အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ ဘာသာျပန္ ၾကမၼာ အပိုင္း (၁၂)

အခန္း (၁၂)

"နည္းနည္းေလာက္ ေသာက္လိုက္ပါဦး နန္စီ၊ နည္းနည္းေလးေသာက္လိုက္ေနာ္၊ မင္းလက္ေတြ အရမ္း ေအး ေနတယ္၊ အစာေလး၀င္သြားေတာ့ အားရိွတာေပါ့၊ မင္းအားရိွေတဖို႕လိုတယ္၊ နည္းနည္းေသာက္ လိုက္ေနာ္၊ ပူပူေလးဆိုေတာ့ ေႏြးလဲေႏြးသြားတာေပါ့"
ေဒၚေရာ္ဘီ က ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာသည့္ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာ ေနသည္။

သို႕ေသာ္ နန္စီ က ေခါင္းခါသည္။
ေဒၚေရာ္ဘီ က စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ကိုေဘးက စားပြဲေပၚမွာတင္သည္။

စြပ္ျပဳတ္နံ႕ သင္းသင္းကေလး ကို နန္စီ ရွဴရိွဳက္မိလွ်င္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလိုလာျငား ေဘးနားမွာ ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
"မေန႕တုန္းကလဲ ကၽြန္မအဲဒီစြပ္ျပဳတ္မ်ိဳးျပဳတ္ျပီး ကေလးေလးေတြကို ေန႕လယ္စာ ေကၽြး ေသးတယ္"
နန္စီ က ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေသာ အနိမ့္အျမင့္ မပါသည့္ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
အခုဆိုရင္ ကေလး ေတြ အရမ္းဆာေနႀကေတာ့မွာပဲ နန္စီ က သူ႕ဘာသာသူ ေရရြတ္သလို ေျပာေနျပန္ သည္။

ေရး က သူ႕ေဘးမွာကပ္ထိုင္သည္။ သူ႕ကိုအကာအကြယ္ ေပးထားသည့္ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ နန္စီထိုင္ ေနသည့္ ကုလားထိုင္ ေနာက္မွီ ကို လက္ျဖင့္ သိုင္းဖက္ထားေပးသည္။
    ေရး ၏ ေရွ႕မွာရိွသည့္ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲမွာ စီးကရက္တို မ်ား ေတာင္လိုေမာက္ျပီး လွ်ံေနသည္။
    "ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ျပန္ျပီ ႏွိပ္စက္သလိုျဖစ္ေနပါဦးမယ္ အခ်စ္ရယ္"
ေရး က တိုးတိတ္ညင္သာစြာျဖင့္ ေျပာသည္။
အျပင္ မွာ ေလအေတာ္ႀကမ္းေနသည္။

ျပတင္းေပါက္မ်ားရိွ တရုတ္ကပ္မွန္မ်ားႏွင့္ ျပတင္းေပါက္ေပါင္မ်ားကို ေလလာတိုးေနသည့္အသံကို အေတာ္ က်ယ္က်ယ္ႀကားေနရသည္။
ထိုႀကားထဲမွပင္ ရဟတ္ယာဥ္ ဒလက္လည္သည့္အသံမ်ား ထင္ထင္ရွားရွား ႀကားႏိုင္ေနသည္။
နန္စီ က အသံမထြက္ ဘဲ ေရး ကို စူးစမ္းသလို အမူအရာႏွင့္ တစ္စုံတစ္ရာ လွမ္းေမးသည္။
ေရး က ဘာေမးသည္ကို နားလည္ သည္႕ အလား ျပန္ေျဖသည္။

သူတို႕ရဟတ္ယာဥ္ သုံးစီး နဲ႕ ဒီေသသႀကီး တစ္ခုလုံးကို ဘီးစိပ္တိုက္သလို တိုက္ျပီး ရွာေနႀက တယ္၊ ကေလး ေတြဟာ တစ္ေနရာရာကို ထြက္သြားႀကတယ္ဆိုရင္ သူတို႕မလြဲမေသ ေတြ႕ႀကမွာ ပဲ၊ ဒီေဒသႀကီး တစ္ခုလုံးမွာ ရိွတဲ့ ျမိဳ႕အားလုံး ရြာအားလုံး က လူေတြကိုလဲ ၀ိုင္းရွာေပးဖို႕ ေမတၱာရပ္ ခံျပီး အကူအညီ ေတာင္းထားတယ္၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ေအာ္နဲ႕ ေရလက္ႀကားေပၚမွလဲ ေလယာဥ္ ပ်ံႏွစ္စီး က ပိုက္စိပ္ တိုက္ျပီး ရွာေနႀကတယ္။ လူတိုင္း လူတိုင္းက ၀ိုင္းျပီး အကူအညီ ေပးေနႀကပါတယ္။

ေနာက္ျပီးေတာ့ ေရကန္ထဲမွာလဲ ေရငုပ္သမားေတြနဲ႕ ရွာေနႀကတယ္မဟုတ္လား ခံစားခ်က္ ကင္းမဲ့သည့္ ေလသံ မ်ိဳးျဖင့္ နန္စီက ေျပာျပန္သည္။
ကၽြန္မ ကေလးေတြ ရဲ႕ အေလာင္းေတြကို ေရငုပ္သမားေတြနဲ႕ ကန္ထဲမွာ ရွာေနႀကတာေလ အနိမ့္အျမင့္ မပါ ေသာ ေလသံျဖင့္ ဆက္ေျပာေနသည္။
သတင္းေထာက္မ်ား အား ေႀကညာခ်က္တစ္ေစာင္ထုတ္ ေပးျပီးေနာက္ ရဲအရာရိွ ဂ်က္ေကာ္ဖင္ သည္ ရဲစခန္း သို႕သြားသည္။

အေရးႀကီးေသာေနရာမ်ားသို႕ ဖုန္းဆက္သည္။ လိုအပ္သည့္ အမိန္႕မ်ား ေတာင္းသည္။
သူ႕ထက္ ရာထူးနိမ့္သူမ်ားကို လိုအပ္သည့္အမိန္႕မ်ား ေပးသည္။ အားလုံးျပီး၍ အဲလ္ဒရက္ခ်္တို႕ အိမ္သို႕ ျပန္ေရာက္လာျပီး အခန္းထဲသို႕ ၀င္လိုက္ခ်ိန္မွာပင္ နန္စီ ေျပာလိုက္သည့္ ေနာက္ဆုံးစကားကို သူႀကားလိုက္ ရေလသည္။ ေကာင္းစြာေလ့က်င့္ထားျပီး အေတြ႕အႀကဳံရင့္က်က္သည့္မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ နန္စီ ကို သူအကဲခတ္ ႀကည့္လိုက္သည္။
နန္စီ သည္ ဘာတစ္ခုကိုမွ အာရုံစုစည္းမယူႏိုင္ဘဲ ျပန္႕လြင့္ေနေႀကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ သူ႕စိတ္ကိုလည္း သူ မထိန္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္ကိုလည္း ေကာင္း ခ်က္ခ်င္း သူသိလိုက္ပါ သည္။
နန္စီ သည္ အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား ေနသည္။

ေနာက္ အခ်ိန္သိပ္မႀကာမီ နန္စီ သည္ သူ၏နာမည္ ကို မွန္ကန္ေအာင္ေျပာတတ္မည္ ဆိုလွ်င္ ေတာင္မွ သူတို႕ အလြန္ကံေကာင္းလွျပီဟု ဆိုရမည့္အေနအထားမ်ိဳးသို႕ ေရာက္ေနေႀကာင္း ဂ်က္ရိပ္စား မိ လိုက္ ေလသည္။ နန္စီ ကို ေက်ာ္ျပီး သူႀကည့္သည္။ သည္အိမ္ထဲမွာ သူတာ၀န္ခ်ထားခဲ့သည္ ရဲသား ဘာနီေမးလ္စ္ ကိုေတြ႕ရသည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ ထဲ ၀င္သည့္တံခါးေပါက္၀တြင္ ဘာနီ ရပ္ေနသည္။
ထိုေနရာ တြင္ တယ္လီဖုန္းရိွသည္။

ဘာနီ ရပ္ေနပုံမွာ အကယ္၍ တယ္လီၤဖုန္း ေခါင္းေလာင္းျမည္လာပါက အဆင္သင့္ ေကာက္ယူ နားေထာင္ ႏိုင္ရန္ ေစာင့္ေနသည့္ ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္သည္။
သဲရာင္ ေပါက္ေနေသာ သူ႕ဆံပင္မ်ားကို သပ္ရပ္ပိရိစြာ ျဖီးထားသည္။
သူ၏ မ်က္လုံးက်ယ္ႀကီးမ်ားက တည္ျငိမ္ေနသည္။
တစ္စုံ တစ္ေယာက္ က သူ႕ကို မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲႏွင့္ စကားေျပာမည္ ဆိုလွ်င္လည္း အလြယ္ တကူ သေဘာေပါက္ နားလည္ မည့္ ပုံမ်ိဳးျဖစ္သည္။
စားပြဲ မွာ ၀ိုင္းထိုင္ေနႀကသည့္ လူသုံးေယာက္ ကို ဂ်က္ေကာ္ဖင္ က လွည့္ႀကည့္ျပန္သည္။

ေရးကထိုင္ရာမွထသည္။.
သူ႕မိန္းမေနာက္ဘက္ဆီသို႕ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ျပီေတာ့ သူ႕မိန္းမ၏ပခုံးေပၚမွာ လက္တင္ ထားလိုက္ သည္။
ဂ်က္ေကာ္ဖင္ ၏ စိတ္ကူးမ်ားသည္ လြန္ခဲ့သည္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ဆီသို႕ ျပန္လည္လြင့္ေမ်ာသြား သည္။ ထိုစဥ္တုန္း က သူသည္ ေဘာ္စတြန္ျမိဳ႕တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ရဲအရာရိွေပါက္ စေလး အဆင့္ သာ ရိွေသးသည္။

တစ္ေနတြင္ သူ႕ဇနီး ေဒလီယာ ၏ မိဘမ်ားေမာ္ေတာ္ကားတိုက္မႈျဖစ္ျပီ ေသဆုံးသြားသည္။
ထိုသတင္းဆိုး ကို ႀကားလွ်င္ႀကားခ်င္း အိမ္သို႕ သူျပန္သြားသည္။
ေဒလီယာ သည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနသည္။ ည၀တ္အကႌ်ႀကီးကို ၀တ္ထားသည္။
သူအႀကိဳက္ဆုံး ေခ်ာကလက္ပူပူတစ္ခြက္ ကို တစ္ငုံခ်င္းငုံကာ ေသာက္ေနသည္။
ေခ်ာကလက္ ေသာက္ရင္းသတင္းစာဖတ္ေနသည္။ ေျခခံႀကားေတာ့ ေဒလီၤယာက ေနာက္သို႕ လွည့္ႀကည့္ သည္။

ေစာေစာျပန္ေရာက္လာသည့္ ဂ်က္ကိုႀကည့္ျပီး အ့ံအားသင့္သြားသည္။
သို႕ေသာ္လည္း ေဒလီယာက သု႕ကိုျပဳံးျပပါသည္။
ဂ်က္သည္ စကားတစ္ခြန္း မွ မေျပာေသးဘဲ ေဒလီယာဆီသို႕ ေလွ်ာက္သြားျပီး ယခုေရးက နန္စီ ကိုျပဳမႈ သလို ပင္ သူလည္းျပဳမႈခဲ့ေလသည္။
ေဒလီယာ ၏ ပခုံးေပၚသို႕ သူ႕လက္ကို ခပ္ဖိဖိေလး တင္လိုက္သည္။

ျပီးေတာ့ေဒလီယာအားတက္သြားေအာင္ တင္းတင္းကေလး ဆုပ္ထားလိုက္သည္။
ေလယာဥ္ပ်ံ တက္ခါနီးတြင္ ေလယာဥ္မယ္မ်ားေျပာေလ့ေျပာထရိွသည့္ စကားကိုသူ႕နားထဲမွာ ႀကား ေယာင္ လာမိသည္။
ကၽြန္မတို႕ေလယာဥ္ပ်ံဟာ ယခုစတင္ပ်ံသန္းပါေတာ့မယ္ အေႀကာင္းတစ္ခုခုေႀကာင့္ ေလယာဥ္ပ်ံဟာ အေရးပၚ ဆင္းသက္မႈ႕ျပဳလုပ္ရမည္ဆိုရင္ ကိုယ္ကိုမတ္မတ္ထိုင္ပါ မိမိထိုင္ေန တဲ့ခုံရဲ႕ လက္တန္းကို တင္တင္း ဆုပ္ကိုင္ ထားပါ၊ ေျခဖ၀ါးကို ေလယာက္ႀကမ္းေပၚမွာ ျပားလိုက္ ခ်ထားပါ၊ ဒါမွ ေလယာဥ္ တုန္ခါမႈ ရိွခဲ့ရင္ ခံႏိုင္ရည္ရိွမွာပါရွင္ .. ယခုလည္း ထိုအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။

    စိတ္တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈကို ခံႏိုင္ရည္ရိွေအာင္ ေရး က နန္စီ၏ ပခုံးကိုတင္းတင္းႀကီးဆုပ္ ကိုင္ထား လိုက္ ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
    "ေရး...ေမာင္ရင္ နဲ႕ကိုယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာလို႕ရမလား"
    ဂ်က္ ခပ္ရိုင္းရိုင္းလွမ္းေျပာသည္။
    နန္စီ ၏ ကိုယ္လုံးမွာ ယိမ္းစျပဳလာသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ေရးက နန္စီ၏ ကိုယ္လုံးကေလးကို တည့္မတ္ ေပးသည္။
ကၽြန္မ ကေလး ေတြကို ရွင္ေတြ႕ျပီလားဟင္ဟု နန္စီ က ဂ်က္ကို လွမ္းေမးသည္။

သူ႕အသံသည္ အလြန္တိုးသည့္ ေလသံကေလးမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။
နန္စီ-ကေလးေတြကို ျပန္ေတြ႕ျပီဆိုရင္ ကိုယ္တို႕ကို သူ ေျပာမွာေပါ့ကြယ္၊ ဒီေနရာမွ ျငိမ္ျငိမ္ ကေလး ထိုင္ေန ေနာ္၊ ကိုယ္အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့မယ္
    ေရး က ကိုယ္ ကို ကိုင္းလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ နန္စီ ႏွင့္ ပါးခ်င္းခဏအပ္ထားသည္။
ထိုသို႕ ပါးခ်င္းအပ္ထားသည့္အတြင္ နန္စီထံမွ တစ္စုံတစ္ရာ တုံ႕ျပန္လာလိမ့္မည္ဟု သူမေမွ်ာ္ လင့္ပါ။
နန္စီ ကလည္း မည္သို႕မွ်တုံ႕ျပန္ျခင္းမျပဳဘဲ ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနေလသည္။
ေရး က ကိုယ္ကိုမတ္လိုက္သည္။

ျပီးေတာ့ ဂ်က္၏ေရွ႕မွဦးေဆာင္ျပီး ဧည့္ခန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုထဲသို႕ ၀င္သြားလိုက္သည္။
ဂ်က္ က သူ႕ေနာက္မွ တိတ္ဆိတ္စြာလိုက္သြားသည္။
ေရး က မီးလင္းဖိုနားမွာ သြားရပ္သည္။ ဂ်က္ က သူ႕ကို အကဲခတ္ႀကည့္ေနသည္။ ထိုသို႕ႀကည့္ေနရင္း မွာ ပင္ ေရး ကို သေဘာက်လာ သည္။

စိတ္ထဲမွာလည္း က်ိတ္၍ ခ်ီးက်ဴလိုက္မိသည္။
ေရးက သူ႕ဘက္သို႕လွည့္ျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လုိက္သည္။
    သည္ေတာ့မွ ေရးကိုပိုျပီး အထင္ႀကီးသြားမိျပန္သည္။
    ေရးသည္ အလြန္တည္ျငိမ္ေနသည္။
    မ်က္လုံးမ်ားေရာ၊ မ်က္ႏွာအမႈအရာပါ တည္ျငိမ္လြန္းလွသည္။

သည္ေလာက္ႀကီးက်ယ္သည့္ အႏၱရာယ္ႀကီးကို ရင္ဆိုင္ေနရလင့္ကစား သူ႕မွာသတၱိရိွ ေႀကာင္းႏွင့္ သူ႕ စိတ္ဓာတ္ သည္ ခိုင္မာတည္ႀကည္လွေႀကာင္း ဂ်က္ က ခ်က္ခ်င္းအကဲခတ္လိုက္မိ ေသာေႀကာင့္ အထင္ႀကီး သြားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
    ေရးကို အကဲခတ္ႀကည့္ေနရင္းမွာပင္ ေရး၏ေနာက္ေႀကာင္းရာဇ၀င္ကို သူျပန္သတိရ သည္။
ေရး သည္ ဗီယက္နမ္ စစ္ေျမျပင္ တြင္ သူရဲေကာင္းဘြဲရခဲ့သည့္ စစ္ျပန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေႀကာင္း သတိ ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဗီယက္နမ္ တို႕ တရစပ္ပစ္ခတ္ေနႀကသည့္ႀကားမွ ေရးသည္ သူ၏တပ္ကို ရဲရင့္ေျပာင္ ေျမာက္စြာ ဦးေဆာင္ ႏိုင္ ခဲ့သည္။ ရန္သူ မ်ားကို အႏိုင္တိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ထိုေျပာင္ေျမာက္မႈေႀကာင့္ သူ႕ကို ဗိုလ္ရာထူးမွ ဗိုလ္ႀကီးရာထူးသို႕ စစ္ေျမျပင္မွာပင္ ခ်က္ခ်င္း တိုိးျမႇင့္ ေပးျခင္း ခံခဲ့ရသူျဖစ္ေလသည္။ သူမွာအဆင့္အတန္းရိွသည္။
ထိုအခ်က္ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယုံမွားသံသယ ျဖစ္စရာအေႀကာင္းလုံး၀မရိွေခ်။
ရပ္ေနပုံ၊ လႈပ္ရွားပုံ၊ ၀တ္စားဆင္ယင္ပုံ၊ စကားေျပာပုံမ်ားကို ႀကည့္ျခင္းအားျဖင့္သူ႕မွာ အဆင့္အတန္း ရိွေႀကာင္း သိသာထင္ရွားေနသည္။ သူ႔ေမးေစ့ က ေပၚလြင္ထင္ရွားသည္။

ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားသည္။ မီးလင္းဖို ေခါင္မိုး ေပၚ မွာ လက္တင္ထားသည္။
ထိုအမူအရာ ကပင္လွ်င္ သူ႔အဆင့္အတန္းကို ေဖာ္ျပေနျပန္သည္။
ေရး ကို အထင္ႀကီးေနေသာ ဂ်က္သည္ ခဏၾကာမွ သူ႔စိတ္ကို သူ ျပန္ထိန္းႏုိင္သည္။
မိမိ သည္ အေပၚစီးေနရာမွရွိေနေၾကာင္း ျပန္သတိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဣေႁႏၵျပန္ဆည္လုိက္သည္။
ဂ်က္ က အခန္းတြင္းသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွည့္ၾကည့္ရင္း ေလ့လာအကဲခတ္သည္။

အခန္းထဲမွာ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာကမ်ားကို သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းစြာျဖင့္ ၾကည့္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေနရာ ခ်ထား ျပင္ဆင္ ထားသည္။
ပန္းခ်ီကား မ်ား ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ မီးလင္းဖိုေပၚမွာရွိေသာ ပန္းခ်ီကားသည္ နန္စီအဲလ္ဒရက္ခ်္ ၏ ပန္းၿခံ ပံု ကို နန္စီကိုယ္တုိင္ ဆြဲထားျခင္းျဖစ္သည္။
စႏၵရား ေပၚတြင္မူ သူတုိ႔ၿမဳိ႕၏ သုသာန္ပံု ပန္းခ်ီကားလည္းရွိသည္။
နန္စီတို႔ အိမ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မစၥတာဟန္႔ ၏ ႐ႈခင္းသာအိမ္ႀကီးလည္း ပန္းခ်ီကားထဲမွာပါသည္။
ထုိပန္းခ်ီကား မွာ အေတာ္ေလး အဆင့္အတန္းျမင့္သည့္ ေရေဆးကားတစ္ကားျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရ ေလသည္။
ၿမဳိ႕တြင္း ဟိုနားသည္နားမွာ နန္စီအဲလ္ဒရက္ခ်္ ပန္းခ်ီဆြဲေနသည္ကို ဂ်က္ေကာ္ဖင္ မၾကာခဏ ျမင္ဖူး ပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ဒါေလာက္ လက္ရာေကာင္းေကာင္း ဆြဲႏုိင္လိမ့္မည္ မထင္ခဲ့။
အေပ်ာ္တမ္း ဆြဲေနျခင္းျဖစ္သျဖင့္ အေပ်ာ္တမ္း ပန္းခ်ီလက္သင္တစ္ေယာက္၏သာမာန္လက္ရာမွ် သာ ရွိလိမ့္မည္ ဟု သူ ထင္ခဲ့ေလသည္။
ယခု ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ေတြ႕ရေတာ့မွ နန္စီ သည္ အေတာ္ႀကီး ရင့္က်က္ေနသည့္ ပန္းခ်ီဆရာမ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သေဘာေပါက္ေတာ့သည္။
အခ်ဳိ႕ မိန္းမမ်ားသည္ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ပန္းခ်ီဆရာမေယာင္ ေဆာင္တတ္ၾကသည္ မဟုတ္ လား။
နန္စီ ၏ ပန္းခ်ီကားမ်ားသည္ ျပပြဲတင္ေလာက္ေအာင္ အဆင့္အတန္းျမင့္မားေၾကာင္း သူ လက္ခံ လုိက္ရ ေလသည္။
မီးလင္းဖိုေဘးတြင္ နံရံကပ္စာအုပ္ဗီ႐ိုမ်ား တန္းစီေနသည္။

စားပြဲမ်ားကလည္း ႀကီးမား ခန္႔ညားလွသည္။
သူ႔အဘြား ဆံုး တုန္းက ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းသို႔ သူတုိ႔လွဴခဲ့ဖူးသည့္ စားပြဲႀကီးကို ျပန္လည္ အမွတ္ရ ေစသည္။
အစြပ္မ်ား တပ္ဆင္ထားသည့္ ကုလားထုိင္မ်ားမွာ ေျပာင္လက္ေနသည္။
မီးလင္းဖို ေရွ႕တြင္ လႈပ္ကုလားထုိင္ တစ္လံုးရွိသည္။
အစြပ္ ကို ဇာပန္းမ်ားထုိးထားသည္။
ထုိင္သည့္ေနရာႏွင့္ ေနာက္မွီေနရာမ်ားတြင္ ကူရွင္မ်ား တပ္ထားေလသည္။

ဂ်က္သည္ သူ၏အခန္းႏွင့္ သည္အခန္းကို ယွဥ္ၾကည့္ရင္း အလုိလို သိမ္ငယ္စိတ္၀င္လာသည္။
သူ႕အခန္း မွာ အသစ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သည္အခန္းက မယွဥ္သာေအာင္ သာလြန္သည္။
"ဘာေျပာခ်င္လို႔ပါလဲ"
ေရးက ဂ်က္ကို ၾကည့္ၿပီးေမးသည္။ သူ႔ေလသံက ေအးစက္စက္ႏုိင္သည္။ ခပ္စိမ္းစိမ္းလည္း ႏုိင္သည္။
မိမိကို ရန္သူအျဖစ္ ေရး က ျမင္ေနေၾကာင္းကိုလည္း ဂ်က္ သိသည္။

နန္စီ ကို မိမိဆက္ဆံခဲ့သည္မွာ ေထာက္ထားညႇာတာမႈမရွိ၊ နားလည္မႈမရွိ၊ စိမ္းစိမ္းကားကား ဆက္ဆံ ခဲ့သည္ ကိုလည္း ဂ်က္က သူ႕ဘာသာသူ ျပန္သိေနသည္။
နန္စီ တြင္ တရားဥပေဒအရ ရပိုင္ခြင့္မ်ားရွိသည္။
သူ႕ကိုယ္သူ ခုခံပိုင္ခြင့္မ်ား ရွိသည္။
ထုိအခြင့္အေရးမ်ား ကို ဂ်က္ မသိက်ဳိးကၽြံျပဳခဲ့သည္လည္း ရွိမည္။
ထို အျပဳအမူ မ်ားကိုလည္း ေရးက သတိထားခဲ့မိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေရးက ေအးတိေအးစက္ႏုိင္ေသာ ေလသံျဖင့္ ခပ္စိမ္းစိမ္း ေမးျခင္းျဖစ္သည္။

ရန္လိုသည္ဆိုလွ်င္လည္း လိုေပါ့ဟု ဂ်က္က သေဘာထားလုိက္သည္။
သည္လို ရန္လိုသူမ်ားႏွင့္ သူေတြ႕ႀကဳံခဲ့ဖူးသည္မွာလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။
"ေမာင္ရင့္မိန္းမရဲ႕ေရွ႕ေနက ဘယ္သူလဲ ေရး"
ဂ်က္ က ေလသံျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ေမးသည္။
ေရးက ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားသည္။
သူ႕ကိုယ္လံုးမွာ ေတာင့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ဘာျပန္ေျဖရမွန္း ႐ုတ္တရက္မသိ။
ထိုသို႔ျဖစ္မည္ကိုလည္း ဂ်က္က ႀကဳိတင္တြက္ဆထားၿပီး ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ မထင္မွတ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
သူ႕မိန္းမ သည္ လံုး၀အျပစ္ကင္းမဲ့သည့္ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္ေလဟန္ ဟန္ေဆာင္ခ်င္ေနသလားဟု ဂ်က္ က စိတ္ထဲမွ ေမးမိသည္။ မူရာမာယာမ်ားမ်ားျဖင့္ တယ္လီဗီးရွင္း အ႐ိုက္ခံရာတြင္ မ်က္ရည္တစမ္း စမ္းလုပ္ၿပီး လက္ကိုင္ပ၀ါကေလး ကိုင္ကာ…
"ကၽြန္မသားေလး နဲ႔ သမီးေလးကို ေတြ႕ေအာင္ျပန္ရွာေပးၾကပါရွင္" ေျပာေစခ်င္ေသးသလားဟု လည္း စိတ္ထဲက ေတြးမိသည္။
ထိုသုိ႔ ေျဖခ်င္သပဆိုလွ်င္လည္း ရပါသည္။
ဂ်က္မွာက ေရးအဲလ္ဒရက္ခ်္ အတြက္ အေျဖက ရွိေနၿပီးျဖစ္ပါသည္။

အလြန္တန္ဖိုးႀကီးေသာ သူ၏မိန္းမသည္ တစ္ခ်ိန္တုန္းကလည္း ထုိသုိ႔ေသာ အမူအရာမ်ဳိးကို ျပဳ လုပ္ ခဲ့ဖူးၿပီ။
လြန္ခဲ့သည့္ ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္က ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမ်ားတြင္ နန္စီသည္ ငိုႀကီးခ်က္မႏွင့္ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖခဲ့ ဖူးသည္။
ေရာင္ကိုင္း ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ား၊ မ်က္ရည္ရႊဲေနေသာ ပါးျပင္မ်ားႏွင့္ မူရာမာယာေတြ မ်ားခဲ့ဖူး သည္။
ထုိပံုမ်ား ကို သတင္းစာမ်ားက ျပန္လည္တူးေဖာ္ေတာ့မည္။

ထိုတူးေဖာ္ခ်က္မ်ားမွတစ္ဆင့္ ဂ်က္အေနျဖင့္ ျပန္လည္သက္ေသျပႏုိင္ပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ နာရီ၀က္ေလာက္တုန္းက စန္ဖရန္စစၥကိုၿမဳိ႕မွာရွိေသာ လက္ေထာက္ခ႐ုိင္ေရွ႕ေနႏွင့္ တယ္လီဖုန္း မွ တစ္ဆင့္ ဂ်က္ စကားေျပာခဲ့ရေသးသည္။
လက္ေထာက္ခ႐ိုင္ေရွ႕ေနက…
"ဒီေကာင္မ အရင္တစ္ခါလဲ သူ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို သူကုိယ္တုိင္ ျပန္သတ္ပစ္ၿပီး အမႈကလြတ္ သြားၿပီး၊ အခု တစ္ခါ ဒါမ်ဳိး ကို ထပ္လုပ္ျပန္ၿပီလား၊ အရင္အမႈအေဟာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခင္ဗ်ား လို ခ်င္တာ ေတြရွိရင္ ေျပာ၊ က်ဳပ္ ပို႔ေပးလုိက္မယ္"ဟု ဂ်က္ကို ေျပာသည္။
ေရး က သူ႕အေမးကို ခပ္တိုးတိုး ျပန္ေျဖသည္။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေရွ႕ေနနဲ႔မွ အဆက္အသြယ္အလုပ္ရေသးပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကေလး… အခုလို လူေတြအားလံုးက ၀ိုင္းရွာေပးေနၾကတယ္ဆိုေတာ့ေလ"
စကား ကို သူ ဆံုးေအာင္မေျပာပါ။
သို႔ေသာ္လည္း သူ ဆိုလိုသည့္အဓိပၸာယ္ကို ဂ်က္နားလည္သေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။
"အဲဒီရွာေဖြေရး ေတြ အားလံုးကို မၾကာခင္မွာ ရပ္ဆုိင္းပစ္လုိက္ရေတာ့မွာေလ"
ဂ်က္ က ေလသံျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။

"ရာသီဥတုက အရမ္းဆိုးေနတယ္၊ ဒီလုိ ရာသီဥတုမ်ဳိးမွာ ဘယ္သူက ဘာကိုျမင္ႏုိင္ေတာ့မွာလဲ၊ ဒါ ေပမယ့္ က်ဳပ္အေန နဲ႔ ကေတာ့ ေမာင္ရင့္မိန္းမ ကို လိုအပ္တာေတြ စစ္္ေဆးဖုိ႔ ရဲစခန္းကို ေခၚသြားရ ေတာ့မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ရင္တို႔ေရွ႕ေန ရွာၿပီးၿပီလားလုိ႔ ေမးေနတာ၊ ေရွ႕ေနမငွားရေသးဘူးဆိုရင္ ေမာင္ရင့္ မိန္းမ အတြက္ တရား႐ံုးက ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ေယာက္ ငွားေပးဖုိ႔ က်ဳပ္ စီစဥ္ရလိမ့္မယ္"
ဂ်က္ က အစီအစဥ္မ်ားကို ရွင္းျပသည္။
"ဟာ… ခင္ဗ်ား ဒီလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလ"
ေရးက ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
ထုိသို႔ ေျပာလုိက္မိၿပီးမွ အေျခအေနကို ခ်က္ခ်င္းရိပ္စားမိသြားသည္။
သူ႔ေဒါသ ကို သူ ျပန္ထိန္းလုိက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာက ဒီလုိပါခင္ဗ်ာ၊ နန္စီကို ရဲစခန္း ေခၚသြားမယ္ဆိုရင္ သူ႔ဘ၀ကို ဖ်က္ဆီးေခ် မႈန္း ပစ္လုိက္တာနဲ႔ အတူတူျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လုိ႔ ဆိုလိုတာပါ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ သူ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဆင္းရဲ ခဲ့ရပါတယ္၊ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ခဲ့ရတာပါ။ အိပ္မက္ဆိုးမက္တုိင္း ဒါ မ်ဳိးေတြခ်ည္း မက္ခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔ကို ရဲစခန္းေခၚသြားၿပီး အစစ္ခံရတာတို႔- ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဆး႐ံု ၀င္းထဲမွာရွိတဲ့ ေရခဲတုိက္ ကို ေခၚသြားခံရတယ္ဆိုတာတို႔… ၿပီးေတာ့ ေရခဲတိုက္ထဲမွာရွိတဲ့ ကေလး အေလာင္းေတြကို ျပၿပီး မည္သူမည္၀ါျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခုိင္းတယ္ဆိုတာတို႔ခ်ည္း မၾကာခဏ အိပ္ မက္မက္ေနတာပါ ခင္ဗ်ာ၊ ဘုရားသခင္… သူဟာ အခုကိုပဲ အရမ္းႀကီးကို ေခ်ာက္ခ်ားေနရပါၿပီ၊ သူ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရတာေတြ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကို သူ ျပန္မေျပာဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္ ခင္ဗ်ား စစ္ခ်င္ တာမဟုတ္လား"

"ေရး က်ဳပ္အလုပ္က ေမာင္ရင့္ သားသမီးေတြ ျပန္ရေရးဆိုတာ တစ္ခုပဲရွိတယ္"
"မွန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ သတင္းစာထဲမွာပါတဲ့ က်ိန္စာနဲ႔တူတဲ့ေဆာင္းပါးေၾကာင့္ သူ ဘယ္ ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ေနရၿပီလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ား အျမင္ပါပဲ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီေဆာင္းပါးေရးတဲ့ ေခြးသားကို ဘယ္လို လုပ္မလဲ၊ ဘယ္လိုရွာမလဲ၊ ဟိုတုန္းကျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥကို အေသးစိတ္သိၿပီး ေခ်း ေျခာက္ ေရျပန္ႏွဴး ႏုိင္တဲ့ အေကာင္၊ ဒါေၾကာင့္ အခု ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေတြကို ဖမ္းသြားတာဟာလဲ အဲဒီေကာင္ပဲ ျဖစ္ရ မွာေပါ့"

"ထံုးစံအတုိင္း အဲဒီကိစၥကိုလဲ က်ဳပ္တို႔လိုအပ္သလို ေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္၊ ျဖစ္ေလ့ ျဖစ္ထရွိတာ ကေတာ့ ဒီလို ေဆာင္းပါး မ်ဳိးကို သတင္းစာတုိက္မွာရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က နာမည္၀ွက္နဲ႔ ေရးတတ္ ၾကတယ္၊ အခုကိစၥ ကေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ဘူး၊ ျပင္ပေဆာင္းပါးရွင္တစ္ေယာက္က ေရးတာ၊ ေဆာင္းပါးခ ကိုလဲ ႏွစ္ဆယ့္ငါး ေဒၚလာပဲ ယူပါမယ္ဆိုၿပီး ၀င္ေရးသြားတာ"
"ဒီလိုဆိုရင္ ေရးတဲ့ အေကာင္ ဘယ္သူလဲ" "ဘယ္ေကာင္လဲဆိုတာ သိေအာင္ တို႔စံုစမ္းေနတာေပါ့ကြ" ဂ်က္ က ျပန္ေျပာသည္။ သူ႕ေလသံက စိတ္ဆိုးသည့္အသံျဖစ္သြားသည္။

"ေဆာင္းပါးနဲ႔အတူ ညႊန္ၾကားခ်က္ စာတစ္ေစာင္ပါလာတယ္"
"ဘယ္သူ႔ကို ညႊန္ၾကားလုိက္သလဲ"
ေရးက အေလာတႀကီး ၀င္ေမးျပန္သည္။
"အယ္ဒီတာ ဆီကို ေရးလုိက္တဲ့စာေပါ့ကြာ၊ သူ႕ေဆာင္းပါးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႕ဘက္က တင္ျပတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ ေတြ ဒီေဆာင္းပါးကိုသံုးမယ္ဆိုရင္ လံုး၀ျပင္ဆင္ျဖတ္ေတာက္ျခင္း မျပဳရဘူးတဲ့၊ ေဆာင္းပါး နဲ႔ အတူ ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကိုလဲ အားလံုးေဖာ္ျပေပးရမယ္တဲ့၊ ေနာက္ၿပီး ေတာ့ ေဆာင္းပါးကို ႏို၀င္ဘာ ဆယ့္ခုႏွစ္ရက္ေန႔ထုတ္ သတင္းစာမွာ ဆက္ဆက္ေဖာ္ျပေပးရမယ္ တဲ့၊ ႏုိ၀င္ဘာ ဆယ့္ခုႏွစ္ရက္ ဆိုေတာ့ ဒီေန႔ေပါ့၊ အဲဒီ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ လုိက္နာရင္ ေဆာင္းပါးခ ႏွစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာပဲ ယူမယ္လုိ႔ သူ႕စာထဲမွာ ပါတယ္"
ေရးက ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းကိုက္ထားသည္။

"ေဆာင္းပါး ကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အေရးအသားက သိပ္ေကာင္းၿပီး အရမ္းလဲ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္လို႔ အယ္ဒီတာ က က်ဳပ္ကိုေျပာတယ္၊ ဒါေလာက္ေကာင္းတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ေဆာင္းပါးခ ႏွစ္ဆယ့္ငါး ေဒၚလာ ပဲ ယူပါ့မယ္လို႔ ေျပာတဲ့ ေဆာင္းပါးရွင္ဟာ အ႐ူးလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ကို တမင္အ႐ူးလုပ္ တာ မ်ားလားလို႔ အယ္ဒီတာ က ထင္ပံုရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကိုေတာ့ ဖြင့္မေျပာပါဘူး၊ စည္းကမ္း ခ်က္မ်ားကုိ လက္ခံေၾကာင္း စာေရးခုိင္းၿပီး စာအိတ္ထဲမွာ ႏွစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာတန္ ခ်က္လက္မွတ္ ကိုပါ ထည့္ေပးခုိင္း လုိက္ တယ္တဲ့"
ဂ်က္က သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ မွ မွတ္စုစာအုပ္ကို ထုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေနရာကို ဖြင့္သည္။

"ေဆာင္းပါးကို လက္ခံေၾကာင္း ျပန္တဲ့စာရဲ႕ရက္စြဲက ေအာက္တိုဘာလ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ရက္၊ ေအာက္ တိုဘာလ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးရက္ေန႔မွာ တယ္လီဖုန္းလာတဲ့အေၾကာင္းကို အယ္ဒီတာရဲ႕အတြင္းေရးမွဴး က မွတ္မိေနေသးတယ္၊ ဟာမြန္အမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးပို႔လုိက္တဲ့ ေဆာင္းပါးကို ေရြးမေရြး သိခ်င္ လုိ႔ စံုစမ္း တာပါတဲ့၊ တယ္လီဖုန္းလုိင္းက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အသံကို သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရဘူး တဲ့၊ တစ္ဘက္က စကားေျပာေနသူဟာ မိန္းမလား ေယာက်္ားလားဆိုတာ ေတာင္ မသဲကြဲဘူးတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ အယ္ဒီတာရဲ႕အတြင္းေရးမွဴးက ေဆာင္းပါးကို ေရြးခ်ယ္လုိက္ ေၾကာင္း၊ ေဆာင္းပါးရွင္ ေဖာ္ျပတဲ့စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို သေဘာတူေၾကာင္း၊ လက္ခံတဲ့အေၾကာင္း ျပန္စာနဲ႔ ေဆာင္းပါး အတြက္ ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ ႏွစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာကို စာတုိက္မွတစ္ဆင့္ ပို႔လုိက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဆာင္းပါးရွင္ ရဲ႕အလိုအတိုင္း ေဂ်းအာရ္ပင္႐ို႕စ္အမည္နဲ႔ အေထြေထြ ပစၥည္းပို႔ေဆာင္ ေရးကုမၸဏီတစ္ဆင့္ ပို႔ လုိက္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပလုိက္တယ္တဲ့၊ ေနာက္ေန႔ေတာ့ အဲဒီစာကို အေထြ ေထြပစၥည္း ပို႔ေဆာင္ေရး ကုမၸဏီ မွာ လာယူသြားတယ္လုိ႔ သိရတယ္"

"ေယာက်္ားလား၊ မိန္းမလား"
ေရး က ကမန္းကတန္း ၀င္ေမးသည္။
"က်ဳပ္တုိ႔မသိေသးဘူး၊ ေနာက္တစ္ခုက ေမာင္ရင္ သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ အေထြေထြပစၥည္းပို႔ေဆာင္ေရး ကုမၸဏီ ရွိတဲ့ ဟိုင္ယန္းနစ္ဆိပ္ကမ္းဟာ လူ႐ႈပ္တယ္မဟုတ္လား၊ ကမာၻလွည့္ခရီးသြားေတြကလဲ ဥဒဟို ၀င္ထြက္ သြားလာေနၾကတာ၊ ခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ သူတုိ႔ကုမၸဏီ အရမ္းအလုပ္မ်ားေနတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ဒီလိုစာေလး တစ္ေစာင္ ဆိုတာ ဘာမွထူးဆန္းတာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ သက္ဆုိင္သူ က အ ေထာက္အထားနဲ႔ လာေတာင္း ရင္ ေပးလိုက္မွာပဲ၊ လူတို႔ အေထာက္အထားတို႔ကို မွတ္ထားေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ စာလာယူသူကို ဘယ္စာေရး ကမွ မွတ္မထားလုိက္ဘူး၊ သတိလဲ မထားမိၾက ဘူး"
ေရးက မ်က္ေတာင္မခတ္ နားေထာင္ေနသည္။

ဂ်ုက္ေကာ္ဖင္က ဆက္ေျပာျပန္သည္။
"ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ အဲဒီႏွစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာတန္ ခ်က္လက္မွတ္နဲ႔ ေငြလာမထုတ္ ေသးဘူး၊ အဲဒီေငြကို လာထုတ္တဲ့အခါမွာ ခ်က္လက္မွတ္နဲ႔ စာပုိင္ရွင္ ေဂ်းအာရ္ပင္႐ို႕စ္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိေအာင္ က်ဳပ္တို႔ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္လိမ့္မယ္၊ မင္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာရဦး မယ္၊ အဲဒီေဆာင္းပါးရွင္ဟာ ဟိုၿမဳိ႕က အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ မအံ့ၾသဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အတိတ္က ဇာတ္လမ္းက စိတ္၀င္စားစရာဆိုေတာ့ စပ္စု သူ တစ္ေယာက္ေယာက္က ရွာေဖြ ေဖာ္ထုတ္ ေတာ့မွာပဲ"
ေရး က မီးလင္းဖိုကို မ်က္ေတာင္မခတ္စုိက္ၾကည့္ေနသည္။

"ဒီအခန္းထဲက ေအးတယ္ဗ်ာ၊ မီးထည့္လိုက္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ"
ထိုသုိ႔ ေျပာရင္း သူ၏မ်က္လံုးမ်ားက မီးလင္းဖိုေပၚသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။
မီးလင္းဖို ေပၚတြင္ နန္စီ ေရးဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီကားတစ္္ခ်ပ္ရွိသည္။
မိုက္ကယ္ ႏွင့္ မစ္စီ ငယ္ငယ္တုန္းက ပံုတူေရးဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီကားျဖစ္ေလသည္။
ထိုပံု ကိုၾကည့္ရင္း သူ႕လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းတစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီးျဖစ္လာသည္။
တံေတြး ကို ႀကဳိးစား မ်ဳိခ်လုိက္ရသည္။

"ဒီအခန္းထဲမွာ ေလာေလာဆယ္ မီးထည့္ဖို႔ လိုဦးမယ္မထင္ဘူး ေရး၊ ဒီအခန္းထဲ ေမာင္ရင့္ကို ေခၚ လာတာ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေျပာစရာရွိလုိ႔ပါ၊ နန္စီကို စစ္ေဆးေမးျမန္းဖို႔ ရဲစခန္းကို ေခၚသြားရေတာ့ မယ္ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ အ၀တ္လဲ ဖုိ႔ ေမာင္ရင့္ကို ေျပာခုိင္းမလို႔ ဒီအခန္းထဲ ေခၚလာခဲ့တာ"
"အို… မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္… မလုပ္ပါနဲ႔၊ ရဲစခန္းကိုေတာ့ ကၽြန္မကို ေခၚမသြားပါနဲ႔"
ဂ်က္ေကာ္ဖင္ နဲ႔ ေရးအဲလ္ဒရက္ခ်္ တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ အခန္း၀င္ေပါက္ဆီသို႔ ျဖဳန္းခနဲၿပဳိင္တူ လွည့္ လုိက္မိ ၾကေလသည္။
တံခါးေပါက္ မွာ နန္စီရပ္ေနသည္။
လက္တစ္ဘက္ က တံခါးေပါက္ကို အားျပဳကိုင္ထားသည္။

သူ႕ဆံပင္မ်ားျပန္ေျခာက္သြားၿပီ။ ေနာက္ဘက္မွာျဖစ္သလို စုၿပီး ခ်ည္ထားသည္။
သူ႕မ်က္ႏွာ မွာ ေသြးေရာင္မရွိေတာ့ပါ။
ဆံပင္ေရာင္ ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနသည္မွာ ပို၍ေပၚလြင္လာေလသည္။
ဘာကို မွ မခံစားရသည့္ အရိပ္အေယာင္ကိုလည္း မ်က္လံုးစံုအထဲတြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရေလသည္။
သူ႕ေနာက္ မွာ ေဒၚေရာ္သီ ရပ္ေနသည္။

"သူက ဒီကို လာခ်င္တယ္ဆိုလို႔"
ေဒၚေရာ္သီက ေတာင္းပန္သည့္ ေလသံျဖင့္ေျပာသည္။
ေရး၏မ်က္လံုးထဲတြင္ မေက်နပ္သည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ားႏွင့္ အျပစ္တင္သည့္ အရိပ္အေယာင္ မ်ားကိုပါ ေဒၚေရာ္သီ ျမင္လုိက္ရေလသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ ထပ္ဆင့္ေတာင္းပန္သည္။
"ေရး ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္၊ သူ အိပ္ခန္းထဲမွာေနေအာင္ ငါ ဘယ္လိုမွ တားမထားႏုိင္လို႔ပါ"
ေရး က နန္စီ ၏ ကိုယ္လံုးကေလးကို သူ႕ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းကာ ခပ္တင္းတင္း ဖက္ထားလိုက္ေလသည္။

"ရပါတယ္ ေဒၚေရာ္သီ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး"
ေဒၚေရာ္သီ ကို သူ ခပ္တိုတိုပဲ ေျပာသည္။
ၿပီးေတာ့ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕သည့္ေလသံျဖင့္ သူ႕ရင္ခြင္ထဲ က နန္စီကို ဆက္ေျပာသည္။
"အခ်စ္ေရ… စိတ္ေအးေအးထားပါကြယ္၊ မင္း ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ဘယ္သူကမွ မလုပ္ပါဘူး"
ေရး၏ ေလသံထဲတြင္ မိမိကို အလိုမရွိေတာ့သည့္ေလသံမ်ဳိးပါေနသည္ဟု ေဒၚေရာ္သီ ခံစားလုိက္ရ ေလသည္။
ရဲအရာရွိ ႏွင့္ သူစကားေျပာခုိက္တြင္ နန္စီ တျခားတစ္ေနရာမွာေနေအာင္ မိမိက ထိန္းထားေပးေစ လိုသည့္ သေဘာေလာက္သာရွိေၾကာင္းလည္း ရိပ္စားမိသည္။
သူ႕ကို အသံုးမလိုေတာ့ပါ။

သည္ေနရာမွာ သူ အသံုးမလိုေတာ့ပါ။
သည္လိုဆိုလွ်င္ အသံုးလိုသည့္ေနရာသို႔ သူ သြားရေတာ့မည္။
"ေရး…"
ေဒၚေရာ္သီ၏ေလသံက မာေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

"အခုလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အလုပ္အေၾကာင္းေျပာၿပီး မင္းကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးရတာ ေကာင္းေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အခုနေလးတင္ ႐ံုးက ငါ့ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ခ်ိန္းထားတာေလးတစ္ခု သတိေပးတယ္၊ မစၥတာဟန္႔ရဲ႕႐ႈခင္းသာ အိမ္ႀကီးကို ၀ယ္ခ်င္ေနတဲ့ မစၥတာကရက္ဂိုေပါေလာ့စ္ကို ႏွစ္နာရီ မွာ အဲဒီအိမ္လုိက္ျပဖုိ႔ ခ်ိန္းထားၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လုိက္ျပခုိင္း လုိက္ရမလား"
ေရးက နန္စီ ၏ ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္ၿပီး ေဒၚေရာ္သီကို ၾကည့္သည္။
"က်ဳပ္က ဘာကိုဂ႐ုစိုက္ရမွာလဲ"
ေဒါသတႀကီးျဖင့္ သူေျပာသည္။
သို႔ေသာ္ ေလသံေရာ စကားပါေျပာင္းၿပီး သူဆက္ေျပာသည္။

"စိတ္မရွိပါနဲ႔ ေဒၚေရာ္သီ၊ အိမ္ကို ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ လုိက္ျပေပးလုိက္မယ္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္၊ ႐ႈခင္းသာအိမ္အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားပဲ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္မဟုတ္လား၊ ေနာက္ၿပီး ေတာ့ အိမ္တစ္လံုးလံုး ေရာင္းစြံ သြားေအာင္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားေလာက္ ဘယ္သူမွတတ္ႏုိင္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အဘုိးႀကီး မစၥတာဟန္႔ ကလဲ ေငြအရမ္းလုိေနၿပီ၊ သူ႕အိမ္ႀကီးအျမန္ဆံုးေရာင္းရမွ ျဖစ္ ေတာ့မွာ"
"အိမ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့လူ ဒီေန႔ေခၚလာျပမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အိမ္ငွားမစၥတာပါးရစ္ကို ငါ ႀကဳိေျပာမ ထား ရေသးဘူး"
ေဒၚေရာ္သီက တံုးဆုိင္းဆုိင္းျဖစ္ၿပီး ေျပာသည္။

"သူနဲ႔ အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္ကတည္းက တကယ္လို႔ အိမ္၀ယ္သူေပၚလာရင္ သူ႔ကို နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ႀကဳိ အေၾကာင္းၾကားၿပီး အိမ္ကို ၀င္ၾကည့္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စာခ်ဳပ္ထဲမွာ စည္းကမ္းပါတယ္ေလ၊ တယ္လီဖုန္း ဆက္ အေၾကာင္းၾကားၿပီး လာၾကည့္ခြင့္ရွိေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္ေရးထားတယ္ အဲဒီ စည္းကမ္းခ်က္ကို သူ သေဘာတူလုိ႔ အိမ္လခခ်ဳိခ်ဳိေခ်ာင္ေခ်ာင္နဲ႔ ဒီအိမ္ႀကီးကို သူငွားလုိ႔ရတာ ေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ႐ံုးကေန ဖုန္းဆက္ၿပီး အိမ္ၾကည့္ဖို႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ လာခဲ့မယ္ဆိုတာေလာက္သာ ေျပာ လိုက္ပါ"
"ဒီလုိဆိုလဲ ေကာင္းၿပီေလ"
ေဒၚေရာ္သီ မွာ မေရမရာျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခုခုကို ေစာင့္သလို လုပ္ေနသည္။

သည္ေနရာမွ သူ ထြက္ခြာသြားခ်င္ပံုမေပၚေပ။
"ေရး…"
ေရးက လွမ္းၾကည့္သည္။
ဖြင့္မေျပာေသာ္လည္း ေဒၚေရာ္သီ၏စိတ္ထဲမွာ ဘာရွိေၾကာင္း ေရးသိသည္။
သို႔ေသာ္ ေဒၚေရာ္သီ ကို သူ ဖယ္ထုတ္လုိက္ေလသည္။
"ေလာေလာဆယ္ ဒီေနရာမွာ ခင္ဗ်ားလုပ္ႏုိင္တာ ဘာမွမရွိေသးပါဘူး ေဒၚေရာ္သီ၊ ဒါေပမယ့္ ႐ႈခင္း သာ အိမ္ႀကီး မွာ အလုပ္ၿပီးသြားရင္ေတာ့ ဒီလုိ ျပန္လာခဲ့ပါဦး"
ေခ်ာ့ေမာ့သည့္ ေလသံျဖင့္ ေရးက ေျပာသည္။

ေဒၚေရာ္သီက ေခါင္းညိတ္ကာ ႐ံုးသုိ႔သြားရန္ တစ္ဘက္သို႔လွည့္သည္။
ေရးတုိ႔ လင္မယားကို သူ ခြဲမထားခဲ့ခ်င္ပါ။
သူတို႔ႏွင့္အတူတူ ေနေပးခ်င္ပါသည္။ သူတို႔၏ေသာကဗ်ာပါဒကို မွ်ေ၀ခံစားခ်င္ပါသည္။
ေရး၏ ႐ံုးခန္းထဲသို႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူ ၀င္သြားမိသည့္အခ်ိန္မွစ၍ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အ လွန္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးခဲ့ၾကသည္။
ေရး ၏ ဘ၀တြင္လည္း သူရွိေနမွျဖစ္မည့္ သေဘာမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့သည္။

ေဒၚေရာ္သီသည္ ခင္ပြန္းသည္ ကက္နက္ရွိစဥ္ကတည္းက သူ၏ေနာင္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘာလုပ္ မည္ဆို စီမံခ်က္ ေရးဆြဲထားခဲ့သည္။
ကက္နက္ ကြယ္လြန္သြားေသာအခါ သူ႕ဘ၀တြင္ ပထမအဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ႏွင့္ ခုိကိုးရာမဲ့ခဲ့သည္။
ထိန္လန္႔ စိုးရိမ္ ခဲ့ရသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ေရးႏွင့္ေတြ႕ၿပီး အုလပ္အတူတူလုပ္ရေသာအခါ သူ႕ဘ၀လံုၿခံဳမႈရွိလာသည္ဟု ခံစားရသည္။
စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအေျခက်ၿပီး လုပ္ငန္းတုိးတက္ႀကီးပြားေရးအတြက္ ေရးကို ကူညီခဲ့သည္။
အိမ္တြင္း အလွျပင္ဆင္သည့္ လုပ္ငန္းလို သူ ကၽြမ္းက်င္ရာ ထိုအတတ္ပညာကိုသံုးၿပီး ေရာင္းခ်မည့္ အိမ္မ်ား ကို သူ ကိုယ္တုိင္ အလွျပင္ေပးခဲ့သည္။
ထို႕ေၾကာင့္ သူတုိ႔၏အိမ္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္းမ်ား ေကာင္းစြာျဖစ္ထြန္းခဲ့သည္။
အိမ္ကို ျမင္သည္ ႏွင့္ အိမ္၀ယ္လိုသူမ်ား စြဲမက္ခဲ့ၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူတုိ႔မွာရွိသည့္ေငြမ်ားကို ရင္းႏွီးကာ အိမ္မ်ားျပဳျပင္ျခင္း၊ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ျခင္း ျဖင့္ လုပ္ငန္း တိုးတက္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။
ေရး သည္ အလြန္သေဘာေကာင္းသူျဖစ္သည္။
အရာရာ တြင္ မွ်မွ်တတရွိသည္။
အျမတ္ ကို ေ၀စုခြဲေ၀ရာတြင္လည္း တြန္႔တိုမႈ နည္းနည္းကေလးမွမရွိ။
ရက္ရက္ ေရာေရာ ေပးခဲ့သည္။

ၾကာေတာ့ ေရးကို သားအရင္းသဖြယ္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ထင္မွတ္လာသည္။
ရင္းႏွီးမႈ ကလည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ရင္းႏွီးမႈမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့။
သားအမိခ်င္း ရင္းႏွီးမႈမ်ဳိးျဖစ္လာသည္။
ထုိ႔ေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ေလာကထဲသုိ႔ နန္စီေရာက္လာသည္။
နန္စီ က သူ႔ကို ယံုၾကည္သည္။

အတြင္းေရးမ်ားကိုပါ ဖြင့္ေျပာသည္။ တုိင္ပင္သည္။ သူေပးသည့္ အႀကံဥာဏ္မ်ားကို ယူသည္။
ထုိအတြက္ သူဂုဏ္ယူ၍မဆံုးႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ယခုေတာ့ သူသည္ ေရးတို႔လင္မယားအတြက္ ဘာမွမသံုးမတည့္ေသာ ေဘးလူတစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားသည္။
ဘာစကားမွမေျပာေတာ့ဘဲ သူ႕ကုတ္အက်ႌႏွင့္ လည္စည္းကိုယူကာ အိမ္ေနာက္သို႔ထြက္ေသာ တံခါးဆီသို႔ ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။
ေနာက္ေဖး တံခါး ဖြင့္လုိက္ေတာ့ မိုးသီးမ်ားႏွင့္ ေအးစက္သည့္ေလက သူ႔ကို ဆီးႀကဳိတြန္းတုိက္ သည္။
အိမ္ေနာက္ဘက္ ရွိ စက္၀ိုင္းျခမ္းလမ္းကေလးမွာ သူ႕ကားကို ရပ္ထားခဲ့သည္။

အိမ္ေရွ႕မွာ ကားမရပ္ခဲ့မိသည့္အတြက္ သူ ၀မ္းသာသြားမိသည္။
အိမ္ေရွ႕ မွာ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားဌာနမွ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားရွိေနသည္။
အိမ္ေရွ႕ မွ ထြက္လွ်င္ သူတုိ႔ႏွင့္တုိးေနဦးမည္။ ေတာင္ေမးေျမာက္ေမး အေမးခံခ်င္ ခံရႏုိင္စရာရွိ သည္။
တေသာေသာ က်ေနသည့္ မိုးသီးမ်ားၾကားမွ ေမာ္ေတာ္ကားဆီသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးလာခုိက္ ၿခံစပ္မွာ ရွိေသာ သစ္ပင္တြင္ ဆင္ထားသည့္ဒန္းကို လွမ္းျမင္ရေလသည္။
ထိုေနရာသည္ ကေလးမ်ား ကစားေနခဲ့သည့္ေနရာျဖစ္သည္။
မစ္စီ၏ လက္အိတ္တစ္ဘက္ ထိုေနရာတြင္ နန္စီေတြ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုဒန္းေပၚမွာ ကေလးမ်ားကို တင္ၿပီး အႀကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ ေဒၚေရာ္သီ လႊဲေပးခဲ့ဖူး သည္။
မုိက္ကယ္ ႏွင့္ မစ္စီ…
သူတို႔တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနႏုိင္သည္။ ဆုိးဆုိးရြားရြားတစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနရမည္။
ေသကုန္ တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ထုိအေတြး၀င္လာေတာ့ ေဒၚေရာ္သီ၏တစ္ကုိယ္လံုး တုန္လႈပ္သြားေလသည္။
အို… အဲဒီလိုေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ဘုရားသခင္ကယ္ေတာ္မူပါ။ ကေလးေတြရဲ႕အသက္ကို ေပးသနား ေတာ္မူပါ၊ ကေလးမ်ားရဲ႕အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးေတာ္မူပါ။
တကယ္ ဆိုေတာ့ ေဒၚေရာ္သီသည္ မိုက္ကယ္ႏွင့္ မစ္စီတုိ႔၏ဘြားေအတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနခဲ့ သည္။

ကေလးမ်ားကလည္း သူ႔ကို အဘြားတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္တြယ္တာၿပီး သူကလည္း ေျမးအရင္း ကေလး မ်ားလို စိတ္ထဲမွာ ယံုၾကည္ခံစားေနရေလသည္။
ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သူတို႔ကို ေျမးအဘြားမ်ားဟု ေျပာဆိုေခၚေ၀ၚေလ့ရွိသည္။
သစ္ပင္မွာ ဆင္ထားသည့္ဒန္းကို သူ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။
အေတြးထဲ မွာ သူ နစ္ျမဳပ္ေနသည္။
သူ႕မ်က္ႏွာကို မိုးသီးမ်ား ျပင္ထန္းစြာလာေရာက္ ထိမွန္ေနရာ ထိုအျဖစ္ကိုပင္ သူ သတိမထားမိ ေလာက္ ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
သူ႕႐ံုး သို႔ နန္စီေရာက္လာတုိင္း ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ပါလာတတ္သည္။

ကေလးမ်ားသည္ သူ႔စားပြဲေဘးမွာ ၀ိုင္းၿပီး တေပ်ာ္တစ္ပါး ေနတတ္ၾကသည္။
ကေလးမ်ားကို ျမင္တုိင္း သူလည္း အံ့ၾသ၀မ္းသာသည့္ အမူအရာကို လုပ္ျပရသည္။
ကေလးမ်ားကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ တကယ္လည္း သူ ၀မ္းသာပါသည္။
သူ႕႐ံုးသို႔ေရာက္လာေသာေၾကာင့္လည္း တကယ္ပင္ အ့ံၾသပါသည္။
မေန႔တုန္းကပဲ သူ႕႐ံုးသို႔ နန္စီ ေရာက္လာေသးသည္။
သည္တုန္း ကလည္း နန္စီႏွင့္အတူ မုိက္ကယ္ႏွင့္ မစ္စီတို႔ႏွစ္ေယာက္ပါလာခဲ့သည္။

သူ ကိုယ္တုိင္ မေန႔ညက အထူးတလည္ ဖုတ္ထားသည့္ ကိတ္မုန္႔ကို ကေလးမ်ားအား ခ်ေကၽြးခဲ့ ေသး သည္။
နန္စီ သည္ ခန္းဆီးစမ်ား သြားၾကည့္ရန္ရွိေနသျဖင့္ ထိုေန႔ မုိက္ကယ္ကို မူလတန္းေက်ာင္းအဆင္း ႀကဳိေပး ရန္ ေျပာသည္။
သူကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ သေဘာတူခဲ့သည္။
"ေဒၚေရာ္သီ…"
အေတြးထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနဆဲ ႐ုပ္တရက္ေခၚသံေၾကာင့္ လန္႔သြားသည္။
ေမာ့္ၾကည့္ေတာ့ ဂ်ဳိနသန္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ဂ်ဳိနသန္ သည္ ေတာအုပ္ကိုျဖတ္ၿပီး သူ႕အိမ္မွေလွ်ာက္လာပံုရသည္။

အေရမ်ားတြန္႔ေနသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ယေန႔ပိုတြန္႔ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။
ယေန႔ျမင္ရေသာ သူ႕႐ုပ္က သူ႕အသက္မွန္ကို ေဖာ္ျပေနသလို ရွိေခ်သည္။
"အဲလ္ဒရက္ခ်္ရဲ႕ကေလးေတြအေၾကာင္း အခုပဲၾကားလုိ႔၊ ေရးနဲ႔ က်ဳပ္ စကားေျပာမွျဖစ္မယ္၊ က်ဳပ္ ကူညီ ႏုိင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္"
ဂ်ဳိနသန္ က ဆက္ေျပာသည္။
"၀မ္းသာလုိက္တာရွင္"
စိတ္လႈပ္ရွားသည့္ေလသံျဖင့္ ေဒၚေရာ္သီက ေျပာသည္။

ဂ်ဳိနသန္ က တကယ္စိတ္ပူသည့္ေလသံျဖင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္ေလရာ ထိုအသံကို ၾကားရသည္ႏွင့္ပင္ ေဒၚေရာ္သီ အဖုိ႔ အမ်ားႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာသြားေတာ့သည္။
"သူတို႔ အိမ္ထဲမွာရွိတယ္"
ေဒၚေရာ္သီ က အိမ္ဘက္သို႔ ေမးေငါ့ျပသည္။
"ကေလး ေတြကို ျပန္ေတြ႕ဖို႔လမ္းစ အခုအထိ မေပၚေသးဘူးလား"
"မေပၚေသးဘူး"
"သတင္းစာထဲက ေဆာင္းပါးကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ၿပီးၿပီ"
ဂ်ဳိနသန္ သည္ သိပ္ၿပီးေက်နပ္ေနသည္မဟုတ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေဒၚေရာ္သီကိုလည္း ၀မ္းနည္းစကား ေျပာေနျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း သူ႔ေလသံကို နားေထာင္ရျခင္းအားျဖင့္ ေဒၚေရာ္သီ တျဖည္းျဖည္း ရိပ္ စား မိလာသည္။

သူ မေက်နပ္လွ်င္လည္း သိပ္ေတာ့ အျပစ္ဆိုစရာမရွိ။
နန္စီသည္ ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္မွျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိႏွင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ နန္စီကို ငယ္ငယ္ ကေလး က မိမိ သိကၽြမ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း မိမိတို႔လိမ္ေျပာခဲ့သည္။
နန္စီ၏ ေနာက္ေၾကာင္း မ်ားကို ဖံုးကြယ္လိုေသာေၾကာင့္ ဂ်ဳိနသန္ကို လိမ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ယခု သတင္းစာမွပါသည့္ ေဆာင္းပါးေၾကာင့္ မိမိတုိ႔အလိမ္ေပၚသြားၿပီ ျဖစ္သည္။

ေဒၚေရာ္သီ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကားတံခါးကို ဖြင့္လုိက္ေလသည္။
"ကၽြန္မ မွာ ခ်ိန္းထားတာရွိေနလို႔"
႐ုတ္တရက္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာခ်လုိက္သည္။
ၿပီးေတာ့ ဂ်ဳိနသန္ ၏အေျဖကို ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ ကားစက္ႏႈိးသည္။
ျမင္ကြင္း ေတြ ၀ါးေနေတာ့မွ သူ႕မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းေနပါေပါ့လားဆိုသည္ကို ေဒၚေရာ္သီ သေဘာေပါက္ ေလေတာ့သည္။

အခန္း (၁၃) ဆက္ရန္
.