လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ ၏ ငယ္ဘဝ (၄)

ေက်ာင္းတက္သြားေသာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း

ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေစာေစာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းအိပ္ရာမွႏိုးသည္။ ေက်ာင္းသြားရမည္။ ေက်ာင္း တက္ စာသင္ ရမည္ကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္သည္။ ေက်ာင္းက အေဖၾကီး၏ အိမ္ဝင္းႏွင့္ တစ္ဆက္တည္းမွာ ရွိသည္။  အေမၾကီးကို ေၾကာက္သည္။ မေန႕ညက အေမၾကီး ေဒါသတၾကီးေျပာဆိုသည္မ်ားကို ျပန္၍ ၾကားေယာင္ ေနသည္။
စာအုပ္လြယ္အိတ္ ေက်ာက္သင္ပုန္း၊ ေက်ာက္တံ၊ ခဲတံတို႕ကအေမၾကီးအိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
“ဘာလုပ္ရမလဲ”
ေက်ာင္းတက္ရန္ လြယ္အိတ္သြားယူလွ်င္ အေမၾကီးဆူမည္လား။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း စိုးရိမ္ေၾကာက္ ရြံ႕ေန မိသည္။

ယခင္ကေတာ့ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း စာတြင္ စိတ္ဝင္စားျခင္း စာေတာ္ျခင္းကို အေဖၾကီးႏွင့္ အေမၾကီးက အျမဲ ခ်ီးမြမ္း ခဲ့သည္။
“ဆူခ်င္လည္း ဆူ။ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္သြားယူျပီး ေက်ာင္းတက္မည္။”
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အေမ့ကိုပင္ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ပါ။ ပေထြးအိမ္မွ ထြက္လာခဲ့ သည္။ မေန႕ ညကလည္း ဘာမွ်မစားရ။ယခုမနက္လည္း ဘာမွ်မစားရေသးေပ။ ပေထြးအိမ္မွာ မစားခ်င္။ ပေထြး ႏွင့္ လည္းမေတြ႕ခ်င္၍ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လမ္းတြင္ ေက်ာင္းသြားေန ေသာကေလးမ်ားကို ေတြ႕ ရသည္။
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းတို႕ ရြာသဘာဝမွာ ကေလးမ်ားသည္ မနက္လင္းသည္ႏွင့္ စာသင္ေက်ာင္းသို႕ သြားၾက သည္။ ေက်ာင္းမတက္ေသးခင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေဆာ့ကစားရသည္။

ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းေက်ာင္းသြားရန္မလို။ ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္ျခံဝင္းတစ္ဆက္တည္းမို႕ အိမ္မွာ ေနရင္း ေက်ာင္းသို႕ေရာက္ေနသည္။ ယေန႕ေတာ့ သူမ်ားနည္းတူ ေက်ာင္းသြားေနရသ္ည။ သြားရသည္ မွာလည္း အေဝးၾကီး။ ပေထြး၏အိမ္မွ ရြာေျမာက္ဖ်ားတြင္ရွိသည္။ အေဖၾကီး၏ ေက်ာင္းသည္ ရြာ ေတာင္ဖ်ား မွာရွိသည္။

သူမ်ားေက်ာင္းသြားသည္က ေက်ာင္းလြယ္အိတ္လြယ္ထား၍ ေက်ာင္းသားႏွင့္တူသည္။ ေမာင္ျငိမ္ခ်မ္းမွာ လြယ္အိတ္ မပါ၍ ေက်ာင္းသားႏွင့္မတူ။ သြားေနပံု ကလည္း မဝံ့မရဲ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းေခ်ာင္း။ လမ္းတြင္ ဘယ္သူ ကမွ ဘာမွ်မေမး၍ ေတာ္ေသးသည္။

ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ေက်ာင္းေရာက္ေသာအခါ ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနၾကျပီ။ ယခင္ရက္မ်ားက သူသည္ ေန႕စဥ္ ေက်ာင္းအေစာဆံုးေရာက္သူအျဖစ္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ဂုဏ္ယူဝင့္ ၾကြားေျပာဆိုခဲ့သည္။
“မင္း က ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေနတာကိုး အရင္ဆံုးေရာက္မွာေပါ့ ” ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ျပန္ေျပာသည္။
ယေန႕ေတာ့ အရင္ဆံုးေရာက္သူမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ေနာက္အက်ဆံုးပင္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ေက်ာင္းဝင္း ဘက္သြားမည္လုပ္ျပီးမွ မသြားေသးပဲ အေဖၾကီးအိမ္သို႕ ဝင္လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕မွာ အေမၾကီး ကိုေတြ႕ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ ယူခ်င္လို႕”
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အေမၾကီး ထံခြင့္ေတာင္းသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတန္းလွ်ားခံုမွာ ဦးေလးထိုင္လွ်က္သား ေတြ႕ရ သည္။ အေဖၾကီးကိုေတာ့မျမင္။

“သြားယူေခ်”
အေမၾကီး က ခြင့္ျပဳသည္။ ေလသံက တင္းမာျခင္းမရွိသလို ေပ်ာ့ေျပာင္းျခင္းလည္းမရွိသည္ကို သတိထား မိသည္။
အိမ္ထဲဝင္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ယူျပီး ပခံုးမွာ လြယ္၍ ေက်ာင္းဘက္သို႕ သြားသည္။ စာသင္ေက်ာင္း မွာေျခတံရွည္အျမင့္ျဖစ္၍ ေက်ာင္းေလွခါးရင္းမ်ားမွတက္ ခုံမွာ တစ္ျခားကေလး မ်ားလို ထိုင္ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ ကေလးမ်ားက အိမ္မွပါလာေသာ မုန္႕မ်ားကို ထုတ္စားေနၾကသည္။ သူမ်ားမုန္႕စားတာျမင္ေတာ့ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ဗိုက္ဆာ လာသည္။ သို႕ေသာ္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းဘယ္မွာ စားရမွန္းလဲမသိ။ ပေထြး အိမ္မွာလည္း မစားခ်င္။ အေမၾကီးအိမ္မွာလည္းမစားရဲ။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း စိတ္အားငယ္၍ ငိုခ်င္စိတ္ ျဖစ္ လာသည္။ တျခားကေလးမ်ားသိျမင္မွာစိုး၍ မငိုမိေအာင္ စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။

ထိုအခ်ိ္န္တြင္ ေရာင္စံုေဘာလံုးေရာင္းသူတစ္ဦး ေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္းဝင္းမေရွ႕မွ လမ္းေပၚမွာ ရပ္လွ်က္  အသံျမည္ေသာ ပူစီေဘာင္းမ်ား အဆက္မျပတ္ႏွိပ္ျပီးကေလးမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ေနသည္။ သူ႕ လက္ထဲ မွာ ေရာင္စံုေဘာလံုးမ်ားခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ တုတ္ကို ကိုင္ထားသည္။ တုတ္ဖ်ားမွ ေလးေထာင့္ ေဘာင္ခတ္ ထားသည့္ ဝါးျခမ္းမ်ားတြင္ ေလတင္းေအာင္ မႈတ္ထားသည့္ ေရာင္စံုေဘာလံုးမ်ား စြာ ခ်ိတ္ဆြဲ ထားသည္။

ပိုက္ဆံပါေသာ ကေလးမ်ားက ေျပးေျပးလႊားလႊားဝယ္ၾကသည္။ ပိုက္ဆံမပါေသာ ကေလးမ်ားက လည္း အိမ္ျပန္ မိဘထံ ပိုက္ဆံေတာင္းဝယ္ၾကသည္။
ေရာင္စံုေဘာလံုး ေရာင္းသူမွာ ေရာင္း၍ေကာင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ ေဘာလံုးအသစ္မ်ားကို အဆက္ မျပတ္ ေလမႈတ္ ေနရသည္။ ခဏအၾကာမွာ ကေလးတိုင္း ေရာင္စံုေဘာလံုးကိုယ္စီျဖစ္ေနသည္။
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း မွာ ဝယ္စရာပိုက္ဆံ မရွိပါ။

ခါတိုင္ဆိုလွ်င္ အေမ့ဆီမွာ ပိုက္ဆံေတာင္းႏိုင္သည္။ သူမ်ားအရင္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းလက္မွာ ေရာင္စံု ေဘာလံုး ေရာက္ေနလိမ့္မည္။ ခုေတာ့ အေမက မရွိ။
ေဘာလံုးသည္မလည္း ခါတိုင္းဆိုဘုရားပြဲအလွဴရွိမွ လာသည္။ ဘာပြဲမွ်မရွိဘဲ ရြာကိုလာေလ့မရွိ။ ယေန႕မွ ထူးထူး ျခားျခား ေရာက္လာသည္။ လာျပန္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းေရွ႕မွာ စတည္းခ်သည္။ ေဘာလံုးသည္ မလာ၍ ဘယ္သူမွ်မကိုင္လွ်င္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ကိုင္ခ်င္မည္မဟုတ္။ ခုေတာ့ ကေလးမ်ား အားလံုး လက္ထဲမွာ ရွိပါလွ်က္ မိမိမွာ ေဘာလံုးမရွိသည္က ရွက္စရာဟုထင္လာသည္။ အမ်ားနည္းတူလက္ထဲမွာ ေဘာလံုးေလး ကိုင္ထားခ်င္သည္။ အမ်ားကစားသလို ေဘာလံုးေလးႏွင့္ ကစားခ်င္သည္။

“ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ… ဘယ္သူ႕အဝယ္ခိုင္းရမလဲ….”
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဝယ္ခိုင္းစရာ အေမၾကီးသာရွိပါသည္။
“အေမၾကီး ကို ဝယ္ခိုင္းမယ္…..”
အေမၾကီး ရွိရာေလွ်ာက္သြားသည္။
အေမၾကီးအိမ္ေရွ႕ ေျမၾကီးေပၚမွာ ဖင္ထုိင္ခံုအနိမ့္ေလးတြင္ ထိုင္၍ ေျပာင္းဖက္ေဆးေပါ့လိပ္ၾကီးကို ဖြာ ေနသည္။  အေမ့ကိစၥ အတြက္ စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ျဖစ္ေနမည္ကို ကေလးျဖစ္ ေသာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း မသိ။

“အေမၾကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘူစီေဘာင္း(ေဘာလံုး)ဝယ္ေပးပါ”
အေမၾကီး ေဆးေပါ့လိပ္ဖြာေနရာမွ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
“မေပးႏိုင္ဘူး…. မင္းပေထြး သြားဝယ္ခိုင္းေခ်….”        
အေမၾကီး ေလသံက တင္းမာျပတ္သားသည္။
အနီးမွ တန္းလ်ားခံုမွာ ထိုင္ေနေသာ ဦးေလးၾကားပါသည္။ အေမၾကီးကို ထပ္မေျပာရဲ ေတာ့ပါ။ ဘူစီေဘာင္း မရႏိုင္ေတာ့သည္ကို နားလည္၍ အေမၾကီးနားမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။
လူတိုင္း ေဘာလံုးကိုယ္စီႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး မစားေနၾကျပီ။ အေမ့ဆီပိုက္ဆံသြားေတာင္းရန္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။ သြားရမည္က အေဝးၾကီး ရြာေျမာက္ဖ်ားအထိ။

ျပီးေတာ့ လံုးဝမသြားခ်င္ေသာ ပေထြးအိမ္။ ေျခလွမ္းမ်ားက ေႏွးေကြးလွ်က္။
“အေဒၚ ကလဲ…ကေလးမွာ ဘာအျပစ္ရွိလို႕လဲ… အဲဒီလို မေျပာပါနဲ႕ သနားပါတယ္ ဝယ္ေပးလိုက္ပါ။”
ဦးေလး ေျပာသည္ကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းၾကားေနရပါသည္။ မ်က္ရည္မ်ား အလိုလိုစီးက်လာ၏။
“လူေလး…. ငါ့ေျမးေလး ျပန္လာခဲ့ မသြားနဲ႕။ အေမၾကီး ဝယ္ေပးမယ္။”
ေခၚသံႏွင့္ အတူ အေမၾကီးေနာက္မွလိုက္လာျပီး ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲေပြ႕ပိုက္၍ ဝမ္းပမ္း တနည္း ငိုေၾကြးေနပါသည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းလည္း အေမၾကီးရင္ခြင္ထဲမွာ ငိုေနမိသည္။

ဦးေလး က အဆစ္ေလးခုပါေသာ ေဘာလံုးအရွည္တစ္ခုဝယ္လာျပီး ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းကို ေပးသည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အလိုခ်င္ဆံုးေဘာလံုးေလးျဖစ္ျပီးေဈးအၾကီးဆံုးျဖစ္သည္။
“ငါ့ေျမးေလး မေန႕ကထမင္းစားရလား”
အေမၾကီး ေမးသည္ကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းေခါင္းရမ္းျပလိုက္သည္။
“ဟင္ ….ခုမနက္ေကာ ဘာစားျပီးျပီလဲ”
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ေခါင္းရမ္းျပန္သည္။

“အမယ္ေလး… ျဖစ္ရေလလူေလးရယ္ ငါ့ေျမးေလးသနားစရာေကာင္းလိုက္တာ….”
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ကို ဖက္၍ အေမၾကီးဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာငိုေနပါသည္။
“ငါ့ေျမး က ဟိုအိမ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းမစားရေသးတာ မင္းအေမကို မေျပာဘူးလား…”
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း က ေခါင္းရမ္းျပသည္။

“ဘာျဖစ္လို႕မေျပာတာလဲ”
“ပေထြးေၾကာက္လို႕….”
“ေၾသာ္….ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ…ငါ့ေျမးေလးရယ္….”
အေမၾကီး က ခ်က္ခ်င္းထမင္းခူးေပးသည္။
ထမင္းပူပူ ဟင္းပူပူ ကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းကိုၾကည့္ျပီး အေမၾကီးဝမ္းနည္းစြာငိုသည္။ ဦးေလးက ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ကို စိတ္မေကာင္းစြာၾကည့္၍ မ်က္ရည္က်ေနသည္။

“ေျမးေလး အခု အေမၾကီး မေမးရင္ မင္းဘယ္လိုလုပ္မလဲ….”
ေမာင္ျငိမ္ခ်မ္း က ဘာမွ်မေျဖ။
“ေျမးေလး မဆာဘူးလား…”
“ဆာတယ္..”
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အမွန္အတုိင္းေျဖျခင္းျဖစ္သည္။
“ကေလး ကို ဟုိအိမ္ျပန္မလႊတ္နဲ႕ေတာ့ အေဒၚရယ္…ဟိုအိမ္ေရာက္ရင္ ထမင္းဆာလို႕လဲ ဘာမွ ေျပာရဲမွာ မဟုတ္ဘူး သနားစရာ…ဒီမွာပဲေနပါေစ”
ဦးေလးက ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းကို သနားေနသည္။

“ငါ့ေျမး မင္းအေမ နဲ႕ ေနမလား…. အေမၾကီးတို႕နဲ႕ ေနမလား ေျပာ”
“အေမၾကီး တို႕နဲ႕ပဲ ေနခ်င္ပါတယ္”
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း စဥ္းစားေနျခင္းမရွိ။ ခ်က္ျခင္းအေျဖေပးလိုက္သည္။
“ေန...ငါ့ေျမး...အေမၾကီးတို႕နဲ႕ပဲေန.....။ ဟိုအိမ္ၾကီးကို မျပန္နဲ႕ေတာ့”
အေမႀကီးကခြင့္ၿပဳခ်က္ေပးရင္း မ်က္ရည္မဆယ္ႏိုင္ငိုေႀကြးေနသည္။ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း၏ ပါးႏွစ္ဘက္ ကိုလည္း အဆက္မၿပက္ ေမႊးေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ခိုင္ၿမဲစြာ ေပြ႕ဆက္ထား လိုက္သည္။

အေဖႀကီး၏စာသင္ေက်ာင္း

အေမရွိရာပေထြးအိမ္သို႔ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းမသြားရေတာ့ပါ။ အေဖႀကီး အေမႀကီး ဦးေလးတို႔ႏွင့္ အတူ ေနရ သည္။ ေန႔စဥ္ေက်ာင္း အေစာဆံုးေရာက္သူ ၿဖစ္သြားၿပန္သည္။
ေဖႀကီး ေက်ာင္းမွာ အတန္းစာသာမက ဘာသာတရား၏ အဆံုးအမမ်ားကိုပါ ကေလးမ်ား လိမၼာ ယဥ္ေက်း ေအာင္သင္ေပးသည္။
မနက္(၈) နာရီ ေက်ာင္းတက္သည္ႏွင့္ အငယ္မ်ားမွာ ၿမန္မာသင္ပုန္းႀကီးကို ေက်ညက္ေအာင္ သင္ ေပးသည္။ အဆင့္ဆင့္ အတန္းၿမင့္လာသည္ ႏွင့္အမွ် မဂၤလာသုတ္၊ ရတနာေရႊခ်ိဳင့္၊ အတြင္းေအာင္ၿခင္း၊ အၿပင္ေအာင္ၿခင္း၊ ေလာကနီတိစည္တို႔ကို သင္ေပးသည္။ အလြတ္ရေအာင္ က်က္ၿပီး ၿပန္ရသည္။

(၁၀) နာရီမွာ ေက်ာင္းဆင္းသည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ရၿပီးသားမ်ားကို ၿပန္ေရးၿပရသည္။ လက္ေရးလွ ေရး ရသည္။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ႀကာသည္။ မနက္စာ အိမ္ၿပန္စားႀကရ၍ ၿဖစ္သည္။ ေက်ာင္းၿပန္ေရာက္လွ်င္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ကစားခြင့္ရေသးသည္။
(၁၂) နာရီတြင္ ေန႔ခင္းေက်ာင္းၿပန္တက္သည္။ အတန္းလိုက္ၿပဌာန္းထားေသာ ဖက္စာမ်ားကို ဖတ္ရသင္ရသည္။ အတန္းလိုက္ဆိုေသာ္လည္း တစ္တန္းႏွင့္တစ္တန္း ကာရံထားၿခင္းမရွိပါ။ ေက်ာင္းအေပၚမွာ အားလံုးဟင္းလင္းၿပင္ၿဖစ္သည္။ တစ္တန္းႏွင့္တစ္တန္း အားလံုးၿမင္ေနရသည္။ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း သင္ရသည္က အငယ္ဆံုးအတန္းၿဖစ္ေသာ သူငယ္တန္း။ ကေလးႏွစ္ဆယ္ေယာက္ ခန္႔ရွိ၍ ေက်ာင္းသား အမ်ားဆံုးအတန္း။ ေက်ာင္းေနရသည္ကို ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း ေပ်ာ္သည္။ စာသင္ ရသည္ ကိုလည္း ေပ်ာ္သည္။

ကႀကီး ခေကြးမွစၿပီး သင္ရသည္။ ရသူမ်ားက တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ခ်ေပးရသည္။ အသစ္စသင္ ၍ ဘယ္သူမွ မရေသးလွ်င္ ပထမတန္း မွ တစ္ေယာက္က လာခ်ေပးသည္။ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ေက်ာင္း၀င္း ထဲမွာ ကစားရသည္။ ရန္ၿဖစ္သည္မွအပ အေဖႀကီးသည္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားကို ရိုက္ေလ့မရွိပါ။

ညေန ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ေက်ာင္းေပၚမွာ ပင္အတန္းႏွစ္တန္း၍ ဘုရားရွိခိုးႀကရသည္။ ေက်ာင္းသားႀကီး တစ္ေယာက္ က ေရွ႕မွခ်ေပးသည္ကို ေနာက္မွ လိုက္ဆိုႀကရသည္။ ဘုရားရွိခိုး သည္ႏွင့္ အားလံုး လက္ပိုက္ၿပီး အတန္းငယ္မ်ားမွ စတင္ဆင္းရသည္။ အိမ္အထိ လက္ပိုက္ၿပန္ရ သည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ မိဘ ကို ကန္ေတာ့ရသည္။
ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းၿပန္ရသည္က နီးနီးေလး။ အိမ္ႏွင့္ ေက်ာင္းႏွင့္တစ္၀န္းတည္း။ အေမႀကီး ေရွ႕ေရာက္ သည္ႏွင့္ ပိုက္ထားေသာလက္ကိုၿဖဳတ္ၿပီး အေမႀကီးကို ကန္ေတာ့သည္။ အေမႀကီး အလြန္သေဘာက်၍ ဆုေတြ အမ်ားႀကီး ေပးပါသည္။

အေမႀကီးထံမွအႀကင္နာ

ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းကံမေကာင္း၍ အေမ့ရင္ခြင္ႏွင့္ ကင္းေ၀းခဲ့ရေသာ္လည္း ကံေကာင္း၍ အေမႀကီးရင္ ခြင္မွာ ခို၀င္ခြင့္ ရသည္။ အေမႀကီးထံမွ ေအးခ်မ္းေသာ ေမတၱာ၊ ေႏြးေထြးေသာ အႀကင္နာအစံု ရသည္။ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း ႀကိဳက္ေသာ ပဲေလွာ္၊ ႀကံသကာ၊ ထန္းညက္ မၿပတ္ေအာင္ အေမႀကီက ၀ယ္ထားေပးသည္။
ညအခ်ိန္ တြင္ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း အေမႀကီးႏွင့္အတူ အိပ္သည္။ အေမႀကီးသည္ အိမ္ရွင္မေကာင္းပီ သ၏။ ည တြင္ ေနာက္ဆံုးမွ အိပ္ရာ၀င္သည္။ မနက္တြင္ အေစာဆံုးအိပ္ရာထသည္။ ေမာင္ၿငိမ္း ခ်မ္းတို႔ ေၿမးအဖိုး အိပ္ရာ ႏိုးလွ်င္ မနက္အေစာစာ အဆင္သင့္ ၿဖစ္ေနၿပီ။

ေဆာင္းတြင္းကာလဆိုလွ်င္ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းတို႔ ေၿမးအဖိုးအိပ္ရာထခ်ိန္မွာ အေမႀကီးက မန္က်ည္း ပင္ ေအာက္မွာ မီးဖိုထားၿပီ။ မီးဖိုေဘးမွာ ေႏြးေထြစြာထိုင္ႏိုင္ရန္ ဂံုနီအိတ္ခင္းထားသည္။ မုန္႔ေပါင္း၊ အေႀကာ္ႏွင့္ ေရေႏြးႀကမ္းအဆင္သင့္။ ထန္းၿမစ္ေပၚခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ထန္းၿမစ္ကို မီးဖုတ္ထားသည္။ ဆီ ဆား ပန္းကန္ ႏွင့္ အဆင္သင့္။ ပဲၿမစ္ေပၚခ်ိန္တြင္ ပဲၿမစ္ၿပဳတ္ စားရသည္။
ၿပာသို၊ တပို႔တြဲ သိပ္ခ်မ္းသည့္ကာလမ်ားတြင္ အေမႀကီးက ခ်ည္ႀကမ္းေဆာင္မ်ားကို ေန႔တိုင္း ေနလွမ္း သည္။ ညေနမွာ ေစာေစာရုပ္ၿပီး အပူေငြ႔ေလးပါေအာင္ ေခါက္ထားသည္။ ညအိပ္လွ်င္ အေမႀကီးက အပူဓာတ္ ပါေသာ ေစာင္ေခါက္ကေလးၿဖန္႔၍ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းကို ၿခံဳေပးသည္။ ေႏြးသြားေသာ အရသာကို ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း သေဘာက်သည္။

အေမႀကီးသည္ ဟင္းခ်က္လည္း အလြန္ေကာင္းသည္။ အေမႀကီးခ်က္သည့္ ကုလားပဲရြက္ဟင္းခ်ိဳ၊ ပဲဟင္းခ်ိဳ တို႔မွာ အလြန္ခ်ိဳပါသည္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္၊ ေၿပာင္းဖူးေႀကာ္၊ ႏြားႏို႔ခ်က္၊ ေကာက္ရိုးမိႈႏွင့္ ငရုတ္သီးဆီၿပန္ခ်က္ တို႔ကို ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း အလြန္ႀကိဳက္သည္။
အေမႀကီး အႀကိဳက္ ဟင္းကေတာ့ ငေၿပမကို ငရုတ္သီးစိမ္းႏွင့္ စပ္စပ္ကေလး ဆီၿပန္ခ်က္ေသာ ဟင္း။ ငေၿပမ ကို မီးဖိုၿပာႏုႏုႏွင့္လူး၍ ဆူးေကာင္ႏႈတ္နည္း ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း ကို အေမႀကီးက သင္ေပး သည္။ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း အၿမဲတမ္း ငေၿပမဆူးေတာင္ ႏႈတ္ေပးရသည္။ လုပ္ေနက်မို႔ ငေၿပမဆူး ေတာင္စင္ေအာင္ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း ေကာင္းစြာႏႈတ္တတ္ေနပါၿပီ။ ၿပာနံ႔ကေလးသင္းေနေသာ ငေၿပမဟင္းကို အေမႀကီး ႀကိဳက္ သလို ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းႀကိဳက္တတ္ေနၿပီ။

အေမႀကီးက ေစတနာလည္းေကာင္း၏။
“ဧည့္သည္ လာရင္ ဆန္မကုန္ေစနဲ႔... “
အေမႀကီး ေၿပာေနက်စကား။ ဧည့္သည္လာ၍ ေကၽြးေမြးရာတြင္ ေစတနာမပါလွ်င္ ဆန္ကုန္သည္။ ေစတနာ ပါလွ်င္ ကုသိုလ္ရသည္ဟု ဆိုလို ၿခင္းၿဖစ္သည္။
“ထမင္းဟင္းကို တိုင္းထြာကာ မခ်က္ရဘူး။ နည္းနည္းပိုပို မိုမိုခ်က္ရတယ္။ ဧည့္သည္ တဲ့၊ ေစာင္သည္ တဲ့ လာရင္ ေကၽြးရတယ္..၊ ေပးရတယ္။ က်န္တာကို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းခ်န္ထား။“
အေမႀကီး ေၿပာေလ့ရွိေသာ စကားၿဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာရြာတြင္ ညပိုင္းက်မွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဧည့္သည္ လာလွ်င္ ထမင္းဟင္းၿပန္ခ်က္ရသည္ မရွိပါ။ ေကၽြးေလာက္ေအာင္က်န္ပါသည္။ ကိုယ့္ အိမ္မွာ ၿပည့္ၿပည့္ စံုစံု မက်န္လွ်င္ ဟိုအိမ္သည္အိမ္ လိုက္ေတာင္းပါက ေကၽြးႏိုင္ေအာင္ရပါသည္။ ထိုအတြက္ သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္း ခ်န္ရန္ အေမႀကီးက ေၿပာၿခင္းၿဖစ္သည္။

ေစာင္သည္ဆိုသည္မွာ ခ်ည္ေစာင္မ်ားလာေရာင္း သူမ်ားၿဖစ္သည္။ သူတို႔မွာ ထမင္းခ်က္စားရန္ အိုးခြက္ မပါ။ ရြာမွ ၀ယ္စားရန္လည္း ဆိုင္မရွိ။
“ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ရွိရင္ေပးႀကပါ။“
ရြာထဲလိုက္ေတာင္းႀကသည္။ အလြန္သိတတ္ပါသည္။ သူတပါးစားခ်ိန္မွာ မေတာင္းပါ။ စားၿပီးခ်ိန္ က်မွ က်န္သည္ကိုေတာင္းၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ ေတာင္းစားသူမ်ားမဟုတ္၊ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း ၀ယ္လုပ္ရင္း ထမင္းဟင္းက်န္ ေတာင္းၿခင္းၿဖစ္သည္။ အေမႀကီးသည္ ေစာင္သည္မ်ားလာလွ်င္ ၀မ္းပမ္းတသာ ေစတနာႏွင့္ ေပးေလ့ရွိသည္။ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း အေမႀကီးကိုကူ၍ ထမင္းဟင္းမ်ား ယူေပးရသည္။

အေမႀကီး ေန႔ခင္းေန႔လည္ အိပ္ေလ့မရွိ။ အိမ္လည္သြားၿခင္းမရွိ။ အခ်ိန္ရွိသမွ် အလုပ္လုပ္သည္။ အိမ္တြင္းမႈလုပ္ သိမ္းထုပ္ ေသခ်ာၿခင္းကို အေမႀကီးဂုဏ္ယူသည္။ အဖိတ္ဖိတ္အစင္စင္ရွိလွ်င္ “မိန္းမႀကက္လာ“ ဟု အေမႀကီးေၿပာေလ့ရွိသည္။

ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းႀကိဳက္တတ္ေသာ ပဲက်ားေလွာ္ကို အေမႀကီး အၿမဲတမ္း ၀ယ္ထားတတ္သည္။ သို႔ ေသာ္ ဘယ္ေတာ့ မွ အလြယ္တကူ ၿမင္ႏိုင္ေတြ႕ႏုိင္ ယူစားႏိုင္ေအာင္မထား။ လည္ပင္းက်ဥ္းေသာ စဥ့္အိုး ရွည္ရွည္ေလး မွာ ထည့္ၿပီး လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ သိမ္းသည္။ တစ္ခါတရံ ဆန္အိုးထဲမွာ တစ္ခါတရံ ပဲပုတ္ထဲမွာ၊ ေလွခါး အတက္နားမွ ထင္းရွဴးေသတၱာပ်က္ႀကီးထဲမွာလည္း ထားတတ္သည္။ ေႀကာင္အိမ္ အထပ္သံုးထပ္ မွာလည္း အထက္ေအာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေၿပာင္းေနသည္။

ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းကလည္း သိမ္းထားေသာေနရာကို ဘယ္ေတာ့မွ်မေမး။ ကိုယ့္ဘာသာ မေတြ႔ေတြ႔ ေအာင္ ရွာသည္။ ေတြ႔လွ်င္ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ လည္ပင္းက်ဥ္းစဥ့္အိုးေလး၏ အထဲသို႔ လက္ႏႈိက္လွ်င္ ေလက ေအးေနသည္။ ထို႔ေႀကာင့္ အထဲမွာပဲေလွာ္သည္ အၿမဲတမ္းကၽြတ္ရြေန၏။
စဥ့္ဘူးကေလးက လည္ပင္းက်ဥ္း၍ ပဲေလွာ္ကို ေလာဘတႀကီး လက္ၿဖင့္ဆုပ္ယူ၍မရ။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း က နည္းနည္းစီ နွစ္ခါႏႈိက္သည္။အိတ္ေထာင္ထဲ ထည့္ထားၿပီး အႀကာႀကီးစားရသည္။
ပဲေလွာ္ဘူး ၀ွက္သည့္ကိစၥ ႏွင့္ ေတြ႔ေအာင္ရွာရၿခင္းမွာ အေမႀကီးႏွင့္ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းတို႔ ထူးၿခားေသာ အေလ့အထ တစ္ခုၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေႀကာင့္ ထိုသို႔ၿပဳလုပ္သည္ကို တစ္ခါမွ် ေမးဖူး၊ ေၿပာဖူး မရွိပါ။ အေမႀကီး ကလည္း သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေနရာေၿပာင္းၿပီး ၀ွက္သည္။ မေတြ႕ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေတာ့ မခက္ပါ။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာပင္ ၿဖစ္သည္။ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းကလည္း ေတြ႔ေအာင္ရွာႏိုင္ပါ သည္။

ဆက္ရန္
.