တင္ေမာင္ျမင္႔ ၏ ဒက္ဒီ, အပိုင္း (၂၄)

ေအာ္လဗာသည္ သားလုပ္သူ၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး မနည္း မ်က္ရည္ ဆည္ထားရ၏။ အတတ္ႏိုင္ ဆံုး ကူညီဖို႔ လည္း ဆံုးျဖတ္ထားၿပီ။
"မစၥက္ကာတာ နဲ႔လဲ ဦးတို႔ ေဆြးေႏြးၿပီးပါၿပီ။ သားဟာ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ကေလး ရဲ႕ တာ၀န္ ယူႏိုင္သူျဖစ္ေၾကာင္း လက္မွတ္ထုိးေပးမယ္တဲ့။ လက္ေဆာင္ေလး ဘာေလးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ တာေပါ့ကြာ၊ မင္းတုိ႔ သားအဖၾကည့္ေပးလိုက္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သတိေတာ့ ထားရမယ္ေနာ္၊ ကေလး ကို ေငြနဲ႔၀ယ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး မသက္ေရာက္ေစရဘူး၊ အဲဒါ ဆိုရင္ေတာ့ ရာဇ၀တ္မႈပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မပူပါနဲ႔၊ ဦး တို႔ ေရးေပးမယ့္ စာခ်ဳပ္မွာ သူလက္မွတ္ ထုိးပါ့မယ္ တဲ့၊ ကို ဆက္ဖတ္ရန္...........

ေနာက္အပါတ္မွာ ဘာကာစဖီး ရုံးခ်ိန္ရက္ရမယ္၊ အားလံုး အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ အဲဒီေန႔မွာပဲ သားေသးကုိ မင္း တစ္ခါတည္း ေခၚျပန္လာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္"
"အဲဒီရက္ မတုိင္ခင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရလဲဟင္" ဘင္ဂ်မင္ ေဆာက္တည္ရာမရ ပံုစံျဖင့္ ေမးသည္။
"အဲဒါေတာ့ ဦးတို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူးသား၊ ကေလးက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြႏ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ရွိေနပါတယ္ေလ" ဘင္ဂ်မင္ မေက်မနပ္ႏွင့္ သေဘာတူလိုက္ရသည္။ ဆႏၵရာကို စာခ်ဳပ္လက္မွတ္ထိုးဖုိ႔ ရွာေတြ႕ပါေစ ဟုသာ ဆုေတာင္းရေတာ့မည္။

အခန္း (၂၆)

သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဘာကာစဖီးသို႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ကားေပၚတြင္ ဘင္ဂ်မင္တစ္ေယာက္ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္။ ႏွစ္ေယာက္သား အေတြး ကုိယ္စီျဖင့္ စကား သိပ္မေျပာျဖစ္ၾက။
ေအာ္လီဗာ က စတင္ရမည့္ ဘ၀သစ္အေၾကာင္း စဥ္းစားလာသည္။ ကေလးေတြ ေမြး ခ်င္ပါသည္ ဆို ေသာ ရွားေလာ့၊ အက္နက္ကေလးတစ္ေယာက္ ထပ္တိုးလာဦးမည့္ အျဖစ္။
သို႔ေသာ္ ဘင္ဂ်မင္ကေတာ့ အက္နက္၏ အကူအညီျဖင့္ ကေလးကို သူ႔ဘာသာသူ တာ၀န္ယူမည္ ဆုိသည္၊ ဘင္ဂ်မင္ႏွင့္ အက္နက္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ပုခက္ေတြ ဘာေတြ ဆင္ထားၿပီးၿပီ၊ ကစားစရာ ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ၀ယ္ထား၏။

မစၥက္ကာဘာအိမ္ တြင္ အက္နက္ အ၀တ္အစားေတြ ၀င္ယူဖို႔ ဘင္ဂ်မင္က ေျပာသည္၊ ေအာ္လီဗာက အျပန္ မွ ယူရန္ အႀကံေပး၏။ တစ္စုံတစ္ခု အမွားအယြင္း ျဖစ္မွာကို ေအာ္လီဗာ စိုးရိမ္ေနဆဲ ျဖစ္၏။ ဆႏၵရာ့ ကို ဘယ္မွာမွ ရွာမရေၾကာင္း သိရသည္။ သို႔ေသာ္ ဘင္ဂ်မင့္အလိုက် ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးမည္ ဟု ေရွ႕ေနႀကီးေတြက ကတိေပးထားသည္။
ၾသဂုတ္လေနာက္ဆံုးအပါတ္ျဖစ္၍ ဘာကာစဖီး ရာသီဥတုမွာ ပူျပင္းလွသည္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တရားရုံးေရွ႕တြင္ ကားရပ္ၿပီး အေဆာက္အအံုထဲသို႔ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။
ေရွ႕ေနႀကီးေတြ ေရာက္ႏွင္ေနၾကၿပီ။ တရားရုံးတြင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေနရာယူလိုက္ၾက၏။ ဘင္ဂ်မင္ ေၾကာက္ေနသည္။ ကာကီေဘာင္းဘီႏွင့္ ဂ်ာကင္အျပာေရာင္ကို ၀တ္ထားသည္။ ဘီးလစ္ စာေရးႀကီးက အားလံုးမတ္တပ္ရပ္ဖို႔ ေျပာေတာ့ ေအာ္လီဗာက သားျဖစ္သူကို အားေပး ၿပံဳးျပၿပီး လက္ေမာင္းကို ညႇစ္လိုက္သည္။ "အားလံုး အုိေကမွာ သားရယ္" ဘင္ဂ်မင္ က ႏြမ္းနယ္ စြာျဖင့္ ျပန္ၿပံဳးလိုက္သည္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေဖေဖ"
သို႔ေသာ္ အပိုင္တြက္၍ မရေၾကာင္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိေနၾကသည္။ တရားသူႀကီးက အခ်ီး စကား ေျပာရာတြင္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ သိသိသာသာေလးနက္ေန၏။
မစၥက္ကာဘာ ၏ ထြက္ခ်က္ကို ရုံးေတာ္တြင္ ဖတ္ၾကားသည္။ သည္မိန္းမႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္ရသည့္ အတြက္ ေအာ္လီဗာတုိ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္လံုး ၀မ္းသာေနၾကသည္။ ဆႏၵရာ လက္မွတ္ေရး ထုိးၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႕တြင္ တင္ထားခဲ့သည့္ေလွ်ာက္လႊာကို သက္ေသအျဖစ္ ရုံးေတာ္ သို႔ တင္ျပသည္။
ထို႔ေနာက္ ကေလး၏ အနာဂတ္အတြက္ အစီအမံမ်ားကို တင္ျပသည္။ ကေလးကို ၀တ္ဆင္ မိသားစုေနအိမ္တြင္ ဘင္ဂ်မင္၏အေဖ၊ ညီ၊ ညီမတို႔ႏွင့္အတူ အိမ္ေဖာ္ အမ်ိဳးသမီးက ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္း မည္။ ကေလး၏ အေဖ ေကာလိပ္တက္ေနစဥ္ကာလတြင္လည္း အားလံုးက တာ၀န္ယူမည္။
ဘင္ဂ်မင္ တက္မည့္ တကၠသိုလ္မွာ ဖြင့္ဖို႔ တစ္ပတ္သာ လိုေတာ့သည္။ စာအုပ္ဆုိင္ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ကို သူ လက္မလႊတ္ေသး။

တရားသူႀကီးမင္းသည္ ေ၀ခြဲ၍ မရသည့္ပံုျဖင့္ တစ္ဘက္မွ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ေရွ႕ေနႀကီးကို ဘင္ဂ်မင္ႏွင့္ တရားခြင္သို႔ ၀င္ရန္ ဆင့္ဆိုသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဘင္ဂ်မင္ကို က်မ္းႀကိမ္ခုိင္းသည္။
ေမးစရာ မ်ား ရွိ၍ က်မ္းႀကိမ္ခုိင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း တရားသူႀကီးက ရွင္းျပသည္။ ဘင္ဂ်မင္သည္ သက္ေသ ၀က္ၿခံထဲတြင္ ဒူးေတြတဆတ္ဆတ္တုန္သည္။ အေဖ့ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္သည္။
"ဒါဟာ လုပ္ေနက် ၾကားနာစစ္ေဆးမႈမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆုိတာ နားလည္ထားပါ မစၥတာဘင္ဂ်မင္ ၀တ္ဆင္၊ သိပ္ေလးနက္ သိမ္ေမြ႕ တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ရုံးေတာ္က ေဆြးေႏြးမွာ ျဖစ္တယ္၊ ကေလး တစ္ေယာက္ ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ ေရာက္သလို ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါလည္း သေဘာေပါက္ ရဲ႕လား" ဘင္ဂ်မင္၏ မ်က္ႏွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္သြားသည္။

သို႔ေသာ္ ဣေျႏၵမပ်က္ေခါင္းညိတ္ၿပီး ...
"ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္"
"အဲလက္ကာ ဘာဆိုတဲ့ ကေလးဟာ၊ ေမာင္ရင့္ကေလး၊ ေမာင္ရင့္ကေလးအျဖစ္ ခံယူသလား"
"ဟုတ္ကဲ့၊ အဲလက္စ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္သားပါ" "ခုေလာေလာဆယ္ ကေလးအေမနဲ႔ေမာင္ရင္ အတူတူေန သလား" "ခု မေနပါဘူး ခင္ဗ်ာ" "ဟုိတုန္းက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အတူတူေနခဲ့ဖူးသလဲ"
"တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္" "လက္ထပ္ၿပီး အတူတူေနတာလား" "မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ လက္ထမပ္ၾကပါဘူး" "ကေလးနဲ႔ ကေလးအေမကို ေငြေၾကးေထာက္ပံ့သလား"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ကေလးမေမြးခင္ ေျခာက္လေလာက္ ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ရွာေကၽြးလာခဲ့တာပါ။ လင္မယား ကြဲတဲ့ အထိပါပဲ၊ ေနာက္ပိုင္းမ်ာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ... အဲ ... ကၽြန္ေတာ့္ ဖခင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပဲ လစဥ္ေဒၚလာေျခာက္ရာေထာက္ပံ့ ခဲ့ပါတယ္" တရားသူႀကီး က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ၿပီး ဆက္ေမး သည္။ "ဒီအရြယ္ကေလး တစ္ေယာက္ ကို ဘယ္လိုေကၽြးေမြး ထိန္းသိမ္းရမယ္ ဆိုတာ ေမာင္ရင္ သိသလား" "ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မကြဲခင္အထိ သားကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ပဲ ထိန္းခဲ့ရတာပါ။ ဆႏၵရာ ... အဲ ... သူ႔အေမ က အၿမဲတမ္း အျပင္ထြက္ေနတာပါ၊ ၿပီးေတာ့ ကေလးကို ဘယ္လို ျပဳစုရမယ္ဆိုတာ သူလုံုးလံုး မသိပါဘူး" "ေမာင္ရင္က သိတယ္ေပါ့" တရားသူႀကီးက နားမလည္သလို ေမးသည္။ ဘင္ဂ်မင္ အေျခအေန ကို ထိန္းလိုက္ႏိုင္၏။

"ဒီလို မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ပထမ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မသိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ျဖည္းျဖည္း သင္ယူရတာ ပါ၊ အလုပ္ က ျပန္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ထိန္းရေတာ့ တျဖည္းျဖည္း နားလည္လာတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကေလး ကို ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ထဲ ေခၚသြားရတဲ့အခါမ်ိဳးလဲ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ သားအမိအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီတုန္းက အလုပ္ႏွစ္ခုတၿပိဳင္တည္း လုပ္ေနရပါတယ္" "ကေလးကို အလုပ္ထဲ ေခၚသြားတယ္၊ ဟုတ္လား" "ဟုတ္ကဲ့၊ သူအိမ္မွာ မရွိတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ၾကည့္ေပးမယ့္ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိလို႔ ေခၚသြား ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ကေလးထိန္းငွားႏိုင္တဲ့ အင္အား မရွိၾကပါဘူး" တရားသူႀကီးကို လွမ္းအကဲခတ္ လိုက္သည္။ ခံစားမႈအလ်ဥ္း မရွိသည့္မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ ဘင္ဂ်မင္ ေျပာပံုဆိုပံုကို ေအာ္လီဗာ ဂုဏ္ယူ မဆံုး ျဖစ္ေန သည္။ လံုး၀ ရင့္ၾကက္ေနေၾကာင္း သူ႔ထြက္ဆိုပံုက ျပေနၿပီေလ၊ ဘင္ဂ်မင္တစ္ေယာက္ လံုး၀ လူႀကီး ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ ၿပီးေတာ့ ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနၿပီ။ တရားသူႀကီး သေဘာေပါက္ႏိုင္ လိမ့္မည္ ထင္ပါ၏။

"ဒါျဖင့္ ခု ေမာင္ရင္နဲ႔ ကေလးနဲ႔ အေဖ့ဆီမွာ ေနၾကမယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ" "ေမာင္ရင့္အေဖက သေဘာတူသလား" ေအာ္လီဗာက ဘင္ဂ်မင္ကို လွမ္းၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ "ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ၊ သေဘာတူၿပီးသားပါ"
"အေဖ့ အိမ္ကေန တစ္ေန႔ေန႔ ေမာင္ရင္ထြက္သြားရင္ေကာ၊ ဥပမာကြာ ေက်ာင္းကေန ဒုတိယ အႀကိမ္ အထုတ္ ခံ ရတာမ်ိဳး။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး လိုက္သြားတာ မ်ိဳးေပါ့"
"ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္သြားသြား သားကေလး ကို ေခၚသြားမွာပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ သူ႔ထက္ အေရးႀကီးတာ ဘာမွ မရွိပါဘူး။ ေက်ာင္းက အထုတ္ခံရရင္လဲ အရင္ကလိုပဲ အလုပ္လုပ္ၿပီး သူ႔ကို ေကၽြးမွာပါ" "ကဲ ... အနားယူႏိုင္ပါၿပီ မစၥတာ၀တ္ဆင္၊ တရားခြင္ကို ဆယ့္ငါးမိနစ္ နားပါမယ္"
တရားသူႀကီး က တူကေလးကို ထုၿပီး ထသြားသည္။ ဘင္ဂ်မင္ ဆက္ရပ္ေန၏။ သူ႔ကိုၾကည့္ရသည္ မွာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ဟု ထင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ရႊဲေနၿပီ။။

ေရွ႕ေနႀကီးက တိုးတိုးကပ္ ေျပာသည္။
"အဲဒီအတုိ္င္း ဆက္လုပ္၊ သိပ္ႏွိပ္တာပဲ၊ သား အရမ္းေတာ္တယ္"
"ဘာလို႔ အနားေပးလုိက္တာလဲဗ်" ေအာ္လီဗာက နားမလည္သလို ၀င္ေမးသည္။
"သက္ေသခံ စာရြက္စာတမ္းေတြ သူျပန္ဖတ္ဦးမွာေပါ၊ ေသခ်ာေအာင္ ျပန္ၾကည့္ရတယ္ ေအာ္လီဗာ၊ အိုေက မွာပါ၊ ဘင္ဂ်မင္ထြက္တာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ က်ဳပ္ကေလးေတြ ဘင္ဂ်မင္ထြက္ တာ သိပ္ေကာင္း တာပဲ၊ က်ဳပ္ကေလးေတြေတာင္ သူ႔ကို ေပးလိုက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္"
ေရွ႕ေနႀကီး က အရႊန္းေဖာက္ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးႏွင့္ အားေပးစကားဆုိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ သံုးဦးသား ေခါင္းခ်င္းရုိက္ၿပီး ဆက္တိုင္ပင္ၾကသည္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ျပည့္သြားၿပီ။ တရားသူႀကီး ျပန္ ထြက္လာသည္။ အားလံုး ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ယူၾကသည္။

တရားသူႀကီးက ေအာ္လီဗာႏွင့္ ေအာ္လီဗာ့ေရွ႕ေနႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲကုိ တူႏွင့္ထုရင္း ဘင္ဂ်မင္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္သည္။
"ျပန္စမယ္၊ မတ္တတ္မရ္ပၾကပါနဲ႔ေတာ့၊ မစၥတာဘင္ဂ်မင္ ၀တ္ဆင္၊ ကေလးကို ရယူလိုမႈ နဲ႔ ေမာင္ရင္ ေလွ်ာက္ထားတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒီတာ၀န္ဟာ အလြန္မတန္ႀကီးမားတယ္၊ ဘယ္လို မွ ေရွာင္လႊဲလို႔ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ရတဲ့ တာ၀န္မ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ပစ္ပယ္လို႔ ထြက္ေျပးလို႔ ရတဲ့ တာ၀န္မ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတာ၀န္မ်ိဳးကို ေမာင္ ဆယ့္ရွင္ႏွစ္လံုးလံုး ယူရမွာေနာ္။ ရုံးေတာ္က ေမာင့္ကို အုပ္ထိန္းခြင့္ေပး လုိက္ရင္ေပါ့ေလ ..."

"ဒါေၾကာင့္ အေလးအနက္ ထပ္စဥ္းစားဖုိ႔ ရုံးေတာ္က တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ သည္ကေလးရဲ႕ တာ၀န္ ကို ေန႔တုိင္း အမွတ္ရေနရမယ္၊ သားအေပၚမွာ ေမာင္ေၾကြးေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ ရဘူး" "ဒီေန႔ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးရက္ ၾသဂုတ္လကစၿပီး ဘင္ဂ်မင္ ၀တ္ဆင္က အဲလက္စ္ကာဘာကို ရုံးေတာ္ က တစ္ဦးတည္း အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေပးလုိက္တယ္၊ တၿပိဳင္တည္းမွာ မိခင္၏ အုပ္ထိန္းမႈအား ဒီေန႔ကစၿပီး ရုပ္သိမ္းျခင္း ကို ရုံးေတာ္က အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္တယ္" "ကေလးနာမည္ကို ေမာင့္နာမည္နဲ႔ တရား၀င္ မွည့္ေခၚႏိုင္တယ္" တရားသူႀကီးက ဘင္ဂ်မင္ကို ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးလိုက္သည္။

"ကဲ ... ကေလးကို ေမာင္ပိုင္ပါၿပီ ဘင္ဂ်မင္"
ဘီလစ္စာေရးႀကီးအား တရားသူႀကီးက အခ်က္ျပလိုက္သည္။ စာေရးႀကီးက အခန္းတစ္ခန္းမွ တခါးရြက္ႀကီး သြားဆြဲဖြင့္သည္။ ေစာင့္ေရွာက္ေရး လူမႈ၀န္ထမ္း အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က ကေလး ကို ေပြ႕ၿပီး ထြက္လာသည္။ အဲလက္စ္ကေလးသည္ လူစိမ္း၏ ရင္ခြင္ထဲမွ ထူးထူးဆန္းဆန္း ပတ္၀န္းက်င္ ကို က်ီးကန္း ေတာင္းေမွာက္ လုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ဘင္ဂ်မင္ႏွင့္ ေအာ္လီဗာတို႔သားဖ မ်က္ရည္ေတြ လည္ေန သည္။ ေရွ႕ေနႀကီးပင္ မ်က္ရည္က်ခ်င္ေန၏။
"အဲလက္စ္ ကို ေခၚသြားႏိုင္ပါၿပီ ဘင္ဂ်မင္" ၾကင္နာသည့္ ေလသံျဖင့္ တရားသူႀကီးက ထပ္ေျပာသည္။ လူမႈ၀န္ထမ္း အလုပ္သမားက ကေလးကို ခ်ီၿပီး ဘင္ဂ်မင္ဆီသုိ႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။

အဲလက္စ္ကေလးက ခုမွ သူ႔အေဖကို ျမင္သည္။ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္သည္။ အလုပ္သမားက ကေလးကို သူ႔အေဖလက္အပ္ၿပီး ကစားစရာေတြႏွင့္ အ၀တ္အစားအခ်ိဳ႕ပါသည့္ စကၠဴပံုးတစ္ခု ကို ေရွ႕ေနႀကီး လက္ထဲ သို႔ ထည့္ေပးသည္။ ဘင္ဂ်မင္တုိ႔သားအဖ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လ်က္က  ရယ္ေနၾက သည္။ ဘင္ဂ်မင္က သားကေလးကို တအားဖက္ထားလ်က္က တရားသူႀကီး ကို တအံ့တၾသေမာ့ၾကည့္ၿပီး ...
"ေက်းဇူးပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတ္ာ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ တရားသူႀကီးမင္းခင္ဗ်ာ"
တရားသူႀကီးက ခင္ျဖည္းျဖည္း ထၿပီး တရားခြင္ထဲမွ ထြက္ခြာသြားသည္။ ေရွ႕ေနႀကီးက သားအဖ သံုးေယာက္ ကို တရားရုံးခန္းထဲမွ ဦးေဆာင္ၿပီး အျပင္သို႔ ေခၚထြက္လာခဲ့သည္။ ဘင္ဂ်မင္က သားကေလး ကို ေပြ႕လ်က္ ေအာ္လီဗာက သူ၏ပခံုးကို သိုင္းဖက္လ်က္။

အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေရွ႕ေနႀကီး ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ဘင္ဂ်မင္တို႔ သားအဖ ကားေနာက္ခန္းတြင္ ၀င္ထုိင္သည္။ ထုိင္ခံုမွ ခါးပတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပတ္သည္။ မစၥက္ကာဘာအိမ္ သို႔ မ၀င္ေတာ့ဘဲ တန္းျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက၏။ ဤဘ၀ဤမွ်သာပဲေပါ့။ သူို႔ သား အမိႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ဘင္ဂ်မင္ မပတ္သက္ခ်င္ေတာ့။
အမွတ္(၉၉) လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္။ အဲလက္စ္ကေလးက ကားေပၚ တြင္ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လိုက္ပါလာသည္။ ဘင္ဂ်မင္က တရားသူႀကီးအေၾကာင္း တရားခြင္ အေၾကာင္းမ်ား ကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ စားၿမဳံ႕ျပန္သည္။
ၿပီးေတာ့ သားကေလးႏွင့္ တတြတ္တြတ္ စကားေျပာလိုက္လာသည္။
"ကဲ ... ဆရာသမား၊ ဘယ္လိုလဲ၊ ဘုိးဘိုးတို႔၊ မယ္လီဆာတို႔၊ ဆမ္တို႔နဲ႔အတူ ေနရေတာ့မယ္ သေဘာက် ရဲ႕လား" အဲလက္က ရယ္ၿပီး ျဖတ္သြားသည္ ထရပ္ကားႀကီးကို လက္ညႇိဳးထုိးျပသည္။

"သေဘာမက်ဘူးဆိုရင္ ကားရုံထဲမွာ တီေကာင္ေတြနဲ႔ သြားထားေပါ့ကြာ"
ခ်စ္စႏိုးေျပာၿပီး ေျမးကေလးကို လွည့္ၾကည့္သည္။ အဘိုးလုပ္သူ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေျမကေလးႏွင့္ အၿပိဳင္ ၿပံဳးေနသည္။ မယ္လီဆာ၊ ဆမ္ႏွင့္ အက္နက္တို႔သံုးေယာက္ ရင္တမမျဖင့္ ေစာင့္ေနၾက၏။ မယ္လီဆာက အေဖ တစ္ေယာက္တည္း ေရွ႕ခန္းတြင္ ထုိင္ေမာင္းလာသည္ကို ဦးစြာ ျမင္သည္။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီ ထင္ၿပီး စိတ္ဓာတ္အက်ႀကီး က်သြားသည္။ အနားေရာက္မွ ေနာက္ခန္းက သားအဖႏွစ္ေယာက္ ကို ျမင္သည္။ မယ္လီဆာ တအားေအာ္ၿပီး ေျပးခ်သြားသည္။ တံခါးဖြင့္ၿပီး ဆင္းမည္လုပ္ေနသည့္ ဘင္ဂ်မင္က ... "ေဟး ... ေဟး ... အရမ္းမလုပ္နဲ႔ေလ၊ ကေလးလန္႔သြားမယ္၊ သူ႔အတြက္ အားလံုး အသစ္အဆန္း ေတြ ခ်ည္း ဆက္တိုက္ေတြ႕လာတာေလ" အက္နက္ က မုန္႔ေတြေပးၿပီး ကေလး ကို ျမႇဴသည္။ ဆမ္က ပူကေလးကို ျပၿပီး ေခၚဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ အဲလက္စ္ကေလးက ပူးကေလးကို သေဘာက်ပံု ရသည္။ ႏွာေခါင္းကို လက္ႏွင့္တို႔ၾကည့္သည္။

အားလံုးမီးဖိုေဆာင္ထဲသို႔ သြားၾကသည္။ အက္နက္က ကုလားထုိင္အျမင့္တစ္လံုး ရွာလာၿပီး အဲလက္စ္ကို ထုိင္ခုိင္းသည္။ ေအာ္လီဗာက ရွမ္ပိန္တစ္လံုးေဖာက္ၿပီး ဘင္ဂ်မင္ကို ငွဲ႕ေပးသည္။ ဆမ္ကေလးကိုလည္း တစ္စက္ႏွစ္စက္တိုက္သည္။ "အဲလက္စ္ ၀တ္ဆင္အတြက္" ဖန္ခြက္ကို ေျမႇာက္ၿပီး ဆုေတာင္းလုိက္ သည္။ တစ္ဆက္တည္း ... "သားကေလး အေတာ္ဆံုးအေဖနဲ႔ အသက္ရာေက်ာ္ေနႏိုင္ပါေစ" ဟု ထပ္ျဖည့္ လုိက္သည္။ ဘင္ဂ်မင္က အေဖကို ၿပံဳးၿပံဳးကေလးၾကည့္ၿပီး ... "အေတာ္ဆံုးအေဖ က ေဖေဖပါေဖေဖ မယ္လီဆာက ၀င္ေျပာသည္။ "ႏွစ္ေယာက္စလံုးပါပဲေလ"
မ်က္ရည္၀ဲေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အဲအက္စ္ကေလးကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။

အခန္း (၂၇)
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဘင္ဂ်မင္ ေက်ာင္းစတက္ရသည္။ စိတ္ခ်လက္ခ်သြားပါဟု အက္နက္ အတန္တန္ မွာသည့္ၾကား မွ အိမ္ကို ႏွစ္ေခါက္ျပန္လာၿပီး။ အဲလက္စ္ကေလး၏ အေျခအေနကို ၾကည့္သည္။ ဘင္ဂ်မင့္ ကို ၾကည့္ရသည္မွာ သူ႔သားကေလးကို မ်က္စိမွ အေပ်ာက္မခံႏိုင္သလို ျဖစ္ေနသည္ထင္ရ၏။
ညေနေက်ာင္းဆင္း လို႔ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ကုလားထုိင္ အျမင့္ႀကီးေပၚတြင္ ထုိင္ကာ အက္နက္ ေကၽြးသည့္ညေနစာ ကို အားရပါးရ ေလြးေနသည့္ အဲလက္စ္ကေလးကို ေတြ႕ရ၏။
ညပိုင္း တြင္ ရွားေလာ့ ေရာက္လာသည္၊ ကေလးကို ပုခက္ထဲထည့္ၿပီး သီခ်င္းဆိုသိပ္သည္။ မယ္လီဆာႏွင့္ အက္နက္က နေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ေနၾက၏။ ဆမ္က သူ႔၀က္၀ံရုပ္ႀကီးကို ပုခက္ထဲ ထည့္ေပး သည္။ တစ္ခဏအတြင္း အဲလက္စ္ကေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ "ေနာက္တစ္ပါတ္ဆို အဲဒီကေလး လံုးလံုး ပ်က္စီးသြား မွာ ေသခ်ာတယ္"
ေအာ္လီဗာ က မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ျဖင့္ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးက ၿပံဳးလို႔၊ ကေလးကို တကယ္ ဖ်က္ဆီးမည့္ သူက ေအာ္လီဗာျဖစ္ေၾကာင္း ရွားေလာ့ သိထားသည္။

"ကေလးတစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲဟင္"
ရွာားေလာ့က ေမးလိုက္သည္။ "ေကာင္းတာေပါ့။ သူမနက္ ၆နာရီမွ ႏိုးေတာ့ တစ္အိမ္လံုးႏိုးေရာ၊ ဘင္ဂ်မင္ကေတာ့ ရွားတယ္ေဟ့။ ကေလးကို ျပဳစုတဲ့ေနရာမွာ အက္နက္ထက္သာတယ္ဗ်ာ"
ေအာ္လီဗာက ေလသံႏွိမ့္ေျပာသည္။ "ေမာင္လဲ ျပဳစုတတ္ေနပါၿပီ မဟုတ္လား၊ ရွာလီေတာ့ ဘာမွ မလုပ္တတ္ ဘူးေနာ္" ေအာ္လီဗာက ရွားေလာ့ကို အနားတိုး ထုိင္ခုိင္းလိုက္သည္။
ထုိတနဂၤေႏြေန႔တြင္ ကေလးကို သူ႔အေဖမပါဘဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တိရစၦာန္ရုံသို႔ ေခၚသြားၾကသည္။ အမွတ္ ထင္ထင္ေန႔ ျဖစ္၏။ သစ္ဆန္းသည့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္မ်ိဳးကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိၾကသည္။ ဘယ္သူမွ မေႏွာင့္ယွက္ၾက။ ေအာ္တိုေရးခုိင္းမည့္သူေတြႏွင့္လည္း မတိုး။

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူတို႔ကုိ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရွားေလာ့ ဆင္မဆင္ဟူ၍ ဘယ္သူမွမထင္ၾက။ တိရစၦာန္ရုံသို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ထြက္လာၾကသည့္ ရိုးရိုး မိသားစုဟု ပင္ ထင္ၾကေပမည္။
ၾသဂုတ္လအတြင္း က အကယ္ဒမီ ပဏာမ ေရြးပြဲတြင္ ရွားေလာ့ေကာ၊ သူေခါင္းေဆာင္သည့္ ျပဇာတ္ပါ တန္း၀င္စာရင္းထဲ ပါသြားၿပီးကတည္းက ဘယ္ကိုမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မသြားရ။ သတင္းေထာက္ေတြ က တေကာက္ေကာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ေနသည္။ ေနာက္အပတ္မွာ ေၾကျငာ မည့္ သည္ႏွစ္အကယ္ဒမီဆု စာရင္း၀င္သရုပ္ေဆာင္မ်ား၏ ကုိယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိကုိ သတင္း ေထာက္ေတြ အတင္းလိုက္ေနၾကသည္။ ရွားေလာ့ တတ္ႏိုင္ သမွ် ေရွာင္ေန၏။
မနက္အေစာႀကီးထၿပီး စတူဒီယိုသို႔ သြားသည္။ ညပိုင္းတြင္ ေအာ္လီဗာက လာႀကိဳသည္။ တစ္ခါ တစ္ေလ အျပင္တြင္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရာရွာၿပီး ညစာစားသည္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ကေလးေတြႏွင့္ အတူ အိမ္မွာ ျပန္စားၾကသည္။

ဒီဇင္ဘာလတြင္ က်ေရာက္မည့္ လက္ထပ္ပြဲအတြက္ သူတို႔တေတြ ရင္ခုန္ေနၾက၏။ မဂၤလာခရီး ဘယ္ကို ထြက္ျဖစ္မည္ ကို ယခုထိ မဆံုးျဖတ္ရေသး။ ဆမ္ကေလးက လိုက္ခ်င္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာ္လီဗာ ေခၚမသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ တြင္ ရွားေလာ့၏ အေရးတႀကီး အခ်ိန္သို႔ ေရာက္လာ၏။ သတင္းမုဆိုးေတြကို ဘယ္ လုိမွ ေရွာင္မလြတ္ေတာ့။ သားေကာင္းကို ေခ်ာင္းသလို လိုက္ေခ်ာင္းေနၾကသည္။ စတူဒီယို အျပင္ဘက္တြင္လည္း သူတို႔တေတြ ေျခခ်င္းလိမ္ေနသည္။
မယ္လီဆာအတြက္ ၀တ္စုံတစ္စုံ၀ယ္ဖို႔ ကုန္တိုက္သို႔ လစ္ထြက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ တေတြက ေနာက္မွတေကာက္ေကာက္။ မယ္လီဆယအတြက္ ရွားေလာ့ အ၀တ္ ၀ယ္ေပး လွ်င္ ေအာ္လီဗာက ဆူတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ရွားေလာ့က မဆုိင္သည့္ကိစၥ ၀င္မပါဖို႔ ေျပာထားသည္။
၀တ္စုံ အမ်ိဳးမ်ိဳး၀တ္ၿပီး မယ္လီဆာ အက သင္ေနၿပီ။ ရွားေလာ့က စနစ္တက် သင္ေပး၏။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ အဖြဲ႕က်ေနၿပီ။

ဤသို႔ျဖင့္ အကယ္ဒမီေန႔သို႔ ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ ဘင္ဂ်မင္ႏွင့္ မယ္လီဆာတို႔ေခၚၿပီး ေအာ္လီႏွင့္ ရွားေလာ့ အိမ္မွ ခပ္ေစာေစာ ထြက္ခဲ့သည္။ အက္နက္ႏွင့္ ဆမ္ကေလးက အခန္းအနားကို အိမ္မွာပင္ တီဗြီ တြင္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကမည္။
ဆုေပးပြဲ က်င္းပမည့္ ပီဆာဒိုနာ ဇာတ္ရုံႀကီးကို ေလးေယာက္သား ၀င္ခဲ့ၾက၏။ ကားေပၚမွ ဆင္းေလွ်ာက္ သြားသည့္ ရွားေလာ့၏ ေျခလွမ္းမ်ားက တည္ၿငိမ္သည္။ ဣေျႏၵရသည္။ ရုံထဲေရာက္ ေတာ့ ေအာ္လီဗာ့ လက္တြဲလိုက္သည္။ မယ္လီဆာႏွင့္ ဘင္ဂ်မင္က ေနာက္မွကပ္လုိက္သြားၾက၏။
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ ရင္ေတြခုန္ေနသည္ကို သူတို႔မ်က္ႏွာကေလးေတြေပၚတြင္ အတုိင္းသား ေတြ႕ေနရ၏။ အလြန္႔အလြန္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းသည့္ တစ္ဒဂၤ။ သတင္း ေထာက္အုပ္စု ကို ျမင္ေတာ့ ရွားေလာ့၏ လက္ဖ၀ါးေလးေတြ ေခၽြးစို႔လာသည္။

မသိမသာတုန္ေနေၾကာင္း ေအာ္လီဗာ သတိထားမိသည္။ ထုိင္ခံုတြင္ အသီးသီးေနရာယူလိုက္ သည္ႏွင့္ ဗြီဒီယို ကင္မရာမွန္ဘီလူးမ်ားက သူတို႔ဆီ ၀ိုင္းၿပံဳခ်ိန္လိုက္ၾကသည္။
နာမည္ေက်ာ္ မင္းသားမင္းသမီးေတြ လာေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ ခဏေနေတာ့ ဆုေပးပြဲ အခမ္းနား စသည္ ထံုးစံအတုိင္း၊ ဇာတ္ရံ၊ ဇာတ္ပုိ႔မ်ား စာရင္းက စေၾကညာသည္။ ပထမတန္း ရုပ္ရွင္ မင္းသားမင္းသမီး မ်ား အလွည့္ကို ေရာက္ဖို႔ လူတိုင္း စိတ္ေစာေနၾက၏။

ဆမ္ကေလးက တီဗြီၾကည့္ရင္း အဲလက္စ္ကေလးက အက္နက္၏ လက္ေပၚတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ပဏာမအေရြးခံရသည့္ နာမည္စာရင္းကို အခမ္းအနားမွဴးက ပထမ ဖတ္ျပသည္။ ရွားေလာ့ နာမည္ပါလာေတာ့ မယ္လီဆာႏွင့္ ဘင္ဂ်မင္တို႔ ထေအာ္ၾကသည္။ အလားတူ တန္း၀င္ ကားအမည္ မ်ား ေၾကညာေတာ့ ထုတ္လုပ္သူ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သူတုိ႔ဇနီးေတြ ပရိသတ္ထဲ မွ ေျပးထြက္လာၿပီး ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ၾကသည္။ ရွားေလာ့က အားရပါးရ ၿပံဳးၿပီး ေအာ္လီဗာကို သိုင္းဖက္လိုက္၏။ အေကာင္းဆံုး သရုပ္ေဆာင္ဆု ေၾကညာမည့္အခ်ိန္သည္ စကၠန္႔ႏွင့္ နီးလာေလၿပီ၊ ရွားေလာ့၏ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ထုတ္လုပ္သည့္ ရုပ္ရွင္ကား အေကာင္းဆံုးဆု ဆြတ္ခူးသြားသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မိမိတို႔အလွည့္ ေရာက္ၿပီ၊ ရွားေလာ့ အသက္ရွဴဖို႔ေမ့ေန၏။

ဆက္ရန္
.