"မိုက္ကယ္သည္ မထင္မွတ္ မေတြးထင္ထားပါဘဲလ်က္ႏွင့္ သူ႔ေလယာဥ္ကို ေနာက္ေၾကာင္းသို႔ ျပန္လွည့္မိ လ်က္သား ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ စင္တိန္၏ ခ်စ္စဖြယ္မ်က္ႏွာႏွင့္ မ်က္ရည္ၾကည္ မ်ားကို ေ၀့၀ိုင္း ေနေသာ မဟူရာ မ်က္၀န္းတို႔ကို ျမင္ေယာင္လာသည္။
" ... လက္ထပ္မယ့္ေန႔က်ယင္ ဆက္ဆက္လာခဲ့ေနာ္"
ဆိုေသာ သူ႔နားရြက္နား သို႔ ကပ္ေျပာလိုက္ေသာ စကားကိုလည္း ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ပင္ အင္ဒရူး၏ တစ္စင္းတည္းေသာ မဟာမိတ္ေလယာဥ္မ်ား ၀ိုင္းတိုက္သည္ကို ျမင္ရ သည္။ အင္ဒရူးက သတၱိရွိရွိျဖင့္ ျပန္လည္ေရွာင္တိမန္းခုခံကာ ပစ္ခတ္သည္။ မုိက္ကယ့္စိတ္က အင္ဒရူးကို သြားကူ လုိေသာ္လည္း သူ႔ေျခႏွင့္လက္မ်ားက ေလယာဥ္ ကို ေနာက္ေၾကာင္းကိုသာ ဦးတည္ေနသည္။
အင္ဒရူး က ေလယာဥ္ေမာင္းကၽြမ္းက်င္မႈႏွင့္ သတၱိကုိ အေျခခံကာ ရန္သူကို တြန္းလွန္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သံုးစင္းႏွင့္ တစ္စင္း အျပန္အလွန္ပစ္ခတ္ေနရသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ အင္ဒရူးေလယာဥ္မွ ေသနတ္သံမ်ား ဆိတ္ၿငိမ္ သြားသည္ကိုကို မိုက္ကယ္ ျမင္လိုက္ရသည္။ စက္ေသနတ္တစ္လက္မွ က်ည္ဆန္ကုန္သြားၿပီး ေနာက္တစ္လက္ မွ ေျပာင္းပူကာ က်ည္ဆန္မ်ား ဂ်မ္းျဖစ္တစ္ဆို႔သြားမွန္း မိုက္ကယ္ ရိပ္မိလိုက္သည္။
အင္ဒရူး ဒုကၡ ျဖစ္ေတာ့မည္။ အင္ဒရူးသည္ ေလယာဥ္ေမာင္းခန္းထဲတြင္ မတ္တတ္ရပ္လုိက္ၿပီး စက္ ေသနတ္ မ်ားကို လက္ျဖင့္ ရိုက္ထုတ္ထုေနသည္။ မုိုက္ကယ္သည္ သူ႔ေလယာဥ္ကို ေဘးလြတ္ရာ သို႔ ေမာင္းေျပး ေနရင္းကပင္ မိမိ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈေၾကာင့္ အင္ဒရူး ဒုကၡေရာက္ေတာ့မည္ကို ပူပန္ လာမိသည္။
သို႔ေသာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ျမင္လုိက္ရသည္။ ဂ်ာမန္ေလယာဥ္အနီ သည္ ပစ္ခတ္ျခင္း ကို ရပ္လုိက္ၿပီး အင္ဒရူး ၏ အစိမ္းေရာင္ အက္စ္အီး ၅ေလယာဥ္ႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ပ်ံသန္းလိုက္ သည္။ ဗြန္ရစ္တိုဖင္ သည္ အင္ဒရူး ၏ လက္နက္မဲ့ ျဖစ္သြားသည္ကို ျမင္သြားပံုရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အားကိုရာမဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကို မသတ္၇န္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံုရသည္။ ဗြန္ရစ္တိုဖင္ သည္ သူရသတၱိရွိ ေသာ ရန္သူအား လက္တစ္ဖက္ ကို ေျမႇာက္ၿပီး အေလးျပဳခဲ့ကာ အျခားေသာ ထြက္ေျပးသည့္ ရန္သူ႔ ေလယာဥ္မ်ား ေနာက္ သို႔ တစ္ရွိန္ထုိး လုိက္ေတာ့သည္။
အျခားေသာ ဂ်ာမန္ေလယာဥ္မ်ားက ထုိသူ႔ေနာက္လုိက္သြားေသာ္လည္း ေလယာဥ္တစ္စင္း က မလုိက္ဘဲ က်န္ ေနခဲ့သည္။ မုိးျပာေရာင္ ထုိဂ်ာမန္ေလယာဥ္ သည္ အင္ဒရူးေလယာဥ္ ေနာက္ဘက္သို႔ ကပ္သြားၿပီး က်ည္ဆန္ မ်ားကို သြန္ထုတ္ကာ ပစ္ခတ္ေတာ့သည္။
အင္ဒရူး ေလယာဥ္ ဓာတ္ဆီတုိင္ကီ ေပါက္ကြဲၿပီး မီးထေတာက္သည္။ အင္ဒရူးပတ္ပတ္လည္တြင္ မီးေတာက္ မ်ား ၀ိုင္းသြားသည္။ အင္ဒရူးက မီး၀ိုင္းေနသည့္ ေလယာဥ္ေမာင္းခန္းထဲမွ လဟာျပင္ထဲသို႔ ခုန္ထြက္ လိုက္သည္ကို မုိက္ကယ္ ျမင္ရသည္။ ပိုၿပီးလ်င္ျမန္၍ သက္ေတာင့္သက္တာ ရွိမည့္ နည္းျဖင့္ အေသခံရန္ ေရြးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပံုရသည္။
အင္ဒရူး သည္ လည္ပင္းမွ အစိမ္းေရာင္လည္စီးတြင္ မီးစြဲေတာက္ေလာင္ေနသည္။ ေအာက္ဘက္ေပ တစ္ေသာင္း အကြာရွိ ေျမျပင္သို႔ အင္ဒရူး မက်ေရာက္မီမွာပင္ မိုက္ကယ့္ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြား သည္။
စခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ မုိက္ကယ္ ေဒါသအိုး ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။
"ဗြန္ရစ္သိုဖန္ ဒီစစ္မ်က္ႏွာကို ျပန္ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူကမွ တို႔ကို အသိမေပးႏိုင္ၾကဘူး လား၊ တို႔တပ္မွာ ေထာက္လွမ္းေရး မရွိေတာ့ဘူးလားကြ၊ ဒီေန႔ အင္ဒရူးနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ေလသူရဲ ေျခာက္ေယာက္ ေသရတဲ့ အတြက္ တပ္မဌာနခ်ဳပ္က စားပြဲမွာ ထုိင္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြမွာ တာ၀န္ ရွိတယ္သိလား"
မိုက္ကယ္ က တပ္ေထာက္အရာရွိအား ေအာ္ဟစ္ ေျပာေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ပထမေလယာဥ္တစ္စင္း ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တပ္မကို ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကား ၿပီးပါၿပီ၊ သူတို႔လဲ အဲဒီအေၾကာင္း ေထာက္လွမ္းေရးအစီရင္ခံစာအခုပဲ ရတယ္တဲ့၊ ဗြန္ရစ္သိုဖင္ နဲ႔ အဖြဲ႕ဟာ ဒီစစ္မ်က္ႏွာကို ယာယီေရာက္လာတာတို႔ ယူဆတယ္တဲ့" တပ္ေထာက္က ျပန္ ေျပာသည္။
"ေကာင္းကြာ၊ ဒီမွာေတာ့ အင္ဒရူး တစ္ေယာက္လံုး ေသရၿပီ" မိုက္ကယ္က ညည္းတြားလိုက္သည္။
"ဗိုလ္ႀကီးမိုက္ကယ္၊ အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ခင္ဗ်ားက တပ္မွဴးပဲ၊ တပ္မက ခင္ဗ်ားကို တပ္မွဴးအျဖစ္ အတည္ျပဳတဲ့ အခ်ိန္အထိ ဒါမွမဟုတ္ တပ္မမွဴး အသစ္ခန္႔တဲ့ အခ်ိန္အထိ ခင္ဗ်ား ယာယီတပ္မမွဴးေပါ့၊ ဒီေတာ့ တုိက္ကင္း ထြက္ရမယ့္ တာ၀န္ဇယားသစ္ ခင္ဗ်ား ဆြဲေပေတာ့"
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာ၀န္က်တဲ့အပိုင္းမွာ ေန႔ဘက္အခ်ိန္ျပည့္ေတာ့ တိုက္ကင္းထြက္ေလာက္ေအာင္ အင္အား မရွိေတာ့ဘူး"
မုိက္ကယ့္စကား ကို တပ္ေထာက္ႀကီးက သေဘာတူေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
"တိုက္ပြဲ၀င္ႏိုင္မယ့္ ေလယာဥ္အင္အား ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ"
"ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရွစ္စင္းပဲ ရွိတယ္၊ ေလးစင္းက ေသနတ္မွန္တဲ့ဒဏ္ရာေတြ ပြေနတယ္"
"ေကာင္းၿပီေလ၊ တာ၀န္က်စာရင္းေဟာင္းကို ဖ်တ္လိုက္ၿပီး တစ္ေန႔ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ခါပဲ တိုက္ကင္း ထပ္ထြက္ႏိုင္ေတာ့မယ္၊ ေလယာဥ္အေဟာင္း ရွစ္စင္းစလံုး ထြက္မယ္၊ မြန္းလြဲတစ္ခါ၊ ညေနခါင္း တစ္ခါ ထြက္မယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် လူသစ္ေတြကို ဖယ္ထားခဲ့မယ္"
မုိက္ကယ္ေျပာသမွ်ကို တပ္ေထာက္အရာရွိက မွတ္စု၌ လိုက္လံ ေရးမွတ္သည္။ မုိက္ကယ္က ထပ္မံ အမိန္႔ေပး လိုက္ျပန္သည္။
"တပ္မဌာနခ်ဳပ္ကို တယ္လီဖုန္းဆက္ အေၾကာငး္ၾကားစမ္းဗ်ာ၊" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ သတ္မွတ္ေပး ထားေသာ ေဒသကို အျပည့္အ၀ကင္းလွည့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ သတိေပးလိုက္ပါ၊ အင္အား ဘယ္ေတာ့ ျဖည့္တင္းေပးမလဲလုိ႔လဲ ေမးလုိက္ပါ။ ရန္သူဘက္မွာအေျမာက္ႀကီး ေျခာက္လက္ ေရွ႕တိုး ေနရာ ယူထားတယ္လို႔လဲ ေျပာလိုက္ပါ"
တပ္ေထာက္အရာရွိက တပ္မဌာနခ်ဳပ္သို႔ အေၾကာင္းၾကားသ္ည။ ထုိေန႔မြန္းလြဲပိုင္းႏွင့္ ညေနပိုင္းတြင္ မိုက္ကယ္ က ဦးေဆာင္ၿပီး တိုက္ကင္းႏွစ္ႀကိမ္ထြက္သည္။ ထုိႏွစ္ႀကိမ္စလံုးတြင္ ၇န္သူေလယာသ္ တစ္စင္း တေလ မွ်ပင္ မေတြ႕ရေပ။ ညေနပိုင္း ကင္းလွည့္မွ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္အထိ မိုက္ကယ္အဖို႔ အင္ဒရူး ေသဆံုးရမႈ အတြက္ ပူေဆြးခ်ိန္ပင္ မရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
ေန၀င္ခ်ိန္တြင္ မုိက္ကယ္သည္ စားရိပ္သာသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ သစ္ကိုင္း သစ္ခက္မ်ား ၾကားမွ ေန၍ ေကာင္းကင္သို႔ ေမာ္ၾကည့္လုိက္ရာ ၾကယ္ေလးမ်ားကို မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ေတြ႕ရသည္။ နက္ျဖန္တြင္ ေလယာဥ္ ပ်ံသန္း ၍ ေကာင္းမည့္ ရာသီဥတု ျဖစ္မည္ဟု သိလိုက္ရသည္ႏွင့္ မိုက္ကယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ သြားသည္။
အင္ဒရူးကို သတိရလာသည္။ အင္ဒရူး တုိက္ပြဲ၌ က်ဆံုးခဲ့ရျခင္းအတြက္ မိမိကုိယ္မိမိမိ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိသည္။ မိမိသူရဲေဘာေၾကာင္မႈေၾကာင့္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေဒါပြမိသည္။ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလံု သလို ျဖစ္ေနၿပီး ရင္ထဲ၌ ခံစားေနရသည္။
စားရိပ္သာထဲတြင္ တပ္ေထာက္္ႀကီးႏွင့္ အျခားေလသူရဲမ်ားက မုိက္ကယ့္အလာကို ေစာင့္ေနၾက သည္။ ေလယာဥ္ အုပ္စု ၏ အစဥ္အလာအရ စ်ာပနာအခမ္းအနား က်င္းပရာတြင္ ၀ါအရင့္ဆံုး အရာရွိ၏ တာ၀န္ မွာ အခမ္းအနားကို ဦးေဆာင္ စတင္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ စားရိပ္သာ အလယ္ေကာင္ရွိ စားပြဲ ေပၚတြင္ တံဆိပ္ အနက္ပတ္ ေဂ်ာ္နီ၀ါကား ၀ီစကီပုလင္းခုနစ္လံုး တင္ထားသည္။ က်ဆံုးသူ ေလသူရဲ တစ္ေယာက္ အတြက္ တစ္လံုးႏႈန္းက် ျဖစ္သည္။
မုိက္ကယ္ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာေသာအခါ အားလံုး မတ္တတ္ရပ္ၾကသည္။ က်ဆံုးသူမ်ားအတြက္ ေနာက္ဆုံး အရိုအေသေပးသည့္ သေဘာျဖင့္ ရပ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
"ကဲ ... ရဲေဘာ္တို႔ အခမ္းအနားစၾကစို႔" မုိက္ကယ္က ေျပာလိုက္သည္။
၀ါအႏုဆံုးေလသူရဲ ၀ီစကီတစ္ပုလင္းကို စတင္ဖြင့္လိုက္သည္။ အစဥ္အလာအရ သူလုပ္မည့္ တာ၀န္ကို အျခား အရာရွိ မ်ားက ႀကိဳတင္ေျပာျပထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ၀ါအႏုဆံုးေလသူရဲ႕ ဖြင့္လုိက္ေသာ ပုလင္းကို ယူလာၿပီး ၀ါအရင့္ဆံုး ေလသူရဲ ျဖစ္သူ မိုက္ကယ္ ၏ ဖန္ခြက္ထဲသို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၀ါစဥ္ႀကီးငယ္ အလုိက္ ေလသူရဲမ်ား၏ ဖန္ခြက္မ်ားကို ျဖည့္ေပးသြားသည္။
တပ္ေထာက္အရာရွိက အခန္းေထာင့္ရွိ ေရွးေဟာင္းစႏၵရားႀကီးဆီသို႔ သြားထုိင္ကာ ခ်ိဳပင္၏ အသုဘ ေတးဂီတစတင္ တီခတ္သည္ကို က်န္အရာရွိမ်ားက ဖန္ခြက္မ်ားကိုင္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ေနၾက သည္။ သတိ အေနအထားျဖင့္ ရပ္ေနၾကသည္။
ဘားေကာင္တာေပၚတြင္ က်ဆံုးသူ ေလသူရဲမ်ား၏ က်န္ရစ္ေသာ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမ်ား တင္ထား သည္။ ညစာ စားၿပီးလွ်င္ ထုိပစၥည္းမ်ား ကို ေလလံတင္မည္။ အခန္းထဲရွိ အရာရွိမ်ားက မိမိတို႔ အတတ္ ႏိုင္ဆံုး တန္ဖိုး မ်ားမ်ားေပး၍ ဆြဲ၀ယ္ျခင္းျဖင့္ က်န္ရစ္သူမုဆိုးမမ်ားႏွင့္ မိသားစုမ်ားထံရသမွ် စုေဆာင္း ေပးပို႔ ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။
စႏၵရားသံဆံုးသြားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အားလံုး အရက္ခြက္မ်ားကို ၿပိဳင္တူေျမႇာက္လုိက္ၿပီး တစ္ခ်က္ တည္း ေမာ့ေသာက္လိုက္ၾကသည္။ ၀ါအႏုဆံုးအရာရွိက အရက္မ်ား ထပ္ျဖည့္ေပးသည္။ ပုလင္း အားလံုး အကုန္ ေသာက္ရမည္မွာ အစဥ္အလာပင္ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထိခုိက္ခံစားေနရေသာ မုိက္ကယ္က ၀ါအရင့္ဆံုး ေလသူရဲပီပီ ပိုေသာက္ေပးလုိက္သည္။
ေလလံပြဲ စတင္ေသာအခါ အင္ဒရူး ၏ ေဂါက္သီးရိုက္တံ တစ္ေခ်ာင္းကို ေရႊဒဂၤါး ငါးျပားႏႈန္းစီျဖင့္ မုိက္ကယ္ က ရက္ရက္ေရာေရာ ေလလံဆြဲ ၀ယ္လိုက္သည္။
အရက္ ခုနစ္ပုလင္း ကုန္သြားေသာအခါ မုိက္ကယ္က ေနာက္ထပ္ တစ္ပုလင္းထပ္မွာၿပီး သူ၏ ရြက္ဖ်င္တဲ ဆီသို႔ ယူသြားေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုး ယူလာေသာ ပုလင္းထဲ၌ ၀ီစကီေလးပံုသံုးပံုခန္႔ ကုန္ခ်ိန္တြင္ ပုလင္းကို ဆြဲၿပီး အင္ဒရူး၏ ေမာ္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ရွိရာသို႔ မုိက္ကယ္ ဒယိမ္းဒယိုင္ ေလွ်ာက္လာသည္။ ေအးျမေသာ ညအေမွာင္ ထုထဲ တြင္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္စီးလာေသာ မုိက္ကယ္ေခါင္းထဲ၌ အနည္းငယ္ၾကည္လင္လာသည္။
ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကို စပါးက်ီေနာက္တြင္ ရပ္လုိက္သည္။ စပါးက်ီထဲမွ ေကာက္ရိုးထံုးမ်ားေပၚတြင္ သြားထုိင္ၿပီး ေစာင့္ေနသည္။ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမွ နာရီသံေခ်ာင္းက တစ္နာရီၿပီး တစ္နာရီထုိးသြား သည္။ စင္တိန္ကို ေတြ႕ခ်င္စိတ္မ်ားက ပိုမုိျပင္းထန္လာသည္။ နာရီ၀က္တစ္ခါ စပါးက်ီအ၀သြားၿပီး စင္တိန္ လာမည့္ လမ္းကို ေမွ်ာ္ေငးလိုက္ ေကာက္ရိုးထံုးမ်ားအေပၚ ျပန္ၿပီး ၀ီစကီေသာက္လိုက္ႏွင့္ ဗ်ာမ်ား ေနရသည္။
"စင္တိန္ ရယ္ ... လာပါေတာ့ကြယ္၊ ဘာလို႔မ်ား မလာတာလဲ"
နာရီသံေခ်ာင္း သံုးခ်က္ထုိးခ်ိန္တြင္ ၀ီစကီပုလင္းလည္း ေျပာင္သလင္းခါသြားသည္။
"စင္တိန္ မလာေတာ့ဘူး"
မုိက္ကယ္ အားေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး စပါးက်ီမွ ျပန္လာခဲ့သည္။
" ... လက္ထပ္မယ့္ေန႔က်ယင္ ဆက္ဆက္လာခဲ့ေနာ္"
ဆိုေသာ သူ႔နားရြက္နား သို႔ ကပ္ေျပာလိုက္ေသာ စကားကိုလည္း ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ပင္ အင္ဒရူး၏ တစ္စင္းတည္းေသာ မဟာမိတ္ေလယာဥ္မ်ား ၀ိုင္းတိုက္သည္ကို ျမင္ရ သည္။ အင္ဒရူးက သတၱိရွိရွိျဖင့္ ျပန္လည္ေရွာင္တိမန္းခုခံကာ ပစ္ခတ္သည္။ မုိက္ကယ့္စိတ္က အင္ဒရူးကို သြားကူ လုိေသာ္လည္း သူ႔ေျခႏွင့္လက္မ်ားက ေလယာဥ္ ကို ေနာက္ေၾကာင္းကိုသာ ဦးတည္ေနသည္။
အင္ဒရူး က ေလယာဥ္ေမာင္းကၽြမ္းက်င္မႈႏွင့္ သတၱိကုိ အေျခခံကာ ရန္သူကို တြန္းလွန္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သံုးစင္းႏွင့္ တစ္စင္း အျပန္အလွန္ပစ္ခတ္ေနရသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ အင္ဒရူးေလယာဥ္မွ ေသနတ္သံမ်ား ဆိတ္ၿငိမ္ သြားသည္ကိုကို မိုက္ကယ္ ျမင္လိုက္ရသည္။ စက္ေသနတ္တစ္လက္မွ က်ည္ဆန္ကုန္သြားၿပီး ေနာက္တစ္လက္ မွ ေျပာင္းပူကာ က်ည္ဆန္မ်ား ဂ်မ္းျဖစ္တစ္ဆို႔သြားမွန္း မိုက္ကယ္ ရိပ္မိလိုက္သည္။
အင္ဒရူး ဒုကၡ ျဖစ္ေတာ့မည္။ အင္ဒရူးသည္ ေလယာဥ္ေမာင္းခန္းထဲတြင္ မတ္တတ္ရပ္လုိက္ၿပီး စက္ ေသနတ္ မ်ားကို လက္ျဖင့္ ရိုက္ထုတ္ထုေနသည္။ မုိုက္ကယ္သည္ သူ႔ေလယာဥ္ကို ေဘးလြတ္ရာ သို႔ ေမာင္းေျပး ေနရင္းကပင္ မိမိ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈေၾကာင့္ အင္ဒရူး ဒုကၡေရာက္ေတာ့မည္ကို ပူပန္ လာမိသည္။
သို႔ေသာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ျမင္လုိက္ရသည္။ ဂ်ာမန္ေလယာဥ္အနီ သည္ ပစ္ခတ္ျခင္း ကို ရပ္လုိက္ၿပီး အင္ဒရူး ၏ အစိမ္းေရာင္ အက္စ္အီး ၅ေလယာဥ္ႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ပ်ံသန္းလိုက္ သည္။ ဗြန္ရစ္တိုဖင္ သည္ အင္ဒရူး ၏ လက္နက္မဲ့ ျဖစ္သြားသည္ကို ျမင္သြားပံုရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အားကိုရာမဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကို မသတ္၇န္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံုရသည္။ ဗြန္ရစ္တိုဖင္ သည္ သူရသတၱိရွိ ေသာ ရန္သူအား လက္တစ္ဖက္ ကို ေျမႇာက္ၿပီး အေလးျပဳခဲ့ကာ အျခားေသာ ထြက္ေျပးသည့္ ရန္သူ႔ ေလယာဥ္မ်ား ေနာက္ သို႔ တစ္ရွိန္ထုိး လုိက္ေတာ့သည္။
အျခားေသာ ဂ်ာမန္ေလယာဥ္မ်ားက ထုိသူ႔ေနာက္လုိက္သြားေသာ္လည္း ေလယာဥ္တစ္စင္း က မလုိက္ဘဲ က်န္ ေနခဲ့သည္။ မုိးျပာေရာင္ ထုိဂ်ာမန္ေလယာဥ္ သည္ အင္ဒရူးေလယာဥ္ ေနာက္ဘက္သို႔ ကပ္သြားၿပီး က်ည္ဆန္ မ်ားကို သြန္ထုတ္ကာ ပစ္ခတ္ေတာ့သည္။
အင္ဒရူး ေလယာဥ္ ဓာတ္ဆီတုိင္ကီ ေပါက္ကြဲၿပီး မီးထေတာက္သည္။ အင္ဒရူးပတ္ပတ္လည္တြင္ မီးေတာက္ မ်ား ၀ိုင္းသြားသည္။ အင္ဒရူးက မီး၀ိုင္းေနသည့္ ေလယာဥ္ေမာင္းခန္းထဲမွ လဟာျပင္ထဲသို႔ ခုန္ထြက္ လိုက္သည္ကို မုိက္ကယ္ ျမင္ရသည္။ ပိုၿပီးလ်င္ျမန္၍ သက္ေတာင့္သက္တာ ရွိမည့္ နည္းျဖင့္ အေသခံရန္ ေရြးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပံုရသည္။
အင္ဒရူး သည္ လည္ပင္းမွ အစိမ္းေရာင္လည္စီးတြင္ မီးစြဲေတာက္ေလာင္ေနသည္။ ေအာက္ဘက္ေပ တစ္ေသာင္း အကြာရွိ ေျမျပင္သို႔ အင္ဒရူး မက်ေရာက္မီမွာပင္ မိုက္ကယ့္ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြား သည္။
စခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ မုိက္ကယ္ ေဒါသအိုး ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။
"ဗြန္ရစ္သိုဖန္ ဒီစစ္မ်က္ႏွာကို ျပန္ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူကမွ တို႔ကို အသိမေပးႏိုင္ၾကဘူး လား၊ တို႔တပ္မွာ ေထာက္လွမ္းေရး မရွိေတာ့ဘူးလားကြ၊ ဒီေန႔ အင္ဒရူးနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ေလသူရဲ ေျခာက္ေယာက္ ေသရတဲ့ အတြက္ တပ္မဌာနခ်ဳပ္က စားပြဲမွာ ထုိင္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြမွာ တာ၀န္ ရွိတယ္သိလား"
မိုက္ကယ္ က တပ္ေထာက္အရာရွိအား ေအာ္ဟစ္ ေျပာေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ပထမေလယာဥ္တစ္စင္း ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တပ္မကို ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကား ၿပီးပါၿပီ၊ သူတို႔လဲ အဲဒီအေၾကာင္း ေထာက္လွမ္းေရးအစီရင္ခံစာအခုပဲ ရတယ္တဲ့၊ ဗြန္ရစ္သိုဖင္ နဲ႔ အဖြဲ႕ဟာ ဒီစစ္မ်က္ႏွာကို ယာယီေရာက္လာတာတို႔ ယူဆတယ္တဲ့" တပ္ေထာက္က ျပန္ ေျပာသည္။
"ေကာင္းကြာ၊ ဒီမွာေတာ့ အင္ဒရူး တစ္ေယာက္လံုး ေသရၿပီ" မိုက္ကယ္က ညည္းတြားလိုက္သည္။
"ဗိုလ္ႀကီးမိုက္ကယ္၊ အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ခင္ဗ်ားက တပ္မွဴးပဲ၊ တပ္မက ခင္ဗ်ားကို တပ္မွဴးအျဖစ္ အတည္ျပဳတဲ့ အခ်ိန္အထိ ဒါမွမဟုတ္ တပ္မမွဴး အသစ္ခန္႔တဲ့ အခ်ိန္အထိ ခင္ဗ်ား ယာယီတပ္မမွဴးေပါ့၊ ဒီေတာ့ တုိက္ကင္း ထြက္ရမယ့္ တာ၀န္ဇယားသစ္ ခင္ဗ်ား ဆြဲေပေတာ့"
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာ၀န္က်တဲ့အပိုင္းမွာ ေန႔ဘက္အခ်ိန္ျပည့္ေတာ့ တိုက္ကင္းထြက္ေလာက္ေအာင္ အင္အား မရွိေတာ့ဘူး"
မုိက္ကယ့္စကား ကို တပ္ေထာက္ႀကီးက သေဘာတူေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
"တိုက္ပြဲ၀င္ႏိုင္မယ့္ ေလယာဥ္အင္အား ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ"
"ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရွစ္စင္းပဲ ရွိတယ္၊ ေလးစင္းက ေသနတ္မွန္တဲ့ဒဏ္ရာေတြ ပြေနတယ္"
"ေကာင္းၿပီေလ၊ တာ၀န္က်စာရင္းေဟာင္းကို ဖ်တ္လိုက္ၿပီး တစ္ေန႔ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ခါပဲ တိုက္ကင္း ထပ္ထြက္ႏိုင္ေတာ့မယ္၊ ေလယာဥ္အေဟာင္း ရွစ္စင္းစလံုး ထြက္မယ္၊ မြန္းလြဲတစ္ခါ၊ ညေနခါင္း တစ္ခါ ထြက္မယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် လူသစ္ေတြကို ဖယ္ထားခဲ့မယ္"
မုိက္ကယ္ေျပာသမွ်ကို တပ္ေထာက္အရာရွိက မွတ္စု၌ လိုက္လံ ေရးမွတ္သည္။ မုိက္ကယ္က ထပ္မံ အမိန္႔ေပး လိုက္ျပန္သည္။
"တပ္မဌာနခ်ဳပ္ကို တယ္လီဖုန္းဆက္ အေၾကာငး္ၾကားစမ္းဗ်ာ၊" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ သတ္မွတ္ေပး ထားေသာ ေဒသကို အျပည့္အ၀ကင္းလွည့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ သတိေပးလိုက္ပါ၊ အင္အား ဘယ္ေတာ့ ျဖည့္တင္းေပးမလဲလုိ႔လဲ ေမးလုိက္ပါ။ ရန္သူဘက္မွာအေျမာက္ႀကီး ေျခာက္လက္ ေရွ႕တိုး ေနရာ ယူထားတယ္လို႔လဲ ေျပာလိုက္ပါ"
တပ္ေထာက္အရာရွိက တပ္မဌာနခ်ဳပ္သို႔ အေၾကာင္းၾကားသ္ည။ ထုိေန႔မြန္းလြဲပိုင္းႏွင့္ ညေနပိုင္းတြင္ မိုက္ကယ္ က ဦးေဆာင္ၿပီး တိုက္ကင္းႏွစ္ႀကိမ္ထြက္သည္။ ထုိႏွစ္ႀကိမ္စလံုးတြင္ ၇န္သူေလယာသ္ တစ္စင္း တေလ မွ်ပင္ မေတြ႕ရေပ။ ညေနပိုင္း ကင္းလွည့္မွ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္အထိ မိုက္ကယ္အဖို႔ အင္ဒရူး ေသဆံုးရမႈ အတြက္ ပူေဆြးခ်ိန္ပင္ မရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
ေန၀င္ခ်ိန္တြင္ မုိက္ကယ္သည္ စားရိပ္သာသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ သစ္ကိုင္း သစ္ခက္မ်ား ၾကားမွ ေန၍ ေကာင္းကင္သို႔ ေမာ္ၾကည့္လုိက္ရာ ၾကယ္ေလးမ်ားကို မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ေတြ႕ရသည္။ နက္ျဖန္တြင္ ေလယာဥ္ ပ်ံသန္း ၍ ေကာင္းမည့္ ရာသီဥတု ျဖစ္မည္ဟု သိလိုက္ရသည္ႏွင့္ မိုက္ကယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ သြားသည္။
အင္ဒရူးကို သတိရလာသည္။ အင္ဒရူး တုိက္ပြဲ၌ က်ဆံုးခဲ့ရျခင္းအတြက္ မိမိကုိယ္မိမိမိ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိသည္။ မိမိသူရဲေဘာေၾကာင္မႈေၾကာင့္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေဒါပြမိသည္။ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလံု သလို ျဖစ္ေနၿပီး ရင္ထဲ၌ ခံစားေနရသည္။
စားရိပ္သာထဲတြင္ တပ္ေထာက္္ႀကီးႏွင့္ အျခားေလသူရဲမ်ားက မုိက္ကယ့္အလာကို ေစာင့္ေနၾက သည္။ ေလယာဥ္ အုပ္စု ၏ အစဥ္အလာအရ စ်ာပနာအခမ္းအနား က်င္းပရာတြင္ ၀ါအရင့္ဆံုး အရာရွိ၏ တာ၀န္ မွာ အခမ္းအနားကို ဦးေဆာင္ စတင္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ စားရိပ္သာ အလယ္ေကာင္ရွိ စားပြဲ ေပၚတြင္ တံဆိပ္ အနက္ပတ္ ေဂ်ာ္နီ၀ါကား ၀ီစကီပုလင္းခုနစ္လံုး တင္ထားသည္။ က်ဆံုးသူ ေလသူရဲ တစ္ေယာက္ အတြက္ တစ္လံုးႏႈန္းက် ျဖစ္သည္။
မုိက္ကယ္ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာေသာအခါ အားလံုး မတ္တတ္ရပ္ၾကသည္။ က်ဆံုးသူမ်ားအတြက္ ေနာက္ဆုံး အရိုအေသေပးသည့္ သေဘာျဖင့္ ရပ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
"ကဲ ... ရဲေဘာ္တို႔ အခမ္းအနားစၾကစို႔" မုိက္ကယ္က ေျပာလိုက္သည္။
၀ါအႏုဆံုးေလသူရဲ ၀ီစကီတစ္ပုလင္းကို စတင္ဖြင့္လိုက္သည္။ အစဥ္အလာအရ သူလုပ္မည့္ တာ၀န္ကို အျခား အရာရွိ မ်ားက ႀကိဳတင္ေျပာျပထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ၀ါအႏုဆံုးေလသူရဲ႕ ဖြင့္လုိက္ေသာ ပုလင္းကို ယူလာၿပီး ၀ါအရင့္ဆံုး ေလသူရဲ ျဖစ္သူ မိုက္ကယ္ ၏ ဖန္ခြက္ထဲသို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၀ါစဥ္ႀကီးငယ္ အလုိက္ ေလသူရဲမ်ား၏ ဖန္ခြက္မ်ားကို ျဖည့္ေပးသြားသည္။
တပ္ေထာက္အရာရွိက အခန္းေထာင့္ရွိ ေရွးေဟာင္းစႏၵရားႀကီးဆီသို႔ သြားထုိင္ကာ ခ်ိဳပင္၏ အသုဘ ေတးဂီတစတင္ တီခတ္သည္ကို က်န္အရာရွိမ်ားက ဖန္ခြက္မ်ားကိုင္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ေနၾက သည္။ သတိ အေနအထားျဖင့္ ရပ္ေနၾကသည္။
ဘားေကာင္တာေပၚတြင္ က်ဆံုးသူ ေလသူရဲမ်ား၏ က်န္ရစ္ေသာ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမ်ား တင္ထား သည္။ ညစာ စားၿပီးလွ်င္ ထုိပစၥည္းမ်ား ကို ေလလံတင္မည္။ အခန္းထဲရွိ အရာရွိမ်ားက မိမိတို႔ အတတ္ ႏိုင္ဆံုး တန္ဖိုး မ်ားမ်ားေပး၍ ဆြဲ၀ယ္ျခင္းျဖင့္ က်န္ရစ္သူမုဆိုးမမ်ားႏွင့္ မိသားစုမ်ားထံရသမွ် စုေဆာင္း ေပးပို႔ ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။
စႏၵရားသံဆံုးသြားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အားလံုး အရက္ခြက္မ်ားကို ၿပိဳင္တူေျမႇာက္လုိက္ၿပီး တစ္ခ်က္ တည္း ေမာ့ေသာက္လိုက္ၾကသည္။ ၀ါအႏုဆံုးအရာရွိက အရက္မ်ား ထပ္ျဖည့္ေပးသည္။ ပုလင္း အားလံုး အကုန္ ေသာက္ရမည္မွာ အစဥ္အလာပင္ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထိခုိက္ခံစားေနရေသာ မုိက္ကယ္က ၀ါအရင့္ဆံုး ေလသူရဲပီပီ ပိုေသာက္ေပးလုိက္သည္။
ေလလံပြဲ စတင္ေသာအခါ အင္ဒရူး ၏ ေဂါက္သီးရိုက္တံ တစ္ေခ်ာင္းကို ေရႊဒဂၤါး ငါးျပားႏႈန္းစီျဖင့္ မုိက္ကယ္ က ရက္ရက္ေရာေရာ ေလလံဆြဲ ၀ယ္လိုက္သည္။
အရက္ ခုနစ္ပုလင္း ကုန္သြားေသာအခါ မုိက္ကယ္က ေနာက္ထပ္ တစ္ပုလင္းထပ္မွာၿပီး သူ၏ ရြက္ဖ်င္တဲ ဆီသို႔ ယူသြားေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုး ယူလာေသာ ပုလင္းထဲ၌ ၀ီစကီေလးပံုသံုးပံုခန္႔ ကုန္ခ်ိန္တြင္ ပုလင္းကို ဆြဲၿပီး အင္ဒရူး၏ ေမာ္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ရွိရာသို႔ မုိက္ကယ္ ဒယိမ္းဒယိုင္ ေလွ်ာက္လာသည္။ ေအးျမေသာ ညအေမွာင္ ထုထဲ တြင္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္စီးလာေသာ မုိက္ကယ္ေခါင္းထဲ၌ အနည္းငယ္ၾကည္လင္လာသည္။
ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကို စပါးက်ီေနာက္တြင္ ရပ္လုိက္သည္။ စပါးက်ီထဲမွ ေကာက္ရိုးထံုးမ်ားေပၚတြင္ သြားထုိင္ၿပီး ေစာင့္ေနသည္။ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမွ နာရီသံေခ်ာင္းက တစ္နာရီၿပီး တစ္နာရီထုိးသြား သည္။ စင္တိန္ကို ေတြ႕ခ်င္စိတ္မ်ားက ပိုမုိျပင္းထန္လာသည္။ နာရီ၀က္တစ္ခါ စပါးက်ီအ၀သြားၿပီး စင္တိန္ လာမည့္ လမ္းကို ေမွ်ာ္ေငးလိုက္ ေကာက္ရိုးထံုးမ်ားအေပၚ ျပန္ၿပီး ၀ီစကီေသာက္လိုက္ႏွင့္ ဗ်ာမ်ား ေနရသည္။
"စင္တိန္ ရယ္ ... လာပါေတာ့ကြယ္၊ ဘာလို႔မ်ား မလာတာလဲ"
နာရီသံေခ်ာင္း သံုးခ်က္ထုိးခ်ိန္တြင္ ၀ီစကီပုလင္းလည္း ေျပာင္သလင္းခါသြားသည္။
"စင္တိန္ မလာေတာ့ဘူး"
မုိက္ကယ္ အားေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး စပါးက်ီမွ ျပန္လာခဲ့သည္။
(၁၀)
မိုက္ကယ္တို႔ အရုဏ္ဦးတိုက္ကင္း ထြက္လာၾကသည္။ ဟန္႔ဂၽြန္ဆင္က မုိက္ကယ္၏ လက္ေထာက္ ဒုတပ္မွဴး အျဖစ္ ဒုတိယ ေလယာဥ္အုပ္စုကို ဦးေဆာင္လာသည္။
ေတာင္ပူစာကေလးေပၚ ေရာက္လာေသာအခါ ဒီေန႔မနက္လည္း စင္တိန္ လာလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု စိတ္ထဲ က သိေနေသာ္လည္း လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။
"ဒီေန႔ ငါ မဂၤလာေဆာင္မယ္ေန႔"
မိုက္ကယ့္ ေခါင္းထဲသို႔ ထုိအေတြး၀င္လာသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရာ ေနာက္ထပ္ အေတြးတစ္ခု ၀င္လာသည္။
"ငါ့ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး မိတ္ေဆြေတာ့ ေသရွာၿပီ၊ ငါ့ရဲ႕သတိုးသမီး ..."
မိုက္ကယ္သည္ ထုိအေတြးကို အဆံုးမသတ္ရဲေတာ့။
မုိက္ကယ္သည္ သူ႔အေပၚ အက်ႌအိတ္ထဲကို လက္ျဖင့္ စမ္းလိုက္သည္။ ေလယာဥ္ျဖင့္ တိုက္ကင္း မထြက္ခင္ ကေလး က ျပင္ဆင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ အထုပ္ကေလး အိတ္ထဲ၌ ရွိေနသျဖင့္ ဘ၀င္က်သြား သည္။
သူတို႔ ကင္းလွည့္ ရမည့္ နယ္ေျမအဆံုးေရာက္ေသာအခါ ေလယာဥ္မ်ား ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၾက သည္။ မိမိတို႔၏ ေ၀ဟင္အတြင္း၌ ရန္သူေလယာဥ္ တစ္စင္းမွ် မေတြ႕ရေပ။ ဟန္႔ဂၽြန္ဆင္က ဦးေဆာင္ ၿပီး ေလယာဥ္မ်ား ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခ်ိန္တြင္ မုိက္ကယ္သည္ သူ႔ေလယာဥ္ကို ေျမာက္ဘက္သို႔ ခ်ိဳးေကြ႕ၿပီး ေအာက္ဘက္သို႔ နိမ့္ဆင္းလိုက္သည္။
မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ ေရွ႕မွေလယာဥ္မ်ား ျမင္ကြင္း၌ ေပ်ာက္သြားၿပီး မိုက္ကယ့္ ေလယာဥ္ တစ္စင္းတည္းသာ က်န္ခဲ့သည္။ မုိက္ကယ္သည္ တိမ္တိုက္မ်ားကို အကာအကြယ္ယူၿပီး ေအာက္သို႔ ေကြ႔ပတ္ဆင္းလာရာ ဂ်ာမန္တုိ႔၏ အေျမာက္ႀကီးမ်ား ထပ္မံဆင္ထားသည့္ သစ္ေတာစပ္ကို ျမင္ရ သည္။ ထုိမွ ေလးမုိင္ခြဲေက်ာ္ခန္႔ အကြာတြင္ ဂ်ာမန္တို႔၏ ေလယာဥ္ကြင္း အေဟာင္းကို ေတြ႕ရသည္။
မိုက္ကယ္ ေရွ႕သို႔ ႏွစ္မုိင္ခန္႔တိုးသြားေသာအခါ သစ္ေတာအစပ္တြင္ စီတန္းရ္ပထားေသာ ဂ်ာမန္ ေလယာဥ္မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ သစ္ပင္မ်ားအလြန္တြင္ ဂ်ာမန္ေလသူရဲမ်ား၊ ေျမျပင္အမႈထမ္းမ်ား၏ ရြက္ထည္တဲ မ်ားကုိ ျမင္ရသည္။
ထုိစဥ္မွာပင္ ရုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲသံၾကားလုိက္ရၿပီး မုိက္ကယ္ေလယာဥ္ေဘးဘက္ႏွင့္ ေရွ႕ဘက္တုိ႔ မွ က်ည္ဆန္မ်ား ၀ီခနဲ၊ ၀ီခနဲ ထြက္ေျပးၾကသည္။ ေျမျပင္မွ ဂ်ာမာန္တို႔၏ ေလယာဥ္ပစ္ အေျမာက္မ်ားက စတင္ ပစ္ခတ္ ႏႈတ္ဆက္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ မုိက္ကယ္သည္ ေလယာဥ္ကို ေအာက္ဘက္သို႔ ဆက္လက္ စိုက္ဆင္း ေနသည္။ အက်ႌ အိတ္ထဲမွ အထုပ္ကို ႏိႈက္ယူၿပီး ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ထားလိုက္သည္။
ေအာက္ဘက္က ေျမျမင္ႏွင့္သစ္ေတာက မိုက္ကယ့္ ျမင္ကြးထဲသို႔ တရိပ္ရိပ္ေျပး၀င္ နီးကပ္လာသည္။ က်ည္ဆန္မ်ား ကလ္ညး တ၀ီ၀ီ ျဖတ္သန္းေနသည္။ သစ္ပင္မ်ား အထက္ျမင့္ေပ ၂၀၀ခန႔္တြင္ ေလယာဥ္ကို စိုက္ဆင္း ေနရာမွ ေျမျပင္ႏွင့္ မ်ဥ္းၿပိဳင္တစ္ညီတည္း အေနအထားသို႔ ေျပာင္းလိုက္ၿပီး ေရွ႕ဆက္ ေမာင္း လုိက္သည္။ သူေရွ႕တည့္တည့္ တြင္ ဂ်ာမန္တုိ႔၏ ေလယာဥ္ကြင္းကို လွမ္းျမင္ရသည္။ အေရာင္မ်ိဳးစုံ ျခယ္ ထားေသာ ေလယာဥ္မ်ား တသီတတန္းႀကီး ရပ္ထားသည္။ ထုိေလယာဥ္မ်ားထဲတြင္ မုိးျပာေရာင္ ေလယာသ္ကို လိုက္ရွာရာ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေပ။
ေလယာဥ္ကြင္းအစပ္မွ ဂ်ာမန္ေျမျပင္ အမႈထမ္းမ်ားသည္ မုိက္ကယ့္ေလယာဥ္မွ စက္ေသနတ္ႏွင့္ တရစပ္ ပစ္ေတာ့ မည္ အႏၱရာယ္ကို ႀကိဳျမင္သျဖင့္ သစ္ေတာထဲသို႔ ၀င္ေျပးၾကသည္။ ေလသူရဲအခ်ိဳ႕က သူတို႔ ေလယာဥ္ဆီသို႔ ေျပးၾက သည္။
မုိက္ကယ္သည္ သူ႔ေလယာဥ္ကို ေနာက္ထပ္ေပ ၁၀၀ခန္႔ နိမ့္ဆင္းလိုက္ၿပီး ပစ္ခတ္မႈကို ရပ္လုိက္သည္။ ေပါင္ေပၚ မွ အထုပ္ကို လက္ျဖင့္ ေကာက္ယူလိုက္သည္။ ဂ်ာမန္ေလယာဥ္ကြင္းအလယ္ေလာက္တြင္ အထုပ္ကို ေအာက္သို႔ ပစ္ခ် ၿပီး သူ႔ေလယာဥ္ကို အေပၚသို႔ ဦးေမာ့ကာ တစ္္ရွိန္ထုိး ေထာင္တက္ လုိက္သည္။ ေအာက္ဘက္သို႔ ျပန္ၾကည့္လိုက္ရာ အထုပ္ ကို ဂ်ာမန္ေလသူရဲတစ္ဦး ေကာက္ယူေနသည္ကို ေတြ႕ ရသည္။
စကၠန္႔ပိုင္း အတြင္းမွာပင္ မုိက္ကယ္သည္ ဂ်ာမန္ေလယာဥ္ပစ္ က်ည္ဆန္မ်ား အလွမ္းမမီေတာ့ေသာ ေကာင္းကင္ တိမ္တုိက္မ်ားထဲသို႔ ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ မိုက္ကယ္သည္ သူ႔စခန္းဘက္သို႔ ျပန္ေမာင္းလာရင္း သူခ်ထားခဲ့ေသာ အထုပ္ အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားမိသည္။
မိုက္ကယ္ သည္ မေန႔ညက စာတစ္ေစာင္ ေရးၿပီး အထုပ္တစ္ထုပ္လုပ္ကာ အထဲတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္ခဲ့သည္။ သူအဂၤလိပ္လုိ ေရးထားေသာ စာမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္သည္။
မိုးျပာေရာင္ေလယာဥ္၏ ေလသူရဲ
ခင္ဗ်ား မေန႔က သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ လက္နက္မဲ့ တြယ္ရာမဲ့ ၿဗိတိသွ်ေလသူရဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္သည္။
ယေန႔ ၁၆:၀၀နာရီႏွင့္ ၁၆:၃၀နာရီၾကားတြင္ ကန္တင္ႏွင့္ ေအာ္ဘစ္နီရြာအေပၚ အျမင့္ေပ ၈၀၀၀၌ ကၽြန္ေတာ္ ကင္းလွည့္ထြက္ေနမည္။
အက္စ္အီးေအ ၅ အ၀ါေရာင္ ကင္းေထာက္ေလယာဥ္ျဖင့္ ပ်ံသန္းေနမည္။
ခင္ဗ်ား နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္။
မိုက္ကယ္ စခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အျခား ေလယာဥ္မွဴးမ်ားအားလံုး ျပန္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
"မက္ ငါ့ေလယာဥ္မွာ ေသနတ္ဒဏ္ရာေတြ ရထားတယ္၊ မင္း ျပင္လုိက္ပါဦးကြာ"
"ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕တယ္ ဆရာ၊ ျပင္ထားလုိက္မယ္"
ေလယာဥ္ေပၚ မွ ဆင္းလာေသာ မုိက္ကယ္က ေလယာဥ္ျပင္ ဆရာမက္အား ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တပ္ေထာက္ႀကီး က မုိက္ကယ္အား အသင့္ေစာင့္ႀကိဳၿပီး ဆီးေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလယာဥ္ ၁၂စင္းစလံုး ပ်ံသန္းတိုက္ပြဲ၀င္လို႔ ရတဲ့ အေျခအေန ေရာက္ေနပါၿပီ၊ တာ၀န္က် စာရင္းမွာ ၁၂စင္း စလံုး သြင္းထားတယ္"
"ေကာင္းၿပီေလ၊ ေန႔ခင္းပိုင္းတုိက္ကင္းကို ဟန္႔က ဦးေဆာင္ၿပီး ထြက္ိလမ့္မယ္၊ အဲဒီေနာက္မွ ၁၅:၃၉နာရီ မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္မယ္"
"တစ္ေယာက္တည္း ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္၊ ျပန္လာၿပီးေတာ့မွ ထံုးစံအတုိင္း ေန၀င္ခ်ိန္ တိုက္ခင္းထြက္မယ္"
တပ္ေထာက္ႀကီးက မွတ္စုစာအုပ္တြင္ လိုက္မွတ္ၿပီးေနာက္ ေျပာလုိက္သည္။
"ဒါနဲ႔ တစ္ခု ေျပာရဦးမယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကုတ္ေနဆီက သတင္းပို႔ခ်က္ေရာက္လာတယ္၊ ညေနဘက္ မဂၤလာအခမ္း အနားကိုလာတက္ဖို႔ သူ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားပါမယ္တဲ့၊ လာႏိုင္ဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ နီးပါး ရွိပါတယ္တဲ့"
မုိက္ကယ္သည္ ထုိေန႔အဖို႔ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ မဂၤလာပြဲတြင္ ဦးရီးေတာ္ ေရွာင္ကုတ္ေနကို သိပ္ၿပီး ရွိေနေစခ်င္သည္။
"ခင္ဗ်ားလဲ လာမယ္မဟုတ္လား ေဘာ့ပ္"
"လာမွာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလယာဥ္အုပ္စု တစ္ဖြဲ႕လံုး လာမယ္"
မိုက္ကယ္သည္ စားရိပ္သာသို႔သြားၿပီး အရက္ အနည္းငယ္ ေသာက္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ၏ ရြက္ထည္တဲငယ္ သို႔ ျပန္လာသည္။ မေန႔ညက သူ လံုး၀အိပ္မရခဲ့၊ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။ တဲအျပင္ဘက္တြင္ ေသတၱာလြတ္ တစ္လံုးေပၚ၌ ထုိင္ကာ မိမိ၏ဖိနပ္ကို သုတ္ေနေသာ တပည့္ေက်ာ္ ဘစ္အား ေတြ႕လိုက္ရသည္။ တစ္ကလည္း မုိက္ကယ့္ကို ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး အေလးျပဳသည္။
"ဘစ္ေရ ငါညကလဲ မအိပ္ခဲ့ရဘူးကြာ၊ တစ္ေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ဥိးမယ္၊ သံုးနာရီထိုးယင္ ငါ့ကိုႏႈိးကြာ"
သို႔ေသာ္ မုိက္ကယ္အဖို႔ အိပ္ေပ်ာ္၍မွ မၾကာခင္ ရုတ္တရက္ လန္႔ႏိုးသြားရသည္။ တပည့္ေက်ာ္ဘစ္က လာႏိႈး၍ကား မဟုတ္။ ေျမျပင္အမႈထမ္းမ်းာ၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ လူမ်ား၏ ေျပးလႊားသံမ်ား၊ ေလယာဥ္ပစ္ အေျမာက္သံမ်ား၊ ေလယာဥ္ပ်ံ အသံမ်ားေၾကာင့္ ႏိုးလာျခင္း ျဖစ္သည္။
မိုက္ကယ္သည္ ရြက္ထည္တဲထဲမွ ကမူးရွဴးထုိးႏ်င့္ ေျပးထြက္လာသည္။
"ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲကြ ဘစ္"
"ဂ်ာမန္ ေလယာဥ္တစ္စင္းဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလယာဥ္ကြင္းထဲကို ထုိးဆင္းလာတယ္" ဘစ္က ေျဖ သည္။
"ေျမျပင္ကို မဆင္းဘဲ ျပန္ေထာင္တက္သြားတယ္"
တစ္ျခားတစ္ေယာက္က လွမ္းေျပာသည္။ ေလသူရဲမ်ား၊ ေျမျပင္အမႈထမ္မ်ား တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုၾကရင္း ေလယာဥ္ကြင္းစပ္ဆီသို႔ ေျပးသြားၾကသည္။
"တစ္ခ်က္မွ မထိဘူး"
"အဲဒီေလယာဥ္ ကို မင္း ျမင္လုိက္ရသလား" မုိက္ကယ္က လွမ္းေမးသည္။
"အယ္လ္ဘာေတာ့စ္ အမ်ိဳးအစား မုိးျပာေရာင္ ေလယာဥ္ဆရာ၊ စားရိပ္သာအမိုးနားကကပ္ၿပီး ပ်ံတက္ သြားတာ"
"သူ႔ေလယာဥ္ေပၚကေနၿပီး တစ္စုံတစ္ခု ခ်သြားတယ္၊ ေဘာ့င္ ေျပးေကာက္ထားလိုက္တယ္"
မိုက္ကယ္ သည္ စားရိပ္သာဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။
အ၀င္၀ရွိ ေလသူရဲသံုးေလးဦးအား တြန္းဖယ္ကာ အထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။ အခန္းအလယ္မွ စားပြဲတြင္ တပ္ေထာက္ ႀကီးက ဂ်ာမန္ေလယာဥ္မွ ပစ္ခ်ေပးသြားေသာ ရြက္ဖ်င္အိတ္ကို ဖြင့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အိတ္ထဲမွ ပါလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာသံမ်ား တိတ္ဆိတ္ သြားသည္။
တပ္ေထာက္ႀကီး၏ လက္ထဲတြင္ အစိမ္းေရာင္ ပိုးလည္စည္းကေလး ကို ကိုင္ထားသည္။ မီးေလာင္ ထားေသာ အေပါက္မ်ားႏွင့္ ေသြးစြန္းထားေသာ အကြက္မ်ားကို အထင္းသား ျမင္ရသည္။
"အင္ဒရူး ရဲ႕ လည္စည္းနဲ႔ အရက္ဘူးပါလား" မုိက္ကယ္က အားလံုး ျမင္ေတြ႕သိရွိေနလွ်က္ကပင္ ေျပာ လိုက္သည္။
တပ္ေထာက္ႀကီးသည္ ထုိပစၥည္းႏွစ္ခုကို စားပြဲေပၚခ်ထားလိုက္ၿပီး က်န္ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထပ္မံ ထုတ္ယူလိုက္သည္။ အင္ဒရူး ၏ ဘြဲ႕တံဆိပ္ႏွင့္ ေရာင္စုံဖဲျပားမ်ား၊ ပယင္း စီးကရက္စြတ္တံ၊ သားေရ ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင့္ အထဲတြင္ ေရႊဒဂၤါးသံုးျပားတို႔ကို ေတြ႕ရသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲတြင္ အင္ဒရူး မိဘႏွစ္ပါး ၏ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုပါလာသည္။
"ဒါက ဘာပါလိမ့္မ၊ အေပၚမွာေတာ့ လိပ္စာေရးထားတယ္" တပ္ေထာက္ႀကီးက ခ်ိတ္ပိတ္ထားေသာ စာအိတ္ ကို ေနာက္ဆံုး ထုတ္ယူၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ စာအိတ္ေပၚမွ လိပ္စာတြင္ "အက္စ္အီး ၅ အ၀ါေရာင္ ေလယာဥ္ ၏ ေလယာဥ္မွဴးသို႔" ဟု ေရးထားသည္။
"ဒါ ခင္ဗ်ားအတြက္ မုိက္ကယ္၊ ဘာလဲေတာ့ မသိဘူး"
တပ္ေထာက္ႀကီးေပးေသာ စာအိတ္ကို မုိက္ကယ္က လွမ္းယူၿပီး ဖြင့္ေဖာက္လိုက္သည္။ အထဲမွ အေကာင္းစား စာရြက္ေခါက္ကေလးတစ္ခု ထြက္လာသည္။ စာရြက္ကို ျဖန႔္လိုက္ရာ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာ စာသားတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ စာမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္သည္။
....ခင္ဗ်ား
လူႀကီးမင္း ၏ မိတ္ေဆြ ေလာ့ဒ္အင္ဒရူးကီလီဂါရင္ကို ယေန႔ နံနက္ပိုင္းတြင္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း၌ ၀တ္ျပဳကာ ေကာင္းမြန္စြာ ျမႇဳပ္ႏွံသၿဂႋဳဟ္လိုက္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ား ကို အသိေပးစရာ ရွိသလို၊ သတိေပးစရာလည္း ရွိပါသည္။ စစ္ပြဲ၌ မည္သို႔ေသာ ေသဆံုးျခင္း သည္ မဆို လူသတ္ျခင္း မမည္ပါ။ စစ္မက္ဖက္ၿပိဳင္ တိုက္ခုိက္ျခင္း၏ အဓိက ဦးတည္ခ်က္မွာ မည္သည့္နည္းျဖင့္ မဆို ရန္သူ ကို ဖ်က္ဆီးေခ်မႈန္းရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ခင္ဗ်ား ႏွင့္ ေတြ႕ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါသည္။
ေအာ္တုိဗြန္ဂရန္း
မိုက္ကယ္က စာရြက္ကို ေခါက္ၿပီး အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ က်န္လူမ်ားက သိခ်င္ေဇာျဖင့္ သူ႔အား စိုက္ၾကည့္ေန သည္။ မိုက္ကယ္က အင္ဒရး ရုပ္ကလာပ္အား ဂ်ာမန္တို႔က စစ္အခမ္းအနားျဖင့္ သၿဂႋဳလ္ လုိက္ပံုကိုသာ ေျပာျပသည္။ တျခား ဘာမွ ေျပာမျပေပ။
"မိုက္ကယ္ ... ဒီပစၥည္းေလးကိုေတာ့ ခင္ဗ်ား ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ထားေသာ အင္ဒရူးလိုလားလိမ့္မယ္ ထင္တယ္"
တပ္ေထာက္ႀကီး က မုိက္ကယ္အား အင္ဒရူး၏ အရက္ဘူးအျပားေလးကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။ မုိက္ကယ္ က လွမ္းယူ ၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ လွမ္းယူေသာ သူ႔လက္မ်ားက တုန္ေနသလို သူ႔အသံကလည္း တုန္ ေနသည္။
"ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အင္ဒရူးကိုယ္စား ဒါေလးကို ေသတစ္ပန္ သက္တစ္ဆံုုး ေစာင့္ေရွာက္ထားပါ့မယ္"
(၁၁)
မိုက္ကယ္အား ေလယာဥ္ေမာင္း၀တ္စုံမ်ားကို တပည့္ေက်ာ္ ဘစ္က ၀ိုင္းကူ ၀တ္ဆင္ေပးေနသည္။ ခါတိုင္း ထက္ ပိုဂရု စိုက္ကာ ၀တ္ဆင္ေပးသည္။ ဖိနပ္ကိုလည္း ခါတိုင္းထက္ ပိုေျပာင္လက္ေအာင္ ႏွစ္ဆတုိး တိုက္ထားေပးသည္။
"ဆရာျပန္လာယင္ လုပ္ကိုင္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အသင့္ျပင္ထားမယ္၊ ဆရာေရခ်ိဳးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရေႏြး မ်ားမ်ား က်ိဳထား မယ္"
"ေက်းဇူပဲ ဘစ္"
"ၾသ ... ဆရာမိုက္ကယ္ရယ္၊ ဆရာ့အတြက္ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ ေန႔ဆိုတာ ေန႔တိုင္း ျဖစ္ေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ ကို အေကာင္းဆ့ဳး ျပင္ဆင္ေပပါ့မယ္"
"မွန္တယ္ဘစ္ ေရ၊ တစ္သက္မွာ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔တစ္ေန႔ဆုိယင္ ငါ့အဖို႔ လံုေလာက္ပါၿပီကြာ"
"ဆရာနဲ႔ ဆရာကေတာ္ တို႔ ဒီေန႔ သိပ္ေပ်ာ္ၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္သိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမ လက္ထပ္ခဲ့တာ လာမယ့္ဇြန္လဆုိယင္ ၂၂ႏွစ္ ရွိၿပီ"
"ၾကာၿပီပဲ ဘစ္"
"ကၽြန္ေတာ့္ စံခ်ိန္ကို ဆရာခ်ိဳးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္ ဘစ္"
"ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု ေျပာပါရေစ၊ ဆရာတစ္ေယာက္တည္း မသြားသင့္ဘူးထင္တယ္၊ လံုးလံုး စိတ္မခ်ရဘူး ဆရာ၊ အနည္းဆံုး မစၥတာဟန္႔ဂၽြန္ဆင္ကို ေခၚသြားသင့္ပါတယ္၊ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရမယ့္ စကားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ ကုိယ့္အရာ မဟုတ္ဘဲ ေျပာမိတဲ့အတြက္ေတာ့ ေတာင္းပန္ ပါတယ္"
မုိက္ကယ္ က ဘစ္ပခံုးကို လက္ႏွင့္ လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ သူယခင္က ထုိသို႔ တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူး။
"ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္လာယင္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ေရေႏြးအသင့္ လုပ္ထားဗ်ာ"
မုိက္ကယ္တဲထ ဲမွ ထြက္သြားေသာအခါ ဘစ္ကေငးၾကည့္ေနမိသည္။
မိုက္ကယ္သည္ ေလယာဥ္ကို ေကာင္းကင္သို႔ ေမာင္းႏွင္ပ်ံသန္းတက္လုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ စင္တိန္တို႔ေနေသာ ေက်းလက္စံအိမ္ဘက္သို႔ ဦးတည္ကာ ပ်ံသန္းလိုက္သည္။ စံအိမ္ အေနာက္ဘက္ ရွိ ေတာင္ပူစာကေလးေပၚတြင္ ေခြးတစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ မရွိ။ ေျပာင္သလင္းခါေနသည္။ မုိက္ကယ္ကလည္း ထုိသုိ႔ပင္ ရွိေနလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္။
ေတာင္ပူစာမွ ေက်ာ္ၿပီး အိမ္ဘက္သို႔ ေရာက္လာေသာအခါ အိမ္ေခါင္းမုိးေပၚမွ လြတ္ရုံကပ္ၿပီး ပ်ံသန္းလိုက္သည္။ အိမ္ေပၚမွ ေက်ာ္သြားခ်ိန္တြင္ အိမ္ထဲ၌ မည္သည့္အရိပ္အေယာင္မွ မေတြ႕ရေပ။ မေက်နပ္ သျဖင့္ တစ္ပတ္လွည့္ၿပီး ခပ္နိမ့္နိမ့္ပင္ ပ်ံသန္းလိုက္သည္။
ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္မူ အိမ္ထဲမွ လႈပ္ရွားမႈကို လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။ ေျမညီထပ္ရွိ မီးဖိုနားမွ ျပတင္းေပါက္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ျဖဳန္းခနဲ ပြင့္သြားသည္။ ထုိျပတင္းေပါက္မွေန၍ တစ္စုံတစ္ေယာက္က အ၀ါေရာင္ အ၀တ္စ ကို ေ၀ွ႕ယမ္းျပေနသည္။ သူမည္သူဆုိသည္ကိုမူ မိုက္ကယ္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေပ။
မိုက္ကယ္ ေလယာဥ္ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေကြ႕လာၿပီး ပိုမို၍ နိမ့္ေအာင္ ပ်ံသန္းလာသည္။ ယခု တစ္ႀကိမ္တြင္မူ ျပတင္းေပါက္၌ ရပ္ၿပီး ေ၀ွ႕ယမ္းျပေနေသာ စင္တိန္ကို မိုက္ကယ္ လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။ သူ႔အျမင္ မည္သို႔မွ မမွားႏိုင္ ပါေခ်။ မဟူရာေကသာႏွင့္ သမင္မမ်က္လံုးမ်ားမွာ သူ႔အသည္းထဲတြင္ စူး၀င္နစ္ေနေသာ အလွမ်ား ျဖစ္သည္။
စင္တိန္သည္ ျပတင္းေပါက္မွ ေခါင္းျပဴးထြက္ၿပီး အ၀ါေရာင္လည္စည္းကို ေ၀ွ႕ယမ္းျပရင္း ေအာ္ဟစ္ေျပာၾကားေန သည္။ စင္တိန္႔ အသံကိုေတာ့ မိုက္ကယ္ မၾကားရေပ။ စင္တိန္ကို ျမင္လိုက္ ရသျဖင့္ မိုက္ကယ္ ဘ၀င္က်သြားသည္။ ေလယာဥ္ကို ေကာင္းကင္သို႔ ေထာင္တက္လိုက္ၿပီး သူသြားမည့္ ေနရာ သို႔ ဦးတည္လိုက္သည္။
"ဟိုဟာ မိုက္ကယ္ပဲ၊ ကၽြန္မ သူ႔ကို ျမင္လုိက္ရတယ္ အန္၊ သူဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္၊ သူ သိပ္ေခ်ာတာပဲ၊ သူ ကၽြန္မ ကို လာေတြ႕တာ၊ ကၽြန္မ ေဖေဖေၾကာင့္ သူ႔ကို ေတာင္ပူစာေလးေပၚကေန သြားမႏႈတ္ဆက္ ရတာ"
စင္တိန္သည္ ျပတင္းေပါက္မွေန၍ အန္ ထုိင္ေနေသာ ခုတင္ဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး ေျပာလုိက္သည္။ သူမ စကားၾကားရ သျဖင့္ အန္ မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားသည္။
"လက္ထပ္မယ့္ ေန႔မွာ သတို႔သမီးက သတို႔သားကို ျမင္ရတယ္ဆိုတာ လာဘ္မေကာင္းဘူး" အန္က ေျပာ လိုက္သည္။
"အို အဓိပၸာယ္မရွိတာ အန္ရယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါေလ ရွင္ဟာ အဲဒီလိုပဲ မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ ေျပာတတ္ တယ္"
"ကဲ ဒါျဖင့္လဲ ဒါကို ညေနအမီ ၿပီးေအာင္ လာလုပ္"
စင္တိန္သည္ အန္ေဘးရွိ ခုတင္ေပၚတြင္ သြားထုိင္လိုက္သည္။ သူ႔အေမ၏ ဆင္စြယ္ႏွစ္ေရာင္ လက္ထပ္ ၀တ္စုံအား သူႏွင့္ေတာ္ေအာင္ သီခ်ဳပ္ေနမႈကို ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္လုိက္သည္။
"ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ အန္၊ ကၽြန္မ သားေတြပဲ ေမြးမယ္၊ အနည္းဆံုး ေျခာက္ေယာက္ ေမြးမယ္၊ မိန္းကေလး ျဖစ္ရတာ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါဘူး၊ ကၽြန္မ ကေလးေတြကို ကၽြန္မ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရသလို မက်ဥ္းက်ပ္ ေစခ်င္ဘူး"
စင္တိန္သည္ ခ်ဳပ္ရုိးေၾကာင္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို ခ်ဳပ္ၿပီးေသာအခါ ရပ္လိုက္ၿပီး ထပ္ေျပာျပန္သည္။
"ကၽြန္မ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္သိပ္လႈပ္ရွားတာပဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး လာမယ္လို႔ ထင္သလားဟင္၊ စစ္ပြဲႀကီး ၿပီးမွ ကၽြန္မနဲ႔ မိုက္ကယ္တို႔ အာဖရိကကို သြားႏိုင္မွာ၊ မိုက္မဲတဲ့ ဒီစစ္ပြဲႀကီး ဘယ္ေတာ့ ၿပီးမယ္ ထင္သလဲဟင္"
အန္က စင္တိန္႔စကားကို နားေထာင္ေနရာမွ တစ္ဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး မသိမသာ ၿပံဳးလိုက္သည္။
ဆက္ရန္
.
2 comments:
ေခါင္းစဥ္တက္လာတာနဲ႔ အျမန္လာဖတ္တာ
တစ္ပိုင္းထက္တစ္ပုိင္း ပိုျပီးေကာင္းလာျပီ
အစ္မ ဆက္ရန္ကို ျမန္ျမန္တင္ေပးပါေနာ္။
ဒီဝတၳဳေလးက ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ဖတ္ရတာ သိပ္ၾကိဳက္တာဘဲ။
ေနွာက္ေၾကာင္းၿပန္ေတြလိုက္ဖတ္ရင္း ဒီထိေ၇ာက္လာၿပီ :) မနည္းမွီေအာင္လိုက္ရတယ္မမေရ....ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္ပါလို႕...
Post a Comment