မဝင္းျမင္႔ ၏ ျမေသလာေတာင္ ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္သည္ အပိုင္း (၂၆)

အခန္း (၁၀)

ညီေလးေရ ... ညီေလး
ၿခံ၀မွ ဟစ္ေခၚလုိက္ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္အသံေၾကာင့္ ကုိေစာေအာင္သည္ အိမ္ငယ္ေပၚမွ ေျပးဆင္းလာကာ ပိတ္ထားေသာ ၿခံတံခါးကုိ ဖြင့္ေပးရင္း ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ပါလာေသာ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ကုိ အကဲခတ္လုိက္၏။ သူ႔ အေဖနဲ႔ အေမ ထင္ပါရဲ႕ဟု ေတြးလုိက္မိသည္။
" အစ္ကုိ ဒီပစၥည္းေတြ နဲ႔ ဘယ္လုိ သယ္လာခဲ့သလဲ "
ကုိေစာေအာင္ က အိပ္ရာႏွစ္လိပ္၊ ေသတၱာႏွစ္လံုး၊ ထန္းေခါက္ဖာ တစ္ခုႏွင့္ သားေရလက္ဆဲြေသတၱာတစ္ လံုး စုပံုထားသည္ကုိ ၾကည့္ရင္း ေမးလုိက္၏။

" ဆုိကၠားသမားကုိ ပုိက္ဆံပုိေပး၊ ေတာင္းပန္ၿပီး ဒီအေရာက္ သယ္ခဲ့ရတာေပါ့ ညီေလးရာ၊ အဘေရာ ေန ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ႏႈတ္ခြန္းတံု႔ျပန္လုိက္၏။
" ေနေကာင္းတယ္အစ္ကုိ၊ မနက္ကပဲ အစ္ကုိ႔ကုိ သတိရေၾကာင္း အေဖက ေျပာေသးတယ္ "
ကုိေစာေအာင္က ေျပာၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ပါလာေသာ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ...
" ဒါ အစ္ကုိ႔မိဘေတြလား "
ဟု ေမးလုိက္၏။

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္ ...
" အိမ္ေပၚေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့ ညီေလးရာ၊ သူတုိ႔ အိမ္ေပၚ အရင္သြားႏွင့္ ပါေစ၊ ဒီပစၥည္းေတြ အစ္ကုိနဲ႔ညီေလး ႏွစ္ေခါက္စီေလာက္ေတာ့ သယ္ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ "
ဟု ေျပာလုိက္၏။
" သယ္ႏုိင္ပါတယ္၊ အစ္ကုိက ေပါ့တဲ့ပစၥည္းသယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေလးတဲ့ပစၥည္းသယ္မယ္ "
လူေတြေရာ ပစၥည္းပါ အိမ္ေပၚ အားလံုး ေရာက္ၾကေသာအခါ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ သူေခၚလာခဲ့ေသာ အဘုိးႀကီး အား ...
" ဒီအထိ ကၽြန္ေတာ္ ဦးႀကီးကုိ ေခၚလာတဲ့ကိစၥ အခုခ်က္ခ်င္း ေရလည္ပါလိမ့္မယ္၊ ဒီမွာညီေလး၊ အဘအိပ္ ေန သလား "
ဟု အဘုိးႀကီးႏွင့္ ကုိေစာေအာင္အား စကားတစ္ဆက္တည္း ေျပာလုိက္၏။ ေဒၚမံႈကား ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ အရိပ္ အကဲ ကုိၾကည့္ကာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာပင္ ထုိင္ေနသည္။

" အေဖ ပုတီးစိပ္ အပတ္မျပည့္ေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္ "
ကုိေစာေအာင္က ေျပာရင္း ဖခင္ ဦးေစာခုိင္႐ွိရာ အခန္းဆီသုိ႔ ေစာင္းင့ဲၾကည့္လုိက္ၿပီး ...
" ေဟာ အေဖ ပုတီးစိပ္ ျပည့္ၿပီထင္တယ္ "
ဟု ေျပာလုိက္၏။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ဦးေစာခုိင္႐ွိရာ အခန္းတြင္းသုိ႔ သြက္လက္စြာ ၀င္သြားေသာအခါ ဦးေစာခုိင္ကလည္း စိပ္ပုတီးကုိ ေခါင္းအံုးေအာက္မွာထားၿပီး အခန္းျပင္ထြက္မည့္ဆဲဆဲ ျဖစ္၏။
" အဘ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာပါၿပီ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ႐ုိေသစြာ ႏႈတ္ဆက္ကာ ဦးေစာခုိင္အား အခန္းအျပင္သုိ႔ ယုယစြာ တဲြေခၚလာေလသည္။

" ေအး ... ေအး ... က်န္းက်န္းမာမာ ျပန္ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာတယ္ ေမာင္ရင္ "
ဦးေစာခုိင္က တံု႔ျပန္ေျပာဆုိကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ တဲြေခၚရာသုိ႔ အလုိက္သင့္ ပါလာသည္။
" ဒီမွာ ဦးႀကီး ဦးႀကီးေတြ႕ခ်င္တဲ့ လူကေလးေလ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က အခန္းထဲမွထြက္၍ အျပင္ေရာက္လွ်င္ပင္ သူေခၚလာေသာ အဘုိးႀကီးအား လွမ္းေျပာ လုိက္၏။
" ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ေမာင္ရင္ ... "
ထုိင္ေနေသာ အဘုိးႀကီးက နားမလည္သလုိ ေမးလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဘာမွ် မေျဖဘဲ ဦးေစာခုိင္အား သူ ေခၚလာေသာ အဘုိးႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနရာမွာ ထုိင္ေစလုိက္၏။ အဘုိးႀကီးႏွင့္ ဦးေစာခုိင္သည္ အ့ံ အားသင့္ဟန္ျဖင့္ အတန္ၾကာစြာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ စုိက္ၾကည့္ေနၾကၿပီးမွ ...။

" လူေလး ... ကုိေစာခုိင္ ... "
" အဘ ဦး ... "
ဟူေသာအသံမ်ား ၿပိဳင္တူထြက္လာကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ငုိေႂကြး လုိက္ၾကသည္။ မ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္မွာ ဇာတ္ေၾကာင္း သိၾကၿပီးျဖစ္၍ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ မ်က္ရည္ လည္ေနၾကသည္။ ေဒၚမံႈကား အံ့ၾသစိတ္႐ႈပ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေငးၾကည့္ေနသည္။

အဘုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္က ေ႐ွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ကုိ မ၀ႏုိင္ေအာင္ အေဆြးဋီကာခ်ဲ႕ေနစဥ္မွာ ေနာက္ေဖး မီးဖုိေခ်ာင္ တြင္ကား ေဒၚမံႈ၊ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တက္ညီလက္ညီ စားေသာက္ဖြယ္ မ်ား ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကရင္း ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ညီအစ္ကုိအရင္းသဖြယ္ အေပး အယူ ေျဖာင့္ျဖဴး စြာ တုိင္ပင္ ေျပာဆုိေနၾကသည္ကုိ ေဒၚမံႈသည္ အလုပ္လုပ္ေနရာက တစ္ခြန္းမွ စြက္ဖက္ ေမးျမန္းျခင္း မျပဳေခ်။ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ နားေထာင္ျခင္းျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ သိတန္သေလာက္ သိၿပီျဖစ္၏။

" ညီေလး အစ္ကုိ႔ေဒၚႀကီးရယ္၊ ဦးဘုိးဦးရယ္၊ အဘရယ္ အိမ္မွာ တစ္စည္းတစ္လံုးတည္းထားခဲ့မယ္ဆုိရင္ တုိ႔ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ ျမေသလာေတာင္ကုိ သြားဖုိ႔ အဆင္ေျပေရာ မဟုတ္လား ညီေလးရဲ႕ "
" ဒီလုိဆုိ အေဖ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေအးရတာေပါ့ အစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခရီးထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ တုိင္း ျပည္မွာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ျဖစ္ေနဦးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒူးရင္းၿခံက လူေနလဲေ၀း၊ ၿမိဳ႕စြန္လဲ က်၊ ေတာင္ ရိပ္ကလဲ ကာကြယ္ေနေတာ့ ေကာင္းေကာင္းလြတ္ႏုိင္ပါတယ္၊ လုိလုိမယ္မယ္ ပုန္းက်င္းတစ္ခုေတာ့ တူး ေပးခဲ့ဦးမယ္ေလ၊ အမုိးနဲ႔ အခင္းနဲ႔ လံုလံုၿခံဳၿခံဳေပါ့ အစ္ကုိ မသင့္ဘူးလား ... "
" ေကာင္းတာေပါ့ညီေလးရ၊ နက္ျဖန္ ကစတူးမယ္ ... အစ္ကုိ ညီေလး ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ဂ႐ုစုိက္လုပ္ရင္ မၾကာ ပါဘူး ေဆာင္႐ြက္စရာ အားလံုး ၿပီးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ျမေသလာေတာင္ကုိ ခရီးထြက္ၾကတာေပါ့၊ မဟုတ္လား ညီေလး ... "

" ထြက္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္အစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္က အၾကမ္းေနလာတဲ့လူမုိ႔ ေတာေတာင္ခရီးကုိ မမႈပါ ဘူးအစ္ကုိ အပင္ပန္းခံႏုိင္မွ လုိက္ပါ "
" ဒါေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္ ညီေလးရာ၊ ေယာက္်ားပဲ အစ္ကုိစိတ္ကုိ ခုိင္ခုိင္ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ၊ ဒါေၾကာင့္ လုိလုိမယ္မယ္ ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ႏွစ္လက္၊ ေျခာက္လံုးျပဴးႏွစ္ဖက္ ရေအာင္ ႀကိဳးစား၀ယ္လာခဲ့တယ္၊ ေတာေတာင္ထဲမွာ လုိမယ္ထင္တဲ့ေဆးေတြလဲ အစ္ကုိ စံုေအာင္ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ဒီမ်ာ က်န္ရစ္သူေတြ မပူမပင္စားဖုိ႔လဲ ေဟာဒီ အစ္ကုိ ေဒၚႀကီးကုိ ေငြေၾကး အျပည့္အစံုေပးၿပီး မွာၾကားထားၿပီးပါၿပီ ညီေလးရဲ႕။

" ဟာ ... သိပ္ေကာင္းတာေပါ့အစ္ကုိ၊ ေငြေၾကးက အေရးမႀကီးပါဘူး၊ အေဖ့ဆီမွာပဲ သင့္ေတာ္ သေလာက္ ႐ွိပါတယ္ ေသနတ္ေတြပါလာတာ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ၊ ေတာထဲေတာင္ထဲသြားရင္ လက္နက္ကေတာ့ ပါမွ အစ္ကုိရဲ႕၊ ဓားတစ္ေခ်ာင္းစီလဲ ယူသြားဦးမွ "
" ဟုတ္တယ္ ... ညီေလး၊ ဓားလဲယူသြားမယ္၊ ဒါထက္ ညီေလး ေသနတ္ေကာင္းေကာင္း ပစ္တတ္တယ္ ေနာ္ "
" ေျခာက္လံုးျပဴးေရာ၊ ႏွစ္လံုးျပဴးေရာ၊ ေကာင္းေကာင္း ထုိင္တတ္တယ္၊ က်ည္ဆံ ထည့္တတ္တယ္၊ ဘယ္လုိ ပစ္ရမယ္ဆုိတာ သိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါမွေတာ့ မပစ္ဖူးေသးဘူး၊ အစ္ကုိရဲ႕ ... "
" ဟင္ ... ညီေလးမ်ာ ေသနတ္႐ွိသလား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ အေမးကုိ ကုိေစာေအာင္က ရယ္ေမာရင္း ေျဖလုိက္သည္။

" ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေသနတ္တစ္လက္မွမ႐ွိဘူးအစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ၿခံမွာ မင္းဂြတ္သီး၊ ၾကက္ေမာက္သီး၀ယ္ရင္း အျပင္းေျပလည္ပတ္ရင္း မၾကာခဏ လာတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴ သစ္ေတာအေရးပုိင္ လင္မယားေရာက္လာရင္ ေသနတ္ေတြ ပါလာတတ္တယ္ သူတုိ႔ေနာက္ပါးက ေသနတ္ထမ္းပါလာတဲ့ အေခၽြ အရံေတြနဲ႔ ေလေပးေျဖာင့္လုိ႔ ေသနတ္ကုိင္ ၾကည့္ခြင့္ရၿပီး နားလည္ထားတာ အစ္ကုိရဲ႕ "
" ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီေလးရယ္၊ ေသနတ္ကုိင္က်င္လည္ၿပီး ျဖစ္ေနတာ အစ္ကုိ ၀မ္းသာတယ္၊ ပစ္တာ မခဲ ယဥ္းပါဘူး၊ ညီေလးနဲ႔အစ္ကုိ တစ္ေယာက္ကုိ ေျခာက္လံုးျပဴးတစ္လက္စီ၊ ႏွစ္လံုးျပဴး တစ္လက္စီ၊ ဓားတစ္ ေခ်ာင္းစီ ပါတယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ လံုၿခံဳေနၿပီ ညီေလးရဲ႕ "

ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔ လက္ကလည္း အလုပ္လုပ္၊ ႏႈတ္ကလည္း တုိင္ပင္ေျပာဆုိေနၾကရာမွ ...
" ကဲ ... ကဲ ... ေျပာရင္းဆုိရင္း ခ်က္လုိ႔ျပဳတ္လုိ႔လဲ ၿပီးပါၿပီ ထမင္းပဲျပင္ၾကစုိ႔၊ တုိ႔ကေတာ့ ခရီးပန္း ေမာ လာတဲ့လူမ်ိဳး ဆာၿပီေဟ့ "
ဟု ေဒၚမံႈ ေျပာသံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း သေဘာတူပင္ ...
" ဟုတ္ကဲ့ "
" စားၾကတာေပါ့ ေဒၚႀကီးမံႈ "
ၿပိဳင္တူ ေျပာလုိက္ၾကေလသည္။
----------------------------------

အခန္း (၁၁)

ေတာတန္း ေတာင္ေကြ႕၊ မႈန္၍မိႈင္းရီ၊ ျမဴခုိးခ်ီလ်က္၊ လွ်ိဳတစ္ဘက္၊ ေျမာင္တစ္ဘက္၊ ခါးပန္းထက္၊ ဖ်န္း ပက္က်သြန္၊ ေရတံခြန္တုိ႔၊ ေထြသြန္ရစ္ေခြ လြမ္းဖြယ္သာေထြေသာ ေရေျမေတာေတာင္မွာ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ ေမွာင္ေနသည္။
ခ်စ္သူ ခင္ခင္ေလးကုိ ျမင္ေယာင္တမ္းတကာ လြမ္းလ်ေသာစိတ္ျဖင့့္ ကုိမ်ဳိးခုိင္သည္ က်ိတ္၍သာ ပူ ေဆြးေနမိေတာ့၏။ ဦးေစာခုိင္ေျပာလုိက္ေသာ ခရီးလမ္းစဥ္အတုိင္း မွန္းဆကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေစာင္တုိ႔ လုိက္လာခဲ့၍ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ ေရာက္ေနသည္မွာ တစ္လေက်ာ္ ႏွစ္လနီးပါး မွ်ၾကာျမင္ခဲ့ၿပီျဖစ္၏။
ႏွစ္ေယာက္သား ေျမပံုကုိၾကည့္လုိက္၊ အိမ္ေျမႇာင္ျဖင့္အရပ္ေဒသကုိ မွန္းဆလုိက္ျဖင့္ လာခဲ့ၾကသည္။

ဦးေစာခုိင္က ခရီးလမ္းစဥ္ကုိ ေသခ်ာစြာ မွတ္မိေနသည့္အေလ်ာက္ တိက်စြာ ေျပာျပလိုက္ေသာ္လည္း ႏွစ္ ေပါင္းမွာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ အခ်ိဳ႕ အမွတ္အသားမ်ားက ဦးေစာခုိင္ေျပာသည့္အတုိင္းေတြ႕သည္။ အခ်ဳ႕ အမွတ္အသားမ်ားမွာ လံုး၀ ႐ွာမရ၊ မေတြ႕ရေခ်။
ေတာေတာင္အတြင္းမွာ ေတြ႕ရေသာ အမဲသားငါးေကာင္းမ်ားကုိ ပစ္ခတ္စားေသာက္ျခင္းမျပဳရန္ ဦးေစာခုိင္က တင္းၾကပ္စြာ မွာၾကားလုိက္သည္ကုိ စဲြၿမဲစြာ လုိက္နာခဲ့ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔ သည္ တ၀ဲလည္လည္ လာခဲ့ရာ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ႐ြာသိမ္႐ြာငယ္ ကေလးမ်ားေတြ႕လွ်င္ ဆန္ႏွင့္ဆားကုိ အထူးဂ႐ုစုိက္႐ွာေဖြကာ ၀ယ္ယူရသည္။
ဆန္၀ယ္၍ ရသည့္အခါ ထမင္းခ်က္ ဆားနယ္ကာ အေျခာက္လွန္းၿပီး လြယ္အိတ္တြင္ ထည့္ကာ တစ္ေယာက္က ထမင္းလြယ္အိတ္၊ တစ္ေယာက္က ေရဘူးလြယ္ကာ ေသနတ္ကုိယ္စီ၊ ဓားကုိယ္စီျဖင့္ ခရီး ဆက္ၾကျပန္၏။

ေပစာ၏ အဆုိအတုိင္း ဦးေစာခုိင္၏ စကားအတုိင္း ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ေျမႇာင္ကုိၾကည့္ကာ အေ႐ွ႕ေတာင္ ယြန္းယြန္းဆီသုိ႔ ဦးတည္လုိက္လာၾကရာ သံုးလေက်ာ္မွ် ၾကာေညာင္းသြားၾကျပန္သည္။
လမ္းဟူ၍ မ႐ွိဘဲ ေသာႏုတၳိဳရ္မုဆုိး ဆဒၵန္အုိင္သြားသလုိ ေခ်ာက္ကုိခုန္ေက်ာ္၊ ညႊန္ေပၚတံုးခင္း၊ ထံုးအင္း ျမစ္ေရ၊ တားဆီးေနလည္း၊ ေလွလုပ္၍ကူး ဟူေသာ ဦးပုညဆုိထားသည့္စာအတုိင္း ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ လမ္း ထြင္ၿပီး သြားေနရာမွ တစ္ခုေသာ ေတာင္ကမ္းပါးယံတြင္ လူေလးငါးေယာက္စာမွ် ေခ်ာင္ခ်ိစြာေနႏုိင္ေသာ ေက်ာက္ဂူတစ္ခုကုိ ေတြ႕ရသည္။

ထုိေနရာသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ပင္ တစ္သက္လံုး ၿမိဳ႕ေပၚမွာသာ ႏုႏုနယ္နယ္ ေနလာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ပန္းဖ်ား ဖ်ားေလေတာ့သည္။ ေက်ာက္ဂူ႐ွိရာ ေတာင္ကမ္းပါးယံကုိပင္ မတက္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။
ေတာင့္တင္း သန္စြမ္းေသာ ကုိေစာေအာင္က ပစၥည္းေရာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ေရာ ေက်ာက္ဂူ႐ွိရာသုိ႔ ထမ္းၿပီး တင္လာခဲ့သည္။

ေက်ာက္ဂူအတြင္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ပါလာေသာ ေစာင္ႏွစ္ထည္အနက္ တစ္ထညကုိ ခင္းကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ကုိ သိပ္ၿပီး တစ္ထည္ကုိ ၿခံေပးထားၿပီး ကုိေစာေအာင္သည္ မီးဖုိလုိက္၏။ ေတာင္ေစာင္းတြင္ ေပါက္ေနေသာ ၀ါးပုိး႐ံုတစ္႐ံုမွ ႀကီးမားေသာ ၀ါးတစ္လံုးကုိ ခုတ္ယူကာ ၀ါးက်ည္းေတာက္ ျပဳလုပ္ၿပီး ကမ္းပါးယံ ေအာက္ေျခမွာ႐ွိေသာ စမ္းေခ်ာင္းမွေရကုိ ဆင္းခပ္ၿပီး မီးဖုိထဲမ်ာ ေရအျပည့္ ၀ါးက်ည္ေတာက္ကုိ ေထာင္ၿပီး တည္ထားလုိက္၏။

ထုိ႔ေနာက္ ကုိေစာေအာင္သည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား အသာအယာ သြားေရာက္စမ္းသပ္ၾကည့္သည္။ အဖ်ား႐ွိန္ သိပ္မ႐ွိဘဲ ပင္ပန္းလွေသာေၾကာင့္ အားကုန္ေနဟန္တူေၾကာင္း အကဲခတ္မိေသာအခါ ကုိေစာေအာင္မွာ စိတ္သက္သာရာရသြားေလသည္။

ရက္အနည္းငယ္မွ် ဤဂူမ်ာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး အနားယူလုိက္လွ်င္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ က်န္းမာလာႏိုင္သည္ကုိ ေတြးမိ ၍ ေစာေစာကေလာက္ စိတ္မပူေတာ့ေခ်။ မီးဖုိထဲမွ ၀ါးက်ည္းေတာက္တြင္ ေရဆူလာေသာအခါ ကုိေစာ ေအာင္သည္ ထုိ၀ါးကည္ေတာက္ကုိ ထုတ္ယူကာ အေအးထားလုိက္ၿပီး ေရထည့္ထားေသာ အျခား၀ါးက်ည္ေတာက္မွာ ထမင္းေျခာက္မ်ား ထည့္ကာ ဆန္ျပဳတ္သလုိ မီးဖုိထဲထည့္ၿပီး ျပဳတ္လုိက္၏။
 ညီေလး
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ေခၚသံေၾကာင့္ မီးဖုိနားမွာ ဆန္ျပဳတ္ကုိ ဂ႐ုစုိက္ေနေသာ ကုိေစာေအာင္က အေျပးအလႊား ထသြား လုိက္၏။

 ကၽြန္ေတာ္ ႐ွိပါတယ္ အစ္ကုိ၊ ေနလုိ႔ သက္သာရဲ႕လား
ကုိေစာေအာင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္အား အစ္ကုိရင္းသဖြယ္ ယုယစြာဖက္ၿပီး ေမးလုိက္၏။
 ေအးကြယ္၊ နည္းနည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိ႔လား မသိဘူး၊ ေနလုိ႔ သက္သာတယ္၊ ညီေလး ဘာလုပ္ေနလဲ
 အစ္ကုိ ေဆးေသာက္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရေႏြးလဲ တည္ၿပီးၿပီအစ္ကုိ၊ အခု ထမင္းေျခာက္ ျပဳတ္ထားတယ္၊ အစ္ကုိ ေဆးေသာက္လုိက္ဦး
ကုိေစာေအာင္က ၾကင္နာစြာ ေျပာကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ေဆးတုိက္လုိက္၏။

 ခဏေနရင္ ထမင္းေျခာက္ ႏူးပါလိမ့္မယ္၊ အစ္ကုိဆာၿပီလား
 အဆာပါဘူး ညီေလးရာ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ၊ ညီေလး ပင္ပန္းေနၿပီ
တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ယုယငဲ့ညႇာစြာျဖင့္ ေက်ာက္ဂူေဘးမွာ ေလးငါးရက္မွ် ေနမိေသာအခါ ကုိမ်ိဳးခုိင္ မွာ ေကာင္းစြာ က်န္းမာလာသည္။
 အစ္ကုိ ဒီေက်ာက္ဂူမွာ တစ္ခ်ိန္က လူေနသြားဖူးတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆတယ္အစ္ကုိ၊ ေျခရာလက္ရာ အစအနေတြ႕တယ္အစ္ကုိ
ဂူတြင္ တစ္ပတ္ေက်ာ္မွ် အနားယူၿပီး ထြက္ခြာမည့္ေန႔တြင္ ကုိေစာေအာင္က ေျပာလုိက္၏။

 ဟုတ္တယ္ ညီေလး ... အစ္ကုိလဲ ထင္တယ္၊ ဂူအ၀က ေက်ာက္တံုးႀကီးအနားမွာ ေျမႀကီးထဲျမဳပ္ေနတဲ့ ဒန္အုိး တစ္လံုး ေတြ႕တယ္ ညီေလးရဲ႕၊ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးတင္ ေပၚေနလုိ႔ အစ္ကုိ ဓားနဲ႔ထိုးေကာ္လုိက္ေတာ့ ဒန္အုိး ျဖစ္ေနတယ္၊ ေဆြးၿပီးေပါက္ကဲြပ်က္စီးေနပါၿပီ၊ ဟုိေက်ာက္တံုးႀကီးနားမွာေတြ႕လား ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာၿပီး လက္စျဖင့္ ညႊန္ျပလုိက္သည္။ ကုိေစာေအာင္က လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။
" ေတြ႕တယ္အစ္ကုိ၊ ေနာက္ၿပီး အစ္ကုိ ဖ်ားေနတုန္းက ဂူထဲ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ စုတ္ၿပဲေနတဲ့ ဘြတ္ဖိနပ္တစ္ရံ နဲ႔ ပစ္ၿပီးသား က်ည္ဆန္အခံြ ေလးငါးခုေတြ႕တယ္၊ ေဟာဟုိဂူေထာင့္ထဲမွာ ၾကည့္မလား အစ္ကုိ၊ ဖိနပ္ကေတာ့ ေဆြးေနပါၿပီ"

" ေနပါေစ ညီေလးရယ္၊ လူေနဖူးေၾကာင္း ေသေသ ခ်ာခ်ာ သိရၿပီပဲ၊ ေတာပုန္းဓားျပေတြနဲ႔ တူပါတယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔ စကားျပတ္သြားကာ အတန္ၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ...
" အစ္ကုိ ေကာင္းေကာင္း ေနေကာင္းၿပီေနာ္ "
ဟု ကုိေစာေအာင္က ေမးလုိက္၏။
" ေနေကာင္းပါၿပီ ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျဖလုိက္၏။

" ေဆာင္႐ြက္မယ္လုိ႔ ရည္႐ြယ္ထားတဲ့ကိစၥ ၿပီးေျမာက္သြားရင္ တာ၀န္ေပါ့တယ္အစ္ကုိ၊ မနက္ျဖန္ ခရီးဆက္ ခ်င္တယ္၊ အစ္ကုိ႔က်န္းမာေရး စိတ္ခ်ရပါ့မလား "
" လုိက္ႏုိင္ပါတယ္ ညီေလးရာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔သည္ လံု႔လ၀ီရိယ ဇဲြျဖင့္ အားခဲလာၾကသည္။ တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံဘယ္ေျပး မလဲဟူေသာ ထံုးကုိ ႏွလံုးမူကာ တေ႐ြ႕ေ႐ႊ႕လာခဲ့ၾကရာမွ နက္ေခါင္လွေသာ ေတာတြင္းတစ္ေနရာမွာ ေလး ငါးအိမ္မွ် စုေနေသာ ကရင္႐ြာကေလး တစ္႐ြာကုိ ေတြ႕ၾကရ၏။ အစားရိကၡာကုိလည္း စုေဆာင္းရင္း လမ္း ခရီးအေျခအေနကုိလည္း စံုစမ္းရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ထုိ႐ြာကေလးကုိ ေခတၱမွ်၀င္ေရာက္ၾကေလသည္။ ကရင္ဘာသာစကားကုိ တတ္ေျမာက္ၿပီးျဖစ္ေသာ ကုိေစာေအာင္ေၾကာင့္ ဆက္ဆံေရးမွာ လြယ္ကူေပသည္။

" နင္တုိ႔ ဘယ္ကလာၿပီး ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ "
အစြန္ဆံုး တဲအိမ္ငယ္တစ္ခုကုိ ၀င္မိလွ်င္ပင္ အုိမင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ကရင္မႀကီးက ပါးၿမိဳင္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ ေမႊးဗရပ်စ္ မတုိမ႐ွည္ျဖစ္ေနေသာ ဆံပင္မ်ားျဖင့္ ေပေရညစ္ႏြမ္းေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္အား ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ေမးလုိက္၏။
" တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ခရီးသည္ေတြပဲအေမ၊ ခဏထုိင္ပါရေစ "
ကုိေစာေအာင္ကေျပာၿပီး ခြင့္ေတာင္းလုိက္သည္။
" ေအး ... ထုိင္ၾက၊ ဘယ္သြားၾကမွာလဲ "
ကရင္အမယ္ႀကီးက ထုိင္ခြင့္ေပးၿပီး ေမးလုိက္ျပန္၏။

" ဟုိ ... ေနာင္စငဲ့ဆုိတဲ့ေတာင္ကုိ သြားမွာ အေမ ... အေမ သိလား၊ ဘယ္နားဆီမွာ႐ွိလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေ၀း သလဲ "
ကုိေစာေအာင္၏ အေမးေၾကာင့္ ကရင္မႀကီး မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
" ဘာ ေနာင္စငဲ့ ဟုတ္လား "
အမယ္ႀကီးက ထိတ္လန္႔အံ့ၾသသံျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ဟုတ္တယ္ အေမ "
" ေ၀း ... နင္တုိ႔ ေသလိမ့္မယ္၊ မသြားၾကနဲ႔ "
အမယ္ႀကီးက တားျမစ္လုိက္၏။

" ဘာေၾကာင့္လဲ အေမ "
ကုိေစာေအာင္က သိလုိေဇာျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကရင္စကား မတတ္သည့္အေလ်ာက္ ကုိေစာ ေအာင္ႏွင့္ အမယ္ႀကီး ေျပာေနသည္ကုိ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။
" ေနပါဦး၊ နင္တုိ႔က ဘာလူမ်ိဳးလဲ "
အမယ္ႀကီးက စူးစမ္းဟန္ျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ငါက ကရင္၊ သူကလဲ ကရင္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူက လူျဖစ္ေစတည္းက စကားမေျပာတတ္ဘူး၊ အ ေနတယ္ "
ကုိေစာေအာင္က အမယ္ႀကီးကုိ အေျဖေပးၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္အား စကားမေျပာဘဲေနရန္ ပါးစပ္ကုိ မသိမသာ လက္ညိဴးႏွင့္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ပိတ္ျပသျဖင့္ အကင္းပါးေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က စကားတစ္လံုးမွမေျပာဘဲ တိတ္ တိတ္ပင္ ေနလုိက္၏။ ကရင္လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္း ပါလားဟူေသာ အသိျဖင့္ အမယ္ႀကီးက ေလးနက္ေသာ အသံ၊ ေစတနာထားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေျပာျပလုိက္၏။

" ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ဆံပင္၀ါ၀ါ မ်က္လံုးျပာျပာနဲ႔ လူေလးေယာက္ လာဖူးတယ္ဟဲ့၊ အဲဒီ ေနာင္စငဲ့ဘက္ကုိ သြားၾကတ္ယ၊ ဘာသြားလုပ္တယ္ဆုိတာေတာ့ တုိပမသိဘူး၊ လမ္းျပပါလုိ႔ တုိ႔႐ြာက ကရင္တစ္ေယာက္ကုိ ပုိက္ဆံအမ်ားႀကီးေပးၿပီး ေခၚသြားတယ္၊ ရက္ ေပါင္း အမ်ားႀကီး ၾကာေတာ့ တုိ႔႐ြာက ပါသြားတဲ့ ကရင္ျပန္ေရာက္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔နံ႐ုိးၾကားမွာ အနာ ႀကီးျဖစ္လာတယ္၊ ေနာင္စငဲ့ က လူေတြက ဒူးေလးနဲ႔ ပစ္လုိက္တဲ့ အနာလုိ႔ ေျပာတာပဲ၊ ျပန္ေရာက္ၿပီး မၾကာ ပါဘူး၊ အဲဒီကရင္လဲ အနာနဲ႔ေသေရာဟဲ့ "
" ဟုိလူေလးေယာက္ကေတာ့ အေမ "
ကုိေစာေအာင္က စိတ္၀င္စားစြာ ေမးလုိက္သည္။

" ေအး ... တုိ႔လဲ သိခ်င္တာနဲ႔ ၀ုိင္းေမးၾကတယ္၊ ေနာင္စငဲ့ကုိ သူတုိ႔အားလံုး ေရာက္တယ္တဲ့ကြယ့္၊ ေနာင္စငဲ့က လူေတြက ဒူးေလးနဲ႔ပစ္၊ အဲဒီလူေလးေယာက္က ဘာမွန္း မသိဘူး၊ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အသံေတြျမည္တဲ့ဟာနဲ႔ ျပန္ပစ္ေတာ့ ေနာင္စငဲ့က လူေတြလဲေသ၊ သူတုိ႔ ေလးေယာက္လံုးလဲ ေသတယ္တဲ့ "
အမယ္ႀကီးက စကားမ်ားေၾကာင့္ ကုိေစာေအာင္သည္ လမ္းခရီး ေတာင္ကမ္းပါးယံ ေက်ာက္ဂူထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရေသာ က်ည္ဆန္ခံြမ်ားကုိ သတိရမိသိျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္၏။
" သူတုိ႔ ဘာသြားလုပ္တယ္ဆုိတာ အဲဒီလမ္းျပက မေျပာဘူးလား အေမ "
ကုိေစာေအာင္က ေမးလုိက္သည္။

" မသိပါဘူးကြယ္၊ ေနာင္စငဲ့က ေတာင္ခၽြန္ခၽြန္ႀကီး တစ္ခုေပၚကုိ တြယ္တက္ၾကရင္းက ပစ္ၾကခတ္ၾကၿပီး ေသၾကတယ္လုိ႔ ေျပာတာပဲဟဲ့ "
အမယ္ႀကီးက စကားျဖတ္ကာ တိတ္ေနလုိက္ၿပီးမွ ...
" နင္တုိ႔ကေတာ့ ဘာသြားလုပ္မွာလဲ " ဟုေမးလုိက္၏။
" တုိ႔ေဆြမ်ိဳးေတြ ႐ွိတယ္ဆုိလုိ႔ သြား႐ွာမလုိ႔ပါ၊ ေနာင္စငဲ့က ဘယ္ေလာက္ေ၀းသလဲ အေဖ၊ လမ္းသိရင္ ျပလုိက္စမ္းပါ "
ကုိေစာေအာင္က ဆီေလ်ာ္ေအာင္ေျဖၿပီး ေတာင္းပန္လုိက္၏။

" ငါေတာ့ သြားလဲမသြားဘူး၊ ဘယ္နား ႐ွိမွန္းလဲမသိဘူး၊ အဲ ဟုိလမ္းျပတဲ့အေကာင္ မေသခင္က ေျပာသံ ၾကားလုိက္ရတာ ကေတာ့ အခုတုိ႔႐ြာက အေ႐ွ႕စူးစူး ဘက္ကုိသြားရင္ သံုးရက္ေလာက္ ခရီးျပင္းျပင္း သြားရတဲ့ အခါမွာ ပ်က္စီးၿပီး ေတာျဖစ္ေနတဲ့ ယာခင္းပ်က္တစ္ခုနဲ႔ ယာခင္းပ်က္အလယ္မွာ အင္မတန္ႀကီးတဲ့ ႏြယ္ပင္ခ်ံဳႀကီး တစ္ခု႐ွိတယ္တဲ့၊ အဲဒီခ်ံဳႀကီးက အမွတ္မဲ့ ၾကည့္ရင္ ခ်ံဳႀကီးလုိ႔ထင္ရေပမယ့္ ခ်ံဳအစစ္ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က လူေနသြားဖူးတဲ့ တဲအိမ္တစ္လံုးျဖစ္တယ္တဲ့၊ လူမ႐ွိေတာ့ ပ်က္စီးယုိယြင္းၿပီး ႏြယ္ပင္ေတြ ဖံုးေနလုိ႔ ခ်ံဳႀကီးကုိ ထင္ရတာတဲ့ "
အမယ္ႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ကုိေစာေအာင္ မ်က္ႏွာမွာ ညိဴးၿပီး ၀မ္းနည္းရိပ္သန္းလာသည္။ ဖခင္ဦးေစာခုိင္ ေျပာျပခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားအရ ထုိယာခင္းပ်က္ႏွင့္ တဲပ်က္ခ်ံဳႀကီးမွာ မွတ္မွတ္ရရ မသိမျမင္ လုိက္ရေသာ ေမြးမိခင္ နန္းေ၀တုိ႔မိသားစု ေနခဲ့ရာပင္ျဖစ္မည္ဟု အတတ္ေတြးကာ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိ၏။ အမယ္ႀကီးက စကားဆုိက္လုိက္ျပန္သည္။

" အဲဒီ ယာခင္းပ်က္ေနရာက တစ္မြန္းတည့္ခရီးေလာက္ ေတာင္ဘက္ကုိ သြားမိေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခု ႐ွိတယ္တဲ့၊ ဒီစမ္းေခ်ာင္းအစက ေနာင္စငဲ့ေတာင္က လာတာလုိ႔ဆုိကုိး၊ စမ္းေခ်ာင္းအတုိင္း ေျမႇာင္ၿပီးလုိက္ သြားရင္ ေနာင္စငဲ့ေတာင္ကုိ ေရာက္ႏိုင္တယ္လုိ႔ ေျပာသြားတာပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေ၀းတယ္ေတာ့ ငါမသိဘူး ကြယ့္ "
လမ္းခရီးႏွင့္ ေနရာေဒသကုိ အတိအက် သိရၿပီးျဖစ္၍ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔မွာ တအားတက္လာ ၾကသည္။ အမယ္ႀကီးအား ဆက္ေမးလွ်င္လည္း ဤထက္ပုိၿပီး ေျပာႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္၍ ဆက္မေမး ေတာ့ဘဲ အမယ္ႀကီးထံမွာ႐ွိေသာ ေျပာင္းဖူးမငန္႔ အေျခာက္မ်ား၊ ဆားေပါက္ေျမကုိ ခ်က္ထားသည့္ မည္း ညစ္ေသာဆားကုိ သယ္ယူႏိုင္သေရြ႕ ၀ယ္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကေလသည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ကုိေစာေအာင္က ဘာသာျပန္ေျပာခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ အမယ္ႀကီး ေျပာသည့္အတုိင္း ယာခင္းပ်က္ႏွင့္ ခ်ံဳမ်ား ကုိ ျမင္ရေသာအခါ ကုိေစာေအာင္သည္ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားကုိ တုိးကာ ခ်ံဳႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မွာ႐ွိေသာ သစ္ပင္ေအာက္၀ယ္ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ကာ မမွတ္မိေတာ့ေသာ ေမြးမိခင္ နန္းေ၀ အား လြမ္းဆြတ္ တသေသာစိတ္ျဖင့္ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ရိပ္စားမိသည့္ အေလ်ာက္ တစ္စံုတစ္ရာ မေမးဘဲ ကုိေစာေအာင္အနားတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထုိင္လုိက္၏။

ကုိေစာေအာင္၏ စိတ္အာ႐ံုတြင္ မိခင္ႀကီး နန္းေ၀အား ထင္ျမင္လာေအာင္ ႀကိဳးစားစိတ္ကူးၿပီး လြမ္းေမာ ေနသည့္ အခ်ိန္မွာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စိတ္ထဲတြင္ကား လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အထက္က ထြားထြား မုိပမုိ႔ ခမွ်စ္စုိ႔ႀကီး ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေသာ နန္းေ၀အား ညစ္ညမ္းေသာ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ ကုိဘေဆြကုိ ျမင္ေယာင္လာသည္။
တစ္ေယာက္နွင့္ တစ္ေယာက္ အတန္ၾကာ စကားမေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနၾကရာမွ အတန္ၾကာေသာအခါ ကုိမ်ိဳးခုိင္က စတင္လႈပ္႐ွားသံေပးလုိက္၏။
" ကဲ ... ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ ညီေလးရာ ... ဒီမွာ ၾကာၾကာေနလဲ ညီေလးအဖုိ႔ အေဟာင္းအသစ္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ မခ်မ္းသာ႐ံုဘဲ ႐ွိမွာေပါ့၊ ခရီးဆက္ၾကပါစုိ႔ေနာ္ ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ယုယၾကင္နာစြာ ေျပာလုိက္၏။

" ဟုတ္ပါတယ္အစ္ကုိရယ္ ... ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ေတာ့ ေမြးမိခင္ဆုိေပမယ့္ ျဖဴတယ္ မည္းတယ္လုိ႔မွ မကဲြျပားေတာ့ပါဘူး စိတ္မွန္းနဲ႔ လြမ္းေနရတာပဲေလ ... ကဲ သြားၾကစုိ႔ အစ္ကုိ "
ကုိေစာေအာင္ က သက္ျပင္းခ်ေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ယာခင္းပ်က္မွ တိတ္ဆိတ္စြာ ထြက္ခြာလာခဲ့ရာမွ အမယ္ႀကီး ညႊန္လုိက္သည့္ စမ္းေခ်ာင္းသုိ႔ေရာက္လာသည္။
ျပာလဲ့ ၾကည္လင္ေသာေရမ်ား တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေခ်ာင္း၏ ကမ္းပါးေက်ာက္တံုးႀကီးေပၚမွာ အေမာေျဖၾကရင္းမွ ကုိေစာေအာင္က ေျပာလုိက္၏။
" အစ္ကုိေရ ... ဒီစမ္းေခ်ာင္းမွာပဲ ျဖစ္မယ္ေနာ္ "
" ဘာလဲ ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေမးလုိက္သည္။

" ေၾသာ္ ... အေဖ့ကုိ ဟုိလူက ဘေဆြဆုိဘာက ေက်ာက္တံုးနဲ႔ထုၿပီး အေသသတ္တာေလ၊ ဒီေနရာမ်ား ျဖစ္ေနေလသလား "
ကုိေစာေအာင္၏ စကားေၾကာင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္မွာ မ်က္ႏွာပ်က္ေအာင္ ခ်ဳပ္တည္းလုိက္ရသည္။
သုိ႔ေသာ္ ကုိေစာေအာင္ကား မရိပ္မိေခ်။
" ေနေနနားနားထုိင္ဖုိ႔ ေရေသာက္ဖုိ႔ သိပ္အဆင္သင့္တဲ့ေနရာ အစ္ကုိရဲ႕၊ မဟုတ္ဘူးလား၊ အခု ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ထုိင္ေနရာက ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကုိေစာေအာင္အေမးကုိ မေျဖလွ်င္ မသင့္ေတာ္သျဖင့္ ...
" ဟုတ္တာေပါ့ ညီေလးရာ "
ဟု အမူအယာ မပ်က္ေစဘဲ အသံကုိ မွန္ေအာင္ထိန္းၿပီး ေျဖလုိက္သည္။

" အေဖက ဒီေက်ာက္တံုးေပၚမွာ ေဟာဒီလုိထုိင္ၿပီး ေရကုိဒီလုိငံု႔ေသာက္မွာ ျဖစ္ရမွာေပါ့၊ ဟုိ ဘေဆြဆုိတဲ့ လူက႐ုိက္ခ်တာ၊ အေဖ ေသြးေျခာက္ေတြမ်ား ႐ွိဦးမလားမသိ "
ကုိေစာေအာင္က ပံုသ႑ာန္ကုိလည္း လုပ္ျပသည္။ ႏႈတ္ကလည္းေျပာသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား မၾကည့္၀ံ့၊ မၾကား၀ံ့ေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ျပန္မေတြးပါနဲ႔ ညီေလးရာ၊ သြားၾကပါစုိ႔ "
ဟု တုိက္တြန္းလုိက္ၿပီး ထုိင္ရာမွထလုိက္၏။ ဤေနရာမွာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ၾကာ႐ွည္မေနလုိေခ်။ ဖခင္ ဦးဘေဆြ၏ ယုတ္မာရက္စက္မႈကုိ သားအရင္းျဖစ္သူ မိမိကုိယ္တုိင္ပင္လွ်င္ မေတြး၀ံ့၊ မေတြးရဲေအာင္ ျဖစ္ေနေသးလွ်င္ ကုိေစာေအာင္၏ စိတ္မွာ မည္သုိ႔ခံစားေနမည္နည္းဟု စဥ္းစားလုိက္မိ၏။

" ကဲ ... သြားၾကစုိ႔ အစ္ကုိေရ "
ကုိေစာေအာင္က သေဘာတူ တံု႔ျပန္ကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။ တစ္ေတာ၀င္ တစ္ေတာထြက္၊ ကုန္းအတက္ ကမ္းပါးယံေစာင္းမ်ား တစ္ေလ်ာက္ စမ္းေခ်ာင္းမ်ားကုိ မ်က္ျခည္ျပတ္မခံဘဲ လုိက္လာၾကရာ မွ သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၀ယ္၊ အံု႔ဆုိင္းမိႈင္းေ၀ ျမဴေျခေတာင္ခုိးတုိ႔ ဖံုးလႊမ္းလ်က္၊ ျပာႏွမ္းႏွမ္းအသြင္ျဖင့္ ေကာင္းကင္တိမ္တုိက္ထဲသုိ႔ ထုိး၀င္မည္သုိ႔ ညိဳ႕ညိဳ႕ရီေမွာင္ေသာ ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးကုိ လွမ္းျမင္ ေနရၿပီျဖစ္၏။
" အစ္ကုိေရ ... ေဟာ ဟုိ ေတြ႕ေနရတဲ့ ေတာင္တန္းဟာ ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္း အမွန္ပဲ အစ္ကုိရဲ႕ "
ကုိေစာေအာင္က ေတာင္တန္းကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရာမွ ၀မ္းသာအားရ ေျပာလုိက္၏။

ေအး ... အစ္ကုိလဲျမင္တယ္၊ ဟုတ္မယ္ထင္တယ္ေဟ့ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ကလည္း ႐ႊင္လန္းေသာအသံျဖင့္ ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးလုိက္၏။
" ဟုတ္ကုိ ဟုတ္တယ္အစ္ကုိ ၾကည့္ပါလား ေတာင္တန္း တည္ေနပံုက ညီညီညာညာ တစ္တန္းတည္းျဖစ္ေန တဲ့ေတာင္တန္း အလယ္ဗဟုိေနရာမွာ ထီးထီးႀကီးခၽြန္ေနတဲ့ ေတာင္ထြက္ႀကီးတစ္ခု ႐ွိေနတာပဲ၊ ေပစာထဲမွာေရာ၊ အေဖ ေျပာလုိက္တာေရာ ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္းဟာ ဒီပံုစံအတုိင္းပဲ အစ္ကုိ "
" ခၽြန္ေနတဲ့ ေတာင္ထြတ္ႀကီးက ျမဗုဒၶစံေတာ္မူရာ ေတာင္ထြတ္ပဲ ျဖစ္မယ္ေနာ္ ညီေလး "
" ဟုတ္တယ္ အစ္ကုိ "
ကုိေစာေအာင္က ေျပာၿပီး အတန္ငယ္ စဥ္းစားေနလုိက္သည္။

" ဘာစဥ္းစားေနသလဲ ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေမးလုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထြက္လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကုိ ျပန္တြက္ၾကည့္တာအစ္ကုိ၊ အခု ဒီေန႔အထိဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သထံုက ထြက္လာတာ ငါးလေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီ၊ ေနာင္စငဲ့ကုိ အခုမွ ျမင္ရတယ္ အစ္ကုိရဲ႕ "
ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ရန္ လမ္းစကုိ ေကာင္းစြာျမင္ေနရၿပီျဖစ္ေသာ ကုိေစာေအာင္က အားတက္႐ႊင္လန္းစြာ ေျပာေနေသာ္လည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ ဆိတ္ၿငိမ္ေနမိသည္။
သူတုိ႔ခရီးထြက္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္က အဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ စစ္ေၾကညာၿပီးျဖစ္၍ လူေတြ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းပုန္းေအာင္း ေနသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ရာ ယခုဆုိလွ်င္ ခင္ခင္ေလးတုိ႔သားအဖ စစ္ကုိင္းေတာင္ ပဲစားေခ်ာင္မွာ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ေနထုိင္ေရးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမွ ျဖစ္ၾကမည္လားဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္ သတိရေတြးေတာမိ၏။
ခင္ခင္ေလးတုိ႔ သားအဖ လူဆုိးသူဆုိးေဘးရန္မ် ကင္းကာ က်န္းမာစြာ ႐ွိပါေလစ။
ဗံုးဒဏ္၊ စက္ေသနတ္ဒဏ္မ်ား ခံေနၾကရ႐ွာသလားဟု ေတြးမိေနရာမွ ...
" အသုိင္းအ၀ုိင္း ေတာင့္တာနဲ႔ ေမာင္လုိက္လာတာနဲ႔ မတူဘူးလုိ႔ ႏို္ငေလးထင္ပါတယ္၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟ၊ မိဘရဲ႕ အကာအကြယ္ကတစ္မ်ိဳး၊ ခ်စ္သူရဲ႕ အကာအကြယ္ကတစ္မ်ိဳးပါေမာင္ လုိက္ခဲ့ပါလုိ႔ ခင္ေလး ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ သြားပါေမာင္ သြားပါ၊ ခင္ေလးကေတာ့ ေရာက္ရာအရပ္က ေမာင့္ကုိ တမ္းတ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္ဆုိတာေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္ "
ဟု တုန္ယင္ လိႈက္လွဲေသာအသံျဖင့္ မွာၾကားလုိက္ေသာ ခင္ခင့္အသံႏွင့္ ခ်စ္သနားဖြယ္ မ်က္ရည္ေ၀ေန႐ွာ ေသာမ်က္ႏွာေလးကုိ ၾကားေယာင္ျမင္ေယာင္လာသည္။

သစ္ပင္ႀကီး ၀ါးပင္ႀကီးမ်ားကုိ ယိမ္းႏဲြ႕ေအာင္ တုိက္ခတ္လာေသာ ေလ႐ူးတြင္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ျမည္ေႂကြးလုိက္ ေသာမုိးေခၚ ငွက္ကေလး၏ မုိးေစာင့္မုိးေစြဟူေသာအသံသည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ နားထဲတြင္ ေစာင့္မယ္ေမာင္ ေရ ... ဟု ၾကားေနမိသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မုိးသားတိမ္တုိက္မ်ားႏွင့္ ေရာေနသည့္ ရီေ၀မိႈင္းေမွာင္ေသာ ေနာင္စငဲ့ေတာင္တန္းကုိ မ်က္လံုးက လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း စိတ္အာ႐ံုကား ခ်စ္သူခင္ခင္ေလးထံ ေရာက္ေနသည္။
" အစ္ကုိ ဘာစဥ္းစားေနတာလဲ "
ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ကုိေစာေအာင္က အကဲခတ္ရင္းေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ စိတ္အာ႐ံုလြင့္ပါးေနရာမွ ကုိေစာေအာင္၏ အေမးေၾကာင့္ လွည့္လုိက္၏။

" အစ္ကုိ႔ မ်က္ႏွာက ပူပံုပန္းႀကီးပါကလား၊ သာယာတဲ့ေတာေတာင္ စိမ့္စမ္းေတြ ျမင္ရေတာ့ လြမ္းေနၿပီ ထင္ တယ္အစ္ကုိ႔မွာ ခ်စ္သူ႐ွိတယ္ထင္တယ္ "
အစ္ကုိႀကီးအား ႏဲြ႕ေနက်ညီငယ္ကဲ့သုိ႔ ကုိေစာေအာင္က ေမးလုိက္သည္။ ပူပံုပန္းျဖင့္ လြမ္းေနေသာ ကုိမ်ိဳး ခုိင္၏ မ်က္ႏွာမွာ မခ်ိၿပံဳးအမူအရာ ေပၚလာသည္။
" ညီေလးကုိ အစ္ကုိ မလိမ္ပါဘူးကြယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ အစ္ကုိ႔မွာ ခ်စ္သူ႐ွိလုိ႔ လြမ္းမိတာ အမွန္ပဲ ညီေလးရဲ႕ "
" ဒါနဲ႔မ်ား ဘာျဖစ္လုိ႔ အစ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လုိက္လာရတာလဲ၊ သထံုမွာသာ သိရရင္ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကုိ႔ကုိ မေခႀဲ အတင္းထားခဲ့မွာ၊ ဒုကၡံလုိက္ပေလ အစ္ကုိရယ္ "
ကုိေစာေအာင္က တကယ္ပင္ စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ ဘာမွ် ျပန္မေျပာဘဲ ေငးၿမဲ တုိင္းေငးေနသည္။

" အေဖ့အတြက္ စိတ္ခ်ရေအာင္ စီစသ္ေပးတာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီ အစ္ကုိ၊ အစ္ကုိ မလုိက္ခဲ့ဘဲ ေနရစ္ရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားခ်က္ ေအာင္ျမင္လုိ႔ ေဆးပင္ေတြ ရလာရင္ အစ္ကုိပါ အက်ိဳးခံစားေစရမွာ ေပါ့၊ တကယ္ပါ အစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ အစ္ကုိ အရင္းလုိပဲ ခ်စ္ပါတယ္ "
ကုိေစာေအာင္က လိႈက္လွဲစြာ ေျပာလုိက္သည္ကုိ ၾကားရေသာ ကုိမိ်ဳးခုိင္မွာ မ်က္ရည္ပင္ မသိမသာ လည္ လာမိသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ကုိေစာေအာင္အား ညီရင္း တစ္ေယာက္လုိ ယုယစြာ ပခံုးကုိ လွမ္းဖက္လုိက္ သည္။

" အစ္ကုိ လုိက္လာတာေလ ေနာင္စငဲ့ကုိ ေရာက္လုိေဇာထားၿပီး ျမရတနာေတြ၊ ေဆးပင္ေတြ ရေကာင္းေစ ဟ့ ဆုိတဲ့ ေစတနာ လံုး၀မ႐ွိ႐ုိး အမွန္ပါကြယ္၊ အခု ေနာင္စငဲ့ကုိ ေအာင္ျမင္ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ၿပီး ေဆးပင္ ေဆြရလာလဲ အစ္ကုိမယူပါဘူး၊ ညီေလးပဲယူပါ "
" ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒါေလာက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲခံလုိက္လာသလဲ အစ္ကုိ "
ကုိေစာေအာင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ထူးဆန္းေသာ စကားေၾကာင့္ အံ့ၾသစြာ ေမးလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကုိေစာ ေအာင္အား အတန္ငယ္ ေတြၾကည့္ေနၿပီးမွ သက္ျပင္းကုိ မသိမသာခ်ကာ ...
" ညီေလးကုိ ခ်စ္လုိ႔ေပါ့ "
ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျဖလုိက္ၿပီး ...

" ေန၀င္သြားၿပီ ညီေလး၊ အိပ္ဖုိ႔ ေနရာ႐ွာၾကရေအာင္ "
ဟု စကားျဖတ္လုိက္၏။
" ေနရာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ၿပီးပါၿပီ အစ္ကုိ၊ ေဟာဟုိသစ္ပင္ခြဆံုမွာ တက္အိပ္ၾကတာေပါ့၊ ေနာင္စငဲ့ကုိ ျမင္ေန ရၿပီပဲ၊ ဒီညေတာ့ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္မွာ၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ျပင္းျပင္းႏွင္လုိက္ရင္ ေတာင္ေျခ ေရာက္ ေတာ့ မွာပဲ၊ ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္မီးဖုိ ၀ါးက်ည္ေတာက္ခုတ္ၿပီး ေျပာင္းဖူးမႈန္႔ ျပဳတ္လုိက္ဦးမယ္ "
ကုိေစာေအာင္ က ေျပာကာ ဖ်တ္လတ္စြာျဖင့္ မီးေမႊးရန္ ထင္းေျခာက္မ်ား ေကာက္လုိက္၏။

ဆက္ရန္
.