လကၤာရည္ေက်ာ္ ၏ တိမ္ေတြ ေတာင္ေတြ ႏွင္႔ ခရီးသည္, အပိုင္း (၁၆) ဇာတ္သိမ္း

 " စိမ္းေ၀ ကုိကုိနဲ႔ သိပ္ေတြ႕ခ်င္တယ္၊ ဖုန္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာခ်င္တယ္၊ ကုိကုိ ဟုိတစ္ခါ ယူေက မလာခင္ စိမ္းေ၀ကုိ ဖုန္းဆက္ကတည္းက ကုိကုိနဲ႔ စကား မေျပာရေတာ့ တာ ေလးလေလာက္ ရွိၿပီ "
မႏွင္းေဖြး ပါ မ်က္ရည္လည္လာသည္။ " ညီမေလးရယ္၊ ညီမေလးနဲ႔ စကားေျပာဖုိ႔ ကုိကုိက အဆင္ သင့္ မျဖစ္ေသးလုိ႔ပါ၊ သူ အဆင္သင့္ ျဖစ္တဲ့ေန႔က်ရင္ သူကုိယ္တုိင္ စဆက္ပါလိမ့္မယ္ "
ေခတၱ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ၿပီးမွ ေျခာက္ကပ္ကပ္အသံႏွင့္ ေမးသည္။
" ကုိကုိ က အဲသလုိ ေျပာတာလား မမႏွင္း " ေယာင္ယမ္း၍ ေခါင္းညိတ္မိသည္။ ပါးစပ္က ဘာမွ မေျဖမိ။
" ၿပီးေရာေလ၊ စိမ္းေ၀ အဲဒီေန႔ကုိ ေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္၊ စိမ္းေ၀မွာ ကုိကုိ႔ကုိ ေမးစရာေတြမွ အမ်ားႀကီး ပဲ "
မႏွင္းေဖြး ဘာမွ ျပန္မေျဖႏုိင္ေသး။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္...........

ရဲ၀င့္ (၁၄)

ရဲ၀င့္က စားပဲြေပၚ လက္ေထာက္ ထုိင္လ်က္က ေခါင္းႏွစ္ဖက္ကုိ လက္ႏွင့္ ညွပ္ကုိင္ထားသည္။ ေခါင္းက တဒိန္းဒိန္း ထုိးကုိက္ေနသည္။
မႏွင္းေဖြး က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကုိ လက္တုန္တုန္ျဖင့္ ေဖ်ာ္ေနစဥ္ ဟန္ပုိက မေက်မနပ္ ျမည္တြန္ ေတာက္တီး သည္။
" အနားက ေဆးခန္းမွာ ေသြးကေလး သြားခ်ိန္လုိက္၊ ေသြးတုိးက်ေဆး ေသာက္လုိက္ လုပ္ေနလုိ႔ ရမလား ကြ၊ မင္း အသက္ သံုးဆယ္ေတာင္ မျပည့္ခ်င္ေသးဘူး၊ ေသြးက အလကားေနရင္း မတုိးဘူး၊ အထူးကုေလး ဘာေလးျပေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးမွေပါ့ "
ရဲ၀င့္က ေမာ့ၾကည့္၍ မဲ့ၿပံုးကေလးၿပံဳးျပသည္။

" ငါ့အေဖလည္း ဒီအရြယ္ ကတည္းက တုိးတာပဲကြ၊ အခု အေကာင္းပဲဟာ၊ မိန္းမေတာင္ ႏွစ္ေယာက္ ယူၿပီးၿပီ "
" ကုိရဲ၀င့္ ရယ္ စိတ္ပူလုိ႔ ေျပာတုိင္း၊ အၿမဲ ရယ္စရာလုပ္ပစ္တယ္၊ ႏွင္းတုိ႔ ေစတနာကုိ တန္ဖုိးထားပါဦး၊ အလုပ္ေတြ ကလည္း အခု အဆင္ေျပေနၿပီဟာ၊ ႏွင္းတုိ႔နဲ႔ ထားခဲ့လုိ႔ ရပါတယ္၊ စမ္းစမ္းေ၀ ကုိ လည္း ေခၚေတာ့ေပါ့ "
မႏွင္းေဖြး က ေကာ္ဖီခြက္နဲ႔ေဆး ခ်ေပးရင္းက ဆူသည္။
ရဲ၀င့္က ေကာ္ဖီႏွင့္ ေဆးကုိ ကမန္းကတန္း ပူပူႀကီးပင့္ ေမာ့ခ်လုိက္ၿပီးေခါင္းညိတ္ျပသည္။
" ဟုတ္တယ္၊ အရင္ ေျခာက္လေလာက္ အတြင္းမွာ ငါတုိ႔ သိသိသာသာ အေျခက်သြားတယ္၊ ဟန္ပုိ မင္း နဲ ႔ႏွင္းကုိ ထားခဲ့ၿပီး၊ ငါ ခဏနားမယ္ဆုိရင္ နားလုိ႔ ရေနၿပီ၊ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးခံလုိက္ပါမယ္၊ လုိအပ္ရင္သာ အေပၚက ငါ့စားပဲြ အံဆဲြထဲက ဒုိင္ယာရီထဲမွာ ငါ့စိတ္ကူးေတြ အစီအစဥ္ေတြ ခ်ေရး ထားတာ ရွိတယ္၊ ယူၾကည့္လုိက္ၾက ဟုတ္လား "

" ထားစမ္းပါကြာ၊ အလုပ္ကိစၥေတြ၊ မင္း ဘယ္ေတာ့ ေဆးခန္း ျပမွာလဲ၊ ဘယ္သူနဲ႔ ျပမွာလဲ၊ ငါ့ သူငယ္ခ်င္း သမားေတာ္ေတြလည္း ရွိတယ္ "
ရဲ၀င့္ က ေခါင္းခါျပ၍ "တုိးတုိး၊ ငါ ေဒါက္တာျမင့္သူနဲ႔ ျပမယ္၊ ဒီစမ္းေခ်ာင္းထဲက အသစ္ဖြင့္ တဲ့ ေဆးခန္းႀကီးမွာ ထုိင္တယ္၊ ငါစံုစမ္း ထားၿပီးၿပီ" ဟု ေျပာသည္။
ဟန္ပုိက ေဒါက္တာျမင့္သူ ဟု တုိးတုိး ေရရြတ္၍ မႏွင္းေဖြးဘက္သုိ႔ ေမးေငါ့ျပသည္။ မႏွင္းေဖြးက မၾကားဖူး ဘူး ဆုိသည့္ အမူအရာႏွင့္ ေခါင္းခါျပသည္။
" ကဲပါ၊ ငါအေပၚတက္ နားေတာ့မယ္၊ နက္ျဖန္ ညေန ေဆးခန္းျပမယ္၊ ဒီေန႔ေတာ့ ဘာျပႆနာ ေပၚေပၚ မင္း တုိ႔ ၾကည့္ရွင္းလုိက္ေတာ့ "
ရဲ၀င့္ က ေနရာမွ ထ၍ အေပၚထပ္သုိ႔ တက္ေသာ ေလွကားဘက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ဟန္ပုိႏွင့္ မႏွင္းေဖြး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္၍ နားမလည္စြာ က်န္ခဲ့ၾကသည္။

လည္ေခ်ာင္းထဲကုိ အစာမ်ား ပ်ိဳ႕တက္လာသည္ကုိ အိပ္ေပ်ာ္ေနလ်က္ကပင္ သိ၍ ရဲ၀င့္ လန္႔ႏုိး လာသည္။ ေခါင္းက တူႀကီးႀကီးႏွင့္ အဆက္မျပတ္ ထုေနသလုိ တဒိန္းဒိန္း ကုိက္ခဲေနသည္။
ငါ အန္ေတာ့မယ္၊ မျဖစ္ဘူး၊ ထမွ။ အိပ္ေပ်ာ္ရက္နဲ႔ အန္ရင္ ေလႁပြန္ဆုိ႔သြားလိမ့္မယ္။
ေခါင္းကုိက္ေနသည့္ ၾကားထဲက လူးလဲထ၍ အိပ္ခန္းႏွင့္ တဲြလ်က္ ထားေသာ အိမ္သာဆီေျပးသည္။ လမ္းမွာ တင္ အန္ဖတ္တုိ႔က ပါးစပ္ထဲမွ အရွိန္အဟုန္ႏွင့္ လြင့္ထြက္လာသည္။
အိမ္သာ က မုတ္အဖံုးကုိ ဆဲြဖြင့္၍ ထုိင္ခ်သည္။ အိမ္သာထဲသုိ႔ အားရပါးရ အန္ခ်သည္။ ၿပီးသြားၿပီ မွတ္လုိက္၊ ပ်ိဳ႕တက္လာလုိက္၊ ထပ္အန္လုိက္၊ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အန္အၿပီးမွာေတာ့ ၀မ္းထဲက အစာေတြ သာမက ကလီစာေတြအားလံုးပါ အန္ထြက္သြားသလုိ ခံစားရသည္။

ရင္တုန္ေမာဟုိက္စြာျဖင့္ အိမ္သာအုိးကုိ မွီလ်က္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။
ခဏေနေတာ့ ပ်ိဳ႕တက္လာသျဖင့္ အိမ္သာအုိးကုိ ေခါင္းစုိက္မိသည္။ အန္ၾကည့္ေတာ့ မရ။
မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး၊ ငါအရမ္း ေမာေနၿပီ၊ လွဲခ်ဖုိ႔ လုိေနၿပီ။
ခံစားခ်က္ ဘာမွ မရွိသလုိ ျဖစ္ေနေသာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆဲြယူကာ အားျပဳ၍ ရပ္သည္။
ဒယီးဒယုိင္ျဖင့္ ခုတင္ဆီ ျပန္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ရင္ဘတ္မွာ ေပေနေသာ အန္ဖတ္မ်ားကုိ သုတ္သင္ ခ်င္ေသာ္လည္း ဘယ္လုိမွ အားမရွိ။ အျပင္ခန္းမွာ အိပ္ေနေသာ တပည့္ကုိ လွမ္းေအာ္ ေခၚ ခ်င္ ေသာ္လည္း ပါးစပ္ ဖြင့္ရန္ပင္ အားမရွိ။
အိပ္ရာေပၚ သုိ႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လုိက္သည္။
အိပ္ရာႏွင့္ေက်ာ ထိသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ အေမွာင္တုိက္က ပိတ္ဖံုးသြားသည္။

မႏွင္းေဖြး (၁၅)

ဦးေႏွာက္ အာရံုေၾကာ အထူးကုသမားေတာ္ႀကီး အခန္းသုိ႔ မႏွင္းေဖြး ၀င္သြားေတာ့ အမ်ိဳးသမီး သမားေတာ္ ႀကီးက အမ်ိဳးသား လူလတ္ပုိင္း ဆရာ၀န္တစ္ဦးႏွင့္ စကားေျပာေန သည္ကုိ ေတြ႕ရ၍ ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္သြား သည္။
အမ်ိဳးသမီး သမားေတာ္ႀကီးက ေမာ့ၾကည့္သည္။
" ကုိရဲ၀င့္ အိမ္က မဟုတ္လား၊ လာလာ၊ မမတုိ႔ သူ႔အေၾကာင္းပဲ တုိင္ပင္ေနၾကတာ၊ ကုိရဲ၀င့္ ေနသာ တယ္ မဟုတ္လား "
မႏွင္းေဖြး ရင္၀တြင္ ဆုိ႔နင့္ေနသည္။
" သတိရပါတယ္ မမ၊ စကားေတာ့ သိပ္မေျပာဘူး၊ ေခါင္းတအား ကုိက္ေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳးပဲ၊ မွိန္းပဲေနတယ္ "
မမက ေစာေစာ က အမ်ိဳးသား ဆရာ၀န္ဘက္ကုိ လွည့္ၾကည့္၍ နံရံတြင္ ကပ္ထားေသာ မီးအျဖဴ လင္းေန သည့္ မွန္ျပားေပၚ တြင္ ကြန္ပ်ဴတာ ဓာတ္မွန္မ်ားကုိ ေမးေငါ့ျပသည္။ အမ်ိဳးသား ဆရာ၀န္က ကုလားထုိင္ေပၚ မွ ထ၍ အနားကပ္ၿပီး သြားၾကည့္ေနသည္။

" ဘာေတာ္လဲကြယ့္ "
မႏွင္းေဖြး ေျဖရခက္သြားသည္။
" သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲမမ၊ သူ႔မွာက အေဖပဲရွိတာ၊ အေဖက နယ္ေရာက္ေန တယ္၊ ျပန္လည္း ေခၚထား  ပါတယ္၊ ႏုိင္ငံျခားက ညီမလည္း လုိက္လာေနပါၿပီ "
စမ္းစမ္းေ၀ …
စမ္းစမ္းေ၀ ကုိ ဘယ္လုိ ဆက္သြယ္ရမည္ မသိ။ ရဲ၀င့္ကလည္း တစ္ညသာ သတိလစ္ၿပီး သတိျပန္ရ သည္ႏွင့္ " စိမ္းေ၀ကုိ ေခၚေပးပါ " ဟုသာ ေျပာသည္။ စမ္းစမ္းေ၀အေၾကာင္း တစ္လံုးမွ မဟသျဖင့္ ဘယ္လုိ ေျဖရမွန္း ကုိ မသိ။ မမက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္သည္။
" မမလက္ေထာက္ေတြ ညီမတုိ႔ကုိ ရွင္းေတာ့ ရွင္းျပထားတယ္၊ မဟုတ္လား "
မႏွင္းေဖြး မ်က္ရည္၀ဲလ်က္က ေခါင္းညိတ္သည္။

" ဦးေႏွာက္ကင္ဆာ ဆုိတာလား မမ"
မမက ခဏၿငိမ္ စဥ္းစားေနသည္။ ၿပီးမွ
" ဦးေႏွာက္ မွာ အက်ိတ္ေတြ႕ရင္ ကင္ဆာလုိ႔ပဲ အလြယ္ေခၚၾကတာ ေပါ့ကြယ္၊ ကင္ဆာအစစ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ညီမတုိ႔ ေျပာတဲ့အတုိင္းဆုိ သူ႔ေရာဂါ လကၡဏာေတြက ႏွစ္ေပါက္ေနၿပီ၊ ဒီေလာက္ ျဖည္းျဖည္း ေလးႀကီးလာမွေတာ့ ကင္ဆာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဦးေႏွာက္အက်ိတ္ ဆုိတာက ကင္ဆာ မဟုတ္ လည္း အသက္ကုိ အႏၱရာယ္ ေပးတတ္တာပါပဲ "
" ကုသဖုိ႔ေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား မမ၊ ဟုိေလ ကၽြန္မတုိ႔ လုိအပ္ရင္ ႏုိင္ငံျခားသြားကုဆုိလည္း စီစဥ္ႏုိင္ ပါတယ္"
မမက ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္သည္။

" သူက ဦးေႏွာက္ေအာက္ေျခမွာ ကပ္ေနတာဆုိေတာ့ အင္မတန္ ခဲြစိတ္ရခက္တဲ့ အမ်ိဳးအစားပဲ၊ ညီမတုိ႔ ေျပာတဲ့ ဘန္ေကာက္က ဆရာ၀န္ဆီလည္း မမ အီးေမးလ္နဲ႔တုိင္ပင္ေနပါတယ္၊ သူကလည္း ခက္ မယ္ေပါ့ေလ၊ စြန္႔စားရမယ့္ ကိစၥဆုိေတာ့ လူနာနဲ႔ လူနာရွင္က တကယ္ စိတ္ျပတ္မွ လာခဲ့ပါတဲ့၊ မေန႔က ညီမေျပာေတာ့ ကုိရဲ၀င့္က ဘယ္မွ မသြားခ်င္ဘူးဆုိ "
မႏွင္းေဖြး မ်က္ရည္၀ဲလ်က္က ေခါင္းညိတ္သည္။
" သူ႔ညီမ အင္းေလ၊ ေမြးစားညီမ ဆုိပါေတာ့၊ အဲဒီ ညီမ ေရာက္လာရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ "
မမ က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္သည္။
" မမလည္း စဥ္းစားလုိ႔ရတာေပါ့ေလ၊ ဒီက ေဒါက္တာျမင့္္သူက စင္ကာပူမ်ာ အဲဒီ ခဲြစိတ္မႈ မ်ိဳးေတြ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေလ့လာၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဦးေႏွာက္ခဲြစိတ္ဆရာ၀န္ႀကီးပဲ၊ ရဲ၀င့္ ကုိ ႏုိင္ငံျခား မသြားခ်င္ဘူး ဆုိရင္လည္း ဒီမွာ ကုိျမင့္သူတုိ႔ လုပ္ေပးႏုိင္မေပးႏုိင္ေပါ့ေလ၊ အဲဒါ ေခၚတုိင္ပင္ေန တာပါ" ေဒါက္တာျမင့္သူက လွည့္ၾကည့္၍ ၿပံဳးျပသည္။

" ဒီေလာက္ခက္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးက အက်ိတ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သံုးေယာက္ပဲ ခဲြစိတ္ဖူးပါတယ္၊ တစ္ေယာက္ ကေတာ့ ကံမေကာင္းရွာဘူးေပါ့ေလ၊ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေကာင္းေနပါတယ္၊ စြန္႔စားရ မယ့္ ကိစၥ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီအတုိင္းထားရင္လည္း ေကာင္းလာစရာ မရွိေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူနာ သေဘာ တူမယ္ ဆုိရင္ ကူညီခ်င္ပါတယ္ "
မႏွင္းေဖြး ေဒါက္တာျမင့္သူဟု တုိးတုိးေလး ေရရြတ္ၾကည့္ေနရာမွ ရုတ္တရက္ သတိရ၍ ပါးစပ္ ပြင့္သြား သည္။
" ဆရာက ဟုိ စမ္းေခ်ာင္းက အသစ္ဖြင့္တဲ့ ေဆးရံုမွာ ထုိင္တဲ့ ေဒါက္တာ ျမင့္သူ မဟုတ္လား "
ေဒါက္တာျမင့္သူ က မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္ၾကည့္၍ ေခါင္းညိတ္သည္။
မႏွင္းေဖြး အူယားဖားယား ဆက္ေျပာသည္။

" ဆရာ့ကုိ သူ သိတယ္၊ ဆရာနဲ႔ျပမလုိ႔ သူ စံုစမ္းထားတယ္တဲ့၊ သူ သတိမလစ္ခင္ေန႔က ေျပာထားတာ၊ ဒါေပမဲ့ ဆရာက ဦးေႏွာက္ ခဲြစိတ္ဆရာ၀န္ႀကီးဆုိ၊ သူက ေခါင္းကုိက္တာကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆရာ နဲ႔ ျပခ်င္ရတာလဲ၊ သူ႔ကုိယ္သူ ဘာေရာဂါဆုိတာ ႀကိဳသိေနလုိ႔လား "
ေဒါက္တာျမင့္သူ ၿငိမ္၍ အၾကာႀကီး စဥ္းစားေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ကုိရဲ၀င့္ အသက္က ၃၀ ဟု တုိးတုိး ေရရြတ္သည္။
ၿပီးေတာ့မွ ဖ်တ္ခနဲ သတိရဟန္ျဖင့္ မမဘက္သုိ႔ လွည့္၍ ေျပာသည္။
" ဟာ ကၽြန္ေတာ္သိၿပီ၊ ဒီလူ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူမွာ ရွိတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ ကြန္ဆားလ္တင့္န္ ေဒါက္တာဟုိ နဲ႔ လာေတြ႕သြားေသးတာပဲ၊ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က "ဘရိန္းက်ဴမာ "ပဲထင္တာ၊ စီတီ" မေပၚဘူး၊ ယူေကမွာသြားရင္း "အမ္အာရ္အုိင္" ရုိက္ပါလုိ႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မွာလုိက္ေသးသားပဲ၊ သူ႔ညီမ ဘဲြ႕ယူမွာ မုိ႔လုိ႔ ယူေကသြားစရာ ရွိတယ္ဆုိတဲ့ လူေလ " မႏွင္းေဖြး မ်က္ရည္မ်ား မထိန္းႏုိင္ဘဲ က်ဆင္းလာသည္။

" ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာရယ္၊ ယူေကလည္း ေရာက္လာပါတယ္၊ သူ႔ညီမကုိ သူ႔ေရာဂါအေၾကာင္း ဘာမွ မေျပာ ျပဘဲ စကားေတြလဲႊၿပီး ျပန္သြားခဲ့တာ၊ အခု ဆရာေျပာေတာ့ ေရးေတးေတးေလး ဆက္စပ္လုိ႔ ရပါၿပီ " ေဒါက္တာ ျမင့္သူက ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္သည္။
" အဲဒီကတည္းက သူ ေျပာတာက သူ႔မွာ ပညာသင္ေနဆဲ ညီမေလးတစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္တဲ့၊ သူ႔ကုိ မွီခုိေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြလည္း ရွိတယ္တဲ့၊ အဲဒီကိစၥေတြ စိတ္ခ်ရေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ သူ အခဲြစိတ္ ခံမယ္တဲ့၊ ေနာက္က်သြားရင္လည္း သူ႔ကံပဲတဲ့၊ အဲဒီကိစၥေတြ မရွင္းမၿပီးမခ်င္း သူ အခဲြစိတ္မခံခ်င္ဘူးတဲ့၊ ၾကည့္ရတာ ယူေကမွာ သူ အမ္အာရ္အုိင္ ရုိက္ျဖစ္ၿပီး သိသြားတဲ့ ပံုပဲ "
ရွင္းပါၿပီ။ ကုိရဲ၀င့္ရယ္ …
ရက္စက္လုိက္တာ။
မႏွင္းေဖြး ကုလားထုိင္ေနာက္မွီေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ မွီခ်လုိက္မိပါေတာ့သည္။

မႏွင္းေဖြးက ဆန္ျပဳတ္ တစ္ဇြန္း ထပ္ ခပ္သည္။ ရဲ၀င့္က ညာဘက္ လက္တစ္ဖက္ ကုိ ျဖည္းညင္းစြာ ေျမွာက္ျပသည္။
မႏွင္းေဖြးက ေဘးမွာ ရပ္ေနေသာ ဟန္ပုိကုိ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဟန္ပုိက ခဏေနမွတစ္ခါ ခံြ႕ေပးလုိက္၊ အန္သြားဦးမယ္ ဟု ေလသံႏွင့္ေျပာသည္။
မႏွင္းေဖြး က ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ကုိ ခုတင္ေဘးက စားပဲြကေလးေပၚ ခ်ေတာ့ ရဲ၀င့္က ေထာင္ထားေသာ ခုတင္ဦးပုိင္း ကုိ ျပန္ေက်ာမွီ၍ ၿပံဳးၿပီး ၿငိမ္ေနသည္။
အဆင္ေျပလား သူငယ္ခ်င္း၊ မင္း ေဆးရံုမဆင္းခင္ ကတည္းက ငါ ဒီေထာင္လုိ႔ ရတဲ့ ခုတင္ သြားရွာလာတာ
ရဲ၀င့္က ၿပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ၿပီးေတာ့ နံရံက နာရီကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဟန္ပုိက ရယ္သည္။

" စိတ္မပူ ပါနဲ႔၊ ငါသြားႀကိဳမွာ၊ အေစာႀကီးရွိေသးတယ္၊ လမ္းမွာ စိမ္းေ၀ ေမးရင္ ငါ ဘာေတြ ေျဖရမလဲသာ ငါ့ကုိ ေျပာျပဦး "
ရဲ၀င့္က အားေပ်ာ့စြာ ၿပံဳး၍ အမွန္ေတြပဲ ေျဖေတာ့ေပါ့ကြာဟု တုိးတုိးေျပာသည္။
" စိတ္ခ်၊ ေျဖခ်င္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ စမ္းစမ္းေ၀နဲ႔ မင္းနဲ႔ယူတယ္ဆုိတာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ စမ္းစမ္းေ၀ ရဲ႕ အေဖ သီးသက္ေ၀ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ စမ္းစမ္းေ၀ကုိ စင္ကာပူမွာ "မင္းန္ေန႔ခ်္နင့္န္ကုိ႔စ္" သြားတက္ခုိင္းၿပီး စိမ္းေ၀ လက္ေလွ်ာ့ေအာင္ လုပ္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ စိမ္းေ၀ကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔၊ နစ္နာ မွာ စုိးလြန္းလုိ႔ အာသာဘက္ကုိ တမင္တြန္းပုိ႔ခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္း အကုန္ေျဖေတာ့မွာ "
ရဲ၀င့္ က ဖြဖြၿပံဳး၍ အာသာ ညံ့တယ္ကြာဟု ေျပာသည္။
မႏွင္းေဖြး က အာသာ ညံ့တာ မဟုတ္ဘူး။ စိမ္းေ၀ေတာ္တာ။ စိမ္းေ၀ အေစာႀကီးကတည္းက တစ္ခုခုပဲလုိ႔ စုိးရိမ္ေန မိခဲ့တာ။ စိမ္းေ၀ကုိ ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔ဟု ၀င္ေျပာသည္။
ရဲ၀င့္ က မ်က္လံုး ျပန္မွိတ္၍ မွိန္းေနသည္။

စိမ္းေ၀ (၁၅)

စိမ္းေ၀က ရဲ၀င့္ ျဖည္းျဖည္းေလး ေလွ်ာက္ေနသည္ကုိ ေဖးမတဲြေခၚ၍ ဒန္းကေလးေပၚ ထုိင္သည္ အထိ ေနရာခ်ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ရဲ၀င့္ နံေဘးဒန္းကေလးတြင္ ၀င္ထုိင္သည္။
ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းခ်သည္။
" ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကုိကုိရယ္၊ ဒီေလာက္ အေျခအေနနဲ႔မွ ေတြ႕ရပါ့မလားလုိ႔ စိမ္းေ၀က စိတ္ပူ လုိက္ရတာ "
ရဲ၀င့္က ၿပံဳး၍ တုိးတုိးေျဖသည္။
" အလံုး က သိပ္မႀကီးဘူးတဲ့၊ ဦးေႏွာက္ အရည္ၾကည္ထြက္တဲ့ အေပါက္ကုိ သြားဖိထားလုိ႔ အရည္ တင္းတင္းၿပီး ေခါင္းကုိက္တာ၊ သတိလစ္တာ၊ အန္တာတဲ့၊ အခုေတာ့ အရည္ေလ်ာ့ တဲ့ ေဆးေတြ ေပးထားေတာ့ နည္းနည္းခံသာေနတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ေန ႔ေတာ့ ေဆးနဲ႔မႏုိင္ ျဖစ္လာေတာ့မွာ၊ ဒါေၾကာင့္ ခဲြစိတ္တာ ခံဖုိ႔ ကုိကုိ ဆံုးျဖတ္လုိက္တာ "
စိမ္းေ၀ က မ်က္ရည္၀ဲလ်က္က သက္ျပင္းခ်သည္။

" အဲဒါေတြ အားလံုးကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ေျပာမျပဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ခံေနရသလား ကုိကုိရယ္ "
ရဲ၀င့္က ၿပံဳးျပန္သည္။
" ကုိကုိ႔မွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေခါင္းတုိး၀င္ၿပီး ခၽြဲစရာ ႏဲြ႕စရာ မိခင္ရင္ခြင္ မရွိခဲ့လုိ႔လား မသိဘူး၊ ကုိကုိ လူေတြ ဆီက ဘာမွ သိပ္မေမွ်ာ္လင့္တတ္ခဲ့ဘူး၊ စိမ္းေ၀လည္း သိပါတယ္၊ လူေတြက ကုိကုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ ျမင္ၾကတယ္ဆုိတာ၊ ႏွင္းတုိ႔ ဟန္ပုိတုိ႔က ကုိကုိ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ သည္းညည္းခံႏုိင္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနၾက တာ၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ႏွင္းတုိ႔ အေဆာင္က အစ္မႀကီးေတြ ဆုိရင္ ကုိကုိ႔ကုိ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေဒါင့္မက်ိဳးတဲ့အေကာင္၊ မေပါင္းနဲ႔လုိ႔ ခဏခဏ ထားခဲ့ၾကတာ၊ လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခုကုိ ဦးစီးရေတာ့ လည္း စိမ္းေ၀ အသိပဲ၊ ဘ၀င္ျမင့္ေနတယ္၊ တိမ္ေတြေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနတယ္၊ စံုေနတာပဲ၊ လူေတြဆီက အခ်စ္ကုိ ကုိကုိ တစ္ခါမွ မရခဲ့သလုိရတာ၊ မရတာကုိလည္း တစ္ခါမွ အေလးဂ႐ု မျပဳခဲ့ဖူးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကုိကုိ ကေတာ့ ကုိကုိ႔ဘ၀ကုိ ကုိကုိ ေက်နပ္ေနတာပဲ၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္ လုိ႔လဲ သိလား "
စိမ္းေ၀ အံႀကိတ္ မ်က္ရည္၀ဲလ်က္က ေခါင္းခါသည္။

" သူတုိ႔ ကုိကုိ႔ကုိ ခ်စ္ခ်စ္၊ မခ်စ္ခ်စ္၊ ကုိကုိက ခ်စ္ေနခဲ့တာကုိး၊ ကုိကုိ လူေတြအားလံုးကုိ ခ်စ္တယ္၊ သူတုိ႔ကုိ လူလည္း က်န္းမာေစခ်င္တယ္၊ စိတ္လည္း ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္၊ သူတုိ႔ လုိတာရွိရင္လည္း အၿမဲ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တယ္၊ ေမတၱာစိတ္လုိ႔ ေခၚလုိ႔ရမလားပဲ၊ ကုိကုိ တစ္သက္လံုး အဲဒီစိတ္ နဲ႔ ေနလာတာ၊ အဲဒီစိတ္က ဘယ္ေလာက္ ေအးခ်မ္းတယ္ မွတ္လဲ၊ လူေတြက ကုိကုိ႔ကုိ ဘယ္လုိပဲ ျမင္ျမင္၊ ကုိကုိ႔ရင္ထဲမွာ နည္းနည္းမွ မတုန္လႈပ္ဘူး၊ ကုိကုိ ကူညီနုိင္တဲ့လူ၊ ကူညီရမယ့္သူ ဘယ္သူ ရွိေသးလဲ၊ အဲဒါပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ေတြးေနေတာ့ ကုိကုိ႕ အျပင္ပန္းက ထန္သလုိရွိေပမယ့္ ရင္ထဲ မွာေတာ့ ၾကည္လင္ေနတာပဲ "
စိမ္းေ၀က မ်က္ေစာင္းဖြဖြ ထုိးသည္။
" အဲဒါကုိပဲ အာသာ့ကုိပါ ကူညီခ်င္လာေရာ ဆုိပါေတာ့ "
ရဲ၀င့္က တုိးတုိးရယ္သည္။

" ကုိကုိ႔ရင္ထဲက လူေတြအေပၚ ထားတဲ့စိတ္ကုိ ေမတၱာစိတ္လုိ႔ ေခၚရမ်ာကုိ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းက အဲဒါပဲ၊ ေမတၱာဆုိရင္ တစ္ေျပးညီ ျဖစ္ရမွာ "
ရဲ၀င့္ က စိမ္းေ၀ မ်က္ႏွာေလးကုိ အတန္ၾကာေအာင္ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ တုိးတုိး တက္ေျပာသည္။
" စိမ္းေ၀ ကုိေတာ့ သူမ်ားနဲ႔ တေျပးညီ မခ်စ္ႏုိင္ဘူး၊ အၿမဲတမ္း ပုိေနတယ္၊ စိမ္းေ၀ ဘ၀ေလး လွဖုိ႔၊ စိမ္းေ၀ စိတ္ခ်မ္းသာ ကုိယ္ခ်မ္းသာ ေနရဖုိ႔ အဲဒါ ကုိကုိ႔ဘ၀မွာ ဘာထက္ မဆုိ အေရးႀကီးတယ္၊ မၾကာခင္ အခ်ိန္ အတြင္းမွာ ဒီ ဦးေႏွာက္အက်ိတ္က ကုိကုိ႔ဘ၀ကုိ အလဲထုိးေတာ့မယ္လုိ႔ သိလုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္ မွာ ကုိကုိ႔ေဘး မ်ာ စိမ္းေ၀ရွိေနတာကုိ ဘယ္လုိမွ လက္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ အာသာကလည္း ကုိကုိ႔ စိတ္မ်ိဳး စိမ္းေ၀အေပၚမွာ ထားႏုိင္တယ္ဆုိတာ ကုိကုိ သိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ စမ္းစမ္းေ၀ကုိ ခုတံုးလုပ္လုိက္တာ၊ စိမ္းေ၀ကမွ ကုိကုိ စီစဥ္တာ မနာခံဘဲ"
စိမ္းေ၀ က အံကေလး ႀကိတ္သည္။

" ကုိကုိ မမွတ္မိလုိ႔ပါ၊ စိမ္းေ၀ ကုိကုိ႔ကုိ အေစာႀကီးကတည္းက အျပတ္ေျပာထားၿပီးသားပဲ၊ စိမ္းေ၀တုိ႔ မိန္းကေလးေတြ ခ်စ္တာ ခံစားမႈ သက္သက္ပဲလုိ႔၊ သင့္ေတာ္တဲ့သူကုိ ေရြးခ်စ္လုိ႔မရဘူးလုိ႔၊ ရင္ထဲက ခ်စ္ၿပီး ရင္ ေျပာင္းမပစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ "
ရဲ၀င့္ က ၿပံဳးကာ ကုိယ္ကုိ အနည္းငယ္ ေလွ်ာ့ထုိင္ၿပီး စိမ္းေ၀ ပခံုးေပၚ ေခါင္းမွီခ်လုိက္သည္။ စိမ္းေ၀က ရဲ၀င့္ ေခါင္းကုိ ၾကင္နာစြာ ေပြ႕ဖက္ထားသည္။
" ခုေတာ့ ကုိကုိ သေဘာေပါက္ပါၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ကုိကုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေနရေနရ စိမ္းေ၀ကုိ ေမာင္းမထုတ္ေတာ့ဘူး၊ အနားမွာပဲ ေခၚထားေတာ့မယ္လုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီခဲြစိတ္မႈဟာ အရမ္း အႏၱရာယ္မ်ား တယ္ဆုိတာ သိေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မလုိ႔မ်ား ဆက္လက္ ရွင္သန္ခြင့္ ရခဲ့မယ္ ဆုိရင္ စိမ္းေ၀ မ်က္ရည္ေတြကုိ သုတ္ေပးခြင့္ရဦးမယ္ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔တင္တန္တယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ခဲြစိတ္ခံ ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ တာေလ "
စိမ္းေ၀ မ်က္ရည္ဥ မ်ား မ်က္၀န္းႏွစ္ဖက္စလံုးမွ ျဖည္းညင္းစြာ က်လာသည္။

" ႏုိင္ငံျခား သြားခဲြဖုိ႔က်ေတာ့ ဘာလုိ႔ ျငင္းရလဲ ကုိကုိ "
" ကုိကုိ ေလ့လာၿပီးၿပီ၊ ေဒါက္တာ ျမင့္္သူရဲ႕ ရာခုိင္ႏႈန္းက ႏုိင္ငံျခားထက္ မနည္းဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီခဲြစိတ္မႈ က ကံေကာင္းရင္ လူေကာင္း ျပန္ျဖစ္သြားမယ္၊ ကံမေကာင္းရင္ အခဲြခံရတဲ့ေန႔က ကုိကုိ႔ ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ ကုိ ကုိကုိခ်စ္တဲ့ ေဒသမွာ ကုိကုိခ်စ္တဲ့ လူေတြ ၾကားထဲမွာပဲ ကိုကုိ ေနခ်င္တယ္ "
စိမ္းေ၀ မ်က္ရည္စက္တုိ႔ ရဲ၀င့္ မ်က္ႏွာေပၚမက်ခင္ တိတ္တခုိး သုတ္မိပါသည္။

ရဲ၀င့္ (၁၅)

နံနက္ ၈ နာရီမွာ ခဲြစိတ္မႈ စတင္မည္ဟု ေဒါက္တာျမင့္သူက ေျပာထားသည္။
ရဲ၀င့္ နံနက္ ၅ နာရီကတည္းက ႏုိးလာၿပီး ေခါင္းက ၾကည္လင္ေနသည္။
ထူးဆန္းသည္မွာ ေခါင္းေတာင္ မကုိက္။
ညက စိမ္းေ၀ကုိ အတင္း အိမ္ျပန္လႊတ္၍ အနားယူ ခုိင္းလုိက္သည္။ သည္မွာဆုိလွ်င္ စိမ္းေ၀ အိမ္မွာ မဟုတ္။
တပည့္ကေလး ၏ အကူအညီႏွင့္ ရဲ၀င့္ မ်က္ႏွာသစ္သည္။ ဘာမွေတာ့ မစားရ။ ည ၁၀ နာရီ ကတည္းက ေရေတာင္ မေသာက္ထား။
၆ နာရီ မွာ စိမ္းေ၀ ေရာက္လာသည္။
အၿပံဳးကေလး က ႏြမ္းလ်လ်။ ေသခ်ာသည္၊ အိပ္ေပ်ာ္ဟန္ မတူ။

" ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ အိမ္မွာပဲ ေနခဲ့ခုိင္းလုိက္တယ္၊ ဘုရားခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့ၾကတယ္၊ ကုိကုိ စိတ္ေအးေအး ထားေနာ္ "
ရဲ၀င့္က ၿပံဳးျပသည္။
" ကုိကုိ က စိမ္းေ၀ကုိ အဲသလုိ ေျပာမလုိ႔ "
စိမ္းေ၀က ယဲ့ယဲ့ၿပံဳး၍ ခုတင္ေဘးက ကုလားထုိင္မွာ ၀င္ထုိင္သည္။
၇ နာရီမွာ ခဲြခန္း၀တ္စံု လဲရသည္။
လဲၿပီးခါစမွာတင္ မႏွင္းေဖြးႏွင့္ ဟန္ပုိတုိ႔ ေရာက္လာသည္။
ဟန္ပုိက ရဲ၀င့္ကုိ ေမးတစ္ခ်က္ ဆတ္ျပ၍ ေျပာသည္။
" ေအာက္မွာ ဘယ္သူေတြ ေရာက္ေနသလဲဆုိတာ ေျပာျပရင္ မင္းယံုမွာမဟုတ္ဘူး "
ရဲ၀င့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ေမးမိသည္။

" ဘယ္သူေတြ ေရာက္ေနလုိ႔လဲ "
" လူတုိင္းပဲ "
" ဘယ္လုိ "
ဟန္ပုိက ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
" မင္းႀကိဳက္တဲ့ နာမည္ေျပာ၊ ေအာက္မွာ အားလံုးရွိတယ္၊ ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြက ေပးမ၀င္လုိ႔၊ ေရွ႕က ကားပါကင္ထဲမွာ လူပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ၊ မင္း ျပတင္းေပါက္က ၾကည့္ၾကည့္လုိက္ "
ဟန္ပုိက ခန္းဆီးစကုိ မ၍ ရဲ၀င့္ကုိ ျပသည္။
ဟုတ္ပါရဲ႕။
ေဆးရံု ဆင္၀င္ေရွ႕ ကားပတ္ကင္တြင္ လူေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္။

ဟုိမွာ ကုိျမင့္ေမာင္၊ ေျခလ်င္ ေတာင္တက္တုန္းက ေနာက္ခ်န္အဖဲြ႕မွာ ပါခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဟုိ နားမွာက သံုးဘီးအတူ ေမွာက္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကုိတင္စုိး စကၠဴစက္ ပုိင္ရွင္၊ ဟုိမွာ မမသိန္း၊ မႏွင္းေဖြး တုိ႔ အေဆာင္က အဖဲြ႕ေတြ။ ရဲ၀င့္ စကၠဴစက္ ေထာင္စဥ္က လာအပ္သည့္ အစ္ကုိေတြ လည္း ေတြ႕ သည္။
ဟုိဟာက ပန္းရန္အဖဲြ႕၊ ဟုတ္သားပဲ။ အဲသည့္ ပန္းရန္ဆရာ တုိက္ၿပိဳက်၍ ပါသြားၿပီး ခဲြစိတ္ခန္း ၀င္တုန္း က သူ ေသြးလွဴဖူးသည္။ မာလာတုိ႔ အုပ္စုကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ ကလ်ာႏွင့္ မူယာလည္း ရွိေန သည္။ အရက္ ဆုိင္အတင္း ေခၚသည့္ ကန္ထရုိက္အုပ္စုက လူေတြလည္း ရွိသည္။
ဟုိမွာက စမ္းစမ္းေ၀ႏွင့္ ဦးသက္ေ၀
အလုိ ဟုိမွာ အာသာပါလား၊ အာသာပါ လုိက္လာသကုိး။ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ ဘ၀သစ္ ေလွ်ာက္လံုးမွာ သိခဲ့ ပတ္ သက္ခဲ့ သမွ် လူေတြ အားလံုး စုရံုး ေရာက္ရွိ ေနရတာတဲ့လဲ။ သူမ်ား အိပ္မက္ မက္ေနေရာ့သလား။
သူ႔ အေတြး ကုိ သိေနဟန္ျဖင့္ စိမ္းေ၀က တုိးတုိးေျပာသည္။

" လူေတြ အားလံုးကုိ ကုိကုိက ခ်စ္တယ္၊ ကုိကုိ႔ုကုိ ဘယ္လုိ သေဘာထားလဲ၊ ကုိကုိ စိတ္မ၀င္စားဘူးလုိ႔ ေျပာခဲ့တာေလ၊ ကုိကုိ အခု သိၿပီ မဟုတ္လား၊ ေမတၱာဆုိတာ ေရာင္ျပန္ဟပ္စၿမဲပဲ၊ အေျပာ အဆုိ အမူအရာ ေတြေၾကာင့္ ကုိကုိ႔ကုိ လေတြက စိတ္ကြက္ၾကရင္လည္း ခဏပဲ ကြက္ မွာပဲ၊ ေရရွည္မွာေတာ့ ကုိကုိ႔ ေစတနာေတြကုိ လူေတြက နားလည္ၾကတာပါပဲ၊ ဒီလူေတြ အားလံုးက ကုိကုိ႔ ကုိ စိတ္ပူလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးခ်င္လုိ႔ ေရာက္ေနၾကတာ၊ အားလံုးကုိကုိ႔ကုိ ခ်စ္လုိ႔၊ အဲဒီကုိကုိ႔ကုိ ခ်စ္တဲ့လူေတြ အားလံုး အတြက္ ကုိကုိ ျပန္လာရမယ္ေနာ္ "
ရိႈက္သံတစ္ခ်က္ တုိးတုိး လႈပ္ခတ္လုိက္သည္။
" အထူးသျဖင့္ စိမ္းေ၀ အတြက္ေပါ့ " ေနာက္ဆံုး စကားက တုန္ယင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

" ဦးရဲ၀င့္ သြားရေအာင္ "
အခန္းေပါက္၀ မွ လူနာတင္ တြန္းလွည္းႏွင့္ ေဆးရံုအလုပ္သမား တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။
ရဲ၀င့္က ဆတ္ခနဲ ေခါင္းညိတ္၍ ေနရာမွ ထသည္။

နိဂံုး

ျမသလြန္ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ အေ၀းမွာ ျမင္ေနရေသာ ဧရာ၀တီျမစ္ေရျပင္မွာ ၀င္လုလု ေနမင္း၏ ေအာက္တြင္ အနီရင့္ေရာင္ ေဘာင္ကြပ္ထားသည့္ စိမ္းျပာေရာင္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ မ်ားႏွင့္ အလွႀကီး လွေနသည္။
သုိ႔ေသာ္ ၾကည့္ရႈသူတုိ႔၏ အျမင္ကုိ တကယ္တမ္း ဖမ္းစား ဆုပ္ကုိင္ႏုိင္သည္က ဧရာ၀တီျမစ္ ၏ျမင္ကြင္းမဟုတ္။
ျမသလြန္ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတြင္ သံုးခြ ေထာက္ခ်၍ ဆဲြလက္စ ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ကုိ စိတ္ပါလက္ပါ အာရံု စူးစုိက္ ေရးဆဲြေနေသာ မိန္းမပ်ိဳသာျဖစ္ေပသည္။
ျမသလြန္ ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ သံုးခြေထာက္ခ်၍ ပန္းခ်ီ ဆဲြေနသည့္ ပန္းခ်ီဆရာ မွာ မေကြးသူ မေကြးသား တုိ႔အတြက္ ေန႔တုိင္း ျမင္ရေနက် ရႈခင္းမဟုတ္။ ပန္းခ်ီ ဆရာမဆုိလွ်င္ေတာ့ သာ၍သာ ရွားေပ ေတာ့မည္။

ယခုေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာမမွ အသက္အစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ ငယ္ငယ္ူလွလွပန္းခ်ီဆရာမေလး။ ၿပီးေတာ့ သူ ဆဲြေနသည့္ ပန္းခ်ီကုိ သြားၾကည့္လုိက္လွ်င္ ပန္းခ်ီ အနည္းငယ္ တီးမိေခါက္မိ ရွိသူေတြမွအပ ဘာမွ နားလည္မည္မဟုတ္။ ေရလည္း မပါ။ ေသာင္လည္း မပါ။ ပ်စ္ႏွစ္ေနေသာ ေဆးေရာင္စံုတုိ႔ကုိသာ အထပ္လုိက္ ေတြ႕ရမည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာကလည္း လူနည္းနည္းရွင္းေနေပလုိ႔။
ေဒါက္တာျမင့္သူ သက္ျပင္းခ်မိသည္။

အဲသည္ ပန္းခ်ီဆရာမကေလးသည္ မေကြးတစ္ဖက္ကမ္း မင္းဘူးသူ စင္စစ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယူေကႏုိင္ငံ တြင္ အေျခခ်ေနထုိင္လ်က္ရွိၿပီး အၾကာႀကီး ေနမွ တစ္ခါသာ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္လာတတ္သူမွန္း သိၾကလွ်င္ ပုိ၍ပင္ အံ့ၾသၾကေပဦးမည္။
တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ မေကြးတံတားႀကီး ဖြင့္လွစ္ၿပီး၍ မန္းေရႊစက္ေတာ္ သုိ႔ ဘုရားဖူးသြားရန္ လြယ္ကူ သြားၿပီဟုဆုိတာ မင္းဘူးမွ လူနာေဟာင္းတစ္ဦးက ဇြတ္ေခၚေနသျဖင့္ ဘုရားဖူး ထြက္လာခဲ့ရင္း မေကြး ျမသလြန္ဘုရား ခဏ၀င္ဖူးေသာ ရန္ကုန္မွ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ အာရံုေၾကာ ခဲြစိတ္ဆရာ၀န္ႏွင့္ လူနာရွင္၊ အင္းေလ … လူနာရွင္ေဟာင္းေပါ့၊ ယူေကတြင္ ေနရေသာ လူနာရွင္ေဟာင္းတုိ႔ ဘုရားေပၚတြင္ ဆံုမိ သည့္ တုိက္ဆုိင္မႈက အံ့ၾသစရာ။
ေဒါက္တာျမင့္သူ အနားသုိ႔ လာရပ္ၿပီး ပန္းခ်ီကားကုိ ငံု႔ၾကည့္ေနသည္ကုိ ခံစားမိေနေသာ စိမ္းေ၀က အမွတ္တမဲ့ လွည့္ၾကည့္ရာက ပါးစပ္ကေလး ၀ုိင္းသြားသည္။
" ဟယ္ … ဆရာပါလား " ေဒါက္တာျမင့္သူ ၿပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

" ေရႊစက္ေတာ္က ျပန္လာတာ၊ စိမ္းေ၀ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေနတာကုိး "
စိမ္းေ၀က ၿပံဳး၍ ပန္းခ်ီေဆးမ်ား ဘူးကေလးထဲ ျပန္ထည့္သည္။
" မေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ျဖစ္သြားေတာ့ေလ၊ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ အတင္းေခၚတာနဲ႔၊ သူတုိ႔ကလည္း ဒီမွာပဲ ေနေနၾကၿပီး ရန္ကုန္မွာလည္း ေတြ႕စရာလူက သိပ္မရွိေတာ့တာနဲ႔ မင္းဘူးပဲ တန္းတက္လာတာ "
အၿပံဳးကေလးက ႏြမ္းလ်လ်။ ေဒါက္တာျမင့္သူ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ဆတ္ခနဲ ညိတ္မိသည္။
" ေဆာက္လုပ္ေရးေတြကေရာ "
" မမႏွင္း နဲ႔ ကုိဟန္ပုိပဲေလ၊ သူတုိ႔လည္း မအားပါဘူး၊ အလုပ္ေတြက ဇယ္ဆက္ေနတာ၊ ဖုန္းေျပာရင္ေတာင္ က်ားလုိက္သလုိပဲ၊ ဆရာ့ဆီလည္း ၀င္လာႏႈတ္ဆက္ဦးမလုိ႔ပါပဲ၊ ဆရာ မအားမွာ စုိးတာနဲ႔ပဲ " ေဒါက္တာျမင့္သူ ဖြဖြၿပံဳးသည္။

" ခဲြစိတ္ခန္းေရွ႕က ျဖတ္ရမွာ ေၾကာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား "
စိမ္းေ၀ အၿပံဳး ကေလး မွိန္သြားသည္။
" ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီေန႔က စိမ္းေ၀ ေခြလဲသြားတဲ့အထိ … အားလံုးကုိ အိပ္မက္ဆုိးလုိပဲ ခဏခဏ ျပန္ျမင္ ေယာင္ေနတာ၊ ေဆာရီးေနာ္ … ဆရာ " ေဒါက္တာ ျမင့္သူလည္း အၿပံဳးေလး မွိန္သြားသည္။ " ေဆာရီး ေျပာရမွာက တုိ႔ ထင္တာပဲ " ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေခတၱ ၿငိမ္သက္သြားၾကသည္။

ကုိယ့္ခ်စ္သူက စစ္ေျမျပင္ကုိ စစ္ထြက္သြားရသည္ ဆုိလွ်င္ပင္ သည့္ထက္ေတာ့ စိတ္ေအးရမည္ဟု ထင္ သည္။ စစ္ထြက္သြားသည္ ဆုိကတည္းက အင္ႏွင့္အားႏွင့္။ လက္နက္ အျပည့္အစံုႏွင့္။ ၿပီးေတာ့ စာလာမည္။ လူႀကံဳစကား ၾကားရသည္။ ကုိယ့္ခ်စ္သူရွိရာ ေဒသမွာ ၿငိမ္းခ်မ္း ေနသလား၊ တုိက္ပဲြေတြ ျပင္းထန္ေန သလား။ သည္လုိ စံုစမ္း၍ ရႏုိင္ေသးသည္။
ယခုေတာ့ ကုိကုိ႔မွာ ဘာအင္အားမွ မရွိေတာ့။
ခဲြစိတ္ခန္း ဆုိတာက လုိက္သြားၾကည့္၍လည္းမရ။ ဘယ္လုိေနသလဲဟုလည္း သတင္းစကား ေမး၍မရ။
တုိက္ပဲြေတာ့ တုိက္ပဲြ ပါပဲ။ အသက္ႏွင့္ရင္း၍ တုိက္ရသည့္ တုိက္ပဲြ။

သုိ႔ေသာ္ ဦးေဆာင္တုိက္သူက ကုိကုိမဟုတ္။ ေဒါက္တာျမင့္သူျဖစ္သည္။ ကုိကုိ႔ အသက္ေရာ၊ ကုိကုိ႔ ဘ၀ေရာ၊ ၿပီးေတာ့ စိမ္းေ၀၏ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးကုိပါ သူ႔လက္ကုိ အပ္ထားရသည္။ သူ ရံႈးလွ်င္ အဲဒါေတြ အကုန္လံုးသြားၿပီ။
သည္မွ် ႀကီးမားေသာ အရင္းအႏွီးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရတာ ျဖစ္ေသာ္လည္း အေျခအေနကုိ ဘာမွ သိခြင့္မရ။
" ခဲြစိတ္ခန္း" ဟု ေရးထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္ေအာက္က တံခါးမ။
အဲဒီ တံခါးမ ကုိ ဖြင့္၍ ကုိကုိ႔ကုိ တြန္းသြင္းသြားၾကတုန္းက လွမ္းျမင္လုိက္ရတာက လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္း ပ်ပ် ကေလး။ ဖိနပ္ေတြ အမ်ားႀကီး တန္းစီခၽြတ္ထားတာကလဲြ၍ မျမင္ရ။ အဲသည္ ေနာက္မွ ဘယ္ႏွေကြ႕ ထပ္ေကြ႕ၿပီး မွ ေရာက္မည္ မသိေသာ အခန္းကေလး တစ္ခန္းထဲတြင္ ကုိကုိ ရွိေနလိမ့္မည္။ သတိလစ္ ေကာင္း လစ္ေနမည္။ ကုိကုိ႕အသက္ တည္ရာ၊ မွီရာ အလြန္ႏုနယ္ေသာ အစိတ္အ၀ုိင္း တစ္ခုကုိ ေဒါက္တာ ျမင့္သူ ဦးေဆာင္သည့္ လူအုပ္စုတစ္ခုက ဓား၊ ကတ္ေၾကး၊ စူးေဆာက္ တန္ဆာပလာ လက္နက္ကိရိယာမ်ားျဖင့္ ေခၽြးတလံုးလံုး အသည္းတထိတ္ထိတ္ ကုိင္တြယ္ေနၾကေပ လိမ့္မည္။ အလြန္ စြန္႔စားရမည့္ ခဲြစိတ္မႈမ်ိဳးတဲ့။

မ်က္ရည္၀ဲေနေသာ မ်က္လံုးတစ္စံု၊ တုန္ယင္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔ႏွင့္ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ဘုရားစာ ဆုိေနရံုမွတစ္ပါး စိမ္းေ၀ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ၀င္ေမးလုိ႔လည္း မရ။ သြားၾကည့္ခုိက္းလုိ႔လည္း မရ။ နာရီလက္တံ ဂဏန္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေက်ာ္လႊားလာသည္ ကုိသာ ေခ်ာက္ခ်ား စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ ရပါသည္။ အဲသေလာက္ေတာင္ … ၾကားရသလား ဆရာရယ္။
သူမ်ား ခဲြစိတ္ခံစားရတာ သြားၾကည့္ဖူးတာဆုိလုိ႔ စိမ္းေ၀ ဘ၀မွာ ကေလးေမြးသည့္ သူငယ္ခ်င္း ကုိ ေစာင့္ေပးဖူးတာသာရွိသည္။ မိနစ္ပုိင္းပါပဲ။ ဒါေတာင္ အၾကာႀကီးလုိ႔ ထင္ခဲ့မိသည္။ ယခုေတာ့ နာရီႏွင့္ ခ်ီ၍။

ကၽြီခနဲ ျမည္လုိက္သံ။
အားလံုး ေခါင္းမ်ားေထာင္၍ ခဲြစိတ္ခန္း တံခါးမဘက္ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ခဲြစိတ္၀တ္စံု ၀တ္ထားသည့္ လူငယ္တစ္ဦး က တံခါးကုိ အတြင္းမွ လွမ္းဖြင့္ေပး၍ ကုိင္ထားသည္။ အတြင္းဘက္ ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။ ကုိကုိလား။ ကုိကုိ ထြက္လာၿပီလား။
ခဲြစိတ္မႈ ေအာင္ျမင္သြားၿပီတဲ့လား။ တကယ္တမ္း ထြက္လာေတာ့ ခဲြစိတ္ခန္း ၀တ္စံုႏွင့္ ဆရာ၀န္ တစ္ဦးသာျဖစ္ေနသည္။ ျပာႏုေရာင္ တီရွပ္၊ အျပာႏုေရာင္ ေဘာင္းဘီရွည္ အျပာႏုေရာင္ ေခါင္းစီး၊ အျပာႏုေရာင္ မ်က္ႏွာဖံုး ဘယ္သူမ်ားလဲ။
ေခါင္းစီး မွာေတာ့ အဂၤလိပ္စာလံုး အမ္ႏွင့္ တီကုိ ထုးထားသည္။ ေဒါက္တာ ျမင့္သူ မ်ားလား။
ဆရာ၀န္ က စိမ္းေ၀၊ ကုိဟန္ပုိႏွင့္ မႏွင္းေဖြတုိ႔ ဘက္သုိ႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ရွိရာသုိ႔ ဦးတည္၍ လာေနသည္။ ေျခလွမ္းတုိ႔က ေႏွးသည္။ ယုိင္သည္။ တာေ၀း အေျပးၿပိဳင္ပဲြၿပီး၍ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေန သည့္ အားကစားသမား၏ ဟန္ပန္။

ဘုရား၊ ဘုရား၊ ဘာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ။
မေျပာပါနဲ႔။ မသိခ်င္ဘူး။ မၾကားပါရေစနဲ႔။
စိမ္းေ၀ ကုိယ္လံုးေလး ညႊတ္သြား ယုိင္သါားသည္ကုိ သတိထားမိေသာ မႏွင္းေဖြးက စိမ္းေ၀ ပခံုးေလးကုိ တင္းက်ပ္ စြာ ဖက္ထားသည္။ ကုိဟန္ပုိက ေရွ႕သုိ႔ တက္လာသည္။
ဆရာ၀န္က မ်က္ႏွာဖံုးကုိ ဆတ္ခနဲ ဆဲြဖယ္လုိက္သည္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ေဒါက္တာ ျမင့္သူပါပဲ။
ေဒါက္တာျမင့္သူ ၏ မ်က္ႏွာက မေန႔က ေတြ႕ခဲ့ရတာထက္ အမ်ားႀကီး ပုိ၍ အုိစာေန သည္။ ေျခလွမ္း ေႏွးေႏွးႏွင့္ သူတုိ႔ဘက္ ဆက္လာေနသည္။ လက္ထဲက ခဲြစိတ္ခန္းသံုး မ်က္ႏွာဖံုး ကုိ ေဆးရံုေကာ္ရစ္ဒါ ေပၚသုိ႔ ရုတ္တရက္ လႊင့္ပစ္လုိက္သည္။
အဲသည့္ မ်က္ႏွာဖံုး ကုိ လႊင့္ပစ္လုိက္သည့္ တဒဂၤမွာပဲ စိမ္းေ၀ သတိလစ္လဲက်သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

စိမ္းေ၀ က ေခါင္းကေလး တစ္ခ်က္ဆတ္၍ ၿပံဳးၿပီး ေဒါက္တာျမင့္သူကုိ လွည့္ၾကည့္သည္။ ဧရာ၀တီ ျမစ္ကုိျဖတ္၍ တုိက္ခတ္လာေသာ ေလႏုေအးကေလးက စိမ္းေ၀၏ ဆံႏြယ္တခ်ိဳ႕ကုိ စိမ္းေ၀ မ်က္ႏွာေပၚ တင္ေစသည္။
" ဆရာ က ဘာလုိ႔ ေဆာရီး ေျပာရမွာလဲ၊ ဆရာက စိမ္းေ၀တုိ႔ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ေလ "
ေဒါက္တာျမင့္သူ ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
" လူနာရွင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပူစြာနဲ႔ ကုိယ့္အမူအရာေတြကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနမလဲဆုိတာ အေတြ႕အႀကံဳ မနည္းတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တုိ႔ သိသင့္တယ္ေလ၊ အဲဒီေန႔က တုိ႔ အဲဒီ မ်က္ႏွာဖံုး ကေလး ကုိ ေျခပစ္လက္ပစ္ လႊင့္မပစ္လုိက္မိရင္ စိမ္းေ၀ ဘယ္လဲက်သြားပါ့မလဲ "
စိမ္းေ၀ က ယဲ့ယဲ့ၿပံဳးသည္။
" အင္မတန္ ခက္ခဲတဲ့ ခဲြစိတ္မႈ တစ္ခုကုိ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာတဲ့ ခဲြစိတ္ဆရာ၀န္ႀကီး ရဲ႕ မ်က္ႏွာ က ရႊင္လန္းျမဴးထူးေနရမယ္လုိ႔ ထင္တဲ့ စမ္းေ၀ကသာ ရူးတာပါ ဆရာရယ္ "
ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ တုိးတုိး ရယ္မိသည္။

" ေနာက္ဆံုးေတာ့ စိမ္းေ၀ အပူလြန္တာက စိမ္းေ၀ အပူကေန သတိရလာတဲ့အခ်ိန္ စိမ္းေ၀ကုိ အနားမွာ မေတြ႕ရတဲ့ ကုိရဲ၀င့္ အပူျဖစ္သြားရတာေလ" " ဟုတ္ပ … ဆရာရယ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အဲဒီကိစၥေျပာတုန္း " ေဒါက္တာ ျမင့္သူ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္သည္။
" သူေရာ ေနေကာင္းတယ္ … မဟုတ္လား၊ အခု ပါလာလား " စိမ္းေ၀က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

" ေကာင္းပါတယ္၊ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေနရတာ ပ်င္းတယ္ခ်ည္း ေအာ္ေနတာပဲ၊ ယူေကမွာလည္း အေပါင္း အသင္း က သိပ္မရွိေတာ့ ပုိပ်င္းေတာ့တာေပါ့၊ စိမ္းေ၀၊ ဒီတစ္ခါ အလုပ္ကန္ထရုိက္ျပည့္ရင္ ျမန္မာျပည္ တစ္လွည့္ျပန္ေန ပါ့မယ္၊ အဲဒီက် အလုပ္လည္း ျပန္လုပ္ခ်င္လုပ္ပါ၊ အခုေတာ့ ေဆးစစ္တာေလး အဆင္ေျပ ေနေတာ့ ယူေက ဆရာ၀န္က ထပ္ျပဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူး ေျပာတဲ့ အထိေတာ့ ေနၾက ရေအာင္ပါလိ႔ မနည္း ေဖ်ာင္းဖ် ထားရတယ္၊ တရားေတာ့ ထုိင္သလား မေမး နဲ႔၊ ေသမင္း ကို တစ္ခါ ရင္ဆုိင္ဖူးထားေတာ့ ဘ၀မွာ အခ်ိန္ကုိ တန္ဖုိးထားတတ္သြားၿပီတဲ့ "
" အခုေကာ "
" ဟုိဘက္က ဘီလူးၿပံဳးတဲ့ တန္ေဆာင္းထဲမွာ တရားထုိင္ေနတယ္ "
ေဒါက္တာျမင့္သူ မ်က္ခံုးပင့္ ၾကည့္သည္။
" ဘီလူးၿပံဳးတဲ့ တန္ေဆာင္း … ဟုတ္လား "
စိမ္းေ၀ က ရယ္သည္။
" အာရံုခံ တန္ေဆာင္းကုိပဲ ေျပာတာပါ၊ ဒီ ျမသလြန္ဘုရား ေခါင္းေလာင္းေတာ္မွာ ဘီလူး အေစာင့္ေတြ ထည့္ထုထားတာ ဆရာေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား "
ေဒါက္တာ ျမင့္သူ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

" အားလံုးက မဲ့ေနၾကေလ၊ ဘီလူး တစ္ရုပ္ပဲၿပံဳးတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ တည့္တည့္က တန္ေဆာင္းကုိ ဘီလူးၿပံဳးတဲ့ တန္ေဆာင္းလုိ႔ ေခၚၾကတာ "
" ေၾသာ္ … ဒီလုိလား "
ေဒါက္တာ ျမင့္သူ ဘုရားေ ခါင္းေလာင္းေတာ္ေပၚမွ ဘီလူးရုပ္မ်ားကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ လွည့္ပတ္ ၾကည့္ၿပီးမွ သေဘာက်စြာ ရယ္သည္။
" တုိ႔ ကုိရဲ၀င့္လုိေပါ့ ဟုတ္လား "
စိမ္းေ၀ က မ်က္လႊာ ပင့္ၾကည့္သည္။

" ဘာကုိလဲ … ဆရာ "
" ကုိရဲ၀င့္လည္း ေလသံျပတ္နဲ႔ ပိႆေလး ေဘးပစ္သလုိ အမွန္ေတြ ေျပာတတ္လြန္းလုိ႔ သူမ်ားေတြ ခဏခဏ အထင္လဲြခံရတယ္လုိ႔ စိမ္းေ၀ ခဏခဏ ေျပာဖူးတယ္ေလ၊ တကယ္ေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမွာက လူေတြ အားလံုး ဘယ္သူ႔ကုိမွ မမုန္းေတာ့၊ အၿမဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတာပဲ ဆုိတာေလ "
" ဟုတ္တယ္ … ဆရာရဲ႕ "
" ၿပီးေတာ့ လူအမ်ားေရွ႕မွာ ဘယ္လုိပဲ ခက္ထန္ ခက္ထန္ စိမ္းေ၀နဲ႔က်ေတာ့ အၿမဲ ႏူးညံံသိမ္ေမြ႕ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ဟုိ တစ္မ်က္ႏွာတည္း ၿပံဳးေနတဲ့ ဘီလူးလုိေပါ့ ဟုတ္လား။
" ဟာ … ဆရာကလည္း "
စိမ္းေ၀က ရွက္ကုိးရွက္ကန္းႏွင့္ ရယ္ေတာ့ ေဒါက္တာျမင့္သူသေဘာက်စြာ လုိက္ရယ္ပါတယ္။

"ဘာေတြ သေဘာက်ေနတာလဲ … စိမ္းေ၀ "
ပန္းခ်ီ ပစၥည္းမ်ား သိမ္းရင္း ၿပံဳးေနေသာ စိမ္းေ၀ကုိ အနားေရာက္လာေသာ ရဲ၀င့္က လွမ္းေမးသည္။
" ေဒါက္တာျမင့္သူနဲ႔ ခုပဲ ဆံုတယ္ေလ၊ ခဲြတဲ့ေန႔က စိမ္းေ၀ စိတ္အပူလြန္ၿပီး သတိလစ္သြားတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ေနၾကတာ "
" ဟာ … ဆရာနဲ႔ ဆံုတာလား၊ ညစာ လုိက္ေကၽြးဖုိ႔ မဖိတ္လုိက္ဘူးလား "
" ဖိတ္ၿပီးပါၿပီ … ကုိကုိရယ္၊ ညက်ရင္ မေကြး ဟုိတယ္မွာ လာေခၚမယ္၊ ဟတ္တ္မ်ာ လုိက္ေကၽြးမယ္၊ မွာ လုိက္ၿပီးသား တံတားက ညလည္းဖြင့္တာပဲ၊ ျပႆနာမရွိပါဘူး "
ရဲ၀င့္က ၿပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္သည္။

" ေအးကြာ မေကြး တံတား ကေတာ့ ရွယ္ပဲ၊ အေတာ္ပဲ၊ ဆရာနဲ႔ မေတြ႕ရတာ ၾကာလုိ႔ ဆရာ့ကုိေတြ႕ခ်င္ ေကၽြးခ်င္ေနတာ၊ ဆရာသာ ကုိကုိ႔အသက္ကုိ မကယ္လုိက္ႏုိင္ရင္ ဒီတစ္သက္ မဂၤလာေတာင္ ေဆာင္ဖူး လုိက္မွာ မဟုတ္ဘူး "
စိမ္းေ၀က မ်က္ေစာင္းထုိးသည္။
" ႏုိ႔ … စမ္းစမ္းေ၀နဲ႔ တစ္ခါယူတယ္ဆုိ "
ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။
" အဲဒါက အင္၊ စိမ္းေ၀နဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွ တကယ္ေလ "
" ခုမွ "
စိမ္းေ၀က သံုးေခ်ာင္းေထာက္ကုိ ပိတ္၍ သည္မည္လုပ္ေတာ့ ရဲ၀င့္က ဦးေအာင္ သယ္သည္။

" စိမ္းေ၀ သယ္ပါ့မယ္ … ကုိကုိရယ္ "
" စိမ္းေ၀ရယ္ ကုိကုိ လူေကာင္းျဖစ္ေနၿပီ ေနစမ္းပါ "
စိမ္းေ၀က ရယ္၍ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ေဆးဘူး ေသတၱာကုိ ေကာက္လြယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္၏ မင္းဘူးဘက္ကမ္းတြင္ လွမ္းျမင္ေနရေသာ တိမ္သားမ်ားႏွင့္ ထိစပ္ေနသည့္ ေတာင္တန္းမ်ားကုိ လွမ္းျပ သည္။
" ဒါဆုိလည္း ကုိကုိ ေျပာဖူးတဲ့ စကားထဲကလုိ ဟုိးေတာင္ေတြေပၚေလွ်ာက္သြားလုိက္ပါဦးလား၊ တိမ္ေတြ ၾကားထဲ ေရာက္သြားေအာင္ေလ "
ရဲ၀င့္က ရယ္၍ စိမ္းေ၀ ပခံုးကေလးကုိ လြတ္ေနေသာ လက္ျဖင့္ ဖြဖြ ဖက္သည္။

" တိမ္ေတြၾကားထဲ သြားရ သြားရ၊ ေတာင္ေတြၾကားထဲပဲ သြားရ သြားရ ဘ၀မွာ ဘာမွ အေရးမႀကီးေတာ့ ဘူး၊ စိမ္းေ၀ အနား မွာ ပါလာဖုိ႔ပဲ လုိတယ္ "
စိမ္းေ၀ လည္း ၾကည္ႏူးစြာ လုိက္ရယ္မိပါသည္။

(ၿပီးပါၿပီ)

ဆႏၵမြန္ျဖင့္
လကၤာရည္ေက်ာ္
၂၉-၉-၁၁
ည ၈း၃၀၊ မေကြးၿမိဳ႕။
.