သာဓု ၏ အတာ အပိုင္း (၁)

စီစဥ္သူ၏အမွာစာ

ဤဝတၳဳကို ဖတ္ရသူတုိင္း မ်က္ရည္စုိ႔ၿပီး ရင္နင့္ေအာင္ခံစားခဲ့ၾကရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာဖတ္သူအခ်ဳိ႕ က တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ကိုမ်ား အေျခခံထားေလသလားဟု ထင္မွတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း တကယ့္လက္ေတြ႕ဘဝမွာ ဒီေလာက္ ပံုျပင္ဆန္ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးရွိႏုိင္ပါ့မလားဟု ေထာက္ျပၾက  ပါသည္။

ယင္းကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၄ ဒီဇင္ဘာႏွင့္ ၁၉၈၅ ဇန္နဝါရီ၊ ႏွစ္လဆက္တုိင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ဆရာသာဓုႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္း (အင္တာဗ်ဴး) က႑တြင္ တာဝန္ခံတင္ဆက္သူ ဆရာဝင္းၿငိမ္း က
"ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က ဖက္ခဲ့ရဖူးတဲ့ အတာဝတၳဳ ဟာ ဆရာ့ဘဝအေၾကာင္းလုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါသလား ဆရာ"ဟု ေမးျမန္းခဲ့ရာ  

ဆရာသာဓု က
"ဟုတ္ပါတယ္၊ အတာဝတၳဳက ဆရာ့အေၾကာင္း ကုိးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္း ေလာက္ ပါတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ရွိ တယ္၊ အတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဝဖန္ခံရတာရွိတယ္။ အေမအရင္းက သားအရင္းေပၚမွာ ဒါေလာက္ ေတာင္မွ စိတ္သေဘာထား၊ ေစတနာ ေမတၱာမဲ့ရသလား၊ ဒါေလာက္ေတာင္ ေမတၱာမဲ့ႏုိင္ပါ့မလား၊ ဆုိး ႏုိင္ပါ့မလားလုိ႔ ေဝဖန္ၾကတယ္။ ဆရာ့ကိုလည္း ေမးၾကတယ္၊ ဆရာက တစ္ခြန္းတည္းပဲ ေျပာလုိက္ တယ္၊ ဒီထက္ ဆိုးတာေတြေတာင္ ရွိေသးတယ္၊ ေရးမေကာင္းလုိ႔၊ ေရးမျဖစ္လုိ႔ မေရးတာလုိ႔။ တစ္ခု ေတာ့ ရွိတယ္၊ အေမအရင္းက ကုိယ့္သားသမီးအေပၚမွာ ဒါေလာက္ေတာင္ဆိုးရသလားဆိုတာက ဒီ သားသမီး ရဲ႕ အကုသုိလ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ႀကီးခဲ့မွန္းမွ မသိတာ၊ ဝဋ္ခံရတာပါလို႔၊ သေဘာက ေတာ့ အဲဒါပါပဲ" ဟု ေျဖခဲ့သည္။

ဆရာသာဓုသည္ ဤဝတၳဳကိုေရးရာတြင္ မိခင္အေပၚ နာၾကည္းသည့္သေဘာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ဘဝ အဆက္ဆက္က ပါလာခဲ့ေသာ မိမိ၏အကုသုိလ္အက်ဳိးဆက္ကို ခံစားရျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဝဋ္ေႂကြး ရွိလွ်င္ ဤဘဝမွာပင္ ေက်ပါေစေတာ့ဟူ၍ ခြင့္လႊတ္စိတ္ျဖင့္ ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို ဖတ္ၾကည့္လွ်င္ နားလည္သေဘာေပါက္လာၾကလိမ့္မည္ဟု ယူဆပါသည္။

ဤဝတၳဳသည္ ဆရာသာဓု ေရးခဲ့ေသာ လံုးခ်င္းဝတၳဳမ်ားထဲတြင္ လက္ရာအေျမာက္ဆံုးဟု စာေပ ပညာ ရွင္မ်ားက သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသလို ဆရာသာဓုကုိယ္တုိင္လည္း အႏွစ္သက္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အေနျဖင့္ စြဲစဲြမက္မက္ ဖတ္ေကာင္း႐ံုမွ်သာမက ကေလးလူငယ္မ်ားေရာ လူႀကီး မိဘမ်ား အတြက္ပါ သင္ခန္းစာယူစရာ အေၾကာင္း အရာမ်ားစြာ ပါဝင္ေသာ အက်ဳိးျပဳစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္သျဖင့္ ျပန္လည္ထုတ္ေဝတင္ဆက္လုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

(ဤစာအုပ္ကို ပထမတြဲ ဒုတိယတြဲအျဖစ္ ႏွစ္အုပ္ခြဲ၍ ၁၉၅၅ ဒီဇင္ဘာတြင္ ပထမအႀကိမ္၊ ၁၉၇၀ ၾသဂုတ္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထုတ္ေဝခဲ့ပါသည္။ ၁၉၇၈ ေဖေဖာ္ဝါရီတြင္ စုေပါင္းပံုႏွိပ္ျခင္း ပထမအႀကိမ္ အျဖစ္ ထုတ္ေဝခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခု ထုတ္ေဝျခင္းမွာ စတုတၳအႀကိမ္ သုိ႔မဟုတ္ စုေပါင္းပံုႏွိပ္ ျခင္း ဒုတိယအႀကိမ္ ျဖစ္ပါသည္)

စီစဥ္သူ

"ဒီမွာ ကိုတာႀကီး"
အသက္အရြယ္ကိုစစ္ေသာ္
ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ထက္ ပိုပံုမရေသာ လူငယ္တစ္ဦးသည္သုိ႔လွ်င္ ေခၚလုိက္ေသာ အသံေၾကာင့္ ေစ်းထဲသို႔ လွမ္းလုလု ျဖစ္ေနသည့္ ေျခလွမ္းသည္ ႐ုတ္တရက္ တန္႔သြားရာမွ ခ်ာခနဲ သမင္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ လုိက္သည္ ၌ တုတ္တုတ္ဝဝႏွင့္ အပ်ဳိေဖာ္ဝင္စ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ၿပံဳးေစ့ေစ့အသြင္ျဖင့္ မေမွ်ာ္လင့္ ဘဲ ျမင္လုိက္ရေသာေၾကာင့္ လူငယ္တြင္ ႐ုတ္ျခည္း မ်က္ႏွာပ်က္သြားကာ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာေတာ့မည္ ျပဳစဥ္

"ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ ကိုတာႀကီး" ဟူ၍ပင္ မခ်ဳိမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ မိန္းကေလးက ထပ္ဆင့္ေမးလုိက္ ျပန္ေသာေၾကာင့္
"ငါ ဟုိဘက္ေစ်း မွာ မုန္႔ဟင္းခါးသြားစားမလို႔၊ ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး၊ နင္ဘာျပဳလုိ႔ ငါ့ေနာက္လုိက္လာတာလဲ"
လူငယ္ သည္ ေတာင္ေျမာက္ေလးပါး သို႔ စိုးရိမ္တႀကီး မ်က္လံုးကစားရင္းက ေမးလုိက္သည္ ကို "ေျပာစရာ ရွိလုိ႔ေပါ့"

"ေျပာစရာရွိရွိ ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ နင္ ဒီလိုလုိက္လာတာမေကာင္းဘူး၊ လမ္းထဲက အသိတစ္ေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားရင္ နင့္ ကို ဘယ္လိုထင္မလဲ၊ ငါ့အဖုိ႔ မေကာင္းဘူး"
လူငယ္သည္ အရြယ္ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ သုိ႔ေျပာလုိက္သည့္တုိင္ေအာင္
"အမယ္ ကၽြန္မ က အေကာင္းေျပာမလို႔ဟာ"
"နားမလည္ဘူး သြား၊ ငါ အခုျပန္လာမွာပဲ၊ လမ္းထဲေရာက္မွ ေျပာ၊ နင္ေနာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလို လုိက္မလာ နဲ႔၊ လူျမင္မေတာ္ဘူး" ဆိုဆို ေျပာေျပာပင္ လူငယ္လည္း စကားကို ဤတြင္ျဖတ္၍ ခတ္သုတ္သုတ္ လွည့္ထြက္သြားေသာ ေၾကာင့္ မိန္းကေလးတြင္ အေၾကာင္သားေငးက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့၏။

ထုိ႔ေနာက္ မိနစ္ေလးဆယ္ခန္႔အၾကာတြင္ အဆိုပါလူငယ္သည္ သိမ္ႀကီးေစ်း ေစ်း႐ံုဘက္မွ ခပ္မွန္မွန္ ေလွ်ာက္လာသည္ ကို ေတြ႕ရၿပီး နာရီစင္ေအာက္အေရာက္တြင္ လက္ဝဲဘက္သုိ႔ ခ်ဳိးေကြ႕ကာ လမ္း က်ယ္ႀကီး တစ္ခုထဲသို႔ လွည့္ဝင္သြား၏။
လမ္းထဲသို႔ ျပန္ဝင္လာေသာ ထိုလူငယ္၏ယခု အမူအရာကိုၾကည့္ရသည္မွာ ထြက္သြားစဥ္ကႏွင့္မတူ ဘဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ကို ရွာသည့္ႏွယ္ ဝဲယာႏွစ္ဘက္သုိ႔ မ်က္လံုးတလည္လည္ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။

သူေတြ႕လိုသူကို မျမင္ရေသာေၾကာင့္ေလာ မသိ၊ ထိုလူငယ္လည္း ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အေနျဖင့္ ထိုထို ဤဤၾကည့္လုိက္ၿပီးမွ ကုလားလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေဘးရွိ ေလွကားေပၚသုိ႔ ေျခလွမ္းႀကဲျဖင့္ လွမ္းတက္ သြား ေတာ့၏။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ထိုကုလားလက္ဖက္ရည္ဆုိင္အေပၚထပ္ရွိ ဝရန္တာသို႔ လူငယ္သည္ စူးစမ္းရွာေဖြ ေသာ မ်က္လံုး မ်ားျဖင့္ ေရာက္လာသည္ကို ေတြ႕ရျပန္၏။
ယခုအႀကိမ္တြင္မူ လူငယ္၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ မ်က္ေစာင္းထိုးရွိ တုိက္ခန္းတစ္ခုဆီတြင္သာ အာ႐ံုစူး စုိက္ ေနသည္ကိုေတြ႕ရၿပီး သံုးေလးမိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ဘာကိုျမင္လုိက္ရသည္မသိ၊ သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာ လွည့္ ဆင္းသြားျပန္လ်က္ တစ္စံုတစ္ေယာက္အား ေစာင့္ၾကည့္သလိုျဖင့္ ေလွကားရင္းတြင္ ရပ္ရင္း လမ္းတစ္ဖက္ သို႔ စူးစုိက္ေန၏။

ေစာေစာက သူ အာ႐ံုစူးစုိက္ေနခဲ့ေသာ မ်က္ေစာင္းထိုးတုိက္ခန္း၏ ေလွကားဆီမွ မိန္းကေလးတစ္ ေယာက္ ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္ႏွင့္ လူငယ္သည္ ခပ္သြက္သြက္ကူးသြားကာ "ကဲ ေအးခ်ဳိ၊ နင္ ငါ့ကို ဘာေျပာခ်င္သလဲ၊ ခု ေျပာႏုိင္တယ္"
ေလွကားရင္း၏အျပင္ဘက္သုိ႔ ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္ လွမ္းမိေနၿပီျဖစ္ေသာ အဆုိပါမိန္းကေလးအား လူငယ္ က မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရပ္ရင္ ဣေႁႏၵရရပင္ ေျပာလုိက္၏။
ခပ္ေစာေစာ ေဈးဝတြင္ ေတြ႕စဥ္က မိန္းကေလး၏အမူအရာ ရဲတင္းဖ်တ္လတ္ခဲ့သေလာက္ ယခုမူ ရွက္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေန၏။

"ေျပာေလ ေအးခ်ဳိ၊ နင္ ဘာေျပာမလို႔လဲ ငါ့ကို"
မိန္းကေလးသည္ တစ္စံုတစ္ရာကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကသလိုျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ေနျပန္သျဖင့္
"ကိစၥမရွိပါဘူး ဟဲ့၊ ဒီေန႔ ေသာၾကာေန႔ပါ၊ ကုလားဆုိင္ေတြ ပိတ္တာပဲ"
လူငယ္ သည္ ၎တုိ႔ရပ္ေနရာ ေလွကားတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ရွိ ပိတ္ထားေသာ ကုလားကုန္တုိက္ ႏွစ္ တုိက္ကို ၾကည့္ရင္း ေျပာလုိက္ရာ မိန္းကေလးသည္ ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာေတာ့မည္ကဲ့သုိ႔ ႏႈတ္ခမ္းျပင္တဲ့ ကာ "တျခားအေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ကိုတာရဲ႕၊ မမစိုးကေလ" ဟူ၍ ေအးခ်ဳိက စကားစလာသည္ မွန္ ေသာ္လည္း ေရွ႕မဆက္ေသးဘဲ ဤမွ်ႏွင့္တန္႔သြားၿပီး တစ္စံုတစ္ ခုကို စဥ္းစားသလို ေတြေနျပန္၏။

အတာ တြင္လည္း မမစိုးဟူေသာ အမည္နာမကို ၾကားလုိက္ရသည္ႏွင့္ ထူးထူးျခားျခား မ်က္ႏွာထား ေျပာင္း သြား၏။
သူတုိ႔ရပ္ကြက္ထဲမွ ကာလသားမ်ားသာမက ရန္ကုန္ၿမဳိ႕၏အစြန္အဖ်ားျဖစ္ေသာ ကမာရြတ္ အင္းစိန္ စသည္ တုိ႔မွ လူပ်ဳိပရိသတ္သည္ပင္ တကူးတေထာက္ လာေရာက္ပိုးပန္းရေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေသာ ခင္စိုးလွ။ ေခ်ာ၍ လွၿပီး လွသေလာက္ က်က္သေရရွိေသာ ခင္စိုးလွ၏မ်က္ႏွာကေလးကို အတာသည္ ခ်က္ခ်င္း ျမင္ေယာင္လာ၏။
"အင္း ဘာေျပာသလဲ၊ နင့္ မမစိုးက" သုိ႔ အတာက ေမးလုိက္မွပင္ ေအးခ်ဳိ၌ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာကာ ေျပာင္စီစီကေလး ၿပံဳးတဲ့ၿပီးမွ "မမစိုးက ေျပာေနတယ္၊ ဒီလမ္းထဲက လူပ်ဳိေတြဆုိရင္ သူ႔ကို အားလံုး စာ ေပးဖူးတာခ်ည့္ပဲတဲ့၊ ကိုတာ တစ္ေယာက္သာ" ဤလိုစကားမ်ဳိးၾကားရလိမ့္မည္ဟု အဘယ္ေသာအခါကမွ် ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့၍လားမသိ၊ အတာတြင္ မ်က္ဆံတျပဴးျပဴးႏွင့္ ေအးခ်ဳိအား စူးစုိက္ၾကည့္ေနမိသည္မွအပ ဘာတစ္ခြန္း မွ မေျပာႏုိင္ရွိေန၏။ "ႏုိ႔ ကိုတာကေကာ မမစိုးကို ဘာလုိ႔ စာမေပးတာလဲ ဟင္"

"ဒါ နင္န႔ဲ ဘာဆုိင္သလဲ"
ဤတြင္ အတာက ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေမးလုိက္၏။
"ကၽြန္မနဲ႔ေတာ့ မဆုိင္ပါဘူး၊ မမစိုးက ေမးခုိင္းလို႔ပါ"
"ဘာ ခင္စိုးလွက ေမးလုိင္တယ္ဟုတ္လား၊ ဘာေမးခုိင္းတာလဲ"
"ကိုတာ က သူ႔ကို ဘာလုိ႔ စာမေပးတာလဲတဲ့"
ထိုစကား ကို ႐ုတ္တရက္မေျဖ၊ အတာသည္ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ ၾကဳတ္လုိက္ၿပီးမွ
"ငါ သူ႔ကို ဘာျဖစ္လုိ႔ စာေပးရမွာလဲ၊ သူ႔ကို ငါမွ မႀကဳိက္တာ"
"ဟင္"
တအံ့တၾသပင္ ေအးခ်ဳိက ေရရြတ္ရင္း အတာအား ေမာ္ၾကည့္ေန၏။

"ေအး၊ နင့္ကိုေမးရင္ ငါဒီလိုပဲေျပာတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္"
"ကိုတာ မမစိုးကို မခ်စ္ဘူး၊ ဟုတ္လား"
အတာက ခပ္တင္းတင္းပင္ ေခါင္းခါျပလုိက္ေသာေၾကာင့္
"တကယ္ပဲ မခ်စ္ဘူးလား ဟင္၊ မမစိုး ဘယ္ေလာက္လွသလဲ"
"သူ လွတာ နဲ႔ ငါက ခ်စ္ရမွာလား၊ ကဲ နင္ဘယ္သြားမလို႔လဲ၊ သြားေတာ့"
စကားကို ဤတြင္ျဖတ္၍ အတာလည္း သူ႔အိမ္ဘက္သို႔ ကူးလာခဲ့၏။

အိမ္ေပၚေရာက္၍ မိနစ္ပုိင္းေလာက္မွ် မထုိင္ရေသးမီ လမ္းမဆီမွ ေလခၽြန္သံတစ္ခု ေပၚလာသည္ႏွင့္ အတာ လည္း ဝရန္တာသို႔ အေျပးကေလး လွမ္းတက္လာ၏။
"ေဟ့ အတာႀကီး၊ လာေလကြာ မလုိက္ဘူးလား"
ရြယ္တူလူငယ္တစ္ဦးက ေအာက္မွေန၍ လွမ္းေခၚေနသည္ကို "သြားႏွင့္ၾကေတာ့ကြာ၊ ငါလုိက္လာခဲ့မယ္"
ထုိအေျဖကို ေအာက္မွလူငယ္က ေက်နပ္ပံုမရဘဲ တစ္စံုတစ္ရာထပ္ေျပာေတာ့မည္ရွိစဥ္မွာပင္ အတာ လည္း ခ်ာခနဲ လွည့္ဝင္လာခဲ့ေတာ့၏။ "ဘာလို႔ စာေပးရမွာလဲ၊ ငါမွ သူ႔ကို မႀကဳိက္တာ"
ဤလို ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာခဲ့ေသာ အတာသည္ ကုလားထုိင္တစ္လံုးတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ရင္း ထိုျပႆနာ ကိုပင္ စႈ္းစားခန္းဝင္ေနသည္ ထင္ရ၏။

လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ခင္စိုးလွႏွင့္ပတ္သက္၍ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရဖူးေသာ အျဖစ္ ကေလး တစ္ရပ္ ကို အတာသည္ အမွတ္တရ ျမင္ေယာင္လာ၏။
အတာ သည္ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္ကပင္စ၍ ကြမ္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး စားတတ္ေနခဲ့၏။ ဤသည္မွာ စင္စစ္ အတာ၏မုိက္တြင္းနက္မႈေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ေန ျခင္း မဟုတ္။ အေဒၚ အစ္မမ်ားက အတာကေလး ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္သားအရြယ္ကပင္ ေဆးလိပ္ညႇိ ခုိင္းေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ တစ္စတစ္စႏွင့္ ေသာက္တတ္သြားျခင္းျဖစ္၏။
သို႔တုိင္ေအာင္ မိဘမ်ားကမူ အတာအား ကြမ္းစားခြင့္ကို လံုးဝမ်က္မွာသာမေပးဘဲ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ တားျမစ္ ထား၏။ အတာ့တြင္ေသာ္ကား ေဆးလိပ္ကို သေရစာသဖြယ္ အရသာခံတတ္ေနၿပီျဖစ္သည့္ အတုိင္း မိဘကြယ္ရာ တြင္ ၿမဳိင္ၿမဳိင္ရွက္ရွက္ စားေလ့ရွိခဲ့၏။

တစ္ခါက အတာသည္ ကြမ္းဝယ္ရန္ လမ္းထဲရွိ ကြမ္းယာဆုိင္သို႔ ေလွ်ာက္သြားစဥ္
"ထီြ"ခနဲ တံေတြးေထြးလုိက္ေသာ အသံေၾကာင့္ အတာတြင္ ႐ုတ္တရက္ ေျခလွမ္းတန္႔သြားကာ အသံ လာရာဆီ သုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္၌ ခင္စုိးလွႏွင့္တကြေသာ မိန္းမပ်ဳိတစ္ခုကို ေတြ႕ရ၏။ ၎တုိ႔ထုိင္ ေနၾကသည္ မွာ အတာကြမ္းဝယ္ရန္သြားသည့္ ကြမ္းယာဆုိင္ႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိေသာ ပိုးထည္ဆုိင္တစ္ ဆုိင္၏ မ်က္ႏွာစာတြင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတာသည္ အားလံုးေသာ မိန္းမပ်ဳိေလးမ်ား၏ အမူအရာကို ျပတ္ျပတ္ သားသား အကဲခတ္မိ၏။ တခိခိႏွင့္ ပါးစပ္တြင္ လက္ဝါးကုိယ္စီအုပ္၍ ရယ္ေနၾကသည့္အသံ ကိုလည္း ၾကားရ၏။
"ငါလာတာျမင္လုိ႔ တမင္ေထြးတဲ့ တံေတြးမ်ားလား"ဟု အတာသည္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေတြးလုိက္ေသး၏။ ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို ထန္းသီးေႂကြခိုက္ က်ီးနင္းခုိက္ ဟူသကဲ့သုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္ကို ေတြးမိျပန္သည့္ အတုိင္း သူ မူတည္လာရာ ကြမ္းယာဆုိင္သုိ႔ပင္ ဣေႁႏၵမပ်က္ လွမ္းထြက္သြားေတာ့၏။

ကြမ္းတစ္ရာဝယ္၍ ျပန္လာရာ၌ အတာသည္ အဆိုပါ မိန္းကေလးတစ္သုိက္ထုိင္ေနၾကေသာ ပိုးထည္ တုိက္ေရွ႕ မွပင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ ဤတြင္လည္း တစ္ဖန္ "ထြီ"ခနဲ ေထြးလုိက္ေသာ တံေတြးသံကို ၾကားလုိက္ ရျပန္၏။
ဤအႀကိမ္တြင္မူ အတာသည္ အေတာ္ကေလး ေဒါသျဖစ္သြားပံုရ၏။ မိန္းမပ်ဳိတစ္ခုထုိင္ေနရာ ခံုတန္း ရွည္ေလး အနီးတြင္ပင္ အတာသည္ ေျခစံုရပ္လ်က္ တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ စိန္းစိန္းစားစား ၾကည့္မိ၏။
အတာ၏ မာတင္းလွေသာ အမူအရာကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္လား မသိ၊ မိန္းမပ်ဳိတစ္စုသည္ ပထမ အေခါက္ ကကဲ့သုိ႔ ေလွာင္ရယ္ ရယ္သံမ်ား ေပၚမလာေတာ့ဘဲ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ ရင္း ေယာင္ေပေပျဖစ္ေနေတာ့၏။

ဤလို ထြီခနဲ ေထြးလုိက္ေသာ တံေတြးသံသည္ မည္သူ၏အသံျဖစ္ေၾကာင္း အတာသည္ ေကာင္း ေကာင္းႀကီးသိ၏။ ပ်က္ျပားေနေသာ မိန္းမပ်ဳိတစ္ခု၏ ဣေႁႏၵအရလည္း ထိုတံေတြးမွာ သူ႔အားရည္ရြယ္ ၍ ေထြးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္ကို သူသေဘာေပါက္၏။ သုိ႔ေသာ္ အတာသည္ ဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာ။ "ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ" ဟူေသာ သေဘာမ်ဳိးျဖင့္သာ ေစာင္းၾကည့္၍ ထြက္လာခဲ့၏။
အတာလည္း သို႔လွ်င္ မဖြယ္မရာ ႀကံဳလုိက္ရသည့္အျဖစ္ေၾကာင့္ ထင့္သြားသည့္စိတ္ျဖင့္ မေက်မခ်မ္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး ထိုမိန္းမပ်ဳိတစ္သုိက္ထုိင္ေနသည့္ တုိက္ခန္းႏွင့္ သံုးတုိက္ခန္႔အကြာ ဂိုေဒါင္တစ္ခု ေရွ႕တြင္ စကားေျပာေနၾကေသာ လူရြယ္ကာလသားတစ္စုႏွင့္ ေရာ၍ ထုိက္လုိက္၏။

"ေဟ့ အတာႀကီး၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲကြ၊ မ်က္ႏွာႀကီး မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔"
အတာ၏အမူအရာကို သတိထားမိသူ လူငယ္တစ္ေယာက္က သို႔လွ်င္ ေကာက္ကာငင္ကာ လွမ္းေမး လုိက္သျဖင့္
"ဟိုငတိမေပါ့ကြ၊ ငါ ကြမ္းသြားဝယ္တာ ငါ့ကိုေစာင္းၿပီး တံေတြးနဲ႔ေထြးတယ္"
ထိုစကားေၾကာင့္ တေဒါင္ေဒါင္ႏွင့္ မယ္ဒလင္ေခါက္ေနသူေရာ သီခ်င္းဆုိေနသည့္ လူငယ္မ်ားပါ အဆို အတီး ရပ္သြားၿပီး အတာ့စကားတြင္ အာ႐ံုစုိက္လာၾက၏။
"ဘယ္သူလဲ၊ ခင္စိုးလွလား"
ပထမစ၍ ေမးသူကပင္ ဆက္လက္ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ေသာေၾကာင့္
"ေအးေပါ့ ေမာင္ေမာင္၊ သူ႔အျပင္ ဘယ္သူရွိဦးမွာလဲ၊ အားလံုးထဲမွာ ဒီငတိမ အကဲဆံုးပဲ၊ ေတာက္"
အတာသည္ သို႔ေျပာရင္း ေတာက္တစ္ခ်က္ကုိပင္ ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လုိက္၏။

ဤတြင္ ေမာင္ေမာင္မွအပေသာ အျခားလူငယ္မ်ားကမူ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္တုိ႔၍လည္း ေကာင္း၊ အတာအား မသိမသာ ေမးေငါ့သူက ေငါ့၍ မဲ့ျပသူက ျပၾက၏။
"အဲဒီေတာ့ သူ႔ကို ေမး ဘုမႈတ္ခဲ့ေရာလား" ဟု ေမာင္ေမာင္က ေမးသျဖင့္
"ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူးကြ၊ ငါ့ကိုေစာင္းၿပီး ေထြးတာရယ္လို႔ အတပ္စြပ္စြဲရမွာကလဲ"
အတာလည္း စကားကို ေရွ႕မဆက္ေသးဘဲ စဥ္းစားသလို ေတြေနၿပီးမွ
"ဒါေပမဲ့ အသြားေရာ အျပန္ေရာ သူတုိ႔ေရွ႕ကို ငါေရာက္မွခ်ည္း ေထြးတယ္ဆိုေတာ့၊ ဒါ ရွင္းေနတာပဲ ကြ"
မေက်နပ္ႏုိင္သလို အံတႀကိတ္ႀကိတ္ႏွင့္ ေျပာေနရာမွပင္ အတာသည္ ထုိင္ရာမွထရပ္တဲ့ၿပီး
"တစ္ေခါက္ထပ္သြားဦးမယ္ကြ၊ ဒီတစ္ခါေထြးရင္ေတာ့ ေသခ်ာၿပီ၊ ငါ့ကိုေစာင္းေထြးတာ ျဖစ္မွာပဲ"

ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ကြမ္းကို ဟန္မပ်က္စားရင္း လွမ္းထြက္သြားေသာေၾကာင့္ လူငယ္တစ္ခုတြင္ အေၾကာင္သားေငးရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾက၏။ သို႔လွ်င္ လူငယ္ကာလသားတစ္ခုက ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရေတာ့မည္ကဲ့သုိ႔ ရပ္တလွပ္လွပ္ျဖင့္ အတာသြားရာသို႔ ေငးၾကည့္ေနၾကသကဲ့သုိ႔ပင္ မိန္းမပ်ဳိတစ္ သုိက္ကလည္း အတာေလွ်ာက္လာသည္ကို ျမင္ရသည္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္တုိ႔သူ ကတို႔၍ အခ်ဳိ႕ကလည္း ခင္စိုးလွအား ေျမႇာက္ထုိးပင့္ေကာ္လုပ္ေပးသည့္ လကၡဏာမ်ဳိးျဖင့္ တီးတိုးေျပာ ဆို ေနၾက၏။
သို႔ႏွင့္ အတာေလွ်ာက္လာခဲ့၍ ထိုအပ်ဳိတစ္သုိက္ေရွ႕ေရာက္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ ထြီခနဲ ေထြးလုိက္ေသာ တံေထြးသံသည္ ေစာေစာကအတုိင္း ေပၚလာျပန္၏။
အတာ ကမူ တစ္စံုတစ္ရာ ဘာမွ်မေျပာေသး၊ တစ္ခ်က္မွ်သာလွည့္ၾကည့္ၿပီး ကြမ္းယာဆုိင္သို႔ ေလွ်ာက္ သြားကာ ကြမ္းတစ္ရာထပ္ဝယ္၍ အိတ္ထဲထည့္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့၏။
"ထြီ"
ထိုတံေတြးသံသည္ ေစာေစာကထက္ပင္ က်ယ္ေလာင္ျပတ္သားစြာ ေပၚလာျပန္၏။

ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ေသာ္ကား အတာသည္ ထိုမိန္းမပ်ဳိတစ္စုႏွင့္ ထိလုနီးပါးကပ္သြားၿပီး လက္ထဲမွ ကြမ္းကို ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေပါက္၍ လႊင့္ပစ္လုိက္ၿပီးမွ ခါးကို တင္းတင္းကေလး ေထာက္တဲ့ကာ ခင္စိုးလွ တစ္ဦးတည္း ကိုသာ ခပ္စူးစူးစုိက္ၾကည့္ေနသျဖင့္ က်န္မိန္းမပ်ဳိတစ္စုတြင္ ရင္ကေလး တဒုဒုခုန္ကာ ႀကံဳလာမည့္အေရးကို အထိတ္တလန္႔ စိတ္ေစာေနမိၾက၏။
"နင္ ဘာလူပါးဝတာလဲ ခင္စိုးလွ ဟင္၊ နင့္ကို ငါ ဘာလုပ္လို႔ ဒီလို တံေတြးနဲ႔ ေစာင္းေထြးလား ဘာလား လုပ္ရတာလဲ"
အတာသည္ ျပတ္သားပီသလွေသာ အသံျဖင့္ ေမးလုိက္၏။ ခင္စိုးလွထံမွမူ ႐ုတ္တရက္ အေျဖထြက္မ လာေသး။ ေစာေစာက တံေတြးေထြးရဲခဲ့သေလာက္ ယခုမူ ကြဲအက္တုန္လႈပ္ႏွင့္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေန၏။

"ဒါဟာ သိကၡာရွိတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အျပဳအမူ မဟုတ္ဘူး သိလား"
"ရွင့္ကို ကၽြန္မ ကၽြန္မ ဘာ ဘာလုပ္လုိ႔လဲ"
ယခုမူ ခင္စိုးလွတြင္ မေနသာေတာ့သည့္အတုိင္း စကားလံုးမ်ားလည္း သို႔လွ်င္ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ ထြက္လာ၏။
"ဟဲ့ ဘာျဖစ္ၾကတာတံုး"
မိန္းမပ်ဳိမ်ားထုိင္ေနရာ ပိုးထည္တုိက္အတြင္းမွ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔အရြယ္ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ သည္ ထိုေမးသံႏွင့္အတူ ႐ုတ္တရက္ေရာက္လာ၏။
ထိုအခ်ိန္၌ လူပ်ဳိတစ္သုက္သည္လည္း ထိုအခင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းသုိ႔ေရာက္လာၾကလ်က္ ေမာင္ ေမာင္ ႏွင့္ အျခားတစ္ေယာက္ေသာ လူငယ္သာလွ်င္ အတာ့အနီးသို႔ထိေအာင္ ခ်ဥ္းကပ္လာၾက၏။
"ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပပါ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လြန္တယ္ထင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ုိက္ၿပီးဆံုးမပါ့"

အတာက သို႔လွ်င္ စကားပလႅင္ခံေနသည္ကို
"ဟဲ့ ဒါေတြေျပာေနဖုိ႔ေတာင္ မလိုဘူး အတာ၊ မင့္အေၾကာင္း တုိ႔သိသားပဲဟာ၊ ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး ဘာျဖစ္ တာလဲ"
"ဒီလိုပါ ေဒၚေဒၚေမ၊ ခုန ကၽြန္ေတာ့္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ကြမ္းလာဝယ္တာကို ခင္စိုးလွက တံေတြးနဲ႔ လွမ္း ေထြး တယ္"
"ေဟ ဟုတ္လား၊ မင္း ဘယ္ေနရာေပသြားသလဲ"

ဆက္ရန္
.