Saturday, January 28, 2012

ေသာ္တာေဆြ ၏ ေငြကိုေလလို သံုးသူ အပိုင္း (၂)

"ဘယ္ႏွယ့္ေတာ္ အခ်ိန္တန္လို႕ ျပန္မေရာက္ေတာ့ ေမာင္တို႕အမူးသမားေတြ ဂါတ္တဲပဲ ေရာက္ေပလား၊ ေဆးရံု ပဲေရာက္ေနပလား ေသပဲေသကုန္ၾကပလားလို႕၊ ဒိက တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူးရွင့္ ဂါတ္ကပဲ လာ ေခၚမလား၊ ေဆးရံုကပဲ အေၾကာင္းၾကားမလား၊ စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္နဲ႔”

”ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာစရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းအရာရာေတြက ရွိခဲ့ဖူးေပ သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဒဏ္ရာေတြႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္မွာ တရား ခံျဖစ္ေန တတ္သည္။ (၁၉၅၉) ခုႏွစ္တုန္းကလား၊ မိုးကုတ္ျမေမာင္ႏွင့္ စာေရးဆရာေသာ္တာေဆြ ဟိုတယ္တြင္ ရန္ျဖစ္မႈ၊ တရားခံမ်ား အျဖစ္နွင့္ သတင္းစာေတြထဲပင္ ပါခဲ့ေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပါင္းအသင္း တစ္သိုက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အား ”မူးလာ လွ်င္ တရားလိုရွာေရာ ”ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသည္။ ထိုေန႔နံနက္က ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အား ေတာ္ေတာ္ႀကိမ္းပစ္ပါသည္။ ယင္းအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ ေယာက္သည္ အမူးဒီဂရီ က်ေနသည္ ျဖစ္ရာ လူေတြမွာလည္း စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနေပသည္။ အရက္သမားတို႔၏ စြမ္းပကား အနိမ့္ဆံုး အခါျဖစ္၍ ကိုယ့္အလြန္ ကိုယ့္အမွားကို ေခါင္းငံု႔ခံၾက သည္။ အဲသည္တုန္းကမ်ား  ဝမ္းပက္ တူးပက္ ေလာက္မ်ား ထပ္ႏွက္လိုက္ရ အမူးဒီရဂီျပန္တတ္ ၍ အမူးတစ္ပတ္ရစ္ျဖင့္ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ေရွ႕ သည္လို ေျပာရပါမည္လား ဟု မိန္းမကို နားသယ္ပါး လယ္ က်င္းပစ္လိုက္ေပမည္။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သနားစဖြယ္ အားေဆးကမဲ့ ေနသည္ျဖစ္၍ ႏွစ္ေယာက္သား အေလွ်ာ့ေပးရကာ ကိုျမေမာင္က…
"ေနာက္ ခင္ဗ်ားေယာက်္ားကို အခ်ိန္မီ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ျပန္ပို႔ပါ့မယ္" ဟု ကတိစကားထား ခဲ့ရ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သူႏွင့္ေသာက္လွ်င္ ဘယ္ေသာအခါမဆို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ပို႔ေလ့ ရွိ၍ ယခုည ကၽြန္ေတာ္က လမ္းထိပ္က ဆင္းသြားပါမည္ဆိုတာကို လက္မခံဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္အေရာက္ လိုက္ပို႔ၿပီး…
"ေဟာဒီမွာ ေဒၚေမ၊ ခင္ဗ်ားေယာက္်ားကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လာပို႔ထားခဲ့ၿပီးဗ်ိဳ႕" ဟု ေအာ္ ၿပီး ကားထြက္ သြား ေတာ့၏။

ေနာက္တစ္ေန႔ညေန ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္းတည္ဘူတာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ေယာက္ဖ လာႀကိဳ ေနေပသည္။
"ငါ့စက္ထဲ စပါးခ်ရင္း လာတာကြ၊ အျပန္မွာ လယ္ထဲခ်ဖို႔ဖြဲတင္ထားတယ္၊ မင္း ငါ့ဖြဲလွည္းနဲ႔ လိုက္မလား၊ ျမင္းလွည္း နဲ႔သြားမလား"

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ၿမိဳ႕မွ သံုးမိုင္သြားရေသးသည္။
"ဟာ…. လမ္းၾကမ္းၾကမ္း၊ ျမင္းရထား သိပ္ေဆာင့္တယ္ဗ်ာ၊ ေနကေအးၿပီပဲ၊ ကိုစံတင္ ဖြဲလွည္း နဲ႔ပဲ လိုက္ခဲ့ ေတာ ့မယ္"
သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မစီးရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ေဂၚကာဘဲလ္အဲယားျဖင့္ ရြာသို႔ ယြန္းခဲ့ သည္။
အိမ္ ေရာက္ေသာ သက္ႀကီးေရာဂါနာတာရွည္ျဖစ္ေသာ အေဖအား ေခတၱေမးစမ္းေျပာဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ခ်ိန္ နီးၿပီျဖစ္ရကား ရြာရွိေသာက္ေဖာ္မ်ားအိမ္သို႔ လစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

ရြာတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏အရက္အဝယ္ေတာ္ ကိုေမာင္ခိုသည္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သည္ၾကား၍ အသင့္ေစာင့္ ေနသည္။ သူ႔အား ေငြဆယ္တန္ တစ္ရြက္ ဖ်က္ခနဲ ဆြဲထုတ္ေပးလိုက္သည္။
"တစ္ဆယ္ဖိုး ငါးလံုးႀကီး တစ္ခါတည္း ယူခဲ့ရမွာလား"
"ယူခဲ့ေပါ့ဗ်ာ၊ အရက္မ်ားတာ မွားတာမွတ္လို႔"

က်ဳပ္တို႔ရြာတြင္ အရက္တစ္ဆယ္ဖိုးႀကီး တစ္ခါတည္းဝယ္တဲ့လူ ႏွယ္ႏွယ္ရရမွတ္လို႔။
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္၏ေသာက္အိမ္ ဦးထြန္းစိန္အိမ္သို႔ သြားသည္။ ဦးထြန္းစိန္သည္ ေသာက္ ေသာက္ စားစား ကာလသားႀကီး ျဖစ္သည္။ (ယခုကား ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ၊ သူ႔အေၾကာင္း"လူတစ္ ေယာက္အေၾကာင္း" ဝတၳဳေရးခဲ့ၿပီ)။ သူသည္ အရက္ႏွင့္ျမည္းရန္္ကတ္သီးကတ္သတ္ စားစရာ ေလးမ်ားကို ႀကံဖန္လုပ္တတ္သူ ျဖစ္သည္။
သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အသံၾကားေသာ္ သူ၏မႈန္မႊားေသာ မ်က္စိျဖင့္ နဖူးေပၚ လက္ဝါးအုပ္ၾကည့္ ၍…

"ေဟ့..ဘိုက်င္… မင္းေရာက္လာပလား၊ ငါ့လခြီး… ဒီေန႔ျမည္းစရာေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ မရွိ ဘူးေဟ့၊ ဘိုခို ေခ်ာင္း ထဲက ေကာက္လာတဲ့ ခရုဖင္ခၽြန္ေလးေတြ ျပဳတ္ၿပီး ေခြးေတာက္ရြက္ အုပ္ထားလိုက္တယ္၊ အရက္ေသာက္ အႏွစ္စုတ္ေပါ့ကြာ"
"ဟာ … ဒီထက္ ထူးေထြႏိုင္ဦးမလား ဦးထြန္းစိန္ရ"
"ၾကက္ကေလး ေၾကာ္လိုက္ရေကာင္းဦးမလား"

"ဟာ… မလုပ္နဲ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဆီအဆိမ့္ေတြ မစားခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အခ်ဥ္ဘာရွိလဲ"
"မရမ္းသီး ရွိတယ္ေဟ့၊ ဟုတ္ၿပီ အဲဒါ ငါးပိစိမ္းစားေလးနဲ႔ ေလးစိတ္ကြဲေထာင္းလိုက္မယ္"
မၾကာမီ ကိုေမာင္ခို ေရာက္လာသည္ျဖစ္၍ အျမည္းက ခရုဖင္ရွည္၊ ေခြးေတာက္ရြက္ျပဳတ္၊ မရမ္သီး ေလးစိတ္ကြဲ ေထာင္းကေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်က္ဝိုင္းကေလးကို စဥ္းစားၾကည့္ ပါဘိ။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ခရုေခါက္ဆြဲေခၚေသာ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ေပၚမွာ ျပည္ႀကီးမွလာေသာ သံဘူးျဖင့္ မီးခိုးန႔ံ သင္းထားသည့္ အရည္ကေလးစပ္စပ္ႏွင့္ ခရုကေလးတစ္ဇြန္းေလာက္ ဆမ္းေပးလိုက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔က ဤခရုမ်ိဳးမဟုတ္။ လက္ေရတစ္ျပင္တည္းဆိုဘိသို႔ ေသာက္ေရတစ္ခြက္တည္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ေရွးရိုးစဥ္လာ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤသို႔ေတာသားမ်ားႏွင့္ ဤသို႔ေတာေဂဟာတြင္ ေတာေသာက္ေသာက္ရင္း ညက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဟိုတယ္ႀကီးမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕သားမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ေသာက္ေသာက္ခဲ့ပံုကို ေျပာျပ သည္။
"ေဟ့ မင္းတို႔ ေသာက္တဲ့အရက္က တစ္ပုလင္း ဘယ္ေလာက္လဲကြ"

"ေျခာက္ဆယ့္ငါးက်ပ္"
ကိုေမာင္ခို မ်က္လံုးျပဴးလ်က္…
"ဝက္ေပါက္ကေလး တစ္ေကာင္ဖိုးပါလား"
"ခင္ဗ်ားဝက္ေပါက္က ေပၚလိုက္ရင္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ထြက္လဲ"
"တစ္ဆယ္ ဆယ့္ငါးၾကားေပါ့ကြာ"
"ဟင္ ညက ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားခဲ့တဲ့ ဝက္ကေလးေကာင္လံုးေၾကာ္ဟာ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္က်ပ္ ေပးခဲ့ ရတယ္ ခင္ဗ်"
"ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲ"
"အရွင္ဖမ္းခ်ိန္ရင္ သံုးေလးပိႆာ ရွိေတာ့မေပါ့ဗ်ာ၊ ႏို႔စို႔ ဝက္ကေလးပဲ"

"ဟာ…. မင္းတို႔က အစားတယ္ရက္စက္ၾကပါလားူ..ဟ"
"ဒါက ခင္ဗ်ားကို ဟင္းတစ္မည္တည္း ေျပာေသးတာ၊ ဒိျပင္ အပံုႀကီးရွိေသး"
"ေအး… ထားပါေတာ့ကြာ၊ ကဲ.. မင္းတို႔ အဲဒီတစ္ည တစ္နပ္စာစားၾကေသာက္ၾကတာ ဘယ္ ေလာက္ ကုန္မလဲ"
ကၽြန္ေတာ္လည္း  အတိအက်မသိ၍ ခန္႔မွန္းေျခကို ေျပာလိုက္ရာ ကိုေမာင္ခိုသည္ အလန္႔တၾကား ေအာ္လ်က္…
"ေအာင္မေလးေလး ပထမတန္းစား ႏြားတစ္ရွဥ္းဖိုးေလာက္ ႀကီးပါလားဟ၊ဒီမယ္ ငါ့မွာကြာ၊ ႏြား တစ္ဖက္တည္း ျဖစ္ေနတာ သံုးႏွစ္ရွိၿပီ၊ တစ္ရွဥ္းျပည့္ေအာင္ ျဖည့္မယ္နဲ႔ဟာ မင္းလူ ေခၚခဲ့စမ္း ကြာ ငါ့ႏြားတစ္ေကာင္ ဖိုးေလာက္ ေတာင္းခ်င္လို႔"

"သူ….ဒီရြာ.. ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေရာက္ဖူးသားပဲဗ်"
"ေအး … ဒါျဖင့္ တို႔နဲ႔ ဘာလို႔ မေတြ႕လိုက္ရတံုး"
"အဲဒီတုန္းက ေပါင္းတည္စြယ္ေတာ္ရက္ႀကီး၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတာင္ မေတြ႕လိုက္ရဘူး၊ မဟုတ္လား ညႀကီးမင္းႀကီး ျပန္သြားရတာ၊ အျဖစ္က.. .ဒီလို" ဟု ဆိုၿပီး ကိုျမေမာင္အေၾကာင္း ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပ လိုက္ရေသးသည္။

(၁၉၆၂)ခုႏွစ္၊ ေတာ္သလင္းလဆန္း (၁၃) ရက္၊ ႏွစ္စဥ္ေပါင္းတည္စြယ္ေတာ္ လွည့္ပြဲရက္၊ နံနက္ ၉း၀၀ နာရီခန္႔။ ကိုျမေမာင္ႏွင့္ အေပါင္းပါေတြကားႏွစ္စီၤးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ လာၾကၿပီး သူတို႔အားလံုး ပစ္ကတ္တစ္ပတ္ရစ္ ေတြျဖင့္…
"ကိုေဆြ လာလာ၊ ဘာအလုပ္ရွိရွိထားခဲ့၊ အဝတ္ေတာင္ လဲမေနနဲ႔ ၾကာတယ္၊ က်ဳပ္တို႔ကို ေပါင္းတည္ စြယ္ေတာ္လွည့္ပြဲ လိုက္ပို႔"
သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကားေပၚတက္ခဲ့၍ ေန႔လယ္သံုးနာရီေလာက္ ေပါင္းတည္ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္ခဲ့ ၾကသည္။

စြယ္ေတာ္လွည့္ပြဲကို ၾကည့္ရႈၿပီးေနာက္ လူႏွစ္စုခြဲၾကသည္။ တစ္စုက ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ဘုရားလူႀကီး ဦးကိုကိုႀကီး သား ကိုဝင္းလႈိင္ဆီမွာ တည္းၾကမည္။ ကိုျမေမာင္ႏွင့္ကိုတင္ေမာင္ ညီအစ္ကိုက ကၽြႏ္ေတာ့္ရြာ ကၽြန္ေတာ့္ ေဂဟာ သို႔ ေရာက္ဖူးေအာင္ လိုက္ၾကမည္။ သို႔ျဖင့္ ညေန ၆ နာရီ ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ ေရာက္ၾက သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ လွည္းလမ္းမေပါက္ေသး၍ ကိုျမေမာင္၏ မာစီးဒီးကားႀကီး တာလမ္း ေဘးရွိ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြမ်ိဳးအိမ္တြင္ ထားခဲ့ၿပီး ရြာထဲ ဖိနပ္ခၽြတ္၍ ဝင္ခဲ့ၾကရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၿမိဳ႕ေပၚမွ ဘာမွ်စားစရာမ်ား ဝယ္မလာခဲ့ၾကေပ။ အိမ္ရွိၾကက္ကို ကာလသား ခ်က္စားၾကမည္ဟု ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိခဲ့ရာ အဆင္သင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ေတာ္သလင္း တြင္းေအာင္း ၾကြက္သားႀကီး ေတြ ဆီျပန္ခ်က္ထားသည္ႏွင့္ ႀကံဳေလသည္။ သို႔ျဖင့္ အစားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖို႔ ေတာဟင္း ေတာခ်က္ခံတြင္းအေျပာင္းအလဲ အဆင္ေျပ သြားေလသည္။

သို႔ေသာ္ ညအိပ္ေသာအခါ ကိုျမေအာင္အတြက္ အခက္ေတြ႕ေလၿပီ။ သူသည္ရန္ကုန္မွာ စထရင္း ဟိ္ုတယ္ တြင္ ေလေအးစက္ႏွင့္ အခန္းမွာ ေနသည္။ မႏၱေလးရွိ္ သူ႔တိုက္မွာလည္း သူ႔အခန္းတြင္ ေလေအးစက္ႏွင့္ ျဖစ္၏။ သူေနေသာ အခန္းေတြမွာ ျခင္ယင္မွ် မဝင္ႏိုင္သည္ ျဖစ္၍ အိပ္ရာတြင္ ျခင္ေထာင္မရွိေပ။
ယခု ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ကား သြပ္မိုးပ်ဥ္ေထာင္။ ေတာရြာဓေလ့ ညအခ်ိန္မွာ တံခါးေတြ အလံု ပိတ္ရသည္။ အခါရာသီ ကလည္း ေတာ္သလင္းေန ပုဇြန္ေသ။ ျခင္ေတြကလည္း တဝီးဝီး၊ ျခင္ေထာင္ကလည္း ရြာရက္ ဇာဖ်င္ၾကမ္းႀကီး။ ကိုျမေမာင္အဖို႔ လွလွႀကီး ဒုကၡေတြ႕ေလၿပီ။ သူသည္ အားနာၿပီး အေတာ္ၾကာ ေအာင့္အည္း ေနေသး၏။ ေနာက္ဆံုး၌ မတတ္သာၿပီ။

"ကိုေဆြ.. ခုည ျပန္စို႔ဗ်ာ" ဟု စတင္ေျပာေတာ့၏။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ခ်င္ေနေပသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၉ နာရီေလာက္ႀကီး ရြာမွ ထြက္ခဲ့ၾက၍ ညတြင္းခ်င္း ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့၏။
"ငါ့လခြီး…. ဒါျဖင့္ မင့္လူက တယ္ၿပီးေနရာေရြးတဲ့လူပါလားဟ"
ကၽြန္ေတာ့္ စကားအဆံုး ၌ ဦးထြန္းစိန္က မွတ္ခ်က္ခ်၍ ကၽြန္ေတာ္က"ေနရာတင္မဟုတ္ဘူး၊ အစားအေသာက ္လဲ သိပ္ေရြးတယ္၊ ဝီစကီလဲ ထိပ္တန္းမွ ေသာက္လို႔ျဖစ္တယ္"
"ဝီစကီ ဆိ္ုတာ ဘာလဲဟ ရန္ကုန္ တို႔လာတုန္းက ဟိုတယ္မွာ မင္းတို႔ကို တိုက္တဲ့ဟာမ်ိဳးလား"
"မဟုန္ဘူး၊ အဲဒါက ရမ္၊ ဝီစကီက ရမ္ထက္ ေလးငါးဆ အဖိုးတန္တယ္"

"ဟာ.. ဒါျဖင့္ သိပ္ေကာင္းလို႔ေပါ့"
"ဒါေပမယ့္… ဦးထြန္းစိန္တို႔ေတာ့ ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ရမ္ေတာင္မႀကိဳက္တာပဲ"
ကိုျမေမာင္အေၾကာင္းေရးရင္း သူတို႔အေၾကာင္းလည္း ေျပာရဦးမည္။ တစ္ႀကိမ္ေသာအခါ၌ ဦးထြန္းစိန္ႏွင့္ ကိုေမာင္ခုိ သည္ အသြားအျပန္စရိတ္ခံပါမည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္၏ပင့္ဖိတ္ခ်က္ျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ လာၾကသည္။ ပထမ သူတို႔အာသီသ ထားၾကေသာ ဘုရားေတြအစံု လိုက္ ပို႔ၿပီးေနာက္ ညေနေစာင္းမွာ (ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္စားက်က္) တာဝွာဟုိတယ္သို႔ ေခၚခဲ့သည္။

ျမည္းစရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာၿပီး ရမ္ပုလင္းတစ္လံုးေထာင္၍ ထိုစဥ္က ဟိုတယ္ထံုးစံ အတိုင္း ဘြိဳင္တစ္ေယာက္ ကို အနားထားၿပီး ျပဳစုေစသည္။ ဘိြဳင္က လိုသမွ် ယူေပးရသည္။ အရက္ငွဲ႔ေပးရသည္။ ေရခဲ ေဆာ္ဒါ ထည့္ေပးရသည္။
စီးကရက္ ထုုတ္လိုက္လွ်င္ မီးျခစ္ၿပီး ညိေပးရသည္။ ဒါေတြကို ျပခ်င္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔အား ဟိုတယ္ေခၚလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ဘိြဳင္ထည့္ေပးသည့္အတုိင္း အရက္သံုးခြက္စီ ေလာက္ ေသာက္ၿပီးေနာက္ ဦးထြန္းစိန္က စတင္၍ "ငါ့လခြီး… မင့္ဟာႀကီးေသာက္ရတာက ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ရသလို ပါပဲလားဟ"
ကိုေမာင္ခိုက…. "ေအးကြာ… ဟုတ္တယ္၊ ဟာဒီ အျဖဴေရနဲ႔ ေရခဲမပါဘဲ အနီခ်ည္း မေသာက္ရ ဘူးလား"

ကၽြန္ေတာ္ရယ္မိ၍…
"ဟာ… ေသာက္ရပါတယ္၊ ေဟ့.. ဘြဳိင္ ရမ္ခ်ည္းနိဝမ္းပက္စ္စီေလာက္ ထည့္ေပးလိုက္စမ္းပါ ကြာ"
သူတို႔သည္ သည္အတိုင္း ေမာ့ခ်လိုက္ၾကၿပီးမွ မ်က္ႏွာမရႈံ႕ဘဲ…"အင္း.. ဒီလိုဆို ေတာ္ေတာ္ရွိ ေသး၊ ဒါေပမယ့္ တို႔ဆီက ခ်က္အရက္ေလာက္ မႀကိဳက္ေပါင္ကြာ၊ ဒီဆိုင္မွာက ခ်က္အရက္ မေရာင္းဘူးလား"
"ခ်က္အရက္နဲ႔ တူတာေတာ့ရွိတယ္၊ ေသာက္ၾကည့္ၾကေပါ့" ဟုဆိုၿပီး ဘြဳိင္အား ဂ်င္ဝမ္းပက္စီ ယူခိုင္း လိုက္သည္။
သူတို႔သည္ ဂ်င္ကို ေသာက္ၿပီးေနာက္ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကျပန္သည္။

"အဝင္ေတာ့ ေတာ္သားေဟ့၊ ရင္ထဲ ပူဆင္းသြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေရေမႊးေစာ္ႀကီး နံတယ္ကြာ၊ အရက္နဲ မတူဘူး၊ အဲဒါ ခု.. တို႔ေသာက္တဲ့တစ္ခြက္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ"
"ႏွစ္က်ပ္ခြဲ.. ဒရိုင္းေဂၚဒြင္ဂ်င္"
ဦးထြန္းစိန္သည္ ရင္ဘတ္ထု၍…
"ဟာ.. ငါ့လခြီးတဲ့၊ တစ္ပုလင္းေလာက္ ဝယ္သြားမလာေအာက္ေမ့တယ္"
ကိုေမာင္ခိုက..
"ရြာက ညီပု ထန္းလ်က္အရက္ မီးေတာက္ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ေသာက္ေတာ့မွာေပါ့ဗ်"
ဦးထြန္းစိန္က…
"ေအးေလကြယ္.. ဒါက ညီပုအရက္ေလာက္ေတာ့လာသား၊ ေဈးခ်င္းတူမလားလို႔ ေမးၾကည့္ တာ"
"ဟင္.. သူတို႔ဆီက ဘာမွမဟုတ္လဲ ဟိုတယ္မွာဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ေဈးေတြ ႀကီးေနတာေပါ့ဗ်ာ"

ဟု ကိုေမာင္ခိုက ေနာက္ဆံုးမွတ္ခ်က္ခ်လိုက္၏။
မွန္ပါသည္။ ခ်က္အရက္ေသာက္ေနသူမ်ားသည္ ခ်က္အရက္ကလႊဲလွ်င္ သူတို႔ပါးစပ္ ဘာမွ မတိုးေတာ့ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ တစ္ပတ္မွ် ရြာတြင္ေနၿပီး ရန္ကုန္သို႔ျပန္ခဲ့၏။ ေနအိမ္သို႔ ညေန ၄ နာရီေလာက္ေရာက္၍ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ လွည္းတန္းေဈးက ေဈးဝယ္ အျပန္ ကမာရြက္ ဂါတ္အနီးရွိ တယ္လီဖုန္းမွ စထရင္းဟိုတယ္သို႔ ကိုျမေမာင္ ရွိ မရွိ ဖုန္းဆက္ ေမးၾကည့္၏။

ကိုျမေမာင္သည္ မႏၱေလးႏွင့္ ရန္ကုန္ကို သြားခ်င္တဲ့အခ်ိန္သြား၊ ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ျပန္၊ ကူးဂလန္ခတ္ေနသူ ျဖစ္၏။ မႏၱေလး ဒါးတန္းေရခဲစက္ႏွင့္ ဘိလပ္ရည္စက္မွာ သူတို႔ဟာျဖစ္ ၏။ ရန္ကုန္ေျခာက္မိုင္ခြဲတြင္ သူတိုက္တစ္လံုးရွိ၏။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြငွားလွ်င္ တစ္လ ၁၅၀၀ က်ပ္ရ၏။ သို႔ေသာ္ သူငွားလို မွငွား၏။ အိမ္က အားေနေသာ္လည္း ဒရဝမ္ ႏွင့္မာလီ သာ ထား၍ သူက ထုိိအိမ္၌ ေနေလ့မရွိ။ စထရင္း ဟိုတယ္ မွာသာ တစ္ေန႔ ၆၀ ေက်ာ္(အစားမပါ) ေပး၍ ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စတင္သိေသာအခ်န္မွာ မိန္းမရွိ၊ လူပ်ိဳႀကီး လိုေန၏။

ဆက္ရန္
.

No comments: