"ဟန္ပိုက မ်က္ရိပ္ျပသျဖင့္ တစ္ခုခုေတာ့ ျပႆနာျဖစ္ၿပီဟု မႏွင္းေဖြးရိပ္မိလိုက္သည္။ ရဲ၀ံ့တို႔ ကုလားထုိင္ မွာ ထိုင္မိသည္အထိ ေစာင့္ၿပီးမွ ေရတစ္ခြက္ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ငွဲ႕ယူေပးၿပီး ရဲ၀ံ့ေရွ႕တြင္ ခ်ေပး လိုက္သည္။ "ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုရဲ၀ံ့" ရဲ၀ံ့က ႏြမ္းလ်စြာ ၿပံဳးသည္။
"ႏွင္း ဘဲ ေမးမွ နဲ႔ တူတယ္၊ ႏွင္းဆိုရင္ ဘယ္လို ဆံုျဖတ္မလဲလို႔" "ဘာကိုလဲ" ဟန္ပို က ျဖတ္ ၀င္ေျပာ သည္။ "သူ႔မိေထြး ကကြာ၊ ဆင္ျဖဴကၽြန္း က တူမႏွစ္ေယာက္ကို အလုပ္ သြင္းေပးခုိင္းေန တယ္၊ စာေပးစာယူနဲ႔ ဘြဲ႕ရၿပီးသားေတြ ပါဘဲ၊ ငါကလည္း ရပါတယ္၊ ေပးပါလို႔ ေျပာတာ ဒီေကာင္က သိပ္မႀကိဳက္ ခ်င္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္" ကို ဆက္ဖတ္ရန္....
မႏွင္းေဖြးက ရဲ၀ံ့ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ "ကိုရဲ၀ံ့က မိန္းကေလးေတြကို သိလို႔လား"
ရဲ၀ံ့က ေခါင္းခါသည္။ "တစ္ခါမွ မဆံုဖူးပါဘူး" "ဒါဆို ဘာကို မႀကိဳက္တာလဲ"ရဲ၀ံ့က ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
"အေဒၚ ယူထားတဲ့ ေယာက္်ားဘက္က ပါလာတဲ့ လင္ပါသားကုမၸဏီမွာ အလြယ္ ၀င္လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို မႀကိဳက္တာ၊ ဒီအလုပ္ကို စိတ္၀င္စားလို႔၊ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္ျပခ်င္လို႔လို႔ ယံုဖို႕ခက္တယ္၊ သူေဌး အမ်ဳိးဆိုၿပီး အလုပ္အေခ်ာင္ လိုခ်င္တဲ့ လူစားမ်ဳိးက အလုပ္ထဲ က်ရင္လည္း ငါက အမ်ဳိးဘဲ ဆိုၿပီး ေဘာ္ေၾကာ့ ေနတတ္တယ္၊ အဲဒါကို စိတ္ပူတာ" ဟန္ပိုက စုတ္သတ္သည္။
"မင္းကလည္းကြာ၊ ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးေသးဘဲ ရမ္းသမ္း အမွတ္ႏုတ္ေနတယ္၊ တကယ္ အလုပ္ႀကိဳးႀကိဳး စားစား လုပ္ခ်င္တာ၊ အဆက္အသြယ္မရွိလို႔လည္း အားကိုးရွာတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့"
ရဲ၀ံ့ေခါင္းခါ သည္။
"အဲသလိုဆိုရင္ သူ႔အေဒၚနဲ႔ငါ့ကုိ လာေတြ႔ၿပီး ေလွ်ာက္လႊာတင္ရမယ္၊ အက်ဳိးအေၾကာင္း လာေျပာျပ ရမယ္ေလ၊ အေ၀းကေန အေဒၚနဲ႕တစ္ဆင့္ လွမ္းေျပာတယ္ဆိုတဲ့ လူစားမ်ဳိးက အလုပ္မွာ ခိုကပ္လို႔ ငါဆူလိုက္ရင္ လည္း အေဒၚ ေျပးတုိင္ၾကမွာဘဲ၊ ဒါ တြက္လို႔ရတယ္" မႏွင္းေဖြး သက္မ ရႈိက္တင္မိသည္။
ရဲ၀ံ့ ျပတ္သားလြန္း၍ လူမႈဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္မွာ လူခ်စ္လူခင္မမ်ားတာ ေသခ်ာေသာ္လည္း ရဲ၀ံ့၏ တြက္ခ်က္မႈေတြက လြဲခဲေၾကာင္းလည္း သတိရမိ၍ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လာသည္။
ဟန္ပို လည္း သူ႔လိုဘဲ ေတြးဟန္တူသည္။ "ကဲပါေလ၊ မင္း သေဘာမက်လည္း ျငင္းလိုက္ၿပီး ဒီေလွ်ာက္ထား တဲ့အထဲကဘဲ ေရြးေပါ့၊ မင္းက ျငင္းထည့္လိုက္ရမွာလည္း အားနာ မယ့္ ေကာင္စား မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ သိပါတယ္" ရဲ၀ံ့က သက္ျပင္းခ်သည္။
"အဲသေလာက္ လြယ္ရင္ ငါ မင္းတို႔ေတာင္ တိုင္ပင္မေနဘူး၊ ျငင္းထည့္လိုက္ၿပီးၿပီ၊ အန္တီခင့္ စကား တစ္ခြန္းေၾကာင့္ ငါ ခက္ေနတာ" "ဘာစကားလဲ" ရဲ၀ံ့မ်က္ႏွာ တစ္မ်ဳိး ျဖစ္သြားသည္။
"သမီးေလးေတာင္ မင္း ဒီေလာက္လုပ္ေပးေသးတာဘဲ၊ ဒီကေလးမေတြက စိမ္းေ၀နဲ႕ တစ္၀မ္းထဲ ကြဲတာေနာ္" တဲ့။ မႏွင္းေဖြးႏွင့္ ဟန္ပို အာေစးမိသြားပါသည္။ တစ္ေယာက္က အသက္အစိတ္ဆိုေတာ့ ရဲ၀ံ့ထက္ အနည္းငယ္သာ ငယ္သည္။ ကလ်ာတဲ့။ အငယ္က ၂၁ႏွစ္။ စိမ္းေ၀ထက္ အနည္းငယ္သာ ႀကီးသည္။ မူယာတဲ့။ သူတို႔ခ်င္းလည္း တစ္၀မ္းကြဲသာ ေတာ္သည္။ ၀တ္စားထားတာေတာ့ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ ပါဘဲ။ ရဲ၀ံ့ကုိေတာ့ အစ္ကိုဟု ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေခၚၾကသည္။ ဟန္ပိုကိုေတာ့ ကိုဟန္ပိုတဲ့။ မႏွင္းေဖြး ကို လည္း ႏွင္းတဲ့။ အလုပ္အေၾကာင္းရွင္းျပေတာ့ သိပ္စိတ္၀င္းစားဟန္မတူ။ ရယ္စ ရာေတြ ျဖတ္ျဖတ္ေျပာေန တာ မ်ား သည္။ ေလးေလးနက္နက္မရွိ။
ရဲ၀ံ့က သိပ္ႏွစ္သက္ဟန္မတူ။
"ႏွင္းဘဲ ဆက္ရွင္းလိုက္ေတာ့လို႔ ကြန္တိန္နာဆိပ္ကမ္းသြားလိုက္ဦးမယ္၊ ဟန္ပိုက ဒီမွာ ေစာင့္ေပးလိုက္၊ စူပါမားကက္ အုပ္စု က လူေတြလာလိမ့္မယ္" မႏွင္းေဖြး ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ ရဲ၀ံ့ ထြက္ခြာသြားသည္။
ဟန္ပို က မေယာင္မလည္ႏွင့္ ေနရာမွ ထ၍ မီးဖိုဖက္ ၀င္သြားသည္။ အရိပ္အကဲသိေသာ မႏွင္းေဖြးက ခဏေနာ္ ဟု လက္ျပ၍ ဟန္ပို႔ေနာက္ လိုက္သြားသည္။ ဟန္ပို က ဖန္ခြက္ထဲ ေရတစ္ခြက္ ငွဲ႕ထည့္၍ စိတ္ေအးလက္ေအးေမာ့ေသာက္ေနသည္။ မႏွင္းေဖြးက ေမးေငါ့ျပေတာ့ ဟန္ပိုက ရယ္သည္။
" ထားလုိက္ပါဟာ၊ ျငင္းလုိ႔ေကာင္းတဲ့ လူေတါမွ မဟုတ္တာ၊ အလုပ္မႏုိင္ရင္ လူ ထပ္ခန္႔ခ်င္ခန္႔၊ ဒီလူ ႏွစ္ေယာက္ လစာ ဘာမွ မရွိပါဘူး၊ အန္တီခင့္ မ်က္ႏွာက ရွိေသးတယ္ " " ကုိရဲ၀င့္ ေၾကာက္ တာလည္း အဲဒီ အန္တီခင့္မ်က္ႏွာ ၀င္၀င္ပါေနမွာကုိပဲ " ဟန္ပုိက ေခါင္းခါသည္။
" ဒီ ေကာင္မေလးေတြကသာ မသိတတ္ခ်င္ေနရင္ ေနမယ္၊ အန္တီခင္ကေတာ့ သိတတ္ပါတယ္၊ ၀င္ပါမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အလုပ္ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ မျဖစ္ရင္ ျပန္ပုိ႔ေပါ့၊ သူတုိ႔လည္း စိမ္းေ၀ အစ္မေတြပဲ၊ သိပ္ေတာ့ ညံ့မယ္ မထင္ပါဘူး၊ အနည္းဆံုး စိမ္းေ၀ အစ္မနဲ႔တူတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိၾကပါတယ္ "
" ဘာလဲ " " ညိဳေခ်ာေလးေတြေလ " မႏွင္းေဖြးက မ်က္ေစာင္းထုိး၍ ႏွာဘူးဟု အသံမထြက္ ဘဲ ေရရြတ္ေတာ့ ဟန္ပုိ က တဟားဟားရယ္သည္။
ရဲ၀င့္ (၁၀)
ရဲ၀င့္က ေက်နပ္စြာၿပံဳး၍ ၾကားလူကုိ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္သည္။
" ေက်းဇူးပဲဗ်ာ၊ ဒီလူေတြ အင္တင္တင္နဲ႔၊ ခင္ဗ်ား ေျပာတတ္လုိ႔ အဆင္ေခ်ာသြားတာ "
ၾကားလူက ရယ္သည္။
" ဒီအတုိင္းေတာ့ ဘယ္ရမလဲဗ်၊ တစ္ပဲြေကၽြးရမွာေပါ့ "
" ရပါတယ္ဗ်ာ၊ ႀကိဳက္တဲ့ဆုိင္သာ ေရြး "
ၾကားလူ က ဆုိင္နာမည္ ရြတ္ျပသည္။ ရဲ၀င့္ မၾကားဖူးေသာ ဆုိင္နာမည္ပါ။ ဟန္ပုိ႔ကုိ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဟန္ပုိ ကလည္း ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
" ကဲ သြားေလ "
ပထမေတာ့ ယမကာ ၀ါသနာပါ၍ အဲသည့္ဆုိင္ကုိ ေရြးၾကသည္ဟု ပထမ သူ ထင္လုိက္မိသည္။
သူတုိ႔အဖဲြ႕က သံုးေယာက္၊ ရဲ၀င့္ႏွင့္ ဟန္ပုိပါဆုိလွ်င္ ငါးေယာက္။ မီးေမွာင္ေမွာင္ အခန္းက်ဥ္း ကေလး ထဲရွိ ဆုိဖာခံုမ်ားတြင္ ၀င္ထုိင္၍ စားစရာေသာက္စရာမ်ား မွာၿပီးေသာအခါ ေဘာင္းဘီ အတုိ၊ အရွည္ မ်ိဳးစံု ခပ္က်ပ္က်ပ္ႏွင့္ လည္ေတာ္ေတာ္ ဟုိက္ဟုိက္၊ တီရွပ္ က်ပ္က်ပ္ကေလးမ်ား ၀တ္ဆင္ေသာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ခန္႔ အရြယ္ မိန္းကေလးငါးေယာက္အခန္းထဲ ၀င္လာၾကၿပီး သူတုိ႔ ၾကားေတြထဲမွာ ၀င္ထုိင္ လုိက္ၾကသည္။
" ၾကားလူ " က အနီးဆံုး မိန္းကေလး၏ ခါးကုိပင္ ဖက္လုိက္ေသးသည္။
ရဲ၀င့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္။
" ဘာလဲ သူတုိ႔က "
ၾကားလူက ရယ္သည္။
" ဆရာ ရဲ၀င့္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိပါတယ္ဗ်ာ၊ အရက္လည္း မေသာက္၊ ေလာင္းကစားလည္း မလုပ္၊ မိန္းမလည္း မေပြတဲ့ ရွားပါး လူပ်ိဳႀကီးဆုိတာ၊ ဒီကေလးမကေလးေတြက အျမည္း ထည့္ေပးရံုပါ "
ဟန္ပုိ က မ်က္ရိပ္ျပသည္။ ရဲ၀င့္က သက္ျပင္းခ်သည္။
" ေအးပါ ဗ်ာ၊ လုပ္ၾကပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ မလုိဘူးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္က အရက္လည္း မေသာက္ တတ္ဘူး၊ ညီမ ဟုိနားမွာပဲ ေနေပးေနာ္၊ ညီမ အတြက္လည္း ေဘာက္ဆူး သတ္သတ္ေပးမယ္ ဟုတ္လား "
ရဲ၀င့္ေဘး က မိန္းကေလးက ရတယ္ေလဟု ခပ္မဲ့မဲ့ၿပံဳးျပ၍ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထုိးၿပီး ထသြားသည္။
" လူမႈေရးဆုိတာ ရွိတယ္ဟ " ဟန္ပုိက အျပန္လမ္းမွာ ကားေမာင္းရင္း ေျပာေတာ့ ရဲ၀င့္က ပခံုး တြန္႔ျပသည္။ " ငါက အရက္လုိက္ေသာက္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြ ဖက္လား ယမ္းလား လုပ္မွ ေက်ပြန္ မယ့္ လူမႈေရး ဆုိရင္ေတာ့ မေက်ပြန္လည္း ေနကြာ "
ဟန္ပုိက ေခါင္းခါသည္။
" ေယာက္်ား ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းက အဲဒါေတြ ၀ါသနာ ပါတယ္ဟ၊ တုိ႔ လုပ္ငန္းက ေယာက္်ားႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး နဲ႔ လုပ္ေနတာ၊ သူတုိ႔ ၀ါသနာပါတဲ့ ကိစၥကုိ မဲ့ျပရြဲ႕ျပလုိ႔ေတာ့ မိတ္ပ်က္မွာေပါ့ "
" မမဲ့ျပ၊ မရြဲ႕ျပပါဘူး၊ ငါ မလုပ္တာ သက္သက္ပါ၊ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္း က လုပ္လည္း မေကာင္းမႈက မေကာင္းမႈ ပဲ၊ ေကာင္းမႈ ျဖစ္မလာဘူး၊ တုိ႔ရံု ထိရံုလည္း မေကာင္းမႈက မေကာင္းမႈ ပဲ၊ ေကာင္းမႈ ျဖစ္မလာဘူး၊ တစ္က်ိဳက္ ေသာက္လည္း မေကာင္းမႈက မေကာင္း မႈပဲ၊ ေကာင္းမႈ ျဖစ္ မလာဘူး၊ ဘုရားေဟာ ထဲမွာ အဲဒီအတြက္ အတိ အက်ပါတယ္ "
" ဘာလဲ "
" မေကာင္းမႈ ဆုိတာကုိ တဲ့၊ အနည္းငယ္မွ်သာပဲ ဆုိၿပီး မထီမဲ့ျမင္ မျပဳရာတဲ့၊ တစ္စက္တစ္စက္ က်တဲ့ ေရနဲ႔ စဥ့္အုိးဟာ ျပည့္ရသလုိ၊ မေကာင္းမႈမွာ စေမြ႕ေလ်ာ္တာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း တုိးပြားလာတတ္သတဲ့၊ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ ေယာက္်ားႀကီးေတြ ၀ါသနာပါတဲ့ ကိစၥဆုိရင္ အဲဒီ လူေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲြ လႈပ္ရွားေန ရတဲ့ တုိ႔က ပုိသတိထား ေရွာင္သင့္ေသးတယ္ သိလား "
ဟန္ပုိ ေတြေ၀ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
စိမ္းေ၀ (၉)
တုိက္ခန္း လူေခၚ ေခါင္းေလာင္းကုိ တီးျမည္ဟု ႀကံလုိက္ရံု ရွိေသးသည္။ တံခါးက ပြင့္၍ အာသာခုိင္ဦး ထြက္ လာသျဖင့္ စိမ္းေ၀ အံ့ၾသသြားသည္။
" နင္ ဘယ္လုိလုပ္ …. "
" ငါက ေမွ်ာ္ေနတာေလ၊ တံခါးမွန္မွာ လူရိပ္ေတြ႕တာနဲ႔ ေျပးလာတာ၊ ကဲလာ "
စိမ္းေ၀ အိမ္ထဲသုိ႔ လွမ္း၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ လူသြားစႀကၤ႔ေလးႏွင့္ အေပၚထပ္သုိ႔ တက္ေသာ ေလွကားတုိ႔ အၿပိဳင္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ " ပရုိဂ်က္တာက အေပၚထပ္မွာဟ " စိမ္းေ၀ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္။ " အေပၚထပ္က နင့္အိပ္ခန္း မဟုတ္ဘူးလား " အာသာက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္သည္။
" ဒီတစ္အိမ္လံုးက ငါ့အိပ္ခန္းပဲ၊ ငါအိပ္ခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ အိပ္တာ၊ အေပၚမွာ ႏွစ္ခန္း၊ နင္ ဆလုိက္ေတြ လာ ၾကည့္ခ်င္တယ္ ေျပာေတာ့ ငါ တစ္ခန္းကုိ ရွင္းထားတယ္၊ ေအာက္က အခန္းက ဟုိဂ်ပန္မ မငွားေတာ့ ကတည္းက ပိတ္ထားတာ၊ လာပါဟာ နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တာ စာသင္ႏွစ္ တစ္ပုိင္းေတာင္ ကုန္ေတာ့ မယ္၊ နင္ ငါ့ကုိ မယံုေသးဘူးလား " စိမ္းေ၀ သက္ျပင္းခ်၍ အားတံု႔ အားနာ ရယ္လုိက္သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ အာသာသည္ ယူေက ႏုိင္ငံေပါက္ တစ္ဦးပီပီ အေနာက္ဆန္လြန္းေသာ ဗီဇ အက်င့္မ်ား ရွိေနတာ ထင္ရွားေပမယ့္ သူ႔ကုိေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလး တစ္ဦးကုိ ေပးသင့္ေသာ ငဲ့ကြက္ မႈ၊ ေစာင့္စည္းမႈ မ်ားႏွင့္ တည္ၾကည္စြာ ခင္မင္ ကူညီေနခဲ့သည္မွာ ထင္ရွားလွသည္။
အာသာေခၚသည့္ အေပးထပ္သုိ႔ ေကာ္ေဇာထူ ခင္းထားေသာ ေလွကားထစ္မ်ားအတုိင္း ေလွ်ာက္၍ တက္ခဲ့ သည္။
" လာ ဒီအခန္း ကုိ၀င္၊ ဟုိမွာ ပရုိဂ်က္တာ အဆင္သင့္ပဲ၊ ပိတ္ကားကေတာ့ ဟုိမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ငါ့အိပ္ရာ ခင္းေပါ့ဟာ၊ ငါ ေအာက္မွာ ေကာ္ဖီႏွပ္ထားတယ္၊ သြားယူလုိက္ဦးမယ္ "
က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ေလွကားမွာ သူ႔ကုိ ေရွာင္၍ ဆင္းသြားေသာ အာသာကုိ ၾကည့္ရင္း စိမ္းေ၀ ဆလုိက္ ထုပ္ ကုိ ထုတ္ယူသည္။
အခန္း တစ္ခန္းလံုးမွာ ႏွစ္ေယာက္ထုိင္ ဆုိဖာတစ္ခံုသာ ခ်ထား၍ စိမ္းေ၀ အဲသည္မွာပင္ ထုိင္ရသည္။ အာသာ က ဂေရာင္းေကာ္ဖီ၊ က်ိဳထားေသာ အုိးကေလး၊ သၾကားဖန္ဘူး၊ ႏြားႏုိ႔စကၠဴဘူး၊ မတ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ ကုိ တင္ထားေသာ လင္ပန္းကေလးကုိ ဆုိဖာေရွ႕က စားပဲြငယ္ကေလးေပၚခ်၍ ဆုိဖာတစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ၀င္ထုိင္ သည္။ " နင္ တျခား လုပ္ခ်င္တာရွိရင္ သြားပါ၊ အင္ဂ်င္နီယာေလာင္းက ပန္းခ်ီကားေတြ ၾကည့္ရတာ ဘယ္စိတ္ ၀င္စား မလဲ " အာသာ က ဘာမွ မေျဖဘဲ ဆလုိက္ထုပ္ေပၚမွ နာမည္ကုိ ဖတ္ၾကည့္ သည္။
" Works of Edgar Degas " (အက္ဂါဒီဂါးစ္၏ ပန္းခ်ီမ်ား) " တစ္ထုပ္လံုး ဒီဂါးစ္ ခ်ည္းပဲလား " စိမ္းေ၀ မ်က္ခံုးပင့္သြားသည္။ " နင္ ဒီဂါးစ္ကုိ သိသလား " အာသာက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ " ျပင္သစ္ ပန္းခ်ီဆရာ မဟုတ္လား၊ အင္ပရက္ရွင္းနစ္စ္ေလ " စိမ္းေ၀ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားသည္။
" ဟုတ္တယ္၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူ႔ကုိ မုိနက္တုိ႔၊ ေရႏြားတုိ႔လုိပဲ အင္ပရက္ရွင္းနစ္လုိ႔ လက္ခံ ထားၾကတယ္၊ သူကလည္း အဲဒီလေတြနဲ႔ ျပပဲြ၈ပဲြမွာ ၇ပဲြျပဖူးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ ကေတာ့သူ႔ဟန္သက္သက္ပဲ၊ ဂ်ပန္ဟန္ပန္တခ်ိဳ႕ ထြက္ေနတယ္လည္း ေျပာၾကတယ္၊ သူက သူမူ်ား ဆဲြ ေနက် ရႈေထာင့္က မလဲြဘူး၊ အေပၚကတုိ႔၊ တေစာင္းတုိ႔၊ သူ ယူခ်င္တဲ့ ပံုစံ ယူဆဲြတာ၊ စားပဲြတုိ႔၊ ဗီရုိတုိ႔ ဆုိရင္ လည္း အစြန္းေတြ၊ အျပတ္ေတြနဲ႔ဓာတ္ပံု ရုိက္သလုိ ပါလာတတ္တာ၊ သူ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ၁၈၇၀ ေက်ာ္ ႏွစ္ေတြမွာ ဓာတ္ပံုက အဲသေလာက္ မထြန္းကားေသးေတာ့ ဓာတ္ပံုပညာရဲ႕ သေဘာေတြ ကုိ သူ႔ပန္းခ်ီေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္တယ္ လုိ႔လည္း ေျပာတယ္၊ ေနပါဦး၊ နင္က ဒါေတြ ဘယ္လုိလုပ္ သိေနတာလဲ " အာသာက ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
" သိပ္ အသိႀကီးေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလုိပဲ ကုိယ္ အခင္ခ်င္ဆံုး မိန္းကေလးက အတ္စ္ခရက္တစ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆုိေတာ့ ငါလည္း စကားေျပာလုိ႔ ရေအာင္ နည္းနည္းေတာ့ ေလ့လာ ရတာေပါ့၊ ျမန္မာ ကေလးေတြ ေပါင္းရတာ လြယ္တာ မွတ္လုိ႔ "
စိမ္းေ၀ က မ်က္ေစာင္းထုိး၍ အရူးဟု တုိးတုိးေျပာသည္။
ကုိကုိ က လဲြလွ်င္ တျခား ေယာက္်ားကေလး တစ္ဦး၏ အေရးစုိက္မႈကုိ စိတ္ထဲက ၾကည္ႏူးသလုိ ျဖစ္မိ သည္ကေတာ့ ဒါ ပထမဦးဆံုးပဲဟု ထင္သည္။
Dance Class (အကသင္တန္း) ပန္းခ်ီကားထဲတြင္ ဘဲေလး ကေခ်သည္မ်ား အလယ္တြင္ ထူးထူး ဆန္းဆန္း ထည့္ဆဲြထားေသာ သင္တန္းဆရာ အဘုိးအုိ ဂ်ဴးလ္စ္ပါေရာ့၏ ပံုကုိ တအံ့တၾသ ေငးေမာ ၾကည့္ေနရင္းက ေနာက္မွ တံခါးဖြင့္သံ ၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆင္းဒ၀စ္ခ်္ ဘူးႏွစ္ဘူး ကုိင္၍ ၀င္လာေသာ အာသာ ကုိ ေတြ႕ရသည္။
" နင္ ဆာေနမွာ စုိးလုိ႔၊ ငါလညး ဘာမွ မခ်က္တတ္တာနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထုိးဆုိင္က ဆင္းဒ၀စ္ခ်္ သြား၀ယ္ လာတာ၊ က်ဴနာဆင္းဒ၀စ္ခ်္ စားတယ္မဟုတ္လား " စိမ္းေ၀က ၿပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း လက္ထဲက ပရုိဂ်က္တာရီမုတ္ခလုတ္ ကုိ တစ္ခ်က္ ႏွိပ္လုိက္သည္။
" နင္ ေျပာေတာ့ ဒီဂါးစ္က စားပဲြေတြ၊ ဗီရုိေတြကုိ တစ္၀က္ျပတ္ႀကီးေတြ ထည့္ဆဲြတတ္တယ္ဆုိ၊ ဒီမွာ လူပံုပါ ေရွ႕တစ္ျခမ္းျပတ္ေနပါလား " စိမ္းေ၀က ဆင္းဒ၀စ္ခ်္ တစ္ကုိက္ ကုိက္ေနရင္းက သီးမတတ္ ရယ္သည္။ " ထုိင္ေနတဲ့ လူႀကီးက မင္နက္ တဲ့၊ နင္ မင္နက္ကုိေရာ သိသလား " အာသာ ေခါင္းညိတ္ျပ သည္။ " အင္ပရက္ရွင္းနစ္စ္ပဲေလ၊ ဒီဂါးစ္ရဲ႕ ၿပိဳင္ဘက္ေပါ့၊ ဘာလဲ ဒီကားက မင္နက္ရဲ႕ လက္ရာလား "
စိမ္းေ၀ က ေခါင္းခါသည္။
" ဒီဂါးစ္ပဲ ဆဲြတာပါ၊ ေရွ႕က စႏၵရားတီးေနတဲ့ မိန္းမက "
" ေနပါဦး ဘယ္မွာလဲ စႏၵရား " " မပါဘူးေလ ျပတ္ေနတာ အဲဒါ မင္နက္ရဲ႕ မိန္းမ၊ ဒီဂါးစ္ဆဲြထားတဲ့ သူတုိ႔ ပံုတူ ထဲက သူ႔မိန္းမပံု လက္ရာကုိ မႀကိဳက္လုိ႔ဆုိၿပီး မင္နက္က ၿဖဲပစ္လုိက္တာ၊ ဒီဂါးစ္က တမင္ျဖတ္ဆဲြ တာ မဟုတ္ဘူး " အာသာက ရယ္သည္။ " ေရွးတုန္းက ပန္းခ်ီဆရာႀကီးေတြလည္း ကေလးစိတ္ မကုန္ေသးပဲကုိး၊ ဒါေပမဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားကုိေတာ့ ဆက္ထိန္းသိမ္းထားၾကတယ္ေပါ့ "
" တန္ဖုိးႀကီးေပါ့ဟာ၊ ဒီမွာ မရွိဘူး၊ ဒါ ဂ်ပန္က ျပတုိက္တစ္ခုမွာဘဲ ရွိတာ၊ ႏုိ႔နင္က နင့္စာေတြလည္း က်က္ေနရတာ၊ ဒါေတြ ဘယ္အခ်ိန္ သြားေလ့လာေနလဲ "
" ပန္းခ်ီ ပညာရွင္မေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့ဟာ "
အာသာ မခ်ိဳမခ်ဥ္ေျပာေတာ့၊ စိမ္းေ၀က မ်က္ေစာင္းထုိး၍ အရူးဟုဒုတိယမၸိေျပာျပန္သည္။
အာသာက တဟားဟား ရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ " နင္ နည္းနည္း ေစာင့္လုိက္ရင္ ဒီ ပန္းခ်ီေတြ အားလံုး ကြန္ပ်ဴတာမွာ ၾကည့္လုိ႔ရတဲ့ ေဆာ့ဖ္ေကာ္ပီေတြ ထြက္လာမွာပဲ " စိမ္းေ၀ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
" ကြန္ပ်ဴတာမွာ ပန္းခ်ီ ၾကည့္လုိ႔ရတယ္ ဟုတ္လား "
" ၀င္းဒုိး မေပၚခင္ကေတာ့ ဘယ္ရမလဲဟ၊ အခု ၀င္းဒုိး ေပၚလာေတာ့ ဒီဆလုိက္ ပရုိဂ်က္တာေတြ မၾကာခင္ ေခတ္တံုးေတာ့မယ္ ထင္တယ္၊ ေမာက္စ္ကေလး တစ္ခ်က္ႏွိပ္ရင္ႀကိဳက္တာ ေခၚၾကည့္လုိ႔ရတဲ့ ေခတ္ ေရာက္ေတာ့မွာ၊ နင့္ အစ္ကုိကုိ ကြန္ပ်ဴတာ ၀ယ္ေပးဖုိ႔သာ ပူဆာ " ကုိကုိ။ ကုိကုိ႔အေၾကာင္း စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္ သူ႔ေဘးမွာ ထုိင္ေနေသာ အာသာ ေရေငြ႕မ်ားလုိ လြင့္ပါး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္။
မႏွင္းေဖြး (၉)
ထံုးစံအတုိင္း ရဲ၀င့္ကုိ အလုပ္စားပဲြေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသျဖင့္ မႏွင္းေဖြး အသံ တတ္ႏုိင္သေရြ႕ မျမည္ေအာင္ ပတ္ေလွ်ာက္ၿပီး မီးဖုိခန္းဘက္သုိ႔ ၀င္သြား၍ ေရေႏြးက်ိဳသည္။
ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ေနတုန္းမွာ ရဲ၀င့္ မ်က္ႏွာသစ္သံကုိ ၾကားရသည္။ မႏွင္းေဖြးက သူ၀ယ္လာေသာ မုန္႔ဟင္းခါးကုိ ပန္းကန္လံုး တစ္ခုထဲ ထည့္ေနခ်ိန္တြင္ေတာ့ ရဲ၀င့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ အေသးကေလးတစ္ ထည္ ပခံုးမွာ တင္လ်က္သားလာထုိင္သည္။
" ညဥ့္နက္ေအာင္ အလုပ္လုပ္တာ ဘယ္ႏွည ရွိေနၿပီလဲ၊ ဟုိတေလာကတင္ ေခါင္းက အႀကီးအက်ယ္ ကုိက္ထားေသးတာ၊ နားဦးမွာေပါ့ " ရဲ၀င့္က ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေကာ္ဖီပန္းကန္ကုိ ဆဲြယူေသာက္သည္။
" ကုိရဲ၀င့္ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ ႀကိဳးစားေနတာလဲ ဟင္ " မႏွင္းေဖြးက ေမးရင္း ၀င္ထုိင္ၿပီး သူ႔အတြက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္သည္။ ရဲ၀င့္က ခဏ စဥ္းစားေနၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းေျဖသည္။
" အမွန္အတုိင္း အတုိခ်ဳပ္ တိတိက်က် ေျဖရရင္ " " အင္း " " ေမ့သြားၿပီလုိ႔ ေျဖရမွာပဲ " " ဟာ ကုိရဲ၀င့္ "
ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။
" ဟုတ္တယ္၊ မျပည့္စံုတဲ့ ဘ၀က လာလုိ႔ ျပည့္စံုခ်င္လုိ႔၊ မေၾကာင့္မၾက ေနခ်င္လုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ အခု သိပ္ႀကီးမဟုတ္ေတာင္ ကုိယ့္အထြာနဲ႔ ကုိယ္ေတာ့ ျပည့္စံုေနၿပီ၊ ေဖေဖနဲ႔ အန္တီခင္ကုိလည္း အလုပ္က နားၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနႏုိင္ေအာင္ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ၿပီ၊ စိမ္းေ၀ကုိ လည္း ႏုိင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းထားႏုိင္ၿပီ၊ အိမ္ပုိင္၊ ကားပုိင္ရံုေလာက္ အဆင့္လည္း ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ ႏွင္းလည္း တုိ႔ေတြနဲ႔အတူ ရုန္းကန္ခဲ့တာ သိမွာပဲ၊ ဒီလုိ ႀကိဳးစားရင္းက ျပည့္စံုလာတာ ေငြေၾကး၊ ပစၥည္းဥစၥာတစ္ခုတည္းမွ မဟုတ္တာ၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြ၊ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္မႈေတြ ေရွ႕ကုိ တြက္တတ္တဲ့ အျမင္ေတြ၊ ဒါေတြ စုမိလာေတာ့ ကုိယ္ လုပ္တာ ေလးေတြက အေကာင္အထည္ေပၚတာ မ်ားမ်ားလာတယ္၊ မွန္းတာေလးေတြက မွန္မွန္လာတယ္၊ ကုိယ္တုိင္ ၀င္လုပ္တာနဲ႔ သူမ်ား လုပ္ေပးတာ ထုိင္ႀကီးၾကပ္ရတာနဲ႔ ရလာဒ္ေလးေတြ ကြာမွန္း သိသိလာတယ္၊ အဲဒါကုိ သိေနလ်က္က ကုိယ္တုိင္ ၀င္မလုပ္ဘဲ ေနႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ ခက္လာေရာ၊ အစက ကုိယ္က အလုပ္ကုိ ေလ့လာရတာ၊ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ကုိ ကုိယ္က ဇက္ႀကိဳးဆဲြတတ္သြားတယ္၊ ခုေတာ့ အလုပ္က ကုိယ့္ ကုိ ျပန္ဇက္ဆဲြ သြားၿပီ ေျပာရေတာ့မွာပဲ၊ ထြက္ေျပးလည္း မလြတ္ေတာ့ဘူး " မႏွင္းေဖြး သက္ျပင္းခ်သည္။
ရဲ၀င့္ေျပာတာ မွန္ပါသည္။ ကုမၸဏီ ေအာင္ျမင္သည္ႏွင့္အမွ် မႏွင္းေဖြးကုိပါ စာရင္းကုိင္ အဆင့္မွ တျဖည္း ျဖည္းတုိးေပးခဲ့ရာ ယခုဆုိလွ်င္ အစု၀င္ အဆင့္ေရာက္ေနၿပီ။ ကုိဟန္ပုိလည္း အိမ္ပုိင္၊ ကားပုိင္ခဲြေန ေနၿပီ။ မႏွင္းေဖြးလည္း ညီမေလး တစ္ေယာက္ေခၚ၍ တုိက္ခန္းတစ္ခန္း ၀ယ္၍ ေနေနၿပီ။
ကုမၸဏီမွာလည္း ၀န္ထမ္းမ်ားလာၿပီ။ ၀န္ထမ္းေတြ၏ ဘ၀က ဒီကုမၸဏီ၏ ေအာင္ျမင္မႈ အေပၚမွာ တည္ေန သည္။ ဒီကုမၸဏီ၏ ေအာင္ျမင္မႈက ရဲ၀င့္ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ လုပ္သည္ဆုိသည့္ အေပၚမွာ တည္ေန သည္။ ဒါကုိ ရဲ၀င့္က သိေနသည္။ သိေနလ်က္က ႀကိဳးစားမႈ ေလွ်ာ့ဖုိ႔ဆုိတာ ရဲ၀င့္လုိ လူအတြက္ မလြယ္လွ ပါ။ " ကုိယ့္ က်န္းမာေရးေတာ့ ဂ႐ုစုိက္မွေပါ့ ကုိရဲ၀င့္ရယ္၊ ခုတေလာ ေခါင္းေတြလည္း ကုိက္ကုိက္ေနတာ၊ မနားတာလည္း ၾကာလွၿပီ၊ ခရီးေလးဘာေလး ထြက္ပါလား " ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။ " ခရီးက အလုပ္နဲ႔လည္း ထြက္ေနတာပဲ၊ ဘာထူးဆန္းလုိ႔လဲ "
ခဏ ေတြေ၀ စဥ္းစားေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ " ျပင္ဦးလြင္ သြားရရင္ေတာ့ ေကာင္းမလားပဲ "
မႏွင္းေဖြး မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
" ျပင္ဦးလြင္မွာ ဘာရွိလုိ႔လဲ "
ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။
" ဘာရွိရမလဲ ႏွင္း မိဘေတြ ရွိတာေပါ့၊ တုိ႔က အလုပ္ ဆက္လုပ္ေန ၿပီး ႏွင္း ကုိ ျပန္နားဦး လုိ႔ ေျပာရင္ ျပန္မွာမွ မဟုတ္တာ၊ အဲဒီေတာ့ ႏွင္းပါ ေခၚၿပီး သြားရ ေကာင္းမလားလုိ႔ "
မႏွင္းေဖြး ရင္ထဲ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဟုတ္ပါ့၊ အိမ္မျပန္တာ ၾကာ၍ ပါပါႏွင့္ မာမာကလည္း ေမးလွၿပီ။
" ေကာင္းသားပဲ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ သြားမလဲ " " ေရွ႕ အပတ္ထဲ သြားမယ္ေလ၊ ဟန္ပုိႀကီး ထားခဲ့ တာေပါ့ " " ထားေပါ့ကြာ၊ ထားခဲ့ေပါ့၊ တစ္ပတ္ေလာက္ ထားခဲ့လုိ႔ကေတာ့ ဟန္ပုိတုိ႔ မိန္းမ ယူၿပီးသားသာ မွတ္ " အသံ၀ါႀကီးႏွင့္ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဟန္ပုိ ၀င္လာသည္။ ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။
" ပူမေနနဲ႔ ႏွင္း၊ တစ္ပတ္ မေျပာနဲ႔၊ တစ္လ ထားတာေတာင္ ဒီေကာင့္ယူမည့္သူ မေတြ႕ေစရဘူး "
ဟန္ပုိက အသံမထြက္ဘဲ ဆဲေလသည္။
ရုကၡေဗဒ ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ႏွင္းမႈန္မႈန္ က်ေနသည္ကုိ ေငးၾကည့္ရင္းက မႏွင္းေဖြး ၀တ္ထားေသာ ဆြယ္တာ ရင္ၾကယ္သီးတုိ႔ကုိ ေစ့လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခံုတန္းကေလးတြင္ ထုိင္ ၍ ေရကန္ဘက္ကုိ ေငးၾကည့္ေနေသာ ရဲ၀င့္ကုိ လွည့္ၾကည့္သည္။ ရဲ၀င့္က မႏွင္းေဖြး ဘက္ သုိ႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္၍ ၿပံဳးျပသည္။
" ႏွင္း စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ မဟုတ္လား "
ေမွ်ာ္လင့္ မထားေသာ ေမးခြန္းမုိ႔ ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ မႏွင္းေဖြး ေခါင္းညိတ္ျပမိသည္။ ၿပီးမွ ျပန္ေမးမိ သည္။
" ႏွင္း ကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လုိ႔ ဆုိၿပီး အလုပ္ေတြကုိ ထားခဲ့တာေပါ့ေလ ဟုတ္လား "
ရဲ၀င့္ က တံု႔ဆုိင္းျခင္း မရွိဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
" အလုပ္ဆုိတာ ေအာင္ျမင္ခ်င္လုိ႔ လုပ္တာပဲ၊ ေအာင္ျမင္တဲ့ဘ၀ဆုိတာကလည္း ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားႏုိင္တဲ့ဘ၀ကုိ ေခၚတာေလ၊ အလုပ္ေတြ ႀကိဳးစားလုပ္ၿပီးမွ ကုိယ့္ေဘးက ကုိယ္ ခ်စ္တဲ့သူေတြကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ မထားႏုိင္ရင္ အစကတည္းက ဘာလုိ႔ ႀကိဳးစားေနမွာလဲ "
ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူဆုိသည့္ စကားေၾကာင့္ မႏွင္းေဖြး မ်က္ႏွာကေလးေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ႏွင္းက ကုိရဲ၀င့္ ခ်စ္တဲ့ သူေတြထဲမ်ာ ပါတယ္ဆုိေတာ့ ဂုဏ္ယူရမွာေပါ့ေနာ္ဟု ရယ္သြမ္းေသြးလုိက္သည္။
ရဲ၀င့္ က ရယ္သည္။
" ႏွင္းက တုိ႔ကုိ အလုပ္ေတြအေၾကာင္းပဲ သိတဲ့လူလုိ႔ ထင္ေနတာ မဟ္ုတ္လား အမွန္က တုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တတ္ပါတယ္၊ ေဖေဖ့ကုိလည္း ခ်စ္တယ္၊ စိမ္းေ၀ကုိလည္း ခ်စ္တယ္၊ ဟန္ပုိႀကီးလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ အန္တီခင္ ကုိေတာင္ နည္းနည္းေတာ့ ခ်စ္ေသးတယ္၊ သူ႔တူမ ႏွစ္ေယာက္ပဲ မခ်စ္တာ "
မႏွင္းေဖြးက လုိက္ရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေမးသင့္ မေမးသင့္ စဥ္းစားေနသည္။ အဲဒါကုိ ရဲ၀င့္က ရိပ္မိ သြားသည္။
" ႏွင္း၊ ဘာလဲ ေျပာေလ "
" ဟုိဟာေလ စိမ္းေ၀ အေၾကာင္းေမးမလုိ႔ "
ရဲ၀င့္က ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ဟန္ျဖင့္ ၿပံဳးသည္။
" ေမးပါ ႏွင္းရဲ႕၊ စိမ္းေ၀ က တုိ႔အားလံုးရဲ႕ ညီမပဲဟာ "
မႏွင္းေဖြး သက္ျပင္းခ်သည္။
" ကုိရဲ၀င့္က စိမ္းေ၀ကုိ ဒီေလာက္ ခ်စ္တာ၊ ဘာလုိ႔ လက္မထပ္ခ်င္ရတာလဲ "
ရဲ၀င့္က အဲဒီေမးခြန္းကုိ ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး ျဖစ္ဟန္ႏွင့္ ၿပံဳးသည္။
" ေစာေစာကစကားပဲ ျပန္ေကာက္ ရမွာပဲ၊ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္ဆုိတာ ဘာကုိ ေခၚတာလဲ ဆုိတာေလ၊ ခ်စ္တဲ့သူကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာ ခ်စ္တဲ့သူကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားႏုိင္ရင္ ကုိယ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဘ၀ကုိ ေအာင္ႏုိင္တဲ့ အရသာမ်ိဳး ခံစားရတယ္၊ စိမ္းေ၀ကုိ တုိ႔ခ်စ္တယ္ဆုိတာလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာ၊ လက္မထပ္ခ်င္တာက တုိ႔နဲ႔ လက္ထပ္ဖုိ႔ အခု သူ ဆံုးျဖတ္လုိက္ရင္ ေရရွည္မွာ သူ စိတ္ခ်မ္းသာလိမ့္မယ္လုိ႔ မေသခ်ာလုိ႔၊ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ ကုိယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုေၾကာင့္ ဘ၀မွာ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရတာေလာက္ ႀကီးမားတဲ့ ဆံုးရံႈးမႈ ဘယ္ရွိႏုိင္မွာတဲ့လဲ၊ တုိ႔ အဲဒီ ဆံုးရံႈးမႈကုိ မခံႏုိင္ဘူး "
မႏွင္းေဖြး မေက်နပ္ႏုိင္ေသးပါ။
" စိမ္းေ၀က မျငင္းဘူးဆုိ၊ စိမ္းေ၀လည္း ကုိရဲ၀င့္ကုိ ခ်စ္မွာပဲ၊ ေသခ်ာတယ္၊ ဒါဆုိ ကုိရဲ၀င့္ ျငင္းလုိက္ တာက စိမ္းေ၀ကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္တာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား " ရဲ၀င့္ ေခါင္းခါသည္။
" ၁၉ ႏွစ္က သိပ္ငယ္လြန္းေသးတယ္၊ ေတြေ၀ေနတုန္း အရြယ္၊ ကုိယ့္ခံစားခ်က္ကုိ ကုိယ္ တိတိပပ နားလည္ႏုိင္ေသး တဲ့ အရြယ္ မဟုတ္ဘူး၊ ၁၉ ႏွစ္သမီး စိမ္းေ၀ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ အသက္အစိတ္ အရြယ္ စိမ္းေ၀ က သေဘာတူခ်င္မွ တူႏုိင္လိမ့္မယ္ "
" တူေနရင္ေရာ "
ရဲ၀င့္က လွ်ိဳ႕၀ွက္သိပ္သည္းစြာ ၿပံဳးသည္။
" တူေနရင္ အဲဒီ အခ်ိန္က်မွ ဆံုးျဖတ္ရမွာေပါ့၊ အသက္ အစိတ္အ၇ြယ္ ရဲ၀င့္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အသက္ သံုးဆယ္အရြယ္ ရဲ၀င့္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကလည္း ရွိေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ စကားအျဖစ္သာ ေျပာရတာပါ၊ ေရျခား ေျမျခား အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြၾကားမွာ စိမ္းေ၀က ေျပာင္းလဲဦးမွာ ဆုိတာ တုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါ တယ္ "
မႏွင္းေဖြးေခါင္းခါသည္။
" ကုိရဲ၀င့္က ႏွလံုးသားေရး ကိစၥကုိ အေဆာက္အအံု ေဆာက္သလုိ တြက္ခ်က္ ျပင္ဆင္ေနတာကုိး၊ ခံစား ခ်က္ေတြကုိ ထည့္မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား၊ စိမ္းေ၀ကုိ ကုိရဲ၀င့္က ညီမေလးလုိပဲ ခ်စ္တာလား၊ ခ်စ္သူလုိေရာ မခ်စ္ဘူးလား၊ အဲဒီ ေမးခြန္းကုိေရာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေမးၿပီးၿပီလား "
ရဲ၀င့္က ေရကန္ဘက္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္းက တုိးတုိးေျဖသည္။
" ႏွင္းက အခ်စ္ဆုိတာ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္လုိ႔ တကယ္ ယံုေနတာကုိး၊ တုိ႔အတြက္ကေတာ့ အခ်စ္ တစ္မ်ိဳးပဲ နား လည္တယ္၊ ညီမေလးလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ ခ်စ္သူလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ မိဘလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ ခ်စ္တဲ့သူအားလံုးကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာပဲ ရွိတယ္၊ ဘ၀ လက္တဲြေဖာ္ အေနနဲ႔ ေရြးဖုိ႔က် ေတာ့ ဦးေႏွာက္က ပါသင့္၏။ မသင့္၏ ၀င္စဥ္းစားတာ၊ က်န္တာ အတူတူပဲ၊ လူေတြ ေျပာေနတဲ့ ၁၅၀၀ တုိ႔၊ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္တုိ႔၊ အဲဒါေတြတုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး "
မႏွင္းေဖြး ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားပါသည္။
ဆက္ရန္
.
"ႏွင္း ဘဲ ေမးမွ နဲ႔ တူတယ္၊ ႏွင္းဆိုရင္ ဘယ္လို ဆံုျဖတ္မလဲလို႔" "ဘာကိုလဲ" ဟန္ပို က ျဖတ္ ၀င္ေျပာ သည္။ "သူ႔မိေထြး ကကြာ၊ ဆင္ျဖဴကၽြန္း က တူမႏွစ္ေယာက္ကို အလုပ္ သြင္းေပးခုိင္းေန တယ္၊ စာေပးစာယူနဲ႔ ဘြဲ႕ရၿပီးသားေတြ ပါဘဲ၊ ငါကလည္း ရပါတယ္၊ ေပးပါလို႔ ေျပာတာ ဒီေကာင္က သိပ္မႀကိဳက္ ခ်င္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္" ကို ဆက္ဖတ္ရန္....
မႏွင္းေဖြးက ရဲ၀ံ့ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ "ကိုရဲ၀ံ့က မိန္းကေလးေတြကို သိလို႔လား"
ရဲ၀ံ့က ေခါင္းခါသည္။ "တစ္ခါမွ မဆံုဖူးပါဘူး" "ဒါဆို ဘာကို မႀကိဳက္တာလဲ"ရဲ၀ံ့က ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
"အေဒၚ ယူထားတဲ့ ေယာက္်ားဘက္က ပါလာတဲ့ လင္ပါသားကုမၸဏီမွာ အလြယ္ ၀င္လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို မႀကိဳက္တာ၊ ဒီအလုပ္ကို စိတ္၀င္စားလို႔၊ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္ျပခ်င္လို႔လို႔ ယံုဖို႕ခက္တယ္၊ သူေဌး အမ်ဳိးဆိုၿပီး အလုပ္အေခ်ာင္ လိုခ်င္တဲ့ လူစားမ်ဳိးက အလုပ္ထဲ က်ရင္လည္း ငါက အမ်ဳိးဘဲ ဆိုၿပီး ေဘာ္ေၾကာ့ ေနတတ္တယ္၊ အဲဒါကို စိတ္ပူတာ" ဟန္ပိုက စုတ္သတ္သည္။
"မင္းကလည္းကြာ၊ ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးေသးဘဲ ရမ္းသမ္း အမွတ္ႏုတ္ေနတယ္၊ တကယ္ အလုပ္ႀကိဳးႀကိဳး စားစား လုပ္ခ်င္တာ၊ အဆက္အသြယ္မရွိလို႔လည္း အားကိုးရွာတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့"
ရဲ၀ံ့ေခါင္းခါ သည္။
"အဲသလိုဆိုရင္ သူ႔အေဒၚနဲ႔ငါ့ကုိ လာေတြ႔ၿပီး ေလွ်ာက္လႊာတင္ရမယ္၊ အက်ဳိးအေၾကာင္း လာေျပာျပ ရမယ္ေလ၊ အေ၀းကေန အေဒၚနဲ႕တစ္ဆင့္ လွမ္းေျပာတယ္ဆိုတဲ့ လူစားမ်ဳိးက အလုပ္မွာ ခိုကပ္လို႔ ငါဆူလိုက္ရင္ လည္း အေဒၚ ေျပးတုိင္ၾကမွာဘဲ၊ ဒါ တြက္လို႔ရတယ္" မႏွင္းေဖြး သက္မ ရႈိက္တင္မိသည္။
ရဲ၀ံ့ ျပတ္သားလြန္း၍ လူမႈဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္မွာ လူခ်စ္လူခင္မမ်ားတာ ေသခ်ာေသာ္လည္း ရဲ၀ံ့၏ တြက္ခ်က္မႈေတြက လြဲခဲေၾကာင္းလည္း သတိရမိ၍ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လာသည္။
ဟန္ပို လည္း သူ႔လိုဘဲ ေတြးဟန္တူသည္။ "ကဲပါေလ၊ မင္း သေဘာမက်လည္း ျငင္းလိုက္ၿပီး ဒီေလွ်ာက္ထား တဲ့အထဲကဘဲ ေရြးေပါ့၊ မင္းက ျငင္းထည့္လိုက္ရမွာလည္း အားနာ မယ့္ ေကာင္စား မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ သိပါတယ္" ရဲ၀ံ့က သက္ျပင္းခ်သည္။
"အဲသေလာက္ လြယ္ရင္ ငါ မင္းတို႔ေတာင္ တိုင္ပင္မေနဘူး၊ ျငင္းထည့္လိုက္ၿပီးၿပီ၊ အန္တီခင့္ စကား တစ္ခြန္းေၾကာင့္ ငါ ခက္ေနတာ" "ဘာစကားလဲ" ရဲ၀ံ့မ်က္ႏွာ တစ္မ်ဳိး ျဖစ္သြားသည္။
"သမီးေလးေတာင္ မင္း ဒီေလာက္လုပ္ေပးေသးတာဘဲ၊ ဒီကေလးမေတြက စိမ္းေ၀နဲ႕ တစ္၀မ္းထဲ ကြဲတာေနာ္" တဲ့။ မႏွင္းေဖြးႏွင့္ ဟန္ပို အာေစးမိသြားပါသည္။ တစ္ေယာက္က အသက္အစိတ္ဆိုေတာ့ ရဲ၀ံ့ထက္ အနည္းငယ္သာ ငယ္သည္။ ကလ်ာတဲ့။ အငယ္က ၂၁ႏွစ္။ စိမ္းေ၀ထက္ အနည္းငယ္သာ ႀကီးသည္။ မူယာတဲ့။ သူတို႔ခ်င္းလည္း တစ္၀မ္းကြဲသာ ေတာ္သည္။ ၀တ္စားထားတာေတာ့ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ ပါဘဲ။ ရဲ၀ံ့ကုိေတာ့ အစ္ကိုဟု ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေခၚၾကသည္။ ဟန္ပိုကိုေတာ့ ကိုဟန္ပိုတဲ့။ မႏွင္းေဖြး ကို လည္း ႏွင္းတဲ့။ အလုပ္အေၾကာင္းရွင္းျပေတာ့ သိပ္စိတ္၀င္းစားဟန္မတူ။ ရယ္စ ရာေတြ ျဖတ္ျဖတ္ေျပာေန တာ မ်ား သည္။ ေလးေလးနက္နက္မရွိ။
ရဲ၀ံ့က သိပ္ႏွစ္သက္ဟန္မတူ။
"ႏွင္းဘဲ ဆက္ရွင္းလိုက္ေတာ့လို႔ ကြန္တိန္နာဆိပ္ကမ္းသြားလိုက္ဦးမယ္၊ ဟန္ပိုက ဒီမွာ ေစာင့္ေပးလိုက္၊ စူပါမားကက္ အုပ္စု က လူေတြလာလိမ့္မယ္" မႏွင္းေဖြး ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ ရဲ၀ံ့ ထြက္ခြာသြားသည္။
ဟန္ပို က မေယာင္မလည္ႏွင့္ ေနရာမွ ထ၍ မီးဖိုဖက္ ၀င္သြားသည္။ အရိပ္အကဲသိေသာ မႏွင္းေဖြးက ခဏေနာ္ ဟု လက္ျပ၍ ဟန္ပို႔ေနာက္ လိုက္သြားသည္။ ဟန္ပို က ဖန္ခြက္ထဲ ေရတစ္ခြက္ ငွဲ႕ထည့္၍ စိတ္ေအးလက္ေအးေမာ့ေသာက္ေနသည္။ မႏွင္းေဖြးက ေမးေငါ့ျပေတာ့ ဟန္ပိုက ရယ္သည္။
" ထားလုိက္ပါဟာ၊ ျငင္းလုိ႔ေကာင္းတဲ့ လူေတါမွ မဟုတ္တာ၊ အလုပ္မႏုိင္ရင္ လူ ထပ္ခန္႔ခ်င္ခန္႔၊ ဒီလူ ႏွစ္ေယာက္ လစာ ဘာမွ မရွိပါဘူး၊ အန္တီခင့္ မ်က္ႏွာက ရွိေသးတယ္ " " ကုိရဲ၀င့္ ေၾကာက္ တာလည္း အဲဒီ အန္တီခင့္မ်က္ႏွာ ၀င္၀င္ပါေနမွာကုိပဲ " ဟန္ပုိက ေခါင္းခါသည္။
" ဒီ ေကာင္မေလးေတြကသာ မသိတတ္ခ်င္ေနရင္ ေနမယ္၊ အန္တီခင္ကေတာ့ သိတတ္ပါတယ္၊ ၀င္ပါမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အလုပ္ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ မျဖစ္ရင္ ျပန္ပုိ႔ေပါ့၊ သူတုိ႔လည္း စိမ္းေ၀ အစ္မေတြပဲ၊ သိပ္ေတာ့ ညံ့မယ္ မထင္ပါဘူး၊ အနည္းဆံုး စိမ္းေ၀ အစ္မနဲ႔တူတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိၾကပါတယ္ "
" ဘာလဲ " " ညိဳေခ်ာေလးေတြေလ " မႏွင္းေဖြးက မ်က္ေစာင္းထုိး၍ ႏွာဘူးဟု အသံမထြက္ ဘဲ ေရရြတ္ေတာ့ ဟန္ပုိ က တဟားဟားရယ္သည္။
ရဲ၀င့္ (၁၀)
ရဲ၀င့္က ေက်နပ္စြာၿပံဳး၍ ၾကားလူကုိ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္သည္။
" ေက်းဇူးပဲဗ်ာ၊ ဒီလူေတြ အင္တင္တင္နဲ႔၊ ခင္ဗ်ား ေျပာတတ္လုိ႔ အဆင္ေခ်ာသြားတာ "
ၾကားလူက ရယ္သည္။
" ဒီအတုိင္းေတာ့ ဘယ္ရမလဲဗ်၊ တစ္ပဲြေကၽြးရမွာေပါ့ "
" ရပါတယ္ဗ်ာ၊ ႀကိဳက္တဲ့ဆုိင္သာ ေရြး "
ၾကားလူ က ဆုိင္နာမည္ ရြတ္ျပသည္။ ရဲ၀င့္ မၾကားဖူးေသာ ဆုိင္နာမည္ပါ။ ဟန္ပုိ႔ကုိ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဟန္ပုိ ကလည္း ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
" ကဲ သြားေလ "
ပထမေတာ့ ယမကာ ၀ါသနာပါ၍ အဲသည့္ဆုိင္ကုိ ေရြးၾကသည္ဟု ပထမ သူ ထင္လုိက္မိသည္။
သူတုိ႔အဖဲြ႕က သံုးေယာက္၊ ရဲ၀င့္ႏွင့္ ဟန္ပုိပါဆုိလွ်င္ ငါးေယာက္။ မီးေမွာင္ေမွာင္ အခန္းက်ဥ္း ကေလး ထဲရွိ ဆုိဖာခံုမ်ားတြင္ ၀င္ထုိင္၍ စားစရာေသာက္စရာမ်ား မွာၿပီးေသာအခါ ေဘာင္းဘီ အတုိ၊ အရွည္ မ်ိဳးစံု ခပ္က်ပ္က်ပ္ႏွင့္ လည္ေတာ္ေတာ္ ဟုိက္ဟုိက္၊ တီရွပ္ က်ပ္က်ပ္ကေလးမ်ား ၀တ္ဆင္ေသာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ခန္႔ အရြယ္ မိန္းကေလးငါးေယာက္အခန္းထဲ ၀င္လာၾကၿပီး သူတုိ႔ ၾကားေတြထဲမွာ ၀င္ထုိင္ လုိက္ၾကသည္။
" ၾကားလူ " က အနီးဆံုး မိန္းကေလး၏ ခါးကုိပင္ ဖက္လုိက္ေသးသည္။
ရဲ၀င့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္။
" ဘာလဲ သူတုိ႔က "
ၾကားလူက ရယ္သည္။
" ဆရာ ရဲ၀င့္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိပါတယ္ဗ်ာ၊ အရက္လည္း မေသာက္၊ ေလာင္းကစားလည္း မလုပ္၊ မိန္းမလည္း မေပြတဲ့ ရွားပါး လူပ်ိဳႀကီးဆုိတာ၊ ဒီကေလးမကေလးေတြက အျမည္း ထည့္ေပးရံုပါ "
ဟန္ပုိ က မ်က္ရိပ္ျပသည္။ ရဲ၀င့္က သက္ျပင္းခ်သည္။
" ေအးပါ ဗ်ာ၊ လုပ္ၾကပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ မလုိဘူးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္က အရက္လည္း မေသာက္ တတ္ဘူး၊ ညီမ ဟုိနားမွာပဲ ေနေပးေနာ္၊ ညီမ အတြက္လည္း ေဘာက္ဆူး သတ္သတ္ေပးမယ္ ဟုတ္လား "
ရဲ၀င့္ေဘး က မိန္းကေလးက ရတယ္ေလဟု ခပ္မဲ့မဲ့ၿပံဳးျပ၍ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထုိးၿပီး ထသြားသည္။
" လူမႈေရးဆုိတာ ရွိတယ္ဟ " ဟန္ပုိက အျပန္လမ္းမွာ ကားေမာင္းရင္း ေျပာေတာ့ ရဲ၀င့္က ပခံုး တြန္႔ျပသည္။ " ငါက အရက္လုိက္ေသာက္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြ ဖက္လား ယမ္းလား လုပ္မွ ေက်ပြန္ မယ့္ လူမႈေရး ဆုိရင္ေတာ့ မေက်ပြန္လည္း ေနကြာ "
ဟန္ပုိက ေခါင္းခါသည္။
" ေယာက္်ား ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းက အဲဒါေတြ ၀ါသနာ ပါတယ္ဟ၊ တုိ႔ လုပ္ငန္းက ေယာက္်ားႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး နဲ႔ လုပ္ေနတာ၊ သူတုိ႔ ၀ါသနာပါတဲ့ ကိစၥကုိ မဲ့ျပရြဲ႕ျပလုိ႔ေတာ့ မိတ္ပ်က္မွာေပါ့ "
" မမဲ့ျပ၊ မရြဲ႕ျပပါဘူး၊ ငါ မလုပ္တာ သက္သက္ပါ၊ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္း က လုပ္လည္း မေကာင္းမႈက မေကာင္းမႈ ပဲ၊ ေကာင္းမႈ ျဖစ္မလာဘူး၊ တုိ႔ရံု ထိရံုလည္း မေကာင္းမႈက မေကာင္းမႈ ပဲ၊ ေကာင္းမႈ ျဖစ္မလာဘူး၊ တစ္က်ိဳက္ ေသာက္လည္း မေကာင္းမႈက မေကာင္း မႈပဲ၊ ေကာင္းမႈ ျဖစ္ မလာဘူး၊ ဘုရားေဟာ ထဲမွာ အဲဒီအတြက္ အတိ အက်ပါတယ္ "
" ဘာလဲ "
" မေကာင္းမႈ ဆုိတာကုိ တဲ့၊ အနည္းငယ္မွ်သာပဲ ဆုိၿပီး မထီမဲ့ျမင္ မျပဳရာတဲ့၊ တစ္စက္တစ္စက္ က်တဲ့ ေရနဲ႔ စဥ့္အုိးဟာ ျပည့္ရသလုိ၊ မေကာင္းမႈမွာ စေမြ႕ေလ်ာ္တာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း တုိးပြားလာတတ္သတဲ့၊ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ ေယာက္်ားႀကီးေတြ ၀ါသနာပါတဲ့ ကိစၥဆုိရင္ အဲဒီ လူေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲြ လႈပ္ရွားေန ရတဲ့ တုိ႔က ပုိသတိထား ေရွာင္သင့္ေသးတယ္ သိလား "
ဟန္ပုိ ေတြေ၀ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
စိမ္းေ၀ (၉)
တုိက္ခန္း လူေခၚ ေခါင္းေလာင္းကုိ တီးျမည္ဟု ႀကံလုိက္ရံု ရွိေသးသည္။ တံခါးက ပြင့္၍ အာသာခုိင္ဦး ထြက္ လာသျဖင့္ စိမ္းေ၀ အံ့ၾသသြားသည္။
" နင္ ဘယ္လုိလုပ္ …. "
" ငါက ေမွ်ာ္ေနတာေလ၊ တံခါးမွန္မွာ လူရိပ္ေတြ႕တာနဲ႔ ေျပးလာတာ၊ ကဲလာ "
စိမ္းေ၀ အိမ္ထဲသုိ႔ လွမ္း၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ လူသြားစႀကၤ႔ေလးႏွင့္ အေပၚထပ္သုိ႔ တက္ေသာ ေလွကားတုိ႔ အၿပိဳင္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ " ပရုိဂ်က္တာက အေပၚထပ္မွာဟ " စိမ္းေ၀ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္။ " အေပၚထပ္က နင့္အိပ္ခန္း မဟုတ္ဘူးလား " အာသာက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္သည္။
" ဒီတစ္အိမ္လံုးက ငါ့အိပ္ခန္းပဲ၊ ငါအိပ္ခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ အိပ္တာ၊ အေပၚမွာ ႏွစ္ခန္း၊ နင္ ဆလုိက္ေတြ လာ ၾကည့္ခ်င္တယ္ ေျပာေတာ့ ငါ တစ္ခန္းကုိ ရွင္းထားတယ္၊ ေအာက္က အခန္းက ဟုိဂ်ပန္မ မငွားေတာ့ ကတည္းက ပိတ္ထားတာ၊ လာပါဟာ နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တာ စာသင္ႏွစ္ တစ္ပုိင္းေတာင္ ကုန္ေတာ့ မယ္၊ နင္ ငါ့ကုိ မယံုေသးဘူးလား " စိမ္းေ၀ သက္ျပင္းခ်၍ အားတံု႔ အားနာ ရယ္လုိက္သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ အာသာသည္ ယူေက ႏုိင္ငံေပါက္ တစ္ဦးပီပီ အေနာက္ဆန္လြန္းေသာ ဗီဇ အက်င့္မ်ား ရွိေနတာ ထင္ရွားေပမယ့္ သူ႔ကုိေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလး တစ္ဦးကုိ ေပးသင့္ေသာ ငဲ့ကြက္ မႈ၊ ေစာင့္စည္းမႈ မ်ားႏွင့္ တည္ၾကည္စြာ ခင္မင္ ကူညီေနခဲ့သည္မွာ ထင္ရွားလွသည္။
အာသာေခၚသည့္ အေပးထပ္သုိ႔ ေကာ္ေဇာထူ ခင္းထားေသာ ေလွကားထစ္မ်ားအတုိင္း ေလွ်ာက္၍ တက္ခဲ့ သည္။
" လာ ဒီအခန္း ကုိ၀င္၊ ဟုိမွာ ပရုိဂ်က္တာ အဆင္သင့္ပဲ၊ ပိတ္ကားကေတာ့ ဟုိမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ငါ့အိပ္ရာ ခင္းေပါ့ဟာ၊ ငါ ေအာက္မွာ ေကာ္ဖီႏွပ္ထားတယ္၊ သြားယူလုိက္ဦးမယ္ "
က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ေလွကားမွာ သူ႔ကုိ ေရွာင္၍ ဆင္းသြားေသာ အာသာကုိ ၾကည့္ရင္း စိမ္းေ၀ ဆလုိက္ ထုပ္ ကုိ ထုတ္ယူသည္။
အခန္း တစ္ခန္းလံုးမွာ ႏွစ္ေယာက္ထုိင္ ဆုိဖာတစ္ခံုသာ ခ်ထား၍ စိမ္းေ၀ အဲသည္မွာပင္ ထုိင္ရသည္။ အာသာ က ဂေရာင္းေကာ္ဖီ၊ က်ိဳထားေသာ အုိးကေလး၊ သၾကားဖန္ဘူး၊ ႏြားႏုိ႔စကၠဴဘူး၊ မတ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ ကုိ တင္ထားေသာ လင္ပန္းကေလးကုိ ဆုိဖာေရွ႕က စားပဲြငယ္ကေလးေပၚခ်၍ ဆုိဖာတစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ၀င္ထုိင္ သည္။ " နင္ တျခား လုပ္ခ်င္တာရွိရင္ သြားပါ၊ အင္ဂ်င္နီယာေလာင္းက ပန္းခ်ီကားေတြ ၾကည့္ရတာ ဘယ္စိတ္ ၀င္စား မလဲ " အာသာ က ဘာမွ မေျဖဘဲ ဆလုိက္ထုပ္ေပၚမွ နာမည္ကုိ ဖတ္ၾကည့္ သည္။
" Works of Edgar Degas " (အက္ဂါဒီဂါးစ္၏ ပန္းခ်ီမ်ား) " တစ္ထုပ္လံုး ဒီဂါးစ္ ခ်ည္းပဲလား " စိမ္းေ၀ မ်က္ခံုးပင့္သြားသည္။ " နင္ ဒီဂါးစ္ကုိ သိသလား " အာသာက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ " ျပင္သစ္ ပန္းခ်ီဆရာ မဟုတ္လား၊ အင္ပရက္ရွင္းနစ္စ္ေလ " စိမ္းေ၀ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားသည္။
" ဟုတ္တယ္၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူ႔ကုိ မုိနက္တုိ႔၊ ေရႏြားတုိ႔လုိပဲ အင္ပရက္ရွင္းနစ္လုိ႔ လက္ခံ ထားၾကတယ္၊ သူကလည္း အဲဒီလေတြနဲ႔ ျပပဲြ၈ပဲြမွာ ၇ပဲြျပဖူးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ ကေတာ့သူ႔ဟန္သက္သက္ပဲ၊ ဂ်ပန္ဟန္ပန္တခ်ိဳ႕ ထြက္ေနတယ္လည္း ေျပာၾကတယ္၊ သူက သူမူ်ား ဆဲြ ေနက် ရႈေထာင့္က မလဲြဘူး၊ အေပၚကတုိ႔၊ တေစာင္းတုိ႔၊ သူ ယူခ်င္တဲ့ ပံုစံ ယူဆဲြတာ၊ စားပဲြတုိ႔၊ ဗီရုိတုိ႔ ဆုိရင္ လည္း အစြန္းေတြ၊ အျပတ္ေတြနဲ႔ဓာတ္ပံု ရုိက္သလုိ ပါလာတတ္တာ၊ သူ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ၁၈၇၀ ေက်ာ္ ႏွစ္ေတြမွာ ဓာတ္ပံုက အဲသေလာက္ မထြန္းကားေသးေတာ့ ဓာတ္ပံုပညာရဲ႕ သေဘာေတြ ကုိ သူ႔ပန္းခ်ီေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္တယ္ လုိ႔လည္း ေျပာတယ္၊ ေနပါဦး၊ နင္က ဒါေတြ ဘယ္လုိလုပ္ သိေနတာလဲ " အာသာက ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
" သိပ္ အသိႀကီးေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလုိပဲ ကုိယ္ အခင္ခ်င္ဆံုး မိန္းကေလးက အတ္စ္ခရက္တစ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆုိေတာ့ ငါလည္း စကားေျပာလုိ႔ ရေအာင္ နည္းနည္းေတာ့ ေလ့လာ ရတာေပါ့၊ ျမန္မာ ကေလးေတြ ေပါင္းရတာ လြယ္တာ မွတ္လုိ႔ "
စိမ္းေ၀ က မ်က္ေစာင္းထုိး၍ အရူးဟု တုိးတုိးေျပာသည္။
ကုိကုိ က လဲြလွ်င္ တျခား ေယာက္်ားကေလး တစ္ဦး၏ အေရးစုိက္မႈကုိ စိတ္ထဲက ၾကည္ႏူးသလုိ ျဖစ္မိ သည္ကေတာ့ ဒါ ပထမဦးဆံုးပဲဟု ထင္သည္။
Dance Class (အကသင္တန္း) ပန္းခ်ီကားထဲတြင္ ဘဲေလး ကေခ်သည္မ်ား အလယ္တြင္ ထူးထူး ဆန္းဆန္း ထည့္ဆဲြထားေသာ သင္တန္းဆရာ အဘုိးအုိ ဂ်ဴးလ္စ္ပါေရာ့၏ ပံုကုိ တအံ့တၾသ ေငးေမာ ၾကည့္ေနရင္းက ေနာက္မွ တံခါးဖြင့္သံ ၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆင္းဒ၀စ္ခ်္ ဘူးႏွစ္ဘူး ကုိင္၍ ၀င္လာေသာ အာသာ ကုိ ေတြ႕ရသည္။
" နင္ ဆာေနမွာ စုိးလုိ႔၊ ငါလညး ဘာမွ မခ်က္တတ္တာနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထုိးဆုိင္က ဆင္းဒ၀စ္ခ်္ သြား၀ယ္ လာတာ၊ က်ဴနာဆင္းဒ၀စ္ခ်္ စားတယ္မဟုတ္လား " စိမ္းေ၀က ၿပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း လက္ထဲက ပရုိဂ်က္တာရီမုတ္ခလုတ္ ကုိ တစ္ခ်က္ ႏွိပ္လုိက္သည္။
" နင္ ေျပာေတာ့ ဒီဂါးစ္က စားပဲြေတြ၊ ဗီရုိေတြကုိ တစ္၀က္ျပတ္ႀကီးေတြ ထည့္ဆဲြတတ္တယ္ဆုိ၊ ဒီမွာ လူပံုပါ ေရွ႕တစ္ျခမ္းျပတ္ေနပါလား " စိမ္းေ၀က ဆင္းဒ၀စ္ခ်္ တစ္ကုိက္ ကုိက္ေနရင္းက သီးမတတ္ ရယ္သည္။ " ထုိင္ေနတဲ့ လူႀကီးက မင္နက္ တဲ့၊ နင္ မင္နက္ကုိေရာ သိသလား " အာသာ ေခါင္းညိတ္ျပ သည္။ " အင္ပရက္ရွင္းနစ္စ္ပဲေလ၊ ဒီဂါးစ္ရဲ႕ ၿပိဳင္ဘက္ေပါ့၊ ဘာလဲ ဒီကားက မင္နက္ရဲ႕ လက္ရာလား "
စိမ္းေ၀ က ေခါင္းခါသည္။
" ဒီဂါးစ္ပဲ ဆဲြတာပါ၊ ေရွ႕က စႏၵရားတီးေနတဲ့ မိန္းမက "
" ေနပါဦး ဘယ္မွာလဲ စႏၵရား " " မပါဘူးေလ ျပတ္ေနတာ အဲဒါ မင္နက္ရဲ႕ မိန္းမ၊ ဒီဂါးစ္ဆဲြထားတဲ့ သူတုိ႔ ပံုတူ ထဲက သူ႔မိန္းမပံု လက္ရာကုိ မႀကိဳက္လုိ႔ဆုိၿပီး မင္နက္က ၿဖဲပစ္လုိက္တာ၊ ဒီဂါးစ္က တမင္ျဖတ္ဆဲြ တာ မဟုတ္ဘူး " အာသာက ရယ္သည္။ " ေရွးတုန္းက ပန္းခ်ီဆရာႀကီးေတြလည္း ကေလးစိတ္ မကုန္ေသးပဲကုိး၊ ဒါေပမဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားကုိေတာ့ ဆက္ထိန္းသိမ္းထားၾကတယ္ေပါ့ "
" တန္ဖုိးႀကီးေပါ့ဟာ၊ ဒီမွာ မရွိဘူး၊ ဒါ ဂ်ပန္က ျပတုိက္တစ္ခုမွာဘဲ ရွိတာ၊ ႏုိ႔နင္က နင့္စာေတြလည္း က်က္ေနရတာ၊ ဒါေတြ ဘယ္အခ်ိန္ သြားေလ့လာေနလဲ "
" ပန္းခ်ီ ပညာရွင္မေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့ဟာ "
အာသာ မခ်ိဳမခ်ဥ္ေျပာေတာ့၊ စိမ္းေ၀က မ်က္ေစာင္းထုိး၍ အရူးဟုဒုတိယမၸိေျပာျပန္သည္။
အာသာက တဟားဟား ရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ " နင္ နည္းနည္း ေစာင့္လုိက္ရင္ ဒီ ပန္းခ်ီေတြ အားလံုး ကြန္ပ်ဴတာမွာ ၾကည့္လုိ႔ရတဲ့ ေဆာ့ဖ္ေကာ္ပီေတြ ထြက္လာမွာပဲ " စိမ္းေ၀ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
" ကြန္ပ်ဴတာမွာ ပန္းခ်ီ ၾကည့္လုိ႔ရတယ္ ဟုတ္လား "
" ၀င္းဒုိး မေပၚခင္ကေတာ့ ဘယ္ရမလဲဟ၊ အခု ၀င္းဒုိး ေပၚလာေတာ့ ဒီဆလုိက္ ပရုိဂ်က္တာေတြ မၾကာခင္ ေခတ္တံုးေတာ့မယ္ ထင္တယ္၊ ေမာက္စ္ကေလး တစ္ခ်က္ႏွိပ္ရင္ႀကိဳက္တာ ေခၚၾကည့္လုိ႔ရတဲ့ ေခတ္ ေရာက္ေတာ့မွာ၊ နင့္ အစ္ကုိကုိ ကြန္ပ်ဴတာ ၀ယ္ေပးဖုိ႔သာ ပူဆာ " ကုိကုိ။ ကုိကုိ႔အေၾကာင္း စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္ သူ႔ေဘးမွာ ထုိင္ေနေသာ အာသာ ေရေငြ႕မ်ားလုိ လြင့္ပါး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္။
မႏွင္းေဖြး (၉)
ထံုးစံအတုိင္း ရဲ၀င့္ကုိ အလုပ္စားပဲြေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသျဖင့္ မႏွင္းေဖြး အသံ တတ္ႏုိင္သေရြ႕ မျမည္ေအာင္ ပတ္ေလွ်ာက္ၿပီး မီးဖုိခန္းဘက္သုိ႔ ၀င္သြား၍ ေရေႏြးက်ိဳသည္။
ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ေနတုန္းမွာ ရဲ၀င့္ မ်က္ႏွာသစ္သံကုိ ၾကားရသည္။ မႏွင္းေဖြးက သူ၀ယ္လာေသာ မုန္႔ဟင္းခါးကုိ ပန္းကန္လံုး တစ္ခုထဲ ထည့္ေနခ်ိန္တြင္ေတာ့ ရဲ၀င့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ အေသးကေလးတစ္ ထည္ ပခံုးမွာ တင္လ်က္သားလာထုိင္သည္။
" ညဥ့္နက္ေအာင္ အလုပ္လုပ္တာ ဘယ္ႏွည ရွိေနၿပီလဲ၊ ဟုိတေလာကတင္ ေခါင္းက အႀကီးအက်ယ္ ကုိက္ထားေသးတာ၊ နားဦးမွာေပါ့ " ရဲ၀င့္က ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေကာ္ဖီပန္းကန္ကုိ ဆဲြယူေသာက္သည္။
" ကုိရဲ၀င့္ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ ႀကိဳးစားေနတာလဲ ဟင္ " မႏွင္းေဖြးက ေမးရင္း ၀င္ထုိင္ၿပီး သူ႔အတြက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္သည္။ ရဲ၀င့္က ခဏ စဥ္းစားေနၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းေျဖသည္။
" အမွန္အတုိင္း အတုိခ်ဳပ္ တိတိက်က် ေျဖရရင္ " " အင္း " " ေမ့သြားၿပီလုိ႔ ေျဖရမွာပဲ " " ဟာ ကုိရဲ၀င့္ "
ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။
" ဟုတ္တယ္၊ မျပည့္စံုတဲ့ ဘ၀က လာလုိ႔ ျပည့္စံုခ်င္လုိ႔၊ မေၾကာင့္မၾက ေနခ်င္လုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ အခု သိပ္ႀကီးမဟုတ္ေတာင္ ကုိယ့္အထြာနဲ႔ ကုိယ္ေတာ့ ျပည့္စံုေနၿပီ၊ ေဖေဖနဲ႔ အန္တီခင္ကုိလည္း အလုပ္က နားၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနႏုိင္ေအာင္ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ၿပီ၊ စိမ္းေ၀ကုိ လည္း ႏုိင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းထားႏုိင္ၿပီ၊ အိမ္ပုိင္၊ ကားပုိင္ရံုေလာက္ အဆင့္လည္း ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ ႏွင္းလည္း တုိ႔ေတြနဲ႔အတူ ရုန္းကန္ခဲ့တာ သိမွာပဲ၊ ဒီလုိ ႀကိဳးစားရင္းက ျပည့္စံုလာတာ ေငြေၾကး၊ ပစၥည္းဥစၥာတစ္ခုတည္းမွ မဟုတ္တာ၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြ၊ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္မႈေတြ ေရွ႕ကုိ တြက္တတ္တဲ့ အျမင္ေတြ၊ ဒါေတြ စုမိလာေတာ့ ကုိယ္ လုပ္တာ ေလးေတြက အေကာင္အထည္ေပၚတာ မ်ားမ်ားလာတယ္၊ မွန္းတာေလးေတြက မွန္မွန္လာတယ္၊ ကုိယ္တုိင္ ၀င္လုပ္တာနဲ႔ သူမ်ား လုပ္ေပးတာ ထုိင္ႀကီးၾကပ္ရတာနဲ႔ ရလာဒ္ေလးေတြ ကြာမွန္း သိသိလာတယ္၊ အဲဒါကုိ သိေနလ်က္က ကုိယ္တုိင္ ၀င္မလုပ္ဘဲ ေနႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ ခက္လာေရာ၊ အစက ကုိယ္က အလုပ္ကုိ ေလ့လာရတာ၊ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ကုိ ကုိယ္က ဇက္ႀကိဳးဆဲြတတ္သြားတယ္၊ ခုေတာ့ အလုပ္က ကုိယ့္ ကုိ ျပန္ဇက္ဆဲြ သြားၿပီ ေျပာရေတာ့မွာပဲ၊ ထြက္ေျပးလည္း မလြတ္ေတာ့ဘူး " မႏွင္းေဖြး သက္ျပင္းခ်သည္။
ရဲ၀င့္ေျပာတာ မွန္ပါသည္။ ကုမၸဏီ ေအာင္ျမင္သည္ႏွင့္အမွ် မႏွင္းေဖြးကုိပါ စာရင္းကုိင္ အဆင့္မွ တျဖည္း ျဖည္းတုိးေပးခဲ့ရာ ယခုဆုိလွ်င္ အစု၀င္ အဆင့္ေရာက္ေနၿပီ။ ကုိဟန္ပုိလည္း အိမ္ပုိင္၊ ကားပုိင္ခဲြေန ေနၿပီ။ မႏွင္းေဖြးလည္း ညီမေလး တစ္ေယာက္ေခၚ၍ တုိက္ခန္းတစ္ခန္း ၀ယ္၍ ေနေနၿပီ။
ကုမၸဏီမွာလည္း ၀န္ထမ္းမ်ားလာၿပီ။ ၀န္ထမ္းေတြ၏ ဘ၀က ဒီကုမၸဏီ၏ ေအာင္ျမင္မႈ အေပၚမွာ တည္ေန သည္။ ဒီကုမၸဏီ၏ ေအာင္ျမင္မႈက ရဲ၀င့္ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ လုပ္သည္ဆုိသည့္ အေပၚမွာ တည္ေန သည္။ ဒါကုိ ရဲ၀င့္က သိေနသည္။ သိေနလ်က္က ႀကိဳးစားမႈ ေလွ်ာ့ဖုိ႔ဆုိတာ ရဲ၀င့္လုိ လူအတြက္ မလြယ္လွ ပါ။ " ကုိယ့္ က်န္းမာေရးေတာ့ ဂ႐ုစုိက္မွေပါ့ ကုိရဲ၀င့္ရယ္၊ ခုတေလာ ေခါင္းေတြလည္း ကုိက္ကုိက္ေနတာ၊ မနားတာလည္း ၾကာလွၿပီ၊ ခရီးေလးဘာေလး ထြက္ပါလား " ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။ " ခရီးက အလုပ္နဲ႔လည္း ထြက္ေနတာပဲ၊ ဘာထူးဆန္းလုိ႔လဲ "
ခဏ ေတြေ၀ စဥ္းစားေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ " ျပင္ဦးလြင္ သြားရရင္ေတာ့ ေကာင္းမလားပဲ "
မႏွင္းေဖြး မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
" ျပင္ဦးလြင္မွာ ဘာရွိလုိ႔လဲ "
ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။
" ဘာရွိရမလဲ ႏွင္း မိဘေတြ ရွိတာေပါ့၊ တုိ႔က အလုပ္ ဆက္လုပ္ေန ၿပီး ႏွင္း ကုိ ျပန္နားဦး လုိ႔ ေျပာရင္ ျပန္မွာမွ မဟုတ္တာ၊ အဲဒီေတာ့ ႏွင္းပါ ေခၚၿပီး သြားရ ေကာင္းမလားလုိ႔ "
မႏွင္းေဖြး ရင္ထဲ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဟုတ္ပါ့၊ အိမ္မျပန္တာ ၾကာ၍ ပါပါႏွင့္ မာမာကလည္း ေမးလွၿပီ။
" ေကာင္းသားပဲ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ သြားမလဲ " " ေရွ႕ အပတ္ထဲ သြားမယ္ေလ၊ ဟန္ပုိႀကီး ထားခဲ့ တာေပါ့ " " ထားေပါ့ကြာ၊ ထားခဲ့ေပါ့၊ တစ္ပတ္ေလာက္ ထားခဲ့လုိ႔ကေတာ့ ဟန္ပုိတုိ႔ မိန္းမ ယူၿပီးသားသာ မွတ္ " အသံ၀ါႀကီးႏွင့္ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဟန္ပုိ ၀င္လာသည္။ ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။
" ပူမေနနဲ႔ ႏွင္း၊ တစ္ပတ္ မေျပာနဲ႔၊ တစ္လ ထားတာေတာင္ ဒီေကာင့္ယူမည့္သူ မေတြ႕ေစရဘူး "
ဟန္ပုိက အသံမထြက္ဘဲ ဆဲေလသည္။
ရုကၡေဗဒ ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ႏွင္းမႈန္မႈန္ က်ေနသည္ကုိ ေငးၾကည့္ရင္းက မႏွင္းေဖြး ၀တ္ထားေသာ ဆြယ္တာ ရင္ၾကယ္သီးတုိ႔ကုိ ေစ့လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခံုတန္းကေလးတြင္ ထုိင္ ၍ ေရကန္ဘက္ကုိ ေငးၾကည့္ေနေသာ ရဲ၀င့္ကုိ လွည့္ၾကည့္သည္။ ရဲ၀င့္က မႏွင္းေဖြး ဘက္ သုိ႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္၍ ၿပံဳးျပသည္။
" ႏွင္း စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ မဟုတ္လား "
ေမွ်ာ္လင့္ မထားေသာ ေမးခြန္းမုိ႔ ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ မႏွင္းေဖြး ေခါင္းညိတ္ျပမိသည္။ ၿပီးမွ ျပန္ေမးမိ သည္။
" ႏွင္း ကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လုိ႔ ဆုိၿပီး အလုပ္ေတြကုိ ထားခဲ့တာေပါ့ေလ ဟုတ္လား "
ရဲ၀င့္ က တံု႔ဆုိင္းျခင္း မရွိဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
" အလုပ္ဆုိတာ ေအာင္ျမင္ခ်င္လုိ႔ လုပ္တာပဲ၊ ေအာင္ျမင္တဲ့ဘ၀ဆုိတာကလည္း ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားႏုိင္တဲ့ဘ၀ကုိ ေခၚတာေလ၊ အလုပ္ေတြ ႀကိဳးစားလုပ္ၿပီးမွ ကုိယ့္ေဘးက ကုိယ္ ခ်စ္တဲ့သူေတြကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ မထားႏုိင္ရင္ အစကတည္းက ဘာလုိ႔ ႀကိဳးစားေနမွာလဲ "
ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူဆုိသည့္ စကားေၾကာင့္ မႏွင္းေဖြး မ်က္ႏွာကေလးေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ႏွင္းက ကုိရဲ၀င့္ ခ်စ္တဲ့ သူေတြထဲမ်ာ ပါတယ္ဆုိေတာ့ ဂုဏ္ယူရမွာေပါ့ေနာ္ဟု ရယ္သြမ္းေသြးလုိက္သည္။
ရဲ၀င့္ က ရယ္သည္။
" ႏွင္းက တုိ႔ကုိ အလုပ္ေတြအေၾကာင္းပဲ သိတဲ့လူလုိ႔ ထင္ေနတာ မဟ္ုတ္လား အမွန္က တုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တတ္ပါတယ္၊ ေဖေဖ့ကုိလည္း ခ်စ္တယ္၊ စိမ္းေ၀ကုိလည္း ခ်စ္တယ္၊ ဟန္ပုိႀကီးလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ အန္တီခင္ ကုိေတာင္ နည္းနည္းေတာ့ ခ်စ္ေသးတယ္၊ သူ႔တူမ ႏွစ္ေယာက္ပဲ မခ်စ္တာ "
မႏွင္းေဖြးက လုိက္ရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေမးသင့္ မေမးသင့္ စဥ္းစားေနသည္။ အဲဒါကုိ ရဲ၀င့္က ရိပ္မိ သြားသည္။
" ႏွင္း၊ ဘာလဲ ေျပာေလ "
" ဟုိဟာေလ စိမ္းေ၀ အေၾကာင္းေမးမလုိ႔ "
ရဲ၀င့္က ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ဟန္ျဖင့္ ၿပံဳးသည္။
" ေမးပါ ႏွင္းရဲ႕၊ စိမ္းေ၀ က တုိ႔အားလံုးရဲ႕ ညီမပဲဟာ "
မႏွင္းေဖြး သက္ျပင္းခ်သည္။
" ကုိရဲ၀င့္က စိမ္းေ၀ကုိ ဒီေလာက္ ခ်စ္တာ၊ ဘာလုိ႔ လက္မထပ္ခ်င္ရတာလဲ "
ရဲ၀င့္က အဲဒီေမးခြန္းကုိ ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး ျဖစ္ဟန္ႏွင့္ ၿပံဳးသည္။
" ေစာေစာကစကားပဲ ျပန္ေကာက္ ရမွာပဲ၊ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္ဆုိတာ ဘာကုိ ေခၚတာလဲ ဆုိတာေလ၊ ခ်စ္တဲ့သူကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာ ခ်စ္တဲ့သူကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားႏုိင္ရင္ ကုိယ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဘ၀ကုိ ေအာင္ႏုိင္တဲ့ အရသာမ်ိဳး ခံစားရတယ္၊ စိမ္းေ၀ကုိ တုိ႔ခ်စ္တယ္ဆုိတာလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာ၊ လက္မထပ္ခ်င္တာက တုိ႔နဲ႔ လက္ထပ္ဖုိ႔ အခု သူ ဆံုးျဖတ္လုိက္ရင္ ေရရွည္မွာ သူ စိတ္ခ်မ္းသာလိမ့္မယ္လုိ႔ မေသခ်ာလုိ႔၊ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ ကုိယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုေၾကာင့္ ဘ၀မွာ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရတာေလာက္ ႀကီးမားတဲ့ ဆံုးရံႈးမႈ ဘယ္ရွိႏုိင္မွာတဲ့လဲ၊ တုိ႔ အဲဒီ ဆံုးရံႈးမႈကုိ မခံႏုိင္ဘူး "
မႏွင္းေဖြး မေက်နပ္ႏုိင္ေသးပါ။
" စိမ္းေ၀က မျငင္းဘူးဆုိ၊ စိမ္းေ၀လည္း ကုိရဲ၀င့္ကုိ ခ်စ္မွာပဲ၊ ေသခ်ာတယ္၊ ဒါဆုိ ကုိရဲ၀င့္ ျငင္းလုိက္ တာက စိမ္းေ၀ကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္တာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား " ရဲ၀င့္ ေခါင္းခါသည္။
" ၁၉ ႏွစ္က သိပ္ငယ္လြန္းေသးတယ္၊ ေတြေ၀ေနတုန္း အရြယ္၊ ကုိယ့္ခံစားခ်က္ကုိ ကုိယ္ တိတိပပ နားလည္ႏုိင္ေသး တဲ့ အရြယ္ မဟုတ္ဘူး၊ ၁၉ ႏွစ္သမီး စိမ္းေ၀ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ အသက္အစိတ္ အရြယ္ စိမ္းေ၀ က သေဘာတူခ်င္မွ တူႏုိင္လိမ့္မယ္ "
" တူေနရင္ေရာ "
ရဲ၀င့္က လွ်ိဳ႕၀ွက္သိပ္သည္းစြာ ၿပံဳးသည္။
" တူေနရင္ အဲဒီ အခ်ိန္က်မွ ဆံုးျဖတ္ရမွာေပါ့၊ အသက္ အစိတ္အ၇ြယ္ ရဲ၀င့္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အသက္ သံုးဆယ္အရြယ္ ရဲ၀င့္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကလည္း ရွိေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ စကားအျဖစ္သာ ေျပာရတာပါ၊ ေရျခား ေျမျခား အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြၾကားမွာ စိမ္းေ၀က ေျပာင္းလဲဦးမွာ ဆုိတာ တုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါ တယ္ "
မႏွင္းေဖြးေခါင္းခါသည္။
" ကုိရဲ၀င့္က ႏွလံုးသားေရး ကိစၥကုိ အေဆာက္အအံု ေဆာက္သလုိ တြက္ခ်က္ ျပင္ဆင္ေနတာကုိး၊ ခံစား ခ်က္ေတြကုိ ထည့္မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား၊ စိမ္းေ၀ကုိ ကုိရဲ၀င့္က ညီမေလးလုိပဲ ခ်စ္တာလား၊ ခ်စ္သူလုိေရာ မခ်စ္ဘူးလား၊ အဲဒီ ေမးခြန္းကုိေရာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေမးၿပီးၿပီလား "
ရဲ၀င့္က ေရကန္ဘက္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္းက တုိးတုိးေျဖသည္။
" ႏွင္းက အခ်စ္ဆုိတာ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္လုိ႔ တကယ္ ယံုေနတာကုိး၊ တုိ႔အတြက္ကေတာ့ အခ်စ္ တစ္မ်ိဳးပဲ နား လည္တယ္၊ ညီမေလးလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ ခ်စ္သူလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ မိဘလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ ခ်စ္တဲ့သူအားလံုးကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာပဲ ရွိတယ္၊ ဘ၀ လက္တဲြေဖာ္ အေနနဲ႔ ေရြးဖုိ႔က် ေတာ့ ဦးေႏွာက္က ပါသင့္၏။ မသင့္၏ ၀င္စဥ္းစားတာ၊ က်န္တာ အတူတူပဲ၊ လူေတြ ေျပာေနတဲ့ ၁၅၀၀ တုိ႔၊ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္တုိ႔၊ အဲဒါေတြတုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး "
မႏွင္းေဖြး ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားပါသည္။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
ဇာတ္လမ္းကေတာ့စိတ္ဝင္စားစရာအရမ္းေကာင္းလာ
ျပီ..အခက္အခဲေတြျကားကရိုက္တင္ေပးေနတာ
ေက်းဇူးအထူးပါ..ဒါနဲ့စကားအတင္းစပ္..ေရွ့ပိုင္းက
စာပိုဒ္ေတြမွာ"ရဲဝံ့"ဆျိုပီးစာလုံးေပါင္းအမွားေတြအမ်ား
ျကီးဖတ္ရတာတမ်ိုးျကီးဘဲ..။း)
Post a Comment