အခန္း(၁၆)
" ေဟာ ... လူကေလးတုိ႔ ျပန္လာၿပီ "
" ဟယ္ ... သားတုိ႔ ေရာက္လာၾကၿပီေကာ "
ဦးေစာခုိင္ႏွင့္ေဒၚမံႈအသံက ၀မ္းသာ႐ႊင္ျမဴးစြာ ထြက္ေပၚလာေလသည္။
" သားတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မေသမေပ်ာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကၿပီေနာ္၊ အေဖ ၀မ္းသာလုိက္တာကြယ္ "
ခရီးပန္းလွသျဖင့္ အိမ္ေပၚသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ျခင္း ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ခ်လုိက္ၾကေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္အား ဦးေစာခုိင္က အားတက္သေရာ ေမးလုိက္သည္။
" မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး အေဖ၊ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ေကာ ရည္မွန္းခ်က္ေကာ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေကာ အားလံုး လဲြခဲ့တယ္"
အဓိပၸာယ္မ်ိဳးစံုပါ၀င္ေသာ စကားျဖင့္ ကုိေစာေအာင္က ေျဖေပးကာ ဖခင္ထုိင္ေနေသာ သင္ျဖဴးေပၚသုိ႔ အား အင္ကုန္ခမ္းေနသူကဲ့သုိ႔ လဲေလ်ာင္းၿပီး အိပ္လုိက္သည္။
" ဘယ္လုိ ျဖစ္လာၾကသလဲသားတုိ႔၊ ေနာင္စငဲ့ကုိ မေရာက္ၾကဘူးေပါ့ "
ဦးေစာခုိင္က အေရးမႀကီးေသာေလသံျဖင့္ ေမးလုိက္၏။ --- ကပင္ သြားေစလုိေသာ ဆႏၵမထက္သန္ခဲ့ဘဲ၊ သားျဖစ္သူ၏သေဘာကုိ လုိက္ေလ်ာခဲ့ရသျဖင့္ ေမးသင့္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္၍သာ ေမးလုိက္ရသည္။ ဦးေစာခုိင္ ဘာကုိမွ မေမွ်ာ္လင့္ေခ်။ မေသမေပ်ာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္ကုိပင္ ၀မ္းသာဆံုးေအာင္ ျဖစ္ရ၏။
" ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ အေဖ ... "
ကုိေစာေအာင္က ထုိမွ်သာေျဖကာ တိတ္ေနလုိက္ၿပီး လဲေလ်ာင္းေနရာက မ်က္ႏွာကုိ အိမ္ေခါင္မုိးဆီသုိ႔ ေမာ့ကာ အဓိပၸာယ္မ႐ွိ စူးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။
ကုိေစာေအာင္၏ စိတ္ထဲမွာ အနာေဟာင္း မေပၚေအာင္ ကုိေစာခုိင္လည္း ေက်နပ္ေအာင္ မိမိက အက်ိဳးအ ေၾကာင္း သင့္ေလ်ာ္႐ံု ေျပာျပမွျဖစ္မည္ဟု စဥ္းစားလုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆာလာတယ္ ေဒၚမံႈေရ၊ စားစရာတစ္ခုခုလုပ္ပါဦး၊ ေတာထဲမွာ ငတ္ခဲ့သမွ် အိမ္ေရာက္မွ အတုိးခ်စားမယ္... "
အနားတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေဒၚမံႈအား ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာလုိက္သည္။
" ေအး ဟုတ္ပါရဲ႕၊ လူကေလးတုိ႔ ျပန္လာတာနဲ႔ ေဒၚမံႈလဲ ၀မ္းသာေမ့ေမာၿပီး ထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္တာ မီးဖုိထဲ ၀င္ဦးမွပဲ။ ဦးဖုိးဦးလဲ စားေသာက္စရာ ႐ွာေဖြ၀ယ္ခ်မ္းဖုိ႔ ထြက္သြားေလရဲ႕ ဘာေတြပါလာမယ္မသိဘူး၊ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ တကယ္႐ွားပဲကြယ္၊ လူကေလးတုိ႔ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေပါမလာ၊ မေျပာတတ္ဘူး...၊ ေဒၚမံႈတုိ႔ျဖင့္ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း ငတ္ေနတာ စစ္မျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ကတည္းကပဲကြယ့္ ... "
ေဒၚမံႈက တျပစ္ေတာက္ေတာက္ေျပာကာ မီးဖုိေခ်ာင္ဆီသုိ႔ ထသြားေလသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဦးေစာခုိင္ဘက္ မ်က္ႏွာမူလုိက္ၿပီး ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရပံုကုိ အက်ဥ္း႐ံုး ေျပာလုိက္၏။
" ေနာင္စငဲ့ကုိ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္အဘ၊ ခရီးကၾကမ္း လမ္းက ခဏခဏမွားလုိ႔ ဒီေလာက္ ၾကာသြားတာပါ၊ ေနာင္စငဲ့က အဘတုိ႔ ေပစာမွတ္တမ္းမွာ ညႊန္းထားသလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ကုိ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ စီးေနၿပီ၊ မွတ္တမ္းမွာပါတဲ့ ေနရာေတြမွာလဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ လူေတြသစၥာကတိ မတည္ၾကေတာ့လုိ႔ ျမ ဘုရားေရာ ေဆးပင္ေတြေရာ အလုိအေလ်ာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တာ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေျပာ တယ္၊ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေအာင္ တက္ဖုိ႔ ေနာင္စငဲ့သားေတြက ခြင့္ေပးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေတာ႐ုိင္းတိရစၦာန္ေတြ အားႀကီးလြန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ အက်ိဳးမ႐ွိတဲ့အတူ ဒုကၡမခံေတာ့ဘဲ ျပန္လာခဲ့ တာပဲ အဘရဲ႕ "
ဘုရင္အေၾကာင္း လံုး၀မွ ေလသံမဟဘဲ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာျပလုိက္၏။
" ဘုရင္မဆုိတာေရာ ေတြ႕ခဲ့လား "
ဘာမွ် မသိ႐ွာေသာ ဦးေစာခုိင္က သုိ၀ွက္ထားသည့္ အေၾကာင္းကုိမွ ေမးလုိက္သည္။
" ေတြ႕ေတာ့ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္အဘ၊ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔တစ္ေတြက သူတုိ႔ေနရာကုိ လူစိမ္း၀င္တာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူး၊ ၾကာ႐ွည္ လက္မခံရင္ေတာ့ဘူးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိရတယ္၊ အဘတုိ႔ေပစာ မွတ္တမ္းကေတာ့ တကယ့္ကုိ အဖုိးတန္တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ကုိ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ေပမယ့္ အခုမ်က္ျမင္အေျခအေနမွာေတာ့ ယံုတမ္း စကားလုိ ျဖစ္ေနတာပဲ အဘရဲ႕ "
" ေအးေပါ့ကြယ္၊ အခုေခတ္လူေတြနဲ႔ မထုိက္တန္ေတာ့လုိ႔ ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္တယ္ပဲ မွတ္ယူရမွာေပါ့ ... "
ဦးေစာခုိင္က ထုိမွ်သာ ေပါ့ဆဆေျပာလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူကုိယ္တုိင္ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ ျဖစ္ခဲ့ရပါလ်က္ ႏွင့္ လက္လႊတ္ရသည္ကုိ သတိရဟန္ျဖင့္ အတန္ၾကာ ေငးေနၿပီးမွ " ေတာက္ လူယုတ္မာကုိ အေဖာ္ျပမိလုိ႔ သာေပါ့ကြယ္ မဟုတ္ရင္ ေဆးပင္ေတြ အဘရတာေပါ့ "
ဟု ေတာက္ေခါက္ကာ မခ်င့္မရဲေျပာလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားကာ မ်က္ႏွာမပ်က္မိ ေအာင္သတိထားလုိက္ရသည္။
ကုိေစာေအာင္ကား တစ္ခြန္းမွ ၀င္ေရာက္ ေျပာဆုိျခင္း မျပဳဘဲ မ်က္စိမွတ္ကာ ၿငိမ္ေနသည္။ မွိတ္ထားေသာ သူ၏ မ်က္စိတြင္ နန္႔ေနာင္းခါရီကုိ ျမင္ေနေပသည္။ ၿငိမ္ေနေသာ သူ႔ခႏၶာကုိယ္မွ စိတ္၀ိညာဥ္တုိ႔သည္ ေနာင္စငဲ့ေတာင္တန္းကုိ ေရာက္ေနေပမည္ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္အတတ္ေတြးမိ၏။
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခရီးထြက္ေနခ်ိန္မွာ အဘေတာ္ေတာ္ က်န္းမာတယ္ ထင္တယ္၊ အဘ ၀လာတယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စကားလဲႊလုိက္၏။
" ေအးကြယ္ ... စားေသာက္လုိ႔လဲေကာင္းတယ္၊ အား ေတာ္ေတာ္ ျပည့္လာလုိ႔ ၿခံအလုပ္ကုိေတာင္ အဘ ဆင္းလုပ္ေနႏုိင္ၿပီပဲ၊ အဘဦးနဲ႔ မယ္မံႈကလဲ ကူညီၾကတယ္ေလ "
" အဘက်န္းမာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့၊ ဒါထက္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ ျပန္ဦးမယ္အဘ၊ အိမ္လဲ ပစ္ထားခဲ့ရတာ ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး၊ တုိင္းျပည္အေျခအေနလဲ စံုစမ္းရင္းေပါ့ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က အေၾကာင္းျပ ေျပာဆုိလုိက္သည္။ စိတ္ထဲက စီစဥ္ခ်က္ကား စစ္ကုိင္းသုိ႔လုိက္ၿပီး ခင္ခင္ေလး အား သြားေတြ႕ဆံုရန္ ျဖစ္သည္။
" အင္း ... အဘကေတာ့ သားရင္းနဲ႔မျခား ခင္မင္တြယ္တာလုိ႔ မသြားေစခ်င္ေသာ္လဲ ေမာင္ရင့္ အေၾကာင္း ျပခ်က္ကလဲ ခုိင္လံုေနေတာ့ တားလုိ႔မျဖစ္ေပဘူး၊ ဘယ္ေတာ့သြားမလဲ "
" ႏ်စ္ရက္ ေလာက္ အေမာေျဖၿပီးမွ သြားမယ္ အဘ၊ ေဒၚမံႈကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထားခဲ့ဦးမယ္ေနာ္ အဘ၊ အေျခအေန ၾကည့္ၿပီး ေခၚသင့္မွ ျပန္ေခၚမယ္ "
" ေအး ... ေအး၊ ၾကည့္ စီစဥ္ေပါ့ သားရယ္၊ ေၾသာ္ ... စစ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနေပါ့၊ လူေတြ ဒီဒုကၡဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ပါ့မလဲ "
ဦးေစာခုိင္က ညည္းညည္းညဴညဴေျပာကာ လဲေလ်ာင္းေနေသာ သားျဖစ္သူ ကုိေစာေအာင္အား ငံု႔ၾကည့္လုိက္ၿပီး ...
" သားလဲ ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြား႐ွာၿပီ။ ကဲ ... အေမာေျဖၾကဦး၊ အဘလဲ ၿခံထဲဆင္းလုိက္ဦးမယ္ "
ဦးေစာခုိင္က ေျပာဆုိကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့ ... အဘ "
-------------------
အခန္း(၁၇)
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ စစ္ကုိင္းေတာင္႐ုိး ပဲစားေခ်ာင္သုိ႔ ေပါ့ပါး သြက္လက္ေသာ ေျခလွမ္းျဖင့္ ေရာက္လာသည္။ ပဲစားေခ်ာင္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ စည္းကမ္း စနစ္က်မႈေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း။
ေနထုိင္သူမ်ား ေသ၀ပ္လိမၼာ၍တစ္ေၾကာင္း၊ ဆူဆူညံညံ လူသံဟူ၍ မၾကားရေလာက္ေအာင္ ေအးခ်မ္းဆိတ္ ၿငိမ္လွသည္။
ေခ်ာင္အတြင္း႐ွိ မိမိတုိ႔ ခုိေအာင္းရာ ေက်ာင္းဇရပ္မွ အျပင္ပသုိ႔ အေရးတႀကီးကိစၥမ႐ွိဘဲ ကူးသန္းသြားလာ ထြက္ခြာျခင္းမ႐ွိ၍လည္း အမွတ္မဲ့ၾကည့္ေသာ္ ရဟန္း႐ွင္လူ၏ အရိပ္အေရာင္ကုိပင္ မျမင္ရေအာင္ ႐ွင္းေန သည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ခင္ခင္ေလးတုိ႔ ႐ွိမွ႐ွိၾကပါေသးရဲ႕လားဟူေသာ ဇေ၀ဇ၀ါစိတ္ျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့၏။ အဆင္ သင့္ပင္ စိပ္ပုတီးကုိင္ကာ တရားထုိင္ရာမွ ထြက္လာေသာ ဦးထြန္းသစ္အား ျမင္ရသျဖင့္ ၀မ္းသာစြာအသံျပဳ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
ခင္ခင္ေလးသည္ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာေသာ ကုိမ်ိဳးခိုင္ကုိ ျမင္ရေသာအခါ ၀မ္းသာမဆံုး တၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္ေနရွာသည္။
သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ ကိန္းေအာင္းေမြ႕ေလ်ာ္ရာ ဤေဒသမွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ လာေရာက္မွီခုိေနၾကသည့္ အခုိက္ အိမ္ေထာင္ျပဳရန္မ်ာ မသင့္ေတာ္၍ တစ္ေၾကာင္း၊ တုိင္းျပည္ အေျခအေနေကာင္းမွ တင့္တင့္တယ္ တယ္ လက္ထပ္မည္ဟူေသာ ရည္စူးခ်က္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးသည္ သစၥာရွိရွိ ပိရိေသ၀ပ္စြာ ဣေႁႏၵရရ ေနလာခဲ့ၾကရာမွ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကုိ တစ္ျပည္လံုးက ေတာ္လွန္ေသာအခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္လာေလသည္။
ေျပးရင္းလႊားရင္း ေတြ႕ရာျမင္ရာကုိ အကုန္ရမ္းကား ေမႊေႏွာက္ သြားတတ္ေသာ ဂ်ပန္မ်ားေၾကာင့္ တထိတ္ ထိတ္တလန္႔လန္႔ ေနရေသာအခ်ိန္မွာ အပ်ိဳအ႐ြယ္မိန္းကေလးမ်ား အႏၱရာယ္အမ်ားဆံုးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ကိုမ်ိဳးခုိင္သည္ မိမိကုိယ္တုိင္က လက္ဖ်ားႏွင့္ မထိရက္ခဲ့ေသာ ခ်စ္သူ ခင္ခင္ေလးအား မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏုိင္ေအာင္ စုိးရိမ္ပူပန္ေနမိေလသည္။
စီကနဲ ညံကနဲၾကားလွ်င္ ပဲစားေခ်ာင္းအတြင္း႐ွိ ေယာက္်ားသားမွန္သမွ် မိမိတို႔ သက္ဆုိင္ရာ မိန္းမသား မ်ား၊ ကေလးမ်ားကုိ လံုၿခံဳရာသုိ႔ ကြက္၀ွက္ၾကရသည္မွာ ဒုကၡႀကီးေလးလွပါေတာ့သည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ စုိးရိမ္ပူပန္သည့္ အတုိင္းပင္ ဂ်ပန္တစ္စုသည္ ပဲစားေခ်ာင္သုိ႔ တစ္ေန႔ေသာအခါ ဆုိက္ေရာက္ လာ၏။
ရဟန္း သာမေဏမ်ားမွလဲြ၍ ဒုကၡသည္ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ား ေ႐ွာင္႐ွားပုန္းေအာင္းၾကသည္တြင္ ကံဆုိး႐ွာ ေသာ ဦးထြန္းသစ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔မွာ ေ႐ွာင္တိမ္းခ်ိန္မရလုိက္ဘဲ ဂ်ပန္မ်ား မိသြားေလေတာ့သည္။
ႀကီးႏွင့္တုပ္ကာ ဆဲြထုတ္သြားသည္ကုိ ခင္ခင္ေလးႏွင့္တကြ ပုန္းေအာင္းေနသူမ်ားပင္ မသိလုိက္ၾကေခ်။ ပဲ စားေခ်ာင္မွ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေသာ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုသုိ႔ေရာက္မွ ဦးထြန္းသစ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ဂ်ပန္မ်ားက ႐ုိက္ႏွက္စစ္ေဆးၾကေလသည္။
" ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္က စစ္သားေတြ ဒီမွာ ေရာက္ေနတယ္ ဆုိတာ သိတယ္၊ သူတုိ႔ ဘယ္နားမွာေနလဲ ...
စကားျပန္မွတစ္ဆင့္ ဂ်ပန္စစ္ဗုိလ္က ေမးလုိက္၏။ ဦးထြန္းသစ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ လံုး၀မသိေခ်။ မသိေၾကာင္း ေျပာ၍လည္း မသက္သာ အ႐ုိက္ခံရသည္။ သိပါသည္ ဆုိရေအာင္လည္း ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သားေတြ ေရာက္လာသည့္ သတင္းကုိ သုိးသုိး သန္႔သန္႔မွ်ပင္ မၾကားမိ။
" ခင္ဗ်ားတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ မွန္တဲ့အတုိင္း ေျပာၾကပါ ...၊ မေျပာရင္ အခုခ်က္ခ်င္းသတ္လိမ့္မယ္ "
စကားျပန္က ေလသံမာေက်ာေက်ာျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ မေျပာလည္းသတ္၊ ေျပာလည္း သတ္မည့္သူမ်ားအား အသနားခံ ေတာင္းပန္လုိစိတ္ မ႐ွိေတာ့ေခ်။
ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ဆိတ္ဆိတ္သာေနသည္။ ဦးထြန္းသစ္ကသာ လြတ္လုိလြတ္ျငား ေတာင္းပန္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ အေၾကာင္းမထူးေခ်။
" တစ္ခြန္းေမး တစ္ခါရုိက္ ျဖစ္ေနရာ ဦးထြန္းသစ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ ထုိင္ပင္မထုိင္ႏိုင္ၾကေတာ့ေခ်။ ေျမေပၚမွာ တံုးလံုးလဲကာ ဂ်ပန္မ်ား၏ စစ္ဖိနပ္ႏွင့္ ေသနတ္ဒင္ေအာက္တြင္ လိမ့္ေနၾကေလသည္။
ထုိအခုိက္ ဆူညံစြာ ျမည္ဟည္းထြက္ေပၚလာေသာ ေသနတ္သံမ်ားႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဂ်ပန္အခ်ိဳ႕သည္ ဦးထြန္းသစ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔အေပၚသုိ႔ ပံုလ်က္ ထပ္လ်က္ လဲက်ၾကေလသည္။ က်န္ဂ်ပန္မ်ားမွာ ေၾကာက္ ကန္ကန္သည့္ သေဘာျဖင့္ ျပန္လည္ ပစ္ခတ္ရင္း ေတာင္ေအာက္ လွ်ိဳႀကီးအတြင္းသုိ႔ ေျပးဆင္းေပ်ာက္ ကြယ္ကုန္ၾကသည္။
အ႐ုိးေၾကလုမွ် ႐ုိက္ႏွက္ထားေသာ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ႀကိဳးတုပ္ထားျခင္း ခံေနရေသာ ဦးထြန္းသစ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ တုိ႔မွာ အေပၚမွ ပိေနေသာ ဂ်ပန္မ်ား၏ ကုိယ္ခႏၶာႀကီးမ်ားကုိ ဖယ္႐ွားရန္ မတတ္ႏုိင္ဘဲ ႐ွိေနစဥ္မွာ အေျပးအလႊား လာေသာ ေျခသံမ်ားႏွင့္အတူ ...
" ရဲေဘာ္တုိ႔ ေတာင္ေအာက္ ဆင္းေျပးတဲ့အေကာင္ေတြကုိ ေတာင္ေျခမွာေစာင့္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက တာ၀န္ ယူလိမ့္မယ္၊ ဆက္မလုိက္ၾကနဲ႔ေတာ့ ဟုိလူႏွစ္ေယာက္ေသၿပီလား၊ ႐ွင္ေနေသးလား၊ ျမန္ျမန္ယူထုတ္ၾက စမ္း"
ဟူေသာ ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာလုိက္သည့္ အမိန္႔သံကုိ ာကားရသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ထုိအသံကုိ နားစြင့္ေထာင္ လုိက္မိသည္။
ထုိအခုိက္ အေပၚမွပိေနေသာ ဂ်ပန္ ကုိယ္ခႏၶာမ်ားကုိ ဆဲြခ်လုိက္ၾကသျဖင့္ ဦးထြန္းသစ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔မွာ အသက္ မွန္မွန္ ျပန္လည္႐ွဴ႐ိႈက္ႏုိင္ၾကေလသည္။
" မေသေသးဘူး ဗုိလ္ေလး"
ရဲေဘာ္မ်ားက ေျဖလုိက္ၿပီးသည္တြင္ ...
" ကဲ ... ကဲ၊ ေပြ႕ထူၿပီး ႀကိဳးေတြေျဖၾကစမ္း "
ဟု ဗုိလ္ေလးဆုိသူက ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား သန္မာေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ေပြ႕ထူဆဲြခ်ီလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ဗုိလ္ေလး၏ မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္၏။
" ညီေလး ရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ဗုိလ္ေလးအား မိခင္ကုိ သားငယ္ဖက္သလုိ ဖက္ၿပီး လိႈက္လွဲစြာ ေခၚလုိက္၏။
" ဟင္ ... အစ္ကုိ "
ဗုိလ္ေလးေစာေအာင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ေပြ႕ထားရာမွ အံ့အားသင့္စြာ ထူးလုိက္သည္။
" ျဖစ္ရေလ အစ္ကုိရယ္ ...၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ေတြေပလုိ႔ေပါ့၊ ဟုိဦးက အစ္ကုိ႔အေဖလား "
ကုိေစာေအာင္ က ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္၏ ရင္ခြင္ကုိ ခ်ိနဲ႔ပင္ပန္းစြာမွီေနေသာ ဦးထြန္းသစ္အားၾကည့္ၿပီး ေမး လုိက္သည္။
" ဆုိပါေတာ့ညီေလး၊ ေနပါဦး။ ညီေလးက စစ္ထဲ ဘယ္တုန္းက၀င္ၿပီး စစ္ဗုိလ္ျဖစ္လုိက္တာလဲကြယ္ "
" ဂ်ပန္ေတြေၾကာင့္ ၀င္တယ္ဆုိပါေတာ့ အစ္ကုိ၊ သထံုကအစ္ကုိ ထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ပဲစိတ္ညစ္ လြင့္ပါးခဲ့တယ္ "
ကုိေစာေအာင္က စကားကုိရပ္လုိက္ၿပီး ဧရာ၀တီျမစ္ တစ္ဘက္ကမ္းဆီမွ မိႈင္းမိႈင္းေရာင္ေျပး တိမ္ႏွင့္ ေထြးေနေသာ မႏၱေလးေတာင္ဆီကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာမသိမသာ ညိဴးသြား႐ွာသည္။
ဆက္ရန္
.
3 comments:
ဒီပို႕စ္ကိုေစာင္႕ေနတာ ဒီမနက္ ဒီဆိုဒ္ကိုလာၾကည္႕တာ ဒါနဲ႕ဆို ၅ေခါက္ေျမာက္အမေရ ။ လက္ေညာင္းခံျပီး တကူးတက စာရိုက္တင္ေပးတဲ႕ အမကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ေန႕တိုင္း လာဖတ္တယ္ေနာ္။ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ အမေရ ။
အေပၚကမိတ္ေဆြလိုငါးေခါက္မဟုတ္ေပမယ့္ေန႔တိုင္း Follow လုပ္ထားတဲ့စာရင္းၾကည့္ျပီးဒီပို႔စ္မ်ားအသစ္လာမလား၊ လာမလားဆိုျပီးေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနရတဲ့သူပါ.။ ခုလိုအပင္ပမ္းခံ၊အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး ေစတနာသက္သက္နဲ႔ရိုက္တင္ေပးတဲ့ အစ္မေရႊစင္ဦးနဲ႔တစ္စုကိုေလးစားပါတယ္။ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္.။
ညီမေရ ဖတ္သြားၿပီေနာ္။ ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနမယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
Post a Comment