''အေမ၊ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ ငမဲဆိုတဲ့ စကားလံုးေနာက္ထပ္ ၾကားရတုိင္း သူတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္ ကို ေၾကာ္ျငာ ေပးေနၾကတယ္လို႔သာ သေဘာထားလိုက္ စမ္းပါ အေမ''
ဘာသာျပန္သူ၏ အမွာ
အဂၤလိပ္စာအုပ္ေရာင္း သည့္ ျပည္သူ႔ဆိုင္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဆူးေလဘုရား လမ္းဆိုင္ႏွင့္ ပန္းဆိုးတန္းဆိုင္မ်ား တြင္ ဖတ္ခ်င္သည့္ စာအုပ္မ်ား ရွာေမေတြ႕ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ ပုဂၢလိကဆိုင္မ်ား ဆီ သုိ႔ ေျခဦးလွည့္ၾကည့္ရေတာ့သည္။ ျပည္သူ႔ဆိုင္မ်ားတြင္ လိုခ်င္သည့္ စာအုပ္ေကာင္းေလး တစ္အုပ္တေလ ရရွိဖို႔ အေရး သည္ အင္မတန္ကံၾကီးဖို႔ လိုေပသည္။ အေရာင္းစြံေသာ လူဖတ္မ်ားသည့္ စာအုပ္မ်ားသည္ တစ္မ်ိဳးလွ်င္ အုပ္ေရ ေလး၊ ငါးေျခာက္အုပ္ခန္႔သာ ဆိုင္ေပၚ ေရာက္တတ္၏။ ထိုစာအုပ္မ်ားသည္လည္း ဆိုင္ေပၚေရာက္ လွ်င္ ေရာက္ခ်င္းပင္ ကုန္သြားတတ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္မွ မ၀ယ္ဘဲက်န္ ေသာလက္က်န္ကိုလည္း နီးစပ္သူ ပုဂဂၢိဳလ္မ်ား က ဆြဲသြားၾကျပန္သည္။
ယင္းတို႔မွ မ်က္ေစ့လွ်မ္း (မိမိထက္ ဦးသူလည္း မရွိပါမွ) ရွားရွားပါးပါး ရတတ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာငတ္သူ မ်ားသည္ ပန္းဆိုးတန္း၊ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္း၊ အေနာ္ရထာလမ္း ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း တစ္၀ိုက္ရွိ အဂၤလိပ္ စာအုပ္ေရာင္းေသာ၊ ငွားေသာဆိုင္မ်ားတြင္ ေမႊေႏွာက္ၾကရ၏။ ထိုပုဂၢိဳလိက စာအုပ္ဆိုင္ မ်ားမွာ ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္ၾက။ အခ်ိဳ႕ဆိုင္ မ်ားသည္ အရင္းအႏွီး ေသာင္းႏွင့္ သိန္းႏွင့္ ခ်ီျပီး ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ ထားေသာ ဆိုင္မ်ား ျဖစ္ၾက သည္။
စာအုပ္ငွားခ ၀င္ေငြကလည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ရာႏွင့္ေထာင္ႏွင့္ ခ်ီျပီး၀င္၏။ ႏိုင္ငံျခား၌ ထြက္ျပီး ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ေလာက္ အၾကာတြင္ပင္ သူတို႔ဆိုင္သုိ႔ ထိုစာအုပ္သစ္ မ်ား ပူပူေႏြးေႏြး ေရာက္ လာတတ္ၾက သည္။ အဆက္အသြယ္လည္း ေကာင္း၏။ ေလေၾကာင္း၊ ေရေၾကာင္း၊ လူၾကံဳစံု လွသည္။ ေနာက္ဆံုးထုတ္ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး စာနယ္ဇင္းမ်ားအျပင္ လူငယ္ၾကိဳက္ (လူၾကီးမ်ားလည္း ပိုၾကိဳက္ေသာ) ''တိုးတိုးပံုျပင္'' စာအုပ္မ်ိဳးမ်ားလည္း ရတတ္၍ ေန႔စဥ္ပင္ လူစည္ကားလွသည္။ စေပၚေငြကား မတန္တဆ ပင္ ေပးငွားရ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုစာအုပ္မ်ားမွာ လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ပင္ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ တန္းစီငွားရေသာ ဟူ၏။
ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကား မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကမာၻ႔စာေပကို မ်က္ျခည္မျပတ္တမ္း အမွီလိုက္ ၍ ေလ့လာ လိုသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္ေပၚ၀တၳဳ ဟူဟူသမွ်ကို တကုပ္တကပ္ ပင္ လိုက္လံ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈ ရသည္။ အထူးသျဖင့္ ''အေရာင္းအေကာင္းဆံုး စာအုပ္မ်ား'' စာရင္းကို ''တိုင္းမဂၢဇင္း'' တြင္ ရွာေဖြျပီး၊ ထိုစာအုပ္မ်ား ကို ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္မေရာက္ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားသို႔ တစ္ဆိုင္၀င္တစ္ဆိုင္ထြက္ လိုက္လံ စနည္းနာ ရသည္ကလည္း အလုပ္ၾကီးတစ္ခု။ တစ္ေန႔တြင္ ''ဒီဘေရး'' ၏ ''အက်ည္းေထာင္ မွတ္တမ္းမ်ား'' စာအုပ္ကို လုိက္လံ ရွာေဖြရင္းႏွင့္ စာအုပ္စင္၏ ေခ်ာင္က်က် တစ္ေနရာတြင္ မဲမဲသဲသဲ စာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္ကို သြားသတိျပဳမိ၍ ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ့ ေဘးတြင္ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္းမသိေသာ စာအုပ္ဆိုင္ရွင္က....
''အဲဒီစာအုပ္ကို ငွားသြားပါဆရာ ။ဆရာတို႔လို လူေတြၾကိဳက္မည့္ စာအုပ္ပါ။ ကပၸလီ အေၾကာင္းေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြ ထဲမွာေတာ့ အေကာင္းဆံုးလုိ႔ ဖတ္ျပီးတဲ့ လူေတြက ေျပာပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကိုေတာင္ ႏိုင္ငံျခားလူၾကံတစ္ေယာက္ ဆီကကၽြန္ေတာ္ ဆြဲထားလိုက္တာ။ ၀ယ္ျပီးကလည္းက ဆိုင္ကိုျပန္ မေရာက္ဘူး။ မေန႔ကမွ တစ္ေယာက္က ျပန္အပ္လို႔ ဆရာျမင္ေနရတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္က ဆိုရင္ ၾကိဳက္လြန္း လို႔ဆိုျပီး စေပၚအဆံုးခံျပီး စာအုပ္ ျပန္မေပးလို႔ ဒီတစ္အုပ္ပဲ က်န္ေတာ့္တာ ဆရာ့ကံ ပဲေပါ့''
ဆိုင္ရွင္ အိႏိၵယအမ်ိဳးသားသည္ စာဖတ္နာသူျဖစ္သည္။ စကားေျပာကလည္း ေကာင္းသည္။ သူ႔အညႊန္းကို ယံု စားကာ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္ကို ငွားခဲ့၏။
''စေပၚ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ''
''သံုးဆယ္ပါ'' ''မ်ားလွခ်ည့္လားဗ်ာ။ စာအုပ္တန္ဖိုးက ဗမာေငြနဲ႔ဆို သံုးက်ပ္ခြဲေလာက္က်တာပဲ''
''စာအုပ္ျပန္ မေပးမွာစိုးလိ႔ု စေပၚနဲ႔ ထိန္းထားတာပါ''
သူက ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စေပၚဆိုတာျပန္ရမည့္ ပိုက္ဆံပဲဟု သေဘာထားကာ စာအုပ္ ကို ဆြဲခဲ့၏။ ထိုညဖတ္ၾကည့္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆက္ဖတ္သည္။ တစ္ပတ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ ဒုတိယအၾကိမ္ ဖတ္မိျပန္ သည္။ ထို႔ေနာက္ စေပၚေငြ အဆံုးခံကာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး ဘာသာျပန္မိေတာ့ေလသည္။
စာအုပ္အမည္မွာ ''နဂါး''။
ျမန္မာလို အတိအက် ျပန္ဆိုရမည္ဆိုလွ်င္ ''ကပၸလီစုတ္''။ လူျဖဴတို႔ၾကီးစိုးေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ လူမည္းျဖစ္ေသာ ကပၸလီ တုိ႔အား ဘာသာစကားကို ဖိႏိွပ္ေရး ကိရိယာ အျဖစ္သံုးျပီး တမင္သက္သက္ နံႏွိမ္ျပီး ေခၚေသာ စကားလံုး။ အမည္း တို႔အဖို႔ ဆဲေရးတိုင္းထြာျခင္း ခံရသည္ထက္ပင္ နာေသာ၊ အခံရခက္ေသာ စကားလံုး။
စနစ္တကာ စနစ္ထဲတြင္ ''အသားအေရာင္ ခြဲျခင္းေရးစနစ္'' သည္လူမဆန္ဆံုး၊ အဆင့္အတန္း အနိမ့္ဆံုး၊ အယုတ္ညံ့ဆံုး စနစ္ျဖစ္သည္။ ထိုစနစ္ေၾကာင့္ပင္ ယေန႔ အာဖရိကေတာင္ပိုင္းတြင္ ကမာၻပ်က္ေန ရသည္။ ေတာင္အာဖရိကႏွင့္ ဇင္ဘာေတြ (ရိုဒီးရွား) ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေသြးေခ်ာင္းစီး လုေနေပျပီ။ လူဦးေရ ၅၇၀၀၀၀ ရွိေသာ လူမည္းထု သည္ လူျဖဴ ၈၀၀၀၀၊ စစ္သား ၁၇၀၀၀ တို႔၏ ႏွိပ္ကြပ္မႈေအာက္္တြင္ ကၽြန္ျဖစ္ေန ရသည္။
ရိုဒီးရွား တြင္ လည္း လူျဖဴ ၂၇၀,၀၀၀ တို႔သည္ လူမည္း ၁၆ သိန္းကို ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေန၏။ အမ်ိဳးသားေရး ေခါင္းေဆာင္ ဟူသမွ် ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ပစ္ ေနၾကသည္။ ၁၉၆၆ မွစ၍ လူမည္းမ်ား လက္နက္ ကိုင္စြဲ သူပုန္ထၾကရေပျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ မၾကာမီကာလတြင္ပင္ တိုင္းရင္းမ်ား လူမည္း ၁၈ သန္း၊ လူ၀ါ ၂ သန္းခြဲႏွင့္ အာရွတိုက္သား ၈ သိန္းခြဲတို႔သည္ လူျဖဴ ၄၂ သိန္းတို႔ႏွင့္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေသြးစာရင္း ရွင္းၾကေပေတာ့ မည္။ လူျဖဴတို႔သည္ ေခတ္ေပၚ လက္နက္ကိရိယာမ်ားျဖင့္ စစ္ျပင္ထားၾကေပျပီ။ လူျဖဴတို႔၏ ကံၾကမၼာ ကား......။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကို ကမာၻ႔ျပည္သူမ်ား က လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကမည္ မဟုတ္ေခ်။
လူျဖဴ တို႔က လက္နက္ပင္ သာၾကေသာ္လည္း သူတို႔ေနာက္တြင္ ကမာၻ႔ျပည္သူမ်ား မရွိၾက။ လူျဖဴလႈပ္ရွားမႈ တပ္ဖြဲ႔ မ်ားျဖစ္ေသာ ဇႏူးစႏူး၊ ဇင္ဘာေဘြ တပ္ဦးတို႔သည္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲအတြက္ အသင့္ျဖစ္ေနၾကေပျပီ။ အင္ဂိုလာ လြတ္လပ္ျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူမည္းေျပာက္က်ား တိုက္ပြဲမ်ား ပို၍ ျပင္းထန္ လာၾကသည္။ မိုင္ ၈၀၀ ေက်ာ္ရွိေသာ မိုဇမ္ဘစ္နယ္ေျမသည္ စစ္တလင္း။
အေမရိကန္ တြင္လည္း လူမည္းတို႔သည္ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး တို႔တြင္ အဖိႏိွပ္ခံ ေနၾကရသည္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း က ေကာက္ယူခဲ့ေသာ စာရင္းမ်ားအရ ေမာင္ဂိုမာရီျပည္နယ္တြင္ ကပၸလီ အမ်ိဳးသမီး ၁၀၀ တြင္ ၄၈ ေယာက္မွာ ေန႔စား အလုပ္သမားႏွင့္ အိမ္ကၽြန္။ လူျဖဴ ၇၀၀၀၀ တို႔၏ တစ္ဦးခ်င္းႏွစ္စဥ္ ၀င္ေငြမွာ ေဒၚလာ ၁၇၀၀ ေက်ာ္ လူမည္း ၅၀၀၀၀ တုိ႔၏ တစ္ဦးခ်င္း ႏွစ္စဥ္၀င္ေငြမွာ ေဒၚလာ ၉၀၀ ေက်ာ္ မွ်သာ သူတို႔သည္ လူမ်ိဳးခြဲျခားမႈ၀ါဒ ၏ ဖိႏွပ္မႈအျပင္ စီးပြားေရး မညီမွ်မႈဒဏ္ကိုပါ ခံေနၾက ရသည္။
သူတို႔၏ အနာဂတ္ကား မေ၀းေတာ့ေခ်။ လူမႈအခြင့္အေရး တိုက္ပြဲမ်ားသည္ ျပင္းထန္ေန ေပျပီ။ အသားအေရာင္ ခြဲျခားအုပ္စိုးမႈ စနစ္ ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ေရး လက္ေတြ႔လုပ္ငန္း ဆိုင္ရာ ကမာၻ႔ညီလာခံၾကီးတစ္ရပ္ကို လာမည့္ႏွစ္ တြင္ အာဖရိကတိုက္ ႏိုင္ငံတစ္ခုခုတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ရန္ အသားအေရာင္ ခြဲျခားအုပ္စိုးမႈ ဆန္႔က်င္ေရး (၁၈) ႏိုင္ငံ အထူးေကာ္မတီက ကုလမဂၢ အေထြေထြ ညီလာခံၾကီးသို႔ ေအာက္တိုဘာလ (၈) ရက္ေန႔ ကေတာင္းခံ တင္ျပထားသည္။
ကမာၻ႔ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးသည္ တစ္ခဲနက္ပင္ စနစ္ဆိုးၾကီး တစ္ရပ္အား တိုက္ဖ်က္ပစ္ၾကေပေတာ့မည္။
''ငမဲ'' (သို႔) ''ကပၸလီစုတ္'' ဟု အမည္တြင္သူ ''ဒစ္ဂရီဂိုရီ'' မွာလည္း ထိုစနစ္၏ သားေကာင္တစ္ေယာက္။ သူ႔ဘ၀ တိုက္ပြဲမ်ားမွာ စိတ္ကူးယဥ္ ၀တၳဳထက္ပင္ အံ့မခန္း ဆန္းက်ယ္ေနသည္။ သူ႔ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတိၱသည္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ တြင္ ေရာင္းမေလာက္ ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ျမန္မာျပည္သူတို႔၏ လူမည္းမ်ားအေပၚ စာနာစိတ္ ကို ဤစာအုပ္က ယိုဖိတ္ေစႏိုင္္မည္ဆိုလွ်င္ ဤစာအုပ္ ''ငမဲ'' ကိုဘာသာျပန္ရက်ိဳး နပ္သည္ ဟုပင္ ယူဆ မိပါသည္။
အပိုင္း (၁)
ခရစ္စမတ္ အၾကိဳေန႔။
ေခ်ာေမာေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမသည္ ''မယ္အေမရိက'' ပံုစံမ်ိဳးုျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလး ညီမေလးမ်ားကား သစ္သားစားပြဲ၀ိုင္းတစ္လံုးႏွင့္ လိေမၼာ္သီး ေသတၱာခြံမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ကုလားထိုင္ မ်ားခ်ထားသည့္ မီးဖိုခန္းက်ဥ္းေလးကိုပင္ လွည့္ပတ္ ကခုန္ေနၾကသည္။
''ရစ္ခ်တ္က သစ္ေမႊးေတြသြားယူ၊ ပရက္စလီက ိ ကန္စြန္းဥေတြအခြံသင္၊ ေဒၚလိုရက္စ္က မီးဖိုထဲ က ေပါင္မုန္႔ ကို ထုတ္လိုက္။ ဂါလင္ကလည္း ဒီဘဲကင္နားက ခြာပါေတာ့လား။ ေရာ္နယ္ ဟဲ့....ေရာ္နယ္၊ သားေလးက လိမၼာပါတယ္ ကြယ္၊ သြား ဟိုနားမွာ ေပၚလင္နဲ႔ သြားရပ္ေနေခ်။
ရစ္ခ်တ္ လူကေလးေရ စားေသာက္ဆိုင္က မစၥ၀ိႈက္ေပးလိုက္တဲ့ ခြံမာသစ္သီးအိတ္ရယ္၊ မစၥကင္းရဲ႕ ၾကက္ဆင္ ရယ္ေကာ ျမင္ျပီးျပီလား။ မစၥတာဘင္ ကိုေရာ သားသိလားဟင္။ သူက..... ''
အေမ သည္ စကားကို အမွ်င္မျပတ္ပင္ ေျပာေနပါသည္။
''ဒီမွာေမေမ၊ တခ်ိဳ႕ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြေတာင္မွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလာက္ ၀က္ေပါင္ ေျခာက္ေတြ၊ ၾကက္ဆင္ေတြ ဒီေလာက္ အမ်ားၾကီး ရမွာမဟုတ္ဖူးေနာ္''
''ဘုရားသခင္ ေက်းဇူးေပါ့ကြယ္၊ ဘုရားသခင္ဟာ ေမေမ့သားေတြအားလံုးကို အျမဲတမ္း ေစာင္မ ၾကည့္ရႈေန တာဘဲ ရစ္ခ်တ္ရယ္။ ပစၥည္းေတြက ဒါတြင္ ဘယ္ကဥိးမလဲကြဲ႔။ နက္ျဖန္က်ရင္ ဒီအနားက အသားျဖဴေတြက ဒို႔ဆီ ကို ေနာက္ထပ္ လက္ေဆာင္ေတြ လာေပးၾကဦးမွာ ၾကည့္ေန''
အေမ သည္ ထိုခရစ္စမတ္ တြင္ အလြန္ေပ်ာ္ေနရွာပါသည္။ လူတုိင္းကပင္ အစားအေသာက္ လက္ေဆာင္မ်ား လာေပးၾက သည္။ ကုန္စံုဆိုင္က မစၥတာဘင္ကလည္း အေၾကြးပို၀ယ္ခြင့္ျပဳသည္။ မီးစက္ဆရာကိုပင္ အေမက မီးပြင့္ မ်ား ဆက္ထြန္းေပးရန္ ေျပာခဲ့သည္။
''ဒီမွာ ေမေမ၊ ဒီမွာၾကည့္စမ္း၊ ေဖေဖ့အတြက္ လက္ေဆာင္ မီးျခစ္ကေလးတစ္ခု၊ အဲဒီအေပၚမွာ အေဖ့ နာမည္ေတာင္ ေရးလို႔ ရႏိုင္တယ္''
ဘယ္ နာမည္ ေရးမလဲ ရစ္ခ်တ္။ ပရဂက္စ္ၾကီးလို႔ပဲ ေရးမလား။ ေဖေဖလို႔ပဲ ေရးမလား။
''ဘာစာ မွ မေရးဘူး ေမေမ။ ေဖ့ေဖ့အတြက္ လက္ေဆာင္ကို ဒီတစ္ခါလည္း စားေသာက္ ဆိုင္က အဘုိ္ၾကီး မစၥတာ၀ိႈက္ ကိုပဲ ေပးရဦးမွာပါ။
အေမက လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူျပန္လွည့္လာေသာအခါ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မွာ စိုရႊဲေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ''မယ္အေမရိက'' အျပံဳးမ်ိဳး ျပန္ျပံဳးျပကာ ကၽြန္ေတာ္၏ ပခံုးမ်ားကို လာဆုပ္လိုက္သည္။
''ရစ္ခ်တ္၊ လူကေလး၊ ေမေမ သားကို တစ္ခုျပမယ္ေနာ္....အဲဒါသား ဘယ္သူ႔ကို မွ ျပန္မေျပာ ရဘူး။ ေျပာစမ္း ျပန္မေျပာပါဘူးလို႔..... ''
''ဘာပစၥည္းျပမွာလဲ အေမရဲ႕''
''အေမ့မွာ သားကို ေပးဖို႔ ပစၥည္းတစ္ခုရွိတယ္ကြယ့္''
''ဟာ ....အေမ ကလည္း ေမ့ေနျပီလား။ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အတြက္ ပစၥည္းေတြအားလံုး ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္မွာ ခ်ိတ္ထားျပီးျပီ မဟုတ္လား''
''ဒါက သား အတြက္ အထူးကြယ့္''
''ေက်းဇူးပါပဲ အေမရယ္၊ ဟာ...အေမ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ သိလဲဟင္၊ ကၽြန္ေတာ္ သားေရပိုက္ဆံအိတ္ကေလး လိုခ်င္ေနတယ္ ဆိုတာ။ လူၾကီးေတြကိုင္တဲ့ တကယ့္ပိုက္ဆံ အိတ္မ်ိဳး လိုခ်င္ေနတာ အေမဘယ္လိုလုပ္ျပီး သိသလဲ ဟင္''
အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အား ထိုကဲ့သို႔ပင္ သီးသန္႔ အထူး လက္ေဆာင္မ်ား ေပးတတ္ ပါသည္။ ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္ေအာက္ တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ လက္ေဆာင္မ်ားမွအပ ျဖစ္ေသာ ထိုသီးသန္႔ လက္ေဆာင္ေပးသည္ ကို ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္းပင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မေျပာျပေစရပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အိုးမလံု အံုပြင့္ၾက သည္ ခ်ည့္သာ။ ဂါလင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ပြဲ အျမဲဆင္ရပါသည္။"ေမေမက ငါ့ကို ပိုခ်စ္ တယ္ကြ။ ဒီမွာ ေမေမေပးတာ ကို ၾကည့္စမ္း" ထိုသုိ႕ စကားစလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ႏွင့္တစ္ေယာက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ ဘူးေပၚ သလိုေပၚလာတတ္ၾကပါသည္။
သို႕ေသာ္ ဤပိုက္ဆံအိတ္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ၾကိဳက္သည္ကား် အမွန္။ ပိုက္ဆံအိတ္ရၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး လုပ္သည့္ အလုပ္မွာ လိပ္စာကတ္ျပားထည့္ျခင္းပ။ တကယ္လို႕မ်ား ကားတိုက္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆိုတာ သိရေအာင္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ လူႀကီးေတြ လုပ္သလိုပင္ ေငြစကၠဴမ်ားထည့္ပါသည္။ လက္မွတ္ေရာင္း လာ ေသာအခါ ပိုက္ဆံအိ္တ္ကို ဆြဲထုတ္ လိုက္ၿပီး ေငြစကၠဴတစ္ရြက္ကို ဟန္ပါပါ ထုတ္ေပး လိုက္ သည္။
"အေၾကြးမပါဘူးလား ကေလး"
""ပါပါတယ္ အစ္ကိုၾကီး" ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ပိုက္ဆံအိတ္ထုတ္လိုက္ျပန္သည္။ အေၾကြထည့္ေသာ အိတ္ငယ္ေလး ကို ထပ္ထုပ္ျပီး အေၾကြယူျပန္ပိတ္၊ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္။ ေငြစကၠဴခ်ပ္ကို သားေရအိတ္အတြင္း အိတ္ရွည္ တြင္ထည့္၊ သားေရအိတ္ ျပန္ပိတ္၊ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထည့္၊ အျပန္ခရီးမွာလည္း ထုိနည္းအတိုင္း က်င့္သံုးခဲ့သည္။
ထိုည ညစာမွာကား အလွ်ံပယ္၊ ေပါင္မုန္႔ရွိလွ်င္ ၀က္အူေခ်ာင္းကမရွိ၊ ၀က္အူေခ်ာင္း ရွိလွ်င္ေပါင္မုန္႔က မရွိျပန္၊ ေႏြရာသီတြင္ သၾကား လံုးလံုး ျပတ္ခဲ့သည္။ သံပုရာရည္ ေဖ်ာ္ေသာက္ စရာပင္ သံပုရာသီးက မရွိ။ ေရခဲက မရွိ။ ထုိသုိ႔ေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို ဒီတစ္ညတည္းျဖင့္ပင္ ေလ်ာ္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ထုိတစ္ညျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အားလံုး အဆင္ေျပၾကပါေပသည္ တကား။
ညစာစားၿပီးေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ေဖးတံခါးမွ ထြက္ခဲ့ၿပီး ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ဒီည စားသေလာက္ ဘယ္သူမွ် စားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း တိုင္တည္ ေျပာဆိုမိပါသည္။ ဒိန္ခဲေတြ၊ ၀က္ေပါင္ေျခာက္ေတြ၊ ၾကက္ဆင္ေတြ။ မနက္ျဖန္အတြက္ လည္း မီးဖိုေပၚတြင္ ဘဲသားဟင္း တည္ထားေသး ရဲ႕။ ၀ီစကီ အရက္ေတင္ပါလိုက္ေသး။ အိမ္လာလည္သူေတြ အတြက္ လို႕ေတာ့ ေမေမ က ေျပာတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘုရားသခင္။ ေမေမဟာ သိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ဒီညမွာ ၾကြက္ေတြ၊ ပိုးဟပ္ေတြေတာင္ လာမေႏွာင့္ယွက္ၾကဘူး။ နံရံ အကြဲအဟေတြ ၾကားကလည္း ခါတိုင္းလို ေလေတြ မတိုက္ ပါဘူး။
တပည့္ေတာ္ ပိုက္ဆံအိတ္လိုခ်င္ေနတာကိုလည္း ဘယ္လိုလုပ္သိပါသလဲ ဘုရားသခင္။ တပည့္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ သားေမႊးအက်ႌေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ရထားေတြပုိင္တဲ့ လူခ်မ္းသာ ေတြအားလံုးလည္းပဲ သူတို႔လိုခ်င္ေနမွန္း ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ဒီပစၥည္းေလးမ်ိဳးေတြ ရၾကမွာဘဲလို႔...။
"ရစ္ခ်တ္ ... အိမ္ထဲ၀င္ အေႏြးအက်ႌ လာ၀တ္လွည့္။ ဟဲ့ ... ေကာင္ေလး၊ အိမ္ထဲ၀င္မလား၊ မ၀င္ဘူးလား၊ မ၀င္ရင္ေတာ့ ငါရိုက္မိေတာ့မယ္ေနာ္ ..."
အဲဒါပဲ ၾကည့္ေတာ့၊ ဘုရားသခင္၊ တပည့္ေတာ္ ခ်မ္းလည္း မခ်မ္းဘဲနဲ႔၊ သူတို႔က ေခၚေနၾကျပန္ၿပီ။ တပည့္ေတာ္ က အရွင္ရဲ႕ အေႏြးဓာတ္နဲ႔ ရစ္ပတ္ထားတာကို သူတို႔မသိျပန္ဘူးေနာ္။
"ဟဲ့ ... ရစ္ခတ္၊ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္နဲ႔"
"အေမ မသိပါဘူး အေမရယ္ ..."
"ဘာ ငါမသိရမွာလဲ၊ ေျပာစမ္း"
"ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ၿပီး ဘုရားသခင္ဆီ ဆုေတာင္း၀တ္ခ်ေနတာ အေမရဲ႕၊ အိမ္ထဲမွာဆို သူတို႔ ၾကားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းဟားတိုက္ၾကၿပီး အရူးေလးလို႔ ေျပာမွာစိုးလို႔။ ကၽြႏ္ေတာ္တို႔ ဘုရားသခင္က တကယ္ေကာင္း တဲ့ ဘုရားသခင္ဘဲ၊ မဟုတ္ဖူးလား ေမေမ"
"ဟုတ္ပါတယ္ ရစ္ခ်တ္ရယ္"
"ဒီမွာ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္ မရယ္နဲ႔ေနာ္ ...၊ အရူးေလးလို႔ လည္း မေျပာနဲ႔။ အလကား ေလွ်ာက္ညာေနတယ္လိုလည္း မဆိုနဲ႔။ ေနာ္ အေမ"
"ဘုရားသခင္ က ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာတဲ့ အသံကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရတယ္ အေမ"
အေမက ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးမ်ားကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းၿပီး "ဟုတ္တယ္၊ ဘုရားသခင္က လူေတြကို စကားေျပာပါတယ္။ တကယ္မြန္ျမတ္တဲ့ သားလို လိမၼာတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကို စကားေျပာပါတယ္။ အေမ့ကို ခြင့္လႊတ္ေနာ္ကြယ္"
"ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ အေမရယ္"
"ေနာက္တစ္ခါ ဘုရားသခင္နဲ႔ စကားေျပာရင္ေလ ေဖေဖ့ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါလို႔ ဆုေတာင္းေပးေနာ္"
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေမ၊ ဒီမွာ အတူတူရပ္ၿပီး တံခါး၀ကေန ၾကည့္ေနၾကရေအာင္ေနာ္"
"အားလံုး အိပ္ရာ၀င္ေနၾကၿပီ သားရယ္"
"ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ တစ္သက္တာလံုး ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီလိုခရစ္စမတ္ အႀကိဳညမ်ိဳးမွာ ေမေမနဲ႔ အတူတူ ျပတင္းေပါက္ ကေန အျပင္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ခြင့္ေလး တစ္ခုေတာ့ေပးပါ ေမေမရယ္၊ ေမေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ ရယ္မေနပါဘူး"
"ဘာဆိုလိုတာလဲ ရစ္ခ်တ္"
"ေမေမက ေဖ့ေဖ့ကို ေစာင့္ေနတာ မဟုတ္ဖူးလားဟင္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ ေမေမရယ္။ ခရစ္စမတ္ အႀကိဳညတုိင္း မွာပဲ ေမေမဟာ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ေရေမႊးေတြဆြတ္၊ လူျဖဴသူေဌးေတြဆီက ရတဲ့ အေကာင္းစား အက်ႌေတြ ၀တ္ၿပီး ဒီျပတင္းေပါက္အနားမွာ လာဒူးေထာက္ၿပီး အေဖ့ကို ေမွ်ာ္ေန တတ္တယ္ဆိုတာ"
"ရစ္ခ်တ္ ... မင္း အိပ္ရာ၀င္ေတာ့ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ကြယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ အေမ။ ဟို၀ီစကီ ပုလင္းကလည္း အိမ္လာလည္တဲ့ လူေတြအတြက္ မဟုတ္ ပါဘူး။ ေဖေဖ့အတြက္ပဲ မဟုတ္ဘူးလားဟင္"
"ရစ္ခ်က္ရယ္၊ အိပ္ရာ ၀င္ေနေခ်ပါ။ သူလာရင္ ေမေမ လာႏိႈးပါ့မယ္"
"မအိပ္ပါရေစ နဲ႔ ေမေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမနဲ႔တူတူ ထုိင္ေနပါရေစလား ဟင္ ဟုတ္လား ေမေမရယ္"
"ေအး .. ေအး ...
"ကၽြန္ေတာ္ မစၥတာ၀ိႈက္အတြက္ ေပးဖုိ႔လက္ေဆာင္ကို ျပန္ယူထားပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ေဖေဖ့ သူ႔အတြက္ လက္ေဆာင္ျပန္လာ ယူမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိႏွင့္ေနပါတယ္"
ေမေမႏွင့္အတူတူ ေဖေဖ့ကို ေစာင့္ရေသာ ထုိညတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေမေမ့ကို ေျပာျပခ်င္ေသာ စကား မ်ားစြာ ရွိေနပါသည္။ ထုိင္ေစာင့္လိုက္၊ ဒူးေထာက္ဆုေတာင္းလိုက္ၾက၊ ေလစိမ္းတိုက္၍ ခ်မ္းခ်မ္း တုန္ေသာအခါ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေထြးဖက္ထားလိုက္ၾက။ လမ္းေပၚမွ အသံဗလံ တစ္ခုခုၾကားတုိင္း ရုတ္ခနဲ ထၾကည့္လိုက္ၾကႏွင့္။
ထုိအခ်ိန္တိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ေနေသာ စကားမ်ားမွာ ရင္ထဲတြင္ အျပည့္အသိပ္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဒါေတြကို အေမကလည္း သိႏွင့္ၿပီး ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟုပင္ တစ္ခါတေလ ေတာ့လည္း ထင္မိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေမေမ မွတ္မိေသးရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာၿပီး ေဒါက္တာ ဂ်က္ဆင္အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတဲ့ေန႔ေလ။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ။ မင္းလည္း တစ္ေန႔ ဆရာ၀န္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ လို႔ သူက ေျပာတယ္ ဆိုတာေတြ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ ကို စာဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ စာဖတ္ရတာ သိပ္ခ်မ္းေနရင္ သူတို႔အိမ္ လာဖတ္ ဖို႔ အေၾကာင္းေျပာတာေတြ၊ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခဲ့တာ မွတ္မိရဲ႕လားအေမ၊ အဲဒါေတြ အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္ လိမ္ေျပာ တာခ်ည္းပါပဲ"
"ဒါေတြကို အေမလည္း သိလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တဲ့လူေတြဆို တာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဖန္တီးထားတဲ့ လူေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲက ဆင္းရဲသားေတြ အေပၚ ကူညီတတ္ တဲ့ လူေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပလွ်င္လည္း အေမက သိပ္စိတ္မ၀င္စားသလိုေနၿပီး အမည္နာမေတြေတာင္ သိပ္ဂရုတစိုက္ မေမးဘူး မဟုတ္လား။ ဘုရားသခင္ဟာ ကမၻာကို ဖန္ဆင္းၿပီး ဒီလုိ လူေကာင္း သူေကာင္းေတြက်ေတာ့ ဘာလို႔ ကမၻာထဲ မွာ ထည့္ၿပီး မဖန္ဆင္းသလဲဟင္။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ကူးကမၻာ ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ကို ဖန္ဆင္းလိုက္ၿပီး သူက စာဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးပံုေတြ အေမ့ကို ေျပာျပခဲ့တယ္။
အိမ္စာေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုး ေၾကမြစြတ္စိုေနတာေတာင္မွ တစ္စက္ကေလးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို မဆူမေငါက္တဲ့ ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ဟာ စာဖတ္လို႔ မရေလာက္ေအာင္ ေအးလြန္းလွတဲ့အတြက္ အိပ္ခန္း ထဲ ၀င္ၿပီး အိမ္စာ လုပ္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ အိပ္ရာေပၚ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ ကေလးငါးေယာက္ ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က ေသးေတြပါခ်တဲ့အတြက္ စာအုပ္ဟာ ေၾကမြ စြတ္စိုလာရတဲ့အၾကာင္းေတြ ရွင္းျပေတာ့ ဆရာမ က ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြ ယံုၿပီး အျပစ္မတင္ပံုေတြ။
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ၿပီး နဖူးကေခၽြး၊ ေျခမ က်တဲ့အထိ လုပ္ေတာ့ ငါးေဒၚလာ ရခဲ့တယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ျပန္လာေတာ့ ေျပာျပတယ္။ အေမ မစၥတာဂရင္းက ဒီပုိက္ဆံ မင္းအေမ ေပးလိုက္လို႔ ေျပာတယ္။ အေမ့ကိုလည္း ခင္မင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာလုိက္တယ္။ အေမ ကေလး ေတြ ေမြးျမဴထိန္းေက်ာင္းသလို အေမ့လို ထိန္းေက်ာင္းခ်င္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္ ေသးတယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဒါေတြဟာလည္း တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါဘူး အေမ။
ကၽြန္ေတာ္ ေမြးေန႔ပါတီေတြ သြားတဲ့အေၾကာင္းေတြေကာ မွတ္မိေသးရဲ႕လား ေမေမ။ ဆယ္ဆင့္တန အေပါစား ပစၥည္းေရာင္း တဲ့ ဆုိင္က ပစၥည္းေလးေတြ ခုိးၿပီး အဟုတ္အဟတ္ လက္ေဆာင္ေကာင္းႀကီး လုပ္ၿပီး ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခါင္းအံုး ပစ္တမ္း၊ စာတိုက္ လုပ္တမ္း၊ ျမည္း အၿမီး တပ္တမ္းေတြ ကစားၾက ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လူတိုင္းက ခ်စ္ၾကပံုေတြ ေျပာျပခဲ့တယ္ေလ။ ဒါေတြဟာ လည္း အလိမ္အညာ ေတြခ်ည္းပါဘဲ အေမ။ ေခါင္းအံုးပစ္တမ္း ကစားၾကတယ္ဆိုတာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က မ်က္ေစ့မွိတ္ၿပီး ေခါင္းအံုးကို စြပ္ပစ္ရတယ္။ အဲဒီေခါင္းအံုး ၀င္မွန္တဲ့ ေယာက်္ားေလးကို သူက နမ္းရတယ္ေလ။ တစ္ခါေတာ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ပစ္လိုက္တဲ့ ေခါင္းအံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာမွန္ တယ္။ ေကာင္မေလးက မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး နမ္းရမယ့္ လူက ကၽြန္ေတာ္လည္း ျဖစ္ေန တာ ေတြ႕ေရာ ငယ္သံ ပါေအာင္ ေအာ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔က်ေတာ့ေကာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ အိတ္ႀကီးတစ္ခုလံုး လက္ေဆာင္ ေတြ အျပည့္အေဖာင္း နဲ႔ ပါလာတယ္ေလ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အတန္းထဲက အတန္းသား အားလံုးက ပဲ ခင္မင္ၾကလြန္း လို႔ လူတုိင္း ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေတြ ေပးၾကတယ္လို႔ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ တယ္။ ဒါမဟာမမွန္ပါဘူး အေမ။ ဒီလက္ေဆာင္ေလးေတြ အားလံုးကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္ဆင့္တန္ ဆိုင္က ခုိးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ေနာက္မွ တစ္ခုစီ ကို စကၠဴေတြနဲ႔ အေသအခ်ာပတ္ၿပီး တစ္ေယာက္စီ နာမည္ေတြ ေလွ်ာက္ေရးၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေပး ခဲ့ရတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြပါ အမ။
"ရစ္ခ်တ္ေရ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမလာေတာ့ဘူးနဲ႔ တူတယ္ကြယ္"
"သူလာမွာေပါ့ အေမရယ္ ...။ ခုနက အေမေျပာသလိုေပါ့။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးက အသြားအလာ သိပ္မ်ား တယ္ မဟုတ္လား။ ရထားေတြဆို အျပည့္အက်ပ္မုိ႔ ေနာက္က်ေနတာ ျဖစ္မွာပါ"
"မင္းအေဖ က ထမင္းခ်က္ကြယ့္။ မင္း သိရဲ႕လား။ ခရစ္စတမ္ေန႔မ်ိဳးမွာလည္း သူ အလုပ္လုပ္ရ တယ္ေလ"
"လာ မွာေပါ့ အေမရယ္။ ကဲ ... အ၀တ္အစားေလး ဘာေလး ခဏခၽြတ္ ထားပါ ဦး။ ေဖေဖ လာမွ ျပန္၀တ္တာေပါ့ေနာ္ ..."
တခ်ိဳ႕လူေတြက အေမ့ကို ေျပာဖူးၾကတာ အေမ မွတ္မိဦးမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သိပ္ညစ္ပတ္တဲ့ လူေတြ၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔နဲ႔ သူတို႔ ကေလးေတြ မကစား ေစလိုတာေတြ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို သူတို႔အိမ္ေတြ လာမလည္ေစခ်င္ တာေတြ။ သူတို႔က ေျပာတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္အနံ႔အသက္ ေတြက သိပ္နံ႔တာပဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေျခာက္ႏွစ္သားတုန္းကေပါ့။
"ပရက္စေလ" က ဒီတုန္းက ရွစ္ႏွစ္နီးပါး။ ဒီစကားၾကားရေတာ့ အေမ့ခမ်ာ တစ္ညလံုးငိုလိုက္တာ။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကို အိမ္မွာထားရစ္ခဲ့ၿပီး အ၀တ္အစားအသစ္ေတြ ပါမလာမခ်င္း အိမ္ထဲကပဲ ေစာင့္ေနဖို႔ မွာရစ္ခဲ့ၿပီး အေမ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အ၀တ္ေဟာင္းေတြ အားလံုးကိုေတာ့ သူဖြက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီတုန္းက ေႏြရာသိေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ထဲမွာ ္ဘယ္ေနခ်င္ပါ့မလဲ။ ငိုလိုက္ၾက၊ တျခားကေလး ေတြ ကစားတာ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ၾက၊ သူတို႔အိမ္ေတြက အစားအေသာက္စားဖို႔ ေခၚသံေတြ နားေထာင္ေနလိုက္ၾကနဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အ၀တ္အစားေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ရွာၾကည့္ၾက တယ္ သမံတလင္းေပၚမွာ မီးေသြးထည့္ တဲ့ ေတာင္းထဲမွာ မီလင္းဖိုေအာက္မွာ။ ဘယ္မွာမွ အ၀တ္အစားေတြ ရွာမရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အေမ့အ၀တ္ေတြ ဘက္ လွည့္ရေတာ့တာပါ ပဲ။
လူျဖဴသူေဌးေတြ စြန္႔ႀကဲထားၿပီး အေမတစ္ခါမွ မ၀တ္ေသးတဲ့အ၀တ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေကာက္၀တ္ၾကတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပင္ထြက္ၿပီး ကစားၾကျပန္ေရာ။ အေမ့အ၀တ္ေတြ ၀တ္ထား တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္သူတိုင္း လက္ညႇိဳးထုိးၿပီး ရယ္ၾကတယ္။ ေျခေဆာင့္ ေဆာင့္ၿပီး ရယ္ၾကတယ္။ ဒီေႏြမွာ ကစားတာေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေပ်ာ္ဆံုးကစားၾကတာ ဘယ္ခါမွကို မရွိပါဘူး။ လူေတြ အေတာ္စုေ၀းၿပီးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အိမ္ေရွ႕စမုတ္ကေန အျပင္ထြက္ ကစားၾကေတာ့ လမ္းတစ္ဘက္က လူျဖဴစားေသာက္ဆုိင္ထဲ ၀င္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ နီဂရိုး ဆရာ၀န္ေတြ၊ ေရွ႕ေနေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြက ျမင္သြားတဲ့အခါ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သံေတာင္နဲ႔တြက္ၾကၿပီး ေခါင္းေတြ ခါရမ္းေနၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေရွ႕ေဒါင့္ခ်ိဳးနားက ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္မွာ ကားတစ္စီးဆိုက္လာေတာ့လည္း ကားေပၚက လူေတြ အားလံုးပဲ တံခါးေပါက္ေတြထဲက ေခါင္းေလးေတြ ျပဴထြက္လာၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို ေငးၾကည့္ ေနၾကတယ္။ "ပရက္စေလ" နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေတြေတာင္ ေ၀ွ႕ယမ္းျပလိုက္ေသး။ အဲဒီတစ္ေႏြ လံုးပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီလို ၀တ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၾကာေတာ့လည္း ဘယ္သူကမွ ဂရုမစိုက္ၾကေတာ့ ပါဘူး။ လူတိုင္းကပဲ ဒီငမည္းေလးေတြ အက်ႌ၀တ္စရာမရွိေတာ့လို႔ သူတို႔အေမ အ၀တ္ေတြ မွာယူ၀တ္ၾကရတာပဲ လို႔ သိသြားၾကတာေပါ့။
"င့ါၾကည့္ရတာ ဘယ္လိုလဲ ရစ္ခ်တ္"
"အားလံုးၾကည့္ေကာင္းတယ္ အေမ"
"ဒါက ငါရွိတဲ့အထဲမွာ အေကာင္းဆံုး ဖိနပ္ေပါ့။ မစၥ၀ါေလ ေပးတာေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြက ေႏြမွာ စီးတဲ့ ဖိနပ္ေတြကြဲ႕"
"ဘာလဲ အေမ ရ၊ ေႏြမွာစီးတဲ့ ဖိနပ္ ဟုတ္လား။ ဒီအျဖဴနဲ႔ အနက္က်ား ဖိနပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ႀကိဳက္ တာပဲ။ အေမတစ္ခါမွ ထုတ္မစီးဘဲနဲ႔။ ဒါေတြက ေႏြမွ ထုတ္စီးရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ျဖင့္ မသိပါဘူး"
"ေဆာင္းရာသီမွာ ဖိနပ္ျဖဴေတြ စီးတာ မင္းမျမင္ဖူးဘူးလား ..."
"ဒါက သူတို႔ အေရာင္းဆိုးထားတာ ျဖစ္မွာေပါ့ အေမရ၊ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ဖိနပ္ကို ေဆးဆိုးေပးမယ္ေလ။ ဒါမွ အေမလည္း စီးႏိုင္ၿပီး အေဖ့ကလည္း ဖိနပ္သစ္ေလးကို ျမင္ႏိုင္မွာ"
"အို ... ရစ္ခ်တ္ရယ္၊ အခ်ိန္မရွိပါဘူး၊ ေဆးဆိုးလွ်င္လည္း ေျခာက္ေအာင္ေစာင့္ရဦးမွာ"
"စိတ္မပူပါနဲ႔ အေမရယ္၊ ဖိနပ္ကို မီးကင္လိုက္ရင္ အေမစီးတဲ့အခါ ေျခာက္သြားမွာေပါ့"
ကၽြန္ေတာ္ ဖိနပ္မ်ိဳးစုံ ေဆးဆိုးခဲ့ဖူးပါတယ္ အေမ။ ဖိနပ္ေဆးဆိုးေပးဖူးတယ္။ ဖိနပ္ တိုက္ေပးခဲ့ ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ေတြ ျမင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြ အကုန္လံုးအေမ့ကို ျပန္မေျပာခဲ့ေသး ပါဘူး။ အေမ မွတ္မိေသးလား။ သြားေတြယိုင္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႀကီးလည္း ကြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာ ခဲ့တဲ့ တစ္ေန႔ေလ။ ေလွခါးေပၚက ေခ်ာ္က်ခဲ့တာလို႔ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္နဲ႔ အကန္ခံခဲ့ရတာပါ။ အကန္ခံရတာမွ မ်က္ႏွာကိုခံရတာပါ အေမ။
စေနေန႔ မြန္းလြဲပိုင္းအခ်ိန္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက ဆယ္ႏွစ္။ ဒါေပမဲ့ လူပံုပန္းၾကည့္ရတာ ခုနစ္ႏွစ္သားလို႔ ထင္ရပါတယ္။ ဆုိင္ထဲမွာေတာ့ ဘီေယာက္ေသာက္သူေတြနဲ႔ စည္ကားေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူျဖဴမိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖိနပ္ကို တုိက္ေနပါတယ္။ အရက္ဆုိင္ထဲမွာ ထုိင္ေနတဲ့ လူတခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို အလကားေနရင္း ဟားတိုက္ေနပါတယ္။
"ဒီမွာ အစ္မႀကီး၊ ဒီေမ်ာက္ေသးေသးေလး ခင္ဗ်ားအိမ္ ေခၚသြားပါလားဗ်။ ကံေျပာင္း ကံလြဲေလး ေပါ့ ..."
မိန္းမႀကီး ကလည္း ရယ္ေနတယ္။ "ေခၚရေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတာ။ ဒီလိုသတၱ၀ါေလးေတြကို ျမင္းေတြလုိ ဇက္ႀကိဳး နဲ႔ ခ်ဳပ္ၿပီး လွန္ထားဖို႔ ေကာင္းတယ္"
"ေမ်ာက္ကေလး မွာ အၿမီးပါတယ္ေနာ္။ ဟိုရမ္း ဒီရမ္းနဲ႔"
သူ႔ဖိနပ္က အျဖဴနဲ႔အညိဳၾကား။ ဒါေၾကာင့္ ဖိနပ္ေဆးအညိဳကို အျဖဴေနရာမွာ မေပေအာင္ လက္တစ္ဖက္ကို သူ႔ေျခေထာက္ေနာက္မွာထားၿပီး လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ထိန္းၿပီး ဖိနပ္ေဆး သုတ္ေပး ေနရတယ္။
ဒီအခ်ိန္ မွာ လူျဖဴေတြထဲက လိုက္ၿပီး မရယ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေခြးေျခေပၚမွာ ထုိင္ေနရာကေန ခုန္ထ လိုက္ၿပီး ... "ေဟ့၊ မင္းလက္မည္းေတြကို ဒီလူျဖဴမိန္းမ ေျခေထာက္ကေန ဖယ္လိုက္စမ္း။ ေခြမသား ငမည္းစုတ္"
ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ တည့္တည့္ခ်ိန္ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္လုိက္ပါတယ္။ ခုနက ရယ္ေနတဲ့အထဲက လူတစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကန္တဲ့လူကို ဆြဲထားလိုက္တယ္။
"ဘုရားသခင္ အလုိေတာ္အရေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ေလးကလည္း ကေလး ရွိေသးတာပဲ"
"ဒါ မင္းအလုပ္ မဟုတ္ပါဘူးကြ"
"ဒီလိုနဲ႔ ရန္ပြဲႀကီး စပါေလေရာ"
အရက္ေရာင္းတဲ့ လူက ေကာင္တာကေန ထလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကို တစ္ဖက္ကဆုပ္၊ တစ္ဖက္ ကေတာ့ ဖိနပ္ ေဆးေသတၱာေလးကို ဆြဲၿပီး၊ "ကဲ ... စိတ္မရွိပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းအျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ မင္း မရွိရင္ ပိုေကာင္းမယ္ကြ"
ေနာက္ေတာ့ သူက ငါးေဒၚလာ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ က ေသြးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ သြားအပိုင္းအစေလးကိုလည္း ျမင္လိုက္ရေရာ သိပ္ေၾကာက္ သြားတယ္။ အက်ႌ လည္း ေသြးေတြေပလို႔။ အေမကေတာ့ တကယ့္ကို စိတ္ဆိုးေတာ့မွာပဲဆိုၿပိး အိမ္မျပန္ရဲေသးတာနဲ႔ "ဘူး" တုိ႔အိမ္ မွာ တစ္ည သြားအိပ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က "ဘူး" ကိုေတာင္ ေျပာျပလိုက္ေသးတယ္။ ဒီလိုသာ တစ္ခါ အကန္ ခံရတုိင္း ငါးေဒၚလာ သာရမယ္ဆို ခဏခဏ အကန္ခံခ်င္စမ္းပါဘိလို႔။
"ဘယ္ႏွစ္နာရီ ထုိးၿပီလဲ အေမ"
"ေလးနာရီ ထုိးၿပီး ရစ္ခ်တ္"
"ဖိနပ္ေတြ မီးကင္စရာ မလိုဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္၊ လိုေသးလို႔လားဟင္"
အရက္ဆုိင္နားမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ သိပ္ေတာ့ မဆိုးလွပါဘူး အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖိနပ္တုိက္တာကို ဘယ္ကေလး မွလည္း လာၿပီး မေနာက္ေျပာင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔က ခ်မ္းသာေပး ေဘးမဲ့ေပး ထားၾကတယ္ေလ။ အရက္ဆိုင္နားက မခြာခ်င္တာက ေနာက္တစ္ခ်က္ ရွိေသးတယ္ အေမ။ ေဆာင္းတြင္းမွာဆို အဲဒီမွာ ေႏြးတယ္။ ေႏြဆို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္မွာထက္ ပိုေအးတယ္။ ေနာက္ၿပီး တခ်ိဳ႕လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ တံေတြးနဲ႔ ေထြးလိုေထြး၊ ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္လို ကန္ၾကေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေလး ကို ပြတ္သပ္သြားၾကလို သြားၾက၊ သားေလးလို႔ ေခၚလိုေခၚၾကနဲ႔၊ ဒါမ်ိဳးေတြလည္း ႀကံဳရတတ္ပါေသးတယ္ အေမ။
"မင္းအေဖလာမယ္ ဆိုလို႔ မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ယံုၾကည္ေနရတာလဲ ရစ္ခ်တ္"
"အို ... အေမကလည္း ဘုရားသခင္နဲ႔ ေနာက္ေဖးမွာ ခုနကပဲ စကား ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီဘဲ။ အေဖ ဘယ္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိေနတာေပါ့"
"ကဲ ... အိပ္ေခ်ေတာ့ လူေလး"
"မအိပ္ပါရေစနဲ႔ အေမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေမနဲ႔ ေစာင့္ေန ပါရေစ။ ဟုိကုလားထုိင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ လွဲေနမယ္ေလ။ အေဖ လာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိႈးမွာလား" "ႏိႈးမွာေပါ့ သားရယ္။ ကဲ ... အိပ္ေတာ့ေနာ္" "ဟုတ္ကဲ့ အေမ"
ဒီညအေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ "ေတလာ"တို႔ဆီ သြားတဲ့အခါ လမ္းၾကားေလး တစ္ခုကေန ျဖတ္သြားတိုင္း ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အၿမဲတမ္း လက္ ယမ္းႏႈတ္ ဆက္ျပတတ္ပါတယ္။ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ကေလးမေလးပဲ။ သူ႔စားပြဲေပၚက ကိတ္မုန္႔ကို တစ္ဖဲ့ ဖဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေကၽြး တတ္ပါတယ္။ အေအးေရလည္း တိုက္တတ္တယ္။ ခဏအၾကာ အလုပ္ၿပီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ က်ေတာ့လည္း သူ႔ကို လက္ယမ္းႏႈတ္ဆက္ျပခဲ့ပါ တယ္။
ညစာစားအၿပီးမွာ သူ႔အေဖနဲ႔အေမက အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ သြားထုိင္ေနၾကၿပီး သူ႔က်ေတာ့ ေနာက္ေဖးခန္းမွာ ပန္းကန္ေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီးနဲ႔ ထားပစ္ခဲ့တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ေဖးဘက္ေပါက္ကေန ၀င္သြားတဲ့ အခါ သူက အခန္းထဲ ၀င္ခြင့္ေပးၿပီး "ရွဴူး ... နင္ဒီမွာ ေရာက္ေနတာ ဘယ္သူမွ မသိေစနဲ႔" လို႔ ေျပာ ပါတယ္။ အခန္း က ကစားခန္းေလးလိုပဲ၊ ညတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီသြားၿပီး အင္တံုမွာ ပန္းကန္ ကူေဆးေပး ပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔အေဖ မီးဖိုထဲ ကို ရုတ္တရက္ ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕သြားေတာ့ တစ္ခါတည္း ဖမ္းခ်ဳပ္ထားၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးကို လႈပ္ရမ္းၿပီး အိမ္ထဲကို ဘယ္လိုလုပ္ ခုိး၀င္လာတယ္ဆိုတာ အတင္းေျပာခုိင္း ပါတယ္။ သူ႔သမီးကျဖင့္ ဒီလို လမ္းေပၚက ညစ္ေပေနတဲ့ ေတေလကေလးကို ေခၚမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆထားတယ္ေလ။
ဆက္ရန္
.
ဘာသာျပန္သူ၏ အမွာ
အဂၤလိပ္စာအုပ္ေရာင္း သည့္ ျပည္သူ႔ဆိုင္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဆူးေလဘုရား လမ္းဆိုင္ႏွင့္ ပန္းဆိုးတန္းဆိုင္မ်ား တြင္ ဖတ္ခ်င္သည့္ စာအုပ္မ်ား ရွာေမေတြ႕ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ ပုဂၢလိကဆိုင္မ်ား ဆီ သုိ႔ ေျခဦးလွည့္ၾကည့္ရေတာ့သည္။ ျပည္သူ႔ဆိုင္မ်ားတြင္ လိုခ်င္သည့္ စာအုပ္ေကာင္းေလး တစ္အုပ္တေလ ရရွိဖို႔ အေရး သည္ အင္မတန္ကံၾကီးဖို႔ လိုေပသည္။ အေရာင္းစြံေသာ လူဖတ္မ်ားသည့္ စာအုပ္မ်ားသည္ တစ္မ်ိဳးလွ်င္ အုပ္ေရ ေလး၊ ငါးေျခာက္အုပ္ခန္႔သာ ဆိုင္ေပၚ ေရာက္တတ္၏။ ထိုစာအုပ္မ်ားသည္လည္း ဆိုင္ေပၚေရာက္ လွ်င္ ေရာက္ခ်င္းပင္ ကုန္သြားတတ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္မွ မ၀ယ္ဘဲက်န္ ေသာလက္က်န္ကိုလည္း နီးစပ္သူ ပုဂဂၢိဳလ္မ်ား က ဆြဲသြားၾကျပန္သည္။
ယင္းတို႔မွ မ်က္ေစ့လွ်မ္း (မိမိထက္ ဦးသူလည္း မရွိပါမွ) ရွားရွားပါးပါး ရတတ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာငတ္သူ မ်ားသည္ ပန္းဆိုးတန္း၊ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္း၊ အေနာ္ရထာလမ္း ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း တစ္၀ိုက္ရွိ အဂၤလိပ္ စာအုပ္ေရာင္းေသာ၊ ငွားေသာဆိုင္မ်ားတြင္ ေမႊေႏွာက္ၾကရ၏။ ထိုပုဂၢိဳလိက စာအုပ္ဆိုင္ မ်ားမွာ ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္ၾက။ အခ်ိဳ႕ဆိုင္ မ်ားသည္ အရင္းအႏွီး ေသာင္းႏွင့္ သိန္းႏွင့္ ခ်ီျပီး ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ ထားေသာ ဆိုင္မ်ား ျဖစ္ၾက သည္။
စာအုပ္ငွားခ ၀င္ေငြကလည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ရာႏွင့္ေထာင္ႏွင့္ ခ်ီျပီး၀င္၏။ ႏိုင္ငံျခား၌ ထြက္ျပီး ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ေလာက္ အၾကာတြင္ပင္ သူတို႔ဆိုင္သုိ႔ ထိုစာအုပ္သစ္ မ်ား ပူပူေႏြးေႏြး ေရာက္ လာတတ္ၾက သည္။ အဆက္အသြယ္လည္း ေကာင္း၏။ ေလေၾကာင္း၊ ေရေၾကာင္း၊ လူၾကံဳစံု လွသည္။ ေနာက္ဆံုးထုတ္ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး စာနယ္ဇင္းမ်ားအျပင္ လူငယ္ၾကိဳက္ (လူၾကီးမ်ားလည္း ပိုၾကိဳက္ေသာ) ''တိုးတိုးပံုျပင္'' စာအုပ္မ်ိဳးမ်ားလည္း ရတတ္၍ ေန႔စဥ္ပင္ လူစည္ကားလွသည္။ စေပၚေငြကား မတန္တဆ ပင္ ေပးငွားရ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုစာအုပ္မ်ားမွာ လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ပင္ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ တန္းစီငွားရေသာ ဟူ၏။
ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကား မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကမာၻ႔စာေပကို မ်က္ျခည္မျပတ္တမ္း အမွီလိုက္ ၍ ေလ့လာ လိုသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္ေပၚ၀တၳဳ ဟူဟူသမွ်ကို တကုပ္တကပ္ ပင္ လိုက္လံ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈ ရသည္။ အထူးသျဖင့္ ''အေရာင္းအေကာင္းဆံုး စာအုပ္မ်ား'' စာရင္းကို ''တိုင္းမဂၢဇင္း'' တြင္ ရွာေဖြျပီး၊ ထိုစာအုပ္မ်ား ကို ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္မေရာက္ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားသို႔ တစ္ဆိုင္၀င္တစ္ဆိုင္ထြက္ လိုက္လံ စနည္းနာ ရသည္ကလည္း အလုပ္ၾကီးတစ္ခု။ တစ္ေန႔တြင္ ''ဒီဘေရး'' ၏ ''အက်ည္းေထာင္ မွတ္တမ္းမ်ား'' စာအုပ္ကို လုိက္လံ ရွာေဖြရင္းႏွင့္ စာအုပ္စင္၏ ေခ်ာင္က်က် တစ္ေနရာတြင္ မဲမဲသဲသဲ စာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္ကို သြားသတိျပဳမိ၍ ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ့ ေဘးတြင္ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္းမသိေသာ စာအုပ္ဆိုင္ရွင္က....
''အဲဒီစာအုပ္ကို ငွားသြားပါဆရာ ။ဆရာတို႔လို လူေတြၾကိဳက္မည့္ စာအုပ္ပါ။ ကပၸလီ အေၾကာင္းေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြ ထဲမွာေတာ့ အေကာင္းဆံုးလုိ႔ ဖတ္ျပီးတဲ့ လူေတြက ေျပာပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကိုေတာင္ ႏိုင္ငံျခားလူၾကံတစ္ေယာက္ ဆီကကၽြန္ေတာ္ ဆြဲထားလိုက္တာ။ ၀ယ္ျပီးကလည္းက ဆိုင္ကိုျပန္ မေရာက္ဘူး။ မေန႔ကမွ တစ္ေယာက္က ျပန္အပ္လို႔ ဆရာျမင္ေနရတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္က ဆိုရင္ ၾကိဳက္လြန္း လို႔ဆိုျပီး စေပၚအဆံုးခံျပီး စာအုပ္ ျပန္မေပးလို႔ ဒီတစ္အုပ္ပဲ က်န္ေတာ့္တာ ဆရာ့ကံ ပဲေပါ့''
ဆိုင္ရွင္ အိႏိၵယအမ်ိဳးသားသည္ စာဖတ္နာသူျဖစ္သည္။ စကားေျပာကလည္း ေကာင္းသည္။ သူ႔အညႊန္းကို ယံု စားကာ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္ကို ငွားခဲ့၏။
''စေပၚ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ''
''သံုးဆယ္ပါ'' ''မ်ားလွခ်ည့္လားဗ်ာ။ စာအုပ္တန္ဖိုးက ဗမာေငြနဲ႔ဆို သံုးက်ပ္ခြဲေလာက္က်တာပဲ''
''စာအုပ္ျပန္ မေပးမွာစိုးလိ႔ု စေပၚနဲ႔ ထိန္းထားတာပါ''
သူက ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စေပၚဆိုတာျပန္ရမည့္ ပိုက္ဆံပဲဟု သေဘာထားကာ စာအုပ္ ကို ဆြဲခဲ့၏။ ထိုညဖတ္ၾကည့္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆက္ဖတ္သည္။ တစ္ပတ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ ဒုတိယအၾကိမ္ ဖတ္မိျပန္ သည္။ ထို႔ေနာက္ စေပၚေငြ အဆံုးခံကာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး ဘာသာျပန္မိေတာ့ေလသည္။
စာအုပ္အမည္မွာ ''နဂါး''။
ျမန္မာလို အတိအက် ျပန္ဆိုရမည္ဆိုလွ်င္ ''ကပၸလီစုတ္''။ လူျဖဴတို႔ၾကီးစိုးေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ လူမည္းျဖစ္ေသာ ကပၸလီ တုိ႔အား ဘာသာစကားကို ဖိႏိွပ္ေရး ကိရိယာ အျဖစ္သံုးျပီး တမင္သက္သက္ နံႏွိမ္ျပီး ေခၚေသာ စကားလံုး။ အမည္း တို႔အဖို႔ ဆဲေရးတိုင္းထြာျခင္း ခံရသည္ထက္ပင္ နာေသာ၊ အခံရခက္ေသာ စကားလံုး။
စနစ္တကာ စနစ္ထဲတြင္ ''အသားအေရာင္ ခြဲျခင္းေရးစနစ္'' သည္လူမဆန္ဆံုး၊ အဆင့္အတန္း အနိမ့္ဆံုး၊ အယုတ္ညံ့ဆံုး စနစ္ျဖစ္သည္။ ထိုစနစ္ေၾကာင့္ပင္ ယေန႔ အာဖရိကေတာင္ပိုင္းတြင္ ကမာၻပ်က္ေန ရသည္။ ေတာင္အာဖရိကႏွင့္ ဇင္ဘာေတြ (ရိုဒီးရွား) ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေသြးေခ်ာင္းစီး လုေနေပျပီ။ လူဦးေရ ၅၇၀၀၀၀ ရွိေသာ လူမည္းထု သည္ လူျဖဴ ၈၀၀၀၀၊ စစ္သား ၁၇၀၀၀ တို႔၏ ႏွိပ္ကြပ္မႈေအာက္္တြင္ ကၽြန္ျဖစ္ေန ရသည္။
ရိုဒီးရွား တြင္ လည္း လူျဖဴ ၂၇၀,၀၀၀ တို႔သည္ လူမည္း ၁၆ သိန္းကို ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေန၏။ အမ်ိဳးသားေရး ေခါင္းေဆာင္ ဟူသမွ် ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ပစ္ ေနၾကသည္။ ၁၉၆၆ မွစ၍ လူမည္းမ်ား လက္နက္ ကိုင္စြဲ သူပုန္ထၾကရေပျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ မၾကာမီကာလတြင္ပင္ တိုင္းရင္းမ်ား လူမည္း ၁၈ သန္း၊ လူ၀ါ ၂ သန္းခြဲႏွင့္ အာရွတိုက္သား ၈ သိန္းခြဲတို႔သည္ လူျဖဴ ၄၂ သိန္းတို႔ႏွင့္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေသြးစာရင္း ရွင္းၾကေပေတာ့ မည္။ လူျဖဴတို႔သည္ ေခတ္ေပၚ လက္နက္ကိရိယာမ်ားျဖင့္ စစ္ျပင္ထားၾကေပျပီ။ လူျဖဴတို႔၏ ကံၾကမၼာ ကား......။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကို ကမာၻ႔ျပည္သူမ်ား က လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကမည္ မဟုတ္ေခ်။
လူျဖဴ တို႔က လက္နက္ပင္ သာၾကေသာ္လည္း သူတို႔ေနာက္တြင္ ကမာၻ႔ျပည္သူမ်ား မရွိၾက။ လူျဖဴလႈပ္ရွားမႈ တပ္ဖြဲ႔ မ်ားျဖစ္ေသာ ဇႏူးစႏူး၊ ဇင္ဘာေဘြ တပ္ဦးတို႔သည္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲအတြက္ အသင့္ျဖစ္ေနၾကေပျပီ။ အင္ဂိုလာ လြတ္လပ္ျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူမည္းေျပာက္က်ား တိုက္ပြဲမ်ား ပို၍ ျပင္းထန္ လာၾကသည္။ မိုင္ ၈၀၀ ေက်ာ္ရွိေသာ မိုဇမ္ဘစ္နယ္ေျမသည္ စစ္တလင္း။
အေမရိကန္ တြင္လည္း လူမည္းတို႔သည္ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး တို႔တြင္ အဖိႏိွပ္ခံ ေနၾကရသည္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း က ေကာက္ယူခဲ့ေသာ စာရင္းမ်ားအရ ေမာင္ဂိုမာရီျပည္နယ္တြင္ ကပၸလီ အမ်ိဳးသမီး ၁၀၀ တြင္ ၄၈ ေယာက္မွာ ေန႔စား အလုပ္သမားႏွင့္ အိမ္ကၽြန္။ လူျဖဴ ၇၀၀၀၀ တို႔၏ တစ္ဦးခ်င္းႏွစ္စဥ္ ၀င္ေငြမွာ ေဒၚလာ ၁၇၀၀ ေက်ာ္ လူမည္း ၅၀၀၀၀ တုိ႔၏ တစ္ဦးခ်င္း ႏွစ္စဥ္၀င္ေငြမွာ ေဒၚလာ ၉၀၀ ေက်ာ္ မွ်သာ သူတို႔သည္ လူမ်ိဳးခြဲျခားမႈ၀ါဒ ၏ ဖိႏွပ္မႈအျပင္ စီးပြားေရး မညီမွ်မႈဒဏ္ကိုပါ ခံေနၾက ရသည္။
သူတို႔၏ အနာဂတ္ကား မေ၀းေတာ့ေခ်။ လူမႈအခြင့္အေရး တိုက္ပြဲမ်ားသည္ ျပင္းထန္ေန ေပျပီ။ အသားအေရာင္ ခြဲျခားအုပ္စိုးမႈ စနစ္ ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ေရး လက္ေတြ႔လုပ္ငန္း ဆိုင္ရာ ကမာၻ႔ညီလာခံၾကီးတစ္ရပ္ကို လာမည့္ႏွစ္ တြင္ အာဖရိကတိုက္ ႏိုင္ငံတစ္ခုခုတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ရန္ အသားအေရာင္ ခြဲျခားအုပ္စိုးမႈ ဆန္႔က်င္ေရး (၁၈) ႏိုင္ငံ အထူးေကာ္မတီက ကုလမဂၢ အေထြေထြ ညီလာခံၾကီးသို႔ ေအာက္တိုဘာလ (၈) ရက္ေန႔ ကေတာင္းခံ တင္ျပထားသည္။
ကမာၻ႔ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးသည္ တစ္ခဲနက္ပင္ စနစ္ဆိုးၾကီး တစ္ရပ္အား တိုက္ဖ်က္ပစ္ၾကေပေတာ့မည္။
''ငမဲ'' (သို႔) ''ကပၸလီစုတ္'' ဟု အမည္တြင္သူ ''ဒစ္ဂရီဂိုရီ'' မွာလည္း ထိုစနစ္၏ သားေကာင္တစ္ေယာက္။ သူ႔ဘ၀ တိုက္ပြဲမ်ားမွာ စိတ္ကူးယဥ္ ၀တၳဳထက္ပင္ အံ့မခန္း ဆန္းက်ယ္ေနသည္။ သူ႔ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတိၱသည္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ တြင္ ေရာင္းမေလာက္ ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ျမန္မာျပည္သူတို႔၏ လူမည္းမ်ားအေပၚ စာနာစိတ္ ကို ဤစာအုပ္က ယိုဖိတ္ေစႏိုင္္မည္ဆိုလွ်င္ ဤစာအုပ္ ''ငမဲ'' ကိုဘာသာျပန္ရက်ိဳး နပ္သည္ ဟုပင္ ယူဆ မိပါသည္။
အပိုင္း (၁)
ခရစ္စမတ္ အၾကိဳေန႔။
ေခ်ာေမာေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမသည္ ''မယ္အေမရိက'' ပံုစံမ်ိဳးုျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလး ညီမေလးမ်ားကား သစ္သားစားပြဲ၀ိုင္းတစ္လံုးႏွင့္ လိေမၼာ္သီး ေသတၱာခြံမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ကုလားထိုင္ မ်ားခ်ထားသည့္ မီးဖိုခန္းက်ဥ္းေလးကိုပင္ လွည့္ပတ္ ကခုန္ေနၾကသည္။
''ရစ္ခ်တ္က သစ္ေမႊးေတြသြားယူ၊ ပရက္စလီက ိ ကန္စြန္းဥေတြအခြံသင္၊ ေဒၚလိုရက္စ္က မီးဖိုထဲ က ေပါင္မုန္႔ ကို ထုတ္လိုက္။ ဂါလင္ကလည္း ဒီဘဲကင္နားက ခြာပါေတာ့လား။ ေရာ္နယ္ ဟဲ့....ေရာ္နယ္၊ သားေလးက လိမၼာပါတယ္ ကြယ္၊ သြား ဟိုနားမွာ ေပၚလင္နဲ႔ သြားရပ္ေနေခ်။
ရစ္ခ်တ္ လူကေလးေရ စားေသာက္ဆိုင္က မစၥ၀ိႈက္ေပးလိုက္တဲ့ ခြံမာသစ္သီးအိတ္ရယ္၊ မစၥကင္းရဲ႕ ၾကက္ဆင္ ရယ္ေကာ ျမင္ျပီးျပီလား။ မစၥတာဘင္ ကိုေရာ သားသိလားဟင္။ သူက..... ''
အေမ သည္ စကားကို အမွ်င္မျပတ္ပင္ ေျပာေနပါသည္။
''ဒီမွာေမေမ၊ တခ်ိဳ႕ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြေတာင္မွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလာက္ ၀က္ေပါင္ ေျခာက္ေတြ၊ ၾကက္ဆင္ေတြ ဒီေလာက္ အမ်ားၾကီး ရမွာမဟုတ္ဖူးေနာ္''
''ဘုရားသခင္ ေက်းဇူးေပါ့ကြယ္၊ ဘုရားသခင္ဟာ ေမေမ့သားေတြအားလံုးကို အျမဲတမ္း ေစာင္မ ၾကည့္ရႈေန တာဘဲ ရစ္ခ်တ္ရယ္။ ပစၥည္းေတြက ဒါတြင္ ဘယ္ကဥိးမလဲကြဲ႔။ နက္ျဖန္က်ရင္ ဒီအနားက အသားျဖဴေတြက ဒို႔ဆီ ကို ေနာက္ထပ္ လက္ေဆာင္ေတြ လာေပးၾကဦးမွာ ၾကည့္ေန''
အေမ သည္ ထိုခရစ္စမတ္ တြင္ အလြန္ေပ်ာ္ေနရွာပါသည္။ လူတုိင္းကပင္ အစားအေသာက္ လက္ေဆာင္မ်ား လာေပးၾက သည္။ ကုန္စံုဆိုင္က မစၥတာဘင္ကလည္း အေၾကြးပို၀ယ္ခြင့္ျပဳသည္။ မီးစက္ဆရာကိုပင္ အေမက မီးပြင့္ မ်ား ဆက္ထြန္းေပးရန္ ေျပာခဲ့သည္။
''ဒီမွာ ေမေမ၊ ဒီမွာၾကည့္စမ္း၊ ေဖေဖ့အတြက္ လက္ေဆာင္ မီးျခစ္ကေလးတစ္ခု၊ အဲဒီအေပၚမွာ အေဖ့ နာမည္ေတာင္ ေရးလို႔ ရႏိုင္တယ္''
ဘယ္ နာမည္ ေရးမလဲ ရစ္ခ်တ္။ ပရဂက္စ္ၾကီးလို႔ပဲ ေရးမလား။ ေဖေဖလို႔ပဲ ေရးမလား။
''ဘာစာ မွ မေရးဘူး ေမေမ။ ေဖ့ေဖ့အတြက္ လက္ေဆာင္ကို ဒီတစ္ခါလည္း စားေသာက္ ဆိုင္က အဘုိ္ၾကီး မစၥတာ၀ိႈက္ ကိုပဲ ေပးရဦးမွာပါ။
အေမက လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူျပန္လွည့္လာေသာအခါ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မွာ စိုရႊဲေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ''မယ္အေမရိက'' အျပံဳးမ်ိဳး ျပန္ျပံဳးျပကာ ကၽြန္ေတာ္၏ ပခံုးမ်ားကို လာဆုပ္လိုက္သည္။
''ရစ္ခ်တ္၊ လူကေလး၊ ေမေမ သားကို တစ္ခုျပမယ္ေနာ္....အဲဒါသား ဘယ္သူ႔ကို မွ ျပန္မေျပာ ရဘူး။ ေျပာစမ္း ျပန္မေျပာပါဘူးလို႔..... ''
''ဘာပစၥည္းျပမွာလဲ အေမရဲ႕''
''အေမ့မွာ သားကို ေပးဖို႔ ပစၥည္းတစ္ခုရွိတယ္ကြယ့္''
''ဟာ ....အေမ ကလည္း ေမ့ေနျပီလား။ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အတြက္ ပစၥည္းေတြအားလံုး ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္မွာ ခ်ိတ္ထားျပီးျပီ မဟုတ္လား''
''ဒါက သား အတြက္ အထူးကြယ့္''
''ေက်းဇူးပါပဲ အေမရယ္၊ ဟာ...အေမ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ သိလဲဟင္၊ ကၽြန္ေတာ္ သားေရပိုက္ဆံအိတ္ကေလး လိုခ်င္ေနတယ္ ဆိုတာ။ လူၾကီးေတြကိုင္တဲ့ တကယ့္ပိုက္ဆံ အိတ္မ်ိဳး လိုခ်င္ေနတာ အေမဘယ္လိုလုပ္ျပီး သိသလဲ ဟင္''
အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အား ထိုကဲ့သို႔ပင္ သီးသန္႔ အထူး လက္ေဆာင္မ်ား ေပးတတ္ ပါသည္။ ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္ေအာက္ တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ လက္ေဆာင္မ်ားမွအပ ျဖစ္ေသာ ထိုသီးသန္႔ လက္ေဆာင္ေပးသည္ ကို ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္းပင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မေျပာျပေစရပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အိုးမလံု အံုပြင့္ၾက သည္ ခ်ည့္သာ။ ဂါလင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ပြဲ အျမဲဆင္ရပါသည္။"ေမေမက ငါ့ကို ပိုခ်စ္ တယ္ကြ။ ဒီမွာ ေမေမေပးတာ ကို ၾကည့္စမ္း" ထိုသုိ႕ စကားစလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ႏွင့္တစ္ေယာက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ ဘူးေပၚ သလိုေပၚလာတတ္ၾကပါသည္။
သို႕ေသာ္ ဤပိုက္ဆံအိတ္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ၾကိဳက္သည္ကား် အမွန္။ ပိုက္ဆံအိတ္ရၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး လုပ္သည့္ အလုပ္မွာ လိပ္စာကတ္ျပားထည့္ျခင္းပ။ တကယ္လို႕မ်ား ကားတိုက္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆိုတာ သိရေအာင္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ လူႀကီးေတြ လုပ္သလိုပင္ ေငြစကၠဴမ်ားထည့္ပါသည္။ လက္မွတ္ေရာင္း လာ ေသာအခါ ပိုက္ဆံအိ္တ္ကို ဆြဲထုတ္ လိုက္ၿပီး ေငြစကၠဴတစ္ရြက္ကို ဟန္ပါပါ ထုတ္ေပး လိုက္ သည္။
"အေၾကြးမပါဘူးလား ကေလး"
""ပါပါတယ္ အစ္ကိုၾကီး" ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ပိုက္ဆံအိတ္ထုတ္လိုက္ျပန္သည္။ အေၾကြထည့္ေသာ အိတ္ငယ္ေလး ကို ထပ္ထုပ္ျပီး အေၾကြယူျပန္ပိတ္၊ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္။ ေငြစကၠဴခ်ပ္ကို သားေရအိတ္အတြင္း အိတ္ရွည္ တြင္ထည့္၊ သားေရအိတ္ ျပန္ပိတ္၊ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထည့္၊ အျပန္ခရီးမွာလည္း ထုိနည္းအတိုင္း က်င့္သံုးခဲ့သည္။
ထိုည ညစာမွာကား အလွ်ံပယ္၊ ေပါင္မုန္႔ရွိလွ်င္ ၀က္အူေခ်ာင္းကမရွိ၊ ၀က္အူေခ်ာင္း ရွိလွ်င္ေပါင္မုန္႔က မရွိျပန္၊ ေႏြရာသီတြင္ သၾကား လံုးလံုး ျပတ္ခဲ့သည္။ သံပုရာရည္ ေဖ်ာ္ေသာက္ စရာပင္ သံပုရာသီးက မရွိ။ ေရခဲက မရွိ။ ထုိသုိ႔ေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို ဒီတစ္ညတည္းျဖင့္ပင္ ေလ်ာ္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ထုိတစ္ညျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အားလံုး အဆင္ေျပၾကပါေပသည္ တကား။
ညစာစားၿပီးေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ေဖးတံခါးမွ ထြက္ခဲ့ၿပီး ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ဒီည စားသေလာက္ ဘယ္သူမွ် စားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း တိုင္တည္ ေျပာဆိုမိပါသည္။ ဒိန္ခဲေတြ၊ ၀က္ေပါင္ေျခာက္ေတြ၊ ၾကက္ဆင္ေတြ။ မနက္ျဖန္အတြက္ လည္း မီးဖိုေပၚတြင္ ဘဲသားဟင္း တည္ထားေသး ရဲ႕။ ၀ီစကီ အရက္ေတင္ပါလိုက္ေသး။ အိမ္လာလည္သူေတြ အတြက္ လို႕ေတာ့ ေမေမ က ေျပာတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘုရားသခင္။ ေမေမဟာ သိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ဒီညမွာ ၾကြက္ေတြ၊ ပိုးဟပ္ေတြေတာင္ လာမေႏွာင့္ယွက္ၾကဘူး။ နံရံ အကြဲအဟေတြ ၾကားကလည္း ခါတိုင္းလို ေလေတြ မတိုက္ ပါဘူး။
တပည့္ေတာ္ ပိုက္ဆံအိတ္လိုခ်င္ေနတာကိုလည္း ဘယ္လိုလုပ္သိပါသလဲ ဘုရားသခင္။ တပည့္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ သားေမႊးအက်ႌေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ရထားေတြပုိင္တဲ့ လူခ်မ္းသာ ေတြအားလံုးလည္းပဲ သူတို႔လိုခ်င္ေနမွန္း ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ဒီပစၥည္းေလးမ်ိဳးေတြ ရၾကမွာဘဲလို႔...။
"ရစ္ခ်တ္ ... အိမ္ထဲ၀င္ အေႏြးအက်ႌ လာ၀တ္လွည့္။ ဟဲ့ ... ေကာင္ေလး၊ အိမ္ထဲ၀င္မလား၊ မ၀င္ဘူးလား၊ မ၀င္ရင္ေတာ့ ငါရိုက္မိေတာ့မယ္ေနာ္ ..."
အဲဒါပဲ ၾကည့္ေတာ့၊ ဘုရားသခင္၊ တပည့္ေတာ္ ခ်မ္းလည္း မခ်မ္းဘဲနဲ႔၊ သူတို႔က ေခၚေနၾကျပန္ၿပီ။ တပည့္ေတာ္ က အရွင္ရဲ႕ အေႏြးဓာတ္နဲ႔ ရစ္ပတ္ထားတာကို သူတို႔မသိျပန္ဘူးေနာ္။
"ဟဲ့ ... ရစ္ခတ္၊ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္နဲ႔"
"အေမ မသိပါဘူး အေမရယ္ ..."
"ဘာ ငါမသိရမွာလဲ၊ ေျပာစမ္း"
"ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ၿပီး ဘုရားသခင္ဆီ ဆုေတာင္း၀တ္ခ်ေနတာ အေမရဲ႕၊ အိမ္ထဲမွာဆို သူတို႔ ၾကားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းဟားတိုက္ၾကၿပီး အရူးေလးလို႔ ေျပာမွာစိုးလို႔။ ကၽြႏ္ေတာ္တို႔ ဘုရားသခင္က တကယ္ေကာင္း တဲ့ ဘုရားသခင္ဘဲ၊ မဟုတ္ဖူးလား ေမေမ"
"ဟုတ္ပါတယ္ ရစ္ခ်တ္ရယ္"
"ဒီမွာ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္ မရယ္နဲ႔ေနာ္ ...၊ အရူးေလးလို႔ လည္း မေျပာနဲ႔။ အလကား ေလွ်ာက္ညာေနတယ္လိုလည္း မဆိုနဲ႔။ ေနာ္ အေမ"
"ဘုရားသခင္ က ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာတဲ့ အသံကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရတယ္ အေမ"
အေမက ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးမ်ားကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းၿပီး "ဟုတ္တယ္၊ ဘုရားသခင္က လူေတြကို စကားေျပာပါတယ္။ တကယ္မြန္ျမတ္တဲ့ သားလို လိမၼာတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကို စကားေျပာပါတယ္။ အေမ့ကို ခြင့္လႊတ္ေနာ္ကြယ္"
"ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ အေမရယ္"
"ေနာက္တစ္ခါ ဘုရားသခင္နဲ႔ စကားေျပာရင္ေလ ေဖေဖ့ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါလို႔ ဆုေတာင္းေပးေနာ္"
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေမ၊ ဒီမွာ အတူတူရပ္ၿပီး တံခါး၀ကေန ၾကည့္ေနၾကရေအာင္ေနာ္"
"အားလံုး အိပ္ရာ၀င္ေနၾကၿပီ သားရယ္"
"ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ တစ္သက္တာလံုး ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီလိုခရစ္စမတ္ အႀကိဳညမ်ိဳးမွာ ေမေမနဲ႔ အတူတူ ျပတင္းေပါက္ ကေန အျပင္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ခြင့္ေလး တစ္ခုေတာ့ေပးပါ ေမေမရယ္၊ ေမေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ ရယ္မေနပါဘူး"
"ဘာဆိုလိုတာလဲ ရစ္ခ်တ္"
"ေမေမက ေဖ့ေဖ့ကို ေစာင့္ေနတာ မဟုတ္ဖူးလားဟင္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ ေမေမရယ္။ ခရစ္စမတ္ အႀကိဳညတုိင္း မွာပဲ ေမေမဟာ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ေရေမႊးေတြဆြတ္၊ လူျဖဴသူေဌးေတြဆီက ရတဲ့ အေကာင္းစား အက်ႌေတြ ၀တ္ၿပီး ဒီျပတင္းေပါက္အနားမွာ လာဒူးေထာက္ၿပီး အေဖ့ကို ေမွ်ာ္ေန တတ္တယ္ဆိုတာ"
"ရစ္ခ်တ္ ... မင္း အိပ္ရာ၀င္ေတာ့ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ကြယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ အေမ။ ဟို၀ီစကီ ပုလင္းကလည္း အိမ္လာလည္တဲ့ လူေတြအတြက္ မဟုတ္ ပါဘူး။ ေဖေဖ့အတြက္ပဲ မဟုတ္ဘူးလားဟင္"
"ရစ္ခ်က္ရယ္၊ အိပ္ရာ ၀င္ေနေခ်ပါ။ သူလာရင္ ေမေမ လာႏိႈးပါ့မယ္"
"မအိပ္ပါရေစ နဲ႔ ေမေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမနဲ႔တူတူ ထုိင္ေနပါရေစလား ဟင္ ဟုတ္လား ေမေမရယ္"
"ေအး .. ေအး ...
"ကၽြန္ေတာ္ မစၥတာ၀ိႈက္အတြက္ ေပးဖုိ႔လက္ေဆာင္ကို ျပန္ယူထားပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ေဖေဖ့ သူ႔အတြက္ လက္ေဆာင္ျပန္လာ ယူမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိႏွင့္ေနပါတယ္"
ေမေမႏွင့္အတူတူ ေဖေဖ့ကို ေစာင့္ရေသာ ထုိညတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေမေမ့ကို ေျပာျပခ်င္ေသာ စကား မ်ားစြာ ရွိေနပါသည္။ ထုိင္ေစာင့္လိုက္၊ ဒူးေထာက္ဆုေတာင္းလိုက္ၾက၊ ေလစိမ္းတိုက္၍ ခ်မ္းခ်မ္း တုန္ေသာအခါ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေထြးဖက္ထားလိုက္ၾက။ လမ္းေပၚမွ အသံဗလံ တစ္ခုခုၾကားတုိင္း ရုတ္ခနဲ ထၾကည့္လိုက္ၾကႏွင့္။
ထုိအခ်ိန္တိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ေနေသာ စကားမ်ားမွာ ရင္ထဲတြင္ အျပည့္အသိပ္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဒါေတြကို အေမကလည္း သိႏွင့္ၿပီး ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟုပင္ တစ္ခါတေလ ေတာ့လည္း ထင္မိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေမေမ မွတ္မိေသးရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာၿပီး ေဒါက္တာ ဂ်က္ဆင္အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတဲ့ေန႔ေလ။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ။ မင္းလည္း တစ္ေန႔ ဆရာ၀န္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ လို႔ သူက ေျပာတယ္ ဆိုတာေတြ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ ကို စာဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ စာဖတ္ရတာ သိပ္ခ်မ္းေနရင္ သူတို႔အိမ္ လာဖတ္ ဖို႔ အေၾကာင္းေျပာတာေတြ၊ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခဲ့တာ မွတ္မိရဲ႕လားအေမ၊ အဲဒါေတြ အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္ လိမ္ေျပာ တာခ်ည္းပါပဲ"
"ဒါေတြကို အေမလည္း သိလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တဲ့လူေတြဆို တာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဖန္တီးထားတဲ့ လူေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲက ဆင္းရဲသားေတြ အေပၚ ကူညီတတ္ တဲ့ လူေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပလွ်င္လည္း အေမက သိပ္စိတ္မ၀င္စားသလိုေနၿပီး အမည္နာမေတြေတာင္ သိပ္ဂရုတစိုက္ မေမးဘူး မဟုတ္လား။ ဘုရားသခင္ဟာ ကမၻာကို ဖန္ဆင္းၿပီး ဒီလုိ လူေကာင္း သူေကာင္းေတြက်ေတာ့ ဘာလို႔ ကမၻာထဲ မွာ ထည့္ၿပီး မဖန္ဆင္းသလဲဟင္။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ကူးကမၻာ ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ကို ဖန္ဆင္းလိုက္ၿပီး သူက စာဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးပံုေတြ အေမ့ကို ေျပာျပခဲ့တယ္။
အိမ္စာေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုး ေၾကမြစြတ္စိုေနတာေတာင္မွ တစ္စက္ကေလးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို မဆူမေငါက္တဲ့ ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ဟာ စာဖတ္လို႔ မရေလာက္ေအာင္ ေအးလြန္းလွတဲ့အတြက္ အိပ္ခန္း ထဲ ၀င္ၿပီး အိမ္စာ လုပ္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ အိပ္ရာေပၚ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ ကေလးငါးေယာက္ ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က ေသးေတြပါခ်တဲ့အတြက္ စာအုပ္ဟာ ေၾကမြ စြတ္စိုလာရတဲ့အၾကာင္းေတြ ရွင္းျပေတာ့ ဆရာမ က ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြ ယံုၿပီး အျပစ္မတင္ပံုေတြ။
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ၿပီး နဖူးကေခၽြး၊ ေျခမ က်တဲ့အထိ လုပ္ေတာ့ ငါးေဒၚလာ ရခဲ့တယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ျပန္လာေတာ့ ေျပာျပတယ္။ အေမ မစၥတာဂရင္းက ဒီပုိက္ဆံ မင္းအေမ ေပးလိုက္လို႔ ေျပာတယ္။ အေမ့ကိုလည္း ခင္မင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာလုိက္တယ္။ အေမ ကေလး ေတြ ေမြးျမဴထိန္းေက်ာင္းသလို အေမ့လို ထိန္းေက်ာင္းခ်င္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္ ေသးတယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဒါေတြဟာလည္း တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါဘူး အေမ။
ကၽြန္ေတာ္ ေမြးေန႔ပါတီေတြ သြားတဲ့အေၾကာင္းေတြေကာ မွတ္မိေသးရဲ႕လား ေမေမ။ ဆယ္ဆင့္တန အေပါစား ပစၥည္းေရာင္း တဲ့ ဆုိင္က ပစၥည္းေလးေတြ ခုိးၿပီး အဟုတ္အဟတ္ လက္ေဆာင္ေကာင္းႀကီး လုပ္ၿပီး ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခါင္းအံုး ပစ္တမ္း၊ စာတိုက္ လုပ္တမ္း၊ ျမည္း အၿမီး တပ္တမ္းေတြ ကစားၾက ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လူတိုင္းက ခ်စ္ၾကပံုေတြ ေျပာျပခဲ့တယ္ေလ။ ဒါေတြဟာ လည္း အလိမ္အညာ ေတြခ်ည္းပါဘဲ အေမ။ ေခါင္းအံုးပစ္တမ္း ကစားၾကတယ္ဆိုတာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က မ်က္ေစ့မွိတ္ၿပီး ေခါင္းအံုးကို စြပ္ပစ္ရတယ္။ အဲဒီေခါင္းအံုး ၀င္မွန္တဲ့ ေယာက်္ားေလးကို သူက နမ္းရတယ္ေလ။ တစ္ခါေတာ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ပစ္လိုက္တဲ့ ေခါင္းအံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာမွန္ တယ္။ ေကာင္မေလးက မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး နမ္းရမယ့္ လူက ကၽြန္ေတာ္လည္း ျဖစ္ေန တာ ေတြ႕ေရာ ငယ္သံ ပါေအာင္ ေအာ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔က်ေတာ့ေကာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ အိတ္ႀကီးတစ္ခုလံုး လက္ေဆာင္ ေတြ အျပည့္အေဖာင္း နဲ႔ ပါလာတယ္ေလ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အတန္းထဲက အတန္းသား အားလံုးက ပဲ ခင္မင္ၾကလြန္း လို႔ လူတုိင္း ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေတြ ေပးၾကတယ္လို႔ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ တယ္။ ဒါမဟာမမွန္ပါဘူး အေမ။ ဒီလက္ေဆာင္ေလးေတြ အားလံုးကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္ဆင့္တန္ ဆိုင္က ခုိးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ေနာက္မွ တစ္ခုစီ ကို စကၠဴေတြနဲ႔ အေသအခ်ာပတ္ၿပီး တစ္ေယာက္စီ နာမည္ေတြ ေလွ်ာက္ေရးၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေပး ခဲ့ရတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြပါ အမ။
"ရစ္ခ်တ္ေရ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမလာေတာ့ဘူးနဲ႔ တူတယ္ကြယ္"
"သူလာမွာေပါ့ အေမရယ္ ...။ ခုနက အေမေျပာသလိုေပါ့။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးက အသြားအလာ သိပ္မ်ား တယ္ မဟုတ္လား။ ရထားေတြဆို အျပည့္အက်ပ္မုိ႔ ေနာက္က်ေနတာ ျဖစ္မွာပါ"
"မင္းအေဖ က ထမင္းခ်က္ကြယ့္။ မင္း သိရဲ႕လား။ ခရစ္စတမ္ေန႔မ်ိဳးမွာလည္း သူ အလုပ္လုပ္ရ တယ္ေလ"
"လာ မွာေပါ့ အေမရယ္။ ကဲ ... အ၀တ္အစားေလး ဘာေလး ခဏခၽြတ္ ထားပါ ဦး။ ေဖေဖ လာမွ ျပန္၀တ္တာေပါ့ေနာ္ ..."
တခ်ိဳ႕လူေတြက အေမ့ကို ေျပာဖူးၾကတာ အေမ မွတ္မိဦးမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သိပ္ညစ္ပတ္တဲ့ လူေတြ၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔နဲ႔ သူတို႔ ကေလးေတြ မကစား ေစလိုတာေတြ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို သူတို႔အိမ္ေတြ လာမလည္ေစခ်င္ တာေတြ။ သူတို႔က ေျပာတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္အနံ႔အသက္ ေတြက သိပ္နံ႔တာပဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေျခာက္ႏွစ္သားတုန္းကေပါ့။
"ပရက္စေလ" က ဒီတုန္းက ရွစ္ႏွစ္နီးပါး။ ဒီစကားၾကားရေတာ့ အေမ့ခမ်ာ တစ္ညလံုးငိုလိုက္တာ။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကို အိမ္မွာထားရစ္ခဲ့ၿပီး အ၀တ္အစားအသစ္ေတြ ပါမလာမခ်င္း အိမ္ထဲကပဲ ေစာင့္ေနဖို႔ မွာရစ္ခဲ့ၿပီး အေမ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အ၀တ္ေဟာင္းေတြ အားလံုးကိုေတာ့ သူဖြက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီတုန္းက ေႏြရာသိေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ထဲမွာ ္ဘယ္ေနခ်င္ပါ့မလဲ။ ငိုလိုက္ၾက၊ တျခားကေလး ေတြ ကစားတာ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ၾက၊ သူတို႔အိမ္ေတြက အစားအေသာက္စားဖို႔ ေခၚသံေတြ နားေထာင္ေနလိုက္ၾကနဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အ၀တ္အစားေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ရွာၾကည့္ၾက တယ္ သမံတလင္းေပၚမွာ မီးေသြးထည့္ တဲ့ ေတာင္းထဲမွာ မီလင္းဖိုေအာက္မွာ။ ဘယ္မွာမွ အ၀တ္အစားေတြ ရွာမရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အေမ့အ၀တ္ေတြ ဘက္ လွည့္ရေတာ့တာပါ ပဲ။
လူျဖဴသူေဌးေတြ စြန္႔ႀကဲထားၿပီး အေမတစ္ခါမွ မ၀တ္ေသးတဲ့အ၀တ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေကာက္၀တ္ၾကတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပင္ထြက္ၿပီး ကစားၾကျပန္ေရာ။ အေမ့အ၀တ္ေတြ ၀တ္ထား တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္သူတိုင္း လက္ညႇိဳးထုိးၿပီး ရယ္ၾကတယ္။ ေျခေဆာင့္ ေဆာင့္ၿပီး ရယ္ၾကတယ္။ ဒီေႏြမွာ ကစားတာေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေပ်ာ္ဆံုးကစားၾကတာ ဘယ္ခါမွကို မရွိပါဘူး။ လူေတြ အေတာ္စုေ၀းၿပီးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အိမ္ေရွ႕စမုတ္ကေန အျပင္ထြက္ ကစားၾကေတာ့ လမ္းတစ္ဘက္က လူျဖဴစားေသာက္ဆုိင္ထဲ ၀င္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ နီဂရိုး ဆရာ၀န္ေတြ၊ ေရွ႕ေနေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြက ျမင္သြားတဲ့အခါ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သံေတာင္နဲ႔တြက္ၾကၿပီး ေခါင္းေတြ ခါရမ္းေနၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေရွ႕ေဒါင့္ခ်ိဳးနားက ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္မွာ ကားတစ္စီးဆိုက္လာေတာ့လည္း ကားေပၚက လူေတြ အားလံုးပဲ တံခါးေပါက္ေတြထဲက ေခါင္းေလးေတြ ျပဴထြက္လာၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို ေငးၾကည့္ ေနၾကတယ္။ "ပရက္စေလ" နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေတြေတာင္ ေ၀ွ႕ယမ္းျပလိုက္ေသး။ အဲဒီတစ္ေႏြ လံုးပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီလို ၀တ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၾကာေတာ့လည္း ဘယ္သူကမွ ဂရုမစိုက္ၾကေတာ့ ပါဘူး။ လူတိုင္းကပဲ ဒီငမည္းေလးေတြ အက်ႌ၀တ္စရာမရွိေတာ့လို႔ သူတို႔အေမ အ၀တ္ေတြ မွာယူ၀တ္ၾကရတာပဲ လို႔ သိသြားၾကတာေပါ့။
"င့ါၾကည့္ရတာ ဘယ္လိုလဲ ရစ္ခ်တ္"
"အားလံုးၾကည့္ေကာင္းတယ္ အေမ"
"ဒါက ငါရွိတဲ့အထဲမွာ အေကာင္းဆံုး ဖိနပ္ေပါ့။ မစၥ၀ါေလ ေပးတာေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြက ေႏြမွာ စီးတဲ့ ဖိနပ္ေတြကြဲ႕"
"ဘာလဲ အေမ ရ၊ ေႏြမွာစီးတဲ့ ဖိနပ္ ဟုတ္လား။ ဒီအျဖဴနဲ႔ အနက္က်ား ဖိနပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ႀကိဳက္ တာပဲ။ အေမတစ္ခါမွ ထုတ္မစီးဘဲနဲ႔။ ဒါေတြက ေႏြမွ ထုတ္စီးရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ျဖင့္ မသိပါဘူး"
"ေဆာင္းရာသီမွာ ဖိနပ္ျဖဴေတြ စီးတာ မင္းမျမင္ဖူးဘူးလား ..."
"ဒါက သူတို႔ အေရာင္းဆိုးထားတာ ျဖစ္မွာေပါ့ အေမရ၊ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ဖိနပ္ကို ေဆးဆိုးေပးမယ္ေလ။ ဒါမွ အေမလည္း စီးႏိုင္ၿပီး အေဖ့ကလည္း ဖိနပ္သစ္ေလးကို ျမင္ႏိုင္မွာ"
"အို ... ရစ္ခ်တ္ရယ္၊ အခ်ိန္မရွိပါဘူး၊ ေဆးဆိုးလွ်င္လည္း ေျခာက္ေအာင္ေစာင့္ရဦးမွာ"
"စိတ္မပူပါနဲ႔ အေမရယ္၊ ဖိနပ္ကို မီးကင္လိုက္ရင္ အေမစီးတဲ့အခါ ေျခာက္သြားမွာေပါ့"
ကၽြန္ေတာ္ ဖိနပ္မ်ိဳးစုံ ေဆးဆိုးခဲ့ဖူးပါတယ္ အေမ။ ဖိနပ္ေဆးဆိုးေပးဖူးတယ္။ ဖိနပ္ တိုက္ေပးခဲ့ ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ေတြ ျမင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြ အကုန္လံုးအေမ့ကို ျပန္မေျပာခဲ့ေသး ပါဘူး။ အေမ မွတ္မိေသးလား။ သြားေတြယိုင္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႀကီးလည္း ကြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာ ခဲ့တဲ့ တစ္ေန႔ေလ။ ေလွခါးေပၚက ေခ်ာ္က်ခဲ့တာလို႔ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္နဲ႔ အကန္ခံခဲ့ရတာပါ။ အကန္ခံရတာမွ မ်က္ႏွာကိုခံရတာပါ အေမ။
စေနေန႔ မြန္းလြဲပိုင္းအခ်ိန္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက ဆယ္ႏွစ္။ ဒါေပမဲ့ လူပံုပန္းၾကည့္ရတာ ခုနစ္ႏွစ္သားလို႔ ထင္ရပါတယ္။ ဆုိင္ထဲမွာေတာ့ ဘီေယာက္ေသာက္သူေတြနဲ႔ စည္ကားေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူျဖဴမိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖိနပ္ကို တုိက္ေနပါတယ္။ အရက္ဆုိင္ထဲမွာ ထုိင္ေနတဲ့ လူတခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို အလကားေနရင္း ဟားတိုက္ေနပါတယ္။
"ဒီမွာ အစ္မႀကီး၊ ဒီေမ်ာက္ေသးေသးေလး ခင္ဗ်ားအိမ္ ေခၚသြားပါလားဗ်။ ကံေျပာင္း ကံလြဲေလး ေပါ့ ..."
မိန္းမႀကီး ကလည္း ရယ္ေနတယ္။ "ေခၚရေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတာ။ ဒီလိုသတၱ၀ါေလးေတြကို ျမင္းေတြလုိ ဇက္ႀကိဳး နဲ႔ ခ်ဳပ္ၿပီး လွန္ထားဖို႔ ေကာင္းတယ္"
"ေမ်ာက္ကေလး မွာ အၿမီးပါတယ္ေနာ္။ ဟိုရမ္း ဒီရမ္းနဲ႔"
သူ႔ဖိနပ္က အျဖဴနဲ႔အညိဳၾကား။ ဒါေၾကာင့္ ဖိနပ္ေဆးအညိဳကို အျဖဴေနရာမွာ မေပေအာင္ လက္တစ္ဖက္ကို သူ႔ေျခေထာက္ေနာက္မွာထားၿပီး လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ထိန္းၿပီး ဖိနပ္ေဆး သုတ္ေပး ေနရတယ္။
ဒီအခ်ိန္ မွာ လူျဖဴေတြထဲက လိုက္ၿပီး မရယ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေခြးေျခေပၚမွာ ထုိင္ေနရာကေန ခုန္ထ လိုက္ၿပီး ... "ေဟ့၊ မင္းလက္မည္းေတြကို ဒီလူျဖဴမိန္းမ ေျခေထာက္ကေန ဖယ္လိုက္စမ္း။ ေခြမသား ငမည္းစုတ္"
ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ တည့္တည့္ခ်ိန္ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္လုိက္ပါတယ္။ ခုနက ရယ္ေနတဲ့အထဲက လူတစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကန္တဲ့လူကို ဆြဲထားလိုက္တယ္။
"ဘုရားသခင္ အလုိေတာ္အရေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ေလးကလည္း ကေလး ရွိေသးတာပဲ"
"ဒါ မင္းအလုပ္ မဟုတ္ပါဘူးကြ"
"ဒီလိုနဲ႔ ရန္ပြဲႀကီး စပါေလေရာ"
အရက္ေရာင္းတဲ့ လူက ေကာင္တာကေန ထလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကို တစ္ဖက္ကဆုပ္၊ တစ္ဖက္ ကေတာ့ ဖိနပ္ ေဆးေသတၱာေလးကို ဆြဲၿပီး၊ "ကဲ ... စိတ္မရွိပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းအျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ မင္း မရွိရင္ ပိုေကာင္းမယ္ကြ"
ေနာက္ေတာ့ သူက ငါးေဒၚလာ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ က ေသြးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ သြားအပိုင္းအစေလးကိုလည္း ျမင္လိုက္ရေရာ သိပ္ေၾကာက္ သြားတယ္။ အက်ႌ လည္း ေသြးေတြေပလို႔။ အေမကေတာ့ တကယ့္ကို စိတ္ဆိုးေတာ့မွာပဲဆိုၿပိး အိမ္မျပန္ရဲေသးတာနဲ႔ "ဘူး" တုိ႔အိမ္ မွာ တစ္ည သြားအိပ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က "ဘူး" ကိုေတာင္ ေျပာျပလိုက္ေသးတယ္။ ဒီလိုသာ တစ္ခါ အကန္ ခံရတုိင္း ငါးေဒၚလာ သာရမယ္ဆို ခဏခဏ အကန္ခံခ်င္စမ္းပါဘိလို႔။
"ဘယ္ႏွစ္နာရီ ထုိးၿပီလဲ အေမ"
"ေလးနာရီ ထုိးၿပီး ရစ္ခ်တ္"
"ဖိနပ္ေတြ မီးကင္စရာ မလိုဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္၊ လိုေသးလို႔လားဟင္"
အရက္ဆုိင္နားမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ သိပ္ေတာ့ မဆိုးလွပါဘူး အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖိနပ္တုိက္တာကို ဘယ္ကေလး မွလည္း လာၿပီး မေနာက္ေျပာင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔က ခ်မ္းသာေပး ေဘးမဲ့ေပး ထားၾကတယ္ေလ။ အရက္ဆိုင္နားက မခြာခ်င္တာက ေနာက္တစ္ခ်က္ ရွိေသးတယ္ အေမ။ ေဆာင္းတြင္းမွာဆို အဲဒီမွာ ေႏြးတယ္။ ေႏြဆို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္မွာထက္ ပိုေအးတယ္။ ေနာက္ၿပီး တခ်ိဳ႕လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ တံေတြးနဲ႔ ေထြးလိုေထြး၊ ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္လို ကန္ၾကေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေလး ကို ပြတ္သပ္သြားၾကလို သြားၾက၊ သားေလးလို႔ ေခၚလိုေခၚၾကနဲ႔၊ ဒါမ်ိဳးေတြလည္း ႀကံဳရတတ္ပါေသးတယ္ အေမ။
"မင္းအေဖလာမယ္ ဆိုလို႔ မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ယံုၾကည္ေနရတာလဲ ရစ္ခ်တ္"
"အို ... အေမကလည္း ဘုရားသခင္နဲ႔ ေနာက္ေဖးမွာ ခုနကပဲ စကား ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီဘဲ။ အေဖ ဘယ္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိေနတာေပါ့"
"ကဲ ... အိပ္ေခ်ေတာ့ လူေလး"
"မအိပ္ပါရေစနဲ႔ အေမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေမနဲ႔ ေစာင့္ေန ပါရေစ။ ဟုိကုလားထုိင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ လွဲေနမယ္ေလ။ အေဖ လာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိႈးမွာလား" "ႏိႈးမွာေပါ့ သားရယ္။ ကဲ ... အိပ္ေတာ့ေနာ္" "ဟုတ္ကဲ့ အေမ"
ဒီညအေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ "ေတလာ"တို႔ဆီ သြားတဲ့အခါ လမ္းၾကားေလး တစ္ခုကေန ျဖတ္သြားတိုင္း ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အၿမဲတမ္း လက္ ယမ္းႏႈတ္ ဆက္ျပတတ္ပါတယ္။ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ကေလးမေလးပဲ။ သူ႔စားပြဲေပၚက ကိတ္မုန္႔ကို တစ္ဖဲ့ ဖဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေကၽြး တတ္ပါတယ္။ အေအးေရလည္း တိုက္တတ္တယ္။ ခဏအၾကာ အလုပ္ၿပီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ က်ေတာ့လည္း သူ႔ကို လက္ယမ္းႏႈတ္ဆက္ျပခဲ့ပါ တယ္။
ညစာစားအၿပီးမွာ သူ႔အေဖနဲ႔အေမက အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ သြားထုိင္ေနၾကၿပီး သူ႔က်ေတာ့ ေနာက္ေဖးခန္းမွာ ပန္းကန္ေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီးနဲ႔ ထားပစ္ခဲ့တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ေဖးဘက္ေပါက္ကေန ၀င္သြားတဲ့ အခါ သူက အခန္းထဲ ၀င္ခြင့္ေပးၿပီး "ရွဴူး ... နင္ဒီမွာ ေရာက္ေနတာ ဘယ္သူမွ မသိေစနဲ႔" လို႔ ေျပာ ပါတယ္။ အခန္း က ကစားခန္းေလးလိုပဲ၊ ညတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီသြားၿပီး အင္တံုမွာ ပန္းကန္ ကူေဆးေပး ပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔အေဖ မီးဖိုထဲ ကို ရုတ္တရက္ ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕သြားေတာ့ တစ္ခါတည္း ဖမ္းခ်ဳပ္ထားၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးကို လႈပ္ရမ္းၿပီး အိမ္ထဲကို ဘယ္လိုလုပ္ ခုိး၀င္လာတယ္ဆိုတာ အတင္းေျပာခုိင္း ပါတယ္။ သူ႔သမီးကျဖင့္ ဒီလို လမ္းေပၚက ညစ္ေပေနတဲ့ ေတေလကေလးကို ေခၚမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆထားတယ္ေလ။
ဆက္ရန္
.
2 comments:
သနားစရာေကာင္ေလးရဲ႕အေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားစြာဖတ္သြားပါတယ္...ေနာက္အပိုင္းေတြေစာင္႔ေမွ်ာ္လွ်က္....
ဆက္ရန္ေလး ေမွ်ာ္ေနတယ္ ညီမေရ။
စာေတြျပန္ဖတ္ဘို႔ အခြင့္အေရးရၿပီေလ း)
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
Post a Comment