ခင္ခင္ထူး ၏ မဂၤလာလွည္း အပိုင္း (၄)

(၇)

လယ္ျပင္ႀကီးထန္းေတာထဲမွာ ရြာကာလသားေလးငါးေယာက္ ထန္းရည္ေသာက္ေနၾကတယ္။ ေတာ္ ေတာ္လည္း မူးေနၾကပါၿပီ။ လယ္ျပင္ႀကီးသားက သံုးေယာက္၊ လယ္ျပင္ႀကီး ရဲ႕ေတာင္ဘက္ကပ္လ်က္ အုန္းပင္ေကာက္ က ႏွစ္ေယာက္ ေသာက္ေနၾကတာဆိုေတာ့ တစ္ဖက္ရြာသားႏွစ္ေယာက္ကို လုိက္ ဧည့္ခံရင္း ရြာခံသံုးေယာက္ကပါ ေသာက္ေနၾကတဲ့ သေဘာေပါ့။ သည္လိုပါပဲ။ သူ႔ရြာေရာက္ေတာ့ သူ ဧည့္ခံ၊ ကိုယ့္ရြာေရာက္ေတာ့ကိုယ္ဧည့္ခံကိုး။ အရက္ႀကဳိက္သူ အရက္၊ ထေရႀကဳိက္သူ ထေရေပါ့ေလ။ သည္မနက္ အုန္းပင္ေကာက္က သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာ ေသာင္းစိန္အတြက္ေတာ့ အကြက္ ရသြားတယ္။

ကေန႔မနက္ ရြာက မစြန္မသမီး ေအးသီကို မႏၱေလးကစက္ဆရာက လာေတာင္း မယ္၊ ျမန္းမယ္ ဆိုကတည္းက ေသာင္းစိန္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနၿပီ။ ေသာင္းစိန္က ေအးသီကိုႀကဳိက္တာ တစ္ ပိုင္းေသလို႔၊ ေအးသီ ကလည္း ေသာင္းစိန္ ကို မႀကဳိက္လိုက္တာ တစ္ပုိင္းေသလို႔ဆိုေတာ့ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးကာ မွ လူးေရာ ဘာမွေတာ့ မဆက္စပ္ဘူးေပါ့ေလ။ ေသာင္းစိန္က တစ္ဖက္သတ္ႀကဳိက္လုိက္တာ တစ္ပုိင္း ေသလို႔။

ေအးသီတို႔က ဆင္းရဲတယ္ ဆိုေပမယ့္ အက်င့္စာဂ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ရြာကသိၾကတယ္။ မုဆုိးမသား အမိ ဆုိေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ သေရာ္ေမာ္ကား မလုပ္၀ံ့ၾကဘူး။ ပေရာပရီလုပ္ဖို႔မ်ားေတာ့ ေ၀းေရာ။ မစြန္မ ကလည္း ႏႈတ္ကၾကမ္းၾကမ္း မဟတု္လား။ လူက အ႐ိုးပိန္ဆိုေပမယ့္ က်စ္လုိက္တာ သံေခ်ာင္း က်လို႔ ဆိုေတာ့ ေျခေထာက္ခ်င္းဆုိင္႐ုိက္ရင္ေတာင္ တစ္ဖက္သားက်ဳိးက်သြားႏုိင္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး။
ေသာင္းစိန္ က ေအးသီကို အပ်ဳိ၊ လူပ်ဳိစိတ္ကေလးေတြ ၀င္ၾကပါၿပီဆိုကတည္းက ႀကဳိက္တာပါ။ ရြာထဲ မွာ ေအးသီ ထက္ ေခ်ာတာ၊ လွတာ၊ ပိုက္ဆံရွာတာေတြ မ်ားပါရဲ႕။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ ေအးသီမွ ေအးသီ တန္းတန္းစြဲ ေနတာ။ ရြာကေတာ့ လူငယ္သဘာ၀ သည္လိုပါပဲရယ္လို႔ ဘာမွမေျပာၾကပါဘူး။ ဒါ ျဖင့္ ေအးသီ ကေကာ ဘယ္သူ႔ႀကဳိက္သလဲေမး။ အဲသလိုလည္း မရွိပါဘူး။

အပ်ဳိျဖစ္ပါၿပီဆိုကတည္းက လူပ်ဳိေပါက္ေတြက သူငယ္ခ်င္းလို ခင္မင္ၾကတာရွိသလို ပိုးခ်င္းပန္းခ်င ္တာ မ်ားလည္း ရွိပါရဲ႕။ ေအးသီ က ဘယ့္ႏွယ္မွမေနဘူး။ လုပ္ကိုင္စားရတာ ပင္ပန္းရတဲ့ၾကားထဲ မဆတ္ေဆာ့ အားေပါင္ေတာ္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးဆိုေတာ့ လန္႔ၾကတဲ့သူငယ္ေတြ မ်ားၾကတယ္။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ မလန္႔ဘူး။ ေအးသီ မွ ေအးသီ။ ေသာင္းစိန္တို႔မိဘမ်ားက နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ေသာင္သာၾကတယ္။ ေအးသီ တို႔ထက္ စီးပြားေရးေကာင္းတယ္။ ေငာင္းစိန္က မုိက္မုိက္ရမ္းရမ္း ဆုိမႏုိင္ေျပာမႏုိင္ဆုိတာမ်ဳိး မဟုတ္ ေပမယ့္ အိမ္ က ႏြားေတာင္ တစ္တုိင္ကတစ္တိုင္ ေျပာင္းခ်ည္ခ်င္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ေရတစ္ထမ္း မထမ္းဘူး။ ႏြားစားက်င္းထဲ ပဲေလး၊ ေမွာ္ေလး ႏွံ႔ေအာင္လွန္လုိက္စမ္းပါဆိုတာေတာင္ လွန္ ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေအးသီက ဒါေၾကာင့္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မႀကဳိက္ခ်င္လို႔ကို မႀကဳိက္တာပါ။

"ေအးသီ နင္ မာနႀကီးလုိက္တာဟာ၊ ငါနဲ႔မ်ား စကားမေျပာခ်င္သလိုပဲ"
"ဘာမာနမွ မရွိပါဘူးဟယ္၊ လူမွ ထမင္းအႏုိင္ႏုိင္ ရွာစားေနရတဲ့ဟာ၊ ဘယ္ကမာနကလာၿပီး ရွိရမွာ တုန္း၊ နင္ နဲ႔ မွ မဟုတ္ေပါင္၊ ဘယ္သူန႔ဲမွကို စကားေျပာဖုိ႔ အခ်ိန္မရဘူး"
"ေနဦး ငါ ေျပာထားတာေလးေတာ့ အေျဖေပးခဲ့ပါဦး"
"ဘယ္ဟာမ်ားပါလိမ့္"
"ဟိုေလဟာ နင့္ကို ဘုရားပြဲရက္က ေဒြးစံေမတို႔ ၀ိုင္းတုိက္မွာ ေျပာခဲ့တာေလဟာ ေအးသီကလဲ"
"နင္ မူးမူးနဲ႔ေျပာတဲ့စကားေတြ အမ်ားႀကီး၊ ငါက ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ မွတ္မိမွာတုန္း"
"နင့္ကို ႀကဳိက္တယ္ဆိုတာေလ"
"အမယ္ေလးေလး… ေမာင္းေထာင္နဲ႔ ေတာင္ငူ မအပ္မရာ"

ေအးသီနဲ႔ ေသာင္းစိန္က အဲသလိုျဖစ္ေနက်။ ေသာင္းစိန္က အလွဴရွိလု႔ိ၊ ရြာဘုရားပြဲရွိလို႔၊ ဆြမ္းေတာ္ ႀကီးတင ္ရွိလိ္ု႔၊ မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႔၊ အပ်ဳိလူပ်ဳိစုၾကတဲ့ပြဲမ်ဳိးဆိုရင္ ေအးသီအနား မရရေအာင္ ကပ္ၿပီး ပ်ားမ်ား၊ ပိတုန္းမ်ား "႐ုန္း"ၾကသလို တဒီဒီနဲ႔၊ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနတတ္တယ္။ ေအးသီကလည္း ေခါင္း ထဲ မသြင္းပါဘူး။ ကိုယ့္ရြာက ရြာသားခ်င္း၊ ကာလသား ကာလသမီးခ်င္းပဲေလဆုိတာမ်ဳိးနဲ႔ သည္းခံ လုိက္တာ မ်ားပါတယ္။ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ နီးရာထင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေကာက္ေပါက္ပစ္လုိက္ တာပဲ။ ေသာင္းစိန္ မိဘမ်ား က သူတုိ႔သားက ေအးသီႀကဳိက္ေနတာကို မၾကည္သာခ်င္ဘူး။ ေအးသီက မႀကဳိက္ဘူး ဆိုတာလည္း သိပါရဲ႕။ မုဆုိးမသမီးက အေျခႀကီးလုိ႔ ငါတို႔သားမွမႀကဳိက္ရေအာင္ ဘာမို႔လို႔ တုန္း ဆိုတာ ပါသလို ႀကဳိက္လုိက္မွာလည္း စိုးၾကတယ္။

"ေသာင္းစိန္ေနာ္ စြန္မ သမီး လင္းယုန္မမ်ား၊ မင္းက အေကာင္းလုပ္လုိ႔"
"ဘာတုန္းဗ်၊ အေမတုိ႔ကလည္း တစ္မ်ဳိး"
"ဘာတစ္မ်ဳိးလဲ နင္ စြန္မသမီး ေအးသီကိုႀကဳိက္ေနဆို၊ ေအးသီ ေနာက္တေကာက္ေကာက္ဆုိ၊ ဘာမ မို႔ တုန္းေတာ္… ဆန္အိုးထဲ ဆန္လက္ႏွစ္လံုး မျပည့္တဲ့ဟာေတြ"
"အေမတု႔ိ စကားေတြ လြန္သေနာ"

"ဘာလြန္ရမွာတုန္း၊ ခံုဖိနပ္စာေနာ္၊ ႀကဳိက္သံမ်ား ၾကားလုိ႔ကေတာ့ ခံုဖိနပ္ၾကည့္"
"ခင္ဗ်ားတုိ႔က သူမ်ားခ်စ္ျခင္းခြဲဖုိ႔ေလာက္ ေခ်ာင္းေနၾကတာ၊ ေအးသီက ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ"
"ေအာင္မာ ဘာျဖစ္ေနေန၊ နင္ မႀကဳိက္ရဘူးဆို မႀကဳိက္ရဘူး"
"အခ်စ္ ကို အဲသလို ပိတ္ပင္လို႔ရမလားဗ်"

ေသာင္းစိန္နဲ႔ မေအကလည္း ေအးသီကိစၥနဲ႔ တက်က္က်က္ပါ။ ေအးသီကိုႀကဳိက္တာ ေသာင္းစိန္တစ္ ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကဳိက္တဲ့လူရွိၾကပါတယ္။ ေသာင္းစိန္က ေအးသီကပဲ သူ႔ရည္းစား လိုလို ေျပာေနေတာ့ တစ္ျခားကာလသားေတြက လက္ေလွ်ာ့ကုန္ၾကတာလည္း ပါတယ္။ ေအးသီကို ပိုးေလ မရေလ၊ မရေလ ပိုးေလေနလာခဲ့ၾကတာ အရြယ္ေတြေတာင္ ရၾကလွၿပီ။ ေအးသီဆိုရင္ ဆယ့္ ရွစ္ႏွစ္ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ ရွိၿပီး။ ေသာင္းစိန္ကလည္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ေအးသီကို ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္က တည္းက ႀကဳိက္ခဲ့တာ အခုလိုအပ်ဳိႀကီးလံုးသန္ တစ္ေသြးတစ္ေမြးျဖစ္လာေတာ့ ေသာင္းစိန္က ပိုေတာင္ ႐ူးလာ ၾကတယ္။ ေအးသီတို႔သားအမိခမ်ာလည္း ၀င္ေငြရႏုိင္သမွ် စုစုက်စ္က်စ္ ရွာၾကရတာကေတာ့ မ ထူးပါဘူး။ လတ္လတ္ ေလာေလာကေလး ၀တ္ႏုိင္၊ စားႏုိင္ဖို႔ ထည့္မတြက္ေပမယ့္ အျမင္ကေလး တင့္ တယ္ေအာင္ ေတာ့ ဆင္ရတာကိုး။ သည္လိုဆိုေတာ့ ေအးသီက ပိုေတာင္လွလာတယ္လို႔ ေသာင္းစိန္ တြက္တယ္။

"ေအးသီရယ္ နင့္အတြက္ ငါ့မွာေစာင့္စားရတဲ့ရက္ေတြလည္း ၾကာပါၿပီဟာ၊ ေတာင္ထိပ္ၾကာေပါက္ အ ေနာက္ေန၀င္ ပင္လယ္ျပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္ဆိုရင္ေတာင္…"
"ေသာင္းစိန္ ရြာျပဇာတ္လာမလုပ္နဲ႔၊ နင့္ကို တစ္ခါတည္းေျပာမယ္၊ ငါ့အေမ မရွိေတာ့ရင္ ငါ သီလရွင္ ၀တ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးၿပီးသား အေမရွိေသးလို႔သာ"
"နင့္ဟာ မဟုတ္တာ၊ နင့္အေမေသဦးေတာ့ ငါ ရွိပါေသးတယ္"
"နင့္ေၾကာက္လို႔ ၀တ္မွာေဟ့"

ေသာင္းစိန္နဲ႔ ေအးသီကေတာ့ အေျခအေနကေတာ့ မေျပာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မႏၱေလးကို သနပ္ခါးပို႔ရ တဲ့ေနာက္ပိုင္း ေအးသီက ေျပာင္းလာတယ္။ သနပ္ခါး လက္ခံေရာင္းေပးတဲ့ မတင္ၾကည္တို႔ဆီ အ၀င္ အထြက္ရွိရာက ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မလြင့္ဖူးတဲ့ ေအးသီ စိတ္ကေလးေ၀့ခ်င္လာ ပါေရာ။ လယ္ျပင္ႀကီးရြာစြန္မွာ အိမ္ကုပ္ကေလးနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေနရတဲ့ဘ၀က မႏၱေလးမွာ အ ေျခခ်ခြင့္ရရင္ ဘ၀တစ္ဆင့္တက္ရတာပဲလုိ႔ တြက္တာပါပါတယ္။ မေအႀကီးကိုလည္း ေအးသီ သနားမိ ပါရဲ႕၊ ခ်စ္သူ န႔ဲ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ေတာင္ မေအကိုပါ ထည့္စဥ္းစားေပးမယ့္ လင္သားမ်ဳိးမွျဖစ္မွာဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ စိတ္ေနစိတ္ထားကို အရင္အကဲခတ္ရတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္က ႐ိုးသားတယ္။ သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းမယ့္ ရာသက္ပန္သမားဆိုတာလည္း အကဲခတ္မိတယ္။ သည္ၾကားထဲ မတင္ ၾကည္ ကပါ အာမခံလုိက္ေသးတာေကာ။

သည္လိုနဲ႔ ေအးသီကို မႏၱေလးသား စက္ဆရာက ေတာင္းရမ္းေတာ့မယ္ဆိုတာလည္း ၾကားေရာ ေသာင္းစိန္ က ရြာေရွ႕ေတာင္ ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ျမင္းကိုယ္စီျပင္ပါေရာ။ သည္သတင္းဟုတ္မဟုတ္ စံု စမ္းတယ္။ စံုစမ္းဖုိ႔က ခက္ေနေတာ့ ဘယ္သူ႔ေမးရမွန္းလည္း မသိဘူး။ မစြန္မနဲ႔ ေအးသီတုိ႔သတင္းကို သည္ႏွစ္ေယာက္ ဆီကလဲြရင္ တစ္ျခားဘယ္ကမွ မရႏုိင္ေလေတာ့ ေသာင္းစိန္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တုိင္ ပင္တယ္။ သည္လုိနဲ႔ ထန္းရည္၀ိုင္းမွာ မနက္ည ေအးသီကိစၥခ်ည္းေပါ့။

"ငါေတာ့ ေအးသီကို ခုိးေတာ့မကြာ၊ သည္လိုမလုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အဲေတာ့ အုန္းပင္ေကာက္ ကို ခုိး ေျပး လုိ႔လဲ မျဖစ္ဘူး။ ရြာခ်င္းက ကပ္ေနတာဆိုေတာ့ မစြန္မ လိုက္လာလိမ့္မယ္"
"ဟ… ေသာင္းစိန္ရ ခုိးတယ္ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္သားႀကဳိက္မွ ခုိးရတာေလကြာ၊ ေအးသီက မင္းမ်ား ေခြး႐ူး ေလာက္ေအာက္ေမ့တဲ့ဟာ၊ အကုန္အဖမ္းခံေနရပါ့မယ္ကြာ"
သူငယ္ခ်င္းေတြက ေအးသီနဲ႔ ေသာင္းစိန္ကို တေစာင္းေစးနဲ႔မ်က္ေခ်းဆိုတာ သိၾကေတာ့သည္စီမံကိန္း မွာ မပါ၀ံ့ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသာင္းစိန္တုိက္ေနတဲ့ ထန္းရည္ကလည္း ဗိုက္ကားေအာင္ ေသာက္ေနရ တာ ဆိုေတာ့ စိတ္ကုန္ေအာင္လည္း မေျပာ၀ံ့ၾကဘူး။

"ေနဦး မင္းက ဘာၾကားလုိ႔လဲ ေသာင္းစိန္ရ"
"ေအးသီက မႏၱေလးမွာ ရည္းစားရွိေနၿပီတဲ့ကြ၊ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားတာပါကြာ၊ စံုစမ္းလို႔လည္းမရဘူး"
"မင္းက ဘယ္က ၾကားတာလဲ"
"ေအးသီက ေျပာတာ၊ သူ႔မွာရည္းစားရွိေနၿပီတဲ့၊ လာေတာင္းရမ္းေတာ့မွာတဲ့"
"ၿပီးတာပါပဲကြာ၊ ခမ်ာမ်ားသားအမိ ဆင္းရဲၾကပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ခြင့္လႊတ္ျခင္းပါတဲ့၊ မင္း ရင္အနာ ခံလုိက္ပါ ေသာင္းစိန္ရယ္"
"ဘာရယ္ကြ၊ ရင္အနာခံရမယ္ ဟုတ္လား၊ ေသာင္းစိန္က တစ္ရြာသားလက္ေတာ့ အပါမခံဘူး၊ လယ္ျပင္ႀကီး သား ေသြးရဲတာ ျပရေခ်ေသးေပါ့ကြာ"

ထန္းရည္အုိး ကလည္း ပိုးလုိးပက္လက္။ ေသာင္းစိန္တုိ႔ကလည္း ေမွာက္ခံုပက္လက္။ အရင္ သတိျပန္ လည္လာသူက ပုဆိုးစဆြဲၿပီး ထျပန္ရာကေန လူစုကြဲသြားၾကေရာ။ ညေနဘက္ ျပန္စုမိၾကျပန္ေရာ။ ေသာင္းစိန္ လည္း ထန္းရည္ဖိုးဆပ္ရတာနဲ႔ ကုန္လွၿပီ။ ေအးသီကိုမရေလ စိတ္ညစ္ေလ၊ စိတ္ညစ္ေလ ေသာက္ေလဆိုေတာ့ လူမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ရက္ေတာ့ ထန္းရည္၀ိုင္းမွာ အုန္းပင္ေကာက္ သား ထြန္းရီ က စကားတစ္ခြန္း သတင္းေပးတယ္။ သည္သတင္းက ေသာင္းစိန္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ သတင္း။
"ေသာင္းစိန္ ေအးသီ မင္းကိုအႀကဳိက္တာ ငါသိၿပီ၊ နတ္က လုပ္ထားတာကြ"

"ဘယ္လိုကြ ထြန္းရီ၊ ဘယ္လို နတ္ကလုပ္ထားတာတုန္း၊ ၾကားလာတာ ေျပာစမ္းပါကြာ"
"မင္း ျပႆနာေတာ့ မရွာနဲ႔၊ မင္းအေမက နတ္ကေတာ္ ေဒၚမူႀကီးနဲ႔ အတားအဆီးေတြ လုပ္ေနတာတဲ့၊ တုိ႔ရြာထဲက မခင္ေသာင္းက မင္းတုိ႔ရြာက နတ္ကေတာ္ေဒၚမူနဲ႔ ခင္လုိ႔ ေျပာရာကေန ငါၾကားလာတာ"
"လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နတ္က မခ်စ္ေအာင္ လုပ္လို႔ရသလားကြ၊ မဟုတ္တာ"

"ရတာေပါ့ကြာ၊ မင္းတုိ႔အိမ္မွာ နတ္စင္ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ နတ္စင္ေပၚမွာ နတ္ေရအိုးအသစ္ကေလးရွိ လိမ့္မယ္၊ အုန္းသီးတစ္လံုးလည္း ရွိလိမ့္မယ္၊ မယံုရင္ မင္းၾကည့္လိုက္"
တစ္ရြာသားက အပ္က်မပ္က်ႀကီး ေျပာေနၿပီဆိုေတာ့မွ ေသာင္းစိန္ သူအိမ္ကနတ္စင္ကို စိတ္ကူးၾကည့္ လိုက္တယ္။ ဟုတ္သားပါလား။ အိုးကေလးတစ္လံုးေပၚမွာ အုန္းသီးခြံကြာတစ္လံုး ျမင္ေနတာၾကာၿပီပဲ။ လက္စသတ္ ေတာ့ သူ႔အေမက ေအးသီနဲ႔သေဘာမတူလုိ႔ နတ္ကေတာ္ေခၚၿပီး နတ္နဲ႔ခြဲခုိင္းထားတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ေအးသီ က ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္ေနပါတယ္ ေအာက္ေမ့တာ၊ ခုမွ ဇာတ္ရည္လည္ရေတာ့တယ္ ေပါ့၊ ေတြးရင္းက ေဒါသေတြျဖစ္လာလို႔ နတ္စင္ေရာ အုန္းသီးပါ သည္ကေန႔ေတာ့ ေတြ႕ၾကၿပီေပါ့ကြာ လုိ႔လည္း စိတ္ထဲ ေတးထားလိုက္တယ္။
"ေနပါဦး အုန္းသီ တင္တယ္ဆိုတာက ဘာသေဘာလဲ"

"အုန္းသီးဆိုတာ အသ ေလကြာ၊ ေအးသီေပါ့၊ နတ္ ကို ေအးသီနဲ႔ ေပးစားပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့"
"နတ္နဲ႔ ေပးစားေတာ့ နတ္က မင္းနဲ႔မႀကဳိက္မိေအာင္ တန္ခိုးနဲ႔ တားတာေပါ့ဟ"
"ၾကည့္စမ္း အေမတုိ႔မ်ား ကုိယ့္သားသမီးဘက္မလုိက္၊ နတ္ဘက္မ်ား လုိက္ရတယ္လို႕ကြာ"
အဲသည္ေန႔က အုန္းပင္ေကာက္သား ထြန္းရီကို ေသာင္းစိတ္က ထေရမူးေအာင္ တိုက္တယ္။ ေက်းဇူး ေတြေတာင္ တင္ေနေသးတာပါ။ တစ္ျမဴၿပီးတစ္ျမဴေသာက္ၾကတာ ဘယ္ႏွအုိးရွိမွန္းေတာင္ မသိၾက ေတာ့ပါဘူး။ ေသာင္းစိန္က အိမ္ျပန္ၿပီး နတ္စင္ဖ်က္မယ္လုပ္ေတာ့ သတင္းေပး ထြန္းရီလည္း မူးမူးနဲ႔ ေျပးေရာ။ အဲသည္ေန႔က ေသာင္းစိန္က အုိးကို႐ုိက္ခြဲ၊ နတ္စင္႐ုိက္ခ်ဳိးလုပ္ေနေတာ့ ဖေအက ေရထမ္း ထမ္းပိုး နဲ႔ လုိက္႐ိုက္ေတာ့မွ လံုးေနေအာင္ ေျပးေတာ့တာပါ။

သည္ကတည္းက နတ္ေရစင္အိုးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအးသီကလည္း ေသာင္းစိန္ကို မႀကဳိက္ပါဘူး။ ေသာင္းစိန္ က နတ္ကို အုန္းသီးဆက္လုိ႔မႀကဳိက္ခဲ့တာလုိ႔ယံုေတာ့ နတ္ကေတာ္ ေဒၚမူႀကီး အိမ္ကိုသြားတယ္။ ေရစင္ဖုိး ကန္ေတာ့ တယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေဒၚမူႀကီးက ေသာင္းစိန္ျဖစ္ခ်င္တာကို သေဘာေပါက္လုိက္ၿပီ။ မေအကခုိင္းလို႔ အုန္းသီဆက္ခုိင္းသလိုပဲ ေသာင္းစိန္က ေရစင္ဖိုး ဆက္ေတာ့လည္း အေဆာင္ေပးျပန္ ေရာ။ ေသာ့အိမ္တစ္လံုး ေဆာင္ရမတဲ့။ ေအးသီက ျပန္မႀကဳိက္ရင္ မင္း ႀကဳိက္သလိုေျပာဆိုၿပီး နတ္ကေတာ္က အာမခံလိုက္ေတာ့ ေသာင္းစိန္ကလည္း ယံုတယ္။

"ေသာ့အိမ္ဆိုတာ ဘာတုန္းဗ်"
"ေမာင္ေသာင္းစိန္ကလဲ အသကို… သအနဲ႔ ျပန္တုိက္တာဟဲ့"
"နားမလည္ဘူးဗ်"
"ေအးသီက အသ၊ ေသာ့အိမ္က သအ၊ အုန္းသီး ကို ေသာ့အိမ္နဲ႔ ကက္ကင္းျပန္႐ုိက္တယ္ေခၚတယ္။ ေသာ့အိမ္ ေသးေသးရွာၿပီး မင္းလည္ပင္းဆြဲရမယ္။ သည္အတုိင္းေတာ့ မစြမ္းဘူးေပါ့။ ငါရြတ္ဖတ္ၿပီး အသက္သြင္း ေပးမယ္။ သံုးဆယ္ခုနစ္မင္း အပ္ရမွာဆုိေတာ့ ေငြသံုးရာ့ခုနစ္ဆယ္တင္ရမယ္"
"တင္တာဟုတ္ပါၿပီ။ ခ်က္ခ်င္း ထႀကဳိက္ပါ့မလား"

"ဟဲ့ နတ္ဆိုတာ မႈိင္းမႈိင္းၿပီး မတာဟဲ့။ ဒါေၾကာင့္ မႈိင္းမတယ္ေျပာတာ။ ေအးသီ မင္းဘက္မပါေတာ့ ငါ့ ေျပာလွည့္… နတ္ဟဲ့၊ အာဂမွတ္ေနသလား"
အဲသည္ေန႔ကစၿပီး ေသာင္းစိန္လည္ပင္းမွာ ေသာ့တံႏွစ္ေခ်ာင္းပူးနဲ႔ ေသာ့ခေလာက္ ကေလးတစ္လံုး ဆြဲထားေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေသာ့ခေလာက္ကလည္း မစြမ္းေတာ့ပါဘူး။ ေအးသီကို မနက္ျဖန္သန္ဘက္ မႏၱေလး က ကားနဲ႔လာေတာင္းေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက ရြာထဲျပန္႔ေနၿပီ။ ရြာမွာ ပ်ာေနၾကတဲ့ႏွစ္ ေယာက္ကေတာ့ မစြႏ္မနဲ႔ ေသာင္းစိန္ပါပဲ။ မစြန္မက ၿမဳိ႕လာၾကမယ့္ ဧည့္ေကၽြးဖို႔၊ ေမြးဖုိ႔ရွာရၿပီ။ ေသာင္းစိန္ ကေတာ့ ေသာ့ခေလာက္ေတာင္ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္္ခ်င္ၿပီ။ တစ္ေန႔လံုး ထေရတဲက မထ ေတာ့ဘူး။ ရင္ေတြ လည္း ပူလွၿပီမဟုတ္လား။ သည္ရက္ထဲ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ကိုလုပ္ရေတာ့မွာကိုး။ အုန္းပင္ ေကာက္သားေတြက မူးလာေတာ့ ေသာင္းစိန္ကို ေျမႇာက္ေပးၾကေရာ။

"အဲသည္ေန႔လာတဲ့ကားကို တို႔လူစု ရြာထိပ္က ဆီး႐ိုက္ၾက႐ံုေပါ့ကြာ၊ လြယ္လြယ္ေလးပါ"
"မင္းတုိ႔ပါရင္ ခ်႐ံုေပါ့ကြာ၊ လယ္ျပင္ႀကီးသား ေသြးရဲတာ ျပလုိက္စမ္းမေဟ့"
အဲသည္ေန႔က ေသာင္းစိန္တု႔ိ ထေရမူးလုိက္ၾကတာ လူမွန္းမသိၾကဘူး။ ထန္းတဲထဲမွာတင္ တံုးလံုးပက္ လက္ ျဖစ္ကုန္ၾကျပန္ေရာ။

ဆက္ရန္
.