သာဓု ၏ အတာ, အပိုင္း (၂)

 (အတာက သို႔လွ်င္ စကားပလႅင္ခံေနသည္ကို
"ဟဲ့ ဒါေတြေျပာေနဖုိ႔ေတာင္ မလိုဘူး အတာ၊ မင့္အေၾကာင္း တုိ႔သိသားပဲဟာ၊ ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး ဘာျဖစ္ တာလဲ"
"ဒီလိုပါ ေဒၚေဒၚေမ၊ ခုန ကၽြန္ေတာ့္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ကြမ္းလာဝယ္တာကို ခင္စိုးလွက တံေတြးနဲ႔ လွမ္း ေထြး တယ္"
"ေဟ ဟုတ္လား၊ မင္း ဘယ္ေနရာေပသြားသလဲ") ကို ဆက္ဖတ္ရန္....

ထိုေမးခြန္းေၾကာင့္ ဝါးခနဲ ပြဲက်သြားေတာ့၏။ အတာတြင္လည္း ရွက္ၿပံဳးႀကီး ျဖစ္သြားရာမွ
"ဒါက စကားအျဖစ္ေျပာတာပါ ေဒၚေဒၚေမ၊ ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင္းၿပီး တံေတြးေထြးတာကို ေျပာတာပါ"
"ၾသ ၾသ"
"အဲဒါ တစ္ခါမဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်၊ အသြားေရာ အျပန္ေရာ ႏွစ္ခါစလံုး ဒီနားေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင္းၿပီး တံေတြးနဲ႔ေထြးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ႀကံဳႀကဳိက္သြားလုိ႔ ျဖစ္မွာပဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာဘူး၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ ကြမ္းလာဝယ္ေတာ့လဲ သူ အသြားေရာ အျပန္ပါ ႏွစ္ခါစလံုး ဒီလိုပဲ တံေတြးနဲ႔ေစာင္း ေထြးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးၿပီး ဘာလုိ႔ ဒီလိုလုပ္ရသလဲေမးေတာ့"
"ေအး ခင္စိုးလွက ဘာေျပာသလဲ"

"ကၽြန္မ ဘာလုပ္လုိ႔လဲတဲ့ ေျဗာင္လိမ္တယ္"
"ႏို႔ သူက မင္းကိုေထြးတာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာသလား"
"ဒီလိုေတာ့ မေျပာဘူး၊ တံေတြးေထြးတာေတာ့ သူ အမွန္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တံေတြးအေၾကာင္း ထည့္မေျပာ ဘူး၊ ဒီကတည္းက သူ မူမမွန္လုိ႔ျဖစ္မွာပဲ"
ဤတြင္ ေဒၚေဒၚေမက ခင္စိုးလွဘက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ရင္း
"ဟဲ့ အတာေျပာတာ ဟုတ္သလား ခင္စိုးလွ၊ ဟင္"
"မ မဟုတ္ပါဘူး"

ခင္စိုးလွသည္လည္း သို႔လွ်င္ ရွက္အမ္းအမ္း အမူအရာျဖင့္ ထစ္တေငါ့ေငါ့ေျဖလုိက္စဥ္
"တံေတြးေတာ့ ေထြးမိတယ္ဆုိပါေတာ့၊ ဟုတ္လား"
"ဟင့္အင္း မေထြးပါဘူး၊ ကၽြန္မ... "
"နင္ အလကားမိန္းမပဲ၊ အမွန္ကို ဝန္ခံရဲတဲ့သတၱိ မရွိဘူး"
အတာလည္း ခင္စိုးလွအား ဤလို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလုိက္ၿပီးမွ ေဒၚေဒၚေမဘက္သို႔လွည့္ကာ
"ဒီမွာ ေဒၚေဒၚေမ၊ သူ႔ကိုေမးလို႔ေတာ့ ဇြတ္ျငင္းေနမွာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္၊ သူေထြးတာ အမွန္ ပ၊ ခု ဒီမွာ ထုိင္ေနၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြဟာ အားလံုးလိုလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္မင္ၾကတယ္၊ ေလးစား ၾကတယ္၊ ခင္ခင္မင္မင္မရွိေတာင္ သူ႔လိုေတာ့ မုိက္မုိက္႐ုိင္း႐ုိင္းလုပ္မဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မွ မပါ ဘူး၊ ခင္စိုးလွတစ္ေယာက္သာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္မုန္းက်ဳိးေနတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသိဘူး ခင္ဗ်"

အတာသည္ ေဒၚေဒၚေမအား မ်က္ႏွာမူရင္း ေျပာေနရာမွ ဤတြင္စကားကို ႐ုတ္တရက္ရပ္၍ ခင္စိုးလွ ဘက္ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသး၏။ အတာ့နည္းတူပင္ ေဒၚေဒၚေမကပါ အကဲခတ္သလိုျဖင့္ ခင္စိုးလွဘက္သို႔ မ်က္လံုးေရာက္သြားသည္တြင္
မ်က္ႏွာမေဖာ္ဘဲ ေခါင္းလည္းမေဖာ္ဘဲ လက္သည္းခ်င္းကုတ္၍ မလႈပ္မရွက္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ခင္စိုးလွ အမူအရာမွာ အတာ၏စြပ္စြဲခ်က္ကို ရာလံုးျပည့္ ဝန္ခံသကဲ့သုိ႔ ရွိေန၏။
"ေအး၊ မင္းကို သူက မ်က္မုန္းက်ဳိးေနတယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္၊ မင္းကမ်ား ခင္စိုးလွ ကို"...
ေဒၚေဒၚေမ စကားမဆံုးမီပင္
"ေပးခ်င္တဲ့သစၥာေပးပါ ေဒၚေဒၚေမ၊ ဒီလမ္းထဲ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တာ ရွစ္ႏွစ္ရွိပါၿပီ၊ ကေန႔အထိ ခင္စိုးလွ ကို စကားလဲမေျပာဖူးပါဘူး၊ သူ႔ကိုေနာက္ဖုိ႔ ေျပာင္ဖုိ႔ဆိုတာဘဲ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးခဲ့ပါ ဘူး၊ မယံုရင္ မ်က္ႏွာ စံုညီ ခုပဲ ေမးၾကည့္ပါ"

"ကဲ ကဲ သြားေတာ့ အတာ၊ ေဒၚေဒၚေမ ၾကည့္ဆံုးမမယ္၊ ဒီေကာင္မေလးေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္ခက္ တာပဲ" ဟု ေဒၚေဒၚေမက ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာလုိက္သျဖင့္ အတာလည္း ေဒၚေဒၚေမအား ခပ္႐ို႕႐ို႕  ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့၏။
ဤကိစၥ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ ခင္စိုးလွတုိ႔၏အခုိင္းအေစတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေအးခ်ဳိမွတစ္ဆင့္ အတာ့ထံသုိ႔ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာ၏။

ကိုတာ
    ဟိုတစ္ေန႔က ေဒၚေဒၚေမတုိ႔ဆုိင္ေရွ႕မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မွန္တဲ့အတုိင္းေျပာရ ရင္ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ပဲ ရွက္သြားတယ္။
    ကိုတာ စြပ္စြဲတဲ့အတုိင္း ဟိုေန႔က တံေတြးေထြးတယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုတာေျပာ သြားသလို ကၽြန္မ ကိုတာ့ကုိ မ်က္မုန္းက်ဳိးေနတယ္ဆိုတာလဲ ကၽြန္မ မျငင္းပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အလကား သက္သက္မဲ့ မ်က္မုန္းက်ဳိးတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။
    တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာဆိုတဲ့စကားလုိေပါ့ ကၽြန္မ မ်က္မုန္းက်ဳိးတာဟာ ကိုတာက ကၽြန္မကို ၾကည့္လို႔ မရဘူး၊ မ်က္စိေနာက္တယ္၊ ပ်ံတန္တန္ နန္႔တန္႔တန္႔နဲ႔ မိန္းမမပီသဘူး ဘာညာနဲ႔ ကြယ္ရာမွာ ေျပာတယ္ မဟုတ္လား၊ ကိုတာေျပာသမွ်စကားေတြ ကၽြန္မ အကုန္ၾကားပါတယ္ရွင္။

    အမွန္အတုိင္း ထုတ္ေျပာရရင္ ကၽြန္မအေၾကာင္းကို ကြယ္ရာမွာ ကိုတာက ဘာပဲေျပာေျပာ ဘယ္လိုပဲ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ အဲဒီစကားေတြ ကိုဘေဆြက အကုန္လာလာ ေျပာတာပဲ။
    အဲဒီလို ကိုတာက ကၽြန္မကို ပ်ံသေလး နန္႔သေလး မ်က္စိေနာက္သေလးနဲ႔ ေျပာေျပာေနတယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုတာ့ကို မ်က္မုန္းမက်ဳိးဘဲ ေနမလား၊ ကိုတာပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး ကဲ။
    ကၽြန္မေရးခ်င္တာကေတာ့ ဒါပါပဲ၊ ကၽြန္မ  ကိုတာ့ကို မ်က္မုန္းက်ဳိးေနတယ္ဆိုတာ အဲဒီလိုအ ေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲလို႔ ကိုတာ သိေစခ်င္တာနဲ႔ ဒီစာကို ေရးလုိက္တာပါပဲ။
    ကိုတာက အဲသလို ေျပာတယ္ဆိုတာေကာ ဟုတ္ပါသလား၊ ကၽြန္မ သိခ်င္ပါတယ္၊ မဟုတ္ပါ ေစနဲ႔လို႔လဲ ကၽြန္မ ဆုေတာင္းပါတယ္။
    ကၽြန္မလဲ ကိုတာ့ကို မ်က္မုန္းမက်ဳိးခ်င္ပါဘူး၊ ကၽြန္မကိုလဲ ကိုတာက ပ်ံတန္တန္ နန္႔တန္႔တန္႔ အစားထဲကလို မထင္ေစခ်င္ဘူး ေျပာလဲ မေျပာေစခ်င္ဘူး။

    (ဒီစာကို ဘယ္သူ႕မွ မျပပါနဲ႔လုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္)။

ခင္မင္စြာျဖင့္
ခင္စိုးလွ

ထိုစာကို အတာသည္ ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္နုိင္ ျပန္ဖတ္၏။ ၿပီးလွ်င္ စာရြက္ကေလးကို အသာေခါက္၍ အိတ္ထဲ ထည့္လုိက္ၿပီးမွ ေတြေတြေဝေဝႏွင့္ တစ္စံုတစ္ရာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ စဥ္းစားေနျပန္၏။
မွန္သည္။ ခင္စိုးလွေရးလုိက္သည့္အတုိင္း အတာသည္ ခင္စုိးလွအား ျမင္ျပင္းကန္ခဲ့၏။ ဤသည္မွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ရပ္ကြက္ထဲရွိ မိန္းမပ်ဳိမ်ားအနက္ ခင္စိုးလွႏွင့္ အျခားေသာ မိန္းကေလး တစ္ ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္သာ ဂါဝန္ဝတ္ သီလရွင္ေက်ာင္းတြင္ေနၾကၿပီး က်န္ဆယ္ေလာက္ေသာ မိန္းကေလး မ်ားမွာမူ ၿမဳိ႕မမိန္းကေလးေက်ာင္းစသည့္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ မွ်ေနၾက၏။ ဂါဝန္ဝတ္ေက်ာင္း တြင္ ေနၾကသည့္ မိန္းကေလးသံုးေယာက္အနက္တြင္လည္း ႏွစ္ေယာက္မွာ ဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ရြယ္ ကေလးမ်ားသာျဖစ္လ်က္ ခင္စိုးလွတစ္ဦးတည္းသာလွ်င္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္ျဖစ္၏။

ေက်ာင္းကလည္း ဘိုေက်ာင္း၊ စကားလည္း ဘိုလိုသာေျပာရေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ေခတ္က လည္း ဘိုကို အထင္ႀကီးေနၾကေသာကာလျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ခင္စိုးလွမွာလည္း ေက်ာင္းသူခ်င္း တည္း ဟူေသာ ပတ္ဝန္းက်င္၏ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈ (ဝါ) တံငါနားနီတံငါ ဟူသကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊ အသက္အရြယ္ ကလည္း ငယ္ေသးသူျဖစ္သည္ႏွင့္အမွ် မိန္းမသားလည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဂုဏ္ႏွင့္ အထင္ႀကီးခံလိုမႈတြင္ ယစ္မူးေနသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေသာမိဘႏွစ္ပါး၏ တစ္ဦးတည္း ေသာ သမီးကေလး ျဖစ္သည့္အတုိင္း အလိုလုိက္ အႀကဳိက္ေဆာင္ျခင္းကို ခံယူေနရသျဖင့္လည္း ေကာင္း၊ ေက်ာင္းတက္သည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္သာမဟုတ္ ေက်ာင္းမွျပန္လာသည့္အခါ၌လည္း ဘုိဝတ္စံု ကို မခၽြတ္၊ ဂါဝန္ကေလး တကားကား ျဖင့္ ဥဒဟို လမ္းသလားေနတတ္၏။

ဤမွ်ေလာက္ျဖင့္ဆိုလွ်င္ အတာသည္ ခင္စိုးလွအား ဘာမွ်ျမင္ျပင္းကတ္စရာမလုိ၊ အတာကလည္း ျမင္ျပင္း ကတ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
ထုိစဥ္အခ်ိန္က လက္ရွိေခတ္မွာကဲ့သို႔ ဒူးေပၚ ေပါင္ေပၚ ေရကူးဝတ္စံုဝတ္၍ လူပရိသတ္အလယ္တြင္ မယ္ အေရြးခံဝံ့ရန္ မဆိုထားဘိ၊ မိန္းမပ်ဳိမ်ားအဖုိ႔ သလံုးသားကေလး ေပၚသြားမည္ကိုပင္ အေတာ္ႀကီး စိုးရိမ္ ရွက္ေၾကာက္တတ္ေသာ ေခတ္ျဖစ္၏။

ယင္းသို႔ေသာ ေခတ္မ်ဳိးတြင္ ဂါဝန္ကေလးတုိနန္႔နန္႔ႏွင့္ သြားလာေနတတ္ေသာ ခင္စိုးလွကိုၾကည့္ရ သည္မွာ ေခတ္အေျခအေန မ်က္စိေနာက္စရာျဖစ္ေန၏။ ေက်ာင္းတက္ရာတြင္ ဝတ္ဆင္ရန္အတြက္ ေက်ာင္းက သတ္မွတ္ေပးသည္မွာ နက္ျပာေရာင္ဂါဝန္တစ္မ်ဳိးတည္းသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခင္စိုးလွကမူ ဂါဝန္ ကို မ်ဳိးစံုေအာင္ ခ်ဳပ္ထား၏။ ေက်ာင္းသြားစဥ္ နက္ျပာကိုဝတ္၍ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ႏွင့္ အျခားေသာ ပိတ္ရက္ မ်ားတြင္မူ ျမန္မာပီပီဝတ္ဆင္ထာေသာ မိန္းမပ်ဳိမ်ားထဲတြင္ ခင္စိုးလွတစ္ဦးတည္းသာ ဂါဝန္ ေရာင္စံုထည္လဲ ျဖင့္ မ်က္စိေနာက္စရာ တကားကားျဖစ္ေနေတာ့၏။
ခင္စိုးလွ သည္ ခ်ဳိင္းအိုးကိုပါ အတိုင္းသားျမင္ရတတ္ေသာ ဂါဝန္လက္ျပတ္ကိုလည္း ဝတ္ဆင္တတ္ ေသး၏။ ထုိင္ရာတြင္လည္း ဘိုစတုိင္ ဘိုမမ်ားကဲ့သုိ႔ ေျခခ်ိတ္၍ ထုိင္တတ္ျပန္ေသာေၾကာင့္ ဝတ္ထား သည့္ တုိနန္႔နန္႔ ဂါဝန္ႏွင့္ ဆိုေသာ္ အဘယ္လုိၾကည့္၍မွ် အျမင္မေလ်ာ ျဖစ္ေနျပန္၏။ ဤသည္ကို အတာ စက္ဆုတ္ ၏။

တစ္ဖန္ ခင္စိုးလွသည္ ဣေႁႏၵမရ ေျခတစ္ဖက္ဆတ္ေတာက္ႏွင့္ ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ေျပးရင္းသြားတတ္ ၏။ လႊားခနဲ ကားခနဲ ခုန္ေပါက္၍ တတ္တတ္၏။ အတာ အမုန္းဆံုးေသာ အျပဳအမူမွာ အေျခအေန နိမ့္ ပါး သူမ်ားကို အဖက္မတန္သလို ဆက္ဆံတတ္ေသာ ခင္စိုးလွ၏အမူအရာပင္ျဖစ္၏။
ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ပင္ အတာသည္ ခင္စိုးလွအား ၾကည့္မရႏုိင္ျဖစ္ေနခဲ့၏။ ကစားေဖာ္ ေယာက်ာ္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားစပ္မိတုိင္းသည္။
"ဒီငတိမေလးေတာ့ ငါ့မ်က္စိထဲမွာ နည္းနည္းမွ ၾကည့္လုိ႔မရဘူး"

"ၾကည့္လုိ႔သာမရတာ မင္း သူ႔ကိုရရင္ေတာ့ ယူမွာပဲမဟုတ္လား"ဟု တစ္ေယာက္သာ သူငယ္ခ်င္းက ေမးလုိက္သည္ ကို
"စိတ္ခ်ပါ ဘေဆြ၊ ခင္စိုးလွကိုေတာ့ ငါ ပိုးလဲမပိုးဘူး၊ ရေအာင္လဲ မႀကဳိးစားဘူး၊ ငါနဲ႔လဲ မတန္ပါဘူးကြာ မင္းသာ မိနစ္ပုိင္းရွိသေလာက္ စိတ္ခ်လက္ခ်  ပိုးပါ၊ သူ႔ကိုပိုးတဲ့အထဲမွာေတာ့ ငါမပါဘူးဆိုတာ စိတ္ သာခ်"
ခင္စိုးလွ၏ေပးစားထဲ၌ ကြယ္ရာမွာ ကိုတာကက ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘေဆြက ကၽြန္မဆီ သတင္းလာေပးတာပဲ၊ ဘေဆြဟူေသာ စာပုိဒ္တစ္ပုိဒ္ပါလာသည္ျဖစ္ရာ ဤမည္ေသာ ဘေဆြ သည္ပင္ ခင္စိုးလွအား သဲသဲမဲမဲ ပိုးပန္းေနသူျဖစ္ဟန္ရွိလ်က္ သူသည္ပင္ အတာေျပာသမွ် စကားမ်ားကို ခင္စိုးလွ အား မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ ေဖာက္သည္ခ်ေနဟန္တူ၏။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ခင္စိုးလွ၏စာကို ဖတ္ၿပီးသည္၏အဆံုး၌မူ အတာသည္ သူ႔အမွားကို သူသတိရလာ၏။

အကယ္တိ ခင္စိုးလွသည္ ထို႔ထက္မက ကာယိေႁႏၵမဲ့ ဝတ္ဆင္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ပ်ံခ်င္တုိင္းပ်ံ၍ နန္႔ခ်င္ တုိင္း နန္႔ေနေစကာမူ အတာသည္ ျမင္ျပင္းကတ္က မၾကည့္ဘဲေန႐ံုသာရွိသည္။ ဝစီကံေျမာက္ မႈိခ်ဳိး မွ်စ္ဖဲ့ ကဲ့ရဲ႕ စရာ ဘာမွ်အေၾကာင္းမရွိ၊ ယင္းသည့္အခ်က္ကို အတာသည္ ကြက္ခနဲ ေတြးမိလာ၏။ ဤ သည္မွာလည္း ခင္စိုးလွ၏စာရမွပင္  ျဖစ္၏။
သို႔ႏွင့္အတာသည္ စာတစ္ေစာင္ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ေကာက္ေရးေတာ့၏။

မခင္စိုးလွ

ေပးစာကိုရတဲ့အတြက္ ကိုယ္ အေတာ္ပဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိတယ္။ မခင္စိုးလွ ေရးလုိက္တဲ့ အတုိင္းပဲ ကုိယ္ေျပာမိဆိုမိတာေတြကို ဝန္ခ့ပါတယ္။
မခင္စုိးလွကို ၾကည့္လုိ႔မရဘူး၊ မ်က္စိေနာက္တယ္လုိ႔ ကိုယ္ေျပာမိတာေတြဟာလဲ အမွန္က ေတာ့ မခင္စိုးလွရဲ႕အေနအထိုင္ေရာ ဝတ္ပံုစားပံုေတြပါ ဣေႁႏၵမရဘူးလုိ႔ ထင္တဲ့အတြက္ ေျပာမိဆိုမိ တာပဲ၊ အဲဒါ ကိုယ္ မွားတယ္။
မခင္စိုးလွေရးလုိက္သလို တစ္ဦးေမတၱာတစ္ဦးမွာ ဆိုတဲ့စကားဟာ အင္မတန္မွ ေလးနက္တဲ့ စကား ဆိုတာ ခု ကုိယ္ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါၿပီ၊ ဟုတ္တယ္၊ မခင္စိုးလွ ေရးလုိက္သလိုပဲ ကုိယ္က မခင္စိုးလွကို ပုတ္ခတ္တဲ့ စကားေတြေျပာမိတာကို မခင္စိုးလွ ၾကားရရင္ ဘယ္ေက်နပ္လိမ့္မလဲ၊ အမွန္ ေဒါသျဖစ္မွာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ မခင္စိုးလွကလဲ ကုိယ့္ကို မ်က္မုန္းက်ဳိးတာ ျဖစ္မွာေပါ့။
အဲဒါ ကိုယ္က ေမတၱာမဲ့လုိ႔ မခင္စိုးလွကလဲ ကုိယ့္အေပၚ ေမတၱာမရွိတာ ျဖစ္မွာပဲ၊ ဟုတ္လိမ့္ မယ္၊ ကုိယ္ငယ္ငယ္က ကုိယ္တုိ႔အဘိုး ေျပာျပဖူးတဲ့ ေမတၱာအေၾကာင္းကို မခင္စိုးလွရဲ႕စာရမွပဲ ျပန္ၿပီး သတိရမိေသးတယ္။

ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ ေရွးတုန္းက ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ဦးသီလဆို တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ တပည့္ဘုိးသူေတာ္တုိ႔ဟာ တစ္ညေတာ့ ခ်မ္းလြန္းအားႀကီးတာနဲ႔ မီးလႈံေန ၾကသတဲ့။ အဲဒီအခုိက္မွာ က်ားႀကီးတစ္ေကာင္ကလဲ မီးလာလႈံသတဲ့။ အဲဒီက်ားႀကီးဟာ မီးလႈံရင္းနဲ႔ သူ႔ပါးစပ္ႀကီး ၿဖဲၿဖဲၿပီးသမ္းတာကို ဘိုးသူေတာ္ကၾကည့္ၿပီး "တယ္ ဒီေကာင္ႀကီး အလကားသမ္းသမ္းေန တယ္၊ ပါးစပ္ထဲ မီးစႀကီးထိုးထည့္လုိက္ရ"လို႔ စိတ္ထဲက ေရရြတ္လုိက္မိတာကို က်ားႀကီးက ဘိုးသူေတာ္ ကိုၾကည့္ၿပီး သြားတၿဖဲၿဖဲနဲ႔ မာန္ဖီျပသတဲ့။
အဲသလို က်ားက မာန္ဖီတာဟာ ဘိုးသူေတာ္က အရင္စိတ္နဲ႔ မတရားျပစ္မွားလုိ႔ ဆိုတာကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သိသတဲ့၊ ဒါနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ "ဟဲ့ သူေတာ္၊ စိတ္ကိုၿငိမ္ၿငိမ္ထားမွေပါ့"လုိ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီး က မိန္႔ ေတာ္မူသတဲ့။

ခု ကုိယ္ေရးလုိက္တဲ့အတုိင္း စိတ္နဲ႔ေမတၱာမဲ့တာေတာင္ အဲသလို အက်ဳိးယုတ္ရင္ ဝစီကံ ေျမာက္ ကိုယ္ ေျပာမိ ပုတ္ခတ္မိတယ္ဆိုေတာ့ မခင္စိုးလွ စိတ္ဆိုးမယ္ဆို ဆိုးစရာေပါ့။
ေနာက္ဆံုးမွာ မခင္စိုးလွ ဘယ္လို ဝတ္စားလု႔ိ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေနအထိုင္ မိန္းမမပီသန႔ဲဦး၊ ကိုယ္ ဒီလို မပုတ္ခတ္သင့္ဘူး၊ အျမင္မေတာ္ရင္ မ်က္ႏွာလႊဲေန႐ံုပဲရွိတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္အမွားကို ဝန္ခံပါတယ္၊ ေျပာမိဆိုမိတာေတြလဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ခြင့္လႊတ္ပါ၊ ေနာက္ေနာင္ကို ကုိယ္မေျပာ ေတာ့ပါဘူး၊ ကတိေပးပါတယ္။

ခင္မင္စြာပါပဲ
အတာ

သို႔လွ်င္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ခင္စိုးလွႏွင့္ပတ္သက္၍ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ အျဖစ္ သနစ္မ်ားကို အတိုခ်ဳပ္ အက်ဥ္း႐ံုး၍ အေလာသံုးဆယ္ ေတြးလုိက္၏။ သို႔ေတြးေနရာမွပင္ ေစာေစာက ေအးခ်ဳိကေလး ေျပာလုိက္ေသာစကားကို ယုတၱိရွိ မရွိ သံုးသပ္ေနမိျပန္၏။
အတာသည္ အရပ္ထဲရွိ မိန္းမပ်ဳိကေလးမ်ားအေပၚ၌ ျဖဴစင္ေသာစိတ္ထားျဖင့္ ခင္မင္သည္၊ သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္း ဆက္ဆံသည္။
"ဒီေကာင္ေလးဟာ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ အင္မတန္ ႐ိုးသားတဲ့သူငယ္ပဲ"ဟူေသာ ရပ္မိ ရပ္ဘမ်ား၏ ေထာမနာခ်က္ကို ေလးေလးနက္နက္ တန္ဖိုးထား၍ ခံယူခဲ့သူျဖစ္၏။ ထိုဂုဏ္ကိုလည္း သူ အလြန္ျမတ္ႏိုး၏။

ခင္စိုးလွ၏မိဘ ေမာင္ဘြားမ်ားကပါ စကားစပ္မိတုိင္း အတာ့ဂုဏ္ပုဒ္ကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးခဲ့ၾကရ၏။ ခင္စိုးလွအဖုိ႔၌လည္း ထိုခ်ီးက်ဴးသံကို နားၿငီးမတတ္ ၾကားၿပီးရင္း ၾကားေနခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ ဆိုခဲ့ၿပီးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အတာ့အေပၚ၌ မ်က္မုန္းက်ဳိးေနေသာ ခင္စိုးလွအဖုိ႔၌ ထိုခ်ီးမြမ္းသံကို အရသာခံ၍ ရခ်င္မွ ရေပလိမ့္မည္။ အတာ့အား သူ အမုန္းႀကီးမုန္းေနခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ေနာက္ဆံုး အျပန္အလွန္ေပးစာအရ ခင္စိုးလွႏွင့္ အတာတုိ႔ ေက်ရာေက်ေၾကာင္းႏွင့္ ေကာင္းျမတ္ေသာ ဆက္ဆံေရး သို႔ ေရွ႕႐ႈ႕ခဲ့ၾကၿပီမွန္ေသာ္လည္း အတာသည္ အမ်ားေသာအရပ္ထဲမွ ကာလသားမ်ားနည္း တူ ခင္စိုးလွ အေပၚ၌ ႀကဳိက္ေသာစိတ္မ်ဳိး မေမြးခဲ့။ ခ်စ္ေရးဆိုရန္လည္း ေယာင္၍မွ် ထည့္စဥ္းစားမိျခင္း မရွိ။
သို႔လွ်င္ ခ်စ္ေရးငင္ကာ အမူအရာမ်ဳိးျဖင့္ေသာ္မွ ခင္စိုးလွအား မၾကည့္ခဲ့ဘူးပါလ်က္

"ကိုတာကေကာ မမစိုးကို ဘာေၾကာင့္ စာမေပးတာလဲတဲ့၊ မမစိုးက ေမးခုိင္းတယ္"ဟူေသာ စကားမ်ဳိး ကို ၾကားလုိက္ရသည္၌ အတာတြင္ အေတာ္ကေလး ဗ်ာမ်ားသြားေတာ့၏။ သို႔ကလို ဗ်ာမ်ားသြားရ သည္မွာလည္း စင္စစ္ ေအးခ်ဳိေျပာစကားကို ၾကားခဲ့ရၿပီးသည့္ေနာက္ အိမ္ေပၚေရာက္၍ ကရြတ္ကင္း ေလွ်ာက္ ေတြးေနမိမွသာလွ်င္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္မတတ္ အစဥ္းစားရၾကပ္ေနျခင္းျဖစ္၏။
အမွန္အားျဖင့္ဆုိေသာ္ ဤလိုစိတ္အုိက္၍ ဘာမွ်ေခါင္းငိုက္စုိက္ႏွင့္ ေတြးေနစရာမလို၊ သူ၏ပင္ကိုသ ေဘာကို ေအးခ်ဳိအား ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္၏။
"ငါ ဘာျပဳလုိ႔ စာေပးရမလဲ၊ သူ႔ကိုမွ မႀကဳိက္တာ"

အကယ္တိ အတာသည္ ခင္စိုးလွအေပၚ၌ လူပ်ဳိဘဝ မ႐ုိးသားသည့္စိတ္မ်ဳိး အရိပ္အေရာင္မွ်ရွိလွ်င္ပင္ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ စကားျဖင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာလိမ့္မည္မဟုတ္။ သုိ႔ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္းပင္ အတာ သည္ ခင္စိုးလွအေပၚ၌ ႐ုိးသားခဲ့၏။ ႐ုိးသားသည္ဆုိရာတြင္ပင္ သာမန္႐ုိးသားပံုမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ခင္စိုးလွ အား အျခားေသာ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္ႏွင့္ ယွဥ္၍ ႀကဳိက္ရာကို ေရြးခိုင္းအ့ံ။ အတာသည္ လွေသာ ေခ်ာေသာ ခင္စိုးလွကိုပယ္၍ အ႐ုပ္ဆိုးေသာ္ ဆုိးေစ၊ အျခားေသာ မိန္းကေလးကိုသာ ေရြးမည္ျဖစ္၏။
ဆိုခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္တုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အတာသည္ ခင္စုိးလွအေပၚ၌ ခ်စ္ႀကဳိက္ေသာစိတ္ မ်ဳိး လံုးဝ ေမြးျမဴခဲ့ျခင္းမရွိသျဖင့္ ႐ိုးသားသည္ဆိုေသာ စကားထက္ပင္ အတာသည္ ခင္စိုးလွအေပၚ၌ ျပတ္သား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္

"သူ႔ကို ငါ ခ်စ္မွ မခ်စ္ဘဲ၊ နင့္ မမစိုးက ေမးရင္လဲ ဒီလိုပဲေျပာတယ္လို႔ ေျပာလုိက္"ဟု တိက်ေသာအေျဖ ကို ဝမ္းထဲရွိသည့္အတုိင္း ေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါလ်က္ အတာသည္ အဘယ္သို႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေခါင္း႐ႈပ္ခံ၍ စဥ္းစားေနရပါဘိသနည္း။
ခင္စိုးလွသည္ လမ္းထဲရွိ မိန္းမပ်ဳိမ်ားအထဲတြင္ အေခ်ာဆံုး အလွဆံုးျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ကာလသား ထုက သူ႔အာ (ရပ္ကြက္၏အလွဘုရင္မ)ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ျဖင့္ပင္ ေခၚေဝၚသမုတ္ေနၾက၏။ ဤလို ေခ်ာ ေသာ လွေသာ ေငြေၾကးလည္း ခ်မ္းသာေသာ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္က အံ့ဘြယ္ဘနန္း ခ်စ္စကား ကမ္း လွမ္းလာသည့္ သတင္းမ်ဳိးကို ၾကားရသည္၌ အတာသည္ အနည္းႏွင့္အမ်ား တုန္လႈပ္မိေပမည္သာ။

အထူးသျဖင့္ အရပ္ထဲရွိ ကာလသားအေပါင္းတုိ႔၏ေပးစာကို မၾကာခဏ ရဖူးေနပါလ်က္ႏွင့္ ခင္စိုးလွ သည္ မည္သူ႔ကိုမွ် ခ်စ္တံု႔မျပန္ ဟန္မပ်က္ေနႏုိင္ခဲ့ၿပီး အတာႏွင့္က်ကာမွ သူကပင္ စတင္၍ ခ်စ္ေရးကို ငင္လာသည္မွာ အတာ့အဖို႔ စဥ္းစားစရာျဖစ္ေန၏။
စဥ္းလည္း စဥ္းစား၏။ အတာသည္ အတန္ၾကာေအာင္ ေတြးေနၿပီးမွ တစ္စံုတစ္ရာကို အတိအက် ဆံုး ျဖတ္လုိက္သည့္ပမာ ၾကည္ၾကည္သာသာႀကီး ၿပံဳးလုိက္၏။
"သူဟာ ငါလုိအေကာင္နဲ႔ မတန္ပါဘူးေလ"
ႏႈတ္ဖ်ားမွပင္ အသံထြက္လာေအာင္ အတာသည္ ပီပီသသႀကီး ေရရြတ္လုိက္ရင္း ထုိင္ရာမွထ၍ ဦးထုပ္ေပ်ာ့ ကေလး ဆြဲေဆာင္းကာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားေတာ့၏။

မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံ အေနာက္ေတာင္ဘက္ အေပါက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းဝင္လာေသာ အတာကို ျမင္ လုိက္ရသည္ႏွင့္ ပန္းၿခံအတြင္း၌ ကရစ္ကက္႐ုိက္ကစားေနၾကေသာ လူငယ္တစ္စုသည္ ႐ုတ္တရက္ အကစားရပ္ရင္း အတာဆီသုိ႔ စုၿပံဳေျပးလာၾကၿပီး
"တုိ႔ျဖင့္ မင္းမပါလုိ႔ ကစားရတာ စိတ္ေတာင္မရွိဘူး"ဟူ၍လည္းေကာင္း
"ေအးကြ။ အတာ မပါေတာ့ ပ်င္းကပ္ကပ္ႀကီး၊ မင္းက ဘာလို႔လုိက္မလာတာလဲ အတာႀကီး၊ ဟင္"ဟူ၍ လည္းေကာင္း
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာရင္း အတာအား ဝိုင္း၍ ဆြဲေနၾကေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ ဘာေျပာရမည္ မသိဘဲ ၿပံဳးကာရယ္ကာႏွင့္ပင္ ဝုိင္းဆြဲေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္စုအၾကားတြင္ ထုိဘက္ ဤဘက္ တစ္ျပန္စီ ယိမ္းေနေတာ့၏။

"မင္းတုိ႔ တစ္ဖက္ေလးေယာက္စီ လူညီေနၿပီပဲကြာ၊ ငါ ေဘးကထုိင္ၾကည့္ပါ့မယ္၊ မင္းတုိ႔ဟာ မင္းတုိ႔ပဲ"
"ဟာ မရဘူး၊ တုိ႔ဘက္က ငါ ထြက္ေပးမယ္၊ မင္း ဝင္ကစား"ဟု ေမာင္ေမာင္က ေျပာလုိက္သည္ႏွင့္
"ဒီလိုဆို တုိ႔ဘက္ကလဲ ငါထြက္ေပးမွာေပါ့"ဟု လွေမာင္ကလည္း အားက်မခံ ေျပာလုိက္ျပန္သျဖင့္ အတာ တြင္ ႐ုတ္တရက္ မႀကံတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနရျပန္၏။
"ဒါျဖင့္ ဒီလိုလုပ္ကြာ၊ ငါဝင္ကစားတဲ့ဘက္က ေလးေယာက္ပဲထား၊ ဟိုဘက္ကို ငါးေယာက္ေပး ကစား ရမယ္၊ သေဘာတူမလား"

"တူတယ္၊ လာ တုိ႔ဘက္ကို အတာႀကီးလာ၊ ဟုိဘက္က ငါးေယာက္က စား"
ဤတြင္လည္း ႏွစ္ဖက္စလံုးကပင္ အတာကိုသာ မရအရ ဆြဲေနၾကျပန္သျဖင့္
"ကဲ ဒီလိုဆိုရင္ မင္းတုိ႔ႏွစ္ဖက္ ေမ်ာက္ပန္းလွန္ၾကကြာ၊ ႏုိင္တဲ့ဘက္က ငါပါမယ္"
ဤသည္မွာ အတာ၏ဝါဒျဖစ္၏။ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ေက်နပ္ေအာင္ ဤလိုနည္းမ်ဳိးသံုးခဲ့ရသည္မွာ အႀကိမ္ ေပါင္း မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ အတာအား သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ခ်စ္ခင္ ေလးစားၾက၏။

အတာပါေသာဘက္မွ ေလးေယာက္ႏွင့္ တျခားတစ္ဖက္မွ ငါးေယာက္တုိ႔ ယွဥ္ၿပဳိင္ကစားၾကၿပီး၍ ပြဲသိမ္းေသာအခါ၌ အတာတုိ႔ဘက္မွပင္ ပိုပိုသာသာ အႏုိင္ရရွိခဲ့၏။ ဤသည္မွာလည္း အတာ၏ကၽြမ္း က်င္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
အတာမွာ အဘယ္သုိ႔ေသာ ပါရမီႏွင့္ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္မသိ၊ အစစအရာရာ၌ ရြယ္တူခ်င္းယွဥ္လိုက္ လွ်င္ သူကသာ အရည္အခ်င္းသာေနတတ္၏။ ရံဖန္ရံခါဆိုသလို လူလတ္ပုိင္းႏွင့္သာဆုိင္သည့္ ကိစၥ ပင္ျဖစ္ေစ အတာသည္ အရြယ္ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ ထူးခၽြန္စြာ ေဆာင္ရြက္တတ္ေခ်ေသး၏။

ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ ကစားပြဲသိမ္း၍ ျပန္ခဲ့ၾကရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာဆိုေလွ်ာက္လာၾကရာမွ
"ေဟ့ အတာႀကီး၊ မနက္က ေအးခ်ဳိနဲ႔ စကားေျပာေနတာ ဘာကိစၥလဲကြ၊ အခ်စ္ျပႆနာလား"ဟု ေမာင္ေမာင္က ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးလုိက္ေသာေၾကာင့္
"ခဲယဥ္းသားပဲကြာ၊ ခင္စုိးလွနဲ႔ ငါနဲ႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မရတာ မင္းတုိ႔လဲ အသိသားနဲ႔"
အတာသည္ နံနက္က ေအးခ်ဳိႏွင့္ လမ္းလယ္ေကာင္တြင္ စကားေျပာခဲ့ၾကစဥ္ကတည္းက တစ္ေယာက္ ေယာက္ေသာ သူယ္ခ်င္း၏အေမးကိုခံရေတာ့မည္ဟု တြက္မိထားသည့္အတုိင္း မည္သို႔ေျဖရမည္ကို ႀကဳိတင္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ယခု သူ သြက္သြက္လက္လက္ အေျဖေပးႏုိင္ခဲ့၏။

"ေအး အဲသလို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မၾကည့္ခ်င္ေအာင္ မုန္းေနတဲ့ လူပ်ဳိ အပ်ဳိဟာ တစ္ေန႔ခ်စ္ မိရင္ အသည္းစြဲျဖစ္သြားတတ္တယ္ ဆရာ"
"ေတာ္စမ္းပါ ေမာင္ေမာင္ရာ၊ ေအးခ်ဳိနဲ႔ေျပာတဲ့စကားက ဒီေန႔ ဥပုသ္ေန႔မဟုတ္လား၊ အဲဒါ ေဒၚေဒၚေအး တုိ႔ ည ဘုရားသြားၾကမွာမုိ႔ ထံုးစံအတုိင္းေပါ့ကြာ၊ ငါ့ကို ပန္းဝယ္ေပးဖုိ႔ လာေျပာတာပါ"
ဤတြင္မွ ေမာင္ေမာင္ေရာ အျခားလူငယ္မ်ားပါ အတာ့အေပၚ သံသယကင္းသြားၾက၏။ အတာလွိမ့္ လုိက္ပံုကလည္း အခ်က္ပိုင္လွေတာ့၏။ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အတာသည္ အသြက္လက္ အခ်က္ခ်ာဆံုး ေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အတုိင္း တစ္စံုတစ္ရာကိစၥရွိလွ်င္ အတာ့ကိုသာ ေခၚေလ့ရွိၾက၏။

အဘယ္သို႔ေသာပစၥည္းမ်ဳိး ဝယ္လိုသနည္း၊ အတာသည္ အနည္းဆံုးေစ်းျဖင့္ အေကာင္းဆံုးရေအာင္ ဝယ္ေပးႏုိင္၏။ မည္သည့္အရပ္သုိ႔ ခုိင္းမည္နည္း၊ အိမ္နံပါတ္ပင္ ေျပာစရာမလို၊ လူအမည္ႏွင့္ အလုပ္ အကိုင္ ေနသည့္လမ္းေျပာ႐ံုျဖင့္ မရအရ ကိစၥၿပီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္တတ္၏။
ခင္စိုးလွႏွင့္ အတာတုိ႔သည္သာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သူဘု ငါေဘာက္ျဖစ္ေနၾကေသာ္လည္း ခင္စုိးလွ ၏ မိခင္ ေဒၚေဒၚေအးအဖုိ႔၌မူ အတာသည္ လက္စြဲေတာ္ျဖစ္၏။
ေဒၚေဒၚေအးသည္ သုိ႔လွ်င္ မီးဖိုေဆာင္ပစၥည္း ဝယ္ျခမ္းသည္ကအစ အတာ့အား ပထမဆံုး စံုစမ္းေသး ၏။ အတာကလည္း မရရေအာင္ စံုစမ္းဝယ္ယူေပးေလ့ရွိ၏။ ဤသည္ကို ေမာင္ေမာင္အစရွိေသာ သူ ငယ္ခ်င္းမ်ားက သိ၍လည္း အတာ၏အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ယံုၾကည္သြားၾက၏။

"ေျပာမဲ့သာ ေျပာတာပါကြာ၊ တကယ္လုိ႔မ်ား မင္းနဲ႔ ခင္စိုးလွနဲ႔သာ စြံသြားၾကရင္ ကိုယ္တို႔ေတာ့ ကၽြမ္း ပစ္ၿပီးေတာ့ ဝမ္းသာမွာပဲ"
ေမာင္ေမာင္ကပင္ စကားစလာျပန္သျဖင့္
"ေအး ရန္ကုန္ျမစ္ႀကီးသာ ခန္းၿပီးေျခာက္ရင္ ေျခာက္သြားမယ္၊ ခင္စိုးလွနဲ႔ ငါ မ်က္ႏွာေၾကာတည့္ဖို႔က ေတာ့ အိုကြာ၊ ငါက ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ေမာင္ေမာင္၊ သူက စၿပီး ခ်စ္ပါရေစလုိ႔ေျပာေတာင္ ငါက မခ်စ္ ပါရေစနဲ႔ ေတာင္းပန္မွာပဲ၊ သူဟာ ငါလိုအေကာင္နဲ႔ မတန္ပါဘူး"
"သူကလဲ ခ်စ္ပါရေစလို႔ ေျပာမွာမဟုတ္ပါဘူးကြာ"

ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ဘေဆြက သို႔လွ်င္ ဝင္၍ ေျပာလုိက္သျဖင့္ အတာလည္း ဘေဆြအား ခ်ာခနဲ လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ အဘယ္သုိ႔ေသာ  စိတ္ထားျဖင့္ ဘေဆြေျပာလုိက္သည္ကို အတာသိ၏။ သို႔ေသာ္ အၿပံဳးမပ်က္၊ ရႊင္ရႊင္ခ်ဳိခ်ဳိ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ပင္
"ဟုတ္ပါတယ္ ဘေဆြရာ၊ သူကလဲ ခ်စ္ပါရေစလုိ႔ စေျပာမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ငါဟာ သူလို ဥစၥာေပါ ႐ုပ္ေခ်ာနဲ႔ တန္တဲ့အေကာင္မွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဒါလဲ ငါ ဝန္ခံထားၿပီးပါေရာလားကြာ"
အကယ္၍ ဤေနရာ၌ အတာမဟုတ္ဘဲ အျခားတစ္ေယာက္ေယာက္သာျဖစ္ပါက ခင္စိုးလွ၏စာကို ထုတ္ျပ ကာ အရသာကို ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ခံရင္း မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းႏွင့္ အႏုိင္ယူမိမည္မွာ ေသခ်ာ သေလာက္ ျဖစ္၏။

ယင္းသို႔ေသာ အျပဳအမူ စိတ္ေနသေဘာမ်ဳိး မရွိေသာေၾကာင့္ပင္ အတာသည္ ထူးျခားေန၏။ အရြယ္ ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ လူႀကီးဆန္ေသာေၾကာင့္ တစ္နည္းအားျဖင့္ အခ်ဳိ႕ေသာ လူႀကီးမ်ားထက္ပင္ သိုသို သိပ္သိပ္ ႏွင့္ စိတ္ကို ထိန္းႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အတာသည္ ပို၍ထူးျခားေသာ သတၱဝါကေလးလို ျဖစ္ေန ေတာ့၏။

ဆက္ရန္
.