ဟိန္းလတ္ ဘာသာျပန္ ငမဲ, အပိုင္း (၂၁)

သို႔ေသာ္ ပိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာက္ခ်ားေစသည္မွာကား နီဂ႐ိုးမ်ားကုိယ္တုိင္က ကၽြန္ေတာ္ထံ လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ "ဂရင္းဝုဒ္" သြားျခင္းသည္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားလို၍သြားျခင္းဆိုသည္မွာ မွန္ပါ သလားဟု အေမးခံ ရသည့္ အခါ ျဖစ္ပါသည္။ အေမရိက တြင္ နီဂ႐ိုးတစ္ေယာက္ကို သင္က ကယ္တင္ကူမ ရန္ ႀကဳိးစား ပါက နီဂ႐ိုးမ်ားကုိယ္တိုင္ ကပင္ သင့္ကို မယံုမရဲႏွင့္ သင့္ရည္ရြယ္ခ်က္ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ရွိသည္ကို ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္ ၾကမည္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ သာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ငန္း ကို စြန္႔လႊတ္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တပ္ဖြဲ႕ထဲဝင္ ၿပီး ဗီယက္နမ္သို႔သြားခဲ့ပါလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို မည္သူမွ် (အျဖဴေရာ၊ အမည္းေရာ) ဘာေၾကာင့္ ဤ သို႔လုပ္ရသနည္း ဟု လာေမးမည္ မဟုတ္ ပါေခ်။ သုိ႔ေသာ္ နီဂ႐ိုးမ်ား ကို ကူညီပါလွ်င္ကား....။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္..........

(၂)

အမွန္တရားဘက္မွေန၍ လုပ္ေဆာင္ျခင္းေၾကာင့္ ေထာင္က်ရျခင္းသည္ မြန္ျမတ္လွပါသည္။ သို႔ေသာ္ မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ျဖစ္ေစ သံမဏိ တံခါးႀကီး ေဆာင့္ပိတ္လုိက္ကာ ေသာ့ခတ္လုိက္လွ်င္ကား သင္ သည္ ေထာင္ထဲေရာက္ေနၿပီ မွန္း သိလုိက္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ "ဘာမင္ဂန္"။
၁၉၆၃ ခု ေမလ။ "မာတင္လူသာကင္း" က ကၽြန္ေတာ့္ကို လာခဲ့ရန္ေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တနလၤာေန႔ မနက္ ၁၁း၀၀ တြင္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီခြဲအၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အျခားေသာ ဆႏၵျပသမား ရွစ္ရာေက်ာ္ႏွင့္ အတူ ေထာင္ထဲသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ေထာင္ထဲေရာက္ဖူးျခင္း။

"မင္း၊ ဒစ္ဂရီဂိုရီ လား"
"မဟုတ္ဘူး၊ကၽြန္ေတာ္က မစၥတာ ဂရီဂိုရီပါ..."
လူတစ္ေယာက္ က ကၽြန္ေတာ့္ေကာ္လာကို ေဆာင့္ဆြဲလုိက္သည္။ ညေနပုိင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အား ေအာက္ထပ္ သုိ႔ ေခၚ သြားကာ လူ ၂၅ ေယာက္အတြက္ ေဆာက္ထားေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲသို႔ သြင္းလိုက္သည္။ ထုိအခန္း တြင္ ယခု ၅၀၀ ခန္႔ရွိေနသည္။ စားေသာက္ခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ အျပင္ထြက္ရန္ အတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ ၍ပင္ မရႏိုင္။ လူအုပ္ႀကီး ေရြ႕လ်ားသည့္အတုိင္း အလိုက္သင့္ ေမ်ာသြားလိုက္ရံု ပင္ ျဖစ္ သည္။ ေနာက္ဆံုးေရာက္ လာေသာ သူအတြက္ဆိုလွ်င္ လဲေလ်ာင္းစရာပင္၊ အိပ္စရာပင္ ေနရာမရွိေတာ့။

အခန္းက်ဥ္း ေေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ လက္မေလး စုပ္ေနေသာ ေလးႏွစ္ အရြယ္ခန္႕ ေကာင္ေလး တစ္ ေယာက္ ကို ေတြ႕လိုက္ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အတြက္ အေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါသည္။ ဤေန ရာ တြင္ သူႏွင့္ေဆာ့ကစားႏိုင္ မည့္ သက္တူရြယ္တူဟူ၍ တစ္ဦးမွ်ပင္ မရွိ။ သူ႕ေခါင္းကို  ၾကင္နာစြာ  ပြတ္ေပးေနရင္းႏွင့္  ဘာ့ေၾကာင့္    ဒီအထဲကို      ေေရာက္ေနေၾကာင္း ေမးလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္ လို႔ မင္းဒီ ေရာက္ေနတာလဲဟင္...    "
"လႊတ္ေျမာက္ေရး အတြက္" လြတ္ေျမာက္ေရးဟူေသာ ေကာင္ေလးမ်ားမွာမူ ဓမၼသီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုၾကသည္။ တစ္ညလံုး ငုတ္တုတ္ ထုိင္ၿပီး မိုးအလင္း ေစာင့္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို မည္မွ်ၾကာေအာင္ ေထာင္ခ် ထားမည္ ကို  မည္သူမွ် မသိၾက။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည္မွာကား ျပင္ပလႈပ္ရွားမႈ အေျခအေနမ်ားကို သိႏုိင္မည့္ လူ သစ္မ်ား ေထာင္ထဲ သုိ႔ ငုတ္တုတ္ ထုိင္ေနၾကၿပီး၊ အျပင္တြင္ ပထမဆံုးေတာ္လွန္ေရးႀကီး၏ တုိက္ပဲြႀကီး တစ္ရပ္ တစ္ကယ္တမ္း စတင္ တုိက္ခုိက္ေနေၾကာင္းကို မသိၾကေခ်။ "ဘူးေကာ္နာ" ဟူေသာ အမည္ သည္ ကမာၻေပၚ တြင္ အေမရိကန္ တစ္ေယာက္ ၏ အဆင့္အတန္းနိမ့္၊ ယုတ္ည့ံမုိက္မဲမႈ၏သေကၤတ စကားလံုး တစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ ပါသည္။ "အလားဘားမား" ၿမဳိ႕သည္လည္း အေမရိကန္ျပည္၏ ကင္ဆာေရာဂါဟု ကမာၻတစ္ဝွန္းလံုးက သေကၤတျပဳၾကရာၿမဳိ႕ျဖစ္လာ ပါေတာ့သည္။ ဤေထာင္နံရံ၏ဟိုဘက္တြင္ ေခြးမ်ား၊ မီးသတ္ပုိက္ေခါင္း မ်ား၊ ေသနတ္ မ်ား၊ တုတ္မ်ား၊ လူမည္းႏွင့္ လူျဖဴတုိ႔၏ေသြး မ်ား၊ အသား အေရာင္မေရြး လူဆိုးလူေကာင္းမ်ား၊ မိန္းမ မ်ား။ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားတုိ႔၏ေသြးမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကား တုိက္ပြဲဝင္ေနၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္ ေထာင္အျပင္ဘက္ မွ က်န္ကမာၻတစ္ခုလံုးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထက္ပို၍ တုိက္ပြဲသ႑ာန္ကို မ်က္ျမင္ျမင္ေတြ႕ေန ရပါသည္။ ဗံုးမ်ား၊ စစ္သားမ်ား၊ သတ္ျဖတ္မႈမ်ား၊ အခ်ဳိ႕လူမ်ားက "မာတင္လူသာကင္း" သည္ ကေလး မ်ား ကို သံုးစြဲသည္ဟုဆိုကာ ေခ်ာက္ခ်ားေနၾက သည္။ အခ်ဳိ႕လည္း လြတ္ေျမာက္ေရး ဆိုသည္မွာ လူမည္းကေလးမ်ား အတြက္လည္း ျဖစ္သည္ကို သိ နားလည္ထားၾကသည္။ ဟီ႐ိုရွီးမားတြင္ကား ကေလး မ်ား ရွိခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။

မနက္တြင္ ေထာင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထမင္းေကၽြးသည္။ စားေကာင္းၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အထဲမွာ အခ်ဳိ႕ သည္ အစာမစားခဲ့ရသည္မွာ ၂၄ နာရီမွ်ပင္ ရွိခဲ့ၾကၿပီ။ အစာေကၽြးသလို သူတုိ႔က အေႏွာင့္ အယွက္ လည္း ေပးၾကသည္။ ဒုတိယေန႔တြင္ တံခါးဖြင့္ကာ ကေလးမ်ားကို လက္လွမ္းမွီသေလာက္ အျပင္ ထုတ္ၾကသည္။ ကေလးမ်ားကလည္း မသြားလိုၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း တံခါး ကို ျပန္တြန္းပိတ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ကလည္း အတင္းျပန္ဖြင့္ၾကသည္။ အျပင္ထြက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ တစ္ဖက္ ကို သူတုိ႔တုတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ၾကသည္။ အၾကမ္းမဖက္ေရး အသိတရားမဝင္ႏုိင္မီ ကၽြန္ေတာ္သည္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ သူတို႔ေနာက္ ေျပးလုိက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာ အေစာင့္ငါးေယာက္ၾကားထဲ ေရာက္သြားရသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝတစ္သက္တာတြင္ ပထမဆံုးႏွင့္ အျပင္းထန္ဆံုး အ႐ုိက္အႏွက္ ခံရျခင္းပင္ ျဖစ္ သည္။ ေခါင္းဖ်ားမွ ေျခဖ်ားအဆံုး တစ္ကြက္ မလပ္႐ုိက္ႏွက္ၾကသည္။ ညက်ေသာအခါ မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္ စမ္းရန္ လက္ေျမာက္ရာ လက္ပင္ေျမႇာက္၍ မရေတာ့။ ဘာျဖစ္ေသးသလဲ။ မင္းသာ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ တကယ္တမ္း တုိက္ပြဲဝင္ရင္၊ အေသခံဖုိ႔ စိတ္ဓာတ္ရွိရင္ ဒီေလာက္ အ႐ုိက္အႏွက္ကေလး ေတာ့ ခံႏုိင္ရမွာေပါ့။ သို႔ေသာ္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ မ်ားမွာ မသက္သာလွေသာေၾကာင့္ ၾကာေတာ့လည္း ေသသြားတာကမွ  ပိုေကာင္း လိမ့္ဦးမည္ ဟု ထင္လာမိေတာ့သည္။
ဤသည္မွာ ခႏၶာကုိယ္ဆုိင္ရာ နာက်င္မႈသာျဖစ္ေသးသည္။ ကာယဆုိင္ရာ နာက်င္မႈသက္သက္။

နီဂ႐ိုး တို႔ ရင္ထဲတြင္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၊ စိတၱနာက်င္မႈေပါင္းမ်ားစြာမွာ အ႐ိုးစြဲေအာင္ပင္ ရွိေနခဲ့ၾကသည္။
နီဂ႐ိုးတုိ႔၏ ဝိဥာဥ္ထဲ တြင္ အသားမာတက္ၿပီး နာသထက္ နာက်င္ေနၾကရသည္ကလည္း အမ်ားအျပား၊ ဤသည္မွာ သဘာဝ၏ဥပေဒသ ရွင္းရွင္း႐ိုး႐ိုးေလး တစ္ခုပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဖိနပ္က်ပ္က်ပ္ စီးေသာ အခါ ေျခေထာက္ တြင္ ဖိနပ္ေပါက္ကာ အသားမာတက္သည့္သေဘာ။ ေျခေထာက္သည္ကား ဘဝ။ ဖိနပ္ က်ပ္က်ပ္ သာလွ်င္ လူတုိ႔က အတင္းစီးခုိင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ စီးစတြင္မူ ေျခေထာက္မွာ မခံမရပ္ႏုိင္ ေအာင္ နာေပမည္။ သို႔ေသာ္ အတင္းစီးရင္း စီးရင္းႏွင့္ အသားမာတက္လာၿပီး နာက်င္မႈတုိ႔ ထံုထုိင္း သြားေပမည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဖိနပ္သာ ေပါက္သြားရသည္။ အသားကား နာမည္မဟုတ္ေတာ့။

အေမရိက ရွိ နီက႐ိုး တို႔သည္လည္း ထိုအတုိင္းပင္။ လူျဖဴတုိ႔၏စနစ္ဆိုးဖိနပ္ကို အတင္းစီးေနၾကရသည္။ နီဂ႐ိုး တုိ႔မွာ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ပင္ ခံစားခဲ့ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကိုကား မဖ်က္ဆီးႏုိင္ၾက။ သူတုိ႔ ဝိဥာဥ္ထဲ၊ စိတ္ထဲတြင္ အသားမာတက္ခဲ့ေလၿပီ။ ထိုအသားမာသည္ ေနာင္အခါတြင္ ဖိနပ္ကိုပင္ ေဖာက္ ပစ္ႏုိင္မည့္ အသားမာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။

(၃)

"ဘာမင္ဂန္" မွ ျပန္အလာတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ညကလပ္ ပရိသတ္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလးစားမႈ ပိုလာ ၾကသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ "ဂရင္းဝုဒ္" မွ ျပန္အလာတုန္းကမူ အခ်ဳိ႕သြားပုပ္ေလလြင့္ေျပာသူမ်ားက ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆႏၵျပပြဲ တြင္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈကို သြားေရာက္အျမတ္ထုတ္ယူခဲ့သည္ဟု စြပ္စြဲခဲ့ ၾကေသာ "ဘာမင္ဂန္" မွ ျပန္အေရာက္ တြင္မူ လူအမ်ားက လာေရာက္လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး၊ ဘုရား သခင္က ေကာင္းခ်ီးေပးရန္ ဆုေတာင္းၾကကာ မွန္သည့္ဘက္ မွ ဆက္လုပ္သြားရန္ပင္ အားေပးခဲ့ၾက သည္။ လူျဖဴမ်ားေရာ၊ လူမည္းမ်ားပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အံ့အားသင့္သြားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္ မွာ ေထာင္လည္းက်၊ အ႐ုိက္ခံရတာနဲ႔ ေျဖေဖ်ာ္ပြဲေတြမွာ လူလက္ခံၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔။

ကၽြန္ေတာ္မွာ အခ်ိန္အားမ်ား ကို မၾကာခဏယူၿပီး၊ ေလယာဥ္ႏွင့္ ဟိုေျပးသည္ေျပး လုပ္ရေတာ့၏။ ရန္ပံု ေငြ ေကာက္ခံပြဲမ်ား၊ လူထုအစည္းအေဝးပြဲမ်ား၊ အစည္းအေဝးမ်ားသို႔၊ ေမလတြင္ ဆန္ဖရန္စၥစ္ကို၌ "ဟန္းဂရီး အုိင္ကလပ္" ကို ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ "ဂ်က္ဆင္" ၿမဳိ႕တြင္ ဆႏၵျပပြဲမစခင္ ေျပးသြားရ ၏။ ထိုေနရာတြင္ "မက္ဂါအဲဗား" မွာ တကယ့္အထိကရပုဂၢဳိလ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ လာ ကူႏုိင္ မကူႏုိင္ ဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္ေပသည္။ "မက္ဂါ" သည္ လူမႈအခြင့္အေရး တုိက္ပြဲမ်ားတြင္ ဘက္ ေပါင္းစံုမွ အားထားရသူျဖစ္သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တုန္းကလည္း သူသာ "ဂ်က္ဆန္" သို႔ ကၽြန္ေတာ့္အား မဖိတ္ေခၚခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဇနီး အဆံုးခံရေသာ အဘိုးႀကီးႏွင့္လည္း သိခဲ့ရမည္မဟုတ္ပါေခ်။ "ကလိုင္ဘဲနတ္" အေၾကာင္းလည္း သိခဲ့ရမည္မဟုတ္ပါေခ်။ ယခုလည္း "မက္ဂါ"က ကၽြန္ေတာ္လာရန္ ေခၚျပန္ေခ်ပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ လည္း "ဟန္ဂရီးအုိင္ကလပ္" ပုိင္ရွင္ "အင္ရီကိုဘာဒူရွီ" ထံ သြားၿပီး ခြင့္ပန္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ ေတာ့္ျပည္သူမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုအပ္ေန၍ သြားေရာက္ခြင့္ျပဳပါရန္။ သူသည္ လူျဖဴျဖစ္သည္။ သူ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ပြဲစဥ္မ်ားကို တစ္ႏွစ္လံုး ေစာင့္ဆုိင္းခဲ့သူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုခြင့္ေတာင္းေသာအ ခါ သူသည္ မ်က္ေတာင္ေလး တစ္ခ်က္မွ်ပင္ မပုတ္ခတ္ပါေခ်။
"ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ ဂရီဂိုရီ။ ကံေကာင္း ေထာက္မပါေစဗ်ား"
ထိုညသည္ ဆန္ဖရန္စၥစ္ကိုတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ေနာက္ဆံုးညျဖစ္ပါသည္။ စေနေန႔ည။ ကၽြန္ေတာ့္ဝမ္းထဲ တြင္ ဆ႒မအာ႐ံု မွေန၍ တစ္စံုတစ္ဦးသည္ ေသေတာ့မည္ဆိုသည္ကို အလိုလို သိျမင္လာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ေန ကိုေခၚၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေသတမ္းစာကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာသည့္အတုိင္း ေရး ထားရန္ ကပ္ၿပီးေျပာ သည္။

ထုိ႔ေနာက္ ရွီကာဂိုသုိ႔ ေလယာဥ္ျဖင့္ ဆင္းလာကာ လီလီယန္ႏွင့္ စကား ေျပာရန္ ႀကံသည္။ အကယ္၍ "ဂ်က္ဆင္" တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အသတ္ခံခဲ့ရပါက ကၽြန္ေတာ့္ကေလးမ်ား သည္ သူတုိ႔ကို မုန္းသြားေအာင္ ပစ္ သြားေသာ အေဖဟူေသာ အသိစိတ္ျဖင့္ မႀကီးျပင္းလာေစခ်င္ေပ။
သူသည္ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚထုိင္ရင္း သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ ျပဴးက်ယ္ေနသည္။ မ်က္ရည္မ်ားကလည္း ေဝ့ ဝဲေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကေလးမ်ားအား ေျပာခ်င္ေသာစကားမ်ားကို သူ႔အား ေျပာျပေန သည္။ ကေလး တို႔ရဲ႕ ေဖေဖဟာ အမွန္တရားကို လုပ္ေနတယ္လို႔။ ေခြးေတြ၊ မီးသတ္ပုိက္ေတြ၊ လက္ နက္ေတြၾကားက တုိက္ခုိက္ေနရ တယ္လုိ႔ ေျပာျပလုိက္စမ္း လီလီယန္။ သူတုိ႔က ငါ့အေပၚ အမုန္းတရား မထင္ဟင္ေစနဲ႔။ သူတုိ႔ရဲ႕ အေဖလုပ္ရပ္ေတြ ထဲက အလွအပေတြကို သူတုိ႔ျမင္ရပါေစ လီလီယန္။

ကၽြန္ေတာ္ သည္ အိပ္ခန္းထဲသုိ႔ ၀င္သြားကာ ’’မီရွဲလ္’ ႏွင့္ လင္းကုိ  နမ္းလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သားေလး ’’ရစ္ခ်က္ ကလက္ဇ္တန္ ဂရီဂုိရီဂ်ဴနီယာ’’ေလးအားနမ္းလုုိက္သည္။ သူသည္ ႏွစ္လခဲဲြသား ေလး ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ေနရ သည့္  အခ်ိန္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တြင္ သိပ္မရွိ။
’’ဂ်င္မ္ဆင္ဒါးစ္’’ သည္ ကၽြန္ေတာ္အား ေအာက္ထပ္မွ ေစာင့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္အိတ္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖေဖ်ာ္္ပဲြ မ်ားတြင္ အသုံးျပဳေသာ ေမာင္းခ်ဓါးေလးပါလာေၾကာင္း ေတြ႕ရ၍ အေပၚထပ္ျပန္ တက္ကာ ျပန္ထားရေသးသည္။ လီီလီယန္မွာ ေရခ်ဳိးခန္းထဲတြင္ ျဖစ္သည္။ ’’ရစ္ခ်တ္ ဂ်ဴနီယာေလး၏ သြားေရခံ သည္ စုိရႊဲလ်က္ရွိျပီး သူသည္ ငုိေနရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေကာက္ခ်ီိလုိက္ေသာအခါ သူသည္ အငုိရပ္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ္ ကုိ ျပဳံးျပျပန္သည္။ွ’’ ’’ဒါ သားေလးနဲ႕ေမာင္ ကလူက်ီစယ္တာ ပထမဆုံးပဲေနာ္’’
အခ်ိန္ က သိပ္မရွိေတာ့ဘူး လီလီယန္ရယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ တုိ႔အခ်ိန္ရလာတဲ့ အခါက်ရင္ သားအဖ စကားစျမည္ ထုိင္ျပီး ေျပာၾကရတာေပါ့ကြယ္။

ကၽြန္ေတာ္က သားေလးကုိ တစ္ခါ ထပ္နမ္းလုိက္ျပန္ေသးသည္။ ’’ဂ်က္ဆင္’ ေရာက္ေရာက္ျခင္း သူ႕ကုိ ဖုန္းဆက္မည္ ဟုလည္း ’’လီလီယန္'' ကုိ ကတိေပးလိုက္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကတိမွာ မတည္ႏုိင္ခဲ့ပါေခ်။ ဆႏၵျပသူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂ်င္မ္တုိ႔ုကုိ နီဂရုိး၀န္ၾကီး တစ္ေယာက္၏ အိမ္သုိ႔ တစ္ခါတည္းေခၚသြားၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္မွ တယ္လီဖုန္းရုံမွေန၍ ဖုန္းဆက္ရန္ ၾကံလုိက္ရေတာ့သည္။ ဂ်င္မ္ႏွင့္ အိပ္ရာ၀င္ရန္ ျပင္စတြင္ တယ္လီဖုန္းလာ၏။’’မက္ဂါအဲဗားစ္’’
’’ဂရီဂုိရီ... ခင္ဗ်ားအိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္လုုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္’’
ကၽြန္ေတာ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားမိသည္။ သူ႕အသံမွာ အေမဆုံးသည့္ ညက ရုပ္ရွင္ရုံသုိ႔ ’’ေဒါ့လင္ဂဲလ္ ’’ ဖုန္းဆက္ သည့္ အခါတုန္း က အသံမ်ဳိးျဖစ္သည္။

’’ဘာျဖစ္တာလဲ ’’
’’ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မသိဘူးဗ်ာ။ အိပ္ကုိသာ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ပါ။ ခင္ဗ်ားသားေလး ေနမေကာင္းဘူးတဲ့။
’’မဟုတ္ေသးပါဘူး မက္ဂါရယ္။ သားေလး ေနေကာင္းပါတယ္။
’’အိမ္သာ ဖုန္းဆက္စမ္းပါ ဂရီဂုိရီရယ္’’
’’ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္ ’’ ’’ဖုန္းသာ ဆက္ၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ။’’
’’မက္ဂါ ’’
’’ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းပါတယ္ ဂရီဂုိရီ။ ခင္ဗ်ားသားေလး ဆုံးသြားရွာျပီတဲ့’’

ကၽြန္ေတာ္ သည္ ထူပူထုံထုိင္းသြားသည္။ သုိ႕ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နည္းနည္းေတာ့ ရွိေသးသည္။ လီလီယန္ သည္ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႕ခမ်ာလည္း တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနရွာသည္။
’’ေမာင္ အိမ္ ကုိ အျမန္ဆုံးျပန္ပါမယ္ အခ်စ္ရယ္။’’

ကၽြန္ေတာ္ ’’မက္ဂါ ’’ ကုိ ျပန္ဖုန္းဆက္္သည္။ သူ ’’ဂ်က္ဆန္ ’’တြင္လုပ္ကုိင္ေနျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ သား  ေသဆုံးျခင္းထက္ ပုိ၍ အေမရိကန္အဖုိ႔ အေရးၾကီးေၾကာင္း ယခုကၽြန္ေတာ္ ျပန္သြားရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ၀မ္းနည္း ပါေၾကာင္း ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ ’’ဂ်င္မ္ ’’ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အ၀တ္အစားမ်ားကုိပင္ မယူႏုိင္ေတာ့ဘဲ တစ္ခါတည္း တန္းျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ဤအျပန္ခရီးမွာ အလြန္တုိ ေတာင္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ သူ သာလွ်င္ အမိ၊ သူသာလွ်င္အဖ သဖြယ္ ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ကေလးမ်ား၏ မိခင္ လီလီယန္ကုိ မည္သုိ႔မည္ပုံ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆုိင္ရမွန္းပင္ မသိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္တြင္ သူစိမ္း သက္သက္လုိပင္ ျဖစ္ေနေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ျပင္းထန္ေသာ တုိက္ပဲြမ်ား ၾကားတြင္ အသတ္ခံျပီး ေသဆုံးရဖြယ္ ရွိေနပါလ်က္ိ ကၽြန္ေတာ္က မေသဘဲ လုံလုံျခဳံျခဳံ ေဘးကင္းရန္ကင္းႏွင့္ ရွိေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးက ေသသြားရသည္။ ယုံႏုိင္ဖြယ္ပင္ မရွိေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္တံခါး၀သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ လီလီဟန္မွာ ကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚတြင္ ထုိင္ေန ရွာသည္။ ’’ဂ်က္ ’’မဂၢဇင္း မွ အယ္ဒီတာ ’’ေဂ်ာ့ဘြန္ဆင္ ’’ လည္းရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာစဥ္ စကၠန္႕ပုိ္င္း ေလးတြင္ကား လီလီယန္ မ်က္လုံးမ်ားသည္ေတာက္ေျပာင္ရႊန္းလဲ့လာပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ခဏအၾကာ တြင္ ျပန္ေမွးမွိန္ သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ထံ ေလွ်ာက္အသြားတြင္ တယ္လီဖုန္းက ျမည္လာ သည္။ ’’အလားဘားမား ’’ျပည္နယ္ မွ ဆက္ေသာ ဖုန္းျဖစ္သည္။ လူျဖဴအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္၏ အသံ။

’’မစၥတာ ဂရီဂုိရီလား’’
’’ဟုတ္ပါတယ္ အစ္မၾကီး’’
’’ကၽြန္မ အခုပဲ ေရဒီယုိထဲမွာ ရွင့္သားေလး ဆုံးသြားတာ ၾကားလုိက္ရတယ္။ အဲဒါၾကားလုိက္ရေတာ့ ကၽြန္မျဖင့္ အေတာ္ေက်နပ္သြားမိတယ္။ တကယ္လည္း ၀မ္းသာသြားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ရွင္က ဘာမဆုိင္ ညမဆုိင္ နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ေဒသလာျပီးရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ လုပ္ခဲ့လုိ႔’’
’’ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က သားကုိ ေဒၚလာငါးသန္းနဲ႔ အသက္ အာမခံထားခဲ့ တာ ကုိးဗ်။ အတန္ၾကာပင္ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။ ေနာက္မွ သူက
’’ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းပါတယ္ရွင္။ ကၽြန္မကုိ ေက်းဇူးျပဳျပီး ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္၊ ဟုေျပာသြားေလသည္။

အလြန္ညတာရွည္ေသာ ညတစ္ညပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ လီလီယန္ထံ ထျပီးသြားမိပါသည္။ အမ်ား အားျဖင့္ သူသည္ ငူငူၾကီး ေပါင္ေပၚလက္မ်ားတင္ျပီး ထုိင္ေနကာ အုတ္နံရံသုိ႔ အဓိပၸာယ္မဲ့ စူးစုိက္ၾကည့္ေန တတ္သည္။ စကားေျပာေသာ အခါ၌လည္း တုန္ရီလႈိက္ေမာေနရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့ေသာညက သူသည္ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့သည္။ မနက္ ၄နာရီတြင္ကေလး ကုိ ႏုိ႔တုိက္ရန္ ထခဲ့သည္။ ဤကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးမ်ားထဲတြင္ အက်န္းမာဆုံးႏွင့္ အစားအငမ္းဆုံးကေလး ျဖစ္ပါသည္။ လီလီယန္သည္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ မနက္ ၈နာရီ သူငုိလွ်င္ ႏုိးမည္ဟု ဆုိကာ အိပ္သြားခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ မနက္က်ေသာအခါ ကေလးက မငုိ။ လီလီယန္က ၉ နာရီက်ေတာ့ ႏုိးလာ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကေလးကုိ ထခ်ီလုိက္သည္။ ကေလးမွာ ပူပူေႏြးေႏြးပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း ေသေနရွာျပီ။ သူသည္ အျပင္ထြက္ျပီး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ရွာသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားက မီးသတ္ဌာနသုိ႔ အေၾကာင္းၾကားၾက၏။ မီးသတ္ဌာန က အသက္ရွဴကိရိယာမ်ား ယူလာၾကသည္။ ေဆးရုံမွ ဆရာ၀န္တစ္ဦးကမူ ’’ညတြင္းျဖစ္ အဆုတ္အေအးမိေရာဂါ’’ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ ကေလးမ်ား တြင္ ျဖစ္တတ္ သည့္ ေရာဂါတစ္မ်ဳိးဟုေျပာသည္။ သူေျပာသည္မွာ မွန္ကန္ေၾကာင္း ေရာဂါတစ္မ်ဳိးဟုေျပာသည္။ သူေျပာသည္ မွာ မွန္ကန္ေၾကာင္း ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သိၾကရသည ္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ဤေရာဂါျဖင့္ ကေလးမ်ား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေလလြင့္ ပ်က္စီးၾကရရွာေလသည္။

ထုိညတြင္ တယ္လီဖုန္းေခၚသံမ်ားမွာ အဆက္္မျပတ္။ လူမ်ဳိးစုံထံမွ အမ်ားစုမွာ ၾကင္နာ သနားစြာျဖင့္  ေမးျမန္း၀မ္းနည္းစကားေျပာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ကမူ ရက္စက္စြာ ေျပာဆိုၾကသည္။ ဘုန္းၾကီးမ်ား၊ ဓမၼဆရာမ်ားကလည္း ဖုန္းဆက္ၾကသည္။ ယခုအခ်ိန္မွာ ’’ဒစ္ဂရီဂုိရီ ’’ ၏ ေျဖေဖ်ာ္ပဲြမ်ား ရာသီပဲြ အစပင္ျဖစ္သည္။ သူ႕သား အသုဘအခ်ိန္မွာ သူ၏ ေခတ္အထဆုံး အခ်ိန္ႏွင့္ကုိက္ေနေပသည္။ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေရဒီယုိေဖ်ာ္ေျဖ ခန္းေလးကုိ အသံသြင္းထားျပီး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္လာကာျပန္ဖြင့္ျပကာ ကၽြန္ေတာ္၏ သရုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကုိ အားပါးတရပင္ ခ်ီးက်ဴး ေျပာၾကားခဲ့ဖူးသည္။
ဖုန္းတစ္ခါ လာျပန္သည္။ ’’ဂရင္း၀ုဒ္ ’’မွ ျဖစ္သည္။ ေတာင္ပုိင္းသားအသံမ်ဳိး ခပ္၀ဲ၀ဲပင္ ျဖစ္သည္။ ရုတ္တရက္ တြင္ နီဂရုိးတစ္ေယာက္ ဟု ထင္လိုက္မိ၏။

’’မစၥတာ ဂရီဂုိရီလား’’
’’ဟုတ္ပါတယ္။ ’’
’’ခင္ဗ်ား ဒီကုိ ဘယ္ေတာ့ ္ျပန္လာမလဲဟင္’’။
’’အခြင့္အေရး ရမယ္ဆုိလွ်င္ ရလွ်င္ရျခင္း ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။’’
’’အခု ဂ်က္ဆင္မွာေကာ ဘယ္လုိ အေျခအေန ရွိေနသလဲ။’’
သူတုိ႔ဘက္မွ တီးတုိးသံေလးျဖင့္ ေျပာေနသံကုိပါ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရသည္။

’’သူ႕သားအေၾကာင္း ေမးလုိက္ဦး၊ သူ႕သားအေၾကာင္း ေမးလိုက္ဦးကြ’’
ထုိသူမ်ားမွာ လူျဖဴမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ေခ်ျပီ။
"ခင္ဗ်ားသား ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ မစၥတာ ဂရီဂုိရီ"
"ဟာ... ေကာင္းပါတယ္၊ ေနေကာင္းပါတယ္"
"အခု ဂ်က္ဆင္ မွာ ဘယ္လိုအေျခအေနလဲဗ်"
"သိပ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔သိတဲ့အတိုင္း ငမည္းေတြက ငပ်င္းေတြ မဟုတ္လား"
"ဒီမနက္ ခင္ဗ်ား ဂ်က္ဆင္ မွာ ရွိေနခဲ့တယ္ ထင္တယ္"

"အလို... ခင္ဗ်ားႏွယ္ အ ရန္ေကာဗ်ာ။ က်ဳပ္က ဒီမနက္ ဂ်က္ဆင္မွာရွိခဲ့ၿပီး ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ခုညမွာ ရွီ ကာဂိုကေန ခင္ဗ်ား ကို စကားေျပာေနႏုိင္မလဲဗ်ာ။ ဒီမွာ လူျဖဴေလးရယ္၊ ငမည္းေတြဟာ ေလယာဥ္ပ်ံစီး ရမွာ ေၾကာက္တတ္္မွန္း လဲ မင္း သိသားနဲ႔"
"မစၥတာ ဂရီဂိုရီ၊ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကို ဟာသေလးဘာေလး ေျပာစမ္းပါဦးကြာ"
"ဒီမွာ လူျဖဴေလးရယ္၊ နားေထာင္စမ္းပါဦး၊ ငါတုိ႔ေျမာက္ပုိင္းအရပ္က ငမည္းေတြဟာေလ မင္းတို႔ ေတာင္ပုိင္း က ေကာင္ေတြထက္ေတာင္ ဆင္ေျခဆင္လက္ မ်ားေသးသကြ။ တုိ႔က ည ၁၁ နာရီခြဲဆို ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘူးကြ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းတုိ႔ၾကားခ်င္ရင္ ငါ့အလုပ္ခ်ိန္အတြင္းမွာ ျပန္ဖုန္း ဆက္ သိလား"
ကၽြန္ေတာ့္ အသံတြင္ ဝမ္းနည္း၊ ေၾကကြဲသံ၊ နာက်ည္းသံမ်ား ႐ႈိက္ငင္ပါဝင္ေနသည္ကို သူတုိ႔မသိၾက ေခ်။ သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဖုန္းျပန္ခ်လုိက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္က လီလီယန္ထံသို႔ ယခု တယ္လီဖုန္း ဆက္သည့္အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္ေျပာျပလုိက္သည္။ သူခမ်ာ အေတာ္ ဝမ္းနည္းသြားသည္။ ရင္ထဲတြင္ပင္ ဆုိ႔တက္လာဟန္ တူသည္။
"မီေရွးလ္" ႏွင့္ "လင္း" တုိ႔မွာ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ထိန္းရင္းႏွင့္ အျခား အခ္းတစ္ခုထဲတြင္ ရွိေနၾကသည္။ လီလီယန္က သူတုိ႔ကို ဘာမွမေျပာထားေသး။ ကၽြန္ေတာ္က "မီရွဲလ္" ေလး အား ေရခ်ဳိးခန္းထဲသုိ႔ ေခၚသြားလုိက္သည္။

"သမီးေလးေရ... ရစ္ခ်က္ေကာ ဘယ္မွာလဲေဟ့"
"ရစ္ခ်က္ သြားၿပီေလ ေဖေဖရ"
"ဘယ္သြားတာလဲကြယ္"
"ေဆး႐ံု ကိုေလ"
"သူ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲကြယ္"
"သူ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူး ေဖေဖရ၊ ေဖေဖအေနနဲ႔သာ ေနာက္ရစ္ခ်က္ေလး တစ္ေယာက္ ကို ရွာေပးရေတာ့မွာ"
"သမီး ဘယ့္ႏွယ္လုပ္သိလဲဟင္"
"သမီး ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္တာနဲ႔တင္ သိတာေပါ့ ေဖေဖရ"

ယခု ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ေပၿပီ။ ယခင္ ၂၄ နာရီတုန္းကပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရစ္ခ်က္ကေလးကို ခ်ီပိုး ထားခဲ့ရေသး သည္။ ယခုေတာ့ သားေလး မရွိေတာ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ "ဂ်က္ဆင္" သို႔ ျပန္သြားျပန္သည္။ ဆႏၵျပပြဲမ်ား သို႔ သြားခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခု ပူေဆြးေသာက ေရာက္လြန္းေနရွာေသာ မိန္းမက ရွိေသး သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ က သူတို႔ထံ ဖုန္းလွမ္းဆက္လုိက္ရ၏။ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို ဆက္လုပ္ ရန္၊ စီစဥ္စရာ ရွိတာမ်ား ကို ဆက္စီစဥ္ထားရန္။ ထုိ႔ေနာက္ ကေလးမ်ားကို သိပ္ရ၏။ ယခု လီလီယန္ ကို ႏွစ္သိမ့္ ရမည္။ ျပဳစုေပးရမည္။ သို႔မွသာ "ဂ်က္ဆင္" ကို စိတ္ေအးလက္ေအးျဖင့္ အျမန္ဆံုး ျပန္ သြားႏုိင္ေပမည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားေသာအခါ သူသည္ မ်က္ႏွာက်က္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ကုတင္ ေပၚတြင္ လွဲေနရွာသည္။ ရစ္ခ်က္၏ေစာင္ေလးကို သူ႔ရင္ေပၚတြင္ လႊမ္းၿခံဳထား၏။
"လီလီယန္၊ ေမာင္ စကားလာေျပာႏုိင္လားဟင္"
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ထိလုိက္သည္။ သူက တစ္ဖက္သို႔ လွည့္သြား၏။
"ဒီမွာ လီလီယန္၊ သူဟာလည္း ေမာင့္သား အရင္းေခါက္ေခါက္ပါပဲကြယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းရဲ႕ ပူေဆြးမႈ ေလးေတြ ကို ေမာင္လည္း ေဝမွ် ခံစားပါရေစေနာ္။ နည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြယ္"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားကို လာဆုပ္သည္။
"မင္း မွတ္မိေသးတယ္ မဟုတ္လား၊ ေမာင္ေတာ့ ဂ်က္ဆင္မွာ အသတ္ခံရေတာ့မလုိ႔ ထင္ေနခဲ့တာကို ေလ"
"မွတ္မိပါတယ္ ေမာင္"
 
ဆက္ရန္
.