မင္းသစ္ ၏ (ဆရာတင္မိုး) လြမ္းရတဲ႕သူေတြ (၁၃)

 

လြမ္းရတဲ႕သူေတြ (၁၃)
စာေရးသူ - မင္းသစ္

ဧည့္သည္ႀကီး

ေဆးလိပ္လည္း တုိ
ေနလည္း ညိဳၿပီ
ငါ့ကို ျပန္ပို႔ၾကပါေလ ...။

        တင္မုိး
        (၁၉၃၃-၂၀၀၇)

၁၉၆၁ ခုႏွစ္။

တစ္ခုေသာ မန္းသႀကၤန္မွာ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ဟိုက္စကူးဖိုင္နယ္ (၉တန္း) ေက်ာင္းသား။
ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးျဖစ္သူ ဦးလွေမာင္ (ယခု ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမွဴးအၿငိမ္းစား)က ကၽြန္ေတာ့္အား မႏၱေလး သႀကၤန္ မွာ လိုက္ျပရင္း လမ္း၈၀ႏွင့္ ၃၆လမ္းထိပ္ လက္သမားတန္းသို႔ ေရာက္ေနခ်ိန္။
"ေဟ့ေကာင္ အဘုိးႀကီး၊ အဘုိးႀကီး"
ေရပက္ခံကားတစ္စီးေပၚမွ လူရြယ္တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးအား ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ပါသည္။

"ဟာ ... ေဟ့ေကာင္ ဘဂ်မ္း"
သူစကားမဆံုးမီမွာပင္ သူတို႔ကားက အေ၀းေရာက္သြားၿပီ။
"အဲဒါ မင္းႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာတင္မုိးေပ့ါကြ"
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ တစ္ခ်က္ခုန္သြားသည္။ ၉တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္ေသာ္လည္း တကၠသုိလ္ကို ႀကိဳတင္ ရင္ခုန္ ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ၏ ကဗ်ာမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ...။
"နံ႔သာေမႊးျမ ပန္းတစ္ခက္ကို
အညာေက်းက မန္းတကၠသိုလ္" သို႔လည္း ေရာက္ဖူးခ်င္လွပါၿပီ။ ထုိအခ်ိန္တြင္ သူ၏ "ဖန္မီးအိမ္" ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္ရေနၿပီ။

"ေနျခည္အေစာင္း၊ ေလျပည္ေလာင္းေတာ့
ေဆြမဒီအေပါင္းက လမ္းေလွ်ာက္လာ
ေရနီေျမာင္းက လြမ္းေလာက္စရာေလ့" ဟု သူဖြဲ႕ခဲ့ေသာ၊ မန္းတကၠသိုလ္မမွ ေဆြမဒီအေပါင္းတို႔ လည္း အိပ္မက္မက္ေနတတ္ပါၿပီ။
ထို႔ေၾကာင့္ ...
"ေလးေလးလွေမာင္၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေလဗ်ာ"
"ေအးပါကြ"
သို႔သာ္ သူႏွင့္ ဆံုခြင့္မရခဲ့ပါ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ႀကံဳခြင့္ရခဲ့ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ အေ၀းမွ မွန္းဆရုံ မွ်သာ။

သို႔ျဖင့္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း (မက္ထရစ္) သို႔ ေရာက္ေသာအခါ သူေရးသမွ် ကဗ်ာသာမက စကားေျပႏွင့္ စာစီစာကံုး မ်ားပါ မက်န္ ႏႈတ္တက္ရြရြ ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္ရေနပါၿပီ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ပညာတံခြန္ေန႔ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲတြင္ ေမၿမိဳ႕ (ယခု ျပင္ဦးလြင္) အစိုးရ အထက္တန္း ေက်ာင္း ကို ကိုယ္စားျပဳလ်က္ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ရာ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးတြင္ ပထမရခဲ့ပါ သည္။
ၾကြားတာ မဟုတ္ပါခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ဆရာတင္မုိး၏ လႊမ္းမုိးမႈႏွင့္ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ထုတ္ေဖာ္ျခင္း မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္သို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွာလည္း သူ႔ကို ဆံုခြင့္၊ သိကၽြမ္းခြင့္ မရေသးပါ။ တကၠသိုလ္ပညတစ္ပိုင္းတစ္စျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနသည္ဟု သတင္းရပါသည္။
၁၉၆၅ ခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ပထမဆံုး ကဗ်ာလံုးခ်င္းျဖစ္ေသာ "အညာပေလြကဗ်ာမ်ား" ကို ထုတ္ေ၀ရန္ စီစဥ္ရေသာအခါ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းႏိုင္သူ (မန္းတကၠသိုလ္)ႏွင့္ တုိင္ပင္ႏွီးေႏွာ ရာမွ သူ႔ထံသို႔ ေရာက္ရေတာ့၏။ ႏိုင္သူကား ဆရာတင္မုိး၏လက္က သံုးေတာင္ေ၀ွး။

ထုိစဥ္က ဆရာေနထုိင္ရာ ရသာနတ္းရပ္ေနအိမ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆရာ့ဇနီးမမစန္း ႏွင့္ သမီး ဦးေလး မိုးစံ တုိ႔ ႏွင့္ပါ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့သည္။ မုိးစံက ၁ႏွစ္သမီး၊ ေတာက္တဲ့ေျပးစျပဳခ်ိန္။
ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးျဖစ္သူ ဦးလွေမာင္အေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါတြင္မူ တစ္ေသြးတည္း တစ္သားတည္း ျဖစ္သြား ရေတာ့၏။
အေၾကာင္းမူ ဦးေလးလွေမာင္ႏွင့္ သူတို႔သည္ ညီရင္အစ္ကိုမက ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးၾကေသာ ငယ္ေပါင္း ႀကီးေဖာ္ မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
"ငါ့အေပၚမွာ မင့္ဦးေလးရဲ႕ ေက်းဇူး ရွိတယ္ကြ။ သူက ငါ့အရင္ တကၠသိုလ္ေရာက္တာ။ ငါေရာက္ လာေတာ့ ေရႊျပည္ေအး ေဆာင္ က သူ႔အခန္းမွာ ငါ့ကိုေခၚထားတာ။ မင့္ဦးေလး က တုံ႔ေႏွးတုံ႔ေႏွး။ လႈပ္စိလႈပ္စိမို႔ ငါ တို႔က သူ႔ကို အဘုိးႀကီးလို႔ေခၚတာ" သည္ေတာ့မွ ဇာတ္ရည္လည္ေတာ့၏။

တကယ္တမ္း သားအဖရင္းခ်ာတမွ် ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးၾကရသည္မွာကား ၁၉၆၇ သိပၸံအပိုင္း (ခ) Final Year B.Sc (Bio:) စနစ္ေဟာင္း စာေမးပြဲ ကၽြန္ေတာ္ က်ရႈံးေသာအခါ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္စာစစ္ ဌာနသို႔ ေျပာင္း၍ ေျဖဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားခဲ့၏။ ဖဆပလ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးဗေဆြ ႏွင့္ ဆရာတင္မုိးတို႔၏ ေက်းဇူး ေၾကာင့္သာ ကၽြန္ေတာ္ဘြဲ႕တစ္ခုရခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ဘဘႀကီး ဦးဗေဆြက ေနစရာ၊ စားစရာေပး၏။ အထူး သျဖင့္ ဆရာတင္မုိးေၾကာင့္ ထုိစာေမးပြဲကို ကၽြန္ေတာ္ေျဖဆိုျဖစ္ခဲ့ ျခင္းက ျဖစ္ပါသည္။ ထုိစဥ္ကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္ က "က်ားဖမ္းမယ္၊ ဆင္ဖမ္းမယ္" ဟု ႀကံဳး၀ါး ေနခ်ိန္။
ဆရာ က တစ္ခြန္းပဲ ေျပာသည္။

"မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးကေတာ့၊ ဗဟိုမေျပာနဲ႔ ေရႊက်င္ မေဒါက္မွာတင္ အသတ္ခံရမယ့္ေကာင္။ စာေမးပြဲၿပီး ေအာင္ေျဖ။ ဘြဲ႕ရေအာင္ယူ၊ ၿပီးမွ မင္းလုပ္ခ်င္တာလုပ္"
ေလေနာက္မွာ လက္ပါ ပါသည္။ မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ဦးဗေဆြအိမ္မွ သူ႔အိမ္ရွိရာ ပုဂံလမ္းသို႔ သြားရ ပါသည္။ ထုိစဥ္ က သူသည္ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ လွမ္းေခၚသျဖင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ ဘာသာျပန္ႏွင့္ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ ေရး ဌာနတြင္ စာျပဳအရာရွိ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ေန႔စသ္ သူ႔အိမ္ေရာက္လွ်င္ နံနက္စာ ေကၽြးပါသည္။ သူတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းႏွင့္ ရုံးသို႔ သြားၾက ေသာ အခါ (ထုိစဥ္က မမစန္းက အေမ့ေက်ာင္းဆုိေသာ မူႀကိဳေက်ာင္းေလးေထာင္ ၿပီးပါၿပီ။) အမွတ္ ၅၅၅၊ ကုန္သည္လမ္းရွိ ဆရာေပၚဦးသက္၏ ပန္းခ်ီစတူဒီယိုသို႔ သြားခုိင္းပါသည္။ ဆရာေပၚေကၽြးတာစားၿပီး စာက်က္ စာေရး လုပ္ရပါသည္။ (ေက်းဇူးပဲ၊ ဆရာေပၚေရ႕)
ညေနေစာင္း လွ်င္ သူ႔ဆီသြားၿပီး ရွိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ" လုပ္ရပါသည္။  ညေနစာ ေကၽြးေမြးၿပီးမွ ဦးဗေဆြ အိမ္သို႔ ျပန္ရပါသည္။

စာေမးပြဲနီးလာေသာအခါ သုခလမ္းရွိ စာေရးဆရာမုိးေ၀၏အိမ္သုိ႔ ညအိပ္ညေန စာက်က္ရန္ လႊတ္ ပါသည္။ ထုိစဥ္က ဆရာ၏သမက္ျဖစ္သူ Samule Thar Myint မွာလည္း ပထမအႀကိမ္က်၍ ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ေနာက္ဆက္တြဲ စာေမးပြဲေျဖဆိုရမည့္သူ ျဖစ္ပါသည္။ စကားစပ္၍ေျပာရလွ်င္ Samuel ၏ ဖခင္မွာ ထုိစဥ္က သတၱေဗဒ ပါေမာကၡႀကီးေဒါက္တာသာျမင့္ ျဖစ္ပါသည္။ Samuel သည္ ထုိသတၱေဗဒဘာသာရပ္တြင္ က်ရႈံးျခင္း ေၾကာင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ စာေမးပြဲေျဖရျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ ေၾသာ္ ... ဟိုတုန္းက တကၠသိုလ္။
သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲရခဲ့ပါ၏။
သို႔ျဖင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တင္မုိး၏ကိတၱိမသားမင္းသစ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါေလ၏။ လြမ္းတယ္၊            ဂ်မ္းရယ္ ...။

"လြမ္းရတဲ့သူေတြ (၂) ျမတ္ေလး" ကိုေရးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
"ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀မွာ အားက်ၾကည္ညိဳကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ၁၂ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ရွင္မဟာရ႒သာရ၊ စေလဦးပုည၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ မုိပါဆြန္း၊ လီနင္၊ တဂိုး၊ ေမာင္ထင္၊ မင္းသု၀ဏ္၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ျမသန္းတင့္ ႏွင့္ ျမတ္ေလး ..."
အထက္ကနာမည္ေတြကို ေရတြက္ၾကည့္ရင္း ၁၁ေယာက္ပဲ ရွိတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ "တင္မိုး" က်န္ခဲ့တာပါ။

ကဲ ... အခု ၁၂ေယာက္ေျမာက္ျဖစ္တဲ့ သူ႔အေၾကာင္းကို လြမ္းေတာ့မယ္ဗ်ာ။
ဆရာတင္မုိး ကား ဘုိလုိေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ GOD FATHER (ေခါင္းကိုင္ဖခင္) တစ္ဦး ျဖစ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ သမီးရည္းစားေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရးကအစ ကၽြန္ေတာ္က တုိင္ပင္၏။ ပူဆာ၏။ ဂ်ီက်၏။
၁၉၆၇-၆၈ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္အလံု အ.ထ.က (၄)တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ဓာတုေဗဒဆရာ၀င္လုပ္ေသာ အခါ ေရာဂါတစ္ခု စြဲကပ္ၿငိပါ၏။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူမွာ တက္သစ္စ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးေလး ျဖစ္ေသာ ယေန႔ အကယ္ဒမီဆုရ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးႀကီး။

ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူး လိုခ်င္လွပါၿပီျဖစ္ေသာအခါ ဆရာက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေဖ်ာင္းဖ်ရွာပါ သည္။
"မင္းလည္း မျပည့္စုံေသးဘူး၊ သူလည္း မေအာင္ျမင္ေသးဘူး၊ ရုပ္ရွင္နယ္၀င္မွာဆိုေတာ့ ဘာမွ ႀကိဳတြက္ထား လို႔ မရဘေသးဘူး၊ ေစာင့္ၾကည့္ပါဦးကြာ"
မွန္၏။ ၾကာၾကာေစာင့္လိုက္ရပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေရႊမင္းသမီးသည္ မၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လမ္းခြဲ၏။ မၾကာမီ ရုပ္ရွင္ အသိုင္း၀ိုင္း ႏွင့္ နီးစပ္သူတစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်၏။ မၾကာမီ အကယ္ဒမီရ၏။ ဆရာက "ငါေျပာတယ္ မဟုတ္လား" ဟူေသာ အၿပံဳးေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးျပ၏။

ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေအာင့္သက္သက္။
ခုေတာ့လည္း ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ ဆရာရယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစားမွန္သမွ် သူေတြ႕ဖူးသည္ခ်ည္း။
ၾကာေတာ့ သူသာမက သူ႔ဇနီးမမစန္းကပါ ဆူေတာ့၏။
"မယူႏိုင္ရင္ မတြဲနဲ႔ေမာင္ျမတ္သူ" တဲ့။
ယခုဇနီးႏွင့္ လက္ထပ္ေသာအခါတြင္ကား မမစန္းက မုဒိတာ စကားဆို၏။
"အခုမွပဲ၊ မင္းေျခၿငိမ္ေတာ့မွာ"
ဆရာတင္မုိးကေတာ့ တစ္ခြင္း၀င္ေျပာသည္။

"ဒီေကာင္ႏွင့္ မတန္ပါဘူးကြာ။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား၊ မင္းသစ္လုိေကာင္မ်ိဳးမ်ား ယူရသလဲ ရွယ္လီရာ"
ထုိစကားမ်ိဳးေျပာသူ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ ကိုျမတ္ (ဆရာျမတ္ေလး) ျဖစ္ပါေခ်၏။
အခုေတာ့ ထုိအစ္ကို ဆရာႏွစ္ေယာက္စလံုး မရွိၾကေတာ့။
ေၾသာ္ .. လြမ္းရတဲ့ သူေတြပါခင္ဗ်ာ။

ဆရာဂ်မ္းႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ လြမ္းစရာေတြသာမက ရယ္စရာေပ်ာ္စရာေတြကလည္း အမ်ားသား။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထိုင္လွ်င္ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ စားပြဲေပၚရွိသမွ် မီးျခစ္ေတြကို သူ႔တုိက္ပံုအက်ႌ ၏ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ အိတ္မ်ားထဲသို႔ ေကာက္ထည့္၏။ ညေနအိမ္ျပန္ ေရာက္ၿပီး အက်ႌ ရွင္းလင္းေရး လုပ္ေတာ့မွ မီးျခစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထြက္လာ၏။ ဘယ္သူ႔မီးျခစ္ေတြမွန္းလဲ သူမမွတ္မိ။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ကလည္း မီးျခစ္ေပ်ာက္တိုင္း ဆရာဂ်မ္းဆီပါသြားတာေနမွာဟု ထင္တတ္ ၾကၿပီ။ ထုိစဥ္က သည္အျဖစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အတြက္ ဟာသတစ္ခု။

ဆရာက  ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ဟာသလည္း လုပ္တတ္သည္။
"ေစာေစာက ငါ့ရုံးကို ရွယ္လီလာသြားတယ္။ အေရးႀကီးလို႔ အိမ္ေစာေစာျပန္ခဲ့ပါတဲ့"
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္။ သူ႔ကို ျပန္ေျပာေတာ့
"မင္း အျပင္မွာ မူးရူးေသာက္စားၿပီး အိမ္ျပန္ေနာက္က်မွာစိုးလို႔ကြ" ေျပာရင္း မ်က္လံုးပိတ္မတတ္ ရပ္သည္။
ထုိဟာသဓာတ္ခံရွိေသာေၾကာင့္လည္း ေလာကဓံကို ခံႏိုင္လ်က္ ေလာကႀကီးကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ခဲ့ သည္ဟု ထင္သည္။
တစ္ခါက ဘားလမ္းအခ်ဳပ္မွတစ္ဆင့္ သူ႔ကို ရုံးထုတ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားသြားေတြ႕ ၾကသည္။

သူကား ေဆးလိပ္ကို အလြန္ႏွစ္ၿခိဳက္စြဲလမ္းလြန္းသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေခ်၏။ သူ၏နာမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာ ထဲမွာပင္ ေဆးလိပ္က ဇာတ္ေကာင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။

ဧည့္သည္ႀကီး
ေဆးလိပ္လည္းတို
ေနလည္း ညိဳၿပီ
ငါ့ကို ျပန္ပို႔ၾကပါေလ။   ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ရုံးအထုတ္သြားေတြ႕ရာတြင္ သူ႔အႀကိဳက္ေတြ႕ေစရန္ အစီခံပါေသာ Lucky Strike စီးကရက္ဘူး မ်ား ယူသြား၏။
"ဘာစားခ်င္သလဲ ဆရာ"
"ဟုိ အဂၤလိပ္မုန္႔လက္ေဆာင္း စားခ်င္တယ္ကြာ"
"ဘာလဲ ဆရာရဲ႕"
"ဟုိတစ္ခါတုန္းက အင္းလ်ားလိပ္မွာ မင္းနဲ႔ငါသြားစားတာေလ"
စိတ္မေကာင္း ေနရသည့္ အထဲ ရယ္ခ်င္လာမိသည္။
"ဟာ ... ဒိုမီႏိုေကာ္ပလာ ပါ ဆရာရဲ႕"
"ေအး ... ေအး၊ အဲဒါေျပာတာ ဟဲ ... ဟဲ"
ဒုကၡႏြံထဲမွာပင္ ရယ္ႏိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာပါတကား။

သို႔ေသာ္ တစ္သက္မွာ တစ္ခါဆိုသလို ဆရာေဒါသႀကီးေသာအခါတြင္မူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ေနစရာ မရွိ ေအာင္ ေၾကာက္ၾကရ၏။
ေဒါသမႀကီးတတ္သူမုိ႔ ပိုလန္႔ၾကရ၏။
အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အိမ္ေထာင္ေရး တာ၀န္မေက်မႈ၊ မူးယစ္ေသာက္စား သံုးျဖဳန္းမႈ သတင္း မ်ားကို ၾကားရေသာအခါတြင္မူ "ေခြးမသား" ခ်င္း မုိးမႊန္ေအာင္ဆဲ၏။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ပန္းႏွင့္ေပါက္သေလာက္သာ ထင္ပါသည္။

ဆရာသည္ ေငြေၾကးကိုလည္း ခုံမင္တြယ္တာတတ္သူ မဟုတ္။
ဤသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူလ်က္ ကၽြန္ေတာ္ႏွိပ္စက္သမွ်ကို ဆရာႏွင့္မမစန္းတို႔ ခံၾကရ၏။ မ်က္ႏွာမပ်က္ ခြင့္လႊတ္ၾက စၿမဲ။
ဆရာ့ကဗ်ာေပါင္းမ်ားစြာကို ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ထည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းမ်ား ေရးဖူး၏။ အမ်ားစုမွာ ရုပ္ရွင္ သီခ်င္း မ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ရုပ္ရွင္ျပၿပီးလွ်င္ ေပ်ာက္သြားၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွေျမာ၍ မဆံုး။
ဆရာ၏ "ေလွတစ္စင္းႏွင့္ သီခ်င္းသည္" ကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွ "တစ္သက္မွာ သည္တစ္ပြင့္" ကဗ်ာ သည္ ဓာတ္ျပားရသီခ်င္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ျမန္မာအသံတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ခ်စ္စပယ္ ဆို၏။
သို႔ေသာ္ ထုိကဗ်ာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ သီခ်င္းေရးခကို ကၽြန္ေတာ္ သံုးသည္။ ထုိ႔အတြက္ ကဗ်ာ စာမူခဟူ၍ ဆရာ့ ကို တစ္ခါမွ မေပးဖူးပါ။ ဆရာကလ္ညး စကားစပ္၍ပင္ မေျပာဖူးပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ ေအာင္ျမင္မႈ ကိုသာ ေက်နပ္ေနရွာပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္အေဖအေမြ ကုိယ္သံုးသည္ဟုသာ သေဘာထားပါသည္။

ထုိ႔အတူ ဆရာ့တြင္ စိတ္ပ်က္စရာ။ စိတ္ညစ္စရာ အက်င့္ေလးေတြလည္း ရွိသည္။ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ စာအေၾကာင္း၊ ျမန္မာအေၾကာင္း၊ ကမၻာအေၾကာင္းတုိ႔ကို ၀ိုင္းထဲရွိ က်န္လူမ်ား က အားတက္သေရာ ေဆြးေႏြး ေနၾကခ်ိန္ တြင္ သူ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။
ထုံးစံအတုိင္း စည္းခ်က္မွန္မွန္ ေဟာက္သံေပးလ်က္။
တစ္ခါတစ္ရံ သူအႏုပညာစ်ာန္၀င္သြးလွ်င္ အတူပါလာသူ မသက္သာေတာ့။
ႀကံဳရ ဖူးသည္ကို လြမ္းျပပါဦးမည္။

ထုိေန႔က သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္သား အင္းလ်ားကန္ေဘာင္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါသည္။ လူအမ်ားႏွင့္ေ၀းရာ ေရစပ္ႏွင့္အနီးစားပြဲမွာ ထိုင္လ်က္ အေၾကာ္စားၾကပါသည္။ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ အာရွင္းလ်က္ သီခ်င္းဆိုၾကပါသည္။

မႏၱေလးအလြမ္းေျပ မန္းေတးမ်ားတစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ ဆိုၾကပါသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထုိေန႔က ၿမိဳ႕မၿငိမ္း ၏ "ခ်ိဳအီ" သီခ်င္း ကို ကၽြန္ေတာ့္အား သင္ေပးပါသည္။
ေမွာင္စပ်ိဳးလာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ၾကရန္ ေျပာေသာအခါ
"ေနစမ္းပါဦးကြ၊ ခုမွ ပ်ိဳးရုံရွိေသးတာ"
ငယ္ဆရာ ငယ္ေၾကာက္မို႔၊ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ဆက္ထုိင္ရင္း မိုးခ်ဳပ္သြားသျဖင့္ ဆိုင္လည္း ပိတ္ေခ် ၿပီ။ စိတ္ လည္း ညစ္ေခ်ၿပီ။

သည္တြင္ သူ၏စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ရသည္။
"မႏၱေလးမွာတုန္းကေပါ့ကြာ။ မင္းလည္း သိသားပဲ။ ငါက ၿမိဳ႕မၿငိမ္းခေရဇီဆိုေတာ့ စႏၵရား ကိုသိန္းေမာင္ က တစ္ဆင့္ ဓားတန္း ဦးသန္႔ကို သြားေတြ႕တာကြ။ ဆရာၿငိမ္းအေၾကာင္း ပိုသိခ်င္လို႔ေလ။
"ဟုတ္တာေပါ့။ ဦးသန္႔က ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ဆရာလို႔ ၾကားဖူးတယ္"
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သြားေတြ႕တာေပါ့၊ အဲဒီမွာ ပက္လက္လန္႔ေတာ့တာပဲ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"ဦးသန္႔က ေျပာတယ္ကြ။ ေၾသာ္ .. ေမာင္ၿငိမ္း၊ ေမာင္ၿငိမ္း ဘာမွမလုပ္ရေသးခင္ ေသသြားရွာတယ္ ... တဲ့"
"ခြီး"
မေအာင့္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္ပိတ္ရယ္မိ၏။
"ေခြးမသား၊ မင္းက ရယ္ေန၊ ငါ့မွာျဖင့္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး၊ ကပ်ာကယာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ေျပးခဲရတယ္"
"ဟား ... ဟား ... ဟား ... ဟား"
ကၽြန္ေတာ္ ဟားတိုက္ရယ္ေသာအခါ "ေခြးမသား" ခ်င္း မုိးမႊန္ေအာင္ ဆဲျပန္၏။

သူေနထုိုင္ရာ ပုဂံလမ္းအိမ္သို႔ေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္ထဲမ၀င္ေသး။ ၿခံ၀အုတ္ခံုတြင္ ထုိင္ခုိင္းၿပီး သီခ်င္း ဆိုခုိင္း ျပန္ပါသည္။
ေခတ္ေဟာင္း၊ ကာလေပၚ၊ စတီရီယို မ်ိဳးစုံေအာင္ ဆိုျပၿပီးမွ ျပန္ခြင့္ျပဳေတာ့၏။
အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား "ဆရာဂ်န္းနဲ႔ စကားေကာင္းသြားလို႔ပါကြာ" ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္း ျဖင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ခြင့္လႊတ္၏။
ထိုဆရာတင္မိုး (ေခၚ) ဆရာဂ်မ္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးႏွင့္ ေတြ႕ေသာအခါမွပင္ သူ႔နဖူးကိုသူ လက္၀ါးႏွင့္ ရုိက္ရ ပါေခ်၏။

ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစုတြင္ "ေသာၾကာ၀ိုင္း" ဟုေခၚေသာ စကား၀ိုင္းေလးတစ္ခု ရွိ၏။ ေဆးတကၠသိုလ္(၁)၏ေနာက္ဘိအိုစီေကာလိပ္ေဘးရွိ ေဒၚၾကည္၏ဆိုင္တြင္ ေသာၾကာေန႔တိုင္း စခန္းခ်ၾက၏။
မပ်က္မကြက္ လာၾကသူမ်ားမွာ ဆရာေမာင္သာႏိုး၊ ဆရာတင္မုိး၊ ဆရာဦးဟုန္၀မ္၊ ဆရာ၀င္းေဖ၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္(ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ ဗိုလ္ရဲထြဋ္၏သား)၊ ကိုအာသာျမင့္ (ဆရာဦးသိန္းေဖျမင့္၏ သား)၊ ဆရာေမာင္စံေဖာ္၊ ကိုသိန္းထုိက္ (ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ဗိုလ္ညိဳမိႈင္း၏သား)ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ၾကပါ၏။
ထုိေန႔ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးပါ ပါလာ၏။
ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကေတာ့ အစားအေသာက္ကိုသာ ဦးစားေပးသူျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စာေရးေပေရး၊ တုိင္းေရး ျပည္ေရးႏွင့္ ကမၻာ့အေရးတို႔တြင္ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးျခင္း မရွိပါ။ ထုိုစဥ္ ဆရာတင္မိုးက မွတ္ခ်က္ တစ္ခုေပး၏။
"ဆရာေမာင္ေသာ္က ၀တၳဳေတြ သိပ္ထက္တာဗ်"
မေျပာစဖူး ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက တစ္ခြန္း၀င္ ေျပာ၏။

"ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မလည္း သူ႔ရဲ႕အရုိင္း ဆုိ သိပ္ႀကိဳက္တာ"
တစ္၀ိုင္းလံုး ေၾကာင္ၿပီး ၿငိမ္က်သြားသည္။ ၿပီးမွ ၀ါးလံုးကြဲ ရယ္ၾကေတာ့၏။ ဆရာတင္မိုးကေတာ့ သူ႔နဖူးကို လက္၀ါးေလးျဖင့္ ရုိက္ကာ ... ရိုက္ကာျဖင့္။
"သြားပါၿပီ ရွယ္လီ ရယ္၊ နင္လုပ္လုိက္မွ  သြားပါၿပီ"
ထုိသတင္းသည္ သူ၏ေမာင္းထုမႈေၾကာင့္ ရန္ကနု္တကၠသိုလ္တစ္ခုလံုး ပ်ံ႕ေလေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးကား စာေရးဆရာေမာင္ေသာ္ကႏွင့္ ကာတြန္းဆရာေမာင္ေသာ္ကတို႔ကိုပင္ မခြဲျခားတတ္သူပါ တကား။
ၾကားရသူတုိင္း ရယ္၍မဆံုး။

သူ႔ဇနီးမမစန္းဆံုးေသာအခါ ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ မရွိပါ။ သြားေပဦးေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေရ။
သို႔ေသာ္ သတင္းတစ္ခုၾကားရ၍ လူတုိင္းအံ့ၾသ၍ မဆံုးၾက။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လံုး၀မအံ့ၾသမိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာ အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္အသိဆံုး။
အသုဘ ကို ေျမမခ်ခင္ မမစန္း၏ ရုပ္ကလာပ္ကို ဆရာက ထုိင္ကန္ေတာ့သည္ဆို၏။ သူက တစ္ခြန္းပဲ ေျပာ သည္။
"ေက်းဇူးတရားကို ကန္ေတာ့တာပါဗ်ာ" တဲ့။
ဤသည္ပင္ "တင္မိုးအစစ္" ျဖစ္ေတာ့၏။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ဆရာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။
"ေလွတစ္စင္းႏွင့္ သီခ်င္းသည္" ကား ခရီးဆက္သြားျပန္ေလၿပီ။
"ဧည့္သည္ႀကီး" အိမ္ျပန္ေစာလွသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ခြင့္မရလိုက္ပါ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ...
ကႏၱာရႏွစ္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္အၿပီး၊ ႏွင္းဆီပြင့္ေပၚ အိပ္ေပ်ာ္ရင္။ စိမ္းလန္းေသာအိပ္မက္မ်ားကို မက္ေန ႏိုင္ပါေစ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းေနပါသည္။

"ေၾသာ္ ... ေဆးလိပ္မတို
ေနမညိဳဘဲ
သူ႕ကို ျပန္ပို႔ရၿပီေကာ"

ဆရာ့ရဲ႕ သားဆိုး-ညီမိုက္
မင္းသစ္

(မေဟသီ မဂၢဇင္း ဂၽြန္လ ၂ဝ၁၁)

.