သာဓု ၏ အတာ, အပိုင္း (၁၉)

(ၾကည့္၍ ဝသေလာက္ရွိမွ အတာလည္း ထိုဆုိင္အနီးမွ ထြက္အလာတြင္ မလွမ္းမကမ္း၌ ပစ္ ထားေသာ စြပ္က်ယ္ေသတၱာအလြတ္မ်ားကို ျမင္သည္ႏွင့္ အတာလည္း ကေလးတုိ႔ သဘာဝ အတုိင္း ပင္ ေသတၱာ လြတ္ မ်ား ကို ေကာက္ရန္ စြပ္က်ယ္ဆုိင္ေဘးမွ ေကြ႕သြားၿပီး
"အရာႀကီး ဟိုေသတၱာေတြ ပစ္ထားတာလား ဟင္"ဟု ဆုိင္ရွင္အား ေမးလုိက္ေသး၏။
"ေအး မင္းလိုခ်င္ရင္ ယူသြား"ဟု ဆုိင္ရွင္ကုလားက ခြင့္ျပဳလိုက္သည္ႏွင့္ အတာလည္း တေပြ႕ တပိုက္ ပင္ သူႏုိင္သေလာက္ ေရြးေကာက္ယူသြား၏။) ကို ဆက္ဖတ္ရန္..............

အတာလည္း ထိုေသတၱာအလြတ္ကေလးမ်ားကို မသိန္းေမရွိရာသို႔ ယူမသြားဘဲ "အိမ္႐ႈပ္တယ္ မယူ သြားရဘူး"ဟု တားျမစ္မည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ရေသးသည္ႏွင့္ မသိန္းေမ မျမင္ႏုိင္သည့္ လမ္းတစ္ဖက္ မွ ေကြ႕ယူသြား၏။ ေမာင္ခိုင္လမ္း (ယခု ဗိုလ္ရြဲလမ္း) ထိပ္သုိ႔ ေရာက္သည္ႏွင့္
"ေဟ့ ေကာင္ေလး အဲ့ဒီေသတၱာ ေရာင္းမယ္လား"ဟု  တ႐ုတ္ဖိနပ္ဆုိင္မွ ေခၚေမးသျဖင့္ အတာက ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္၏။
"ဘယ္ေလာက္လဲ ေကာင္ေလး"
"ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး၊ ေထာင္ကဲ ေပးခ်င္းသေလာက္ေပးပါ"

အတာ လည္း အရသေလာက္အျမတ္ပဲဟု သေဘာထားက ႐ိုး႐ိုးပင္ေျပာလုိက္သည္ႏွင့္ အတာလည္း စြပ္က်ယ္ဆုိင္နား ဆီသို႔ သုတ္ေခ်တင္ေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ အတာကေလး ထိုဆုိင္နား မေရာက္ တ ေရာက္မွာပင္ ၎ေသတၱာလြတ္မ်ားကို က်က်နနႀကဳိးျဖင့္ စည္း၍ ထမ္းလာေသာ တ႐ုတ္ဘိန္းစားတစ္ ဦး ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္ႏွင့္ အတာတြင္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္သြားရွာေတာ့၏။
"ေတာက္ ငါ နည္းနည္းကေလးေနာက္က်သြားတယ္"ဟု မခ်င့္မရဲ ေရရြတ္မိၿပီးမွ
"ဒီဘိန္းစား ေကာက္လာတာ ဟိုဆုိင္နားကမွ ဟုတ္ရဲ႕လားမသိဘူး"ဟူေသာ သံသယကေလးျဖင့္ အတာ လည္း အေျပးကေလး သြားၾကည့္လုိက္မိေသး၏။ ေသတၱာလြတ္ဆို၍ အစုတ္အၿပဲတစ္လံုတ ေလပင္ မေတြ႕ ရေတာ့မွ လက္မႈိင္ခ်၍ အတာ ျပန္လာခဲ့ေတာ့၏။

"ခုန ဘိန္းစား သယ္သြားသေလာက္ဆိုရင္ အနည္းဆံုး တစ္ပဲေလာက္ေတာ့ ရမွာပဲ"
ဤသို႔လည္း အားမလို အားမရျဖင့္ ေရရြတ္လုိက္မိေသး၏။
"ဟဲ့ အတာ လာစမ္း"
စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့၍ မသိန္းမတုိ႔ဆုိင္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထုိးေနရာသို႔အေရာက္တြင္ ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွ ေခၚလုိက္သျဖင့္
"ဘာလဲ ႀကီးႀကီး ဟင္"
"လာဦး၊ ဒီမွာ ခဏထုိင္ေရာင္းေနစမ္း၊ ႀကီးႀကီး အိမ္သာခဏသြားခ်င္လို႔ေနာ္၊ တစ္ထည္ကို ေျခာက္မူး၊ သိတယ္ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါေပမဲ့ ေမေမ့ကိုေျပာပါဦး"

"ေၾသာ္ ေအး၊ ေဟ့ မသိန္းေမ ညည္းသားကို ခဏေစာင့္ခုိင္းထားမယ္ေနာ္"
မသိန္းေမ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္မွ အတာလည္း ရဲရဲဝ့ံဝံ့ ထုိင္လုိက္ေတာ့၏။ ပထမေသာ္ အတာ လည္း ေအာင္၍ေရာင္းရမည္ကို ရွက္ေနသျဖင့္ ႐ိုး႐ုိးပင္ထုိင္ေန၏။ သို႔ေသာ္ ပတ္ဝန္းက်င္ရိွ ဆုိင္တုိင္း လိုလိုက ပင္ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္ေရာင္းခ်ေနသျဖင့္ သူ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ပါလာကာ
"လံုခ်ည္ေလးေတြ ေျခာက္မူးစီ"ဟု အစမ္းသေဘာမ်ဳိးေအာ္ၾကည့္၏။ ရွက္သလိုလိုရွိေနေသာေၾကာင့္ အသံမွာ တုန္ခါခါျဖစ္ေန၏။ တစ္ႀကိမ္မွ ႏွစ္ႀကိမ္စသည္ျဖင့္ ေလးငါးႀကိမ္ေလာက္ ေအာ္မိေသာအခါ အတာ ရဲလာ၏။ လွ်ာကေလးပါ သြက္ေနၿပီး
"ေဟာဒီမွာ အင္းေလးဆင္ လင္မနစ္လံုခ်ည္ကေလးေတြ၊ ေျခာက္မူးစီ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းေနၿပီေနာ္" ဟူ၍ပင္ ေအာ္ဝ့ံဟစ္ဝ့ံသည္အထိ လွ်ာရဲအာရဲျဖစ္လာေတာ့၏။ ဆုိင္ရွင္ျဖစ္သူ ျပန္ေရာက္လာသည့္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ အတြင္း၌ အတာသည္ လံုခ်ည္သံုးထည္တိတိ ေရာင္းလုိက္၏။

"အမယ္ ငါ့တူက အဟုတ္ႀကီးပဲ၊ ကဲ မင္း အားေနတာပဲ မဟုတ္လား အတာ၊ ထိုင္ေရာင္းေနေနာ္၊ ႀကီး ႀကီး ဟိုဘက္ေစ်း ခဏသြားလုိက္ဦးမယ္"
ထိုဆုိင္ရွင္ထြက္သြား၍ ေလးငါးမိနစ္ပင္မရေသးမီ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးျဖင့္ အျပည့္ေရာက္ လာေသာ ျမဴနီစပယ္ပုလိပ္မ်ားက ပလက္ေဖာင္းေပၚ ရွိ ေစ်းသည္မ်ား ကိုေတြ႕မေရွာင္ လုိက္ ဖမ္းေသာေၾကာင့္ ဤ အျဖစ္မ်ဳိး ႀကံဳဖူးေနၿပီျဖစ္ေသာ အတာလည္း ခင္းထားေသာ ဖေယာင္း ပုဆိုး ကို ေထာင့္ေလးစသိမ္းဆြဲ ၿပီး ေစ်းထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားေတာ့၏။

မိသူမိ၊ ေျပးသူေျပးႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြးေနစဥ္မွာပင္ လံုခ်ည္သည္ေရာက္လာကာ သူ႔လံုခ်ည္ေတြပင္ ဖမ္းသည့္ အထဲ ပါသြားေလၿပီလား ဟူေသာ စိုးရိမ္မႈျဖင့္ အတာအား ပ်ာပ်ာသလဲ လုိက္ရွာ၏။
"ဒီမွာ ႀကီးႀကီး"ဟု လွမ္းေခၚလုိက္ေသာ အတာကေလးအား ဖေယာင္းပုဆုိးျဖင့္ သပ္ရပ္စြာထုပ္ထား ေသာ လံုခ်ည္ မ်ားႏွင့္အတူ ေတြ႕လုိက္ ၍
"အမယ္ေလး အတာရယ္၊ ႀကီးႀကီးျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုးကို ထူပူသြားတာပဲ၊ ငါ့တူက အေတာ္လည္တာပဲပါ လား၊ ေဟ"
ဝမ္းသာအားရေျပာရင္း အတာ့ကိုပါ ဖက္၍နမ္းလုိက္ၿပီးမွ
"ေရာ့ မင္းမုန္႔ဝယ္စား"ဟု ေျပာရင္း လံုခ်ည္သည္က အတာ့လက္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္ သည္မွာ ေငြမတ္ ေစ့ကေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ အံ့ၾသဝမ္းေျမာက္သြားေသာ မ်က္ႏွာ ကေလးျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္ ေနမိရွာ၏။

"ကဲ အတာ၊ ျပန္ေတာ့"
"ဟင္ ႀကီးႀကီး၊ မေရာင္းေတာ့ဘူးလား၊ ျမဴနီစပယ္ပုလိပ္ေတြက ခု ျပန္သြားၾကမွာပဲ"
"ေနပေစေတာ့၊ ႀကီးႀကီးလဲ သြားစရာရွိေသးတယ္၊ ေနာက္တနဂၤေႏြေန႔က်ေတာ့လဲ မင္း လာဦးေနာ္၊ ႀကီးႀကီး နဲ႔ ဝိုင္းေရာင္းရေအာင္ ဟုတ္လား"

ထိုေန႔ကဆိုလွ်င္ သူ႔ေမေမေပးေသာ ထမင္းဖိုးႏွင့္ ေသတၱာအလြတ္ေရာင္းရေသာ ပိုက္ဆံအျပင္ လံုခ်ည္သည္အေဒၚႀကီးက ေပးသြားေသာ မုန္႔ဖုိးႏွင့္ စုစုေပါင္း သံုးမူးေလာက္ အတာ စုမိသြား၏။
"ေနာက္ တနဂၤေႏြေန႔က်ရင္ ေခ်ာကလက္ေရာင္ အနားကြပ္ထားတဲ့ စြပ္က်ယ္ကေလးတစ္ထည္ ဝယ္ မယ္၊ ႀကီးႀကီးေမကလဲ ငါ့ကို လံုခ်ည္ဝိုင္းေရာင္းဖုိ႔ ေခၚထားေသးေတာ့ မုန္႔ဖိုးလဲရဦးမွာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေသတၱာလြတ္ေတြလဲ ဘိန္းစားထက္ ဦးေအာင္ ေကာက္ထားမယ္၊ အဲဒါကလဲ တစ္ပဲ တစ္မူးေလာက္ ေတာ့ရမွာပဲ"
လာမည့္တနဂၤေႏြေန႔အတြက္ ဤလို အကြက္ခ်ေတြးေနရသည္ႏွင့္ပင္ အတာသည္ ထုိညက ၁၀ နာရီ ေလာက္တြင္မွ အိပ္ေပ်ာ္ရွာေတာ့၏။

နံနက္မိုးလင္း၍ ေက်ာင္းတက္ရန္ ထြက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ သူ႔ေမေမထံေရာက္သည္ႏွင့္ မသိန္းေမလည္း အလြယ္တကူပင္ မုန္႔ဖိုးေျခာက္ျပားထုတ္ေပးလုိက္၏။ သို႔တုိင္ေအာင္ အတာ့မ်က္ႏွာသည္ သာယာ သြားျခင္း မရွိလွေသးဘဲ တစ္စံုတစ္ရာကို စဥ္းစားသလို ေတြးေနၿပီးမွ
"ေမေမ ေက်ာင္းလခ ဒီေန႔"ဟူေသာ အတာ့စကားကေလးမွ မဆံုးေသးမီ
"ေပးႏုိင္ေသးဘူး၊ သြား ၁၅ ရက္ေန႔မွ ေပးမယ္လုိ႔ေျပာ"
မသိန္းေမ၏အမူအရာမွာ စေန တနဂၤေႏြေန႔မ်ားက မ်က္ႏွာထားမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ခပ္တင္းတင္း ပင္ ျဖစ္လာျပန္ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ ေနာက္ထပ္ဘာတစ္ခြန္းမွ် မေျပာဝ့ံေတာ့ ဘဲ ေျခလွမ္းက်ဲျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ရေတာ့၏။

ဘုရားရွိခိုး၍ အတန္းထဲေရာက္ၾကသည္ဆိုလွ်င္ ဆရာမသည္ အတာအား လွမ္းေခၚလုိက္ၿပီး
"မင္း ေက်ာင္းလခ ပါသလား အတာ"ဟု ေမးလုိက္ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ မ်က္ႏွာမထားတတ္ ေအာင္ ျဖစ္သြားရွာ၏။
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေမေမက ၁၅ ရက္ေန႔မွ ယူပါတဲ့"
"ေအး ေအး၊ ႏုိ႔ ခါတုိင္းဆိုရင္ မင္း အေစာႀကီးေပးေနက်ပဲ၊ ဒီလမွာေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေနာက္က်တာလဲ ကြဲ႕"
"ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ေဖေဖ အလုပ္ျပဳတ္သြားလုိ႔ပါ၊ ခါတိုင္းဆို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေဖေဖက သူလခထုတ္ရင္ ခ်က္ ခ်င္းေပးတာပဲ"

"အို"
ဆရာမလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသလို ညည္းညဴလုိက္ၿပီးမွ
"ခု မင့္အေဖ အလုပ္မရေသးဘူေပါ့"
"မရေသးဘူး၊ ခု သူ မိတၳီလာမွာ  ေက်ာက္ထိုးတဲ့ေက်ာင္းသြားတတ္တယ္၊ ျပန္လာရင္ လခမ်ားမ်ားရ မယ္ ေျပာတာပဲ"
"မင့္အေမကေကာ ဘာမွမလုပ္ဘူးလား"
"ေစ်းေရာင္းပါတယ္ မမ၊ ဒါေပမဲ့ ေမေမက အားႀကီး ျမင္းလာင္းတာပဲ၊ ၃၆ ေကာင္လဲ ထိုးတယ္"
"ဟင္"
အတာ့စကား ၾကားလုိက္ရသည္ႏွင့္ ဆရာမတြင္ "ဟင္"ခနဲ စိတ္ပ်က္သြားေတာ့၏။ ပညာေရးတြင္ ထူးခၽြန္ သေလာက္ အဖက္ဖက္တြင္ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္၍ လိမၼာေရးျခားရွိလွေသာ အတာလို ကေလး တစ္ေယာက္ သည္ တုိင္းျပည္၏ေနာင္ေရးအတြက္ အထူးေမွ်ာ္င့္အားထားေလာက္သည္ မဟုတ္ပါေလာ ဟူ၍ ဆရာမသည္ ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ အေနမ်ဳိးျဖင့္ ျမင္၏။

သူျမင္သလို မျမင္ရေကာင္းလားဟု ဆရာမသည္ အတာ့ေမေမအား က႐ုဏာေဒါသျဖစ္မိ၏။ သားသမီး ၏ေနာင္ေရးကို ဂ႐ုစိုက္ရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ အတာ့စကားအရဆုိလွ်င္ အတာ့ေမေမသည္ ေက်ာင္းလ ခပင္ ေပးခ်င္စိတ္ရွိဟန္မတူေၾကာင္း (ယေန႔ထိ မေပးသည္ကို အေထာက္အကူျပဳ၍) ဆရာမသည္ သိသိ သာသာ ရိပ္မိလုိက္၏။
မိမိတုိ႔၏သားသမီးမ်ားအေပၚတြင္ စိတ္ဝင္စားရေကာင္းမွန္းမသိ။ ပညာေရးဘက္တြင္လည္း ဖိဖိစီးစီး သင္ၾကားအားေပးရေကာင္းမွန္းမသိေသာ မိဘမ်ားရွိေနေသးသမွ် ျမန္မာျပည္၏ေနာင္ေရးသည္ ေတြးဝ့ံစရာပင္မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဆရာမသည္ သူ႔ အသိ သူ႔အျမင္ျဖင့္ ရင္ေလးသြားမိေတာ့၏။

"ေအး ေအး၊ သြားေတာ့ အတာ၊ ၁၅ ရက္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာင္းလခယူခဲ့ေနာ္"
အတာကေလး သူ႔ေနရာျပန္ေရာက္သြားသည့္တုိင္ေအာင္ ဆရာမသည္ ႐ုတ္တရက္ စာမသင္ႏုိင္ဘဲ အတာႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေတြးလက္စကို ျပန္ေကာက္ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေနမိျပန္၏။
ေနာက္ တစ္ဖန္ အတာအား သူ႔အနီးသုိ႔ ေခၚလုိက္ျပန္ကာ
"မင့္မွာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလး ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္ မမ"
"မင့္ ညီမေလးေကာ ေက်ာင္းမေနဘူးလား"
"သူ ရန္ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမာ္လၿမဳိင္က ဘြားဘြားတို႔ဆီမွာ"

ဆက္လက္၍ ဆရာမသည္ အတာ၏ေနေရးထုိင္ေရးႏွင့္ စားေသာက္ေရးျပႆနာမ်ားကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ကေလး ေမးျမန္းေနမိ၏။ အတာကလည္း တစ္လံုးမက်န္ အမွန္ကိုသာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပလုိက္ သျဖင့္ ဆရာမ တြင္ မသိမသာ မ်က္ရည္ကေလး လည္သေယာင္ရွိလာၿပီး
"ေအး မင္းကေတာ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနရတယ္ေနာ္၊ မမတုိ႔ကေတာ့ ငယ္ငယ္က ဆို သိပ္ခ်မ္းသာတာေပါ့ကြယ္၊ ဒါေပမဲ့ မမတုိ႔ေဖေဖက ျမင္းခ်ည္းေလာင္းၿပီး ရွိသမွ်ပစၥည္းေတြ ျဖဳန္းပစ္ လုိ႔ ခုေတာ့ မမတို႔ ဆင္းရဲသြားၿပီ အတာ၊ အင္း မင္းနဲ႔ မမနဲ႔ဟာ အျဖစ္ခ်င္းတူေနလုိ႔ မမျဖင့္ နည္းနည္းမွ စိတ္မေကာင္းဘူး၊ တကယ္လို႔သာ မမတို႔ေဖေဖ ျမင္းေတြဘာေတြ မေလာင္းတတ္ရင္ ခုေနဆို အနည္း ဆံုး ကိုယ္ပုိင္ကားနဲ႔ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ႏုိင္မွာပဲကြ"

အတာကမူ ဆရာမစကားႏွင့္ပတ္သက္၍ အဆင္ေျပေအာင္ မည္သုိ႔ျပန္ေျပာ ရမည္ မသိ။ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ႏွင့္ ေတြၾကည့္ရင္းသာ ၿငိမ္ေနရေတာ့၏။ ဆရာမလည္း ဤလိုစကားကိုျဖတ္၍ အတာ ကိုလည္း သူ႔ေန ရာသူ ျပန္ရန္ ေျပာလုိက္ၿပီး လူေတြအား ဒုကၡေပးေသာ ျမင္းပြဲျပႆနာကို အထပ္ထပ္ အခါခါ ေတြးေန မိ၏။
သို႕လွ်င္ တဝႀကီးေတြးေနၿပီးမွ ဆရာမလည္း ေက်ာင္းသင္ခန္းစာကို စေတာ့၏။ အခ်ိန္မွာ ဂဏန္း သခ်ၤာခ်ိန္ျဖစ္သည့္ အတုိင္း ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးေပၚတြင္ ေအာက္ပါပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို စိတ္ေပါက္ေပါက္ ႏွင့္ ထိပ္ဆံုး မွ ေရးခ်လုိက္ေတာ့၏။

၁။    ႐ံုးစာေရးတစ္ေယာက္သည္ ျမင္းေလာင္းကစားရန္ ေငြ ၂၀ က်ပ္ အိတ္ထဲထည့္၍ ထြက္ သြား၏။ ျမင္းပြဲသို႔ေရာက္ေသာ္ ဝင္ခ ၂ က်ပ္ေပး၍ ဝင္သြားကာ က်န္ေငြျဖင့္ တစ္ေန႔လံုးေလာင္း ကစားၿပီး အိမ္သို႔ျပန္လာေသာအခါ ေငြ ၁၈ က်ပ္ပါလာ၏။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ထုိစာေရးသည္ မည္မွ်႐ႈံး၍ မည္မွ် ႏုိင္သနည္း။
က်န္ပုစာၦမ်ားမွာမူ ႐ိုး႐ုိးပင္ျဖစ္လ်က္ ကေလးမ်ား တြက္ခ်က္ၿပီးစီး၍ အသီးသီးလာျပၾကေသာအခါ၌ အတာႏွင့္ အျခား သံုးေလးေယာက္သာလွ်င္ အမွတ္ ၁ ပုစာၦအေျဖ၌
        က်ပ္    ပဲ    ပိုင္
    ႐ံုးစာေရးယူသြားေသာေငြ    ၂၀    ၀    ၀
    ဝင္ခေပးရေသာေငြ    ၂    ၀    ၀
    က်န္ေငြ    ၁၈    ၀    ၀
    အိမ္ျပန္လာေသာအခါ၌  ပါလာေငြ    ၁၈    ၀    ၀
        ၀    ၀    ၀
သို႔ျဖစ္၍ ထိုစာေရးသည္ ႐ႈံးလည္း မ႐ႈံး၊ ျမတ္လည္း မျမတ္ပါ။
သို႔ေသာ္ သြားစဥ္က ၂၀ က်ပ္ယူသြားၿပီး ျပန္လာေသာအခါ ၁၈ က်ပ္သာ ျပန္ပါလာသျဖင့္
        က်ပ္    ပဲ    ပိုင္
        ၂၀    ၀    ၀
        ၁၈    ၀    ၀
        ၂    ၀    ၀
ထိုအတုိင္းတြက္၍ ျပၾက၏။ အတာတစ္ေယာက္တည္းကသာ (ေငြႏွစ္က်ပ္႐ႈံးခဲ့ပါသည္)ဟု တိက်စြာ အေျဖတြင္ ေရးလုိက္၏။
က်န္အျခားေသာ ကေလးမ်ားအနက္ အေတာ္မ်ားမ်ားက မ႐ႈံးပါ မျမတ္ပါဟု ေျဖၾကၿပီး အခ်ဳိ႕ကမူ လံုး လံုး မတြက္တတ္သလို ရွိေနၾက၏။

ဆက္ရန္
.