အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ဘာသာျပန္ ၾကမၼာ အပိုင္း (၁)

ဇာတ္ဖြင့္

ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္ရွိ အက္ေၾကာင္း ကေလးမ်ားထဲမွ ေရခဲလိုေအးစက္သည့္ ေလမ်ား တိုး၀င္ ေနသည္ ကို  သူခံစားေနရသည္။
မကုန္းမကြ အေနအထားျဖင့္ ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ သူထြသြားသည္။ လြယ္လင့္တကူ ရႏိုင္ရန္ အသင့္ ေဆာင္ထားသည့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါထူထူမ်ားအနက္ တစ္ထည္ကကို လွမ္းဆြဲ သည္။
ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ မွ ေလ၀င္ေနသည့္အက္ေၾကာင္းကို ထုိမ်က္ႏွာပ၀ါျဖင့္ လိုက္ဆုိ႔ သည္။

တိုး၀င္ေနသည့္ ေလသံေပ်ာ့သြားသည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါကို တစ္ဆင့္ထပ္တိုးေနရေသာ ေၾကာင့္ အသံက တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားသည္။
ထိုအသံ က သူ႔ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစသည္။
ျမဴေတြ ဆိုင္းဆို႔ေနသည့္ ေကာင္းကင္ကို ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ သူလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ သည္။ လိႈင္းေခါင္းျဖဴ မ်ား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကေလး ၾကြစျပဳေနသည့္ သမုသဒၵရာျပင္ကို အကဲခတ္ ၾကည့္သည္။

ကိပ္ေကာ့ပင္လယ္ေအာ္၏ တစ္ဘက္ကမ္းမွာရွိေသာ ပရိုဗင့္စ္ေတာင္းကို သည္ေနရာမွ ေန၍ မၾကာခဏ လွမ္း ျမင္ႏိုင္သည္။ ရာသီဥတု ဆိုးရြားလြန္းသည့္အခါမ်ားတြင္သာ ျမင္ဖို႔ခက္ သည္။
ကိပ္ေကာ့ၿမိဳ႕ ကို သူမုန္းသည္။
အထူးသျဖင့္ ယခုလို ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ ႏို၀င္ဘာလကို ပိုမုန္းသည္။
ေရျပင္ႀကီး က အညိဳေရာင္ ေပါက္ေနတတ္သည္။

ထံုထံု ထုိင္းထုိင္း ႏိုင္လွသည့္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားက စကားမ်ားမ်ားမေျပာ။ သို႔ေသာ္လည္း စပ္စုေသာ မ်က္လံုးမ်ား ျဖင့္ကား အၿမဲတမ္း ေလ့လာအကဲခတ္ေနတတ္ၾကသည္။
ထုိသုိ႔ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အက်င့္စရိုက္မ်ားကို သူမုန္းသည္။
သူႀကံဳဖူးသည့္ တစ္ေႏြ ကို ျပန္မွတ္မိေနသည္။ ထုိေႏြက သည္အရိပ္ကိုသုိ႔ သူေရာက္ေန သည္။ ကမၻာလွည့္ ခရီးသြားေတြလည္း မ်ားလြန္းလွသည္။ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ျပည့္ေန သည္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါး မ်ားကို ဖက္တြယ္တက္ၾကသည္။ မက္ေစာက္လွေသာ လိႈင္းကာေက်ာက္နံရံႀကီးကို ကုတ္ကပ္တက္ကာ သူ ငွားေနသည့္ အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကသည္။
ထုိအျပဳအမူ ကုိ သူမုန္းသည္။

သူငွားေနသည့္အိမ္မွာ လာၿပီး ေရးအဲလ္ဒရက္ခ်္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ "ေရာင္းရန္" ဆိုေသာ ဆုိင္းဘုတ္ ကိုလည္း သူမုန္းသည္။
ဆိုင္းဘုတ္ကို အိမ္ေရွ႕တြင္ ခ်ိတ္ရုံႏွင့္ အားမရႏိုင္ဘဲ အိမ္ေနာက္မွာပါ ခ်ိတ္သြားၾကသည္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေရး ႏွင့္ သူ႔ဆီမွာ အလုပ္လုပ္သည့္ မိန္းမႀကီးတို႔သည္ ၀ယ္လိုသူမ်ား ကို ေခၚလာၿပီး အိမ္ျပစ ျပဳၾကၿပီ။ လူရႈပ္စ ျပဳလာၿပီ။
လြန္ခဲ့ေသာ လ က သည္ေနရာသို႔ သူေရာက္လာျဖစ္သည္ကိုပင္ ေက်းဇူး တင္ရေသးေတာ့ သည္။
နည္းနည္း ေနာက္က် သြားလွ်င္ သည္အိမ္အေပၚဆံုးထပ္ကို သူငွား၍ ရေတာ့မည္မဟုတ္။

သည္တုန္းက သည္အိမ္ကိုေရာင္းဖို႔ အစီအစဥ္ မရွိေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေပၚဆံုးထပ္ကို သူငွားရမ္း ရရွိ ခဲ့သည္။ အေ၀းၾကည့္ မွန္ေျပာင္းႀကီးကို အေပၚဆံုးထပ္က အခန္းထဲမွာ သူဆင္ႏိုင္ ခဲ့သည္။
သူအရမ္း ကံေကာငး္ေနေသာေၾကာင့္ ထုိအခြင့္အေရးမ်ားကို ရရွိျခင္း ျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ အခ်ိန္မရွိေတာ့။
တစ္စုံတစ္ေယာက္က သည္အိမ္ႀကီးကို ၀ယ္သြားလွ်င္ သူျပန္ငွား၍ ရႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ အေရာင္း အ၀ယ္ မျဖစ္ခင္ လုပ္စရာရွိသည္ကို တက္သုတ္ႏွင္းၿပီး လုပ္ရေတာ့မည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သတင္းစာတိုက္သို႔ သူ ေဆာင္းပါးေရးဖို႔လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

သည္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဟိုေကာင္မ၏ နန္းဇာတိရုပ္အမွန္ ဘြားခနဲ ေပၚသည့္အခ်န္တြင္ သည္ေနရာမွာ သူ ရွိေနခ်င္ ေသးသည္။
ဟိုေကာင္မ က သူ႔ဘ၀လံုၿခံဳသြားၿပီဟု ထင္ေနသည္။
ထုိအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူ႔ဘ၀အမွန္ ေပၚသြားေသာအခါ မည္သို႔ ခံစားေနရသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး သူ အရသာ ခံခ်င္ သည္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူလုပ္စရာအလုပ္ကေလးတစ္ခု ရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခ်က္ ကေလးမွ အခြင့္ မသာခ႕ဲ။
ဟိုေကာင္မသည္ ကေလး ေတြ ကို မ်က္စိေအာက္မွ အေပ်ာက္မခံ။ တစ္ခ်က္ကေလးမွ အလစ္မေပး။
သို႔ေသာ္လည္း သူ မေစာင့္ႏို္င္ေတာ့ပါ။

မနက္ျဖန္ ...
အခန္းထဲမွာ စိတ္ဂနာမၿငိမ္စြာျဖင့္ သူ လွည့္လည္ သြားလာေနမိသည္။ အေပၚဆံုးထပ္၏ အိပ္ခန္းႀကီးက က်ယ္လြင့္ လြန္း လွသည္။
အိမ္ႀကီးကိုယ္ႏႈတ္က အလြန္ႀကီးသည္။ ၁၇-ရာစုအစပိုင္းေလာက္တုန္းက သေဘာၤကပၸတိန္တစ္ေယာက္ တည္ေဆာက္ ခဲ့ သည့္ အိမ္ႀကီး ျဖစ္သည္။
ေရစပ္ရွိ လျခမ္းပံုသ႑ာန္ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားေပၚတြင္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာေၾကာင့္ ပင္လယ္ေအာ္ ႀကီး တစ္ခုလံုး ကို အေပၚမွ စီးျမင္ ေနရသည္။ တစ္စုံတစ္ရာကို အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ဆုိင္း ၾကည့္ရႈ ဖို႔ အေကာင္းဆံုး ေနရာ တစ္ေနရာ ျဖစ္သည္။

ဘ၀ဆုိသည္မွာ ထင္ထားသလိုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ ပင္လယ္ျပင္ထဲက ေရခဲတံုး ႏွင့္ တူသည္ ဟု ဆုိႏိုင္သည္။ ေရခဲတံုး တစ္ခုလံုး ကို မျမင္ႏိုင္။ ေရေပၚေပၚေနသည့္ ထိပ္ဖ်ားကေလးကိုသာ ျမင္ႏိုင္သည္။
ဘ၀ဆိုသ္ညမွာ ထုိအတုိင္း ျဖစ္သည္။ အပိုင္းအစ ကေလး တစ္ခုကိုသာ ျမင္ႏိုင္သည္။ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို မျမင္ မေတြ႕ႏိုင္။
ထုိ အေၾကာင္း မ်ား ကို သူသိပါသည္။

သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္ သပ္လုက္သည္။ အခန္းထဲမွာ ေအးစိမ့္ေနေသာ္လည္း သူ႔ လက္သည္ လည္း ေကာင္း၊ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ လည္းေကာင္း ေႏြးေနသည္။ အေနရ အထုိင္ရ ခက္ေနသည္။
ေႏြေႏွာင္း ႏွင့္ မိုးဦးက်တုိင္ းသည္အိမ္ႀကီးကို သူ ဆက္တိုက္ ငွားရမ္းခဲ့သည့္မွာ ေျခာက္ႏွစ္ ရွိသြားေခ်ၿပီ။
သို႔ေသာ္ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ။ သူ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္လာတုန္းကလိုပင္ အရာ အေတာ္မ်ားမ်ား မေျပာင္းမလဲ တည္ၿမဲလ်က္ ရွိၾကေပသည္။
အနည္းအက်ဥး္ ပဲ ေျပာင္းသည္။

ဥပမာ အိမ္ေရွ႕ခန္းထဲတြင္ ဆင္ထားသည္ အေ၀းၾကည္ မွန္ေျပာင္း။
အထူးအခ်ိန္ ကာလ အတြက္ အဆင္သင့္ ထားရွိသည့္ အ၀တ္အစားမ်ား။
ေနကာ ကို ဆြဲခ်လိုက္လွ်င္ မ်က္ႏွာကို ေကာင္းစြာ ဖံုးအုပ္ႏိုင္သည့္ ဦးထုပ္။
ဒါေတြေလာက္ပဲ ေျပာင္းလဲသည္။ အေပၚထပ္ ကေတာ့ အတူတူပဲ ျဖစ္သည္။
စားပြဲမ်ား၊ ကုလားထုိင္မ်ား၊ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ခင္းထားသည့္ ေကာ္ေဇာမ်ား၊ အိပ္ခန္းထဲက ခုတင္ႏွင့္ အျပင္ အဆင္မ်ား။
အားလံုး အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။

သူ႔ႀကံရြယ္ခ်က္ကို အထေျမာက္ေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးေနရာ ျဖစ္သည္။
သည္အိမ္ႀကီး ေရာင္းစြံရန္ သူတို႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနၾကေၾကာင္း၊ စားေသာက္ဆိုင္ ဖြင့္မည့္သူႏွင့္ စပ္ ထားေၾကာင္း၊ ၀ယ္မည့္သူက ၾကည့္လိုပါသည္ဆိုလွ်င္ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ႀကိဳတင္ အသိမေပးႏိုင္ဘဲ ဖုန္း ျဖင့္သာ အခ်ိန္ကပ္ၿပီး ခြင့္ေတာင္းလိုပါေၾကာင္းျဖင့္  ေရးအဲလ္ဒရက္ခ်္ က သူ႔ကို ေျပာသည္။
ေရးအဲလ္ဒရက္ခ်္ ထိုသူအေၾကာင္း စဥ္းစားမိေသာအခါ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပံဳးတစ္ခု အလိုလို ေပၚလာ သည္။
မနက္ျဖန္ သတင္းစာထဲက ေဆာင္းပါးကို ျမင္လွ်င္ ေရးဘယ္ဘယ္လုိ ထင္မည္နည္း။
နန္စီ သည္ သူ မည္သူ မည္၀ါျဖစ္ေၾကာင္း ေရး ကို ဖြင့္ေျပာျပထားသလား။

သတင္းစာ ကို လွန္လိုက္သည္တြင္ နန္စီ အေၾကာင္းေဆာင္းပါး ကို ေရး ျမင္ရေသာအခါ မ်က္ႏွာအမူအရာ မည္သို႔ ျဖစ္သြားသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရမည္ဆိုလွ်င္  မည္မွ်ေကာင္းခ်ိမ့္မည္ နည္းဟု သူ ေတြးၾကည့္ သည္။
သတင္းစာ ကို မနက္ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ကေလးတြင္ လာပို႔ေလ့ရွိသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေရးသည္ သူ႔ ရုံး သို႔ ေရာက္ရွိေနလိမ့္မည္။ သတင္းစာကို သူခ်က္ခ်င္း ၾကည့္ဦးမည္ မဟုတ္။
စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ ျပတင္းေပါက္နားမွ သူျပန္လွည့္လာသည္။
တုတ္ခုိင္ေသာ သူ၏ ေျခေထာက္မ်ားက ေဘာင္းဘီထဲမွာ က်ပ္ေနသည္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ နည္းနည္း ေလ်ာ့ သြားလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးသည္။ အစားအေသာက္ ေလွ်ာ့ရမည္။
လိုအပ္မည္ဆိုလွ်င္ ဆင္ျခင္ႏိုင္ပါသည္။ ဟုိတုန္းကလည္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေလွ်ာ့ခဲ့ဖူး သည္။
သူ႔ေခါင္းကို ျပန္သပ္ၾကည့္သည္။ ဆံပင္မ်ားအေတာ္ျပန္ ရွည္ေနၿပီ။ တစ္ေခါင္းလံုး လိုလို လည္း ျဖဴေနၿပီ။
ေဘာင္းဘီ ကို သပ္ခ်လုိက္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ အခန္းထဲမွာ လူးလာေခါက္တုံ႔ ေလွ်ာက္ေနမိသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ အေ၀းၾကည့္မွန္ေျပာင္းေရွ႕မွာ ရပ္လုိက္သည္။
အေ၀းၾကည့္မွန္ေျပာင္းမွာ အလြန္အားေကာင္းလွသည္။ ရိုးရိုးမွန္ေျပာင္းအေရာင္းဆိုင္မ်ား တြင္ မရႏိုင္။ ရဲဌာန မ်ားမွာပင္ သည္လုိမွန္ေျပာင္းမ်ိဳး မရွိ။
သို႔ေသာ္လညး္ လုိခ်င္ၿပီဆုိလွ်င္ ဤေလာကတြင္ မရႏိုင္ေသာ အရာမရွိ။
ခါးကိုင္းလုိက္သည္။ မ်က္စိတစ္ဘက္မွိတ္သည္။ မွန္ေျပာင္းထဲမွ တစ္ဆင့္လွမ္းၾကည့္ သည္။
မုိးေမွာင္က် ေနေသာေၾကာင့္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက မီးကို ဖြင့္ထားသည္။ နန္စီကို အလြယ္တကူ ပင္ ထင္ထင္ ရွားရွား ျမင္ရသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ လက္ေဆးေၾကြဇလံုးေဘး ျပတင္းေပါက္နားမွာ သူရပ္ေနသည္။ တစ္ခုခု ခ်က္မည့္ျပဳတ္မည့္ပံုမ်ိဳး ဟု ထင္ရသည္။

သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုယ္ေပၚမ်ာ အေႏြးထည္ ၀တ္ထားသည္။ သည္အတုိင္းဆိုလွ်င္ သူအျပင္ သြားႏိုင္သည္။
တိတ္ဆိတ္စြာ သူရပ္ေနသည္။ သမုဒၵရာျပင္က်ယ္ႀကီးဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။
နန္စီ ဘာကို စဥ္းစားေနသလဲ။
ကေလး ေတြ အေၾကာင္းလား။
ပီတာ၊ လီဇာ၊ သူတုိ႔အေၾကာင္းလား။
နန္စီ ဘာေတြ စဥ္းစားေနေၾကာင္း သူသိခ်င္သည္။

သူ႔အာေခါင္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေျခာက္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာျဖင့္ သိမ္းလုိက္သည္။ အရမ္း စိတ္လႈပ္ရွား ေနသည္။
နန္စီ သည္ ယေန႔ အရမ္းႏုပ်ိဳေနသည္။ ဆံပင္ကို ေနာက္လွန္ၿဖီးထားသည္။ ထုိဆံပင္ကို အညိဳရင့္ေရာ္ ဆိုး ထားသည္။
သူ၏ ပင္ကိုေရာင္ ျဖစ္ေသာ ေရႊေရာင္ ဆံပင္မ်ားကို မူလအတုိင္းထားမည္ ဆိုလွ်င္ တစ္စုံ တစ္ေယာက္ သည္ နန္စီ ကို ေသခ်ာေပါက္ မွတ္မိေပလိမ့္မည္။
မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ နန္စီ သည္ အသက္ သံုးဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီ။

သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ရုပ္ရည္သည္ ထုိ႔ထက္ပိုၿပီး ႏုပ်ိဳေနသည္။ ၃၂ႏွစ္ ဟု ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မထင္ႏိုင္။ အရြယ္ တင္လြန္းသည္။ သူ႔အသား မ်ား ကလည္း အလြန္တစ္ရာ ႏူးညံ့ေလသည္။
စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ သူတံေတြးမ်ိဳခ်သည္။ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေနေၾကာင္း သူသတိထား သည္။ လက္၀ါး မ်ား ႏွင့္ ခ်ိဳင္းၾကားမွာလည္း ေဇာေခၽြးမ်ား ျပန္ေနသည္။
ၿပီးေတာ့ အဖ်ားတက္သူလို တစ္ကိုယ္လံုး ပူေႏြးေနသည္ါ။
သူ တံေတြး မ်ိဳခ် ရျပန္သည္။

သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး တုန္လာသည္။ မွန္ေျပာင္းလႈပ္သြာေသာေၾကာင့္ နန္စီ၏ ရုပ္ပံု ၀ါးသြား သည္။
ျမင္ကြင္းၾကည္ေအာင္ သူအပင္ပန္းခံၿပီး ျပန္ခ်ိန္မေနေတာ့။ ယေန႔အဖို႔ နန္စီ ကို သည္ထက္ပို၍ မၾကည့္ လိုေတာ့ေခ်။
မနက္ျဖန္ ...
မနက္ျဖန္ သည္အလုိအခ်ိန္တြင္ နန္စီ၏ အမူအရာ ဘယ္လိုရွိမည္ကို သူၾကည့္ရမည္။
နန္စီ မည္သူျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ တစ္ကမၻာလံုးက သိသြားမည္။

နန္စီ သည္ ေၾကာက္ရြံြ႕စိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား၏ ဖိစီးႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ ထုံထုိင္းေနေပလိမ့္မည္။
ေမးခြန္း ကို ျပန္ေျဖဖို႔ သူထံုထုိင္းစြာ ႀကိဳးစားလိမ့္မည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ခုနစ္ႏွစ္ တုန္း က ရဲက သူ႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမးခဲ့သည့္ ေမးခြန္းကိုပင္ ယခုျပန္ ေမးျခင္း ခံရ ေပလိမ့္မည္။
"ကဲ ... ေျပာစမ္းနန္စီ"
ရဲက ထုိအတိုင္းပင္ ျပန္ေမးလိမ့္မည္။
ဒီကိစၥကို ရွင္းမွ ျဖစ္မယ္ နန္စီ၊ တို႔ကို မွန္တဲ့အတုိင္း ေျပာပါ။ မင္းအခုလို လိမ္ေနလို႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ မင္းသေဘာေပါက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္၊ တုိ႔ကို အမွန္အတုိင္း ေျပာပါ နန္စီ၊ ကေလးေတြ ဘယ္ မွာလဲ"

ဆက္ရန္
.