သာဓု ၏ အတာ, အပိုင္း (၆)

("ဟုတ္ကဲ့၊ မနက္က ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဝယ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ေမေမက ေျပာတယ္၊ ဒီေန႔ နင့္ကို ေက်ာင္းမအပ္ျဖစ္ဘူးတဲ့" ေျပာရင္းကပင္  အတာလည္း မ်က္ရည္ကေလး ေဝလာျပန္၏။) ကို ဆက္ဖတ္ရန္...

"အင္း ၿပီးေတာ့ေကာ"
"အဲဒါ အဲဒါ"
အတာ သည္ ကိုထြန္းေအာင္အား ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘာမွမေျပာရန္ မသိန္းေမက မွာထားခဲ့ ေၾကာင္း ေျပာၾကား လို၏။ သို႔ေသာ ကိုထြန္းေအာင္အား အေဖဟူ၍လည္းမေခၚ၊ လူႀကီးဟူ၍လည္း ေကာင္း၊ ဦးေလးဟူ၍လည္းေကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေခၚေဝၚရမည္လည္း အခက္ႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ စကားလံုး ရွာ၍ မထြက္ႏုိင္ရွိေနရွာ၏။

ဤသည္ကို ေတြးမိေသာေၾကာင့္ပင္ ထင္၏။ ကိုထြန္းေအာင္လည္း မသိမသာ ၿပံဳးမိၿပီးမွ၏
"ေအး ၿပီးေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ ကိုလဲ ဘာမွမေျပာရဘူးလုိ႔ မွာသြားေသးသလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ေက်ာင္းအပ္ဖုိ႔စကား ကို ဒီေန႔လဲမေျပာနဲ႔၊ ေနာက္ေန႔လဲ မေျပာရဘူး၊ သူက ေက်ာင္းသြားအပ္ မယ္ လုိက္ခဲ့ ဆိုမွ လုိက္သြားတဲ့"
ကိုထြန္းေအာင္ တြင္ အေတာ္ႀကီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေတာ့၏။

"ႏို႔ ငိုတာက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေနခ်င္တယ္၊ ေအာက္ထပ္က ဝင္းေမာင္တို႔လို ကၽြန္ေတာ္လဲ ေက်ာင္းေနခ်င္တာ ကို ေမေမ က မထားေသးဘူး ေျပာတာနဲ႔"
စကားပင္ ေရွ႕မဆက္ႏုိင္၊ အတာတြင္ မ်ည္ရည္ၿဖဳိင္ၿဖဳိင္ က်လာေသာေၾကာင့္ ကိုထြန္းေအာင္လည္း ထိ ခုိက္ေသာ စိတ္ျဖင့္ အိတ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပဝါ ဆြဲထုတ္သုတ္ေပးရင္း
"ကဲပါကြာ ငိုမေနပါနဲ႔ေတာ့။ ေနာက္ ေလးငါးရက္ၾကာရင္ ငါ ေက်ာင္းအပ္ေပးပါ့မယ္ ဟုတ္လား၊ မင္း အေမ ကို ဘာမွမေျပာနဲ႔ေနာ္၊ ငါလဲ မေျပာဘူး"
မ်က္ရည္ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ေနသည္မွန္ေသာ္လည္း ယခု ေမာ္႕လာေသာ အတာ ၏ မ်က္ႏွာကေလးတြင္ ဝမ္းေျမာက္ရႊင္လန္းသြားေသာ အရိပ္အေရာင္ကေလး ေပၚလာ၏။

"ေနာက္ ေလးငါးရက္ၾကာရင္ ေက်ာင္းထားေပးမယ္ ဟုတ္လား"
"ေအးေပါ့ကြာ၊ မင္း စာကိုသာ ႀကဳိးစားဖတ္ေနေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ သံုးရက္ရွိၿပီ၊ ေအာက္ဆင္းမကစားေတာ့ဘူး။ စာက်က္ေနတယ္"
"ေအး မင္းက လိမၼာတာကိုး၊ ဒါေပမဲ့ အတာ တစ္ေန႔လံုး စာခ်ည္းထိုင္ဖတ္မေနနဲ႔၊ ေအာက္ကိုလဲ ဆင္း ကစား ေပါ့၊ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ဟုတ္လား၊ အိမ္ေပၚမွာခ်ည္း ထုိင္ေနရင္ ေညာင္းၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ေနမေကာင္း ေတာ့ မင္း ေက်ာင္းသြားႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ၾကားလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ေနာက္ၿပီး ေသးဘဲ ဆင္းဆင္းေပါက္ဦးေနာ္၊ ေအာင့္မထားနဲ႔၊ ေအာင့္ထားတာ မေကာင္းဘူး၊ ဖ်ားတတ္ တယ္ ကြ"

"ဟုတ္ကဲ့"
"ဒါနဲ႔ အတာ၊ ညက ထမင္းမစားရဘူး ဟုတ္လား"
"မုန္႔ဟင္းခါးစားရတယ္ေလ၊ မမသက္က ဝယ္ေကၽြးတယ္"
ယမန္ေန႔ ညက မသိန္းေမႏွင့္ စကားမ်ားေနရသည္ႏွင့္ အတာ့အတြက္ ထမင္းကိစၥကိုပါ ေမ့ေနခဲ့ၿပီး သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ထမင္းဆုိင္ထုိင္မိ မွ အတာ့ကို သတိရလာၿပီး
"ခင္ဗ်ား ဆူပူေနတာနဲ႔ က်ဳပ္ကလဲ ေမ့တယ္၊ ခင္ဗ်ားကလဲ သတိမရဘူး"
"ဘာကိုလဲ"
"အတာ ေလ၊ သူ ထမင္းမစားရေသးဘူး မဟုတ္လား"
"ေနေပ့ေစ၊ ျပန္သြားမွ တစ္ခုခု ဝယ္ေကၽြးလုိက္ ၿပီးတာပဲ"

ဤသည္မွာ ထမင္းမစားရေသးေသာ ခုနစ္ႏွစ္သားခန္႔အရြယ္ လူမမယ္ ရင္ေသြးကေလးအတြက္ မသိန္းေမ တည္းဟူေသာ မိခင္က ေျပာလုိက္သည့္ စကားျဖစ္၏။ ကိုထြန္းေအာင္တြင္မူ စကာမ်ားေနဦး မည္စိုးသည့္ အတုိင္း ဤတြင္ပင္ စကားကိုျဖတ္၍ သက္ျပင္းကိုသာ ႀကိတ္၍ ခ်ခဲ့ရေတာ့၏။ ေနာက္ ၎ တုိ႔ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါတြင္မူ အတာမွ ႏွစ္ၿခဳိက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္၍ အတာ့အတြက္ ထမင္း ျပႆနာ ေပၚမလာေတာ့ဘဲ ရွိခဲ့၏။
ယခု မခင္သက္က မုန္႔ဟင္းခါးေကၽြးသည္ဟု အတာေျပာ၍ သိရမွပင္ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြား ေတာ့လ်က္ "ကဲ ခုမနက္စာအတြက္ မင္းအေမ ဆီ လုိက္မသြားနဲ႔  မင္းဟာ မင္း ဝယ္စား ေရာ့"
ေျပာေျပာ ဆိုဆို ထရင္း မူးေစ့တစ္ေစ့ ပစ္ေပးလုိက္ၿပီးမွ ကိုထြန္းေအာင္ ဆင္းသြားေတာ့၏။

ထိုေန႔တစ္ေန႔လံုး ကိုထြန္းေအာင္တြင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း အလုပ္လုပ္၍မရ။ သူ႔စိတ္မွာ အတာက ေလး၏ ေက်ာင္းအပ္ႏုိင္ေရး ျပႆနာတြင္သာ တဝဲလည္လည္ ဝင္စားေနေတာ့၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ လည္း ထိုအတူ သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌လည္း ဤနည္းႏွင္ႏွင္ပင္ အတာ့အတြက္ စိတ္လက္ မေကာင္း ျဖစ္ေန ေတာ့၏။
စတုတၳေျမာက္ေန႔တြင္မူ ျဖစ္လိုရာျဖစ္ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ကိုထြန္းေအာင္သည္ ၎လုပ္ေသာ႐ံုးမွ ဒရဝမ္ ကုလား တစ္ေယာက္ထံ မ်က္ႏွာငယ္ခံ၍ တစ္ဆယ္လွ်င္ ႏွစ္က်ပ္တိုးျဖင့္ ေငြသံုးဆယ္ကို မ်က္စိ မွိတ္ ေခ်းယူလုိက္ေတာ့၏။

ေခ်းေငြမွာ သံုးဆယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပးရမည့္အတိုးမွာလည္း ေျခာက္က်ပ္ျဖစ္၏။ ထိုေခတ္ထုိအခါ က ေျခာက္က်ပ္ ဆိုေသာေငြမွာ ကိုထြန္းေအာင္လို စာေရးတစ္ေယာက္အဖုိ႔ ရေသာလခ၏ခုနစ္ပံု တစ္ပံု ခန္႔ ျဖစ္၏။ မႏၱေလးပိုးလံုခ်ည္ ေကာင္းေကာင္းတစ္ထည္ႏွင့္ ရွပ္အက်ႌေခ်ာေခ်ာတစ္ထည္ အလြယ္ႏွင့္ ဝယ္ႏုိင္ ေသာ ေငြျဖစ္၏။
သို႔တုိင္ေအာင္ ထိုေပးရမည့္အတိုးကို မႏွေျမာႏုိင္။ လြယ္လြယ္ႏွင့္ေခ်း၍ရသျဖင့္ အတာအား ေက်ာင္း အပ္ ႏုိင္ေတာ့မည္ အေရးကို ေတြးမိတုိင္း ထိုေန႔အဖုိ႔ မိနစ္ပုိင္းႏွင့္အမွ် ကိုထြန္းေအာင္တြင္ ဝမ္းသာမဆံုး ရွိေနေတာ့၏။
ဤလို မြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားေၾကာင့္ေလေလာ မသိ။ မခင္သက္တုိ႔အသိုက္က ပေထြးျဖစ္ေသာ ကိုထြန္းေအာင္ အား ဖခင္ရင္းဟူ၍လည္းေကာင္း၊ မသိန္းေမကိုမူ မိေထြးဟူ၍လည္းေကာင္း၊ တစ္ဦးကို ဂုဏ္ျပဳၿပီး တစ္ေယာာက္ ကို ေလွာင္သေရာ္သလို ေခၚေဝၚသံုးႏႈန္းစပင္ ျပဳလာၾကဟန္တူ၏။

မသိန္းေမရန္ကို ေၾကာက္ရေသးသည့္အတုိင္း သံုးဆယ္ေသာ ေငြအသျပာကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ သိုဝွက္၍ တက္လာေသာ ကိုထြန္းေအာင္လည္း အဆင္သင့္ပင္ အတာတစ္ေယာက္တည္းကိုသာ သူ႔စြပ္က်ယ္ ကေလး သူ႔ဘာသာေလွ်ာ္၍ လွမ္းေနသည္ကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္
"အတာ မင္း ေရခ်ဳိးၿပီးပလား"
"ဟင့္အင္း မခ်ဳိးရေသးဘူး၊ အက်ႌပဲ ေလွ်ာ္ရေသးတယ္"
"သြား ေရျမန္ျမန္ခ်ဳိးေခ်၊ မင့္အေမျပန္မလာခင္ အက်ႌသြားဝယ္ရေအာင္"
အတာ လည္း မေမွ်ာ္လင့္ေသာစကားကို ၾကားလုိက္ရသကဲ့သုိ႔ ဝမ္းသာအယ္လဲႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္ ၾကည့္ ေနၿပီးမွ "ကၽြန္ေတာ့္ဖို႔လား ဟင္"

"ေအးေပါ့ကြ၊ ခု မင္းဖုိ႔ အက်ႌနဲ႔ လံုခ်ည္ သြားဝယ္ေပးမယ္၊ နက္ျဖန္က်ေတာ့လဲ ေက်ာင္းသြားအပ္မယ္ ဟုတ္လား၊ အဲဒါ မင့္အေမျပန္လာရင္ ဘာမွမေျပာနဲ႔ဦးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဘုရားစူး ကၽြန္ေတာ္ မေျပာပါဘူး"
မသိန္းေမ သိသြားလွ်င္ ဤအေရးကိစၥ ပ်က္ျပားသြားေပဦးမည္ဟု အတာကိုယ္တုိင္က လန္႔ေနဘိသကဲ့ သို႔ ကတိေပးရာ၌ပင္ ပို၍ေလးနက္သြားေစရန္ က်ိန္ကာတြယ္ကာႏွင့္ ေျပာရင္းကပင္ ကေသာကေျမာ ေျပးဆင္း သြားေတာ့၏။

အသင့္ခ်ဳပ္ၿပီးသားပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ အေတာ္ကေလးေကာင္းေသာ ရွပ္အက်ႌႏွစ္ ထည္ ႏွင့္ ပေလကပ္လံုခ်ည္ ႏွစ္ထည္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ဝယ္၍ ျပနလာၾကေသာ အတာတုိ႔သားအဖ သည္ ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္တြင္မွ အိမ္ေရာက္ေသာ္လည္း မသိန္းေမ ျပန္မလာေသးသည္ႏွင့္
"ကဲ အတာ၊ မင့္အက်ႌနဲ႔ လံုခ်ည္ေတြကို ဖြက္ထားဦးေနာ္၊ မင့္အေမ မသိေစနဲ႔"
အတာ လည္း တစ္စံုတစ္ရာ ဘာမွ်မေျပာႏုိင္၊ ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာႏွင့္ပင္ ဝယ္လာေသ အက်ႌထုပ္ကေလးကို ပိုက္လ်က္ ဝွက္ရမည့္ေနရာကို အေလာသံုးဆယ္ ရွာေနေတာ့၏။ သူတုိ႔ မိသားစုသံုးေယာက္တြင္ အိမ္ ေထာင္ ပရိေဘာက ဟူ၍ သံေသတၱာႏွစ္လံုး၊ ေၾကာင္အိမ္ကေလးတစ္ခုႏွင့္ အိပ္ရာလိပ္သာလွ်င္ရွိၿပီး အခန္းကလည္း ဆယ္ေပမွ်သာျဖစ္ရာ အတာတြင္ သူ႔အက်ႌထုပ္ကေလးဝွက္ရန္ ေနရာရွာမရႏုိင္ေအာင္ ဟိုလွမ္း သည္ေျပးျဖင့္ အေမာကေလးသာ အဖတ္တင္ေနေတာ့၏။

ဤလို ဗ်ာမ်ားေနရွာေသာ အတာကိုၾကည့္ရင္း ကိုထြန္းေအာင္မွာ စိတ္လည္း ထိခုိက္ဖြယ္၊ ရယ္စရာလို လည္း ျဖစ္ေနေတာ့ကာ မခ်င့္မရဲႀကီး ၿပံဳးလုိက္ၿပီးမွ
"ကဲပါကြာ၊ ဖြက္မေနပါနဲ႔ေတာ့၊ မင့္အေမ ဒီေန႔မသိလဲ နက္ျဖန္ေတာ့ သိမွာပါပဲ၊ မင္းထားခ်င္တဲ့ေနရာ မွာပဲ ထားပါေတာ့"
သို႔ေျပာလုိက္မွပင္ အတာ၌ အသက္ရွဴေခ်ာင္သြားသလို ခ်စ္စရာကေလး ၿပံဳးျပရင္း
"ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဝတ္ၾကည့္ဦးမယ္ေနာ္"
ကိုထြန္းေအာင္ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္သည္ႏွင့္ အတာလည္း ရွပ္အက်ႌကို ကပ်ာကသီဆြဲစြပ္၍ လံုခ်ည္ ကေလး ကိုပါ ဝတ္ၾကည့္ရင္း တရႊင္ရႊင္ ၾကည္ႏူးေနရွာေတာ့၏။ "ညက်ရင္ လမ္းထိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖိနပ္ တစ္ရံ သြားဝယ္မယ္"

အက်ႌကိုလည္းေကာင္း၊ လံုခ်ည္ကိုလည္းေကာင္း၊ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ႐ုတ္တရက္ နိဒါန္းကေလးမွ မဆင့္ေတာ့ဘဲ ဝမ္းေျမာက္သံအနင့္သားႏွင့္ ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာလုိက္ေသာ ေၾကာင့္ ကိုထြန္းေအာင္တြင္ အက်ႌႏွင့္လံုခ်ည္သာ ဝယ္ေပးမိၿပီး ဖိနပ္ကိုမူ အတာ အခုေျပာမွ သတိရ လာ၏။ ဝယ္ေပးရန္လည္း ရည္ရြယ္ရင္းရွိၿပီးျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ အတာက "သြားဝယ္မယ္"ဟူ၍ ေက်ာ့ ေက်ာ့ ပိုင္ပိုင္ ကေလး ေျပာလုိက္သည္မွာ အဘယ္လို သေဘာႏွင့္ဟု သိလုိေသာေၾကာင့္
"ဖိနပ္သြားဝယ္မယ္ ဟုတ္လားကြ၊ မင္းမွာ ပိုက္ဆံရွိလို႔လား"ဟု ေမးလုိက္သည္တြင္
"ရွိတယ္ေလ၊ ေမေမေပးတဲ့ ထမင္းဖုိးေရာ၊ သူ"
ရွက္အမ္းအမ္း အမူအရာကေလးျဖင့္ ကိုထြန္းေအာင္အား လက္ညႈိးကေလးညႊန္ေနၿပီးမွ ေခါင္းကေလး ငံု႔သြားေသာေၾကာင့္ ကိုထြန္းေအာင္က ၿပံဳး၍ "ကဲ ထားပါေတာ့ကြာ၊ ငါေပးတဲ့ မုန္႔ဖိုးရယ္၊ အဲဒါေတြ မင္းစု ထားတာ ရွိသလား"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ စုထားတာ သံုးမူးေတာင္ရွိတယ္"
"ႏုိ႔ ဒီသံုးမူး ထဲနဲ႔ မင္း ဘာဖိနပ္ဝယ္မွာလဲ အတာ"
"ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည္တယ္၊ ဘံုဘုိင္ေရဖိနပ္က သံုးမူးတစ္ပဲတဲ့၊ ခု ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ သံုးမူးရွိတယ္၊ ညက်ရင္ ထမင္းဖိုးတစ္ပဲရေတာ့ သံုးမူးတစ္ပဲျဖစ္ေရာ၊ အနီေရာင္  ကတၱီပါကေလးနဲ႔ ဘံုဘုိင္ေရဖိနပ္ ကေလး သြားဝယ္မယ္၊ ၿပီ"
ကေလးမ်ား ဝမ္းသာအားရရွိေသာအခါတြင္ စကားအဆံုးသတ္၌ ထြက္လာတတ္သည့္ "ၿပီ"ဟူေသာ လွ်ာစုတ္သံ ကေလးႏွင့္ပင္ အတာက စကားျဖတ္လုိက္၏။ တစ္မ်က္ႏွာလံုးလည္း ၿပံဳးေနေတာ့၏။ ကိုထြန္းေအာင္ တြင္ပါ အတာ၏အၿပံဳးဓာတ္ေရာ ၾကည္ႏူးမႈပါ တစ္စုတစ္ေဝးႀကီး ကူးစက္သြားသည့္ႏွယ္ အားပါးတရ ရယ္မိရာမွ "ခုညရမဲ့ ထမင္းဖိုးပါ ဖိနပ္ဝယ္လုိက္ရင္ မင္း ဘာနဲ႔ ထမင္းစားမလဲ ကဲ"
"မစားေတာ့ဘူးေပါ့၊ ညက်ရင္ ေရအမ်ားႀကီးေသာက္ၿပီး အိပ္လုိက္မွာေပါ့၊ ဟိုတစ္ေန႔ကလဲ ေမေမ ထမင္းဖုိး မေပးခဲ့လုိ႔ ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္လုိက္တာပဲ၊ ကိစၥမရွိဘူး၊ ဖိနပ္ပဲဝယ္မယ္၊ ေရေတြအမ်ားႀကီး ေသာက္ၿပီး အိပ္လုိက္ရင္ ဝတာပဲ"

ႏွစ္လိုဖြယ္ ထိုထိုအေျပာအဆိုကေလးမ်ားေၾကာင့္ အတာ့အေပၚ၌ သက္ေရာက္ေနေသာ ကိုထြန္းေအာင္ ၏ က႐ုဏာမွာ ပြားသည္ထက္သာ ပြားေနရေတာ့၏။
"ကဲပါကြာ၊ မင့္အေမက ထမင္းဖိုးေပးရင္လဲ ထမင္းဝယ္စား၊ စုထားတဲ့ သံုးမူးလဲ မင္းပဲသိမ္းထားေပါ့၊ ဖိနပ္ ကို ငါဝယ္ေပးမွာေပါ့၊ ဟုတ္လား အတာ"
"ဟုတ္ကဲ့" ဟု ျပန္ေျပာရင္း တစ္စံုတစ္ရာကို အလုအယက္ စဥ္းစားသလို ေတြေဝေနျပန္ၿပီးမွ
"ဒါျဖင့္ အဲဒီ ပိုက္ဆံုးသံုးမူးနဲ႔ လြယ္အိတ္ကေလး ဝယ္မယ္၊ ေဟာဒီေလာက္ ေသးေသးေလးဟာ တစ္ခု ငါးပဲ တဲ့၊ လမ္းထိပ္က ထီးဆုိင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္တယ္"
"ကဲပါ အတာ၊ မင့္ပုိက္ဆံ မင့္ဟာမင္း သိမ္းထားစမ္းပါ၊ အားလံုး ငါဝယ္ေပးပါ့မယ္၊ လြယ္အိတ္ေရာ စာအုပ္ ေရာ ေက်ာက္သင္ပုန္း ေက်ာက္တံအစံု ငါဝယ္ေပးပါ့မယ္ကြာ"
ထိုအခုိက္တြင္ ေအာက္ထပ္မွ တက္လာေသာ ေျခသံတစ္ခုႏွင့္အတူ မသိန္းေမ၏ ကိုယ္တစ္ပုိင္းကို ပထမဆံုး ျမင္လုိက္ရ၏။ သုိ႔ ျမင္လုိက္ရေသာ မ်က္ႏွာထားမွာ တစ္စံုတစ္ရာ အေပါက္အလမ္းမတည့္ သည့္အခါမ်ားက ကဲ့သုိ႔ပင္ ဣေႁႏၵတင္းတင္းႏွင့္ ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ အတာလည္း ဝတ္ထားေသာ လံု ခ်ည္ကေလး ကို ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖင့္ ခၽြတ္ေနမိေတာ့၏။

မသိန္းေမက အတာအား တစ္ခ်က္မွ်သာ လွမ္းၾကည့္တဲ့ၿပီး ကိုထြန္းေအာင္ဆီသို႔ မ်က္ႏွာမူလုိက္သည္ ႏွင့္  ကိုထြန္းေအာင္ ကပင္ စ၍
"ခင္ဗ်ားသားကို ၾကည့္ပါဦး၊ ရွပ္အက်ႌနဲ႔ လံုခ်ည္ေလးရလုိ႔ သိပ္ဝမ္းသာေနတယ္"
"ဘာလဲ ရွင္ ဝယ္ေပးတာလား"
"အင္းေပါ့ ခုနပဲ သူ႔ပါေခၚၿပီး သြားဝယ္လာခဲ့တယ္"
(ဒါေတြဝယ္လာတာ မင့္အေမ မသိေစနဲ႔ဦး) ဟူေသာ ေစာေစာက ကိုထြန္းေအာင္ စကားေၾကာင့္ အတာ တြင္ အေတာ္ကေလး ရင္ဖုိေန၏။ ဆူဆူပူပူျဖစ္ေနဦးမည္လားဟူ၍လည္း ေတြး၍ ေၾကာက္ေန၏။ သို႔ ေသာ္ ဤအေျခထိ မသိန္းေမက ဘာတစ္ခြန္းမွ် မေျပာေသးသည့္တုိင္ေအာင္ အဝတ္အစားလဲရင္း လႈပ္ရွား ေနေသာ မသိန္းေမအား အတာသည္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ေငးေနမိရွာ၏။
"ဘာတံုး ကိုထြန္းေအာင္၊ ဒီေန႔ ရွင္ ၾကားေပါက္ရလာသလား"

"မဟုတ္ပါဘူး က်ဳပ္ တစ္ဆယ္ႏွစ္က်ပ္တိုးနဲ႔ ေခ်းလာတယ္၊ ေကာင္ေလး ေက်ာင္းအပ္ဖုိ႔ေရာ အဝတ္ အစားေလး ဝယ္ဖို႔ပါ ဆိုပါေတာ့၊ ေငြသံုးဆယ္ ေခ်းလာတယ္"
"အင္း"
သို႔လွ်င္ နိဒါန္းပ်ဳိးလုိက္ေသာ မသိန္းေမ၏"အင္း"သည္ သူလိုငါလို အင္းမ်ဳိးမဟုတ္။ တစ္စံုတစ္ရာ အျပစ္ ရွာ လိုေသာ အခါတြင္ျဖစ္ေစ၊ မေက်နပ္မႈ တစ္ခုခုရွိလာလွ်င္ျဖစ္ေစ ဤလုအင္းမ်ဳိးမွပင္ စတတ္ သည္ကို ကိုထြန္းေအာင္သိ၏။
သုိ႔ေစကာမူလည္း ကိုထြန္းေအာင္လည္း ဤတစ္ႀကိမ္၌ မည္သုိ႔ေသာ အေရးအခင္းႏွင့္ပင္ ႀကံဳလာေစ ရင္ဆုိင္ရန္ အသင့္ကဲ့သုိ႔ မသိန္းေမေျပာလာမည့္စကားကိုသာ နားစြင့္ေန၏။
"ႏုိ႔ ဒီေခ်းလာတဲ့ ပိုက္ဆံက ဘယ္လိုဆပ္မွာတံုး"
"က်ဳပ္ လခထုတ္ေတာ့ ဆပ္လုိက္ရင္ ၿပီးတာပဲ"
ကိုထြန္းေအာင္၏ အသံသည္ မာမာကေလးပင္ထြက္လာ၏။

"လခထုတ္ေတာ့ ဆပ္လုိက္ၿပီးတာပဲ ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္ လခထုတ္တဲ့အခါ ဒီအေႂကြးကိုဆပ္ၿပီးမွ ပိုတာ မွ ကၽြန္မ ရမယ္ဆိုပါေတာ့"
ထိုစကားေၾကာင့္ ကိုထြန္းေအာင္တြင္ စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္သြားကာ ေဟာခနဲ  သက္ျပင္းႀကီးမႈတ္ထုတ္ တဲ့ၿပီးမွ
"နည္းနည္းပါးပါးလဲ စဥ္းစားဦး မသိန္းေမ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္ပံုေရာ ေျပာပံုပါ ေတာ္ေတာ္တရားလြန္ေနၿပီ သိလား၊ လခထုတ္တဲ့အခါ အဲဒီေႂကြးဆပ္လုိ႔ ေလ်ာ့သြားမွာသာ ခင္ဗ်ားျမင္ေနတယ္၊ ဟိုေန႔က ျမင္း ေလာင္း ဖုိ႔ ယူသြားတဲ့ေငြကိုေတာ့ ခင္ဗ်ား ထည့္မေျပာဘူး၊ ဟိုေန႔က ခင္ဗ်ားယူသြားတဲ့ ပိုက္ဆံျပန္ေပး ပါဆိုေတာ့လဲ ခင္ဗ်ား စကားမ်ားတယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္ဟာလဲ"
"ရွင္ ကၽြန္မကို ေအာ္မေျပာပါနဲ႔၊ ရွင့္ကိစၥက အတုိးနဲ႔ ေခ်းရေလာက္ေအာင္ အေရးႀကီးေနသလား၊ ကဲ ေျပာစမ္းပါဦး"
"ဒီစကားမ်ဳိးမေျပာနဲ႔ မသိန္းေမ၊ ဒါ က်ဳပ္ကိစၥလဲမဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္သားအရင္းအတြက္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားသားကိစၥ သိရဲ႕လား၊ ခင္ဗ်ား ေျပာသလိုစကားမ်ဳိးကို ပေထြးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္ေတာ္ ေျပာမထြက္ဘူး"
ကိုထြန္းေအာင္ ဤလိုေျပာလုိက္မွပင္ မသိန္းေမ ရွက္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားေတာ့၏။

"ရွင္လိုရာ ဆြဲမေျပာနဲ႔၊ ဒါကို ကၽြန္မ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး၊ ေငြတစ္ဆယ္ႏွစ္က်ပ္ဆိုတဲ့ အတိုးဟာ နည္း သလားဟင္၊ ခု သံုးဆယ္ဆို ေငြေျခာက္က်ပ္၊ အဲဒါ သက္သက္ေပးရမွာမုိ႔ ႏွေျမာလုိ႔ေျပာေနတာ သိရဲ႕ လား"
မသိန္းေမကလည္း သူ႔အမွားကို သူသိေသာေၾကာင့္ စကားကို အဖ်ားရွဴးပစ္လုိက္ေတာ့၏။ ဤလို စကားမ်ဳိးကိုသာ သူေျပာသည္။ သူ႔ကိုယ္၌ေသာ္ကား တစ္ခါတစ္ရံ ေငြတစ္ဆယ္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲတိုးႏွင့္ပင္ ေခ်း၍ ေျမးေလာင္းတတ္သည္ကို ကိုထြန္းေအာင္ သိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကိုထြန္းေအာင္ ဆင္ျခင္၏။ ဤတြင္ ပင္ ထိုကိစၥ စကားျပတ္စရာရွိေန၍ ေနာက္ထပ္မဆက္။ ထိုအေၾကာင္းႏွင့္လည္း ေစာဒကမတက္ေတာ့ ဘဲ "ကဲ မသိန္းေမ၊ ခင္ဗ်ားက ဒီအတိုးကို ႏွေျမာတယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ရတဲ့ လခထဲက မေပးဘူး၊ တျခားက ရွာ ႀကံၿပီး က်ဳပ္ ဆပ္မယ္၊ ၿပီး ခင္ဗ်ားကို ေပးရမဲ့ က်ဳပ္လခ ေလးဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ထဲက ခင္ဗ်ား ဟိုေန႔ကယူတဲ့ ႏွစ္ဆယ့္ ခုနစ္က်ပ္ ပဲ ႏုတ္မယ္၊ က်န္တာ အကုန္ေပးမယ္၊ ကဲ ဒီလိုဆို ခင္ဗ်ား ေက်နပ္ေလာက္ၿပီ ဟုတ္ လား"

"ကၽြန္မက ဘာကိုမ်ား မေက်နပ္ဘူးလုိ႔ ေျပာမိပါလိမ့္"
"ေအးေလ မေျပာပါဘူး၊ စကားလဲ မ်ားမေနပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ၊ ခု ေကာင္ေလးက သိပ္ေပ်ာ္ေနတာ၊ သူ စိတ္ ညစ္ သြားပါ့မယ္၊ ေတာ္ပါေတာ့"
ယခုေသာ္ မသိန္းေမ၏မ်က္ႏွာထားသည္ ၾကည္လင္စျပဳလာၿပီျဖစ္၏။
"ကဲ ခင္ဗ်ားသားကို ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ေဟ့ အတာ ဝတ္ျပလုိက္ အက်ႌနဲ႔ လံုခ်ည္"ဟု ကိုထြန္းေအာင္က တစ္ဆက္တည္း ေျပာလုိက္သည္ႏွင့္ အလုိလိုက မိဘမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနခ်င္ေနေသာ အတာ လည္း ကပ်ာကရာ ထရပ္၍ လံုခ်ည္ႏွင့္ ရွပ္ကို ဆြဲထုတ္လ်က္ သြက္သြက္ကေလး ဝတ္ျပေန၏။

အဝတ္အစား အသစ္ကေလးမ်ား ႏွစ္မ်ဳိးရလွ်င္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးပင္ ဝတ္ဆင္ၾကည့္လုိေသာ ကေလးတို႔၏ သဘာဝ အတုိင္းပင္ ယခု အတာဝတ္ဆင္ျပေနေသာ ႐ွပ္ႏွင့္ လံုခ်ည္မွာ ေစာေစာက ကိုထြန္းေအာင္ ေရွ႕တြင္ ဝတ္ၾကည့္ေသာ အဆင္အေသြးမဟုတ္သည္ကို ကိုထြန္းေအာင္ သတိထားမိ၏။ အတာ ကေလး အဘယ္ မွ် ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္ကိုလည္း အကဲခတ္ေနမိ၏။
"လာဦး ဒီနားကို"
မသိန္းေမ လည္း ခ်ဳိခ်ဳိသာသာပင္ အတာကေလးကို လွမ္းေခၚလုိက္ၿပီး "ဟုိဘက္လွည့္စမ္း၊ ဒီဘက္ လွည့္စမ္း"ႏွင့္ အဝတ္သစ္ အစားသစ္ေၾကာင့္ တေသြးတေမြးျဖစ္ေနေသာ အတာအား အမိန္႔အမ်ဳိးမ်ဳိး ေပးရင္း ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္
"ကဲ မသိန္းေမ၊ ခင္ဗ်ားေကာ ထမင္းစားခဲ့ၿပီပလား"
"ဘယ္စားရဦးမလဲ"
"လာ ဒါျဖင့္ မဂိုလမ္း (ယခု ေရႊဘံုသာလမ္း)မွာ ဒန္ေပါက္ထမင္း သြားစားရေအာင္၊ ဒီညေတာ့ က်ဳပ္က ပဲ ေကၽြး ပါ့မယ္"

နံနက္ေရာ ညစာထမင္းပါ မသိန္းေမ၏ တာဝန္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုထြန္းေအာင္တြင္ အတာႏွင့္အတူ ေရာ ၍ ေပ်ာ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ထင္၏။ ထိုညကို ရႊင္ရႊင္ၾကည္ၾကည္ကေလး အရသာခံလိုသည္ႏွင့္ သို႔ ေျပာလုိက္ ေသာေၾကာင့္ "ဒါျဖင့္ လာေလ သြားစို႔" မသိန္းေမလည္း ေျပာေျပာဆိုဆို ထရပ္ရင္း ေဘာ္လီအိတ္ကို ႏႈိက္ေနသည္ ႏွင့္ "ဘာလုပ္ဖုိ႔ ပိုက္ဆံႏႈိက္ေနတာတံုး မသိန္းေမ" "ဒီေကာင္ကို ထမင္းဖိုး ေပးခဲ့မလုိ႔"

"အိုဗ်ာ၊ သူ႔ပါေခၚသြားတာေပါ့၊ တစ္ခါတစ္ေလ စားပါေစ၊ ဒန္ေပါက္ထမင္း"ဟု ကိုထြန္းေအာင္ ေျပာ လုိက္သည္ ႏွင့္ အတာလည္း မသိန္းေမ၏အရိပ္အကဲ မသိမသာ ေမာ္ၾကည့္ေန၏။
"ေခၚခ်င္လဲ ေခၚေလ"ဟူေသာ မိခင္၏ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ရသည္ႏွင့္
"ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ လုိက္ခဲ့ရမလား ေမေမ"
အတာ လည္း ဝတ္ထားၿပီးျဖစ္ေနေသာ အက်ႌႏွင့္ လံုခ်ည္ အသစ္ကေလးကို ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေမးလုိက္၏။
"ဝတ္ခဲ့ေလကြာ၊ လာ ဒီလိုပဲ လုိက္ခဲ့၊ လမ္းထိပ္ေရာက္ မွ ဖိနပ္လဲ ဝယ္ေပးဦးမယ္"

ေမာ္လၿမဳိင္တြင္ ေနခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကာလကလြဲ၍ ထိုညသည္ အတာ့အဖို႔ အေပ်ာ္ဆံုးေသာည ျဖစ္၏။ မဂိုလမ္း (ယခု ေရႊဘံုသာလမ္း) ဒန္ေပါက္ထမင္းဆုိင္ေရာက္သည္အထိ မသိန္းေမက လက္ကေလးဆြဲ ၍ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ႏွင့္ တယုတယေခၚသြားသည့္ အရသာကို အတာသည္ ၿမဳိင္ၿမဳိင္ရွက္ရွက္ ခံစား ရင္း လုိက္ပါ သြားရသည့္အျဖစ္ကို အသည္းနင့္ေအာင္ ၾကည္ႏူးသြားခဲ့၏။
ယေန႔လည္း ကိုထြန္းေအာင္က ေက်ာင္းအပ္ရန္ လန္ျခားျဖင့္ တင္ေခၚခဲ့ရာ၌ အတာ့တစ္မ်က္ႏွာလံုးမွာ (သူ႔တစ္သက္တာ အဖုိ႔ ဝမ္းအသာဆံုးေန႔)ဟူေသာ စကားထက္ပင္ ပိုမိုေလးနက္ေသာ အသြင္မ်ဳိးပါ သည့္ အၿပံဳး ျဖင့္ ဖံုးလႊန္းေနေတာ့၏။

က်ဳံးႀကီးလမ္းရွိ ဗုဒၶဘာသာ မိန္းကေလးေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွ ကိုထြန္းေအာင္ျပန္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ နာရီဝက္သာသာအၾကာတြင္ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထုိးေတာ့၏။
အတာလည္း ဆရာမညႊန္ၾကားသည့္အတုိင္း အျခားေသာ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာစီတန္းကာ အေပၚ ထပ္သုိ႔ တက္ခဲ့ၾက၏။ ထုိေက်ာင္းမွ အဂၤလိပ္အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦး အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ေက်ာင္းပင္ျဖစ္လင့္ ကစား ဗုဒၶဘာသာ အယူဝါဒအတုိင္း ျမန္မာလိုပင္ ရွိခုိးၾကရ၏။

ေက်ာင္းတက္၍ ဘုရားရွိခိုးၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ့္အတန္း ကုိယ္ျပန္၍ ကိုယ့္ေနရာကုိယ္ ထုိင္ၾကသည္တြင္ လူသစ္ျဖစ္ေနေသာ အတာ၌ အဘယ္ေနရာ ဝင္ထုိင္ရမည္မသိသလို ေယာင္ခ်ာခ်ာရွိေနသည္ႏွင့္ အတန္းပုိင္ ဆရာမက ႐ုတ္တရက္လွမ္းေခၚၿပီး ေရွ႕ဆံုးတန္းမွ  ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေနာက္ပိုင္းရွိ ခံု လြတ္တစ္ခုတြင္ အထုိင္ခိုင္းလ်က္ အတာကိုမူ ေရွ႕ဆံုးတန္း ေနရာေပးလုိက္၏။ ဆရာမသည္ သံုးလ ခန္႔ စာေနာက္က် ေနၿပီျဖစ္ေသာ အတာအား နီးနီးနားနားႏွင့္ ပိုပိုမိုမို ဖိသင္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေရွ႕ဆံုးတန္း ၌ ေနရာခ်ေပးလုိက္ဟန္တူ၏။

ညေန ၃ နာရီခြဲ၍ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္၌ အတာတြင္ အျခားေသာရြယ္တူကေလးမ်ားနည္းတူ လာေရာက္ ႀကဳိဆိုမည့္သူမရွိ။ ၁၇ လမ္းမွသည္ ေမာင္ခုိင္လမ္း (ယခု ဗိုလ္ရႊဲလမ္း) အထိ ဓာတ္ရထား၊ ဘတ္စ္ကား အစရွိေသာ ယာဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိး၏အႏၱရာယ္ကို အရြယ္ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ ေရွာင္တိမ္းျဖတ္သန္း၍ ျပန္လာခဲ့ ရ၏။
ေမာင္ခုိင္လမ္း (ယခု ဗိုလ္ရြဲလမ္း) သို႔ေရာက္ရန္ ေပသံုးဆယ္မွ်လိုေသာ တုိက္တန္းလ်ားသုိ႔ေရာက္ ေသာ္ အတာသည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ရွာသကဲ့သုိ႔ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေအာင္ ထိုထိုဤဤ ၾကည့္ရင္း ေလွ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႕ရ၏။

ဆက္ရန္
.