Monday, June 25, 2012

ဟိန္းလတ္ ဘာသာျပန္ ငမဲ, အပိုင္း (၄)

ေနာက္တစ္ေန႔ အေမ့ အတြက္ ေပါင္မုန္႔ သြားဝယ္ေသာ အခါ အသားမ်ားတုန္တုန္ရီရီျဖင့္ မိန္းမႀကီး တစ္ ဦး အား ေျပာေနသံ ကို ၾကားလုိက္ရပါသည္။ "ဒီတစ္ပဲနိ တန္ သၾကားေခ်ာင္း နဲ႔ မ်ား ဘာျဖစ္လို႔ မွန္တံခါးခြဲတယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္ျဖင့္ မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ပဲ။ ဒီ အစုတ္ပလုတ္ သၾကားေခ်ာင္း လာေတာင္းလွည့္ ပါလား။ ေတာင္း႐ံု ပဲေတာင္း က်ဳပ္ ေပးလုိက္မွာ ေပါ့" ကို ဆက္ဖတ္ရန္......
ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္၏အေကာင္းဆုံး မိတ္ေဆြမွာ "ဘူး" ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕အမည္ရင္းမွာ ခ်ားလ္(စ္) ဆီမြန္(စ္)ျဖစ္ျပီး ယခုအခါတြင္ စိန္႕လူ၀ီျမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ အမႈထမ္းေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ "ဘူး"သည္ အသက္ ကိုးႏွစ္သားအရြယ္ ေလာက္ကပင္ ငါးဆယ္အရြယ္ထိ ထင္ရသူျဖစ္သည္။ အသက္ႏွင့္ မမွ်ေအာင္ ရင့္သူျဖစ္ ပါသည္။ အုတ္ခုံေဘာင္မ်ားေပၚတြင္ အျမဲတက္ထိုင္ေလ့ရိွျပီး ေပါင္ မုန္႕အတြင္းသားအားလုံး ဆြဲ ထုတ္ကာ အလုံးကေလးမ်ားျဖစ္ေအာင္လုံးျပီး လမ္းေဘး တြင္ တစ္လုံးစီ တန္းစီထားလိုက္သည္။ ေနာက္မွ စိန္ေျပနေျပ လမ္းေလွ်ာက္ ကာ ေပါင္မုန္႕လုံးကေလးမ်ားကို တစ္လုံးစီ ေကာက္စားတတ္ သည္။ ထိုသို႕ ေပါင္မုန္႕လုံးကေလးမ်ား ကို "ဘူး"ေလွ်ာက္ စားေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ထိုင္ျပီး စကားစ ျမည္ေျပာေန ၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ခက္ခက္ခဲခဲ အၾကံအဖန္ ဘာ္လုပ္ၾကရမလဲဟူ၍သာ အစီ အစဥ္မ်ားကို တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာေန တတ္ၾကပါသည္။

"ေဟး၊ ရစ္ခ်တ္"
"ဘာလဲကြ"
"ငါတို႕တိရစၦာန္ရုံသြားျပီး က်ားေတြ အကုန္လႊတ္ပစ္ၾကရေအာင္လား....."
"ဒါက သိပ္ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းပါဘူးကြာ....၊ ဟိုဘတ္စ္ကား လက္မွတ္စစ္ကိုဖမ္းျပီး မီးနဲ႕ရိႈ႕၊ ေနာက္ျပီး မစၥတာဘင္ ရဲ႕ ေရခဲဘူးထဲ ထည့္ထားလိုက္ၾကရေအာင္" "မေကာင္းေသးပါဘူးကြာ။ လာ "ကယ္လ္ဗင္"ကို သြားရိုက္ၾကရေအာင္" "ကယ္လ္ဗင္မွာ ဘူး၏ ညီငယ္ေလး ျဖစ္သည္။"

"ဘူး"သည္ မာမာက်စ္က်စ္ကေလးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဂိုဏ္းမ်ားသည္ သူႏွင့္သာ ကပ္ေပါင္း ထားၾကရ သည္။ သူကား အတိုက္အခိုက္ ေကာင္းသူ။ အကယ္၍ သူတစ္ေယာက္တည္း ခ်၍မႏိုင္ေတာ့ လွ်င္လည္း သူ႕ကို ကူခ်ေပး မည့္ သူ႕အစ္ကိုၾကီးမ်ားစြာ ရိွေနပါေသးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ "ဘူး"ႏွင့္ ရန္ျဖစ္ျခင္းသည္ စစ္ေၾကညာ လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ "ဘူး"သည္ ကိုယ္တိုင္ကားဘယ္ေတာ့ မွရန္စမျဖစ္တတ္။ ရန္ျဖစ္ရမွာကိုပင္ အလြန္ ပ်င္းသူျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အထိုးအၾကိတ္ခံရ မည့္အႏၱရာယ္အေတာ္မ်ားမ်ားကိုကား သူ ၀င္ေရာက္ ကယ္တင္ေပးခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္က်ယ္သက္သက္။ မည္သူႏွင့္မွ် ရန္မျဖစ္ ရဲ။ ေျပးသည္ခ်ည့္သာ။ "ကယ္လ္ဗင္"ေလးကိုပင္ ျပိဳင္ရန္ မျဖစ္ရဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ကား အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကံဖန္ကစားတတ္ၾကသည္။ ေမာ္ေတာ္ကား တာယာၾကီးမ်ားတြင္း၌ ၀င္ျပီး ဆင္ေျခေလွ်ာ္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လွိမ့္ဆင္းတတ္သည္။ တံျမက္စည္း လက္ကိုင္းရိုးျဖင့္ ေဘာလုံး ရိုက္ တတ္ၾကသည္။ ဆိုဒါပုလင္းခြံမ်ားျဖင့္ က်ီးသားရိုက္သည္။ ထဲတြင္ သဲထည့္ထားျပီး တံျမက္စည္း လက္ကိုင္ရိုးျဖင့္ ရိုက္ လိုက္လွ်င္ အေ၀းၾကီး လြင့္သြားတတ္သည္။ ပစၥည္းတစ္ခုခုကို ဆြဲ ယူျပီး ေျပးရ ေသာကစားနည္းမွာလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ ထို႕ေနာက္ လမ္းျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္၊ ေလ ကေလး ခၽြန္ျပီး အိတ္ထဲလက္ႏိႈက္ကာဘာမွ မယူသလို ဟန္ေဆာင္ၾကရသည္။ "ေခြးသတိျပဳ"ဟု ဆိုင္းဘုတ္ ကပ္ထားေသာ ျခံစည္းရိုးမ်ားထဲသို႕ ခုန္ဆင္း၊ ဂိတ္၀တံခါးကို အထဲမွဖြင့္ကာ ထြက္ေျပးၾကျပန္သည္။ ထိုကဲ့သို ႕ေသာ အေလ့အက်င့္မ်ားေၾကာင့္ပင္ ေနာင္အခါ အေျပးျမန္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေလ သလားဟုပင္ စဥ္းစား မိပါသည္။ ေခြးဆိုးတစ္ေကာင္သာ သင့္ေနာက္ လိုက္လာပါက သင့္အဖို႕ ကမၻာ့ စံခ်ိန္က်ိဳးေအင္ပင္ ေျပးႏိုင္မည္ မုခ်ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ခါမူ ဂိတ္တံခါးတစ္ခု ဆြဲအဖြင့္တြင္ ေခြးသမင္ၾကီးတစ္ေယာက္က ကုန္းဟပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ကိုင္လိုက္ ပါသည္။ ေခြးပိုင္ရွင္ကလည္း ျမင္သြားပါသည္။ ေဆးခန္းတစ္ခု သြားျပေသာအခါ ဘယ္ေခြး ကိုက္သလဲ ဟု ေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ေခြးမွန္း သိလ်က္ႏွင့္ မေျပာျပပါ။ ေျပာလိုက္လွ်င္ သူတို႕က ကိုက္ေသာ ေခြးထံသြားျပီး ေခြးရူးေရာဂါရိွမရိွ စစ္ၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ေခြးပိုင္ရွင္က ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ခဲ့သည္ ကို အေမ့ကိုျပန္တိုင္ပါမည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဘယ္ေခြးမွန္းမသိဟု ေျပာလိုက္ရ သည္။ သို႕ႏွင့္ ေခြးရူးေဆး ဆယ့္ေလးလုံး အထိုးခံလိုက္ရေလသည္။

ရန္ပြဲမ်ားရိွလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ လိုက္အားေပးၾကသည္။ သို႕ေသာ္ပုလိပ္မ်ားလာေသာအခါ၌ ကၽြန္ေတာ္ တို႕က ဦးေအာင္ ေျပးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ နီးဂရိုးပုလိပ္မ်ား ရိွသည္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္းၾကီး မ်ား။ သူတို႕သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေလးမ်ားအေပၚတြင္ လူျဖဴပုလိပ္မ်ား ထက္ပင္ ခက္ထန္ေသး သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ သူတို႕အ ေပၚ တြင္ ေရာင္ျပန္ ဟပ္တတ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိၾက၍ ျဖစ္သည္။ "ဂရိုင္းမ္"ဟူေသာ ပုလိပ္ၾကီး တစ္ေယာက္ သည္ ေၾကာင္ခုႏွစ္ေကာင္ ကို ေဆးရုံေထာင့္ တြင္ ႏွစ္ခ်က္ထဲႏွင့္ အလဲထိုးႏိုင္သူျဖစ္ သည္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲတြင္ အရက္ခိုးေသာက္ေနေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို သူေသာက္ေနစဥ္အတြင္း ပုလင္းေၾကမြသြားေအာင္ ရိုက္ခြဲ ပစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သိပ္ေတာ့ အထင္မၾကီးလိုက္ပါနဲ႕။ ေဘ့စ္ေဘာလ္ ရိုက္တံႏွင့္ ခြဲျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

"ဘူး"ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အၾကမ္းဆုံးလုပ္ခဲ့သည့္ အလုပ္မွာ ဘတ္စ္ကားမ်ားကို ဗုံးျဖင့္ ေဖာက္ခြဲခဲ့ၾက ျခင္းျဖစ္ သည္။ စကၠဴအိတ္မ်ား ထဲတြင္ "စိန္႕လူ၀ီ"ရပ္ကြက္တြင္ ရႏိုင္ေသာ ဖုန္မႈန္႕အမဲမ်ား အျပည့္ အ သိပ္ ထည့္ၾကသည္။ ထိုဖုန္မႈန္႕မ်ားမွာ ေႏြအခါတြင္ ပူပူေျခာက္ေျခာက္ၾကီးမ်ား ျဖစ္ေနတတ္သည္။ လမ္း ေထာင့္ တစ္ေနရာ တြင္ သြားေစာင့္ေနၾကသည္။ ဘတ္စ္ကား လည္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အိတ္မ်ား ကို လႊဲ၍ လႊဲ၍ ရမ္းထားၾကသည္။ ကားလည္းရပ္ေရာ အိတ္မ်ားကို  လက္ထဲက လႊတ္ပစ္လိုက္ ၾကသည္။ ဖုန္မႈန္႕မ်ား တေထာင္းေထာင္း ထေနရာမွ ၾကည္လင္သြားေသာအခါ၌ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ "ဘူး"တို႕မွာ အိမ္ေရွ႕ေပါက္မ်ား သို႕ပင္ ေရာက္ေနၾကျပီ။ မ်က္ေစ့ပြတ္သူပြတ္၊ အကႌ်ဖုန္ခါသူခါ၊ ေခ်ာင္း ဆိုးသံ၊ ဆဲေရးသံေတြကို နားေထာင္ရင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ အူတက္မတတ္ ရယ္လိုက္ၾက ရသည့္ျဖစ္ျခင္း။

စေနေန႕ကား ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ေန႕ၾကီးေန႕ေကာင္း။ မိုးမခင္းခင္ပင္ အိပ္ရာမွထၾကျပီး အိမ္နီးနား မွ လူျဖဴမ်ား အိမ္သို႕သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေမအလုပ္သြားလုပ္ေသာ ခ်မ္းသာသည့္ လူျဖဴမ်ား အိမ္ကားမဟုတ္။ လက္လုပ္လကစား လူျဖဴမ်ားအိမ္သို႕ ျဖစ္ပါသည္။ ရာသီဥတုကို လိုက္၍ ေလွကားတိုက္ျခင္း၊ ဆီးႏွင္းခဲ မ်ား ဖယ္ပစ္ျခင္း၊ ေမာ္ေတာ္ကားေဆးျခင္း၊ ျပတင္းေပါက္မ်ား သုတ္ေပး ျခင္းမ်ားကို လုပ္ၾကပါသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို "ပရက္စေလ"ႏွင့္အတူ သြားလုပ္ၾက သည္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။ "ဘူး"အေဖမွာ ကားေမာင္းသမားျဖစ္၍ သူ႕အဖို႕ သည္မွ် အလုပ္ မလုပ္ရပါ။ ျပတင္းတိုက္ ရသည့္ အလုပ္ကိုမူ ကၽြန္ေတာ္မၾကိဳက္ဆုံး။ အလုပ္ မလုပ္ရပါ။ ျပတင္းတိုက္ရသည့္ အလုပ္ကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳက္ဆုံး။ ႏွစ္ထပ္ျပတင္းေပါက္ အစြန္းေလး မ်ားေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္ျပီး တစ္ေပါက္မွ တစ္ေပါက္ ကူးတိုက္ ရေသာ အလုပ္မွာ ထိတ္လန္႕စရာပင္ ေကာင္းပါသည္။ ဘုရားစာ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္းပင္ အလုပ္ လုပ္ ရပါသည္။ မၾကာမခဏပင္ ေဘာင္း ဘီထဲ၌ ေသးပါမိသည္အထိ။

လူျဖဴအိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားထံတြင္ အလုပ္လုပ္ျပီး အျပန္နီဂရိုးအိမ္နီးခ်င္းမ်ားထံတြင္ ႏွစ္နာရီမွ ေလးနာရီ ထိ ကုန္စိမ္း သယ္ေသာအလုပ္ လုပ္ရျပန္သည္။ ထို႕ေနာက္ ဖိနပ္တိုက္ေသတၱာေလးကို ယူကာ လမ္း ေလွ်ာက္ ရင္းႏွင့္ တင္းႏွင့္ မီးေသြး ၀ယ္မည့္ ေဖာက္သည္မ်ားကို ရွာရပါသည္။ ထင္းကေတာ့ ဘယ္ေန ရာက သြားခိုး ခိုး ရပါသည္။ ျခံစည္းရိုးဖ်က္ျပီးေတာ့လည္း ထင္းဆိုက္ႏိုင္သည္ပဲ။ ညက်လွ်င္ အရက္ ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ဖိနပ္ တိုက္ရသည္။ ေနာက္ တနဂၤေႏြေန႕ထုတ္သတင္းစာမ်ားကို မနက္၃နာရီအထိ ေရာင္းရသည္။ ထို႕ေနာက္ အိမ္ျပန္လာ။ မနက္ေျခာက္နာရီထ၊ ကိုးနာရီခြဲ သတင္းစာပို႕။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဓိကျပႆနာမွာ အခေၾကးေငြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္းယူရမလဲ ဆိုေသာ ျပႆနာ ပင္ျဖစ္ ပါသည္။ တစ္ေဒၚလာေလာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လူမုန္းမခံလိုပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ "တန္သ ေလာက္ပဲ ေပးပါ ခင္ဗ်ာ"ဟု ေျပာတတ္၏။ အမ်ားအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တန္သည္ထင္ေသာ လုပ္ခထက္ ေလ်ာ့ရသည္ခ်ည့္ပင္။ ထို႕ေၾကာင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တန္ရာတန္ေၾကးေတာင္း ၾကည့္မိသည္။ ထိုအခါက်ေတာ့လည္း သူတို႕ ကို မတရားပိုေတာင္းသည္ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မႏွစ္ သက္ၾကျပန္ေခ်။

သတင္းစာေရာင္းျပီးလွ်င္ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ျပီး ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းသို႕ သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရား ရိွခိုးေက်ာင္းကို သေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္သည္။ ထိုင္းျပီး သာယာခ်ိဳေအးသည့္ ေတးသံကိုနား ေထာင္၊ တရားေဟာဆရာ၏။ ဓမၼေတးကို ၾကားနာ၊ လူတိုင္းပင္ ၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ သန္႕သန္႕ျပန္႕ ျပန္႕၊ နီဂရိုးဘုရား ေက်ာင္းည္ နီဂရိုးေတြအတြက္ အမ်ားၾကီး အဓိပၸာယ္ရိွေလသည္။ ဤေနရာပင္ သူတို႕အတြက္ကလပ္။ သူတို႕၏ လူမႈဘ၀၊ ျမိဳ႕မွလူမ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့ထားရာေဒသ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ လူမႈ၀န္ထမ္းေတြ ႏွစ္ထပ္တိုက္ပိုင္ရွင္ေတြထက္ ပိုျပီး ခြန္အားၾကီးေသာ ဘုရားသခင္က လူသားအားလုံးကို လႊမ္းျခံဳ ပိုက္ေထြးထားရာေဒသဟု မွတ္ထင္မိပါသည္။

ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ၾကသည္။ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ား၊ "အယ္လင္လက္"ႏွင့္ "ဟမ္ဖေရဘိုဂတ္"။ သိပ္ၾကည့္ ေကာင္း သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူတို႕လမ္းေလွ်ာက္သလို လိုက္ေလွ်ာက္သည္။ သူတို႕စကားေျပာေသာ ပါးစပ္ အေနအထား အတိုင္းလိုက္ေျပာသည္။ သူတို႕စီးကရက္ေသာက္သလို လိုက္ေသာ္သည္။ စီးက ရက္တို႕ကို အတင္းရိႈက္ရာ လက္မ်ားပင္ မီးပူကုန္၏။ တာဇံကားဆိုလည္း မလြယ္တမ္း။ အာဖရိကန္ ေတြက လူျဖဴေတြကို တိုက္ခိုက္ၾကပုံ။ အားေကာင္းေသာ ေသနတ္မ်ားကို လွံမ်ားျဖင့္ ဆန္႕က်င္ေတာ္ လွန္ၾကပုံမ်ားကို သေဘာ တူၾကသည္။ တစ္ခါေတာ့ ရုံထဲတြင္ အဓိကရုဏ္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တာဇံသည္ အာဖရိကန္ တစ္ရာေလာက္ေပၚသို႕ ခုန္ခ်ျပီး သတ္ျဖတ္ခန္း ျဖစ္သည္။ တာဇံ တစ္ေယာက္ တည္းႏွင့္ လူငါးေယာက္၊ ဆယ္ေလာက္ သတ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ဘာမွ် မေျပာလိုပါ။ သုိ႕ေသာ္ ယခုကဲ့သို႕ မ်ိဳးစုၾကီး တစ္ခုလုံးကို သတ္ျဖတ္သည္မွာေတာ့ လြန္လြန္း လွျပီ။ ထို႕ေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ရုံကို ဖ်က္ၾကသည္။ ပိတ္ကားၾကီးကို ဆြဲဆုတ္ပစ္လိုက္ၾကသည္။

"ဖရင္ကင္စတိန္း"သူရဲကားၾကည့္ျပီး ေၾကာက္လန္႕ၾကသည္။ ျမင္းတပ္ႏွင့္ အင္ဒီးယန္းတိုက္ပြဲကားမ်ား ကိုၾကည့္သည္။ ရာဇ၀င္စာအုပ္မ်ားမွာ မတရားဟုထင္သည္။ ျမင္းတပ္က အင္ဒီးယန္းမ်ားကို ႏိုင္လိုက္ လွ်င္မူ တကယ့္ေအာင္ပြဲၾကီးပမာ ေရးသားၾကျပီး၊ အင္ဒီးယန္းမ်ားႏိုင္လိုက္လွ်င္မူ အလကားသိမ္းက်ံဳး သတ္ျဖတ္ျခင္း သေဘာ ကို ေဆာင္ယူၾကသည္။ စစ္ကားမ်ားတြင္မူ ဂ်ာမန္ႏွင့္တို႕ ကို တိုက္ခိုက္လိုက္ ေသာ အေမရိကန္ စစ္သားမ်ား ကို ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ပိတ္ကားေပၚတြင္ နီဂရိုးစစ္သားမ်ားကို သိပ္မေတြ႕ရပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ပင္ လမ္းေပၚတြင္ ေနရာတကာ ျမင္ေနရပါလ်က္ႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ့္အ ၾကိဳက္ဆုံး ရုပ္ရွင္မွာ "ကင္းစ္ရိုး" (Kings Row)။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆယ္ႏွစ္သား၊ ဇာတ္လမ္း မွတ္မိသေလာက္ေျပာရလွ်င္ သူ႕သမီးကို မခ်စ္၍ သူ႕သမီး ရူးသြားေသာေၾကာင့္ သူ႕သမီး၏ခ်စ္သူ မီးရထားအလုပ္သမားေလး၏ ေျခေထာက္ကို ဖခင္ဆရာ၀န္ၾကီး က ျဖတ္ပစ္လုိက္ပုံဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္။ ထိုဇာတ္လမ္းကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္မိ၍ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ဘ၀င္ ျမင့္သြားရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ခဏခဏ သြားၾကည့္ခဲ့သည္။

ေပ်ာ္စရာေလးေတြလည္း ၾကဳံခဲ့ပါေသးသည္။ ထိုေပ်ာ္စရာေလးေတြ ရိွေသးလို႕ပင္ ဆက္လက္ အသက္ ရွင္သန္ လိုစိတ္ရိွျခင္းျဖစ္သည္။ ခံစားရေသာ ေ၀ဒနာမ်ားကလည္း ဘယ္လို ဆက္လက္ အသက္ရွင္ေနသြားဖို႕ သြန္သင္ေပးခဲ့ ပါသည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ စခန္းတစ္ခုရိွပါသည္။ ထိုစခန္း တြင္ညဆိုလွ်င္ မီးပုံမ်ားဖိုကာ သီခ်င္း၀ိုင္းဆိုၾကရပါသည္။ ဂ်က္စီဂ်ိမ္းဘဏ္တိုက္မွ ဓားျပတိုက္လာ ေသာေငြမ်ား ဖြက္ထားသည့္ ဂူမ်ား ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကပါသည္။ သြားတိုက္နည္း၊ ဆပ္ျပာႏွင့္ ေရသုံး နည္းမ်ားလည္း သင္ေပးပါသည္။ ေႏြရာသီႏွစ္ၾကိမ္မွ် တစ္ၾကိမ္လွ်င္ ႏွစ္ပတ္ၾကာ သင္တန္းသြားတက္ ခဲ့ပါသည္။ သင္းအုပ္ ဆရာၾကီ "ဂ်ိမ္းစ္ကြတ္"စီစဥ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလုံးကို လမ္းေပၚမွေခၚ ထရပ္ကား မ်ားျဖင့္ တင္ျပီး ေခၚခဲ့ပါသည္။ ဆရာမ်ားမွာ အထက္တန္းပညာ ေအာင္ျမင္ ျပီးတကၠသိုလ္တက္ေနသူ နီဂရိုး မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ သူတို႕ အားလုံးကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ပါသည္။

အေကာင္းဆုံးအရာမွာကား "မူနီေအာ္ပရာ"ပြဲ သြားၾကည့္ရျခင္းဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ "ဘူး"ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕သည္ ေန႕တစ္၀က္ၾကာေအာင္ပင္ ေျပးသြားလိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ႏွင့္ သြားၾကည့္ရ ပါသည္။ ကေလးမ်ား အတြက္ အခမဲ့ ထိုင္ခုံမ်ား ထားပါသည္။ ဇာတ္လမ္းမ်ားေရာ၊ ေတးသံမ်ားပါ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းပါသည္။ သီခ်င္းဆိုသူမ်ား၊ ကေျခသည္မ်ားႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ ၾကည့္ရသျဖင့္ သူတို႕မွာ အသားမည္း လား၊ အသားျဖဴမ်ားလား မေျပာႏိုင္ပါ။ အားလပ္ခ်ိန္က်လွ်င္ လူခ်မ္းသာမ်ား စီးကရက္ေသာက္ၿပီး စကားေျပာၾက၊ ရယ္ေမာၾကသည္ကို လိုက္ၾကည့္ပါသည္။ ဒါကလည္း ျပပဲြတစ္ခု ပင္ ေႏြရာသီဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ညတိုင္းလိုလို သြားၾကည့္ၾကပါသည္.။ ဒါလည္း ဘုရားေက်ာင္း တက္သလိုပင္ ျဖစ္သည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေရဒီယိုဖြင့္ရာ "ပူနိ"ေအာ္ပရာမွ သီခ်င္းမ်ားပင္လာေန၍ မ်က္လံုးကို အသာမွိတ္ ထားလိုက္သည္။ ထိုအခါ မီးဖိုေခ်ာင္ႀကီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ေအာ္ပရာကို အစမွအဆံုး ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ ျပန္ၾကည့္ရသလို ခံစားရျပန္သည္။
အိမ္နားးပါးနီး တြင္ကား ကၽြန္ေတာ္သည္ အႏွိမ္ခံ၊ ရပ္ကြက္တြင္ အပိန္ဆံုးေကာင္ေလး၊ အဆင္းရဲ ဆံုး ေကာင္ေလး၊ အေဖမရွိသူ "ဟာသ" ေနာက္ေျပာင္ျခင္း၏ အင္အားဟူေသာ သင္ခန္းစာကို ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး သင္ယူခဲ့ သည္မွာကား-
"ေဟး.... ဂရီဂိုရီ"
"ဘာလဲ"
"မင္း... ဘာအက်ီ၀တ္ လာသလဲဆိုတာ ငါၾကည့္ခ်င္လို႔ကြ"

"ၾကည့္ေလ... ဟာမင္"
"ေယာ့ေရ... ဒီေကာင္ ဘာရွပ္အက်ီဝတ္လာတယ္ ထင္သလဲေဟ့"
"သူ ဝတ္လာတာ ရွပ္အက်ီမွ မဟုတ္တာကြ၊ ပစ္ကနစ္ထြက္ရင္ ထိုးတဲ့ ရြက္ဖ်င္တဲစႀကီးပဲ၊ ဟာမင္ရဲ႕"
"ဒါ..မင္းအေဖ အကႌ်လားကြ"
"ေအး" "သူ႕မွာ အေဖ မရိွဘူးကြ" "ဟာမင္"ရဲ႕ ဒီအကႌ်က သုံးေယာက္စပ္ အကႌ်လို႕ေခၚတယ္"
"သုံးေယာက္စပ္ အကႌ်ဟုတ္လား"
"သူ ရယ္၊ ဂါလင္ ရယ္၊ ပရက္စေလရယ္ သည္ တစ္ထည္ထဲ လွည့္၀တ္ၾကလို႕ေလကြာ"

"ဘူး" သာ အနားမွာ မရိွလွ်င္ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ စိတ္ထိခိုက္ျပီး အိမ္ကို ငိုျပီးေျပးသြားမည္သာ ျဖစ္သည္။ သူတို႕က ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဟားတိုက္ေနသည္။ ရယ္စရာ လုပ္ေနသည္။ ေလွာင္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္းရယ္စရာ တစ္ခုခုေျပာ မွ တန္ကာက်မည္။ သို႕မဟုတ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ ဖိေနာက္ေနၾက မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဦးတည္ခ်က္လြဲသြားေအာင္ ရယ္စရာ မ်ား ေျပာရေပဦးမည္။
"ေဟ့ေကာင္၊ ဂရီဂိုရိ ထိုင္စပ္ပါဦး၊ ငါနဲ႕ "ဟာမင္"ကို ေျပာျပစမ္းပါဦး၊ မင္းတို႕ ခုတင္မွာ လူဘယ္ ႏွစ္ေယာက္ အိပ္တယ္ဆိုတာ" "လူအမ်ားၾကီး အိပ္တာေပါ့ ကြ၊ ငါညသန္းေခါင္ ေသးေပါက္ရင္ ငါ့ေနရာ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႕ အမွတ္ အသားေတာင္ လုပ္ပစ္ ခဲ့ထားရတယ္" သူတို႕စကားမဆက္ခင္ ကၽြန္ေတာ္က ပထမစကားလုံးျဖင့္ သတ္ထားရ ပါသည္။ သူတို႕ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္မလာခင္ ကိုယ္က ဦးေအာင္ျမန္ျမန္ ေနာက္ ထပ္ေျပာရပါဦး မည္။

"တစ္ည ငါလည္း ေလးဘက္ကုန္းျပီး ၾကြက္တြင္းနား သြားၾကည့္တယ္ကြ၊ မင္းတို႕ယုံပါ့မလား မသိဘူး။ ၾကြက္ေတြ ကလည္း ငါတို႕လိုပဲ တစ္ခုတင္မွာ ေျခာက္ေကာင္ အိပ္တယ္ကြ" သူတို႕စိတ္၀င္စားလာၾကျပီး ကၽြန္ေတာ့္ေဘး တြင္ ၀ိုင္းလာၾကသည္။
"ငါတို႕အိမ္ထဲ ၀င္ရင္ ဖိနပ္ေပၚက ဆီးႏွင္းေတြ သုတ္ပစ္ဖို႕ မလိုဘူးကြ။ အိမ္ထဲမွာက သိပ္ေအးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ကို အရည္ေတာင္ ေပ်ာ္မက်ဘူးေလ"
ထိုအခ်ိန္မွ ၍ သူတို႕အေျခအေနအားလုံးမွာ ေျပာင္းလဲသြားေခ်ျပီ။ လူတစ္ေယာက္ကိုသာ ရယ္စရာ ေျပာထားပါ။ အဲဒီ လူက သင္ကို ရယ္စရာ လုပ္ဖို႕ မလြယ္ေတာ့ေခ်။ ကေလးမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ဟာသမ်ား ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဟာသျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈရလာေလျပီ။ သို႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႕ ကို ဟာသျပန္လုပ္ပစ္ေတာ့၏။

"ေဟ့... ဂရီဂိုရီ၊ မင္းအေဖက ခု....ဘယ္ေရာက္ေနသလဲကြ"
"ဒီ မေအ...လား..သူမရိွေတာ့ အိမ္ျငိမ္းခ်င္းပါတယ္ကြာ။ မင္းတို႕ အိမ္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ ေယာ့ရယ္"
"ဘာေျပာတာလဲကြ"
"မေန႕ညက ဗလာပြဲတစ္ခု ငါၾကည္ခဲ့ရတယ္ကြ။ မူႏိုေအာ္ပရာထက္ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။ ငါျပ တင္းေပါက္ ဖြင့္ျပီး အသာမွိန္း နားေထာင္ေနတယ္။ မင္းအေဖက မင္းအေမကို ရိုက္ေနတာေလ။ ေဟ့ ေကာင္အဲဒါ မင္း အေဖ မဟုတ္ဘူးလားကြ ဟုတ္တယ္မို႕လား ေယာ့" ထို႕ေနာက္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ အျခား ခ်ာတိတ္တစ္ေကာင္ ဘက္ ျမႇားဦးလွည့္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။

"ေဟ့ေယာင္ ဟာမင္၊ မေန႕ညက မင္းတို႕အိမ္ေဘး ရဲကား လာဆိုက္တယ္မို႕လား။ သူတို႕က ငါတို႕ အိမ္လာျပီး ေမးေသး တယ္ မင္းဘယ္မွာေနသလဲလို႕"
သို႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ရပ္ကြက္တြင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ အသက္ၾကီးလာသည့္အခါ အိမ္နီး ပါးခ်င္းေတြၾကားတြင္ပင္ ေခါင္းေမာ္လာႏိုင္ပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္ကိုယ္ပင္ ဟာသလုပ္ပ္ရပါေသးသည္။ တစ္ခါ သတင္းစာပို႕ရင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လက္က်ိဳးသြားရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဖိနပ္ခုံမွာ စုတ္ေန၍ ေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ခုတြင္ ေခ်ာ္လဲျပီး လက္က်ိဳးသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖိနပ္ခုံစုတ္လွ်င္ လက္က်ိဳးႏိုင္သတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ လက္က ဖိနပ္ခုံကိုေတာ့ က်ိဳးေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္လို႕ေတာ့ မၾကားဘူး ပါလား။

မိသားစုကိုလည္း ဟာသလုပ္ပစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ဘယ္ေလာက္ဟင္းခ်က္ မေကာင္းဘူးဆိုတာ ကမၻာေပၚ မွာ မေကာင္းဆုံး ဟင္းခ်က္သမၾကီးေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ "ေရခဲေရကို မီးဖိုေပၚတင္တယ္ လို႕ ဘယ္သူမ်ားၾကားမိ ပါသလဲ အရပ္ကတို႕" ဒါက သိပ္ရယ္စရာမေကာင္းလွေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္တြင္ ထမင္းစားခ်ိန္ ရယ္လို႕ သတ္သတ္မွတ္ မွတ္တစ္ခါမွ မရိွဘူးပါ။ အရင္ေရာက္တဲ့လူ အရင္စား၊ မုန္႕ကၽြတ္ေလး ၀ါးလိုက္၊ ေပါင္မုန္႕ ေထာပတ္ သုတ္ေလး ကိုက္လိုက္ေနာက္ျပီး အျပင္ေျပးထြက္သြားလိုက္၊ ရာဦးဥတုပူရင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ သစ္သား ေရခဲဘူးၾကီးကို ဖြင့္ရန္ အလြန္လန္႕ၾကသည္။ မေန႕ကအက်န္ ပဲသီးေတာင့္မ်ား၏ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ အနံ႕က သင့္ကို မူးေမ့သြားေစမည္။

အိမ္နီးပါးခ်င္းမွ ကေလးမ်ားကို သူတို႕အိမ္မ်ားက ထမင္းစားဖို႕ေခၚလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အျပင္ထြက္ ကစားၾကေတာ့ ၏။ ထို႕ေနာက္ သူတို႕မီးဖိုေခ်ာင္နားကပ္ျပီး သူတို႕စားျပီးသည္ အထိေစာင့္ ရ၏။ ေနာက္မွ ျပန္ထြက္ကစားရသည္။
ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ သူတစ္ပါးစားေသာက္ စကားေျပာေနတုန္း ကိုယ္က ေခ်ာင္းနားေထာင္ သည္မွာ လည္း အရသာတစ္ပါး။ ထမင္းစားတုန္း ေသာက္တုန္း၊ မိသားစုစကားစျမည္ေျပာၾက သည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း "ေရာဘတ္"သည္ သူ႕အေဖနားတြင္ ကပ္ထိုင္ျပီး စားေနသည္ ကို ျပတင္းေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္၍ ျမင္ေနရသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕ဖခင္သည္ ထိုင္ေနရာမွထ၊ သြားၾကားထိုးတံ တစ္ခုယူ၊ သတင္းစာဆြဲ၊ ေဆးျပင္းလိပ္ မီးညႇိျပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားသည္မွာ ကမၻာ ၾကီးတစ္ခုလုံးကို သူပိုင္စိုးေန သည့္ႏွယ္။

ထို႕ေနာက္ ေနာက္ေဖးခန္းသို႕ ျပန္လာျပန္သည္။ တစ္ကိုယ္တည္း ျပံဳးျပီး ေဆးျပင္းလိပ္ၾကီးကို ၾကည့္ ေနသည္။ ထို႕ေနာက္ ေအာက္ ကို မ်က္လုံးကစားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့ကို ေတြ႕သြားေလျပီ။
"မင္း ဘယ္သူလဲ ေကာင္ေလး" "ကၽြန္ေတာ္ မစၥဂရီဂိုရီရဲ႕သား ရစ္ခ်တ္ပါ"
"အျပင္မွာ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲကြ" "ေရာဘတ္ ထမင္းစားအျပီးကို ေစာင့္ေနတာပါ"
"ဒါဆိုလည္း ၀င္ခဲ့ေရာေပါ့၊ တစ္ခုခုစားပါလားကြ" "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ မဆာေသးလို႕ပါ"
"လာပါကြာ၊ အထဲ၀င္ျပီး တစ္ခုခုစားပါဦးလား" သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚျပီး စားပြဲတြင္ ထိုင္ခိုင္းပါသည္။

ေနာက္တစ္ေန႕တြင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေကၽြးျပန္သည္။ ေနာက္တစ္ရက္လည္းေခၚျပန္သည္။ ထိုအခါ အေမသင္ေပးထားေသာ စကားလုံးေလးမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ရပါေတာ့သည္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ၊ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ ဟုတ္ကဲ့အစ္မၾကီး၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမၾကီး။ ထိုစကားလုံးေလးမ်ားႏွင့္ ပင္ ကၽြန္ေတာ္ စားေနရပါေတာ့သည္။ သူတို႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ္လာေနသည္ကို သေဘာက် ေနၾကပုံရ ပါသည္။ လူၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို  အေတာ္သေဘာက်ႏွစ္ျခိဳက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သားအရင္း ပမာပင္ ဆက္ဆံပါသည္။ "ေရာဘတ္"၏ ညီမေလးဆိုလွ်င္ ပန္းကန္ေတြ ျမန္ျမန္ထက္ထက္ေဆးျပီး ကၽြန္ေတာ္ကို ေရတစ္ခြက္ အျမဲခပ္ေပးတတ္၍ သူ႕ကိုပင္ ၀ိုင္းစေနတတ္ၾကသည္။ "မာေဂ်ာ္ရီ"တစ္ ေယာက္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသလဲ မသိဘူးေဟ့ ရစ္ခ်တ္ ရိွျပီဆိုရင္ ပန္းကန္ေတြ ေဆးေဆးျပလိုက္ တာအေမာသား
ပဥၥမေျမာက္ေန႕ တြင္ ေရာဘတ္အေဖအလုပ္မွ အျပန္ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႕ရိွ၍ ဘယ္အခ်ိန္ အားလုံးထမင္းစားၾကမလဲဟု ကၽြန္ေတာ္သြားေမးမိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေန႕တိုင္း သူတို႕အိမ္ ထမင္း သြားစားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ညစ္တီးညစ္ပတ္ ျဖစ္လြန္းသျဖင့္ ရွက္စရာ ျဖစ္ေန၍ ျဖစ္ပါသည္။ ညစ္ပတ္ သမွ် ေခါင္းကအစ ေျခေထာက္အဆုံး တစ္ကိုယ္လုံး ညစ္ပတ္လြန္း၍ ျဖစ္ပါသည္။

ဒီေန႕တစ္ရက္ေတာ့ သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕သြားခ်င္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္အိမ္သို႕ေျပးျပီး ေရခ်ိဳးရသည္။ ဖိနပ္တိုက္ ရသည္။ တိုက္ျပီးသား ဖိနပ္ကို ေခါင္မိုးေပၚသြားလွမ္းရသည္။ ဒါမွပင္ ဖိနပ္ေဆးနဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါး မထြက္ ဘဲေနမည္။ ေျခအိတ္ေတြ ေလွ်ာ္သည္။ အကႌ် မီးပူတိုက္သည္။ လူျဖဴအိမ္မ်ားမွ အေမေတာင္း လာ ခဲ့ေသာ ေဘာင္းဘီကို၀တ္သည္။ ထိုေဘာင္းဘီမွာ ကၽြန္ေတာ္၏ အေကာင္းဆုံး ေဘာင္းဘီျဖစ္ပါ သည္။ တစ္ခါမွ ပင္ ခ်မ၀တ္ဘူးေသးပါ။ သူတို႕ေဘာင္းဘီေတြေလာက္ေတာ့ မေကာင္းလွဘူးေပါ့။ သို႕ ေသာ္ ဒီေလာက္ႏွင့္ပင္ ေက်နပ္လွပါျပီ။ သူတို႕ကဲ့သို႕ပင္ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းႏွင့္ ထမင္းစားပြဲတြင္ ထိုင္လို ပါသည္။

သူတို႕အိမ္ ကို ေလွ်ာက္သြားၾကေသာအခါ အိမ္အျပင္တြင္ မည္သူမွ် မရိွ၍ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို လွမ္းေခါက္ လိုက္ရပါသည္။ "ေရာဘတ္ အထဲမွာရိွပါသလား မစၥစ္ဘေရာင္း"
"ေအးရိွတယ္၊ ထမင္းစားေနတယ္" "သူ ထမင္းစားေနတယ္ ဟုတ္လား"
"မၾကာခင္ သူစားျပီးသြားမွာပါ၊ ေနာက္ေဖးေပါက္က ေစာင့္ေနေလ" ထို႕ေနာက္ အဘိုးၾကီးအသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ "အျပင္မွာ ဘယ္သူလဲကြ" "ဟို ပရီဂိုရီဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး လာေနျပန္ျပီေလ"
"ရစ္ခ်တ္ေရ...သူ႕ကို အထဲ၀င္ခိုင္းျပီး နည္းနည္းပါး ေကၽြးလိုက္စမ္းပါဦးကြာ"

ထိုညစာ စားပြဲ၀ိုင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ မေကာင္းလွေတာ့ပါ။ ေရာဘတ္အေမ သည္ သူ႕အေဖႏွင့္ တတြတ္တြတ္ ျငင္းခုံေနၾကပါသည္။ ညစာစားျပီးၾကေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းကန္ ကူေဆးေပး လိုက္သည္။ ကံ မေကာင္းခ်င္ေတာ့ ပန္းကန္တစ္လုံး က်ကြဲသြားရသည္။ ထိုအခိုက္ "မစၥစ္ဘေရာင္း" ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ လိုက္ပုံသည္ ထိုေနရာတြင္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ေနဖို႕မေကာင္းေတာ့ပါ။ ရူးခ်င္သလိုပင္ ျဖစ္သြားပါသည္။ မနက္ျဖန္က် လွ်င္ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ မဟုတ္ဘူး၊ ပန္းကန္ျပားတစ္စုံလုံ ျပန္အစား ေလ်ာ္ေပးမည္ကို သူသိပုံ မေပၚပါ။ ေန႕လယ္စာ စားခ်ိန္ေလာက္တြင္ ကုန္စုံဆိုင္သြားျပီး ပန္းကန္ျပား တစ္စုံလုံး ခိုးယူျပီး မနက္ျဖန္ ညစာစားခ်ိန္အမွီ ျပန္ေလ်ာ္ေပးဖို႕ ၾကံစည္ထားပါသည္။

ေနာက္ေဖးတြင္ အဘိုးၾကီး ျမက္ရိတ္စက္ဓားသြားမ်ားကို ကူျပီးေသြးေပးေနစဥ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ ရပါသည္။ "ေရာဘတ္၊ သည္ ဒရီဂိုရီဆိုတဲ့ေကာင္ေလး ညတိုင္း ငါတို႕အိမ္ ညစာလာစားေနတာ ငါသိပ္သေဘာ မက်ေတာ့ ဘူးကြာ။ ဘယ့္ႏွယ္စားျပီးလို႕ ေက်းဇူးတင္ပါေလး တစ္ခြန္းေတာင္ ေျပာေဖာ္မရဘူး။ သူ႕မွာ အေဖနဲ႕အေမမွ ရိွေသးရဲ႕လား မသိဘူး" ကၽြန္ေတာ္ ငိုခ်လိုက္ပါသည္။ ေနာက္ေျပးထြက္ခဲ့သည္။

ဆက္ရန္
.

1 comment:

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ခ်ိဳ႕တဲ႕ခဲ႕တဲ႕ ငယ္ဘဝေတြကိုေတာင္ ၿပန္အမွတ္ရမိတယ္မမ..ေက်းဇူးပါလို႕..