လကၤာရည္ေက်ာ္ ၏ တိမ္ေတြ ေတာင္ေတြ ႏွင္႔ ခရီးသည္ အပိုင္း (၁)

နိဒါန္း

တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္ခန္းထဲတြင္ ဂ်င္မ္ ရိဗ္၏ " ႏွင္းမုန္တုိင္း" သီခ်င္းမွ တီးလံုးကေလး လြင့္ပ်ံ႕ လာသည္။ ပထမ တုိးတုိး၊ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာသည္။
စိမ္းေ၀ အိပ္မႈန္စံုမႊားႏွင့္ ခုတင္ ေခါင္းရင္းက နံပါတ္ကေလးမ်ား လင္းေနေသာ နာရီကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။
ည ၁၂ နာရီ။
ခုတင္ေဘး က စားပဲြကေလးေပၚ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ စိမ္းေ၀၏ လက္ကုိင္ဖုန္းကေလးက မီးလင္း ေနရင္း က တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနသည္။
သည္အခ်ိန္ႀကီး ဘယ္သူမ်ား ဆက္ပါလိမ့္။ ျမန္မာျပည္ကမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ညေန ရံုးဆင္းခါစ အခ်ိန္ပဲ ရွိဦးမည္။
ဖုန္း ကုိ ေကာက္ကုိင္ၾကည့္ လုိက္သည္။

၀၀၉၁၅၁ …
ဟုတ္ပါၿပီ။ ရန္ကုန္က၊ ေနာက္က နံပါတ္ေတြကုိ အိပ္ခ်င္ေနေသာ မ်က္လံုးကုိ ျပဴးၿပဲ၍ ထပ္ဖတ္ၾကည့္မိ သည္။
ဘုရားေရ။
ကုိကုိ႔ အိမ္ဖုန္းပါလား။
စိမ္းေ၀ ရင္မ်ား တဆတ္ဆတ္ ခါလာသည္။ ကုိကုိ၊ ကုိကုိ စိမ္းေ၀ကုိ ဖုန္းမဆက္တာ အနည္း ဆံုးေတာ့ ေျခာက္လရွိၿပီ ထင္သည္။ ဖုန္း ဘယ္ဘက္ ေအာက္ေျခ က အစိမ္းေရာင္ ခလုတ္ကေလးကုိ ကမန္းကတန္း ႏွိပ္၍ နားမွာ ကပ္လုိက္သည္။
" ကုိကုိလား "
တစ္ဖက္က ဘာသံမွ မၾကားရ။ အသက္ရွဴသံလုိလုိသာ ၾကားေနရသည္။
ေနဦး။
အသက္ရွဴသံ မဟုတ္ဘူး ထင္သည္။ ရိႈက္သံ၊ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ရိႈက္သံပါလား။

" ဟဲလုိ ့ဘယ္သူပါလဲ "
ရီႈက္သံ သဲ့သဲ့တစ္ခ်က္။ မသဲမကဲြ။ ၿပီးေတာ့မွ
" ညီမေလး စိမ္းေ၀၊ မမႏွင္းပါ "
စိမ္းေ၀ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖစ္သြားသည္။ မမႏွင္း အသံေတြ တုန္ေနသည္ကုိပင္ နားက အသိစိတ္ႏွင့္ မကပ္ လုိက္မိ။
ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ မမႏွင္း က ကုိကုိ႔ဖုန္းႏွင့္ စိမ္းေ၀ဆီ ဆက္ရတာတဲ့လဲ။ ၿပီးေတာ့ ကုိကုိကေရာ။
" မမႏွင္း ကုိကုိေရာ "
မမႏွင္း ရုတ္တရက္ ျပန္အေျဖဘဲ အသံတိတ္ေနသည္။ ခဏေနမွ တုိးတုိးကေလး ေျပာသည္။
" ကုိကုိ ေနမေကာင္းဘူး ညီမေလး "
ထင္သည့္ အတုိင္း ပါပဲ။ ကုိကုိတစ္ခုခုျဖစ္ပါၿပီ။ စိမ္းေ၀ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ေသြးတုိ႔ ျပည့္လွ်ံတက္လာ သည္။ မ်က္ရည္ေတြက အလုိလုိ စုိ႔တက္လာသည္။

" ဘာျဖစ္တာလဲ ဟင္ မမႏွင္း၊ ကုိကုိ အခု ဘယ္မွာလဲ "
" ေဆးရံုႀကီးမွာ သက္ေတာ့ သက္သာပါတယ္၊ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ေနရင္ေတာင္ ခဏ ေပးဆင္းမယ္ လုိ႔ေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြ ေျပာပါတယ္ "
စိမ္းေ၀ နည္းနည္း ျပန္စိတ္ေအးသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္
ခဏ ေပးဆင္းမယ္ တဲ့၊ ခဏတဲ့ အဲဒါက ဘာလဲ။
" ဘာျဖစ္တာလဲ ဟင္ မမႏွင္း "
မမႏွင္းက မသိမသာ ရိႈက္သည္။

" ကုိကုိ ေခါင္းကုိက္ကုိက္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ တုိင္းၾကည့္ရင္လည္း ေသြးေပါင္က နည္းနည္းကေလး တက္တက္ ေနတယ္၊ အသက္က ၃၀ ေက်ာ္ပဲ ဆုိေပမယ့္ သူ႔ေဖေဖလည္း ငယ္ငယ္ ကတည္းက ေသြးတုိးခဲ့တာပဲ ဆုိေတာ့ ေသြးတုိး က်ေဆးေလးေသာက္၊ သိပ္ဆုိးတဲ့ေန႔က် အလုပ္မဆင္း ဘဲေန၊ ဒီလုိပဲ လုပ္ေနခဲ့ၾကတာ၊ ေနာက္ေတာ့ အန္အန္ လာတယ္၊ အရင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က က်ေတာ့ အိပ္ရာႏိႈး လုိ႔ မရလုိ႔တဲ့၊ သူနဲ႔ေနတဲ့ တပည့္ေတြက ေဆးရံုလာပုိ႔ၾကတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ "
မမႏွင္း အသံ တိမ္၀င္သြားျပန္သည္။
တစ္ဖက္မွ ရိႈက္သံကုိ နားေထာင္ေနရင္းက စိမ္းေ၀ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့။
" အခုေရာ မမႏွင္း "
မမႏွင္း အသံ ျပန္ေပၚလာသည္။

" တစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ သတိျပန္ရပါတယ္။ ခုေတာ့ အစာလည္း စားပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ကြယ္ ေခါင္းက ကြန္ပ်ဴတာ ဓာတ္မွန္ရုိက္ၾကည့္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ကင္ဆာတဲ့ "
စိမ္းေ၀ နားမ်ား အူထြက္သြားပါသည္။

ဒါပဲလား ကုိကုိရယ္။
ကုိကုိ တစ္သက္လံုး ပင္ပင္ပန္းပန္း ႀကိဳးစားခဲ့ရတာေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးပန္းတုိင္က ဒါတဲ့လား။
အခက္အခဲ တစ္ခု ကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္၊ အခက္အခဲေတြ ေခ်ာင္ႀကိဳ ေခ်ာင္ၾကားက စိမ့္ ထြက္ၿပိဳဆင္း လာလုိက္။
ဘယ္ေလာက္ အခက္အခဲ ေတြ႕ေတြ႕ လက္မေလွ်ာ့တတ္လြန္းသည့္ကုိကုိ။ ဘယ္ေလာက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ႀကိဳးစားရ ႀကိဳးစားရ ဘယ္ေတာ့မွ အရံႈးမေပးတတ္ေသာ ကုိကုိ။ သူ ဇဲြလံု႔လ ထည့္သည္ႏွင့္ အမွ် ထုိက္ တန္ေသာ ေအာင္ျမင္မႈကုိ အဆံုးသတ္မွာလည္း ရတတ္လြန္းေသာ ထုိေအာင္ျမင္မႈ႔ အတြက္ သူ ဘယ္လုိ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္တုိ႔ကုိလည္း ဂုဏ္ယူတတ္လြန္းေသာ၊ ထုိဂုဏ္ယူမႈ အတြက္လည္း ပတ္၀န္းက်င္က စိတ္ႀကီး၀င္သူ၊ မာနႀကီးသူဟု မၾကာခဏ တီးတုိး တီးတုိး သဖန္းပုိး အထုိးခံ ရတတ္လြန္းေသာ အဲသည့္ လူေတြ သူ႔အေပၚ ဘယ္လုိ ေျပာေျပာ၊ သူ႔ဘ၀၊ သူ႔အက်င့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲတတ္ေသာ ကုိကုိ။

" ကုိကုိ႔ကုိ လူေတြက တိမ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ သူတဲ့ သိလား "
" အဲဒါ ဘာေျပာတာလဲ "
" ဖေနာင့္နဲ႔ ေျမႀကီး မထိဘူးတဲ့၊ သူ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြအေပၚမွာ သူျပန္ဘ၀င္ျမင့္ ေနသတဲ့၊ တစ္ေယာက္ က ေျပာေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဖေနာင့္နဲ႔ ေျမႀကီး မထိရံု ဘယ္ကမလဲ၊ သူက တိမ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ လုိ႔ ေျပာၿပီး ရယ္ၾကတာ "
ကုိကုိက ၿပံဳးရံု ၿပံဳးသည္။
" စိမ္းေ၀ အစ္မႀကီးေတြ မဟုတ္လား "
" ဟုတ္တယ္ "

" သူတုိ႔ မသိလုိ႔ပါကြာ၊ ကုိကုိက တိမ္ေတြေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာမွ မဟုတ္တာ၊ ေတာင္တက္လုိက္၊ ေတာင္ဆင္းလုိက္၊ တက္ေတာ့လည္း ခက္ခက္ခဲခဲ ကုတ္ကတ္ တြယ္တက္ ရတယ္၊ အဆင္းက်ေတာ့လည္း ျပဳတ္မက်ေအာင္ ကုတ္ကတ္ ဆဲြထားရတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ကုိကုိ က ေတာင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ၊ ႀကိဳးစားမႈရဲ႕ ရလာဒ္ကေတာ့ တိမ္ေတြ လုိပဲေပါ့၊ ေတာင္ကုိ ဖံုးထားေတာ့ လူက တိမ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနရတာေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ အဲသည့္ ဘ၀က မလွပါဘူး "
အဲသည္လုိ ေျပာခဲ့ေသာ ကုိကုိ။
ယခုေတာ့ အဲသည့္ဘ၀က အသက္ ၃၀ မွာ ဆံုးခန္းတုိင္ေတာ့မတဲ့။

စိမ္းေ၀ မ်က္ရည္မ်ားကုိ ကမန္းကတန္း သုတ္သည္။ အံႀကိတ္သည္။
" မမႏွင္း၊ စိမ္းေ၀ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့မယ္ "
" ေနဦး၊ ညီမေလး မလာနဲ႔ဦး "
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
" မမတုိ႔ သူ႔ကုိ ဘန္ေကာက္ ေခၚသြားမလုိ႔ "
" ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ စိမ္းေ၀ ဘန္ေကာက္ပဲ လုိက္ခဲ့မယ္၊ ဘယ္ေတာ့လဲ "
မမႏွင္း သက္ျပင္းခ်သည္။

" မမတုိ႔က ေခၚခ်င္တာ၊ သူက ျငင္းေနတယ္၊ သူ႔အေျခအေန သူ သိတယ္တဲ့၊ ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘူးတဲ့၊ ညီမေလး ကုိပဲ ျပန္ေခၚေပးတဲ့၊ သူမွာခ်င္ခဲ့တာေတြ ရွိလုိ႔တဲ့၊ အဲဒါ စိမ္းေ၀ပဲ သူ႔ကုိ ဖုန္းနဲ႔ နည္းနည္း နားခ်ေပး ပါလား၊ စိမ္းေ၀ ဘန္ေကာက္က ေစာင့္မယ္လုိ႔ "
စိမ္းေ၀ မ်က္ရည္မ်ား ေတြေတြ က်လာျပန္သည္။
" စိမ္းေ၀ နားလည္ၿပီ မမ။ ဒါေပမဲ့ စိမ္းေ၀ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခဲ့မယ္၊ သူ႔ကုိ စိမ္းေ၀ကုိယ္တုိင္ နားခ်ၿပီး ေခၚမယ္၊ မရရင္လည္း အဲဒီမွာပဲ လုိအပ္သလုိ ျပဳစုေပးမယ္၊ မေကာင္းဘူးလား "
မမႏွင္း ခဏ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ၿပီးမွ
" အင္းေလ ေကာင္းသားပဲ "
မမႏွင္း ဖုန္းခ်လုိက္သည္ႏွင့္ စိမ္းေ၀ အိပ္ရာမွ လူးလဲ ထသည္။ စားပဲြေပၚမွာ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ခလုတ္ ဖြင့္သည္။
သည္အခ်ိန္ အြန္လုိင္း လက္မွတ္ လွမ္းခ်ိတ္၍ရတာတစ္ေနရာရာေတာ့ ရွိမွာပါပဲ။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကုိ ၀င္၍ မ်က္ႏွာသစ္ သည္။
မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ကပင္ စိတ္က လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ဆီ ဒေရာေသာပါး ျပန္ေျပး သြားပါေတာ့ သည္။

ရဲ၀င့္ (၁)

သူ သတိလစ္သြားတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
သိပ္ႀကီးေတာ့ ၾကာလုိက္ဟန္ မတူ။
ေမွာက္လ်က္ အေနအထား အတုိင္း၌ ရွိေနရာက ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ထုိးက်ေနေသာ သံုးဘီးကား ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကားသမားကုိေတာ့ ကားေပၚမွာမေတြ႕ရ။ တစ္ေနရာရာမွာ ျပဳတ္က် က်န္ခဲ့ ၿပီထင္သည္။
မိမိ ကုိယ္ကုိ မိမိ စမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့ ပြန္းရာ ပဲ့ရာမ်ားသာ ေတြ႕ရသည္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ ထိခုိက္ဟန္ မတူ။ နဖူးက တစ္စံုတစ္ရာ စီးက်လာသည္ဟု ခံစားမိ၍ လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေစးထန္းထန္း။ လက္ေခ်ာင္းထိပ္မွာ အနီေရာင္ေတြပါလား။
ငါ့ ေခါင္း က ေသြးထြက္ေနပါလား။

အတူတူ စီးလာခဲ့ သည့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကုိ ကမန္းကတန္း လွည့္ပတ္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာ စီ။ အေ၀းေျပး လမ္းမေပၚမွ ထုိင္လ်က္ တကၽြတ္ကၽြတ္ စုတ္သတ္ေနၾကသည္။
သံုးဘီးကားက ေမွာက္မသြား။ ေစာင္းရံုကေလး ေစာင္းေနသည္။
ကားေပၚ မွာ အေဒၚႀကီး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ၃ ႏွစ္ခန္႔ အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္။ ကေလးက အေဒၚႀကီး တစ္ ေယာက္ေပါင္ေပၚမွာ သူတုိ႔လည္း သိပ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိခုိက္ထားပံုမေပၚ။ ကေလးက ေအာ္ငုိေန သည္။ အေဒၚႀကီး ႏွစ္ေယာက္က ၾကက္ေသေသေနသည္။ အေၾကာက္ လြန္ေနၾကသည့္ပံု။
ေစာေစာ က တုိက္မလုိ ျဖစ္သြားသည့္ ကုတ္တင္ကားႀကီးကုိေတာ့ အရိပ္အေယာင္ပင္ မျမင္ ရေတာ့။ ေရွာင္ေျပး သြားၿပီထင္သည္။
ေဟာ ဟုိမွာ၊ သံုးဘီးဆရာ။

လမ္းေဘး မုိင္တုိင္ တစ္ခုမွာ တေစာင္းထုိင္ရင္း တကၽြတ္ကၽြတ္ညည္းတြားေနသည္။ သူလည္း လြင့္က်ခဲ့ တာေပါ့။
သံုးဘီးကား ဘက္ ကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရဲ၀င့္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
ကားေအာက္ မွာ မီးေတာက္ေတြပါလား။
သံုးဘီးကား က ဆီက တစ္စက္ တစ္စက္ က်ၿပီး က်သည့္ ဆီေတြက မီးထေတာက္ေနသည္။
ကား ကုိမ်ား မီးကူးသြားရင္
ရဲ၀င့္ေနရာ မွ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္သည္။

" အေဒၚႀကီးတုိ႔ ဆင္းဆင္း၊ ကားေအာက္မွ မီးေလာင္ေနတယ္ "
ေသြးရဴးေသြးတန္း လွမ္းေအာ္သည္။ မိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္က ကေလးငုိသံႏွင့္ သူေျပာတာကုိ သေဘာ ေပါက္ပံု မေပၚ။ ေၾကာင္တက္တက္ ျပန္ၾကည့္ေနၾကသည္။
သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မီးေတာက္ကုိ ျမင္သြားဟန္တူသည္။ ကတၱရာလမ္းေပၚမွ လူးလဲ ထ၍ ေျပးလာေနၾကသည္။
" ရဲ၀င့္ တြန္း ရေအာင္၊ ကားကုိ တြန္းဖယ္ရေအာင္ "
" ေအး ေကာင္းတယ္ "
ကုိယ္ တြန္းေနရင္း တန္းလန္း ကားကုိ မီးကူး၍ ေပါက္ကဲြသြားလွ်င္ ဆုိသည့္ အေတြး ၁၆ ႏွစ္သား သံုးဦး ၏ ေခါင္းထဲသုိ႔ ၀င္မလာပါ။
ကမန္းကတန္း ကားေခါင္းဘက္မွာ ေနရာယူ၍ ကားကုိ ေနာက္ျပန္တြန္းသည္။ အေဒၚႀကီး ႏွစ္ဦးက " ဟဲ့ အုိ " ျမည္တမ္းလ်က္၊ ကေလးက ကၽြတ္ကၽြတ္ညံေအာင္ ေအာ္ငုိလ်က္၊ ကားက ကတၱရာလမ္းေပၚ ျပန္ေရာက္လာသည္။

သံုးဘီးဆရာလည္း ဒယိမ္းဒယုိင္ျဖင့္ ကားဘက္ ျပန္ေလွ်ာက္လာေနသည္။ မီးေတာက္က လမ္းေဘးမွာ က်န္ခဲ့ သည္။
သက္ျပင္းခ်ရံု ရွိေသး။
" ဟာ ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ စက္ေလာင္ေနၿပီကြ၊ ကားေလာင္ေတာ့မယ္ "
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ထေအာ္သည္။
သံုးဘီး ကားအလည္က အင္ဂ်င္အဖံုးက ပြင့္ထြက္ေနသည္။ အဲသည့္ အထဲမွာေတာ့ မီးေတာက္ေတြ ရွိေန သည္။
သည္ေတာ့မွ အေဒၚႀကီး ႏွစ္ေယာက္ အေျခအေနကုိ ရိပ္မိဟန္တူသည္။ ၀ူး၀ူး ၀ါး၀ါး ေအာ္၍ ကားေပၚ မွ ေျပး ဆင္းသည္။ ကေလးက ငုိရင္းကေၾကာင္တက္တက္ မတ္တတ္ဆင္းရပ္၍ က်န္ခဲ့သျဖင့္ ရဲ၀င့္က ဆဲြခ်ီ ေျပး၍ အေဒၚႀကီး တစ္ေယာက္ လက္ထဲသုိ႔ ထည့္သည္။

" ေရ ရွာေဟ့ ေရရွာ "
" လမ္းေဘးမွာ ဘယ္လုိလုပ္ ေရရွိမလဲကြ "
ရဲ၀င့္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ လွည့္ၾကည့္သည္။ စုိထုိင္းထုိင္း ေပါက္ေနေသာျမက္ပင္ တစ္ကြက္ကုိ ႏံြထဲမွာ ေတြ႕သည္။
" ရၿပီေဟ့ လာၾက "
သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ျမက္ပင္ေတြကုိ လက္ႏုိင္သေလာက္ ေျပးႏႈတ္၍ သံုးဘီးအင္ဂ်င္ မီးေလာင္ေန သည့္ ေနရာ ကုိ ၀ုိင္းဖုိ႔ၾကသည္။ သံုးေလးေခါက္ေလာက္ လုပ္လုိက္ေတာ့ ျမက္မွ အစုိဓာတ္ႏွင့္ မီးၿငိမ္းသြား သည္။

လူငယ္သံုးဦး သေဘာက်စြာျဖင့္ လက္ဖ၀ါးမ်ား ပုတ္ဖက္ခါ ၍ လက္မေထာင္ၾကသည္။ လမ္းေဘးက မီးေလာင္ကြက္လည္း ၿငိမ္းသြားသည္။
သံုးဘီးဆရာ လည္း ရံႈ႕မဲ့၍ အနား ေရာက္လာသည္။
" သံုးဘီး ဆရာႀကီး၊ ခင္ဗ်ားကား ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကယ္လုိက္ၿပီဗ် "
သံုးဘီးဆရာ က ရံႈ႕မဲ့၍ ေခါင္းခါျပသည္။
" ေဘာ္ဒီ မီးမေလာင္တာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါရဲ႕ကြာ၊ စက္ကေတာ့ မင္းတုိ႔ ထုိးထည့္ တဲ့ ျမက္ပင္ေတြ နဲ႔ ျပင္လုိ႔ ေတာင္ရမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး "
လူငယ္ သံုးဦး ေခါင္းကုတ္၍ ရယ္မိၾကသည္။

" ျပည္က နည္းနည္း လုိေသးတယ္ကြ၊ ဒီလမ္းက ဟုိင္းေ၀းကမွ မျဖတ္ရင္ ျပန္ေရာက္ဖုိ႔ ဘာမွ အႀကံဳ မရွိဘူး "
ရဲ၀င့္ က ညည္းတြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ရယ္သည္။
" လူေတာင္ ကံေကာင္း လုိ႔ မေသတာ၊ မင္းက ေရာက္ဖုိ႔ ေလာေနေသးတယ္ "
" ဟ ဒီည မင္းဘူးကား ကုိ မမီရင္ ငါ မဂၤလာေဆာင္ မမီေတာ့ဘူးေလကြာ " ေနာက္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦး ကပါ ၀င္ရယ္သည္။
" မမီ ဘာျဖစ္လဲကြာ၊ မိေထြးရမယ့္ ကိစၥ မင္း အဲသေလာက္ တက္ႂကြေနစရာ မလုိပါဘူး "
မဂၤလာေဆာင္မည့္သူက ရဲ၀င့္၏ ေဖေဖပါ။
" စာေမးပဲြ က ၿပီးတာ တစ္ပတ္ေတာင္ ရွိၿပီ၊ ငါက မင္းတုိ႔နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနတာ၊ မဂၤလာေဆာင္ေတာင္ အမီ ျပန္မေရာက္ ရင္ ေဖေဖက ငါ့ကုိ သူ မိန္းမယူတာ မေက်နပ္လုိ႔ သက္သက္လုပ္တယ္လုိ႔ ထင္ေတာ့ မွာေပါ့ကြ "
" ႏုိ႔ မင္း က ေက်နပ္လုိ႔လား "
ရဲ၀င့္ က ေခါင္းကုိ ျဖည္းညင္းစြာ ခါသည္။

" ေဖေဖ့ အသက္ က ေလးဆယ္ပဲ ရွိေသးတာ၊ ေမေမဆံုးတာ ငါးႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီ၊ ငါလည္း အခု တကၠသုိလ္ တက္ရင္ ေဖေဖ နဲ႔ ခဲြသြားရေတာ့မွာ၊ ေဖေဖ ေနာက္မိန္းမ ယူတယ္ဆုိတာက သူ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ လြတ္လပ္ခြင့္ ေလကြာ၊ ငါက ၀င္မစြက္သင့္ဘူး၊ ငါလည္း သူနဲ႔ တစ္သက္လံုး အတူေနမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖ့ လုိ ဘာမွ အပုိ၀င္ေငြ မရွိတဲ့ ေက်ာင္းဆရာႀကီးကုိ ယူတယ္ဆုိကတည္းက တကယ္ သံေယာဇဥ္ ထားႏုိင္ လုိ႔က လဲြလုိ႔ ဘာမွ်မွ အေၾကာင္းမရွိတာ၊ သားလုပ္တဲ့လူက ၀င္တြန္႔တုိေနစရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး၊ ကုိယ္နဲ႔ မဆုိင္ဘူးပဲ သေဘာထားရမွာ "
သူငယ္ခ်င္း သံုးဦးသား အေ၀းေျပး လမ္းမႀကီးေဘး၊ ျမက္ခင္းျပင္တြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ဆက္ထုိင္ေနရင္း ၀င္လု ၀င္ဆဲေနမင္းႀကီးကုိ ေငးၾကည့္ေနမိၾကသည္။
သံုးဘီးကား ကေတာ့ လမ္းေဘး တစ္ေနရာတြင္ ပုိင္ရွင္မဲ့ တိတ္ဆိတ္စြာ ေက်ာက္ခ်ထားသည္။ အေဒၚႀကီး ႏွစ္ေယာက္၊ ကေလးႏွင့္ သံုးဘီးဆရာတုိ႔ေနာက္ သံုးဘီးႀကံဳတစ္စီးႏွင့္ ပါသြားၿပီ။ သူတုိ႔ပါလုိက္ဖုိ႔ မဆံ့သျဖင့္ က်န္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

" မင္း မိေထြးက ဘာလုပ္သလဲ "
တစ္ေယာက္က ေမးသည္။
" ေက်ာင္းဆရာမပဲကြ၊ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးသတဲ့၊ သူလည္း မုဆုိးမပဲ၊ သူတုိ႔ လက္ထပ္ၿပီး မၾကာခင္ပဲ ေယာက္်ားက ဆုိင္ကယ္တုိက္ၿပီး ဆံုးသြားတာ၊ သူက ကုိယ္၀န္နဲ႔ က်န္ခဲ့တာ တဲ့၊ ေဖေဖတုိ႔ ေက်ာင္းကပဲ "
သံုးေယာက္သား ျပန္ တိတ္ဆိတ္သြားၾကျပန္သည္။ တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာေတ့မွ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ က ဟုတ္ၿပီ။ ငါသတိရၿပီဟု ဆုိသည္။
" ဘာလဲဟ "
" ျပည္၊ မႏၱေလး ကားေတြေလ၊ ဒီလမ္းက ျဖတ္တာပဲ၊ ဒီ အခ်ိန္ဆုိ တစ္စီးတေလ က်န္ႏုိင္ေသးတယ္၊ တုိ႔ အခု ျပည္ဘက္ကား ကုိ ေမွ်ာ္မယ့္အစား ေျပာင္းျပန္ေစာင့္လုိက္၊ ကံေကာင္းရင္ မင္း ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ မဂၤလာေဆာင္ မီရံုတင္ မကဘူး၊ ဒီညေတာင္ အိမ္မွာ ညအိပ္အမီ ေရာက္ႏုိင္တယ္ "
ရဲ၀င့္ က လက္ပတ္ နာရီကုိ ငံု႔ၾကည့္သည္။

" ကုန္ေလာက္ၿပီဟ "
" မထင္နဲ႔ ေမာင္၊ လူမျပည့္ရင္ မထြက္တဲ့ကားေတြရွိတယ္၊ နည္းနည္း စုတ္တာ၊ ရပ္စီးရတာ ရွိခ်င္ ရွိမွာေပါ့၊ ဘာျဖစ္လဲ မေကြးေရာက္ရင္ ေတာ္ၿပီေပါ့၊ မင္းဘူး ကူးတဲ့ ေလွက ရမွာပဲဟာ "
ရဲ၀င့္ သက္ျပင္းခ်သည္။
" ဒီနည္းပဲရွိတာပဲ "
မင္းဘူးအိမ္ကုိ ရဲ၀င့္ျပန္ေရာက္ သြားေသာအခ်ိန္မွာ ညေတာ္ေတာ္ နက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္မီးမ်ား ထြန္းထားၿပီး စကားေျပာသံ မ်ား ၾကားေနရသျဖင့္ ဧည့္သည္မ်ား ရွိေနေၾကာင္း ရိပ္မိလုိက္သည္။
အန္တီခင္။
အန္တီခင္ ကေတာ့ ဧည့္သည္ မဟုတ္ေတာ့။ ေဖေဖႏွင့္ လက္မွတ္ထုိးထားၿပီးျဖစ္၍ အိမ္တြင္ပင္ ရွိေနလိမ့္ မည္။
အခုက အန္တီခင္ သာမက မဂၤလာေဆာင္အတြက္ ေပါက္ေခါင္းဘက္မွ ေရာက္ရွိေနၾကေသာ ေဖေဖ့ အမ်ိဳး ေတြေရာ ဆင္ျဖဴကၽြန္းဘက္မွ ေရာက္ရွိေနၾကေသာ အန္တီခင့္ အမ်ိဳးေတြပါ အိမ္မွာ တည္းေနၾက တာ ျဖစ္ မည္။

သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးက သူ႔ကုိ အေမွာင္ထဲမွာပင္ ႏႈတ္ဆက္၍ လမ္းဘက္ျပန္ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။
လမ္းထက္စာလွ်င္ အနိမ့္ပုိင္းမွာ ရွိေနေသာ အိမ္ကေလးဆီ လမ္းေလွ်ာက္ ဆင္းလာေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ဒန္းကေလးေပၚ မွာ တစ္စံုတစ္ဦး ထုိင္ေနသည္ကုိ အေမွာင္ထဲမွာ ပ်ပ်ကေလး ျမင္သည္။
အသက္ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ ကေလးမ ကေလးတစ္ဦး။
ဒန္းေပၚမွာ ေၾကာင္တက္တက္ ထုိင္၍ လေရာင္ကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။
သူ အနားသုိ႔ ကပ္သြားေတာ့ အိမ္တြင္းမွ သံဆန္ခါကြက္ကုိ ေက်ာ္၍ ထြက္လာေသာ အလင္းေရာင္ႏွင့္ သူ႔ကုိ ေကာင္မေလး က ျမင္သြားသည္။
အနည္းငယ္ လန္႔သြား ပံုလည္း ေပၚသည္။ အိမ္တြင္းဘက္သုိ႔ ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ လွမ္းၾကည့္သည္။

ဟုတ္ပါရဲ႕။ သူကလည္း ေပေရ စုတ္ျပတ္ေနတာကုိး။
" မေၾကာက္ပါနဲ႔ ႏွမေလး ရဲ႕၊ အစ္ကုိက ဒီအိမ္ကပါ၊ လမ္းမွာ သံုးဘီးေမွာက္လာလုိ႔ပါ "
ရယ္ ၍ ရွင္းျပလုိက္သည္။
ေကာင္မေလးက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ စုိက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ စိတ္ေအးသြားပံုရသည္။
" အစ္ကုိ ရဲ၀င့္ ဆုိတာလား "
" ဟုတ္တယ္၊ ညီမေလးက ဘယ္သူလဲ "
" သမီး က ေဒၚခင္ခင္ရဲ႕ သမီးပါ "
ေၾသာ္ လက္စသတ္ေတာ့ သူ႔မိေထြး၏ သမီး။ သူႏွင့္ ေသြးသားမေတာ္စပ္ဘဲ တစ္အိမ္ တည္း ေနရ မည့္ ႏွမေပါ့။

ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ကေလးေလး ျဖစ္ေနလုိ႔။ ရြယ္တူေတြသာဆုိ လူပ်ိဳေပါက္၊ အပ်ိဳေပါက္ အေနရအထုိင္ရ က်ပ္ၿပီး တစ္ခ်ိန္လံုး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားထုိင္ေနရေတာ့မည္။
ခုေတာ့ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ ကေလးေလး။
စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ရ၍လား မသိ။
ယခုမွပဲ ကုိယ္ေတြ လက္ေတြ ကုိက္ခဲ၍ ႏံုးခ်ည့္လာသည္။
ေကာင္မေလးက သိတတ္စြာ ဒန္းကုိ တစ္ဖက္သုိ႔ တုိး၍ ထုိင္ေပးသျဖင့္ ေဘးက လြတ္ေသာ ေနရာကုိ ရဲ၀င့္ ၀င္ထုိင္ လုိက္သည္။
" အစ္ကုိ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ဘူး မဟုတ္လား "
ေကာင္မေလးက စုိးရိမ္ဟန္ျဖင့္ ေမးေတာ့ ရဲ၀င့္က ရယ္မိသည္။

" ညီမရယ္၊ သံုးဘီးေမွာက္တာပဲဟာ၊ ကားႀကီး ေမွာက္တာမွ မဟုတ္တာ၊ လြင့္က်လုိ႔ ပြန္းရံု ရွရံုပဲေပါ့ "
ေကာင္မေလး က လုိက္ရယ္သည္။
" အစ္ကုိက နာမည္ နဲ႔ လုိက္တယ္၊ ရဲ၀ံ့တဲ့။ သတၱိရွိတယ္ "
ရဲ၀င့္က ၿပံဳး ၍ ေခါင္းခါသည္။
" အစ္ကုိ႔ နာမည္က ရဲ၀ံ့ မဟုတ္ဘူး၊ ေဖေဖ့နာမည္ ဦးေအာင္၀င့္ကုိ ယူထားတာ၊ ရဲ၀င့္တဲ့၊ "င"သတ္ ေအာက္ကျမစ္နဲ႔၊ ၀င့္ ဆုိတာ သတၱိရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ မာန ေထာင္လႊားတာ "
ေကာင္မေလး က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္သည္။
" အစ္ကုိ က သိပ္ေျပာတတ္တာပဲ၊ အစ္ကုိနဲ႔ စကားေျပာရေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ညစ္ေန တာေတာင္ ေပ်ာက္ သြားၿပီ"

" ညီမက ဘာလုိ႔ စိတ္ညစ္ေနတာလဲ "
ႏွာေခါင္းကေလး ရံႈ႕ျပသည္။
" ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတာက နားလည္ေပးလုိ႔ရပါတယ္၊ ဆရာႀကီး အဲေလ အစ္ကုိ႔ ေဖေဖ အေၾကာင္းလည္း သိေနတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတုိင္း ပတ္၀န္းက်င္က ပြစိပြစိနဲ႔ ဆုိေတာ့ စိမ္း ေ၀ လည္း စိတ္ညစ္တာေပါ့ "
" စိမ္းေ၀ ဟုတ္လား "
" ဟုတ္တယ္ စိမ္းေ၀ နာမည္ က "စိမ္းေ၀" တဲ့၊ ႏွစ္လံုးတည္း "

ဆက္ရန္
.