(ထိုထိုဝတ္လံုမ်ားကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးစဥ္က အတာသည္ ကိုထြန္းေအာင္အား ဤ လို ေမးခဲ့၏။
"အဲဒါ ဝတ္လံုေခၚတယ္ကြ" ဟု ကိုထြန္းေအာင္က သာမန္မွ်ပင္ ေျဖလုိက္သည္ကို
"သူတုိ႔က ဘာလုပ္ရသလဲ ဒီ႐ံုးက စာေရးေတြလား"
"မဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ သူတု႔ိက အမႈျဖစ္တဲ့လူေတြကို အမႈက လြတ္ေအာင္ ေျပာေပးရတဲ့ လူေတြေပါ့ကြ"
"ဘယ္လိုလဲ၊ သူတုိ႔ေျပာေပးရင္ ဘာမႈမဆို လြတ္တာပဲလား"
ထုိေမးခြန္း အတြက္ ကိုထြန္းေအာင္ အေတာ္ကေလး ဦးေႏွာက္ေျခာက္သြားခဲ့ရ၏။) ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ................
"ဒီလို ဘယ္ဟုတ္မလဲကြ၊ မတရားသျဖင့္ အထင္မွားၿပီး အဖမ္းခံရတဲ့ လူေတြကိုသာ လြတ္ေအာင္ လုပ္ ေပးတာေပါ့"
"သူတုိ႔ကိုေကာ လြတ္ေအာင္ေျပာေပးတဲ့အတြက္ ပိုက္ဆံေပးရလား ဟင္"
"ေပးရတာေပါ့"
အတာကေလး ႐ုတ္တရက္ ေတြသြားရာမွ
"မတရား အဖမ္းခံရတဲ့လူေတြက ကိုယ့္ဟာကိုယ္လြတ္ေအာင္ ေျပာလုိ႔မရဘူးလား၊ ဟင္"
"ဟာ ဒီေကာင္ေလး"ဟု ကိုထြန္းေအာင္လည္း အတာ့ ေမးခြန္းကို သေဘာက်သြားသလို ပါးကေလးဆြဲ လိမ္ရင္း ေရရြတ္လုိက္ၿပီးမွ
"တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မေျပာတတ္ဘူးကြ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ကို ငွားၿပီး ေျပာခုိင္းရတာေပါ့၊ ဒီမွာ အတာ၊မင္းနဲ႔ ပြဲကေတာ္ႀကီးသား ဝင္းေမာင္နဲ႔ဘယ္သူက စကားတတ္သလဲ"
"မမသက္တုိ႔က ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စကားတတ္တယ္တဲ့"
"ေအး အဲသလိုေပါ့ကြ၊ ဒီဝတ္လံုဆိုတဲ့ လူေတြဟာ သိပ္စကားတတ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကိုအေျပာခုိင္း ရတာေပါ့၊ ကဲ အတာ၊ မင္းေကာ ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ"
"ဝတ္လံုလုပ္မယ္"
"ဘာျပဳလုိ႔လဲကြ"
"ဝတ္လံုဆိုတာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူေတြကို ကယ္ဆယ္ရတယ္မဟုတ္လား၊ ကုသုိလ္လဲရတယ္၊ ပိုက္ဆံလဲရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ကြတ္အက်ႌႀကီးေတြက သိပ္လွတာပဲ"
"ေအး ဒါျဖင့္ မင္း ပညာကို ႀကဳိးစားၿပီးသင္ ဟုတ္လား"
ဤသည့္ ေနာက္ေၾကာင္းကေလးမ်ားကို ေတြးမိျပန္ေသာအခါ၌လည္း အတာသည္ ပ႐ုပ္လံုးကုလားက ေလးကဲသို႔ ေစ်းေရာင္းခ်င္ေသာ စိတ္မ်ားေပ်ာက္ပ်က္သြားျပန္ေတာ့၏။ သို႔အရြယ္ႏွင့္ မမွ်ေအာင္ ညေန ငါးနာရီထိုးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ သူမ်ားနည္းတူပင္ ေစ်းဗန္းကို ကူလီႏွင့္သယ္၍ အိမ္သုိ႔ျပန္ခဲ့၏။
ည ၇ နာရီထိုးသည့္တုိင္ေအာင္ မသိန္းေမ ျပန္ေရာက္မလာေသး၊ နံနက္ပိုင္းက သူ႔ေမေမေပးခဲ့ေသာ ပိုက္ဆံတစ္ပဲမွာ နံနက္စာဝယ္စားခဲ့င ကုန္ၿပီျဖစ္ရာ ညစာအတြက္ အခုထိ သူမစားရေသး။ ေစ်းေရာင္း ထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ား လက္ထဲ၌ရွိသည္မွန္ေသာ္လည္း ထုတ္ႏုတ္သံုးစြဲရန္ သူမဝ့ံ။ မပုေလးတုိ႔ဆုိင္ သြားစားရမည္မွာလည္း "ေနာက္တစ္ခါ လာစားရင္ ပိုက္ဆံယူခဲ့ေနာ္"ဟူေသာ စကားအရ သြားစား၍မ ျဖစ္။ သူ႔တြင္ ယမန္ေန႔က စုထားခဲ့ေသာ ပိုက္ဆံတစ္မူးထဲမွ စိုက္ထုတ္စားထားႏွင့္ၿပီး သူ႔ေမေမျပန္လာ ၍ ထမင္းဖုိးေပးမွ ျပန္ျဖည့္လုိက္လွ်င္လည္း ၿပီးႏုိင္သည္ဟု အတာသည္ ဆာဆာႏွင့္ ဤလို အႀကံရေစ ကာမူ
"အို ဒီလိုလဲ မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ေမေမ ထမင္းဖိုးမေပးဘဲ ေဒၚပုေလးတုိ႔ဆုိင္ သြားစားခ်ည္ဆို မွျဖင့္"
အတာလည္း သူ႔ပုိက္ဆံကေလး အေခ်ာင္ဆံုးရမည့္ေဘးကိုလည္း ေတြးပူမိသျဖင့္ အဆာခံ၍ပင္ သူ ႔ေ မေမအား ေမွ်ာ္မိေနေတာ့၏။
အတာကေလး အိမ္ေပၚတြင္ စာက်က္ေနခိုက္ ၈ နာရီ ေလာက္တြင္မွ မသိန္းေမ ေပါက္လာကာ
"ဘယ္မလဲ အတာ၊ ေရာင္းရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြေပး"ဟု ေအးေအးလူလူ အမူအရာျဖင့္ပင္ မသိန္းေမ က ေတာင္းလုိက္ေသာေၾကာင့္ ေျခာက္က်ပ္တစ္မတ္တိတိေသာ ေရာင္းရေငြမ်ားကို အတာလည္း ေရာင္းရ သည့္ ပန္းထုပ္အေရအတြက္ႏွင့္တကြ ေပးအပ္လုိက္၏။
"ေမေမ ႏိုင္လာတယ္ထင္ပါရဲ႕"
စူစူေအာင့္ေအာင့္ မဟုတ္ေသာ သူ႔ေမေမ၏အမူအရာကိုၾကည့္လ်က္ ဤလိုမွတ္ခ်က္ခ်လုိက္၏။ သို႔ ေသာ သူ မေမးဝ့ံ။
"ေဒၚေဒၚ၊ ဒီည ဘာစားရမွာလဲ၊ ေဒၚေဒၚ တြဲပြဲတုိက္လာတယ္ဆို"
ေအာက္ထပ္မွ လွမ္းေမးလုိက္ေသာ မခင္သြယ္၏အသံေၾကာင့္
"တြဲပြဲ တုိက္တာသာ နာမည္ႀကီးတာပါေအ၊ ေလ်ာ္ေတာ့ ေငြကေလး ဆယ့္ရွစ္က်ပ္ရယ္"
"ဒါ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ႏိုင္တယ္ဆို"
"ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ေအ၊ စုစုေပါင္း သံုးဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္ပဲႏုိင္တာပါ"
ထိုစကားအရ သူ႔ေမေမ ႏုိင္လာသည္ကို အတာ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္၏။ သူ႔တြက္ကိန္းလည္း ကုိက္ သြားေသာေၾကာင့္ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ပထမဆံုး သူသတိရသည္မွာ
"ဒီလိုဆို တနင္းလာေန႔ေတာ့ ေမေမ ေက်ာင္းလခေပးႏုိင္မွာပဲ"ဟူ၍ပင္ ျဖစ္၏။
"နင္ ထမင္းစားၿပီးပလား"
"မစားရေသးဘူး ေမေမ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပိုက္ဆံမွ မရွိဘဲ"
"ဒါျဖင့္ သြား မပုေလးဆုိင္မွာ သြားစားခ်ည္"
အတာ ႀကဳိတင္ ထင္ျမင္ခဲ့သည့္အတုိင္း မပုေလးဆုိင္သို႔ အစားခုိင္းျပန္ေလၿပီ။ အတာကား မသြားလို ေၾကာင္း ေျပာျပရန္မွာ ယေန႔သည္ အခြင့္အသာဆံုး ျဖစ္သည့္အတုိင္း
"မေန႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းသြားစားေတာ့ေလ"
ဤသည္ကို အစခ်ီ၍ အတာလည္း ယမန္ေန႔ညက ႀကံဳရသည့္အျဖစ္ကို ရွင္းျပလုိက္၏။
"ဟင္ သူတို႔က ဒီလိုပဲ ေျပာသလား၊ ေနေပ့ေစ၊ ငါ ထိပ္ဝ သြားမွ ဒင္းတုိ႔သိမယ္"ဟု စိတ္ဆိုးသြား သလို ေရရြတ္လုိက္ၿပီးမွ အတာအား မူးေစ့ကေလးတစ္ေစ့ကို ပစ္ေပးရင္း
"သြား နင့္ဟာနင္ စားခ်င္တာ သြားစား၊ ျပန္မေပးနဲ႔ေတာ့"
အတာ လည္း ထခုန္မိေတာ့မေလာက္ ဝမ္းေျမာက္သြားရွာ၏။ အေပ်ာ္တျမဴး ဆင္းလာခဲ့ေသာ အတာ လည္း လမ္းထိပ္သုိ႔ေရာက္သည့္တုိင္ေအာင္ သူ ဘာစားရမည္ကို ေဝခြဲမရေသး။ ေနာက္ဆံုး၌ ယခုအ ေတာအတြင္း သူ႔စုေငြမွာ ေက်နပ္အားရဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မရွိေသးသည္ ကို ေတြးမိသည္၌ အတာသည္ ဝက္႐ိုးဝက္ေခါက္တုိ႔ျဖင့္ ဗုန္းေပါလေအာ က်ဳိထားသည့္ ဆန္ျပဳတ္ႏွစ္ျပား ဖိုးႏွင့္ပင္ ထိုည အဖုိ႔ ထမင္းကိစၥ ၿပီးလိုက္ေတာ့၏။
မေန႔က သူ႔ေမေမ ျမင္းပြဲသြားစဥ္ ေစ်းေရာင္းခဲ့ေသာ အေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္၏အေရာင္းအဝယ္ ကိစၥ မ်ားကို စိတ္ဝင္စားခဲ့ေသာ အတာသည္ ယေန႔ တနဂၤေႏြေန႔တြင္လည္း ခပ္ေစာေစာပင္ သူ႔ေမေမ ရွိရာ ေစ်းသုိ႔ ထြက္လာခဲ့၏။
ထိုေခတ္ကဆိုလွ်င္ ကုန္ုတိုက္ျဖစ္ေစ၊ ေစ်းဆုိင္ျဖစ္ေစ ဖြင့္ခ်င္ေသာေန႔တြင္ ဖြင့္ေရာင္းႏုိင္၏။ ပိတ္ခ်င္ သာေန႔တြင္ ပိတ္ႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ေသာ္လည္း သိမ္ႀကီးေစ်းႏွင့္တကြ ပတ္ဝန္း က်င္ရွိ အထည္တုိက္ႀကီးမ်ားပါမက်န္ အားလံုးလိုလိုပင္ ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ်ေနၾက၏။
တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္၍ ႐ံုးအလုပ္သမားမ်ား အားလပ္ခြင့္ရေသာေၾကာင့္လည္း ေစ်းမွာ ခါတုိင္းေန႔မ်ားထက္ ပို၍ စည္ကားေန၏။
တစ္ဖန္ ထိုေခတ္ ထိုအခါကဆိုလွ်င္ ယခု ကာလမွာကဲ့သို႔ လူအမ်ားလမ္းေလွ်ာက္၍ မရႏုိင္ေလာက္ အာင္ ပလက္ေဖာင္း မ်ားေပၚတြင္ ဆုိင္မ်ားတည္ခင္း ေရာင္းခ်ရန္မဆုိထားဘိ၊ ဗန္းကေလး တစ္ခုမွ်ပင္ လူသြားစႀကႍေပၚ၌ ခ်၍ မေရာင္းရ၊ ေရာင္းလွ်င္ ျမဴနီစပယ္ပုလိပ္မ်ားက ဖမ္း၏။
တနဂၤေႏြေန႔၌မူ ႐ံုးမ်ားပိတ္သျဖင့္ ျမဴနီစပယ္ပုလိပ္မ်ားလည္း အလုပ္ပိတ္ေသာေၾကာင့္ ေစ်းသည္မ်ား မွာ ထိုေန႔တစ္ေန႔ တည္းပင္ လူသြားပလက္ေဖာင္းမ်ားတြင္ခ်၍ ေရာင္းႏုိင္ၾက၏။ သို႔တုိင္ေအာင္ စိတ္ေအးလက္ေအး မေရာင္းရ၊ အလစ္အလစ္တြင္ ျမဴနီစပယ္ပုလိပ္က လာ၍ ဖမ္းတတ္ေသာေၾကာင့္ သတိႏွင့္ ေရာင္းၾကရ၏။ ျမဴနီစပယ္ပုလိပ္မ်ားလာလွ်င္ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္သယ္၍ ထြက္ေျပးၾကရ၏။
ယေန႔လည္း တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည့္အတုိင္း သိမ္ႀကီးေစ်းတစ္ဝုိက္ရွိ လူသြားစႀကႍမ်ားမွာ ေစ်းသည္မ်ဳိးစံု ျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေနေတာ့၏။
"တစ္ကိုက္တစ္မတ္စီ ေလွ်ာ့ေစ်း၊ တစ္ကိုက္တစ္မတ္"ဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနသည့္ ရွင္ဖ်င္ေရာင္း ေသာ ကုလားမ်ားအသံသည္လည္းေကာင္း၊
"ငါးမူးစီ ငါးမူးစီ ႀကဳိက္တာယူ တစ္ထည္ငါးမူး"ဟူေသာ ျမန္မာလံုခ်ည္သည္ အသံမ်ားကိုလည္းေကာင္း
"ေျခာက္ျပား စီ ေျခာက္ျပားစီ"ဟုေအာ္ရင္း ထင္း႐ႈးျပားတစ္ခ်ပ္ေပၚတြင္ ဖန္ခြက္ဖင္ပိုင္းကို ႐ိုက္ျပေနသံ မ်ားကို လည္းေကာင္း
ေကာ္စမတစ္၊ ေပါင္ဒါ၊ ေရေမႊး၊ သြားပြတ္တံ၊ ေကာ္ဘီး၊ မွန္စသည့္ ပစၥည္း အမ်ဳိးေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေလာက္ကို ျဖန္႔ႀကဲခင္းက်င္းထားၿပီး "လိုခ်င္တာယူပါ ဆယ္ျပား၊ ႀကဳိက္တာယူပါ ဆယ္ျပား၊ လက္ပတ္ ႀကဳိးလဲ ဆယ္ျပား၊ ပုလဲပုတီးလဲ ဆယ္ျပား"စသျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဟစ္ေအာ္ေရာင္းခ်ေနေသာ အသံမ်ားကို လည္းေကာင္း
အတာသည္ အလြန္႔အလြန္ သေဘာက်ေသာ အမူအရာျဖင့္ နားစြင့္လ်က္ရွိ၏။ မ်က္လံုးကလည္း အၿငိမ္မေန ေတာင္ေျမာက္ေလးပါးကို အကဲခတ္ရင္း အေရာင္းအဝယ္လုပ္ငန္းတြင္ အေတာ္ကေလး စိတ္ဝင္ စားေနမိ၏။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ အလုပ္ဟူ၍လည္း မွတ္ခ်က္ခ်မိ၏။
မေန႔က ေစ်းကူေရာင္းေပးခဲ့ေသာ အရွိန္ေၾကာင့္လားမသိ။ အတာကေလး ေစ်းသုိ႔လုိက္လာ၍ သို႔လွ်င္ ပူးပူးကပ္ကပ္ရွိေနသည္ကို မသိန္းေမလည္း တစ္စံုတစ္ရာ ဘာမွ်မေျပာဘဲ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင့္ျပဳ ထားရာမွ
"အတာ ေရာ့၊ ေဟာဒီ လက္မွတ္ေတြ ၾကည့္စမ္း"ဟု ေျပာရင္း မသိန္းေမက အေပါင္လက္မွတ္ သံုး ေလးေစာင္ ကို လွမ္းေပးလုိက္၏။
အတာ ကေလး ေက်ာင္းေရာက္၍ ပထမတန္းတြင္ ေလးငါးလသင္မိသည္ဆိုလွ်င္ပင္ ဇန္နဝါရီ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ စေသာ အဂၤလိပ္လအမည္မ်ားကို သြက္လပ္စြာ ရြတ္ဆိုႏုိင္ခဲ့သည္သာမက စာလံုးေပါင္းကိုလည္း က်င္လည္ စြာ ေရးသားႏုိင္ခဲ့၏။ အိမ္တြင္လည္း ေလ့က်က္ရြတ္ဆိုေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ထိုအတတ္ပညာ ကို မသိန္းေမသည္ အေပါင္ဆုိင္လက္မွတ္ ေန႔စြဲၾကည့္ခုိင္းျခင္းအားျဖင့္ ေရွးဦးစြာ အသံုးခ်ေလေတာ့၏။
ယခုလည္း အတာသည္ အေပါင္လက္မွတ္မ်ားကို ၾကည့္၍
"ဒါက ၾသဂုတ္လ ေျခာက္ရက္ေန႔က ေပါင္တာ ေမေမ၊ ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာလ ဆယ္ရက္ ဆိုေတာ့ ေလးလ ေက်ာ္ၿပီ"
"ဒါျဖင့္ ငါးလတြက္ေပးရမွာေပါ့၊ အဲဟို တစ္ေစာင္ကေကာ"စသျဖင့္ မသိန္းေမက ေမးလုိက္၊ အတာက တြက္ေပး လုိက္ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ အေပါင္လက္မွတ္ ေလးေစာင္ႏွင့္အတူ ေငြဆယ့္ရွစ္က်ပ္ကို အတာ့ လက္အပ္ရင္း "ကဲ အဲဒါ သြားေရြးခ်ည္"
အတာလည္း လက္မွတ္ႏွင့္ ပိုက္ဆံမ်ားကို ဂ႐ုတစုိက္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ေမာင္ခုိင္လမ္း (ယခု ဗိုလ္ရႊဲလမ္း) ထိပ္ရွိ အေပါင္ဆုိင္ဘက္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။
"ဒီလံုခ်ည္ေတြ ခုေရြးျပန္ၿပီ၊ ေတာ္ၾကာ ျမင္းပြဲသြားစရာရွိရင္ ေပါင္ဦးမွာပဲ"ဟု ညည္းညည္းညဴညဴ ေရ ရြတ္ရင္း ပင္ အေပါင္ဆုိင္ထဲသုိ႔ လွမ္းဝင္သြားေတာ့၏။
ထုိေခတ္ကဆုိလွ်င္ မည္သည့္ကုန္တုိက္ ေစ်းဆုိင္မဆို မည္သည့္အခ်ိန္ဖြင့္၍ မည္သည့္အခ်ိန္ပိတ္ရ မည္ဆုိေသာ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္မ်ဳိး မရွိ။ အေပါင္ဆုိင္မ်ားပင္လွ်င္ နံနက္ ခုနစ္နာရီေလာက္တြင္ ဖြင့္၍ ည ရွစ္နာရီမွ ပိတ္၏။ တနဂၤေႏြေန႔ပင္ျဖစ္ေစ တစ္ေန႔လံုးဖြင့္ထားၿပီး ည ရွစ္နာရီမွပင္ ပိတ္၏။
အေပါင္ဆုိင္စည္းကမ္းတြင္ အေပါင္ေရာ အေရြးပါ ကေလးမ်ားကို လက္မခံရေသာ္လည္း မသိန္းေမ မွာ ေဖာက္သည္လိုျဖစ္ေနသည္ႏွင့္ မသိန္းေမ၏မွာၾကားထားခ်က္အရ အတာကို သိေနၾက၏။ ေပါင္ ေပါင္ ေရြးေရြး လက္မေႏွးဘဲေပးလုိက္တတ္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတာလည္း သူ႔ေမေမ မွာသည့္အတုိင္း ပင္ ေရြးလာေသာ လံုခ်ည္ေျခာက္ထည္ကို အိမ္တြင္ ဝင္ထားခဲ့ၿပီးမွ သူ႔ေမေမ ထံ ျပန္လာ၏။
ပိုလာေသာ အေႂကြမ်ားကို အတြက္က် ျပန္အပ္သည္ႏွင့္ မသိန္းေမက ပဲေစ့တစ္ေစ့ျပန္ေပးၿပီး ထမင္း စားခုိင္း လုိက္ေသာေၾကာင့္ ေစ်းခ်ဳိဘက္သို႔ ထြက္သြားကာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ႏွစ္ျပားဖိုးမွ်သာ စားၿပီး စု လုိက္ေခ်ေသး၏။
တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္ေရာင္းခ်ေနေသာ ေစ်းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာမွ အတာသည္ ဆုိင္ တစ္ဆုိင္ေရွ႕တြင္ ႐ုတ္တရက္ တန္႔သြားကာ အတန္ၾကာသည့္တုိင္ေအာင္ ေတြၾကည့္ေနမိ၏။
ထုိဆုိင္မွာ လူႀကီးဝတ္စြပ္က်ယ္အက်ႌမ်ားက တစ္ပံု၊ ကေလးဝတ္မ်ားက တစ္ပံု၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါမ်ား က တစ္ပံုစသျဖင့္ သူ႔အပံုႏွင့္သူ ခင္းထားၿပီး "တစ္မတ္စီ၊ သံုးပဲစီ"စသျဖင့္ ဟစ္ေအာင္ေရာင္းခ်ေန ေသာ စြပ္က်ယ္ဆုိင္ျဖစ္၏။ အတာ၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ သံုးပဲစီဆိုေသာ ကေလးဝတ္စြပ္က်ယ္မ်ားဆီ တြင္ အာ႐ံု စိုက္ေန၏။
အတာ သေဘာက်မည္ဆိုကလည္း က်စရာပင္။ ထိုကေလး စြပ္က်ယ္မ်ားမွာ အတာတို႔ အရြယ္ဝတ္ ေခါင္းစြပ္ လက္စကျဖစ္လ်က္ လက္ဖ်ားႏွင့္ လည္ပင္းအကြပ္မ်ားမွာ အနီ၊ ေခ်ာ့ကလက္၊ အစိမ္း၊ အျပာ စသည္ျဖင့္ ေရာင္စံုဆိုးထားသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ထည္အျဖဴႏွင့္ အလြန္ပနံရလွ၏။ အထူးသ ျဖင့္ ကေလးႀကဳိက္ အဆင္ကေလးမ်ား ျဖစ္သည့္အတုိင္းလည္း အတာသည္ ထုိစြပ္က်ယ္ဆုိင္ နားမွ မခြာႏို္ငေအာင္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။
ၾကည့္၍ ဝသေလာက္ရွိမွ အတာလည္း ထိုဆုိင္အနီးမွ ထြက္အလာတြင္ မလွမ္းမကမ္း၌ ပစ္ထားေသာ စြပ္က်ယ္ေသတၱာအလြတ္မ်ားကို ျမင္သည္ႏွင့္ အတာလည္း ကေလးတုိ႔သဘာဝအတုိင္းပင္ ေသတၱာ လြတ္ မ်ား ကို ေကာက္ရန္ စြပ္က်ယ္ဆုိင္ေဘးမွ ေကြ႕သြားၿပီး
"အရာႀကီး ဟိုေသတၱာေတြ ပစ္ထားတာလား ဟင္"ဟု ဆုိင္ရွင္အား ေမးလုိက္ေသး၏။
"ေအး မင္းလိုခ်င္ရင္ ယူသြား"ဟု ဆုိင္ရွင္ကုလားက ခြင့္ျပဳလိုက္သည္ႏွင့္ အတာလည္း တေပြ႕တပိုက္ ပင္ သူႏုိင္သေလာက္ ေရြးေကာက္ယူသြား၏။
ဆက္ရန္
.
"အဲဒါ ဝတ္လံုေခၚတယ္ကြ" ဟု ကိုထြန္းေအာင္က သာမန္မွ်ပင္ ေျဖလုိက္သည္ကို
"သူတုိ႔က ဘာလုပ္ရသလဲ ဒီ႐ံုးက စာေရးေတြလား"
"မဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ သူတု႔ိက အမႈျဖစ္တဲ့လူေတြကို အမႈက လြတ္ေအာင္ ေျပာေပးရတဲ့ လူေတြေပါ့ကြ"
"ဘယ္လိုလဲ၊ သူတုိ႔ေျပာေပးရင္ ဘာမႈမဆို လြတ္တာပဲလား"
ထုိေမးခြန္း အတြက္ ကိုထြန္းေအာင္ အေတာ္ကေလး ဦးေႏွာက္ေျခာက္သြားခဲ့ရ၏။) ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ................
"ဒီလို ဘယ္ဟုတ္မလဲကြ၊ မတရားသျဖင့္ အထင္မွားၿပီး အဖမ္းခံရတဲ့ လူေတြကိုသာ လြတ္ေအာင္ လုပ္ ေပးတာေပါ့"
"သူတုိ႔ကိုေကာ လြတ္ေအာင္ေျပာေပးတဲ့အတြက္ ပိုက္ဆံေပးရလား ဟင္"
"ေပးရတာေပါ့"
အတာကေလး ႐ုတ္တရက္ ေတြသြားရာမွ
"မတရား အဖမ္းခံရတဲ့လူေတြက ကိုယ့္ဟာကိုယ္လြတ္ေအာင္ ေျပာလုိ႔မရဘူးလား၊ ဟင္"
"ဟာ ဒီေကာင္ေလး"ဟု ကိုထြန္းေအာင္လည္း အတာ့ ေမးခြန္းကို သေဘာက်သြားသလို ပါးကေလးဆြဲ လိမ္ရင္း ေရရြတ္လုိက္ၿပီးမွ
"တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မေျပာတတ္ဘူးကြ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ကို ငွားၿပီး ေျပာခုိင္းရတာေပါ့၊ ဒီမွာ အတာ၊မင္းနဲ႔ ပြဲကေတာ္ႀကီးသား ဝင္းေမာင္နဲ႔ဘယ္သူက စကားတတ္သလဲ"
"မမသက္တုိ႔က ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စကားတတ္တယ္တဲ့"
"ေအး အဲသလိုေပါ့ကြ၊ ဒီဝတ္လံုဆိုတဲ့ လူေတြဟာ သိပ္စကားတတ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကိုအေျပာခုိင္း ရတာေပါ့၊ ကဲ အတာ၊ မင္းေကာ ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ"
"ဝတ္လံုလုပ္မယ္"
"ဘာျပဳလုိ႔လဲကြ"
"ဝတ္လံုဆိုတာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူေတြကို ကယ္ဆယ္ရတယ္မဟုတ္လား၊ ကုသုိလ္လဲရတယ္၊ ပိုက္ဆံလဲရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ကြတ္အက်ႌႀကီးေတြက သိပ္လွတာပဲ"
"ေအး ဒါျဖင့္ မင္း ပညာကို ႀကဳိးစားၿပီးသင္ ဟုတ္လား"
ဤသည့္ ေနာက္ေၾကာင္းကေလးမ်ားကို ေတြးမိျပန္ေသာအခါ၌လည္း အတာသည္ ပ႐ုပ္လံုးကုလားက ေလးကဲသို႔ ေစ်းေရာင္းခ်င္ေသာ စိတ္မ်ားေပ်ာက္ပ်က္သြားျပန္ေတာ့၏။ သို႔အရြယ္ႏွင့္ မမွ်ေအာင္ ညေန ငါးနာရီထိုးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ သူမ်ားနည္းတူပင္ ေစ်းဗန္းကို ကူလီႏွင့္သယ္၍ အိမ္သုိ႔ျပန္ခဲ့၏။
ည ၇ နာရီထိုးသည့္တုိင္ေအာင္ မသိန္းေမ ျပန္ေရာက္မလာေသး၊ နံနက္ပိုင္းက သူ႔ေမေမေပးခဲ့ေသာ ပိုက္ဆံတစ္ပဲမွာ နံနက္စာဝယ္စားခဲ့င ကုန္ၿပီျဖစ္ရာ ညစာအတြက္ အခုထိ သူမစားရေသး။ ေစ်းေရာင္း ထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ား လက္ထဲ၌ရွိသည္မွန္ေသာ္လည္း ထုတ္ႏုတ္သံုးစြဲရန္ သူမဝ့ံ။ မပုေလးတုိ႔ဆုိင္ သြားစားရမည္မွာလည္း "ေနာက္တစ္ခါ လာစားရင္ ပိုက္ဆံယူခဲ့ေနာ္"ဟူေသာ စကားအရ သြားစား၍မ ျဖစ္။ သူ႔တြင္ ယမန္ေန႔က စုထားခဲ့ေသာ ပိုက္ဆံတစ္မူးထဲမွ စိုက္ထုတ္စားထားႏွင့္ၿပီး သူ႔ေမေမျပန္လာ ၍ ထမင္းဖုိးေပးမွ ျပန္ျဖည့္လုိက္လွ်င္လည္း ၿပီးႏုိင္သည္ဟု အတာသည္ ဆာဆာႏွင့္ ဤလို အႀကံရေစ ကာမူ
"အို ဒီလိုလဲ မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ေမေမ ထမင္းဖိုးမေပးဘဲ ေဒၚပုေလးတုိ႔ဆုိင္ သြားစားခ်ည္ဆို မွျဖင့္"
အတာလည္း သူ႔ပုိက္ဆံကေလး အေခ်ာင္ဆံုးရမည့္ေဘးကိုလည္း ေတြးပူမိသျဖင့္ အဆာခံ၍ပင္ သူ ႔ေ မေမအား ေမွ်ာ္မိေနေတာ့၏။
အတာကေလး အိမ္ေပၚတြင္ စာက်က္ေနခိုက္ ၈ နာရီ ေလာက္တြင္မွ မသိန္းေမ ေပါက္လာကာ
"ဘယ္မလဲ အတာ၊ ေရာင္းရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြေပး"ဟု ေအးေအးလူလူ အမူအရာျဖင့္ပင္ မသိန္းေမ က ေတာင္းလုိက္ေသာေၾကာင့္ ေျခာက္က်ပ္တစ္မတ္တိတိေသာ ေရာင္းရေငြမ်ားကို အတာလည္း ေရာင္းရ သည့္ ပန္းထုပ္အေရအတြက္ႏွင့္တကြ ေပးအပ္လုိက္၏။
"ေမေမ ႏိုင္လာတယ္ထင္ပါရဲ႕"
စူစူေအာင့္ေအာင့္ မဟုတ္ေသာ သူ႔ေမေမ၏အမူအရာကိုၾကည့္လ်က္ ဤလိုမွတ္ခ်က္ခ်လုိက္၏။ သို႔ ေသာ သူ မေမးဝ့ံ။
"ေဒၚေဒၚ၊ ဒီည ဘာစားရမွာလဲ၊ ေဒၚေဒၚ တြဲပြဲတုိက္လာတယ္ဆို"
ေအာက္ထပ္မွ လွမ္းေမးလုိက္ေသာ မခင္သြယ္၏အသံေၾကာင့္
"တြဲပြဲ တုိက္တာသာ နာမည္ႀကီးတာပါေအ၊ ေလ်ာ္ေတာ့ ေငြကေလး ဆယ့္ရွစ္က်ပ္ရယ္"
"ဒါ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ႏိုင္တယ္ဆို"
"ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ေအ၊ စုစုေပါင္း သံုးဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္ပဲႏုိင္တာပါ"
ထိုစကားအရ သူ႔ေမေမ ႏုိင္လာသည္ကို အတာ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္၏။ သူ႔တြက္ကိန္းလည္း ကုိက္ သြားေသာေၾကာင့္ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ပထမဆံုး သူသတိရသည္မွာ
"ဒီလိုဆို တနင္းလာေန႔ေတာ့ ေမေမ ေက်ာင္းလခေပးႏုိင္မွာပဲ"ဟူ၍ပင္ ျဖစ္၏။
"နင္ ထမင္းစားၿပီးပလား"
"မစားရေသးဘူး ေမေမ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပိုက္ဆံမွ မရွိဘဲ"
"ဒါျဖင့္ သြား မပုေလးဆုိင္မွာ သြားစားခ်ည္"
အတာ ႀကဳိတင္ ထင္ျမင္ခဲ့သည့္အတုိင္း မပုေလးဆုိင္သို႔ အစားခုိင္းျပန္ေလၿပီ။ အတာကား မသြားလို ေၾကာင္း ေျပာျပရန္မွာ ယေန႔သည္ အခြင့္အသာဆံုး ျဖစ္သည့္အတုိင္း
"မေန႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းသြားစားေတာ့ေလ"
ဤသည္ကို အစခ်ီ၍ အတာလည္း ယမန္ေန႔ညက ႀကံဳရသည့္အျဖစ္ကို ရွင္းျပလုိက္၏။
"ဟင္ သူတို႔က ဒီလိုပဲ ေျပာသလား၊ ေနေပ့ေစ၊ ငါ ထိပ္ဝ သြားမွ ဒင္းတုိ႔သိမယ္"ဟု စိတ္ဆိုးသြား သလို ေရရြတ္လုိက္ၿပီးမွ အတာအား မူးေစ့ကေလးတစ္ေစ့ကို ပစ္ေပးရင္း
"သြား နင့္ဟာနင္ စားခ်င္တာ သြားစား၊ ျပန္မေပးနဲ႔ေတာ့"
အတာ လည္း ထခုန္မိေတာ့မေလာက္ ဝမ္းေျမာက္သြားရွာ၏။ အေပ်ာ္တျမဴး ဆင္းလာခဲ့ေသာ အတာ လည္း လမ္းထိပ္သုိ႔ေရာက္သည့္တုိင္ေအာင္ သူ ဘာစားရမည္ကို ေဝခြဲမရေသး။ ေနာက္ဆံုး၌ ယခုအ ေတာအတြင္း သူ႔စုေငြမွာ ေက်နပ္အားရဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မရွိေသးသည္ ကို ေတြးမိသည္၌ အတာသည္ ဝက္႐ိုးဝက္ေခါက္တုိ႔ျဖင့္ ဗုန္းေပါလေအာ က်ဳိထားသည့္ ဆန္ျပဳတ္ႏွစ္ျပား ဖိုးႏွင့္ပင္ ထိုည အဖုိ႔ ထမင္းကိစၥ ၿပီးလိုက္ေတာ့၏။
မေန႔က သူ႔ေမေမ ျမင္းပြဲသြားစဥ္ ေစ်းေရာင္းခဲ့ေသာ အေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္၏အေရာင္းအဝယ္ ကိစၥ မ်ားကို စိတ္ဝင္စားခဲ့ေသာ အတာသည္ ယေန႔ တနဂၤေႏြေန႔တြင္လည္း ခပ္ေစာေစာပင္ သူ႔ေမေမ ရွိရာ ေစ်းသုိ႔ ထြက္လာခဲ့၏။
ထိုေခတ္ကဆိုလွ်င္ ကုန္ုတိုက္ျဖစ္ေစ၊ ေစ်းဆုိင္ျဖစ္ေစ ဖြင့္ခ်င္ေသာေန႔တြင္ ဖြင့္ေရာင္းႏုိင္၏။ ပိတ္ခ်င္ သာေန႔တြင္ ပိတ္ႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ေသာ္လည္း သိမ္ႀကီးေစ်းႏွင့္တကြ ပတ္ဝန္း က်င္ရွိ အထည္တုိက္ႀကီးမ်ားပါမက်န္ အားလံုးလိုလိုပင္ ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ်ေနၾက၏။
တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္၍ ႐ံုးအလုပ္သမားမ်ား အားလပ္ခြင့္ရေသာေၾကာင့္လည္း ေစ်းမွာ ခါတုိင္းေန႔မ်ားထက္ ပို၍ စည္ကားေန၏။
တစ္ဖန္ ထိုေခတ္ ထိုအခါကဆိုလွ်င္ ယခု ကာလမွာကဲ့သို႔ လူအမ်ားလမ္းေလွ်ာက္၍ မရႏုိင္ေလာက္ အာင္ ပလက္ေဖာင္း မ်ားေပၚတြင္ ဆုိင္မ်ားတည္ခင္း ေရာင္းခ်ရန္မဆုိထားဘိ၊ ဗန္းကေလး တစ္ခုမွ်ပင္ လူသြားစႀကႍေပၚ၌ ခ်၍ မေရာင္းရ၊ ေရာင္းလွ်င္ ျမဴနီစပယ္ပုလိပ္မ်ားက ဖမ္း၏။
တနဂၤေႏြေန႔၌မူ ႐ံုးမ်ားပိတ္သျဖင့္ ျမဴနီစပယ္ပုလိပ္မ်ားလည္း အလုပ္ပိတ္ေသာေၾကာင့္ ေစ်းသည္မ်ား မွာ ထိုေန႔တစ္ေန႔ တည္းပင္ လူသြားပလက္ေဖာင္းမ်ားတြင္ခ်၍ ေရာင္းႏုိင္ၾက၏။ သို႔တုိင္ေအာင္ စိတ္ေအးလက္ေအး မေရာင္းရ၊ အလစ္အလစ္တြင္ ျမဴနီစပယ္ပုလိပ္က လာ၍ ဖမ္းတတ္ေသာေၾကာင့္ သတိႏွင့္ ေရာင္းၾကရ၏။ ျမဴနီစပယ္ပုလိပ္မ်ားလာလွ်င္ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္သယ္၍ ထြက္ေျပးၾကရ၏။
ယေန႔လည္း တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည့္အတုိင္း သိမ္ႀကီးေစ်းတစ္ဝုိက္ရွိ လူသြားစႀကႍမ်ားမွာ ေစ်းသည္မ်ဳိးစံု ျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေနေတာ့၏။
"တစ္ကိုက္တစ္မတ္စီ ေလွ်ာ့ေစ်း၊ တစ္ကိုက္တစ္မတ္"ဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနသည့္ ရွင္ဖ်င္ေရာင္း ေသာ ကုလားမ်ားအသံသည္လည္းေကာင္း၊
"ငါးမူးစီ ငါးမူးစီ ႀကဳိက္တာယူ တစ္ထည္ငါးမူး"ဟူေသာ ျမန္မာလံုခ်ည္သည္ အသံမ်ားကိုလည္းေကာင္း
"ေျခာက္ျပား စီ ေျခာက္ျပားစီ"ဟုေအာ္ရင္း ထင္း႐ႈးျပားတစ္ခ်ပ္ေပၚတြင္ ဖန္ခြက္ဖင္ပိုင္းကို ႐ိုက္ျပေနသံ မ်ားကို လည္းေကာင္း
ေကာ္စမတစ္၊ ေပါင္ဒါ၊ ေရေမႊး၊ သြားပြတ္တံ၊ ေကာ္ဘီး၊ မွန္စသည့္ ပစၥည္း အမ်ဳိးေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေလာက္ကို ျဖန္႔ႀကဲခင္းက်င္းထားၿပီး "လိုခ်င္တာယူပါ ဆယ္ျပား၊ ႀကဳိက္တာယူပါ ဆယ္ျပား၊ လက္ပတ္ ႀကဳိးလဲ ဆယ္ျပား၊ ပုလဲပုတီးလဲ ဆယ္ျပား"စသျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဟစ္ေအာ္ေရာင္းခ်ေနေသာ အသံမ်ားကို လည္းေကာင္း
အတာသည္ အလြန္႔အလြန္ သေဘာက်ေသာ အမူအရာျဖင့္ နားစြင့္လ်က္ရွိ၏။ မ်က္လံုးကလည္း အၿငိမ္မေန ေတာင္ေျမာက္ေလးပါးကို အကဲခတ္ရင္း အေရာင္းအဝယ္လုပ္ငန္းတြင္ အေတာ္ကေလး စိတ္ဝင္ စားေနမိ၏။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ အလုပ္ဟူ၍လည္း မွတ္ခ်က္ခ်မိ၏။
မေန႔က ေစ်းကူေရာင္းေပးခဲ့ေသာ အရွိန္ေၾကာင့္လားမသိ။ အတာကေလး ေစ်းသုိ႔လုိက္လာ၍ သို႔လွ်င္ ပူးပူးကပ္ကပ္ရွိေနသည္ကို မသိန္းေမလည္း တစ္စံုတစ္ရာ ဘာမွ်မေျပာဘဲ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင့္ျပဳ ထားရာမွ
"အတာ ေရာ့၊ ေဟာဒီ လက္မွတ္ေတြ ၾကည့္စမ္း"ဟု ေျပာရင္း မသိန္းေမက အေပါင္လက္မွတ္ သံုး ေလးေစာင္ ကို လွမ္းေပးလုိက္၏။
အတာ ကေလး ေက်ာင္းေရာက္၍ ပထမတန္းတြင္ ေလးငါးလသင္မိသည္ဆိုလွ်င္ပင္ ဇန္နဝါရီ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ စေသာ အဂၤလိပ္လအမည္မ်ားကို သြက္လပ္စြာ ရြတ္ဆိုႏုိင္ခဲ့သည္သာမက စာလံုးေပါင္းကိုလည္း က်င္လည္ စြာ ေရးသားႏုိင္ခဲ့၏။ အိမ္တြင္လည္း ေလ့က်က္ရြတ္ဆိုေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ထိုအတတ္ပညာ ကို မသိန္းေမသည္ အေပါင္ဆုိင္လက္မွတ္ ေန႔စြဲၾကည့္ခုိင္းျခင္းအားျဖင့္ ေရွးဦးစြာ အသံုးခ်ေလေတာ့၏။
ယခုလည္း အတာသည္ အေပါင္လက္မွတ္မ်ားကို ၾကည့္၍
"ဒါက ၾသဂုတ္လ ေျခာက္ရက္ေန႔က ေပါင္တာ ေမေမ၊ ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာလ ဆယ္ရက္ ဆိုေတာ့ ေလးလ ေက်ာ္ၿပီ"
"ဒါျဖင့္ ငါးလတြက္ေပးရမွာေပါ့၊ အဲဟို တစ္ေစာင္ကေကာ"စသျဖင့္ မသိန္းေမက ေမးလုိက္၊ အတာက တြက္ေပး လုိက္ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ အေပါင္လက္မွတ္ ေလးေစာင္ႏွင့္အတူ ေငြဆယ့္ရွစ္က်ပ္ကို အတာ့ လက္အပ္ရင္း "ကဲ အဲဒါ သြားေရြးခ်ည္"
အတာလည္း လက္မွတ္ႏွင့္ ပိုက္ဆံမ်ားကို ဂ႐ုတစုိက္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ေမာင္ခုိင္လမ္း (ယခု ဗိုလ္ရႊဲလမ္း) ထိပ္ရွိ အေပါင္ဆုိင္ဘက္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။
"ဒီလံုခ်ည္ေတြ ခုေရြးျပန္ၿပီ၊ ေတာ္ၾကာ ျမင္းပြဲသြားစရာရွိရင္ ေပါင္ဦးမွာပဲ"ဟု ညည္းညည္းညဴညဴ ေရ ရြတ္ရင္း ပင္ အေပါင္ဆုိင္ထဲသုိ႔ လွမ္းဝင္သြားေတာ့၏။
ထုိေခတ္ကဆုိလွ်င္ မည္သည့္ကုန္တုိက္ ေစ်းဆုိင္မဆို မည္သည့္အခ်ိန္ဖြင့္၍ မည္သည့္အခ်ိန္ပိတ္ရ မည္ဆုိေသာ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္မ်ဳိး မရွိ။ အေပါင္ဆုိင္မ်ားပင္လွ်င္ နံနက္ ခုနစ္နာရီေလာက္တြင္ ဖြင့္၍ ည ရွစ္နာရီမွ ပိတ္၏။ တနဂၤေႏြေန႔ပင္ျဖစ္ေစ တစ္ေန႔လံုးဖြင့္ထားၿပီး ည ရွစ္နာရီမွပင္ ပိတ္၏။
အေပါင္ဆုိင္စည္းကမ္းတြင္ အေပါင္ေရာ အေရြးပါ ကေလးမ်ားကို လက္မခံရေသာ္လည္း မသိန္းေမ မွာ ေဖာက္သည္လိုျဖစ္ေနသည္ႏွင့္ မသိန္းေမ၏မွာၾကားထားခ်က္အရ အတာကို သိေနၾက၏။ ေပါင္ ေပါင္ ေရြးေရြး လက္မေႏွးဘဲေပးလုိက္တတ္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတာလည္း သူ႔ေမေမ မွာသည့္အတုိင္း ပင္ ေရြးလာေသာ လံုခ်ည္ေျခာက္ထည္ကို အိမ္တြင္ ဝင္ထားခဲ့ၿပီးမွ သူ႔ေမေမ ထံ ျပန္လာ၏။
ပိုလာေသာ အေႂကြမ်ားကို အတြက္က် ျပန္အပ္သည္ႏွင့္ မသိန္းေမက ပဲေစ့တစ္ေစ့ျပန္ေပးၿပီး ထမင္း စားခုိင္း လုိက္ေသာေၾကာင့္ ေစ်းခ်ဳိဘက္သို႔ ထြက္သြားကာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ႏွစ္ျပားဖိုးမွ်သာ စားၿပီး စု လုိက္ေခ်ေသး၏။
တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္ေရာင္းခ်ေနေသာ ေစ်းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာမွ အတာသည္ ဆုိင္ တစ္ဆုိင္ေရွ႕တြင္ ႐ုတ္တရက္ တန္႔သြားကာ အတန္ၾကာသည့္တုိင္ေအာင္ ေတြၾကည့္ေနမိ၏။
ထုိဆုိင္မွာ လူႀကီးဝတ္စြပ္က်ယ္အက်ႌမ်ားက တစ္ပံု၊ ကေလးဝတ္မ်ားက တစ္ပံု၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါမ်ား က တစ္ပံုစသျဖင့္ သူ႔အပံုႏွင့္သူ ခင္းထားၿပီး "တစ္မတ္စီ၊ သံုးပဲစီ"စသျဖင့္ ဟစ္ေအာင္ေရာင္းခ်ေန ေသာ စြပ္က်ယ္ဆုိင္ျဖစ္၏။ အတာ၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ သံုးပဲစီဆိုေသာ ကေလးဝတ္စြပ္က်ယ္မ်ားဆီ တြင္ အာ႐ံု စိုက္ေန၏။
အတာ သေဘာက်မည္ဆိုကလည္း က်စရာပင္။ ထိုကေလး စြပ္က်ယ္မ်ားမွာ အတာတို႔ အရြယ္ဝတ္ ေခါင္းစြပ္ လက္စကျဖစ္လ်က္ လက္ဖ်ားႏွင့္ လည္ပင္းအကြပ္မ်ားမွာ အနီ၊ ေခ်ာ့ကလက္၊ အစိမ္း၊ အျပာ စသည္ျဖင့္ ေရာင္စံုဆိုးထားသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ထည္အျဖဴႏွင့္ အလြန္ပနံရလွ၏။ အထူးသ ျဖင့္ ကေလးႀကဳိက္ အဆင္ကေလးမ်ား ျဖစ္သည့္အတုိင္းလည္း အတာသည္ ထုိစြပ္က်ယ္ဆုိင္ နားမွ မခြာႏို္ငေအာင္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။
ၾကည့္၍ ဝသေလာက္ရွိမွ အတာလည္း ထိုဆုိင္အနီးမွ ထြက္အလာတြင္ မလွမ္းမကမ္း၌ ပစ္ထားေသာ စြပ္က်ယ္ေသတၱာအလြတ္မ်ားကို ျမင္သည္ႏွင့္ အတာလည္း ကေလးတုိ႔သဘာဝအတုိင္းပင္ ေသတၱာ လြတ္ မ်ား ကို ေကာက္ရန္ စြပ္က်ယ္ဆုိင္ေဘးမွ ေကြ႕သြားၿပီး
"အရာႀကီး ဟိုေသတၱာေတြ ပစ္ထားတာလား ဟင္"ဟု ဆုိင္ရွင္အား ေမးလုိက္ေသး၏။
"ေအး မင္းလိုခ်င္ရင္ ယူသြား"ဟု ဆုိင္ရွင္ကုလားက ခြင့္ျပဳလိုက္သည္ႏွင့္ အတာလည္း တေပြ႕တပိုက္ ပင္ သူႏုိင္သေလာက္ ေရြးေကာက္ယူသြား၏။
ဆက္ရန္
.
3 comments:
ေန႔တုိင္း ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္ အစ္မေရႊစင္ေရ... ေက်းဇူးပါေနာ္
ဖတ္ရတဲ့အတြက္ေက်းဇူးပါ
အျပင္မွာမဖတ္ျဖစ္တဲ့စာအုပ္ေလးပါ ...အခုလုိတကူးတကအပင္ပန္းခံတင္ေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇဴးပါ ..ေန႕တုိင္းေစာင့္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္. .။
Post a Comment