တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႕ပါဆရာ အပိုင္း (၁၃)

အခန္း (၁၃)

သည္တစ္ပတ္ ေ၀ဖန္ေရး စာတမ္းမ်ားတြင္ေတာ့ အားလံုးလုိလုိ ျပတုိက္ေလ့လာေရး ခရီးအေၾကာင္း ေရး ၾကသည္။ သူတုိ႔အျမင္ ကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တင္ျပၾကသည္။ သူတုိ႔ကုိယ္ သူတုိ႔ ျပန္ေ၀ဖန္သည့္ ေက်ာင္းသား မ်ားပါ႐ွိလာ၏။
သူတုိ႔စာအုပ္ေတြကုိ ဖတ္ၿပီး ဆရာႀကီးက ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္ေန၏။ ေနာက္ ေလ့လာေရးခရီး ထြက္ခ်င္ လွ်င္လည္း အကူအညီေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ စာသင္သက္ ႏွစ္လ ႐ွိခဲ့ၿပီ။ သင္ခန္းစာေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ျမင့္လာၿပီ။ ပုိ၍ ပုိ၍ စိတ္၀င္ စားစရာ ေကာင္းလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာကုိ သမား႐ုိးက် မသင္ဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သင္သည္။ ေက်ာင္းသံုး စာအုပ္မ်ားတြင္ ပါသည့္ အခ်က္မ်ားကုိပင္ ေ၀ဖန္ခ်င္ ေ၀ဖန္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းဖြင့္ေပးသည္။
သိပၸံခန္းထဲတြင္ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား ခ်ိတ္ထားသည့္ အ႐ုိးစုႀကီး အလုပ္မ်ားစ ျပဳလာ၏။ အ႐ုိးႏွင့္ အဆစ္အျမစ္ အေၾကာင္း သင္ေတာ့ သူတုိ႔ဆီမွ ေမးခြန္းေတြ ျမားပစ္သလုိ လာေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္က အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေျဖသည္။ သူတုိ႔ကုိ ကေလးသူငယ္ေတြလုိ မေျဖဘဲ အ႐ြယ္ေရာက္ေနသည့္ လူငယ္လူ႐ြယ္ေတြကုိ ေျဖသလုိ ေျဖသည္။ သူတုိ႔ တံု႔ျပန္မႈကလည္း အားရစရာေကာင္းလွ၏။

သည္အ႐ုိးစုကုိ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းမအ႐ုိးစုျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူတုိ႔က အေထာက္အထားျပခုိင္းသည္။ တင္ပါးဆံု႐ုိး ခြင္အက်ဥ္းအက်ယ္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ခဲြျခားႏုိင္ေၾကာင္း ႐ွင္းျပရသည္။ သည္ဘာသာရပ္တြင္ မလဲႊ သာမေ႐ွာင္သာဘဲ လိင္ကိစၥ၊ အိမ္ေထာင္သားေမြးကိစၥ အေမးအေဖေတြ ပါလာေတာ့သည္။
သူတုိ႔တစ္ေတြသည္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားသည့္ထက္ သည္ကိစၥမ်ားႏွင့္ ယဥ္ပါးေနေၾကာင္း အံ့ၾသစြာ ေတြ႕ရ သည္။ မိသားစုမ်ားသည္ အိမ္ေထာင္စုမ်ားမွ လာၾကသူေတြမုိ႔ အၾကားအျမင္မ်ားျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ ခ်မိပါသည္။

အလြန္ စကားနည္းသည့္ ဆီးလ္ ပင္ အသံထြက္လာၿပီး သူလည္း အမ်ားနည္းတူ ဗဟုသုတ မနည္း လွေၾကာင္း၊ ဟာသဥာဏ္႐ွိေၾကာင္း မၾကာခင္ေတြ႕ရသည္။
တစ္ေန႔ ပထ၀ီ၀င္ သင္ေနစဥ္ ျဖစ္၏။
" ပထ၀ီ၀င္ ဆုိတာ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးေတြ၊ ႐ုကၡေဗဒ၊ သတၱေဗဒနဲ႔ သယံဇာတ ပစၥည္းေတြကုိ ေလ့လာတဲ့ ပညာရပ္ပဲ"
" ႐ုကၡေဗဒ ဆုိတာ ဘာလဲ ဆရာ "

" ႐ုကၡေဗဒ ဆုိတာ ကုန္းေပၚမွာေရာ ေရထဲမွာပါ စုိက္ပ်ိဳးေပါက္ေရာက္တဲ့ အပင္ေတြကုိ ေလ့လာတဲ့ ပညာ ရပ္ပဲ၊ သတၱေဗဒ ဆုိတာက တိရစၦာန္ေတြ အေၾကာင္း ေလ့လာတာေလ၊ ဒီေန႔ ဆရာတုိ႔ အာဖရိကတုိက္ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္ "
" ဆရာက အာဖရိကတုိက္သားလား ဟင္ "
ဆီးလ္ ေနာက္ထပ္ ေမးျပန္သည္။

" မဟုတ္ဘူး ဆီးလ္၊ ဆရာက ၿဗိတိသွ်ဂီနီကပါ"
" အဲဒါ ဘယ္မွာလဲ ဆရာ "
" ေတာင္အာဖရိကတုိက္ ေျမာက္ပုိင္းကမ္းေျခမွာေပါ့၊ ေတာင္အေမရိကမွာ႐ွိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ၿဗိတိသွ် ပုိင္ ကုိလုိနီႏုိင္ငံေလ၊ မင္းတုိ႔ ေျမပံုေပၚမွာ လြယ္လြယ္ကေလး ႐ွာလုိ႔ရပါတယ္၊ ဆာရီနိမ္းနဲ႔ ဗယ္နီဇြဲလား ၾကားမွာေပါ့"
" ဒယ္မီရာရာလုိ ႏုိင္ငံလား ဆရာ၊ သၾကား ထြက္တယ္ေလ "

ဖာမင္ ၏ ေမးခြန္း။ ဆရာမ တခ်ိဳ႕ပင္ မသိၾက၍ ကၽြန္ေတာ့္အားေမးဖူးသည့္ ေမးခြန္း။ ကုိလုိနီႏိုင္ငံမ်ား အေၾကာင္း ဆရာ ဆရာမေတြ နားလည္ထားၾကပံုမွာ တစ္ပံုစံတည္း ျဖစ္သည္။ လက္ေအာက္ခံ ႏုိင္ငံမ်ား အေပၚ လူမ်ိဳးႀကီး၀ါဒျဖင့္ အေပၚက စီးၾကည့္သည့္ အျမင္။
သူတုိ႔သိသည္မွာ ဂ်ေမကာကၽြန္းသည္ သၾကား၊ ရမ္ႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးထြက္၏။ ႏုိက္ဂ်ီးရီးယားက ကုိကုိး၊ ၿဗိတိသွ် ဂီနီက သယံဇာတ။ ဤသုိ႔ ထြက္ကုန္ႏွင့္တဲြၿပီး တုိင္းျပည္ေတြကုိ မွတ္မိေနျခင္းျဖစ္၏။ သည္တုိင္း ျပည္က လူေတြ၏ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြ၊ ႏုိင္ငံေရးအျမင္၊ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈေတြ သူတုိ႔ ဘာမွ မသိ။ စိတ္ လည္း မ၀င္စားၾက။

သူတုိ႔ သံုးေနက် စကားလံုးကုိ ၾကည့္ပါ။ ကုိလုိနီ ႏိုင္ငံသားမ်ားကုိ ျပည္သူေတြဟု ဘယ္ေတာ့မွ မသံုး။ တုိင္း ရင္းသားမ်ားဟုသာ ေခၚသည္။ နီဂ႐ုိးမ်ားအေပၚ သူတုိ႔အျမင္မွာလည္း စာအုပ္ေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက အတုိင္း ေျခသလံုးအိမ္တုိင္ လူ႐ုိင္းေတြ၊ ႐ႊံ႕ထဲထဲတြင္ ေနၿပီး အမဲလုိက္စားသည့္ ေၾကာက္စရာ လူသား ေတြ။
သည္လုိ ျမင္ၾကသည့္အတြက္ သူတုိ႔တြင္ အျပစ္မ႐ွိပါ။ သူတုိ႔ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရသည့္ ေက်ာင္းသံုး စာအုပ္မ်ား ထဲတြင္ သည္အတုိင္း သင္ၾကားခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။ သည္ေန႔ ကေလးမ်ားကုိ လည္း သည္ စာအုပ္မ်ား ကုိပင္ ဆက္လက္သင္ၾကားလ်က္႐ွိပါသည္။

သူတုိ႔ကေလးေတြ လက္ထက္ က်ျပန္ေတာ့လည္း လူမည္းမ်ားကုိ လူမႈေရးအရေရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈအရပါ သူတုိ႔ထက္ မ်ားစြာ ေအာက္တန္းက်သည့္ လူမ်ိဳးမ်ားအျဖစ္ စဲြလမ္းယံုၾကည္ၾကျပန္၏။ သည္လုိ အ မနာပ ေျပာရျခင္း အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါ။

ကုိလုိနီတုိင္းျပည္မ်ား၏ သ႐ုပ္မွန္ဘ၀ကုိ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ သူတုိ႔ကေလးေတြအား ႐ွင္းျပပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ခံဖုိ႔ သူတုိ႔ အင္တင္တင္ ျဖစ္ေနၾက၏။ ပံုႏွိပ္စာလံုး၏ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈက ခြန္အား ႀကီးမားသည္ မဟုတ္လား။ သည္ပံုႏွိပ္စာလံုးေတြက သူတုိ႔မိဘေတြလက္ထက္ကတည္းက သင္ၾကားခဲ့ရၿပီး သူတုိ႔ အေသြးထဲ အသားထဲအထိ စိမ့္၀င္ေနသည့္ စာလံုးေတြ။ အကြက္ဆုိက္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေပးၿပီး ေျပာသည္။ ဒါကုိလည္း သူတုိ႔ ဘ၀င္မက်။ "ဆရာက တစ္မ်ိဳးပဲ ဆရာရဲ႕" တဲ့။

ဖာမင္ ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္႐ွင္းျပသည္။ ကမၻာ့ေျမပံုကုိ ျဖန္႔ျပၿပီး ဒယ္မီရာရာမွာ ၿဗိတိသွ်ကုိလုိနီ နယူးဂီနီ၏ အႀကီးဆံုး ျပည္နယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သီးႏွံကုန္မ်ိဳးစံု ထြက္ၿပီး သၾကားမွာ အဓိကထြက္ကုန္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ .... စသည္။

" ကဲ ဆရာတုိ႔ အာဖရိကတုိက္အေၾကာင္း သင္ရင္း တျခား ေခ်ာ္ထြက္သြားတယ္၊ အာဖရိကတုိက္မွာ သိပ္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာက တုိက္သားေတြထဲမွာ လူမ်ိဳးစုေတြ၊ ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ေတြနဲ႔ ရာသီဥတုေတြ မ်ိဳးစံုလြန္းလုိ႔ပဲ။ သူတုိ႔ရဲ႕ အသားေရာင္က နီဂါျမစ္၀ွမ္း နီဂ႐ုိးေတြလုိ မည္းတာ ႐ွိတယ္၊ အာေရဗ် လူမ်ိဳးေတြလုိ ခပ္ေဖ်ာ့္ေဖ်ာ့ မည္းတာ ႐ွိတယ္၊ ဥေရာပတုိက္သားေတြလုိ ျဖဴတဲ့ လူမ်ိဳးလည္း ႐ွိတယ္"

" ေတာင္အာဖရိက ႏုိင္ငံသားေတြက ျဖဴတယ္ မဟုတ္လား ဆရာ"
" အဲဒါက အသားေရာင္နဲ႔ မဆုိင္ဘူးေလ၊ ေတာင္အာဖရိကမွာ ေမြးတဲ့လူကုိ ေတာင္အာဖရိက ႏုိင္ငံသားလုိ႔ ေခၚတယ္ မဟုတ္လား "
" ါဒေပမဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြ အားလံုး မည္းတာ မဟုတ္ဘူးလား ဆရာ "
" မဟုတ္ဘူး ဖာမင္၊ တုိင္းရင္းသားဆုိတာ မင္းလည္း တုိင္းရင္းသားပဲ၊ ဆီးလ္လည္း တုိင္းရင္းသားပဲ၊ မင္းတုိ႔ ဟာ အဂၤလန္ တုိင္းရင္းသားေတြေလ။ ဒါေပမဲ့ မင္းတုိ႔က်ေတာ့ ျဖဴတယ္၊ ဆရာ့က်ေတာ့ ၿဗိတိသွ်ဂီနီရဲ႕ တုိင္း ရင္းသား၊ ဆရာတုိ႔ တုိင္းရင္းသားထဲမွာ ျဖဴတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္ေတြ၊ အနီေရာင္ ဆံပင္ ေတြလည္း႐ွိတယ္ "

ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္၏ အကူအညီ မ်ားမ်ား မပါဘဲ သင္ၾကားရမည့္ အလုပ္မွာ မလြယ္လွပါ။ သူတုိ႔ကေလး ေတြ၏ စိတ္အားထက္သန္မႈေၾကာင့္သာ ခရီးေရာက္သင့္သေလာက္ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္ပါ သည္။
တစ္ေန႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ကုန္စံုဆုိင္႐ွင္ အဘုိးႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆုိင္ထဲမွ လွမ္းေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္သြားေတာ့ သူက အတြင္းဘက္ လွည့္ၿပီး ဂ်ဴးဘာသာျဖင့္ တစ္စံုတစ္ရာ လွမ္းေျပာလုိက္သည္။ အတြင္းဘက္ မွ ျပန္ထူးသံႏွင့္အတူ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။

" အေမႀကီး၊ ဒါ ဂရင္းစလိတ္က ဆရာ အသစ္ေလ "
ကၽြန္ေတာ္က အေဒၚႀကီးကုိ ၿပံဳးၿပီး ဦးညႊတ္အ႐ုိအေသ ေပးလုိက္သည္။ အေဒၚႀကီးက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျပန္ၿပံဳး ျပသည္။
" ေမာင္ရင့္နာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ "
ဆုိင္႐ွင္ အဘုိးႀကီးက ေမးသည္။

" ဘရိတ္၀ိတ္ပါ ခင္ဗွာ၊ ရစ္ကီ ဘရိတ္၀ိတ္ပါ "
" က်ဳပ္နာမည္က ပင္းကပ္စ္၊ ဒါက ေမေမ ပင္းကပ္စ္ေပါ့ "
" ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ ေမေမ ပင္းကပ္စ္ "
" ေမာင္ရင့္အတြက္ က်ဳပ္ တစ္ေနရာ ေတြ႕ထားတယ္ "
မစၥတာ ပင္းကပ္စ္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေၾကာျငာသင္ပုန္းဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ကတ္ျပားကေလးတစ္ခု ထုတ္ယူလာသည္။

" ေမာင္ရင္နဲ႔ အကုိက္ဆံုး ျဖစ္မယ္လုိ႔ ေမေမ ပင္းကပ္စ္က ေျပာေနတယ္ကြယ့္ "
ကတ္ျပားကေလး ကုိ လွမ္းယူၿပီး အဘုိးႀကီး၊ အဘြားႀကီး လင္မယားကုိ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုတစုိက္ အကူအညီေပးျခင္းပါကလား။ သူတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ ၾကင္နာမႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေႏြးေထြးစြာ ခံစားလုိက္ရပါသည္။

သည္ေနရာကုိ အျမန္ဆံုး ေျပာင္းႏုိင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားရေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေနာက္ က်ေပါင္းမ်ားေနၿပီ။ ရထားမ်ား၏ အခက္အခဲကုိ ဆရာႀကီး ဖေလာရင့္ သိေန၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။
အေဖႏွင့္ အေမတုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္ခြင့္လႊတ္ၾကတန္ေကာင္းပါရဲ႕။ ႀကိဳးစားၿပီး ခြင့္ေတာင္းရမည္။ မရလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ တတ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။

အိမ္မွာ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေပြေပြ လမ္းကေလးထဲတြင္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အိမ္ဥပစာမွာ ႐ွင္းသန္႔ေန၏။ နံေဘးအိမ္မ်ား လည္း အလားတူ သန္႔သန္႔ ႐ွင္း႐ွင္း ႐ွိသည္။ တံခါး၀တြင္ ေၾကး၀ါ ေခါင္းေလာင္းကေလး တဲြလဲဆဲြထားသည္။ ဇာခန္းဆီး ေတြက အိမ္႐ွင္၏ အဆင့္အတန္းကုိ အကဲခတ္လုိ႔ရသည္။ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ႐ွင္း႐ွင္းသန္႔သန္႔ ေန တတ္မည့္ပံု။
ေခါင္းေလာင္းကေလး ကုိင္လႈပ္လုိက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း တံခါးပြင့္လာသည္။ မ်က္ႏွာနီနီႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ၿပံဳးၿပီး ထြက္လာသည္။

"မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ အခန္း စံုစမ္းခ်င္လုိ႔ပါ "
ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွ အၿပံဳးခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ အေျခအေနကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားလုိက္ပါၿပီ။
" ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ အခန္း မငွားေတာ့ပါဘူး "
" ခုေလးတင္ပဲ မစၥတာပင္းကပ္စ္ လႊတ္လုိက္တာပါ ခင္ဗ်ာ "
" ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီေလ "
ဟန္ပါပါ လက္ပုိက္လုိက္ၿပီး မ်က္ႏွာ႐ွစ္ေခါက္ခ်ိဳးႏွင့္ ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ ေျပာစရာ မ႐ွိ ေတာ့ ဟူသည့္ အမူအရာ။

" ေမေမ၊ ဘယ္သူလဲ ဟင္ "
အတြင္းဘက္မွ ကေလးမတစ္ေယာက္အသံ ေပၚလာသည္။
" ဒီမွာ လူမည္းတစ္ေယာက္ အခန္းလာေမးေနလုိ႔ "
တစ္တစ္ခြခြ ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ အ႐ွက္ႀကီး႐ွက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေတြ ထူပူသြားသည္။ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ မည့္ ဆဲဆဲတြင္ -
" ဟာ ... ဒုကၡပါပဲ ေမေမရာ၊ အဲဒါ သမီးတုိ႔ ဆရာေလ "
မွဲ႔ယင္ေခ်းသဲ့သဲ့ႏွင့္ ဘာဘရာပက္၏ မ်က္ႏွာကေလးကုိ လွစ္ခနဲ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လုိက္သည္။

" ဒုကၡပါပဲ ေမေမရယ္ "
သူတုိ႔ သားအမိကုိ ေက်ာခုိင္းကာ ကၽြန္ေတာ္ သုတ္ေျခတင္ခဲ့၏။ အခန္းငွားေနဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေလွ်ာ့ လုိက္ပါ သည္။
သည္ အျဖစ္အပ်က္၏ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဘာဘရာကေလးသည္ မ်က္ႏွာအပ်က္ႀကီးပ်က္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္မိေအာင္ ေ႐ွာင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ သေဘာထားကာ သူ႔ ကုိ လုိက္လုိက္ေလ်ာေလ်ာ လုပ္သည့္တုိင္ ဘာဘရာ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာပူ၍ မဆံုးသလုိ ေခါင္းငုိက္စုိက္ ခ်ထား ေလသည္။

ေနာက္ ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္ အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂ်ီလီယံတုိ႔ ခ်ိန္းေတြ႕ျဖစ္ၾကသည္။ ျပတုိက္ ေလ့လာေရး ခရီးေန႔ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆရာမသည္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားျခင္း မျပဳသည့္ သေဘာ တူညီမႈတစ္ခု ရ႐ွိခဲ့ၾကသည္။

ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေျပာခ်င္ေနသည့္ စကားမ်ားကုိ မေျပာဘဲ မ်ိဳသိပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖဲြ႕ေနသည့္ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမ်ားက တင္းသည္ထက္ တင္းလာသည္။ တစ္ည ေနတြင္ အျပင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕ရန္ လမ္းဖြင့္ေပးသူက ဂ်ီလီယံ ျဖစ္၏။ မေမ့ႏိုင္စရာ ညေနခင္း ျဖစ္ပါ ၏။ စကားေတြ ေဖာင္ဖဲြ႕ လုိက္ၾက၊ ရယ္လုိက္ၾကႏွင့္။ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲ ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ ေယာက္ မလႊတ္တမ္း ကုိင္ထားၾကသည္။ တစ္ဦး၏ ရင္ခုန္သံကုိ တစ္ဦး ၾကားေနရ၏။ သည္ေန႔လုိ ေန႔မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တြင္ ဘယ္တုန္းကမွ် မ႐ွိခဲ့ဖူးပါ။

ေနာက္ပုိင္းတြင္ေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္႐ံု၊ ကပဲြ႐ံုေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ မွန္မွန္ သြားျဖစ္ၾကသည္။ ဂ်ီလီယံ က သူ႔အေၾကာင္းကုိ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာျပသည္။
ဂ်ီလီယံ၏ မိဘမ်ားသည္ ရစ္ခ်္မြန္းတြင္ ေနၾကသည္။ ဖခင္လုပ္သူမွာ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ဘ႑ာေရး တာ၀န္ျဖင့္ မၾကာခဏ ႏုိင္ငံျခားသုိ႔ သြားရတတ္သည္။ မိခင္က ဖက္႐ွင္ဒီဇုိင္း ထုတ္လုပ္သူ။ ဂ်ီလီယံက ခ်ယ္လ္စီ တြင္ အခန္းတစ္ခန္းငွားေနၿပီး အိမ္မွာ လူစံုခ်ိန္တြင္ ရစ္ခ်္မြန္းကုိ ျပန္သည္။ ဂ်ီလီယံ သည္ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသူ ဘ၀ကတည္းက လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေနခဲ့သည္။

အမ်ိဳးသမီး မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္တြင္ ၁၈ လတိတိ အယ္ဒီတာ ၀င္လုပ္ခဲ့ေသးသည္။ ၿငီးေငြ႕လာသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာ ၀င္လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေငြေရးေၾကးေရးအတြက္ လုပ္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ မိဘမ်ားက သူ႔အတြက္ ႏွစ္စဥ္ ထုတ္သံုးဖုိ႔ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ထားေပးၿပီးျဖစ္သည္။။

တစ္ေန႔ ေန႔လယ္ပုိင္း မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္တြင္ စာသင္ခန္းထဲ၌ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ ေတြကုိ အမွတ္ျခစ္ေနသည္။ တံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူ မစၥက္ပက္ ၀င္လာသည္။
" မဂၤလာပါ မစၥက္ပက္ "
" မဂၤလာပါ ဆရာ၊ ဆရာ ကၽြန္မကုိ မွတ္မိတယ္ေနာ္ "
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာဘဲ သူ႔အေျပာကုိ ေစာင့္ေနလုိက္သည္။

" အခန္းကိစၥ ဆရာနဲ႔ ထပ္ေျပာခ်င္လုိ႔ လာခဲ့တာပါ၊ ဆရာ့ကုိ ဘာဘရာ့ ဆရာရယ္လုိ႔ ကၽြန္မ မသိခဲ့လုိ႔ပါ ဆရာ၊ ကၽြန္မ ေျပာတာ ဆရာနားလည္ပါတယ္ေနာ္ "
ဟုိတုန္းက သူ ေျပာသည္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါ၏။ ခုဘာဆုိလုိသည္ကုိလည္း ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။
" ၿပီးခဲ့တာ ေတြ အားလံုး ေမ့ပစ္လုိက္ၾကရေအာင္လား မစၥက္ပက္"

" ကၽြန္မ အေနနဲ႔ေတာ့ ေမ့လုိ႔မရဘူး ဆရာ၊ ဘာဘရာက ေန႔ေရာ ညပါ ဒီကိစၥကုိ ဂ်ီက်ေနတယ္၊ ဆရာ့ဆီ သြား ႐ွင္းျပဖုိ႔ေလ၊ ဆရာ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ လာေနႏုိင္ပါတယ္ ဆရာ "
" ကိစၥ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး မစၥက္ပက္၊ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းငွား မေနဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါၿပီ"
" ဒုကၡပါပဲ ဆရာ၊ ကၽြန္မ ဘာဘရာ့ကုိ ဘယ္လုိ ျပန္ေျပာရမလဲ၊ ဆရာ ကၽြန္မကုိ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္လုိ႔ အခန္း မယူတာ လုိ႔ ထင္ေတာ့မွာပဲ "
အမ်ိဳးသမီးက ပူပူပင္ပင္ ေျပာေနသည္။ ဘာဘရာသည္ တကယ့္ သတၱိခဲမေလးပါကလား။ ေဒါင္းတင္ ေမာင္းတင္ႏွင့္ အလြန္ၾကမ္းပံုရသည့္ သူ႔အေမကုိ လႊမ္းမုိးႏုိင္သည့္ ဘာဘရာ။
" အဲဒီအတြက္ မပူပါနဲ႔ မစၥက္ပက္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဘရာ နားလည္ေအာင္ ႐ွင္းျပလုိက္ပါ့မယ္ "

" ေၾသာ္ ... ဆရာရယ္၊ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ၊ ဟုိေန႔ကလည္း ဆရာ့ကုိ ထိခုိက္ နစ္နာေစလုိတဲ့ဆႏၵ ကၽြန္မ မွာ မ႐ွိပါဘူး "
အမ်ိဳးသမီး ျပန္ထြက္သြားမွ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေပါ့သြားသည္။ သူေျပာသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ မယံုပါ။ သမီး အလုိကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္၍ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ တကူးတက လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထုိေန႔ ညေနပုိင္းတြင္ ဘာဘရာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာခြင့္ ႀကံဳသည္။ သူ႔အေမ လာသြားေၾကာင္း၊ အခန္း ယူဖုိ႔ ေျပာေၾကာင္း ႐ွင္းျပၿပီး -
" ဆရာ မယူေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္၊ ဆရာ့လက္႐ွိ ေနရာမွာပဲ ဆက္ေနဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၿပီေလ "

" ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ေမေမ သေဘာတူရင္ ဆရာ ေနမွာ မဟုတ္လား "
" မွန္တယ္ မစၥပက္၊ ဒါေပမဲ့ လူေတြဟာ ဒီလုိပဲ စိတ္ေျပာင္းတတ္ၾကတယ္ေလ "
" ဆရာ ေမေမ့ကုိ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူးလား ဟင္ "
ကေလးမက စိတ္ထိခုိက္ဟန္ျဖင့္ ေမးသည္။

" ဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ ဟုိေန႔က စိတ္ခုခဲ့တာေတာ့ မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဆရာ အခု စိတ္မဆုိးေတာ့ ပါဘူး။ မင္းတုိ႔ သားအမိရဲ႕ ေစတနာကုိ ဆရာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ကဲ မင္း စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဆရာ တစ္ခု ေျပာမယ္၊ ဆရာ အိမ္ခန္းငွားဖုိ႔ စိတ္ကူးရင္ မင္းတုိ႔အခန္းကုိ ပထမဆံုး စိတ္ကူးမယ္၊ အားေသးရင္ေပါ့ေလ၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ "
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ "
" ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါေျဖင့္ အားလံုးကုိ ေမ့ပစ္လုိက္၊ ဟုတ္ၿပီလား ... "
" ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ "
ခုမွ စိတ္ေအးသြားဟန္ျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ၿပံဳးသည္။ အလြန္ထက္ျမက္သည့္ ကေလးမေလးျဖစ္သည္။ ေနာက္တြင္လည္း မေအလုပ္သူကုိ အေရးႀကီးသည့္ လူမႈေရး နီတိေတြ သူ သင္ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္ ပါသည္။
---------------------------
ဆက္ရန္
.