ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အပိုင္း (၂၇)

(၃၇)

မိမိကုိယ္ေပၚတြင္ တိရစၦာန္သားေရ မဟုတ္ဘဲ ရက္လုပ္ထားေသာ အထည္ကို ၀တ္ထားမွန္း စင္တိန္ ဦးစြာ သိလာသည္။ ထုိအခ်ိန္သည္ သူမအဖုိ႔ ေမ့ေျမာေနရာမွ ျပန္လည္ သတိရလာစအခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ႏူးညံ့ေသာ ေအာက္ခံ အခင္းေပၚတြင္ အ၀တ္အထည္ႏွင့္ ေအာက္ခံအခင္းတို႔၏ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕ ကို ရေန ေသာ္လည္း အိပ္မက္ဟု ထင္မိသည္။ တကယ္ ဟုတ္လိမ့္မည္ဟု မထင္ေပ။
စင္တိန္ အဖို႔ ထူးျခားေသာ အထိအတြ႕မ်ားကို စဥ္းစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အင္အား မရွိဘဲ ျဖစ္ေန သည္။ အလြန္အမင္းအားနည္းေနသည္။ မ်က္လံုးဖြင့္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ဖြင့္မရ ျဖစ္ေနသည္။ အေမွာင္ထု ထဲ သို႔ ျပန္လည္ေျမာပါသြားျပန္သည္။

စင္တိန္ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လည္ သတိရလာေသာအခါ တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ တုိးတိုးညင္းညင္း ေတးသီခ်င္း ညည္းေနသံကို ၾကားရသည္။ ပက္လက္လွန္ၿပီး မ်က္လံုးအစုံပိတ္ထားေသာ္လည္း ေတးသား ၏ စကားလံုး အဓိပၸာယ္မ်ားကို နားလည္သိရွိေနသည္။ ေတးဆိုသူသည္ စင္မျဖစ္ခင္က သူ သိခဲ့ရေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦးအား လြမ္းေမာတသေနေသာ အခ်စ္သီခ်င္း ျဖစ္သည္။
ေတးဆုိေသာ အသံမွာ ေယာက်္ားသံ ျဖစ္သည္။ စင္တိန္ ၾကားဖူးသမွ် ေယာက်္ားသံမ်ားထဲတြင္ ရင္ဖိုစရာ အေကာင္းဆံုး ႏွင့္ ညႇိဳ႕ငင္အားအပါဆံုး အသံ ျဖစ္သည္။ ေတးသံ၌ စင္တိန္ နစ္ေမ်ာယစ္မူးေနစဥ္မွာပင္ အသံ က ရပ္သြားၿပီး "မင္း သေဘာက်ရဲ႕လား" အာဖရိကဖြား လူျဖဴမ်ား စကားျဖင့္ ထုိသူက ေျပာလိုက္ သည္။

"ဒါ ... ဒါ ..."
ကေလးေလး၏ ျပန္ေျဖသံကို ပီသၾကည္ျမစြာ ေပၚလာသည္။ ထုိကေလးအသံေၾကာင့္ စင္တိန္ မ်က္လံုး အစုံ ပြင့္သြားသည္။ အသံမွာ သူ႔သားေလး ရွာဆာအသံမွန္း သိလိုက္ရသည္။ မုိပါနီ သစ္ပင္ႀကီး၌ ျခေသၤ့ ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေသာညက ျဖစ္ရပ္မ်ားက သူ႔ေခါင္းထဲသို႔ အားလံုး ျပန္၀င္လာသည္။ ေအာ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၿပီး ေၾကာက္အားလန္႔အား ေအာ္လုိက္သည္။
"ကၽြန္မကေလး ... ကၽြန္မကေလးကို ကယ္ၾကပါရွင္"
စင္တိန္ သည္ ပက္လက္လွန္ေနရာမွ ေခါင္းကိုဘယ္ညာ ခါယမ္းလုိက္သည္။ သက္ငယ္မုိးၿပီး တာလပတ္ ကာထားေသာ တဲထဲ၌ အိပ္စင္ေပၚတြင္ မိမိတစ္ေယာ္ကတည္း ရွိေနမွန္း စင္တိန္ သိလာရသည္။ ခ်ည္ထည္ ည၀တ္အက်ႌရွည္ႀကီးကို ၀တ္ဆင္ထားမွန္းလည္း သိလာသည္။

"ရွာဆာ ..."
စင္တိန္က ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ ထထုိင္ရန္လည္း ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ အနည္းငယ္သာ ကိုယ္ခႏၶာ ကို ၾကြႏိုင္သည္။ အသံကလည္း ခပ္တုိးတိုးသာ ထြက္ၿပီး တိမ္၀င္သြားသည္။
"ရွာဆာ ... ရွာဆာ"
သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ စင္တိန္က အားကုန္ညႇစ္ၿပီး ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ အျပင္ဘက္မွ အံ့အားတသင့္ ေျပာလိုက္ေသာ အသံ ေပၚလာၿပီး ေခြးေျခတစ္လံုး လဲက်သြားသံၾကားလိုက္ရသည္။ တဲအ၀င္၀အေပါက္မွ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာရာ အ၀င္အ၀အေပါက္၌ ထုိသူ႔ကိုယ္လာခ်ိန္တြင္ တဲထဲ၌ အနည္းငယ္ ေမွာင္သြား သည္။ စင္တိန္ က ဦးေခါင္းကို တဲအ၀ဘက္သို႔ ေစာင္းငဲ့ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္။
တဲေပါက္၀တြင္ လူတစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္။ ထုိသူက ရွာဆာကို ခ်ီပိုးထားသည္။

ထုိသူသည္ အရပ္ရွည္ၿပီး ပခံုးက်ယ္သည္။ သို႔ေသာ္ အလင္းေရာင္က ထုိသူ႔ေက်ာဘက္မွ ထုိးေနသျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ အသြင္အျပင္ကို စင္တိန္ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေပ။
"ေဟာ ... ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မင္းသမီးကေလး ႏိုးလာပါၿပီေကာ"
ရင္ခုန္စရာ ထုိသူ႔အသံက ေပၚလာသည္။ ရွာဆာကို ေပြ႕ခ်ီလ်က္ပင္ စင္တိန္႔အိပ္စင္ေဘးသို႔ ေလွ်ာက္ လာၿပီး သူမအာယး ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။
"မင္းအတြက္ ငါတုိ႔ စိတ္ပူလုိက္ရတာ"
ထုိသူက ညင္သာေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ ေျပာလာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို စင္တိန္ ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ စင္တိန္ ျမင္ဖူး သမွ် ေယာက်္ားမ်ားထဲတြင္ အေခ်ာဆံုး မ်က္ႏွာ ျဖစ္သည္။ ေရႊ၀ါေရာင္ဆံပင္၊ အ၀ါေရာင္ က်ားသစ္ မ်က္လံုး၊ နီညိဳေရာင္သန္းေနေသာ အသားအေရတုိ႔ျဖင့္ ေရႊမင္းသားေလးႏွင့္ တူေန သည္။

ရွာဆာသည္ ထုိသူူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြ လုပ္ရင္း စင္တိန္ထံ လက္ယမ္းကာ ေခၚလိုက္သည္။
"မာမာ"
"သားကေလး"
စင္တိန္က လက္တစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္ၿပီး ဆီးႀကိဳလိုက္သည္။ ထုိလူကေလးကို စင္တိန္႔ ေဘး အိပ္စင္ေပၚတြင္  ခ်ထားေပးလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စင္တိန္႔ကို ေပြ႕ထူၿပီး ေနာက္မွ ေခါင္းအုံးတစ္လံုး ခုကာ ထုိင္လ်က္ အေနအထားျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ သူ႔လက္မ်ားက ညိဳေရာင္သန္းၿပီး သန္မာ လွသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက စႏၵရားဆရာ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသဖြယ္ သြယ္လွညြတ္ေပ်ာင္း ေနသည္။

"ရွင္ဘယ္သူလဲဟင္"
စင္တိန္႕အသံက တုိးညင္းႏြမ္းလ်ေနသည္။ ရင္ဖုိလႈိက္ေမာသံကေလးပင္ ပါေနသည္။
"ကြ်န္ေတာ္႔ နာမည္က လုိသာဒီလာေရးပါ"
ထုိသူက ေျဖသည္။ ထုိအခ်ိိန္တြင္ ရွာဆာသည္ လက္သီးကေလးဆုပ္ျပီး သူ႕မိခင္ပခုံးအားထုေနသည္။
"ျဖည္းျဖည္း ကေလးရယ္.....ျဖည္းျဖည္း၊ မင္းေမေမက မင္းဒီလုိ အခ်စ္ၾကမ္းေလာက္ေအာင္ မက်န္းမာ ေသးဘူးကြ"
လုိသာက ကေလးလက္ကေလးကုိ ဖမ္းဆဲြျပီး တားထားလုိက္သည္။ ကေလးအေပၚ၌ လုိသာ ေပ်ာ႔ေပ်ာင္း ညင္သာလွပုံကုိ စင္တိန္ သတိထားမိသည္။

"ကြ်န္မတုိ႕ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ ၊ အခု ဘယ္ေရာက္ေနသလဲဟင္"
ျခင္ေသၤ့တစ္ေကာင္က ခင္ဗ်ားကုိ သစ္ပင္ေပၚက ဆဲြခ်ေနတယ္ေလ၊ အဲဒီျခင္ေသ့ၤကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေသနတ္ နဲ႔ ပစ္ခ်လုိက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားပါ ျခင္ေသ့ၤနဲ႔တူတူ သစ္ပင္ေအာက္ ျပဳတ္က်လာတာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါေတာ့ ကြ်န္မမွတ္မိျပီ။ အဲဒီေနာက္ေကာ
ခင္ဗ်ား ေမ့ေျမာေနတာေပါ့။ ျခင္ေသ့ၤကုတ္ထားတဲ့ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာေတြလဲ ေရာင္ကုိင္းလာလုိ႕ ေဆးလိမ္း ထားရတယ္။"

"ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ"
"ေျခာက္ရက္ရွိျပီ၊ ေျခေထာက္က ေရာက္ကုိင္းေနေသးေပမယ့္ စုိးရိမ္စရာမရွိေတာ့ပါဘူး မစၥက္ကုတ္ေန"
"ရွင္ ကြ်န္မကုိ အဲဒီလုိေခၚတယ္လား၊ အဲဒီနာမည္ကုိ ဘယ္ကသိသလဲ" စင္တိန္က အ့ံၾသသည့္အသြင္ျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
"ခင္ဗ်ားနာမည္က မစၥက္ စင္တိန္ကုတ္ေနဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္၊ ေဆးရုံသေဘာၤ ပရုိတီးယား ကတ္ဆယ္ ကေန ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ဘဲ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ လူဆုိတာလဲ သိတယ္"
"ဘယ္လုိ..... ဘယ္လုိလုပ္ျပီး ရွင္ဒါေတြ သိသလဲ"

"ခင္ဗ်ားေယာကၡမထီးႀကီးက ခင္ဗ်ားကို ရွာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ေစလႊတ္လိုက္တာပဲဗ်"
"ကၽြန္မေယာကၡမထီးႀကီး ဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ကုတ္ေနေလ၊ ၿပီးေတာ့ အန္စေတာ့ ဆိုတဲ့ ျပင္သစ္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး ..."
"အန္ ဟုတ္လား အန္ အသက္ရွင္ေနတယ္လား"
စင္တိန္ က လုိသာ လက္ေမာင္းကို ၀မ္းသာအားရ ဆုပ္ကိုင္လုိက္သည္။

"အသက္ရွင္ေနသမွ ဘာရွင္သလဲလို႔ မေမးနဲ႔၊ ရွင္လိုက္သမွ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္တဲ့ဟာႀကီးေပါ့ဗ်ာ" လိုသာက ရယ္ရယ္ ေမာေမာႏွင့္ ခပ္ေသာေသာ ေျပာလိုက္သည္။
"ကၽြန္မအဖို႔ အံ့ၾသစရာ အေကာင္းဆံုး သတင္းစကားေတြ ပါပဲလားရွင္၊ ကၽြန္မက သူေရနစ္ေသသြားၿပီး ထင္ ေနတာ"
စင္တိန္သည္ လိုသာ လက္ေမာင္းအား ကိုင္ထားဆဲရွိေၾကာင္း သတိရလာသျဖင့္ လက္ျပန္ရုပ္လိုက္သည္။
"ကဲ ... ေျပာစမ္းပါဦး ကၽြန္မကို ျဖစ္ရပ္ေတြအားလံုး ေျပာစမ္းပါဦး၊ အန္ဘယ္လိုလုပ္ေနသလဲ၊ ကၽြန္မကို ဘယ္မွာ ရွာရမယ္ဆုိတာ ရွင္ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ၊ အခု အန္ ဘယ္မွာလဲ၊ ကၽြန္မသူ႔ကို ဘယ္ေတာ့ ေတြ႕ရမွာလဲ" လိုသာ ရယ္လိုက္ျပန္သည္။ သူ႔သြားျဖဴျဖဴမ်ားက ညီညာလွပစြာ ေပၚလာသည္။

"ခင္ဗ်ားေမးခြန္းေတြကလဲ မ်ားလုိက္တာ၊ ဘယ္ကစေျပာရမွာလဲ" လုိသာက ေခြးေျခပုကေလးကို စင္တိန္႔ အိပ္စင္ ေဘးသို႔ ေရွ႕ထုိင္ၿပီး ေမးလုိက္သည္။
"အန္အေၾကာင္းက စေျပာပါ၊ သူ႔အေၾကာင္းအကုန္ ေျပာျပ"
လိုသာက ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။ စင္တိန္က လိုသာ မ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ရင္း နားေထာင္ သည္။ မရွင္းေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ျဖတ္ေမးသည္။ နားေထာင္ေနရသည္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ လွသည္။ သူမႏွင့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ေ၀းကြာခဲ့ရေသာ လူသားေလာကအေၾကာင္းက ၾကားရသည္မွာ နားအရသာ ရွိသည္။ မိမိႏွင့္ မ်ိဳးႏြယ္တူေသာ လူယဥ္ေက်း မ်က္ႏွာျဖဴ လူေခ်ာ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ စကားေျပာ ေနရသည္မွာလည္း ပီတိျဖာစရာ ေကာင္းလွသည္။

ညေနေစာင္းသို႔ပင္ ေရာက္လာသည္။ တဲထဲတြင္ အလင္းေရာင္ေလ်ာ့ကာ မႈန္ပ်ပ် ျဖစ္လာသည္။ ရွာဆာ လည္း ေအာ္ဟစ္ ေတာင္းဆိုလာသျဖင့္ လိုသာက စကားစရပ္လိုက္သည္။
"သူဆာလာၿပီ"
"ဟုတ္တယ္၊ ရွင္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို ဒီတဲထဲမွာ ခဏထားခဲ့ယင္ ကၽြန္မကေလးကို ႏို႔တုိက္ လိုက္ ပါ့မယ္"
"ခင္ဗ်ားႏို႔ မထြက္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္"
လိုသာက ေခါင္းခါၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ စင္တိန္ အံ့အားသင့္သြားရျပန္သည္။

စင္တိန္႔ေခါင္းထဲသို႔ အေတြးမ်ား ၀င္လာသည္။ ဤစခန္းတြင္ မိမိသတိလစ္ေနခဲ့သည္မွာ ေျခာက္ရက္ရွိၿပီ။ ဤစခန္း၌ မိန္းမဟူ၍လည္း မိမိမွလြဲၿပီး မည္သူမွ မရွိ။ မိမိအား အ၀တ္လဲေပးျခင္း၊ သန္႔စင္ေပးျခင္း၊ ေကၽြးေမြးျခင္း ႏွင့္ အနာေဆးထည့္ေပးျခင္းမ်ားကို တစ္စုံတစ္ေယာက္က လုပ္ေပးခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာ သည္။ မည္သူလုပ္မည္နည္း။ ေရႊအုိေရာင္ ဆံပင္ပုိင္ရွင္ ဤမင္းသားေလးမွလြဲ၍ တျခား မည္သူမွ မျဖစ္ႏိုင္။ ယခင္က မိမိ၏အသားဆိုင္ ၃၂ ေကာသ႒ကို ဤေရႊမင္းသားေလး ျမင္ခဲ့ရေပေရာ့မည္။ သူ၏ ညြတ္ေပ်ာင္း ေသာ အႏုပညာလက္ေခ်ာင္းေလးက ကိုင္တြယ္ ထိေတြ႕ခဲ့ေရာ့မည္။.
မလြဲမေရွာင္သာ ႀကံဳခဲ့ရမည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ေတြးျမင္လာေသာအခါ စင္တိန္ ရင္ဖိုလိႈက္ေမာလာသည္။ အရွက္လိပ္ျပာကေလး ရင္ထဲ၌ ျဖတ္ေျပးသြားေတာ့သည္။ ပါးေလးႏွစ္ဘက္ ပန္းႏုေရာင္သန္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမေတြးေနသည္ကိုမ်ားကို လိုသာ သိပံုမေပၚ။

"ကဲ ရဲေဘာ္ေလး ... ငါတို႔နည္းလမ္းသစ္ကို မင္း ေမေမကို ျပလိုက္စမ္းပါဦးကြာ"
လုိသာက ဆာရွာကို ေပါင္ေပၚတင္ၿပီး ဆိတ္ႏို႔ကို ဇြန္းျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တုိက္ေကၽြးသည္။ ရွာဆာက ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးစြာ တစ္ဇြန္းၿပီးတစ္ဇြန္း အငမ္းမရ ေသာက္သည္။
"ရွင့္ကိုေတာ့ သူက ခင္ေနၿပီေနာ္" စင္တိန္က ေျပာသည္။
လိုသာ က ကေလး၏ ပါးစပ္၊ ေမးေစ့ႏွင့္ ပါးတို႔၌ ႏို႔မ်ား ေပေရေနသည္ကို အ၀တ္စျဖင့္ ယုယုယယ သုတ္ ေပးသည္။

"ရွင္ ကေလးကို ျပဳစုတတ္သားပဲ"
"တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္မွာ သားတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္"
လုိသာသည္ ကေလးကို စင္တိန္ေဘး၌ ခ်ထားေပးလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႏို႔ခြက္အလြတ္ႏွင့္ ဇြန္းကို ေကာက္ယူၿပီး ၀ဲဘက္သို႔ တဲ၀သုိ႔ ထြက္သြားသည္။
"အခု ရွင့္ေကလးက ဘယ္မွာလဲ"
စင္တိန္ က ေနာက္မွ လွမ္းေမးလုိက္သည္။ လုိသာသည္ တဲေပါက္၀မွေန၍ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေျဖ လိုက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ့္သား မရွိေတာ့ဘူး၊ ေသသြားၿပီ"
သူ႔အသံက တုိးညင္းလွသည္။
စင္တိန္သည္ ရင္ထဲ၌ အခ်စ္ပန္းသီးမ်ား မွည့္သထက္မွည့္ၿပီး ရြဲလာသည္။ အသည္းထဲ၌လည္း အခ်စ္ မီးေတာင္ႀကီး ေပါက္ကြဲေနသည္။ သူမအဖို႔ တစ္ကိုယ္တည္းေနေနရေသာ ဘ၀သည္ အခ်စ္ကို ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္စရာ အေၾကာင္းရင္းခံ တစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ လုိသာကို ေတြ႕ေနရေသာအခါ မ်ိဳသိပ္ ငုပ္လွ်ိဳး ေနေသာ အခ်စ္ရမၼက္မ်ား ပုန္ကန္ထၾကြလာၾကေတာ့သည္။
ရွာဆာကို အလယ္တြင္ ထားၿပီး စင္တိန္ႏွင့္ လိုသာတို႔ စကားမ်ား မေမာတမ္း မဆံုးတမ္းေျပာကာ အာဖရိက၏ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕စရာေန႔မ်ားကို ကုန္လြန္ရသည္။ သူတို႔ အမ်ားဆံုး ေျပာဆို ေဆြးေႏြးၾကသည္မွာ ဥေရာပ ေတးဂီတအေၾကာင္းႏွင့္ စာအုပ္အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။

"ကဲ ... ကၽြန္မ နားေထာင္ခ်င္လို႔ သီခ်င္း ဆုိျပစမ္းပါဦး၊ အင္းေလ ... ဆာရွာနဲ႔ ကၽြန္မႏွစ္ေယာက္စလံုးက နားေထာင္ခ်င္ပါသတဲ့"
ေျပာစရာစကားစ ျပတ္သြာေသာအခါ စင္တိန္က လုိသာအား သီခ်င္းဆုိခုိင္းသည္။
"သခင္မေလး အလုိက်ဆိုျပဖို႔ အသင့္ပါပဲဗ်ာ"
လိုသာက လိုလိုလားလား သံေနသံထား ပိုင္ပိုင္ျဖင့္ ဆိုျပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကသည္။

တစ္ခါတစ္ၤရံ လုိသာက ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ရွာဆာက အေပၚမွတက္၍ ျမင္းစီးတမ္း ေဆာ့ကစား ေနသည္ ကို ေတြ႕ရေသာအခါ စင္တိန္ ေပ်ာ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ရွာဆာက လိုသာအား "ဒါ ... ဒါ" ဟုေခၚေသာအခါ ရွာဆာအဖို႔ ထုိသုိ႔ ေခၚရမည့္သူမွာ မုိက္ကယ္သာ ျဖစ္သင့္သည္ဟု ေတြးမိၿပီး ေဆြးမိရျပန္သည္။
သို႔ေသာ္ လိုသာက သူ႔ေနာက္လိုက္ တပည့္မ်ားအား ရက္ရက္စက္စက္ဆံုးမ အျပစ္ေပးသည္ကို ေတြ႕ရ ေသာအခါ လိုသာအား "ေၾကာက္စရာေကာင္းသူ ... ရက္စက္သူ" အျဖစ္ ျမင္မိျပန္သည္။ လိုသာအေပၚ မင္းသားေလး လိုျမင္သည့္အခါ ျမင္ၿပီး လူၾကမ္းႀကီးလိုျမင္သည့္အခါ ျမင္ေနသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ လုိသာက မိမိေျခေထာက္ ဒဏ္ရာမွ ခ်ဳပ္ရိုးမ်ားကို တယုတယ ေျဖေပးၿပီး ညင္သာ စိတ္ရွည္စြာ ေဆးေၾကာေဆးထည့္ေပးလာေသာအခါ စင္တိန္ သသာယာၾကည္ႏူးမိရျပန္သည္။
"အနာ က သန္႔စင္သြားၿပီ၊ မၾကာခင္ အနာက်က္သြားေတာ့မွာပါ"
"ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက ရွာဆာလိုပဲ အားေပ်ာ့ေနေသးတယ္ရွင့္"
"မၾကာခင္ပဲ ခင္ဗ်ားသန္မာလာမွာပါ"
ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ စင္တိန္သည္ လုိသာ လုပ္ေပးေသာ သစ္ကိုင္းခ်ိဳင္းေထာက္ျဖင့္ ထႏိုင္ လာသည္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ တဲထဲမွထြက္ၿပီး အျပင္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာႏိုင္သည္။ လုိသာက စင္တိန္ ပခံုး ကို ဖြဖြေလးဖက္ၿပီး တြဲကာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ျမင္းမ်ား အနီးတြင္ ရပ္လုိက္ၾကသည္။ စင္တိန္က ျမင္းမ်ားကို အသာအယာ ပြတ္သပ္ကစားသည္။

"ကၽြန္မ ျမင္းျပန္စီးခ်င္လုိက္တာ"
"ခင္ဗ်ားျမင္းစီးကၽြမ္းတယ္လို႔ အန္စေတာ့က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာဖူးတယ္၊ ခင္ဗ်ားမွာ ျမင္းျဖဴႀကီး ရွိတယ္ဆို"
"ဟုတ္တယ္၊ သူ႔နာမည္က နာဂီတဲ့၊ သိပ္လွတယ္ သိပ္ျမန္တယ္ သိပ္ၿပီးသန္မာထြားက်ိဳင္းတယ္၊ ကၽြန္မ ခ်စ္တဲ့ တိမ္ျဖဴျမင္းပ်ံေပါ့" စင္တိန္က လိုသာ့ အမဲလိုက္ ျမင္းႀကီးအား မ်က္ႏွာႏွင့္ကပ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။

"နာဂီတဲ့လား၊ သိပ္လွတဲ့နာမည္ပဲ၊ မင္းမၾကာခင္ ျမင္းစီးရေတာ့မွာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္းစီးၿပီး ခရီးရွည္ႀကီး သြားရမွာပါ၊ ခင္ဗ်ားေယာကၡထီးႀကီးနဲ႔ အန္တုိ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ေနရာကို ျပန္သြားရမယ္ေလ"
စင္တိန္အဖို႔ လုိသာႏွင့္ မိမိတို႔၏ ေတြ႕ဆံုေနရမႈ အဆံုးသတ္ေတာ့မည္ကာလကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ သတိရ လာသည္။ စင္တိန္သည္ ျမင္းမ်ားအနားမွ ဆက္ေလွ်ာက္သြားၿပီး လိုသာအား သမင္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ လိုက္ သည္။

ဤဇာတ္လမ္းကို ဤေနရာ၌ ဤအတိုင္း နိတၳိမတံခ်င္ေသး။ သို႔ေသာ္ မၾကာခင္မွာပင္ လုိသာ မိမိအား ခြဲသြား ေတာ့မည္ကို စိတ္ထဲက သိေနသည္။
"ကၽြန္မ အားသိပ္မျပည့္ေသးဘူး၊ ျမင္းစီးၿပီး ခရီးထြက္လို႔ ျဖစ္မယ္ မထင္ေသးဘူးရွင့္"
ထုိေန႔ညေနက စင္တိန္သည္ တဲေလးေဘးတြင္ ထုိင္ေနသည္။ သူမေပါင္ေပၚ၌ စာအုပ္တစ္အုပ္ တင္ၿပီး စာဖတ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ လုိသာအား မသိမသာ ခုိးခုိးၾကည့္ေနသည္။ လုိသာႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုသြားေသာအခါ ကမန္းကတန္းမ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ၿပီး သက္ျပင္းေမာႀကီးခ်လုိက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးကုတ္ေနဆီ စာေရးေနတာ"
လိုသာသည္ ခရီးေဆာင္စာေရးစားပြဲပုကေလးတြင္ ထုိင္ၿပီး စာေရးေနရာမွ စင္တိန္အား ၿပံဳးျပၿပီး လွမ္းေျပာ လိုက္သည္။
"နက္ျဖန္က်ယင္ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕ကို ျမင္းသည္ေတာ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စာတစ္ေစာင္ ပို႔ခုိင္းလိုက္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူဒီက ေနသြားၿပီး ဒီကိုျပန္ေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာလိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္ေန႔ဘယ္ေနရာမွာ ေတြ႕ၾကမယ္ဆိုတာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္မယ္၊ ေရွ႕လ ၁၉ရက္ ေန႔ေတြ႕မယ္လို႔ ေျပာလိုက္မယ္"
"သိပ္မျမန္လြန္းဘူးလား" ဟု စင္တိန္က ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ မနည္းမ်ဳိသိပ္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္သည္။

"ခင္ဗ်ားမိသားစုနဲ႔ ခင္ဗ်ားသိပ္ၿပီး ျပန္ေတြ႕ခ်င္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတဲ့ရက္နဲ႔ေစာၿပီးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး"
"ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္"
"ခင္ဗ်ား စာေရးခ်င္လဲ ေရးေပးလုိက္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ စာနဲ႔ အတူတူထည့္ေမးလိုက္မယ္"
"အို ... သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ရွင္၊ ကၽြန္မစာသာ ဖတ္ရယင္ အန္က ၀မ္းသာလံုးဆို႔ၿပီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနေတာ့ မွာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္"
"ကဲလာ ... ခင္ဗ်ား ဒီစားပြဲပုကေလးမွာ လာထိုင္၊ ေဖာင္တိန္လဲအသင့္ပဲ၊ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္သေလာက္ စာရြက္ေတြ ယူၿပီး ေရးေပးေတာ့ မစၥက္ကုတ္ေန၊ ခင္ဗ်ားစာေရးေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ မာစတာရွာဆာကို ညစာေကၽြးထားလိုက္မယ္"

လိုသာက မတ္တတ္ထကာ ေနရာမွ ဖယ္ေပးၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ စင္တိန္က အန္ထံ အားရပါးရ စာေရး ေတာ့သည္။ တစ္ခဏအၾကာတြင္ လုိသာ အနားျပန္ေရာက္လာၿပီး အေပၚမွ မတ္တတ္ရပ္ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ဟာ ... ခင္ဗ်ားစာေတြသယ္ဖို႔ ျမင္းတစ္ေကာင္သပ္သပ္လိုလိမ့္မယ္ထင္တယ္"
ထုိအခါက်မွ စင္တိန္သည္ လက္ေရးစိပ္စိပ္ျဖင့္ ေရးထားေသာ စာရြက္ေပါင္း တစ္ဒါဇင္ခန္႔ရွိေနသည္ကို သတိထားမိသည္။
"ဒါေတာင္ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္ရွင့္၊ အင္းေလး က်န္တာေတြက ေနာက္မွ ေျပာလုိ႔ ရပါတယ္"
စင္တိန္သည္ စာရြက္မ်ားကို ေခါက္ၿပီး ခ်ိတ္ႏွင့္ ကပ္လုိက္သည္။ လိုသာက ဖေယာင္းတုိင္မီးကို ကိုင္ေပး ထားသည္။

"ထူးဆန္းတယ္ေနာ္၊ ကၽြန္မအဖို႔ ေဖာင္တိန္ဘယ္လိုကုိင္ရမယ္ဆိုတာေတာင္ ေမ့သေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္၊ ၾကာ လဲၾကာခဲ့ၿပီကိုး"
"ခင္ဗ်ား ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ျမဳပ္သြားတဲ့ သေဘၤာႀကီးက ဘယ္လုိ လြတ္လာခဲ့တယ္၊ အၾကာႀကီး ဘယ္လို လုပ္ၿပီး အသက္ရွင္ေနတယ္၊ ခင္ဗ်ားေရာက္ေနတဲ့ ကမ္းေျခကေနၿပီး မုိင္ေပါင္း ရာေပါင္းမ်ားစြာကို ဘယ္လုိ လုပ္ၿပီး ဘယ္ပံုလာခဲ့တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခါမွ မေျပာဖူးေသးဘူး"
"ကၽြန္မ ဒါေတြ မေျပာခ်င္ဘူး"
စင္တိန္က စကားကို ခပ္တိုတိုပင္ ျဖတ္လုိက္သည္။ စင္တိန္ စိတ္မ်က္စိထဲတါင္ အုိ၀ါႏွင့္ ဟာနီကို ျပန္ျမင္ လာသည္။

"ကၽြန္မ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ၿပီး ေတြးေတာင္ မေတြးခ်င္ဘူး၊ အဲ့ဒီအေၾကာင္း ေနာက္မေမးပါနဲ႔လို႔ ေတာင္းပန္ပါရေစရွင္" သူမအသံတြင္ ၀မ္းနည္းသံႏွင့္ ခံစားရေသာ အသံပါေနသည္။
"ေကာင္းပါၿပီတဲ့ဗ်ာ၊ ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားစာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စာကို အခုပဲ ဗတ္ဂ်န္ကို ေပးလိုက္ေတာ့မယ္၊ မနက္ျဖန္ မနက္ အရုဏ္မတက္မီ သူ စၿပီး ခရီးထြက္လိမ့္မယ္"
လုိသာသည္ စာႏွစ္ေစာင္ကို ေကာက္ယူၿပီး အေစခံမ်ား၏ မီးပံုဆီသို႔သြားကာ ဗတ္ဂ်န္အား လွမ္းေပးရင္း တတြတ္တြတ္မွာေနသည္ကို စင္တိန္ျမင္ေနရသည္။
လိုသာ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ စင္တိန္က စာဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ လုိသာက မိမိအား စကားေျပာလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ စင္တိန္ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာ။ လုိသာသည္ သူ၏ စာေရးစားပြဲပုကေလး၌ ထုိင္ၿပီး သူ၏ သားေရအဖံုး စာအုပ္ႀကီးကို ဖြင့္လုိက္သည္။ ညစဥ္ညတိုင္း ထုိစာအုပ္ႀကီး ၌ စာေရးသည္မ်ာ ထံုးစံပင္ ျဖစ္ေနသည္။ စာရြက္ေပၚတြင္ ေဖာင္တိန္ကေလာင္သြား တရွဲရွဲ ျခစ္ကာ ေရးေနသံကို စင္တိန္ ၾကားေနရသည္။

စင္တိန္ တစ္ကိုယ္တည္း ေတြးၿပီး စိတ္ထဲက ေျပာေနမိသည္။
"အခ်ိန္ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး၊ ဒီလူ အခ်ိန္ေတြကို အလဟႆျဖဳန္းေနတာပဲ၊ အလြန္း နလြန္းတာလား၊ ေသြးနားထင္ ေရာက္ေနတာလား၊ သူ ဘာမွ မရိပ္မိဘူးတဲ့လား၊ ဟင္း ... ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္ပစ္လုိက္ဖုိ႔သာ ေကာင္း ေတာ့တာပဲ"
စင္တိန္က သူ႔လက္ထဲမွ စာအုပ္ကို အသံအေတာ္ျမည္ေအာင္ပိတ္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လုိသာက ေမာ့၍ ပင္မၾကည့္။
"ရွင္ ဘာေတြ ေရးေနတာလဲ" စင္တိန္က ေမးလုိကသည္။

"ဘာေတြေရးေနတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိပါတယ္၊ အလ်င္က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပဖူးသားပဲ မစၥက္ကုတ္ေန"
"ရွင့္မွတ္တမ္း စာအုပ္ႀကီးထဲမွာ အားလံုးေရးထည့္တာပဲလား"
"အားလံုးနီးပါးဆိုပါေတာ့"
"ကၽြန္မ အေၾကာင္းေကာ ထည့္ေရးသလား"
လိုသာက ေဖာင္တိန္ကိုခ်ၿပီး စင္တိန္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေနသည္။

"ရွင္နဲ႔မဆုိင္တာေတြကို ရွင္ သိခ်င္ျမင္ခ်င္ေနသလား"
"ဟုတ္တယ္"
"ဒါျဖင့္ ကၽြန္မအေၾကာင္း ဘာေတြမ်ား ရွင့္စာအုပ္ထဲမွာ ထည့္ေရးထားသလဲ"
"ဒီမွာ အမ်ိဳးသမီး၊ တကယ္ေတာ့ စပ္စုတာက ခင္ဗ်ားပဲ၊ ကဲ ခင္ဗ်ားခြင့္ျပဳမယ္ဆိုယင္ ကၽြန္ေတာ္ စခန္းကို တစ္ပတ္ပတ္ၿပီး ကင္းလွည့္လိုက္ပါရေစဦး"
လိုသာက စာအုပ္ကို ပိတ္လုိက္ၿပီး အံဆြဲထဲ ထည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိင္ရာမွ ထလိုက္သည္။

ဆက္ရန္
.