ထိုေန႔ နံနက္က စထရင္းဟိုတယ္တြင္ သူရွိေၾကာင္းသိရ၍ ကၽြန္ေတာ္ ကိုးနာရီေလာက္ သူ႔အခန္း ေရာက္ သြားေသာ အခါ သူ႔လက္စြဲေတာ္ အျပင္ အျခား လူႏွစ္ဦးေရာက္ေနေခ်ၿပီ။
"ကဲ.. ဒီေန႔ မနက္စာ ဘယ္ဟိုတယ္မွာ စားၾကမလဲ" ဟု ေမးျမဲ။
ယခုကား သူကပင္စတင္၍….
"ကဲ… ဒီမနက္ေတာ့ မီးရထားဟိုတယ္မွာပဲ စားၾကမယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီမွာ မစားရတာလဲ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၿပီ၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ကိုေဆြ"
ဟိုတယ္ဟင္း ခံတြင္း မေတြ႕ေလလွ်င္ ဗရစ္ဗေတာက္ ေျပာတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား ေမး၏။
"ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ.. မီးရထားဟိုတယ္က အေဘလံုးဟင္းခ်ိဳကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳက္တယ္"
ကိုျမေမာင္ သည္ အစားအေသာက္ အေကၽြးအေမြး၌ ရက္ေရာသူျဖစ္သည္။ ဘယ္အခါမဆို သူနွင့္ ပါသြားသူတို႔အား ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ဟာ ကိုယ္မွာစားၾက၊ ႀကိဳက္ရာအရက္ကို ေသာက္။
ထိုေန႔ နံနက္စာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျခာက္ေယာက္ မီးရထားဟိုတယ္မ်ာ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ ကစ၍ စားၾကသည္။ ေခၚထားေသာ ေကာင္မေလးမ်ားလည္း ဟိုတယ္အေပၚထပ္အခန္းထဲမွာ သူလိုရာ မွာ စားေစသည္။
ဆယ့္နွစ္နာရီခြဲေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားေသာက္ၿပီးၾကေသာအခါ ကိုျမေမာင္က "ကဲကိုေဆြ.. ခင္ဗ်ား အိမ္ ျပန္ပို႔ရမလား၊ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာပဲ ေနဦးမလား"
"အိမ္ မွာ အိုက္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား အခန္း ထဲမွာပဲ ေအာင္းေနဦးမယ္ ညစာစားၿပီးမွ ျပန္မယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတယ္စာ ႏွင့္ ေဝးခဲ့တာ တစ္ပတ္ရွိခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ ညစာကို မီးရထား ဟိုတယ္ ထက္ ေကာင္းေသာဟိုတယ္မွာ စားခ်င္ေသးသည္။
သူ႔ လက္စြဲေတာ္ အား ကၽြန္ေတာ့္ကို စထရင္းဟိုတယ္သို႔ သူ႔ကားႏွင့္ လိုက္ပို႔ေစ၏။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ သူေဌးမင္း စည္းစိမ္ျဖင့္ ကိုျမေမာင္ အခန္းေအာင္းရင္း ကိုျမေမာင္ အေၾကာင္းကို စဥ္းစား သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္ မွာ ေျပာေလ့ေျပာထ ရွိၾကသည္။
"ဟဲ့.. ေငြကို ထြင္းထဲက ႏႈိက္ရတယ္မ်ား ေအာက္ေမ့ေနသလား"
"ေငြကို ေရလိုသံုးတဲ့လူပဲေဟ့"
ဤစကားႏွစ္ရပ္သည္ ကိုျမေမာင္နွင့္ လားလားမွ် မအပ္စပ္ပါေခ်။ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္၍ ေငြကို တြင္းထဲက ႏႈိက္ ယူသည္ မဟုတ္ပါလား။
ကိုျမေမာင္ သည္ မိုးကုတ္သား။ သူ႔မိဘမ်ားက ပတၱျမားတြင္းျဖင့္ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္၍ ေငြကို တြင္းထဲက ႏႈိက္ ယူသည္ မဟုတ္ပါလား။
ကိုျမေမာင္ အား ေငြကိုေရလိုသံုးတဲ့လူပဲဆိုလွ်င္ "ဒရယ္၊ ယုန္၊ ေၾကာင္၊ ေတြ႔တိုင္းေအာင္သည္။ ေတာေတာင္ သနင္း ျခေသၤ့မင္း"ဆိုဘိသကဲ့ သို႔ ဟိနတၱေဒသ သင့္ေခ်မည္။ ကၽြန္ႏုပ္တို႔သည္ ေရကို သံုးရန္ ယူငင္ရေသးသည္။ သိုေလွာင္ ရေသးသည္။ ခြက္ျဖင့္ ခပ္ရေသးသည္ မဟုတ္ ပါလား။
ကိုျမေမာင္ က ေငြကို ရွာေဖြစရာလည္း မလို၊ သိုေလွာင္စရာလည္းမလို။ ယူငင္စရာလည္း မလုိ ေရာက္ေလ ရာရာမွာ သူလက္မွတ္ ထုိးလိုက္ရံုျဖင့္ ၿပီး၏။ သို႔မဟုတ္ တယ္လီဖုန္းေျပာလိုက္ရံု ႏွင့္ သူလိုခ်င္ေသာ ေငြ ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာရ၏။
စင္စစ္ သူေငြသံုးပံုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလကို သံုးသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနပါသည္။. ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူ႔အား ေငြကို ေလလို သံုးတဲ့လူဟု တင္စားျခင္းျဖစ္ပါ၏။
သူသည္ ေမာ္ေတာ္ကား ကို အလဲလဲထား၍ အမ်ိဳးမ်ိဳးစီးရန္ဝါသနာ ပါ၏။ ေမာ္ေတာ္ကားကို ကေလး ကစား စရာ ဝယ္သလိုဝယ္၏။ မႀကိဳက္မႏွစ္သက္ေတာ့လွ်င္လည္း ကေလးကစားစရာ လႊင့္ပစ္သလို လႊင့္ပစ္ တတ္၏။
တစ္ႀကိမ္ေသာအခါ သူ႔တြင္ ရန္ကုန္မွာစီးေသာ (ဃ-၃၅၀၀)ပစ္ကတ္ကားႀကီး ရွိေန၏။ အျမင္ မွာ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္ပါေပသည္။ ခန္႔ထည္ပါေပသည္။ ကိုယ္ထည္ အထိန္းရွိ၍ ခ်ိဳင့္ပက္ တက္နင္းလို႔မွ ေဆာင့္ျခင္း၊ ခုန္ျခင္း မရွိပါေပ။ ကၽြန္ေတာ္ကား သူႏွင့္ သည္ကားႀကီး စီးရတာ အလြန္ႏွစ္သတ္၏။
သို႕ေသာ္ သူသည္ ထိုကားႀကီးကို ၿငီးေမြ႕ လာသည္ဟု ေျပာသည္။ ဒါႀကီး စီးရတာ တံုးတယ္ ဟု ဆိုသည္။ ဒါႏွင့္ သူသည္ တျခားကားတစ္စီး ဝယ္မည္ဟု ရွာေဖြေစၿပီးေနာက္ ထို႔ေန႔၌ ထိုကားႀကီးကို သူ႔မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္အား အလကား ေပးပစ္လိုက္ေတာ့၏။။
ဤကားႀကီး သူတည္းေသာ စထရင္းဟိုတယ္နံေဘးမွ ထြက္သြားၿပီး မၾကာမီ သူေနာက္ထပ္ ဝယ္မည့္ မာစီဒီဘင့္ ကားႀကီး တစ္စီး ပြဲစားႏွစ္ဦးျဖင့္ ေရာက္လာ၍ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႕ လံုးပတ္လည္ ေလွ်က္စီး ၾကည့္လိုက္ၾက၏။
ကၽြန္ေတာ့္အား "ကိုေဆြ ဘယ့္ႏွယ္လဲ" ဟု ေမး၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ့္ႏွယ္ေျပာတတ္ပါ့မလဲ စာရႈသူရယ္။ သူ႔အရာ သူသာသိေပမည္ မဟုတ္ပါ လား။
သူ ႏွစ္သက္၍ ဟိုတယ္ျပန္ၿပီး ေဈးဆိုၾကေသာအခါ ေရာင္းသူမ်ားက တစ္သိန္း စဆို၏။
ကိုျမေမာင္ က ကိုးေသာင္းေပး၏။
ေရာင္းသူမ်ားက ကိုးေသာင္းငါးေထာင္။
ကိုျမေမာင္ က…
"က်ဳပ္ တစ္ခြန္ းပဲ ေျပာတတ္တယ္"
ေရာင္းသူမ်ားကလည္း ေခါင္းမာစြာပင္ ကိုးေသာင္းငါးေထာင္ မွ်မရလွ်င္ ဘယ္နည္းနွင့္မွ် မေရာင္းႏိုင္ပါဟု ဆိုၿပီး ျပန္သြားၾက၏။
ကိုျမေမာင္လည္း ေငြငါးေထာင္ကို အေရးလုပ္၍မဟုတ္ေပ။ သူ႔စကားတစ္ခြန္းပဲဟု ေတာင့္ခံ လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေန႔၌ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားမရွိေတာ့သျဖင့္ အျခင္းအျပင္သို႔ မထြက္ၾကေတာ့ ဘဲ ညေန ေရာက္ေသာအခါ၌ စထရင္းဟိ္ုတယ္မွာပဲ ေသာက္ၾက၏။
အရက္ ေသာက္ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စထရင္းဟိုတယ္မွာ မႀကိဳက္ဆံုးျဖစ္ေလ၏။ ပုလင္း လိုက္ ေတာင္း မရ၊ တစ္ခါေပး ဟတ္ပက္၊ ဟတ္ပက္ကို ဘီလ္ေတြက တစ္ခါေပးတိုင္း တစ္ခါ ေရး၍ လင္ပန္း ေပၚမွာ ပါလာ၏။
ေနာက္ၿပီး အစား ကလည္း (ထိုစဥ္က) ဥေရာပစာသာျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မႏွစ္သက္။ ကိုျမေမာင္က ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာ အကဲခတ္၍ တစ္ေန႔တေလ သည္းခံစားေသာက္ပါဗ်ာဟု ေျပာ၏။ သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာသူေရာ မူး ၍ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ခိ်န္ေရာက္ေသာအခါ ကိုျမေမာင္ က…ဒီ ညေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကားမရွိလို႕ လိုက္မပို႕ ႏိုင္ဘူး ေဟာ္တယ္ က တက္စီ နဲ႕သာျပန္ေပေတာ႔ ဟုေျပာသည္။
"ဟာ… တကၠစီကားက နံပါတ္နီနီႀကီးနဲ႔ မစီးခ်င္ဘူးဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ္က မူး၍ ထံုးစံအတိုင္း ဂ်ီတိုက္လာ၏။
"ႏို႔ ဘာနဲ႔ျပန္မတံုး"
"ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္"
မ်က္ေထာင့္နီကာ….
"ဟာ… ခင္ဗ်ားသက္သက္ ကၽြန္ေတာ့္ခြလုပ္ၿပီဗ်ာ"
"ဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က အေကာင္းေျပာတာပါ၊ စရိတ္ကုန္ သက္သာေအာင္လို႔"
"ေတာ္… ေတာ္၊ ခင္ဗ်ား အိမ္ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္မေရာက္ရင္ ခင္ဗ်ားမိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္ ဂ်ီက်ဦးမွာ"
"မက်ပါဘူး… ခင္ဗ်ားကားမရွိလို႔ေျပာ…"
"ဘာ… ကၽြန္ေတာ့္ကား မရွိလို႔"
ကၽြန္ေတာ္႕ စကားမဆံုးမီ ျဖတ္ေျပာၿပီး တယ္လီဖုန္းဆီသို႔ ထသြားသည္။ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ တစ္ခြက္စီ ေလာက္ အကုန္မွာ ေန႔ခင္း က ကားလာေရာင္းသူမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။
မဆိုင္းခဏပင္ ကိုျမေမာင္က….
"ခင္ဗ်ား တို႔ ကား ထားခဲ့ေတာ့၊ ေငြေတာ့ ခုတစ္ျပားမွ ေပးစရာမရွိဘူး၊ ဟိုဆိုင္ပိတ္သြားၿပီ၊ နက္ျဖန္မွ လာ ယူၾက"
စထရင္းဟိုတယ္ ၌ရွိေသာ မိုးကုတ္ပတၱျမားဆိုင္မွာ ကိုျမေမာင္၏ေငြတိုက္ျဖစ္သည္။ သူ ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္ လိုခ်င္ အဲသည္ဆိုင္က အခ်ိန္မီရေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးရသည္။ ဟိုလူႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘာမွ် မေျပာေခ်။ ကိုယ္စိတ္ေပါ့ပါးစြာႏွင့္ ကားေသာ့ေလးခ်ၿပီး ထြက္သြားၾကေလ၏။
ေငြကို ဘယ္ေလာက္ ဂရုမစိုက္ေသာလူပါနည္း။
ကၽြန္ေတာ ္နွင့္ သိကၽြမ္းစအခိ်န္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မဟာဗႏၶဳလလမ္း၌ ျမေမာင္ကုမၸဏီဟု ခန္းလံုး ျပည့္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးႀကီး နွင့္ ရွိသည္။
သူဤကုမၸဏီႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေငြေလးသိန္းေက်ာ္ သူအေျဖာင္ခံရ၍ ဝတ္လံုငွားၿပီး တရားစြဲ သည္။
အမႈ႕ ရုံးခ်ိန္း ေန႕မွာ သူ႕ဝတ္လံုအား မွာလိုက္သည္။
..ကၽြန္ေတာ္ ရုံုးမွာ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ထိုင္မေနခ်င္ဘူး၊ အမႈ႕စစ္ခါနီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္မွာ ဖုန္းဆက္လိုက္ပါ..ဟု ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္၏၊
ကၽြန္ေတာ္တို႕ သည္ ထိုေန႕မွာ သူ႕ဝတ္လံုဆီက ဖုန္းသံေစာင္႔ရင္း ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း ရွိ မိုးကုတ္ကလပ္ မွာ ဝီစကီႏွင္႔ ဇိမ္ခံေနၾကသည္။
သူ႕ဝတ္လံု ထံမွဖုန္းလာေလေသာ္ ကိုျမောငမသည္ သြားနားေထာင္ၿပီး မ်က္ႏွာရႈံကာ ျပန္လာလွ်က္..
ဒုကၡ ဘဲ အေပၚဖံုးအင္က်ီ ၀တ္ခဲ႔ရဥိးမတဲ႕ဗ်..
ေအးေပါ႔ဗ်ာ..ေငြေလးသိန္း အမႈရွင္ တရားလိုႀကီးဆိုေတာ႔ လူႀကီးလူေကာင္းလို ဝတ္ရဦးမွာေပါ႔ဗ်..
ကိုျမေမာင္သည္ ဘယ္ေတာ႔မွ ထည္ထည္ဝါဝါ ဝတ္ဆင္ေလမရွိေပ။ ဟာေဝယံ ရွပ္လက္တိုေလး ႏွင္႔ ခ်ည္ေခ်ာလံုခ်ည္ သာ ဝတ္ေလ႔ ရွိသည္။ သိုျဖင္႔ သူ ဝတ္စားဆင္ယင္ၿပီး ရႈံ႔ရႈံ႔မဲ႔မဲ႔ ႏွင္႔ ထြက္လာလွ်က္ ..ကဲ ကိုေဆြ ခင္ဗ်ား တို႕ပါ လိုက္ခဲ႔ၾကဗ်ာ..ျပန္လာမွ ဆက္ေသာက္ၾကတာေပါ႔ သိပ္ၾကာမယ္ မထင္ပါဘူး.
ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ေသာက္ေဖာ္တစ္သိုက္ လိုက္သြားၾကသည္။
ရုံးမွာ တစ္နာရီေလာက္ အစစ္ခံရသည္။ တရားသူႀကီးေရွ႕မွာ မတ္တတ္ရပ္လွ်က္ တရားခံဝတ္လံု၏ ေမးျမန္း ျခင္း ကိုခံရသည္။
ဤအျဖစ္ကို သူ လံုးဝမႏွစ္သက္
ထို႕ေၾကာင္႔ ဤစစ္ခ်က္ၿပီးေသာအခါ သူ႕ဝတ္လံုအား အမႈကိုျပန္၍ ရုပ္သိမ္းေစလိုက္ေတာ႔၏။
သက္သက္ ကိုယ္ေငြနဲ႕ကိုယ္ ဒုကၡခံရတယ္ဗ်ာ။ ဒီေငြလဲ ျပန္မလုိခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ ဟုတ္ကဲ႕ သူ႕အဖို႕ သည္ ေငြေလးသိန္း ျပန္ရေတာ႔ေကာ ဘာထူးဦးမည္နည္း၊
ဝမ္းတြင္းပါသူေဌး
ကိုျမေမာင္ကို ဝမ္းတြင္းပါသူေဌးဟု ေခၚရမည္ျဖစ္၏၊ သူ႕ မိဘမ်ားသည္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ ကံအေကာင္းဆံုး ေက်ာက္ အေအာင္ဆံုးျဖစ္၏၊၊ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး မျဖစ္မီက သူ႕အေဖသည္ ျပင္သစ္ျပည္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕တြင္ ပတၱျမား ဆိုင္သြားဖြင္႔ထား၍ ျမန္မာျပည္က ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားကို ကမၻာ႕ ေစ်းထိပ္တန္းမွာ ေရာင္း ခဲ႔သူျဖစ္၏၊ ၁၉၄၅-၄၆ ခုႏွစ္တြင္ ကိုျမေမာင္သည္ ပဲရစ္ ၿမိဳ႕မွာ သြားေန၍ ပဲရစ္ႏွင္႔ လန္ဒန္ကို အိမ္ဦးၾကမ္းျပင္ ကူးကာ အေမရိကန္ အဂၤလန္ မီလွ်ံနာမ်ားကဲ႕သို႕ သံုးျဖဳန္း ခဲ႔သူျဖစ္၏။
ေနာက္ သူ႕ဖခင္ကြယ္လြန္ ၍ ပဲရစ္မွာ ပတၱျမား ဆိုင္ မရွိေတာ႔ေသာ္လည္း ကိုျမေမာင္အဖို႕ ျမန္မာျပည္မွာ သူ႕ တစ္သက္ ဘယ္ေလာက္ သံုးသံုးၿဖံုးၿဖံဳး မကုန္ႏိုင္၊ သူ႕မိခင္က တစ္ဦးတည္းေသာသားႀကီး အား သံုးစမ္း ပါေစ ျဖဳန္းစမ္း ပါေစ မသံုးမွာ မျဖဳန္းမွာကိုသာ ပူသည္၊ ျမေမာင္ တစ္ေသာင္းဖိုး သံုးၿဖဳန္းလွ်င္ တစ္သိန္း ဖိုး ေက်ာက္ရသည္ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳသည္ဟူ၏။
ကဲ..သည္လူမ်ဳိး..ကမၻာတြင္ မရွားပါေလာ…
သို႕ေသာ္…
ေငြခ်မ္းသာရုံႏွင္႔ ဘဝျပည္႔စံုပါသေလာ
တစ္ေန႕တစ္၌ ကိုျမေမာင္ သည္ အရက္မူးလြန္၍ ကၽြန္ေတာ္႔ အိမ္တြင္ လဲၿပီး တစ္ေရးႏိုးမွာ ထပ္ ေသာက္ရင္း ဘာမ်ားေတြး၍ ဝမ္းနည္းေလသည္ မသိ..မ်က္ရည္မ်ားထြက္လွ်က္ ကၽြန္ေတာ္႕ အား ေျပာဖူး သည္။
ကိုေဆြ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေငြသိပ္ခ်မ္းသာေတာ႔ သေဘာရွိ သံုးၿဖဳန္းၿပီး စိတ္ထင္သလို ေနရစားရတာ ေပ်ာ္တယ္ ကိုယ္႔ ဘဝကိုယ္ ေက်နပ္ေနတယ္ မ်ားထင္သလား.. မထင္နဲ႕ ကိုေဆြ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ား ဘဝနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဘဝ လဲရရင္ လဲလိုက္ခ်င္တယ္ သိရဲ႕လား"
သူ႕အသည္းႏွလံုး က ေျပာေသာစကားျဖစ္သည္။
ဤသည္ကို ကၽြန္ေတယ္ အေလးအနက္ စဥ္းစားသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ ေလာကနိဗၺာန္ ျဖစ္သည္ဆိုေသာ ေခတ္ကပင္ ေငြရွိလိုတရေသာ ေခတ္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးလွစြာ ေပါင္းသင္းခဲ့ပါသည္။
ကိုျမေမာင္ သည္ သူ၏ဇာတိ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕နယ္ ႏွင့္ ယခု သူ႕မိခင္ေနေသာ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာထက္ ျမန္မာျပည္ တြင္ အႀကီးဆံုးေသာ သံုးလို႕ျဖဳန္းလို႕အေကာင္းဆံုးေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အေနမ်ား ပါသည္။ စထရင္း ဟိုတယ္ မွာ တည္းပါသည္။ ဟိုတယ္ေအာက္မွာ သူ႕ကားႀကီးတစ္စီး ထားပါ သည္။ သူလိုသမွ် ခိုင္းရန္ လက္စြဲေတာ္ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ထားပါသည္။ သူတို႕သည္ နံနက္မိုးေသာက္လင္းလွ်င္ သူ႕ဆီ ေရာက္ရသည္။
ကိုျမေမာင္ သည္ နံနက္(၈)နာရီေလာက္မွာ အိပ္ရာထတတ္ပါသည္။ ဟိုတယ္က ေပးေသာ ဘရိတ္ဖတ္စ္ ေခၚ ေကာဖီတစ္ေယာက္စာ၊ ေပါင္မုန္႕ေထာပတ္သုတ္ႏွစ္ခ်ပ္၊ ဝက္မလြတ္ငွက္ ေပ်ာသီးတစ္လံုးတို႕ကို စားလို က စားပါသည္။ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲပါသည္။ ေရာက္လာမည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေမွ်ာ္ပါသည္။
ဘာလုပ္ ရေအာင္နည္း။
ဟိုတယ္ႀကီးတစ္ခု မွာ နံနက္စာ စားရေအာင္ပါ။ ဟိုတယ္မွာ စားေတာ့ လူမ်ား မွ ဟင္းမ်ားမ်ား ႏွင့္ စားလို႕ ၿမိဳင္သည္။ ၿမိန္သည္ မဟုတ္ပါလား။
(၁၁)နာရီ ေလာက္ထိေအာင္ ေစာင့္သည္။ ေရာက္သင့္သေလာက္ ေရာက္မလာပါက ဖုန္းရွိေသာအိမ္ကို ဖုန္းဆက္၍ ေခၚသည္။ ဖုန္းမရွိေသာ သူကို သူ႕လက္စြဲေတာ္ႏွင့္ ကားလႊတ္ ၍ေခၚသည္။
အဲ..သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ လူျပည့္စံုပါက သူကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္း၍ ထြက္ခဲ့ၿပီး ခု မနက္စာ ေရြးခ်ယ္ ေသာ ဟိုတယ္ သို႕ လာခဲ့ၾကသည္။
ကိုျမေမာင္ ၏ ထမင္းစားဝိုင္း မွာ အရက္ပါသည္။
ထိပ္တန္း ဝီစကီ ကို မွ ေသာက္သည္။
သူေျပာဖူးေသာ စကားကို မွတ္မိပါသည္။
"ဝီစကီ ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဂၽြန္ဟိတ္ နဲ႕ ေဂ်ာ္ကာဝါးကား ရက္ေလဘယ္ ကို မႀကိဳက္ဆံုးပဲဗ်" တဲ့။
ကဲ… သူ ဘယ္လိုဝီစကီမွေသာက္သည္ကို ဝီစကီနားလည္သူမ်ားခန္႕မွန္းၾကေပေရာ့။ အမ်ားအားျဖင့္ ေဂ်ာ္နီဝါကား၊ ဘလက္ေလဘယ္ သို႕မဟုတ္ ဗက္စၥတီႏိုင္းကို ေသာက္တတ္ ပါသည္။ ဝႈိက္ေလဘယ္က သူ အညံ့ဆံုးထား၍ ေသာက္ေသာ အရက္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း သူႏွင့္ဆို္လွ်င္ နားေတာင္း ေရာင္ ႏွင့္ ပါးေျပာင္ၾကသည္ေပါ့။
ကိုယ္ႀကိဳက္ေသာ အရက္ ကိုယ္ေသာက္ႏိုင္သည္ဆိုေသာ္လည္း သူေသာက္ေသာ ဝီစကီထက္ေကာင္းတာ ျမန္မာျပည္ မွာ ရွိပါဦးေတာ့မည္ေလာ။ စားစရာကိုလည္း ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ကိုယ္မွာႏိုင္သည္။ ဤသို႕ မမွာ လိုပါက "ေဟ့… တို႕လူ ေျခာက္ေယာက္စာ ဟင္းဆယ္မ်ိဳးကြာ " စသည္ျဖင့္ ေအာ္ဒါလုပ္လိုက္သည္။
ယင္းသို႕ နံနက္စာကို (၁၁)နာရီေလာက္စေသာက္ၾကစားၾကၿပီး နာရီျပန္တစ္ခ်က္ေလာက္ၿပီး သည္၌ လူစု ခြဲၾကသည္။
ကိုျမေမာင္ က ပို႕သင့္တဲ့လူကို ပို႕ေစၿပီး "ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဟိုတယ္ျပန္မိွန္းဦးမယ္ဗ်ာ" ဟု စထရင္းသို႕ ျပန္၏။
သူ ယင္းသို႕ မွိန္းၿပီး ေန႕လယ္ သံုးနာရီေလာက္ အိပ္ရာကထ၏။
ေရခိ်ဳး၏။ အဝတ္လဲ၏။
ကဲ… လူတစ္ေယာက္ (ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးထံုးစံ) တစ္ေန႕ ထမင္းႏွစ္ခါ စားရမည္မွာ တစ္ခါ က်န္ ေနေသး၏။ ငါးနာရီေျခာက္နာရီေလာက္မွာ ကားႏွင့္ေလွ်ာက္ ေလညင္းခံၿပီး နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုသို႕ ေရာက္ၾကျပန္၏။ ေကာင္းတာေတြ ေသာက္ၾကျပန္၏။. စားၾကျပန္၏။
ညဆယ္တစ္နာရီ ေလာက္ လူစုခြဲၿပီး ကိုျမေမာင္ စထရင္းဟိုတယ္သို႕ ျပန္အိပ္ျပန္၏။
နံနက္ရွစ္နာရီ ေလာက္ အိပ္ရာက ႏိုးျပန္၏။ ေရခ်ိဳး အဝတ္လဲျပန္၏။ မိတ္ေဆြ ေတြ ဆံုမိၾကျပန္၏။
ဘဲလ္အဲယား သို႕မဟုတ္ မာစီဒီးဘင့္ကားႀကီးနွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ဟိုတယ္ေရြးၿပီး သြားစားၾက ေသာက္ၾက ျပန္၏။
နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ေလာက္ လူစုခြဲၾကျပန္၏။
စထရင္းဟိုတယ္၌ေန႕လယ္သံုးနာရီေလာက္ ကိုျမေမာင္ မွိန္းရာက ထျပန္၏။ ေရမိုးခ်ိဳး၏။ အဝတ္လဲ၏။ ေသာက္ေဖာ္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေမွ်ာ္ျပန္၏။ စုမိၾကျပန္၏။. သြာၿပီး စားၾကေသာက္ ၾကျပန္၏။
သန္းေခါင္ ေလာက္ ကိုျမေမာင္ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အိပ္ျပန္၏ ေနာက္တစ္ေန႕၌ တစ္မိုး ေသာက္ ျပန္၏။
ကိုျမေမာင္ သည္ သူ၏ နစၥဓူဝအတိုင္း တစ္ေန႕တာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ လည္ရျပန္၏။
အို….. စာဖတ္သူ
သင့္စိတ္ကူး ျဖင့္ သီတင္းတစ္ပတ္ေလာက္ သို႕မဟုတ္ တစ္လေလာက္ သို႕မဟုတ္ စိတ္ႀကိဳက္ သေလာက္ ကိုျမေမာင္ ေနရာမွာ ဝင္ၾကည့္စမ္းပါ။
ဘဝ၏ အဓိပၸါယ္ ဘာရွိေတာ့သနည္း။
(၁) ေလာကႀကီးတြင္ ေကာင္းေကာင္းစား၊ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေန႐ံုႏွင့္ မၿပီးေသးတကား။
(၂)သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သို႕သည္ ေန႕စဥ္ေကာင္းေကာင္းစား၊ ေကာင္းေကာင္းအိပ္၊ ေကာင္းေကာင္း ေနၾက ရန္ ႀကိဳးစား ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။
ဤအေၾကာင္း ႏွစ္ရပ္ေပါင္းစပ္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္ေသာအခါ၌ ဘ၀၌အဓိပၸာယ္ေပၚလာလိမ့္မည္။
စင္စစ္ဘ၀၏ လန္းဆန္းစိုျပည္ရန္၊ ဘ၀ကိုမျငီးေငြ႕ရန္မွာ အလုပ္လုပ္ရန္ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။ ကိုယ္လုပ္ေသာ အလုပ္၌ ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတိုင္ ေရာက္သည္လည္းရိွမည္၊ မေရာက္သည္ လည္းရိွမည္၊ မေက်နပ္ မႈလည္းရိွမည္၊ ၀မ္းသာမႈလည္းရိွမည္၊ ၀မ္းနည္းမႈ လည္းရိွမည္။
ယင္းသည္ပင္ ဘ၀၏ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ အႏွစ္သာရျဖစ္ေတာ့၏။
သို႕ေသာ္ ကိုျမေမာင္၌ ဘာအလုပ္မွ် လုပ္စရာမရိွ ဘာမွ်ၾကိဳးစားစရာမရိွ။ သည္သည္ ဘ၀၏ အလုပ္ လက္မဲ့ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕အေျခကေလာကီဥစၥာကို လိုတရေနသည္။ ယင္းသည္ပင္ ဘ၀၏မျပည့္စုံမႈ ျဖစ္သည္ ကို အေလးအနက္ စဥ္းစားတတ္သူတို႕ နားလည္ေပမည္။
စင္စစ္ကား ဘ၀တုသည္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး တက္က်နိမ့္ျမင့္ မျခား ဘယ္ေတာ့မွ ျပည့္စုံသည္ မရိွေခ်။ ယင္းမျပည့္စုံ သည္ကို ျပည့္စုံလိမ့္ႏိုး ၾကိဳးစားေနရျခင္းျပင္ ဘ၀မည္ပါ၏။
ကိုျမေမာင္ ၌ကား ယင္းသို႕ၾကိဳးစားစရာ အေၾကာင္းမရိွ။
ဘ၀၏ အလုပ္လက္မဲ့ ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆိုပါ၏။
ကိုျမေမာင္ သည္ ပစၥည္းဥစၥာခ်မ္းသာရုံမက ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာသူလည္း ျဖစ္၏။ အသားျဖဴျဖဴ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္ သြယ္သြယ္သပ္သပ္၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ႏွင့္ မ်က္လုံးမ်က္ဖန္ ႏွာတံႏႈတ္ခမ္း လွပသူ ျဖစ္၏။
တစ္ေန႕သ ၌ ရႈမ၀တိုက္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႕လာေနေသာ ကိုျမေမာင္ကို ဦးေက်ာ္က ျမင္ဖူးလိုက္ သျဖင့္ ဒါရိုက္တာ ဦးေက်ာ္ က "ခင္ဗ်ားလူ ရုပ္ရွင္မင္းသားလုပ္ခိုင္းစမ္းပါ"ဟု ေျပာဖူး၏။ ကၽြန္ေတာ္က "ေ၀လမင္းသား ကို ေဟာလီ၀ုဒ္က ေခၚမရသလို ရိွမွာေပါ့ဗ်"ဟု ျပန္ေျပာလိုက္၏။
ဤစကား မလြန္ပါေခ်၊ ကိုျမေမာင္သည္ ေက်ာ္ေစာကိတၱိလည္း မလိုခ်င္၊ ရွက္လည္း အလြန္ ရွက္တတ္။ ေငြ ဆိုတာလည္း သူ႕ဘာသူ သုံးလို႕ျဖဳန္းလို႕မကုန္ႏိုင္။
ဤသို႕ ဥစၥာေပါ ရုပ္ေခ်ာျဖစ္ရသည့္အတြက္ ကိုျမေမာင္ မွာ သူ႕ဘ၀တြင္ ဆုံးရႈံးမႈတစ္ရပ္ ၾကဳံရျပန္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သူသည္အခ်စ္ခရီးတြင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဲ့သို႕ အၾကိတ္အနယ္ ပိုးမေနရ။ ပိုးေနစရာ မလို။ သူ႕ရုပ္ႏွင့္ သူ႕ဥစၥာပစၥည္းေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ကေလးရ၏။ သူ႕အား သမက္ မေတာ္ခ်င္သူ အလြန္ရွားေပလိမ့္မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူသည္သူခ်စ္ကိုယ္ခ်စ္ သို႕မဟုတ္ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ကို ရခဲ့မည္ မဟုတ္ေခ်။
ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ စတင္သိကၽြမ္းစ သူ႕အသက္ သုံးဆယ္ေလာက္၌ အိမ္ေထာင္ဆက္ သုံးဆက္ ကဲြခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူသည္ အိမ္ေထာင္ကို စိတ္မကူးခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေန ဟန္တူေပသည္။
သို႕ေသာ္ ေနာက္ပိုင္း၌ သူ႕အေပါင္းအသင္း အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြအားက်လာ၍ လည္းေကာင္း၊ မိိတ္ေဆြ ပညာရွင္ မ်ားက ဘ၀ဟူသည္ အတြယ္အတာရိွရမည္၊ သံေယာဇဥ္ရိွရမည္၊ တာ၀န္ ရိွရမည္ဟု ၀ိုင္း၀န္း နားခ်ၾကျပန္ေသာေၾကာင့္ ယခုသူ႕ေနာက္ဆုံး ဇနီးကို လက္ထပ္လိုက္ေလ သည္။
သို႕ေသာ္ သတၱ၀ါတို႕ မည္သည္မွာ ကံၾကမၼာ၏ သားေကာင္ မ်ားျဖစ္ေလရာ ပဋိသေႏၶတည္ ကတည္းက ကံေကာင္း လာခဲ့ေသာ ကိုျမေမာင္မွာ မည္သူမွ် မေရွာင္သာေသာ ေလာက၏ တရားအတိုင္း သူ႕အသက္ (၃၇)ႏွစ္ တြင္ ၾကမၼာဆိုး၀င္ရေလျပီ။
ေရ၌ကၽြမ္းက်င္သူသည္ ေရ၌ေသရ၏။ ေ၀ဟင္ ၌ ကၽြမ္းက်င္သူသည္ (ယူရီဂါဂါရင္ကဲ့သို႕) ေ၀ဟင္၌ ေသရ၏။ ဆိုဘိသကဲ့သို႕ ေငြ၌ၾကြယ္၀သူသည္ ေငြျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ရရွာ၏။
(၁၉၆၃) ခုႏွစ္ ရာတန္ေတြ ေပးအပ္ရမည္၊ တရားမ၀င္ေတာ့ဟု ေၾကညာသည္၌ ကိုျမေမာင္ သည္ မႏၱေလးမွ ယူခဲ့ေသာရာတန္ေငြ ႏွစ္သိန္းျဖင့္ အစိုးရျပန္မႈ က်ဴးလြန္မိကာ မဂၤလာဒုံ ေလဆိပ္မွာ ဖမ္း၍ ထိန္းသိမ္းျခင္း ခံလိုက္ရသည္။ သုံးႏွစ္ငါးလၾကာမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္လည္း လြတ္ျပီး သုံးလေက်ာ္ေက်ာ္ေလးလသာ ေနရေတာ့သည္။ (၁၉၆၈)ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ (၁၈)ရက္ေန႕ မွာ ဦးေႏွာက္အာရုံေၾကာျပတ္၍ အနိစၥေရာက္ရွာသည္။
သူေထာင္ထဲ ေနရ စားရပုံေတြ ေျပာျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ တရားက်လွသည္။ ေထာင္ထဲ ၌ လူတစ္ေယာက္ ကို သူက ရိုက္မႈျဖစ္သျဖင့္ တိုက္ပိတ္ခံရစဥ္က အက်ဥ္းသားတို႕ ထုံးစံ သံပန္းကန္ျပား ႏွင့္ ထမင္း ကို ငါးပိစိမ္းစားေလး တစ္တို႕ ပန္းကန္ႏႈတ္ခမ္း သုတ္ေပးလိုက္သည္ ႏွင့္ စားရပုံမ်ား ၾကားရေတာ့ ထမင္းတစ္နပ္ ကို ႏြားတစ္ရွဥ္းဖိုးမက စားခဲ့ေသာ သူ႕ဘ၀မွာ မ်ားစြာ သံေ၀ဂ ရဖြယ္ေကာင္းလွပါ၏။
ေၾသာ္…ကံ…ကံ
သူ႕ အသုဘ က ယပ္ေတာင္ မွာ ပါတဲ့အတိုင္းပါပဲလား
ကိုယ့္လဲ သူမပိုင္
သူ႕ကိုလဲ ကိုယ္မပိုင္
ဘယ္သူ႕ကိုမွ ကိုယ္မပိုင္
ျဖစ္ခ်ိန္တန္လွ်င္ ကံအတိုင္းျဖစ္
ပစၥည္းကိုလဲ လူကပစ္
လူကိုလဲ ပစၥည္းကပစ္
မျမဲတဲ့ အနိစၥအစစ္
ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ဒုကၡအစစ္
အစိုးမရတဲ့ အနတၱအစစ္။
ဤတရားေတာ္ကို ေရးသားေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ဘုရားအား ရိွခိုးဦးညႊတ္လ်က္ ကိုျမေမာင္ကို လြမ္းဆြတ္ သတိရစြာႏွင့္…….။
ေသာ္တာေဆြ
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>
