ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၂၃)

ၾကဴၾကဴသင္း
သံုးဖက္ျမင္၊ ေလးဖက္ လွေစဖုိ႔

၀တၳဳ႐ွည္ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ေရးေနၾကတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးေနရာက ဒီလမွာေတာ့ ၀တၳဳတုိ ေတြကုိ ေရးအားသန္ၿပီး ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္နဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေပဆု ရခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာမ ၾကဴၾကဴသင္း နဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးခ်င္ပါတယ္။

" စာဖတ္သူ အမ်ားစုရဲ႕စိတ္ထဲမွာ "တကၠသုိလ္ၾကဴၾကဴသင္း" ဆုိတာနဲ႔ "ၾကဴၾကဴသင္း" ဆုိတာ တစ္ေယာက္စီ ပဲလား၊ တစ္ေယာက္တည္းပဲလား ဆုိတာ မကဲြျပားဘဲ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဆရာမ သိတဲ့ အတုိင္း ဒီေန႔ အႏုပညာေလာကမွာလည္း သုိးကာသီကာ လဲြတဲ့ နာမည္တူေတြ ႐ွိေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕ကလည္း နာမည္တူ စာလံုးေပါင္း ကဲြ႐ံုနဲ႔ တစ္ေယာက္စီ ျဖစ္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကလည္း ေ႐ွ႕က "ေမာင္" တုိ႔၊ "မ"တုိ႔ ထည့္လုိက္တာနဲ႔ပဲ တစ္ေယာက္စီ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမ ပရိသတ္ အတြက္ ဒီေမးခြန္းက စေျပာလုိက္ၾကရေအာင္ "

" ဒီေမးခြန္းကုိ ကၽြန္မ စာေပေဟာေျပာပဲြေတြ၊ ေဆြးေႏြးပဲြေတြမွာ မၾကာခဏ ေျဖ႐ွင္းခဲ့ရပါတယ္။ ခုထိလည္း ဒီကေလာင္နာမည္ ႏွစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာဖတ္သူေတြ ဒြိဟျဖစ္ေနၾကတုန္းပါပဲ။ ေပဖူးလႊာလုိ စာဖတ္သူ အႀကိဳက္မ်ားတဲ့ မဂၢဇင္းႀကီး တစ္ေစာင္ကေန ေျဖ႐ွင္းခြင့္ရတာ "မွာထား အလားသင့္" ဆုိသလုိ ျဖစ္ သြားပါ တယ္။ တစ္ေယာက္ တည္းပါပဲ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ မူလ "ႀကဴၾကဴသင္း" ေ႐ွ႕မွာ "တကၠသုိလ္" ထည့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ "တကၠသုိလ္ၾကဴၾကဴသင္း" ဆုိတဲ့ ကေလာင္နာမည္ နဲ႔ ေရးခဲ့တာ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္အထိပါ။ ခုေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ "ၾကဴၾကဴသင္း" ဆုိတဲ့ ကေလာင္နာမည္ နဲ႔ပဲ ဆက္ေရးေနပါတယ္ "

" ကေလာင္နာမည္အေၾကာင္း ေျဖ႐ွင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆရာမ စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာပံုကုိ သိပါရေစ"
" သိပ္ေတာ့ မထူးျခားပါဘူးေလ။ စာေပ ေမြ႕ေလ်ာ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းလာရေတာ့ ငယ္ငယ္ ကေလး ဘ၀ကတည္းက စာဖတ္ရတာကုိ ႏွစ္သက္တဲ့ ခံစားမႈ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြကလည္း စာဖတ္တာ ကုိ အားေပး လမ္းညႊန္မႈ ျပဳခဲ့ပါတယ္။ စာေရးခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚလာတာကုိ ကၽြန္မ သတိထားမိေတာ့ အသက္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္၊ ဆယ့္သံုးႏွစ္ေလာက္ ႐ွိေနပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားတာက ကဗ်ာပါ။

ကဗ်ာဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ မင္းသု၀ဏ္၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ ၾကည္ေအး၊ ႏုယဥ္ စသူတုိ႔ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကုိ ျမတ္ျမတ္ ႏုိးႏုိး ဖတ္ခဲ့၊ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ အလြတ္က်က္ခဲ့မိပါတယ္။ ကဗ်ာကုိ စိတ္၀င္စားေတာ့ ကဗ်ာေလးေတြ စပ္ၾကည့္ မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက စာေရးခ်င္စိတ္ေတြ တားမရ ဆီးမရ ျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာမွ တစ္ခ်ိန္က စာဖတ္တာကုိ အားေပးခဲ့တဲ့ မိဘေတြက ပိတ္ပင္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ဘာေၾကာင့္ ပိတ္ပင္ၾကတာပါလိမ့္လုိ႔ ေတြးမရခဲ့ဘူး။ အခု စာေလး ဘာေလး ေရးၿပီး စာေရး ဆရာဘ၀ကုိ ခံယူလုိက္ခ်ိန္ မွာမွ ေၾသာ္ ... မိဘေတြက သူတုိ႔သမီးေလးကုိ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ႐ွိေစခ်င္လုိ႔ဆုိ တာ သေဘာ ေပါက္လာရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ့္ဘာသာေရးရင္း စာေစာင္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြကုိ ကဗ်ာေလးေတြ ပုိ႔ပုိ႔ၾကည့္ရပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး ပံုႏွိပ္စာလံုးနဲ႔ ျမင္ရတာက "တုိင္းရင္းေမ ကဗ်ာဥယ်ာဥ္စခန္း"မွာေလ။ အဲဒီတုန္းက ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ႐ွစ္တန္း တက္ခါစေပါ့။ အဲဒီ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးရာကေန ၀တၳဳတုိေလးေတြပါ ေရးဖုိ႔ အားသန္လာပါတယ္။ စာေပေလာကထဲကုိ ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႔ ေလွ်ာက္၀င္လာႏုိင္ေအာင္ ကၽြန္မကုိ ဦးစြာ လမ္းညႊန္ေဖးမခဲ့သူေတြကေတာ့ ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာမႀကီး ေငြတာရီ၊ တကၠသုိလ္မင္းေမာ္၊ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ နဲ႔ ဆရာသခၤါတုိ႔ပါပဲ"
" ဆရာမတုိ႔ ေခတ္က စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရတာနဲ႔ ဒီေန႔ ႀကိဳးပမ္းရတာ ဘယ္လုိ ကြာ ျခားမယ္ထင္ပါသလဲ"

" ကၽြန္မတုိ႔ ေခတ္က ခုေခတ္ေလာက္မလြယ္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ဒီလုိေလ၊ ကၽြန္မတုိ႔ စာေရးစ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ေပါင္း အစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေရးစရာ ေနရာ သိပ္မ႐ွိလွဘူး။ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းစာေစာင္ စုစုေပါင္း မွ ေလး ငါးေစာင္ေလာက္ ႐ွိတာ။ ေနာက္ၿပီး စာေရးခ်င္သူ တစ္ေယာက္အတြက္ စာေပေလာက နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကလည္း ရဖုိ႔ နည္းပါတယ္။ မဂၢဇင္းေတြကုိ စာမူ ဘယ္လုိ ပုိ႔ရမွန္းေတာင္ တခ်ိဳ႕ မသိခဲ့ၾကပါဘူး။

စာေရးဆရာ ဆုိတာကုိ အသိအကၽြမ္း ျဖစ္ခ်င္လြန္းလုိ႔၊ ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးခ်င္လြန္းလုိ႔ စံုစမ္းရ၊ အိမ္နား သြားေခ်ာင္းၾကည့္ရနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ စာေပေရးရာ၊ ၀ါဒသေဘာထား၊ အဆုိအမိန္႔၊ လမ္းညႊန္မႈ ေတြ ကၽြန္မ တုိ႔ မၾကားခဲ့ မသိခဲ့ရဘူး။ မဂၢဇင္းထဲပါလာတဲ့ အေရးအသားေလာက္နဲ႔သာ ေက်နပ္ ေနခဲ့ၾကရပါ တယ္။ ခုေခတ္မွာေတာ့ စာတမ္းဖတ္ပဲြ၊ စာေပေဟာေျပာပဲြ၊ စာေပေဆြးေႏြးပဲြ ဒါေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိလာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ေခတ္နဲ႔ စာရင္ နား၊ မ်က္စိ ပြင့္ႏုိင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ တစ္ခု၊ အခု ဒီဘက္ပုိင္းနဲ႔ မတူတာက ဟုိတုန္းက လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ေရးတဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အျပင္ လံုးခ်င္း၀တၳဳေရးတဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာေတြဟာ အတူတူပါပဲ။ ဥပမာ- သာဓု၊ တင့္တယ္၊ ေအာင္လင္း၊ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္၊ ရန္ကုန္ဘေဆြ၊ ခင္ေဆြဦး စသည္ျဖင့္ ေပါ့ေလ။ အခု ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ အဲသလုိ မဟုတ္ဘူး။
မဂၢဇင္းက စာေရးဆရာ နာမည္ႀကီးေတြနဲ႔ အျပင္ လံုးခ်င္းေတြေရးတဲ့ စူပါစတားေတြ အတူတူ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ အျမင္တစ္ခု ေျပာရမယ္ဆုိရင္ တစ္ဦးခ်င္း ႀကိဳးပမ္းရမႈကုိေတာ့ အတြင္း က်က် မသိဘူးေပါ့ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ ဒါေပမဲ့ စာေရးဆရာလုိ႔ အမည္ခံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း မွာပဲ တုိးပြား မ်ားျပားလာတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေရးစရာ ေနရာေတြကလည္း အေတာ့္ကုိ မ်ားလာပါ တယ္။ လစဥ္ထုတ္ စာေစာင္၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း စုစုေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ႐ွိလာတယ္။ ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ မဂၢဇင္းေတြ အသင္းအဖဲြ႕ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းေတြ။ ဒီလုိေနရာေတြ ဖြင့္ေပးထား လုိ႕ပါပဲ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ ေနရာမ်ားေတာ့ တစ္ေနရာ မဟုတ္ တစ္ေနရာ ၀င္ခြင့္ရဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းရတာ သိပ္မခက္ခဲ လွဘူးေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ေရးစရာ ေနရာေတြ မ်ားလာသလုိ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္သူေတြကလည္း သိပ္မ်ားလာေတာ့ ဟုိ ကၽြန္မ တုိ႔ ေက်ာင္းတုန္းက သင္ခဲ့ရသလုိ Survival of the Fittest ေပါ့။ ဘယ္ႏွေယာက္ တင္က်န္ရစ္ မလဲေတာ့ မသိႏုိင္ဘူး "

" ဆရာမက ၀တၳဳကုိ အေရးမ်ားတဲ့သူ၊ ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္နဲ႔ ဆုရခဲ့သူ ဆုိေတာ့ ၀တၳဳတုိနဲ႔ ပတ္သက္တာ ေလး ေတြ ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။ ၀တၳဳတုိ ေရးရတာနဲ႔ ၀တၳဳ႐ွည္ေရးရတာ ဘယ္လုိ ကြာျခား တယ္လုိ႔ ဆရာမ ျမင္ပါသလဲ"
" ဒီေမးခြန္း ၾကားရေတာ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာခဲ့တာကုိ ျပန္သတိရမိပါတယ္။ သူက ၀တၳဳတုိ ထက္ ၀တၳဳ႐ွည္ကုိ ပုိၿပီး လူႀကိဳက္မ်ားတယ္၊ ၀တၳဳတုိထက္ ၀တၳဳ႐ွည္က စာမူခ မ်ားမ်ား ရတယ္ ဆုိတာ သိေတာ့ ကၽြန္မ ၀တၳဳတုိ ေရးတုိင္း ၀တၳဳ႐ွည္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ေရးစမ္းပါ။ ဒီနားမွာ ဒီလုိ ျဖည့္လုိက္၊ ေ႐ွ႕နားက် ဟုိလုိခ်ဲ႕လုိက္၊ ဘာညာနဲ႔ သူ႔အေျပာနဲ႔သူေတာ့ေခ်ာလုိ႔။ ကၽြန္မေတာ့ ၀တၳဳတုိကုိ ၀တၳဳ႐ွည္ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိ ႀကိဳးစားလုိ႔မွ မေရးတတ္ခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။

ဆုိလုိတာကုိ ကုိ၀င္းၿငိမ္း သေဘာေပါက္မွာပါေနာ္။ ၀တၳဳတုိလုိ ခံစားေရးရင္ ၀တၳဳတုိပဲရမယ္။ အဲဒီ၀တၳဳကုိ ၀တၳဳ႐ွည္ျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္စြက္ခ်ဲ႕ထြင္ ျပဳျပင္ၿပီး ၀တၳဳ႐ွည္ျဖစ္ေအာင္ ေရးလုိ႔မရဘူး ဆုိတာပါ။
၀တၳဳတုိ ေရးရတာနဲ႔ ၀တၳဳ႐ွည္ ေရးရတာမွာ သိသိသာသာ ကြာျခားတာကေတာ့ အေသးစိတ္ ဖဲြ႕ႏဲြ႕ ေရးသား တာမွာပါ။ ၀တၳဳတုိမွာက တုိတုိနဲ႔ လုိရင္းေရာက္ေအာင္ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ေရးရေတာ့ အေသးစိတ္ ဖဲြ႕ႏဲြ႕ ေရးသားတာမ်ိဳး သိပ္မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္တဲ့ လူေတြအတြက္ အေသးစိတ္ ဆက္လက္ ခံစားေစဖုိ႔ကုိ ေတာ့ ဖန္ဆင္းေပးႏုိင္တယ္လုိ႔ေတာ့ ကၽြန္မ ယူဆပါတယ္။ ၀တၳဳ႐ွည္ ေရးရာ မွာေတာ့ အေသးစိတ္ ဖဲြ႕ႏဲြ႕ေရး သားဖုိ႔ အခြင့္သာပါတယ္။ ဒီေတာ့ စာေရးဆရာ အေရးေကာင္းရင္ ေကာင္း သေလာက္ စာဖတ္သူ ရင္ထဲမွာ တုိးေစႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ ေတြအေနဲ႔ ၀တၳဳတုိထက္ ၀တၳဳ႐ွည္ကုိ ပုိၿပီး စဲြစဲြလမ္း လမ္း ဖတ္႐ႈေလ့႐ွိၾကတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္"

" ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ က ၀တၳဳတုိ ေရးရတာ ၀တၳဳ႐ွည္ ေရးရတာထက္ ခက္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဆရာမ လက္ခံပါသလား။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ"
" ကုိ၀င္းၿငိမ္း ကေတာ့ ကၽြန္မကုိ တရားခံ႐ွာၿပီထင္ပါရဲ႕။ ၀တၳဳတုိေရးရတာ ၀တၳဳ႐ွည္ေရးရတာထက္ ခက္တယ္ လုိ႔ ကၽြန္မ မေျပာရဲပါဘူး။ ဘယ္ဟာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာဆုိတဲ့ စကားေလးလည္း ႐ွိသား ပဲေနာ္"
" ၀တၳဳတုိမွာ က တစ္ကြက္၊ ႏွစ္ကြက္ေလာက္နဲ႔ ဖမ္းရတာဆုိေတာ့ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ရႏုိင္ဖုိ႔ ဆရာမ ဘယ္လုိ ဖန္တီး ပါသလဲ"
" ဟုတ္ပါတယ္။ ၀တၳဳတုိမွာက တစ္ကြက္၊ ႏွစ္ကြက္ေလာက္နဲ႔ အမိဖမ္းရတာပါ။ အဲဒီလုိ ရင္တြင္းကုိ ဖ်တ္ခနဲ ႐ုိက္ခတ္ တဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခုကုိ အရအမိ ဖမ္းၿပီး သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ေရးရတာဆုိေတာ့ တစ္ခါ တစ္ခါ အေတာ့္ကုိ ပင္ပန္းပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္မ ေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတုိေတြကုိ ကၽြန္မ ဇြတ္ ဖန္တီးယူ ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ကုိ သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ ေရးသား ခဲ့တာ ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္"

" ဒါဆုိ ေပဖူးလႊာမွာ ပါခဲ့တဲ့ "အညွာ" ကေကာ ဆရာမ "
" အညွာ က အိမ္ေထာင္႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကုိ ကူးစက္ခံစားၿပီး ေရးလုိက္တာပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး အိမ္ေထာင္႐ွင္ေတြဟာ အိမ္ေထာင္မႈအလုပ္ေတြ၊ သားသမီးနဲ႔ လင္ေယာက္်ား ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေလ့႐ွိတာ တစ္ရာမွာ ကုိးဆယ့္ငါးေယာက္ မဟုတ္လား။ ဒီအလုပ္ေတြနဲ႔ ကုိယ့္ က်န္းမာေရးလည္း ကုိယ္ ဂ႐ုစုိက္ရမွန္းမသိ၊ အိမ္ေထာင္မႈထဲပဲ နစ္မြန္းေနၾကတာ မဟုတ္လား။ နဂုိကမွ လင္နဲ႔မယား သက္တူ႐ြယ္တူ ဆုိရင္ မယားက အ႐ြယ္က် ႐ုပ္အုိသြားတတ္ၾကတယ္ေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လင္ေတာ္ေမာင္ေတြက သဘာ၀ရဲ႕ ျဖစ္ၿမဲထံုးစံအတုိင္းေပါ့။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေပမယ့္ သန္တုန္း၊ ျမန္တုန္း၊ ဖ်တ္လတ္တုန္း။ ဒီေတာ့ "အညွာ" ထဲမွာ ေရးထားသလုိေပါ့ေလ။ အိမ္က မိန္းမကုိ မခ်စ္ေတာ့ တာလည္း မဟုတ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ လွလွပပ သြက္သြက္ လက္လက္ ေကာင္မေလး ေကခုိင္လုိ ဟုိလုိလုိ သည္လုိလုိ ျဖစ္လာတယ္ေလ။ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ကုိေတာ့ အားနာပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေယာက္်ားေတြရဲ႕သဘာ၀ကုိ တစ္စြန္းတစ္စ ေဖာ္ထုတ္ျပလုိက္တာပါပဲ။ ဒီ၀တၳဳရဲ႕ "အညွာ"က ဒါပါပဲ"
"မူးယစ္၊ အသူရာမဂၢဇင္းေတြထဲမွာ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ၀တၳဳတုိကေလးေတြ ဆရာမ ေရးတာ ဖတ္လုိက္ ရပါတယ္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးစဲြမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မိခင္ သားသမီး၊ ပတ္၀န္းက်င္ သံုးဦးအနက္ ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္႐ွိတယ္လုိ႔ ဆရာမ ယူဆသလဲ "

" ပကတိ ျဖဴစင္ၿပီး ၾကင္နာစရာေကာင္းတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြကုိ အညြန္႔တံုးေစ႐ံုသာမက လူျဖစ္ပါ႐ံု အသက္ဆံုးေစတဲ့အထိ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ မူးယစ္ေဆး၀ါး အႏၱရာယ္ ကာကြယ္တုိက္ဖ်က္ေရးမွာ ကၽြန္မ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က တာ၀န္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ၀တၳဳေလးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစဲြမႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တာ၀န္႐ွိတာကေတာ့ မိဘေရာ၊ သားသမီးေရာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ေရာ သံုးခုစလံုးပါပဲ။ အဲဒီအထဲမွာ အဓိကအက်ဆံုးကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ယူဆပါတယ္"

" မူးယစ္ေဆး၀ါး စဲြတဲ့ လူငယ္ေတြကုိ ႏုိင္ငံေတာ္က ကုန္က်စရိတ္ က်ခံၿပီး ေဆးျဖတ္ေပးတဲ့ စခန္းေတြ တည္ေထာင္ၿပီး ဘ၀သစ္ ျပန္လည္ထူေထာင္ႏုိင္တဲ့အထိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေနပါတယ္။ ဒီစခန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆး၀ါးသံုးစဲြသူေတြဘက္က ဘယ္လုိ ပူးေပါင္းပါ၀င္သင့္တယ္လုိ႔ ဆရာမ ျမင္ပါသလဲ"
" ေဆးစဲြသူ ကုိယ္တုိင္က မွန္ကန္တဲ့ အသိတရားနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပဳျပင္ဖုိ႔ ကုိယ္တုိင္ လာေရာက္ ေဆးကုသ ခံရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ နစ္ေနတဲ့ ႐ႊံ႕ညြန္ပုပ္ႀကီးထဲက ႐ုန္းထြက္ဖုိ႔ ကုိယ္ပုိင္အားမ႐ွိရင္ ေဘးက "အား" အကူအညီကုိ ယူရပါလိမ့္မယ္။ ေဆးစဲြသူေတြ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕စြာ ေနထုိင္ တတ္ေအာင္ ေဆးျဖတ္ေစ႐ံုသာမက ဘ၀သစ္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေပးတဲ့ စခန္းေတြဟာ အားကုိး ရာပဲေပါ့ ကုိ၀င္းၿငိမ္း "

" ဆရာမ ၀တၳဳ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ထည့္ေရးသြားတာေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဥပမာ - "မူးျမစ္ကမ္းသာမွာ"၊ "တကဏန္းက မ႐ွမ္း"၊ "သရက္ၿခံက မခင္လွ" စသည္ျဖင့္ ေပါ့ေလ။ ဒီ၀တၳဳေတြက ဆရာမ သြားရင္းလာရင္း ေတြ႕ႀကံဳရတာေလးေတြေပၚမွာ ဖန္တီးသြားတာလား"
" ဟုတ္ပါတယ္။ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတနဲ႔ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ေလးေတြ ကၽြန္မ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေရးတဲ့ေနရာမွာ သြားရင္း လာရင္း ခရီးႀကံဳႀကိဳက္လုိ႔ အခ်က္အလက္ေတြကုိ မွတ္စုစာအုပ္ထဲ ေရးမွတ္ၿပီး ေရးခဲ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ တတ္ႏုိင္သေ႐ြ႕ ကၽြန္မ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြထဲမွာ ကၽြန္မပါ စိမ့္၀င္ခံစားၿပီး ေရးခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ ဆုိလုိတာက သူတုိ႔ ဘ၀ေလးေတြကုိ အေပၚယံ႐ွပ္ျမင္တဲ့ အျမင္ကုိ မေရးဘဲ အတြင္း က်က် ျမင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ေရးခဲ့ပါတယ္။

" တကဏန္း က မ႐ွမ္း" ဆုိပါေတာ့။ အေပၚယံၾကည့္တဲ့ အျမင္ဆုိရင္ ေကာက္စုိက္သမားေတြ တစ္ဖဲြ႕ႀကီး သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး၊ ေကာင္းကင္ႀကီး၊ ေကာင္းကင္ႀကီးကလည္း ျပာလဲ့လုိ႔၊ လယ္ကြင္းႀကီးကလည္း စိမ္းလုိ႔၊ ေကာက္ပင္ေတြကလည္း ယိမ္းလုိ႔ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ တကယ္ လက္ေတြ႕ သူတုိ႔ဘ၀ထဲ စိမ့္၀င္သြားေတာ့ ေရ႐ွားတဲ့ ေဒသမွာ မူးေတြထဲ (မူးဆုိတာ တူးေျမာင္းကုိ သူတုိ႔ ေခၚတာပါ) ေရခုိးခ်ိဳးၾကတာ၊ အပန္းဆီ တက္ လုိ႔ ပုဆုိးၾကမ္းေတြ (ပုဆုိးၾကမ္းကုိ ထဘီအျဖစ္ သူတုိ႔ ၀တ္ၾက ပါတယ္) နတ္ၿပီကုန္တာ။ အဲဒီလုိ ရသ သေဘာေလးေတြ အလုိလုိ ပါလာေတာ့တယ္။ ဒါက ကၽြန္မ ၀တၳဳတို ေရးတဲ့ ပံုစံေျပာမလား၊ ေရးပံုေရးနည္း ေျပာမလား၊ မေျပာတတ္ဘူး"

" ဆရာမ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္အတြက္ ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ဆု ရတာ "စံပယ္တစ္ကံုး၊ ဂမုန္းတစ္ပြင့္"နဲ႔ေနာ္"
" ဟုတ္ပါတယ္ "
" အဲဒီ၀တၳဳတုိေလးေတြထဲက အခ်ိဳ႕ကုိ ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္ "
" ေဆါးေႏြးပါ ကုိ၀င္းၿငိမ္း၊ ဒီစာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့သူေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕က တက္ထြန္းစာေပ အဖဲြ႕သားမ်ားကဆုိ ေဆြးေႏြး ေမးျမန္းခ်က္ေတြကုိ စာေရးၿပီးေတာင္ ပုိ႔ ပါတယ္။ အင္မတန္ အဖတ္နည္းတဲ့၊ လူႀကိဳက္နည္းတဲ့ ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္လုိ စာအုပ္မ်ိဳးကုိ စိတ္၀င္တစား ဖတ္ၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကဆုိေတာ့ ကၽြန္မ သိပ္၀မ္းသာရပါတယ္ "
" တစ္ကမၻာလံုးနဲ႔ တစ္ေယာက္လုိ႔ ေခါင္းစဥ္ေပးထားတဲ့ ၀တၳဳကေလးမွာ အိမ္မွာ ေမြးစားထားတဲ့ သိန္းသိန္း ဆုိတဲ့ အပ်ိဳေပါက္ကေလး တစ္ေယာက္ ေရစည္လွည္း တုိက္ရတဲ့ ေရသည္ေကာင္ေလးနဲ႔ ႀကိဳက္ၾကတာ ကုိ ေမြးစားတဲ့ အပ်ိဳႀကီးက သိသြားေတာ့ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဆံုးမတယ္။ ေကာင္ေလးမွာ ၀င္ေငြ နည္းပံု၊ မိသားစုတာ၀န္ႀကီးပံု စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ သိန္းသိန္းက ျခင္ေထာင္ေလး တစ္လံုးတည္း ယူၿပီး ေကာင္ေလးေနာက္ လုိက္ေျပးသြားတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဆံုးမတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႏွစ္မ်ိဳး ေရးသြားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အပ်ိဳႀကီးရဲ႕ ညီမ အိမ္ေထာင္သည္က သိန္းသိန္းကုိ တစ္နည္းနဲ႔ ဆံုးမၿပီး အပ်ိဳႀကီးက တစ္နည္း ဆံုးမတယ္။ လူငယ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ကလည္း အခက္သားပဲ။ တစ္ခါတေလ ကုိယ္က ဆံုးမတာေပမယ့္ ဆံုးမတဲ့ စကားကုိက လမ္းဖြင့္ ေပးလုိက္သလုိ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ဒီ၀တၳဳမွာ သိန္းသိန္းကုိ ကုိင္တြယ္နည္း မွားသြားလုိ႔ အျမန္ဆံုး လုိက္ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဆရာမအေနနဲ႔ ရည္းစားထားတဲ့ အပ်ိဳေပါက္၊ လူပ်ိဳေပါက္ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြကုိေပါ့ ေလ၊ ဆံုးမတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္သင့္တယ္လုိ႔ ယူဆပါသလဲ"
" တစ္ကမၻာလံုး နဲ႔ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆုိလုိခ်က္ကုိ ကုိ၀င္းၿငိမ္း နားလည္လုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာ နည္းနည္း လဲြ သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာ ေကာင္မေလး သိန္းသိန္းရဲ႕ ေမတၱာစစ္ကုိ ေဖာ္ ခ်င္တာပါ။

သိန္းသိန္း ႀကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးက သိပ္ဆင္းရဲတယ္။ ေရစည္တုိက္ၿပီး သူညီ သူ႔ညီမေလးေတြကုိ ေကၽြး ေမြးရတယ္။ ဒီေတာ့ သိန္းသိန္းကုိ ေမြးစားထားတဲ့ အိမ္က ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ သေဘာမတူဘူး။ သူတုိ႔ ကလည္း သိန္းသိန္းကုိ တူမေလးလုိ၊ ညီမေလးလုိ ေ႐ႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ တန္းတူရည္တူ ထားတာကုိး။ ေကာင္ေလးနဲ႔ ယူရင္ ဆင္းရဲမွာ စုိးလုိ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး တားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလးကုိ ျပန္ခ်စ္ေနမိတဲ့ သိန္းသိန္းက ျခင္ ေထာင္ တစ္ခုေတာင္ မ႐ွိဘဲ သူ႔ညီေလးနဲ႔အတူ ျခင္ကုိက္ခံၿပီး အိပ္ရ႐ွာတဲ့ ေကာင္ေလးအတြက္ ျခင္ေထာင္ ေလး တစ္ခုတည္းကုိပဲ ယူၿပီး ခုိးရာလုိက္သြားတယ္။ က်န္တဲ့ ေ႐ႊ ေငြ ေတြထားခဲ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီ၀တၳဳ မွာ ကၽြန္မ သ႐ုပ္ေဖာ္ခ်င္တာက ေမတၱာေရးပါ။ ၾကင္နာခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့ သိန္းသိန္းရဲ႕ အေျဖပါ။ ခုေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ အလြန္ပြင့္လင္းရဲတင္းတဲ့ ရည္းစားထားတမ္း ကစားတတ္ၾကတဲ့ ျပႆနာ ကုိလည္း ကၽြန္မ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္ရမယ္ မေျပာတတ္ေသးပါဘူး "

" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ။ "အေရာင္မဲ့ အရိပ္"ကုိ ဆက္လုိက္ၾကရေအာင္။ ဒီ၀တၳဳမွာ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ အရိပ္ ကုိ ခုိေနခဲ့တဲ့ အရာ႐ွိကေတာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ခင္ပြန္းသည္ ပင္စင္ယူလုိက္ခ်ိန္မွာ မေနတတ္ မထုိင္ တတ္ ျဖစ္ရပံုနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့မွ ကုိယ္တုိင္ အလုပ္လုပ္ျခင္းရဲ႕ တန္ဖုိး ကုိ နားလည္လာရေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတယ္။
ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး အမ်ားစုဟာ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ အရိပ္ကုိ မွီခုိေနတတ္ၾကပါတယ္။ လင္သား ျပဳစုျခင္း သည္သာ သူတုိ႔တာ၀န္လုိ႔ ယူဆၾကပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာမအေနနဲ႔ ဒီအယူအဆ အေပၚ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "

" အေရာင္မဲ့ အရိပ္ ၀တၳဳကုိ ေရးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ေစတနာက အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ သူတုိ႔ ခင္ပြန္းသည္ ေတြရဲ႕ အရိပ္သာ ျဖစ္မေနသင့္ဘူး။ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကလည္း အလင္းေရာင္ ျဖန္႔ေ၀ႏိုင္တဲ့သူ ေတြသာ ျဖစ္သင့္တယ္ ဆုိတဲ့ ေစတနာပါပဲ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။

ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုဟာ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ အရိပ္ကုိ မွီခုိၿပီး အိမ္တြင္းမႈလုပ္၊ သိမ္းထုပ္ေသခ်ာ ကိစၥေတြနဲ႔သာ နစ္ျမွုပ္ေနၾကတာ အမွန္ပဲ။ အထူးသျဖင့္ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဆုိရင္ လင္သား ျပဳစုျခင္းကုိ အဓိကထားၿပီး အိမ္ေထာင္ေရးကမၻာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ ၀ဲလည္ ေနၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ သူတုိ႔မွာ ႐ွိတဲ့ စြမ္းအားေတြဟာ ေမွးမွိန္ကုန္ၾကရတာ မ်ားပါတယ္။
အမွန္ မွာ လင္ရယ္၊ မယားရယ္ ဆုိတာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ တစ္ေယာက္စီအတြက္ တစ္သက္တာ လက္တဲြရမယ့္ အေဖာ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ " အေဖာ္ " ဆုိတာနဲ႔ "အလုပ္အေကၽြး" ဆုိတာ အမ်ားႀကီး ျခားနားတယ္ဆုိတာ ကုိ၀င္းၿငိမ္းလည္း သိၿပီးသားပါေနာ္။ ခံစားစရာ႐ွိလည္း အတူတူ၊ စံစားစရာ႐ွိလည္း အတူတူ၊ ဘယ္သူမွ သခင္မဟုတ္သလုိ ဘယ္သူမွလဲ အခုိင္းအေစ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာက အဲဒါပါ"

" ဒီေန႔ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါ၀င္ေနၾကတဲ့ ၀တၳဳတုိေတြနဲ႔ ဆရာမတုိ႔ စာေရးစခ်ိန္က ၀တၳဳတုိေတြရဲ႕ ျခားနားခ်က္ ကုိ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "
" ဟုတ္တယ္၊ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ သံုးဆယ္ေလာက္အတြင္းမွာ အေတာ္ႀကီးကုိ ျခားနားခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မတုိ႔ စာေရးစ အခ်ိန္တုန္းက ၀တၳဳတုိေလးေတြဟာ ျပည္သူကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ အလြန္ နည္း ပါးပါတယ္။ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ အခ်စ္၀တၳဳေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရးအဖဲြ႕ ေစ့စပ္ သိပ္သည္းၿပီး စဲြၿငိ ေစပါတယ္။
အဲဒီ အခ်စ္၀တၳဳေတြထဲကေန ထူးထူးျခားျခား ထြန္းေပါက္လာတဲ့ ဆရာၾကယ္နီတုိ႔၊ ဆရာမင္း႐ွင္တုိ႔၊ ဆရာ သာဓု တုိ႔၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳတုိမ်ိဳးေလးေတြကေတာ့ "႐ွိေတာ့ ႐ွိတယ္၊ ႐ွား တယ္" ဆုိတာမ်ိဳးလုိေပါ့ေလ။

အခု ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ျပည္သူ႔ကုိယ္စားျပဳ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳတုိေလးေတြ၊ အေတြးအေခၚ ရင့္သန္ ေစတဲ့ ၀တၳဳတုိေလးေတြ၊ အသိတရား ပြားေစတဲ့ အက်ိဳးျပဳ ၀တၳဳတုိေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕လာရလုိ႔ ေက်နပ္ ရပါတယ္။ အေရးအသားဟန္ကလည္း စကားလံုး ႏုႏုလွလွနဲ႔ ဖဲြ႕ဖဲြ႕ႏဲြ႕ႏဲြ႕ ေရးၾကရာကေန ႐ွင္း႐ွင္း လင္းလင္း သြက္သြက္လက္လက္ ျမဴးလာၾကတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ျမင္ပါတယ္"
" အမ်ိဳးသားစာေပဆု ရၿပီးတဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပေလာကကုိ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲလုိ႔ "

" ဒီေမးခြန္းကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အေတာ့္ကုိ အေျဖရခက္ေစတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ ကုိ၀င္းၿငိမ္းေရ၊ ဒီေန႔ ျမန္မာ စာေပေလာကအေပၚ ကၽြန္မ အျမင္ဆုိေတာ့ ပထမတန္း တက္ခါစကေလးကုိ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ေျဖခုိင္း သလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေမးခြန္းက အဆင့္ျမင့္လြန္းပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းကုိ ကၽြန္မထက္ ပုိ၀ါရင့္ၿပီး ျမန္မာစာ ေပေလာကကုိ ပုိကၽြမ္းက်င္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြ ေျဖဖုိ႔ ခ်န္ခဲ့ပါရေစ"
" ဒါဆုိ ဒီေန႔ စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတဲ့ စာေရးခ်င္သူေတြအတြက္ ဘယ္လုိမ်ား အဘကံေပးခ်င္ပါသလဲ "

" စာေရးခ်င္သူေတြဟာ စာကုိ မ်ားမ်ား ဖတ္ရပါမယ္။ မ်ားမ်ား ေလ့လာရပါမယ္။ က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ ဘ၀အေထြေထြကုိ ႏိႈက္ႏိႈက္နဲနဲ ၾကည့္ခံစား၊ ၿပီးေတာ့ ေစတနာမွန္မွန္နဲ႔ ေရးတတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဇဲြ၊ စာေရးခ်င္သူ တစ္ေယာက္ဟာ ဇဲြလည္း ႐ွိရပါမယ္။ အမွန္မွာေတာ့ တကယ္ စာေရးခ်င္သူေတြ ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အပယ္ခံရပါေစ ေရးေနမွာပါပဲ။
စာေရးခ်င္စိတ္ဟာ အသည္းႏွလံုးေပၚမွာ ေပါက္လာတဲ့ ယားနာတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ေရးကုိ ေရးရမွ၊ ေရးေနရမွ ယားနာ သက္သာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာမွာ "ပံုေသနည္း" မ႐ွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စည္းကမ္းသိကၠခာေတာ့ ႐ွိရပါမယ္။ စည္းကမ္းဆုိတာက ျမန္မာစာ ေရးထံုး စည္းစနစ္ မွန္ကန္ဖုိ႔ပါပဲ။ အဲဒီ အထဲမွာ ၀ါက် မွန္ကန္စြာ တည္ေဆာက္တတ္ဖုိ႔နဲ႔ ေ၀ါဟာရ အသံုးအႏႈန္းေတြ မလဲြမွားေစဖုိ႔ ဆုိတာ ေတြလည္း အက်ံဳး၀င္ပါတယ္။

သိကခာဆုိတာကေတာ့ စာေပသိကၡာပါ။ စာေရးခ်င္သူဘက္က ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ အက်င့္တရားပါ။ ဘာ ေတြ ေစာင့္ထိန္းရမယ္၊ ဘယ္လုိ ဆုိတာေတြကေတာ့ အမ်ားသေဘာေပါက္နားလည္ၿပီးသားလုိ႔ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။

၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟာ ျမန္မာစာ အေရးအသားလည္း မွန္ကန္မယ္၊ အေၾကာင္းအရာအခ်က္အလက္လည္း မလဲြဘူး၊ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ အခ်ိတ္အဆက္ မိေအာင္လည္း ေရးသားႏုိင္တယ္ဆုိရင္ ဒီ၀တၳဳဟာ ေအာင္ျမင္တာပါပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေအာင္ျမင္တယ္၊ မေအာင္ျမင္ဘူး ဆုိတာကုိ အဲဒီ ေထာင့္သံုးေထာင့္က ၾကည့္ၿပီး ျမင္တဲ့အျမင္နဲ႔ အကဲျဖတ္ေလ့႐ွိပါတယ္။ သံုးဖက္ျမင္ ဆုိပါေတာ့ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ ဒါေပမဲ့ ၾကာ႐ွည္ခုိင္ခံ့က်န္ရစ္တဲ့စာမ်ိဳး ျဖစ္ဖုိ႔ကေတာ့ သံုးဖက္က ၾကည့္လုိ႔ ျမင္ရတဲ့ အလွ သာမက မျမင္ရတဲ့ အလွတစ္မ်ိဳးပါ ႐ွိဖုိ႔ လုိအပ္ပါဦးမယ္။

အဲဒီ မျမင္ရတဲ့ ခံစား႐ံုသာ ခံစားႏိုင္တဲ့ အလွကေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ေစတနာအလွပါပဲ။ တစ္နည္း ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေကာင္းေပါ့ေလ။ ေစတနာအလွကုိပါ ထည့္သြင္းေရးသားႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာရဲ႕ စာေပမ်ိဳးဟာ ထာ၀ရ တင္က်န္ရစ္မွာပါ။ "သံုးဖက္ျမင္၊ ေလးဖက္လွ" စာမ်ိဳး ေရးသားႏိုင္ ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္ "
" ေက်းဇူးပါပဲ ဆရာမ၊ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္း က႑အတြက္ အခ်ိန္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ေပဖူးလႊာ စာခ်စ္သူမ်ားနဲ႔ အတူ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "

ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၃၀၊ ႏုိ၀င္ဘာလ၊ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္။
.