ရဲျမလြင္ ၏ ဂ်ပန္ေတြ နဲ႕ ပတ္သက္သမွ်

အၿပံဳးၾကားမွမ်က္ရည္စမ်ား

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ေအာက္တုိဘာလ ၁၉ ရက္ေန႔ နံနက္ပုိင္း ၁၁ နာရီ မိနစ္သံုးဆယ္အခ်ိန္ကျဖစ္သည္။ ဆရာရဲ သည္ ခေရပင္ရိပ္သာ၊ အမွတ္(၂) ႏွင္းဆီျဖဴလမ္း၊ အိမ္အမွတ္ ၁၂၉ မွ စတင္ထြက္ခြာေသာ အသုဘ ပုိ႔ယာဥ္ BM ကားတစ္စီးေပၚတြင္ စီးနင္းလုိက္ပါလာေနခဲ့ေပသည္။
ဆရာရဲ လုိက္ပါလာေသာ ကားတန္းႀကီးသည္ ေစတီကေလးတစ္ဆူရွိေသာ လမ္းေထာင့္အတြင္းသုိ႔ ခ်ိဳး၀င္ လုိက္ၿပီးေနာက္ အတန္ၾကာသည့္အခါ သံေခ်းေရာင္ ေခါင္းတုိင္ႀကီးတြင္ အမည္းေရာင္ မီးခုိးမ်ား တြန္႔ေခြ လိမ္ေကာက္ကာ မုိးေပၚသုိ႔ ေထာင္တက္ေနေသာ ျမန္မာသင္းခ်ိဳင္းကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ မိမိအား လုိက္ပုိ႔ ၿပီး ကားအသီးသီးေပၚ သုိ႔ ျပန္တက္ ကာ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာျပန္ သြားၾက သည့္ ေဆြမ်ိဳးအေပါင္းအသင္း တုိ႔အား လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနသည့္အသြင္မ်ိဳးပင္ျဖစ္ေလသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၅ လခန္႔က ဆရာရဲ၏ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း အထက္တန္းျပ ဆရာမ ေဒၚခင္သန္းမူ တုန္းကလည္း ဤသုိ႔ပင္ျဖစ္ေလသည္။ အသုဘအခမ္း အနားက ၃ နာရီဟုေရးထားသျဖင့္ ၂ နာရီ ၄၅ မိနစ္ အေရာက္သြားခဲ့သည့္ တုိင္ လူေခ်ာင္သည့္အတြက္ ေစာသၿဂႌဳလ္လုိက္ၾကေသာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း ၏ ေနာက္ဆံုးမ်က္ႏွာကုိပင္မၾကည့္လုိက္ရဘဲ မီးခုိးတန္း ကေလး ကုိသာ ေတြ႕လုိက္ ရေလ သည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏ အယူအဆအရ ေသဆံုးျခင္းကုိ ဘ၀တစ္ပါး သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ သြားသည္ ဟု ေျပာၾကသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမည္သည့္ဘ၀သုိ႔ ေရာက္ ေနသည္ကုိ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ တြက္ခ်က္ၾကည့္လုိ႔ရလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲဟု ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတြးလုိက္မိသည္။

ဂ်ပန္ သခ်ႋဳင္း၊ တရုတ္သခ်ႋဳင္းတုိ႔ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ မူဆလင္သခ်ိႋဳင္းကုိေရာက္ေတာ့ လံုၿခံဳေရး ၀န္ ထမ္းေဒးဗစ္ ကုိ သတိရလာမိေတာ့သည္။ ေဒးဗစ္ အသက္ရွင္စဥ္က အလုပ္ေတြ တအားႀကိဳးစား ခဲ့ သည္။ တစ္ညလံုး ညေစာင့္တာ၀န္ ကုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း ထမ္းေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေန႔ခင္းေန႔လယ္ဘက္တြင္ တကၠစီ အငွားကားကုိ လုိက္ေမာင္းသည္။ ေရခဲေသတၱာ၊ အဲယားကြန္းစသည္တုိ႔ကုိ လုိက္ျပင္ သည္။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ သူသည္ မူစလင္မေလးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ေသာေၾကာင့္ အလာရွင္ျမတ္၏ အမိန္႔ေတာ္ ကုိ ခံယူသြား ခဲ့သည္။ ယခုဆုိလွ်င္ သူလည္းက်င္းထဲတြင္ထုိင္ကာ အလာအရွင္ျမတ္ အလာ ကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရွာေပ လိမ့္ မည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကားသည္ လက္၀ါးကပ္တုိင္ကေလးမ်ား စုေ၀းရာ ခရစၥယန္ သခ်ႋဳင္း သုိ႔ေရာက္ လာခဲ့ၾကသည္။ ဆရာရဲသည္ ေဒါက္တာေစာေရာ့ေတာ့၏ ရုပ္အေလာင္းထားရွိရာ ဇရပ္ထဲ သုိ႔၀င္လာခဲ့ၿပီး လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမ်ားၿခံရံထားသည့္ ေခါင္းထဲတြင္ ေအးခ်မ္းစြာလဲေလ်ာင္းေနေသာ မိတ္ေဆြႀကီး ၏ မ်က္ႏွာ ကေလး ကုိ ငါးမိနစ္ခန္႔ ငုိင္ၿပီး ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ ဘ၀အေမာမ်ားကုိ အၿပီးအပုိင္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၿပီး ထာ၀ရ အနားယူသြားေသာ မိတ္ေဆြႀကီးႏွင့္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး ၏ ႏွလံုးေရာဂါ ကု ဌာန တြင္ စကားေတြ တ၀ႀကီးေျပာ ခဲ့ၾကသည္ကုိ ျပန္လည္သတိရလာမိေတာ့သည္။ သူကဂ်ာနယ္ေပါင္းစံု ကုိ မလြတ္တမ္း၀ယ္ဖတ္သူ ျဖစ္ေလ ေသာေၾကာင့္ သူအမွာစာေရးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ခဲ့ သည့္ (တုိက်ိဳၿမိဳ႕မွခ်စ္ပံုျပင္) စာအုပ္ ေ၀ဖန္ခ်က္ ကေလး ျမန္မာပုိ႔စ္ ထဲတြင္ ပါလာသည့္ အတြက္ ၀မ္းသာေန ရွာသည္။

ထံုးစံအတုိင္း စ်ာပနဆုိင္ရာ ၀တ္ျပဳကုိးကြယ္ျခင္း အစီအစဥ္မ်ားကုိ စပါေတာ့သည္။ (ေယရႈကလည္း၊ ငါသည္ ထေျမာက္ျခင္းအေၾကာင္း၊ အသက္ရွင္ျခင္းအေၾကာင္း ျဖစ္၏။ ငါ့ကုိ ယံုၾကည္ေသာ သူ သည္ ေသလြန္ေသာ္လည္း ရွင္ရလိမ့္မည္။ ေယာဟန္ ၁၁း၂၅ ဟူေသာ က်မ္းစာပုိဒ္ျဖင့္ ၀တ္ျပဳရန္ ဖိတ္ေခၚျခင္း စတင္ရာမွ ဓမၼသီခ်င္းမ်ား၊ ႏွစ္သိမ့္ဆုေတာင္းျခင္းမ်ား၊ ဓမၼေဒသနာ ေဟာေျပာ ရွင္းလင္းမႈမ်ား ကုိ အစီအစဥ္ အတုိင္းဆက္လက္လုပ္သြားၾကသည္။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္၏ အာရံု ထဲတြင္မူ ေဒါက္တာ ေစာေရာ့ ေတာ့ႏွင့္အတူ ဂ်ပန္သံရံုးတြင္ ၁၈ ႏွစ္တာ အလုပ္ အတူ လုပ္ေန ခဲ့ၾကပံုမ်ား ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနမိေလ ေတာ့သည္။ သူက အခ်ိန္တိက်သည္။ အ၀တ္အစားကုိ ဂ်ပန္ မ်ားထက္ အခ်ိဳးက်ေအာင္ ၀တ္ဆင္တတ္ သည္။

အစစအရာရာ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာသည္။ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ ကြမ္းမစားရံုမွ်မက အရက္ဆုိ၍ ဘီယာ ေလာက္ ပင္ ေကာက္ကုိင္ဖူးသူမဟုတ္ေပ။ ဆရာရဲႏွင့္ေတာ့ တျခားစီပင္ျဖစ္ၾကသည္။ သူႏွင့္ ဆရာရဲတုိ႔ မတူ တာ မ်ားေသာ္လည္း တစ္ခါမွ်ခုိက္ရန္ မျဖစ္ဖူးခဲ့ၾကေပ။ သူကစာေတြတအားဖတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေတြ တအားေရး သည္။ သူႏွင့္ဆရာရဲတုိ႔သည္ မည္သူ႔ကုိမွ် ဒုကၡမေပးသကဲ့သုိ႔ လက္ရွိ လုပ္ငန္းတြင္ မေပ်ာ္ ပုိက္ၾကေပ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး တုိ႔ကမူ လူကုိလူလုိျမင္ေသာစိတ္သေဘာ ကုိ တန္ဖုိးထားၾကသည္။ မည္သုိ႔ ပင္ျဖစ္ေစ ဆရာရဲ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေငြမ်က္ႏွာေၾကာင့္ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းခဲ့ၾကရာ ဆရာ ရဲ သည္ သူ႔ထက္ေစာၿပီး အနားယူခဲ့သည္။ အသက္ ၆၂ ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား။

အုိမင္း လာသည္ႏွင့္အမွ် က်န္ရွိေနေသာ အခ်ိန္တုိ႔က ေရႊထက္ပုိၿပီး တန္ဖုိးရွိလာခဲ့သည္။ ဆရာေစာေရာ့ေတာ့ ကေတာ့ အနားမယူေသးဘဲ ေျခေထာက္ေထာ့နင္း ေထာ့နင္းျဖင့္ သံုးထပ္တုိက္ ကုိ ေန႔တုိင္း အတက္အဆင္း လုပ္ေနခဲ့ရွာသည္။ မုိးထဲ ေလထဲတြင္ ကုိယ္တုိင္ ကားေမာင္းၿပီး ရံုးတက္ေန ခဲ့ ရွာ ေလသည္။ သူႏွင့္ဆရာရဲက ဇြန္လ ၂၉ ရက္ဖြားမ်ားျဖစ္ၾကသည့္အတြက္ ဆရာရဲထက္ တစ္ႏွစ္ တိတိငယ္ ေသာ ဆရာေစာေရာ့ေတာ့တစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ႀကိဳးစားရန္အခ်ိန္အမ်ားႀကီး က်န္ေနေပ လိမ့္ဦးမည္။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း ကံဇာတ္ဆရာႀကီးက သူ႔အားတစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ျဖင့္ အနား ယူခုိင္း လုိက္ေလေတာ့သည္။

ေျမသုိ႔ အပ္ႏွံျခင္း အစီအစဥ္တြင္ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားက ေရွ႕မွသူ႔အတြက္ ေပးပုိ႔လာေသာ လြမ္းသူပန္းေခြ မ်ား၊ ပန္းျခင္း မ်ားကုိ သယ္သြားၾကသည္။ အလယ္မွ တပည့္မ်ားက သူ႔ရုပ္အေလာင္းကုိ သယ္သြားၾကၿပီး ေနာက္ဆံုး လူအုပ္ ထဲတြင္ ဆရာရဲက ေခါင္းငုိက္စုိက္ျဖင့္ လုိက္လာရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ ကာ လာခဲ့ မိသည္။ ေသ ဆံုးျခင္းသည္ ရွင္သန္ျခင္း ၏ ၀မ္းဗိုက္ထဲတြင္ တစ္စထက္တစ္စ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ျခင္း ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ေသဆံုးျခင္း က ရင့္မာၿပီး အရြယ္ေရာက္လာသည့္အခါ သူတာ၀န္ကုိ သူ ထမ္းရြက္ သြားျခင္းသာျဖစ္ေလ သည္။

ဤတြင္ ဘ၀သည္ ျပည္ဖံုးကားႀကီးကုိ ခ်လုိက္ေလေတာ့သည္။ ေသဆံုးသြားၿပီးေနာက္ ဘာျဖစ္လာမည္ ညာျဖစ္လာ မည္ ဟု ဆက္ေတြးသူမ်ား ထဲတြင္ ဆရာရဲမပါခ်င္ေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း တစ္ေလာက " သင့္ အား ဤရံုးမ်အၿပီးအပုိင္ ထုတ္ပယ္လုိက္သည္။ သင္သြားလုိရာသြားႏုိင္ၿပီ" ဆုိေသာ အမိန္႔စာ ကုိ ေရးေပးရန္ တူးတူးခါးခါးႀကီး ျငင္းဆန္ခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ မေသခင္သာ ခ်စ္ၾကခင္ၾက၊ တန္ဖုိး ထားၾကၿပီး ေသၿပီး သြားေသာအခါ မခ်စ္မခင္ရံု၊ တန္ဖုိးမထားရံုမ်မက ရန္သူအျဖစ္ သေဘာထားကာ၊ အိမ္မွာေသာ္လည္းေကာင္း အၿပီးအပုိင္ ေမာင္းထုတ္လုိၾကေသာ လူတုိ႔၏ ႏွလံုးသားကုိ အံ့ၾသလုိ႔ မဆံုးေအာင္ ျဖစ္ေနရ ပါေတာ့သည္။

ထုိသုိ႔ အေတြးေရယာဥ္ေၾကာ တြင္ ေမ်ာပါေနစဥ္ ေနာက္ဘက္မွ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ကုိ ၾကားလာရေလသည္။ ခရစ္ယာန္ ထံုးစံ အရ ဘုရားသခင္၏ ထံပါးသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားေသာ ေဒါက္တာ ေစာေရာ့ေတာ့အတြက္ မငုိမရိႈက္ ဘဲ အၿပံဳးမပ်က္ လုိက္လံပုိ႔ေဆာင္ေနၾကခ်ိန္တြင္ မည္သူက လာေရာက္ ငုိရိႈက္ၿပီး လုိက္ပါေနရ ပါသနည္း။ ဆရာရဲ က ေနာက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ဂ်ပန္မေလးျဖစ္ေန သည္ ကုိ ေတြ႕လုိက္ ရေလသည္။

ေျမသုိ႔ အပ္ႏွံျခင္း အခမ္းအနားၿပီးေနာက္ ဆရာေစာေရာ့ေတာ့၏ ရုပ္ခႏၶာႀကီး သည္ ေျမမႈန္မွ လာၿပီး ေျမမႈန္ မ်ားျပန္ျဖစ္သြားခဲ့ေခ်ၿပီး ဆရာရဲလည္း ထုိေျမမႈန္မ်ားအထက္တြင္ သစၥာပန္းတစ္ခက္ ကုိ ခ်ထားၿပီး လာရာလမ္း အတုိင္း ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဆရာကေတာ္ကုိ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေတာ့ " ဆရာ့ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ ဆရာ့ ကုိ လမ္းခဲြသြားၿပီေနာ္ "ဟု ေျပာလုိက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ ခံစား လုိက္ သည္။ ေ၀လည္းေမႊး ေႂကြလည္းေမႊးေသာ တရုတ္စကားပန္း ကေလးမ်ား က ေ၀့ကာ ပတ္ကာ အုတ္ဂူ မ်ား အထက္သုိ႔ ေႂကြက်လ်က္ရွိေနၾကသည္။

ငွက္ငယ္ကေလးမ်ားက တစ္ပင္မွတစ္ပင္သုိ႔ ကူးလူးပ်ံသန္းေန ၾကသည္။ ေကာင္းကင္ႀကီး တစ္ခုလံုး သည္လည္း မုိးတိမ္ တုိ႔ ကလူက်ီဆယ္မႈေၾကာင့္ လင္းတစ္ခါမွိတ္တစ္ လွည့္ ျဖစ္ေနၾကေလသည္။ ဂိတ္၀ သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ေစာေစာက ဂ်ပန္မေလးက ဆရာရဲအား ကားမပါ လွ်င္ သူ႔ကားႏွင့္ လမ္းႀကံဳ လုိက္ခဲ့ ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚသျဖင့္ ကားထဲသုိ႔ ထုိင္လုိက္လာခဲ့မိေလသည္။ အဆုိပါ ဂ်ပန္ မကေလးမွာ ဂ်ပန္ အစစ္ မဟုတ္၊ ကုိရီးယားေသြး တစ္၀က္ေႏွာထားေလေသာေၾကာင့္လားမေျပာတတ္ သူမ ၏ ႏွလံုးသား သည္ ဂ်ပန္စစ္စစ္ တုိ႔၏ ႏွလံုးသားေလာက္ ခက္ထန္မာေက်ာျခင္းမရွိလွေပ။ ၿပီးေတာ့ သူက တကၠသုိလ္ တြင္ ျမန္မာစာ အဓိကယူခဲ့ေလသည့္အတြက္ ျမန္မာစကားကုိ မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာတတ္ ၿပီး ျမန္မာ လူမ်ိဳး မ်ား ကုိ ခ်စ္သည္။ ၾကည္ေလ၊ ယခု စကားေျပာေနသည့္ အခ်ိန္၌ပင္လွ်င္ ရိႈက္သံတုိ႔က မေပ်ာက္ သြားၾကေသး။

" ရဲလြင္စံ၊ ၿပီးခဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းက စထရင္းဟုိတယ္မွာ ဖက္ရွင္ျပပဲြလုပ္တာကုိ မွတ္မိေသးလား။ အဲဒီ တုန္းက ေဒါက္တာစာေရာ့တာ့ တစ္ညလံုး ၀မ္းေတြ ၁၂ ခါေလာက္သြားလုိ႔ ခြင့္တစ္ရက္ေတာင္းခဲ့ တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ အထက္အရာရွိက ဘာေျပာခဲ့တယ္မွတ္သလဲ။ အခုခ်က္ခ်င္း ဆရာ၀န္ေခၚၿပီး ၀မ္းပိတ္ေအာင္ လုပ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ နံနက္ ၈ နာရီခဲြတိတိမွာ ရံုးကုိ တက္ျဖစ္ေအာင္ တက္ပါတဲ့ေလ "
ေမာ္ေတာ္ကား အဲယားကြန္းထဲတြင္ ဂ်ပန္မကေလး က မ်က္ရည္တေတြေတြစီးက်ရင္း ရွင္းျပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကုိယ္လံုးတြင္မူ ေခၽြးမ်ား က စိမ့္ထြက္ေနသည္။ ထုိစဥ္က ဒယီးဒယုိင္ျဖင့္ ရံုးတက္ေလေသာ ေဒါက္တာေစာေရာ့ေတာ့ အား " ဆရာ့ႏွယ္ဗ်ာ၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလုိ႔ လာေနေသး တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိရင္ သူတုိ႔အလုပ္ ထုတ္ခ်င္ထုတ္ပစ္ပါေစ။ ဘယ္ေတာ့မွ မလာဘူး "ဟု က႐ုဏာေဒါသေျပာ ခဲ့သည္ကုိ ျပန္လည္သတိရလာမိသည္။

" ဒီေန႔ဆုိရင္ လည္း ဘယ္ေလာက္ ဆုိးသလဲ။ တျခားျမန္မာ၀န္ထမ္းေတြ က ေဒါက္တာ ေစာေရာ့ေတာ့ ကုိ ေနာက္ ဆံုးအေန နဲ႔ လုိက္ပုိ႔ခ်င္ၾကလုိ႔ ကားေတာင္းတဲ့အခါ ကားမရွိဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္ၾကတယ္ေလ။ သူတုိ႔က လူေသတယ္ ဆုိတာ ရံုးနဲ႔မဆုိင္ဘူး။ ပုဂၢလိကကိစၥလုိ႔ ယူဆၾကတယ္ေလ။ တစ္သက္လံုး အလုပ္ လုပ္ေပးခဲ့ တာ ကုိေတာင္ မေထာက္ထားေတာ့ဘူး ရက္စက္လုိက္ၾကတာ "
ကၽြန္ေတာ္ က ဘာမွ မွတ္ခ်က္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ၿပီးေနလုိက္သည္။ သူတုိ႔ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ အလုပ္မွလဲြလွ်င္ မိမိ အသက္ကုိပင္ ဂရုစုိက္သူမ်ား မဟုတ္ေၾကာင္း ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိထားေပ သည္။ စကား တေျပာေျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကားကေလးသည္ ေျမာက္ဥကၠလာအ၀ုိင္းႀကီးသုိ႔ ဆုိက္လာ သည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ က ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာကာ ကားေပၚမွဆင္းလုိက္သည္။

" ရဲလြင္စံ လည္း က်န္းမာေရးကုိ ဂ႐ုစုိက္ေနာ္ "
" စိတ္ခ်ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေသဦးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတာထဲမွာ အသက္ ၁၂၀ ရွည္ေစ ေသာ္၀္လုိ႔ ေရးထားတယ္ေလ "

ဂ်ပူးရန္ဆုိေသာေရာဂါဆန္းတစ္မ်ိဳး

ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကတည္းက သေဘာက်ေနေသာ ဘုရားေဟာေဒသနာ တစ္ခုရွိေလသည္။ (ပုထုဇေနာ ဥမၼတၱေကာ) ပုထုဇဥ္လူသားအားလံုးသည္ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္တစ္မ်ိဳး ရူးေနၾကသည္ဟူေသာ တရားျဖစ္ေလ သည္။ တခ်ိဳ႕က ဥစၥာေၾကာင့္ရူးၾကသည္၊ တခ်ိဳ႕က အာဏာေၾကာင့္ရူးၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ပညာေၾကာင့္ ရူးၾကေလသည္။ လူသားအားလံုးသည္ အႏုအရင့္သာ ကြာျခားၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရူးၾက တာခ်င္းေတာ့ အတူတူ ပင္ျဖစ္ၾကသည္။ ယခုေဆာင္းပါးတြင္ ရူးပါလ်က္ႏွင့္ မရူးေယာင္ေဆာင္ေနၾကေသာ အရာပူး၊ အရူးပါးမ်ား၏ အေၾကာင္းကုိ ထည့္ေရးရန္ မရည္ရြယ္ပါ။ ကုိယ့္ ကုိ ကုိယ္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ၾကရံုသာ ျဖစ္ပါ သည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ ေရးမည့္အေၾကာင္းမွာ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးေနေသာ ေရာဂါဆန္းတစ္မ်ိဳး ၏ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေရာဂါ၏အမည္မွာ ဂ်ပူး ရန္၊ ဂ်ပန္ရူးေရာဂါပင္ျဖစ္ပါသည္။

ေရွးဦးစြာ ရူးသည္ ဆုိေသာ ေ၀ါဟာရကုိ ဖြင့္ရန္လုိပါလိမ့္မည္။ ရုိးရုိးႏွင့္ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ရူးသည္ဆုိ သည္မွာ သာမန္လူမ်ားကဲ့သုိ႔ ပံုမွန္မေတြး ပံုမွန္မေျပာဘဲ ထူးျခားစြာေတြးေခၚေျပာဆုိ တတ္ျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက အတန္းထဲတြင္ ေက်ာ္ျမင့္ဆုိေသာ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ၾကာကူလီေက်ာ္ျမင့္၊ ပေရာ္ဖက္ဆာေက်ာ္ျမင့္ႏွင့္ အရူးေက်ာ္ျမင့္ တုိ႔ျဖစ္ၾကပါသည္။

ဤေနရာ တြင္ ၾကာကူလီေက်ာ္ျမင့္ႏွင့္ ပေရာ္ဖက္ဆာေက်ာ္ျမင့္တုိ႔အေၾကာင္း ထည့္မေျပာေတာ့ပါ။ သူတုိ႔ က သူတုိ႔ကုိ ေပးထားေသာ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားႏွင့္ လုိက္ဖက္တင့္တယ္သူမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အခင္မင္ဆံုးႏွင့္ ယေန႔ ထက္တုိင္ မေမ့ရက္ႏုိင္ေအာင္ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ခဲ့ရသူမွာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အရူးေက်ာ္ျမင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္အၾကာ၊ ပင္စင္ယူၿပီးအခ်ိန္ ၃၈ လမ္းတြင္ တစ္ေယာက္ တည္းလမ္းေလွ်ာက္ ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေနာက္မွေနၿပီး (ေဟ့လူ၊ ၇ ပဲလြင္)ဟု လွမ္းေခၚ လုိက္ သည့္ အသံေၾကာင့္ အမွတ္တမဲ့ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အရူးေက်ာ္ျမင့္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါေတာ့သည္။ သူ၏ပံုစံမွာ ယခင္ အတုိင္းပင္ စပုိ႔ရွပ္အျဖဴ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ၀ပ္ ကင္းရွဴးတုိ႔ကုိ ၀တ္ဆင္ထားၿမဲျဖစ္ပါသည္။ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ သူ႔မွာက ပူပင္ေသာက ဆုိသည္မွာ စုိးစဥ္းမွ်ရွိ ေနသည္မွမဟုတ္ဘဲကုိး။

သူ႔ကုိျမင္ေတာ့ ယခင္က စိတ္ေရာဂါအထူးကုေဆးရံုတြင္ သူ႔အား လူနာေမးသြားခဲ့သည့္ အေၾကာင္း ကုိ ျပန္ လည္သတိရလာပါေတာ့သည္။ အတန္းထဲတြင္သူက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ထုိင္ၿပီး အကယ္၍ စာသင္ခ်ိန္ တြင္ စိတ္ေဖာက္လာခဲ့သည့္အခါ ေရွ႕တြင္ ထုိင္ေနေသာ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ ၾကစ္ဆံၿမီး ကေလးမ်ားကုိ ဆဲြကာ ဟဲ့ႏြားဟဲ့ႏြား-ဟု လွည္းေမာင္းပါေလေတာ့သည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ က ေသာက္ေရသန္႔ဘူးထဲမွ ေရကုိ ထုတ္ရန္ ေဆးေသာက္ရန္ တုိက္တြန္းခဲ့ရေလသည္။ အဆုိပါ ကုိေက်ာ္ျမင့္ တစ္ေယာက္ စိတ္ေရာဂါ အထူးကုေဆးရံုႀကီးတြင္ တက္ေရာက္ကုသသည့္အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ လူမမာေမးသြားေရာက္ခဲ့ၾကစဥ္က ျဖစ္ပါသည္။

ေဆးရံု၀င္းထဲသုိ႔ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ လမ္းဆံုတစ္ခုတြင္ အေနာက္တုိင္း၀တ္စံု၀တ္ကာ နက္က တုိင္စည္းထားေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အား အဂၤလိပ္လုိလာေမးပါသည္။ May I know your name? Show me your N.R.C Card. What is your purpose? စသည့္ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ေမးလာ သည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း တတ္သမွ် မွတ္သမွ် အဂၤလိပ္လုိျပန္ေျဖလုိက္ရပါသည္။ သူကမွတ္စုစာ အုပ္ တြင္ ေရးမွတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္သြားပါသည္။ သူထြက္သြားမွ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ခင္ေဆြ၀င္း က "ကုိရဲလြင္၊ အဲဒါလူေကာင္းမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ဇီးျပားတံဆိပ္၊ စီးကရက္ဘူးခံြ တံဆိတ္၊ ဘီစကြပ္မုန္႔ တံဆိပ္ေတြ မ်ိဳးစံုကပ္ထားတယ္ေလ " " ဟယ္၊ ဒါဆုိ သူကဘူးရုိ၊ ဘုိရူး တစ္ေယာက္ေပါ့ " ထုိအခ်ိန္မွစၿပီး ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္ငယ္တုန္းက အေမေျပာျပေသာ ဘုိရူး ဆုိေသာ ေရာဂါသည္ကုိ လက္ေတြ႕နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ျမင္လုိက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

အေမ တုိ႔ ငယ္ငယ္ တုန္းက ကုိခ်စ္ဆုိေသာ ဘူးရုိတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးသည္ဟု ဆုိေလသည္။ သူက စကားေျပာေလ တုိင္း အဂၤလိပ္ I say, I say ဟု ထည့္ထည့္ေျပာတတ္ေလသည္။ သုိ႔ပါေသာ္ လည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကမူသူတုိ႔၏ နားထဲတြင္ "အစိမ္း" "အစိမ္း" ဟုသာ ၾကားေနခဲ့ၾကရာ အစိမ္းေရာင္ ရွိေသာ အရာမွာ ဘူးရြက္ျပဳတ္သာျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္းကုိ ခ်စ္လာသည္ကုိေတြ႕လွ်င္ "ဟုိမွာ ဘူးရြက္ျပဳတ္ ကုိ ခ်စ္လာေနၿပီေဟ့" ေျပာခဲ့ၾကသည္ဟု ဆုိပါေလသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ဆင္ျခင္ၾကည့္ လုိက္သည့္ အခါ ေလာကႀကီးတြင္ ဥစၥာရူး၊ အာဏာရူး၊ ပညာရူးတုိ႔ သာမက ႏုိင္ငံျခားရူးေရာဂါတစ္မ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါကလားဟု သိလာရပါ သည္။

ယခု ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပမည့္ ႏုိင္ငံျခားရူးေရာဂါမွာ ဂ်ပူးရန္၊ ဂ်ပန္ရူးေရာဂါပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေရာဂါသည္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မ်ား ျမန္မာျပည္သုိ႔ ေရာက္လာကတည္းက စခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ ၀တၳဳ ဇာတ္ လမ္းမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ရုပ္ရွင္ကားမ်ားတြင္ ဂ်ပန္မ်ားကုိ မာစတာ မာစတာ ဟုေခၚကာ ျမန္မာ့ လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းကုိ ႏွိပ္စက္တတ္ၾကသည့္ ဂ်ပန္အလုိေတာ္ရွိ၊ ဂ်ပန္ စကားျပန္မ်ားျဖစ္ေလသည္။ ေဟာအခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မ်ား ကုိ ေတာ္လွန္ကာ၊ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္ မ်ားကုိ ေတာ္လွန္ကာ လြတ္လပ္ေသာျမန္မာႏုိင္ငံ အျဖစ္ သုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည့္တုိင္ ဘုိရူးမ်ား၊ ဂ်ပန္ရူးမ်ား က်န္ရွိေနေသးေၾကာင္းကုိ တအံ့တၾသေတြ႕ လာရပါေတာ့ သည္။

အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးေသာ ဂ်ပူးရန္၊ ဂ်ပန္ရူးႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားျဖစ္ပါသည္။ တစ္မ်ိဳးမွာ သာမန္ လူတန္းစား မ်ားထဲကျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ဂ်ပန္ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ သိခြင့္ရ လုိက္ သည္ႏွင့္ သူတုိ႔ငယ္သူတုိ႔ ခ်က္ခ်င္းသိၾကားမင္းႏွင့္ေတြ႕ကာ သူေထးျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ယူဆ လုိက္ၾက ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဂ်ပန္အႀကိဳက္ကုိ ဘာမဆုိလုိက္လုပ္ၾကေတာ့သည္။ ဂ်ပန္က အုန္းပင္ၿပီး အုန္းသီးခဲြ ေကၽြးၾကသည္။ ဂ်ပန္ႀကီးက ေယာ္ေရာရွိေယာ္ေရာရွိလုပ္ကာ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ေရးေပး သြားသည္။ ဘူးသီး ငေပါင္းေၾကာ္လုိ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနေသာေၾကာင့္ လံုး၀ နားမလည္ႏုိင္ေသာ စာတစ္ေစာင္ ကုိ ေရးေပး သြားသည္။ ေနာက္ထပ္ ဂ်ပန္တပ္ဖဲြ႕ ေရာက္လာေသာအခါ ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ထုိစာ ကုိ ျပသည္။ ထုိအခါ က်မွ စာလာျပသူအား ဆုမခ်သည့္အျပင္ သူ႔တပ္ဖဲြ႕တစ္ဖဲြ႕လံုး စားရန္ အတြက္ အုန္းပင္ဆယ္ပင္ ကုိ တက္ ခုိင္းလုိက္ေလေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာစကားတြင္ ဂ်ပန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မွတ္သားစရာစကား တစ္ခုအျဖစ္ က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ ဂ်ပန္အုန္းပင္တက္လက္မွတ္ရသလုိ။ ေနာက္ထပ္ ဂ်ပန္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဆင္ျခင္ ဖြယ္ရာ စကားမ်ားလည္းရွိသည္။ ဂ်ပန္မူလီလုိ အရစ္ရွည္သည္။ ဂ်ပန္တုိ႔အတြက္ တစ္ခုခု မသကၤာ စရာမျဖစ္လုိက္ႏွင့္ စိတ္ညစ္ေလာက္ေအာင္ မီးခုိးႂကြက္ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ေမးတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ ဖေယာင္းခ်က္ လုိ အတြင္းမ်က္ႏွာလုပ္ ဧည့္ခံသေလာက္ မိမိတုိ႔ လက္ေအာက္ရွိ တပည့္တပန္း မ်ားကုိ ေစတနာမရွိၾကသည့္အျပင္ ဆန္ရင္းနာနာဖြတ္ဆုိသကဲ့သုိ႔ ေစတနာမရွိၾကသည့္အျပင္ ဆန္ရင္း နာနာဖြတ္ ဆုိ သကဲ့သုိ႔ အၿမဲဆုိသလုိ ႏွိမ္တတ္ၾကသည္။ ႏွိပ္စက္ညွင္းဆဲတတ္ၾကသည္။ မာစတာႀကီးက ဂ်ပန္ျပန္ ဗုိက္တစ္လံုးနဲ႔က်န္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ ရင္နာစရာ ေကာင္းလွသည္။ ေ၀းေ၀းမၾကည့္ပါႏွင့္။ နာမည္ေက်ာ္ (ေသြး) ရုပ္ရွင္ကားႀကီးကုိ ၾကည့္ရံုျဖင့္ သင္ခန္းစာ ယူဖုိ ႔ေကာင္းသည္။

သမုိင္း တြင္ အဆုိပါ သင္ခန္းစာမ်ားရွိေနပါလ်က္ မုိက္တြင္းနက္သူမ်ားရွိေနၾကေသးေၾကာင္းကုိ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေတြ႕ေန ရေလသည္။ ေနာက္ထပ္ဂ်ပူးရန္တစ္မ်ိဳးမွာ ပညာတတ္ အသုိင္းအ၀ုိင္း ထဲမွျဖစ္ေလ သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဂ်ပန္ျပန္မ်ားထဲမွ ျဖစ္ၾကေလသည္။ သူတုိ႔သည္ ဂ်ပန္ျပည္ တြင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေန ခဲ့ရသျဖင့္ ျမန္မာစကားကုိပင္ ေမ့သြားၾကၿပီဟု ဆုိသူကဆုိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ကလည္း အဂၤလိပ္စာမဖတ္၊ ဂ်ပန္စာပဲဖတ္သည္ဟု ႂကြားၾကသည္။ ၀တ္ေတာ့လည္း ဂ်ပန္လုိ၊ စားေတာ့ လည္း ဂ်ပန္လုိ၊ ေရခ်ိဳးေတာ့ လည္း ဂ်ပန္လုိျဖစ္ေလသည္။ အႏွီးလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဂ်ပန္ ကုိ ေဖာ္လံဖားသေလာက္ ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ၾကေတာ့ ႏွိမ္တတ္ၾကေလသည္။

ေခတ္သစ္ဂ်ပန္အလုိေတာ္ရိမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကကုန္သည္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးတြင္ ေကာင္းတာရွိသလုိ မေကာင္းတာ လည္း ရွိတတ္ပါသလားဟု ေကာင္းတာရွိသလုိ မေကာင္းတာလည္း ရွိ တတ္ပါကလားဟု ဆင္ျခင္ျခင္း ကင္းမဲ့ေနၾကေလသည္။ ဂ်ပန္ လုပ္လွ်င္ အကုန္ေကာင္းသည္ဟု ယူဆေန ၾကသူ မ်ားျဖစ္ၾကေလ သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ပန္ျပည္တြင္ ေနခဲ့စဥ္ကလည္း အရူးေရာဂါတစ္မ်ိဳးေတြ႕ခဲ့ရသည္။ စစ္ျပန္ဂ်ပန္ အဘုိးႀကီး မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သူတုိ႔ တစ္ေတြ စစ္ႏုိင္စဥ္က ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက အသက္ကယ္ေပးလုိက္ သည့္ ေက်းဇူး ကုိ ေအာက္ေမ့ၿပီး ၀တ္ေတာ့လည္းျမန္မာလုိ၊ စားေတာ့လည္း ျမန္မာလုိ ေနၾကသည္။

ျမန္မာ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ မၾကာခဏ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးကာ ဧည့္ခံျပဳစုၾကသည္။ သူတုိ႔ အိမ္တြင္ ျမန္မာ့ေစာင္း၊ ျမန္မာ့ရူခင္းပန္းခ်ီကားႏွင့္ အျခားျမန္မာပစၥည္းမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ ထားၾကသည္။ ျမန္မာျပည္သုိ႔ မၾကာခဏ ျပန္လည္ကာ ေက်းရြာေရရရွိေရး၊ က်န္းမာေရး အတြက္ ေဆးရံုမ်ားေဆာက္ေပးၾကသည္။ ပညာေရးေရး အတြက္ ေက်ာင္းေဆာင္ မ်ား ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၾကသည္။ မိမိတုိ႔ အသက္သခင္မ်ား၏ ေက်းဇူးကုိ ႀကိဳး စားၿပီး ဆပ္ေနၾကျခင္း ပင္လွ်င္ျဖစ္ေလသည္။

သုိ႔ပါေသာ္လည္း စီးပြားေရးထိပ္န္းႏုိင္ငံအျဖစ္ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ယေန႔ဂ်ပန္လူငယ္မ်ားက သမုိင္း ကုိ ေမ့သြားၾကသည္။ ထုိအဖုိးအုိမ်ားအား ရူးေနသည္ဟုျမင္ကာ ဘိရုကိက်ိဟုေခၚဆုိၾကေလသည္။ ဘိရု ဆုိ သည္မွာ ဘိရုမာ၊ ျမန္မာျဖစ္သည္။ ကိက်ိဆုိသည္မွာ ဂ်ပန္ လုိ ကိက်ိကားအိ(အရူး) ပင္ျဖစ္ေလ သည္။ တနည္းေျပာရ လွ်င္ ဗမူးရာ၊ ဗမာရူးဟုေခၚဆုိေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ဂ်ပူးရန္ ႏွင့္ ဗမူးရာ တုိ႔သည္ အရူးမ်ားပင္ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း သဘာ၀ခ်င္းကေတာ့ ကြာျခားလွသည္။ ဂ်ပူးရန္ တုိ႔ က အေခ်ာင္ႏိႈက္လုိက္ေသာေၾကာင့္ ရူးၾကသည္။ ဗမူးရာ တုိ႔ကမူ ေက်းဇူးဆပ္ လုိေသာေၾကာင့္ ရူးၾကျခင္း သာျဖစ္ေလသည္။

ပုထုစဥ္ လူသား တုိ႔သည္ အရူးမ်ားသာျဖစ္ၾကေလသည္။

ရဲျမင့္လြင္
ေမ 2012 ၿပံဳးစရာ မဂၢဇင္း
.