ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အပိုင္း (၁)

အခန္း (၁)

အေျမာက္သံ၊ ေသနတ္သံမ်ား တဒိန္းဒိန္း တဒုိင္းဒုိင္း၊ တအုန္းအုန္း ျမည္ဟိန္းေပါက္ကြဲလာခ်ိန္တြင္ မုိက္ကယ္ အိပ္ရာ မွ နုိးလာသည္။
နံနက္ လင္းအ႐ုဏ္မလာမီ အေမွာင္ထုကုန္လုလုအခ်ိန္တြင္ပင္ စစ္မ်က္ႏွာ၏ဘက္ႏွစ္ဘက္၌ စစ္မက္ ဘက္ၿပိဳင္ တိုက္ခုိက္ေနၾကသူ မ်ားက အျပန္အလွန္ စတင္ပစ္ခတ္ၾကသည္မွာ ေန႕စဥ္အမႈပင္ျဖစ္ေနသည္။

မုိက္ကယ္ သည္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွႏုိးလာေသာ္လည္း အိပ္ရာထဲတြင္ပင္ ပ်က္လက္လွန္ၿပီးလွဲေနေသးသည္။ သူ႕ကုိယ္ေပၚ တြင္ စစ္သကၠလတ္ေစာင္ ေျခာက္ထည္ၿခဳံထားသည္။ ၿဗိတိသွ်ေလတပ္မွ ေလသူရဲတစ္ဦး ျဖစ္ေသာ မုိက္ကယ္သည္ ယခုအခါ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာ၌ေရာက္ေနသည္။ ရြက္ထည္တဲတစ္လုံးတြင္ ေနရ သည္။ ရြက္ထည္တဲအမုိးၾကားမွေန၍ ေကာင္းကင္မွ က်ည္ဆန္မ်ားျဖတ္သြားေသာ မီးပြားမီးပန္းမ်ားကုိ လွမ္းျမင္ ေနရသည္။

    သူ႕ကုိယ္ေပၚမွ ေစာင္အထပ္ထပ္မွာ ေအးစက္ၿပီး ေရခဲတမွ်ျဖစ္ေနသည္။ မုိးစက္မုိးေပါက္မ်ားက ရြက္ဖ်င္တဲ ေပၚသုိ႕ တေဖာက္ေဖာက္တေျဖာက္ေျဖာက္က်ေနသည္။ အေျမာက္သံမ်ားကုိ ဂ႐ုစုိက္ နားေထာင္ လုိက္ရာ ေလကအေနာက္ေတာင္ဘက္မွ တိုက္ေနမွန္း ခန္႕မွန္းသိရွိလာရသည္။ အေအးဒဏ္ က ျပင္းထန္ လြန္းလွသျဖင့္ ေစာင္ကုိ ေမးဖ်ားေအာက္အေရာက္ ဆြဲတင္လုိက္သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မုိးစက္ မုိးေပါက္ သံမ်ားပါးၿပီး မုိးစဲသြားသည္။
    မုိက္ကယ္သည္ မေန႕ညက သူႏွင့္အင္ဒ႐ူးတို႕ ၀ီစကီ တစ္ပုလင္းအလယ္တြင္ခ်ၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့ၾက သည္မ်ား ကုိ ျပန္သတိရလာသည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦးသည္ ဤေလယာဥ္အုပ္စုတြင္ ၀ါရင္ေလသူရဲ မ်ား ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရြယ္တူတန္းတူမ်ားထဲတြင္ သက္ဆုိးရွည္ က်န္ေနေသးသူမ်ားျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ တိုက္ပြဲမ်ားက ပုိ၍ပုိ၍ ျပင္းထန္လာေသာအခါ သူတို႕ပင္တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားလာၾကသည္။

    ရြက္ဖ်င္တဲအျပင္ဘက္မွ ေလွ်ာက္လွမ္းလာေနေသာ ေျခသံမ်ားကုိ မုိက္ကယ္ၾကားလိုက္ရသည္။ မုိက္ကယ္ တပည့္ ဘစ္သည္ မီးအိမ္ကုိဆြၿပီး လာေနရာ မီးေရာင္ကုိ တဲတြင္းမွေန၍ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ဘစ္က ရြက္ဖ်င္စကုိဆြဲဖြင့္ၿပီး တဲအတြင္းလွမ္း၀င္ကာ ရပ္လိုက္ၿပီး သူ႕ဆရာကုိ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
    ေကာင္းေသာနံနက္ခင္းပါဆရာ။ ေလကေတာ့ အေနာက္ေတာင္ဘက္ကုိ တိုက္ေနတယ္၊ ေကာင္းကင္ လဲ ၾကည္လင္သြားၿပီး ၾကယ္ေတြလဲ လင္းလက္ေနပါတယ္ဆရာ
    ဘစ္အသံက ရႊင္ပ်ပ်ရွိေသာ္လည္း ခပ္တိုးတိုးညင္ညင္သာသာေျပာသည္။ ယေန႕နံနက္ပုိင္းတြင္ တာ၀န္မက်ေသာ အနီးအနားရွိ ရြက္ဖ်င္တဲမ်ားမွ ေလသူရဲအရာရွိမ်ားကုိ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစရန္ အသံကုိ ႏွိမ့္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ဘစ္သည္ သူယူလာေသာလင္ပန္းုကုိ စကၠဴေသာတၱာတစ္လုံးေပၚ၌ တင္ထား လိုက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ရြက္်ဖင္တဲတြင္းမွ အ၀တ္အစားေဟာင္းမ်ားကုိ လုိက္ေကာက္ သိမ္းသည္။

    “ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ” မုိက္ကယ္က လွမ္းေမးသည္။
    “ငါးနာရီခြဲၿပီ၊ ေလာ့အင္ဒ႐ူးကီလီဂါရင္ေတာင္ စားရိပ္သာမွာေရာက္ေနၿပီ” ဘစ္က ျပန္ေျဖသည္။
    “ဒီလူက လူမွဟုတ္ေသးရဲ႕လား၊ သံတုံးသံခဲနဲ႕ လုပ္ထားထာမ်ား ျဖစ္ေနေရာ့သလား”
    မုိက္ကယ္ က အင္ဒ႐ူးကုိ ခ်ီးက်ဴး ညည္းတြားလိုက္သည္။ ခုတင္ေပၚတြင္ ထထုိင္လုိက္ေသာ မုိက္ကယ္ အား ဘစ္က လင္ပန္းေပၚမွ ကုိကုိးထည့္လာေသာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ ေၾကြမက္ခြက္ကုိ လွမ္းေပး လုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္မုိက္ကယ့္အိပ္စင္ေအာက္မွ ၀ီစကီပုလင္းအလြတ္ကုိ ေကာက္ယူၿပီး လင္ပန္းေပၚ တင္လိုက္သည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ မုိက္ကယ္မုတ္ဆိတ္ရိတ္ရန္ ဘစ္က ျပင္ဆင္ေနစဥ္ မုိက္ကယ္ က ကုိုကုိးေသာက္သည္။ ေသာက္ၿပီးေသာအခါ လက္ဆြဲမီးေရာင္ျဖင့္ သံမဏိ မွန္ျပားကုိ ၾကည့္ကာ မုတ္ဆိတ္ရိတ္သည္။

    မုတ္ဆိတ္ရိတ္ၿပီးေသာ အခါ မုိက္ကယ္သည္ ေလယာဥ္ေမာင္း ၀တ္စုံကုိ၀တ္ဆင္ရာ တပည့္ေက်ာ္ ဘစ္က ၀ုိင္းကူ ေပးသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ တဲထဲမွထြက္လာသည္။ ပန္းသီးပင္မ်ား ေအာက္ရွိ အျခားတဲမ်ားေရွ႕မွျဖတ္၍ အေမွာင္ထုထဲတြင္ ေလွ်ာက္လာသည္။ အျခားတဲမ်ားထဲမွ ေခ်ာင္းဆုိး သံမ်ား ႏွင့္ ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္အသံမ်ား ၾကားရသည္။ သူတို႕လည္း ႏုိးေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ယေန႕ တိုက္ပြဲ မ၀င္ရဘဲ နားေနမည့္သူမ်ားျဖစ္၍ အိပ္ရာထဲတြင္ ႏွပ္ေနၾကပုံရသည္။
    မုိက္ကယ္သည္ သစ္သီးၿခံထဲမွ လြန္လာေသာအခါ ေခတၱရပ္လုိက္ၿပီး ေကာင္းကင္သုိ႕ေမာ့္ၾကည့္ လိုက္သည္။ မုိးသားတိမ္လိပ္မည္းမည္းမ်ားက ေျမာက္ဘက္သုိ႕ ေရြ႕လ်ားသြားေနသည္။ တိမ္မည္းမ်ား ၀င္သြားသည့္ ေနရာတြင္ ၾကယ္ပါင့္ေလးမ်ား ေခါင္းျပဴလာေနသည္။

    သူတို႕ေလယာသ္အုပ္စုတပ္ဖြဲ႕၏ စားရိပ္သာမွာ အလုပ္သမ်ားတန္းလ်ားေဟာင္း အပ်က္ကုိ ျပန္လည္ မြမ္းမံ ျပင္ဆင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ရြက္ဖ်င္မ်ားျဖင့္ မုိးကာထားသျဖင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ရွိသည္။ စားရိပ္သာ အလယ္တြင္ မီးလင္းဖိုတစ္ဖို တည္ထားသည္။ မီးလင္းဖိုေရွ႕တြင္ ဗုိလ္မွဴးေလာ့ဒ္အင္ဒ႐ူးကီလီဂါရင္ ထုိင္ေနသည္။ ဖိနပ္အရွည္ စီးထားေသာ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ခ်ိတ္ၿပီး မီးလင္းဖိုေဘာင္ေပးတြင္ တင္ထားသည္။ စားရိပ္သာမွရဲေဘာ္က စားၿပီးသား ပန္းကန္မ်ားကုိ သိမ္းဆည္း ေနသည္။
    “လာဗ်ိဳ႕ . . . မုိးလင္းစာေလး စားရေအာင္၊ အရသာရွိတယ္ဗ်”
    အင္ဒင္႐ူး က ညီညာျဖဴေဖြးေသာ သူ႕သြားမ်ားတြင္ ကုိက္ထားသည့္ ပယင္းစီးကရက္စြပ္တံကုိ ဖယ္ရွား လုိက္ၿပီး မုိက္ကယ္အား ခရီးဦးႀကိဳဆုိလုိက္သည္။

    “ျပန္လာမွပဲ စားေတာ့မယ္ဗ်ာ” မုိက္ကယ္က ပခုံးႏွစ္ဘက္ တြန္းၿပီး ျငင္းလိုက္သည္။
    “ ကဲ . . . ဒါျဖင့္ ဗုိလ္ႀကီး မုိက္ကယ္ကုတ္ေနအတြက္ ေကာ္ဖီယူခဲ့ကြာ”
    ဗုိလ္မွဴးအင္ဒ႐ူး က စားရိပ္သာမွ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦးအား လွမ္းၿပီး အမိန္႕ေပးလုိက္သည္။
    တပ္ၾကပ္ က ေကာ္ဖီမတ္ခြက္တစ္ခြက္ ယူလာၿပီး မုိက္ကယ္ေရွ႕တြင္ ခ်ေပးသည္။ အင္ဒ႐ူးက သူ၏ ေလယာဥ္မွဴး ဂ်ာကင္အက်ႌ အိတ္ထဲမွ ေငြဘူးအျပားကေလးကုိ ထုတ္ယူၿပီး အဖုံးဖြင့္ကာ မုိက္ကယ္၏ ေကာ္ဖီ ကုိ တစ္က်ိဳက္ ေသာက္လုိက္ရာ စိတ္ေရာလူပါ လန္းဆန္းသြားၿပီး ရင္ထဲ၌ေႏြးသြားသည္။
    “သိပ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ”
    “ဒါေပါ့ဗ်ာ၊ အားလုံးေကာင္းသြားမွာပါ”
    မုိက္ကယ္ အဖို႕ အင္ဒ႐ူးသည္ အခင္မင္အေလးစားရဆုံး မိတ္ေဆြတစ္ဦးျဖစ္သည္။

    မုိက္ကယ္ႏွင့္ အင္ဒ႐ူးသည္ ေတြ႕စက အဆင္မေျပခဲ့ေပ။ မုိက္ကယ္က လူသစ္မ်ားႏွင့္ စားရိပ္သာ ေဘးတြင္ အျပင္းေျပ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွားကစားသည္ကုိ အင္ဒ႐ူးေတြ႕သြားေသာအခါဆူသည္။ ထုိအခ်ိန္ က စၿပီး သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ခပ္တန္းတန္း ခပ္စိမ္းစိမ္းေနလာၾကသည္။ တစ္ေယာက္ အရိပ္အျခည္ကုိ တစ္ေယာက္ အကဲခတ္လာခဲ့ၾကသည္။
    သုိ႕ေသာ္ ေလယာဥ္ေမာင္းအတတ္ပညာတြင္ ကၽြမ္းက်င္ေသာတိုက္ပြဲ၀င္ေလးသူရဲမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ ႏွင့္ အညီ တစ္ဦးပညာကုိ တစ္ဦးျမင္လာၾကသည္။ ေလယာဥ္ေမာင္းပညာ ဆုိသည္မွာ ပါရမီတစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္ သည္။ ကစားပြဲ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခပ္တန္းတန္းျဖစ္ၿပီးေနာက္ တစ္လအၾကာတြင္ အင္ဒ႐ူးက မုိက္ကယ္ကုိ စေျပာလာသည္။

    “မုိက္ကယ္၊ ဒီေန႕ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ေလယာဥ္အုပ္စုမွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေထာက္အျဖစ္ လုိက္ခဲ့ဗ်ာ”
    သူတို႕၏ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာတစ္ေလွ်ာက္ ပုံမွန္ကင္းလ်ည့္ ထြက္ရမည့္ ခရီးပင္ျဖစ္သည္။ သူတို႕ တပ္ဖြဲ႕ သုိ႕ တစ္ေန႕ကမွ ေရာက္လာေသာ ေလသူရဲသစ္ႏွစ္ေယာက္အား အေတြ႕အႀကဳံရရန္ ေခၚသြားမည့္ ခရီး ျဖစ္သည္။ ထုိလူသစ္မ်ားသည္ အဂၤလန္မွ ေလတပ္ ဗုိလ္သင္တန္းဆင္းစ အသက္ ၁၀ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ပူးတြဲအေတြ႕အႀကဳံအရ ေလယာဥ္ပ်ံသန္းခ်ိန္ စုစုေပါင္း ၁၄နာရီသာ ရွိေသးသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ပူးတြဲအေတြ႕အႀကဳံအရ ေလယာဥ္ပ်ံသန္းခ်ိန္ စုစုေပါင္း ၁၄ နာရီသာရွိေသးသူမ်ားျဖစ္သည္။
    ဗုိလ္မွဴးအင္ဒ႐ူး က လူသစ္ႏွစ္ေယာက္ကုိေမးသည္။

    “မင္းတို႕ ေလယာဥ္နဲ႕ကၽြမ္းထုိးတာ သင္ဖူးသလား”
    “ဟုတ္ကဲ့ သင္ဖူးပါတယ္” ႏွစ္ေယာက္စလုံးၿပိဳင္တူေျဖၾကသည္။
    “ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ေလ့က်င့္ဖူးသလဲ”
    ‘တစ္ႀကိမ္တည္းပါ’ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ခပ္ရွက္ရွက္မ်က္ႏွာျဖင့္ ေခါင္းငံု႕ၿပီး ၀န္ခံၾကသည္။
    ‘အလုိေလး . . . ဘုရားေရ၊ ကဲ ဒါျဖင့္ စေတာျဖစ္ယင္ေကာ’ အင္ဒ႐ူး က တအံ့တၾသျဖင့္ ထပ္ေမးျပန္ သည္။
    လူသစ္ႏွစ္ေယာက္က ဘာေျပာရမွန္းမသိဘဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မုိက္ကယ္က ကရုဏာ သက္သည့္ ေလသံျဖင့္ ၀င္ေျပာသည္။

    ‘စေတာျဖစ္တာေလ၊ မင္းတို႕သိပါတယ္၊ မင္းတို႕ေလယာဥ္စက္ရွိန္ရပ္ၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚက ရုတ္တရက္ ေအာက္ထုိးက်လာယင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ’
    ‘မသိဘူးဆရာ၊ အဲဒါမ်ိဳးကုိေတာ့ဘယ္သူကမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကုိမျပလုိက္ၾကဘူး’ လူသစ္ႏွစ္ေယာက္ က ေခါင္းခါၿပီး ၿပိဳင္တူေျဖလုိက္ၾကသည္။
    ‘အင္း . . . ဂ်ာမန္ေလသူရဲေတြက မင္းတို႕ကုိေတာ့ သိပ္ေတြ႕ခ်င္ေနၾကေတာ့မွာပဲ’
    ဗုိလ္မွဴးအင္ဒ႐ူး က သက္ျပင္းခ်ၿပီး ညည္းတြားလိုက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ဆက္ေျပာသည္။
    ‘ကဲမင္းတို႕ကုိ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ငါေျပာမယ္၊ နံပါတ္တစ္မင္းတို႕တက္ထားတဲ့ ကၽြမ္းထုိးပညာေတြအား လုံး ေမ့ပစ္ လုိက္၊ ဒီလိုမေမ့ပစ္ဘဲ စာအုပ္ထဲကအတိုင္း မင္းတို႕လုိက္လုပ္ယင္ေတာ့ ဂ်ာမန္ေလသူရဲေတြ လက္ခ်က္ နဲ႕ မင္းတို႕ေသလိမ့္မယ္ နားလည္လား’
    ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အေလးအနက္ ေခါင္းညိတ္ၾကသည္။

    ‘နံပါတ္ႏွစ္ ငါ့ေနာက္က လုိက္ခဲ့၊ ငါလုပ္သလုိလုိက္လုပ္၊ ငါလက္နဲ႕အခ်က္ျပတာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး တစ္သေ၀ မတိမ္း ခ်က္ခ်င္းလုိက္လုပ္၊ နားလည္လား၊ လာ . . . ကေလးတို႕၊ သြားၾကစုိ႕’
    အင္ဒ႐ူးကေခါင္းေဆာင္ကုိ စြပ္လိုက္သည္။ သူ၏ကုိယ္ပုိင္အမွတ္အသားျဖစ္ေသာ လည္စည္းအစိမ္္း ကေလး က သူလမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားေသာအခါ ေလတြင္ တလြင့္လြင့္ပါသြားသည္။ ရာသီဥတုက သာယာ ၾကည္လင္ေနသည္။ အင္ဒ႐ူးႏွင့္ မုိက္ကယ္တို႕ႏွစ္ဦး၏ ေလယာဥ္ႏွစ္စင္းသည္ လူသစ္ႏွစ္ဦး၏ ေလယာဥ္ ႏွစ္စင္း ကုိ အလယ္တြင္ထားၿပီး ကင္းလွည့္ထြက္သြားသည္။ ျမင္းအေကာင္ ၈၀အားရွိသူတို႕၏ ‘ေဆာ့၀စ္ပပ္’ အမ်ိဳးအစား ေလယာဥ္မ်ားသည္ ျပင္သစ္ျပည္ေတာင္ပုိင္း စစ္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အာရက္စ္ေဒသ ကုိ အျမင့္ေပ တစ္ေသာင္းမွေန၍ ပ်ံသန္းသြားေနသည္။
    ေဆာ့၀စ္ ေလယာဥ္မ်ားသည္ ထုိစဥ္က အေကာင္းဆုံးတိုက္ပြဲ၀င္ ေလယာဥ္မ်ားျဖစ္ၿပီး ရန္သူဂ်ာမန္ ေလယာဥ္ မ်ားကုိ ေကာင္းစြာတိုက္ခုိက္ ဖ်က္ဆီးႏုိင္ေနသည္။

    လူသစ္မ်ားက အမွာမွားအယြင္းယြင္း လုပ္လာေသာအခါ မုိက္ကယ္ စိတ္ပ်က္လာသည္။ လူသစ္ တစ္ဦး က ကုိက္တစ္ေထာင္အကြာအေ၀းရွိ ရန္သူ ေလယာဥ္ကုိ လွမ္းပစ္သည္။ လုံး၀မထိဘဲ ဂ်ာမန္ ေလသူရဲ တို႕အား သတိေပး လႈပ္ႏႈိးလုိက္သလိုျဖစ္သြားသည္။ မိမိတို႕လႈပ္ရွားမႈကုိ ဂ်ာမန္တို႕သိသြားၿပီး အင္အား အလုံးအရင္းျဖင့္ ၀ုိင္းတိုက္ေတာ့သည္။ ဂ်ာမန္တို႕တြင္ မိမိတို႕ ေလယာဥ္မ်ားထက္ ပုိေကာင္း ေသာ ေလယာဥ္ အမ်ိဳးအစားသစ္မ်ား ပါလာသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ အင္ဒ႐ူးႏွင့္မုိက္ကယ္တို႕က အမ်ိဳးမ်ိဳး အနည္းနည္းျဖင့္ ခုခံကာကြယ္ရသည္။ တိုက္ပြဲမွာ ျပင္းထန္သထက္ျပင္းထန္ၿပီး အသက္ကုိ လုေနရသည္။ အေတြ႔ အႀကဳံ နုနယ္ၿပီး အမွားမွားအယြင္းယြင္း ေလွ်ာက္လုပ္ေသာ လူသစ္ႏွစ္ဦးက်ဆုံးသြားသည္။

    အင္ဒ႐ူးႏွင့္မုိက္ကယ္တို႕ ေလယာဥ္ႏွစ္စင္းျဖင့္ ရန္သူဂ်ာမန္ေလယာဥ္မ်ားကုိ အႀကိပ္အနယ္ ခုခံ ကာကြယ္ရသည္။ ေနာက္ဆုံး ရန္သူေလယာဥ္မ်ား စစ္မ်က္ႏွာမွ ေနာက္ၾကာင္းျပန္လွည့္သြားၾကၿပီး သူတို႕ လည္း မိမိတို႕ စခန္းသုိ႕ ျပန္လာၾကသည္။ အင္ဒ႐ူး ေလယာဥ္က ကြင္းထဲသုိ႕ အလ်င္ဆင္လာၿပီး မုိက္ကယ့္ ေလယာဥ္က ေနာက္မွ လုိက္ဆင္းလာသည္။ ေလယာဥ္ႏွစ္စင္းကုိ အေတာင္ဖ်ားခ်င္းထိလုနီးပါး ယွသ္ၿပီး ရပ္လိုက္သည္။
    ႏွစ္ဦးသား မိမိတို႕ ေလယာသ္မ်ားေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၾကၿပီး ေလယာဥ္မ်ားကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈကာ အပ်က္အစီး မ်ားကုိ စစ္ေဆးၾကသည္။ ထုိေနာက္ ႏွစ္ဦးသား မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရပ္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႕ မ်က္ႏွာ မ်ားက ခက္ထန္တင္းမာၿပီး အ့ံအားသင့္ တုန္လႈပ္ေနပုံရသည္။ အင္ဒ႐ူးက သူ႕အကႌ်အိတ္ထဲမွ ေငြဘူး အျပားေလး ကုိ ဆြဲထုတ္ယူလုိက္သည္။ အဖုံးကုိဖြင့္လုိက္ၿပီး ဘူးႏႈတ္ခမ္းအ၀ကုိ သူ႕လည္စည္းအ၀ါ စျဖင့္ သုတ္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ ဘူးကုိ မုိက္ကယ့္ထံလွမ္းေပးရင္း ေျပာလုိက္သည္။

    ‘ေရာ့ဗ်ာ၊ တစ္က်ိဳက္ေလာက္ အားရပါးရ ေမာ့လိုက္စမ္းပါ၊ ဒီေန႕ခင္ဗ်ားတကယ္ ေသာက္ထုိက္ ပါတယ္’
    ထုိေန႕မွစ၍ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ တိုက္ပြဲ၀င္ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားျဖစ္သြားသည္။ ထုိမွတစ္ဆင့္ ခင္မင္မႈ႕၊ ရင္းႏွီးမႈ၊ ခ်စ္ၾကည္မႈစေသာ ပုဂိၢဳလ္ေရး သံေယာဇဥ္မ်ားပါ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕လာခဲ့ၾကသည္။ ညီအစ္ကုိ အရင္း တမွ်ခ်စ္လာၾကသည္။
    ဂ်ာမန္တို႕က ထုိေန႕တြင္ အယ္ဘတ္ေရာ့စ္ အမ်ိဳးအစား ေလယာဥ္သစ္ကုိ စတင္သုံးစြဲလာရာ ျပင္သစ္ျပည္ေပၚရွိ ေ၀ဟင္စစ္မ်က္ႏွာတြင္ မဟာမိတ္တို႕အဖို႕ အေပၚစီးမွေအာက္တန္းသုိ႕ ေရာက္သြားရ သည္။ မဟာမိတ္ တို႕ ေလယာသ္မ်ားထက္ ဂ်ာမန္အယ္ဘတ္ေရာ့စ္မ်ားက ျမင္းေကာင္ေရ ၁၆၀- အားရွိရာ မုိက္ကယ္ တို႕၏ ေလာ့၀ပ္ေလယာသ္ထက္ အားႏွစ္ဆ သာေနသည္။ ထုိ႕အျပင္ အယ္ဘတ္ေရာ့စ္၌ စပန္းေဒါ ၇-ဒႆမ ၉၂ မမစက္ေသနတ္ႏွစ္လက္ တပ္ထားသည္။ ေလာ့၀စ္ေလယာဥ္မ်ားတြင္မူ ဗစ္ကာပြိဳင့္ ၃၀၃-တစ္လက္သာရွိသည္။ ထုိ႕အျပင္ေလယာဥ္အေလခ်ိန္၌ ေပါင္ ၇၀၀-ပုိေလးသျဖင့္ ပစ္ခတ္ရာ ၌ စီးစီး ပုိင္ပုိင္ရွိလွသည္။

    မတ္ခြက္ထဲမွ ေကာ္ဖီမ်ားကုန္သြားခ်ိန္တြင္ မုိက္ကယ္သည္ အတိတ္မွ ပစၥဳပၸန္သုိ႕ ျပန္ေရာက္လာ သည္။ အင္းဒ႐ူး ႏွင့္ မုိက္ကယ္တို႕ မီးလင္းဖုိေဘးတြင္ထုိင္ေနရာမွ ထလိုက္ၾကၿပီး စားရိပ္သာထဲမွစစ္လွမ္း ခ်င္း ထြက္လာၾကသည္။ စားရိပ္သာ၀ုိ႕ ေရာက္ေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္သား ပခုံးခ်င္းယွဥ္ရပ္လိုက္ၾကသည္။ လက္္အိတ္မ်ားကုိ စြတ္လိုက္ၾကၿပီး အေပၚ၀တ္ ကုတ္အကႌ်ၾကယ္သီးမ်ားကုိ တပ္လိုက္ၾကသည္။ ေကာင္းကင္ ကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အေျမာက္သံ၊ စိန္ေျပာင္းသံမ်ားကုိ နားစြင့္ကာ ေလတိုက္ခတ္မႈ အေနအထား ကုိ ခန္႕မွတ္းလိုက္သည္။
    ‘ေတာင္ၾကား ေတြထဲမွာေတာ့ ျမဴေတြဆုိင္းေနလိမ့္မယ္’ မုိက္ကယ္က ညည္းတြားလုိက္သည္။

    ‘ေလတိုက္ၿပီး ျမဴေတြလြင့္သြားပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပါ့ဗ်ာ’ အင္ဒ႐ူးကေျပာလိုက္သည္။
    ကြင္းအစပ္ရွိ ေလယာဥ္မ်ားရပ္ထားရာသုိ႕ သူတို႕ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။
    စစ္ခ်ိန္ကမုိက္ကယ့္အျမင္၌ ‘ေ၀ဟင္မင္းသား’ မ်ားအျဖစ္ တင့္တယ္ခန္႕ညားလွေသာ သူတို႕၏ေဆာ့ ၀ပ္ ေလယာဥ္ မ်ားသည္ ယခုအခါ ဂ်ာမန္တို႕၏ မာစီဒီး အင္ဂ်င္တပ္ထားေသာ အယ္ဘတ္ေရာ့စ္ ေလယာဥ္ မ်ားႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ေသာအခါ အ႐ုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္လာသည္။
    ‘ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကုိ တကယ့္ေလယာဥ္အသစ္ေတြ ထုတ္ေပးမယ္မသိပါဘူးဗ်ာ’
    မုိက္ကယ္ က ေလယာသ္အသစ္မ်ားကုိ တမ္းတညည္းတြားလိုက္သည္။ အင္ဒ႐ူးက ဘာမွ်၀င္မေျပာ ဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။ အက္စ္အီး ၅ အမ်ိဳးအစား ေလယာဥ္အသစ္မ်ား ေပးမည္ဆုိ၍ ေမွ်ာ္ေနရသည္မွာ သူတို႕ အဖို႕ လည္ပင္းေညာင္းေရအုိးပင္ ျဖစ္လုေနၿပီ။ ထုိေလယာဥ္အသစ္မ်ား ရလာလွ်င္ ဂ်ာမန္တို႕၏ အယ္ဘတ္ ေရာ့စ္ ေလယာဥ္မ်ားကုိ ေကာင္းေကာင္း ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခုိက္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။

    အင္ဒ႐ူးက သူ၏ေဆာ့၀စ္ေလ့ယာဥ္ကုိ သူ၏ကုိယ္ပုိင္အမွတ္အသားလည္စည္းႏွင့္ အေရာင္တူ အစိမ္းရင့္ ေရာင္ ေဆးသုတ္ထားသည္။ ေလယာဥ္ကုိယ္ထည္ေပၚတြင္ အျဖဴေရာင္စက္၀ုိင္း ၁၄ခု ေရးျခယ္ ထားသည္။ သူပစ္ခ်ခဲ့ေသာ ေလယာဥ္အစင္းေပါင္း ၁၄ စင္းရွိၿပီဟူေသာ အမွတ္အသားပင္ျဖစ္သည္။
    မုိက္ကယ္၏ ကုိယ္ပုိင္အေရာင္မွာ အ၀ါေရာျဖစ္သည္။ အ၀ါေရာင္လည္စည္းကုိ လည္ပင္း၌ အၿမဲ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသကဲ့သုိ႕ သူ႕ေလယာဥ္ကုိလည္း အ၀ါေရာင္သုတ္ထားသည္။ သူ႕ေလယာဥ္ကုိယ္ထည္ ေပၚတြင္မူ အျဖဴေရာက္စက္၀ုိင္းေျခာက္ခုေရးထားသည္။

    အင္ဒ႐ူးႏွင့္ မုိက္ကယ္တို႕သည္ ေျမျပင္အမႈထမ္းမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ မိမိတို႕ေလယာဥ္မ်ားေပၚ သုိ႕ အသီးသီး တက္လုိက္ၾကသည္။ စမ္းသပ္စစ္ေဆးၿပီး၍ စိတ္ေက်နပ္သြားေသာအခါ တစ္သီးႏွင့္တစ္ဦး လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေခါင္းဆက္ျပၾကသည္။
    အင္ဒ႐ူးေလယာဥ္က ေရွ႕မွစတင္ဘီးလိမ့္သြားၿပီးေနာက္ ေကာင္းကင္သုိ႕ ပ်ံတက္သြားသည္။ မုိက္ကယ္ က ေနာက္မွ အလားတူ လိုက္တက္သြားသည္။ ေပ ၁၀၀ ခန္႕အျမင့္သုိ႕ေတာင္တက္သြားၿပီး ေသာအခါ မုိက္ကယ္ သည္ အင္ဒ႐ူးေလယာသ္ေနာက္မွေန၍ လင္းလာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလင္းေရာင္မွာ ေအာက္ဘက္ သုိ႕ ေကာင္းေကာင္းျမင္ေနရၿပီးျဖစ္သည္။ မုိက္ကယ္သည္ သူ႕ေလယာဥ္ေပၚမွေန၍ လက္ယာ ေအာက္ဘက္သုိ႕ ငုံ႕ၾကည့္လုိက္ရာ ေမာ့ဟုမ္းျပင္သစ္ရြာကေလး၏ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း အေဆာက္ အအုံ ကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။

    မုိက္ကယ္ေလယာဥ္၏ အေရွ႕ဘက္တည့္တည့္တြင္ အဂၤလိပ္စာလုံး တီပုံသဏၭန္ေပၚေနေသာ ၀က္သင္ခ်ပင္ ေတာအုပ္ကေလးကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။ ထုိတီပုံဏၭာန္ေတာအုပ္ကေလး၏ ရွည္လ်ားေသာ အၿမီး ရွည္႕တည့္တည့္ သည္ သူတို႕ေလယာဥ္မ်ား ဆင္းေသာေျပလမ္းထိပ္ႏွင့္ တစီတန္းတည္း တည့္ေန သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ရာသီဥတုဆုိးသျဖင့္ ေျပးလမ္းကုိ ေကာင္းေကာင္း မျပင္ရသည့္အမ်ိဳးတြင္ ထုိေတာအုပ္ အၿမိးပုိင္း ကုိ ၾကည့္ၿပီး မွန္းဆခ်ိန္စက္၍ ဆင္းသက္ၾကရေလ့ရွိသည္။ ထုိတီပုံသဏၭာန္ ေတာအုပ္ကေလး သည္ သူတို႕ အတြက္ ေလေၾကာင္းလမ္းျပ အေထာက္အကူျပဳပစၥည္းသဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။

    ထုိေတာအုပ္သစ္ပင္မ်ားအလြန္တြင္ ျပင္သစ္မင္းေဆြ မင္းမ်ိဳးတို႕ေနေသာ စံအိမ္ေတာ္ရဲတိုက္ တစ္လုံး ရွိသည္။ ရဲတိုက္ပတ္ပတ္လည္တြင္ ပန္းဥယ်ာဥ္ႏွင့္ ညီညာေသာျမက္ခင္းျပင္မ်ား ၀ုိင္းပတ္တည္ရွိ ေနသည္။ ရဲတိုက္ေနာက္ဘက္တြင္မူ ေတာင္ပူစာကေလးတစ္လုံး ရွိသည္။
    အင္ဒ႐ူး၏ေရွ႕မွ ေလယာဥ္က ေတာင္ပူစာကေလးေပၚမွ ေက်ာ္ျဖတ္သြားသည္။ မုိက္ကယ္ကလည္း သူ႕လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လုိက္သြားၿပီး ေအာက္ဘက္ ေတာင္ပူစာကေလးေပၚသုိ႕ ေလယာဥ္ေမာင္းအခန္းမွ ေက်ာ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။

    ေကာင္းမကေလး ေတာင္ပူစာေပၚေရာက္ႏွင့္ေနၿပီလား။ မုိက္ကယ္စိတ္ထဲက ေမးလိုက္သည္။ အခ်ိန္ ကေတာ့ ေစာေနေသးသည္။ ေတာင္ပူစာေပၚတြင္ သူမကုိ မျမင္ရသျဖင့္ မုိက္ကယ္စိတ္ပ်က္မိသလို ျဖစ္သြားသည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ ေတာင္ပူစာေအာက္မွေန၍ ထိပ္ဘက္သုိ႕ ျမင္းျဖဴႀကီးကုိ ကဆုန္ေပါက္စီးၿပီး တက္လာ ေနေသာ သြယ္လ်လ်ေကာင္မကေလးကုိ မုိက္ကယ္လွမ္းျမင္ရသည္။

    ျမင္းျဖဴႀကီးေပၚမွ ေကာင္မကေလးသည္ သူတို႕စစ္ထြက္ ေယာက်္ားအတြက္ ကံေကာင္းသည့္ နိမိတ္ လကၡဏာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူတို႕ေလယာဥ္မ်ား ေရွ႕တန္းသုိ႕ စစ္ထြက္ရန္အသြားတြင္ ေတာင္ပူစာကေလး ေပၚ၌ သူမကေစာင့္ႀကိဳၿပီး လက္ေ၀ွ႕ယမ္းျပကာ ႏႈတ္ဆက္ေသာေန႕ဆုိလွ်င္ သူတို႕အတြက္ ကံေကာင္း ေသာေန႕၊ ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိေသာေန႕ပင္ ျဖစ္သည္။
    မုိက္ကယ္အဖို႕ ယေန႕ေလေၾကာင္းတိုက္ပြဲ အႀကိတ္အနယ္ႏြဲရမည့္ေန႕ျဖစ္၍ ေကာင္မေလး၏ ေဘးဘယာ ေ၀းကြာေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းႏႈတ္ဆက္ပုံကုိ ပုိ၍လုိအပ္ေနသည္။
    ျမင္းျဖဴႀကီးကုိ ကဆုန္စုိင္းလာေသာ ေကာင္မေလးသည္ ေတာင္ပူစာထိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္ နက္ ျမင္းကုိဇက္သတ္ၿပီး ေအာက္သုိ႕ လႊားခနဲခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ဦးထုတ္ကုိခၽြတ္ၿပီး ေကာင္မ ကေလး က ေ၀ွ႕ယမ္းျပသည္။ ဦးထုပ္ခၽြတ္လုိက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ သူမ၏မဟူရာေကသာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းေပ်ာင္း မ်ားက ေလျပည္ေလညင္းတြင္ လွလွယဥ္ယဥ္ေလး လြန္႕ပ်ံသြားသည္။

ေရွ႕မွ အင္ဒရူးက သူ႔ေလယာဥ္ ေတာင္ပံႏွစ္ဘက္ကို ႏွိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ လႈပ္ယမ္းျပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္ သြားသည္။ မိုက္ကယ္ကမူ ေတာင္ပူစာထိပ္ႏွင့္ ပိုနီးေအာင္ သူ႔ေလယာဥ္ကိုေအာက္သို႔ႏွိမ့္ျပီး ကပ္ပ်ံသန္းသည္။ ေလယာဥ္အ၀ါေရာင္က ေတာင္ပူစာထိပ္သို႔ နိမ့္ဆင္းခ်ဥ္းကပ္လာရာ ျမင္းျဖဴၾကီးပင္ လန္႔သြားသည္။ ေကာင္မကေလးက မိုက္ကယ္ကို လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပျပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။
မိုက္ကယ္သည္ ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကို အနီးကပ္ ျမင္လိုက္သျဖင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးႏိွမ့္ျပီး ပ်ံသန္းျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ပူစာထိပ္တြင္ ထိုင္ေနသူကေလး၏မ်က္ႏွာကို မိုက္ကယ္ျမင္ရပါေခ်ျပီ။ မိန္းကေလး ၏ မ်က္လံုးအစံုကို မိုက္ကယ္ လွမ္းျမင္လိုက္ရသျဖင့္ မိုက္ကယ္အဖို႕ ရင္ခုန္လႈိက္ဖို သြားရသည္။

မိုက္ကယ္က သူ႕ေခါင္းမွ ယာသ္ေမာင္းသံခေမာက္ အဖ်ားဆီသုိ႕ ညာလက္ကုိေျမႇာက္တင္ကာ ေကာင္မ ေလးကုိ အေလးျပဳျပလုိက္သည္။ ကံေကာင္းသူနတ္နိမယ္ေလးႏွင့္ ေတြ႕ရ၍ ယေန႕အဖုိ႕ နိမိတ္ေကာင္း ေခ်ၿပီးဟုမွတ္ယူကာ အားတက္သြားသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူမ၏ ၀ုိင္းစက္ရႊန္းလဲေသာ မ်က္၀န္းအစုံအမူ မုိက္ကယ္၏ အသည္းထဲသုိ႕ နစ္၀င္စူးစုိက္သြားေခ်ၿပီ။
    အင္ဒ႐ူးႏွင့္မုိက္ကယ္တို႕ ေရွ႕သုိ႕ ဆယ္မုိင္ခန္႕ ဆက္လက္ပ်ံသန္းလာေသာအခါ ေရေ၀ကုန္းတန္း တစ္ေက်ာသုိ႕ ေရာက္လာသည္။ ေတာင္ၾကားမ်ားတြင္ ျမဴႏွင္းတို႕က အုံ႕ဆုိင္းေနဆဲရွိသည္။ ထုိကုန္းတန္း ကုိ ႏွစ္ဘက္ အျပန္အလွန္တိုက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ေနရာ ယခုအခါ မုိက္ကယ္တို႕မဟာမိတ္လက္၀ယ္၌ သိမ္းပုိက္ထားႏုိင္သည္။ ထုိကုန္းတန္းေနာက္ဘက္တြင္ မဟာမိတ္တပ္သားမ်ားျဖစ္ေသာ အမွတ္ (၃) ၾကည္းတပ္မွ ေတာင္အာဖရိကတပ္မ်ားႏွင့္ နယူဇီလန္တပ္သားမ်ား ေနရာယူထားၾကသည္။

    မဟာမိတ္တပ္မ်ားက ခံစစ္မ်ဥ္းေၾကာင္းအသစ္ကုိ အခုိင္အမာသည္ေဆာက္ေန၇ာတြင္ ဂ်ာမန္တို႕က အျခားတစ္ဘက္မွ ေန၍ အေျမာက္မ်ားျဖင့္ တအားလွမ္းပစ္ေနမႈေၾကာင့္ အခက္အခဲျဖစ္ေနရသည္။ ယခု လည္း အေျမာက္သံမ်ားကုိ ၾကားေနရၿပီး အေျမာက္က်ည္မီးပြင့္မ်ားကုိ လွမ္းျမင္ေနရသည္။
    အင္ဒ႐ူးႏွင့္မိမိတိုက အခုလာေရာက္ရျခင္းမွာ မုိးပ်ံေဘာလုံးႀကီးမ်ားကုိ တိုက္ခုိက္ဖ်က္ဆီးရန္ ျဖစ္ေၾကာင္း မုိက္ကယ္သတိ၀င္လာသည္။ ထုိမုိးပ်ံေဘာလုံးႀကီးမ်ားသည္ သူတို႕အတြက္ စုိးရိမ္စရာ အေကာင္းဆုံးႏွင့္ မုန္းစရာပစ္မွတ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ အ႐ုဏ္တက္အလင္းေရာင္တြင္ ခင္တန္း အေပၚ ဘက္ အျမင့္ဆီ၌ ေကာင္းကင္တြင္တြဲလြဲခုိေနေသာ ေငြေရာင္မုိးပ်ံပူေဖာင္းႀကီးမ်ားကုိ မုိက္ကယ္ လွမ္းျမင္ ေနရသည္။ တစ္လုံးမွာ ပထမတစ္လုံး၏အေရွ႕ဘက္ မုိင္အနည္းငယ္အကြာတြင္ ရွိေနသည္။

    အလွမ္းကြာေနေသးသျဖင့္ ပူေဖာင္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ေျမျပင္သုိ႕ဆယ္သြယ္တန္းထားေသာ သႀကိဳးမ်ား ကုိမူ လွမ္းမျမင္ႏုိင္ေသးေပ။ ပူေဖာင္းႀကီးမ်ားေအာက္ဘက္တြင္ ႀကိမ္ပုခက္တစ္လုံးစီရသည္။ ႀကိမ္ပုခက္ မ်ားထဲတြင္ ဂ်ာမန္အကဲခတ္ေလ့လာသူမ်ားရွိၿပီး မဟာမိတ္တပ္မ်ား၏ ေနာက္ပုိင္းကုိ အေပၚစီးမွ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ကာ အေျမာက္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္တိုက္ခုိက္ေရးအတြက္ ေနရာႏွင့္အကြာအေ၀းကုိ တြက္ခ်က္ေပးသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဟုိက္ဒ႐ုိဂ်င္ဓာတ္ေငြ႕မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေဖာင္းေနေသာ ထုိပုိးသားပူေဖာင္း အျဖဴႀကီးမ်ားသည္ မဟာ မိတ္တပ္မ်ားအတြက္ အႏၱရာယ္ႀကီးတပ္ရပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိအႏၱရာယ္ကုိ ရွင္းလင္းရန္ အင္ဒ႐ူးႏွင့္ မုိက္ကယ္ပခုံးေပၚသုိ႕ တာ၀န္ႀကီးက်ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

    အင္ဒ႐ူးေလယာဥ္ေနာက္မွ မုိက္က္က ကပ္လိုက္လာသည္။ သတို႕ေရွ႕တည့္တည့္ ေပ ၁၅၀၀ ခန္႕ အျမင့္တြင္ ပထမဆုံး ပူေဖာင္းႀကီးကုိေတြ႕ရသည္။ သူ႕ေအာက္ဘက္ေျမျပင္ေပၚတြင္ အေျမာက္မ်ားဆင္ ထားသည္။ ေျမျပင္ႏွင့္ ပူေဖာင္းေအာက္မွ ႀကိမ္ျခင္းကုိ သံႀကိဳးမ်ားျဖင့္ သြယ္တန္းဆက္သြယ္ထားသည္။
    ေျမျပင္မွ ေလယာဥ္ပစ္အေျမာက္မ်ားက သူတို႕ကုိ ေစာင့္ေနၾကသည္။ မဟာမိတ္ေလယာဥ္မ်ား အေႏွး ႏွင့္ အျမန္ ဆုိသလို ေရာက္လာၾကလိမ့္မည္ဟု သူတို႕တြက္ဆၿပီး အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနၾကသည္။ ေလယာဥ္ပစ္ အေျမာက္တစ္လက္၏ ေျပာင္း၀က သူတို႕ေလယာဥ္မ်ားဆီသုိ႕ ဦးတည္ေရြ႕လ်ားကာ ပစ္မွတ္ ကုိ လုိက္ခ်ိန္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း မုိက္ကယ္ေတြ႕ရသည္။

    ဂ်ာမန္ေျမျပင္တပ္သားမ်ားက ပူေဖာင္းႀကီးကုိ သႀကိဳးျဖင့္ေအာက္သုိ႕ ျပန္ဆြဲခ်ေတာ့သည္။ အင္ဒ႐ူး က သူ႕ေလယာသ္ကုိ ပူေဖာင္းႀကီးဆီသုိ႕ မွန္းၿပီးေထာင္တက္ကာ စက္ကုန္ဖြင့္ၿပီး ေျပး၀င္ေနသည္။ မုိက္ကယ္ က သူ႕ေနာက္မွေနၿပီး လိုက္သည္။ ပူေဖာင္းႏွင့္ေျမျပင္ သြယ္တန္းထားေသာ သံႀကိဳး၏ အလယ္ ေလာက္ ေနရာကုိ ဦးတည္မွန္းကာ စက္ကုန္ဖြင့္၀င္ျခင္းျဖစ္သည္။
    အင္ဒ႐ူးက မုိက္ကယ္ေရွ႕ ကုိက္ ၄၀၀ ခန္႕အကြာတြင္ရွိသည္။ ေျမျပင္မွအထက္ ေပ ၅၀၀ခန္႕အထိ က်လာေသာ ပူေဖာင္းႀကီးကုိ အင္ဒ႐ူးက ဦးစြာပစ္ခတ္ၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္သြားသည္။
    မုိက္ကယ္အလွည့္သုိ႕ေရာက္လာသည္။ ေသနတ္ေျပာင္း၀ကုိ ပူေဖာင္းႀကီးဆီသုိ႕ တည့္တည့္ မတ္မတ္ ခ်ိန္သား ကုိက္မိခ်ိန္တြင္ ေအာက္ဘက္မွ အေျမာက္သမားက မုိက္ကယ့္ဆီသုိ႕ ခ်ိန္ၿပီးလွမ္းပစ္ လုိက္ခ်ိန္ႏွင့္ အံကုိက္ ျဖစ္ေနသည္။ အေျမာက္ဆန္မ်ားက သူ႕ေလယာဥ္အေပၚဘက္ ေပ ၃၀၀ ေက်ာ္ ၄၀၀ ခန္႕အကြာ တြင္ ေပါက္ကြဲသြားသည္။ ေအာက္မွစက္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ လွမ္းပစ္ျပန္သည္။ မုိက္ကယ္က ေလယာဥ္ ကုိ လူးကာလွိမ့္ကာျဖင့္ ေရွာင္တိမ္းပ်ံသန္းေနသည္။

    မုိက္ကယ္သည္ ေရွာင္တိမ္း ပ်ံသန္းရင္မွ ပူေဖာင္းႀကီးကုိ သူ႕ေလယာဥ္၏ စက္ေသနတ္ျဖင့္ တည့္ တည့္ခ်ိန္ၿပီး မိမိရရ ပစ္ခတ္လုိက္သည္။ ပူေဖာင္းႀကီးသည္ ခ်က္ခ်င္းမေပါက္ကြဲေသးဘဲ အတန္ငယ္ၾကာမွ မီးေလာင္ေပါက္ကြဲကာ ေအာက္သုိ႕ အခ်ိန္ျဖင့္ထုိးက်သြားသည္။ ႀကိမ္ပုခက္ထဲမွ ဂ်ာမန္ေလ့လာသူ ႏွစ္ေယာက္ လည္း မီးစြဲေလာင္ၿပီး ေအာက္သုိ႕ ထုိးက်သြားသည္။
    မုိက္ကယ့္ ေလယာဥ္တြင္လည္း က်ည္ဆန္မွန္၍ စုတ္ျပတ္သည့္ေနရာမ်ား စုတ္ျပတ္ကုန္သည္။ သူ ထုိင္သည့္ ေအာက္ဘက္ေလယာဥ္၀မ္းပုိင္တြင္ အေပါက္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ စုတ္ျပတ္ပြင့္ထြက္သြားသည္။ ေလယာဥ္ ကုိ အႏုိင္ႏုိင္ထိန္းၿပီး ပ်ံသန္းေနရသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေအာက္ဘက္မွလက္နက္မ်ား၏ က်ည္ဆန္လြတ္ရာသုိ႕ ေရာက္သြားသည္။
    မၾကာခင္မွာပင္ အင္ဒ႐ူေလယာဥ္က မုိက္ကယ့္ေလယာဥ္ေဘးသုိက ေရာက္လာသည္။ မုိက္ကယ္ က ေအာင္ပြဲ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ လက္မေထာင္ျပၿပီး ျပဳံးျပလုိက္သည္။ အင္ဒ႐ူးကမူ မုိက္ကယ္အား စုိးရိမ္ သည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ၿပီး 'စခန္းကုိျပန္ေတာ့' ဟု လက္ျဖင့္အခ်က္ျပလာသည္။

    မုိက္ကယ္က သူ႕ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိ တစ္ခ်က္အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ ရန္သူ၏ေအာက္ဘက္ မွ ပစ္ခတ္မႈမ်ားကုိ တြန္းလွန္ရင္း ဂ်ာမန္တို႕၏ပုိက္နက္ထဲသုိ႕ သူတို႕ အေတာ္နက္နက္ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ သူတို႕ေနရာမွ သုံးမုိင္ခန္႕အေ၀းတြင္ ဒုတိယ မုိးပ်ံပူေဖာင္းႀကီးတစ္လုံးကုိ ထပ္ျမင္ရသည္။
    မုိက္ကယ္ က အင္ဒ႐ူးကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ အင္ဒ႐ူး၏စခန္းျပန္ဖို႕ အခ်က္ျပမႈကုိ ယတိျပတ္ ျငင္း လိုက္သည္။ ဒုတိယပူေဖာင္းႀကီးကုိ လက္ညိႈးညႊန္ျပၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
    'မျပန္ေသးဘူး၊ ဆက္တိုက္ဦးမယ္'
    အင္ဒ႐ူးကလည္း 'စခန္းျပန္ေတာ့'ဟုအေရးေပၚ အခ်က္ျပန္ျပလာသည္။ မုိက္ကယ္၏ ေလယာဥ္ စက္ကုိ လက္ညိႈးထုိးျပၿပီး သူ႕လည္ပင္းကုိ လက္ျဖင့္ ျဖတ္သည့္ပုံလုပ္ကာ 'အႏၱရာယ္' ရွိေၾကာင္း အခ်က္ျပ လာသည္။

    မုိက္ကယ္သည္ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားရွိ ေလယာဥ္၀မ္းဗုိက္၍ စုတ္ျပတ္ထြက္သြားေသာ အေပါက္ မွ ေအာက္သုိ႕ငုံ႕ၾကည့္လုိက္သည္။ ေလယာဥ္ဘီးတစ္လုံးသည္ ေအာက္ဘက္တြင္ တြဲေလႀကီးက် ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ အင္ဒ႐ူးက ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရန္ မုိက္ကယ္ကုိ ဆက္လက္အခ်က္ျပန္ ေနသည္။ မုိက္ကယ္က ထိမွန္ပ်က္စီးထားေသာ သူ႕ေလယာဥ္ကုိ ထိန္းေမာင္ရင္း 'ေနာက္ကလိုက္ခဲ့' အင္ဒ႐ူး အား အခ်က္ျပကာ ' ဒုတိယမုိးပ်ံပူေဖာင္း ဆီသုိ႕ဦးတည္ေမာင္းသြားသည္။

    ရန္သူမ်ားက ပထမပူေဖာင္းႀကီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ မီးေလာင္ေပါက္ကြဲသြားသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ၿပီးျဖစ္၍ ဒုတိယပူေဖာင္းကုိ ေအာက္သုိ႕ ဆြဲခ်ေပးေတာ့မည္။ မုိက္ကယ္တို႕ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ဒုတိယပူေဖာင္း မွာ ေျမျပင္သုိ႕ေရာက္ေနႏုိင္သည္။ ေျမျပင္မွ ေ၀ဟင္ပစ္ အေျမာက္သမားမ်ားကလည္း အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနၾကလိမ့္မည္။ သုိ႕ေသာ္မုိက္ကယ္သည္ မေလွ်ာ့ေသာလုံ႕လျဖင့္ ဆက္လက္ခ်ီတက္ သည္။

    ဒုတိယပူေဖာင္းႏွင့္ ကုိက္ ၃၀၀ ခန္႕အကြာသုိ႕ မုိက္ကယ္ေလယာဥ္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ပူေဖာင္းမွာ ေျမျပင္ႏွင့္ထိစျပဳၿပီးျဖစ္သည္။ ေျမျပင္တပ္သားမ်ားက ပူေဖာင္းေအာက္ဘက္ႀကိမ္ပုခက္ထဲမွာ ဂ်ာမန္ အကဲခတ္သမားမ်ားအား ေျမျပင္သုိ႕ ကူညီတြဲခ်ေပးၿပီး အနီးဆုံးရွိ ကတုတ္က်င္းထဲသုိ႕ ေသေျပးရွင္ေျပး ေျပး ၾကသည္။ ေပၚပလာပင္မ်ားၾကားမွ စက္ေသနတ္သမားမ်ားက မုိက္ကယ္တို႕ ေလယာဥ္မ်ားဆီသုိ႕ စတင္ပစ္ခတ္လာသည္။

    ထုိသုိ႕ပစ္ခတ္ေနသည့္ၾကားမွပင္ မုိက္ကယ္သည္ တဇြတ္ထုိး၀င္ေရာက္ၿပီး ေသနတ္သမားမ်ားရွိရာ သုိ႕ ေလယာဥ္ကုိ ဦးတည္သြားသည္။ တစ္နာရီ မုိင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ႏႈန္းျဖင့္ ေမာင္းႏွင္သြားရာ ထုိေနရာသုိ႕ ေရာက္ရန္ ကုိက္ ၃၀၀ မွ်သာလုိေတာ့သည္။ ပူေဖာင္းႀကီးေပၚမွ ဆင္းသက္လြတ္ေျမာက္ကာ ကတုတ္က်င္း ဆီသုိ႕ အသက္လုေျပးေနၾကသူမ်ားကုိ ေလယာဥ္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ေတြ႕ရသည္။
    ထုိေျပးေနသူမ်ား၏ အလယ္တြင္ ပူေဖာင္းေပၚမွဆင္းလာေသာ လူႏွစ္ဦးလည္းပါ၀င္သည္။ မုိက္ကယ္သည္ သူတို႕မဟာမိတ္တပ္သားမ်ားအား ေသေၾကေစခဲ့ေသာ ပူေဖာင္းေပၚမွ အကဲခတ္ေလ့လာ သူမ်ားကုိ အလြန္ပင္ ရြံ႕မုန္းေနသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မုိက္ကယ္သည္ ေလယာဥ္ဦးပုိင္းမွ စက္ေသနတ္ႏွင့္ တစ္ေျဖာင့္တန္းခ်ိန္လိုက္သည္။

    ထုိ႕ေနာက္ ေျမျပင္တြင္ႀကိဳးႏွင့္ခ်ီၿပီးတပ္ထားေသာ ပူေဖာင္းႀကီးကုိ ပစ္ခတ္သည္။ ထုိသုိ႕ပစ္ခတ္ၿပီး တေအာင့္ၾကာမွ ပူေဖာင္းႀကီးမွာ မီးေလာင္ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ အနီးအနားရွိ ေျပးေနသူမ်ား၊ ေသနတ္ သမားမ်ားႏွင့္ ေျမျပင္မွလက္နက္မ်ားကုိ ကူစက္ကာ ဟုန္းဟုတ္းေတာက္ ေလာင္ကၽြမ္းေတာ့သည္။

    မုိက္ကယ္သည္ သူ႕ေလယာဥ္ကုိ အေပၚသုိ႕ ျပန္ၿပီးေထာင္တက္လုိက္သည္။ ေျမျပင္၌ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ၿပီး မီးညြန္႕မ်ားႏွင့္ မီးခုိးမ်ားတက္ေနေသာ္လည္း အေပၚဘက္ ေကာင္းကင္၌မူ ပကတိၾကည္လင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနသည္။ ေျမျပင္မွပစ္ခတ္သံမ်ားေပၚမလာေတာ့ေခ်။ မုိက္ကယ္က အင္ဒ႐ူးေလယာဥ္ကုိ လုိက္ရွာ ရာ သူ႕ေလယာဥ္ႏွစ္စင္း ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ရပ္သြားသည္။ ေလယာဥ္သည္ ေအာက္သုိ႕နိမ့္က်သြားသည္။ တေအာင့္ၾကာမွ ေလယာဥ္စက္ျပန္ႏုိးလာရာ မုိက္ကယ္က ေလယာဥ္ကုိ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းၿပီး အေပၚဘက္ သုိ႕ ျပန္တက္လုိက္ရသည္။ အင္ဒ႐ူးက ေဘးဘက္မွေနၿပီး စိတ္မေလွ်ာ့ရန္ ေျခဟန္လက္ဟန္ျဖင့္ အားေပး သည္။

    မုိက္ကယ္ေလယာဥ္စက္မွာ ရပ္သြားလုိက္၊ ျပန္ႏုိးလာလုိက္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ေလယာဥ္အင္ဂ်င္၏ ပင္မအပုိင္းကုိ ေသနတ္မွန္သြားေၾကာင္း မုိက္ကယ္ သိလိုက္ရေသာအခါ ရင္ထဲက ထိတ္သြားသည္။ ေလယာဥ္ကို ထိန္းကိုင္ ေမာင္းႏွင္ရာတြင္ စီးစီးပိုင္ပုိင္ မရွိလွ။ ဇက္ႀကိဳးလြတ္သြားေသာ ျမင္းလို ျဖစ္ေန သည္။
    "ႏိုးစမ္း ... စက္ႏိုးစမ္း ... စခန္းျပန္ေရာက္ခါနီးေနၿပီ"
    မုိက္ကယ္ ခပ္တုိးတိုး ေျပာလိုက္သည္။

    တစ္ခဏခ်င္းမွာပင္ မိုက္ကယ့္ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ဓာတ္ဆီနံ႔ ၀င္လာသည္။ ေလယာဥ္စက္ကို အေသအခ်ာ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ မီးပြားမီးေတာက္ေလးမ်ား ျမင္ရသည္။
    "မီးေလာင္ေနၿပီ"
    မိုက္ကယ္ပါးစပ္မွ အာေမဍိတ္အသံ ထြက္သြားသည္။ ေလယာဥ္ မီးစြဲျခင္းသည္ ေလယာဥ္မွဴးတို႔ အတြက္ အိပ္မက္ဆိုးပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ဓာတ္ခုိင္ခုိင္ျဖင့္ အားတင္းၿပီး ႀကိဳးစားေနသည္။
    "စခန္းကို ျပန္ေနပါၿပီကြာ၊ နည္းနည္းေလး အားတင္းၿပီး ထပ္ဆြဲလိုက္စမ္းပါဦး" မိုက္ကယ္က ေလယာဥ္ကို သက္ရွိ လူတစ္ေယာက္သဖြယ္ တဖြဖြ ေျပာေနသည္။
သူတို႔ေလယာဥ္ႏွစ္စင္း ကုန္းတန္းေလအေပၚ ျဖတ္ေက်ာ္ပ်ံသန္းလာၾကသည္။ ေရွ႕ဘက္တြင္ ဆင္ေျခ ေလွ်ာေျမျပန္႔လြင္ျပင္ႏွင့္ တီပံု႑ာန္သစ္ေတာအုပ္သည္ ေလယာဥ္ကြင္းမွ ေျပးလမ္းႏွင့္ နီးကပ္လာၿပီ ဟူေသာ သေကၤတပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

    "ဆြဲထားစမ္း ... နည္းနည္းေလး သည္းခံၿပီး ဆြဲထားစမ္း" မိုက္ကယ္က သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံကို ေျပာလိုက္ သည္။
    မိုက္ကယ္ ေအာက္ဘက္သို႔ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။ သူတို႔ မဟာမိတ္တပ္သားမ်ားသည္ ေျမက တုတ္က်င္း ထဲမွ ထြက္ကာ သူ႔ေလယာဥ္ကို တအံ့တၾသ ေမာ့ၾကည့္ေနၿပီး ၀မ္းသာအားရျဖင့္ လက္မ်ား ေ၀ွ႕ယမ္းျပကာ ႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည္။ သူတို႔ေခါင္းေပၚမွ အနိမ့္ကပ္ပ်ံသန္းလာေသာ မုိက္ကယ့္ေလယာဥ္ သည္ စက္ႏိုးလိုက္ ရပ္လုိက္ႏွင့္ တပြတ္ပြတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ေလယာဥ္ဘီးတစ္ခုက ေသနတ္မွန္းၿပီး စုတ္ျပတ္ ထြက္သြားကာ က်န္ဘီးတစ္ခုက တြဲေလာင္းက်ေနသည္။ ပါးစပ္မ်ား အေဟာင္းသားႏွင့္ တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနေသာ သူတို႔ကို မိုက္ကယ္ ျမင္ရသည္။

    မိုက္ကယ္ သူတို႔အေပၚမွာ ျဖတ္ေက်ာ္ပ်ံသန္းလာၿပီးေနာက္ ျမင္ေနက် အမွတ္အသားမ်ားကို လွမ္းျမင္ ရသည္။ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းအစြန္းႀကီး၊ ေက်းလက္စံအိမ္ေလ၏ ပန္းေရာင္အမုိိးႏွင့္ ေတာစပ္ပူစာ ကုန္းကေလ။
    "ေရာက္ေတာ့မယ္ ... ေရာက္ေတာ့မယ္၊ နည္းနည္းေလး အားခဲၿပီး ဆြဲလိုက္စမ္း ေဖ့သားႀကီး" မုိက္ကယ္ က သူ႔ေလယာဥ္ က္ို ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
    သို႔ေသာ္ ေလယာဥ္ အင္ဂ်င္ေအာက္ဘက္မွ ၀ါယာႀကိဳးစတြင္ မီးပြားကေလး တဖြားဖြား ေတာက္လာ သည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မီးခုိးမ်ားပင္ အမွ်င္တန္း ထြက္လာသည္။ သူ၏ ေလယာဥ္ေမာင္သည့္ ေနရာသို႔ပင္ မီးအပူရွိန္ ဟပ္လာသည္။
    ေလယာဥ္ကို အျမန္ဆံုး ထုိးဆင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ေရာက္သည့္ေနရာ၊ ရသည့္ေျမညီတြင္ ခ်က္ခ်င္း ထုိးဆင္းမွ ျဖစ္မ္။ သို႔မဟုတ္ပါက ေလယာဥ္မီးေလာင္ၿပီး မိမိပါ မီးေသြးတံုး ျဖစ္သြားေခ်မည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ ျမင္ေနေသာ ကြက္လပ္ဆီသို႔ ေလယာဥ္ကို စိုက္ဆင္းလုိက္သည္။ ေလယာဥ္ႏွင့္ ေျမျပင္ ေဆာင့္ထိသြားၿပီး ေလယာဥ္ က ေျမေပၚတြင္ တစ္ပတ္လည္ကာ ေတာင္ပံတစ္ဖက္ စုတ္ျပတ္ ျပဳတ္ထြက္သြားသည္။

    မိုက္ကယ္ေခါင္းက ေလယာဥ္ေမာင္းခန္းေဘာင္ သစ္သားႏွင့္ ေဆာင့္မိၿပီး မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေဘးပတ္လည္၌ မီးေတာက္မ်ား ထုိးထြက္လာေနသည္ကို ခ်က္ခ်င္း သတိထားလိုက္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလယာဥ္ေမာင္းထုိင္ခံုမွ အားယူထၿပီး ေလယာဥ္ေမာင္းခန္းမွ ေလွ်ာထြက္ကာ က်ိဳးပဲ့ေနေသာ ေလယာဥ္ ေတာင္ပံ အေပၚသို႔ ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေတာင္ပံအေပၚမွေန၍ လွိမ့္ဆင္းသြားရာ ရႊံ႕ ထူေသာ ေျမျပင္ေပၚသို႔ က်သြားသည္။

    မီးေလာင္ေနေသာ ေလယာဥ္အပ်က္ႏွင့္ ေ၀းႏိုင္သမွ် ေ၀းရန္ ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး အားခဲ့သြားရ သည္။ မီးစြဲေနေသာ သူ၏အေပၚ၀တ္ကုတ္အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းဆြဲၿဖဲၿပီး ျဖဳတ္လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ ျဖင့္ အက်ႌမွ မီးေတာက္ကို ရုိက္ၿပီး ၿငိမ္းသည္။ မီးက ေသမသြား။ သူ႔အတြက္ အပူရွိန္ကသာ ပိုျပင္း လာသည္။
    ေလယာဥ္ကိုယ္ထည္ကို မီးစြဲေလာင္သံမ်ားက တေျဖာင္းေျဖာင္း ျမည္ဟိန္းေနရာ ကဆုန္စိုင္းလာ ေသာ ျမင္းခြာသံ မ်ားကိုပင္ မုိက္ကယ္ မၾကားလိုက္မိေခ်။
    ေျမကြက္လပ္ အလယ္တြင္ မီးစြဲကာ ေအာ္ဟစ္ ရုန္းကန္ ၿငိမ္းသတ္ေနေသာ သ႑ာန္ဆီသို႔ ေကာင္မေလး က ျမင္းကို ဒုန္းစိုင္းၿပီး သြားသည္။ ထုိသ႑ာန္နားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေကာင္မေလးက ျမင္းေပၚသို႔ ခုန္ဆင္းၿပီး မီးေလာင္ေနသူေပၚသို႔ ခုန္အုပ္လုိက္သည္။ ေကာင္မကေလး၏ ကိုယ္လံုးက မိုက္ကယ္ ပခံုးေပၚသို႔ ပစ္က်သြားရာ မုိက္ကယ္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္လ်က္သား က်သြားသည္။ ေကာင္မ ကေလးက သူ႔အေပၚမွ သူ႔လည္ပင္းကို ဖက္ထားရင္းပိေနသည္။

    ေကာင္မေလးက မုိက္ကယ္ကိုယ္ေပၚမွ ခ်က္ခ်င္း လွိမ့္ဆင္းလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မတ္တတ္ရပ္ လုိက္ၿပီး သူမခါးတြင္ ၀တ္ထားေသာ စကတ္အရွည္ႀကီးျဖင့္ မီးစြဲေနေသာ မိုက္ကယ့္ကိုယ္ကိုအုပ္ကာ ဒူးေထာက္ ထုိင္ၿပီး မီးကို ၿငိမ္းသတ္သည္။ မီးေတာက္မ်ားကို စကတ္ႏွင့္ အုပ္ၿပီး လက္ျဖင့္ရိုက္ ၿငိမ္းသတ္ ရာ မီးေတာက္မ ်ား ေသသြားသည္။
    မီးေတာက္မ်ား ၿငိမ္းသြားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ စကတ္ကို ျပန္ရုပ္သိမ္းလုိက္ၿပီး လဲေနေသာ မုိက္ကယ္ကို မထူကာ ရႊံ႕ထဲတြင္ ထုိင္လ်က္ထားလုိက္သည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ မိုက္ကယ္ကိုယ္ေပၚမွ အေပၚ၀တ္ ကုတ္အက်ႌရွည္္ႀကီးကို ဆြဲခၽြတ္ၿပီး ေဘးဘက္သို႔ လႊင့္ပစ္လုိက္သည္။

မီးခုိးအူေနေသာ ဂ်ာစီ အက်ႌကိုလည္း ေခါင္းမွလွန္ၿပီး ခၽြတ္သည္။ မုိက္ကယ္အသားတြင္ မီးထိ ထားေသာ ေနရာ တစ္ေနရာသာ ရွီေသးသည္။ ပုခန္းမွ လက္အထိ တစ္ေနရာတည္းသာ မီးစြဲေလာင္ထားေသးသည္။ အက်ႌ ကို ခၽြတ္ရာတြင္ မုိက္ကယ္သည္ နာလြန္းသျဖင့္ ေအာ္လုိက္မိသည္။
ထို႔ေနာက္ ေကာင္မကေလးက မီးစြဲေနေသာ ကုတ္အကႌ်ကို သြားျပီး မီးျငိမ္းသတ္ေနသည္ကို မိုက္ကယ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေကာင္မကေလး၏ အခ်ိဳးအစားက်ေသာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္၊ လွပေျဖာင့္စင္း ေသာ ေပါင္တံ ႏွင့္ ေျခသလံုး၊ သိမ္က်ဥ္ေသာခါး၊ ဖြံ႔ထြားေသာရင္ႏွင့္ ပ်ိဳမ်စ္လွပျပီး ႏုနယ္ေသာ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ႏွာ ထားတို႔ကို ျမင္ေနရေသာအခါ မိုက္ကယ္အဖို႔ လက္တြင္ မီးေလာင္ခံထားရေသာ ေဝဒနာပင္ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးသြားရသည္။

ေကာင္မေလးက မီးျငိမ္းသတ္ျပီးေသာ ကုတ္အကႌ်ကို ေကာက္ယူျပီး မိုက္ကယ္အနားသို႔ ျပန္ေရာက္လာ သည္။ မိုက္ကယ္ကိုယ္ေပၚသို႔ အကႌ်ကို ၿခံဳေပးလိုက္ျပီး ပါးစပ္မွ တတြတ္တြတ္ေျပာေနသည္။ နာက်င္ေန ေသာ ကေလးငယ္ကို မိခင္က ကရုဏာျဖင့္ ေျပာေနသည့္ အသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ မိုက္ကယ္ ေက်းဇူတင္စကား ျပန္ေျပာ ခ်င္ လာသည္။ သို႔ေသာ္ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း ျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ား ေန သျဖင့္ အသံထြက္မရဘဲ ျဖစ္ေနသည္။

ထိုစဥ္မွာပင္ ေခါင္းေပၚမွ ေလယာဥ္ပ်ံအသံ ၾကားသျဖင့္ သူတို႔ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ အင္ဒရူး၏ ေလယာဥ္ က သူတို႔ အေပၚမွတပတ္ျပီးတပတ္ ဝဲပ်ံေနသည္။ မိုက္ကယ္က အားယူထျပီး ဒယီးဒယိုင္ျဖင့္ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ သည္။အင္းဒရူးက ေလယာဥ္ေပၚက အေလးျပဳျပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အင္ဒရူး၏ အစိမ္းေရာင္ေလယာဥ္သည္ တစ္ပတ္ေကြ႕ျပီး သူတို႔ တည့္တည့္ဆီသို႔ အေပၚဘက္ ကိုက္ ၅၀ ခန္႔မွေန၍ နိ္မ့္နိမ့္ေလး ပ်ံသန္း သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဖက္စြန္းတြင္ ပစၥည္းတစ္ခုကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ လည္စည္း အစိမ္း ကို ေလယာဥ္ေပၚမွ ပစ္ခ်ေပးသြာသည္။

ေကာင္မကေလးက သြားေကာက္ျပီး မိုက္ကယ္ဆီ ယူလာေပးသည္။ မိုက္ကယ္က လည္စည္းတစ္ဘက္ တြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ သတၱဳဘူကေလးကို ေျဖလိုက္ျပီး အဖံုးကို ဖြင့္ကာ ေကာင္းကင္ကို ေထာင္ျပ လိုက္သည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွ အင္းဒရူးက သြား ၃၂ ေခ်ာင္းေပၚေအာင္ ျပံဳးျပျပီး သူ႔ေလယာဥ္ကို ေလယာဥ္ ကြင္းဘက္ဆီသို႔ ဦးလွည့္ကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။
မိုက္ကယ္ က အင္ဒရူး ပစ္ခ်ေပးသြားေသာ အရက္ဘူးကို ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ေတ့လိုက္ျပီး ႏွစ္ၾကိမ္ႏွစ္ခါတိတိ ေသာက္ လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္တိုျဖင့္ ေဝ့ဝဲေနသည္။ သူ႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ေကာင္မ ကေလးအား အရက္ဘူးကို ေျမႇာက္ျပျပီး ေသာက္ပါဟု အမူအရာျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။
ေကာင္မကေလး က ေခါင္းခါျပျပီး လွမ္းေမးသည္။

"ရွင္ အဂၤလိပ္လား  "
"မဟုတ္ဘူး၊ ေတာင္အာဖရိက ႏိုင္ငံသားပဲ" မိုက္ကယ္အသံက ဆို႔နင့္ေနသည္။
"ရွင္ ျပင္သစ္စကား ေျပာတတ္သားပဲ"
ေကာင္မကေလး၏ မ်က္ႏွာလွလွကေလးတြင္ အျပံဳးရိပ္ကေလး ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။
"နည္းနည္း ပါးပါးေလး ပဲ တတ္တာပ္"
"ရွင့္ေခါင္းမွာ ေသြးထြက္ေနတယ္"
ေကာင္မကေလးက မိုက္ကယ္ ေခါင္းကို လက္ၫႇဳိးထိုးျပရင္း ေျပာသည္။ မိုက္ကယ္က ဒဏ္ရာမရေသာ လက္ျဖင့္ ေခါင္းကို စမ္းသပ္လိုက္ရာ ေလယာဥ္ေမာင္းဦးထုပ္ေအာက္မွ စီးက်ေနေသာ ေသြးစီးေၾကာင္းကို စမ္းသပ္ မိသည္။

"ဟုတ္တယ္" မိုက္ကယ္က ျပန္ေျဖသည္။
"ရွင္ ျပင္သစ္စကားေျပာတတ္တယ္ေနာ္"
ေကာင္မကေလးက ကေလးတစ္ေယာက္သဖြယ္ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးျပီး ဝမ္းသာအားရ ေျပသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္ေနေသာ မိုက္ကယ္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို လွမ္းျပီး ဆုပ္ကိုင္ လိုက္သည္။
"လာ ... လာခဲ့"
ေကာင္မကေလးက ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ သူမ၏ ျမင္းျဖဴၾကီးကို လက္ေျဖာက္တီးျပီး လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ျမင္းႀကီး က ျမက္ကိုသာ ငံု႔စားေနျပီး မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနသလိုရွိသည္။
"နာဂီ...ဒီကိုလာ၊ ခုခ်က္ခ်င္းလာ၊ မိုးသားေတြတက္လာျပီ။.... "
ေကာင္မကေလးက ျမင္းႀကီးကို ထပ္ေျပာလိုက္ျပန္သည္။ သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ ျမင္းျဖဴၾကိးက ေနာက္ထပ္ ျမက္တစ္ဆုပ္ ကို စားလိုက္ျပိး သူ၏ သခင္မဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။

"ကဲ.. ကူညီပါဦးရွင္.. "
သူမက ေျပာလိုက္ရာ မိုက္ကယ္က ေဖးမကူညီျပီး ျမင္းေပၚသို႔ ေကာင္မကေလးကို တြန္းတင္ေပးလိုက္ သည္။သူမကိုယ္လံုေလးက က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရွိလွသည္။
"ကဲ ရွင္လဲ တက္ေလ... "
ေကာင္မကေလးက အေပၚမွေန၍ ဝိုင္းကူဆြဲတင္ရာ မိုက္ကယ္သည္ သူမေနာက္ဘက္ရွိ ျမင္းေက်ာကုန္း ေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ျမင္းကုန္းႏွီးၾကီးက သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ လံုေလာက္သည္။ ေကာင္မကေလးက မိုက္ကယ့္လက္တစ္ဖက္ကို လွမ္းဆြဲျပီး သူမ ခါးတြင္ သိုင္းဖက္ခိုင္ထားလိုက္သည္။
မိုက္ကယ္လက္ဖဝါးႏွင့္ လက္ေခ်ာင္းေအာက္ရွိ သူမ၏ အသားဆိုင္က တင္းတင္းရင္းရင္း ရွိေနျပီး ေႏြးေထြး ေသာ အေငြ႕ကို သူမ၏ ခါးဝတ္တန္ဆာမွတစ္ဆင့္ ေဖာက္ထြင္းခံစားမိသည္။
"ျမဲျမဲ ကိုင္ထားေနာ္" သူမက အမိန္႕ေပးလိုက္သည္။

ျမင္းျဖဴၾကီးနာဂီက သခင္မ၏ ေက်းလက္စံအိမ္ဂိတ္ေပါက္ဝဆီသို႔ ဦးတည္သြားေနသည္။
မိုက္ကယ္သည္ မီးခိုးတလူလူ ထေနေသာ သူ၏ ေဆာ့ဝပ္ေလယာဥ္ပ်က္ကို သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ လိုက္သည္။ အင္ဂ်င္ကိုယ္ထည္သာ က်န္ရွိေတာ့ျပီး သစ္သားႏွင့္ ပတၱဴစမ်ား မီးေလာင္းျပာက်သြားေခ်ျပီ။ ကာလၾကာရွည္စြာ ေမာင္းႏွင္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ေသာ ေလယာဥ္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားသည္။
"ရွင့္ နာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲ"
ေကာင္မကေလးက ေခါင္းကို ေနာက္ဘက္သို႔ ငဲ့ေစာင္းျပီး ေမးလိုက္သည္။

"မိုက္ကယ္၊ မိုက္ကယ္ကုတ္ေန"
မိုက္ကယ္ ေလယာဥ္ပ်က္ကို ၾကည့္ေနရာမွ ေကာင္မကေလးဘက္သို႔  ျပန္လွည့္ျပီးေျဖလိုက္သည္။
"မိုက္ကယ္ကုတ္ေန ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မနာမည္က  မဒမ္မိုဆယ္စင္တိန္ဒီသီရိ"
စင္တိန္ဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ ေတာ္ေတ္ထူးျခားျပီး ရွားပါးတဲ့ နာမည္ပဲ"
"ကၽြန္မက ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္ရဲ႕ ပထမဆံုးမိနစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တာ၊ ရာစုႏွစ္တစ္ခုရဲ႕ ပထမဆံုးမိနစ္မွာ ေမြးဖြား တာမို႔ ရာစုမယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ စင္တိန္လို႔မွည့္တာ"
စင္တိန္ က သူမ၏နာမည္ကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ျပသည္။ မိုက္ကယ္ကမူ သူကအသက္ ၁၇ ႏွစ္ သံုးလရွိျပီဟု တြက္ခ်က္သိရွိလိုက္သည္။ အပ်ိဳျဖစ္စအရြယ္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ သူ၏ မိခင္သည္ အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ တြင္ သူအား ေမြးဖြားခဲ့သည္ ကို မိုက္ကယ္ မဆီမဆိုင္ သတိရလိုက္မိသည္။

" မင္းဟာ ငါ့ရဲ႕ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ပဲ " မိုက္ကယ္က လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေျပာလိုက္သည္။
"ကၽြန္မ ရွင့္ကို ဒဏ္ရာသက္သာေအာင္ ျပဳစုေပးပါဦးမယ္"
ေက်းလက္စံအိမ္ဆီသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ မိုက္ကယ္က ေကာင္းကင္က ျမင္ရဖူးသည္ထက္ ပိုၾကီးေန သည္။ သို႔ေသာ္ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနျပီး လွပျခင္း သိပ္မရွိေတာ့။ ျပတင္းေပါက္မ်ားက က်ိဳးပဲ့ေနသည္။ နံရံ ေပၚ တြင္ က်ည္ဆန္ရာမ်ား ထင္ေနသည္။ မဟာမိတ္မ်ားက ဂ်ာမန္မ်ားအား ထိုေနရာမွ ေနာက္ဘက္သို႔ တိုက္ထုတ္ခဲ့ေသာ ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲ၏ ဒဏ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေက်းလက္စံအိမ္ၾကီးမွာ အျပဳအျပင ္မရွိ ပစ္ထားရသလို ျဖစ္ေနသည္။

"ကၽြန္မတို႔ အိမ္ အလုပ္သမားေတြလဲ စစ္ထဲပါသြားၾကျပီ။ သူတို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႕ ပါရီတို႔ ေအမိန္းတို႔ကို ထြက္ေျပး သြားၾကျပီ၊ ဒီမွာ ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္"
စင္တိန္က သူတို႔ အေျခအေနကို ရွင္းျပျပီး အိမ္ထဲသို႔ လွမ္းျပီးေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
"အန္.. ဒီမွာ ကၽြန္မနဲ႕ဘယ္သူ ပါလာတယ္ဆိုတာ ၾကည့္စမ္းပါဦး"
မီးဖိုေဆာင္ ေနာက္ဘက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စိုက္ခင္းထဲမွ ေန၍ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦး ထြက္လာသည္။ ဝဝ ဖိုင့္ဖိုင့္ ပုတိုတို အသြင္ရွိေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးၾကီး၏ ဘေလာက္စ္အကႌ်တြင္ ရႊံ႕မ်ားေပက်န္ေနသည္။

"ဘာမ်ားလဲ ကေလးရယ္"
ရဲစြမ္းသတိၱရွိတဲ့ အဂၤလိ္ပ္ေလသူရဲတစ္ဦးကို ကၽြန္မ ကယ္တင္လာတယ္ေလ၊ သူ႔မွာ ဒဏ္ရာေတြလဲ ရထား တယ္"
"ငါ ျမင္ရတာေတာ့  လူေကာင္းပကတိပါလားေအ"
"ကဲပါ၊ ျမည္တြန္ေတာက္တီမေနပါနဲ႔ ကၽြန္မကို လာကူပါဦး သူ႔ကို မီးဖိုထဲ ေခၚသြားရေအာင္"
စင္တိန္ ႏွင့္ အဘြားႀကီးအန္ တို႕ အျပန္အလွန္ ေျပာေနၾကသည္ကို မိုက္ကယ္ ၾကားေနရသည္။

"စစ္သားတစ္ေယာက္ကို အိမ္ထဲဝင္ခြင့္မေပးႏို္င္ဘူး စင္တိန္၊ ငါ့ရဲ႕ ေၾကာင္မေလးရွိတဲ့ အသိုက္ထဲကို ေၾကာင္ထီးၾကီး ကို အလာမခံႏိုင္ဘူး"
" သူက စစ္သားမဟုတ္ပါဘူး အန္၊ ေလသူရဲပါ"
"အိုေအ... ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အတူတူပါပဲ"
"ေတာ္ေတာ္စိတ္ ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ အဘြားၾကီးပဲ၊ ကဲပါ ဒီမွာ လာျပီးကူပါ"
အန္ ဆိုေသာ အဘြားၾကီးက မိုက္ကယ္အား ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ျပီး မွတ္ခ်က္ခ်သည္။

"ျပာလဲ့ေနတဲ့ သူရဲ႕မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ကေတာ့ ရိုးသားပံုပဲ ဒါေပမယ့္ ယံုေတာ့မယံုေသးဘူး၊ ေကာင္းျပီေလ.. "
ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ရုိးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡ မေပးပါဘူးဆိုတာ ကတိျပဳပါ တယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုး ေစာင့္စည္းတတ္တဲ့ လူပါ.. "
မိုက္ကယ္က ဝင္ေျပာလိုက္သည္။ စင္တိန္က ျမင္းေက်ာေပၚမွ ေန၍  ေနာက္သို႕ ခ်ာခနဲလွည့္ၾကည့္လိုက္ သည္။ အန္ကလည္း အံ့အားသင့္သြားျပီး မ်က္ႏွာတြင္ ဝင္းလက္သြားသည္။
"မင္း ဖလင္းမစ္စကား ေျပာတတ္တယ္ .. " အဘြားၾကီးက အံ့အားတသင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"ရွင္က ဖလက္မစ္စကား ေျပာတတ္တယ္ ဟုတ္လား"
စင္တိန္ကပါ ထပ္ဆင့္ ေျပာလိုက္သည္။

"ဒါ ဖလင္းမစ္စကားမဟုတ္ပါဘူး၊ မ်က္ႏွာျဖဴမိဘေတြက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေတာင္အာဖရိကတိုင္းရင္းသား ေတြ ေျပာတဲ့စကားပါ၊ ေတာင္အာဖရိက ဒတ္ခ်္စကားပါ"
'အဲဒါ ဖလင္းမစ္စကားပဲေပါ့၊ အဲဒီစကားေျပာတတ္တဲ့လူဆုိယင္ ဒီအိမ္ကႀကိဳဆုိပါတယ္'
အဘြားႀကီးအန္ကေရွ႕သုိ႕တိုးလာရင္းေျပာလာရာ မုိက္ကယ့္အနီးသုိ႕ ေရာက္လာသည္။ စင္တိန္က ျမင္းေပၚ မွ ဆင္းလုိက္သည္။ အန္ႏွင့္အတူ စင္တိန္က မုိက္ကယ္ကုိ ျမင္းေပၚမွ ေဖးမတြဲယူၿပီး ခ်ေပးသည္။
'ျဖည္းျဖည္းေနာ္ . . . အန္၊ သူ႕ပခုံးမွာ ဒဏ္ရာရလာတယ္'
ထုိေနာက္ မုိက္ကယ္အား မီးဖုိ တံခါးေပါက္ဆီသုိ႕ သူတို႕တစ္ေယာက္တြဲေခၚလာၾကသည္။

မီးဖုိခန္းႀကီးသည္ ဧည့္သည္ ၅၀၀ စာ အတြက္ စားေတာ္ကဲ တစ္ဒါဇင္ခန္႕က ခ်က္ျပဳတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးမား လွသည္။ သုိ႕ေသာ္ ယခုအခါ မီးဖုိတန္းႀကီးမွ မီးဖုိတစ္ခုတြင္သာ ထင္းမီးမ်ား ေတာက္ေလာင္ေန သည္။ ထုိမီးဖိုေရွ႕မွ ေခြးေျခတစ္လုံးတြင္ မုိက္ကယ္အား သူတို႕ကထုိင္ေစသည္။
'ကဲအန္၊ ရွင့္နဲ႕ နာမည္ေက်ာ္လိမ္းေဆးႀကီး သြားယူစမ္းပါဦး'
စင္တိန္က အမိန္႕ေပးလုိက္ရာ အန္က ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားသည္။
'မင္းက ဖလင္းမစ္လား'
မုိက္ကယ္ကေမးလုိက္သည္။ သူကလည္း ျပင္သစ္စကားသိပ္မတတ္၊ စင္တိန္ကလည္း အဂၤလိပ္စကား သိပ္မတတ္ျဖင့္ အခက္အခဲႀကဳံေနရာမွ ယခု ဖလင္းမစ္စကားကုိ ႏွစ္ဘက္စလုံးက ေျပာတတ္သျဖင့္ သာသာစကားအခက္အခဲ ေျပလည္သြားမႈေၾကာင့္ မုိက္ကယ္၀မ္းသာသြားသည္။

'မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မ ဖလင္းမစ္မဟုတ္ဘူး၊ အန္ကေတာ့ေျမာက္ဘက္ေဒသက၊ ကၽြန္မအေမေသၿပီးထဲက သူက ကၽြန္မရဲ႕အထိန္းေတာ္ေလ၊ အခုေတာ့သူက ကၽြန္မရဲ႕အေမလို သူ႕ကုိယ္သူ သေဘာထား ေနတယ္ေလ အိမ္ေဖာ္ေတာင ္မဟုတ္ေတာ့ ဘူးေပါ့၊ ကၽြန္မကုိလဲသိပ္ခ်စ္တာ၊ ကၽြန္မကုိ ပုခက္တြင္း တည္းက သူက ဖလင္းမစ္စကား သင္ေပးလာခဲ့တာ၊ ရွင္ကေရာ အဲဒီစကား ဘယ္ကတတ္လာတာလဲ'
စင္တိန္ က မုိက္ကယ္မီးေလာင္ဒဏ္ရာမ်ားမွ အ၀တ္စမ်ားကုိ ကတ္ေၾကးျဖင့္ ကုိက္ျဖတ္သုတ္သင္ရင္း ျပန္ေျဖသည္။
'ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ ၀မ္းသာလုိက္တာ'
စင္တိန္ က ဒဏ္ရာကုိသာစူးစုိက္ၾကည့္ၿပီး ဆက္လုပ္ေနသည္။ 'ငါ မနက္ပုိင္း ေလယာဥ္ေပၚကေနၿပီး မင္းကုိ ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္မိတယ္၊ ေလယာဥ္ေတြ စထြက္ၿပီဆုိယင္ ငါတို႕အားလုံးမင္းကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾက တာ ပါပဲ ေလ'
မုုိက္ကယ္က အညင္သာဆုံး ေလသ့ေလးျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။

စင္တိန္က ဘာမွ်ျပန္မေျပာ။ သုိ႕ရာတြင္ သူမ၏ပါးႏွစ္ဘက္၌ ပန္းႏုေရာက္ကေလးျဖတ္ေျပးကာ ရွက္ေသြး ေလးျဖာ သြားသည္ကုိ မုိက္ကယ္ သတိထားလုိက္မိသည္။
'တုိ႕အတြက္ကံေကာင္းေစတဲ့ နတ္မိမယ္ေလးလို႕ မင္းကုိ တို႕က နာမည္ေပးထားတယ္'
မုိက္ကယ္စကားေၾကာင့္ စင္တိန္က ခစ္ခနဲရယ္လိုက္သည္။ 'ကၽြန္မကေတာ့ ရွင့္ကုိ အ၀ါေရာင္ေလး လို႕ နာမည္ ေပးထားတယ္'
စင္တိန္ကျပန္ေျဖသည္။

မုိက္ကယ္သည္ မိမိ၏ အ၀ါေရာင္ေလယာဥ္ကုိ စင္တိန္ကသတိထားမိေနေၾကာင္း သိရသျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္သြားသည္။ စင္တိန္က သူမစကားကုိ ဆက္ေျပာသည္။
'ရွင္တို႕ေလယာဥ္ေတြအားလုံး ျပန္အလာကုိ ကၽြန္မအၿမဲပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္၊ ကၽြန္မေမြးထားတဲ့ ၾကက္ငယ္ကေလးေတြကုိ ေစ့မေစ့ေရတြက္သလို ရွင္တို႕ျပန္လာတဲ့ ေလယာဥ္ေတြကုိလဲ အသြားတုန္းက အတိုင္း ေစ့မေစ့ ကၽြန္မေစာင့္ၿပီးေရတြက္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ အားလုံး ျပန္ေရာက္ မလာၾကဘူးေလ၊ အထူးသျဖင့္ ေလယာဥ္အသစ္ လူသစ္ေတြေပါ့၊ အဒီအခါမ်ိဳးက်ယင္ ကၽြန္မငိုမိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားသခင္ ဆီ မွာ သူတို႕ေကာင္းရာသုကတိလားပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရွင့္ေလယာဥ္ အ၀ါ နဲ႕ ဟုိေလယာဥ္အစိမ္းကေတာ့ အၿမဲတမ္းျပန္ပါလာတာပဲ၊ ရွင္တို႕ျပန္လာတာျမင္ယင္ ကၽြန္မ သိပ္၀မ္းသာတာပါပဲရွင္ရယ္'

'ၾသ. . . မင္းက သိပ္ၾကင္နာတတ္တဲ့မိန္းကေလးပါလား'
မုိက္ကယ္ က ခ်ီးက်ဴးလုိက္သည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ အဘြားႀကီးအန္က ေက်ာက္ျဖင့္လုပ္ထားေသာ ခြက္တစ္လုံး ကုိ ကုိင္ၿပီးေရာက္လာသည္။ ထုိခြက္ထဲမွာတာပင္တိုင္အဆီအနံ႕က ေထာင္း ခနဲ႕ ထြက္လာ သည္။
'ေဖေဖဘယ္မွာလဲ' စင္တိန္ကေမးလိုက္သည္။
'ေျမတိုက္ခန္းထဲမွာ၊ တိရစာၦန္ေတြၾကည့္ေနတယ္' အန္ကေျဖသည္။

'ကၽြန္မတို႕ေမြးထားတဲ့ ၾကက္၊ ဘဲ၊ ၀က္ တိရစာၦန္ေတြကုိ ေျမေအာက္တိုက္ခန္းထဲမွာ၀ွက္ထားရတယ္၊ ဒီလုိမွ ၀ွက္မထားယင္ စစ္သားေတြက ၾကက္ေတြ၊ ဘဲငန္းေတြ အကုန္၀င္ခုိးတာ၊ ႏုိ႕စားႏြားမေတြေတာင္ ခ်မ္းသာ မေပးဘူး၊ ကၽြန္မျမင္းႀကီးနာဂီ ပါမသြားေအာင္ ကၽြန္မအတင္းျငင္းဆန္ တိုက္ခုိက္ထားရာတာ'
စင္တိန္ က ေျမတိုက္ခန္းထဲ ဆင္းေသာ ေလွကားထိပ္သုိ႕ေလွ်ာက္သြားရင္း အေျခအေနကုိရွင္းျပသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေလွကားထိပ္မွေန၍ ေအာက္ဘက္ ေျမတိုက္ခန္းထဲသုိ႕ လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
'ေဖေဖ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသလဲ'
ေျမတိုက္ထဲမွ ျပန္ေျဖသံ ကုိ ဗလုံးဗေထြးၾကားလုိက္ရၿပီးေနာက္ စင္တိန္း ထပ္ေအာ္လိုက္ျပန္သည္။

'ေကာ့ညက္အရက္တစ္လုံး လုိခ်င္တယ္ေဖေဖ၊ ပုလင္းမဖြင့္ခဲ့နဲ႕ေနာ္ ဧည့္ခံဖို႕မဟုတ္ဘူး ၊ ေဆး၀ါအျဖစ္ သုံးဖို႕၊ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖဖို႕လဲမဟုတ္ဘူး လူနာဖို႕၊ ဒီကုိယူလာပါေဖေဖ'
စင္တိန္ က ေသာ့တြဲတစ္တြဲ ကုိ ေလွကားထိပ္မွေန၍ ေျမေအာက္ခန္းထဲသုိ႕ ပ်စ္ခ်ေပးလုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ တစ္ခဏအၾကာတြင္ ဗုိက္ပူပူအဘုိးတစ္ေယာက္ ေျမတိုက္ထဲမွ မီးဖုိခန္းသုိ႕တက္လာသည္။ ေကာ့ညက္ပုလင္း ကုိ သူ၏ရင္ခြင္ထဲ၌ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပမာ တယုတယ ေထြးပုိက္လာသည္။
အဘုိးႀကီးသည္ မ်က္စိတစ္ဘက္ပ်က္ေနသျဖင့္ ပင္လယ္ဓားျပမ်ားသဖြယ္ ထုိမ်က္စိကုိ အ၀တ္စအနက္ျဖင့္ ဖုံးၿပီး သုိင္းခ်ည္ထားသည္။ က်န္ရွိေသာ မ်က္လုံးေကာင္းတစ္ဘက္ျဖင့္ မုိက္ကယ္အားစုိက္ၾကည့္ၿပီး ေမးလုိက္ သည္။

'သူက ဘယ္သူလဲ'
'အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး ေလသူရဲတစ္ဦးပါေဖေဖ'
'အား . . . တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တစ္ေယာက္ပဲ။ ရန္သူေတြကုိ ေခ်မႈန္းေနတဲ့ လူပါပဲလား' အဘုိးႀကီးက ေျပာသည္။
'ရွင္ဘယ္ရန္သူတစ္ေယာက္ကုိမွ မေခ်မႈန္းႏုိင္ခဲ့တာ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ပါၿပီေနာ္'
အဘြားႀကီးအန္က အဘိုးႀကီးကုိ ၀င္ေျပာလုိက္သည္။ သုိ႕ေသာ္ အဘြားႀကီးသည္ မုိက္ကယ့္ပခုံးွင့္ လက္ေပၚမွ မီးေလာင္ဒဏ္ရာမ်ားကုိသာ အာရုံစုိက္ေနၿပီး အဘုိးႀကီးကုိ ေမာ့၍ မၾကည့္ေပ။ အဘုိးႀကီး ကလည္း အဘြားႀကီးကုိ လုံး၀ ဂရုမထားဘဲ မုိက္ကယ္ဆီသုိ႕ တိုးသြားုကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္လွည္း ဖက္မည့္ ဟန္ျပဳလိုက္ သည္။

'ေဖေဖ သူဒဏ္ရာရထားတယ္၊ တအားမဖက္လုိက္နဲ႕ေနာ္' ဒဏ္ရာဟုတ္လား၊ ေၾသာ္ . . . ဒါေၾကာင့္ သမီ ေကာက္ညက္ယူခုိင္းတာကုိ'
အဘုိးႀကီးသည္ ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ ဖန္ခြက္ႏွစ္လုံးလွမ္းယူၿပီး မီးဖုိခန္းစာပြဲေပၚသုိ႕ တင္လုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေကာ့ညက္ ပုလင္းထိပ္မွ အနီေရာင္ ဖေရာင္းခ်ိတ္မ်ားကုိ ခြာသည္။
'ေဖေဖ၊ ေဖေဖက ဒဏ္ရာရတဲ့ လူမဟုတ္ဘူးေနာ္'
စင္တိန္က ဖခင္အား သတိေပးလုိက္ခ်ိန္တြင္ အဘုိးႀကီးသည္ ဖန္ခြက္မ်ားထဲ၌ အရက္မ်ား ျပည့္လုနီးပါး ထည့္ၿပီး ျဖစ္ေနသည္။

'သမီးရယ္၊ သူလုိရဲစြမ္းသတိၱရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ကုိ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းပဲ ေသာက္ပါဗ်ာလို႕ ေျပာလုိက္ယင္ ေဖေဖရုိင္းရာက်မွာေပါ့'
အဘုိးႀကီးက ဖန္ခြက္တစ္လုံးကုိယူၿပီး မုိက္ကယ္သံလွမ္းေပးလုိက္သည္။
'ကၽြန္ေတာ္က ၿမိဳ႕စားႀကီးလူး၀စၥဒီသိရီပါခင္ဗ်ား၊ အလုိက်ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႕ အသင့္ပါပဲ မြန္စီယာ' အဘုိးႀကီး က ေျပာသည္။
’ကၽြန္ေတာ္က ဗုိလ္ႀကီး မုိက္ကယ္ကုတ္ေနပါ၊ ေတာင္၀င္ေလတပ္ကပါ'
ႏွစ္ဦးသား မိတ္ဆက္ၾကၿပီးေသာက္ၾကသည္။ ထုိေနာက္အဘြားႀကီးအန္ကုိ တစ္ဆက္တည္းေျပာလုိက္ သည္။

'ကဲ အမ်ိဳးသမီး၊ အနာကုိ ေဆးထည့္ေပေတာ့'
'ျပင္းတယ္ေနာ္'
အဘြားႀကီးက သတိေပးလုိက္သည္။ မုိက္ကယ္က အဘြားႀကီးေကာ့ညက္အရက္ကုိ ရည္ရြယ္ေျပာျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ထင္လိုက္မိသည္။ သုိ႕ေသာ္ အဘြားႀကီးက ခြက္ထဲမွ လိမ္ေဆးကုိ လက္ႏွင္ေကာ္ယူၿပီး မုိက္ကယ္၏ မီးေလာင္ဒဏ္ရာမ်ားတြင္ လိမ္းလုိက္ေသာအခါ မုိက္ကယ္ စပ္လြန္းသျဖင့္ ထုိင္ေနရာက ထမိေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း အဘြားႀကီး၏ တုတ္ႏုိင္သန္မာေသာလက္မ်ားက မုိက္ကယ္ အား ထမရေအာင္ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားလုိက္သည္။

'၀တ္တီစည္းေပးလုိက္'
အဘြားႀကီးက စင္တိန္ကုိ အမိန္႕ေပးလုိက္သည္။ စင္တိန္က မုိက္ကယ္အား ပတ္တီးစည္းေပးရာ မုိက္ကယ္ အဖို႕ ေ၀ဒနာမ်ား တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့က်ကာ သက္သာလာသည္။
'အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္သက္သာသြားပါၿပီး'
'ဒါေပါ့၊ ဒီလုိပဲျဖစ္ရမွာေပါ့၊ ငါ့လိမ္းေဆးက ေရေက်ာက္ကေန လိပ္ေခါင္းအသိ အားလုံးကုလို႕ရတဲ့ နာမည္ ႀကီးေဆးပဲ' အဘြားႀကီးက ေျပာသည္။
'ငါ့ေကာ့ညက္ အစြမ္းလဲ ပါပါတယ္ကြာ' အဘုိးႀကီးက တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ဖန္ခြက္ႏွစ္လုံးတြင္ အရက္ ထပ္ျဖည့္သည္။

စင္တိန္က အဘုိးႀကီး၏ မီးပူတိုက္ထားခါစ ရွပ္အင္က်ႌတစ္ထည္ကုိယူလာၿပီး မုိက္ကယ္အား ၀တ္ေပး သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဒဏ္ရာရေသာ လက္ကုိ အ၀တ္တစ္စျဖင့္ သုိင္းစည္းေပးေနစဥ္ မီးဖုိေဆာင္ အျပင္ဘက္ မွ ေန၍ စက္သံ တစ္သံကုိ ၾကားရသည္။
မုိက္ကယ္က မီးဖုိျပတင္းေပါက္မွေန၍ အျပင္ဘက္သုိ႕ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ ျမင္ေနက် လူပုံသဏၭာန္ႏွင့္ ျမင္ေနက် ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ တစ္စီးကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ အင္ဂ်င္စက္သံ ရပ္သြားၿပီး အျပင္မွ လွမ္းေခၚသံေပၚလာသည္။

'မုိက္ကယ္ လူကေလး၊ မင္းဘယ္မွာလဲ'
မီးဖုိတံခါးပြင့္သြားၿပီး ေလာ့ဒ္အင္ဒရူးကီလီဂါရင္၀င္လာသည္။ သူ႕ေနာက္တြင္ ေဆးတပ္မွ အရာရွိ၀တ္စုံ ၀တ္ထားေသာ လူငယ္တစ္ဦးပါလာသည္။
'အလို ဘုရားေရ . . . မင္းဒီေရာက္ေနတာကုိး၊ ငါကမင္းအတြက္ သူ႕ကုိေခၚလာတာ'
အင္ဒရူးက စစ္ဆရာ၀န္အား မုိက္ကယ္ဆီသုိ႕ ဆြဲေခၚလာၿပီး ဆက္ေျပာျပန္သည္။
'မင္း ၾကည့္ရတာ ဒီမွာ အေတာ္ၿငိမ့္ေနပုံရတယ္၊ ငါကေတာ့ မင္းအတြက္ စုိးရိမ္လိုက္ရတာကြာ၊ စစ္ေျမျပင္ ေဆးရုံ ကုိ ငါ၀င္စီးၿပီး ဆရာ၀န္ကုိ ငါပစၥတိုနဲ႕ ခ်ိန္ၿပီးျပန္ေပးဆြဲလာတာ၊ အခုေတာ့မင္းက လက္ထဲမွာ ဖန္ခြက္ နဲ႕ ပါလား၊ ၿပီးေတာ့. . . '
အင္ဒရူးသည္ စင္တိန္အား ပထမဆုံးအႀကိမ္လွမ္းျမင္လုိက္ရာ စကာစျပတ္သြားသည္။ မုိက္ကယ့္ကိစၥကုိ လည္း ေမ့သြားပုံျပကာေျပာေတာ့သည္။

'တကယ္ပါပဲလား၊ ေကာင္းကင္တမန္ နတ္သမီးေလးက ေျမၾကီးေပၚမွာ တကယ္ကိုေရာက္ေနတာကိုး'
'စင္တိန္ ညည္းအခန္း ကို ခုခ်က္ခ်င္းသြားေတာ့'
အဘြားၾကီး အန္ က ခပ္မာမာဝင္ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ၾကီးမွာ တရုတ္ဘံုေက်ာင္းကိုေစာင့္ေသာ နဂါးၾကီး သဖြယ္ ခက္ထန္တင္းမာလွသည္။
'ကၽြန္မ ကေလးမဟုတ္ဘူး'
စင္တိန္ကလည္း အဘြားၾကီးအားခပ္မာမာပင္ ျပန္ေျပာလိုက္ျပီး မိုက္ကယ္ဘက္လွည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။
'သူက ရွင့္ကို ဘာျဖစ္လို႔ လူကေလးလို႕ေခၚရတာလဲ၊ ရွင္က သူ႔ထက္ အသက္ၾကီးပံုရပါတယ္'
'သူက စေကာ့လူမ်ိဳးေလ၊ သူတို႕ စေကာ့ေတြက ဒီလိုပဲ ေခၚေလ့ရွိတယ္၊ ရူးနည္းတစ္မ်ိဳးေပါ့၊ သူ႕မွာ မိန္မ တစ္ေယာက္ နဲ႕ ကေလးေလးေယာက္လဲရွိတယ္'
မိုက္ကယ္ က မနာလိုတိုရွည္စိတ္ျဖင့္ ေခ်ာက္ခ်လိုက္သည္။

'ဟာ ဒါသူညစ္ပတ္တာ လိမ္တာ၊ ကေလးေတြေတာ့ရွိပါတယ္၊ မိန္းမေတာ့လံုးလံုး မရွိဘူး' ဟု အင္ဒရူးက ျပန္ေျပာသည္။
'ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေကာ့ညက္နည္းနည္းေလာက္ တိုက္ပါရေစ မြန္စီယာ'အဘုိးၾကီးက ဝင္ေျပာသည္။
'ကဲ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က မိတ္ဆက္ေပးပါဦး၊ ဒါမွ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးရဲ႕ ကမ္းလွမ္း ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံလို႕ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့ဗ်ာ'
'ဒီပုဂၢိဳလ္ၾကီးက ျမိဳ႕စားၾကီးဒီသီရိပါ၊ ဒါကေတာ့ ေလာ့ဒ္အင္ဒရူး ဘီလီဂါရစ္ပါ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မိတ္ဆက္ေပးရတဲံအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားၾကီးဂုဏ္ယူပါတယ္' မိုက္ကယ္က မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ရာ ႏွစ္ဦးသား လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။

'စစ္မွန္တဲ့ အဂၤလိပ္မင္းမ်ိဳးႏြယ္ေပပဲပါကလား' အဘိုးၾကီးက ေျပာသည္။
'စေကာ့လူမ်ိဳးပါခင္ဗ်ား၊ အဂၤလိပ္နဲ႕ စေကာ့မွာ ကြားျခားခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အၫိႇဳ႕စားခံ ေနရျပီ၊ ေဟာဒီက ငယ္ရြယ္ျပီး ပ်ိဳမ်စ္လွပတဲ့ မိန္ကေလးက ျမိဳ႕စားၾကီးရဲ႕ သမီးမဟုတ္လား၊ ျမိဳ႕စားၾကီးနဲ႕ သိပ္တူတာပဲ၊ သိပ္ေခ်ာတာပဲ'
အင္းဒရူးက အဘုုိးၾကီးအား အရက္ခြက္ေျမႇာက္ျပျပီး အရိုအေသေပးကာ ေျပာလိုက္သည္။
'စင္တိန္က ညဥ္းျမင္းကို ျမင္းေဇာင္းထဲေခၚသြားျပီး ျမင္းေမြးေတြကို ဝက္မွင္ဘီးႏွင့္ ျခစ္ျပီး သန္႕ရွင္းေရး သြား လုပ္စမ္း'
အဘြားၾကီးကအန္မ ဝင္ေျပာသည္။ စင္တိန္က သူ႔စကားကို အေရးမထားဘဲ အင္ဒရူးအား ျပံဳးျပလိုက္သည္။ သူမ၏ အျပံဳးေၾကာင့္ အေျပာင္အျပက္လုပ္ေနမႈပင္ ရပ္တန္႕သြားကာ စင္တိန္အား ေငးၾကည့္ ေန မိသည္။

'ကၽြန္ေတာ္ လူနာကို ၾကည့္ဖို႔ အခ်ိန္သင့္ျပီထင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ'
စစ္ဆရာဝန္ကေလးက မေအာင့္အည္း မသည္းခံႏိုင္ေတာ့သည့္ အသြင္ျဖင့္ ဝင္ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွ႕သို႔ တိုးသြားျပီး မိုက္ကယ္၏ ပခံုးႏွင့္ လက္ေမာင္းတြင္ ပတ္ထားေသာ ပတ္တီးကုိေျဖရန္ ဟန္ျပင္ လိုက္သည္။ ဆရာဝန္ကေလး၏ ပတ္တီးေျဖမည့္ အမူအရာကို အဘြားၾကီးူက သိျမင္သေဘာေပါက္ သြားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူမ၏ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ ကိုယ္လံုးၾကီးကို မိုက္ကယ္ႏွင့္ စစ္ဆရာဝန္ကေလးၾကားသို႔ ကမန္းကတန္း တိုးဝင္လိုက္ျပီး ကေသာကေမ်ာ ေျပာလိုက္သည္။

'ငါစည္းေပးထားတဲ့ ပတ္တီးကိုေျဖယင္ သူ႔လက္ကို ငါ လိမ္ျပီး ခ်ိဳးလိုက္မယ္ဆိုတာ ေျပာလိုက္စမ္းပါ' အဘြားၾကီးအန္ က မိုက္ကယ္က ဖလင္းမစ္စကားျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
'ခင္ဗ်ားရဲ႕လုပ္အား မလိုေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္'မိုက္ကယ္က စစ္ဆရာဝန္ကေလး အား အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
'ေကာ့ညက္ေသာက္ပါဦးဗ်ာ၊ ဒဏ္ရာက သိပ္မျပင္းပါဘူး၊ အေပၚယံကေလးပါ' အင္းဒရူးက ဆရာဝန္ ကေလး ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေျဖသိမ့္လိုက္သည္။
'ခင္ဗ်ားက ေျမပိုင္ရွင္လား၊ ဟုတ္မယ္ထင္ပါရဲ႕'
စင္တိန္႔အေဖ အဘိုးၾကီးက အင္ဒရူးအား ႏူးညံ့သိ္မ္ေမြ႕စြာ ေမးလိုက္သည္။

'ဟုတ္.. ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္၊ မိသားစုပိုင္ ေျမယာေတြေပါ့'
အင္းဒရူးက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ ေျပာလိုက္ျပီး ူ႔ဖန္ခြက္ကို အဘိုးၾကီးလွမ္းျပီး အရက္ျဖည့္ဆီးေပးႏိုင္ရန္ မီႏိုင္ ေလာက္သည့္ ေနရာ၌ ခ်ထားေပးလိုက္သည္။
'ကဲ ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သြာေလသူ မိန္းမက ခင္ဗ်ားကို ကေလးေလးေယာက္နဲ႕ ခ်န္ထားခဲ့တယ္ ေပါ့'အဘုိးၾကီးက ေစာေစာကေျပာေသာ စကားမ်ားကို မသိလိုက္သျဖင့္ ထပ္ေမးလိုက္သည္။
'ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိန္းမလဲမရွိပါဘူး၊ ကေလးလဲမရွိပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အဂၤလိပ္မိတ္ေဆြ မိုက္ကယ္က ဟာသလုပ္တာပါ၊ သူက ေနာက္ရေျပာင္ရတာကို သိပ္ဝါသနာပါတယ္၊ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ အလြန္ဆိုးတဲ့ ေနာက္ေျပာင္ မႈေပါ့' အင္ဒရူးက မိုက္ကယ္ကို ေမးေငါ့ျပလိုက္ျပီး ေျပာလာသည္။

'ဟား....ဒါ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ဟာသေပါ့ ဟုတ္လား'
အဘုိးၾကီးက အားရပါးရရယ္ေမာေျပာလိုက္ျပီး မိုက္ကယ္၏ ပုခံုးကို ပုတ္လိုက္သည္။
'ေဖေဖ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ေနာ္၊ သူ႔မွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕'စင္တိန္က ဝင္ျပီး သတိေပးလိုက္သည္။
'ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုး ဒီမွာ ေန႕လယ္စာ စားသြားၾကဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္သမီးက ဒီျပည္နယ္မွာ ထမင္းခ်က္ အေကာင္းဆံုးဆိုတာ ခင္းဗ်ားတို႕သိသြားမွာပါ' ျမိဳ႕စားၾကီးက ေျပာလိုက္သည္။
'ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ပါရေစဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ ရွိေနလို႕လဲ အပိုပါပဲ၊ ဘာမွ မထူးပါဘူး' စစ္ဆရာဝန္ကေလးက ေျပာလိုက္သည္။
'ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးကို ေန႕လယ္စာစားဖို႕ ဖိတ္တာပါဗ်ာ၊ ေကာ့ညက္တစ္ခြက္ ေသာက္လိုက္ပါဦး ေဒါက္တာ' အင္ဒရူးက ဆရာဝန္အား ဝင္ေျပာလိုက္သည္။

'အင္းေလ ေသာက္တာေပါ့'
'ကဲ ဒါျဖင့္ ေျမတိုက္ခန္းထဲ ဆင္းျပီး အရက္ပုလင္းေတြ ထပ္ယူဖို႔လိုလာျပီ' အဘုိးၾကီးက ေျပာသည္။
'ေဖေဖေနာ္ ေဖေဖ' စင္တိန္က သူ႕ဖခင္ၾကီးကို လွမ္းျပီး သတိေပးလိုက္သည္။
'တို႕အိမ္မွာ  ဧည့္သည္ေတြေရာက္ေနတယ္ေလ သမီးရယ္.. '
အဘိုးၾကီးက စင္တိန္အား ေကာ့ညက္ပုလင္းအလြတ္ကို ေထာင္ျပျပီး ေျပာလိုက္သည္။ စင္တိန္လည္း မတတ္သာေတာ့သျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့ရသည့္ အသြင္ႏွင့္ ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို တြန္႕ျပလိုက္သည္။
'ကဲ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လိုက္ျပီး သင့္ေတာ္မယ့္ ယမကာေတြ လိုက္ေရြးဗ်ာ' အဘိုးၾကီးက ေျပာသည္။
'ဟုတ္ကဲ့၊ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္စြာနဲ႕ လိုက္ပါေဆာင္ရြက္ေပးပါမယ္' အင္ဒရူးက ျပန္ေျဖသည္။

အဘိုးၾကီးႏွင့္ အင္ဒရူးတို႕ လက္ခ်င္ခ်ိတ္ျပီး ေျမတိုက္ခန္းထဲသို႕ ဆင္းသြားသည္ကို စင္တိန္က ေငးၾကည့္ ေနရင္း တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြးေနမိသည္။
'သူက အေတာ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္၊ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာတာေလ၊ သိပ္ျပီး သစၥာရွိတယ္၊ အခု ၾကည့္ ပါလား.. ရွင့္ကို ကူညီဖို႔ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာတာ၊ ကၽြန္မေဖေဖကိုလဲ ခ်က္ခ်င္းရင္းႏွီးခင္မင္ သြားတာပဲ'  စင္တိ္န္က မိုက္ကယ္အား ေျပာလိုက္သည္။

စင္တိန္စကားေၾကာင့္ မိုက္ကယ္သည္ အင္ဒရူးအေပၚတြင္ သဝန္တိုသလို ျဖစ္သြားသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပင္ အံ့ၾသမိသြားသည္။
'သူ ေကာ့ညက္နံ႕ရလိုပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ေရာက္လာတာ၊ တျခား ဘာေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး' မိုက္ကယ္က ျပန္ေျပာသည္။
'သူ႕မွာ ကေလးေလးေယာက္ရွိတယ္ဆိုတာေကာ၊ သူတို႕အေမေတြေကာ.. '
စင္တိန္ က သေဘာမေပါက္ေသးသျဖင့္ ထပ္ေမးလိုက္သည္။
'အေမက ေလးေယာက္၊ ကေလးက ေလးေယာက္၊ တစ္ေယာက္တစ္မေအစီ သီးျခားေလ... '
'ဒါျဖင့္ သူက မိန္မေတြ အမ်ားၾကီးယူတဲ့ လူစားလား'

'မဟုတ္ဘူး....မဟုတ္ဘူး  တို႕ေနာက္ေျပာေနၾကတာ၊ သူျငင္းတာ မင္းၾကားမွာေပါ့၊ သူက လူေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ၊ ဒါမ်ိဳးဘယ္ေတာ့မွလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူဘယ္တုန္းကမွလဲ လက္မထပ္ခဲ့ပါဘူး'
ထုိအခ်ိန္ ၌ အဘုိးႀကီးႏွင့္ အင္ဒ႐ူးတို႕ ပုလင္းမ်ားယူၿပီးေျမတိုက္ထဲမွ ျပန္တက္လာၾကသည္။ မုိက္ကယ္ ေရွ႕ စားပြဲေပၚတြင္ အရက္ပုလင္းေျခာက္လုံးကုိ  သိမ္လုိက္ၿပီး အင္ဒရူးက ေျပာလုိက္သည္။
'ၿမိဳ႕စားႀကီး မွာ အရက္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲဗ်၊ ဒီပုလင္းေတြၾကည့္စမ္း၊ အႏွစ္ ၃၀ ရွိသြားၿပီ'  အင္ဒရူးက ၀မ္းသာအားရ ေျပာလုိက္သည္။

စားပြဲထိပ္ဘက္ရွိ ၿမိဳ႕စားႀကီးက အရပ္ပုလင္း တစ္လုံး၏ ေဖာ့ဆုိ႕ကုိ ေဖာင္ခန္ျမည္ေအာင္ ဖြင့္လိုက္ၿပီး ဆရာ၀န္၏ ဖန္ခြက္တြင္ ထပ္မံျဖည့္တင္းေပးလုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ၿမိဳ႕စားႀကီးက အရက္ခြက္ကုိ ကုိင္ေျမႇာက္ၿပီး ဆုေတာင္းလုိက္ရာ က်န္လူမ်ားကပါ ဆုေတာင္းၾကသည္။ ၿမိဳ႕စားႀကီးက ၁၈၇၀ ျပည္ႏွစ္  တြင္ ဆီဒန္တိုက္ပြဲ ၌ သူ႕မ်က္လုံးတစ္ဖက္ ေပးလွဴခဲ့ရပုံကုိ ေျပာျပသည္။
အန္ႏွင့္ စင္တိန္တို႕က ၀က္ေပါက္ေျခာက္၊ ၀က္အူေခ်ာင္းႏွင့္ ေပါင္မုန္႕မ်ားယူလာၿပီး ေန႕လယ္စာ တည္ခင္း သည္။
'ကဲ အခု စစ္ပြဲအေျခအေန ဘယ္လိုရွိသလဲ၊ ဒီစစ္ႀကီးဘယ္ေတာ့မ်ား ၿပီးမလဲဆုိတာ ေျပာၾကစမ္းပါဦး' အဘုိး ႀကီးက ေပါင္မုန္႕ကုိ တစ္ဖြဲ႕စာဖဲ့ယူၿပီး ဟင္းရည္အပ်စ္တြင္ႏွစ္လုိက္ရင္ ေမးလုိက္သည္။
'အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း ေတြရဲ႕ အရသာကုိ မဖ်က္ဆီးပါရေစနဲ႕ဗ်ာ. . . ' အင္ဒရူးက ေမးခြန္းကုိ မေျဖဘဲ လႊဲဖယ္လိုက္သည္။

'ကၽြႏု္ပ္တို႕ မဟာမိတ္ေတြရဲ႕ ထုိးစစ္သစ္ကေရာ ဘယ္လိုလဲ' အဘုိးႀကီးက ထပ္ေမးျပန္သည္။
'အေနာက္ဘက္မွာ ထုိးစစ္ဆင္မယ္၊ ဆြမ္းျမစ္မွာ ထပ္ၿပီး ထုိးစစ္ႏႊဲမွာေပါ့၊ အဲဒီေနရာမွာ ဂ်ာမန္စစ္ေၾကာင္းကုိ ေဖာက္၀ယ္မယ္'
မုိက္ကယ္က တည္ၿငိမ္ေလးနက္စြာ ေျဖလုိက္ရာ အားလုံးက သူ႕စကားကုိ စိတ္၀င္စားလာသည္။ မီးဖုိနားမွ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ဦး ပင္ သူတို႕စားပြဲသုိ႕ေရာက္လာသည္။ စင္တိန္ကမုိက္ကယ့္ေဘးရွိ လြတ္ေနေသာ ေနရာ တြင္ ၀င္ထုိင္လိုက္သည္။ သူတို႕အဂၤလိပ္လို ေျပာေနၾကသည္ကုိ နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစား နားေထာင္ ေနရသည္။
'ခင္ဗ်ားက ဒါေတြကုိ ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ' ၿမိဳ႕စားႀကီးက ေမးသည္။

'သူ႕ဦးေလးက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေလ' အင္ဒရူးက ၀င္ရွင္းျပသည္။
'ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး . . . ဟုတ္လား'
ၿမိဳ႕စားႀကီးက မုိက္ကယ္အား ပုိၿပီးစိတ္၀င္စားသည့္အသြင္ျဖင့္ ၾကည့္လုိက္ၿပီး စင္တိန္ဘက္လွည့္ကာ ေျပာလုိက္သည္။
'စင္တိန္တို႕ဧည့္သည္မွာ အခက္အခဲေတြ႕ေနတယ္ဆုိတာ မင္းမျမင္ဘူးလား'
စင္တိန္က မုိက္ကယ္ ပန္းကန္ထဲမွအသားမ်ားကုိတစ္လုတ္စာစီ တိုးေကာ္ယူ၍ရေအာင္ လွီးျဖတ္ေပးလုိက္ ရာ မုိက္ကယ္ အဖို႕ လက္တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ စာ၍ရသြားသည္။
'ကဲ ဆက္ပါဦး၊ အဲဒီေနာက္ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲ' အဘုိးႀကီးက ေမးျပန္သည္။

'ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟိစ္က ဦးစီးတိုက္မွာပါ၊ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ သူဂ်ာမန္ခံစစ္ေနာက္ေၾကာင္းကုိ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ထုိးေဖာက္ႏွိမ္းနင္းႏုိင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္'
'ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဒီေနရာက လုံၿခဳံစိတ္ခ်ရတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား'
ၿမိဳ႕စားႀကီးက ထပ္ေမးရင္း အ၇က္ပုလင္းဆီသုိ႕ လက္လွမ္းလုိက္သည္။ မုိက္ကယ္က အရင္ထပ္မယူလို ေတာ့ေၾကာင့္ ေခါင္းခါျပလုိက္သည္။
    'အဲဒီလိုေတာ့မဟုတ္ဘူးေလ၊ လုံး၀ စိတ္ခ်ရၿပီလို႕ေတာ့ ေျပာလို႕မရဘူး၊ ဒီေနရာက စစ္သားေတြကုိ တတ္ႏုိင္ သမွ် ေလွ်ာ့ၿပီး ဆြမ္ျဖစ္ဘက္က ထုိးစစ္ေၾကာင္းကုိ ေစလႊတ္အင္အားျဖည့္ေနရတယ္၊ ဒီမွာ တပ္မအဆင့္ က တပ္ရင္းအဆင့္ လာက္အထိပဲ အင္အား က်န္ေတာ့တယ္'

    မုိက္ကယ္က အေျခအေနမွန္ကုိ ေျပာလုိက္သည္။
    'ဟာ ဒါေတာ့မုိက္မဲတာပဲ၊ ဂ်ာမန္ေတြက ဒီေနရာကုိ တန္ျပန္ထုိးစစ္ဆင္ၿပီး သူတို႕အေပၚ ဆင္ေနတဲ့ ထုိးစစ္အင္အားေလွ်ာ့သြားေအာင္ ျပန္လုပ္လာမွာေပါ့'
    အဘုိးႀကီးက အလန္႕တၾကားေျပာလုိက္သည္။
    'ဒါျဖင့္ ဒီေနရာကုိ ထိန္းထားႏုိင္ပါ့မလား' စင္တိန္ကလည္း စုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ၀င္ေမးလုိက္သည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ ျပတင္းေပါက္မွေန၍ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ဟုိအေ၀းမုိးကုပ္စက္၀ုိင္းဆီတြင္ ကုန္းတန္း ေလးကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။

    'ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလ ထိန္းထားႏုိင္မွာပါ၊ ဆြမ္ျမစ္က ထုိးစစ္ေအာင္တဲ့အခ်ိန္ေလာက္အထိ ထိန္းထား ႏုိင္မွာပါ၊ ဂ်ာမန္ေနာက္တန္းခံစစ္ကုိ မဟာမိတ္တပ္ေတြ ထုိးေဖာက္၀င္ေရာက္သြားတာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္ နက္ ဒီေနရာကုိ ဂ်ာမန္ေတြ ဖိအားေပးမႈ ေလ်ာ့က်သြားမွာပါ' မုိက္ကယ္က ေျဖသိမ့္လုိက္သည္။
    'တကယ္လို႕ တိုက္ပြဲက ေရွ႕မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္သာနဲ႕ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ေနယင္ေကာ'
    'ဒါဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖို႕ အခက္ႀကဳံႏုိင္တယ္၊ အထူးသျဖင့္ ဂ်ာမန္ေတြက ေလေၾကာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ထက္ အားသာတယ္၊ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိမ္းထားတဲ့ ဟုိအေ၀းက ကုန္းတန္းေတြကုိ ျပန္ျပီး လက္လႊတ္ရႏိုင္တယ္၊ သူတုိ႔က အင္အား ထပ္ျဖည့္ျပီး တိုက္လာယင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္ဘက္ကို အာရက္စ္ျမိဳ႕ အထိ ဆုတ္ေကာင္း ဆုတ္ရလိမ့္မယ္ မိုက္ကယ္က ေလးေလးနက္နက္ ေျပာလိုက္သည္။

အာရက္စ္...ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္ယင္၊ ဒါျဖင့္ယင့္.... ' စင္တိန္က သူ႔စကားကို အဆံုးမသတ္ႏိုင္ပါေခ်။ သူမ အိမ္ပတ္၀န္းက်င္ကို ႏႈတ္ဆက္အၾကည့္ျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။
'တိုက္ပြဲစ ျဖစ္လာတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ဒီေနရာဟာ ခင္းတို႔အတြက္ သိပ္ျပီး အႏၱရာယ္ရွိလာလိမ့္မယ္၊ ဒီေနရာ ကျပီး ေတာင္ဘက္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းၾကပါ၊ အာရက္စ္ သို႔မဟုတ္ ပါရီျမိဳ႕ၾကီးအထိ ေျပာင္းေရႊ႕ သြားၾကပါ လုိ႔ အၾကံေပးပါရေစ မိုက္ကယ္က ေျပာလိုက္သည္။
မဆုတ္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွမဆုတ္ဘူး၊ ေလွခြက္ခ်ည္းကန္အလံလွဲမဘူး။

အဘုိးၾကီးက မီးဖိုခန္းနံရံ၌ ခ်ိတ္ထားေသာ ေရွးေဟာင္းရိုင္ဖယ္ၾကီးကို ညႊန္ျပရင္း ေျပာလိုက္သည္။
အဘိုးၾကီး၏ သတၱိကို အင္ဒရူး က ခ်ီးက်ဴးျပီး ဂုဏ္ျပဳကာ အရက္ခြက္ကို ေျမွာက္ျပီး ေသာက္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ မိုက္ကယ္အား အင္ဒရူး သူ၏ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ တင္ျပီး တပ္စခန္းသုိ႔ ေခၚလာသည္။ စင္တိန္ က မိုက္ကယ္အား ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အထိ တြဲျပီးပုိ႔ေပးရွာသည္။ ဆရာ၀န္က ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ ေပၚတြင္ ေနာက္ဆံုးမွ ကပ္ထိုင္ျပီး သံုးေယာက္စီးၾကသည္။ အဘိုးၾကီးက အင္ဒရူးအား အရက္တစ္ပုလင္း လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေသးသည္။

အခန္း (၂) ဆက္ရန္
.