ေအာ္လီဗာ ရာထူးတစ္ဆင့္တက္ျပန္ၿပီ။ သူ႔ကုမၸဏီတြင္ ထိပ္ဆံုးကလူျဖစ္ေနၿပီ။ အသက္ေလး ဆယ့္ေလး ႏွစ္အရြယ္တြင္ ေအာ္လီဗာ ၀တ္ဆင္သည္ နယူးေယာက္ စီးပြားေရးေလာကတြင္ အငယ္ဆံုး ညႊန္ၾကားေရးမွဴး အျဖစ္ လူတုိင္း၏ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေရပန္းစားေနၿပီ။
သည္ အတြက္ ေအာ္လီဗာေက်နပ္၏။ အလုပ္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူမဟ္ုတ္လား။ ရာထူးရ ၿပီ၊ ျမတ္ႏုိးရေသာ ဇနီး ေကာင္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခ်စ္စရာသားသမီးသံုးေယာက္ရွိၿပီ။ ဘ၀တြင္ ဘာမ်ား လုိပါေသး သနည္း။ ဘာမွမလုိ ေတာ့ေအာင္ ျပည့္စံုေနပါၿပီ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္...........
" အက္နက္ ရွိေနမွာာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဆာရာ့အထင္ ….. "
" အုိ …. ဘာမွထင္မေနနဲ႔၊ အ၀တ္လဲေတာ့ "
သူ႔အနားေရာက္ လာသည့္ ဆာရာ့အား တင္ပါးကုိ အသာပုတ္ၿပီး ေျပာလုိက္၏။ ၿပီးေတာ့ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓား ခလုတ္ ကုိ ပိတ္လုိက္ၿပီး ဇနီးလုပ္သူကုိ သုိင္းဖက္ကာ …..
" သိပ္ခ်စ္တာပဲ၊ ဒါလင္သိပါတယ္ေနာ္၊ ေမာင္ေတာ့ ၾကာေလစဲြလမ္းေလပဲ "
သိပါသည္။ ဆာရာေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ ဆာရာလည္း ခ်စ္ပါတယ္ေမာင္ရယ္။ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ ဆာရာ့ အတြက္ ခက္ေနရ သည္ေလ။
" ဆာရာလဲ ေမာင့္ကုိ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ေမာင္ရယ္ "
ဆာရာ့ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ေဆြးရိပ္သမ္းေနသည္။ ေအာ္လီက တင္းတင္းဖက္လုိက္၏။
" ၾကည့္ရတာ ညွိဳးေနသလုိပဲ၊ ဒီေန႔ ဘာအဆင္မေျပျဖစ္လုိ႔လဲဟင္ "
" အုိ …. ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးေမာင္ရယ္ "
အဆင္မေျပစရာ ဘာဆုိဘာမွမရွိေတာ့ပါ။ ကေလးေတြလည္း သူတုိ႔ ကုိယ္သူတုိ႔ထိန္းသိမ္းႏုိင္ၾကၿပီး အိမ္ကုိလည္း အက္နက္ က ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ျပင္ပလူမႈေရးပရဟိတ ကိစၥေတြကုိ ဆာရာ ေလွ်ာ့ထားသည္ မွာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ။ စာေရးမည္ဆုိၿပီး ျဖတ္ပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာတစ္ပုဒ္ မွ ထြက္မလာပါ။
ဘာမွ မေျပလည္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါေခ်။ ၿငီးေငြ႕ျခင္း၊ အထီးက်န္ျခင္းကလဲြလုိ႔ ေပါ့ေလ။
" နည္းနည္း ပင္ပန္းလုိ႔ထင္ပါတယ္၊ ေၾသာ္ …. ဒါထက္ၾကည့္စမ္း … ေမ့ ေနလုိက္တာ၊ ေဖေဖေဂ်ာ့ ဖုန္းဆက္ တယ္၊ ေမာင့္ကုိ ျပန္ဆက္ပါတဲ့ "
" ဘာျဖစ္လုိ႔တဲ့လဲဟင္ "
မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေအာ္လီဗာ စိတ္ပူတတ္သည္။ ဇရာေထာက္ေနၾကၿပီ မဟုတ္ လား။ ႏွလံုး ေရာဂါ တစ္ခါထၿပီးကတည္းက ေဖေဖသည္ အလ်င္အတုိင္း ျပန္ျဖစ္မလာေတာ့ပါ။
" ေဖေဖ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္ဆာရာ "
" ေနေကာင္းပါတယ္၊ ေမေမေစ်းသြားတာၾကာလုိ႔ သူစိတ္ပူတာပါ၊ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ တစ္ခါထပ္ဆက္ တယ္၊ ဒီလုိရာသီဥတု ထဲမွာ အဘြားႀကီးအျပင္ထြက္တာကုိ သူစိတ္ပူတာျဖစ္မွာပါ "
" ေဖေဖဟာ အစုိးရိမ္သိပ္ႀကီးလာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ႏွလံုးဒုကၡေပးတာ၊ ေမာင္လဲ ခဏ ခဏ ေျပာတျာပဲ၊ ေမေမက သူ႔ကုိယ္သူ ထိန္းႏုိင္ပါတယ္လုိ႔၊ ေမေမ့ကုိ ေဖေဖက သိပ္ စိတ္မမွန္ေတာ့ ဘူး ထင္ေနတယ္၊ မမွန္ တာကုိ သူကြ၊ ျပန္လာမွပဲ ဆက္ေတာ့ မယ္၊ ေစာပါေသးတယ္၊ လာ ….. ေမာင္တုိ႔သြားၾကစုိ႔ "
သူ ၿပံဳးၿပီးဆက္ေျပာသည္။
" ေမာင္ ခုနစ္နာရီမွာ သီးသန္႔စားပဲြစီစဥ္ထားတယ္၊ ဒါ လ်င္ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္ "
ဆမ္ကေလး ကုိ အနမ္းျဖင့္ႏႈတ္ဆက္သည္။ အက္နက္ကုိ ေပ်ာ္ပဲြစားရံုဖုန္းနံပါတ္ေပးခဲ့ၿပီး ထြက္လာၾက သည္။ ဘင္ဂ်မင္ က ထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။ အသားကင္တံုးႀကီးႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ အ၀အၿပဲစားၿပီး မေအ့ ကားေသာ့ယူကာ လစ္သြားျခင္းျဖစ္၏။
ေပ်ာ္ပဲြစားရံုကေလး မွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႏွင့္ ခ်စ္ဖုိ႔ ေကာင္းလွသည္။ ျပင္သစ္ဆန္ဆန္ မြမ္းမံျပင္ဆင္ ထား၏။ မီးလင္းဖုိ ထဲတြင္ မီးေတြ တဟိန္းဟိန္းႏွင့္။ အစားအေသာက္ကလည္း အဆင့္ျမင့္ေကာင္းမြန္လွ သည္။
ေအးေအးလူလူ အနားယူၿပီး ေအာ္လီေျပာျပသည့္ ရာထူးတက္ေၾကာင္း မဂၤလာသတင္းကုိ နားေထာင္ သည္။ ထူးဆန္းသည္ မွာ မိမိကုိယ္တုိင္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္း အလွ်င္းမရွိေတာ့ျခင္းပင္။ သူ႔အတြက္ ကား ၀မ္းသာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိႏွင့္ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈ မဆုိင္ေတာ့ေပ။
စားေသာက္ ၿပီးစီးေတာ့ ေအာ္လီက ကုလားထုိင္ေနာက္မွီၿပီး ဆာရာ့ကုိ အကဲခတ္သည္။ တစ္မူထူးျခားေန သည္ေတာ့ အမွန္။ ဘာရယ္လုိ႔ေတာ့ ေအာ္လီအကဲမခက္တတ္။ ခါတုိင္းဆုိလွ်င္ ဆာရာ့ရင္ထဲကုိ ေအာ္လီ ၾကည့္ျမင္ တတ္သည္။ သည္ညေတာ့ ဘယ္လုိမွ အဓိပၸာယ္ေဖာ္လုိ႔မရျဖစ္ေန၏။
သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ဟုိအေ၀းႀကီးသုိ႔ ေရာက္ေနသလုိလုိ၊ မိမိကုိၾကည့္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားက ေၾကကဲြေနသ လုိလုိ။ ဘုရား … ဘုရား၊ ရင္ထဲထိတ္သြားသည္။ သူ႔မွာ ခ်စ္သူ အသစ္မ်ားရွိေနလုိ႔လား။ ဒါလည္း မျဖစ္ ႏုိင္ပါ။ ေယာက္်ားေပၚ အလြန္သစၥာရွိသည့္ ဆာရာ။ ၿပီးေတာ့ သိပ္ရုိးသား အျပစ္ကင္းသည့္ ဆာရာ။ ဒါေတြ ေၾကာင့္ ပံုေအာ ခ်စ္ေနရျခင္းမဟုတ္လား။
ဤသုိ႔ မတင္မက်ႏွင့္ပင္ ေနာက္ဆံုး ရွန္ပိန္ႏ်င့္ အခ်ိဳပဲြမွာလုိက္ရသည္။ ဖေယာင္းတုိင္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ဆာရာသည္ လွခ်င္တုိင္း လွေနသည္။ ေလးဆယ့္တစ္ႏွစ္အရြယ္တြင္ သံုးဆယ္ ရြယ္ အမ်ိဳးသမီးထက္ ပုိ၍ ႏုပ်ိဳ ငယ္မ်စ္စဲြ ခ်စ္စရာေကာင္းေန၏။ ကုိယ္ေနဟန္မွာ အပ်ိဳတုန္းက အတုိင္းပင္။ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွပခဲ့သျဖင့္ ဆာရာ၏ အလွသည္ ပုိ၍တည္ၿငိမ္လာ၏။ မိန္းမ က်က္သေရအျပည့္ ျဖစ္လွသည့္ အလွမ်ိဳး။
" ဒါလင္ ဘာေတြစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနလဲဟင္ "
ေအာ္လီ့ အသံတြင္ ၾကင္နာမႈေတြ ျပည့္လွ်မ္းေန၏။ ဇနီးသည္၏ လက္ကုိ ဆဲြယူၿပီး ေမးလုိက္၏။ သူ ဘယ္ ေလာက္ျဖဴစပ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ မိမိကုိလည္း ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ေၾကာင္း ဆာရာသိပါ၏။
" ဟင့္အင္း … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ေမာင္ရဲ႕၊ ဘာလုိ႔ အဲဒီလုိေမးတာလဲဟင္၊ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္း တဲ့ ညလဲ "
လွန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ရင္းႏွီးခဲ့သူျဖစ္၍ သူညာေျပာေနမွန္း ေအာ္လီဗာသိေနသည္။
" ေမာင္တုိ႔ လက္ထပ္ခဲ့တာ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီေနာ္၊ ခုလုိ အဘုိးႀကီးျဖစ္လာတဲ့အထိ ဒါလင့္ကုိ ေမာင္ ခ်စ္လုိ႔ မ၀ေသး ဘူး၊ ခုထိ ရင္ခုန္တုန္းပဲ "
" ဘာလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဘုိးႀကီးျဖစ္ၿပီလုိ႔ ေျပာရတာလဲ "
" ဒါလင့္ေလာက္ အခ်စ္ခြန္အားေတြ မရွိေတာ့လုိ႔ေပါ့၊ ကဲ …. ေျပာစမ္းပါ၊ ဒါလင္ ဘာေတြစိတ္ဓာတ္ က်ေန တာလဲ"
" အုိ ….. ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆုိ "
" ေစာေစာပုိင္းကေလးက ေျပာတာေလ၊ ေမာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္စကေလ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေသသြားတဲ့အတုိင္းပဲ "
" ဟာ ….. ေမာင္ကလဲကြာ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ "
သုိ႔ေသာ္ သူေျပာသလုိ ခံစားေနရသည္ေတာ့ အမွန္၊ ေက်ာင္းျပန္တက္မည္ဆုိလွ်င္ သူႏွင့္ေ၀း ရေတာ့မည္။ သူက မိမိရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းပဲ မဟုတ္လား။
" ေမာင့္ ကုိ မလိမ္နဲ႔၊ ဒါလင္ တစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္၊ စာေရးလုိ႔ မရလုိ႔လားဟင္ "
" ဟုတ္ခ်င္ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ၊ ေရးလုိ႔ကုိမရဘူး၊ ေနာင္ေကာ ရပါဦးမလားမသိဘူး၊ စာေပဟာ ဆာရာ ငယ္ဘ၀တုန္း က လွ်ပ္ျပတ္သလုိတဒဂၤ ျဖစ္ထြန္းမႈလားမသိဘူးေနာ္ "
ပခံုး တြန္႔ၿပီး ေျပာလုိက္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း သည္ကိစၥကုိ သည္တစ္ႀကိမ္သာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာ ထားႏိုင္ျခင္းျဖစ္၏။
" ဘာ …. မဟုတ္တာ၊ ဒါလင္ ဘယ္ေလာက္စာေရးေကာင္းတယ္ဆုိတာ ေမာင္သိပါတယ္ကြာ၊ တစ္ေန ႔မွာ ျပန္ေရးလုိ႔ ရလာမွာပါ၊ ေလာေလာဆယ္ ေရးခ်င္တာေတြ ရွိလ်က္နဲ႔ ေရးခ်လုိ႔ မရတာ မဟုတ္လား၊ အျပင္ ေလာကထဲထြက္ၿပီး ေရးကြက္ရွာဖုိ႔ လုိခ်င္လုိမွာေပါ့၊ ဒီသမားရုိးက် ဘ၀ကေနၿပီး ….. "
ဟင္ ….. မထင္ဘဲ သူက လမ္းဖြင့္ေပးေနၿပီေကာ။
" အဲ့ဒီကိစၥ ဆာရာ စိတ္ကူးေနပါတယ္ ေမာင္ "
ခပ္ဆဆ ေျပာလုိက္၏။
" ဟုတ္လား ….. အဲဒီေတာ့ …… "
" ေမာင္ဘာဆုိလုိတာလဲ၊ အဲဒီေတာ့ ဆုိတာ "
ဆာရာ့ရင္ထဲတြင္ ေၾကာက္စိတ္ေတြ လိႈင္းထလာသည္။ ပထမဆံုးအေနျဖင့္ လင္ေတာ္ေမာင္ အား ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္၀င္လာျခင္း။
" ေမာင့္မိန္းမ က ဘာမဆုိ စမိရင္ ဆံုးေအာင္လုပ္တယ္ဆုိတာ ေမာင္အသိဆံုးေလ "
သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ဆာရာ ၿပံဳးသည္။ ေျပာခ်င္စိတ္လံုး၀မရွိပါ။
" ေျပာပါ ဒါလင္ရယ္၊ လိပ္ခဲတည္းလည္းႀကီးနဲ႔ ေနရတာ ေမာင္ရူးခ်င္လာၿပီ "
" ဘာရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရယ္၊ ဒီအရြယ္မွာျဖစ္တဲ့ သဘာ၀မ်ိဳးပဲ ထင္ပါရဲ႕ "
သည္ေတာ့ မွ ေအာ္လီဗာ ၿပံဳးလာႏုိင္သည္။
" ေၾသာ္ ….. ဒီကိစၥပဲလား၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က တစ္ခါျဖစ္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ကဲ … ေျပာပါ ဒါလင္ ရယ္၊ ေမာင့္ကုိ ခ်စ္ရင္ေျပာေနာ္ "
" ဘာရယ္လုိ႔လဲ ဆာရာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးပါဘူး။ ေမာင္ရယ္ "
ေအာ္လီဗာ မ်က္ႏွာညွိဳးသြားသည္။
" ေမာင့္နဲ႔ပတ္သက္ုလို႔လားဟင္ "
" ဟာ ….. ေမာင္ကလဲမဟုတ္တာ၊ ေမာင့္ေလာက္ ေတာ္ေျဖာင့္မွန္ကန္တဲ့ ေယာက္်ားမ်ိဳးနဲ႔ ဘာ ပတ္သက္ စရာရွိလဲ ခုဟာက အင္း ….. ဆာရာနဲ႔ပဲ ပတ္သက္ပါတယ္ေလ၊ ဆာရာ့ရင္ထဲမွာ တစ္စံု တစ္ခု လစ္ဟာ ေနတယ္၊ အဲဒီေ၀ဒနာက ပုိပုိဆုိးလာတယ္၊ ဆာရာဟာ ဒီအိမ္ရဲ႕ အဓိကအခန္းမွာ မရွိဘဲ အေထာက္ အကူ ျပဳပစၥည္းတစ္ခုပဲျဖစ္ေနတယ္၊ လက္ထပ္ၿပီးကတည္းက ဆုိပါေတာ့ေလ "
အသက္မရႈ ဘဲ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေအာ္လီဗာနားေထာင္ေနသည္။ ရွန္ပိန္ ရႊန္းျမေသာ ညစာ ၀ုိင္းကေလး၊ ၀ုိင္းကေလး တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ ညခင္းကေလးကုိ ေအာ္လီ လံုး၀ေမ့ေနၿပီ။
" ဆာရာ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ရေသးဘူး၊ ေမာင္က အမ်ားႀကီး၊ အမ်ားႀကီး လုပ္ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ "
" ဟာ ….. မဟုတ္တာကြာ၊ ေမာင္လဲ သူလုိကုိယ္လုိပါပဲ "
" ဘယ္ကလာ၊ ေမာင့္ေအာင္ျမင္မႈေတြက စာဖဲြ႕ေလာက္တာေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ခုညအထိ ေမာင္ သရဖူေဆာင္း တဲ့သတင္းေပးႏုိင္တုန္း မဟ္ုတ္လား၊ ေနာက္ ငါးႏွစ္ဆုိရင္ "ဘာရုိႏွင့္ေဒါဆင္" ကုမၸဏီရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ ကုိ ေမာင္ ေရာက္ေတာ့မွာ၊ နယူးေယာက္ စီးပြားေရးေလာက ေအာင္ျမင္မႈတကာရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ကုိ ေမာင္ေရာက္မွာေလ "
" ဒါေတြက တည္ၿမဲတဲ့ သေဘာေတြ မဟုတ္ပါဘူး ဆာရာရယ္၊ ဒါလင္သိပါတယ္၊ မက္ေမာေလာက္တယ္ ဆုိ တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သာမညကိစၥေတြပါ၊ ဒါလင္က တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ကေလး သံုးေယာက္ ေမာင့္ကုိ ေမြးေပးခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ ဒါထက္အေရးႀကီးတာ ဘာမ်ားရွိေသးလုိ႔လဲ "
" ခုေတာ့ သိပ္အေၾကာင္းမထူးေတာ့ပါဘူးေလ၊ သူတုိ႔တစ္ေတြလဲ ႀကီးလာၾကၿပီပဲ၊ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္သြား ၾကေတာ့မွာ၊ ဘင္ဂ်မင္နဲ႔ မယ္လီဆာဆုိရင္ မၾကာခင္ ထြက္ၾကေတာ့မယ္၊ ဆမ္ကေလး တကၠသုိလ္ သြားတဲ့အထိ ဆာရာထုိင္ေစာင့္ရမွာလားေမာင္၊ အက္နက္နဲ႔ အိမ္မႈကိစၥေတြေျပာ ရင္း ေနာက္ထပ္ႏွစ္မ်ားစြာ ကုန္ဆံုးရဦးမွာလားဟင္ "
ဆာရာေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြလည္လာသည္။ ဆာရာ၏ ေန႔လယ္ခင္းမ်ားသည္ သူသိထားသည္ႏွင့္ တျခားစီ ပါလား ဆာရာသည္ စာမေရးျဖစ္သည့္တုိင္ စာအုပ္ေတြႏွင့္ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနသည္ဟု ထင္ခဲ့၏။
" ေၾသာ္ ….. ဒါလင္ရယ္၊ ဘာလုိ႔ ဒါေလာက္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနရတာလဲ၊ ဒါလင္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ဖုိ႔ ဘယ္သူ တားေနလုိ႔လဲ "
ေအာ္လီက ခပ္ေပါ့ေပါ့ေျပာလငိက္ျခင္းျဖစ္၏။ ဆာရာရင္ထဲတြင္ ကိန္းေအာင္းေနသည့္ ရည္မွန္းခ်က္ အစုိင္ အခဲ သူ မခန္႔မွန္းတတ္။ ဘယ္တုန္းကမွ အမွန္အတုိင္း အကဲမခတ္မိ။ အားလံုးကုိ ဆာရာ လက္ေလွ်ာ့ ခဲ့ၿပီး မိသားစု ဘ၀ထဲတြင္ ျမွဳပ္ႏွံထားလုိက္ၿပီဟု နားလည္ထားခဲ့၏။ ရက္ကလစ္က ဘဲြ႕လက္မွတ္မ်ား ကုိလည္း သူေမ့ေနၿပီထင္ခဲ့၏။
" ေမာင္ တကယ္ေျပာတာလားဟင္ "
" တကယ္ေျပာတာပါ၊ ဒါလင့္ ေစတနာ၀န္ထမ္းအလုပ္ေတြ လုပ္ႏုိင္သားပဲ၊ အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္ေတြ ၀င္လုပ္ ႏုိင္ သားပဲ၊ ၀တၳဳေတြ ျပန္ေရးႏုိင္သားပဲ၊ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေစခ်င္တာ မွန္သမွ် ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပါ့ ဒါလင္ရဲ႕ "
ဆာရာ သက္ျပင္းခ်သည္။ ေျပာဖုိ႔အကြက္ေတာ့ဆုိက္ၿပီး ခရစၥမတ္အထိ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။
" ဆာရာေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္ တယ္ ေမာင္ "
ဆာရာ့အသံက တုိးတုိးကေလးထြက္လာသည္။ ေအာ္လီ့ရင္ထဲ အလံုးႀကီးက်သြားသည္။ အင္း ….. ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕။ သူ႔မွာ ခ်စ္သူရွိေနတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။
" ဟာ ….. သိပ္ေကာင္းတာေပါ့၊ နယူးေယာက္ ျပည္နယ္တကၠသုိလ္မွာတက္ေပါ့၊ အခ်ိန္ပုိင္းတက္ၿပီး ဒါလင္ ႀကိဳးစား ရင္ မဟာ၀ိဇၨာေတာင္ရႏုိင္ေသးတယ္ "
ေအာ္လီဗာေျပာ ပံုေၾကာင့္ ဆာရာ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ အနီးအနားကေက်ာင္းကုိတက္ရမည္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ပုိင္းတဲ့။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေနမွ မဟာ၀ိဇၨာရမွာလဲ။ ဆယ္ႏွစ္လား၊ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လား။ ရသစာေပ သင္တန္း မွာ တက္ေနသည့္ အဘြားအုိေတြလုိ ျဖစ္ေနေတာ့မွာေပါ့၊ သင္တန္းလည္းၿပီးေရာ လက္တုန္ေျခတုန္ႏွင့္ ဘာမွ မေရးႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။
" ဆာရာ လုပ္ခ်င္တာ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘူးေမာင္ "
ဆာရာ့အသံ သည္ ပုိ၍ ခုိင္မာလာသည္။ ပုိ၍ ျပတ္သားလာသည္။ ေအာ္လီဗာသည္ ရုတ္ျခည္းရန္သူျဖစ္ သြားေလၿပီး မိမိဆႏၵမွန္သမွ် ကုိ ပိတ္ပင္တားဆီးေနသည့္ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားေလၿပီ။
" ဒါလင္ က ဘယ္လုိလုပ္ခ်င္လုိ႔တံုး "
ေအာ္လီဗာ စိတ္ရႈပ္သြားသည္။ ဆာရာ မ်က္စိကုိ ခဏပိတ္လုိက္ၿပီးမွ ခပ္ျဖည္းျဖည္းျပန္ဖြင့္သည္။
" ဟားဗတ္တကၠသုိလ္မွာ မဟာ၀ိဇၨာယူဖုိ႔ ဆာရာ စီစဥ္ၿပီးၿပီ၊ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္လဲရၿပီးၿပီေမာင္ "
ႏွစ္ေယာက္သား အၾကာႀကီးတိတ္သြားသည္။ ေအာ္လီဗာက ဇနီးလုပ္သူကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေန သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာမွနားမလည္ပါ။ ဆယ့္စုႏွစ္ႏွစ္ခုနီးပါး အတူအိပ္ခဲ့သည့္ မိန္းမ သည္ ယခု မိမိ ေရွ႕တြင္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနပါၿပီေကာ။
" အဲဒါဘာအဓိပၸာယ္လဲ၊ ဘယ္တုန္းကေက်ာင္း၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လုိက္တာလဲ "
" ၾသဂုတ္လ ကုန္ပုိင္းေလာက္က ေလွ်ာက္လုိက္တာ "
ဆာရာ ခပ္ေအးေအးျပန္ေျပာသည္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးလဆင္ ေနာက္မဆုတ္တမ္းလုပ္တတ္သည့္ ငယ္ငယ္က ဆာရာ ၏ ပံုစံကုိ ျပန္ျမင္ရ၏။
" ေကာင္းပါတယ္၊ ခုလုိထုတ္ေျပာတာလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ၀င္ခြင့္ရၿပီဆုိေတာ့ ဘယ္လုိစီစဥ္မယ္ဆုိတာ စိတ္ကူးထားတာ ရွိလား "
" ေလွ်ာက္တုန္းကေတာ့ ဘာရယ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ဘင္ဂ်မင္က ဟားဗတ္ေလွ်ာက္မယ္ဆုိလုိ႔ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ေလွ်ာက္လုိက္တာေလ၊ ရမယ္လဲမထင္မိဘူး "
" အင္း ….. အေမနဲ႔သား စည္းလံုးပါေပတယ္၊ ကဲ ….. ခာ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ "
ေအာ္လီံရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူေနၿပီ။ အိမ္မွာဆုိလည္း အေကာင္းသား။ အခန္းထဲတြင္ လမ္းထေလွ်ာက္ ေနလုိ ႔ရသည္။ ခုေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္ေထာင့္မွာ ပိတ္မိေနသလုိ ျဖစ္ေန၏။
" ဒါလင္ ခုေျပာေနတာေတြက အေလးအနက္ေျပာေနတာလားဟင္ "
ဆာရာ သူႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္းဆုိင္လုိက္သည္။ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေခါင္းညိတ္ၿပီး …..
" ဟုတ္တယ္ေအာ္လီ "
" ကင္းဘရစ္ကုိ ျပန္သြားမွာေပါ့ ….. ဟုတ္လား "
မိမိခုနစ္ႏွစ္ေနခဲ့သည့္ေက်ာင္း၊ ဆာရာကေလးႏွစ္၊ သည္ကာလမ်ားသည္ ဟုိအေ၀းႀကီးတြင္ က်န္ခဲ့ၿပီ ဟု ေအာ္လီခံစားရသည္။ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ သည္ေက်ာင္းႏွင့္ ျပန္ ပတ္သက္ ယွက္ႏြယ္ေတာ့မည္ မဟုတ္။
" စဥ္းစားေနတုန္းပါပဲ "
စင္စစ္ ဆာရာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ အမွန္အတုိင္း မေျပာရက္ပါ။ ရက္စက္လြန္းရာက်မည္ေလ။
" ေျပာပါဦး၊ ေမာင္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ အလုပ္ထြက္ၿပီး လုိက္ခဲ့ရမွာလား "
" ဆာရာ မသိေသးပါဘူးေမာင္ရယ္၊ ဘာမွ အေသးစိတ္ မစဥ္းစားရေသးပါဘူး၊ ေမာင့္ဘက္က ဘာမွလုပ္ ဖုိ႔ မလုိပါဘူး၊ ဒီကိစၥက ဆာရာတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲ "
" ေၾသာ္ …. ေၾသာ္ ….. က်န္တဲ့မိသားစုအတြက္က်ေတာ့ေကာ မင္းက ေက်ာင္းသူဘ၀ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့ တုိ႔သားအဖေတြ ဘာလုပ္က်န္ရစ္ရမွာတံုး၊ မယ္လီဆာနဲ႔ ဆမ္ကုိ မင္းထည့္ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား "
သူ စိတ္ဆုိးစျပဳလာၿပီ။ စားပဲြထုိးတစ္ေယာက္ကုိ စိတ္မရွည္သည့္ အမူအရာျဖင့္ ပုိက္ဆံယူဖုိ႔ လွမ္းၿပီး အခ်က္ျပ လုိက္သည္။
သည္မိန္းမ ရူးေနၿပီထင္ပါရဲ႕။ တကယ္ရူးသြားၿပီလားမသိ။ ခ်စ္သူေတြ႕ေနတာကမွ အဓိပၸာယ္ ရွိဦးမည္။ ေအာ္လီဗာအတြက္ ခံသာဦးမည္။ ရွင္းလုိ႔ လြယ္ဦးမည္။ ထုိတဒဂၤတြင္ ေအာ္လီဗာ အေတြးေတြ ေယာက္ ယက္ခက္ေန၏။
" စဥ္းစားစရာေတြအားလံုး ဆာရာမေမ့ပါဘူး ေမာင္ရယ္၊ ဒါေၾကာင့္ စဥ္းစားဖုိ႔လုိတာေတြကုိ စဥ္းစားေန တာေပါ့"
" မင္းအတြက္လုိတာက ကၽြမ္းက်င္တဲ့စိတ္ေရာဂါ ဆရာ၀န္ပဲဆာရာ၊ မင္းဟာ ဦးေႏွာက္ပ်က္ေနတဲ့ အိမ္ရွင္ မ တစ္ေယာက္ပဲ "
သူ ၀ုန္းခနဲထရပ္သည္။ ဆာရာက သူ႔ကုိ စူးစူး၀ါး၀ါး စုိက္ၾကည့္ေန၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဖိႏွိပ္ ခံထားရ သည့္ မ်ိဳသိပ္စိတ္ေတြ ရင္ထဲတြင္ ပြက္ပြက္ဆူလာသည္။
ဆာရာ မတ္တတ္ထရပ္သည္။ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းတည့္ထည့္ ထုိင္လုိက္သည္။ စားပဲြထုိးက ခပ္လွမ္းလွမ္း မွ ယဥ္ေက်းစြာ ရပ္ေစာင့္ေန၏။ အနီးအနားမွ စားသံုးသူေတြကလည္း ၾကားဟန္ျပဳၿပီး နားစြင့္ေနၾကၿပီ။
" ရွင္ ကၽြန္မကုိ နားမလည္ပါဘူး၊ ငယ္ဘ၀က အိပ္မက္ခဲ့သမွ် ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ဘာတစ္ခု မွ ျဖစ္မလာဘဲ အားလံုးအေလွ်ာ့ေပး၊ အရံႈးေပးရတဲ့ဘ၀မ်ိဳးကုိ ရွင္ ဘယ္ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္မလဲ၊ ရွင့္မွာက ရာထူး ရွိတယ္၊ အဆင့္အတန္းရွိတယ္၊ မိသားစုရွိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သတင္းစာယူေပးမယ့္၊ ဖိနပ္တုိက္ေပး မယ့္ မိန္းမ ရွိတယ္၊ ေခြးတစ္ေကာင္လုိ ရွင့္ကုိ သစၥာရွိတဲ့ မိန္းမေလ …..
" ရွင္ ကၽြန္မဘက္ကုိ ၀င္ၾကည့္ဖူးသလား၊ ကၽြန္္မမွာ ဘာရွိသလဲ၊ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တာေတြ ဘာ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရ သလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ ျဖစ္လာမွာလဲ၊ ရွင္ေသမွ၊ ကေလးေတြ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်မွ ျဖစ္လာမွာလား၊ အဲဒီ အခါ ကၽြန္မ အသက္က ကုိးဆယ္၊ ဒီမယ္ ….. ေအာ္လီဗာ၀တ္ဆင္ ….. ကၽြန္မ အဲဒီေလာက္မေစာင့္ႏုိင္ဘူး၊ ခု လုိခ်င္တယ္၊ ဒီထက္ မအုိခင္ ရခ်င္တယ္၊ ရယူၿပီး အရြယ္ရွိတုန္းမွာ ခံစား ခ်င္တယ္၊ ေစ်း၀ယ္ထြက္သြား ရာက အိမ္မျပန္တတ္တဲ့အရြယ္အထိ ကၽြန္မ ေစာင့္မေနႏုိင္ဘူး "
နံေဘးစားပဲြမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ထၿပီး လက္ခုပ္တီး ၾသဘာေပးခ်င္ေန၏။ သူက ကေလး ေလးေယာက္ အေမ။ ေဆးေက်ာင္းတက္ၿပီး ဆရာ၀န္ဘဲြ႕ယူဖုိ႔ လက္ေလွ်ာ့ကာ အိမ္ေထာင့္ တာ၀န္ ထမ္းေန ရသူ။
ေအာ္လီဗာက စားေသာက္ဆုိင္အျပင္ဘက္သုိ႔ ထြက္သါားသည္။ ဆာရာက ကုတ္အက်ႌႏွင့္ လက္ေပြ႕အိတ္ ကုိ ေကာက္ကုိင္ကာ ေနာက္မွလုိက္သြားသည္။ ကားနားေရာက္လုိ႔ ေအာ္လီဗာက စကား ဆက္ေတာ့ သူ႔ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနသည္။
မိမိတည္ေဆာက္ ခဲ့သည့္ ဘံုဗိမာန္ႀကီး တစ္ခုလံုး တစ္စစီျဖစ္ေအာင္ ၿပိဳက်ပ်က္စီးေတာ့မည့္အျဖစ္ကုိ သည္ မိန္းကေလး မသိပါလား။ မသိသာ ဆုိးရြားလွပါတကား။ မိမိ၏ အခ်စ္ကုိလည္း တန္ဖုိးထားေဖာ္ မရေတာ့ ပါ လား။ သူ႔ကုိ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ေစခဲ့ျခင္းမွာ သူ႔ကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔၊ အကာအကြယ္ေပးခ်င္ လြန္းလုိ႔၊ ျမတ္ႏုိးလြန္း လုိ႔ဆုိတာကုိ သူ မသိေလေရာ့သလား။
စင္စစ္ ဒါေတြ အတြက္ ေအာ္လီဗာ့ ကုိ ဆာရာ မုန္းစိတ္၀င္မိျခင္းျဖစ္သည္။
" တုိ႔ကုိ မင္းထားၿပီး သြားေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာလား ဆာရာ၊ တစ္ခါတည္း အၿပီး ထြက္ သြားေတာ့မွာလား၊ မင္းဒါကုိ သိေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ "
" စာက မေန႔ကမွ ရတာပါ၊ ဘယ္သူက အၿပီးထြက္သြားမယ္ ေျပာလုိ႔လဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ အမ်ားႀကီး ပဲ၊ ျပန္လာမွာေပါ့ "
အေျခအေန ကုိ ဆာရာက ျပန္ထိန္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။
" ဟင္ …. က်ဳပ္တုိ႔က ဘယ္လုိေနခဲ့ရမွာတံုး၊ မယ္လီဆာနဲ႔ ဆမ္ အတြက္ကေကာ "
" သူတုိ႔အတြက္ အက္နက္ရွိသားပဲ "
ႏွစ္ေယာက္သား ကားထဲမ၀င္ေသးဘဲ ႏွင္းေတာထဲရပ္ၿပီးေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ စင္စစ္ ဆာရာ သည္ေလာက္ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မေျပာလုိပါ။ အေသးစိတ္ မစဥ္းစားရေသးဘူးေလ။
" ကုိယ့္အတြက္ က်ေတာ့ေကာ အက္နက္ရွိသားပဲလုိ႔ ေျပာမလား "
ဆာရာၿပံဳးသည္။ ေဒါသျဖစ္ေနတုန္းမွာပင္ ေအာ္လီသည္ ရုိးသားေျဖာင့္မွန္ေနဆဲ၊ ရယ္စရာေကာင္းေန ဆဲ ျဖစ္သည္။
" ကဲပါ ေအာ္လီရယ္၊ စိတ္ေအးေအးထားၾကရေအာင္ပါ၊ ျဖည္းျဖည္းစဥ္းစားၾကေသးတာေပါ့ "
" မလုိဘူး၊ မလုိဘူး၊ ဘာမွ စဥ္းစားစရာမလုိဘူး၊ မင္းဟာ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမတစ္ေယာက္၊ ကေလး သံုး ေယာက္အေမ၊ မုိင္ႏွစ္ရာေက်ာ္ေ၀းတဲ့ ေက်ာင္းကုိ သြားျပန္တက္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး၊ အဲ ….. တစ္ခုပဲ ရွိ တယ္၊ ဇြတ္သြားမယ္ဆုိရင္ တုိ႔ကုိမင္း အၿပီးထားခဲ့တာပဲ၊ ရွင္းရွင္းကေလးရယ္"
" ဆာရာ က တကယ္ေက်ာင္းျပန္တက္ဖုိ႔ လုိတယ္ဆုိရင္ေကာ "
" မင္းဟာ သိပ္တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ မိန္းမပဲ "
ကားတံခါး ဆဲြဖြင့္ၿပီး ၀င္သည္။ ဆာရာ ကားထဲ၀င္ထုိင္သည္ႏွင့္ ေမးခြန္းအသစ္ထုတ္ေတာ့၏။
" ေနပါဦး၊ ဟားဗတ္ ရဲ႕ စရိတ္ကုိေကာ တြက္ၿပီးၿပီလား မင္းတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ ကုိယ္တတ္ ႏုိင္မယ္ေကာ ထင္ေနသလား "
ဒါကုိေတာ့ ဆာရာ စဥ္းစားၿပီးသားျဖစ္ပါ၏။
" ဆာရာ့ မွာ အဘြားထားခဲ့တဲ့ ပုိက္ဆံေတြရွိေသးတယ္ေလ၊ ဒီအိမ္အမုိး မုိးတုန္းက နည္းနည္းထုတ္ သံုးတာ ကလဲြၿပီး ဆာရာ ထိမွမထိတာဘဲ "
" ကုိယ္က အဲဒီပုိက္ဆံေတြက ကေလးေတြအတြက္ မင္းရည္စူးထားတယ္ ထင္ေနတာ "
" သူတုိ႔ အေမဟာ ဘ၀ကုိ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ ေနသြားတာမ်ိဳးကုိ သူတုိ႔ပုိၿပီး လုိလာမွာပါ၊ ဆုိပါေတာ့ ….. ဆာရာ စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာဖုိ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ လူရုိေသရွင္ရုိေသ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ အလုပ္ တစ္ခု ရဖုိ႔ လုိတာမ်ိဳးေပါ့ "
" အင္း …. စိတ္ကူးယဥ္လုိ႔ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းကေလးေတြဟာ စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္ ထက္ အေမတစ္ေယာက္ကုိပဲ လုိခ်င္ၾကမွာပါ "
သူ ၾကည့္ရသည္ မွာ စိတ္ကုိ ခ်ဳပ္တည္းထားပံုရသည္။ အိမ္ကုိ ျဖတ္လမ္းက ေမာင္းျပန္လာခဲ့၏။ အိမ္ေရွ႕ တြင္ ထုိးရပ္ လုိက္ၿပီး …..
" မင္းဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီေပါ့ ဟုတ္လား၊ မျဖစ္မေန လုပ္ေတာ့မယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား "
သူ႔အသံ မွာ ဆုိ႔နစ္နစ္ျဖစ္ေန၏။ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလ်က္။ ဆာရာ့ရင္ထဲတြင္ နင့္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ရည္လည္လာ၏။ အျဖဴေရာင္ ဆီးႏွင္းေတြကုိ ေငးၾကည့္ေနရာမွ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ လုိက္ၿပီး …..
" ဟုတ္တယ္ ေမာင္၊ ဆာရာ လုပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္၊ ေမာင္ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သိပ္ၾကာမွာမွ မဟုတ္ဘဲ ေမာင္ရယ္၊ ဆာရာ ကတိေပးပါတယ္၊ ႀကိဳးစားပါ့မယ္၊ အျမန္ ဆံုးၿပီးေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္ေနာ္ ….. ေမာင္ "
သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိေနၾကပါသည္။ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္မွ မဟာ၀ိဇၨာဘဲြ႕သည္ လြယ္လြယ္ ႏွင့္ ရသည့္ ဘဲြ႕မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ႏွစ္ႏွစ္လံုးလံုး အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားမွ ရႏုိင္သည့္ ဘဲြ႕မ်ိဳးျဖစ္ပါ၏။
" မင္း ခဲြႏုိင္တယ္ေနာ္ "
" မင္းေမာင္ နဲ႔ ခဲြႏုိင္တယ္ေနာ္ " ဟုေျပာမည္ျပဳၿပီးမွ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ရာ က်သြားမည္စုိး၍ ျပင္ေျပာ လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
" ဆာရာ့ ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါေမာင္၊ ဆာရာ မလုပ္မျဖစ္လုိ႔ပါ။ ေမာင့္ကုိ ေျပာဖုိ႔လဲ မရည္ရြယ္ေသးပါဘူး၊ ခရစၥ မတ္ၿပီး မွ ေျပာမလုိ႔ "
ေနာက္ ကားတစ္စီး ၀င္လာသည္။ ကားမီးေရာင္တြင္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚသုိ႔ မ်က္ရည္ဥေတြ စီးက်ေနသည္ ကုိ ျမင္လုိက္၏။ ဆာရာ သူ႔ကုိ တအား ေပြ႕ဖက္ထားလုိက္ခ်င္ပါသည္။
" ဘာထူးမွာလဲကြာ "
ခပ္ညည္းညည္းေျပာရင္း ေနာက္ဘက္သုိ႔ သူ လွည့္ၾကည့္သည္။ ဘင္ဂ်မင္ႏွင့္ မယ္လီဆာတုိ႔ ကားေပၚမွ ဆင္းလာၾက သည္။ ၿပီးေတာ့ ဇနီးသည္ကုိ တစ္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္သည္။ မၾကာခင္ ဆံုးရေတာ့မည့္ ဇနီး။ မိသားစု ကုိ ထားခဲ့ၿပီး တကၠသုိလ္ ျပန္တက္မည့္ ဇနီး။ သူ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘယ္လုိ ကတိေတြ ေပးေပး ျပန္ လာခ်င္မွ လာေတာ့မည္၊ ဘယ္လုိမွ မူလအတုိင္း ျပန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။
" ကေလးေတြ ကုိ ဘယ္လုိေျပာမလဲ "
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ က အေဖႏွင့္အေမ ကားေပၚမွ အဆင္းကုိ ေစာင့္ေနၾက၏။ သူတုိ႔ကုိလွမ္းၾကည့္ၿပီး ဆာရာ့ ရင္ထဲတြင္ အလံုးႀကီးတစ္ခု မ်ိဳထားရသလုိ တစ္တစ္ဆုိ႔ဆုိ႔ႀကီး ျဖစ္လာသည္။
" ဘယ္လုိ ေျပာရမွန္း မသိေသးဘူး၊ သူတုိ႔ ခရစၥမတ္မွာ ေပ်ာ္ပါေစဦး ေမာင္ရယ္"
ေအာ္လီဗာ ေခါင္းညိတ္သည္။ ကေလးေတြမျမင္ေအာင္ မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး ကားတံခါးဖြင့္သည္။
" ဟဲလုိ …. ေဖေဖ၊ ညစာစားလုိ႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား "
ဘင္ဂ်မင္ က လွမ္းေမးသည္။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ေနပံုရ၏။ ေရႊေရာင္ဆံပင္မ်ားႏွင့္ လွပသည့္ သလံုးသားမ်ား ပုိင္ရွင္ မယ္လီဆာကလည္း ၿပံဳးလ်က္။ ၀တ္စံုအျပည့္ အစမ္းေလ့က်င့္ပဲြမွ အျပန္ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွ မိတ္ကပ္ေတြ မဖ်က္ရေသး။ သူကေလးကလည္း ေပ်ာ္ေနပံု။
ဆာရာ က သားႏွင့္သမီးကုိၾကည့္ၿပီး တအားၿပံဳးလုိက္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ ၀င္ေျဖသည္။
" သိပ္ေကာင္းတာပဲ သားရယ္၊ ေနရာကေလးက အပ်ံစားပဲ သိလား "
ေအာ္လီဗာ က ဆာရာ့ကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဘယ္လုိမ်ား သည္မ်က္နွာေပးမ်ိဳး သူ လုပ္ယူတတ္ပါလိမ့္။ သား ႏွင့္သမီးကုိ သူမုိ႔ သည္မ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိ မသိခဲ့သည့္ ဆာရာ၏ အရည္ အခ်င္းမ်ားျဖစ္မည္။ ဆာရာသည္ သည္လုိ မိန္းကေလးျဖစ္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့ပါ။
အိမ္ထဲသုိ႔ လွမ္း၀င္ခဲ့သည္။ ကေလးေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အေပၚထပ္သုိ႔ ျဖည္းေဆးစြာ တက္လာခဲ့၏။ စိတ္ထဲတြင္ ခ်က္ခ်င္း အုိက်သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ အလြန္အမင္း ပင္ပန္းသြားသည္။
အိပ္ခန္းတံခါး ကုိ ျဖည္းျဖည္းကေလးပိတ္ရင္း ေအာ္လီဗာ သူ႔ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ဆာရာက မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္ လာရပ္ၿပီး …..
" ဆာရာ့ တကယ့္ကုိ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ေမာင္ရယ္၊ တကယ္ပါ "
" ကုိယ္လဲ အတူတူပါပဲ "
ယခုတုိင္ စိတ္ထဲတြင္ မယံုခ်င္ေသး။ သူ စိတ္ေျပာင္းလာႏုိင္ေသးသည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ။ အရြယ္ပုိင္း ေျပာင္းလဲျခင္းေၾကာင့္လား၊ ဒါမွမဟ္ုတ္ ဦးေႏွာက္ေရာဂါ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးလား၊ စိတ္က်ေရာဂါေၾကာင့္ ရူးသြားျခင္း မ်ားလား။ ဒါဆုိ ဆာရာ့စိတ္အေနသည္ အစကတည္းက မွန္ခဲ့ရဲ႕လား။
အုိ ….. ဘာေတြ ျဖစ္ေနေန သူဟာ မိမိဇနီးပဲ၊ မိမိခ်စ္သူပဲ၊ ေမာင့္ကုိ ခဲြမသြားပါနဲ႔လား ဆာရာရယ္။ မင္းေျပာ ခဲ့တာေတြကုိ ျပန္ရုပ္သိမ္းလုိက္ပါလား ….. ဟင္။ ဆာရာ မ်ားပါတယ္ ေမာင္ရယ္ ….. ကေလးေတြနဲ႔ သာ မဟ္ုတ္ဘူး ေမာင္နဲ႔လဲ မခဲြႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ ျပန္ျပင္ေျပာပါလား အခ်စ္ရယ္။
သုိ႔ေသာ္ ေအာ္လီဗာ သိလုိက္ပါၿပီ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တြင္ ရပ္ေနသည့္ ဆာရာ၏ တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္လံုး မ်ားက သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ တစ္လက္မမွ် ေလွ်ာ့ေပးမည္မဟုတ္ေၾကာင္း စကားေျပာေနၾကၿပီ မဟုတ္လား။
ဒါဆုိ သူသြားေတာ့မည္ေပါ့။ ဟားဗတ္ တကၠသုိလ္ဆီကုိ ေျခဦးလွည့္ၿပီး မိမိႏွင့္ ရင္ေသြးကေလးေတြကုိ ထားခဲ့ေတာ့ မည္ေပါ့။
ထုိအသိက ေအာ္လီဗာ့ ႏွလံုးသားကုိ ဓားႏွင့္ လွီးခ်လုိက္သလုိ စူးစူးရွရွ ခံစားရ၏။ တစ္ဖန္ သူမပါဘဲ မိမိ ဘ၀ကုိ ဘယ္လုိ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာပါလိမ့္ဟူသည့္ အေတြး ၀င္လာျပန္သည္။ ထုိအခါ သြင္သြင္ရူးသြား မတတ္ ျဖစ္ရျပန္သည္။ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငုိခ်ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ နံေဘးတြင္ ယွဥ္အိပ္ေနသည့္ ဆာရာ့ ကုိယ္ေငြ႕ ကုိ ခံစားေနရသည္။ ထုိညကား ေအာ္လီဗာ့အတြက္ ငရဲညျဖစ္ပါ၏။
စိတ္ထဲတြင္ သူမရွိေတာ့ၿပီ။ သူထြက္သြားႏွင့္ၿပီဟုလည္း ခံစားရ၏။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ အခ်စ္ဆံုး ကုိ ေထြးပုိက္ထားလုိစိတ္ျဖင့္ ဘယ္တုန္းကမွႏွင့္မတူေအာင္ ရမၼက္ဆႏၵမ်ား တရွိန္ရွိန္တက္လ်က္ရွိ၏။ ရင္ခုန္ ဖြယ္၊ လြမ္းေမာဖြယ္အတိတ္ ကုိ တရိႈက္မက္မက္ တမ္းတလ်က္ရွိ၏။
သုိ႔ေသာ္ ခံုတင္တစ္ဖက္ သုိ႔ ကုိယ္ေစာင္းျပန္ၿပီး အသာေရႊ႕လုိက္သည္။ အသားခ်င္းပင္ မထိေတာ့။
ဤသုိ႔ျဖင့္ အသံမထြက္ဘဲ က်ိတ္ငုိေနသည္ကုိ ဆာရာ မျမင္ႏုိင္ေတာ့။ တိတ္တခုိး ရိႈက္သံကုိလည္း သူမ ၾကားႏုိင္ေတာ့ေပ။
အခန္း (၃)
ခရစၥမတ္ပဲြေတာ္ရက္မတုိင္မီ ကာလမ်ားသည္ တရိပ္ရိပ္ကုန္လြန္ေန၏။ ေအာ္လီဗာတစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ ခ်င္စိတ္ တစ္ေန႔တျခား ကုန္ခန္းလာသည္။ ဇနီးလုပ္သူကုိ မုန္းလည္းမုန္း၏။ ခ်စ္လည္းခ်စ္သည္။ သည္စိတ္ႏွစ္ခု ေရာေထြးေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခ်စ္သည့္စိတ္က ဘယ္တုန္းကမွႏွင့္ မတူေအာင္ ခြန္အား ေကာင္းေန၏။
ဆာရာစိတ္ေျပာင္းလာေအာင္ ဘယ္နည္းဘယ္ပံု လုပ္ရပါ့မလဲဟူသည္ နည္းလမ္းကုိ အၿမဲစဥ္းစားလ်က္ ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က က်ၿပီးသားျဖစ္ေနပါၿပီ။
ကေလးေတြ အိမ္ျပန္သြားၾကၿပီဆိုလွ်င္ သည္ကိစၥကုိ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ညစဥ္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အထိ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာ၏ ရက္စက္စြာ ေခါင္းမာမႈကုိသာ ေအာ္လီဗာေတြ႕ရ၏။ ဆာရာ့ ဘက္ ကမူ ဘ၀တုိက္ပဲြတစ္ခု စတင္ျခင္းပင္။
ဘယ္သူဖ်က္ဖ်က္ မပ်က္ႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း ဆာရာက အခုိင္အမာေျပာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေမာင့္ကုိ ခ်စ္ၿမဲ ခ်စ္လ်က္ေနမည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ ေသာၾကာေန႔ ညေနတုိင္း အိမ္ျပန္လာႏုိင္သည့္ အေၾကာင္းကုိလည္း တဖြဖြ ေျပာေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ အပတ္စဥ္ ျပန္လာေရးကိစၥမွာ ဆာရာ သူ႔ကုိယ္သူ လွည့္စားေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေယာက္ စလံုး သိေနၾကသည္။
စာေတြ က်က္ရမည္၊ စာေမးပဲြအတြက္ ျပင္ဆင္ရမည္။ အိမ္ျပန္လာၿပီး စာအုပ္ပံု ထဲက ေခါင္းမေဖာ္ဘဲ ေနျပန္ လွ်င္လည္း မိမိႏွင့္ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္ရံုသာ ရိွမည္ဟု ေအာ္လီဗာေတြးမိသည္။
ေက်ာင္းတက္ရၿပီဆုိကတည္းက သူ႔ဘ၀သည္ ေျပာင္းလဲၿပီးသားျဖစ္သြားၿပီ။ ဘယ္လုိမွ မေျပာင္းခ်င္၍ မရ။ မေျပာင္းလဲ၍မရ။ တျခား တစ္ေက်ာင္းေက်ာင္းကုိ တက္ဖုိ႔ ေအာ္လီဗာ ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ ကုိလံဘီယာ တကၠသုိလ္ ဆုိလွ်င္ ဟားဗတ္ထက္ ပုိ၍အဆင္ေျပႏုိင္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးသည္။
သုိ႔ေသာ္ ဆာရာက ကင္းဘရစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ဟားဗတ္မွလဲြ၍ ဘယ္တကၠသုိလ္မွ မတက္ခ်င္။ နာရီ ကုိ ေနာက္ျပန္လွည့္သလုိ သူ႔ငယ္ဘ၀ကုိမ်ား ျပန္ယူေနျခင္းလားဟူ၍လည္း ရံခါ တြင္ ေအာ္လီဗာေတြး မိ၏။
ကေလးေတြ ကေတာ့ အေမ့စီမံခ်က္ကုိ လံုးလံုးမသိေသး။ အႀကီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္တြင္ တစ္စံုတစ္ရာ တင္းမာမႈရွိေနသည္ကုိ သိသလုိလုိရွိၾက၏။ မယ္လီဆာက အေဖႏ်င့္အေမ ရန္ျဖစ္လုိ႔လား ဟု ဆာရာ့ ကုိ မၾကာခဏ ေမးေနၿပီ။ ဆာရာက ဘာမွမျဖစ္ဟန္ႏွင့္ ရယ္ပစ္သည္။
ေပ်ာ္စရာ ခရစၥမတ္ကုိ ဆာရာ မပ်က္ေစခ်င္ပါ။ ထုတ္ေျပာလုိက္လ်င္ သူတုိ႔အားလံုး အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ကုန္မည္ကုိ ဆာရာသိပါသည္။ ေအာ္လီဗာႏွင့္ သေဘာတူထားသည့္အတုိင္း ပဲြေတာ္ၿပီး မွ ေျပာေတာ့ မည္။ ေအာ္လီဗာက စိတ္ေျပာင္းလာႏုိင္ေသးရဲ႕ဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ သေဘာတူ ထားျခင္းျဖစ္၏။
မိမိအေနျဖင့္မူ သည္ေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမ ျပည့္စံုသည့္ ဘ၀မွေနၿပီး ဘယ္ဘ၀မ်ိဳးကုိမွ မတမ္းတပါ။ ကေလးေတြႏွင့္ ခဲြသြားႏုိင္သည့္ သတၱိမ်ိဳးကုိလည္းေအာ္လီဗာ နားမလည္ႏုိင္ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း နား လည္ႏုိင္မည္ မထင္ပါ။
မယ္လီဆာကလည္း ျပဇာတ္ကုိ တစ္အိမ္သားလံုးသြားၾကည့္ၾကသည္။ အိမ္တြင္ ခရစၥမတ္ သစ္ပင္ ျပင္ဆင္ ရာတြင္လည္း ရယ္စရာေတြလုပ္လုိက္၊ ခရစၥမတ္သီခ်င္းေတြ ဆုိလုိက္ႏွင့္ေပ်ာ္ပါးပါးပင္။
ေအာ္လီဗာႏွင့္ ဘင္ဂ်မင္က မီးႀကိဳးေတြ သြယ္ဟယ္တန္းဟယ္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ မယ္လီဆာႏွင့္ ဆာရာတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ေတြ ေဖာက္ေပးေန၏။ ဆမ္က ေဖာက္ လုိ႔ မႏုိင္ႏုိင္ေအာင္ အနားမွ ထုိင္၀ါးေန၏။
သည္ျမင္ကြင္း ကုိၾကည့္ၿပီး ေအာ္လီဗာ့ရင္ထဲတြင္ အသည္းေတြ တစ္စစီေႂကြလုမတတ္ ျဖစ္ေနသည္။ မျဖစ္သင့္ ပါ။ ဆာရာမလုပ္သင့္ပါ။ သည္ကေလးေတြကုိ မိမိတစ္ေယာက္တည္း မည္သုိ႔ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ ပါမည္ လဲ။ အက္နက္က မည္မွ်ပင္ ခ်စ္ပါသည္ဆုိေသာ္ူလည္း သူသည္ အိမ္ေဖာ္မွ်သာပဲ မဟုတ္လား။ မိမိက နယူးေယာက္တြင္ တစ္ေနကုန္ အလုပ္လုပ္ေနရသူ။
အေမ က ဟားဗတ္ တကၠသုိလ္တြင္ တက္ေနစဥ္ ဘင္ဂ်မင္ႏွင့္ မယ္လီဆာတုိ႔ အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာ ပ်က္စီးၾကၿပီး ဆမ္ကေလးလည္း လူဆုိးကေလးျဖစ္သြားမည့္ အေရးကုိ ေအာ္လီဗာ ေတြးၿပီး ရင္ေလးေနမိ၏။
ခရစၥမတ္ အဖိတ္ေန႔ညျဖစ္၏။ စာၾကည့္ခန္းထဲမွ တဟိန္းဟိန္းေတာက္ေနသည့္ မီးလင္းဖုိႀကီးေရွ႕တြင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ေနၾကသည္။
ဇနီးလုပ္သူ ကုိ အေလးအနက္ၾကည့္ၿပီး ျပန္စဥ္းစားဖုိ႔ ေအာ္လီဗာ ေတာင္းပန္ျပန္သည္။ ဆာရာ စိတ္ေျပာင္း လာမည္ဆုိလွ်င္ ဘယ္နည္းႏွင့္ ေတာင္းပန္ရ ေတာင္းပန္ရ ေတာင္းပန္ဖုိ႔ ေအာ္လီဗာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။
" ကေလးေတြကုိ မင္း ရက္စက္ေတာ့မွာလား ဆာရာ "
ႏွစ္ပတ္ အတြင္း ေအာ္လီဗာ၏ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ ဆယ္ူေပါင္က်သြားသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ကိ်တ္ၿပီး ျဖစ္ေန သည့္ ျပႆနာသည္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အသက္မရွဴႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေနဘိသုိ႔ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္ဆုတ္ ဖုိ႔ေတာ့ ဆာရာ လံုး၀စိတ္မကူး။
ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ အစီအစဥ္လုပ္ၿပီးေနၿပီး ေဘာ့စတြန္တြင္ေနဖုိ႔ အစီအစဥ္လုပ္ရန္ ႏွစ္ပတ္အတြင္း သြားေတာ့ မည္။ ဇန္န၀ါရီလတြင္ သင္တန္းေတြ စေတာ့မယ္ေလ။
လုပ္စရာက်န္သည္မွာ ခရစၥမတ္ၿပီးသြားလွ်င္ ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ဖုိ႔ႏွင့္ ကေလးေတြကုိ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပ ဖုိ႔သာရွိေတာ့သည္။
" ေအာ္လီ ဒီအေၾကာင္း ထပ္မေျပာဘဲ ေနၾကရေအာင္ပါေနာ္ "
ခုန္ထၿပီး သူ႔ကုိ ဆဲြေမႊ႕ယမ္းပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ဆာရာက မ်က္ႏွာလဲႊပစ္လုိက္သည္။ မိမိေၾကာင့္ သူ ခံစား ေနရ သည့္ ေ၀ဒနာကုိ မၾကည့္ရက္ပါ။
ကေလးေတြက ခရစၥမတ္သစ္ပင္အနီးတြင္ သူတုိ႔ ေျခအိတ္ေတြကုိ တဲြေလာင္းဆဲြထားၿပီးၿပီ။ ညအေတာ္ နက္မွ ဆာရာက လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ယူၿပီးဆင္းလာသည္။ ပစၥည္းေတြကုိ အက္နက္ အကူအညီျဖင့္ တစ္ပတ္ လံုးလံုး ပန္းစကၠဴမ်ားႏွင့္ ထုပ္ပုိးျပင္ဆင္ခဲ့ရသည္။ ဆာရာ စိတ္ထဲတြင္ သည္ ခရစၥမတ္ ကုိ ေနာက္ဆံုး ခရစၥမတ္ဟု ထင္မွတ္ေန၏။ ေအာ္လီဗာက ဆာရာအတြက္ တစ္ပတ္ႀကိဳၿပီး ျမလက္စြပ္ လွလွ ကေလးတစ္ကြင္း ၀ယ္ထားသည္။ ဆာရာ ၀တ္ခ်င္ေနမွန္း သူသိသည္ေလ။ အလြန္ေသေသ သပ္သပ္ ေသြးထားသည့္ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ျမကေလး။
ညပုိင္းကတည္း က ေပးဖုိ႔စိတ္ကူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ဟု မထင္ဘဲ လာဘ္ထုိးသည္ ထင္သြားမွာစုိးသျဖင့္ အသာကေလး ၿငိမ္ေနခဲ့သည္။ သည္မွ် အဖုိးတန္ပစၥည္းကုိ ၀ယ္ခဲ့မိသည့္ အတြက္ လည္း ေနာင္တရေန၏။
ထုိည အိပ္ရာ၀င္ၾကေတာ့ ဆာရာက နာရီႏိႈးစက္ကုိ နံနက္ေျခာက္နာရီ ေပးထားသည္။ ၾကက္ဆင္ အစာသြတ္ ဖုိ႔ ေစာေစာထမွ ျဖစ္မည္ေလ။ အက္နက္ကုိ တျခားဗာဟီရေတြ ခုိင္းသည္။ ၾကက္ဆင္ ကုိေတာ့ မိသားစု အစဥ္အလာအတုိင္း ကုိယ္တုိင္လုပ္ခ်င္သည္။ အင္း ….. ဒါလဲ ေနာက္ဆံုးၾကက္ဆင္ပဲ ထင္ ပါရဲ႕။ မီးပိတ္လုိက္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း စဥ္းစားေန၏။ ေအာ္လီအသက္ရွဴသံကုိ အတုိင္းသား ၾကားေနရ၏။ သူ အိပ္မေပ်ာ္ေသးမွန္း သိေနသည္။ သူ ဘာေတြးေနသည္ကုိ ဆာရာသိပါ၏။
သည္ အတုိင္း စခန္းသြားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ပတ္ရွိၿပီ။ ေဆြးေႏြးလုိက္၊ တုိင္ပင္လုိက္၊ ျငင္းခံုလုိက္၊ ငုိလုိက္ျဖင့္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိဘက္ က လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည္ကုိ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အမွားအယြင္း အလွ်င္း မရွိေၾကာင္း ဆာရာ ယံုၾကည္ေနလ်က္ပင္။
သည္ကိစၥ ျမန္ျမန္ၿပီးေစခ်င္ၿပီး။ ဘ၀သစ္၏ ပထမေျခလွမ္းကုိ စလွမ္းခ်င္ေနၿပီး ေအာ္လီ မည္ေရြ႕မည္မွ် ခံစားေန ရေၾကာင္း သိလ်က္ႏွင့္ပင္ သူတုိ႔ႏွင့္ခဲြသြားလုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။
" ေမာင္ကလဲ ကြယ္၊ ဆာရာ တစ္သက္လံုး ျပန္မလာေတာ့မွာ က်ေနတာပဲ "
အေမွာင္ ထဲတြင္ ဆာရာ့အသံသည္ အလြန္အမင္း ညင္သာေန၏။
" ျပန္မလာေတာ့ဘူး မဟုတ္လား "
သူ႔အသံ ကုိ ဆာရာ မခ်ိတင္ကဲၾကားလုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆုိ႔နင့္အက္ကဲြေနသံ။
" ဆာရာေျပာ ၿပီးၿပီေလ၊ တတ္ႏုိင္သမွ် အပတ္စဥ္ျပန္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္လုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ ရက္ေတြ လဲ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ "
" မင္း ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ျပန္ႏုိင္မွာလဲဆာရာရယ္၊ ဒီဘ၀ကေနဟုိဘ၀ကုိလဲ ယူလုိ႔ရမလားဆာရာ၊ လုပ္ရက္ မယ္ဆုိရင္ လဲ ကုိယ္ေတာ့နားမလည္ဘူး "
သည္စကားလံုးမ်ား သူေျပာခဲ့သည္မွာ အႀကိမ္ တစ္ေထာင္မကေတာ့ပါၿပီ။ မိမိဘက္က ဘာေတြမ်ား ခၽြတ္ယြင္းႏုိင္တာရွိသလဲ၊ ဘာမ်ားမျဖည့္ဆည္းႏုိင္တာ ရွိသလဲ၊ သုိ႔မဟ္ုတ္ သူအလုိမက်တာမ်ား ဘာေတြ လုပ္ခဲ့မိ သလဲ၊ ေအာ္လီဗာ ႏွစ္ပတ္လံုးလံုး ကိ်တ္စဥ္းစားခဲ့သည္။ အေျဖရွာ၍မရခဲ့ပါ။
ဒါဆုိလွ်င္ ဘာေၾကာင့္ သည္မိသားစုကုိ ထားခဲ့ၿပီး သူထြက္သြားရမည္လဲ။ လင္ကုိခ်စ္သည္ဆုိလွ်င္ ဘာ ေၾကာင့္ ပစ္ခဲ့ရမည္လဲ။
" အားလံုးၿပီးသြားတဲ့အခါက်မွ ေမာင္နားလည္လာမွာပါ၊ ဆာရာတည္ေဆာက္ခ်င္တဲ့ဘ၀မ်ိဳးကုိ ပႏၷက္ ခ်ႏုိင္ၿပီဆုိရင္ ေမာင္ ဆာရာ့ကုိ ေလးစားလာမွာပါ၊ အဲဒီေတာ့မွ ဆာရာ ခုလုိ ႀကိဳးစားရျခင္းရဲ႕ တန္ဖုိး ကုိ ေမာင္သိမယ္ေလ "
" ခုလဲမင္းကုိ ကုိယ္ေလးစားေနသားပဲဆာရာ၊ ဘယ္တုန္းကမ်ား ကုိယ့္မိန္းမကုိယ္ မေလး မစား ျပဳမူခဲ့ဖူးလုိ႔ လဲဟင္ "
ေျပာေျပာ ဆုိဆုိ လေရာင္ေရးေရးတြင္ လွခ်င္တုိင္းလွေနသည့္ ဇနီးလုပ္သူ၏ မ်က္ႏွာကုိ ငဲ့ၾကည့္လုိက္သည္။
ပုိ၍ပင္လွေန သည္ထင္၏။ ဆံုးရံႈးရေတာ့မည္ကုိ သိလာေလသူ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း နားလည္ လာ ေလေလ ျဖစ္လာ၏။
" ကေလးေတြကုိ မင္း ဘယ္ေတာ့ေျပာမွာလဲဟင္ "
" မနက္ျဖန္ ေမာင့္အေဖနဲ႔ အေမျပန္သြားၿပီးေတာ့မွ ေျပာမယ္ေလ "
" အင္း ….. ခရစၥမတ္ကုိ အမဂၤလာသတင္းနဲ႔ ပိတ္မယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား "
" ဒီထက္ အခ်ိန္ဆဲြလုိ႔ မေကာင္းေတာ့ဘူးေမာင္၊ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနၿပီဆုိတာ သူတုိ႔ရိပ္မိေနၿပီ၊ သမီးက တစ္ခ်ိန္ လံုး အကဲခတ္ေနတယ္၊ ဘင္ဂ်မင္ကလဲ ဘာမွန္းသာမသိတယ္ ျပႆနာတစ္ခုခုနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရေတာ့မယ္ ဆုိတာ သိေနသလုိပဲ "
" ဘာျပႆနာဆုိတာ သူတုိ႔သိသြားရင္ ဘယ္လုိေနမယ္ထင္သလဲ "
" ေမာင္နဲ႔ဆာရာလုိပဲေနမွာပါ၊ ပထမေတာ့ အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားမွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ဘာေျပာလုိ႔ေျပာရမွန္းမသိဘဲ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ရႈပ္ေထြးသြားမယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ လႈပ္လႈပ္ ရွားရွားျဖစ္သြားမယ္၊ ဒါေပမယ့္ သားႀကီးနဲ႔သမီးက နားလည္မွာပါ၊ အငယ္ေလးအတြက္ပဲ စိတ္ပူတယ္ "
ဆာရာက ခပ္တုိးတုိးေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ၿပီးမွ လင္ေတာ္ေမာင့္ဘက္လွည့္ၿပီး လက္ကုိ အသာဆုပ္လုိက္ သည္။ သားငယ္ေလးအေၾကာင္းဆက္ေျပာေတာ့ ဆာရာ့အသံေတြ တုန္ေနသည္။
" သားငယ္ေလးကုိ ဂ႐ုစုိက္ပါေမာင္၊ သူက အေမထက္ အေဖ့ကုိပုိၿပီး လုိအပ္တာပါ "
" အေမကုိလဲ လုိအပ္တာပါပဲကြာ၊ အေဖနဲ႔က တစ္ေန႔ မွ ႏွစ္နာရီေလာက္ ေတြ႕ ရတာ၊ ေဘာလံုးအေၾကာင္း နဲ႔ အိမ္စာအေၾကာင္းေလာက္ပဲ ေျပာျဖစ္တာ "
" ေနာက္ေတာ့ ေမာင္နဲ႔ပုိၿပီး နီးစပ္လာမွာပါေလ "
" အင္းေပါ့ေလ "
ရင္ကဲြနာက်စရာ အေကာင္းဆံုး က႑ျဖစ္ပါ၏။ ေအာ္လီသည္ မိမိ၏ အိမ္ေထာင္စုကုိ ဘာမွ လုိေလေသးမရွိဘဲ အဘက္ဘက္မွ ျပည့္စံုေနသည့္ အိမ္ေထာင္စုဟု ထင္မွတ္ခဲ့၏။ ငယ္ကကၽြမ္းသည့္ ငယ္ကၽြမ္းေဆြႏွင့္ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့၍ ေနနဲ႔လ ေရႊနဲ႔ျမဟုထင္မွတ္ခဲ့၏။
" ကုိယ္ တုိ႔ ဘ၀မွာ ဘာမွ မေျပလည္စရာအေၾကာင္းမရွိေအာင္ ၿပီးျပည့္စံုေနတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တယ္၊ မင္း ခုလုိ ခံစားေနရလိမ့္မယ္လုိ႔ ကုိယ္မထင္ခဲ့ဘူး၊ ဟုိ ….. ဆုိလုိတာက ကုိယ္၀န္ရွိတဲ့ အခါေလာက္သာ စိတ္ဓာတ္ ေတြက်ၿပီး ေမြးဖါားၿပီးတဲ့အခါတုိင္း ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္ ေအာက္ေမ့တာ"
ခ်စ္သူ လုိသမွ် မျဖည့္ဆည္းႏုိင္ျခင္းအတြက္ ေအာ္လီဗာ့ရင္ထဲတြင္ နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားေနရသည္။
" ေပ်ာ္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္၊ ဆာရာ ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္၊ ေမာင္မေပးႏုိင္တဲ့အရာကုိမွ ဆာရာ လုိခ်င္ေနတဲ့ အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ အဲဒါက ဆာရာကုိယ္တုိင္ လုပ္ယူရမယ့္ကိစၥေလ၊ ဘယ္တုန္းကမွ မရဖူးတဲ့ အရာ ကုိ ဆာရာ့ဘ၀ထဲမွာ ျပန္ရွာယူရမွာ "
ဘ၀သခင္ က မိမိအတြက္ လံုး၀မွီခုိရာ၊ လဲေလ်ာင္းရာ မျဖစ္ႏုိင္သည့္အတြက္လည္း ဆာရာ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိ အျပစ္ရွိသလုိ ခံစားရပါ၏။ စင္စစ္ ေအာ္လီဗာသည္ တစ္ရာတစ္ေယာက္၊ တစ္ေထာင္တစ္ေယာက္ ရွာလွ်င္ ရႏုိင္သည့္ ေယာက္်ားမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။
" ရွာလုိ႔ မေတြ႕ဘူးဆုိရင္ေကာ "
" မေတြ႕ရင္ လက္ေျမွာက္အရံႈးေပးရံုေပါ့ "
သုိ႔ေသာ္ ထုိအရာသည္ လက္လွမ္းတစ္မီတြင္ ရွိေနၿပီဟု ဆာရာယံုၾကည္ေနၿပီ။ ဘ၀ကုိ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ေကြ႕ခ် လုိက္ဖုိ႔သာက်န္သည္ေလ။
" အဲဒီ မင္းေျပာေနတဲ့အရာကုိ ဒီဘ၀ထဲမွာပဲ မရႏုိင္ဘူးလားဟင္၊ လြတ္လပ္မႈေတြ အမ်ားႀကီး ပုိရလာႏုိင္ မယ္ မ်ားရင္ေလ "
ရွင္းသန္႔ၿငိမ့္ေညာင္း လွသည့္ အိပ္ရာႀကီးေပၚတြင္ ဆာရာက သူ႔ဘက္သုိ႔ တုိးကပ္သြားလုိက္၏။ သူက ပခံုး ကုိ သုိင္းဖက္လုိက္သည္။
" ဒီထက္ လြတ္လပ္ရဦးမွာလားေမာင္ရယ္၊ လြတ္လပ္မႈေတြ လုိခ်င္သေလာက္ ရေနသားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလြတ္လပ္မႈေတြ ကုိ ဆာရာ ဘာလုပ္ရမွန္းမွမသိဘဲ "
" ေၾသာ္ ….. ဒါလင္ရယ္ "
ဆာရာ့ဆံပင္ေတြ ကုိ ေအာ္လီ မ်က္ႏွာႏွင့္ကပ္ထားလုိက္သည္။ သူ႔မ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြျပည့္ လာ ျပန္၏။ ဆာရာက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ လင္ေတာ္ေမာင္၏ ရင္ခြင္ႏွင့္ အပ္လုိက္သည္။ ပူေႏြးေသာ မ်က္ရည္ မ်ား သည္ ေအာ္လီဗာ့ ရင္ဘက္ေပၚသုိ႔ စီးက်ေနသည္။ ဆာရာ့ပခံုးသားေတြ တသိမ့္သိမ့္ လႈပ္ လာသည္။
" ဆာရာရယ္၊ ဘာျပဳလုိ႔ ဇြတ္လုပ္ခ်င္ရတာလဲကြယ္၊ ခု တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္အတြင္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြကုိ အားလံုးေမ့ပစ္ လုိက္ၾကရေအာင္လား၊ နာရီေတြကုိ ေနာက္ျပန္လွည့္ပစ္မယ္ေလ "
မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္က်ေနလ်က္က သည္းအူျပတ္မွ် ရင္ထဲကငုိေနရင္း ဆာရာေခါင္းယမ္းသည္။
" မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေမာင္၊ ဆာရာ့ရင္ထဲမွာ ေလဟာနယ္ႀကီးတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါေမာင္ရယ္၊ ဆာရာ ျပန္လာ ခဲ့ပါ့မယ္ေနာ္၊ ကတိေပးပါတယ္ေမာင္ရယ္၊ က်ိန္ဆုိလဲက်ိန္ပါ့မယ္၊ ေမာင့္ကုိ ဆာရာ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္၊ ျပန္မလာဘဲ ဘယ္လုိလုပ္ေနႏုိင္မွာလဲကြယ္ "
သုိ႔ေသာ္ သည္စကားလံုးမ်ားသည္ အဓိပၸာယ္ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေအာ္လီဗာ ရင္ထဲကသိေနပါ၏။ မလႊတ္လုိက္ခ်င္ပါ။ သည္အိမ္ႀကီးထက္ ပုိၿပီး သူ႔အတြက္ လံုၿခံဳသည့္ေနရာမရွိႏုိင္ပါ။
တစ္ေယာက္ ကုိ တစ္ေယာက္ တင္းတင္းဖက္ကာ ၾကာျမင့္စြာ ၿငိမ္သက္ေနၾက၏။ ရံခါတြင္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိ ေတြ႕ၾကသည္။ ရင္အခုန္ရဆံုး ည၊ ရင္အနာရဆံုးည၊ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ၾကင္နာမႈ ကုိ ျပန္လည္ေတြ႕ ရွိ သည့္ည၊ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ အသည္းတျမည့္ျမည့္ေႂကြေသာည။
ဆာရာ့ ရင္ခြင္ထဲ တြင္ ေအာ္လီဗာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ေၾသာ္ ….. ေအာ္လီဗာ ေအာ္လီဗာ၊ ၾကာျမင့္စြာ ခ်စ္ခဲ့ရ သည့္ ခ်စ္သူ။ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္ ဘဲြ႕တစ္ခုျဖင့္ ဘ၀ ကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့သူ။ အင္း …. ခုေတာ့ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္ ဘဲြ႕ ယူဖုိ႔ မိမိ သူ႔အား ခဲြခြာသြားရေတာ့မွာပါလား။
ဆက္ရန္
.
သည္ အတြက္ ေအာ္လီဗာေက်နပ္၏။ အလုပ္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူမဟ္ုတ္လား။ ရာထူးရ ၿပီ၊ ျမတ္ႏုိးရေသာ ဇနီး ေကာင္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခ်စ္စရာသားသမီးသံုးေယာက္ရွိၿပီ။ ဘ၀တြင္ ဘာမ်ား လုိပါေသး သနည္း။ ဘာမွမလုိ ေတာ့ေအာင္ ျပည့္စံုေနပါၿပီ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္...........
" အက္နက္ ရွိေနမွာာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဆာရာ့အထင္ ….. "
" အုိ …. ဘာမွထင္မေနနဲ႔၊ အ၀တ္လဲေတာ့ "
သူ႔အနားေရာက္ လာသည့္ ဆာရာ့အား တင္ပါးကုိ အသာပုတ္ၿပီး ေျပာလုိက္၏။ ၿပီးေတာ့ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓား ခလုတ္ ကုိ ပိတ္လုိက္ၿပီး ဇနီးလုပ္သူကုိ သုိင္းဖက္ကာ …..
" သိပ္ခ်စ္တာပဲ၊ ဒါလင္သိပါတယ္ေနာ္၊ ေမာင္ေတာ့ ၾကာေလစဲြလမ္းေလပဲ "
သိပါသည္။ ဆာရာေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ ဆာရာလည္း ခ်စ္ပါတယ္ေမာင္ရယ္။ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ ဆာရာ့ အတြက္ ခက္ေနရ သည္ေလ။
" ဆာရာလဲ ေမာင့္ကုိ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ေမာင္ရယ္ "
ဆာရာ့ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ေဆြးရိပ္သမ္းေနသည္။ ေအာ္လီက တင္းတင္းဖက္လုိက္၏။
" ၾကည့္ရတာ ညွိဳးေနသလုိပဲ၊ ဒီေန႔ ဘာအဆင္မေျပျဖစ္လုိ႔လဲဟင္ "
" အုိ …. ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးေမာင္ရယ္ "
အဆင္မေျပစရာ ဘာဆုိဘာမွမရွိေတာ့ပါ။ ကေလးေတြလည္း သူတုိ႔ ကုိယ္သူတုိ႔ထိန္းသိမ္းႏုိင္ၾကၿပီး အိမ္ကုိလည္း အက္နက္ က ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ျပင္ပလူမႈေရးပရဟိတ ကိစၥေတြကုိ ဆာရာ ေလွ်ာ့ထားသည္ မွာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ။ စာေရးမည္ဆုိၿပီး ျဖတ္ပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာတစ္ပုဒ္ မွ ထြက္မလာပါ။
ဘာမွ မေျပလည္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါေခ်။ ၿငီးေငြ႕ျခင္း၊ အထီးက်န္ျခင္းကလဲြလုိ႔ ေပါ့ေလ။
" နည္းနည္း ပင္ပန္းလုိ႔ထင္ပါတယ္၊ ေၾသာ္ …. ဒါထက္ၾကည့္စမ္း … ေမ့ ေနလုိက္တာ၊ ေဖေဖေဂ်ာ့ ဖုန္းဆက္ တယ္၊ ေမာင့္ကုိ ျပန္ဆက္ပါတဲ့ "
" ဘာျဖစ္လုိ႔တဲ့လဲဟင္ "
မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေအာ္လီဗာ စိတ္ပူတတ္သည္။ ဇရာေထာက္ေနၾကၿပီ မဟုတ္ လား။ ႏွလံုး ေရာဂါ တစ္ခါထၿပီးကတည္းက ေဖေဖသည္ အလ်င္အတုိင္း ျပန္ျဖစ္မလာေတာ့ပါ။
" ေဖေဖ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္ဆာရာ "
" ေနေကာင္းပါတယ္၊ ေမေမေစ်းသြားတာၾကာလုိ႔ သူစိတ္ပူတာပါ၊ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ တစ္ခါထပ္ဆက္ တယ္၊ ဒီလုိရာသီဥတု ထဲမွာ အဘြားႀကီးအျပင္ထြက္တာကုိ သူစိတ္ပူတာျဖစ္မွာပါ "
" ေဖေဖဟာ အစုိးရိမ္သိပ္ႀကီးလာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ႏွလံုးဒုကၡေပးတာ၊ ေမာင္လဲ ခဏ ခဏ ေျပာတျာပဲ၊ ေမေမက သူ႔ကုိယ္သူ ထိန္းႏုိင္ပါတယ္လုိ႔၊ ေမေမ့ကုိ ေဖေဖက သိပ္ စိတ္မမွန္ေတာ့ ဘူး ထင္ေနတယ္၊ မမွန္ တာကုိ သူကြ၊ ျပန္လာမွပဲ ဆက္ေတာ့ မယ္၊ ေစာပါေသးတယ္၊ လာ ….. ေမာင္တုိ႔သြားၾကစုိ႔ "
သူ ၿပံဳးၿပီးဆက္ေျပာသည္။
" ေမာင္ ခုနစ္နာရီမွာ သီးသန္႔စားပဲြစီစဥ္ထားတယ္၊ ဒါ လ်င္ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္ "
ဆမ္ကေလး ကုိ အနမ္းျဖင့္ႏႈတ္ဆက္သည္။ အက္နက္ကုိ ေပ်ာ္ပဲြစားရံုဖုန္းနံပါတ္ေပးခဲ့ၿပီး ထြက္လာၾက သည္။ ဘင္ဂ်မင္ က ထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။ အသားကင္တံုးႀကီးႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ အ၀အၿပဲစားၿပီး မေအ့ ကားေသာ့ယူကာ လစ္သြားျခင္းျဖစ္၏။
ေပ်ာ္ပဲြစားရံုကေလး မွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႏွင့္ ခ်စ္ဖုိ႔ ေကာင္းလွသည္။ ျပင္သစ္ဆန္ဆန္ မြမ္းမံျပင္ဆင္ ထား၏။ မီးလင္းဖုိ ထဲတြင္ မီးေတြ တဟိန္းဟိန္းႏွင့္။ အစားအေသာက္ကလည္း အဆင့္ျမင့္ေကာင္းမြန္လွ သည္။
ေအးေအးလူလူ အနားယူၿပီး ေအာ္လီေျပာျပသည့္ ရာထူးတက္ေၾကာင္း မဂၤလာသတင္းကုိ နားေထာင္ သည္။ ထူးဆန္းသည္ မွာ မိမိကုိယ္တုိင္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္း အလွ်င္းမရွိေတာ့ျခင္းပင္။ သူ႔အတြက္ ကား ၀မ္းသာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိႏွင့္ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈ မဆုိင္ေတာ့ေပ။
စားေသာက္ ၿပီးစီးေတာ့ ေအာ္လီက ကုလားထုိင္ေနာက္မွီၿပီး ဆာရာ့ကုိ အကဲခတ္သည္။ တစ္မူထူးျခားေန သည္ေတာ့ အမွန္။ ဘာရယ္လုိ႔ေတာ့ ေအာ္လီအကဲမခက္တတ္။ ခါတုိင္းဆုိလွ်င္ ဆာရာ့ရင္ထဲကုိ ေအာ္လီ ၾကည့္ျမင္ တတ္သည္။ သည္ညေတာ့ ဘယ္လုိမွ အဓိပၸာယ္ေဖာ္လုိ႔မရျဖစ္ေန၏။
သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ဟုိအေ၀းႀကီးသုိ႔ ေရာက္ေနသလုိလုိ၊ မိမိကုိၾကည့္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားက ေၾကကဲြေနသ လုိလုိ။ ဘုရား … ဘုရား၊ ရင္ထဲထိတ္သြားသည္။ သူ႔မွာ ခ်စ္သူ အသစ္မ်ားရွိေနလုိ႔လား။ ဒါလည္း မျဖစ္ ႏုိင္ပါ။ ေယာက္်ားေပၚ အလြန္သစၥာရွိသည့္ ဆာရာ။ ၿပီးေတာ့ သိပ္ရုိးသား အျပစ္ကင္းသည့္ ဆာရာ။ ဒါေတြ ေၾကာင့္ ပံုေအာ ခ်စ္ေနရျခင္းမဟုတ္လား။
ဤသုိ႔ မတင္မက်ႏွင့္ပင္ ေနာက္ဆံုး ရွန္ပိန္ႏ်င့္ အခ်ိဳပဲြမွာလုိက္ရသည္။ ဖေယာင္းတုိင္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ဆာရာသည္ လွခ်င္တုိင္း လွေနသည္။ ေလးဆယ့္တစ္ႏွစ္အရြယ္တြင္ သံုးဆယ္ ရြယ္ အမ်ိဳးသမီးထက္ ပုိ၍ ႏုပ်ိဳ ငယ္မ်စ္စဲြ ခ်စ္စရာေကာင္းေန၏။ ကုိယ္ေနဟန္မွာ အပ်ိဳတုန္းက အတုိင္းပင္။ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွပခဲ့သျဖင့္ ဆာရာ၏ အလွသည္ ပုိ၍တည္ၿငိမ္လာ၏။ မိန္းမ က်က္သေရအျပည့္ ျဖစ္လွသည့္ အလွမ်ိဳး။
" ဒါလင္ ဘာေတြစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနလဲဟင္ "
ေအာ္လီ့ အသံတြင္ ၾကင္နာမႈေတြ ျပည့္လွ်မ္းေန၏။ ဇနီးသည္၏ လက္ကုိ ဆဲြယူၿပီး ေမးလုိက္၏။ သူ ဘယ္ ေလာက္ျဖဴစပ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ မိမိကုိလည္း ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ေၾကာင္း ဆာရာသိပါ၏။
" ဟင့္အင္း … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ေမာင္ရဲ႕၊ ဘာလုိ႔ အဲဒီလုိေမးတာလဲဟင္၊ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္း တဲ့ ညလဲ "
လွန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ရင္းႏွီးခဲ့သူျဖစ္၍ သူညာေျပာေနမွန္း ေအာ္လီဗာသိေနသည္။
" ေမာင္တုိ႔ လက္ထပ္ခဲ့တာ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီေနာ္၊ ခုလုိ အဘုိးႀကီးျဖစ္လာတဲ့အထိ ဒါလင့္ကုိ ေမာင္ ခ်စ္လုိ႔ မ၀ေသး ဘူး၊ ခုထိ ရင္ခုန္တုန္းပဲ "
" ဘာလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဘုိးႀကီးျဖစ္ၿပီလုိ႔ ေျပာရတာလဲ "
" ဒါလင့္ေလာက္ အခ်စ္ခြန္အားေတြ မရွိေတာ့လုိ႔ေပါ့၊ ကဲ …. ေျပာစမ္းပါ၊ ဒါလင္ ဘာေတြစိတ္ဓာတ္ က်ေန တာလဲ"
" အုိ ….. ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆုိ "
" ေစာေစာပုိင္းကေလးက ေျပာတာေလ၊ ေမာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္စကေလ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေသသြားတဲ့အတုိင္းပဲ "
" ဟာ ….. ေမာင္ကလဲကြာ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ "
သုိ႔ေသာ္ သူေျပာသလုိ ခံစားေနရသည္ေတာ့ အမွန္၊ ေက်ာင္းျပန္တက္မည္ဆုိလွ်င္ သူႏွင့္ေ၀း ရေတာ့မည္။ သူက မိမိရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းပဲ မဟုတ္လား။
" ေမာင့္ ကုိ မလိမ္နဲ႔၊ ဒါလင္ တစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္၊ စာေရးလုိ႔ မရလုိ႔လားဟင္ "
" ဟုတ္ခ်င္ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ၊ ေရးလုိ႔ကုိမရဘူး၊ ေနာင္ေကာ ရပါဦးမလားမသိဘူး၊ စာေပဟာ ဆာရာ ငယ္ဘ၀တုန္း က လွ်ပ္ျပတ္သလုိတဒဂၤ ျဖစ္ထြန္းမႈလားမသိဘူးေနာ္ "
ပခံုး တြန္႔ၿပီး ေျပာလုိက္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း သည္ကိစၥကုိ သည္တစ္ႀကိမ္သာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာ ထားႏိုင္ျခင္းျဖစ္၏။
" ဘာ …. မဟုတ္တာ၊ ဒါလင္ ဘယ္ေလာက္စာေရးေကာင္းတယ္ဆုိတာ ေမာင္သိပါတယ္ကြာ၊ တစ္ေန ႔မွာ ျပန္ေရးလုိ႔ ရလာမွာပါ၊ ေလာေလာဆယ္ ေရးခ်င္တာေတြ ရွိလ်က္နဲ႔ ေရးခ်လုိ႔ မရတာ မဟုတ္လား၊ အျပင္ ေလာကထဲထြက္ၿပီး ေရးကြက္ရွာဖုိ႔ လုိခ်င္လုိမွာေပါ့၊ ဒီသမားရုိးက် ဘ၀ကေနၿပီး ….. "
ဟင္ ….. မထင္ဘဲ သူက လမ္းဖြင့္ေပးေနၿပီေကာ။
" အဲ့ဒီကိစၥ ဆာရာ စိတ္ကူးေနပါတယ္ ေမာင္ "
ခပ္ဆဆ ေျပာလုိက္၏။
" ဟုတ္လား ….. အဲဒီေတာ့ …… "
" ေမာင္ဘာဆုိလုိတာလဲ၊ အဲဒီေတာ့ ဆုိတာ "
ဆာရာ့ရင္ထဲတြင္ ေၾကာက္စိတ္ေတြ လိႈင္းထလာသည္။ ပထမဆံုးအေနျဖင့္ လင္ေတာ္ေမာင္ အား ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္၀င္လာျခင္း။
" ေမာင့္မိန္းမ က ဘာမဆုိ စမိရင္ ဆံုးေအာင္လုပ္တယ္ဆုိတာ ေမာင္အသိဆံုးေလ "
သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ဆာရာ ၿပံဳးသည္။ ေျပာခ်င္စိတ္လံုး၀မရွိပါ။
" ေျပာပါ ဒါလင္ရယ္၊ လိပ္ခဲတည္းလည္းႀကီးနဲ႔ ေနရတာ ေမာင္ရူးခ်င္လာၿပီ "
" ဘာရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရယ္၊ ဒီအရြယ္မွာျဖစ္တဲ့ သဘာ၀မ်ိဳးပဲ ထင္ပါရဲ႕ "
သည္ေတာ့ မွ ေအာ္လီဗာ ၿပံဳးလာႏုိင္သည္။
" ေၾသာ္ ….. ဒီကိစၥပဲလား၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က တစ္ခါျဖစ္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ကဲ … ေျပာပါ ဒါလင္ ရယ္၊ ေမာင့္ကုိ ခ်စ္ရင္ေျပာေနာ္ "
" ဘာရယ္လုိ႔လဲ ဆာရာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးပါဘူး။ ေမာင္ရယ္ "
ေအာ္လီဗာ မ်က္ႏွာညွိဳးသြားသည္။
" ေမာင့္နဲ႔ပတ္သက္ုလို႔လားဟင္ "
" ဟာ ….. ေမာင္ကလဲမဟုတ္တာ၊ ေမာင့္ေလာက္ ေတာ္ေျဖာင့္မွန္ကန္တဲ့ ေယာက္်ားမ်ိဳးနဲ႔ ဘာ ပတ္သက္ စရာရွိလဲ ခုဟာက အင္း ….. ဆာရာနဲ႔ပဲ ပတ္သက္ပါတယ္ေလ၊ ဆာရာ့ရင္ထဲမွာ တစ္စံု တစ္ခု လစ္ဟာ ေနတယ္၊ အဲဒီေ၀ဒနာက ပုိပုိဆုိးလာတယ္၊ ဆာရာဟာ ဒီအိမ္ရဲ႕ အဓိကအခန္းမွာ မရွိဘဲ အေထာက္ အကူ ျပဳပစၥည္းတစ္ခုပဲျဖစ္ေနတယ္၊ လက္ထပ္ၿပီးကတည္းက ဆုိပါေတာ့ေလ "
အသက္မရႈ ဘဲ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေအာ္လီဗာနားေထာင္ေနသည္။ ရွန္ပိန္ ရႊန္းျမေသာ ညစာ ၀ုိင္းကေလး၊ ၀ုိင္းကေလး တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ ညခင္းကေလးကုိ ေအာ္လီ လံုး၀ေမ့ေနၿပီ။
" ဆာရာ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ရေသးဘူး၊ ေမာင္က အမ်ားႀကီး၊ အမ်ားႀကီး လုပ္ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ "
" ဟာ ….. မဟုတ္တာကြာ၊ ေမာင္လဲ သူလုိကုိယ္လုိပါပဲ "
" ဘယ္ကလာ၊ ေမာင့္ေအာင္ျမင္မႈေတြက စာဖဲြ႕ေလာက္တာေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ခုညအထိ ေမာင္ သရဖူေဆာင္း တဲ့သတင္းေပးႏုိင္တုန္း မဟ္ုတ္လား၊ ေနာက္ ငါးႏွစ္ဆုိရင္ "ဘာရုိႏွင့္ေဒါဆင္" ကုမၸဏီရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ ကုိ ေမာင္ ေရာက္ေတာ့မွာ၊ နယူးေယာက္ စီးပြားေရးေလာက ေအာင္ျမင္မႈတကာရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ကုိ ေမာင္ေရာက္မွာေလ "
" ဒါေတြက တည္ၿမဲတဲ့ သေဘာေတြ မဟုတ္ပါဘူး ဆာရာရယ္၊ ဒါလင္သိပါတယ္၊ မက္ေမာေလာက္တယ္ ဆုိ တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သာမညကိစၥေတြပါ၊ ဒါလင္က တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ကေလး သံုးေယာက္ ေမာင့္ကုိ ေမြးေပးခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ ဒါထက္အေရးႀကီးတာ ဘာမ်ားရွိေသးလုိ႔လဲ "
" ခုေတာ့ သိပ္အေၾကာင္းမထူးေတာ့ပါဘူးေလ၊ သူတုိ႔တစ္ေတြလဲ ႀကီးလာၾကၿပီပဲ၊ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္သြား ၾကေတာ့မွာ၊ ဘင္ဂ်မင္နဲ႔ မယ္လီဆာဆုိရင္ မၾကာခင္ ထြက္ၾကေတာ့မယ္၊ ဆမ္ကေလး တကၠသုိလ္ သြားတဲ့အထိ ဆာရာထုိင္ေစာင့္ရမွာလားေမာင္၊ အက္နက္နဲ႔ အိမ္မႈကိစၥေတြေျပာ ရင္း ေနာက္ထပ္ႏွစ္မ်ားစြာ ကုန္ဆံုးရဦးမွာလားဟင္ "
ဆာရာေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြလည္လာသည္။ ဆာရာ၏ ေန႔လယ္ခင္းမ်ားသည္ သူသိထားသည္ႏွင့္ တျခားစီ ပါလား ဆာရာသည္ စာမေရးျဖစ္သည့္တုိင္ စာအုပ္ေတြႏွင့္ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနသည္ဟု ထင္ခဲ့၏။
" ေၾသာ္ ….. ဒါလင္ရယ္၊ ဘာလုိ႔ ဒါေလာက္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနရတာလဲ၊ ဒါလင္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ဖုိ႔ ဘယ္သူ တားေနလုိ႔လဲ "
ေအာ္လီက ခပ္ေပါ့ေပါ့ေျပာလငိက္ျခင္းျဖစ္၏။ ဆာရာရင္ထဲတြင္ ကိန္းေအာင္းေနသည့္ ရည္မွန္းခ်က္ အစုိင္ အခဲ သူ မခန္႔မွန္းတတ္။ ဘယ္တုန္းကမွ အမွန္အတုိင္း အကဲမခတ္မိ။ အားလံုးကုိ ဆာရာ လက္ေလွ်ာ့ ခဲ့ၿပီး မိသားစု ဘ၀ထဲတြင္ ျမွဳပ္ႏွံထားလုိက္ၿပီဟု နားလည္ထားခဲ့၏။ ရက္ကလစ္က ဘဲြ႕လက္မွတ္မ်ား ကုိလည္း သူေမ့ေနၿပီထင္ခဲ့၏။
" ေမာင္ တကယ္ေျပာတာလားဟင္ "
" တကယ္ေျပာတာပါ၊ ဒါလင့္ ေစတနာ၀န္ထမ္းအလုပ္ေတြ လုပ္ႏုိင္သားပဲ၊ အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္ေတြ ၀င္လုပ္ ႏုိင္ သားပဲ၊ ၀တၳဳေတြ ျပန္ေရးႏုိင္သားပဲ၊ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေစခ်င္တာ မွန္သမွ် ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပါ့ ဒါလင္ရဲ႕ "
ဆာရာ သက္ျပင္းခ်သည္။ ေျပာဖုိ႔အကြက္ေတာ့ဆုိက္ၿပီး ခရစၥမတ္အထိ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။
" ဆာရာေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္ တယ္ ေမာင္ "
ဆာရာ့အသံက တုိးတုိးကေလးထြက္လာသည္။ ေအာ္လီ့ရင္ထဲ အလံုးႀကီးက်သြားသည္။ အင္း ….. ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕။ သူ႔မွာ ခ်စ္သူရွိေနတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။
" ဟာ ….. သိပ္ေကာင္းတာေပါ့၊ နယူးေယာက္ ျပည္နယ္တကၠသုိလ္မွာတက္ေပါ့၊ အခ်ိန္ပုိင္းတက္ၿပီး ဒါလင္ ႀကိဳးစား ရင္ မဟာ၀ိဇၨာေတာင္ရႏုိင္ေသးတယ္ "
ေအာ္လီဗာေျပာ ပံုေၾကာင့္ ဆာရာ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ အနီးအနားကေက်ာင္းကုိတက္ရမည္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ပုိင္းတဲ့။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေနမွ မဟာ၀ိဇၨာရမွာလဲ။ ဆယ္ႏွစ္လား၊ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လား။ ရသစာေပ သင္တန္း မွာ တက္ေနသည့္ အဘြားအုိေတြလုိ ျဖစ္ေနေတာ့မွာေပါ့၊ သင္တန္းလည္းၿပီးေရာ လက္တုန္ေျခတုန္ႏွင့္ ဘာမွ မေရးႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။
" ဆာရာ လုပ္ခ်င္တာ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘူးေမာင္ "
ဆာရာ့အသံ သည္ ပုိ၍ ခုိင္မာလာသည္။ ပုိ၍ ျပတ္သားလာသည္။ ေအာ္လီဗာသည္ ရုတ္ျခည္းရန္သူျဖစ္ သြားေလၿပီး မိမိဆႏၵမွန္သမွ် ကုိ ပိတ္ပင္တားဆီးေနသည့္ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားေလၿပီ။
" ဒါလင္ က ဘယ္လုိလုပ္ခ်င္လုိ႔တံုး "
ေအာ္လီဗာ စိတ္ရႈပ္သြားသည္။ ဆာရာ မ်က္စိကုိ ခဏပိတ္လုိက္ၿပီးမွ ခပ္ျဖည္းျဖည္းျပန္ဖြင့္သည္။
" ဟားဗတ္တကၠသုိလ္မွာ မဟာ၀ိဇၨာယူဖုိ႔ ဆာရာ စီစဥ္ၿပီးၿပီ၊ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္လဲရၿပီးၿပီေမာင္ "
ႏွစ္ေယာက္သား အၾကာႀကီးတိတ္သြားသည္။ ေအာ္လီဗာက ဇနီးလုပ္သူကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေန သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာမွနားမလည္ပါ။ ဆယ့္စုႏွစ္ႏွစ္ခုနီးပါး အတူအိပ္ခဲ့သည့္ မိန္းမ သည္ ယခု မိမိ ေရွ႕တြင္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနပါၿပီေကာ။
" အဲဒါဘာအဓိပၸာယ္လဲ၊ ဘယ္တုန္းကေက်ာင္း၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လုိက္တာလဲ "
" ၾသဂုတ္လ ကုန္ပုိင္းေလာက္က ေလွ်ာက္လုိက္တာ "
ဆာရာ ခပ္ေအးေအးျပန္ေျပာသည္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးလဆင္ ေနာက္မဆုတ္တမ္းလုပ္တတ္သည့္ ငယ္ငယ္က ဆာရာ ၏ ပံုစံကုိ ျပန္ျမင္ရ၏။
" ေကာင္းပါတယ္၊ ခုလုိထုတ္ေျပာတာလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ၀င္ခြင့္ရၿပီဆုိေတာ့ ဘယ္လုိစီစဥ္မယ္ဆုိတာ စိတ္ကူးထားတာ ရွိလား "
" ေလွ်ာက္တုန္းကေတာ့ ဘာရယ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ဘင္ဂ်မင္က ဟားဗတ္ေလွ်ာက္မယ္ဆုိလုိ႔ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ေလွ်ာက္လုိက္တာေလ၊ ရမယ္လဲမထင္မိဘူး "
" အင္း ….. အေမနဲ႔သား စည္းလံုးပါေပတယ္၊ ကဲ ….. ခာ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ "
ေအာ္လီံရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူေနၿပီ။ အိမ္မွာဆုိလည္း အေကာင္းသား။ အခန္းထဲတြင္ လမ္းထေလွ်ာက္ ေနလုိ ႔ရသည္။ ခုေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္ေထာင့္မွာ ပိတ္မိေနသလုိ ျဖစ္ေန၏။
" ဒါလင္ ခုေျပာေနတာေတြက အေလးအနက္ေျပာေနတာလားဟင္ "
ဆာရာ သူႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္းဆုိင္လုိက္သည္။ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေခါင္းညိတ္ၿပီး …..
" ဟုတ္တယ္ေအာ္လီ "
" ကင္းဘရစ္ကုိ ျပန္သြားမွာေပါ့ ….. ဟုတ္လား "
မိမိခုနစ္ႏွစ္ေနခဲ့သည့္ေက်ာင္း၊ ဆာရာကေလးႏွစ္၊ သည္ကာလမ်ားသည္ ဟုိအေ၀းႀကီးတြင္ က်န္ခဲ့ၿပီ ဟု ေအာ္လီခံစားရသည္။ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ သည္ေက်ာင္းႏွင့္ ျပန္ ပတ္သက္ ယွက္ႏြယ္ေတာ့မည္ မဟုတ္။
" စဥ္းစားေနတုန္းပါပဲ "
စင္စစ္ ဆာရာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ အမွန္အတုိင္း မေျပာရက္ပါ။ ရက္စက္လြန္းရာက်မည္ေလ။
" ေျပာပါဦး၊ ေမာင္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ အလုပ္ထြက္ၿပီး လုိက္ခဲ့ရမွာလား "
" ဆာရာ မသိေသးပါဘူးေမာင္ရယ္၊ ဘာမွ အေသးစိတ္ မစဥ္းစားရေသးပါဘူး၊ ေမာင့္ဘက္က ဘာမွလုပ္ ဖုိ႔ မလုိပါဘူး၊ ဒီကိစၥက ဆာရာတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲ "
" ေၾသာ္ …. ေၾသာ္ ….. က်န္တဲ့မိသားစုအတြက္က်ေတာ့ေကာ မင္းက ေက်ာင္းသူဘ၀ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့ တုိ႔သားအဖေတြ ဘာလုပ္က်န္ရစ္ရမွာတံုး၊ မယ္လီဆာနဲ႔ ဆမ္ကုိ မင္းထည့္ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား "
သူ စိတ္ဆုိးစျပဳလာၿပီ။ စားပဲြထုိးတစ္ေယာက္ကုိ စိတ္မရွည္သည့္ အမူအရာျဖင့္ ပုိက္ဆံယူဖုိ႔ လွမ္းၿပီး အခ်က္ျပ လုိက္သည္။
သည္မိန္းမ ရူးေနၿပီထင္ပါရဲ႕။ တကယ္ရူးသြားၿပီလားမသိ။ ခ်စ္သူေတြ႕ေနတာကမွ အဓိပၸာယ္ ရွိဦးမည္။ ေအာ္လီဗာအတြက္ ခံသာဦးမည္။ ရွင္းလုိ႔ လြယ္ဦးမည္။ ထုိတဒဂၤတြင္ ေအာ္လီဗာ အေတြးေတြ ေယာက္ ယက္ခက္ေန၏။
" စဥ္းစားစရာေတြအားလံုး ဆာရာမေမ့ပါဘူး ေမာင္ရယ္၊ ဒါေၾကာင့္ စဥ္းစားဖုိ႔လုိတာေတြကုိ စဥ္းစားေန တာေပါ့"
" မင္းအတြက္လုိတာက ကၽြမ္းက်င္တဲ့စိတ္ေရာဂါ ဆရာ၀န္ပဲဆာရာ၊ မင္းဟာ ဦးေႏွာက္ပ်က္ေနတဲ့ အိမ္ရွင္ မ တစ္ေယာက္ပဲ "
သူ ၀ုန္းခနဲထရပ္သည္။ ဆာရာက သူ႔ကုိ စူးစူး၀ါး၀ါး စုိက္ၾကည့္ေန၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဖိႏွိပ္ ခံထားရ သည့္ မ်ိဳသိပ္စိတ္ေတြ ရင္ထဲတြင္ ပြက္ပြက္ဆူလာသည္။
ဆာရာ မတ္တတ္ထရပ္သည္။ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းတည့္ထည့္ ထုိင္လုိက္သည္။ စားပဲြထုိးက ခပ္လွမ္းလွမ္း မွ ယဥ္ေက်းစြာ ရပ္ေစာင့္ေန၏။ အနီးအနားမွ စားသံုးသူေတြကလည္း ၾကားဟန္ျပဳၿပီး နားစြင့္ေနၾကၿပီ။
" ရွင္ ကၽြန္မကုိ နားမလည္ပါဘူး၊ ငယ္ဘ၀က အိပ္မက္ခဲ့သမွ် ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ဘာတစ္ခု မွ ျဖစ္မလာဘဲ အားလံုးအေလွ်ာ့ေပး၊ အရံႈးေပးရတဲ့ဘ၀မ်ိဳးကုိ ရွင္ ဘယ္ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္မလဲ၊ ရွင့္မွာက ရာထူး ရွိတယ္၊ အဆင့္အတန္းရွိတယ္၊ မိသားစုရွိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သတင္းစာယူေပးမယ့္၊ ဖိနပ္တုိက္ေပး မယ့္ မိန္းမ ရွိတယ္၊ ေခြးတစ္ေကာင္လုိ ရွင့္ကုိ သစၥာရွိတဲ့ မိန္းမေလ …..
" ရွင္ ကၽြန္မဘက္ကုိ ၀င္ၾကည့္ဖူးသလား၊ ကၽြန္္မမွာ ဘာရွိသလဲ၊ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တာေတြ ဘာ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရ သလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ ျဖစ္လာမွာလဲ၊ ရွင္ေသမွ၊ ကေလးေတြ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်မွ ျဖစ္လာမွာလား၊ အဲဒီ အခါ ကၽြန္မ အသက္က ကုိးဆယ္၊ ဒီမယ္ ….. ေအာ္လီဗာ၀တ္ဆင္ ….. ကၽြန္မ အဲဒီေလာက္မေစာင့္ႏုိင္ဘူး၊ ခု လုိခ်င္တယ္၊ ဒီထက္ မအုိခင္ ရခ်င္တယ္၊ ရယူၿပီး အရြယ္ရွိတုန္းမွာ ခံစား ခ်င္တယ္၊ ေစ်း၀ယ္ထြက္သြား ရာက အိမ္မျပန္တတ္တဲ့အရြယ္အထိ ကၽြန္မ ေစာင့္မေနႏုိင္ဘူး "
နံေဘးစားပဲြမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ထၿပီး လက္ခုပ္တီး ၾသဘာေပးခ်င္ေန၏။ သူက ကေလး ေလးေယာက္ အေမ။ ေဆးေက်ာင္းတက္ၿပီး ဆရာ၀န္ဘဲြ႕ယူဖုိ႔ လက္ေလွ်ာ့ကာ အိမ္ေထာင့္ တာ၀န္ ထမ္းေန ရသူ။
ေအာ္လီဗာက စားေသာက္ဆုိင္အျပင္ဘက္သုိ႔ ထြက္သါားသည္။ ဆာရာက ကုတ္အက်ႌႏွင့္ လက္ေပြ႕အိတ္ ကုိ ေကာက္ကုိင္ကာ ေနာက္မွလုိက္သြားသည္။ ကားနားေရာက္လုိ႔ ေအာ္လီဗာက စကား ဆက္ေတာ့ သူ႔ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနသည္။
မိမိတည္ေဆာက္ ခဲ့သည့္ ဘံုဗိမာန္ႀကီး တစ္ခုလံုး တစ္စစီျဖစ္ေအာင္ ၿပိဳက်ပ်က္စီးေတာ့မည့္အျဖစ္ကုိ သည္ မိန္းကေလး မသိပါလား။ မသိသာ ဆုိးရြားလွပါတကား။ မိမိ၏ အခ်စ္ကုိလည္း တန္ဖုိးထားေဖာ္ မရေတာ့ ပါ လား။ သူ႔ကုိ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ေစခဲ့ျခင္းမွာ သူ႔ကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔၊ အကာအကြယ္ေပးခ်င္ လြန္းလုိ႔၊ ျမတ္ႏုိးလြန္း လုိ႔ဆုိတာကုိ သူ မသိေလေရာ့သလား။
စင္စစ္ ဒါေတြ အတြက္ ေအာ္လီဗာ့ ကုိ ဆာရာ မုန္းစိတ္၀င္မိျခင္းျဖစ္သည္။
" တုိ႔ကုိ မင္းထားၿပီး သြားေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာလား ဆာရာ၊ တစ္ခါတည္း အၿပီး ထြက္ သြားေတာ့မွာလား၊ မင္းဒါကုိ သိေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ "
" စာက မေန႔ကမွ ရတာပါ၊ ဘယ္သူက အၿပီးထြက္သြားမယ္ ေျပာလုိ႔လဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ အမ်ားႀကီး ပဲ၊ ျပန္လာမွာေပါ့ "
အေျခအေန ကုိ ဆာရာက ျပန္ထိန္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။
" ဟင္ …. က်ဳပ္တုိ႔က ဘယ္လုိေနခဲ့ရမွာတံုး၊ မယ္လီဆာနဲ႔ ဆမ္ အတြက္ကေကာ "
" သူတုိ႔အတြက္ အက္နက္ရွိသားပဲ "
ႏွစ္ေယာက္သား ကားထဲမ၀င္ေသးဘဲ ႏွင္းေတာထဲရပ္ၿပီးေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ စင္စစ္ ဆာရာ သည္ေလာက္ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မေျပာလုိပါ။ အေသးစိတ္ မစဥ္းစားရေသးဘူးေလ။
" ကုိယ့္အတြက္ က်ေတာ့ေကာ အက္နက္ရွိသားပဲလုိ႔ ေျပာမလား "
ဆာရာၿပံဳးသည္။ ေဒါသျဖစ္ေနတုန္းမွာပင္ ေအာ္လီသည္ ရုိးသားေျဖာင့္မွန္ေနဆဲ၊ ရယ္စရာေကာင္းေန ဆဲ ျဖစ္သည္။
" ကဲပါ ေအာ္လီရယ္၊ စိတ္ေအးေအးထားၾကရေအာင္ပါ၊ ျဖည္းျဖည္းစဥ္းစားၾကေသးတာေပါ့ "
" မလုိဘူး၊ မလုိဘူး၊ ဘာမွ စဥ္းစားစရာမလုိဘူး၊ မင္းဟာ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမတစ္ေယာက္၊ ကေလး သံုး ေယာက္အေမ၊ မုိင္ႏွစ္ရာေက်ာ္ေ၀းတဲ့ ေက်ာင္းကုိ သြားျပန္တက္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး၊ အဲ ….. တစ္ခုပဲ ရွိ တယ္၊ ဇြတ္သြားမယ္ဆုိရင္ တုိ႔ကုိမင္း အၿပီးထားခဲ့တာပဲ၊ ရွင္းရွင္းကေလးရယ္"
" ဆာရာ က တကယ္ေက်ာင္းျပန္တက္ဖုိ႔ လုိတယ္ဆုိရင္ေကာ "
" မင္းဟာ သိပ္တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ မိန္းမပဲ "
ကားတံခါး ဆဲြဖြင့္ၿပီး ၀င္သည္။ ဆာရာ ကားထဲ၀င္ထုိင္သည္ႏွင့္ ေမးခြန္းအသစ္ထုတ္ေတာ့၏။
" ေနပါဦး၊ ဟားဗတ္ ရဲ႕ စရိတ္ကုိေကာ တြက္ၿပီးၿပီလား မင္းတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ ကုိယ္တတ္ ႏုိင္မယ္ေကာ ထင္ေနသလား "
ဒါကုိေတာ့ ဆာရာ စဥ္းစားၿပီးသားျဖစ္ပါ၏။
" ဆာရာ့ မွာ အဘြားထားခဲ့တဲ့ ပုိက္ဆံေတြရွိေသးတယ္ေလ၊ ဒီအိမ္အမုိး မုိးတုန္းက နည္းနည္းထုတ္ သံုးတာ ကလဲြၿပီး ဆာရာ ထိမွမထိတာဘဲ "
" ကုိယ္က အဲဒီပုိက္ဆံေတြက ကေလးေတြအတြက္ မင္းရည္စူးထားတယ္ ထင္ေနတာ "
" သူတုိ႔ အေမဟာ ဘ၀ကုိ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ ေနသြားတာမ်ိဳးကုိ သူတုိ႔ပုိၿပီး လုိလာမွာပါ၊ ဆုိပါေတာ့ ….. ဆာရာ စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာဖုိ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ လူရုိေသရွင္ရုိေသ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ အလုပ္ တစ္ခု ရဖုိ႔ လုိတာမ်ိဳးေပါ့ "
" အင္း …. စိတ္ကူးယဥ္လုိ႔ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းကေလးေတြဟာ စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္ ထက္ အေမတစ္ေယာက္ကုိပဲ လုိခ်င္ၾကမွာပါ "
သူ ၾကည့္ရသည္ မွာ စိတ္ကုိ ခ်ဳပ္တည္းထားပံုရသည္။ အိမ္ကုိ ျဖတ္လမ္းက ေမာင္းျပန္လာခဲ့၏။ အိမ္ေရွ႕ တြင္ ထုိးရပ္ လုိက္ၿပီး …..
" မင္းဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီေပါ့ ဟုတ္လား၊ မျဖစ္မေန လုပ္ေတာ့မယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား "
သူ႔အသံ မွာ ဆုိ႔နစ္နစ္ျဖစ္ေန၏။ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလ်က္။ ဆာရာ့ရင္ထဲတြင္ နင့္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ရည္လည္လာ၏။ အျဖဴေရာင္ ဆီးႏွင္းေတြကုိ ေငးၾကည့္ေနရာမွ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ လုိက္ၿပီး …..
" ဟုတ္တယ္ ေမာင္၊ ဆာရာ လုပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္၊ ေမာင္ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သိပ္ၾကာမွာမွ မဟုတ္ဘဲ ေမာင္ရယ္၊ ဆာရာ ကတိေပးပါတယ္၊ ႀကိဳးစားပါ့မယ္၊ အျမန္ ဆံုးၿပီးေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္ေနာ္ ….. ေမာင္ "
သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိေနၾကပါသည္။ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္မွ မဟာ၀ိဇၨာဘဲြ႕သည္ လြယ္လြယ္ ႏွင့္ ရသည့္ ဘဲြ႕မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ႏွစ္ႏွစ္လံုးလံုး အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားမွ ရႏုိင္သည့္ ဘဲြ႕မ်ိဳးျဖစ္ပါ၏။
" မင္း ခဲြႏုိင္တယ္ေနာ္ "
" မင္းေမာင္ နဲ႔ ခဲြႏုိင္တယ္ေနာ္ " ဟုေျပာမည္ျပဳၿပီးမွ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ရာ က်သြားမည္စုိး၍ ျပင္ေျပာ လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
" ဆာရာ့ ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါေမာင္၊ ဆာရာ မလုပ္မျဖစ္လုိ႔ပါ။ ေမာင့္ကုိ ေျပာဖုိ႔လဲ မရည္ရြယ္ေသးပါဘူး၊ ခရစၥ မတ္ၿပီး မွ ေျပာမလုိ႔ "
ေနာက္ ကားတစ္စီး ၀င္လာသည္။ ကားမီးေရာင္တြင္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚသုိ႔ မ်က္ရည္ဥေတြ စီးက်ေနသည္ ကုိ ျမင္လုိက္၏။ ဆာရာ သူ႔ကုိ တအား ေပြ႕ဖက္ထားလုိက္ခ်င္ပါသည္။
" ဘာထူးမွာလဲကြာ "
ခပ္ညည္းညည္းေျပာရင္း ေနာက္ဘက္သုိ႔ သူ လွည့္ၾကည့္သည္။ ဘင္ဂ်မင္ႏွင့္ မယ္လီဆာတုိ႔ ကားေပၚမွ ဆင္းလာၾက သည္။ ၿပီးေတာ့ ဇနီးသည္ကုိ တစ္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္သည္။ မၾကာခင္ ဆံုးရေတာ့မည့္ ဇနီး။ မိသားစု ကုိ ထားခဲ့ၿပီး တကၠသုိလ္ ျပန္တက္မည့္ ဇနီး။ သူ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘယ္လုိ ကတိေတြ ေပးေပး ျပန္ လာခ်င္မွ လာေတာ့မည္၊ ဘယ္လုိမွ မူလအတုိင္း ျပန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။
" ကေလးေတြ ကုိ ဘယ္လုိေျပာမလဲ "
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ က အေဖႏွင့္အေမ ကားေပၚမွ အဆင္းကုိ ေစာင့္ေနၾက၏။ သူတုိ႔ကုိလွမ္းၾကည့္ၿပီး ဆာရာ့ ရင္ထဲတြင္ အလံုးႀကီးတစ္ခု မ်ိဳထားရသလုိ တစ္တစ္ဆုိ႔ဆုိ႔ႀကီး ျဖစ္လာသည္။
" ဘယ္လုိ ေျပာရမွန္း မသိေသးဘူး၊ သူတုိ႔ ခရစၥမတ္မွာ ေပ်ာ္ပါေစဦး ေမာင္ရယ္"
ေအာ္လီဗာ ေခါင္းညိတ္သည္။ ကေလးေတြမျမင္ေအာင္ မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး ကားတံခါးဖြင့္သည္။
" ဟဲလုိ …. ေဖေဖ၊ ညစာစားလုိ႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား "
ဘင္ဂ်မင္ က လွမ္းေမးသည္။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ေနပံုရ၏။ ေရႊေရာင္ဆံပင္မ်ားႏွင့္ လွပသည့္ သလံုးသားမ်ား ပုိင္ရွင္ မယ္လီဆာကလည္း ၿပံဳးလ်က္။ ၀တ္စံုအျပည့္ အစမ္းေလ့က်င့္ပဲြမွ အျပန္ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွ မိတ္ကပ္ေတြ မဖ်က္ရေသး။ သူကေလးကလည္း ေပ်ာ္ေနပံု။
ဆာရာ က သားႏွင့္သမီးကုိၾကည့္ၿပီး တအားၿပံဳးလုိက္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ ၀င္ေျဖသည္။
" သိပ္ေကာင္းတာပဲ သားရယ္၊ ေနရာကေလးက အပ်ံစားပဲ သိလား "
ေအာ္လီဗာ က ဆာရာ့ကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဘယ္လုိမ်ား သည္မ်က္နွာေပးမ်ိဳး သူ လုပ္ယူတတ္ပါလိမ့္။ သား ႏွင့္သမီးကုိ သူမုိ႔ သည္မ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိ မသိခဲ့သည့္ ဆာရာ၏ အရည္ အခ်င္းမ်ားျဖစ္မည္။ ဆာရာသည္ သည္လုိ မိန္းကေလးျဖစ္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့ပါ။
အိမ္ထဲသုိ႔ လွမ္း၀င္ခဲ့သည္။ ကေလးေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အေပၚထပ္သုိ႔ ျဖည္းေဆးစြာ တက္လာခဲ့၏။ စိတ္ထဲတြင္ ခ်က္ခ်င္း အုိက်သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ အလြန္အမင္း ပင္ပန္းသြားသည္။
အိပ္ခန္းတံခါး ကုိ ျဖည္းျဖည္းကေလးပိတ္ရင္း ေအာ္လီဗာ သူ႔ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ဆာရာက မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္ လာရပ္ၿပီး …..
" ဆာရာ့ တကယ့္ကုိ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ေမာင္ရယ္၊ တကယ္ပါ "
" ကုိယ္လဲ အတူတူပါပဲ "
ယခုတုိင္ စိတ္ထဲတြင္ မယံုခ်င္ေသး။ သူ စိတ္ေျပာင္းလာႏုိင္ေသးသည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ။ အရြယ္ပုိင္း ေျပာင္းလဲျခင္းေၾကာင့္လား၊ ဒါမွမဟ္ုတ္ ဦးေႏွာက္ေရာဂါ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးလား၊ စိတ္က်ေရာဂါေၾကာင့္ ရူးသြားျခင္း မ်ားလား။ ဒါဆုိ ဆာရာ့စိတ္အေနသည္ အစကတည္းက မွန္ခဲ့ရဲ႕လား။
အုိ ….. ဘာေတြ ျဖစ္ေနေန သူဟာ မိမိဇနီးပဲ၊ မိမိခ်စ္သူပဲ၊ ေမာင့္ကုိ ခဲြမသြားပါနဲ႔လား ဆာရာရယ္။ မင္းေျပာ ခဲ့တာေတြကုိ ျပန္ရုပ္သိမ္းလုိက္ပါလား ….. ဟင္။ ဆာရာ မ်ားပါတယ္ ေမာင္ရယ္ ….. ကေလးေတြနဲ႔ သာ မဟ္ုတ္ဘူး ေမာင္နဲ႔လဲ မခဲြႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ ျပန္ျပင္ေျပာပါလား အခ်စ္ရယ္။
သုိ႔ေသာ္ ေအာ္လီဗာ သိလုိက္ပါၿပီ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တြင္ ရပ္ေနသည့္ ဆာရာ၏ တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္လံုး မ်ားက သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ တစ္လက္မမွ် ေလွ်ာ့ေပးမည္မဟုတ္ေၾကာင္း စကားေျပာေနၾကၿပီ မဟုတ္လား။
ဒါဆုိ သူသြားေတာ့မည္ေပါ့။ ဟားဗတ္ တကၠသုိလ္ဆီကုိ ေျခဦးလွည့္ၿပီး မိမိႏွင့္ ရင္ေသြးကေလးေတြကုိ ထားခဲ့ေတာ့ မည္ေပါ့။
ထုိအသိက ေအာ္လီဗာ့ ႏွလံုးသားကုိ ဓားႏွင့္ လွီးခ်လုိက္သလုိ စူးစူးရွရွ ခံစားရ၏။ တစ္ဖန္ သူမပါဘဲ မိမိ ဘ၀ကုိ ဘယ္လုိ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာပါလိမ့္ဟူသည့္ အေတြး ၀င္လာျပန္သည္။ ထုိအခါ သြင္သြင္ရူးသြား မတတ္ ျဖစ္ရျပန္သည္။ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငုိခ်ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ နံေဘးတြင္ ယွဥ္အိပ္ေနသည့္ ဆာရာ့ ကုိယ္ေငြ႕ ကုိ ခံစားေနရသည္။ ထုိညကား ေအာ္လီဗာ့အတြက္ ငရဲညျဖစ္ပါ၏။
စိတ္ထဲတြင္ သူမရွိေတာ့ၿပီ။ သူထြက္သြားႏွင့္ၿပီဟုလည္း ခံစားရ၏။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ အခ်စ္ဆံုး ကုိ ေထြးပုိက္ထားလုိစိတ္ျဖင့္ ဘယ္တုန္းကမွႏွင့္မတူေအာင္ ရမၼက္ဆႏၵမ်ား တရွိန္ရွိန္တက္လ်က္ရွိ၏။ ရင္ခုန္ ဖြယ္၊ လြမ္းေမာဖြယ္အတိတ္ ကုိ တရိႈက္မက္မက္ တမ္းတလ်က္ရွိ၏။
သုိ႔ေသာ္ ခံုတင္တစ္ဖက္ သုိ႔ ကုိယ္ေစာင္းျပန္ၿပီး အသာေရႊ႕လုိက္သည္။ အသားခ်င္းပင္ မထိေတာ့။
ဤသုိ႔ျဖင့္ အသံမထြက္ဘဲ က်ိတ္ငုိေနသည္ကုိ ဆာရာ မျမင္ႏုိင္ေတာ့။ တိတ္တခုိး ရိႈက္သံကုိလည္း သူမ ၾကားႏုိင္ေတာ့ေပ။
အခန္း (၃)
ခရစၥမတ္ပဲြေတာ္ရက္မတုိင္မီ ကာလမ်ားသည္ တရိပ္ရိပ္ကုန္လြန္ေန၏။ ေအာ္လီဗာတစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ ခ်င္စိတ္ တစ္ေန႔တျခား ကုန္ခန္းလာသည္။ ဇနီးလုပ္သူကုိ မုန္းလည္းမုန္း၏။ ခ်စ္လည္းခ်စ္သည္။ သည္စိတ္ႏွစ္ခု ေရာေထြးေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခ်စ္သည့္စိတ္က ဘယ္တုန္းကမွႏွင့္ မတူေအာင္ ခြန္အား ေကာင္းေန၏။
ဆာရာစိတ္ေျပာင္းလာေအာင္ ဘယ္နည္းဘယ္ပံု လုပ္ရပါ့မလဲဟူသည္ နည္းလမ္းကုိ အၿမဲစဥ္းစားလ်က္ ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က က်ၿပီးသားျဖစ္ေနပါၿပီ။
ကေလးေတြ အိမ္ျပန္သြားၾကၿပီဆိုလွ်င္ သည္ကိစၥကုိ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ညစဥ္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အထိ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာ၏ ရက္စက္စြာ ေခါင္းမာမႈကုိသာ ေအာ္လီဗာေတြ႕ရ၏။ ဆာရာ့ ဘက္ ကမူ ဘ၀တုိက္ပဲြတစ္ခု စတင္ျခင္းပင္။
ဘယ္သူဖ်က္ဖ်က္ မပ်က္ႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း ဆာရာက အခုိင္အမာေျပာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေမာင့္ကုိ ခ်စ္ၿမဲ ခ်စ္လ်က္ေနမည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ ေသာၾကာေန႔ ညေနတုိင္း အိမ္ျပန္လာႏုိင္သည့္ အေၾကာင္းကုိလည္း တဖြဖြ ေျပာေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ အပတ္စဥ္ ျပန္လာေရးကိစၥမွာ ဆာရာ သူ႔ကုိယ္သူ လွည့္စားေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေယာက္ စလံုး သိေနၾကသည္။
စာေတြ က်က္ရမည္၊ စာေမးပဲြအတြက္ ျပင္ဆင္ရမည္။ အိမ္ျပန္လာၿပီး စာအုပ္ပံု ထဲက ေခါင္းမေဖာ္ဘဲ ေနျပန္ လွ်င္လည္း မိမိႏွင့္ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္ရံုသာ ရိွမည္ဟု ေအာ္လီဗာေတြးမိသည္။
ေက်ာင္းတက္ရၿပီဆုိကတည္းက သူ႔ဘ၀သည္ ေျပာင္းလဲၿပီးသားျဖစ္သြားၿပီ။ ဘယ္လုိမွ မေျပာင္းခ်င္၍ မရ။ မေျပာင္းလဲ၍မရ။ တျခား တစ္ေက်ာင္းေက်ာင္းကုိ တက္ဖုိ႔ ေအာ္လီဗာ ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ ကုိလံဘီယာ တကၠသုိလ္ ဆုိလွ်င္ ဟားဗတ္ထက္ ပုိ၍အဆင္ေျပႏုိင္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးသည္။
သုိ႔ေသာ္ ဆာရာက ကင္းဘရစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ဟားဗတ္မွလဲြ၍ ဘယ္တကၠသုိလ္မွ မတက္ခ်င္။ နာရီ ကုိ ေနာက္ျပန္လွည့္သလုိ သူ႔ငယ္ဘ၀ကုိမ်ား ျပန္ယူေနျခင္းလားဟူ၍လည္း ရံခါ တြင္ ေအာ္လီဗာေတြး မိ၏။
ကေလးေတြ ကေတာ့ အေမ့စီမံခ်က္ကုိ လံုးလံုးမသိေသး။ အႀကီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္တြင္ တစ္စံုတစ္ရာ တင္းမာမႈရွိေနသည္ကုိ သိသလုိလုိရွိၾက၏။ မယ္လီဆာက အေဖႏ်င့္အေမ ရန္ျဖစ္လုိ႔လား ဟု ဆာရာ့ ကုိ မၾကာခဏ ေမးေနၿပီ။ ဆာရာက ဘာမွမျဖစ္ဟန္ႏွင့္ ရယ္ပစ္သည္။
ေပ်ာ္စရာ ခရစၥမတ္ကုိ ဆာရာ မပ်က္ေစခ်င္ပါ။ ထုတ္ေျပာလုိက္လ်င္ သူတုိ႔အားလံုး အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ကုန္မည္ကုိ ဆာရာသိပါသည္။ ေအာ္လီဗာႏွင့္ သေဘာတူထားသည့္အတုိင္း ပဲြေတာ္ၿပီး မွ ေျပာေတာ့ မည္။ ေအာ္လီဗာက စိတ္ေျပာင္းလာႏုိင္ေသးရဲ႕ဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ သေဘာတူ ထားျခင္းျဖစ္၏။
မိမိအေနျဖင့္မူ သည္ေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမ ျပည့္စံုသည့္ ဘ၀မွေနၿပီး ဘယ္ဘ၀မ်ိဳးကုိမွ မတမ္းတပါ။ ကေလးေတြႏွင့္ ခဲြသြားႏုိင္သည့္ သတၱိမ်ိဳးကုိလည္းေအာ္လီဗာ နားမလည္ႏုိင္ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း နား လည္ႏုိင္မည္ မထင္ပါ။
မယ္လီဆာကလည္း ျပဇာတ္ကုိ တစ္အိမ္သားလံုးသြားၾကည့္ၾကသည္။ အိမ္တြင္ ခရစၥမတ္ သစ္ပင္ ျပင္ဆင္ ရာတြင္လည္း ရယ္စရာေတြလုပ္လုိက္၊ ခရစၥမတ္သီခ်င္းေတြ ဆုိလုိက္ႏွင့္ေပ်ာ္ပါးပါးပင္။
ေအာ္လီဗာႏွင့္ ဘင္ဂ်မင္က မီးႀကိဳးေတြ သြယ္ဟယ္တန္းဟယ္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ မယ္လီဆာႏွင့္ ဆာရာတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ေတြ ေဖာက္ေပးေန၏။ ဆမ္က ေဖာက္ လုိ႔ မႏုိင္ႏုိင္ေအာင္ အနားမွ ထုိင္၀ါးေန၏။
သည္ျမင္ကြင္း ကုိၾကည့္ၿပီး ေအာ္လီဗာ့ရင္ထဲတြင္ အသည္းေတြ တစ္စစီေႂကြလုမတတ္ ျဖစ္ေနသည္။ မျဖစ္သင့္ ပါ။ ဆာရာမလုပ္သင့္ပါ။ သည္ကေလးေတြကုိ မိမိတစ္ေယာက္တည္း မည္သုိ႔ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ ပါမည္ လဲ။ အက္နက္က မည္မွ်ပင္ ခ်စ္ပါသည္ဆုိေသာ္ူလည္း သူသည္ အိမ္ေဖာ္မွ်သာပဲ မဟုတ္လား။ မိမိက နယူးေယာက္တြင္ တစ္ေနကုန္ အလုပ္လုပ္ေနရသူ။
အေမ က ဟားဗတ္ တကၠသုိလ္တြင္ တက္ေနစဥ္ ဘင္ဂ်မင္ႏွင့္ မယ္လီဆာတုိ႔ အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာ ပ်က္စီးၾကၿပီး ဆမ္ကေလးလည္း လူဆုိးကေလးျဖစ္သြားမည့္ အေရးကုိ ေအာ္လီဗာ ေတြးၿပီး ရင္ေလးေနမိ၏။
ခရစၥမတ္ အဖိတ္ေန႔ညျဖစ္၏။ စာၾကည့္ခန္းထဲမွ တဟိန္းဟိန္းေတာက္ေနသည့္ မီးလင္းဖုိႀကီးေရွ႕တြင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ေနၾကသည္။
ဇနီးလုပ္သူ ကုိ အေလးအနက္ၾကည့္ၿပီး ျပန္စဥ္းစားဖုိ႔ ေအာ္လီဗာ ေတာင္းပန္ျပန္သည္။ ဆာရာ စိတ္ေျပာင္း လာမည္ဆုိလွ်င္ ဘယ္နည္းႏွင့္ ေတာင္းပန္ရ ေတာင္းပန္ရ ေတာင္းပန္ဖုိ႔ ေအာ္လီဗာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။
" ကေလးေတြကုိ မင္း ရက္စက္ေတာ့မွာလား ဆာရာ "
ႏွစ္ပတ္ အတြင္း ေအာ္လီဗာ၏ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ ဆယ္ူေပါင္က်သြားသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ကိ်တ္ၿပီး ျဖစ္ေန သည့္ ျပႆနာသည္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အသက္မရွဴႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေနဘိသုိ႔ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္ဆုတ္ ဖုိ႔ေတာ့ ဆာရာ လံုး၀စိတ္မကူး။
ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ အစီအစဥ္လုပ္ၿပီးေနၿပီး ေဘာ့စတြန္တြင္ေနဖုိ႔ အစီအစဥ္လုပ္ရန္ ႏွစ္ပတ္အတြင္း သြားေတာ့ မည္။ ဇန္န၀ါရီလတြင္ သင္တန္းေတြ စေတာ့မယ္ေလ။
လုပ္စရာက်န္သည္မွာ ခရစၥမတ္ၿပီးသြားလွ်င္ ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ဖုိ႔ႏွင့္ ကေလးေတြကုိ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပ ဖုိ႔သာရွိေတာ့သည္။
" ေအာ္လီ ဒီအေၾကာင္း ထပ္မေျပာဘဲ ေနၾကရေအာင္ပါေနာ္ "
ခုန္ထၿပီး သူ႔ကုိ ဆဲြေမႊ႕ယမ္းပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ဆာရာက မ်က္ႏွာလဲႊပစ္လုိက္သည္။ မိမိေၾကာင့္ သူ ခံစား ေနရ သည့္ ေ၀ဒနာကုိ မၾကည့္ရက္ပါ။
ကေလးေတြက ခရစၥမတ္သစ္ပင္အနီးတြင္ သူတုိ႔ ေျခအိတ္ေတြကုိ တဲြေလာင္းဆဲြထားၿပီးၿပီ။ ညအေတာ္ နက္မွ ဆာရာက လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ယူၿပီးဆင္းလာသည္။ ပစၥည္းေတြကုိ အက္နက္ အကူအညီျဖင့္ တစ္ပတ္ လံုးလံုး ပန္းစကၠဴမ်ားႏွင့္ ထုပ္ပုိးျပင္ဆင္ခဲ့ရသည္။ ဆာရာ စိတ္ထဲတြင္ သည္ ခရစၥမတ္ ကုိ ေနာက္ဆံုး ခရစၥမတ္ဟု ထင္မွတ္ေန၏။ ေအာ္လီဗာက ဆာရာအတြက္ တစ္ပတ္ႀကိဳၿပီး ျမလက္စြပ္ လွလွ ကေလးတစ္ကြင္း ၀ယ္ထားသည္။ ဆာရာ ၀တ္ခ်င္ေနမွန္း သူသိသည္ေလ။ အလြန္ေသေသ သပ္သပ္ ေသြးထားသည့္ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ျမကေလး။
ညပုိင္းကတည္း က ေပးဖုိ႔စိတ္ကူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ဟု မထင္ဘဲ လာဘ္ထုိးသည္ ထင္သြားမွာစုိးသျဖင့္ အသာကေလး ၿငိမ္ေနခဲ့သည္။ သည္မွ် အဖုိးတန္ပစၥည္းကုိ ၀ယ္ခဲ့မိသည့္ အတြက္ လည္း ေနာင္တရေန၏။
ထုိည အိပ္ရာ၀င္ၾကေတာ့ ဆာရာက နာရီႏိႈးစက္ကုိ နံနက္ေျခာက္နာရီ ေပးထားသည္။ ၾကက္ဆင္ အစာသြတ္ ဖုိ႔ ေစာေစာထမွ ျဖစ္မည္ေလ။ အက္နက္ကုိ တျခားဗာဟီရေတြ ခုိင္းသည္။ ၾကက္ဆင္ ကုိေတာ့ မိသားစု အစဥ္အလာအတုိင္း ကုိယ္တုိင္လုပ္ခ်င္သည္။ အင္း ….. ဒါလဲ ေနာက္ဆံုးၾကက္ဆင္ပဲ ထင္ ပါရဲ႕။ မီးပိတ္လုိက္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း စဥ္းစားေန၏။ ေအာ္လီအသက္ရွဴသံကုိ အတုိင္းသား ၾကားေနရ၏။ သူ အိပ္မေပ်ာ္ေသးမွန္း သိေနသည္။ သူ ဘာေတြးေနသည္ကုိ ဆာရာသိပါ၏။
သည္ အတုိင္း စခန္းသြားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ပတ္ရွိၿပီ။ ေဆြးေႏြးလုိက္၊ တုိင္ပင္လုိက္၊ ျငင္းခံုလုိက္၊ ငုိလုိက္ျဖင့္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိဘက္ က လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည္ကုိ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အမွားအယြင္း အလွ်င္း မရွိေၾကာင္း ဆာရာ ယံုၾကည္ေနလ်က္ပင္။
သည္ကိစၥ ျမန္ျမန္ၿပီးေစခ်င္ၿပီး။ ဘ၀သစ္၏ ပထမေျခလွမ္းကုိ စလွမ္းခ်င္ေနၿပီး ေအာ္လီ မည္ေရြ႕မည္မွ် ခံစားေန ရေၾကာင္း သိလ်က္ႏွင့္ပင္ သူတုိ႔ႏွင့္ခဲြသြားလုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။
" ေမာင္ကလဲ ကြယ္၊ ဆာရာ တစ္သက္လံုး ျပန္မလာေတာ့မွာ က်ေနတာပဲ "
အေမွာင္ ထဲတြင္ ဆာရာ့အသံသည္ အလြန္အမင္း ညင္သာေန၏။
" ျပန္မလာေတာ့ဘူး မဟုတ္လား "
သူ႔အသံ ကုိ ဆာရာ မခ်ိတင္ကဲၾကားလုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆုိ႔နင့္အက္ကဲြေနသံ။
" ဆာရာေျပာ ၿပီးၿပီေလ၊ တတ္ႏုိင္သမွ် အပတ္စဥ္ျပန္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္လုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ ရက္ေတြ လဲ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ "
" မင္း ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ျပန္ႏုိင္မွာလဲဆာရာရယ္၊ ဒီဘ၀ကေနဟုိဘ၀ကုိလဲ ယူလုိ႔ရမလားဆာရာ၊ လုပ္ရက္ မယ္ဆုိရင္ လဲ ကုိယ္ေတာ့နားမလည္ဘူး "
သည္စကားလံုးမ်ား သူေျပာခဲ့သည္မွာ အႀကိမ္ တစ္ေထာင္မကေတာ့ပါၿပီ။ မိမိဘက္က ဘာေတြမ်ား ခၽြတ္ယြင္းႏုိင္တာရွိသလဲ၊ ဘာမ်ားမျဖည့္ဆည္းႏုိင္တာ ရွိသလဲ၊ သုိ႔မဟ္ုတ္ သူအလုိမက်တာမ်ား ဘာေတြ လုပ္ခဲ့မိ သလဲ၊ ေအာ္လီဗာ ႏွစ္ပတ္လံုးလံုး ကိ်တ္စဥ္းစားခဲ့သည္။ အေျဖရွာ၍မရခဲ့ပါ။
ဒါဆုိလွ်င္ ဘာေၾကာင့္ သည္မိသားစုကုိ ထားခဲ့ၿပီး သူထြက္သြားရမည္လဲ။ လင္ကုိခ်စ္သည္ဆုိလွ်င္ ဘာ ေၾကာင့္ ပစ္ခဲ့ရမည္လဲ။
" အားလံုးၿပီးသြားတဲ့အခါက်မွ ေမာင္နားလည္လာမွာပါ၊ ဆာရာတည္ေဆာက္ခ်င္တဲ့ဘ၀မ်ိဳးကုိ ပႏၷက္ ခ်ႏုိင္ၿပီဆုိရင္ ေမာင္ ဆာရာ့ကုိ ေလးစားလာမွာပါ၊ အဲဒီေတာ့မွ ဆာရာ ခုလုိ ႀကိဳးစားရျခင္းရဲ႕ တန္ဖုိး ကုိ ေမာင္သိမယ္ေလ "
" ခုလဲမင္းကုိ ကုိယ္ေလးစားေနသားပဲဆာရာ၊ ဘယ္တုန္းကမ်ား ကုိယ့္မိန္းမကုိယ္ မေလး မစား ျပဳမူခဲ့ဖူးလုိ႔ လဲဟင္ "
ေျပာေျပာ ဆုိဆုိ လေရာင္ေရးေရးတြင္ လွခ်င္တုိင္းလွေနသည့္ ဇနီးလုပ္သူ၏ မ်က္ႏွာကုိ ငဲ့ၾကည့္လုိက္သည္။
ပုိ၍ပင္လွေန သည္ထင္၏။ ဆံုးရံႈးရေတာ့မည္ကုိ သိလာေလသူ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း နားလည္ လာ ေလေလ ျဖစ္လာ၏။
" ကေလးေတြကုိ မင္း ဘယ္ေတာ့ေျပာမွာလဲဟင္ "
" မနက္ျဖန္ ေမာင့္အေဖနဲ႔ အေမျပန္သြားၿပီးေတာ့မွ ေျပာမယ္ေလ "
" အင္း ….. ခရစၥမတ္ကုိ အမဂၤလာသတင္းနဲ႔ ပိတ္မယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား "
" ဒီထက္ အခ်ိန္ဆဲြလုိ႔ မေကာင္းေတာ့ဘူးေမာင္၊ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနၿပီဆုိတာ သူတုိ႔ရိပ္မိေနၿပီ၊ သမီးက တစ္ခ်ိန္ လံုး အကဲခတ္ေနတယ္၊ ဘင္ဂ်မင္ကလဲ ဘာမွန္းသာမသိတယ္ ျပႆနာတစ္ခုခုနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရေတာ့မယ္ ဆုိတာ သိေနသလုိပဲ "
" ဘာျပႆနာဆုိတာ သူတုိ႔သိသြားရင္ ဘယ္လုိေနမယ္ထင္သလဲ "
" ေမာင္နဲ႔ဆာရာလုိပဲေနမွာပါ၊ ပထမေတာ့ အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားမွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ဘာေျပာလုိ႔ေျပာရမွန္းမသိဘဲ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ရႈပ္ေထြးသြားမယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ လႈပ္လႈပ္ ရွားရွားျဖစ္သြားမယ္၊ ဒါေပမယ့္ သားႀကီးနဲ႔သမီးက နားလည္မွာပါ၊ အငယ္ေလးအတြက္ပဲ စိတ္ပူတယ္ "
ဆာရာက ခပ္တုိးတုိးေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ၿပီးမွ လင္ေတာ္ေမာင့္ဘက္လွည့္ၿပီး လက္ကုိ အသာဆုပ္လုိက္ သည္။ သားငယ္ေလးအေၾကာင္းဆက္ေျပာေတာ့ ဆာရာ့အသံေတြ တုန္ေနသည္။
" သားငယ္ေလးကုိ ဂ႐ုစုိက္ပါေမာင္၊ သူက အေမထက္ အေဖ့ကုိပုိၿပီး လုိအပ္တာပါ "
" အေမကုိလဲ လုိအပ္တာပါပဲကြာ၊ အေဖနဲ႔က တစ္ေန႔ မွ ႏွစ္နာရီေလာက္ ေတြ႕ ရတာ၊ ေဘာလံုးအေၾကာင္း နဲ႔ အိမ္စာအေၾကာင္းေလာက္ပဲ ေျပာျဖစ္တာ "
" ေနာက္ေတာ့ ေမာင္နဲ႔ပုိၿပီး နီးစပ္လာမွာပါေလ "
" အင္းေပါ့ေလ "
ရင္ကဲြနာက်စရာ အေကာင္းဆံုး က႑ျဖစ္ပါ၏။ ေအာ္လီသည္ မိမိ၏ အိမ္ေထာင္စုကုိ ဘာမွ လုိေလေသးမရွိဘဲ အဘက္ဘက္မွ ျပည့္စံုေနသည့္ အိမ္ေထာင္စုဟု ထင္မွတ္ခဲ့၏။ ငယ္ကကၽြမ္းသည့္ ငယ္ကၽြမ္းေဆြႏွင့္ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့၍ ေနနဲ႔လ ေရႊနဲ႔ျမဟုထင္မွတ္ခဲ့၏။
" ကုိယ္ တုိ႔ ဘ၀မွာ ဘာမွ မေျပလည္စရာအေၾကာင္းမရွိေအာင္ ၿပီးျပည့္စံုေနတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တယ္၊ မင္း ခုလုိ ခံစားေနရလိမ့္မယ္လုိ႔ ကုိယ္မထင္ခဲ့ဘူး၊ ဟုိ ….. ဆုိလုိတာက ကုိယ္၀န္ရွိတဲ့ အခါေလာက္သာ စိတ္ဓာတ္ ေတြက်ၿပီး ေမြးဖါားၿပီးတဲ့အခါတုိင္း ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္ ေအာက္ေမ့တာ"
ခ်စ္သူ လုိသမွ် မျဖည့္ဆည္းႏုိင္ျခင္းအတြက္ ေအာ္လီဗာ့ရင္ထဲတြင္ နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားေနရသည္။
" ေပ်ာ္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္၊ ဆာရာ ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္၊ ေမာင္မေပးႏုိင္တဲ့အရာကုိမွ ဆာရာ လုိခ်င္ေနတဲ့ အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ အဲဒါက ဆာရာကုိယ္တုိင္ လုပ္ယူရမယ့္ကိစၥေလ၊ ဘယ္တုန္းကမွ မရဖူးတဲ့ အရာ ကုိ ဆာရာ့ဘ၀ထဲမွာ ျပန္ရွာယူရမွာ "
ဘ၀သခင္ က မိမိအတြက္ လံုး၀မွီခုိရာ၊ လဲေလ်ာင္းရာ မျဖစ္ႏုိင္သည့္အတြက္လည္း ဆာရာ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိ အျပစ္ရွိသလုိ ခံစားရပါ၏။ စင္စစ္ ေအာ္လီဗာသည္ တစ္ရာတစ္ေယာက္၊ တစ္ေထာင္တစ္ေယာက္ ရွာလွ်င္ ရႏုိင္သည့္ ေယာက္်ားမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။
" ရွာလုိ႔ မေတြ႕ဘူးဆုိရင္ေကာ "
" မေတြ႕ရင္ လက္ေျမွာက္အရံႈးေပးရံုေပါ့ "
သုိ႔ေသာ္ ထုိအရာသည္ လက္လွမ္းတစ္မီတြင္ ရွိေနၿပီဟု ဆာရာယံုၾကည္ေနၿပီ။ ဘ၀ကုိ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ေကြ႕ခ် လုိက္ဖုိ႔သာက်န္သည္ေလ။
" အဲဒီ မင္းေျပာေနတဲ့အရာကုိ ဒီဘ၀ထဲမွာပဲ မရႏုိင္ဘူးလားဟင္၊ လြတ္လပ္မႈေတြ အမ်ားႀကီး ပုိရလာႏုိင္ မယ္ မ်ားရင္ေလ "
ရွင္းသန္႔ၿငိမ့္ေညာင္း လွသည့္ အိပ္ရာႀကီးေပၚတြင္ ဆာရာက သူ႔ဘက္သုိ႔ တုိးကပ္သြားလုိက္၏။ သူက ပခံုး ကုိ သုိင္းဖက္လုိက္သည္။
" ဒီထက္ လြတ္လပ္ရဦးမွာလားေမာင္ရယ္၊ လြတ္လပ္မႈေတြ လုိခ်င္သေလာက္ ရေနသားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလြတ္လပ္မႈေတြ ကုိ ဆာရာ ဘာလုပ္ရမွန္းမွမသိဘဲ "
" ေၾသာ္ ….. ဒါလင္ရယ္ "
ဆာရာ့ဆံပင္ေတြ ကုိ ေအာ္လီ မ်က္ႏွာႏွင့္ကပ္ထားလုိက္သည္။ သူ႔မ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြျပည့္ လာ ျပန္၏။ ဆာရာက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ လင္ေတာ္ေမာင္၏ ရင္ခြင္ႏွင့္ အပ္လုိက္သည္။ ပူေႏြးေသာ မ်က္ရည္ မ်ား သည္ ေအာ္လီဗာ့ ရင္ဘက္ေပၚသုိ႔ စီးက်ေနသည္။ ဆာရာ့ပခံုးသားေတြ တသိမ့္သိမ့္ လႈပ္ လာသည္။
" ဆာရာရယ္၊ ဘာျပဳလုိ႔ ဇြတ္လုပ္ခ်င္ရတာလဲကြယ္၊ ခု တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္အတြင္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြကုိ အားလံုးေမ့ပစ္ လုိက္ၾကရေအာင္လား၊ နာရီေတြကုိ ေနာက္ျပန္လွည့္ပစ္မယ္ေလ "
မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္က်ေနလ်က္က သည္းအူျပတ္မွ် ရင္ထဲကငုိေနရင္း ဆာရာေခါင္းယမ္းသည္။
" မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေမာင္၊ ဆာရာ့ရင္ထဲမွာ ေလဟာနယ္ႀကီးတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါေမာင္ရယ္၊ ဆာရာ ျပန္လာ ခဲ့ပါ့မယ္ေနာ္၊ ကတိေပးပါတယ္ေမာင္ရယ္၊ က်ိန္ဆုိလဲက်ိန္ပါ့မယ္၊ ေမာင့္ကုိ ဆာရာ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္၊ ျပန္မလာဘဲ ဘယ္လုိလုပ္ေနႏုိင္မွာလဲကြယ္ "
သုိ႔ေသာ္ သည္စကားလံုးမ်ားသည္ အဓိပၸာယ္ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေအာ္လီဗာ ရင္ထဲကသိေနပါ၏။ မလႊတ္လုိက္ခ်င္ပါ။ သည္အိမ္ႀကီးထက္ ပုိၿပီး သူ႔အတြက္ လံုၿခံဳသည့္ေနရာမရွိႏုိင္ပါ။
တစ္ေယာက္ ကုိ တစ္ေယာက္ တင္းတင္းဖက္ကာ ၾကာျမင့္စြာ ၿငိမ္သက္ေနၾက၏။ ရံခါတြင္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိ ေတြ႕ၾကသည္။ ရင္အခုန္ရဆံုး ည၊ ရင္အနာရဆံုးည၊ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ၾကင္နာမႈ ကုိ ျပန္လည္ေတြ႕ ရွိ သည့္ည၊ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ အသည္းတျမည့္ျမည့္ေႂကြေသာည။
ဆာရာ့ ရင္ခြင္ထဲ တြင္ ေအာ္လီဗာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ေၾသာ္ ….. ေအာ္လီဗာ ေအာ္လီဗာ၊ ၾကာျမင့္စြာ ခ်စ္ခဲ့ရ သည့္ ခ်စ္သူ။ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္ ဘဲြ႕တစ္ခုျဖင့္ ဘ၀ ကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့သူ။ အင္း …. ခုေတာ့ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္ ဘဲြ႕ ယူဖုိ႔ မိမိ သူ႔အား ခဲြခြာသြားရေတာ့မွာပါလား။
ဆက္ရန္
.
2 comments:
တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့မိန္းမ..စိတ္မူမမွန္တဲ့မိန္းမဘဲ..
ဒီလိုေယာက်္ားမ်ိုးနဲ့တန္ကိုမတန္ဘူး...။
ဇာတ္ရွိန္အေတာ္ၿမင့္ေနၿပီေနာ္ အမ်ားအားၿဖင္ ့အေနာက္တို္င္း က အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ ၿဖစ္တတ္တဲ ့စတ္ိုင္ေပါ့ ထူးခြ်န္ထက္ၿမက္တဲ ့သူေတြပိုဆိုးတယ္ ..ေလးစားပါတယ္. ဆက္ေရးအစ္မေရ..ေစာင့္ေနတယ္ဗ်ာ
Post a Comment