီးသည္။ အလြန္ျပႆနာရွာသည္။ အလြန္ ရစ္သည္။ ဦးစံရစ္ဟု အမည္တြင္ျခင္းသည္ မဆန္းလွ။ ကရင္လိုေျပာၿပီး ဘႀကီးေအာင္အား ကြမ္းေပး၏။ ေထာင္တြင္ ကြမ္းထာေတြ႕လွ်င္ပင္ ဘယ္သူေပးတာလဲ၊ ဘယ္ကရတာလဲ ဟု ျပႆနာရွာတတ္ေသာ ဦးစံရ လာေပးေသာေၾကာင့္ ဆန္း၏။
မိန္းေၾကးစားပြဲေပၚ မွာေတြ႕လို႕ ေကာက္ၿပီး ဒီကိုေပးရမယ္လို႕ အလိုလိုသိၿပီး လာေပးတာ" ဟု ေျပာကာ ထြက္သြား၏။ တိုက္သားမ်ားအားလံုး မအိပ္ႏိုင္ေတာ့။ တစ္ထုပ္ၿပီးတစ္ထုပ္ ၃ ႀကိ္မ္တိုင္တိုင္ ရရွိ ထားေသာေၾကာင့္ အလွ်ံပယ္ျဖစ္ေန၏။ ဗမာေဆး၊ ေဆးေမႊး၊ စစ္ကနယ္ႏွင့္ က်နစြာ ယာထားေသာ ကြမ္းယာ သည္ကား ၁ တိုက္တြင္ အားလံုး တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕စား၍ စားေကာင္းၾက၏။ ထံုးႏွင့္ ရွားေဆး က်က်နန စပ္ထားေသာေၾကာင့္ မစားတတ္ေသာသူပင္လွ်င္ ထံုးမေပါက္ ကြမ္းမနင္ဘဲ တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ဝါး၍ စားေကာင္းလွ၏။ "ဘႀကီးေအာင္ရဲ႕ ကရင္မ တယ္စြမ္းသကိုး" ဟု ေျပာၾကသည္။ "ဒီည လာရင္ ဘီယာေလး၊ ဘဲကင္ေလးေတာင္း ရေအာင္၊ ဘီယာ၊ ဘဲကင္ေလာက္မလုပ္ေနနဲ႕၊ ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ေလးပါ ေတာင္းမွ၊ ဆိုဒါ မရရင္ ေန၊ ေရခဲတံုး နဲ႕ဆိုရင္ on the rock ေပါ့" ကြမ္းတၿမဳံ႕ၿမံဳ႕ဝါး၍ ဦးရဲေအာင္က ဆိုျပန္သည္။ လူ႕အလို နတ္မလိုက္ႏိုင္ရင္သာ ရွိမယ္။ ကရင္မ ကေတာ့လိုက္ ႏိုင္မယ္ ထင္တယ္ဟူ၍ တစ္ဖန္ ေျပာၾကျပန္၏။
"ဘိုင္စကုတ္မင္းသမီး နဲ႕ တူသလား။ အေတာ္စတိုင္မုိက္တယ္။"ေဆာင္း" ရုပ္ရွင္ ကားထဲက မင္းသမီး စံရွားတင္ လုိ႔ကုိယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ မ်က္ႏွာဆင္တင္တင္။
ပီသုံးလုံး ကုိေသာင္ထုိက္ႏွင့္ ဘႀကီးေအာင္တုိ႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေမးေျဖသံကုိ အားလုံးက နားစြင့္ေနၾက၏။ ပီသုံးလုံး တြင္ ပါ၀င္သူအားလုံးတုိ႔သည္ "လက္၀ဲ၀ါဒီ ရုပ္၀ါဒ" စစ္စစ္ကုိိ လက္ခံယုံၾကည္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ တုိက္ခန္း တြင္ ေနထုိင္သူအားလံုးတို႕သည္ လက္ေတြ႕ရုပ္ဝါဒ ဆက္ႏႊယ္သူမ်ား၊ သိပၸံနည္းစနစ္ကို လက္ခံသူမ်ား လက္ေတြ႕သမား မ်ားျဖစ္သည္။ ေခတ္လူငယ္မ်ားလည္း ျဖစ္ေပရာ တေစၦသရဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ အယံုအၾကည္ မရွိသူမ်ားျဖစ္၏။
ယခုျဖစ္ရပ္တြင္ကာ စိတ္ထင္လို႕ပါဟူ၍ ေျပာရခက္ေန၏။ ဝါဒါေက်ာ္ဦး နားရင္းရိုက္ခံရသည္ မွာ ေသခ်ာလွသည္။ စီးကရက္ကို ေလတြင္ထားလ်က္ အစိခံမွ ကြမ္းဖတ္၊ သြားကိုက္ရၾ၊ ဘႀကီးေအာင္ အခန္းေသာ့ လႈပ္ျခင္း၊ ကြမ္းယာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရရွိျခင္းတို႕သည္ကာ ထူးျခားခ်က္ျဖစ္ေပသည္။
"သရဲ ဆိုတာရွိရင္ ေတြ႕ခ်င္လိုက္တာ" ဟူ၍ ရကထ ကိုတင္ဆန္းက စိတ္ခံစားခ်က္ကို ေျပာ၏။ ထိုညေန တစ္ခုလံုး တေစၦသရဲပံုျပင္မ်ား အျပန္အလွန္ ေျပာၾကသည္။ မေကာင္းဆိုးဝါး နာနာဘဝမွန္သမွ် ကိုယ္ထင္ျပၾကပါေစ ဟူ၍ အခန္းတိုင္း က ေတာင္းဆို၍ အိပ္ရာဝင္၏။ တေစၦသရဲတို႕ကို ေစာင့္ဆိုင္းၾက၏။ မိုးလင္းခါနီး မွ အိပ္စက္ၾက၏။
"ဟား..ဟား....ဟား.. ဟားး.... " ဟူ၍ စူးစူးဝါးဝါး ရယ္ေမာသံ ၾကာရေလေသာ္ အားလံုးရုတ္တရက္ ႏိုး၏။ တန္းစီးစိုးျမတ္ သည္ တစ္စံုတစ္ရာ ပူးကပ္စီးေနသကဲ့သို႕ မရပ္မနား စူးဝါးရယ္ကာေန၏။ ကိုေသာင္းထိုက္ အခန္းေရွ႕ တြင္ ရပ္၍ လက္ညိႇဳးထိုး၍ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ ရယ္ေမာသည္။ ထို႕ေနာက္ ရယ္ေမာျခင္း ကို ရုတ္တရက္ရပ္ကာ "တပီလာ" ဟူ၍ ၃ ခြန္းေအာ္ကာ ဘႀကီးေအာင္အခန္းတြင္ ကြမ္းယာထုပ္ေပး၍ ၁ တိုက္အတြင္း မွ ထြက္ခြာသြားသည္။
"စိုးျမတ္ႀကီး ဘာျဖစ္တာလဲ" ဟု အေစာင့္ဝါဒါမ်ားက ေခါင္းတယမ္းယမ္းႏွင့္ ေျပာ၏။ "သန္ဘက္ခါည လာခဲ့မယ္ လို႕ ကြမ္းယာထုပ္မွာ စာေရးထားတယ္" ဟု ဘႀကီးေအာင္က ကြမ္းထုပ္ေပၚမွ စာတိုကိုျပ၏။ "ဟာ... ဘယ္သူလာ မွာလဲ" "သရဲဆိုတာ စာမေရးတတ္ပါဘူး" "စိုးျမတ္ႀကီး ေရးထားတာေနမွာေပါ့" သန္ဘက္ခါ က်ရင္ ႏြားေဆးလိပ္ နဲ႕ ပဲေၾကာ္ဧည့္ခံမယ္" လို႕ အားလံုး တဟီးဟီး တဟားဟားႏွင့္ ဝိုင္းၾသဘာေပးၾက၏။
သရဲစီးခံရျခင္း
"အား" ဟူေသာ အသံနက္ႀကီးကို လူအေျမာက္အမ်ား ေအာ္ဟစ္သံူကို ၾကားဖူးသူ ရွိေကင္းရွိမည္။ သို႕ေသာ္ ရွားမည္။ သန္ဘက္ခါဟုဆိုေသာ ညတစ္ညတြင္ ထိုအသံကို တိုက္ ၁ တြင္ ရွိသူအားလံုးတို႕သည္ ၾကားလည္းၾကားဖူၾကသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေအာ္ဟစ္ၾကသည္။
စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္သံမ်ား အသံနက္ႀကီးနွင့္ မရပ္မနားေအာ္ဟစ္သံမ်ား တဝုန္းဝုန္းတဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ အသံ မ်ားေၾကာင့္ တစ္တိုက္လံုး ႏိုးထလာၾက၏။ "အေဆာင္ ၃ မွာ သရဲစီးလို႕" အေစာင့္ဝါဒါမ်ားက ေျပာသည္။
"အိပ္ခ်ိန္ လွဲ ထားမယ္၊ လွဲေနမယ္၊ လံုးဝမထနဲ႕" ဝါဒါမ်ား၏ အမိန္႕ေပးသံတို႕သည္ တိုက္ဝင္းအတြင္ ဆူညံေန ၏။ ေထာင္အတြင္း သရဲစီးျခင္းသည္ လြန္စြာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကင္း၏။ေခြးတစ္ေကာင္အူလွ်င္ တျခားေခြးမ်ား အူသကဲ့သို႕ အလားတူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ အသံနက္ႀကီးနွင့္ စတင္ေအာ္ေလေသာ္ အျခားလူမ်ားက လိုက္၍ ေအာ္သည္။ လူစိတ္ေပ်ာက္၍ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ထိုးႀကိတ္ရိုက္ႏွက္ၾကသည္။ သရဲစီးသည္ဟူေသာ စကား အတိုင္းျဖစ္သည္။ ႀကီးမားေသာ ဒဏ္ရၾအနာတရရသည့္တိုင္ အသက္ထိခိုက္ႏိုင္ေသာ အေနအထားအထိ ထိုးႀကိတ္ရိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ၾကကုန္သည္။ အိပ္ဆင္ဘာယာမ်ား၊ တန္းစီးဝါဒါမ်ား၊ အခန္းလူႀကီး မ်ား ထိန္းသိမ္း၍ မရေအာင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိသည္။
"ဟား....ဟား.... သန္ဘက္ခါည လာမယ္ဆိုၿပီး ၁ တိုက္လာမယ္ဆိုၿပီး ၃ တိုက္ကိုေရာက္ေနေလရဲ႕ "ကိုေသာင္းထိုက္က ေျပာ၏။ "အဲဒီသရဲ လိပ္စာ မွားလို႕ေနမွာေပါ့" ဟု ရန္ႀကီးကဝင္၍ ေနာက္ရႊတ္ရႊတ္ေျပာ၏။ ထိုစဥ္ " အား "ဟူေသာ အသံသည္ အေဆာင္ ၁ တြင္ ေပၚလာျပန္သည္။ "ဟာ.. ဒုကၡပဲ၊ ဆက္တိုက္ျဖစ္ေတာ့မယ္" ဝါဒါတို႕က ေျပာျပန္သည္။ ဤသို႕ သရဲစီးျခင္းမျဖစ္သည္မွာ ၾကာၿပီးျဖစ္ပါက အေဆာင္ မ်ား တစ္ခုမွ တစ္ခု ကူးစက္ကာ ျဖစ္တတ္၏။ ယခုည ၁၁ နာရီခန္႕သာ ရွိေသး၏။ တစ္ညတာ အတြက္ စိုးရိမ္ရေၾကာ္း ယါဒါမ်ားက ေျပာ၏။ အိပ္ေဆာင္မ်ား နံနက္ ၆ နာရီမွ စဖြင့္မည္ျဖစ္ေပရာ တိုက္အတြင္းမွ လူမ်ား အားလံုး မအိပ္ၾကေတာ့။ အားလံုးသတိႏွင့္ ထိုင္ေနၾကသည္။
အိပ္ခ်ိန္မအိပ္ပဲ အခ်င္းခ်င္း စကားတီးတိုးေျပာၾကသည္။ ထိုသို႕ျဖင့္ မနက္ ၃ နာရီခန္႕သို႕ေရာက္ေသာအခါ "ေတာ္ၾကာ မိုးလင္းေတာ့မွာ၊ ေထာင္မဖြင့္ရင္ေတာင္ ၄ နာရီဆို လင္းၿပီ" ကမၻာဦးအစ လူမ်ား ေနမင္းအလင္းေရာင္ ကို ေမွ်ာ္လင့္ကစား အလင္းေရာင္ကို ေတာင့္တၾကသည္။ အသံမ်ားလည္း မၾကား ရေတာ့။ မ်က္လံုးမ်ားေလးလံကာ အိပ္ခ်င္စိတ္လႊမ္းမိုးေနသည္။ အိပ္သူ အိပ္၊ ငိုက္သူ ငိုက္၊ သက္ေသာင့္ သက္သာ ေန၍ ေမွး ခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။
လက္တို႕၊ ေျခတို႕ လႈပ္၍မရ။ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ တက္နင္းထားသကဲ့သို႕ မ်က္လံုးဖြင့္ၾက့္ေသာအခါ ဖိနပ္ မပါေသာ ေျခတစ္စံု ကို ျမင္ရ၏။ အထက္သို႕ ေမာ့ၾကည့္ေလေသာ္ မ်က္လံုးၿပဴး၊ လွ်ာထြက္၊ ႀကိဳး တန္းလန္းႏွင့္ ေသေနေသာ လူေသေကာင္ႀကီး။ ေဘးမွလည္း မေကာင္းဆိုးဝါး ျငာသံေပး၍ တအူးအူး တအားအား မ်ားၾကားရ၏။ ရင္ဘတ္ေပၚမွ နင္းထားေသာ ေျခေထာက္တို႕သည္ ပိုမိုေလးလံလာ၏။ တစ္ကိုယ္ လံုး လႈပ္၍မရေတာ့။
"ကိုဇာႀကီး ဘာျဖစ္ေနတာလဲ" တစ္ေယာက္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ေမးသံၾကာရသည့္အခါမွ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ ညႇစ္ထုတ္ေနေသာ အားဟူးေသာ အသံထြက္လာ၏။ ထိုသို႕ႏိုးထေသာ အခ်ိန္တြင္လည္း တစ္တိုက္လံုးေထာင္ တစ္ခုလံုး ဆူညံေအာ္ဟစ္ေနၾက၏။ ဝါဒါမ်ားကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ မ်က္လံုးပိတ္၍ တအားအားဟစ္ေအာ္ၾက၏။ လက္ တြင္ ကိုင္ထားေသာ Gun Piperႏွင့္ သံတိုင္မ်ားကို တဂ်မ္းဂ်မ္းရိုက္၏။ အေတာ္အတန္ ေအာ္ဟစ္ၾကၿပီး အသံမ်ား ကို ရပ္လိုက္၏။ အိပ္မက္ဆိုးမွ ႏိုးလာၾက၏။
"လူမည္းႀကီး လာခြလို႕" ရန္မ်ိဳးသိမ္းက ေျပာ၏။
"လည္ပင္းလာညႇစ္လို႕" တင္ဆန္းကေျပာ၏။
"ေျခေထာက္လာဆြဲလို႕" ျမေအးက ေျပာ၏။
"လက္ျပတ္အမည္းႀကီး လည္ပင္းလာညႇစ္လို႕" ဟု ကိုေသာင္းထိုက္က ေျပာ၏။
အားလံုး အိပ္မက္ဆိုး ကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ျမင္မက္ျခင္းျဖစ္ေပ၏။ နံနက္ ၄ နာရီ အေက်ာ္တြင္ မလင္းသည့္ အျပင္ ပို၍ေမွာင္သေယာင္ လဝင္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေနသည္လည္း ထြက္မလာ။ မိုးေကာင္းကင္တြင္ ၾကယ္စင္ အလင္းမ်ားတိမ္ဖံုးေန၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ နံနက္လင္းခါနီးျဖစ္၍ ျပန္အိပ္ရင္ ေခ်ာက္ခ်ားေနၾက၏။ အားလံုးေမွးခနဲ ျဖစ္ သြားျပန္၏။
"အား" ဟူေသာ အသံနက္ႀကီးသည္ ကိုေသာင္းထိုက္ အခန္းမွ စူးစူးဝါးဝါး အသံမ်ားျဖစ္ေန၏။
တိုက္ ၁ ဘက္ ၿငိမ္က်ေနၿပီ ျဖစ္၏။
"ကိုေသာင္းထိုက္ အိုေကလား" ဟု ဝါဒါမ်ားက ေမး၏။ "ကုပ္ေပၚေအးစက္စက္ႀကီးခြစီးေနလို႕"
ကိုေသာင္းထိုက္ေျပာ၏။ ဝါဒါမ်ားက ကိုေသာင္းထိုက္ အခန္းဝတြင္ ထိုင္ေန၏။
"ေဂ်ာင္း...ေဂ်ာင္း.. ရႈိက္တန္၊ ရႈိက္တန္" အခန္း ၂ အီစမန္က ကုလားလို ထေအာ္၏။ "ကိုအီစမန္ ဘာျဖစ္ တာလဲ" "အေပါက္ဝကေန အေငြ႕တန္းႀကီး ဝင္လာတယ္၊ ရႈိက္တန္ သရဲ မိန္းမျဖစ္တယ္။ အရိပ္ ကေန ျဖစ္လာတယ္"
"အားရိုးရိုး အလႅာ"ဟူ၍ ဘုရားတကာေျပာ၏။ မုိးေသာက္ခါနီးသည္အထိ အခန္းအတြင္း အရိပ္ျမင္သူ ျမင္၊ အေကာင္ျမင္ သူ ျမင္၊ အကိုင္ခံရသူ ခံရႏွင့္ တေစၦသရဲျမင္ဖူးခ်င္သူမ်ားအား ဆႏၵျဖည့္ေလေတာ့သည္။
"ဣတိပိေႆာ" ရြတ္ေနေသာ တင္ဆန္းအား ပါးစပ္ကို အေမြးထူထဲေနေသာ လက္တစ္စံုက လာေရာက္ပိတ္ ၏။ ေရာင္နီပ်ိဳးခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ အားလံုးၿငိမ္သြား၏။ ထူးျခားခ်က္သည္ကား ၿပံဳးခိ်ဳသည္ သရဲသဘက္ မေကာင္းဆိုးဝါး ၏ ေျခာက္လွန္႕ျခင္းကိုလည္း မႀကံဳ၊ အိပ္က္ဆိုးလည္း မရ၊ ေအာ္လည္းမေအာ္၊ ေအးခ်မ္း ပကတိရွိသည့္အျပင္ အျခားအခန္းမ်ား ဆိုးဆိုးဝါးဝါးျဖစ္ေနသည္မ်ားကို လိုက္လံအားေပးကူညီသည္။
အေၾကာင္းသည္ကား ၿပံဳးခ်ိဳသည္ ပန္းခ်ီဝါသနာပါသူျဖစ္ေပရာ အခန္းနံရံအတြင္ ဘုရားပံုေတာ္မ်ားေရးဆြဲ ထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
"ကိုၿပံဳးခိ်ဳ ဘုရားပံုလာဆြဲေပးပါ" လို႕ ကိုေသာင္းထိုက္က စ၍ေတာင္းဆိုသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ေနာက္ေနာင္တြင္ အျခားအေဆာင္ တိုက္မ်ားတြင္သာ သရဲစီးခံရျခင္းမ်ားျဖစ္၍ တိုက္ ၁ တြင္ နာနာဘာဝေဘးမွ လြတ္၏။
သို႕ေသာ္ ဘႀကီးေအာင္ လည္း တပီလာကြမ္း ႏွင့္ ေဝးရေလေတာ့သည္။ မ်ားမၾကာမီ သတင္းၾကားရသည္မွာ ကရင္မ သည္ တိုက္ ၃ တြင္ ေနထိုင္ေသာ ဆရာမင္းသိခၤ ထံ ေျခဦးလွည့္ေနေၾကာင္း သိရွိရသည္။
ခ်မ္းေျမ႕ေမတၱာ တံု႕ျပန္ ပါသည္။
စံ - ဇာဏီဘို
ရယ္စရာ မဂၢဇင္း ၂၀၁၂၊ ဂ်ဴလိုင္
.
စကားနည္းေသာ ၿပံဳးခ်ိဳ သည္ ပန္းခ်ီေတာ္၏။ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီ၌ လြန္စြာလက္ရာေျမာက္၏။ အုတ္နီခဲကို ထုေထာင္း ၍ အမႈန္႕ၿပဳကာ ေရႏွင့္ ေဖ်ာ္၍ ပန္းခီဆြဲရန္ ေရေဆးကို ၿပဳလုပ္၍ တံျမက္စည္းရိုးမွ တုတ္တံကို အဖ်ားထု ေျခဖြာ၍ ပန္းခ်ီစုတ္တံျပဳကာ ေထာင္အတြင္း အုပ္နံရံတို႕၌ ဘုရားပံုေတာ္ကို က်က်နနေရးဆြဲသည္။ ၿပံဳးခ်ိဳ ၏ နံရံေဆးေရး ေမာ္ဒန္ဂရက္ဖတီဖီလင္ ကို တိုက္(၁)တြင္ ရွိေသာ သူတို႕အားလံုး ျမတ္ႏိုးစြာ ခံစားၾကကုန္ သည္။ အခန္းတိုင္း တြင္ ၿပဳံးခ်ိဳ၏ လက္ရာအား အျမတ္တႏိုး ရွိခိုးဦးခ်ၾကကုန္သည္။
ၿပံဳးခ်ိဳသည္ ဥေရာပရီးေနးဆက္ေခတ္မွ နံရံေဆးပန္ခ်ီပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေစ၊ ပုဂံေခတ္ နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေစ၊ ေသဆံုး၍ လူဝင္စားဘဝျဖင့္ ၈၈ ေက်ာင္းသား မ်ိဳးဆက္သစ္ ျဖစ္ေပၚလာသည္ ထင့္။ တိုက္(၁) အခန္းေပါက္ေစ႕ တြင္ ၿပံဳးခ်ိဳ၏ ဘုရားပံုေတာ္ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီတို႕ လက္ရာေျမာက္စြာ ရွိ၏။ ေန႕ခင္းေစာင့္ေသာ ဝါဒါတို႕ထံ လိုင္းဝင္၍ အခန္းခ်င္းလဲကာ ကိုယ့္အခန္း ၿပံဳးခ်ိဳဝင္၊ ၿပံဳးခ်ိဳ အခန္းကို ဝင္ျခင္းျပဳကာ နံရံပန္းခ်ီ တို႕ကို စြန္႕စြန္႕စားစား ေရးဆြဲရျခင္းတည္။ ဘုရားပံုေတာ္ပန္းခ်ီကားတစ္ခုအား အေႏွာင့္ အယွက္ မရွိ ေရးဆြဲရက ၂ ရက္ခန္႕ၾကာ၏။ ရွိက ၃၊ ၄ ရက္ခန္႕ၾကာ၏။ အခန္း၏ အတြင္းမ်က္ႏွာစာ တစ္ေပါက္ တည္းေသာ သံတံခါးဝေဘးနံရံ တြင္ ဘုရားပံုေတာ္ ပန္းခ်ီကို ေရးဆြဲၾကကုန္သည္။
အခန္း၏ အျခားေနရာတြင္ ေရးဆြဲပါက အခန္းျပင္ပမွ ျမင္ႏိုင္သည္။ ထိုေနရာသည္ သာ မ်က္ကြယ္ရာျဖစ္သည္။ ၁ တိုက္ သည္ ၁၀(က) အထိန္းသိမ္းခံမ်ားထားရွိေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးသမားမ်ား လည္း ပါ၏။ ေဒၚလာေလာကမွ အီစမန္ ႏွင့္ ဒါ ဝတ္က်င္ဝါလား တို႕၏ အခန္းတြင္ကာ ၿပံဳးခ်ိဳ၏ လက္ရာကို တမူ ထူးစြာ ေတြ႕ ရမည္။ မီးေသြးခဲမႈန္႕ကို အမည္းေရာင္၊ အုတ္နီခဲမႈန္႕ကို အနီေရာင္၊ မဲနယ္မႈန္႕ အျပာေရာင္ တို႕ကို ေရာယွက္ကာ အစၥလာမ္ တို႕ထားရွိေသာ မကၠာပံုေက်ာက္တံုးမည္းႀကီးပံုကို က်က်နနေရးဆြဲထား၏။ ဤသို႕ ၁ တိုက္ တြင္ ေနထိုင္သူတို႕ ဘာသာတရားကိုင္း႐ႈိင္းျခင္း၊ ဘာသာတရား ကို တေလးတစားကိုးကြယ္၊ အနီးကပ္ ပူေဇာ္ၾကျခင္းသည္ကား ကရင္မ ေၾကာင့္တည္း။
ကရင္မ သည္ ဆံတိုကုပ္ဝဲ အထက္ေအာက္ အျဖဴေရာင္ဝမ္းဆက္ဝတ္ေလ့ရွိသည္။ ရက္ေစ့အကႌ် ခပ္ပြပြ ဝတ္လင့္ ကစား ေၾကာ့ရွင္း ၏။ ထဘီကို ခပ္က်ပ္က်ပ္ဆြဲ၍ ေျခ္သလံုးသားေပၚေအာင္ ဝတ္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ေခတ္ဦး စတိုင္ ေျခသလံုးေပၚ စတိုင္ ဝတ္၏။ စတူဒီယိုေခတ္ဦး တကၠသိုလ္ ထြန္းေနာင္ ေတးသီခ်င္းမ်ားထဲမွာ ဆံတို ကုပ္ဝဲပံုျဖစ္၏။ ခါးေသးေသး၊ ဝမ္းခ်ပ္ခ်ပ္၊ တင္ရင္အလွ ျပည့္ၿဖိဳးလွပ ၏။ သန္စြမ္းနက္ေမွာင္ေသာ ကုပ္ဝဲဆံပင္၊ ထူထဲေသာ မ်က္ခံုး၊ ဝါဝင္းေသာ အသားအေရႏွင့္ အရြယ္လတ္ မိန္းမသား တစ္ဦးပင္ျဖစ္လင့္ကစား ရႊန္းသစ္ႏုပ်ိဳျခင္းႏွင့္ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ရွိသည္။
ကြမ္းကို မျပတ္တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕စားသူျဖစ္ေလရကား၊ လွပေသာ ႏႈတ္ခမ္း တို႕သည္ ကြမ္းဖတ္၊ ကြမ္းေၾကးေအာက္၌ နီေစြးေစြး ရွိ၏။ ခံတြင္း ဟ လိုက္လွ်င္ ရဲဗေတာင္း ခတ္ေနေသာ ခံတြင္းႏွင့္ လွ်ာ၊ ကြမ္းခ်ိဳးတက္၍ ရဲရဲနီေသာ သြားႏွင့္ျဖစ္၏။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ဆြဲေဆာင္မႈတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေပသည္။ အင္းစိန္ေထာင္ဝင္းအတြင္း ေန႕မေရြးညမေရြး အခ်ိန္ကာလ မေရြး တံခါးမရွိ ဓားမရွိသြားလာ၏။ ေန႕အခါ၌ ေတြ႕ရန္ ခက္ခဲသည္။ ညအခါ၌သာလွ်င္ အသြားအလာ မ်ားသည္။ ျမင္ေတြ႕ရန္ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။ ေတြ႕ဖူးသူတို႕ ေသြးပ်က္ျခင္း၊ အရူးအမူး ျဖစ္ျခင္းမ်ားႀကံဳသည္။ နာနာဘာဝ သရဲမပင္ျဖစ္လင့္ကစား ဥစၥာေစာင့္မမ်ားကဲသို႕ လွပကာ လူသား တို႕၏ ဝိညာဥ္လိပ္ျပာ ကို ဆြဲခါလႈပ္ခတ္ႏိုင္စြမ္းရွိသူျဖစ္သည္။ ေတြ႕ဖူးေသာ သူမ်ားအနက္ ၁ တိုက္တြင္ေန ထိုင္ေသာ ကိုေသာင္းထိုက္ ရူးသြပ္မတတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရုပ္ရွင္မင္းသား ေအာင္လြင္ သည္ ကား ေသြးလည္း မပ်က္၊ အရူးအမူး လည္း မဟုတ္သည့္အျပင္ ေထာင္အတြင္း ၌ ရွားပါးလွသည့္ ကြမ္းယာ ကိုပင္ ပံုမွန္ေပးကာ စားသံုးေစျခင္းျပဳေလ၏။
နားရင္းရိုက္ခံရေသာ ဝါဒါ
ဝါဒါကိုေက်ာ္ဦး သည္ ေမြးရာပါ ႏွာေခါင္းတြင္ ဘုႀကီးပါေသာေၾကာင့္ အမ်ားက ဘုေက်ာ္ဦးဟူ၍ ေခၚသည္။ ထိုကာလ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ တြင္ သမၼတေဂ်ာ့ဘြတ္စီနီယာမွ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ျဖစ္ေပရာ ၄င္းအားေဂ်ာ့ဘု ဟူ၍လည္း ေခၚယူၾက ကုန္သည္။ အလြန္အအိပ္ႀကီးေသာသူျဖစ္သည္။ ညကင္းေစာင့္ေသာ အခါမ်ားတြင္ အိပ္ေနေသာေၾကာင့္ အျပစ္ေပးခံရေလ့ရွိသည္။ ယခုလည္း တခူခူႏွင့္ ထုိင္ခံုေပၚထိုင္ လ်က္အိပ္ေမာ က်ေနစဥ္ ေျဖာင္းခနဲ လက္ဝါးႏွင့္ျဖတ္ရိုက္ခံရ၍ ဝါဒါဘုေက်ာ္ဦး အိပ္ငိုက္ေနရာမွ ထိုင္ခံုေပၚ မွအား ခနဲ ျပဳတ္က် သြားသည္။
ကုပ္ပိုး ကို ပြတ္၍ ထလာသည္။ ဝုန္းခနဲအသံေၾကာင့္ "ဆရာဘု ဘာျဖစ္တာလဲ"ႏိုးလာေသာ စံ-ဇာဏီဘို က ေမးေလေသာ္ "ကရင္မ လာရုိက္တာ၊၊ ကိုဇာႀကီး ျ့ပန္အိပ္ေန၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကင္းစစ္ဖို႕ လွည့္လာလိမ့္ မယ္" ဝါဒါဘုေက်ာ္ဦး က ယူနီေဖာင္းကိုဆင္ယင္၍ ဘြတ္ဖိနပ္ႀကိဳး ျပန္ခ်ည္၏။ ဦးထုပ္ေဆာင္း၏။ Gun Pipe (နံပါတ္တုတ္)ကို ကိုင္၍ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ကင္းေစာင့္ေသာ စတိုင္ယူေန၏။ မၾကာမီ ေျခသံမ်ား ၾကးရ၏။ အေလးျပဳသံ ကိုလည္းၾကားရ၏။ "သတိ"ဟူေသာ အသံမ်ားနွင့္အတူ လိုက္လံစစ္ေဆး၍ အခန္းအတြင္းမ်ား မီးမ်ား ပိတ္ မပိတ္ စစ္ေဆးၾကကုန္၏။ ဝါဒါညေစာင့္မ်ားကိုလည္း ဝတ္စံု ျပည့္၊ မျပည့္၊ ႏိုးႏိုးၾကားၾကားရွိ၊ မရွိ စစ္ေဆး၏။ ေထာင္ပိုင္ႀကီးကိုယ္တိုင္ လိုက္လံစစ္ေဆးျခင္း ျဖစ္သည္။
၁ တိုက္အေျခအေနမ်ား စစ္ေဆး၍ ေက်နပ္စြာထြက္ခြာသြားေသာ ေထာင္ပိုင္ႀကီးဦးထြန္းထြန္းက "ေက်ာ္ဦး မင္း ကံေကာင္းတယ္၊ ဟိုဘက္တိုက္က ေကာင္ေတြ အိပ္ေနၾကလို႕ ဒီေကာင္ေတြျပႆနာပဲ"။ ဦးထြန္းထြန္းက ဝါဒါေက်ာ္ဦး ကို ခ်ီးမႊမ္း၍ "ဇင္ဇင္း" စီးကရက္တစ္ဘူး ေပးသြား၏။ သူ တာဝန္ယူေသာ ၁ တိုက္ တြင္ ျပႆနာ မရွိျခင္းအတြက္ အေတာ္ဝမ္းေျမာက္ေန၏။
"ကိုဇာႀကီး ေရာ့" ေထာင္မွဴးထြက္သြားသည့္နွင့္ ဝါဒါေက်ာ္ဦး လာေရာက္ေဆးလိပ္တိုက္သည္။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ စံ-ဇာဏီဘို ကို ေဆးလိပ္တိုက္၏။ ထိုေခတ္ကာလတြင္ ဒူးယား၊ ခေပါင္းေဆးလိပ္ တို႕ ေခတၱေပ်ာက္၍ "ဇင္ဇင္း"အမည္ရွိေသာ တရုတ္စီးကရက္ လြန္စြာေခတ္စား ၏။ ေဆးစပ္ေကာင္း ၏။ ခပ္ျပင္းျပင္းျဖစ္ ၍ လူႀကိဳက္မ်ား၏။
"ဒါနဲ႕ ေျပာပါဦး ဆရာဘု၊ အခုနက ဘယ္သူလာႀကီး နားရင္းရိုက္ၿပီး ႏိုးတာလဲ" "ကရင္မ လာသတိေပးတာ" ဘယ္က ကရင္မ လဲ ဒီတိုက္ထဲ ညဘက္ႀကီး မိန္းမ ဝင္လို႕ရမွာလဲ" "ကရင္မဆိုတာ လူမိန္းမ မွ မဟုတ္တာ၊ သရဲမေလ၊ ဘယ္သူျမင္မလဲ၊ ကရင္မကိုျမင္ရင္ ဖ်ားသြားမယ္၊ ေရေရလည္လည္မိုက္တာ" အစခ်ီ၍ ကရင္မ၏ အလွ ကို စာဖြဲ႕ေနစဥ္ ၾကက္သီးျဖန္းခနဲထသြား၏။ ကြမ္းယာနံ႕မ်ားေထာင္းခနဲ ထလာ ၏။ ေလထု သည္ ေအးသေယာင္ ရွိ လာ၏။ ကြမ္းယာနံ႕မ်ား ေထာင္းခနဲထလာ၏။ ေခါင္းရွိ ဆံပင္ရင္းမ်ား ၾကက္သီးမ်ား ထကာ ေထာင္ သြား၏။
ထိုစဥ္ ဗဟိုကင္းမွ သံေခ်ာင္း ၆ ခ်က္္ေခါက္သံ ၾကားရသည္။ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၂ နာရီထိုးၿပီ။ ေျပာေနစဥ္ စစ္ေခြးတိုက္ မွ ေခြးအူသံမ်ား ထြက္ေပၚလာ၏။ ေအးစက္ေနေသာ ေလတစ္ေဝွ႕ကို သိသိသာသာခံစားရသည္။ ကြမ္းစားေနေသာ သူတစ္ဦးေရာက္လာသည့္ အလား ကြမ္းဝါးသံ၊ ကြမ္းနံ႕မ်ား ရ၏။ သို႕ေသာ္ မည္သည့္ အရိပ္အေယာင္ မွ် မျမင္ရ။ တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ဝါဒါဘုေက်ာ္ဦး၏ ဦးထုပ္ သည္ ေလမတိုက္ ဘဲ ေအာက္ သို႕ဖုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်၏။
"လာၿပီ၊ လာၿပီ၊ ေဆးလိပ္တိုက္မယ္" ဝါဒါကိုေက်ာ္ဦးက အေမွာင္ထဲသို႕ လွမ္းစကားေျပာ၏။ အေမွာင္ထဲတြင္ မည္သည့္ အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႕ရ။ ကိုေက်ာ္ဦးတစ္ေယက္ ရူးေနၿပီထင့္။ ဝါဒါေက်ာ္ဦးသည္ စီးကရက္ တစ္လိပ္မီးညႇိသည္။ ထို႕ေနာက္ တိုက္တံခါးဝ ဝင္းတိုင္အျမင့္တိုင္တြင္ တင္၍ "ကဲ... လာေသာက္ ကရင္မ၊ ငါ့ကို သတိေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ဟူ၍ အေမွာင္ထဲသို႕ၾကည့္ကာ ေျပာ၏။
ေခြးအူသံမ်ား ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႕သြားသည္။ ကြမ္းနံ႕မ်ား ရုတ္တရက္ျပင္းထန္လာသည္။ တင္ထားေသာ စီးကရက္ သည္ ေလေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဖြာလိုက္ေသာအခါ ရဲခနဲ ေဆးလိပ္ မီးေတာက္ေလာင္ျခင္းျဖစ္၏။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႕မ်ား မႈတ္ထုတ္လိုက္သကဲ့သို႕ အခိုးအေငြ႕ မ်ား ျဖာထြက္ေန သည္။ ပံုမွန္ မီးညွိ ပါက အေမႊးတိုင္ကဲ႕ သို႕သာ ေလာင္ကၽြမ္းမည္။ သို႕ေသာ္ ေဆးလိပ္ဖင္စီခံ မွ အေငြ႕ မ်ား လႈိင္ေနသည္။
ထိုျမင္ကြင္းမွာ ၾကက္သီးထဖြယ္ရာ။ "မေၾကာက္ပါ္နဲ႕၊ ကရင္မက ေဘာ္ဒါစိတ္ရွိပါတယ္၊ သူခင္တဲ့ ဝါဒါေတြ အိပ္ငိုက္ေန ရင္ ပထမလႈပ္ၿပီး သတိေပးတယ္၊ မႏိုးရင္ နားရင္းရိုက္ၿပီး သတိေပးတယ္၊ ခုတင္ေပၚ အိပ္ေနရင္ ေျခေထာက္ ကို ဆြဲရင္ဆြဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကန္ခ်တယ္၊ အဲဒီလိုသတိေပးတယ္" ထိုသို႕ ေျပာေနစဥ္ စီးကရက္ သည္ ဖြာမည့္သူ မရွိ့ဘဲ မီးၿငိမ္းသြားသည္။ ကရင္မ ကို တိုက္ထားေသာ ေဆးလိပ္အား ကိုေက်ာ္ဦးက သြားယူ လာ၏။ ထိုအခါ တြင္ ေဆးလိပ္အစီခံတြင္ သြားႏွင့္ကိုက္ထားေသာ အရာမ်ားကို ေတြ႕ရ၏။ ထိုေဆးလိပ္ တြင္ ကြမ္းယာဖတ္၊ ကြမ္းတံေတြး မ်ားေပေန၏။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်မေတြ႕ရဘဲ စီးကရက္ ကို ေသာက္သံုး သြားျခင္း ျဖစ္ေပ၏။
ဘႀကီးေအာင္ႏွင့္ ကရင္မ
ဘႀကီးေအာင္ဟု အမ်ားေခၚေသာ ရုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးေအာင္လြင္ ၏ အခန္းတံခါးကို ပိတ္ ထားေသာ ေသာ့ခေလာက္ သည္ ေလမတိုက္ဘဲ ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ျမည့္၍ လႈပ္၏။ ေထာင္တိုက္တံခါးေသာ့ တို႕သည္ နံရံကိုထြင္း၍ နံရံဘက္ တြင္ ေသာ့ခေလာက္ထားကာ ပိတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေသာ့ခေလာက္မ်ားသည္ လည္း အလြန္ႀကီးမား လွေပရာ လူတစ္ေယာက္လႈပ္ခါမွ သာလွ်င္ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာႏိုင္သည္။
"ျပန္ေတာ့ေလ၊ လာမေနာက္နဲ႕ေတာ့" ဟု လွမ္းေျပာသည္။ ေျပာကာမွ ေသာ့ခေလာက္အား ခါလႈပ္၏။ ထို႕ေနာက္ အသံေပ်ာက္သြားသည္။ ထပ္မံ၍ ေဆးလိပ္တို ကို မီးညွိကာ စကားေျပာေနစဥ္"အား" ဟူ၍ အသံနက္ႀက ီးႏွင့္ အလန္႕တၾကားထေအာ္ေသာ ဘႀကီးေအာင္အသံ ကို ၾကားရသည္။ " တပီလာ၊ ဘယ္ေဒၚေအာ္အီး" ဟူ၍ ႏႈတ္မွ အဆက္မျပတ္ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ဘႀကီးေအာင္အား အခန္းျပင္မွ ကိုေက်ာ္ဦး က ေရႏွင့္ ပက္ကာမွ အသံရပ္သြားသည္။ ဘႀကီးေအာင္ ကရင္လိုေျပာသံမ်ားကိုလည္း ၾကားရ၏။ အအိပ္ဆတ္သူ မ်ား ႏိုးလာ၏။
"ဘႀကီးေအာင္၊ ဘာျဖစ္တာလဲ" အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ရန္မ်ိဳးသိမ္းက လွမ္းေမး၏။ ၈၈ ခု မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား မ်ားအနက္ ေဆးေက်ာင္းသား ရန္မ်ိဳးသိမ္း သည္ ေဆးထိုးအပ္မကိုင္ဘဲ ဆရာဝန္ လုပ္မည္ ဟု ေႀကြးေၾကာ္ထားသည္။ တစ္တိုက္လံုး အားထားရေသာ ဆရာဝန္ေလာင္းလ်ာျဖစ္သည္။ " ေရာဂါမွန္သမွ် ပါရာေသာက္ ေပ်ာက္ ဟူ ၍ ပါရာစီတေမာ့တစ္ဖံု ကို တြင္တြင္သံုးေသာသူျဖစ္သည္။ ယခုလည္း အိပ္ရာမွ လန္႕ၿပီး ထေအာ္ေသာ ဘႀကီးေအာင္ အား ပါရာစီတေမာ့တိုက္ရန္ လွမ္းေအာ္သည့္ထင့္။
"ဘႀကီးေအာင္၊ ဘာေတြေအာ္ေနတာလဲ" ကရင္စာေတြ လာသင္ေနတာ အိပ္မက္ထဲမွာ" ဟု ဘႀကီးေအာင္ က ေျပာ၏။ ကရင္စကားမေျပာတတ္ေသာ ဘႀကီးေအာင္သည္ တပီလာအယ္ေဒၚ ေအာ္အီး ကို ေကာင္းေကာင္းေျပာေန ၏။ ကိုေက်ာ္ဦးက ကရင္စပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ပီလာဆိုတာ ကြမ္းစားခ်င္တယ္ လို႕ေျပာတာ ဟု ဘာသာျပန္သည္။ တပီလာ အယ္ေဒၚအီး လို႕ လာသင္ေနတာ။ "ကြမ္းစားခ်င္ရင္ ဒီလိုေအာ္"။ "ဘယ္သူ က လာသင္တာလဲ"ဟု ရန္ႀကီးက စပ္စပ္စုစုေမး၏။ "အရမ္းေျဖာင့္တဲ့ ကရင္မ လာသင္တာ"။ "ေၾသာ္.. ဒါမ်ား ဘ ာေအာ္စရာလိုလဲ" ဟု ေဘးမွ နားေထာင္ေနေသာ ဦးရဲေအာင္မင္းမွ ခပ္ရႊတ္ရႊတ္ေျပာ၏။ ကြမ္းစား မလားလို႕ေမးတယ္။ အိပ္ေနတာလာႏႈိး လို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္လွတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ကို ေတြရတယ္၊ စားခ်င္တာေပါ့လို႕ေျဖေတာ့ ကြမ္းစားခ်င္ရင္ ကရင္ လိုေျပာလို႕ တပီလာအယ္ေဒၚေအာ္အီး ဟု လိုက္ ရြတ္ခိုင္း၏။
လိုက္ရြတ္ေတာ့ သေဘာက်ၿပီးၿပဳံးျပသည္။ ရိုးရိုးၿပံဳးျပရံုသာမက လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သူ႕ေခါင္းကို လည္ပင္းရင္း က ျဖဳတ္ၿပီး လည္ျပတ္ႀကီးက ေသြးေတြ ပန္းထြက္လာတယ္။ နားရြက္ အနား ပါးစပ္ကပ္ၿပီး တပီလာ ဟု ေအာ္သည္။ လန္႕ၿပီး ထေအာ္ယူရတယ္။ အိပ္မက္က ေတာ္ေတာ္ဆန္းတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကရင္စကား တစ္လံုးေတာ့ တတ္သြားၿပီ။
ကြမ္းစကား တပီလာ
နံနက္မိုးေသာက္ ေရာက္ရွိေလေသာ ္"တပီလာအယ္ေဒၚေအာ္အီး" ဟူေသာ ကရင္လိုေျပာေသာ စကားသံကို ၾကား ရသည္။ သပိတ္ကဲ့သို႕ မည္ေမွာင္ေနေသာ အသားႏွင့္ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေထာင္ဝါဒါဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ ကုလားတစ္ဦးသည္ ကရင္ကဲ့သို႕ တပီလာအယ္ေဒၚေအာ္အီးဟူေသာ ကရင္စကားကို ပီသစြာေျပာ၍ ဘႀကီးေအာင္အား ကြမ္းယာ ၁ ထုပ္ လွမ္းေပး၏။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးေသာ ဝါဒါ တစ္ဦးျဖစ္သည္။
ညက ေထာင္ပိုင္ႀကီးကိုယ္တိုင္လွည့္လည္စစ္ေဆးခ်ိန္တြင္ ညတာဝန္ယူသူမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေနျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္ဒဏ္ အျဖစ္ ဗူးေပၚတင္ျခင္း ျပဳ၏။ ဝါဒါေလာကတြင္ ဗူးေပၚတင္ခံရေသာ အေျခအေနသည္ ဝါဒါတို႕ အတြက္ အလြန္ ဆိုးေသာ အေျခအေနျဖစ္၏။ ယခု သင္တန္းဆင္းဝါဒါအသစ္ မ်ားကို အေျပာင္းအလဲ ေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဝါဒါကုလားႀကီးသည္ ကရင္စကားလည္းမတတ္၊ ကြမ္းေရာင္း၍ စီးပြားရွာျခင္း လည္းမဟုတ္။ ထိုေန႕ တိုက္အဝင္အဝ ဗာဒံပင္ေအာက္တြင္ ကြမ္းထုပ္ ကို ေတြ႕လွ်င္ ေကာက္ယူ လိုက္ၿပီး ၁ တုိက္သို႕ေရာက္ရွိလာကာ အခန္း ၇ ေရွ႕တြင္ ရပ္၍ဘႀကီးေအာင္အား ကြမ္းထုပ္ လာ၍ ေပးျခင္းျဖစ္ ၏။ ဤအခန္း၌ ဘႀကီးေအာင္ ေနမွန္းလည္း မသိဘဲ တပီလာအယ္ေဒၚေအာ္အီး ဟု အလို အေလ်ာက္ေျပာ ၍ ေပးျခင္းျဖစ္၏။
ထို႕ေနာက္ ကြမ္းယာေပးၿပီးထြက္သြားေသာ ကုလားႀကီးေနာက္ေနာင္ ေတြ႕ျခင္းမရွိ၊ ထမင္းစားၿပီး ထိုေန႕ခင္း တြင္ တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္စက္ေနစဥ္" တပီလာအယ္ေဒၚေအာ္အီး"ဟူေသာ အသံေၾကာင့္ ႏိုးထလာသည္။ ဆံပင္ ကို ေနာက္သို႕လွန္ၿဖီးထားၿပီး ဗိုက္ပူပူ၊ပါးေဖာင္းေဖာင္း၊ ေရႊသြားေခါေခါႏွင့္ ဝါဒါဝတ္စံုကို ဝတ္ထားေသာ တရုတ္ႀကီးတစ္ဦး သည္ ဘႀကီးေအာင္ထံသို႕ ကြမ္းလာေပး၏။ "ေသဒဏ္ႀကိဳး သမားေတြ ေရခ်ိဳးတဲ႕ ကန္ေပါင္ေပၚ မွာ ကြမ္းထုပ္ ကို ေကာက္ယူၿပီးတာနဲ႕ ဒီကိုလာေပးရမယ္ဆိုတာ အလိုလိုသိေနတယ္၊ ေရာ့" ဟု ေပးကာ ထြက္သြား၏။
ထိုတရုတ္ဝါဒါႀကီးအား ေနာက္ေနာင္ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ဤသို႕ႏွင့္ ည ၉ နာရီ အိပ္ခ်ိန္တြင္ "တပီလာအယ္ေဒၚေအာ္အီး"ကို ၾကားရျပန္သည္။ ကုလားမဟုတ္၊ ကရင္မဟုတ္၊ တရုတ္လည္း မဟုတ္၊။ ေထာင္ေလာကတြင္ ဗႏၶဳလဟုလည္းေကာင္း၊ စံရစ္ဟူ၍လည္းေကာင္း အလြန္နာမည္ႀကီးေသာ ေထာင္မွဴးႀကီး ဦးစံရျဖစ္သည္။ ဦးစံရသည္။ အလြန္စည္းကမ္းႀကီးသည္။ အလြန္ျပႆနာရွာသည္။ အလြန္ ရစ္သည္။ ဦးစံရစ္ဟု အမည္တြင္ျခင္းသည္ မဆန္းလွ။ ကရင္လိုေျပာၿပီး ဘႀကီးေအာင္အား ကြမ္းေပး၏။ ေထာင္တြင္ ကြမ္းထာေတြ႕လွ်င္ပင္ ဘယ္သူေပးတာလဲ၊ ဘယ္ကရတာလဲ ဟု ျပႆနာရွာတတ္ေသာ ဦးစံရ လာေပးေသာေၾကာင့္ ဆန္း၏။
မိန္းေၾကးစားပြဲေပၚ မွာေတြ႕လို႕ ေကာက္ၿပီး ဒီကိုေပးရမယ္လို႕ အလိုလိုသိၿပီး လာေပးတာ" ဟု ေျပာကာ ထြက္သြား၏။ တိုက္သားမ်ားအားလံုး မအိပ္ႏိုင္ေတာ့။ တစ္ထုပ္ၿပီးတစ္ထုပ္ ၃ ႀကိ္မ္တိုင္တိုင္ ရရွိ ထားေသာေၾကာင့္ အလွ်ံပယ္ျဖစ္ေန၏။ ဗမာေဆး၊ ေဆးေမႊး၊ စစ္ကနယ္ႏွင့္ က်နစြာ ယာထားေသာ ကြမ္းယာ သည္ကား ၁ တိုက္တြင္ အားလံုး တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕စား၍ စားေကာင္းၾက၏။ ထံုးႏွင့္ ရွားေဆး က်က်နန စပ္ထားေသာေၾကာင့္ မစားတတ္ေသာသူပင္လွ်င္ ထံုးမေပါက္ ကြမ္းမနင္ဘဲ တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ဝါး၍ စားေကာင္းလွ၏။ "ဘႀကီးေအာင္ရဲ႕ ကရင္မ တယ္စြမ္းသကိုး" ဟု ေျပာၾကသည္။ "ဒီည လာရင္ ဘီယာေလး၊ ဘဲကင္ေလးေတာင္း ရေအာင္၊ ဘီယာ၊ ဘဲကင္ေလာက္မလုပ္ေနနဲ႕၊ ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ေလးပါ ေတာင္းမွ၊ ဆိုဒါ မရရင္ ေန၊ ေရခဲတံုး နဲ႕ဆိုရင္ on the rock ေပါ့" ကြမ္းတၿမဳံ႕ၿမံဳ႕ဝါး၍ ဦးရဲေအာင္က ဆိုျပန္သည္။ လူ႕အလို နတ္မလိုက္ႏိုင္ရင္သာ ရွိမယ္။ ကရင္မ ကေတာ့လိုက္ ႏိုင္မယ္ ထင္တယ္ဟူ၍ တစ္ဖန္ ေျပာၾကျပန္၏။
"ဘိုင္စကုတ္မင္းသမီး နဲ႕ တူသလား။ အေတာ္စတိုင္မုိက္တယ္။"ေဆာင္း" ရုပ္ရွင္ ကားထဲက မင္းသမီး စံရွားတင္ လုိ႔ကုိယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ မ်က္ႏွာဆင္တင္တင္။
ပီသုံးလုံး ကုိေသာင္ထုိက္ႏွင့္ ဘႀကီးေအာင္တုိ႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေမးေျဖသံကုိ အားလုံးက နားစြင့္ေနၾက၏။ ပီသုံးလုံး တြင္ ပါ၀င္သူအားလုံးတုိ႔သည္ "လက္၀ဲ၀ါဒီ ရုပ္၀ါဒ" စစ္စစ္ကုိိ လက္ခံယုံၾကည္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ တုိက္ခန္း တြင္ ေနထုိင္သူအားလံုးတို႕သည္ လက္ေတြ႕ရုပ္ဝါဒ ဆက္ႏႊယ္သူမ်ား၊ သိပၸံနည္းစနစ္ကို လက္ခံသူမ်ား လက္ေတြ႕သမား မ်ားျဖစ္သည္။ ေခတ္လူငယ္မ်ားလည္း ျဖစ္ေပရာ တေစၦသရဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ အယံုအၾကည္ မရွိသူမ်ားျဖစ္၏။
ယခုျဖစ္ရပ္တြင္ကာ စိတ္ထင္လို႕ပါဟူ၍ ေျပာရခက္ေန၏။ ဝါဒါေက်ာ္ဦး နားရင္းရိုက္ခံရသည္ မွာ ေသခ်ာလွသည္။ စီးကရက္ကို ေလတြင္ထားလ်က္ အစိခံမွ ကြမ္းဖတ္၊ သြားကိုက္ရၾ၊ ဘႀကီးေအာင္ အခန္းေသာ့ လႈပ္ျခင္း၊ ကြမ္းယာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရရွိျခင္းတို႕သည္ကာ ထူးျခားခ်က္ျဖစ္ေပသည္။
"သရဲ ဆိုတာရွိရင္ ေတြ႕ခ်င္လိုက္တာ" ဟူ၍ ရကထ ကိုတင္ဆန္းက စိတ္ခံစားခ်က္ကို ေျပာ၏။ ထိုညေန တစ္ခုလံုး တေစၦသရဲပံုျပင္မ်ား အျပန္အလွန္ ေျပာၾကသည္။ မေကာင္းဆိုးဝါး နာနာဘဝမွန္သမွ် ကိုယ္ထင္ျပၾကပါေစ ဟူ၍ အခန္းတိုင္း က ေတာင္းဆို၍ အိပ္ရာဝင္၏။ တေစၦသရဲတို႕ကို ေစာင့္ဆိုင္းၾက၏။ မိုးလင္းခါနီး မွ အိပ္စက္ၾက၏။
"ဟား..ဟား....ဟား.. ဟားး.... " ဟူ၍ စူးစူးဝါးဝါး ရယ္ေမာသံ ၾကာရေလေသာ္ အားလံုးရုတ္တရက္ ႏိုး၏။ တန္းစီးစိုးျမတ္ သည္ တစ္စံုတစ္ရာ ပူးကပ္စီးေနသကဲ့သို႕ မရပ္မနား စူးဝါးရယ္ကာေန၏။ ကိုေသာင္းထိုက္ အခန္းေရွ႕ တြင္ ရပ္၍ လက္ညိႇဳးထိုး၍ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ ရယ္ေမာသည္။ ထို႕ေနာက္ ရယ္ေမာျခင္း ကို ရုတ္တရက္ရပ္ကာ "တပီလာ" ဟူ၍ ၃ ခြန္းေအာ္ကာ ဘႀကီးေအာင္အခန္းတြင္ ကြမ္းယာထုပ္ေပး၍ ၁ တိုက္အတြင္း မွ ထြက္ခြာသြားသည္။
"စိုးျမတ္ႀကီး ဘာျဖစ္တာလဲ" ဟု အေစာင့္ဝါဒါမ်ားက ေခါင္းတယမ္းယမ္းႏွင့္ ေျပာ၏။ "သန္ဘက္ခါည လာခဲ့မယ္ လို႕ ကြမ္းယာထုပ္မွာ စာေရးထားတယ္" ဟု ဘႀကီးေအာင္က ကြမ္းထုပ္ေပၚမွ စာတိုကိုျပ၏။ "ဟာ... ဘယ္သူလာ မွာလဲ" "သရဲဆိုတာ စာမေရးတတ္ပါဘူး" "စိုးျမတ္ႀကီး ေရးထားတာေနမွာေပါ့" သန္ဘက္ခါ က်ရင္ ႏြားေဆးလိပ္ နဲ႕ ပဲေၾကာ္ဧည့္ခံမယ္" လို႕ အားလံုး တဟီးဟီး တဟားဟားႏွင့္ ဝိုင္းၾသဘာေပးၾက၏။
သရဲစီးခံရျခင္း
"အား" ဟူေသာ အသံနက္ႀကီးကို လူအေျမာက္အမ်ား ေအာ္ဟစ္သံူကို ၾကားဖူးသူ ရွိေကင္းရွိမည္။ သို႕ေသာ္ ရွားမည္။ သန္ဘက္ခါဟုဆိုေသာ ညတစ္ညတြင္ ထိုအသံကို တိုက္ ၁ တြင္ ရွိသူအားလံုးတို႕သည္ ၾကားလည္းၾကားဖူၾကသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေအာ္ဟစ္ၾကသည္။
စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္သံမ်ား အသံနက္ႀကီးနွင့္ မရပ္မနားေအာ္ဟစ္သံမ်ား တဝုန္းဝုန္းတဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ အသံ မ်ားေၾကာင့္ တစ္တိုက္လံုး ႏိုးထလာၾက၏။ "အေဆာင္ ၃ မွာ သရဲစီးလို႕" အေစာင့္ဝါဒါမ်ားက ေျပာသည္။
"အိပ္ခ်ိန္ လွဲ ထားမယ္၊ လွဲေနမယ္၊ လံုးဝမထနဲ႕" ဝါဒါမ်ား၏ အမိန္႕ေပးသံတို႕သည္ တိုက္ဝင္းအတြင္ ဆူညံေန ၏။ ေထာင္အတြင္း သရဲစီးျခင္းသည္ လြန္စြာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကင္း၏။ေခြးတစ္ေကာင္အူလွ်င္ တျခားေခြးမ်ား အူသကဲ့သို႕ အလားတူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ အသံနက္ႀကီးနွင့္ စတင္ေအာ္ေလေသာ္ အျခားလူမ်ားက လိုက္၍ ေအာ္သည္။ လူစိတ္ေပ်ာက္၍ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ထိုးႀကိတ္ရိုက္ႏွက္ၾကသည္။ သရဲစီးသည္ဟူေသာ စကား အတိုင္းျဖစ္သည္။ ႀကီးမားေသာ ဒဏ္ရၾအနာတရရသည့္တိုင္ အသက္ထိခိုက္ႏိုင္ေသာ အေနအထားအထိ ထိုးႀကိတ္ရိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ၾကကုန္သည္။ အိပ္ဆင္ဘာယာမ်ား၊ တန္းစီးဝါဒါမ်ား၊ အခန္းလူႀကီး မ်ား ထိန္းသိမ္း၍ မရေအာင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိသည္။
"ဟား....ဟား.... သန္ဘက္ခါည လာမယ္ဆိုၿပီး ၁ တိုက္လာမယ္ဆိုၿပီး ၃ တိုက္ကိုေရာက္ေနေလရဲ႕ "ကိုေသာင္းထိုက္က ေျပာ၏။ "အဲဒီသရဲ လိပ္စာ မွားလို႕ေနမွာေပါ့" ဟု ရန္ႀကီးကဝင္၍ ေနာက္ရႊတ္ရႊတ္ေျပာ၏။ ထိုစဥ္ " အား "ဟူေသာ အသံသည္ အေဆာင္ ၁ တြင္ ေပၚလာျပန္သည္။ "ဟာ.. ဒုကၡပဲ၊ ဆက္တိုက္ျဖစ္ေတာ့မယ္" ဝါဒါတို႕က ေျပာျပန္သည္။ ဤသို႕ သရဲစီးျခင္းမျဖစ္သည္မွာ ၾကာၿပီးျဖစ္ပါက အေဆာင္ မ်ား တစ္ခုမွ တစ္ခု ကူးစက္ကာ ျဖစ္တတ္၏။ ယခုည ၁၁ နာရီခန္႕သာ ရွိေသး၏။ တစ္ညတာ အတြက္ စိုးရိမ္ရေၾကာ္း ယါဒါမ်ားက ေျပာ၏။ အိပ္ေဆာင္မ်ား နံနက္ ၆ နာရီမွ စဖြင့္မည္ျဖစ္ေပရာ တိုက္အတြင္းမွ လူမ်ား အားလံုး မအိပ္ၾကေတာ့။ အားလံုးသတိႏွင့္ ထိုင္ေနၾကသည္။
အိပ္ခ်ိန္မအိပ္ပဲ အခ်င္းခ်င္း စကားတီးတိုးေျပာၾကသည္။ ထိုသို႕ျဖင့္ မနက္ ၃ နာရီခန္႕သို႕ေရာက္ေသာအခါ "ေတာ္ၾကာ မိုးလင္းေတာ့မွာ၊ ေထာင္မဖြင့္ရင္ေတာင္ ၄ နာရီဆို လင္းၿပီ" ကမၻာဦးအစ လူမ်ား ေနမင္းအလင္းေရာင္ ကို ေမွ်ာ္လင့္ကစား အလင္းေရာင္ကို ေတာင့္တၾကသည္။ အသံမ်ားလည္း မၾကား ရေတာ့။ မ်က္လံုးမ်ားေလးလံကာ အိပ္ခ်င္စိတ္လႊမ္းမိုးေနသည္။ အိပ္သူ အိပ္၊ ငိုက္သူ ငိုက္၊ သက္ေသာင့္ သက္သာ ေန၍ ေမွး ခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။
လက္တို႕၊ ေျခတို႕ လႈပ္၍မရ။ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ တက္နင္းထားသကဲ့သို႕ မ်က္လံုးဖြင့္ၾက့္ေသာအခါ ဖိနပ္ မပါေသာ ေျခတစ္စံု ကို ျမင္ရ၏။ အထက္သို႕ ေမာ့ၾကည့္ေလေသာ္ မ်က္လံုးၿပဴး၊ လွ်ာထြက္၊ ႀကိဳး တန္းလန္းႏွင့္ ေသေနေသာ လူေသေကာင္ႀကီး။ ေဘးမွလည္း မေကာင္းဆိုးဝါး ျငာသံေပး၍ တအူးအူး တအားအား မ်ားၾကားရ၏။ ရင္ဘတ္ေပၚမွ နင္းထားေသာ ေျခေထာက္တို႕သည္ ပိုမိုေလးလံလာ၏။ တစ္ကိုယ္ လံုး လႈပ္၍မရေတာ့။
"ကိုဇာႀကီး ဘာျဖစ္ေနတာလဲ" တစ္ေယာက္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ေမးသံၾကာရသည့္အခါမွ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ ညႇစ္ထုတ္ေနေသာ အားဟူးေသာ အသံထြက္လာ၏။ ထိုသို႕ႏိုးထေသာ အခ်ိန္တြင္လည္း တစ္တိုက္လံုးေထာင္ တစ္ခုလံုး ဆူညံေအာ္ဟစ္ေနၾက၏။ ဝါဒါမ်ားကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ မ်က္လံုးပိတ္၍ တအားအားဟစ္ေအာ္ၾက၏။ လက္ တြင္ ကိုင္ထားေသာ Gun Piperႏွင့္ သံတိုင္မ်ားကို တဂ်မ္းဂ်မ္းရိုက္၏။ အေတာ္အတန္ ေအာ္ဟစ္ၾကၿပီး အသံမ်ား ကို ရပ္လိုက္၏။ အိပ္မက္ဆိုးမွ ႏိုးလာၾက၏။
"လူမည္းႀကီး လာခြလို႕" ရန္မ်ိဳးသိမ္းက ေျပာ၏။
"လည္ပင္းလာညႇစ္လို႕" တင္ဆန္းကေျပာ၏။
"ေျခေထာက္လာဆြဲလို႕" ျမေအးက ေျပာ၏။
"လက္ျပတ္အမည္းႀကီး လည္ပင္းလာညႇစ္လို႕" ဟု ကိုေသာင္းထိုက္က ေျပာ၏။
အားလံုး အိပ္မက္ဆိုး ကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ျမင္မက္ျခင္းျဖစ္ေပ၏။ နံနက္ ၄ နာရီ အေက်ာ္တြင္ မလင္းသည့္ အျပင္ ပို၍ေမွာင္သေယာင္ လဝင္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေနသည္လည္း ထြက္မလာ။ မိုးေကာင္းကင္တြင္ ၾကယ္စင္ အလင္းမ်ားတိမ္ဖံုးေန၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ နံနက္လင္းခါနီးျဖစ္၍ ျပန္အိပ္ရင္ ေခ်ာက္ခ်ားေနၾက၏။ အားလံုးေမွးခနဲ ျဖစ္ သြားျပန္၏။
"အား" ဟူေသာ အသံနက္ႀကီးသည္ ကိုေသာင္းထိုက္ အခန္းမွ စူးစူးဝါးဝါး အသံမ်ားျဖစ္ေန၏။
တိုက္ ၁ ဘက္ ၿငိမ္က်ေနၿပီ ျဖစ္၏။
"ကိုေသာင္းထိုက္ အိုေကလား" ဟု ဝါဒါမ်ားက ေမး၏။ "ကုပ္ေပၚေအးစက္စက္ႀကီးခြစီးေနလို႕"
ကိုေသာင္းထိုက္ေျပာ၏။ ဝါဒါမ်ားက ကိုေသာင္းထိုက္ အခန္းဝတြင္ ထိုင္ေန၏။
"ေဂ်ာင္း...ေဂ်ာင္း.. ရႈိက္တန္၊ ရႈိက္တန္" အခန္း ၂ အီစမန္က ကုလားလို ထေအာ္၏။ "ကိုအီစမန္ ဘာျဖစ္ တာလဲ" "အေပါက္ဝကေန အေငြ႕တန္းႀကီး ဝင္လာတယ္၊ ရႈိက္တန္ သရဲ မိန္းမျဖစ္တယ္။ အရိပ္ ကေန ျဖစ္လာတယ္"
"အားရိုးရိုး အလႅာ"ဟူ၍ ဘုရားတကာေျပာ၏။ မုိးေသာက္ခါနီးသည္အထိ အခန္းအတြင္း အရိပ္ျမင္သူ ျမင္၊ အေကာင္ျမင္ သူ ျမင္၊ အကိုင္ခံရသူ ခံရႏွင့္ တေစၦသရဲျမင္ဖူးခ်င္သူမ်ားအား ဆႏၵျဖည့္ေလေတာ့သည္။
"ဣတိပိေႆာ" ရြတ္ေနေသာ တင္ဆန္းအား ပါးစပ္ကို အေမြးထူထဲေနေသာ လက္တစ္စံုက လာေရာက္ပိတ္ ၏။ ေရာင္နီပ်ိဳးခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ အားလံုးၿငိမ္သြား၏။ ထူးျခားခ်က္သည္ကား ၿပံဳးခိ်ဳသည္ သရဲသဘက္ မေကာင္းဆိုးဝါး ၏ ေျခာက္လွန္႕ျခင္းကိုလည္း မႀကံဳ၊ အိပ္က္ဆိုးလည္း မရ၊ ေအာ္လည္းမေအာ္၊ ေအးခ်မ္း ပကတိရွိသည့္အျပင္ အျခားအခန္းမ်ား ဆိုးဆိုးဝါးဝါးျဖစ္ေနသည္မ်ားကို လိုက္လံအားေပးကူညီသည္။
အေၾကာင္းသည္ကား ၿပံဳးခ်ိဳသည္ ပန္းခ်ီဝါသနာပါသူျဖစ္ေပရာ အခန္းနံရံအတြင္ ဘုရားပံုေတာ္မ်ားေရးဆြဲ ထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
"ကိုၿပံဳးခိ်ဳ ဘုရားပံုလာဆြဲေပးပါ" လို႕ ကိုေသာင္းထိုက္က စ၍ေတာင္းဆိုသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ေနာက္ေနာင္တြင္ အျခားအေဆာင္ တိုက္မ်ားတြင္သာ သရဲစီးခံရျခင္းမ်ားျဖစ္၍ တိုက္ ၁ တြင္ နာနာဘာဝေဘးမွ လြတ္၏။
သို႕ေသာ္ ဘႀကီးေအာင္ လည္း တပီလာကြမ္း ႏွင့္ ေဝးရေလေတာ့သည္။ မ်ားမၾကာမီ သတင္းၾကားရသည္မွာ ကရင္မ သည္ တိုက္ ၃ တြင္ ေနထိုင္ေသာ ဆရာမင္းသိခၤ ထံ ေျခဦးလွည့္ေနေၾကာင္း သိရွိရသည္။
ခ်မ္းေျမ႕ေမတၱာ တံု႕ျပန္ ပါသည္။
စံ - ဇာဏီဘို
ရယ္စရာ မဂၢဇင္း ၂၀၁၂၊ ဂ်ဴလိုင္
.
9 comments:
ဆန္းပါေပ့။ရိုက္တင္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဖတ္ရင္းနဲ႕ေတာင္ ၾကက္သီးထမိတယ္...မမေရ.. အၿပင္မွာဆို ေၾကာက္တဲ႕စိတ္နဲ႕ အသက္ပါမယ္ ထင္ပါရဲ႕ .အဟီးး
good want to meet kayin lady
မမ ေခြးေအာ္သံေတြဆူညံေနလို႕ တခါနိုးျပီး ျပန္ထဖတ္တာ အဟဲ ကရင္မေလးမ်ားေတြ႕မလားလို႔ပါ
ခ်စ္ညီမ
ဟီးဟီး-- ဘုရားမယံုတရားမယံုတဲ့ ရုပ္၀ါဒီေတြ ဘာသာေရးကုိင္းရႈိင္းကုန္တာ ကရင္မလက္ခ်က္ကုိး။
ဖတ္သြားပါတယ္အစ္မ။
မႀကီးေရ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ
စိတ္ဝင္တစားနဲ႕ဖတ္သြားတယ္အမ
လာဖတ္သြားပါတယ္အမ.
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္.
ေမ
တကယ့္ကို ထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ..၊ ဆရာ စံဇာဏီဘိုကလည္း နာမည္ အရင္းႀကီးေတြနဲ႔ ေရးထားေတာ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လို႔ပဲ ထင္ပါတယ္၊ ေထာင္မွာ သရဲစီးတဲ့ အျဖစ္ေတြ အေၾကာင္းေတာ့ ၾကားဖူးတယ္၊ ဇူလိုင္လထုတ္ အသစ္စက္စက္ကို အခုလို တင္ေပးလို႔ ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ အစ္မေ႐ႊစင္ေရ...။
Post a Comment