တင္ေမာင္ျမင္႔ ၏ ဒက္ဒီ, အပိုင္း (၂၅)

ဆမ္ကေလးက တီဗြီၾကည့္ရင္း အဲလက္စ္ကေလးက အက္နက္၏ လက္ေပၚတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ပဏာမအေရြးခံရသည့္ နာမည္စာရင္းကို အခမ္းအနားမွဴးက ပထမ ဖတ္ျပသည္။ ရွားေလာ့ နာမည္ပါလာေတာ့ မယ္လီဆာႏွင့္ ဘင္ဂ်မင္တို႔ ထေအာ္ၾကသည္။ အလားတူ တန္း၀င္ ကား အမည္ မ်ား ေၾကညာေတာ့ ထုတ္လုပ္သူ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သူတုိ႔ဇနီးေတြ ပရိသတ္ထဲ မွ ေျပးထြက္ လာၿပီး ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ၾကသည္။ ရွားေလာ့က အားရပါးရ ၿပံဳးၿပီး ေအာ္လီဗာကို သိုင္းဖက္ လိုက္၏။ အေကာင္းဆံုး သရုပ္ေဆာင္ဆု ေၾကညာမည့္အခ်ိန္သည္ စကၠန္႔ႏွင့္ နီး လာေလၿပီ၊ ရွားေလာ့၏ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ထုတ္လုပ္သည့္ ရုပ္ရွင္ကား အေကာင္းဆံုးဆု ဆြတ္ခူး သြားသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မိမိတို႔အလွည့္ ေရာက္ၿပီ၊ ရွားေလာ့ အသက္ရွဴဖို႔ေမ့ေန၏။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္....

ပဏာမ အေရြးခံရသည့္ နာမည္စာရင္းကို အခမ္းအနားမွဴးက ပထမ ဖတ္ျပသည္။ ရွားေလာ့ နာမည္ ပါလာေတာ့ မယ္လီဆာႏွင့္ ဘင္ဂ်မင္တို႔ ထေအာ္ၾကသည္။ အလားတူ တန္း၀င္ ကား အမည္ မ်ား ေၾကညာေတာ့ ထုတ္လုပ္သူ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သူတုိ႔ဇနီးေတြ ပရိသတ္ထဲမွ ေျပးထြက္လာၿပီး ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ၾကသည္။ ရွားေလာ့က အားရပါးရ ၿပံဳးၿပီး ေအာ္လီဗာကို သိုင္းဖက္လိုက္၏။
အေကာင္းဆံုး သရုပ္ေဆာင္ဆု ေၾကညာမည့္ အခ်ိန္သည္ စကၠန္႔ႏွင့္ နီးလာေလၿပီ၊ ရွားေလာ့၏ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ ထုတ္လုပ္သည့္ ရုပ္ရွင္ကား အေကာင္းဆံုးဆု ဆြတ္ခူးသြားသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မိမိတို႔ အလွည့္ ေရာက္ၿပီ၊ ရွားေလာ့ အသက္ရွဴဖို႔ေမ့ေန၏။

မိမိဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ ေက်ာ္ေဇာမႈႏွင့္ ပကာသနေတြကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ေနခဲ့ေသာ္လည္း သည္ေရႊစင္ ရုပ္တုကိုေတာ့ အမ်ားနည္းတူ လိုခ်င္ခဲ့သည္၊ သည္အတြက္ပင္ အေသအလဲ အပင္ ပမ္း ခံခဲ့ျခင္း၊ ၾကိဳးစားခဲ့ျခင္းမဟုတ္လား ေရႊစင္ရုပ္တုမရလွ်င္လည္း အႏုပညာေလာကတြင္ ထိုက္ထိုက္ တန္တန္ ေနရာရေနျပီျဖစ္၍ ရွားေလာ့ေက်နပ္ျပီျဖစ္၏။
တီဗိြကင္မရာေတြ က မၾကာခဏရွားေလာ့ဆီသို႕ ခ်ိန္သည္ ေအာ္လီဗာ၏ လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ ထား မိ၏။ ေအာ္လီဗာ က ခ်စ္သူအတြက္ က်ိတ္ျပီး ဆုေတာင္းေပးေနသည္။
အျခား ရုပ္ရွင္မင္းသမီးမ်ား၏ အမည္မ်ားႏွင့္ ဆုေတြကို ဆက္ေၾကညာသည္။ ျပီးေတာ့ အၾကာၾကီး တိတ္ဆိတ္ သြားသည္၊ ကဇာတ္ရံုၾကီးထဲတြင္ အပ္က်သံကိုမွ် မၾကားရေလာက္ေအာင္ ျငိမ္သက္ သြား၏။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ သည္းမခံႏိုင္သလို "လုပ္ပါေတာဗ်ိဳ႕" ဟု ေလသံနိမ့္ျဖင့္ေအာ္သည္၊ တစ္ခဏအတြင္း ရွားေလာ့၏ နာမည္ကိုၾကားလိုက္ရ၏။ ေအာ္လီဗာ နားထဲသို႕ ေလးဘက္ေလး တန္မွမိုးၾကိဳးပစ္သံလို ၀င္လာသည္။

ရွားေလာ့ ၾကက္ေသေသျပီး ေအာ္လီဗာ့ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္၊ ျပီးမွ ေယာင္ယမ္းျပီး ပါးစပ္ကို လက္ တစ္ဖက္ႏွင့္ ပိတ္ လိုက္သည္၊ ကိုယ့္နားကိုယ္ မယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြား၏။
ေအာ္လီဗာ က အသာကေလးဆြဲထူလိုက္သည္။ ရွားေလာ့ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ထရပ္သည္။
"ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား ေမာင္ရယ္"
ပတ္၀န္းက်င္ ကို တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္လိုက္၏။ အိပ္မက္မဟုတ္ပါကလား။
စင္ျမင့္ဆီ သို႕ လူသြားလမ္းကေလးအတိုင္း အေျပးကေလးထြက္သြားသည္၊ လွပသည့္ဆံပင္မ်ား သည္ေလထဲ တြင္ ၀ဲပ်ံေန၏။
ေရႊစင္ရုပ္ထု ကို လက္တစ္ဖက္မွ ကိုင္လ်က္ တစ္ဖက္မွ စကားေျပာခြက္ကိုကိုင္ျပီး ပရိတ္သတ္ ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။

စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ရယ္ျပီး......
"ကၽြန္မ...ကၽြန္မ...ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးရွင္၊ လုံး၀မေပ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဘာမွျပင္ဆင္ မလာခဲ့ မိပါဘူး၊ ကၽြန္မ...ကၽြန္မ အေနနဲ႕ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ထုတ္လုပ္သူမ်ာ၊ ဒါရိုက္တာ မ်ား၊ စာေရးဆရာ မ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မင္းသားမင္းသမီးမ်ား၊ ကင္မရာဆရာမ်ား.. ျပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အကသင္ဆရာ ဂၽြန္ဒရမ္၊ ေနာက္ဒီျပဇာတ္ျဖစ္ဖို႕အတြက္ စီစဥ္ေပးတဲ့ ကၽြန္မ ရဲ႕မန္ေနဂ်ာအင္နီ၊ အထူးအေန နဲ႕ကေတာ့..."
ခ်စ္သူမ်က္ႏွာ ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
"ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစုေပါ့ေလ၊ ကၽြန္မကို အျမတ္တႏိုးအားေပးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းေလာင္း ေအာ္လီဗာ၊ ျပီးေတာ့ ... ကၽြန္မတို႕ကေလးေတြ၊ ဘင္ဂ်မာ၊ မယ္လီဆာ၊ ဆမ္..."
ရွားေလာ့ ၏ မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံလာသည္၊ ေအာ္လီဗာလည္း အလားတူပင္၊ အိမ္တြင္ တီဗြီၾကည့္ေနေသာ ဆမ္ကေလးက ေက်ာက္ရုပ္ေလးလို ျငိမ္ေနသည္။

"အးလုံးကို ရွာလီခ်စ္ပါတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ေနာက္ႏွစ္ကို ဒါထက္ပိုျပီး ၾကိဳးစားႏိုင္လိမ့္ မယ္ လို႕ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္ ရွင္"
ျပီးေတာ့ ေရႊစင္ရုပ္ထုကို ေ၀ွ႕ယမ္းျပီး ပရိသတ္ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း စင္ျမင့္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့သည္၊ ထိုင္ခုံ ကို ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္တည္း သတင္းေထာက္ေတြတိုးေ၀ွ႕ ေရာက္လာ၏။ ေအာ္လီ ဗာ အတင္း ကာထားသည္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး နမ္းလိုက္ၾကသည္။ မယ္လီဆာႏွင့္ ဘင္ဂ်မင္က တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ တင္းတင္း ဆုပ္ထားၾကသည္။
ဆုေပးပြဲ အခမ္းအနား ျပီးသြားျပီ။ ပရိသတ္ႏွင့္ သတင္းသမားေတြကို အတင္းတိုးေ၀ွ႕ျပီး အိမ္အ ေရာက္ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရွမ္ပန္တစ္လုံး ေဖာက္ျပီးေအာင္ပြဲခံၾကသည္။  အိမ္ တြင္ ကေလးေတြႏွင့္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား အထိမ္းအမွတ္ လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ျပဳပြဲေတြ၊ ဧည့္ခံ ပြဲေတြ ကို ေနရာအႏွံ႕ တက္ေရာက္ရေတာ့မည္။ ညလုံးေပါက္ မည္ထင္၏။ ရွားေလာ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့ မွ ေမ့လိုရမည္မဟုတ္ သည့္ ပန္းတိုင္ ကို ေရာက္ေသာည။

ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္မွထြက္မည္အျပဳတြင္ တယ္လီဖုန္းျမည္လာသည္။ အေဖႏွင့္မာဂရက္တို႕ထံ မွရွားေလာ့ အတြက္ ဂုဏ္ယူေၾကာင္းလွမ္းေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ရွားေလ့ာက နီဘရာစကာ မွ မိဘ မ်ားထံ ဖုန္းဆက္ေနစဥ္ နေဘးမွအက္နက္တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္ေတြက်ေနသည္။ ၀မ္းသာလြန္း လို႕ က်သည့္ မ်က္ရည္မ်ားသည္ အားလုံး၏ ပါးျပင္ေပးတြင္ စိုရႊဲလ်က္ရိွသည္။ ငိုလည္းငိုၾက၏။ ရယ္လည္း ရယ္ၾက၏။ အိမ္မွမထြက္မီ တီဗြီမွလာသည့္ အကယ္ဒမီသတင္း ကို ထပ္ၾကည့္ၾက ေသးသည္။
ဧည့္ခံပြဲ ေပါင္းစုံမွ အျပန္တြင္ ရွားေလာ့ကေအာ္လီဗာကို ကပ္ေျပာသည္။
"ရွာလီ တကယ့္ကိုရမယ္မထင္တာ" "ေမာင္ကေတာ့ တကယ့္ကိုရမယ္ထင္တာ"
ေအာ္လီဗာသည္ ခ်စ္သူအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆုံးျဖစ္ေန၏။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ေလးနာရီထိုးေနျပီ။ ရွာေလာ႔ က အိပ္ယာေပၚသို႕ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လိုက္သည္။ 

ေအာ္လီဗာ့ နေဘးတြင္ ၀င္လွဲလိုက္သည္။ ေရႊစင္ရုပ္သည္ အခန္းေထာင့္စားပြဲေပၚမွ သူတို႕ႏွစ္ ေယာက္ ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေအာ္လီဗာက လည္စီးကိုေတာင္ မေလွ်ာ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပမ္းေနျပီ။ ေရႊစင္ရုပ္ ကိုလွမ္းၾကည့္ျပီး "သူကသိပ္လွတာပဲေနာ္"ဟု ေျပာေတာ့ရွားေလာ့က သူ႕ဘက္ သို႕လွည့္ျပီး- "ေမာင့္ေလာက္မလွပါဘူး၊ ေမာင္ကမွ တကယ္ေခ်ာတာ"
ရွားေလာ႔ တစ္ေယာက္ အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနဆဲျဖစ္သည္။ ရွမ္ပိန္ တန္းခိုးလည္း ျပေနပုံရ၏။

"မင္းဟာ ေဟာလိ၀ုဒ္ မွာ အေတာ္ဆုံး မင္းသမီးတစ္လက္ ျဖစ္ေနျပီရွာလီ၊ ကိုယ့္လို အဘိုးၾကီး တစ္ေယာက္ နဲ႕ ဘာ ဆက္္လုပ္မွာလဲ" "ဆက္ခ်စ္မွာေပါ့၊ ကေလးေတြ ေမြးမွာေပါ့"
"သတိထားေနာ္၊ မင္းဟာ ကေလးသုံးေယာက္ရဲ႕အေမ ျဖစ္ေတာ့မွာ၊ ဟာ...ဘယ္က မလဲ၊ ေျမးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အဘြားဆိုလဲ ဟုတ္တယ္ေလ"
ႏွစ္ေယာက္သား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရယ္ေမာၾကသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ခ်စ္သူရင္ခြင္ထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ သြား သည္။ လမင္းထက္ႏွစ္ေလးသာေနသည့္ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာကေလးကို ေအာ္လီဗာ ေငးၾကည့္ေန သည္။ ထိုမိန္းကေလး သည္ မိမိ၏ဇနီးမယား ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုသည္မွာ မယုံႏိုင္စရာပါလား။
မနက္၆နာရီ တြင္ ရွာေလာ႔ မႏိုးခင္ အိပ္ယာထဲမွ ထခဲ့သည္။ ကေလးေတြလည္း မႏိုး ၾကေလေသး။ ေရခ်ိဳး ေနရင္းေစာင့္ရမည့္ အခ်ိန္ကာလကို စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ သုံးလၾကီး မ်ားေတာင္ ေနရဦးမွာ ပါကလား။ သို႕ေသာ္ေရပန္းပြားေအာက္ မွ ေအာ္လီဗာ့မ်က္ႏွာ သည္ ျပဳံးရယ္လ်က္ရိွ သည္။

အခန္း(၂၈)

စိတ္လႈပ္ရွားစရာ၊ အံ့ၾသစရာအျဖစ္အပ်က္ တို႕သည္ မဆုံးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္၊ ရွားေလာ့ ေနာက္မွ သတင္းေထာက္ေတြ တစ္ပတ္လုံးလုံး ကပ္လိုက္ေနသည္။ ကုမၸဏီက မယုံႏိုင္ေလာက္ သည့္ ဆုေငြေတြေပး သည္၊ စာ်ဳပ္သက္တမ္းတိုးဖို႕လည္း ကမ္းလွမ္းသည္။ အျခား အျခားေသာ နာမည္ၾကီး ကုမၸဏီမ်ား ကလည္း အလုအယက္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဖို႕ ၾကိဳးစားၾကသည္၊ ၎တို႕အထဲတြင္ ဘာေရာဒ္ေ၀းမွ ကမ္းလွမ္းခ်က္ ပါလာေသာအခါ ရွားေလာ့ရႈးခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ လက္မခံေသး ဘဲေအာ္လီဗာႏွင့္ အရင္ေဆြးေႏြးပါရေစဟု ေျပာလႊတ္ သည္။ ထိုည စတူဒီယိုမွအျပန္ ရွားေလာ့ အိမ္၀င္ျပီး မဂၤလာခရီးထြက္ဖို႕ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေအာ္လီဗာက ဘိုရာဘိုရာကို သြားခ်င္သည္။ ေဆြးေႏြးေနရင္း ရွားေလာ့၏ အမူအယာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားမိ၏။
"ရွာလီ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္" ခ်စ္သူႏွင့္ဆိုလွ်င္ အျမဲရႊင္ေနတတ္သည့္ မိန္းကေလးသည္ ထူး ထူးျခားျခားႏႈတ္ဆိတ္ လ်က္ရိွ သည္။ ရွားေလာ့က အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲအျဖစ္မွန္ကို ေျပာျပလိုက္သည္။ ဘေရာ့ဒ္ေ၀း မွ ကမ္းလွမ္း လာေၾကာင္း၊ ကရမည့္ဇာတ္ခြင္မွာ ျပဇာတ္ေလာက၏ အဆင့္ျမင့္ဆုံး ခြင္မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယင္းမွာ မိမိ၏အျမင့္ဆုံးရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ျဖစ္ေၾကာင္း။

"ဒီဇင္ဘာလမွစျပီး ေလ့က်င့္ရမယ္တဲ့၊ အနည္းဆုံးတစ္ႏွစ္ေလာက္ ကရမွာ၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာ ရင္လဲ ၾကာ သြားႏိုင္တယ္ တဲ့"
ေအာ္လီဗာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္၊ သူ႕နားကို သူမယုံႏိုင္ေအာင္လည္း ျဖစ္ေန၏။ ရွားေလာ့၏ မ်က္ႏွာကေလး မွာလည္း ညိႇဳးႏြမ္းေနသည္၊ ေအာ္လီဗာ၏ ရင္ထဲတြင္ မုန္တိုင္းထန္ေနသည္။
"ဒီက ကားလက္စေတြ၊ ရိုက္လက္စေတြကေကာ" ကိုယ့္အတြက္ကေကာဟုလည္း ေအာ္ေမးလိုက္ခ်င္၏။
"ရွာလီ ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာကေျပာတယ္၊ ထုတ္လုပ္သူေတြနဲ႕ ညိႇျပီးျပီတဲ့၊ သူတို႕ရွာလီကို ေလွ်ာ့ေပးၾက မွာပါ။ ဒီအခြင့္အေရးမ်ိဳး က တစ္သက္တစ္ခါ အခြင့္အေရးမ်ိဳးေလ။"

"မင္းသြားရမွာေပါ့ေနာ္" "ရွာလီ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူးေမာင္၊ ဘာေရာ့ဒ္ေ၀းဟာ ရွာလီရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ပါ" ရွားေလာ႕ သည္ ခါတိုင္းလိုပင္ ခ်စ္သူအေပၚ ရိုးသားလ်က္ရိွသည္။
"ရွာလီ ေမာင့္ကို အမွန္အတိုင္းေျပာေနတာပါေနာ္၊ ရွာလီဘာမွမဆုံးျဖတ္ရေသးဘူး၊ ေမာင္နဲ႕ တိုင္ပင္ ပါရေစဦးလို႕ သူတို႕ကို ေျပာထားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ေမာင္ရယ္၊ ဘေရာ့ဒ္ေ၀းကိုေတာ့ ရွာလီ သြားခ်င္တယ္ ကြယ္၊ အထူးသျဖင့္ ဒီဇာတ္မ်ိဳးမို႕ ပိုျပီးကခ်င္တာ"
"ဒါဆို ေမာင္တို႕ဇာတ္လမ္းကေကာ၊ ႏွစ္ႏွစ္လုံးလုံးေမာင္က ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ၊ ဒီမွာလုပ္တာ မၾကာေသးေတာ့ အလုပ္ကလဲ ျပန္ေျပာင္းဖို႕မလြယ္ဘူး၊ ကေလးေတြကလဲ ဒီမွာအေျခက်ေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ မင္းကိုလဲ အခြင့္အေရးေကာင္းေတြ မလြတ္ေစခ်င္ဘူး" "ရွာလီ မၾကာ မၾကာ ျပန္လာလို႕ရပါတယ္ ေမာင္ရယ္"

သည္စကားလုံးေတြၾကားရေတာ့ ေအာ္လီဗာ အလန္႕တၾကားျဖစ္သြားသည္။ ဆတ္ခနဲထျပီး အခန္းထဲ တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနလိုက္၏။
"မၾကာမၾကာျပန္ လာမယ္ ဟုတ္လား၊ ကိုယ္တစ္ခါခံရဖူးျပီ ရွာလီ၊ ဒီစကားလုံးေတြနဲ႕ပဲ ကိုယ္ခံခဲ့ ရတာေလ၊ ဆာရာဟာ အဲဒီအတိုင္းေျပာျပီး ထြက္သြားတာ၊ ေဘာ့စတန္ကေန နယူးေယာက္ ကို ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ ဘူး။ ခုဟာ မိုင္သုံးေထာင္ေက်ာ္ေ၀းတာ၊ တစ္ခါတည္း အျပတ္ေျပာလိုက္ပါ ရွာလီ၊ တစ္ေစာင့္ေစာင့္ နဲ႕ ေနရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကို ကိုယ္ထပ္မေရာက္ပါရေစနဲ႕ေတာ့"
စိတ္ ကိုႏိုင္ေအာင္ထိန္းလိုက္ျပီး ဆက္ေျပာသည္။ ခ်စ္ကို မနစ္နာေစလိုပါ။ "ရွာလီလုပ္စရာ ရိွတာ လုပ္ပါေလ၊ ေမာင့္အတြက္သိပ္မစဥ္းစားပါနဲ႕ေတာ့" မ်က္လုံးအစုံကို ပိတ္လိုက္သည္။ ခံစားဖူး သည့္ ေ၀ဒနာေဟာင္းသည္ ရင္ထဲတြင္ ျပန္လည္ လႈပ္ရွားလာသည္။

"ဟုတ္တယ္၊ ရွာလီသြားသာသြား၊ သြားျဖစ္ေအာင္သြားရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျပန္လာပါ့မယ္လို႕ေတာ့ အာမခံ မသြားပါနဲ႕၊ ဒီအခြင့္အေရးမ်ိဳးက လက္လြတ္လို႕ျဖစ္တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ မင္းေျပာ သလို ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွေရာက္လာမွ မဟုတ္ဘူး"
ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြ လည္လာသျဖင့္ မ်က္ႏွာကို တစ္ဘက္သို႕ လႊဲလိုက္ရသည္။
"ေမာင္ေျပာေနပုံက တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ၊ ေမာင္နဲ႕ရွာလီတို႕ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဆုံးျပီလို႕ ေျပာေနတာလား ဟင္"
ရွာလီ အသံေတြ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္လာသည္။

"ဟုတ္တယ္ ရွာလီ၊ မင္းဘ၀ေအာင္ျမင္ေရးမွာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ အဟန္႕အတားမျဖစ္ေစရဘူး၊ တစ္ခါေသ ခဲ့ဖူးျပီမို႕ ဒါမ်ိဳးထပ္အျဖစ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အကိုယ္အသဲကြဲခံျပီး မင္းကို အျပီး အပိုင္ ႏႈတ္ဆက္ပါ့မယ္ ရွာလီ၊ လေပါင္းမ်ားစြာခံစားရမယ့္ အစားခုကတည္းက တစ္ခါတည္း အျပတ္ ခံစားပစ္လိုက္ ရတာက သက္သာဦးမယ္ထင္တယ္ေလ၊ ကိုယ္မင္းကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ ရွာလီ၊ ကိုယ္ ရင္ကြဲနာ က်ခ်င္က်ပါေစ၊ မင္းဒီထက္ဒီေအာင္ျမင္ဖို႕ေလ အဓိကပါ၊ ကိုယ္ျပန္မယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္စရာရိွတာ လုပ္ေနာ္၊ တကယ္ေျပာတာပါရွာလီ၊ ေမာင္နားလည္ပါတယ္" ရွားေလ့ ငိုေနျပီ။ ခ်စ္သူ ဆီက သည္လိုစကားမ်ိဳးၾကားရလိမ့္မည္ဟု လုံး၀မေမွ်ာ္လင့္ခဲပါ။ ကားေမာင္း ထြက္သြားသံ ၾကား လိုက္ရ၏။

ေအာ္လီဗာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆမ္ကေလး မအိပ္ေသး၊ သူ႕ပူးကေလးႏွင့္ မိးဖိုထဲတြင္ ကစား ေန သည္။ အေဖ့အမူအယာကိုၾကည့္ျပီး.... "ဟဲလို ေဖေဖ...ဟင္...ေဖေဖ ဘာျဖစ္တာလဲဟင္"
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး သားရဲ႕၊ ရုံးမွာ ပင္ပမ္းလာလို႕ပါ။ ကဲ...ေဖေဖအိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္"
ဆမ္ကေလး ၏ ဆံပင္ေတြကို ဖြခဲ့ျပီး အေပၚထပ္တန္းတက္ခဲ့သည္။ ဆမ္က မယ္လီဆာ အနားသို႕ ေျပးျပီး ခ်က္ခ်င္း သတင္းပို႕သည္။ "ေဖေဖ ဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူးမမ၊ မ်က္ႏွမေကာင္ဘူး"
"ေနမေကာင္းဘူးလား မွ မသိတာ၊ ေမးမၾကည့္ဘူးလား"

"ရုံးမွာပင္ပမ္းလာလို႕တဲ့"
"ဟုတ္မွာပါ၊ မနက္ျဖန္ဆို အိုေကသြားမွာပါ၊ ပူမေနပါနဲ႕"
သို႕ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္တြင္လည္း ေအာ္လီဗာ မိႈင္ေတြခ်လ်က္ပင္၊ စကားတစ္လုံးမွ မေျပာဘဲ မ်က္ႏွာျဖဴ ဖပ္ျဖဴေယာ္ျဖစ္ေန၏။ မနက္စာပြဲေတြကို တို႕ပင္မတို႕၊ ဆမ္ကအစ္မလုပ္သူ ကိုလွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။ "ေဖေဖ ေနမေကာင္းဘူးလားဟင္" မယ္လီဆာက အမွတ္မထင္ေလသံႏွင့္ ေမးလိုက္သည္။

"ေဖေဖညက ရွာလီနဲ႕ ရန္ျဖစ္လာတယ္ ထင္တယ္"
ဆမ္ကေလး က တည့္တည့္ၾကီးမွန္ေအာင္ ပစ္လိုက္သည္။ ေအာ္လီဗာ တစ္ခ်က္တြန္႕သြားသည္။
"ဟာ..မဟုတ္ပါဘူး သားရယ္"
သို႕ေသာ္မေန႕ည အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီးကတည္းက ဖုန္းလွမ္းမဆက္ေတာ့။ တစ္ညလုံး အိပ္၍လည္း မေပ်ာ္၊ ရင္ႏွင္႕ခ်စ္ရသည့္ခ်စ္ရသူကို ပိုင္ရခါနီးဆဲဆဲတြင္မွ စြန္႕လႊတ္ရမည့္အျဖစ္၊ ခံႏိုင္ရည္ဟူ သမွ်တို႕ တျဖညး္ျဖညး္ ခမ္းေျခာက္စျပဳေနျပီ။ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးျဖင့္ ရုံးသို႕ေရာက္ လာခဲ့သည္။ ရွားေလ့ာ လာေစာင့္ေနေၾကာင္း အတြင္းေရးမႈးက ေျပာေတာ့ ေအာ္လီဗာတစ္ေယာက္ အိမ္မက္ဆိုးမွ လန္႕ႏိုးစ လူလို ေၾကာင္စီစီျဖစ္သြားသည္။

သူႏွင့္ေတြ႕ရမည္ ကိုေၾကာက္ေန၏။ သူဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို သိေနေသာ္လည္း ၾကားရမည္ကို လန္႕ေန ၏။
"ေမာင္ ေနေကာင္းရဲ႕လားဟင္"
သူ႕ပုံ ကိုၾကည္ျပီးမ်က္လံုး ခ်င္းဆုံၾက၏။ ရွားေလာ့ကိုယ္တိုင္လည္း ေကာင္းေကာင္းအိပ္ခဲ့ရပုံမေပၚ။
"ဆုံးျဖတ္ျပီးျပီးေပါ့...ဟုတ္လား" ရွားေလာ႔ေခါင္းညိတ္သည္။

"ေမာင့္ကို ၾကိဳေျပာခ်င္လို႕ လာခဲ့တာ၊ ညေနေလာက္ဆိုရင္ သတင္းေၾကညာတဲ့အထဲမွာပါေတာ့ မွာ ခရစၥမတ္ မွာရုံတင္ႏိုင္ေအာင္ အပူတျပင္း ဇာတ္တိုက္ရမယ္တဲ့"
ခရစၥမတ္၊ အင္း..မဂၤလာေဆာင္ဖို႕ရက္ ေရြးထားသည့္ မဂၤလာရက္ျမတ္ ခရစ္စၥမတ္။ "ဘေရာ့ဒ္ေ၀းကို လက္ခံ လိုက္ျပီေပါ့" ဆို႕နစ္နစ္အသံျဖင့္ ေမးလိုက္၏။
ရွားေလာ့ ခပ္ျဖည္းျဖညး္ ေခါင္းညိတ္သည္။ မ်က္လုံးထဲတြင္ ေၾကကြဲရိပ္မ်ားကို အထင္းသားေတြ႕ ရ၏။
"ဟုတ္တယ္ေမာင္" သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို ရွားေလာ့လွမ္းဆုပ္လိုက္ သည္။ ျပီးေတာ့ ေတာင္းေတာင္း ပန္ပန္ေျပာ သည္။

"ေမာင္နဲ႕ရွာလီ ညႇိၾကရေအာင္ေပါ့ေနာ္၊ ေမာင့္ကိုရွာလီခ်စ္တယ္၊ အဲဒါဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲ ဘူး၊ ဘာေၾကာင့္မွ မေျပာင္းလဲဘူးမွတ္ပါေမာင္" အလြန္အမင္းစိတ္လႈပ္ရွားေနဟန္ျဖင့္ ရွားေလာ့ေျပာသည္၊ လက္ရိွ အေျခအေနကို ေအာ္လီဗာ ယုံၾကည္ပါသည္။ ယခုအေျခအေနကို ေမာင္ယုံပါတယ္။ အနာဂတ္ ကိုမယုံဘူး၊ ၾကာရင္ မလြယ္ပါ ဘူး၊ အေ၀းခ်ိတ္မာ ျဖစ္သါားမွာပါ၊ မင္းက နယူးေယာက္ မွာ ေနျပီးျပဇာတ္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနမယ္ျ၊ ကိုယ္က ဒီမွာက်န္ခဲ့ျပီး ကေလးေတြကိစၥ၊ အလုပ္ကိစၥေတြထဲမွာ လည္ေနယင္၊ ဘာအဓိပၸာယ္ရိွ မွာလဲ "ဟုတ္ပါတယ္၊ အခက္အခဲတြ အမ်ားၾကီးရိွမယ္၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ရွည္ရွည္ နဲ႕ေစာင့္ၾကမယ္ေလ၊ ဒီလိုနဲ႕ အဆင္ေျပသြားတဲ့ ခ်စ္သူေတြအမ်ားၾကီးပါေမာင္ရယ္၊ ရွာလီ ကတိေပးပါတယ္ကြယ္၊ ေမာင္နဲ႕ ရွာလီ ဘယ္ေတာ့မွ မီးေ၀းခ်ိတ္မာ မျဖစ္ေစရပါဘူး၊ ကတိေပး ပါတယ္၊ ေမာင့္ဆီလဲ မၾကာ မၾကာ ျပန္လာပါ့မယ္ေနာ္"

"ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ ရွာလီ၊ မင္းအလြန္ဆုံးရရင္ တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္ေပါ့္၊ လာတာတစ္ရက္ ၾကာမယ္၊ ျပန္ တာတစ္ရက္ၾကာမယ္၊ ကိုတို႕အတြက္ ဘာက်န္မွာဘဲ၊ ေလယာဥ္ကြင္းမွာရပ္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ ရုံပဲ ရမယ္၊ အဲဒီဘ၀မ်ိဳး နဲ႕ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာဆက္ေနႏိုင္မွာလဲ" စားပြဲကို ပတ္ေလွ်ာက္လာျပီး ရွားေလာ့ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။
"မင္း ဆုံးျဖတ္တာ မွန္ပါတယ္ ရွာလီ၊ မင္းမွာပါရမီရိွတယ္၊ အေျခအေနေပးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ထိပ္ ဆုံးေရာက္ေအာင္ သြား ဖို႕ မင္းမွာအခြင့္အေရးရိွတယ္" "ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္ေလ"
"ေမာင္လဲ ခ်စ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္တို႕အခ်စ္ဇာတ္လမ္းဘယ္လိုမွ ဆက္လက္ရွင္သန္ဖို႕ အေၾကာင္း မရိွ ဘူးေလ၊ ကိုယ္သိလို႕ ေျပာေနတာပါရွာလီ" ခံစားရသည့္ေ၀ဒနာက ျပင္းထန္လွ၏။ နက္ရိႈ္င္းလွ၏။ ခ်စ္သူ႕မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ စိတ္ထဲတြင္ ဆုံးျပီဟု နားလည္လိုက္သည္။

"အဲဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဟင္" ရွားေလာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားသည္ သို႕ေသာ္ ဆက္လက္ျငင္းဆန္ျခင္းမျပဳလိုေတာ့။ "ခဏေတာ့ ခံစားၾကရမွာေပါ့၊ ၾကာေတာ့ ခံႏိုင္ရည္ တျဖည္းျဖညး္ ရိွလာျပီး မင္းလဲ မင္းအလုပ္ထဲ မွာေနသားက်သြားမယ္ေလ၊ ကိုယ္လဲအလုပ္ေတြ၊ ကေလး ေတြ နဲ႕ေပ်ာ္ေအာင္ ေနရေတာ့မွာေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႕ ေ၀ဒနာေတြ တစ္စတစ္စလြင့္ပ်ယ္သြားမွာေပါ့"
ဆာရာ တုန္းက အေတြ႕အၾကဳံအရ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သို႕ေသာ္ ရွာေလာ့ႏွင့္ လမ္းခြဲရသည့္ အခါပို၍ ခံစားရမည္ကို သိေန၏။ အခ်စ္ၾကီး ခ်စ္ခဲ့ၾက၊ အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြက အပုံအပင္မဟုတ္လား၊ ခုေတာ့ အားလုံးသဲထဲေရသြန္ ျဖစ္ ကုန္ပါေခ်ျပီ။

ေမာင္ေတြးပုံ အေပၚယံမဆန္လြန္းဘူးလားဟင္။ ရွားေလာ့က ေဆြးေျမ႕ျခင္းႏွင့္အတူ အံ့ၾသ ထိတ္လန္႕ေန သည့္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ခ်စ္သူကို ၾကည့္ ျပီးေမးသည္။ ေအာ္လီဗာက ခ်စ္သူ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ ကို ဆုပ္နယ္ေန၏။
ေအာ္လီဗာ ရုံးခန္းထဲမွ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ရွားေလာ့ထြက္သြားသည္။ ညေနရုံးဆင္းေတာ့ လမ္းတြင္ အရက္ျပင္းျပင္း တစ္ခြက္ ၀င္ေသာက္သြားသည္၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆမ္ႏွင့္ အက္နက္ တို႕ ႏွစ္ေယာက္ အဲလက္စ္ကေလး ကို ညေနစာေကၽြးရင္ တီဗြီထိုင္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ရွားေလာ့ ဆင္မဆင္ဘေရာဒ့္ေ၀း သို႕ သြားမည့္အေၾကာင္း ေၾကညာျပီးကာစကေလး ျဖစ္၏။
ဆမ္ကရယ္ျပီး... "ခုပဲသတင္းလာသြားတယ္ေဖေဖ၊ မဟုတ္တရုတ္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာသြားတယ္၊ ရွားေလာ့ က ဘေရာ့ဒ္ေ၀းကို သြားျပီး ျပဇာတ္ ကမလို႕တဲ့၊ အလကားပါေနာ္ ေဖေဖ၊ သူကေဖေဖ နဲ႕လက္ထပ္ ျပီး သားတို႕နဲ႕ ေနမွာပဲဟာ" ေအာ္လီဗာမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ရုတ္တရက္ဘာေျပာရမွန္း မသိ သျဖင့္ ေခါင္းရမ္းျပလိုက္ သည္။

ခဏေနမွ.....
"ေဖေဖတို႕ စီစဥ္ထားသလို ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္လိမ့္မယ္သား၊ ရွာလီ့အတြက္ သိပ္အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥ ျဖစ္ေန တယ္၊ ဒါေၾကာင့္သူ ဘေရာ့ဒ္ေ၀းသို႕ သြားရလိမ့္မယ္" အက္နက္ႏွင့္ဆမ္ တို႕ႏွစ္ေယာက္ ေအာ္လီဗာ ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾက၏။ ထိုစဥ္ဘင္ဂ်မင္ အခန္းထဲ ၀င္လာသည္။ နာစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္သျဖင့္ ရိမ္ဖမ္း သံဖမ္းသာ အဓိပၸာယ္ေကာက္ လိုက္ႏိုင္၏။ အဲလက္စ္ကေလးက အေဖကိုျမင္ေတာ့ လက္ကမ္းျပီးေခၚ ဖို႕ အခ်က္ျပသည္။ သို႕ေသာ္ ကေလးကိုဘယ္သူမွဂရုမျပဳမိၾက။ ဆမ္ကေလးက ဆက္ေမး သည္။ "သားတို႕ေကာ နယူးေယာက္ကို ျပန္ေျပာင္းမွာလား ေဖေဖ" အေဖ က ေခါင္းရမ္းျပ သည္။ တစ္ရက္အတြင္း အေဖ့မ်က္ႏွာ အမ်ားၾကီး အိုစာသြားသည္ထင္၏။

"ဘယ္ျဖစ္မလဲ သားရဲ႕၊ သားတို႕ ေက်ာင္းတက္စတန္းလန္းၾကီးနဲ႕၊ ျပီးေတာ့ ေဖေဖ့အလုပ္နဲ႕ ခဏခဏေျပာင္း လုိ႕ မရဘူးေလ" "ေဖေဖလိုက္မသြားခ်င္ဘူး ဟုတ္လား" ဆမ္က နားမလည္ သလို ထပ္ေမးသည္။ "လိုက္သြားခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ဘူးေလသားရဲ႕ သူမ်ားဘ၀ထဲကို ၀င္ျပီး အေႏွာက္အ ယွက္မေပးရဘူးေလ၊ ရွာလီမွာ လုပ္စရာေတြရိွတယ္၊ သူ႕ဘ၀နဲ႕သူေလ၊ ေဖေဖတို႕မွာလဲ အလားတူ လုပ္စရာေတြရိွေသးတယ္ မဟုတ္လား" ခဏေတြေနျပီး ဆမ္ကေလး ေခါင္းညိတ္သည္၊ ျပီးမွ ပါးျပင္ေပၚ လိမ့္ဆင္းလာသည့္ မ်က္ရည္ေတြ ကိုလက္ျဖင့္ သုတ္ရင္း..... "ေမေမ့လိုေပါ့ ....ဟုတ္လား"
"အင္း... ဆိုပါေတာ့" ေခါင္းညိတ္ျပီး ဆမ္ကေလးအခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ အက္နက္ က ကေလး ခ်ီျပီး ဆမ့္ေနာက္ သို႕လိုက္သြား၏ ဘင္ဂ်မင္က ဖေအ့လက္ေမာင္းကို အသာဆုပ္လိုက္သည္။

"သား ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟင္ ေဖေဖ"
ေဖေအ့ျဖစ္အင္ ကို နားလည္ျပီး စိတ္မေကာင္းသည့္ ေလသံျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ ေအာ္လီဗာေခါင္း ရမ္းျပ၏။ သားျဖစ္သူ၏ လက္ေမာင္ကို ျပန္ဆုပ္ျပီး အေပၚထပ္သို႕ တက္သြားသည္၊ အိပ္ယာထဲ တြင္ လွဲခ် လိုက္ျပီး တစ္ညလုံးစဥ္စားသည္၊ တစ္ဘ၀တည္းတြင္ သည္ေ၀ဒနာမ်ိဳးႏွစ္ခါ ခံရသည္ ကေတာ့ တရားမွ်တမႈ ရိွသည္မထင္။ ခ်စ္သူႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္းကလည္း ျဖစ္သင့္သည့္ ကိစၥမ ဟုတ္ပါ။
အေတြး သံသရာတြင္ ခ်ာခ်ာလည္ေန၏။ သူ႕ကိုမုန္းခ်င္ပါ၏။ သို႕ေသာ္ စိတ္ကူးျဖင့္ပင္ မုန္း၍မရ။ သိပ္ခ်စ္ရသည့္ ခ်စ္သူမဟုတ္လား။ အိပ္၍မေပ်ာ္ေသာ ဒုတိယည၊ ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ တြင္ ေစာေစာစီးစီး ခံျပင္းစရာ ရွက္စရာႏွင့္ ၾကဳံရ၏။ အိပ္ယာနံေဘး စားပြဲေပၚမွ ဘိုရာဘိုရာ ခရီးစဥ္ စာရြက္စာတမ္း မ်ားႏွင့္ တည္းခိုးခန္းေၾကာ္ျငာစာရြက္မ်ား၊ အားလုံးဆြဲယူျပီး လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။

သည္တစ္သက္ တြင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ခ်စ္၍ ရႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ ျပတင္းေပါက္အျပင္သို႕ ေငးရင္း ရွာလီ့ အေၾကာင္းဆက္စဥ္းစားမိျပန္၏။ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာသည္။ ထုထည္ ၾကီးမား လွေသာ ေမတၱာ မ်ိဳးျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့သည္။ ပိုင္ဆိုင္ရယူလိုစိတ္ျဖင့္ တစ္ကိုယ္လုံးပူေလာင္လ်က္ရိွ၏။ သို႕ေသာ္ ေ၀ဒနာ ကို မ်ိဳခ်ျပီး သူ႕ကိုေလွ်ာ့ေျဖေပးရမည္သာ။
တစ္ေန႕လုံး ဖုန္းဆက္ဖို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္စိတ္ကူးသည္။ သို႕ေသာ္ စိတ္ကိုတအားတင္းထား၏။ သတင္းစာ အားလုံးတြင္ ရွာလီ့သတင္းေတြ ဆက္တိုက္ပါလာသည္၊ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း ဆက္ပါျမဲ၊ ရွာလီဘက္မွလည္း လုံး၀ဖုန္းမလာေတာ့။ သူျမန္ျမန္သြားပါေစဟု ေအာ္လီဗာက်ိတ္ျပီးဆုေတာင္းေန၏။ သူ႕အိမ္ကို ၀င္သြားရမလား၊ စတူဒီယို တြင္းသြားေတာ့ရမလားႏွင့္ ေန႕စဥ္ထိန္းခ်ဳပ္ရလြန္းသျဖင့္ ပင္ပန္းလွျပီ။ သြားပါေတာ့ရွာလီရယ္၊ မင္းရဲ႕ဘ၀သစ္ရိွရာကို အျပီးအပုိင္ထြက္သြားပါေတာ့ အခ်စ္ရယ္။

ဆက္ရန္
.