မင္းလူ ၏ အမ်ားႏွင္႔ မသက္ဆိုင္ေသာသူ, အပိုင္း (၁၁)

မတတ္သာသျဖင့္ ခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ အသက္ေအာင့္ၿပီး ေမာ့ခ်လိုက္၏။ စိမ္း ေရႊေရႊ၊ ခၽြဲတဲတဲ၊ ေအာ္ဂလီ ဆန္စရာ အရသာမ်ိဳး။ အီလည္လည္ႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ၾကည့္၍ ခ်စ္ဦးက ...
"ဘယ္ႏွယ္လဲ၊ ခ်က္ခ်င္းအားရွိသြားၿပီ မဟုတ္လား"
"အင္း .. အဲ ... ေအာ့ ... ေ၀ါ့"
သံစဥ္မ်ိဳးစုံ ထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ေ၀ါခနဲ ထိုးအန္ခ်လိုက္၏။

ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အရွိန္ရလာၿပီ။
တစ္ရက္ မွာ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ေရာက္လာၿပီး ...
"သဲသဲေလးေကာ မျမင္ပါလား"
ဟု ေမးသည္။ ေဒၚေငြဇံက
"ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ေလ၊ တီဗြီက ေန႔လယ္ပိုင္း ျမန္မာကား ျပတာကိုး၊ အဲဒါၾကည့္ခ်င္လွ ခ်ည္ရဲ႕ဆိုလုိ႔ လမ္းထိပ္ က အိမ္ကို သြားပို႔ထားရတယ္၊ သဲသဲက တီဗြီသိပ္ႀကိဳက္တာ"
"သူမ်ားအိမ္ သြား သြားၾကည့္ေနရတာ ဘယ္အဆင္ေျပမလဲ၊ တီဗြီေလးတစ္လံုးေလာက္ ၀ယ္ထားပါလား၊ ၀မ္းတင္းဆယ့္ေလးလက္မ ေလးေတြ သင့္သင့္တင့္တင့္ဆို ေလးငါးေသာင္းေလာက္နဲ႔ ရႏိုင္ပါတယ္"
"အမေလး၊ အဲဒီေလာက္ ပိုက္ဆံဘယ္ကရမလဲ"

"ဒါကေတာ့ ျဖစ္လာမွာေပါ့ အစ္မႀကီးရာ"
တီဗြီ၀ယ္ခ်င္တယ္ဆုိလွ်င္  ေငြေခ်းမည့္သေဘာမ်ိဳး ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး အရိပ္အျမြက္ဆိုေၾကာင္း ျမလြင္ကို ေျပာျပေတာ့ ...
"တီဗြီက တကယ္လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းမွ မဟုတ္တာ အေမရယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေလာက္ ေငြကို ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္ဆပ္မလဲ"
ဟု ျမလြင္က ကန္႔ကြက္သည္။
"ဟဲ့ ... ေခ်းတယ္ဆိုတာကလည္း စကားအျဖစ္သာ ေျပာတာပါ။ ငါတုိ႔က ျပန္ဆပ္ရင္လည္း သူကယူမွာ မဟုတ္ပါဘူး"
ေဒၚေငြဇံ ေျခလွမ္းေတြက နည္းနညး္လြန္လာၿပီဟု ျမလြင္ ေတြးမိ၏။ စိတ္ထဲကလည္း မၾကည္မသာ ျဖစ္သြား သျဖင့္ ...
"ဘာလဲ၊ အေမက ကၽြန္မကို တီဗြီတစ္လံုး နဲ႔ လဲစားမလို႔လား"
ဟု ေျပာလိုက္မိ၏။ ေဒၚေငြဇံက ...
"အလို၊ အေထ့အေငါ့ စကားေတြေတာင္ ေျပာတတ္ေနပါပေကာ၊ ဘာလဲ ညည္းလည္း က်ပ္မျပည့္ ေတာ့ဘူး ထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္ အေမေရ၊ ကၽြန္မ ရူးသြားရင္ ေကာင္းမယ္၊ ဒါဆို ကၽြန္မကို ဘယ္သူမွ ရန္ရွာမွာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး"

ျမလြင္ သည္ ေအးေဆးသည္၊ သေဘာေကာင္းသည္ဆိုေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ ကေတာ့ တည္ၾကည္ခုိင္မာ ေၾကာင္း၊ ေဒၚေငြဇံ သိၿပီးသား။ ျမလြင္ကို အက်ပ္ကိုင္လို႔ေတာ့မရ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ...
"ေအးပါဟယ္၊ ငါကလည္း သဲသဲက တီဗြီႀကိဳက္တယ္လို႔ စိတ္ကူးမိတာပါ။ ၀ယ္မယ္လို႔လည္း မစဥ္းစား ပါဘူး"
ဟု စကားကို ေလွ်ာခ်လိုက္၏။
တကယ္ေတာ့ ျမလြင္ ေျပာတာ မွန္သည္။ တီဗြီ တစ္လံုးေလာက္နဲ႔ ဘယ္လဲႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူ႔မွာ ဒီ့ထက္ ေကာင္း တဲ့ အႀကံ ရွိတယ္ေလ။

ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးကို ၾကည့္ရတာ ထူးျခားေန၏။ ခါတိုင္းလို စပို႔ရွပ္တုိ႔၊ ပါတိတ္ရွပ္တို႔ မဟုတ္ဘဲ လည္ကတံုး အက်ႌ အျဖဴလက္ရွည္ကို သပ္ရပ္စြာ ၀တ္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေဒၚေငြဇံကေတာင္ အလွဴကလာတာ လား ဟု ေမးမိေသးသည္။ သူက ဒီကိုပဲ တမင္လာတာပါဟု ဆုိသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း ေပါင္းတင္ထားသလား၊ စႏိုးေတြ လိမ္းလာသလား မသိ။ မိႈေရာင္ ေဖြးေန၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟန္ပန္ ကလည္း တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေန၏။ စိတ္လႈပ္ရွားေနပံုရသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ေသာက္သည္။ လက္ကိုင္ပ၀ါထုတ္ၿပီး မၾကာခဏ ေခၽြးသုတ္သည္။ တစ္စုံတစ္ခုကို ေျပာဖို႔ အားေမြးေန သည္ ထင္ရ၏။
ေဒၚေငြဇံ ကေတာ့ အေျခအေနကို ရိပ္မိသည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး စကားစဖို႔ ခက္ေနတာလည္း သိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လမ္းေၾကာင္း ေပးလိုက္၏။
"ေမာင္၀င္းေမာင္ ေျပာစရာ ကိစၥမ်ား ရွိလို႔လား"

"ဟုတ္ ... အဲ"
"ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာေလ၊ ဒီလူနဲ႔ ဒီလူ အားနာစရာမွ မဟုတ္တာ"
"ဟို ... ဟိုဒင္းပါ၊ အဲ ... ဟုတ္ၿပီ။ ဟုိတစ္ေန႔က ေျပာတဲ့ တီဗြီ၀ယ္ဖုိ႔ကိစၥ"
"ေၾသာ္ ... ဒါလား၊ ျမလြင္က ဘာလုပ္မွာလဲတဲ့၊ တီဗြီ၀ယ္မဲ့ေငြနဲ႔ ဆိုင္ကို တုိးခ်ဲ႕တာကမွ ဟုတ္ဦးမယ္လို႔ ေျပာ ေနတယ္"
သူ႔စိတ္ကူးကို ျမလြင္ကပဲ ေျပာသေယာင္ေယာင္ လြဲခ်သည္။
"အင္း ... သူေျပာတာလည္း ဟုတ္သားပဲ"
ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး က ေထာက္ခံသည္။
"အန္တီ ကေတာ့ တစ္မ်ိဳး စိတ္ကူးၾကည့္တယ္။ ေစ်းထဲမွာ အထည္ဆုိင္ေလး ဖြင့္ရေကာင္းမလားလို႔၊ ျမလြင္ က စက္လ္းခ်ဳပ္တတ္ေတာ့ အပ္ခ်ဳပ္စက္ကေလးပါ ဆုိင္မွာ ထားလိုက္ရင္ အလုပ္ႏွစ္မ်ိဳး ျဖစ္တာ ေပါ့၊ အိမ္က ဆုိင္ကိုေတာ့ အန္တီပဲတာ၀န္ယူလို႔ရတယ္ေလ"
"ကၽြန္ေတာ့္ မွာလည္း အဲဒီ စိတ္ကူးမ်ိဳး ရွိပါတယ္"
"ဟုတ္လား ေျပာစမ္းပါဦး"

"ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ အစ္မႀကီး တို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္စီးပြားတည္း ေပါင္းလုပ္ၾကရင္ ေကာင္း မလား လို႔ ... အဲဒါ"
ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး လုိရင္းအခ်က္ကို ေျပာဖို႔ စကားစလိုက္ၿပီ၊ ၿပီးမွ ဆက္ေျပာရမွာ ခက္ေနဟန္ျဖင့္ ေရေႏြၾကမ္း တစ္ခြက္ထပ္ေသာက္သည္။
"အဲဒီေတာ့"
ေဒၚေငြဇံ စကားေထာက္ေပးလိုက္သျဖင့္ ...
"ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေျပာမယ္ ေျပာမယ္နဲ႔ ခ်ိန္ဆေနတာ ၾကပါၿပီ၊ အစ္မႀကီးတို႔ စိတ္ဆိုးသြားမလားဆုိၿပီး"
"အို ... ဘာဆိုးစရာရွိလဲ"
ေျပာေတာင္ မေျပာရေသး။ ေဒၚေငြဇံက ခြင့္လႊတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။
"ဒါဆိုလည္း ေျပာေတာ့မယ္ေနာ္"
"ေျပာပါ၊ ေျပာပါ"
ေဒၚေငြဇံ က အားတတ္သေရာ ခြင့္ျပဳ၏။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးက မေျပာရင္ေတာင္ ပါးစပ္ထဲက စကားလံုးေတြ ကို အတင္းႏိႈက္ထုတ္ေတာ့မလား ထင္ရ၏။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးက ေဒၚေငြဇံကို မရဲတရဲ တစ္ခ်က္ ၾကည့္သည္။ မ်က္လႊာျပန္ခ်လိုက္ၿပီး အသံတိမ္တိမ္ျဖင့္ ...

"အစ္မႀကီး ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ထပ္ပါရေစ"
"ဘာ"
ေဒၚေငြဇံ မ်က္လံုးျပဴးသြား၏။
"ေျပာလက္စ နဲ႔ ဆက္ေျပာပါရေစေတာ့၊ အစ္မႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ေမတၱာရွိေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ"
ေဒၚေငြဇံ မွာ အံ့ၾသလြန္းသျဖင့္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး သည္ အရွိန္ရသြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ...
"အစ္မႀကီး တုိ႔ တစ္မိသားစုလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ယူခ်င္တယ္၊ ျမလြင္ကိုလည္း သမီးအရင္း တစ္ေယာက္ လို သေဘာထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္၊ သဲသဲခ်စ္ ကေလးကိုလည္း ေျမးကေလးကို ခ်စ္ပါ့မယ္၊ ခ်စ္ရူး ကို လညး္ ..."
"ေတာ္ေတာ့၊ ဘာမွ ထပ္မေျပာနဲ႔"
ေဒၚေငြဇံ မွင္တက္မိေနရာမွ သတိ၀င္လာသည္။

"ကၽြန္ေတာ့္ကို မယံုလို႔လား၊ အစ္မႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ တင့္တင့္တယ္တယ္ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ..."
ေဒၚေငြ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္လိုက္သည္။
"ထြက္သြား၊ အခုထြက္သြား၊ ငါ့အိမ္ထဲက အခုထြက္သြား"
ေဒၚေငြဇံ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ ဆိုင္ထဲက ျမလြင္ ထြက္လာၿပီး အိမ္ဦးခန္းဘက္ လွမ္းၾကည့္သည္။ အိမ္အျပင္ ဘက္ကို လက္ညႇိဳးႀကီးထုိးၿပီး ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ေဒၚေငြဇံ။ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ရင္း ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး။ တန္ေတာ့ ေငြေခ်းတဲ့ ကိစၥျငင္းလိုက္လို႔ ျဖစ္မယ္ဟု ျမလြင္က ထင္ လိုက္၏။

(၁၆)

ေဒၚေငြဇံသည္ ေငြမက္တတ္တာ ေတာ့ မွန္သည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး၏ ဥစၥာဓနေတြကို မ်က္စိက်မိ တာလည္း မွန္ သည္။ သို႔ရာတြင္ ဒါေတြကို ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ ရဖို႔အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ ရင္းႏွီးဖို႔ေတာ့ လံုး၀ မျဖစ္ ႏိုင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းလုိက္ရျခင္း ျဖစ္၏။
သူထင္ထားတာ၊ သူစိတ္ကူးထားတာက တျခား၊ တကယ္ျဖစ္လာတာက တျခား။ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့ေသာ ကိစၥ။ သူေတာင့္တခဲ့ေသာ အခြင့္အေရးႀကီးတစ္ခုကို မတတ္သာလို႔ လက္မတင္ကေလး စြန္႔လႊတ္ လိုက္ရတာ ရင္နာလွသည္။ ထုိအခ်က္ကို တႏုံ႔ႏုံ႔ေတြးရင္း မစားႏိုင္၊ မေသာက္ႏိုင္၊ စိတ္ ထိခုိက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္လဲသြားေသးသည္။

ျမလြင္က အေၾကာင္းရင္းမွန္ကို မသိ။ ေစ်းထဲကမွာ ဆုိင္ဖြင့္ဖို႔ ပိုက္ဆံေခ်းတာ မရသျဖင့္ သူ႔အေမက ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ကို စိတ္ဆိုးသြားတာလို႔သာ ထင္သည္။ ေမးျမန္းစုံစမ္းျခင္းလည္း မျပဳ။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး အိမ္ကို မလာေတာ့တဲ့အတြက္ စိတ္သက္သာေခ်ာင္ခ်ိမႈေတာင္ ရသြားေသးသည္။

ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးသည္ ျပႆနာတတ္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္ေနသည္။ ၿပီးမွ ျမလြင္ဆုိင္ထုိင္ေနတုန္း ပစၥည္း လာ၀ယ္သလို လုပ္ရင္းစနည္းနာသည္။ ျမလြင္က ပံုမွန္အတုိင္းပဲ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံသည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ေစ်း၀ယ္ဖို႔ လာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမွန္း သိသာ၏။ ဘာပစၥည္းယူမယ္ဆိုတာမ်ိဳး တိတိ က်က် မရွိ။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ကို ယူမလိုလုိ၊ ေရႊ၀ါဆပ္ျပာပဲ ၀ယ္မလုိလို၊ ဟိုဟာကိုင္ၾကည့္ ဒီဟာကိုင္ ၾကည့္၊ ေယာင္ခ်ာခ်ာ လုပ္ေန၏။ အိမ္အတြင္းဘက္ကိုလည္း မသိမသာကဲကဲၾကည့္သည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ အိမ္ထဲက ဇလံု သို႔မဟုတ္ ဒန္အိုးတစ္ခုကို ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ပစ္ခ်လိုက္ေသာအသံ "ဂလြမ္" ခနဲ ၾကား လိုက္ရ၏။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး ဘာမွ မ၀ယ္ေတာ့ဘဲ ျပန္ထြက္သြားသည္။

ေစ်းထဲမွာ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေဒၚေငြဇံတို႔ တစ္ခါဆံုၾကေသးသည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးက ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ႀကံ သည္။ ေဒၚေငြဇံက မ်က္ႏွာလြဲၿပီး ထြက္သြား၏။
ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးသည္ ေဒၚေငြဇံဆုိင္မွာ ထုိင္ေနတုန္း အရဲစြန္႔ၿပီး ၀င္လာေသးသည္။
"အမႀကီး၊ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္"
ဟု မရဲတရဲ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ေဒၚေငြဇံက ဘာမွ ျပန္မေျဖ။
"ျမလြင္၊ ဒီမွာ ေစ်းလာေရာင္းဦး"
ဟု ေလသံမာမာ ႏွင့္ လွမ္းေအာ္ေခၚၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲ ၀င္သြားသည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးလည္း လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္သြားရ၏။

ခ်စ္ဦး ကေတာ့ ဘာမွမသိ။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး အိမ္ကို မလာေတာ့သျဖင့္ ဟင္းေကာင္းေကာင္း မစား ရေတာ့ တာဘဲ သိသည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးကို ေတြ႕လွ်င္
"အိမ္ကို လာလည္ပါဦးဗ်၊ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ထမင္းလာစားမွ အေဒၚႀကီးက ဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္တာ၊ အခုေတာ့ ဘဲဥ တစ္လွည့္၊ ငါးေျခာက္ တစ္လွည့္၊ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း တစ္လွည့္ပဲဗ်ိဳ႕"
ထုိအခါ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ၿပံဳးရမလို မဲ့ရမလို အီလည္လည္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး ...
"ငါ အလုပ္မ်ားေနလို႔ပါကြာ"
ဟု မေရမရာ ျပန္ေျပသည္။
ခ်စ္ဦးက အိမ္မွာလည္း ေျပာေသးသည္။

"ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး မလာတာေတာင္ ၾကာၿပီ၊ ထမင္းစားေဘး ဘာေလးဖိတ္ပါဦးဗ်"
ေဒၚေငြဇံ က ...
"နင့္ပေထြး ကို တမေနနဲ႔"
ဟု ေအာ္လိုက္၏။
"ဟာဗ်ာ၊ ေဒၚႀကီးကလည္း ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေျပာေရာ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေမမွ မရွိေတာ့တာ၊ အေမ ရွိတဲ့ လူမွ ပေထြးေတာ္လို႔ ရမွာေပါ့"

ခ်စ္ဦးက ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕ရာေျပာျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ကို ခလုတ္တုိက္သလို ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေဒၚေငြဇံ ေဒါသ ထြက္ၿပီး အၾကမ္းပန္းကန္လံုးျဖင့္ ေကာက္ေပါက္လုိက္သည္။ ခ်စ္ဦးက အသာေရွာင္တိမ္းလိုက္ၿပီး ...
"အေဒၚႀကီး၊ သိုင္းေလာက စည္းကမ္းကို လုိက္နာပါဗ်၊ လက္နက္ပုန္းေတြ မသံုးပါနဲ႔"
ဟု ေျပာၿပီး လစ္ေျပးသြား၏။
ျမလြင္ မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္။

ခ်စ္ဦး လက္ေလွ်ာက္လာတာကို ၾကည့္ၿပီး လူေတြ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္ေနၾက၏။ သူက ေနကာ မ်က္မွန္တစ္လက္ ကို တပ္ထားသည္။ ထုိမ်က္မွန္မွာ မ်က္စိတစ္ဖက္ခြဲထားသူတစ္ေယာက္၏ မ်က္မွန္ ျဖစ္သည္။ မ်က္စိ ေကာင္းသြားၿပီး တပ္ဖို႔မလိုေတာ့သျဖင့္ ခ်စ္ဦးကို စြန္႔ႀကဲလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မ်က္မွန္မွာ မွန္တစ္ဖက္ က အမည္း၊ တစ္ဖက္က အျဖဴ အၾကည္ ျဖစ္ေန၏။
"ေဟ့ေကာင္ ခ်စ္ရူး၊ မင္းမ်က္မွန္ကလည္း တစ္ဘက္မည္း တစ္ဖက္ျဖဴေနပါလားကြ"

ဟု တစ္ေယာက္က လွမ္းေျပာေတာ့ ...
"ဒါ ျပႆနာ မရွိပါဘူးဗ်၊ ေနက တစ္လံုးတည္း ရွိတာပဲဟာ၊ တစ္ဖက္မည္းေနရင္ လံုေလာက္ပါတယ္။ ဒီဖက္ က မွန္အျဖဴ ကေတာ့ လကာ မ်က္မွန္ေပါ့ဗ်၊ တစ္လက္တည္းနဲ႔ ေန႔ေကာ၊ ညေကာ တပ္လို႔ရတယ္၊ မပိုင္ဘူးလား"
ဟု ခ်စ္ဦးက ျပန္ေျပာသည္။

ကိုဘုိေလး သည္ အေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်ေနသည္။ သူသည္ မေန႔ကပင္ ၀မ္းတင္းတီဗြီေလး တစ္လံုး ၀ယ္ လိုက္သည္။ မေန႔ညက ကိုရီးယားကားေရာ၊ တရုတ္သိုင္းကားေရာ ၾကည့္တာအဆင္ေျပလို႔ပဲ။ လံုး၀ ၾကည္လင္ ျပတ္သားသည္။ ဒီေန႔ညေနက်ေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္မသိ။ အရုပ္ေတြက ႏွစ္ထပ္ သံုထပ္ ျဖစ္ေန သည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အေပၚေအာက္လုိင္းေတြ ေျပးေနေသးသည္။
ဒီညေန ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ ျမန္မာႏွင့္ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္တို႔၏ ေဘာလံုးေျခစစ္ပြဲကို တိုက္ရိုက္ထုတ္လႊင့္ ျပသ မည္ ျဖစ္၏။ ကိုဘုိေလးသည္ ထုိပြဲကို အလြန္ၾကည့္ခ်င္ေန၏။ အေရးထဲက်မွ စက္က ေဖာက္ ေနသည္။

အိမ္နီးနားခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း ေရာက္ေနၾကၿပီ။ အရုပ္ေတြ မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ...
"ဟာ ... ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ၊ တီဗြီရုိက္တဲ့လူ အရက္မူးေနၿပီ ထင္တယ္၊ အရုပ္ေတြ လႈပ္ေနတယ္"
"စက္ က ျဖစ္တာပါဗ်"
"၀မ္းတင္းစက္ေတြက ဒီလိုပဲဗ်၊ စိတ္မခ်ရဘူး"
"စက္က ျဖစ္တာ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဂ်ပန္လုပ္ အစစ္ပဲဗ်၊ မီးအားက်လို႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္"
စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးထင္ျမင္ခ်က္ေပး ေ၀ဖန္ေနၾက၏။

ကိုဘုိေလးမွာ သူ႔တီဗြီေကာင္းေၾကာင္း၊ အလြန္ၾကည္လင္ျပတ္သားေၾကာင္း တစ္ခ်ိန္လံုး ၾကြားေနခဲ့မိတာ ခုေတာ့ လူပံု အလယ္မွာ အရွက္ကြဲဖို႔ ကိန္းဆိုက္ေနၿပီ။
ထုိစဥ္မွာပင္ ကယ္တင္ရွင္ ေရာက္ရွိလာသည္။ ခ်စ္ဦးပင္ ျဖစ္ေန၏။ ခ်စ္ဦးက အိမ္ေပၚတက္လာရင္း ...
"ဘာျဖစ္တာလဲ"
ဟု ေမးသည္။ တစ္ေယာက္ ...
"တီဗြီ မၾကည္ လို႔ကြ"
"မၾကည္ရင္လည္း ဖုန္ေတြ သုတ္လုိက္ေပါ့"
"ဟာ ... အေရးထဲ လာေနာက္ေနျပန္ၿပိ၊ စက္က ေဖာက္ေနတာ"

ခ်စ္ဦးက တီဗြီကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ခဏ စဥ္းစားၿပီးမွ
"ဟာ ... ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒါေလးေတာင္ မေတြးမိဘူးလား၊ ဒီပြဲကို ေဘာလံုးကြင္းကေန တုိက္ရိုက္ လႊင့္မွာ ေလဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ အင္တာနာကို သု၀ဏၰကြင္းဘက္ လွည့္ၿပီးခ်ိန္မွ ၾကည္မွာေပါ့ဗ်ာ"
"ေဟ့ေကာင္၊ စိတ္ညစ္ရတဲ့ အထဲ လာရႈပ္မေနနဲ႔ကြာ"
ကိုဘိုေလး က ေဟာက္လုိက္သည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ေယာက္က ...
"သူေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဗ်"
ဟုဆိုသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ကလည္း ...
"စမ္းၾကည့္တာ မမွားပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ တက္လွည့္ေပးမယ္ေလ"
ကိုဘိုေလး မွာ သူ႔တီဗြီ၏ အျပစ္မဟုတ္ေၾကာင္း ျပခ်င္ေနသျဖင့္ ဟုတ္လိုဟုတ္ျငား ဆုိၿပီး။
"ကဲ ... စမ္းခ်င္လည္း စမ္းၾကည့္၊ သု၀ဏၰကြင္း ေဘာလံုးကြင္းက ဘယ္ဘက္မွာလဲ"
"အင္း ... အေနာက္ဘက္ယြန္းယြန္းမွာ ရွိမယ္ဗ်"

လူငယ္က အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီး အင္တာနာကို အေနာက္ဘက္သို႔ ဦးတည္ခ်ိန္ၾကည့္လုိက္ရာ ကံအား ေလ်ာ္စြာပင္ တီဗြီက ၾကည္လင္ျပတ္သားသြား၏။
"ဟာ ... ၾကည္သြားၿပီ"
"ေကာင္းလိုက္တဲ့ တီဗြီကြာ၊ ျပတ္သားေနတာပဲ"
"ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ၾကည္စမ္း ေဇာ္ထုိက္တို႔ ေအာင္ေက်ာ္ထြန္းတို႔ ဆံပင္အနီေဆးဆိုးထားတာေတာင္ ထင္ထင္ ရွားရွား ျမင္ရတယ္"
စသည္ျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးသံမ်ား ထြက္လာ၏။ ကိုဘိုေလးလည္း ခုမွ ခပ္မိန္႔မိန္႔ ၿပံဳးႏိုင္လာၿပီး ...
"ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ခ်စ္ရူး က ေတာ္သြားျပန္ေရာေဟ့"
ဟု ခ်စ္ၤဦး၏ ပခံုးကို ပုတ္ရင္း ေျပာသည္။ ခ်စ္ဦးက
"ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးမွာ ဒါသံုးရတယ္ဗ်"
ဟု သူ႔နားထင္ကို လက္ညႇိဳးႏွင့္ ေထာက္ျပရင္း ေျပာလိုက္သည္။

အျဖစ္မွန္ကေတာ့
သူတို႔ရပ္ကြက္တည္ေနရာ အေနအထားအရဆိုလွ်င္ ျမ၀တီရုပ္သံေျမာက္ အရမ္ေလာက္မွာ ရွိၿပီး ျမန္မာ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားဌာနက အေနာက္ယြန္းယြန္းမွာ ရွိ၏။ ကိုဘိုေလးတုိ႔ ျမ၀တီရုပ္သံၾကည့္ေနက်ဆိုေတာ့ အင္တာနာဆင္ေပးတဲ့လူက ေျမာက္ဘက္ကို ဦးလွည့္ၿပီး ခ်ိန္ေပးသြားသည္။ ေဘာလံုးပြဲက ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္ က ျပမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရုပ္ေတြ မၾကည္လင္ျခင္း ျဖစ္၏။ သု၀ဏၰ အားကစားကြင္း တည္ရွိရာ အေနာက္ယြန္းယြန္း ကိုလည္း လွည့္လိုက္ရာ၊ ၾကည္လင္ျပတ္သာသြားျခင္း ျဖစ္ေလ၏။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ခ်စ္ဦး ၏ ေၾကာင္ကြက္က အသံုးတည့္သြားသည္။
''လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ လူုႏွစ္ေယာက္ စကားထိုင္ေျပာေနသည္။

''ၿဂိဳလ္တုစေလာင္းကေတာ့ တပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္တာပဲဗ်၊ တကယ္နားမ်က္စိပြင့္တာပဲ၊ ကမာၻမွာ ျဖစ္ပ်က္ ေနတာေနေတြကို အခ်ိန္နာရီမဆိုင္းဘဲ ခ်က္ခ်င္းျမင္ရ ၾကားရတာမဟုတ္လား''
''ကမာၻ႔ အေရးအခင္းေတြ စိတ္မဝင္စားပါဘူးဗ်ာ၊ ေဘာလံုးပြဲေတြတိုက္ရိုက္ ၾကည့္ရတာေတာ့ အေတာ္ ဟန္က်တဲ့ ကိစၥပဲ''
''ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ေငြေလးဘာေလး အဆင္ေျပရင္ စေလာင္းတပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထား တယ္၊ ခင္ဗ်ား လည္း တပ္ခ်င္ရင္ေျပာဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့မွာ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္၊ ယာဆင္းတဲ့ ေနဦး သူ႔လိပ္စာ ကတ္ျပားေတာင္ ေပးထားေသးတယ္''
ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ ထဲက လိပ္စာကတ္ကေလးကို ထုတ္ျပသည္။ က်န္တစ္ေယာက္က….
''ေအးဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဆင္ေျပရင္ တပ္ခ်င္တယ္၊ လိုလိုမယ္မယ္ လိပ္စာေလး ယူထားခ်င္ တယ္''

''လိပ္စာကတ္ က တစ္ခုတည္းရွိတာ ကူးခ်င္ ကူးယူထားေလ''
တစ္ေယာက္ က ကူးစရာစာရြက္ အတိုအစ ရွာသည္။ မေတြ႕။
''ခင္ဗ်ားမွာ စကၠဴ အပိုင္းအစေလးမ်ား မပါဘူးလား''
ဟု အခ်ီအခ် ေျပာေနၾကစဥ္ ေဘးကပ္လ်က္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနေသာ ခ်စ္ဦးက ဝင္ေျပာလိုက္၏။
''ဒါမ်ား လြယ္လြယ္ေလး၊ အဲဒီကတ္ျပားရဲေက်ာဘက္မွာ လြတ္ေနတာပဲ၊ အဲဒီမွာ ကူးထည့္လိုက္ ေပါ့''
''အင္း…. ဟုတ္သားပဲ''ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္က လိပ္စာကတ္ျပားကို တစ္ဖက္လွန္ၾကည့္လိုက္ ေက်ာဘက္က လြတ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ကူးေရးလိုက္ လုပ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ''ေက်းဇူးပဲ'' ဆိုၿပီး ကတ္ျပား ကို ပိုင္ရွင္ဆီ ျပန္ေပးရင္း…

''ဟာ … ဘာဆိုင္လို႔လဲ… ကတ္ျပားကို ခင္ဗ်ားဆီ ျပန္ေပးလိုက္ေတာ့….. ဟာကြာ၊ မင္းေတာ္ ေတာ္ရႈပ္ တဲ့ေကာင္''
ဟု ခ်စ္ဦးဘက္ လွည့္ေျပာသည္။ ခ်စ္ဦးကေစတနာနဲ႔လည္း အႀကံေပးရေသးတယ္၊ အျပစ္လည္း ေျပာခ်င္ ေသးတယ္ဆိုေသာ ဂိုုက္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္လိုက္၏။
ခ်စ္ဦးသည္ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္တြင္ သဲသဲခ်စ္ႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနသည္။ သူက သဲသဲခ်စ္အတြက္ ပလပ္စတစ္ ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ကစားစရာ ေဂါက္ရိုက္တံကေလးတစ္စံု ဝယ္လာေပးသည္။
ဒါကလည္း သဲသဲခ်စ္က ပူဆာေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ သဲသဲခ်စ္သည္ တီဗြီႏိုင္ငံတကာ သတင္းအစီ အစဥ္မွာ ပါေသာ ေဂါက္ရိုက္ၿပိ္ဳင္ပြဲေတြ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ''ဟို ကုလားရိုက္တဲ့ တုတ္မ်ိဳးဝယ္ေပး''
ဟု ပူဆာ သည္။ ဟိုကုလားဆိုတာက ကမာၻ႔နံပါတ္တစ္ ေဂါက္သီးအေက်ာ္အေမာ္ တိုက္ဂါးဝုဒ္ကို ေျပာျခင္း ျဖစ္၏။

ဒီလို ကစားစရာမ်ိဳးက ခ်စ္ဦးတို႔ၿမိဳ႕နယ္ဘက္မွာ ေရာင္းေလ့မရွိဘူး၊ သူက သဲသဲလိုခ်င္တာဆိုလွ်င္ ဘာမဆို ရေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္သူျဖစ္၏။
ဟိုတစ္ခါတုန္း ကလည္း သဲသဲခ်စ္က ႀကိဳးနဲ႔ဆဲြၿပီး ကလိုရတဲ့ျမင္းရုပ္လိုခ်င္တယ္ေျပာသည္။ ဒီလို ျမင္းရုပ္ မ်ိဳးက ခုခ်ိန္မွာ အလြန္ရွာရခက္သည္။ ခ်စ္ဦးကလည္း ႀကံရာမရသျဖင့္ နတ္စင္က ျမင္းရုပ္ ကို ခုိးၿပီးေပးခဲ့ ရ၏။

ခုလည္း ေဂါက္တံရွာလို႔မရ။ ေဈးထဲမွာ ကစားစရာဆိုင္ကို မွာထားရ၏။ ကံအားေလွ်ာ္စြာ ၿမိဳ႕ထဲက ဆိုင္တစ္ဆိုင္ မွာ ေတြ႔လို႔ဆိုၿပီး ဝယ္လာေပးသျဖင့္ အဆင္ေျပသြားသည္။
ေဂါက္တံရျပန္ေတာ့လည္း သဲသဲခ်စ္ႏွင့္အတူ ကစားေပးရျပန္သည္။ တကယ့္ ေဂါက္သီးမာစတာ ႀကီး ေတြကေတာ့ ဘာေၾကး ကစားၾကသလဲမသိ။ သူတို႔ကေတာ့ ကုန္းပိုးေၾကးကစားျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအခါ သဲသဲခ်စ္ အေနျဖင့္ ခ်စ္ဦး ကို ကုန္းပိုးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ဦးကပဲ အျမဲအရႈံးေပး ရသည္။
''ကဲ… သမီး ေရ၊ ရူးရူးလည္း ေမာေရာေပါ့၊ သမီးလည္း ေရခ်ိဳးထမင္းစားဖိ္ု႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ''
ဟု ျမလြင္ က လာေခၚေတာ့မွပင္ ခ်စ္ဦးလည္း နားရေတာ့သည္။

ခ်စ္ဦးအျပင္ထြက္မည္အျပဳမွာ လူတစ္ေယာက္ဆိုင္္ေရွ႕မွာ လာရပ္ၿပီး….
''ခ်စ္ရူး တို႔အိမ္ ဘယ္အိမ္လဲ''
ဟု ေမးသည္။ ခ်စ္ဦးက….
''ဟိုဘက္က တဲကေလးပဲ''
ဟု သူ႔တဲကလးကို ညႊန္ျပသည္။ ဟိုလူလည္း ခ်စ္ဦး၏တဲကေလးေရွ႕ကို ေလွ်ာက္သြားၿပီး…
''ခ်စ္ရူး၊ ခ်စ္ရူး ရွိလား''
ဟုေအာ္ေခၚသည္။ ထိုအခါ ခ်စ္ဦးက…
''ရွိတယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဒီမွာ''
ဟု လွမ္းေျပာသည္။ ဟိုလူ အူအူေၾကာင္ေၾကာင္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး…
''ဟာ… ေစာေစာကတည္းက မေျပာဘူး''

''ဟင္.. ဘာလို႔ ေျပာရမွာလဲ၊ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္ကိုေမးတာမွ မဟုတ္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ေမးတာပဲ''
ဟု လူေခါင္းကုတ္ၿပီး…
''အင္း.. ဒါေၾကာင့္လည္း ခ်စ္ရူး လို႔ ေခၚတာထင္ပါရဲ႕''
''ကဲ… အခု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕ၿပီမဟုတ္လား၊ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ''
''ေဈးထဲက ကုန္ေျခာက္ဆိုင္က ခိုင္းစရာရွိလို႔ လာပါဦးတဲ့ အဲဒါ လာေျပာတာ''
''ဒါမ်ားဗ်ာ၊ တကူးတကန္႔နဲ႔ လာေျပာေနရေသးတယ္၊ လုပ္စရာရွိတာကို ခင္ဗ်ားပဲ လုပ္ေပးလိုက္ လည္း ၿပီးတာ ပဲဟာ၊ ဒီကို လာေခၚေနရတာေတာင္ ပိုပင္ပန္းဦးမယ္''
''ေအာင္မာ၊ ငါ့ကိုမ်ား ငါးပိျခင္းေတြ၊ ငါးေျခာက္အိတ္ေတြ ထမ္းတဲ့ေကာင္မွတ္ေနလို႔လား၊ လမ္းႀကံဳ လို႔ ဝင္ေျပာ ေပးတာကြ''

ဟိုလူက ဘုဆတ္ဆတ္ ေျပာၿပီးထြက္သြား၏။ ခ်စ္ဦးကၿပံဳး၍…
''ငါးပိေၾကာက္ ရင္ေတာ့ ေမ်ာက္ပဲျဖစ္ရမယ္''
ဟု ေျပာၿပီး ေဈးဘက္ထြက္လာခဲ့၏။
ကုန္ေျခာက္ဆိုင္က ကိစၥေတြလုပ္ကိုင္ေပးၿပီးေနာက္ ေငြသံုးရာရလာခဲ့သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိ္ုင္ သြားထိုင္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့၏။ ထီဆိုင္ေရွ႕ျဖတေလွ်ာက္မွာ ထီေရာင္းသူက…
''ေဟ့ေကာင္ ခ်စ္ရူး ထီထိုးသြားပါဦးလားကြ''
''ပိုက္ဆံ သိပ္မရွိဘူးဗ်''
''ေလွ်ာ့ေပးမယ္ေလ၊ လာပါကြ''
ခ်စ္ဦး က ထီဆိုင္ေရွ႕သြားရပ္ၿပီး

''ထီပဲဖြင့္ေတာ့မယ္ ထီလက္မွတ္ေတြက အမ်ားႀကီးက်န္ေနပါလားဗ်''
''ေအးကြာ၊ ဒီလ အေရာင္းအဝယ္ပါးတယ္''
''အေရာင္းပါမွာေပါ့ဗ်၊ ထီထိုးၿပီး ေပါက္မွမေပါက္ၾကတာ၊ လူေတြက ဘယ္ထိုးခ်င္ေတာ့မလဲ''
''မင္း ကလည္း လုပ္ျပန္ၿပီး ေပါက္တဲ့လူေတြလည္း ေပါက္ပါတယ္ကြ၊ ေပါက္ၾကလို႔သာ ထီေပါက္စဥ္ လတိုင္း ထြက္ေနတာေပါ့၊ မင္းလည္း ဒီတစ္ခါေပါက္မွာပါကြ၊ ေဟာဒီမွာ ႏွစ္ေစာင္တြဲအမႊာထိုး သြား ပါလား၊ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေရာင္းတာ၊ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ပဲေပး''

''ဒါဆိုလည္း၊ ၿပီးေရာဗ်ာ''
''ကဲ… မင္းႀကိဳက္တဲ့ နံပါတ္ပါတ္ေရြးေလ''
''ေရြး မေနေတာ့ပါဘူး၊ နံပါတ္ေရြးတိုင္းလည္း ေပါက္တာမွမဟုတ္တာ၊ ေပးခ်င္တာသာေပးေတာ့''
ထီဆိုိင္ရွင္ က ႏွစ္မႊာတစ္စံု ကို သင့္ရာဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ နံပါတ္ကို ၾကည့္ၿပီး…
''ဟာ… နံပါတ္က အရမ္းလွတယ္ကြ၊ ႏွစ္အစ ႏွစ္အဆံုးပဲ၊ အကၡရာကလည္း ဂငယ္  ဃႀကီးဆို ေတာ့ တနလာၤနံ ပဲ၊ သိပ္ေကာင္းတယ္ မင္းနာမည္ကလည္း ခ်စ္ဦးဆိုေတာ့ တနလၤာ ပဲကြ''
ေျပာၿပီး ထီနံပါတ္ကို စာအုပ္ထဲ ကူးေရးသည္။

''ကဲ… သိန္းသံုးရာဆုႀကီး ေပါက္ပါေစကြာ''
ခ်စ္ဦးက ထီလက္မွတ္ကို ယူၿပီးထြက္သြားသည္။ ု

ဆက္ရန္
.