(ပုိက္ဆံ ယူၿပီး သူ ထ၀ယ္သည္။ ေပါင္မုန္႔၊ ဒိန္ခဲႏွင့္ ဘီယာတစ္ခြက္ယူျပန္လာသည္။
" အဲဒါေလး ကုန္ေအာင္စားၿပီး ေသာက္လုိက္ေနာ္၊ ေနသာသြားလိမ့္မယ္ ") ကို ဆက္ဖတ္ ရန္.........
ဒုိလားရက္စ္ ေပါင္မုန္႔ကုိကုိက္ရင္း -
" ဘီယာ ထပ္ယူဦးေလ "
" ေတာ္ပါၿပီ ခင္ဗ်ာ၊ မစၥဒုိလားရက္စ္ ပုိက္ဆံေတြ ကုန္လွပါၿပီ "
" ကၽြန္မ ရွင့္ကုိ ထပ္၀ယ္တုိက္ခ်င္ေသးတယ္ေလ၊ ရွင္ ကၽြန္မအနားမွာေနေတာ့ ဘယ္သူမွ လာမစရဲ ဘူးေပါ့ "
" ေၾသာ္ ... မစၥရယ္၊ ဘီယာမတုိက္ဘဲလည္း ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေစာင့္ေပးမွာပါ ခင္ဗ်ာ "
" ေၾသာ္ ... ဒီလုိေနရာမွာ ရွင္လုိလူလည္း ရွိေသးသားပဲေနာ္ "
ဒုိလားရက္စ္ ႏြမ္းႏြမ္းနယ္နယ္ ေျပာလုိက္သည္။
" ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ကၽြန္မကုိ အေပါစားလုိ မဆက္ဆံတာ ရွင္ တစ္ေယာက္ပဲ ေတြ႕ေသးတယ္ "
တက္အပၸဂၽြန္း က ပခံုးတြန္႔ၿပီး -
" ဒါကေတာ့ အမိက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေကာင္းတာကုိးဗ်၊ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေကာင္းခ်င္ မွ ေကာင္းမွာေပါ့ "
" ရွင္လည္း ေလာကႀကီးကုိ မေက်နပ္ဘူးနဲ႔ တူတယ္ "
" ဘယ္လုိလုပ္ ေက်နပ္မလဲခင္ဗ်ာ၊ ေခတ္ႀကီးက ေကာင္းမွ မေကာင္းတာ "
" ကၽြန္မျဖင့္ ေယာက္်ားေတြမွာ အဲဒီဒုကၡမ်ိဳးရွိမယ္ မထင္ခဲ့ဘူး "
" ရွိတာေပါ့ဗ်ာ၊ ခုလုိ အလုပ္မရွိတဲ့အခါ ပုိဆုိးတာေပါ့ "
" ဘာလုိ႔ အလုပ္မရွိရတာလဲဟင္ "
" အင္း ... အဲဒါေတာ့ ေျပာရခက္တယ္ဗ်၊ တခ်ိဳ႕ေျပာေတာ့လည္း စစ္ေၾကာင့္တဲ့၊ ကုန္ေလွေတြ သိပ္မကပ္လာေတာ့ဘူးေလ၊ ေနာက္တစ္ခုက လုပ္ငန္းရွင္ေတြက လူငွားလုပ္မယ့္အစား ကပၸလီေတြ အပုိင္ ၀ယ္ၿပီး ခုိင္းေနၾကတာေၾကာင့္လည္း ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကုိ ေရာက္စကဆုိ အလုပ္သိပ္ေပါ တာေပါ့၊ ခုေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းမွန္သမွ် ကပၸလီ ကၽြန္ေတြနဲ႔ခ်ည္း ကိစၥၿပီးေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူျဖဴ အလုပ္သမားေတြ ငတ္ကုန္ၾကတာေပါ့ "
ဒိန္ခဲႏွင့္ ေထာပတ္ကုိ ၿမံဳ႕ရင္း ဒုိလားရက္စ္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနသည္။ အစာေလး ၀င္ သြားေတာ့ ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္လာသည္။ ဗုိက္က ဆာေနၿပီး စိတ္က ဆာမွန္း မသိ ျဖစ္ေန ျခင္းျဖစ္သည္။
" ရွင္က အဂၤလိပ္ျဖစ္ၿပီး ဘာလုိ႔ ပုိင္စားေျမ မရတာလဲ၊ ဘုရင္မင္းျမတ္က ရွင့္ကုိ မခ်ီးျမွင့္ဘူးလား "
" ဘုရင္မင္းျမတ္က လူရုိင္းေတြနဲ႔ ျပင္သစ္ေတြကုိ တုိက္ေပးတဲ့လူေတြအတြက္သာ ပုိင္ စားေျမ ေပးသနားတာေလ၊ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ခ်ာတိတ္ပဲ ရွိေသးတာကုိး၊ ၁၇ ႏွစ္သားပဲ ရွိေသး တယ္ေလ၊ ဘယ္သူမွလည္း စစ္တုိက္ဖုိ႔ လာမေခၚၾကဘူး "
" ဘယ္အရပ္ကလဲဟင္ "
ဒုိလားရက္စ္ စိတ္၀င္တစားေမးသည္။
" ေဂ်ာ္ဂ်ီယာကပါ "
" ပင္လယ္ဘက္ကလား "
" မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ကုန္းတြင္းပုိင္းကပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ပင္လယ္ကုိ ခုထိမျမင္ဖူးေသးပါဘူး "
" ဟုတ္လား "
ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ဘယ္နား ရွိသည္ကုိ ဒုိလားရက္စ္ မသိ။ သုိ႔ေသာ္ ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း ေ၀ဒနာဖလွယ္ရ သည္မွာ စိတ္သက္သာ စရာ ေကာင္းလွသည္။ ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ ေမ့ေန၏။ ဒယ္လ္ရြိဳင္းတြင္ မိမိေတြ႕ ခဲ့သည့္ လူႀကီးလူေကာင္း မ်ားႏွင့္ မတူေသာ္လည္း မစၥတာတက္အပၸဂၽြန္းမွာ တစ္မ်ိဳး ရည္မြန္ သူျဖစ္သည္။ ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ တြင္ ေနခဲ့စဥ္ ကလုိ အေနမက်ံဳ႕။ သိမ္ငယ္စိတ္ မ၀င္။
တက္အပၸဂၽြန္းကမူ ဒုိလားရက္စ္ကုိ စိတ္ေလေနသည့္ မိန္းကေလးအျဖစ္ နားလည္ထားလုိက္သည္။ သူ႔ အေနျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ျခင္းလည္း မျပဳႏုိင္၊ အားေပးျခင္းလည္း မျပဳႏုိင္ ျဖစ္ေနသည္။ သည္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ ေနလုိက္သည္။
ဒုိလားရက္စ္ လုိသည္မွာ ဒါပဲျဖစ္၏။ က်ိတ္ၿပီး သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္လုိက္မိသည္။ သူသည္ လူေခ်ာ တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔လည္း မရွိလွေပ။ သုိ႔ေသာ္ ဆံပင္ကုိ ေသေသသပ္သပ္ ၿဖီးသင္ၿပီး အက်ႌအေပါက္အၿပဲေတြကုိ ဖာေထးေပးမည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွိမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ သည့္ထက္ ပုိ၍ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ ျဖစ္လာမည္ အမွန္ျဖစ္သည္။
စားပဲြရွည္ႀကီး ၏ တစ္ဖက္စြန္းတြင္ ရပ္ေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကုိ ေအာ္ဆုိေနသည္။ စကတ္ကုိ ၀ဲကာ၊ တင္ကုိ လႈပ္ကာျဖင့္။
မူူးေနၾက သည့္ စစ္သားတစ္သုိက္က ေျခေဆာင့္ စည္းလုိက္ေပးေနၾက၏။ မိန္းကေလးက ျပင္သစ္ ဘာသာျဖင့္ ဆုိေနျခင္းျဖစ္သည္။ တက္အပၸဂၽြန္းက သီခ်င္းဆုိေနသည့္ မိန္းကေလးကုိၾကည့္လုိက္၊ ဒုိလားရက္စ္ ကုိ ၾကည့္လုိက္ လုပ္ေနသည္။
" ရွင္ ျပင္သစ္စကား တတ္လားဟင္ "
မထင္ဘဲႏွင့္ ဒုိလားရက္စ္ ေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။
" ဟာ ကတ္သီးကတ္သတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ခုေျပာေနတဲ့ စကားကလဲြၿပီး ဘာစကားမွ မတတ္ဘူး၊ မစၥဒုိလားရက္စ္ေကာ "
" နည္းနည္းပါးပါးေပါ့ "
" အဲဒီေကာင္မေလး ေအာ္ဟစ္ေနတာ ျပင္သစ္သီခ်င္းလား "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။
" ဒါဆုိ ေခတ္ပညာေတြ တတ္ၿပီးသားေပါ့ေနာ္ "
" နည္းနည္းပါးပါးပါ၊ နယူးေအာ္လီယန္းမွာ ဘာသာစံုတတ္ဖုိ႔ သိပ္မခတ္ပါဘူး "
" စာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ဖတ္တတ္မွာေပါ့ေနာ္ "
" စာကေတာ့ ျပင္သစ္ဘာသာတစ္မ်ိဳးပဲ ဖတ္ႏုိင္တယ္၊ အဂၤလိပ္စာေတာ့ မတတ္ပါဘူး။ ရွင္ အဂၤလိပ္ စာေတာ့ တတ္တယ္ မဟုတ္လား "
" ကၽြန္ေတာ္ သိပ္တတ္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ "
သူက မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးၿပီး ေျပာသည္။
" ဘီယာ ထပ္ယူပါဦးလုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာေနတယ္ေလ "
" ေတာ္ပါၿပီ မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဒါေလာ္ဆုိ လံုေလာက္ပါၿပီ "
" ေၾသာ္ ... ရွင္ကလည္း ကၽြန္မ ေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ ဒီည ကၽြန္မရဲ႕ ကုိယ္၇ံေတာ္ တပ္မွဴး လုပ္ေပးပါဆုိ "
သူ ရယ္ၿပီး ဘီယာတစ္ခြက္ သြားယူသည္။ ဒုိလားရက္စ္ ၀မ္းသာသြား၏။ ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ ဒိန္ခဲ စားလုိ႔ ေျပာင္သြားၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ဆက္ထုိင္ၿပီး စကားေျပာခ်င္ေန၏။ ျပတင္းေပါက္မွ မုိးစက္ေတြ ၀င္လာ သည္။ အျပင္မွာ မုိးရြာေနပါပေကာလား။
သူ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဒုိလားရက္စ္ စကားစသည္။
" ရွင္တုိ႔ အရပ္ မွာ ကပၸလီေတြ အမ်ားႀကီးလားဟင္ "
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘက္မွာ သိပ္မရွိပါဘူး၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခဘက္မွာ မ်ားတယ္၊ ဆာဗာနာတစ္၀ုိက္ ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီဘက္ မေရာက္ဖူးဘူး၊ လူ၀ီစီးယားနား ေရာက္မွ သူတုိ႔ကုိ မ်ားမ်ားစား စား ေတြ႕ဖူးတာ "
" ေျမမရွိဘဲနဲ႔ ဘာအတြက္ ဒီလုိ လာခဲ့တာလဲဟင္ "
" ဘာရယ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အရပ္မွာ အလုပ္အကုိင္ မေကာင္းတာနဲ႔ ထြက္ခဲ့တာပါ၊ ေျပာင္းခင္းေတြ ႏွံဖ်က္ပုိးက်ၿပီး သီးႏွံေတြ အႀကီးအက်ယ္ ပ်က္ၾကတယ္ေလ။ ဒီဘက္အပုိင္း မွာ အလုပ္ေတြ ေပါတယ္လုိ႔ လူေျပာသူေျပာ မ်ားတာနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အထုပ္အပုိးျပင္ၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကတာေလ "
ဒုိလားရက္စ္ အံ့ၾသသြားသည္။ မိန္းမရွိတယ္ ဆုိပါလား၊ သူ႔ကုိ ပစ္စလက္ခတ္ထားသည့္ မိန္းမ်ိဳးလား။
" ဟင္ ရွင့္မွာ မိန္းမရွိတယ္ ဟုတ္လား "
" ခု မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဒီေရာက္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးၿပီး ေသရွာတယ္ေလ "
" ဒါျဖင့္ ကေလးေရာ "
ဒုိလားရက္စ္ အားတက္သေရာ ျဖစ္လာသည္။
" ကေလးလည္း ဆံုးသြားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကေလးအေၾကာင္း ဘာမွသိတာ မဟုတ္ေတာ့ .... "
" ၾကားရတာ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္ "
စားပဲြေပၚ မွ ဖေယာင္းတုိင္ကေလးေတြကုိ လက္ႏွင့္လိွမ့္ရင္း -
" ကၽြန္မ မွာလည္း ကေလးရွိတယ္ "
" ဟုတ္လား၊ မိန္းမကေလးပဲလား "
" မဟုတ္ဘူး၊ ေယာက္်ားေလ "
" ကၽြန္ေတာ္က သမီးေလးဗ် "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းေမာ္မလာေတာ့ တက္အပၸဂၽြန္းက ဆက္ေမးသည္။
" သားကေလးေကာ၊ ကၽြန္ေတာ့္သမီးလုိပဲ ဆံုးသြားသလား "
" ဟင့္အင္း မဆံုးပါဘူး၊ ကၽြန္မေယာက္်ားဆီမွာ ရွိပါတယ္ "
" ဟင္ .... ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာက ... ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြင့္လႊတ္ေနာ္ "
ဒုိလားရက္စ္ ၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကုိ နာနာကုိက္ထား လုိက္၏။
တက္က -
" ကၽြန္ေတာ္ေျပာလုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာလားဟင္၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာကုိမွ ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာတာ မဟုတ္ ပါဘူး မစၥဒုိလားရက္စ္ရယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ စားပဲြေပၚသုိ႔ တံေတာင္ဆစ္ျဖင့္ ေထာက္ၿပီး လက္သီးဆုပ္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မ်က္လံုးကုိ ပိတ္ထားလုိက္သည္။ စားပဲြတစ္ဖက္စြန္းမွ ေတးသံက ပုိၿမိဳင္လာသည္။ ေသာတရွင္မ်ားကပါ လုိက္ ဆုိေနၾကၿပီ။ အမ်ိဳးေကာင္း သမီးကေလးမ်ား နားမလည္ႏုိင္သည့္ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ သီဖဲြ႕ထားသည့္ သီခ်င္း။
ဒုိလားရက္စ္ မ်က္ရည္အက်ရပ္သြားသည္။ ငုိရလြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္လည္း မ်ားမ်ား က်န္ေတာ့ဟန္ မတူပါ။ ေခါင္းေမာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ တက္အပၸဂၽြန္းက သူ႔ကုိ အသာေစာင့္ၾကည့္ ေန၏။ အၾကင္နာ ခုိးေတြ ေ၀ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္။
" ရွင္ေျပာလုိ႔ စိတ္ထိခုိက္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မ ဘာသာ ကၽြန္မ စိတ္ညစ္ေနတာပါ၊ စိတ္မညစ္ဘဲ ေနပါ့မလားရွင္၊ ကၽြန္မမွာ လင္ေယာက္်ားရွိပါတယ္၊ အဲဒီလင္ေယာက္်ားက ကၽြန္မကုိ ကန္ထုတ္ ပစ္လုိက္တယ္ေလ၊ သူနဲ႔ ကၽြန္မက အဆင့္ခ်င္း သိပ္ကြာတာကုိး "
" အုိ "
" ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မက သူနဲ႔ လံုး၀မတန္ဘူးေလ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေမြးတဲ့ ကေလးက်ေတာ့ သူနဲ႔ တန္တယ္ တဲ့၊ ဇာတ္လမ္း ကေတာ့ ဒါပဲ၊ ရွင္ ၾကားဖူးမလားေတာ့ မသိဘူး၊ သူ႔နာမည္က ရွာရမီတဲ့ "
တက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည္။
" ခင္ဗ်ာ၊ သစ္ျဖဴေတာက ရွာရမီမ်ိဳးကုိ ေျပာတာလားဟင္ "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။
" အင္း ... ဒုကၡ ဒုကၡ "
သူက ဒါပဲ ေျပာတတ္သလုိ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနသည္။ ၿပီးမွ "ဒါေတာ့ လံုးလံုး မတရားပါဘူး ဗ်ာ" ဟု မေက်မနပ္ ဆုိသည္။
ဒုိလားရက္စ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ကုိ ျဗဳန္းစားႀကီး ေျပာျပေနမိ၏။ အလွအပ တန္ဆာမဆင္ဘဲ အရင္ အတုိင္း ေျပာျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ အရုိးသားဆံုး ႏွလံုးသားျဖင့္ သူ႔ကုိ ေျပာျပေနစဥ္ စိတ္ထဲတြင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနသည္။ ဟန္ေဆာင္ျခင္း မုိးတိမ္မ်ားထဲတြင္ လြင့္ေမ်ာေနခဲ့စဥ္က အလွအပမ်ားႏွင့္ ပကတိ အရွိအတုိင္း ရုိးသားပြင့္လင္းရသည့္ ပီတိသုခကုိ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိသည္။
တက္ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနသည္။ ရံခါတြင္ ဒုိလားရက္စ္ လက္ကုိ လွမ္းပုတ္ၿပီး အားေပးသည္။
" အဲဒါပဲ၊ ေနာက္ဆံုး ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္က ပုိက္ဆံနည္းနည္းနဲ႔ ေငြထည္ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ လစ္ၿပီး ထြက္လာ ခဲ့တယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီလုိ လုပ္ခဲ့လဲဆုိတာ ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မ မသိဘူး၊ ေန႔ညက ကၽြန္မ မဆုိသေလာက္ မ်ား ရဴးသြားသလား မသိဘူးေနာ္ "
တက္က ခဏေတြစဥ္းစားၿပီး ခပ္ေလးေလး မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
" အင္း၊ ရူးမယ္ ဆုိလည္း ရူးေလာက္ပါတယ္ေလ "
" ခု ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဟင္ "
သူ ေခါင္းယမ္းသည္။
" မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေလာက္ မစဥ္းစားတတ္ပါဘူးဗ်ာ "
ေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ ခ်ိဳးေနသည္။ ညဥ့္နက္စျပဳၿပီ။ အရက္ခန္းမွာ မီးခုိးေတြ ေမွာင္ေနၿပီး ေဆးနံ႔၊ အရက္နံ႔ လိႈင္ေနသည္။ အခန္းတစ္ဖက္စြန္းတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ ထ သတ္ေနၾကသည္။ က်န္သည့္ အမူးသမားေတြက ၾကက္ပဲြလုိ တစ္ဖက္စီ အားေပးေနၾကသည္။
" ဒီမွာ ဆက္ေနဖုိ႔ မေကာင္းဘူး မစၥဒုိလားရက္စ္ "
တက္က စဥ္းစဥ္းစားစား ေျပာလုိက္သည္။
" ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မလည္း အဲဒါ စဥ္းစားေနတာ "
ဒုိလားရက္စ္ မတ္တတ္ထရပ္သည္။ ပုလင္းဖံုးေပၚတြင္ ထြန္းထားသည့္ ဖေယာင္းတုိင္မွ မီးကူးလုိက္သည္။ တက္အပၸဂၽြန္းလည္း ထရပ္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားမယ္၊ ရန္ပဲြထဲ မပါဘဲနဲ႔ ေခါင္းကဲြေနဦးမယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ ဖေယာင္းတုိင္ကုိ ေျမွာက္ၿပီး သြားမည္ျပဳသည္။
တက္က -
" တည္းဖုိ႔ေနရာေတာ့ ရတယ္ေနာ္ "
" ဟုိေနာက္ဘက္မွာ ႂကြက္တြင္းလုိ အခန္းတစ္ခန္းေတာ့ ရထားတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တံခါးကေတာ့ လံုပါတယ္ "
တက္ ခ်ီတံုခ်တံု လုပ္ေနၿပီး ဒုိလားရက္စ္ေနာက္မွ လုိက္သြားသည္။
" အေျခအေန ဘယ္လုိရွိတယ္ ဆုိတာ မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္ လာၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ "
" အုိ ေကာင္းတာေပါ့၊ ရွင္က ဘယ္မွာေနလဲဟင္ "
သူ ရယ္သည္။
" ဘယ္မွာ ေနစရာရွိမွာလဲဗ်၊ ခုတေလာ ဆိပ္ခံေတြေပၚမွာ အိပ္တာ မ်ားပါတယ္၊ မုိးရြာေနတယ္၊ အမုိးရွိတဲ့ ေနရာကေလးေတာ့ ရေကာင္းပါရဲ႕"
ဒုိလားရက္စ္ အခန္းကုိဖြင့္ဖုိ႔ အက်ႌထဲမွ ေသာ့ႏိႈက္ယူရင္း သူ႔ကုိ ေမာ္ၾကည့္သည္။
" မစၥတာအပၸဂၽြန္း၊ ရွင္ ဘုရားသခင္ကုိ ယံုလားဟင္ "
" ဗ်ာ ... ယံုတာေပါ့၊ ယံုပါတယ္၊ ဘာလုိ႔ ေမးတာလဲဟင္ "
ဒုိလားရက္စ္ သက္ျပင္းခ်သည္။
" ကၽြန္မကုိ အေႏွာင့္အယွက္ မေပးပါဘူးလုိ႔ ဘုရားသခင္ဆီမွာ သစၥာဆုိရင္ ဒီမွာပဲ အိပ္ေလ "
ေသာ့ဖြင့္ၿပီး ၀င္လုိက္သည္။
" အခန္း က အစုတ္ပလုတ္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ အမုိးေတာ့ ရွိတယ္ေလ၊ ဒီလုိ မုိးမ်ိဳး မိရင္ ရွင္ အေအး မိၿပီး ေသလိမ့္မယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ တံခါးကုိ တြန္း၀င္မည္အျပဳတြင္ တက္က လွမ္းတားၿပီး -
" ကၽြန္ေတာ္ ဒုကၡမေပးခ်င္ပါဘူး မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သစၥာဆုိရဲပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါမွန္း မသိေသးဘဲနဲ႔၊ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း မၾကားဖူးဘဲနဲ႔ ဘာလုိ႔ယံုမလဲ "
ဒုိလားရက္စ္ က ျပန္လွည့္ၿပီး၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ရပ္ၿပီး -
" ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ကၽြန္မ စြန္႔စားရဲတယ္၊ ကၽြန္မအေပၚ တစ္ခါတေလ ကေလးျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတဲ့ လူ ေတြ႕ရင္ ကၽြန္မျပန္ၿပီး ကူညီခ်င္ပါတယ္၊ လာပါ "
သူတုိ ႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ၀င္လုိက္ၾကသည္။ ဒုိလားရက္စ္က ဒူးေထာက္၍ ၾကမ္းေပၚတြင္ ဖေယာင္းစက္ ခ်ၿပီး ဖေယာင္းတုိင္ ကုိ ေထာင္ဖုိ႔ လုပ္ေနသည္။
အခန္းေထာင့္မွ ခင္းဖံုႏွင့္ ေစာင္ကုိၾကည့္ၿပီး -
" ဒါေတြ မသံုးဘူးထင္တယ္ ဟုတ္လား "
ဒုိလားရက္စ္က လွည့္မၾကည့္ဘဲ -
" ဟင့္အင္း၊ အရမ္းညစ္ပတ္ေနတယ္ "
" ဒါထက္ ညစ္ပတ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ခဲ့ရတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖေယာင္းတုိင္ ကုိ ေနရာ ေျပာင္းထြန္းေပးမယ္ေနာ္၊ ဒီအတုိင္းထြန္းရင္ အိမ္မီးေလာင္မွာေပါ့ "
ဒုိလားရက္စ္ သူ႔ကုိ ဖေယာင္းတုိင္ ကမ္းေပးလုိက္သည္။ တက္ဖေယာင္းတုိင္ ထြန္းၿပီးသည္ႏွင့္ ဒုိလားရက္စ္ က ရွက္ရြံ႕ရႊံ႕ အမူအရာျဖင့္ -
" တစ္ဆိတ္၊ ကၽြန္မကုိ ေရတစ္ပံုးေလာက္ ဆဲြထားေပးပါလားရွင္၊ မနက္ မ်က္ႏွာသစ္ရေအာင္ေလ "
" ဟာ ရပါတယ္ "
ေရပံုးဆဲြၿပီး သူထြက္သြားသည္။ ဒုိလားရက္စ္ အ၀တ္ေတြ ခၽြတ္လုိက္သည္။ ေသတၱာထဲမွ ည၀တ္အက်ႌထုတ္ၿပီး စြပ္ခ်လုိက္သည္။ ၿပီး အိပ္ရာေပၚလွဲခ်လုိက္၏။ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ဂြမ္းကပ္ ကုတ္အက်ႌ တစ္ထည္ လႊမ္းလ်က္။ တက္ ေရတစ္ပံုးႏွင့္ ျပန္၀င္လာသည္။
" ဘာမွ မလုိေတာ့ပါဘူးေနာ္ မစၥဒုိလားရက္စ္ "
သူ တံခါးပိတ္ ရင္း လွမ္းေမးသည္။
" ဟုတ္ကဲ့ "
" ကဲ ... ဒါျဖင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေတာ့ေနာ္၊ ဘယ္ေကာင္မွ လာမေႏွာင့္ယွက္ေစရဘူး "
သူက ခင္းဖံုကုိ ျဖန္႔ခင္းၿပီး ဖေယာင္းတုိင္မီးၿငွိမ္းဖုိ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ထုိင္လုိက္သည္။
" ခုလုိ မုိးလံုေလလံုနဲ႔ အိပ္ရလုိ႔ ေက်းဇူးတင္လွပါတယ္ ခင္ဗ်ာ "
" အုိ ... ကိစၥမရွိပါဘူး ဆုိ "
သူက အိပ္မည့္ေနရာတြင္ ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး -
" ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ရင္နာစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါဗ်ာ။ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးဆံုးၿပီးေတာ့ အေပါင္းအသင္းမရွိ၊ အလုပ္မရွိနဲ႔။ အဲဒီလုိအခ်ိန္မွာ မစၥဒုိလားရက္စ္နဲ႔ ေတြ႕ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ ၀မ္းသာလုိ႔ မဆံုးပါဘူး "
" ကဲ ... ကဲ ရွင္အိပ္ေတာ့ "
သည္ေတာ့မွ သူ ဖေယာင္းတုိင္မီး ၿငွိမ္းသည္။ ခဏေနေတာ့ ေဟာက္သံသဲ့သဲ့ ထြက္လာသည္။ အင္း ... စိတ္ခ် လက္ခ် အိပ္ျဖစ္ေတာ့မွာပါလား၊ သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ေနမိ၏။
တက္က ေစာေစာ ထႏိႈးသည္။ မုိးပင္ စင္စင္မလင္းေသး။ အျပင္တြင္ မုိးစဲသြားၿပီ။ ဒုိလားရက္စ္က လႊားထား သည့္ ကုတ္အက်ႌကုိ ေမးေစ့အထိဆဲြတင္ၿပီး -
" ဘာလဲ ၊ ရွင္ ဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲ "
" ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္သြားလုိ႔ မေကာင္းလို႔ပါဗ်ာ၊ ဒီအခ်ိန္ ဆိပ္ကမ္းဆင္းႏုိင္မွ အလုပ္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိမွာေလ "
" ေၾသာ္ ... ဂြတ္ဘုိင္ "
ဒုိလားရက္စ္ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ သူ ထြက္သြားသည္။ အခန္း၀ေရာက္မွ ျပန္လွည့္လာၿပီး -
" မစၥဒုိလားရက္စ္ ဘာဆက္လုပ္မလဲဟင္၊ ဟုိ ကၽြန္ေတာ္ဆုိလုိတာက အဲ ခုလုိ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္လူမရွိဘဲ တစ္ေယာက္ တည္း ထားခဲ့ရတာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး "
" ကၽြန္မ အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ မေနခဲ့ရဖူးပါဘူးရွင္ "
ဒုိလားရက္စ္ ညွိဳးလ်စြာ ေျပာသည္။ သူက ခုတင္စြန္းတြင္ ေမွးထုိင္ရင္း -
" ဒါေပမဲ့ ခုလုိအေျခအေနမွာ အကာအကြယ္မဲ့ ဘ၀နဲ႔ ေနလုိ႔မသင့္ဘူး၊ ခုအတုိင္း စိတ္ေလေလနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနရင္ ဒုကၡေတြ႕လိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ စကားလွေအာင္ မေျပာတတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသလုိ ျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ မ်က္လံုးေတြ က်ယ္လာသည္။ အလြန္ လူစိတ္ရွိသည့္ ပုဂိၢဳလ္ ပါလား။ ေပါင္းအပ္ သင္းအပ္ သည့္ လူဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ မဟုတ္လွ်င္ နယူးေအာ္လီယန္း သုိ႔ ေရာက္ဖုိ႔ မလြယ္သည္ကုိ ေျပးသတိရလုိက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စာ လမ္းစရိတ္လည္း လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိေနသည္။
" ကၽြန္မကုိအခုိက္အတန႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား "
သူက လည္ေခ်ာင္းရွင္းၿပီး -
" ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာအလုပ္ ရွိတာမွတ္လုိ႔ဗ်ာ၊ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ လူတစ္ေယာက္ရွိေနေတာ့ ပုိ စိတ္ၿငိမ္တာေပါ့ "
ဒုိလားရက္စ္ ခပ္တုိးတုိးရယ္သည္။
" ကၽြန္မနဲ႔ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ လုိက္ခဲ့မလားဟင္၊ ၿမိဳ႕ႀကီးဆုိေတာ့ အလုပ္လည္း ပုိေပါ တာေပါ့။ ေအးေအးေဆးေဆး အလုပ္ရႏုိင္ပါတယ္ "
" နယူးေအာ္လီယန္း ဟုတ္လား "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းညိတ္သည္။
" ဒီေနရာကုိေတာ့ ကၽြန္မ မုန္းတယ္ "
တက္က စကားစပ္မရွိဘဲ -
" အဲဒီ သြားကေလးတစ္ေခ်ာင္းက ဘာလုိ႔ က်ိဳးသြားတာလဲ "
" ေၾသာ္ ဒါလား၊ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္တဲ့ အရက္ဆုိင္မွာ သေဘၤာသားတစ္သုိက္ ရန္ျဖစ္ၾက တယ္ေလ၊ ေရာေထြးမွားယြင္းၿပီး ကုလားထုိင္တစ္လံုးနဲ႔ အရုိက္ခံလုိက္ရတယ္၊ သိပ္ကုိ ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိယ္ မကာကြယ္ႏုိင္ခင္ အရြယ္က ျဖစ္ခဲ့တာပါ "
တက္ ေခါင္းယမ္းသည္။
" ဒီမယ္ မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ခုလုိ ေလေနရင္ အႏၱရာယ္ေတြ႕ဦးမွာပဲ၊ အဲဒီအႏၱရာယ္ကုိ ခုလည္း ကာကြယ္ႏုိင္ မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးကုိ သြားရင္ ပုိဆုိးတယ္ "
" အုိ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း သြားမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ရွင္နဲ႔အတူ သြားမွာပဲ ဥစၥာ"
သူ ထ ရပ္သည္။
" နယူးေအာ္လီယန္းကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မလုိက္ပါရေစနဲ႔ ခင္ဗ်ာ၊ အဲဒီကလူေတြက စကားမေပါက္ ဘာမေပါက္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဂၤလိပ္စကားကလဲြလုိ႔ ဘာမွတတ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ လူမည္းပုိမ်ားေတာ့ အလုပ္ပုိရွားမွာ၊ မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ "
" ဒါျဖင့္ ရွင္ ... ရွင္ ... ကၽြန္မနဲ႔ မလုိက္ဘူးေပါ့ "
ဒုိလားရက္စ္က သက္ျပင္းခ်သည္။ အေလာတႀကီး လုပ္မိျပန္ၿပီထင္သည္။ သူႏွင့္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ အတူေနၿပီး သူႏွင့္ ခင္မင္ေလးစားမႈကုိ ရေအာင္ယူၿပီးမွ စည္းရံုးလွ်င္ ရႏုိင္စရာရွိသည္။
" ဟုတ္တယ္ မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မလုိက္ႏုိင္ပါဘူး သြားမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တားပုိင္ ခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးမွာ မိန္းမအရက္သမားဘ၀နဲ႔ ေနမယ္ဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာ ပုိင္ခြင့္ မရွိပါဘူး "
သူက အိတ္ကပ္ကုိ ပုတ္ျပၿပီး -
" ကဲ ကၽြန္ေတာ္ ဆိပ္ကမ္းကုိ လစ္လုိက္ဦးမယ္ "
သည္တစ္ခါ သူ တကယ္ထြက္သြားေလၿပီ။ ဒုိလားရက္စ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္က်န္ရစ္၏။ မိမိ၏ လံုၿခံဳမႈသည္ သူႏွင့္အတူ ပါသြားေလၿပီ။ မိမိကုိယ္တုိင္ ဆိပ္ကမ္းတစ္၀ုိက္ ေလွ်ာက္သြားေန သည့္ ျမင္ကြင္းကုိ ေတြးျမင္ကာ စိတ္ကုန္သည္ထက္ ကုန္လာသည္။ သည္လုိေနရာ မွာ ေနာက္တစ္ညအိပ္ဖုိ႔လည္း စဥ္းစားလုိ႔ မရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။ ပုိက္ဆံမကုန္မခ်င္း သည္သံသရာ မွာ လည္ေနရေတာ့မည္ပံု။ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္ၿပီး ခုတင္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ဖိနပ္မပါဘဲ သူ႔ေနာက္ ကုိ ေျပးလုိက္သြားသည္။ ဆုိင္တံခါး၀တြင္ သြားမိသည္။
" ေနပါဦးရွင္၊ တစ္ဆိတ္ ျပန္၀င္ပါဦး၊ နားလည္ေအာင္ ကၽြန္မ ရွင္းျပပါရေစေနာ္၊ ေနာ္ ... မသြားပါနဲ႔ ဦး "
တက္အပၸဂၽြန္း ေလးကန္စြာ ျပန္လွည့္လာသည္။
" ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲကြယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ သူ႔ကုိ ျပန္တဲြေခၚလာၿပီး အခန္းတံခါး ပိတ္လုိက္သည္။ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ၀င္လာၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္လာသည္။ ၿပီး ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳးသံျဖင့္ အႏူးအညြတ္ ေျပာေလသည္။
" ရွင္နဲ႔အတူ ေနပါရေစေနာ္၊ ကၽြန္မ ရွင္ထင္တဲ့ မိန္းမစားမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ တကယ္ ေျပာတာပါ၊ ကၽြန္မ ဟာ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔ မထင္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ရွင္ထင္တဲ့ မိန္းမမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္တုန္း ကမွ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ ရွင္နဲ႔အတူ ေနပါရေစေနာ္ "
တက္ က သနားစဖြယ္ မိန္းမငယ္ကုိ ငံု႔ၾကည့္သည္။
" အင္း ... ခင္ဗ်ားကေလးက ေရာေထြး ခံစားေနရတာကုိး "
ဒုိလားရက္စ္ သူ႔ကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္သည္။ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးေတြ လွ်ပ္ျပက္သလုိ ၀င္ေနသည္။ ဘ၀ကုိ အလုပ္ၾကမ္းသမား တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္တဲြၿပီး ၾကမ္းတုိက္ သည့္အလုပ္၊ အ၀တ္ဖာ ရသည့္ အလုပ္မ်ိဳးျဖင့္ မကုန္လြန္ႏုိင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ေလာေလာဆယ္တြင္မူ သည့္ထက္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္သည့္နည္းလမ္း မရွိေတာ့သလုိ ျဖစ္ေန၏။
သူက အလုပ္လက္မဲ့။ ၿပီးေတာ့ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ လူစားမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ ေအကုိ ပုတ္ေလာက္ေရးျပလွ်င္ပင္ လွည္းေထာက္ဟု ဖတ္မည့္သူ။ သုိ႔ေသာ္ သေဘာေကာင္းသည္။ ရုိက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္းလုပ္မည့္ လူစားမ်ိဳးမဟုတ္။ အလြန္အကၽြံ မူးရူးေနမည့္ လူစားမ်ိဳးလည္း ဟုတ္ဟန္မတူ။ သူႏွင့္ အသာခုိေနၿပီး မွ စစ္ၿပီးလုိ႔ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ ေလွေတြ ပံုမွန္ျပန္ထြက္လွ်င္ လုိက္သြားႏုိင္မည္။
" ဒီမယ္ ကၽြန္မ ေျပာမယ္၊ ဒီလုိလုပ္၊ ရွင္ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ မလုိက္ခ်င္ရင္ ကိစၥမရွိဘူး။ ကၽြန္မ ဒီမွာပဲ ေနမယ္၊ ကၽြန္မမွာ အခန္းတစ္ခန္း ငွားေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ပုိက္ဆံက်န္ေသးတယ္။ ရွင္ အလုပ္ အကုိင္ ရတဲ့အထိ သံုးေလာက္မွာပါ။ ကၽြန္မ ရွင္နဲ႔ ေနပါရေစေနာ္၊ ရွင့္အ၀တ္အစားေတြကုိ ကၽြန္မ ဖာေထးေပးပါ့မယ္၊ ရွင္ ပုိၿပီး ၾကည့္ေပ်ာ္ ရႈေပ်ာ္ ျဖစ္သြားေအာင္ ကၽြန္မ လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္၊ ကၽြန္မ အခ်က္ အျပဳတ္ လည္း တတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မကုိ တစ္ေယာက္တည္း ပစ္မထားခဲ့ပါနဲ႔လား ရွင္ ရယ္ "
သူ ၿပံဳးသည္။ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဒုိလားရက္စ္၏ပခံုးကုိ သုိင္းဖက္ၿပီး -
" ေအးပါကြယ္၊ ဒါဆုိလည္း တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္တဲြၿပီး တုိက္ပဲြ၀င္ၾကတာေပါ့ "
" ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ေအာင္ျမင္မွပါ။ ခဏေလး ေစာင့္ေနာ္၊ ကၽြန္မ အ၀တ္သြားလဲလုိက္ဦးမယ္၊ သိပ္မၾကာေစရဘူး "
အခန္း (၁၀)
ထုိႏွစ္ေႏြတြင္ စပိန္က အဂၤလိပ္ကုိ စစ္ေၾကညာလုိက္သည္။ မစၥစ္စပီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွ လူေတြ စစ္ သတင္း ကုိ ထံု႔ပုိင္းထံု႔ပုိင္း ၾကားေနရသည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေန ၾက၏။ စုိးရိမ္ ထိတ္လန္႔ေနသူေတြ ရွိသလုိေပ်ာ္ေနသူေတြလည္းရွိသည္။
နယူးေအာ္လီယန္းမွ စပိန္မ်ားႏွင့္ ဖေလာ္ရီဒါ အေနာက္ပုိင္းမွ အဂၤလိပ္ေတြ တကယ္ပင္ ရန္ျဖစ္ၾက ေတာ့မွာလား။ သူတုိ႔တစ္ေတြ အံ့ၾသလုိ႔မဆံုး ျဖစ္ေနၾက၏။ ဥေရာပ ေရႊနန္းေတာ္ထဲမွ သူတုိ႔ ဘုရင္ ေတြ သြင္သြင္ရူးသြားေလၿပီလား။ ေျမၾသဇာ အေကာင္းမြန္ဆံုး၊ အႂကြယ္၀ဆံုး၊ အၿငိမ္းခ်မ္း ဆံုး ေဒသ ႏွစ္ခုကုိ စစ္တလင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေတာ့မည္တဲ့။
သည္ေတာ့မွ အတၱလန္တိတ္ သမုဒၵရာႀကီး ဘယ္ေလာက္က်ယ္ၿပီး ယင္းသမုဒၵရာ၏ ဟုိမွာဘက္ ကမ္းမွ ဘုရင္ေတြ အေမရိကတုိက္အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္နားလည္သည္ကုိ သူတုိ႔ သေဘာေပါက္ၾကေတာ့ သည္။
လူ၀ီစီးယားနားမွ ျပင္သစ္အႏြယ္မ်ားသည္ အေမရိကန္ေတာ္လွန္ေရးကုိ ႀကိဳဆုိေနၾကသူေတြျဖစ္ သည္။ သူတုိ႔အေခၚ မစၥတာဖာစင္တန္ (၀ါရွင္တန္)ဆီသုိ႔ စစ္သားေတြ ပုိ႔ၿပီး အကူအညီ ေပးေနၾက သူေတြ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမစ္ညာမွ သူတုိ႔၏ အေကာင္းဆံုး ေဖာက္သည္ျဖစ္သည့္ အဂၤလိပ္မ်ား ကုိ စစ္ျပဳဖုိ႔ ေ၀းစြ မ်က္ႏွာကုိ အခ်ိဳဆံုးထားကာ ဆက္ဆံၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္မ်ားကလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။ အေမရိကတြင္ ရွိေနသည့္ အမ်ိဳးကုိသာ ခ်စ္ၿပီး ဥေရာပမွ အမ်ိဳးကုိ လွမ္းၿပီး ခ်စ္ရေလာက္ေအာင္ သူတုိ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္မျပင္းၾကပါ။
" ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေဂ်ာ့ဘုရင္နဲ႔လည္း ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ပင္လယ္ထြက္ေပါက္လမ္းက လူေတြနဲ႔ စစ္တုိက္ခုိင္းရင္ေတာ့ ... "
ဖီးလစ္လန္းႏွင့္ ေ၀ၚလ္တာပါစယ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးေနၾကစဥ္ ဖီးလစ္က သူ႔အျမင္ ကုိ ေဖာ္ထုတ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေ၀ၚလ္တာက ရယ္ၿပီး အေမရိကန္ သူပုန္ကိစၥကစ၍ ကမၻာစစ္ျဖစ္လွ်င္ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲဟု ေမးသည္။ ဖီးလစ္က ကမၻာစစ္ ျဖစ္လာလွ်င္ဟူသည့္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ကမၻာ့ ေရးရာမ်ား ကုိ ရမ္းသန္းေဆြးေႏြးေနသည္။
" ကဲ ရွင္တုိ႔ ကမၻာ့ေရးရာေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာ ကိစၥေတြထားၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ေတြအတြက္ ဘာျဖစ္မလဲဆုိတာ ေျပာၾကပါဦး "
ဂ်ဴးဒစ္က ၾကားျဖတ္ ေမးလုိက္သည္။
" ဘာမွမပူပါနဲ႔ ရွင္မရယ္၊ အစ္ကုိေျပာရင္ ယံုပါ၊ အားလံုးဟာ စပိန္ဘုရင္ခံ ဂါလ္ဗက္ဇ္ေပၚမွာ မူတည္ေန တယ္၊ သူဟာ ငတံုးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး၊ မစၥစပီျမစ္၀ွမ္းကုိ ဘယ္သူ ႏွစ္ျခမ္းကဲြေအာင္ လုပ္မွာလဲကြာ "
ဆိပ္ကမ္းတစ္၀ုိက္တြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဖီးလစ္က မလဲႊမေရွာင္သာသည့္ အခါမ်ိဳး တြင္မွသာ ေစ်း၀ယ္လႊတ္ေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒယ္လ္ရြိဳင္း အရပ္သူ အရပ္သားမ်ားသည္ နယူးေအာ္လီယန္းႏွင့္ စစ္ျဖစ္ရမည့္ အေရးကုိ ေတြးၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ျခင္းျဖစ္ရမည့္အစား ရယ္စရာ လုိသေဘာထားေနၾက၏။
စစ္သတင္း မ်ား ပ်ံ႕လြင့္လာၿပီး တစ္ပတ္အၾကာတြင္ သီရိၿမိဳင္မွ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။ လူမည္း အိမ္ေစ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဂ်ာဗာစီ ပုိ႔ခုိင္းလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ အဂၤလိပ္စာလံုးေပါင္းမ်ား ကုိ ျပင္သစ္အသံထြက္အတုိင္း ေရးထား၍ ဂ်ဴးဒစ္ မနည္းႀကိဳးစားဖတ္ရသည္။
ဂ်ဴးဒစ္ေရ ...
ကုိယ္က ျပင္သစ္မ ဆုိေတာ့ မင္းရဲ႕ ရန္သူစာရင္း ၀င္သြားၿပီေပါ့ေနာ္။ မင္းနဲ႔ ဖီးလစ္ အဲဒီလုိ သေဘာ မထားေၾကာင္း ျပဖုိ႔ ၾကာသပေတးေန႔ ညေန သံုးနာရီမွာ သီရိၿမိဳင္ကုိ ညစာစား ႂကြခဲ့ၾကပါ။
ဘာလုိ႔ စစ္တုိက္ၾကတယ္ဆုိတာ ကုိယ္ေတာ့ လံုးလံုးမသိဘူး။ ေ၀ၚလ္တာက ေျပာတယ္။ ရွင္းျပရင္ လည္း မင္းနားလည္ မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ကုိယ့္အထင္ေတာ့ သူလည္း သိပ္နားလည္မယ္ မထင္ပါ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္သူ႔ကုိ အဲဒီလုိထင္တယ္ဆုိတာ ျပန္ေျပာပါနဲ႔ေနာ္။
မင္း ၾကားၿပီးၿပီလား။ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယားက မင္းတုိ႔ မိတ္ေတြ မစၥက္စိန္ကလဲယားေလ။ အႁမႊ႔ာေမြး တယ္တဲ့ကြယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မိန္းကေလးေတြတဲ့။ အင္း ... မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ခုနစ္ေယာက္ေမြးထားေတာ့ အ၀တ္အစားဖုိး ေတြးၿပီး ကုိယ္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အားမက်ပါဘူးကြာ။ သူတုိ႔တစ္ေတြ အရြယ္ေရာက္ လုိ႔ လက္ထပ္ေပးရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ကုိယ္ေတာ့ ခုထိ "ဘာဘက္တီ" တစ္ေယာက္တည္းပဲ ဂ်ဴးဒစ္ေရ၊ ဒါထက္ ဒုိလားရက္စ္တစ္ေယာက္ဆီက ဘာမ်ား ၾကားေသး လဲ။
မင္းရဲ႕
ဂ်ာဗာစီ
ဂ်ဴးဒစ္ ခ်က္ခ်င္း စာေကာက္ျပန္လုိက္သည္။ ဆက္ဆက္လာခဲ့ပါမည့္အေၾကာင္း၊ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း စစ္ကုိ နားမလည္ေၾကာင္း၊ ဒုိလားရက္စ္ သတင္းတစ္စံုတစ္ရာ မၾကားရေၾကာင္း စသည္ စသည္။
လူတုိင္း စစ္အေၾကာင္းကုိ ေျပာေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းဘယ္သူမွ မသိၾကေပ။ ဤသုိ႔ျဖင့္ စက္တင္ဘာလ ထဲတြင္ စပိန္ဘုရင္ခံ ဂါလ္ဗက္ဇ္၏ စစ္တပ္မ်ား အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခတစ္ ေလွ်ာက္မွ ခ်ိတက္လာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းမ်ား ေရာက္လာသည္။ ဖီးလစ္က ေသြးေအးေအး ျဖင့္ အေနာက္ဘက္ သည္ စပိန္နယ္ေျမ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စစ္ေၾကာင္းေတြ ခ်ီခြင့္ရွိေၾကာင္း၊ စစ္တပ္ေတြ ခ်ခြင့္ ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဂ်ဴးဒစ္ ေတြးေၾကာက္ေနသည္။ ကေလးေတြကုိ မမ္မီႏွင့္ မသိပ္ေတာ့ဘဲ သူတုိ႔အခန္း တြင္ အတူေခၚအိပ္သည္။
ဖီးလစ္က တစ္ဖက္ကမ္းမွ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရႏုိးႏွင့္ ညနက္သည္ထိ မအိပ္ဘဲ နားစြင့္ေနတတ္ သည္။ ၿပီးမွ ဇနီးလုပ္သူ ကုိ စပိန္ဘုရင္ခံသည္ ဦးေႏွာက္ရွိသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ သည္ဘက္ကမ္းက စုိက္ ခင္းေတြကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္မည့္ သူ မဟုတ္ေၾကာင္းမ်ား အားေပးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္။
တစ္ေန႔မနက္ တြင္ တစ္ဖက္ကမ္းမွ စစ္သားေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္။ ဖီးလစ္ အထင္ မွန္ေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ဆီသုိ႔ ေရာက္လာၾကသည့္ ၾကမၼာဆုိးကုိ သူတုိ႔တစ္ေတြ ႀကိဳတင္ မသိႏုိင္ျခင္းသာျဖစ္သည္။
တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းတက္ရန္ ဂ်ဴးဒစ္ အ၀တ္လဲေနစဥ္ ဖီးလစ္ ေရာက္လာသံ ၾကားရသည္။ ပုိး၀တ္စံုသစ္ ကုိ ၀တ္ၿပီး မွန္ထဲ ျပန္ၾကည့္ေနစဥ္ ဖီးလစ္ အခန္းထဲ ၀င္လာသည္။ သတင္းပလင္း နားစြင့္ ရန္ အိမ္မွ အေစာႀကီး ထြက္သြားျခင္းျဖစ္၏။
" အစ္ကုိ၊ ျမန္ျမန္အ၀တ္လဲေလ၊ အစ္ကုိ႔အ၀တ္ေတြ အိန္ဂ်ဲလစ္အဆင္သင့္ လုပ္ထားတယ္ "
ဖီးလစ္က အနားလာၿပီး ဂ်ဴးဒစ္ပခံုးကုိ ဆဲြလွည့္လုိက္သည္။
" သတင္းထူးတယ္ ဂ်ဴးဒစ္၊ တုိ႔ သြားစရာ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမရွိေတာ့ဘူး "
" ဘာ ... ဘာေျပာတယ္၊ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမရွိေတာ့ဘူး၊ ဟုတ္လား၊ အစ္ကုိ ဘာေတြ လာေျပာေနတာ လဲဟင္ "
ဧကႏၱ သူ မူးလာၿပီ ထင္တယ္ ။
" ကဲ ... တုိ႔ သီရိၿမိဳင္ကုိသြားၿပီး ဂ်ာဗာစိဆီမွာ ျပင္သစ္ယဥ္ေက်းမႈေတြ သင္ၾကစုိ႔၊ တုိ႔အားလံုး အဂၤလိပ္ေတြ မဟုတ္ေတာဘူး၊ စပိန္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ၊ တုိ႔ကုိယ္တုိ႔ ဘရင္ဂ်ီေတြလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒိ႒ိေတြလား ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကေတာ့ဘူး။ အမိန္႔စာေတြက စပိန္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားေတာ့ ဘယ္သူမွ မဖတ္တတ္ၾကဘူး၊ ဒယ္လ္ရြိဳင္းတစ္ၿမိဳ႕လံုး စပိန္စာ ဖတ္တတ္တဲ့လူက သံုးေယာက္ ေတာင္မျပည့္ဘူးေလ "
ေျပာေျပာ ဆုိဆုိ ဂ်ဴးဒစ္ပါးကေလးကုိ မနာေအာင္ လိမ္ဆဲြရင္း ေအာ္ရယ္ေနသည္။
ဆက္ရန္
.
" အဲဒါေလး ကုန္ေအာင္စားၿပီး ေသာက္လုိက္ေနာ္၊ ေနသာသြားလိမ့္မယ္ ") ကို ဆက္ဖတ္ ရန္.........
ဒုိလားရက္စ္ ေပါင္မုန္႔ကုိကုိက္ရင္း -
" ဘီယာ ထပ္ယူဦးေလ "
" ေတာ္ပါၿပီ ခင္ဗ်ာ၊ မစၥဒုိလားရက္စ္ ပုိက္ဆံေတြ ကုန္လွပါၿပီ "
" ကၽြန္မ ရွင့္ကုိ ထပ္၀ယ္တုိက္ခ်င္ေသးတယ္ေလ၊ ရွင္ ကၽြန္မအနားမွာေနေတာ့ ဘယ္သူမွ လာမစရဲ ဘူးေပါ့ "
" ေၾသာ္ ... မစၥရယ္၊ ဘီယာမတုိက္ဘဲလည္း ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေစာင့္ေပးမွာပါ ခင္ဗ်ာ "
" ေၾသာ္ ... ဒီလုိေနရာမွာ ရွင္လုိလူလည္း ရွိေသးသားပဲေနာ္ "
ဒုိလားရက္စ္ ႏြမ္းႏြမ္းနယ္နယ္ ေျပာလုိက္သည္။
" ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ကၽြန္မကုိ အေပါစားလုိ မဆက္ဆံတာ ရွင္ တစ္ေယာက္ပဲ ေတြ႕ေသးတယ္ "
တက္အပၸဂၽြန္း က ပခံုးတြန္႔ၿပီး -
" ဒါကေတာ့ အမိက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေကာင္းတာကုိးဗ်၊ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေကာင္းခ်င္ မွ ေကာင္းမွာေပါ့ "
" ရွင္လည္း ေလာကႀကီးကုိ မေက်နပ္ဘူးနဲ႔ တူတယ္ "
" ဘယ္လုိလုပ္ ေက်နပ္မလဲခင္ဗ်ာ၊ ေခတ္ႀကီးက ေကာင္းမွ မေကာင္းတာ "
" ကၽြန္မျဖင့္ ေယာက္်ားေတြမွာ အဲဒီဒုကၡမ်ိဳးရွိမယ္ မထင္ခဲ့ဘူး "
" ရွိတာေပါ့ဗ်ာ၊ ခုလုိ အလုပ္မရွိတဲ့အခါ ပုိဆုိးတာေပါ့ "
" ဘာလုိ႔ အလုပ္မရွိရတာလဲဟင္ "
" အင္း ... အဲဒါေတာ့ ေျပာရခက္တယ္ဗ်၊ တခ်ိဳ႕ေျပာေတာ့လည္း စစ္ေၾကာင့္တဲ့၊ ကုန္ေလွေတြ သိပ္မကပ္လာေတာ့ဘူးေလ၊ ေနာက္တစ္ခုက လုပ္ငန္းရွင္ေတြက လူငွားလုပ္မယ့္အစား ကပၸလီေတြ အပုိင္ ၀ယ္ၿပီး ခုိင္းေနၾကတာေၾကာင့္လည္း ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကုိ ေရာက္စကဆုိ အလုပ္သိပ္ေပါ တာေပါ့၊ ခုေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းမွန္သမွ် ကပၸလီ ကၽြန္ေတြနဲ႔ခ်ည္း ကိစၥၿပီးေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူျဖဴ အလုပ္သမားေတြ ငတ္ကုန္ၾကတာေပါ့ "
ဒိန္ခဲႏွင့္ ေထာပတ္ကုိ ၿမံဳ႕ရင္း ဒုိလားရက္စ္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနသည္။ အစာေလး ၀င္ သြားေတာ့ ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္လာသည္။ ဗုိက္က ဆာေနၿပီး စိတ္က ဆာမွန္း မသိ ျဖစ္ေန ျခင္းျဖစ္သည္။
" ရွင္က အဂၤလိပ္ျဖစ္ၿပီး ဘာလုိ႔ ပုိင္စားေျမ မရတာလဲ၊ ဘုရင္မင္းျမတ္က ရွင့္ကုိ မခ်ီးျမွင့္ဘူးလား "
" ဘုရင္မင္းျမတ္က လူရုိင္းေတြနဲ႔ ျပင္သစ္ေတြကုိ တုိက္ေပးတဲ့လူေတြအတြက္သာ ပုိင္ စားေျမ ေပးသနားတာေလ၊ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ခ်ာတိတ္ပဲ ရွိေသးတာကုိး၊ ၁၇ ႏွစ္သားပဲ ရွိေသး တယ္ေလ၊ ဘယ္သူမွလည္း စစ္တုိက္ဖုိ႔ လာမေခၚၾကဘူး "
" ဘယ္အရပ္ကလဲဟင္ "
ဒုိလားရက္စ္ စိတ္၀င္တစားေမးသည္။
" ေဂ်ာ္ဂ်ီယာကပါ "
" ပင္လယ္ဘက္ကလား "
" မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ကုန္းတြင္းပုိင္းကပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ပင္လယ္ကုိ ခုထိမျမင္ဖူးေသးပါဘူး "
" ဟုတ္လား "
ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ဘယ္နား ရွိသည္ကုိ ဒုိလားရက္စ္ မသိ။ သုိ႔ေသာ္ ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း ေ၀ဒနာဖလွယ္ရ သည္မွာ စိတ္သက္သာ စရာ ေကာင္းလွသည္။ ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ ေမ့ေန၏။ ဒယ္လ္ရြိဳင္းတြင္ မိမိေတြ႕ ခဲ့သည့္ လူႀကီးလူေကာင္း မ်ားႏွင့္ မတူေသာ္လည္း မစၥတာတက္အပၸဂၽြန္းမွာ တစ္မ်ိဳး ရည္မြန္ သူျဖစ္သည္။ ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ တြင္ ေနခဲ့စဥ္ ကလုိ အေနမက်ံဳ႕။ သိမ္ငယ္စိတ္ မ၀င္။
တက္အပၸဂၽြန္းကမူ ဒုိလားရက္စ္ကုိ စိတ္ေလေနသည့္ မိန္းကေလးအျဖစ္ နားလည္ထားလုိက္သည္။ သူ႔ အေနျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ျခင္းလည္း မျပဳႏုိင္၊ အားေပးျခင္းလည္း မျပဳႏုိင္ ျဖစ္ေနသည္။ သည္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ ေနလုိက္သည္။
ဒုိလားရက္စ္ လုိသည္မွာ ဒါပဲျဖစ္၏။ က်ိတ္ၿပီး သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္လုိက္မိသည္။ သူသည္ လူေခ်ာ တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔လည္း မရွိလွေပ။ သုိ႔ေသာ္ ဆံပင္ကုိ ေသေသသပ္သပ္ ၿဖီးသင္ၿပီး အက်ႌအေပါက္အၿပဲေတြကုိ ဖာေထးေပးမည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွိမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ သည့္ထက္ ပုိ၍ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ ျဖစ္လာမည္ အမွန္ျဖစ္သည္။
စားပဲြရွည္ႀကီး ၏ တစ္ဖက္စြန္းတြင္ ရပ္ေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကုိ ေအာ္ဆုိေနသည္။ စကတ္ကုိ ၀ဲကာ၊ တင္ကုိ လႈပ္ကာျဖင့္။
မူူးေနၾက သည့္ စစ္သားတစ္သုိက္က ေျခေဆာင့္ စည္းလုိက္ေပးေနၾက၏။ မိန္းကေလးက ျပင္သစ္ ဘာသာျဖင့္ ဆုိေနျခင္းျဖစ္သည္။ တက္အပၸဂၽြန္းက သီခ်င္းဆုိေနသည့္ မိန္းကေလးကုိၾကည့္လုိက္၊ ဒုိလားရက္စ္ ကုိ ၾကည့္လုိက္ လုပ္ေနသည္။
" ရွင္ ျပင္သစ္စကား တတ္လားဟင္ "
မထင္ဘဲႏွင့္ ဒုိလားရက္စ္ ေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။
" ဟာ ကတ္သီးကတ္သတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ခုေျပာေနတဲ့ စကားကလဲြၿပီး ဘာစကားမွ မတတ္ဘူး၊ မစၥဒုိလားရက္စ္ေကာ "
" နည္းနည္းပါးပါးေပါ့ "
" အဲဒီေကာင္မေလး ေအာ္ဟစ္ေနတာ ျပင္သစ္သီခ်င္းလား "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။
" ဒါဆုိ ေခတ္ပညာေတြ တတ္ၿပီးသားေပါ့ေနာ္ "
" နည္းနည္းပါးပါးပါ၊ နယူးေအာ္လီယန္းမွာ ဘာသာစံုတတ္ဖုိ႔ သိပ္မခတ္ပါဘူး "
" စာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ဖတ္တတ္မွာေပါ့ေနာ္ "
" စာကေတာ့ ျပင္သစ္ဘာသာတစ္မ်ိဳးပဲ ဖတ္ႏုိင္တယ္၊ အဂၤလိပ္စာေတာ့ မတတ္ပါဘူး။ ရွင္ အဂၤလိပ္ စာေတာ့ တတ္တယ္ မဟုတ္လား "
" ကၽြန္ေတာ္ သိပ္တတ္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ "
သူက မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးၿပီး ေျပာသည္။
" ဘီယာ ထပ္ယူပါဦးလုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာေနတယ္ေလ "
" ေတာ္ပါၿပီ မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဒါေလာ္ဆုိ လံုေလာက္ပါၿပီ "
" ေၾသာ္ ... ရွင္ကလည္း ကၽြန္မ ေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ ဒီည ကၽြန္မရဲ႕ ကုိယ္၇ံေတာ္ တပ္မွဴး လုပ္ေပးပါဆုိ "
သူ ရယ္ၿပီး ဘီယာတစ္ခြက္ သြားယူသည္။ ဒုိလားရက္စ္ ၀မ္းသာသြား၏။ ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ ဒိန္ခဲ စားလုိ႔ ေျပာင္သြားၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ဆက္ထုိင္ၿပီး စကားေျပာခ်င္ေန၏။ ျပတင္းေပါက္မွ မုိးစက္ေတြ ၀င္လာ သည္။ အျပင္မွာ မုိးရြာေနပါပေကာလား။
သူ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဒုိလားရက္စ္ စကားစသည္။
" ရွင္တုိ႔ အရပ္ မွာ ကပၸလီေတြ အမ်ားႀကီးလားဟင္ "
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘက္မွာ သိပ္မရွိပါဘူး၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခဘက္မွာ မ်ားတယ္၊ ဆာဗာနာတစ္၀ုိက္ ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီဘက္ မေရာက္ဖူးဘူး၊ လူ၀ီစီးယားနား ေရာက္မွ သူတုိ႔ကုိ မ်ားမ်ားစား စား ေတြ႕ဖူးတာ "
" ေျမမရွိဘဲနဲ႔ ဘာအတြက္ ဒီလုိ လာခဲ့တာလဲဟင္ "
" ဘာရယ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အရပ္မွာ အလုပ္အကုိင္ မေကာင္းတာနဲ႔ ထြက္ခဲ့တာပါ၊ ေျပာင္းခင္းေတြ ႏွံဖ်က္ပုိးက်ၿပီး သီးႏွံေတြ အႀကီးအက်ယ္ ပ်က္ၾကတယ္ေလ။ ဒီဘက္အပုိင္း မွာ အလုပ္ေတြ ေပါတယ္လုိ႔ လူေျပာသူေျပာ မ်ားတာနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အထုပ္အပုိးျပင္ၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကတာေလ "
ဒုိလားရက္စ္ အံ့ၾသသြားသည္။ မိန္းမရွိတယ္ ဆုိပါလား၊ သူ႔ကုိ ပစ္စလက္ခတ္ထားသည့္ မိန္းမ်ိဳးလား။
" ဟင္ ရွင့္မွာ မိန္းမရွိတယ္ ဟုတ္လား "
" ခု မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဒီေရာက္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးၿပီး ေသရွာတယ္ေလ "
" ဒါျဖင့္ ကေလးေရာ "
ဒုိလားရက္စ္ အားတက္သေရာ ျဖစ္လာသည္။
" ကေလးလည္း ဆံုးသြားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကေလးအေၾကာင္း ဘာမွသိတာ မဟုတ္ေတာ့ .... "
" ၾကားရတာ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္ "
စားပဲြေပၚ မွ ဖေယာင္းတုိင္ကေလးေတြကုိ လက္ႏွင့္လိွမ့္ရင္း -
" ကၽြန္မ မွာလည္း ကေလးရွိတယ္ "
" ဟုတ္လား၊ မိန္းမကေလးပဲလား "
" မဟုတ္ဘူး၊ ေယာက္်ားေလ "
" ကၽြန္ေတာ္က သမီးေလးဗ် "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းေမာ္မလာေတာ့ တက္အပၸဂၽြန္းက ဆက္ေမးသည္။
" သားကေလးေကာ၊ ကၽြန္ေတာ့္သမီးလုိပဲ ဆံုးသြားသလား "
" ဟင့္အင္း မဆံုးပါဘူး၊ ကၽြန္မေယာက္်ားဆီမွာ ရွိပါတယ္ "
" ဟင္ .... ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာက ... ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြင့္လႊတ္ေနာ္ "
ဒုိလားရက္စ္ ၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကုိ နာနာကုိက္ထား လုိက္၏။
တက္က -
" ကၽြန္ေတာ္ေျပာလုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာလားဟင္၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာကုိမွ ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာတာ မဟုတ္ ပါဘူး မစၥဒုိလားရက္စ္ရယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ စားပဲြေပၚသုိ႔ တံေတာင္ဆစ္ျဖင့္ ေထာက္ၿပီး လက္သီးဆုပ္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မ်က္လံုးကုိ ပိတ္ထားလုိက္သည္။ စားပဲြတစ္ဖက္စြန္းမွ ေတးသံက ပုိၿမိဳင္လာသည္။ ေသာတရွင္မ်ားကပါ လုိက္ ဆုိေနၾကၿပီ။ အမ်ိဳးေကာင္း သမီးကေလးမ်ား နားမလည္ႏုိင္သည့္ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ သီဖဲြ႕ထားသည့္ သီခ်င္း။
ဒုိလားရက္စ္ မ်က္ရည္အက်ရပ္သြားသည္။ ငုိရလြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္လည္း မ်ားမ်ား က်န္ေတာ့ဟန္ မတူပါ။ ေခါင္းေမာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ တက္အပၸဂၽြန္းက သူ႔ကုိ အသာေစာင့္ၾကည့္ ေန၏။ အၾကင္နာ ခုိးေတြ ေ၀ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္။
" ရွင္ေျပာလုိ႔ စိတ္ထိခုိက္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မ ဘာသာ ကၽြန္မ စိတ္ညစ္ေနတာပါ၊ စိတ္မညစ္ဘဲ ေနပါ့မလားရွင္၊ ကၽြန္မမွာ လင္ေယာက္်ားရွိပါတယ္၊ အဲဒီလင္ေယာက္်ားက ကၽြန္မကုိ ကန္ထုတ္ ပစ္လုိက္တယ္ေလ၊ သူနဲ႔ ကၽြန္မက အဆင့္ခ်င္း သိပ္ကြာတာကုိး "
" အုိ "
" ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မက သူနဲ႔ လံုး၀မတန္ဘူးေလ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေမြးတဲ့ ကေလးက်ေတာ့ သူနဲ႔ တန္တယ္ တဲ့၊ ဇာတ္လမ္း ကေတာ့ ဒါပဲ၊ ရွင္ ၾကားဖူးမလားေတာ့ မသိဘူး၊ သူ႔နာမည္က ရွာရမီတဲ့ "
တက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည္။
" ခင္ဗ်ာ၊ သစ္ျဖဴေတာက ရွာရမီမ်ိဳးကုိ ေျပာတာလားဟင္ "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။
" အင္း ... ဒုကၡ ဒုကၡ "
သူက ဒါပဲ ေျပာတတ္သလုိ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနသည္။ ၿပီးမွ "ဒါေတာ့ လံုးလံုး မတရားပါဘူး ဗ်ာ" ဟု မေက်မနပ္ ဆုိသည္။
ဒုိလားရက္စ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ကုိ ျဗဳန္းစားႀကီး ေျပာျပေနမိ၏။ အလွအပ တန္ဆာမဆင္ဘဲ အရင္ အတုိင္း ေျပာျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ အရုိးသားဆံုး ႏွလံုးသားျဖင့္ သူ႔ကုိ ေျပာျပေနစဥ္ စိတ္ထဲတြင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနသည္။ ဟန္ေဆာင္ျခင္း မုိးတိမ္မ်ားထဲတြင္ လြင့္ေမ်ာေနခဲ့စဥ္က အလွအပမ်ားႏွင့္ ပကတိ အရွိအတုိင္း ရုိးသားပြင့္လင္းရသည့္ ပီတိသုခကုိ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိသည္။
တက္ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနသည္။ ရံခါတြင္ ဒုိလားရက္စ္ လက္ကုိ လွမ္းပုတ္ၿပီး အားေပးသည္။
" အဲဒါပဲ၊ ေနာက္ဆံုး ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္က ပုိက္ဆံနည္းနည္းနဲ႔ ေငြထည္ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ လစ္ၿပီး ထြက္လာ ခဲ့တယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီလုိ လုပ္ခဲ့လဲဆုိတာ ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မ မသိဘူး၊ ေန႔ညက ကၽြန္မ မဆုိသေလာက္ မ်ား ရဴးသြားသလား မသိဘူးေနာ္ "
တက္က ခဏေတြစဥ္းစားၿပီး ခပ္ေလးေလး မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
" အင္း၊ ရူးမယ္ ဆုိလည္း ရူးေလာက္ပါတယ္ေလ "
" ခု ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဟင္ "
သူ ေခါင္းယမ္းသည္။
" မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေလာက္ မစဥ္းစားတတ္ပါဘူးဗ်ာ "
ေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ ခ်ိဳးေနသည္။ ညဥ့္နက္စျပဳၿပီ။ အရက္ခန္းမွာ မီးခုိးေတြ ေမွာင္ေနၿပီး ေဆးနံ႔၊ အရက္နံ႔ လိႈင္ေနသည္။ အခန္းတစ္ဖက္စြန္းတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ ထ သတ္ေနၾကသည္။ က်န္သည့္ အမူးသမားေတြက ၾကက္ပဲြလုိ တစ္ဖက္စီ အားေပးေနၾကသည္။
" ဒီမွာ ဆက္ေနဖုိ႔ မေကာင္းဘူး မစၥဒုိလားရက္စ္ "
တက္က စဥ္းစဥ္းစားစား ေျပာလုိက္သည္။
" ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မလည္း အဲဒါ စဥ္းစားေနတာ "
ဒုိလားရက္စ္ မတ္တတ္ထရပ္သည္။ ပုလင္းဖံုးေပၚတြင္ ထြန္းထားသည့္ ဖေယာင္းတုိင္မွ မီးကူးလုိက္သည္။ တက္အပၸဂၽြန္းလည္း ထရပ္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားမယ္၊ ရန္ပဲြထဲ မပါဘဲနဲ႔ ေခါင္းကဲြေနဦးမယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ ဖေယာင္းတုိင္ကုိ ေျမွာက္ၿပီး သြားမည္ျပဳသည္။
တက္က -
" တည္းဖုိ႔ေနရာေတာ့ ရတယ္ေနာ္ "
" ဟုိေနာက္ဘက္မွာ ႂကြက္တြင္းလုိ အခန္းတစ္ခန္းေတာ့ ရထားတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တံခါးကေတာ့ လံုပါတယ္ "
တက္ ခ်ီတံုခ်တံု လုပ္ေနၿပီး ဒုိလားရက္စ္ေနာက္မွ လုိက္သြားသည္။
" အေျခအေန ဘယ္လုိရွိတယ္ ဆုိတာ မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္ လာၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ "
" အုိ ေကာင္းတာေပါ့၊ ရွင္က ဘယ္မွာေနလဲဟင္ "
သူ ရယ္သည္။
" ဘယ္မွာ ေနစရာရွိမွာလဲဗ်၊ ခုတေလာ ဆိပ္ခံေတြေပၚမွာ အိပ္တာ မ်ားပါတယ္၊ မုိးရြာေနတယ္၊ အမုိးရွိတဲ့ ေနရာကေလးေတာ့ ရေကာင္းပါရဲ႕"
ဒုိလားရက္စ္ အခန္းကုိဖြင့္ဖုိ႔ အက်ႌထဲမွ ေသာ့ႏိႈက္ယူရင္း သူ႔ကုိ ေမာ္ၾကည့္သည္။
" မစၥတာအပၸဂၽြန္း၊ ရွင္ ဘုရားသခင္ကုိ ယံုလားဟင္ "
" ဗ်ာ ... ယံုတာေပါ့၊ ယံုပါတယ္၊ ဘာလုိ႔ ေမးတာလဲဟင္ "
ဒုိလားရက္စ္ သက္ျပင္းခ်သည္။
" ကၽြန္မကုိ အေႏွာင့္အယွက္ မေပးပါဘူးလုိ႔ ဘုရားသခင္ဆီမွာ သစၥာဆုိရင္ ဒီမွာပဲ အိပ္ေလ "
ေသာ့ဖြင့္ၿပီး ၀င္လုိက္သည္။
" အခန္း က အစုတ္ပလုတ္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ အမုိးေတာ့ ရွိတယ္ေလ၊ ဒီလုိ မုိးမ်ိဳး မိရင္ ရွင္ အေအး မိၿပီး ေသလိမ့္မယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ တံခါးကုိ တြန္း၀င္မည္အျပဳတြင္ တက္က လွမ္းတားၿပီး -
" ကၽြန္ေတာ္ ဒုကၡမေပးခ်င္ပါဘူး မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သစၥာဆုိရဲပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါမွန္း မသိေသးဘဲနဲ႔၊ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း မၾကားဖူးဘဲနဲ႔ ဘာလုိ႔ယံုမလဲ "
ဒုိလားရက္စ္ က ျပန္လွည့္ၿပီး၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ရပ္ၿပီး -
" ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ကၽြန္မ စြန္႔စားရဲတယ္၊ ကၽြန္မအေပၚ တစ္ခါတေလ ကေလးျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတဲ့ လူ ေတြ႕ရင္ ကၽြန္မျပန္ၿပီး ကူညီခ်င္ပါတယ္၊ လာပါ "
သူတုိ ႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ၀င္လုိက္ၾကသည္။ ဒုိလားရက္စ္က ဒူးေထာက္၍ ၾကမ္းေပၚတြင္ ဖေယာင္းစက္ ခ်ၿပီး ဖေယာင္းတုိင္ ကုိ ေထာင္ဖုိ႔ လုပ္ေနသည္။
အခန္းေထာင့္မွ ခင္းဖံုႏွင့္ ေစာင္ကုိၾကည့္ၿပီး -
" ဒါေတြ မသံုးဘူးထင္တယ္ ဟုတ္လား "
ဒုိလားရက္စ္က လွည့္မၾကည့္ဘဲ -
" ဟင့္အင္း၊ အရမ္းညစ္ပတ္ေနတယ္ "
" ဒါထက္ ညစ္ပတ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ခဲ့ရတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖေယာင္းတုိင္ ကုိ ေနရာ ေျပာင္းထြန္းေပးမယ္ေနာ္၊ ဒီအတုိင္းထြန္းရင္ အိမ္မီးေလာင္မွာေပါ့ "
ဒုိလားရက္စ္ သူ႔ကုိ ဖေယာင္းတုိင္ ကမ္းေပးလုိက္သည္။ တက္ဖေယာင္းတုိင္ ထြန္းၿပီးသည္ႏွင့္ ဒုိလားရက္စ္ က ရွက္ရြံ႕ရႊံ႕ အမူအရာျဖင့္ -
" တစ္ဆိတ္၊ ကၽြန္မကုိ ေရတစ္ပံုးေလာက္ ဆဲြထားေပးပါလားရွင္၊ မနက္ မ်က္ႏွာသစ္ရေအာင္ေလ "
" ဟာ ရပါတယ္ "
ေရပံုးဆဲြၿပီး သူထြက္သြားသည္။ ဒုိလားရက္စ္ အ၀တ္ေတြ ခၽြတ္လုိက္သည္။ ေသတၱာထဲမွ ည၀တ္အက်ႌထုတ္ၿပီး စြပ္ခ်လုိက္သည္။ ၿပီး အိပ္ရာေပၚလွဲခ်လုိက္၏။ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ဂြမ္းကပ္ ကုတ္အက်ႌ တစ္ထည္ လႊမ္းလ်က္။ တက္ ေရတစ္ပံုးႏွင့္ ျပန္၀င္လာသည္။
" ဘာမွ မလုိေတာ့ပါဘူးေနာ္ မစၥဒုိလားရက္စ္ "
သူ တံခါးပိတ္ ရင္း လွမ္းေမးသည္။
" ဟုတ္ကဲ့ "
" ကဲ ... ဒါျဖင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေတာ့ေနာ္၊ ဘယ္ေကာင္မွ လာမေႏွာင့္ယွက္ေစရဘူး "
သူက ခင္းဖံုကုိ ျဖန္႔ခင္းၿပီး ဖေယာင္းတုိင္မီးၿငွိမ္းဖုိ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ထုိင္လုိက္သည္။
" ခုလုိ မုိးလံုေလလံုနဲ႔ အိပ္ရလုိ႔ ေက်းဇူးတင္လွပါတယ္ ခင္ဗ်ာ "
" အုိ ... ကိစၥမရွိပါဘူး ဆုိ "
သူက အိပ္မည့္ေနရာတြင္ ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး -
" ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ရင္နာစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါဗ်ာ။ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးဆံုးၿပီးေတာ့ အေပါင္းအသင္းမရွိ၊ အလုပ္မရွိနဲ႔။ အဲဒီလုိအခ်ိန္မွာ မစၥဒုိလားရက္စ္နဲ႔ ေတြ႕ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ ၀မ္းသာလုိ႔ မဆံုးပါဘူး "
" ကဲ ... ကဲ ရွင္အိပ္ေတာ့ "
သည္ေတာ့မွ သူ ဖေယာင္းတုိင္မီး ၿငွိမ္းသည္။ ခဏေနေတာ့ ေဟာက္သံသဲ့သဲ့ ထြက္လာသည္။ အင္း ... စိတ္ခ် လက္ခ် အိပ္ျဖစ္ေတာ့မွာပါလား၊ သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ေနမိ၏။
တက္က ေစာေစာ ထႏိႈးသည္။ မုိးပင္ စင္စင္မလင္းေသး။ အျပင္တြင္ မုိးစဲသြားၿပီ။ ဒုိလားရက္စ္က လႊားထား သည့္ ကုတ္အက်ႌကုိ ေမးေစ့အထိဆဲြတင္ၿပီး -
" ဘာလဲ ၊ ရွင္ ဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲ "
" ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္သြားလုိ႔ မေကာင္းလို႔ပါဗ်ာ၊ ဒီအခ်ိန္ ဆိပ္ကမ္းဆင္းႏုိင္မွ အလုပ္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိမွာေလ "
" ေၾသာ္ ... ဂြတ္ဘုိင္ "
ဒုိလားရက္စ္ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ သူ ထြက္သြားသည္။ အခန္း၀ေရာက္မွ ျပန္လွည့္လာၿပီး -
" မစၥဒုိလားရက္စ္ ဘာဆက္လုပ္မလဲဟင္၊ ဟုိ ကၽြန္ေတာ္ဆုိလုိတာက အဲ ခုလုိ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္လူမရွိဘဲ တစ္ေယာက္ တည္း ထားခဲ့ရတာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး "
" ကၽြန္မ အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ မေနခဲ့ရဖူးပါဘူးရွင္ "
ဒုိလားရက္စ္ ညွိဳးလ်စြာ ေျပာသည္။ သူက ခုတင္စြန္းတြင္ ေမွးထုိင္ရင္း -
" ဒါေပမဲ့ ခုလုိအေျခအေနမွာ အကာအကြယ္မဲ့ ဘ၀နဲ႔ ေနလုိ႔မသင့္ဘူး၊ ခုအတုိင္း စိတ္ေလေလနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနရင္ ဒုကၡေတြ႕လိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ စကားလွေအာင္ မေျပာတတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသလုိ ျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ မ်က္လံုးေတြ က်ယ္လာသည္။ အလြန္ လူစိတ္ရွိသည့္ ပုဂိၢဳလ္ ပါလား။ ေပါင္းအပ္ သင္းအပ္ သည့္ လူဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ မဟုတ္လွ်င္ နယူးေအာ္လီယန္း သုိ႔ ေရာက္ဖုိ႔ မလြယ္သည္ကုိ ေျပးသတိရလုိက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စာ လမ္းစရိတ္လည္း လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိေနသည္။
" ကၽြန္မကုိအခုိက္အတန႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား "
သူက လည္ေခ်ာင္းရွင္းၿပီး -
" ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာအလုပ္ ရွိတာမွတ္လုိ႔ဗ်ာ၊ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ လူတစ္ေယာက္ရွိေနေတာ့ ပုိ စိတ္ၿငိမ္တာေပါ့ "
ဒုိလားရက္စ္ ခပ္တုိးတုိးရယ္သည္။
" ကၽြန္မနဲ႔ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ လုိက္ခဲ့မလားဟင္၊ ၿမိဳ႕ႀကီးဆုိေတာ့ အလုပ္လည္း ပုိေပါ တာေပါ့။ ေအးေအးေဆးေဆး အလုပ္ရႏုိင္ပါတယ္ "
" နယူးေအာ္လီယန္း ဟုတ္လား "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းညိတ္သည္။
" ဒီေနရာကုိေတာ့ ကၽြန္မ မုန္းတယ္ "
တက္က စကားစပ္မရွိဘဲ -
" အဲဒီ သြားကေလးတစ္ေခ်ာင္းက ဘာလုိ႔ က်ိဳးသြားတာလဲ "
" ေၾသာ္ ဒါလား၊ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္တဲ့ အရက္ဆုိင္မွာ သေဘၤာသားတစ္သုိက္ ရန္ျဖစ္ၾက တယ္ေလ၊ ေရာေထြးမွားယြင္းၿပီး ကုလားထုိင္တစ္လံုးနဲ႔ အရုိက္ခံလုိက္ရတယ္၊ သိပ္ကုိ ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိယ္ မကာကြယ္ႏုိင္ခင္ အရြယ္က ျဖစ္ခဲ့တာပါ "
တက္ ေခါင္းယမ္းသည္။
" ဒီမယ္ မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ခုလုိ ေလေနရင္ အႏၱရာယ္ေတြ႕ဦးမွာပဲ၊ အဲဒီအႏၱရာယ္ကုိ ခုလည္း ကာကြယ္ႏုိင္ မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးကုိ သြားရင္ ပုိဆုိးတယ္ "
" အုိ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း သြားမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ရွင္နဲ႔အတူ သြားမွာပဲ ဥစၥာ"
သူ ထ ရပ္သည္။
" နယူးေအာ္လီယန္းကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မလုိက္ပါရေစနဲ႔ ခင္ဗ်ာ၊ အဲဒီကလူေတြက စကားမေပါက္ ဘာမေပါက္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဂၤလိပ္စကားကလဲြလုိ႔ ဘာမွတတ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ လူမည္းပုိမ်ားေတာ့ အလုပ္ပုိရွားမွာ၊ မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ "
" ဒါျဖင့္ ရွင္ ... ရွင္ ... ကၽြန္မနဲ႔ မလုိက္ဘူးေပါ့ "
ဒုိလားရက္စ္က သက္ျပင္းခ်သည္။ အေလာတႀကီး လုပ္မိျပန္ၿပီထင္သည္။ သူႏွင့္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ အတူေနၿပီး သူႏွင့္ ခင္မင္ေလးစားမႈကုိ ရေအာင္ယူၿပီးမွ စည္းရံုးလွ်င္ ရႏုိင္စရာရွိသည္။
" ဟုတ္တယ္ မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မလုိက္ႏုိင္ပါဘူး သြားမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တားပုိင္ ခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးမွာ မိန္းမအရက္သမားဘ၀နဲ႔ ေနမယ္ဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာ ပုိင္ခြင့္ မရွိပါဘူး "
သူက အိတ္ကပ္ကုိ ပုတ္ျပၿပီး -
" ကဲ ကၽြန္ေတာ္ ဆိပ္ကမ္းကုိ လစ္လုိက္ဦးမယ္ "
သည္တစ္ခါ သူ တကယ္ထြက္သြားေလၿပီ။ ဒုိလားရက္စ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္က်န္ရစ္၏။ မိမိ၏ လံုၿခံဳမႈသည္ သူႏွင့္အတူ ပါသြားေလၿပီ။ မိမိကုိယ္တုိင္ ဆိပ္ကမ္းတစ္၀ုိက္ ေလွ်ာက္သြားေန သည့္ ျမင္ကြင္းကုိ ေတြးျမင္ကာ စိတ္ကုန္သည္ထက္ ကုန္လာသည္။ သည္လုိေနရာ မွာ ေနာက္တစ္ညအိပ္ဖုိ႔လည္း စဥ္းစားလုိ႔ မရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။ ပုိက္ဆံမကုန္မခ်င္း သည္သံသရာ မွာ လည္ေနရေတာ့မည္ပံု။ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္ၿပီး ခုတင္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ဖိနပ္မပါဘဲ သူ႔ေနာက္ ကုိ ေျပးလုိက္သြားသည္။ ဆုိင္တံခါး၀တြင္ သြားမိသည္။
" ေနပါဦးရွင္၊ တစ္ဆိတ္ ျပန္၀င္ပါဦး၊ နားလည္ေအာင္ ကၽြန္မ ရွင္းျပပါရေစေနာ္၊ ေနာ္ ... မသြားပါနဲ႔ ဦး "
တက္အပၸဂၽြန္း ေလးကန္စြာ ျပန္လွည့္လာသည္။
" ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲကြယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ သူ႔ကုိ ျပန္တဲြေခၚလာၿပီး အခန္းတံခါး ပိတ္လုိက္သည္။ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ၀င္လာၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္လာသည္။ ၿပီး ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳးသံျဖင့္ အႏူးအညြတ္ ေျပာေလသည္။
" ရွင္နဲ႔အတူ ေနပါရေစေနာ္၊ ကၽြန္မ ရွင္ထင္တဲ့ မိန္းမစားမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ တကယ္ ေျပာတာပါ၊ ကၽြန္မ ဟာ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔ မထင္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ရွင္ထင္တဲ့ မိန္းမမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္တုန္း ကမွ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ ရွင္နဲ႔အတူ ေနပါရေစေနာ္ "
တက္ က သနားစဖြယ္ မိန္းမငယ္ကုိ ငံု႔ၾကည့္သည္။
" အင္း ... ခင္ဗ်ားကေလးက ေရာေထြး ခံစားေနရတာကုိး "
ဒုိလားရက္စ္ သူ႔ကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္သည္။ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးေတြ လွ်ပ္ျပက္သလုိ ၀င္ေနသည္။ ဘ၀ကုိ အလုပ္ၾကမ္းသမား တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္တဲြၿပီး ၾကမ္းတုိက္ သည့္အလုပ္၊ အ၀တ္ဖာ ရသည့္ အလုပ္မ်ိဳးျဖင့္ မကုန္လြန္ႏုိင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ေလာေလာဆယ္တြင္မူ သည့္ထက္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္သည့္နည္းလမ္း မရွိေတာ့သလုိ ျဖစ္ေန၏။
သူက အလုပ္လက္မဲ့။ ၿပီးေတာ့ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ လူစားမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ ေအကုိ ပုတ္ေလာက္ေရးျပလွ်င္ပင္ လွည္းေထာက္ဟု ဖတ္မည့္သူ။ သုိ႔ေသာ္ သေဘာေကာင္းသည္။ ရုိက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္းလုပ္မည့္ လူစားမ်ိဳးမဟုတ္။ အလြန္အကၽြံ မူးရူးေနမည့္ လူစားမ်ိဳးလည္း ဟုတ္ဟန္မတူ။ သူႏွင့္ အသာခုိေနၿပီး မွ စစ္ၿပီးလုိ႔ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ ေလွေတြ ပံုမွန္ျပန္ထြက္လွ်င္ လုိက္သြားႏုိင္မည္။
" ဒီမယ္ ကၽြန္မ ေျပာမယ္၊ ဒီလုိလုပ္၊ ရွင္ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ မလုိက္ခ်င္ရင္ ကိစၥမရွိဘူး။ ကၽြန္မ ဒီမွာပဲ ေနမယ္၊ ကၽြန္မမွာ အခန္းတစ္ခန္း ငွားေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ပုိက္ဆံက်န္ေသးတယ္။ ရွင္ အလုပ္ အကုိင္ ရတဲ့အထိ သံုးေလာက္မွာပါ။ ကၽြန္မ ရွင္နဲ႔ ေနပါရေစေနာ္၊ ရွင့္အ၀တ္အစားေတြကုိ ကၽြန္မ ဖာေထးေပးပါ့မယ္၊ ရွင္ ပုိၿပီး ၾကည့္ေပ်ာ္ ရႈေပ်ာ္ ျဖစ္သြားေအာင္ ကၽြန္မ လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္၊ ကၽြန္မ အခ်က္ အျပဳတ္ လည္း တတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မကုိ တစ္ေယာက္တည္း ပစ္မထားခဲ့ပါနဲ႔လား ရွင္ ရယ္ "
သူ ၿပံဳးသည္။ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဒုိလားရက္စ္၏ပခံုးကုိ သုိင္းဖက္ၿပီး -
" ေအးပါကြယ္၊ ဒါဆုိလည္း တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္တဲြၿပီး တုိက္ပဲြ၀င္ၾကတာေပါ့ "
" ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ေအာင္ျမင္မွပါ။ ခဏေလး ေစာင့္ေနာ္၊ ကၽြန္မ အ၀တ္သြားလဲလုိက္ဦးမယ္၊ သိပ္မၾကာေစရဘူး "
အခန္း (၁၀)
ထုိႏွစ္ေႏြတြင္ စပိန္က အဂၤလိပ္ကုိ စစ္ေၾကညာလုိက္သည္။ မစၥစ္စပီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွ လူေတြ စစ္ သတင္း ကုိ ထံု႔ပုိင္းထံု႔ပုိင္း ၾကားေနရသည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေန ၾက၏။ စုိးရိမ္ ထိတ္လန္႔ေနသူေတြ ရွိသလုိေပ်ာ္ေနသူေတြလည္းရွိသည္။
နယူးေအာ္လီယန္းမွ စပိန္မ်ားႏွင့္ ဖေလာ္ရီဒါ အေနာက္ပုိင္းမွ အဂၤလိပ္ေတြ တကယ္ပင္ ရန္ျဖစ္ၾက ေတာ့မွာလား။ သူတုိ႔တစ္ေတြ အံ့ၾသလုိ႔မဆံုး ျဖစ္ေနၾက၏။ ဥေရာပ ေရႊနန္းေတာ္ထဲမွ သူတုိ႔ ဘုရင္ ေတြ သြင္သြင္ရူးသြားေလၿပီလား။ ေျမၾသဇာ အေကာင္းမြန္ဆံုး၊ အႂကြယ္၀ဆံုး၊ အၿငိမ္းခ်မ္း ဆံုး ေဒသ ႏွစ္ခုကုိ စစ္တလင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေတာ့မည္တဲ့။
သည္ေတာ့မွ အတၱလန္တိတ္ သမုဒၵရာႀကီး ဘယ္ေလာက္က်ယ္ၿပီး ယင္းသမုဒၵရာ၏ ဟုိမွာဘက္ ကမ္းမွ ဘုရင္ေတြ အေမရိကတုိက္အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္နားလည္သည္ကုိ သူတုိ႔ သေဘာေပါက္ၾကေတာ့ သည္။
လူ၀ီစီးယားနားမွ ျပင္သစ္အႏြယ္မ်ားသည္ အေမရိကန္ေတာ္လွန္ေရးကုိ ႀကိဳဆုိေနၾကသူေတြျဖစ္ သည္။ သူတုိ႔အေခၚ မစၥတာဖာစင္တန္ (၀ါရွင္တန္)ဆီသုိ႔ စစ္သားေတြ ပုိ႔ၿပီး အကူအညီ ေပးေနၾက သူေတြ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမစ္ညာမွ သူတုိ႔၏ အေကာင္းဆံုး ေဖာက္သည္ျဖစ္သည့္ အဂၤလိပ္မ်ား ကုိ စစ္ျပဳဖုိ႔ ေ၀းစြ မ်က္ႏွာကုိ အခ်ိဳဆံုးထားကာ ဆက္ဆံၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္မ်ားကလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။ အေမရိကတြင္ ရွိေနသည့္ အမ်ိဳးကုိသာ ခ်စ္ၿပီး ဥေရာပမွ အမ်ိဳးကုိ လွမ္းၿပီး ခ်စ္ရေလာက္ေအာင္ သူတုိ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္မျပင္းၾကပါ။
" ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေဂ်ာ့ဘုရင္နဲ႔လည္း ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ပင္လယ္ထြက္ေပါက္လမ္းက လူေတြနဲ႔ စစ္တုိက္ခုိင္းရင္ေတာ့ ... "
ဖီးလစ္လန္းႏွင့္ ေ၀ၚလ္တာပါစယ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးေနၾကစဥ္ ဖီးလစ္က သူ႔အျမင္ ကုိ ေဖာ္ထုတ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေ၀ၚလ္တာက ရယ္ၿပီး အေမရိကန္ သူပုန္ကိစၥကစ၍ ကမၻာစစ္ျဖစ္လွ်င္ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲဟု ေမးသည္။ ဖီးလစ္က ကမၻာစစ္ ျဖစ္လာလွ်င္ဟူသည့္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ကမၻာ့ ေရးရာမ်ား ကုိ ရမ္းသန္းေဆြးေႏြးေနသည္။
" ကဲ ရွင္တုိ႔ ကမၻာ့ေရးရာေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာ ကိစၥေတြထားၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ေတြအတြက္ ဘာျဖစ္မလဲဆုိတာ ေျပာၾကပါဦး "
ဂ်ဴးဒစ္က ၾကားျဖတ္ ေမးလုိက္သည္။
" ဘာမွမပူပါနဲ႔ ရွင္မရယ္၊ အစ္ကုိေျပာရင္ ယံုပါ၊ အားလံုးဟာ စပိန္ဘုရင္ခံ ဂါလ္ဗက္ဇ္ေပၚမွာ မူတည္ေန တယ္၊ သူဟာ ငတံုးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး၊ မစၥစပီျမစ္၀ွမ္းကုိ ဘယ္သူ ႏွစ္ျခမ္းကဲြေအာင္ လုပ္မွာလဲကြာ "
ဆိပ္ကမ္းတစ္၀ုိက္တြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဖီးလစ္က မလဲႊမေရွာင္သာသည့္ အခါမ်ိဳး တြင္မွသာ ေစ်း၀ယ္လႊတ္ေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒယ္လ္ရြိဳင္း အရပ္သူ အရပ္သားမ်ားသည္ နယူးေအာ္လီယန္းႏွင့္ စစ္ျဖစ္ရမည့္ အေရးကုိ ေတြးၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ျခင္းျဖစ္ရမည့္အစား ရယ္စရာ လုိသေဘာထားေနၾက၏။
စစ္သတင္း မ်ား ပ်ံ႕လြင့္လာၿပီး တစ္ပတ္အၾကာတြင္ သီရိၿမိဳင္မွ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။ လူမည္း အိမ္ေစ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဂ်ာဗာစီ ပုိ႔ခုိင္းလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ အဂၤလိပ္စာလံုးေပါင္းမ်ား ကုိ ျပင္သစ္အသံထြက္အတုိင္း ေရးထား၍ ဂ်ဴးဒစ္ မနည္းႀကိဳးစားဖတ္ရသည္။
ဂ်ဴးဒစ္ေရ ...
ကုိယ္က ျပင္သစ္မ ဆုိေတာ့ မင္းရဲ႕ ရန္သူစာရင္း ၀င္သြားၿပီေပါ့ေနာ္။ မင္းနဲ႔ ဖီးလစ္ အဲဒီလုိ သေဘာ မထားေၾကာင္း ျပဖုိ႔ ၾကာသပေတးေန႔ ညေန သံုးနာရီမွာ သီရိၿမိဳင္ကုိ ညစာစား ႂကြခဲ့ၾကပါ။
ဘာလုိ႔ စစ္တုိက္ၾကတယ္ဆုိတာ ကုိယ္ေတာ့ လံုးလံုးမသိဘူး။ ေ၀ၚလ္တာက ေျပာတယ္။ ရွင္းျပရင္ လည္း မင္းနားလည္ မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ကုိယ့္အထင္ေတာ့ သူလည္း သိပ္နားလည္မယ္ မထင္ပါ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္သူ႔ကုိ အဲဒီလုိထင္တယ္ဆုိတာ ျပန္ေျပာပါနဲ႔ေနာ္။
မင္း ၾကားၿပီးၿပီလား။ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယားက မင္းတုိ႔ မိတ္ေတြ မစၥက္စိန္ကလဲယားေလ။ အႁမႊ႔ာေမြး တယ္တဲ့ကြယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မိန္းကေလးေတြတဲ့။ အင္း ... မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ခုနစ္ေယာက္ေမြးထားေတာ့ အ၀တ္အစားဖုိး ေတြးၿပီး ကုိယ္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အားမက်ပါဘူးကြာ။ သူတုိ႔တစ္ေတြ အရြယ္ေရာက္ လုိ႔ လက္ထပ္ေပးရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ကုိယ္ေတာ့ ခုထိ "ဘာဘက္တီ" တစ္ေယာက္တည္းပဲ ဂ်ဴးဒစ္ေရ၊ ဒါထက္ ဒုိလားရက္စ္တစ္ေယာက္ဆီက ဘာမ်ား ၾကားေသး လဲ။
မင္းရဲ႕
ဂ်ာဗာစီ
ဂ်ဴးဒစ္ ခ်က္ခ်င္း စာေကာက္ျပန္လုိက္သည္။ ဆက္ဆက္လာခဲ့ပါမည့္အေၾကာင္း၊ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း စစ္ကုိ နားမလည္ေၾကာင္း၊ ဒုိလားရက္စ္ သတင္းတစ္စံုတစ္ရာ မၾကားရေၾကာင္း စသည္ စသည္။
လူတုိင္း စစ္အေၾကာင္းကုိ ေျပာေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းဘယ္သူမွ မသိၾကေပ။ ဤသုိ႔ျဖင့္ စက္တင္ဘာလ ထဲတြင္ စပိန္ဘုရင္ခံ ဂါလ္ဗက္ဇ္၏ စစ္တပ္မ်ား အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခတစ္ ေလွ်ာက္မွ ခ်ိတက္လာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းမ်ား ေရာက္လာသည္။ ဖီးလစ္က ေသြးေအးေအး ျဖင့္ အေနာက္ဘက္ သည္ စပိန္နယ္ေျမ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စစ္ေၾကာင္းေတြ ခ်ီခြင့္ရွိေၾကာင္း၊ စစ္တပ္ေတြ ခ်ခြင့္ ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဂ်ဴးဒစ္ ေတြးေၾကာက္ေနသည္။ ကေလးေတြကုိ မမ္မီႏွင့္ မသိပ္ေတာ့ဘဲ သူတုိ႔အခန္း တြင္ အတူေခၚအိပ္သည္။
ဖီးလစ္က တစ္ဖက္ကမ္းမွ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရႏုိးႏွင့္ ညနက္သည္ထိ မအိပ္ဘဲ နားစြင့္ေနတတ္ သည္။ ၿပီးမွ ဇနီးလုပ္သူ ကုိ စပိန္ဘုရင္ခံသည္ ဦးေႏွာက္ရွိသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ သည္ဘက္ကမ္းက စုိက္ ခင္းေတြကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္မည့္ သူ မဟုတ္ေၾကာင္းမ်ား အားေပးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္။
တစ္ေန႔မနက္ တြင္ တစ္ဖက္ကမ္းမွ စစ္သားေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္။ ဖီးလစ္ အထင္ မွန္ေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ဆီသုိ႔ ေရာက္လာၾကသည့္ ၾကမၼာဆုိးကုိ သူတုိ႔တစ္ေတြ ႀကိဳတင္ မသိႏုိင္ျခင္းသာျဖစ္သည္။
တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းတက္ရန္ ဂ်ဴးဒစ္ အ၀တ္လဲေနစဥ္ ဖီးလစ္ ေရာက္လာသံ ၾကားရသည္။ ပုိး၀တ္စံုသစ္ ကုိ ၀တ္ၿပီး မွန္ထဲ ျပန္ၾကည့္ေနစဥ္ ဖီးလစ္ အခန္းထဲ ၀င္လာသည္။ သတင္းပလင္း နားစြင့္ ရန္ အိမ္မွ အေစာႀကီး ထြက္သြားျခင္းျဖစ္၏။
" အစ္ကုိ၊ ျမန္ျမန္အ၀တ္လဲေလ၊ အစ္ကုိ႔အ၀တ္ေတြ အိန္ဂ်ဲလစ္အဆင္သင့္ လုပ္ထားတယ္ "
ဖီးလစ္က အနားလာၿပီး ဂ်ဴးဒစ္ပခံုးကုိ ဆဲြလွည့္လုိက္သည္။
" သတင္းထူးတယ္ ဂ်ဴးဒစ္၊ တုိ႔ သြားစရာ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမရွိေတာ့ဘူး "
" ဘာ ... ဘာေျပာတယ္၊ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမရွိေတာ့ဘူး၊ ဟုတ္လား၊ အစ္ကုိ ဘာေတြ လာေျပာေနတာ လဲဟင္ "
ဧကႏၱ သူ မူးလာၿပီ ထင္တယ္ ။
" ကဲ ... တုိ႔ သီရိၿမိဳင္ကုိသြားၿပီး ဂ်ာဗာစိဆီမွာ ျပင္သစ္ယဥ္ေက်းမႈေတြ သင္ၾကစုိ႔၊ တုိ႔အားလံုး အဂၤလိပ္ေတြ မဟုတ္ေတာဘူး၊ စပိန္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ၊ တုိ႔ကုိယ္တုိ႔ ဘရင္ဂ်ီေတြလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒိ႒ိေတြလား ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကေတာ့ဘူး။ အမိန္႔စာေတြက စပိန္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားေတာ့ ဘယ္သူမွ မဖတ္တတ္ၾကဘူး၊ ဒယ္လ္ရြိဳင္းတစ္ၿမိဳ႕လံုး စပိန္စာ ဖတ္တတ္တဲ့လူက သံုးေယာက္ ေတာင္မျပည့္ဘူးေလ "
ေျပာေျပာ ဆုိဆုိ ဂ်ဴးဒစ္ပါးကေလးကုိ မနာေအာင္ လိမ္ဆဲြရင္း ေအာ္ရယ္ေနသည္။
ဆက္ရန္
.
