တင္ေမာင္ျမင္႔ ၏ ဒက္ဒီ, အပိုင္း (၁ဝ)

" မမကုိ ဆမ္ခ်စ္တယ္ "
" မမကလဲ ဆမ္ ဘယ္ေလာက္ဆုိးဆုိး ခ်စ္ပါတယ္ကြယ္ "
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ရယ္ၾကသည္။ မယ္လီဆာက မီးပိတ္လုိက္ၿပီး တံခါးအသာပိတ္ကာ ထြက္ လာခဲ့ သည္။ မိမိအခန္းထဲသုိ႔ ၀င္မည္အျပဳတြင္ ဘင္ဂ်မင္ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္၏။ အျပင္ထြက္ဖုိ႔ အႀကံအဖန္ လုပ္ ေနသည္။ ျပတင္းေပါက္မွ တဲြေလာင္းခုိကာ ေျမႀကီးေပၚသုိ႔ ခုန္ခ်သည္။
မယ္လီဆာ က အသံမျပဳဘဲ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္သည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ခန္းဆီးေတြ ဆဲြခ်ၿပီး အိပ္ရာေပၚ သုိ႔ လွဲခ်လုိက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရယ္ေလ။ ဘင္ဂ်မင္ႏွင့္ ဆႏၵရာ အေၾကာင္း။ ၿပီးေတာ့ အေဖႏွင့္ အေမအေၾကာင္း။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္...............

အခန္း (၁၀)

ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ဆယ္နာရီမထုိးခင္ ေအာ္လီဗာ ရံုးခန္းထဲသုိ႔ ဒက္ဖနီ၀င္လာသည္။ အားလံုး အဆင္ေျပ ခဲ့ၾက သည္ အထင္ႏွင့္ ေမးသည္။
" အေျခအေနဘယ္လုိလဲ၊ ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား "
သုိ႔ေသာ္ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ေတာ့ အေျဖဆုိ သူမေျပာခင္ ဒက္ဖနီသိလုိက္ၿပီ။
" ေမးမေနပါနဲ႔ကြာ "
" ဒက္ဖနီ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ေအာ္လီဗာ "
သူ႔ အတြက္ ကေလးမ်ားအတြက္ပါ တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။

" ကုိယ္လဲစိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ဒါထက္ ဟုိေန႔ကေၾကာ္ျငာၿပီးၿပီလား "
ကုိယ္ေရးကုိယ္တာေတြ မေျပာၾကေတာ့ဘဲ အလုပ္ထုိင္လုပ္ၾကသည္။ ေလးနာရီထုိးသြားသည္ကုိ သူတုိ ႔ႏွစ္ေယာက္ စလံုး သတိမထားလုိက္မိၾက။ အလုပ္ထဲတြင္ အာရံုျပန္စုစည္းႏုိင္ျခင္းအတြက္ ေအာ္လီဗာ ၀မ္းသာ ေန၏။ ဆာရာ့ အေၾကာင္း မစဥ္းစားဘဲ ေနႏုိင္ျခင္းမွာ အေဟာသုခံ ခ်မ္းသာစြတကား။
ထုိည က အိမ္ကုိ ကုိးနာရီေက်ာ္မွ ျပန္ေရာက္သည္။ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေၾကာ္ျငာကိစၥ အေရး ႀကီးေနသျဖင့္ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။ သုိ႔ေသာ္ အိမ္တြင္ ကေလးေတြ ဟုိတုန္း ကလုိ မေသာင္းက်န္းေတာ့ ပထမတစ္ႀကိမ္ေရာက္ၿပီး သံုးပတ္ၾကာေတာ့ ကေလးေတြ ဆာရာ က ေဘာ့စတြန္သုိ႔ အလည္ေခၚျပန္သည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ေအာ္လီဗာ လုိက္မပုိ႔ေတာ့။ ဘင္ဂ်မင္ ကလည္း ငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ စတိတ္ရိႈးထြက္ဖုိ႔ စီစဥ္ၿပီးသားျဖစ္ေနသျဖင့္ မလုိက္ႏုိင္။ မယ္လီဆာႏွင့္ ဆမ္ကေလး ႏွစ္ေယာက္တည္းသြား ၾကသည္။

ေသာၾကာေန ႔ည ေအာ္လီဗာ အိမ္ျပန္လာေတာ့ အိမ္ႀကီးမွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ အက္နက္က ခြင့္ ေတာင္းၿပီး နယူးဂ်ာစီ ရွိ သူ႔ညီမဆီသုိ႔ အလည္ထြက္သြားသည္။
သူတုိ႔ ကေလးေတြ မရွိျပန္ေတာ့လည္း မေနတတ္ မထုိင္တတ္ျဖစ္က်န္ရစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ရင္ထဲေပါ့ သြား သလုိ လည္းခံစားရ၏။ ဆာရာ ထြက္သြားသည္မွာ သံုးလရွိၿပီ။ ရံုးႏွင့္ အိမ္ကုိ ကူးသန္းလႈပ္ရွားေန ရေသာ္ လည္း သူတုိ႔ အတြက္ စိတ္ပူရေသာကေရာက္ရႏွင့္ နာရီမလပ္ ေခါင္းေလးေနခဲ့ရသည္ မဟုတ္ လား။

ဒက္ဖနီ ေျပာသည္မွာ စဥ္းစားစရာေကာင္းသည္။ နယူးေယာက္ကုိ ေျပာင္းေနလွ်င္ အားလံုး အဆင္ေျပ သြား မည္။ သုိ႔ေသာ္ ေလာေလာဆယ္ သူတုိ႔ေျပာင္းခ်င္ၾကမည္မဟုတ္။ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေတာ့ အခ်ိန္ ယူျပင္ဆင္ ရမည္။ သူမပါဘဲ သည္ကိစၥမ်ိဳးေတြကုိ စဥ္းစား ရသည္မွာ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ႏုိင္ လွသည္။ ဘ၀ သည္ ဖုန္းဆုိးလြင္ ျပင္လုိ ေျခာက္ေသြ႕ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ အတိပါတကား။
စေနေန႔ည တြင္ အေဖႏွင့္အတူ ညစာသြားစားသည္။ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ အေမႏွင့္သြားေတြ႕သည္။ အေမႏွင့္ေတြ႕ ရခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း စိတ္ဆင္းရဲရသည္ခ်ည္း။ သူ ဘယ္ေရာက္ေနသည္ကုိသူမသိ။ သိသြားသည့္ အခုိက္အတန္႔တြင္လည္း အိမ္ျပန္ခ်င္သည္ဟု ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ပူဆာသည္။
" ေဖေဖ ….. ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ "
အျပင္ထြက္ၿပီး ညစာစားရင္း ေမးၾကည့္သည္။

" အင္း … ေကာင္းတယ္ပဲဆုိပါေတာ့၊ ဒါေပမယ့္ ေမေမမရွိဘဲ ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္းေနရတာ သိပ္ ၿငိီးေငြ႕ တယ္ သားရယ္ "
ေအာ္လီဗာ သက္ျပင္းခ်သည္။ ၿပီးမွမဲ့ၿပံဳးၿပံဳးၿပီး …
" ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ ေဖေဖ "
သားအဖႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ဇနိးမ်ားႏွင့္ တကြတျပားဆီ ျဖစ္ေနပံုမွာ ရင္နာစရာ လည္းေကာင္း၊ ေၾကကဲြစရာ လည္းေကာင္းလွသည္။
" သားက ကေလးေတြရွိေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ "
" ေဖေဖ တစ္ေခါက္ေလာက္ သူတုိ႔နဲ႔ လာေတြ႕ပါဦး၊ ဆန္းက သူ႔အဘုိးအေၾကာင္းေမးလွၿပီ "
" ဟုတ္လား၊ မနက္ျဖန္ေန႔ခင္းလာခဲ့မယ္ေလ "
သည္ေတာ့ မွ သူတုိ႔မရွိေၾကာင္း၊ သူ႔အေမဆီ သြားၾကေၾကာင္းေျပာျပရသည္။

ပထမ တစ္ေခါက္တုန္း ကလုိပင္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျပန္လာၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဘာ့စတြန္ အေၾကာင္း ေဖေဖ့ ကုိ သိပ္မေျပာရန္ မယ္လီဆာက ဆမ္ကေလးအား သတိေပး ထား သည္။ အထူးသျဖင့္ ယန္းပီယာ အေၾကာင္း လံုး၀ထည့္မေျပာရန္ ပိတ္ထားသည္။ သူက ေမေမ့ သူငယ္ခ်င္းေလ။ စေနေန႔ ညက သူတုိ႔ ေမာင္ႏွမႏွင့္ လာေတြ႕သည္။
ယန္းပီယာ က ေမေမ့အေပၚ တိမ္းညြတ္ေနေၾကာင္း မယ္လီဆာအကဲခတ္မိ၏။ သူက အသက္အစိတ္သာ ရွိေသး သည့္ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ျပင္သစ္တြင္ ဘဲြ႕ယူၿပီးသားျဖစ္ၿပီး ဟားဗတ္တြင္ ဘဲြ႕လြန္ သင္တန္း လာတက္ေနျခင္းျဖစ္၏။
သူတုိ႔ေမာင္ႏွမ ကုိ ရယ္စရာေတြအမ်ားႀကီး ေျပာျပသည္။ အားလံုးတ၀ါး၀ါးရယ္ၾကရသည္။ တေပ်ာ္တပါး မုန္ ႔ေတြ လုပ္စားၾက သည္။ ဆမ္ကေလး က ယန္းပီယာကုိ တအားသေဘာက်ေန၏။ သုိ႔ေသာ္ ေဖေဖ့ ကုိ ေျပာလုိ ႔ေကာင္း သည့္ ကိစၥမဟုတ္ဟု မယ္လီဆာသိေန၏။

" သူက ေမေမနဲ႔ ရည္းစားလားဟင္ "
ဆမ္ကေလး သိခ်င္ေန၏။ ဘယ္လုိပါလ ိမ့္။ မဟုတ္ရင္ သူက ဘာလုိ႔ မီးဖုိခန္းထဲ မွာ ေမေမ့ကုိ နမ္းရတာ လဲ။ ဆမ္လွမ္းျမင္လုိက္သည္ေလ။
မယ္လီဆာ က ပ်ာပ်ာသလဲ …
" ဟဲ့ …. မဟုတ္တရုတ္ "
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တြင္ သူတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွင့္ ေမေမက ခရီးထြက္မည္ဆုိ၍ ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ေတြ ခုန္ကာ ျမဴးေနၾက၏။
ဆမ္ကေလး က သိခ်င္ေဇာျဖင့္ …
" ဘယ္ကုိသြားမွာဟဲဟင္ ေမေမ "
" မသိေသးဘူးသား၊ ၾကည့္ေသးတာေပါ့ "
ေနာက္ဆံုး တြင္ မက္ဆာခ်ဴးဆက္ကုိသြားဖုိ႔၊ ေဆာင္းဦးတြင္ စကိတ္စီးၾကဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

သူတုိ႔ေမာင္ႏွမ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ငါးရက္အၾကာတြင္ ဘင္ဂ်မင့္ေက်ာင္းမွ ေအာ္လီဗာ့ရံုးသုိ႔ ဖုန္းဆက္ သည္။ ဘင္ဂ်မင္ ေက်ာင္းပ်က္ေနသည္မွာ လႏွင့္ခ်ီရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တုိင္ၾကားျခင္းျဖစ္သည္။ သည္အတုိင္းဆက္ သြားလွ်င္ စာေမးပဲြက်ဖုိ႔ ေသခ်ာေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔ကုိ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ခံစား ခြင့္ ရုပ္သိမ္းထားေၾကာင္းမ်ားကုိ ရွင္းျပသည္။
အစည္းအေ၀း ခန္းထဲမွထြက္ၿပီး ဖုန္းနားေထာင္ျခင္းျဖစ္၏။ ဘင္ဂ်မင္တစ္ေယာက္ ကစားရင္း ထိခုိက္ ဒဏ္ရာ ရလုိ႔မ်ား လားဟု အထိတ္တလန္႔ႏွင့္ဖုန္းကုိင္သည္။ ခုေတာ့ သည့္ထက္ဆုိးသည့္ အျဖစ္ ပါလား။ မယံုႏုိင္ေအာင္ လည္း ျဖစ္ေန၏။

" ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မယံုႏုိင္ေအာင္ဘဲ၊ သူ႔အမွတ္ေတြ အၿမဲတန္း ဂုဏ္ထူးတန္းဆက္ဖုိ႔ မီတဲ့အမွတ္ေတြပဲ "
" ဟုိတုန္း က ဟုတ္ပါတယ္ မစၥတာ၀တ္ဆင္ "
လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကုိယ္တုိင္ ဆက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
" ဇန္န၀ါရီေလာက္ကစၿပီး သူ ေက်ာင္းပ်က္ေနခဲ့တာပါ၊ ခုေတာ့ ဘာသာတုိင္း မွာလုိလုိ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ မမီ ေတာ့ဘူးခင္ဗ်"
" ဆရာတုိ႔ ဘာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အေၾကာင္းမၾကားသလဲ၊ ဘာျပဳလုိ႔ ဒီအေျခအေနထိ လက္ပုိက္ၾကည့္ေန ၾကတာ လဲ "
ဘင္ဂ်မင့္ ကုိေရာ ေက်ာင္းကုိပါ ေဒါသျဖစ္မိ၏။ ၿပီးေတာ့ ဆာရာ … စင္စစ္ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း အျပစ္ မကင္း။ စိတ္ညစ္စရာတုိ႔သည္ ဆံုးႏုိင္ေတာ့မည္မထင္။

" ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ တုိင္စာေတြပုိ႔တာ မနည္းေတာ့ပါဘူး မစၥတာ၀တ္ဆင္၊ ဘာမွအေၾကာင္းမထူးခဲ့ပါဘူး "
" ေခြးမသား "
ေအာ္လီဗာ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ၿပီ။ သူပဲေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္တာျဖစ္ရမည္။
" ဒါဆုိ သူ႔ရဲ႕တကၠသုိလ္၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာကိစၥေကာဆရာႀကီး "
" အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးဘူး၊ သူေလွ်ာက္မယ့္ေက်ာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေထာက္ခံၿပီး ပုိ႔ေပးရမွာ၊ သူဟာ ဒီလုိမျဖစ္ခင္ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားမုိ႔ ေႏြရာသီသင္တန္းဆက္တက္ဖုိ႔ စဥ္းစားထားပါတယ္၊ အဲဒါ ဟာ သူ႔ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးပဲ"
ေအာ္လီဗာ မ်က္လံုး အစံုကုိပိတ္ထားလုိက္သည္။ အားလံုးကုိၿခံဳၿပီး စဥ္းစားလုိက္၏။

" ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္ဆရာႀကီး၊ ဒါထက္ ေက်ာင္းမွာ သူ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆုိတာ ဆရာႀကီး တုိ႔ တစြန္းတစ သိထားတာမ်ားရွိပါသလား "
စိတ္ထဲ တြင္ ေလးေန၏။ အေျဖကုိ ၾကားရမည္ကုိလည္း ေၾကာက္ေန၏။
" သိပ္ၿပီး ဆန္းၾကယ္တဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ "
" ဗ်ာ ….. ဘာအဓိပၸာယ္ပါလဲ ဆရာႀကီး "
" ဘင္ဂ်မင္ ခုလုိျဖစ္သြားတာ ဆႏၵရာကာတာဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္လုိ႔ ထင္ရတာပဲ၊ ကေလးမ ကုိယ္တုိင္က ျပႆနာနဲ႔ေလ၊ သူက ဘင္ဂ်မင္လုိ စာေတာ္တဲ့ အဆင့္အတန္းထဲက မဟုတ္ပါဘူး …
" မိဘနဲ႔ လဲ အိမ္မွာ အဆင္မေျပဘူး၊ ဒီကေလးမမ်ိဳးနဲ႔ ဘင္ဂ်မင္ ပတ္သက္လာေတာ့ သူပါ စိတ္ေလသြားပံု ရပါတယ္၊ ေကာင္မေလးက ေက်ာင္းထုတ္ခံရမယ္ေတာင္ ၾကားေနတယ္၊ သူ႔အေမ ကုိလဲ ေခၚ ေျပာၿပီးၿပီ၊ ဒီအတုိင္းဆုိရင္ ဘယ္လုိမွ စာေမးပဲြေအာင္ႏုိင္စရာအေၾကာင္း မရွိဘူး "
လက္စ သတ္ေတာ့ သည္ေကာင္မေလးမ်ိဳးႏွင့္ ျဖစ္ေနတာကုိး။ ညမထြက္ရ အမိန္႔ထုတ္ ထားေတာ့ ေန႔ပုိင္း မွာ ေက်ာင္းလစ္ၿပီး ေကာင္မေလးႏွင့္ ကေလရုိက္ေနျခင္းျဖစ္မည္။

" ေက်းဇူးင္ပါ တယ္ ဆရာႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ၿပီး စီစဥ္ပါ့မယ္၊ သူ ေကာလိပ္ဆက္တက္ဖုိ႔ ကိစၥကုိ ကၽြန္ေတာ္ အထိမခံႏုိင္ပါဘူး ဆရာႀကီး "
" သူ႔ကုိ အနီးကပ္ၾကည့္ဖုိ႔လုိတယ္ မစၥတာ ၀တ္ဆင္၊ အင္း …. အေမလဲ မရွိေတာ့ လြယ္ေတာ့မလြယ္ …"
ဆရာႀကီး စကားျပတ္သြားသည္။

အေမ မရွိေသာ္လည္း မိမိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားေနသည္။ ဘင္ဂ်မင္၏ စကားလံုးေတြ နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ လာသည္။ " ေဖေဖက ညကုိးနာရီမထုိးမခ်င္း အိမ္ျပန္မလာဘူး"
" ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားပါ့မယ္ ဆရာႀကီး၊ ဒီည ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔ ေဆြးေႏြးပါ့မယ္ "
" ေကာင္း ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္ကလဲ ႀကိဳးစားပါ့မယ္ "
" အေျခအေန ထူးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ရံုးကုိပဲ ဆက္ပါ ဆရာႀကီး "
" ဟုတ္ပါၿပီ "
တယ္လီဖုန္း ခ်လုိက္သည္။ ေခါင္းငုိက္စုိက္က်ေန၏။ ခက္ခဲစြာ အသက္ရွဴေနရင္း ဘာဆက္လုပ္ ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေန၏။ ဆာရာ့ဆီသုိ႔ ဖုန္းေကာက္လွည့္သည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ အိမ္တြင္ သူ မရွိ။ သူႏွင့္ လည္း မဆုိင္ ေတာ့ဘူးေလ။ သည္ကိစၥမ်ိဳးေတြကုိပါ သူ မ်က္ႏွာလဲႊသြားခဲ့ၿပီပဲ။ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ေျဖရွင္း ရံုေပါ့။

ရံုးမွ ေလးနာရီခဲြခဲြခ်င္း ဆင္းခဲ့သည္။ ည ေျခာက္နာရီတြင္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ ဘင္ဂ်မင္ကုိ အဆင္သင့္ ေတြ႕ရသည္။ လက္ထဲတြင္ စာအုပ္ေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပုိက္ႏွင့္ ေက်ာင္းက ျပန္လာေလဟန္။
" ဘင္ဂ်မင္ စာၾကည့္ခန္းထဲ လာခဲ့စမ္း "
" ဘာျပဳ လုိ႔လဲ ေဖေဖ "
အေဖ့မ်က္ႏွာ ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ကတည္းက တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီဟုသိလုိက္၏။ အခန္း၀ေရာက္ သည္ႏွင့္ ေအာ္လီဗာ က ဘာမွမေျပာဘဲ မ်က္ႏွာကုိ ျဖတ္ရုိက္ခ်လုိက္သည္။ ဘင္ဂ်မင္၏ မ်က္ႏွာကေလး ရဲခနဲျဖစ္ သြားၿပီး တစ္ဖက္ သုိ႔ လည္ထြက္သြားသည္။ ရုိက္မိၿပီးမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြား၏။
တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကုိယ္ သားသမီးမ်ားကုိ ပထမဆံုး ရုိက္ႏွက္မိျခင္း။ အေဖအားလံုးသိသြားၿပီဟု ဘင္ဂ်မင္ နားလည္ လုိက္ၿပီ။

" ေဖေဖ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ သားကုိရုိက္ၿပီး ဆံုးမဖုိ႔ ေဖေဖ မရည္ရြယ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မင္းလုပ္ပံုက …. လက္စသတ္ေတာ့ မင္းအေဖ့ကုိ လွည့္ပတ္လိမ့္ေကာက္ထားတာကုိး၊ ဒီေန႔ ေက်ာင္းက ဖုန္းဆက္ၿပီး တုိင္ တယ္၊ ေျပာစမ္း …. မင္း ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ လဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ေဖေဖ "
ၾကမ္းျပင္ ကုိ ငံု႔ၾကည့္ေနရာမွ ေခါင္းေမာ့လာၿပီး ..
" ကၽြန္ေတာ္ …. ကၽြန္ေတာ္ …. ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး ေဖေဖ "
" မင္း ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကုိ ခံစားခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ သိရဲ႕လား "
ဘင္ဂ်မင္ ေခါင္းညိတ္သည္။

" မင္း ဒီအတုိင္းသြားရင္ ေကာလိပ္နဲ႔ေ၀းၿပီ ဆုိတာေကာ သိရဲ႕လား၊ ေႏြရာသီ ဆက္တက္ လုိ႔မွ ေက်ာင္းေခၚ ခ်ိန္မျပည့္ ရင္ ဒီတစ္ႏွစ္ရံႈးၿပီဆုိတာေကာ မင္းသိရဲ႕လား၊ ေနပါဦး … ေက်ာင္းကပုိ႔တဲ့ တုိင္စာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ ဆုတ္ၿဖဲပစ္လုိက္တာပါ "
ဘင္ဂ်မင္ အမွန္အတုိင္းေျပာသည္။ ခ်က္ခ်င္း ဆယ္ႏွစ္သား အရြယ္ကေလးႏွင့္ တူသြားျပန္၏။ အေဖ့ကုိ မ်က္ႏွာငယ္ ကေလးႏွင့္ၾကည့္ေနသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထိန္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း …. ႀကိဳးစားရင္း … ေဖေဖ မသိပါဘူးေလ "
ေအာ္လီဗာ က အခန္းထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ ရပ္လုိက္ၿပီး သူ႔ကုိ စိန္းစိန္းၾကည့္သည္။
" ဟုိေကာင္မေလး နဲ႔ မင္းရႈပ္ေနတာ မဟုတ္လား၊ ဘာတဲ့ ဆႏၵရာကာတာဆုိလား "
ေအာ္လီဗာ အကဲခတ္ မိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခုလုိ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ ျဖစ္လာမည္မထင္ခဲ့။

" မင္း ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ လြနလြန္က်ဴးက်ဴးေတြျဖစ္ေနၿပီမဟုတ္လား၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ … ေျပာစမ္း "
ဘင္ဂ်မင္ ေခါင္းငုိက္စုိက္ က်သြားျပန္သည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မေျဖ။
" ေဟ့ …. ေျပာေလကြာ၊ ေကာင္မေလးက ေက်ာင္းထုတ္ခံရေတာ့မယ္ဆုိ၊ ဘယ္လုိမိန္းကေလးမ်ိဳးလဲ၊ ဘာျပဳ လုိ႔ မင္းမေခၚလာရဲတာလဲ "
" ဆႏၵရာ က ေတာ္ရွာပါတယ္ေဖေဖ "
ဖေအကုိ ဆတ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္သည္။ မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ ခြန္အားေတြအျပည့္။ အခ်စ္သည္ ခြန္အား မဟုတ္ လား။
" ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္ေဖေဖ၊ သူ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ လုိအပ္တယ္ "
ဒုတိယေမးခြန္း ကုိ မေျဖဘဲေနသည္။

" လုိက္ဖက္တာေပါ့ကြာ၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေက်ာင္းထုတ္ခံရမယ့္ဆဲဆဲေတြ "
" သူ ေက်ာင္းထုတ္မခံရေသးပါဘူးေဖေဖ၊ ေလာေလာဆယ္ သူ႔မွာ သိပ္အၾကပ္အတည္း ေတြ႕ေနရလုိ႔ပါ၊ သူ႔အေဖ က ေနာက္မိန္းမ ယူသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ … အဲဒါေတြေျပာရရင္ အရွည္ႀကီးပဲ၊ ထားပါေတာ့ေလ "
" သိပ္နားေထာင္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းပဲ၊ မင္းကလဲ အေမအိမ္က ဆင္းသြားေတာ့ ဘ၀တူေပါ့၊ တတဲြတဲြေလွ်ာက္ သြားလုိက္၊ ေက်ာင္းလစ္လုိက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့၊ ေနပါဦး၊ မင္းတုိ႔ဘာလုပ္ စားၾက မွာလဲ …

" ဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ မင္းက ဆီထည့္သမားလုပ္၊ ေကာင္မေလး က အရက္ဆုိင္မွာ စားပဲြထုိးလုပ္၊ ဒီမယ္ ဘင္ဂ်မင္၊ မင္းကုိငါ အဲဒီအျဖစ္မ်ိဳး အေရာက္မခံႏုိင္ဘူး၊ မင္းကုိယ္မင္းလဲ အေရာက္ မခံရဘူး၊ ေသေတာ့ မွာပဲ၊ မင္းကုိယ္မင္း ျပန္ထိန္းစမ္း …. ဘင္ဂ်မင္ "
အေဖ့မ်က္ႏွာ သည္မွ် တင္းမာသည္ကုိ ဘင္ဂ်မင္ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးခဲ့။
" မင္း ဒီေကာင္မေလး နဲ႔ လံုး၀ အဆက္ျဖတ္ရမယ္၊ ခုခ်ိန္ကစျဖတ္ရမယ္၊ ေျပာမရရင္ မင္းကုိငါ စစ္တပ္ထဲ ကေက်ာင္းကုိ ပုိ႔ပစ္မယ္၊ နားလည္လား …
" မင္း ဘ၀ ကုိ မင္း စိတ္ဓာတ္က်တာနဲ႔ ကေလကေခ် လႊင့္ပစ္ႏုိင္ေပမယ့္ ငါ အဲဒီလုိ အျဖစ္မခံႏုိင္ဘူးကြ၊ စိတ္ဓာတ္ က မင္းတစ္ေယာက္တည္းက်တာ မဟုတ္ဘူး၊ အားလံုးက်ေနတာ၊ ဒီမယ္ ဘင္ဂ်မင္ … ဘ၀ ဆုိတာ တစ္ခ်က္မွားရင္ အဖတ္ဆယ္လုိ႔ ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ နားလည္လား "

ဘင္ဂ်မင္က အေဖကုိ ဘာမွ၀င္မေျပာဘဲ ေငးၾကည့္ေနသည္။ မ်က္ႏွာမွာမူ အေဖႏွင့္အၿပိဳင္ တင္းမာ လ်က္။ သုိ႔ေသာ္ ဘင္ဂ်မင္က အေမ့ေသြးပါ၍ ပုိၿပီးေခါင္းမာမည့္ပံုေပၚေန၏။
" ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမွန္မွန္ျပန္တက္ပါ့မယ္ ေဖေဖ၊ အမွတ္ေတြျပန္တက္လာေအာင္လဲ လုပ္ပါ့မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵရာ နဲ႔ မေတြ႕ဘဲမေနႏုိင္ဘူး "
" ဘာ … ေနႏုိင္ရမယ္၊ ငါေျပာရင္ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္ရမယ္၊ နားလည္လား "
ဘင္ဂ်မင္ မတ္တတ္ထရပ္သည္။ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ဖေအ့ကုိၾကည့္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ ရုိးရုိးသားသား ေျပာတာပါေဖေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ဘဲမေနႏုိင္ပါဘူး၊ အေဖမေက်နပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္က ဆင္းသြားရံုပါပဲ "
" ဒါဟာ မင္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးစကားလား " ဘင္ဂ်မင္ ေခါင္းညိတ္သည္။

" ေကာင္းၿပီ၊ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ကြာ၊ ဒီမယ္ ဘင္ဂ်မင္ ၀တ္ဆင္၊ မင္းရဲ႕ အမွတ္ေတြ ျပန္တက္ မလာမခ်င္း၊ ငါးမိနစ္ေတာင္ ေက်ာင္းမလစ္ပါဘူးလုိ႔ ေက်ာင္းကမေျပာမခ်င္း အတန္းတင္ စာေမးပဲြ မေအာင္မခ်င္း၊ အဆင့္ ျမင့္တဲ့ ေကာလိပ္ကုိ ၀င္ခြင့္မရမခ်င္း မင္း ဒီေကာင္မေလး နဲ႔ မေတြ႕ရဘူး "
သားအဖႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးကုိ တစ္ဦး စုိက္ၾကည့္ေနၾက၏။ သူတုိ႔မ်က္လံုး မ်ားထဲ တြင္ ေမတၱာ အရိပ္အေယာင္ မ်ား မရွိၾကေတာ့။ ယင္းအစား မီးလွ်ံမ်ားကုိ ေတြ႕ရသည္။
" လုိအပ္ရင္ ေကာင္မေလးအေမနဲ႔ ငါသြားေတြ႕မယ္"
" ေဖေဖ သြားလဲ ေတြ႕မွာ မဟုတ္ပါဘူး "
သားလုပ္သူ ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေအာ္လီဗာ စိတ္ထိခုိက္သြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ စဲြစဲြလမ္းလမ္း ျဖစ္ေနပံုရ၏။

" ေကာင္မေလး က သိပ္လွတယ္ထင္တယ္၊ ဟုတ္လား "
" ကၽြန္ေတာ္သြားႏုိင္ၿပီလား "
" သြားႏုိင္ၿပီ "
ဘင္ဂ်မင္ တံခါး၀အေရာက္တြင္ လွမ္းေျပာလုိက္သည္။ ေအာ္လီဗာ၏အသံမွာ ခ်က္ခ်င္းႏူးညံ့သြား၏။
" သား ကုိ ရုိက္မိတဲ့အတြက္ ေဖေဖစိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့ဘက္က သည္းခံႏုိင္စြမ္းကုန္ သြားၿပီေလ "
ဘင္ဂ်မင္ ေခါင္းညိတ္ၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ ကုလားထုိင္ေပၚသုိ႔ ေအာ္လီဗာ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထုိင္ ခ် လုိက္သည္။ တစ္ကုိယ္လံုး တဆတ္ဆတ္တုန္ေန၏။
ေနာက္တစ္ပတ္ ၾကာမွ ေအာ္လီဗာ သည္ကိစၥကုိ ေခါင္းေအးေအးႏွင့္ ျပန္စဥ္းစားႏုိင္သည္။ လုပ္သင့္ သည္ မ်ား  လုပ္စရာ မ်ားကုိ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျမင္လာသည္။ ေက်ာင္းကုိလုိက္သြားၿပီး ဆရာႀကီးႏွင့္ ေဆြးေႏြး သည္။ ဘင္ဂ်မင္ ၏ ပညာေရးအတြက္ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းမ်ားကုိ ရွာေဖြၾက သည္။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္စလံုးကုိ သူတုိ႔ အေမဆီလႊတ္လုိက္သည္။ ဘင္ဂ်မင္က ထံုးစံ အတုိင္း မသြား လုိေၾကာင္း ျငင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေအာ္လီဗာက မလုိက္မေန ရအမိန္႔ထုတ္ကာ လုိက္ သြား ေစသည္။
သူတုိ႔ သြားေနစဥ္အတြင္း ေအာ္လီဗာ ေက်ာင္းေလး ေက်ာင္းႏွင့္ စကားေျပာသည္။ အဆင့္မီ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း က ေအာ္လီဗာ့ကုိ လုိလုိခ်င္ခ်င္ရွိသည္။ နယူးေယာက္တြင္ အခန္း တစ္ခန္း ၀ယ္ၿပီး အျမန္ဆံုးေျပာင္း ဖုိ႔ စီစဥ္ရမည္။ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္စလံုးကုိ နယူးေယာက္ေက်ာင္း မ်ားတြင္ ေျပာင္းထား ေတာ့မည္။ ဤနည္းမွလဲြ၍ ဘင္ဂ်မင္အား ကယ္တင္ဖုိ႔ နည္းလမ္း မရွိေတာ့။ နယူးေယာက္မွာဆုိလွ်င္ မိမိ အေနျဖင့္လည္း အိမ္ကုိ အေစာႀကီး ျပန္ေရာက္ႏုိင္သည္ေလ။ လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္လက ဒက္ဖနီေပးခဲ့သည့္ အႀကံ။ ဟုိတုန္းက အေလာတႀကီး လုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့။ ခုေတာ့ မေလာက္၍ မျဖစ္ေတာ့။

သံုးေယာက္ စလံုး ေက်ာင္းေျပာင္းေရႊ႕ေရးကိစၥ အထစ္အေငါ့မရွိ အဆင္ေျပသည္။ အိပ္ခန္း က်ယ္ႀကီး ေလးခန္း ပါသည့္ တုိက္ခန္း ရသည္။ ဓာတ္ေလွကားေမာင္းသမားက တစ္ေယာက္၊ ေအာက္ထပ္ တံခါးမွဴး က တစ္ေယာက္၊ အလြန္မတန္ အဆင္ေျပလွသည္။ မီးဖုိေဆာင္ ကလည္း ေခတ္မီကိရိယာ မ်ားျဖင့္ ဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေန၏။ ဒက္ဖနီ၏ အကူအညီျဖင့္ အခန္းကုိ အလွပ ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားၿပီးၿပီ။ ရွိစုမဲ့စု ပုိက္ဆံလည္း ကုန္သေလာက္ျဖစ္သြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ေအာ္လီ့ဗာ မမႈ။ သားသမီးေတြျပန္လာ၍ အံ့ၾသ၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကမည့္ အေရး ကုိ ေတြးၿပီးေပ်ာ္ေန သည္။
ဧည့္ခန္းထဲတြင္ထုိင္ၿပီး အခန္းအေရာင္းအ၀ယ္ စာခ်ဳပ္ကုိ လက္မွတ္ထုိးေနေသာ ေအာ္လီဗာ့အား ဒက္ဖနီ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေအာ္လီဗာက ခပ္ညည္းညည္းေျပာသည္။

" အင္း …. အားလံုးအဆင္ေျပတန္ေကာင္းပါရဲ႕ "
" ေျပာရမွာေပါ့ ေအာ္လီဗာရယ္၊ ကေလးေတြ ဘာေျပာမလဲ မသိဘူးေနာ္ "
" ဘင္ဂ်မင္ အတြက္ လုပ္ရတာပဲေလ၊ သူတုိ႔ ေပ်ာ္ၾကမ်ာပါ၊ ဒီမွာ ေက်ာင္းတက္ရတာ အဆင္မေျပရင္လဲ ပါေခ်စ့္ကုိ ျပန္ေျပာင္းရံုေပါ့၊ မင္းအႀကံေပးတုန္းက လုပ္လုိက္ရင္ ဒီလုိျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မွာေနာ္ "
ဒက္ဖနီ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ နားေထာင္ေနသည္။
" ေအာ္လီဗာ လုပ္တာေတြ မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြအေနနဲ႔ အဲဒီ အေျပာင္းအလဲနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ခြင္က်ပါ့မလားလုိ႔ "
" ဒါေလာက္ေကာင္း တဲ့ အခန္းကုိ သူတုိ႔ သေဘာမက်ဘဲ ေနပါ့မလား "
ဧည့္ခန္း ပတ္ပတ္လည္ကုိ ေအာ္လီဗာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေစမည့္ အေရာင္စပ္ဟပ္ မႈမ်ားႏွင့္ က်က္သေရရွိလွသည္။ အိပ္ခန္းေတြကုိ သူတုိ႔ သေလာက်မည္။ အထူးသျဖင့္ မယ္လီဆာ သူ႔ အခန္း ကုိ သူႀကိဳက္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။

အခန္းႀကီးမွာ ဗဟုိပန္းၿခံႏွင့္ ႏ်စ္ျပေလာက္သာ ေ၀းသည့္ သစ္ပင္ေတြ စီစီရီရီႏ်င့္ ၈၄ လမ္း အေရွ႕ပုိင္းတြင္ တည္ရွိသည္၊ အကြက္အကြင္း အေကာင္းဆံုးေနရာျဖစ္၏။
" ကုိယ့္လုပ္တာေတြ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္မ်ား ျဖစ္ေနမလား ဒက္ဖနီ "
ဒကဖနီ ေထာက္ျပမ် ကေလးေတြ သေဘာက်ၾကပါ့မလား ဟု သံသယျဖစ္လာသည္။ စိတ္ထဲ စႏုိးစေနာင့္ ျဖစ္သြား၏။
" ေအာ္လီဗာက လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာေတြ လုပ္တာပဲ မေၾကာက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ ၀မ္းသာၾကမယ္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ေပါ့၊ ပထမေတာ့၊ သူတုိ႔ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားဦးမွာပဲ၊ ေနသားက် သြားေအာင္ အခ်ိန္ေတာ့ ေပးရလိမ့္ျမယ္ "
" ဟုတ္တယ္ ဒက္ဖနီ၊ အဲဒါပဲ ကုိယ္လဲ စဥ္းစားေနတာ "
ေနာက္တစ္ေန ႔တြင္ ေမာင္ႏွမေတြကုိ ေလယာဥ္ကြင္းသုိ႔ သြားႀကိဳၿပီး ျပန္အလာတြင္ ေျပာျပလုိက္သည္။ သူတုိ႔ အတြက္ အံ့ၾသစရာ တစ္ခုရွိေၾကာင္း၊ ခု မေျပာေသးဘဲ ထားဦးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူတုိ႔ ရင္ ေတြခုန္ေနၾကပံုရသည္။

သူတုိ႔ အေမႏွင့္ စကိတ္စီး ခရီးထြက္ၾကပံု အေတြ႕အႀကံဳေတြကုိ အားရပါးရ ေျပာျပၾကသည္။
" သမီးတုိ႔ ဒက္ဖနီနဲ႔ ဒီေန႔ မေတြ႕ရဘူးလားဟင္ "
မယ္လီဆာ က ေမးသည္။ ေအာ္လီဗာက ကားေမာင္းေနရင္း ေခါင္းယမ္းျပ၏။ နယူးေယာက္ ေျပာင္းေနဖုိ႔ ကိစၥ နံနက္ကမွ အက္နက္အားေျပာျပသည္။ ပထမ ေတြ ေနၿပီး ေနာက္မွ လုိက္ဖုိ႔ သေဘာတူ သည္။ ကေလးေတြ ကုိ သူ ခင္တြယ္ေနၿပီေလ။
၈၄ လမ္း အေဆာက္အအံုႀကီး၏ေရွတြင္ ကားထုိးရပ္လုိက္၏။ အေဆာက္အအံုထဲသုိ႔ သူတုိ႔အား ဦးေဆာင္ ေခၚသြားသည္။ ေမာင္ႏွမေတြ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ၾကည့္ရင္းလုိက္လာသည္။
" ဒီမွာ ဘယ္သူရွိလုိ႔လဲဟင္ ေဖေဖ "
ဆမ္၏ အေမးကုိ ေအာ္လီဗာက ေခါင္းယမ္းၿပီး ေျဖသည္။ ဓာတ္ေလွကားထဲသုိ႔ ၀င္ခဲ့ၿပီး ခုနစ္ထပ္သုိ႔ ပုိ႔ခုိင္း ၏။ ဓာတ္ေလွကားသမားက ေအာ္လီဗာကုိ မွတ္မိသည္။ အခန္း (၇)အိတ္ခ်္ကုိ ၀ယ္လုိက္သည့္ လူသစ္ မိသားစု ကုိ တေလးတစားေမာင္းပုိ႔သည္။

ေအာ္လီဗာက တံခါးမႀကီးေရွ႕တြင္ ရပ္ၿပီး ခလုတ္ႏွိပ္လုိက္သည္။ အတြင္းက ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ ပခံုး တြန္႔ျပသည္။ ၿပီးမွ အိတ္ထဲကေတာ့ ထုတ္ကာ တံခါးဖြင့္သည္။ ကေလးေတြ အလ်င္၀င္ေစဖုိ႔ တံခါးကုိ အက်ယ္ႀကီး ဆဲြဟေပး သည္။ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ အေဖ့ကုိ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾက၏။
" ရဲေဘာ္တုိ႔ ….. ၀င္ၾကေလကြယ္ "
" ဒါ ဘယ္သူ႕အခန္းလဲ "
မယ္လီဆာက မ၀င္ရဲေသးဘဲ တုိးတုိးကေလး ေမးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆမ္ကေလးက စြတ္၀င္ သြားၿပီး ေလွ်ာက္ ၾကည့္ေနၿပီ။ အထဲ မွာ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ရေတာ့ ေနာက္ဘက္လွည့္ၿပီး က်န္လူေတြ ၀င္ခဲ့ဖုိ႔ အခ်က္ျပ သည္။
ပထမအေျခအေနကုိ သေဘာေပါက္လုိက္သူက ဘင္ဂ်မင္။
" ဟယ္ … လွလုိက္တာ "
ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြကုိ ျမင္ေတာ့ မယ္လီဆာ ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္သြားသည္။
ေအာ္လီဗာ ၿပံဳးေန၏။

" သမီး သေဘာက်တာေတြ႕ရလုိ႔ ေဖေဖ သိပ္၀မ္းသာတယ္၊ ဒါ ေဖေဖတုိ႔ရဲ႕ နယူးေယာက္ အိမ္ေလ၊ ဘယ္လုိလဲ အားလံုး သေဘာက်တယ္ မဟုတ္လား "
မယ္လီဆာ ရင္ေတြခုန္ေနသည္။
" ဟုတ္လား၊ ဘယ္ေတာ့ ေျပာင္းရမွာလဲဟင္ ေဖေဖ "
နယူးေယာက္တြင္ ေနဖုိ႔ သူတုိ႔ တစ္ခါမွ် စိတ္မကူးမိခဲ့ၾက၊ ဆမ္ကေလးက နားမလည္ျဖစ္ေန၏။
" အေဖက ဒီမွာပဲ ေနေတာ့မွာလား၊ ရံုးဆင္းရင္ အိမ္ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား "
" ျပန္လာမွာေပါ့ သားရဲ႕၊ ပုိေစာေစာ အိမ္ျပန္ေရာက္မွာေပါ့၊ ေဖေဖတုိ႔ အားလံုး ေျပာင္းလာ ၿပီး ေက်ာင္းႀကီး ပိတ္တဲ့အထိ ဒီမွာေနမွာေလ၊ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ပါေခ်စ့္က အိမ္မွာ ျပန္ေနခ်င္ေန ၾကေပါ့၊ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ ရင္ ဒီမွာ ျပန္လာေနၾကမယ္ "
သူတုိ႔ မ်က္ႏွာကေလးမ်ားေပၚ တြင္ ေ၀ခဲြမရ ျဖစ္ေနရာမွ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားပံုရသည္။

" ဒါဆုိ သူငယ္ခ်င္းေတြက်ေတာ့ေကာ "
မယ္လီဆာ အလန္႔တၾကားေမးသည္။
" ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ သြားလည္ေပါ့ သမီးရယ္၊ တုိ႔ေတာ့ ေႏြရာသီက် ကုိယ့္ အိမ္ကုိယ္ ျပန္ေနရမွာပဲ၊ ဒါမွသမီးၿပီး ဒီမွာ မေပ်ာ္ဘူးဆုိရင္ ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ ဒီ တုိက္ခန္းႀကီး ျပန္ေရာင္း ပစ္ လုိက္ေပါ့၊ တစ္ႏွစ္ေတာ့ ေဖေဖတုိ႔ ေနၾကည့္ၾကမယ္ေလ "
" ဒါဆုိ ဟုိေက်ာင္းကထြက္ၿပီး ဒီမွာ တက္ရမယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား "
မယ္လီဆာ မယံုၾကည္ႏုိင္စြာ ေမး၏။ ေအာ္လီဗာ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကုိ အကဲခတ္ ၾကည့္လုိက္၏။ ဆမ္ကေလး မ်က္ႏွာအုိေနသည္။ မယ္လီဆာက ကုလားထုိင္တစ္လံုးတြင္ ထုိင္ ခ်လုိက္ၿပီး တရႈပ္ရႈပ္ ငုိေတာ့၏။ ဘင္ဂ်မင္က ဘာမွမေျပာ။ သုိ႔ေသာ္ မ်က္ႏွာမွာ ေအးစက္မာေက်ာေန သည္။ ဖေအ ကုိ စူးစူး၀ါး၀ါး စုိက္ၾကည့္ေန၏။
အေဖ့ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ တုိက္ပဲြစေတာ့သည္။

" အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အနီးကပ္ေစာင့္ၾကည့္ဒဏ္ခတ္ဖုိ႔ေပါ့၊ ဆႏၵရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခဲြ တာေပါ့၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ေဖေဖ၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာေကာ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႕ႏုိင္မလား "
ခံျပင္း နားၾကည္းသည့္ ေလသံျဖင့္ ေမးသည္။
" ေျပာထားတဲ့အတုိင္းပဲေလ၊ အမွတ္ေတြ စံခ်ိန္ေကာင္းကုိ ျပန္မမီမခ်င္း မေတြ႕ရ ဘူး၊ ေက်ာင္းေကာင္း ေကာင္း ၀င္ခြင့္ ရ ဖုိ႔ မင္း အေသအလဲ ျပန္ႀကိဳးစားရမွာ ဘင္ဂ်မင္ "
" ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေတြ ဂရုမစုိက္ပါဘူး၊ အဓိပၸာယ္လဲ မရွိဘူး "
" သိပ္ အဓိပၸာယ္ ရွိတာေပါ့၊ သား စိတ္ႀကိဳက္ ေက်ာင္းေတြေရြးၿပီး ၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာ တင္ထား တယ္ေလ၊ မင္းအဲဒါေတြ ေမ့ကုန္ၿပီလား "
" အဲဒီတုန္းကနဲ႔ ခုအေျခအေန အရမ္းကြာျခားခဲ့ၿပီပဲ "
မ်က္ႏွာ ေအာက္သုိးသုိးႏွင့္ ေျပာရင္း ျပတင္းေပါက္ဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္။

" ကဲ … ေလွ်ာက္ၾကည့္လုိ႔ ၿပီးၾကၿပီလား "
ဆမ္ကေလး တစ္ေယာက္ဆီကသာ တံု႔ျပန္သံၾကားရသည္။
" ေျမညီထပ္ ေနာက္ဘက္မွာ ပန္းၿခံရွိလား ေဖေဖ "
ေအာ္လီဗာ ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းယမ္းသည္။
" ဒီအနားမွာေတာ့ မရွိဘူး၊ ဆမ္၊ ႏွစ္ျပေလာက္ေလွ်ာက္သြားရင္ ၿမိဳ႕လယ္ ဗဟုိပန္းၿခံႀကီးရွိတယ္ "
" သား သြားၾကည့္ခ်င္တယ္ "
ပန္းၿခံထဲ ကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈၿပီးမွ ပါေခ်စ့္ ေနအိမ္သုိ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ကားေပၚတြင္ အေတြး ကုိယ္စီ ႏွင့္ အားလံုး တိတ္ဆိတ္ေနၾက၏။

အက္နက္က ညစာ အသင့္ျပင္ထားၿပီး ေစာင့္ေနသည္။ ဆမ္ကေလးက နယူးေယာက္ တုိက္ခန္းႀကီး အေၾကာင္း အက္နက္အား ေျပာျပေန၏။
" သား အိပ္ခန္းက အက်ယ္ႀကီးပဲ သိလား အက္နက္၊ ၿပီးေတာ့ ပန္းၿခံကလဲ အႀကီးႀကီးပဲ၊ အဲဒီအထဲမွာ ေဘာလံုးကန္လုိ႔လဲရတယ္၊ ေက်ာင္းႀကီးပိတ္ရင္ ဒီမွာ ျပန္လာေနၾကမယ္တဲ့၊ သား ေနရ မယ့္ ေက်ာင္းက ဘာလဲ ေဖေဖ "
" ေကာလီဂ်ိတ္ တဲ့ "
" ေကာလီဂ်ိတ္ "
ဆမ္ကေလးက သူ႔ေက်ာင္းနာမည္ကုိ လုိက္မွတ္ေနသည္။
အက္နက္က အႀကီးႏွစ္ေယာက္ ကုိ အကဲခတ္ေနသည္။ ဘာတစ္ခြန္းမွ ၀င္မေျပာၾက။

" သားတုိ႔ ဘယ္ေတာ့ ေျပာင္းၾကမွာလဲဟင္ ေဖေဖ "
" ေနာက္အပတ္မွာ ေျပာင္းမယ္ဆမ္ "
ညစာ စားေနရင္း မယ္လီဆာ မ်က္ရည္ေတြေပါက္ေပါက္က်လာသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဘင္ဂ်မင္ စားပဲြမွ ထာလာသည္။ ကားေသာ့ကုိ ေကာက္ယူၿပီး ခြင့္မေတာင္းဘဲ ကားကုိ ခပ္ တည္တည္ ေမာင္းထြက္ သြားသည္။ ေအာ္လီဗာ ေငးၾကည့္က်န္ရစ္၏။
ထုိည တြင္ မယ္လီဆာ အခန္းထဲမွ ထြက္မလာေတာ့။ တံခါးကုိ သြားတြန္းၾကည့္ေတာ့ အတြင္းဘက္ မွ ေသာ့ ခ်ထားသည္။ တက္ႂကြေပ်ာ္ရႊင္ေနသူမွာ ဆမ္ကေလးျဖစ္၏။ သူ႔ကုိ သိပ္ၿပီး ဘင္ဂ်မင္ ေစာင့္ ဖုိ႔ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။

သူ႔အျပဳအမူအတြက္ အေလးအနက္ ေဆြးေႏြးရေတာ့မည္။ နံနက္ ႏွစ္နာရီထုိး သည္ထိ ျပန္မလာ။ ေအာ္လီ ဗာက မအိပ္ဘဲ ဇဲြေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ထုိင္ေစာင့္ေန၏။ စိတ္လည္း ပူသည္ထက္ ပူလာ၏။ ေနာက္ဆံုတြင္မွ ကားကုိ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေမာင္း၀င္လာသံၾကားရ၏။ တံခါးကုိ အသာအယာ ပိတ္သည္။ ေအာ္လီဗာက ဧည့္ ခန္းအလယ္တြင္ ရပ္ၿပီး သူ႔ကုိ ေတြ႕ဖုိ႔ ေစာင့္ေနသည္။
" တုိ႔ စကားေျပာၾကရေအာင္လား ဘင္ဂ်မင္ "
" ေျပာစရာ ဘာမ်ားရွိလုိ႔လဲ ေဖေဖ "
" အမ်ားႀကီးရွိတာေပါ့၊ မင္း မနက္ႏွစ္နာရီမွ ျပန္လာတဲ့ ကိစၥကုိေကာ မေျပာေတာ့ဘူးလား "
ဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ မီးဖုိေဆာင္ဆီသုိ႔ သူ႔ကုိ ဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္။ ကုလားထုိင္ႏွစ္လံုး ဆဲြ ယူသည္။ ေအာ္လီဗာ အလ်င္၀င္ထုိင္သည္။ ဘင္ဂ်မင္က မထုိင္ေသး ဘဲ ေပကပ္ကပ္ လုပ္ေနေသး ၏။ ေနာက္မွ ၀င္ ထုိင္သည္။

" ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ဘင္ဂ်မင္ "
" ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာခ်င္ဘူး ေဖေဖ "
သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ရန္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကေလၿပီ။ ေအာ္လီဗာ အလြန္အမင္း စိတ္ မေကာင္းျဖစ္သြားမိ၏။
" ဘာျပဳ လုိ႔ မင္း ေဖေဖ့ကုိ စိတ္ဆုိးေနရတာလဲ၊ ေမေမ ထြက္သြားတဲ့ကိစၥလား၊ ေဖေဖ့ေၾကာင့္လုိ႔ စိတ္ထဲ မွာ စဲြေနတုန္းလား "
" ဒါက ေဖေဖတုိ႔ကိစၥပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥလုပ္ေနတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာလုပ္ပါ၊ ဘာမလုပ္ နဲ႔ ဆုိတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ႏွပ္စားကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး ေဖေဖ "
" မင္းဟာ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ႏွစ္သားပဲရွိေသးတယ္၊ ဒါ လူလားေျမာက္တဲ့အ၇ြယ္ မဟုတ္ေသးဘူး ဘင္ဂ်မင္၊ လူ ဆုိတာ ႀကီးခ်င္တုိင္းႀကီးလုိ႔မရဘူး၊ စည္းကမ္းတြကုိ ေဖာက္ဖ်က္ခ်င္တုိင္း ေဖာက္ဖ်က္လုိ႔မရဘူး၊ အဲဒီ အတြက္ မင္းဟာ တစ္ေန႔မွာ တန္ရာတန္ေၾကးကုိ ျပန္ေပးရလိမ့္မယ္ …

" လူ႔ဘ၀ဆုိတာ စည္းကမ္းကာလနားေတြ၊ ေလာကနီတိေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာ၊ မင္းႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ အဲဒီက်င့္၀တ္ေတြက ရွိေနမွာပဲ၊ ခုပဲ လက္ေတြ႕ျပေနၿပီေလ၊ မင္း အဲဒီလုိေန ေတာ့ မင္းေလွ်ာက္ထားတဲ့ ေကာလိပ္ကုိ ရဖုိ႔မလြယ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား "
" ေသာက္ေကာလိပ္ကုိ ထည့္ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ "
သူ႔စကားလံုးမ်ားေၾကာင့္ ေအာ္လီဗာ အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားသည္။
" ႏုိ႔ … ဘာေတြထည့္ေျပာရမလဲ၊ ဆုိစမ္းပါဦး "
" ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ဒါထက္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးရယ္ ေဖေဖ၊ စဥ္းစားစရာေတြ တစ္ပံုႀကီး "
သည္ သူငယ္ မူးမ်ားမူးလာသလားဟု ေအာ္လီဗာ သံသယျဖစ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေတာ့ လံုး၀ေသာက္ထားျခင္းမရွိ။

" ဘာေတြမ်ားလဲ၊ ေျပာပါဦး၊ ဟုိေကာင္မေလး ကိစၥလား၊ ဘယ္သူတဲ့ … ဆႏၵရာကာတာ ဟုတ္လား၊ ဒါေတြ သားတုိ႔အရြယ္ေတြမွာ ႀကံဳေတြ႕ရမွာေပါ့ကြာ၊ ေနာင္လဲ ေတြ႕ဦးမွာပဲ၊ ဒါမ်ိဳးေတြကုိ အေလးအနက္ သြားထား ေနရင္ ေရွ႕ဆက္လုပ္စရာေတြ ဘာမွ ျဖစ္ေတာ့မွ မဟုတ္ဘူး …
" မင္း ဘဲြ႕မရရင္၊ အလုပ္မရွိရင္ မိန္းမကုိ ဘယ္လုိ လုပ္ေကၽြးမလဲ၊ ကေလးေတြ ေမြးလာရင္ေကာ … အဲဒီ အထိ ေတြးစမ္း ပါ၊ မင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မထိန္းဘဲ လႊတ္ထားတယ္၊ မင္းကုိယ္မင္း မသိလုိက္ ဘဲ ေခ်ာက္ထဲ က်သြားမွာပဲ "
ဘင္ဂ်မင္ ေခါင္းငုိက္စုိက္ က်သြားသည္။ အတန္ၾကာမွ ဖေအကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး …
" ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖ တုိ႔နဲ႔ နယူးေယာက္ကုိ လုိက္မေျပာင္းႏုိင္ဘူး "

" မင္းမ်ာ တျခားနည္းလမ္း မရွိဘူးေလ၊ ေျပာင္းရမွာေပါ့၊ ဒီအိမ္ကုိ ပိတ္သြားမွာ၊ တုိ႔ျပန္လာတဲ့အခါပဲ ဖြင့္မွာ … မင္း ကုိ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ ငါ ခြင့္မျပဳဘူး ..
" မင္းေၾကာင့္ ဒီလုိ စီစဥ္ရတယ္ဆုိတာ မင္း နည္းနည္းနားလည္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္ ဘင္ဂ်မင္၊ ဒါေၾကာင့္ အေျခ အေန သိပ္မဆုိးခင္ မင္း ဆင္ျခင္ေတာ့ …. ဟုတ္ၿပီလား "
" သိပ္ေနာက္က်သြားၿပီေဖေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္လုိ႔ မျဖစ္လုိ႔ပါ "
" ဘာျဖစ္လုိ႔ ….. "
အခန္းထဲတြင္ အၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မွ ဘင္ဂ်မင္ တုိးတုိးေျပာသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ ဆႏၵရာ နဲ႔ မခဲြႏုိင္ဘူး "
" စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာ လာေတြ႕ခြင့္ ေပးမယ္ဆုိရင္ေကာ "

" သူ႔အေမက ကာလီဖုိးနီးယားကုိ ေျပာင္းေတာ့မွာ၊ သူ႔မွာ ေနစရာမရွိေတာ့ဘူး ေဖေဖ "
ေအာ္လီဗာ စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္သြားသည္။
" ဘာလုိ႔ သူ႔သမီးကုိေခၚမသြားတာလဲ "
" သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း တည့္မွမတည့္တာဘဲ၊ ဆႏၵရာက အေဖ့ကုိလဲ မုန္းေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ဖီလာဒိလ္ဖီးယား ကုိလဲ သူ႔အေဖနဲ႔ လုိက္မေနခ်င္ဘူး "
" ဒါဆုိ သူက ဘာလုပ္မလဲ "
" ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ဒီမွာ အလုပ္တစ္ခုခု ရွာလုပ္မွာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ "
" မင္းရဲ႕ ေယာက္်ားပီသမႈကုိ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက စည္းလြတ္ ၀ါးလြတ္ျဖစ္ေန မွာေပါ့ "

" မျဖစ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ရွိေနမယ္ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ရွိေနရမယ္ ေျပာတာေပါ့ "
သည္ အေၾကာင္းကုိ ပထမဆံုး သားအဖႏွစ္ေယာက္ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေျပာျဖစ္ ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေအာ္လီဗာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြား၏။ အေျခအေနမွာ စုိးရိမ္စရာ ျဖစ္ေနေၾကာင္းလည္း သေဘာေပါက္ လုိက္၏။
ေကာင္မေလး၏ အေျခအေနကုိ အကဲခတ္မိလုိက္သည္။ သိပ္ဟန္ပံုမေပၚ။ အၾကပ္အတည္း လည္း ေတြ႕ ေန ပံုရ၏။
" ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ မထားခဲ့ႏုိင္ဘူး ေဖေဖ "
" မင္း ေကာလိပ္ဆက္တက္ရင္ ထားခဲ့ရမွာပဲ၊ ဘာထူးလဲ၊ ဒီေတာ့ ျပႆနာ သိပ္ႀကီးမလာခင္က ရွင္းထား ရမွာေပါ့ ဘင္ဂ်မင္ "
ဘင္ဂ်မင္ က အေဖ့စကားလံုးမ်ားကုိ သေရာ္ၿပံဳး ၿပံဳးလုိက္သည္။

" ကၽြန္ေတာ္ မသြားပါဘူး "
ေအာ္လီဗာ နားရႈပ္သြား၏။
" ဘယ္ ကုိ မသြားတာလဲ၊ ေကာလိပ္ကုိလား နယူးေယာက္ကုိလား "
" အဲဒီ ႏွစ္ခုစလံုး ပဲ "
" အလုိ … ဘာျပဳလုိ႔ "
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စကားျပန္မရ။ ေနာက္ဆံုးမွ ဘင္ဂ်မင္က ဖေအကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အားလံုးေျပာျပဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ လုိက္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ကိ်တ္ခံလာခဲ့ရသည္မွာ ၾကာၿပီေလ။ ဒါေလာက္ သိခ်င္ေန သည့္ အေဖ့ ကုိ ေျပာျပရမည္။

ဆက္ရန္
.