"အေဖရာ... ခြက္လက္ျပဖုိ႔ က်ဳပ္ေမြးထားတဲ့ ၾကက္ဖေလးကိုဗ်ာ..."
"ေဟ့ေကာင္ လွ်ာမရွည္နဲ႔၊ တို႔ထန္းေတာမွာ တုိက္ၾကက္ေတြေပါတယ္။ မင္းၾကက္ဖ ငါအစား ရွာေပး မယ္"
ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့၊ ၾကက္ကာလသားခ်က္၊ ပဲဟင္း၊ ငါးပိခ်က္၊ သရက္ကင္း၊ တို႔စရာေတြနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ညီအစ္ကုိ ထမင္းေလြးၾကပါတယ္။ ၾကက္ဖေလးက ႏုႏုမို႔၊ အ႐ိုးအသားေပ်ာက္ ေအာင္ ၀ါးပစ္ၾကတာပါ။ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထမင္းအ၀အသိပ္စားထားလုိ႔ ထမင္းဆိပ္တက္ကာ မ်က္လံုးေတြထဲ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ထင္ဟပ္လာတာက ေတာနဲ႔မတန္ေအာင္ လွပတဲ့ ေအးၾကည္မဆိုတဲ့ လမင္းေလးပါ။
"ဦးေလးစံ၊ ေအးၾကည္မကုိ သိလားဟင္၊ က်ဳပ္သေဘာက်လုိ႔ ေျပာေပးစမ္းပါဗ်"
"တို႔ေတာအလွပေဂးက မင္းတို႔ၿမဳိ႕သားေတြနဲ႔လားလားမွ မတန္ပါဘူးကြာ။ တို႔ရြာသူေတြက ေသစာ ရွင္စာ ေလာက္တတ္ၾကတာ၊ မင္းက ၁၀ တန္းေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ေမာင္စုိးရာ ၿမဳိ႕မွာသာ ရွာပါကြာ တို႔ရြာသူ ေတြဟာ ေတာသား နဲ႔ ပဲ ညားၾကတာပါ။ ဒါမွလည္း သဘာ၀က်မယ္ေလ။ ေအးၾကည္မက ရည္းစားရွိတယ္ ၾကား တယ္ကြ"
"ဟာဗ်ာ၊ ဦးေလးစံကလည္း မဟုတ္က ဟုတ္က"
"အစ္ကုိ၊ ငါဗိုက္နာေနလို႔၊ ၀မ္းသြားခ်င္တာ"
အေရးထဲ အရာေပၚ၊ က်ဳပ္ညီက တေမွာင့္။
"ဦးေလးစံ၊ အိမ္သာက ဘယ္နားမွာလဲ"
"တို႔ထန္းေတာ စည္း႐ိုးျပင္ဘက္၊ ကန္သင္း႐ိုးက အပင္ေတြေအာက္ ႀကဳိက္တဲ့ေနရာ အိမ္သာခ်ည္း ပဲ။ အဲဒီေနရာ ေတြမွာ "ေတာထုိင္"ၾကရတာပဲ။ ေျမြပါး၊ ကင္းပါးလည္း ၾကည့္ၾကဦး"
က်ဳပ္တို႔ညီအစ္ကို ထန္းေတာျပင္ဘက္ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ တန္ေဆာင္းျပသာဒ္႐ံုႀကီး ေအာက္ မွာ အိမ္သာထုိင္ဖုိ႔ေနရာ ေရြးေပးလုိက္တယ္။ က်ဳပ္က တန္ေဆာင္းျပသာဒ္႐ံုႀကီး ပတ္ ၾကည့္ၿပီး တန္ေဆာင္းဖူး ေတြခူးေနတာေပါ့။ တန္ေဆာင္းဖူးက ခ်က္စားရင္ ေကာင္းတယ္ေလ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ "၀ီခနဲ" အသံၾကားလုိက္တာနဲ႔ က်ဳပ္နားထင္ "ပူခနဲ"နာသြားတယ္။
"ဟာ ပ်ားတုပ္တယ္ဟ၊ ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ျမင့္ ပ်ားတုပ္လိမ့္မယ္၊ ျမန္ျမန္ထ"
က်ဳပ္တို႔ညီအစ္ကုိ တန္ေဆာင္းျပသာဒ္႐ံုထဲ၀င္၊ ပုဆိုးျခံဳၿပီး ပ်ားအံုသံုးအံုဖြပ္၊ ပ်ားရည္စား ပ်ား သလက္ႏု သံုးခုကို ထန္းေတာဆီ ယူလာခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ညီအစ္ကုိ ထန္းေတာ၀ုိင္းအ၀င္၊ ေတာင္ ေတာ႐ိုးက ျပန္ လာတဲ့ ဦးေလးစံနဲ႔ဆံုလာၾကတယ္။ ဦးေလးစံက လက္ထဲမွာ ယုန္တစ္ေကာင္နဲ႔ ပဒပ္တစ္တြဲပါလာတယ္။
"မင္းတို႔ ကံေကာင္းတယ္ကြ၊ ေတာစပ္စည္းတန္းမွာ ယုန္နဲ႔ပဒပ္ေထာင္ထားတာ၊ ဒီေန႔မွ မိလာတာ ကြ။ ညစာဟင္းစားရၿပီေပါ့ကြာ။ မင္းတုိ႔လည္း ပ်ားသလက္သံုးခုေတာင္ ရလာၾကတာကိုး၊ ပ်ားတုပ္ မခံရဘူး လားေဟ့။ "ေတာထုိင္"တဲ့ အန႔ံနဲ႔ ပ်ားေတြက တကယ္တုပ္လို႔ ဒီနားက ပ်ားအံုေတြ မဖြတ္ရဲ ၾကလို႔ က်န္ ေနတာကြ"
"က်ဳပ္တို႔အိမ္၀ုိင္းထဲက ဆီးပင္က ပ်ားအံုတစ္အံုကို ဖြတ္ဖူးပါတယ္ဗ်၊ ရဲရဲဖြတ္ရင္ မတုပ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်"
ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္ ညေနေစာင္းေရာက္ေတာ့ ေန႔လယ္ထန္းတစ္ေၾကာ့လွီးၿပီး ဦးေလးစံ ျပန္လာ တယ္။
"ေမာင္စိုး တို႔လာၾကေဟ့၊ ငွက္ခါးေတာင္ ပင္က်ရည္ပါတယ္၊ ထန္းေရခါးအလ်င္ကုန္ေနေတာ့။ "ပုစြန္ဆိတ္ခုန္" ေပါ့ကြာ။ ခဏေနရင္ ထန္းပင္က်ရည္၊ ခ်ဳိတျမျမရၿပီေပါ့၊ မင္းတုိ႔ၿမဳိ္႕သားေတြ ျမည္း စမ္း ရေအာင္ ငါအပင္ေပၚဆြဲထားတာကြ"
ဦးေလးစံက ထန္းပင္ေပါက္စ၊ ထန္းရြက္ငယ္ေလးတစ္လက္ကုိ ဓားနဲ႔ခုတ္ယူလာ၊ ကန္ေတာ့ပံု ေအာက္စ ထန္းရြက္ ကို လိပ္လုိက္တယ္။ ကန္ေတာ့ပံု ထန္းငယ္ရြက္ထဲကုိ ပ်ားႏုပ်ားသလက္ သံုးခု ထည့္ၿပီး ထန္းရြက္ထိပ္စ ေတြ စုစည္းလုိက္တယ္။ ထန္းငယ္လက္စိမ္း၊ ပ်ားသလက္ထုပ္ကုိ ထန္း လ်က္မီးလင္းဖုိ မီးက်ီးရဲရဲထဲ ထည့္လုိက္တယ္။ မီးက်ီးအပူရွိန္ေၾကာင့္ ထန္းရြက္စိမ္းက "ဖ်စ္ဖ်စ္" ျမည္ကာ ေျခာက္ သြားတယ္။ ေျခာက္ရာက ထန္းရြက္လႊာေတြ မီးေတာက္လာတယ္။ ထန္းရြက္မီး ၿငိမ္းတာနဲ႔ ဖိုထဲက ဆြဲထုတ္ ယူလုိက္ၿပီး ထန္းရြက္မီးကၽြမ္းကို လက္နဲ႔တယုတယ ခြာလုိက္ေတာ့ မီး က်က္ေနတဲ့ ပ်ားေလာင္းႏုႏုေတြရဲ႕ အနံ႔ တသင္းသင္းေမႊးရနံ ရလာတယ္။ ပ်ားႏုေလးေတြကုိ ပန္းကန္ထဲ ထည့္၊ ၾကက္သြန္နီ အတြင္းလုိက္ လွီးထည့္ ဆားႏွင့္ဆီျပက္သိကာ ဆမ္းလုိက္ေတာ့ ပ်ားသလက္မီးကင္ ကုိ ထန္းရည္ခါးနဲ႔ျမည္းဖို႔ အျမည္းေကာင္း ရတယ္။
ျမဴအိုးသစ္ ထဲက ထန္းရည္ခါး၊ ပင္က်ရည္ကို အုန္းခြံ ထန္းရည္ခြက္နဲ႔တစ္ခြက္ တစ္လားေသာက္၊ ပ်ားသလက္ မီးကင္တစ္ဇြန္း၊ ပဒပ္ေက်ာ္ တစ္ႏႈိက္၊ ယုန္၀မ္းတြင္းသားဟင္း တစ္ဖတ္၊ တစ္လွည့္စီ စိတ္ႀကဳိက္ ျမည္းလုိက္တာ လွ်ာကၽြမ္းပစ္ေအာင္ ေကာင္းလွသဗ်ာ။
ညေနေစာင္း ညီအစ္ကုိမသိတသိအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့၊ ေတာင္ေလ တေသြးေသြး၊ ထန္းရြက္ ေလတိုး တုိက္သံ၊ ပုရစ္ျမည္သံေတြဟာ ထန္းပင္ေတြၾကားက က်ဳပ္တုိ႔တူ၀ရီးထန္းရည္ခါး၀ိုင္းကုိ ေတးသံသာ ျဖစ္ေအာင္ နရီကုိက္ျဖစ္ေအာင္ တြဲစပ္ေပးေနရပါတယ္။
"ဒါနဲ႔ စကားမစပ္၊ ထန္းေတာထဲမွာ ဦးေလးစံက ဘာလုိ႔ႏြားေမြးထားတာလဲ၊ ဟုိစာဥေလးႏွစ္ေကာင္ က ဘာလုပ္ ဖို႔လဲ။ ဦးေလးစံက လယ္ေတာင္သူလုပ္ဦးမလို႔လား"
"ငါ့မွာ ေတာင္သူလယ္လုပ္ဖို႔ ေျမတစ္ထြာ၊ တစ္ညႇဳိမွမရွိပါဘူး ငါ့တူရာ၊ ဒီထန္းေတာေတာင္ မင္းတုိ႔ အေမနဲ႔ မင္းေဒြးက်င္တို႔အေမြဆုိင္ေလ။ မင္းတုိ႔အေမ ၿမဳိ႕ေျပာင္းေနလုိ႔ "ထန္းစု"အေနနဲ႔ ငါထန္း တက္ခြင့္ ရတာပါကြာ၊ ေျမမရွိေတာ့ သူရင္းငွားလည္း မလုပ္ႏုိင္ပါဘူးကြာ၊ ဒီစာဥေလးႏွစ္ေကာင္ အ ရြယ္ေရာက္ရင္ ထမ္းပိုးက်င့္ေပးၿပီးရင္ "ေျခာက္စေထာင္လွည္းယဥ္"ဆင္မလုိ႔ကြ။ မင္းတုိ႔ေဒြးက်င္၊ ၿမဳိ႕တက္ ထန္းလ်က္ ေရာင္းဖုိ႔ ထန္းေခါက္ေတာင္း၊ ခံေတာင္းရြက္၊ ေျခက်င္သြားရတာ၊ ပင္ပန္းလွသ ကြာ၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္၊ ဘုရားပြဲ၊ ေက်ာင္းပြဲေလး သြားခ်င္ရင္လည္း အဆင္ေျပႏုိင္တာေပါ့ကြာ"
ပက္လန္လန္ အုန္းခြက္နဲ႔ ထန္းရည္ခါး သံုးခြက္ေလာက္၀င္သြားေတာ့ က်ဳပ္ရင္ေတြ ပူေႏြးလာသလို တစ္ကိုယ္လံုး ထံုထုိင္းၿပီး ရီေ၀ေ၀ျဖစ္လာတယ္။ ေအးၾကည္မတို႔ ထန္းေတာဘက္က ခ်ဳိးငွက္ဖုိမရဲ႕ တစ္လွည့္စီ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႕ႏြဲ႕ကူတာက က်ဳပ္ကိုလြမ္းေအာင္ဖန္ေရာ့သလား။ ထန္းရည္မူးလာေတာ့ ကၽြဲမခိုး တဲ့ က်ဳပ္ ဟာ တိတ္တခိုးခ်စ္ကေတာ့ ေပၚလာျပန္ေပါ့။
"ေအးၾကည္မ ကုိ က်ဳပ္သိပ္ခ်စ္မိသြားၿပီ ဦးေလးစံရာ"
"ဒီမယ္ ငါ့တူ၊ မင္းရဲ႕"အံု႔ပုန္းခ်စ္" ခ်စ္ဒုကၡဆိုတာ မင္းတုိ႔ၿမဳိ႕သားေတြ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ "ထမင္း စား ေရေသာက္" အပရိက ဒုကၡမ်ဳိးပါကြာ၊ တုိ႔ေတာမွာ ဒီလုိဒုကၡမ်ဳိးကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး မ ေနႏုိင္ၾကပါဘူး၊ အိုကြာ တုိ႔ေတာမွာေတာ့ ဘယ္ဟာမွေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္မေနၾကတာပါ ငါ့တူရာ၊ ေအး တုိ႔ေတာမွာ တကယ္အေရးႀကီးတာက ခုနက မင္းတုိ႔ၿမိဳ႕သားေတြ လြယ္လြယ္ေျပာျဖစ္တဲ့၊ လြယ္တယ္လုိ႔ထင္ေနၾကတဲ့ "ထမင္းစား ေရေသာက္" ကိစၥပဲေပါ့။ ထမင္းေလးနပ္မွန္ေအာင္စား၊ ေရေအးေအး တက်ဳိက္က်ဳိက္ ေသာက္ၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အသက္ရွည္ရွည္ေနခ်င္ၾကတာပါကြာ ဒါေတြ မင္းႀကီးလာလုိ႔ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတဲ့ အခါ မင္းသေဘာေပါက္လာမွာပါ ငါ့တူရာ"
က်ဳပ္ရဲ႕ ရီေ၀ေ၀မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ပူေတြ ျပည့္လွ်ံေနတာကို ဦးေလးစံ ျမင္ႏုိင္ရဲ႕လားဗ်ာ။ အပရိ က ဒုကၡေလးတဲ့ ဦးေလးစံ ေျပာရက္လုိက္တာဗ်ာ၊ က်ဳပ္မွာ တနင့္တပိုး ခံစားေနရတဲ့ခ်စ္ဒုကၡပါဗ်ာ၊ က်ဳပ္ဟာ ပင္က်ရည္ခြက္ဆင့္ေသာက္လုိ႔ မူးမူးေမ့ေမ့၊ လူမွန္းသူမွန္းမသိ၊ အဲဒီည ညစာထမင္း လြတ္ခဲဲ့ပါတယ္။
က်ဳပ္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ပညာဆက္သင္ခြင့္ရလ္ို႔ ဒုတိယႏွစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ညီမေလး ဆီက စာ တစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ က်ဳပ္ဇာတိရြာက ေအးၾကည္မ တစ္ေယာက္ ရြာမက ဦးခ်က္ႀကီး သား ဘိုၾကည္ နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်၊ သားဦးေလး မီးမဖြားႏုိင္လို႔ ေအးၾကည္မေရာ သူ႔သားေလးပါ ဆံုးသြားေၾကာင္းနဲ႔ အဲဒီလ မွာပဲ ဦးေလးစံ "ထန္းေလ်ာ၊" ထန္းပင္ေပၚက ရင္းဆြဲျပဳတ္လို႔ ထန္းပင္ ထိပ္က က်ေၾကာင္း၊ ခါး႐ိုးက်ဳိး လို႔ ေဆးကုရတာ၊ စာဥႏြားသုိးေလးႏွစ္ေကာင္ ေဆးဖိုး၀ါးချဖစ္သြား ေၾကာင္း သတင္းဆိုးေတြပါလာတယ္။ က်ဳပ္ စိတ္မေကာင္း လုိက္တာဗ်ာ၊ သိပ္လွတဲ့ ေတာပန္းေလး တစ္ပြင့္၊ အခ်ိန္မသင့္ခင္ ေၾကြလြင့္ရ ရွာတာ ရယ္ ႐ိုးစင္းလွတဲ့ ဦးေလးစံရဲ႕လွည္းယဥ္ေက်ာ့ အိပ္မက္ ကေလးရယ္ကို ေလာကဓံက နင္းေခ်ရက္ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ ၆ လေလာက္ၾကာေတာ့ ဦးေလးစံ ကြယ္ လြန္ေၾကာင္း စာေရာက္လာျပန္တယ္။ ကေလးေတြ တစ္ျပံဳတစ္မႀကီး နဲ႔ ေဒြးက်င္ခမ်ာ ေသာကေပြ ရွာၿပီေပါ့။
က်ဳပ္ရြာေလးဆီ က်ဳပ္မေရာက္ႏုိင္ခဲ့တာ အခုဆို ဆယ္စုႏွစ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ျမန္မာျပည္ တစ္နံ တစ္လ်ား ေျပာင္းေရြ႕တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနရၿပီေလ။ ရြာသတင္းကုိေတာ့ ၿမဳိ႕ေလးမွာ ကုန္ ေျခာက္ ေရာင္းေန တဲ့ ညီမေလးမျပည့္ဆီက အဆက္မျပတ္ၾကားေနရတာပါ။ ရြာေလးနားမွာ မီးရ ထားလမ္းႀကီး ျဖတ္ေဖာက္ လာေၾကာင္း၊ ၿမဳိ႕ေလးက လူဦးေရတိုး၊ ႐ံုးအေဆာက္အအံုေတြ ခ်ဲ႕ထြင္ လာလုိ႔ ရြာရဲ႕ ထန္းေတာေျမ ေတြ က်ံဳ႕သြားေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ ကုန္ၾကမ္းလုိအပ္ခ်က္၊ ရြာသားမ်ားရဲ႕ ၀မ္းေရး ေၾကာင့္ သက္ရင့္မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြကို ေဈးေကာင္းရတာနဲ႔ ေရာင္းၾက ေၾကာင္း၊ ထင္းအတြက္နဲ႔ ေတာမ်ားျပဳန္း ေနေၾကာင္းေတြ ရင္တမမဖတ္ေနရတယ္။
က်ဳပ္ ေရာက္လာရာအရပ္ေတြမွာ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ "အသီးတစ္ရာ၊ အညႇာတစ္ခု"လို၊ စႏၵရား ထြန္းညြန္႔ ရဲ႕ "ကိုယ့္ရပ္ဌာနီ"လို ေတာဓေလ့သီခ်င္းေလးေတြ ၾကားရတုိင္း က်ဳပ္ဇာတိရြာေလးကုိ လြမ္းခ်က္နာမိပါရဲ႕။
အခုဆိုရင္ က်ဳပ္ဟာ မႏၱေလးၿမဳိ႕ႀကီးရဲ႕ မန္းေတာင္ရိပ္နဲ႔ လွမ္းလွမ္း၊ ၿမဳိ႕သစ္မွာ အေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့ၿပီ အဲဒီေတာ့မွ က်ဳပ္ရြာက ရြာေဆြ၊ ရြာမ်ဳိးေတြ ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္တဲ့ညီ၊ ညီမေတြနဲ႔ ဆံုၾကရေတာ့မွာ။ အနာဂတ္ အိပ္မက္ေတြ တစ္ေလွႀကီးတင္လုိ႔ က်ံဳး႐ုန္းေလွာ္ခတ္ဖို႔ ၿမဳိ႕ႀကီးဆီ တစ္ေထြးႀကီး တက္ၾကလုိ႔ က်ဳပ္လုိပဲ ရြာေလး နဲ႔ ေ၀းေနၾကၿပီေပါ့။
က်ဳပ္တို႔ရြာသားေတြ ၿမဳိ႕တက္အလုပ္ရွာေဖြလုပ္ၾကရလုိ႔ ဇာတိရြာေလးနဲ႔ မိုင္ရာေက်ာ္ေလာက္ ေ၀း ကြာ ေနၾကရတာ ဘာဟုတ္ေသးတံုး၊ က်ဳပ္ညီ ေမာင္ျမင့္ကမွ တကယ့္ တနယ္တေက်း အေ၀းႀကီးမွာ။ မေလးရွား ေရာက္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီေလ။
ဒီေန႔ကေတာ့ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲ။ မေလးရွားေရာက္ညီ ေမာင္ျမင့္ဆီက စာတစ္ေစာင္နဲ႔ ၿမဳိ႕ေလး မွာေနတဲ့ ညီမငယ္မျပည့္ ဆီက စာတစ္ေစာင္။ တစ္ရက္တည္း ႏွစ္ေစာင္ၿပဳိင္တူေရာက္လာ တယ္။
ညီ့စာထဲမွာ "အျမင့္တက္၊ အမွည့္ရႏုိးႏုိုး"ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးနဲ႔ မေလးရွားေရာက္ေတာ့ အလုပ္ရွာရ တာ ခက္ခဲေၾကာင္း၊ ရရာအလုပ္ လုပ္ျပန္ေတာ့၊ အေဆာက္အအံုအျမင့္ႀကီးေတြတက္၊ သန္႔ရွင္းေရး ေဆးသုတ္၊ ပုိက္ဆက္၊ ဂေဟေဆာ္ အလုပ္ေတြဆိုေတာ့ အသက္အႏၱရယ္သိပ္နီးေၾကာင္း၊ အသက္ ကို ဖက္နဲ႔ ထုပ္ထားရလို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္ စိုးရြံခံစားရေၾကာင္း၊ ေငြပိုေလးစုမိေအာင္ အခ်ိန္ပိုအလုပ္ လုပ္ျပန္ေတာ့ သိပ္ ပင္ပန္း ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြ မလုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးေတြသာ လုပ္ရ ေၾကာင္း၊ ေငြရွာရတာ ေငြတြင္း နက္ေၾကာင္း၊ အမိျမန္မာျပည္ကုိလည္း လြမ္းလွေၾကာင္း၊ အမိေျမဆီ ျပန္လာခ်င္ေၾကာင္း၊ အစ္ကုိ႔ သေဘာထား ျပန္စာ ေရးပါဦးလို႔လည္း ပါေသးသဗ်။
ညီမငယ္ မျပည့္စာထဲမွာ ဇာတိရြာေလးအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္စံုစံုေရးထားတယ္။ "ရြာမွာ ထန္းလ်က္ေဈး က်ေနၿပီး သီးႏွံအထြက္လည္း ဆြံ႕ေနလို႔ ရြာကလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မႏၱေလး-ရန္ ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးေတြဆီ အလုပ္ ရွာဖုိ႔ သြားၾကေၾကာင္း၊ မႏၱေလးၿမဳိ႕ရဲ႕ ေတာင္ဘက္နဲ႔ အေရွ႕ဘက္ အစြန္ အဖ်ားေတြက ၿမဳိ႕သစ္ေတြ ဆင္ေျခဖံုး ေတြမွာ ျဖစ္သလိုအိမ္ငွားေနၾကၿပီး ေပါက္ေပါက္ၾကဲသလို ၿမဳိ႕ အႏွံ႔ရရာ အလုပ္ေတြ လုပ္ၾက ရေၾကာင္း၊ လက္သမားေနာက္လုိက္၊ ၀က္သားတုတ္ထိုး၊ စံုစီနဖာ ေရာင္းၾကသလို ပ်ံက်ုလုပ္ငန္းစံုေတြ လုပ္ၾက ေၾကာင္း၊ အစ္ကုိႀကီးစိုးလည္း ၿမဳိ႕သစ္ မွာ ရွိေနေတာ့ ၾကံဳရင္ဆံုရင္ ရြာကအမ်ဳိးေတြကုိ အကူအညီ ေပးပါ"လို႔ ေရးထားတာပါ။
ႏုိင္ငံျခားေရာက္ က်ဳပ္ညီေမာင္ျမင့္ နဲ႔ ၿမဳိ႕ႀကီးေတြဆီ တစ္ျပံဳတစ္မႀကီး တက္လာၾကတဲ့ က်ဳပ္ရြာသား ေတြရဲ႕ ဘ၀ ဟာ ကံတူ အက်ဳိးေပးပံုတူေနၾကပါလား။ က်ဳပ္ညီဆီ စာျပန္ဖို႔ က်ဳပ္စဥ္းစားရဦးမယ္ေလ။
စာေရးသူ - စိုးလႈိင္တင့္
"ေဟ့ေကာင္ လွ်ာမရွည္နဲ႔၊ တို႔ထန္းေတာမွာ တုိက္ၾကက္ေတြေပါတယ္။ မင္းၾကက္ဖ ငါအစား ရွာေပး မယ္"
ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့၊ ၾကက္ကာလသားခ်က္၊ ပဲဟင္း၊ ငါးပိခ်က္၊ သရက္ကင္း၊ တို႔စရာေတြနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ညီအစ္ကုိ ထမင္းေလြးၾကပါတယ္။ ၾကက္ဖေလးက ႏုႏုမို႔၊ အ႐ိုးအသားေပ်ာက္ ေအာင္ ၀ါးပစ္ၾကတာပါ။ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထမင္းအ၀အသိပ္စားထားလုိ႔ ထမင္းဆိပ္တက္ကာ မ်က္လံုးေတြထဲ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ထင္ဟပ္လာတာက ေတာနဲ႔မတန္ေအာင္ လွပတဲ့ ေအးၾကည္မဆိုတဲ့ လမင္းေလးပါ။
"ဦးေလးစံ၊ ေအးၾကည္မကုိ သိလားဟင္၊ က်ဳပ္သေဘာက်လုိ႔ ေျပာေပးစမ္းပါဗ်"
"တို႔ေတာအလွပေဂးက မင္းတို႔ၿမဳိ႕သားေတြနဲ႔လားလားမွ မတန္ပါဘူးကြာ။ တို႔ရြာသူေတြက ေသစာ ရွင္စာ ေလာက္တတ္ၾကတာ၊ မင္းက ၁၀ တန္းေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ေမာင္စုိးရာ ၿမဳိ႕မွာသာ ရွာပါကြာ တို႔ရြာသူ ေတြဟာ ေတာသား နဲ႔ ပဲ ညားၾကတာပါ။ ဒါမွလည္း သဘာ၀က်မယ္ေလ။ ေအးၾကည္မက ရည္းစားရွိတယ္ ၾကား တယ္ကြ"
"ဟာဗ်ာ၊ ဦးေလးစံကလည္း မဟုတ္က ဟုတ္က"
"အစ္ကုိ၊ ငါဗိုက္နာေနလို႔၊ ၀မ္းသြားခ်င္တာ"
အေရးထဲ အရာေပၚ၊ က်ဳပ္ညီက တေမွာင့္။
"ဦးေလးစံ၊ အိမ္သာက ဘယ္နားမွာလဲ"
"တို႔ထန္းေတာ စည္း႐ိုးျပင္ဘက္၊ ကန္သင္း႐ိုးက အပင္ေတြေအာက္ ႀကဳိက္တဲ့ေနရာ အိမ္သာခ်ည္း ပဲ။ အဲဒီေနရာ ေတြမွာ "ေတာထုိင္"ၾကရတာပဲ။ ေျမြပါး၊ ကင္းပါးလည္း ၾကည့္ၾကဦး"
က်ဳပ္တို႔ညီအစ္ကို ထန္းေတာျပင္ဘက္ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ တန္ေဆာင္းျပသာဒ္႐ံုႀကီး ေအာက္ မွာ အိမ္သာထုိင္ဖုိ႔ေနရာ ေရြးေပးလုိက္တယ္။ က်ဳပ္က တန္ေဆာင္းျပသာဒ္႐ံုႀကီး ပတ္ ၾကည့္ၿပီး တန္ေဆာင္းဖူး ေတြခူးေနတာေပါ့။ တန္ေဆာင္းဖူးက ခ်က္စားရင္ ေကာင္းတယ္ေလ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ "၀ီခနဲ" အသံၾကားလုိက္တာနဲ႔ က်ဳပ္နားထင္ "ပူခနဲ"နာသြားတယ္။
"ဟာ ပ်ားတုပ္တယ္ဟ၊ ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ျမင့္ ပ်ားတုပ္လိမ့္မယ္၊ ျမန္ျမန္ထ"
က်ဳပ္တို႔ညီအစ္ကုိ တန္ေဆာင္းျပသာဒ္႐ံုထဲ၀င္၊ ပုဆိုးျခံဳၿပီး ပ်ားအံုသံုးအံုဖြပ္၊ ပ်ားရည္စား ပ်ား သလက္ႏု သံုးခုကို ထန္းေတာဆီ ယူလာခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ညီအစ္ကုိ ထန္းေတာ၀ုိင္းအ၀င္၊ ေတာင္ ေတာ႐ိုးက ျပန္ လာတဲ့ ဦးေလးစံနဲ႔ဆံုလာၾကတယ္။ ဦးေလးစံက လက္ထဲမွာ ယုန္တစ္ေကာင္နဲ႔ ပဒပ္တစ္တြဲပါလာတယ္။
"မင္းတို႔ ကံေကာင္းတယ္ကြ၊ ေတာစပ္စည္းတန္းမွာ ယုန္နဲ႔ပဒပ္ေထာင္ထားတာ၊ ဒီေန႔မွ မိလာတာ ကြ။ ညစာဟင္းစားရၿပီေပါ့ကြာ။ မင္းတုိ႔လည္း ပ်ားသလက္သံုးခုေတာင္ ရလာၾကတာကိုး၊ ပ်ားတုပ္ မခံရဘူး လားေဟ့။ "ေတာထုိင္"တဲ့ အန႔ံနဲ႔ ပ်ားေတြက တကယ္တုပ္လို႔ ဒီနားက ပ်ားအံုေတြ မဖြတ္ရဲ ၾကလို႔ က်န္ ေနတာကြ"
"က်ဳပ္တို႔အိမ္၀ုိင္းထဲက ဆီးပင္က ပ်ားအံုတစ္အံုကို ဖြတ္ဖူးပါတယ္ဗ်၊ ရဲရဲဖြတ္ရင္ မတုပ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်"
ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္ ညေနေစာင္းေရာက္ေတာ့ ေန႔လယ္ထန္းတစ္ေၾကာ့လွီးၿပီး ဦးေလးစံ ျပန္လာ တယ္။
"ေမာင္စိုး တို႔လာၾကေဟ့၊ ငွက္ခါးေတာင္ ပင္က်ရည္ပါတယ္၊ ထန္းေရခါးအလ်င္ကုန္ေနေတာ့။ "ပုစြန္ဆိတ္ခုန္" ေပါ့ကြာ။ ခဏေနရင္ ထန္းပင္က်ရည္၊ ခ်ဳိတျမျမရၿပီေပါ့၊ မင္းတုိ႔ၿမဳိ္႕သားေတြ ျမည္း စမ္း ရေအာင္ ငါအပင္ေပၚဆြဲထားတာကြ"
ဦးေလးစံက ထန္းပင္ေပါက္စ၊ ထန္းရြက္ငယ္ေလးတစ္လက္ကုိ ဓားနဲ႔ခုတ္ယူလာ၊ ကန္ေတာ့ပံု ေအာက္စ ထန္းရြက္ ကို လိပ္လုိက္တယ္။ ကန္ေတာ့ပံု ထန္းငယ္ရြက္ထဲကုိ ပ်ားႏုပ်ားသလက္ သံုးခု ထည့္ၿပီး ထန္းရြက္ထိပ္စ ေတြ စုစည္းလုိက္တယ္။ ထန္းငယ္လက္စိမ္း၊ ပ်ားသလက္ထုပ္ကုိ ထန္း လ်က္မီးလင္းဖုိ မီးက်ီးရဲရဲထဲ ထည့္လုိက္တယ္။ မီးက်ီးအပူရွိန္ေၾကာင့္ ထန္းရြက္စိမ္းက "ဖ်စ္ဖ်စ္" ျမည္ကာ ေျခာက္ သြားတယ္။ ေျခာက္ရာက ထန္းရြက္လႊာေတြ မီးေတာက္လာတယ္။ ထန္းရြက္မီး ၿငိမ္းတာနဲ႔ ဖိုထဲက ဆြဲထုတ္ ယူလုိက္ၿပီး ထန္းရြက္မီးကၽြမ္းကို လက္နဲ႔တယုတယ ခြာလုိက္ေတာ့ မီး က်က္ေနတဲ့ ပ်ားေလာင္းႏုႏုေတြရဲ႕ အနံ႔ တသင္းသင္းေမႊးရနံ ရလာတယ္။ ပ်ားႏုေလးေတြကုိ ပန္းကန္ထဲ ထည့္၊ ၾကက္သြန္နီ အတြင္းလုိက္ လွီးထည့္ ဆားႏွင့္ဆီျပက္သိကာ ဆမ္းလုိက္ေတာ့ ပ်ားသလက္မီးကင္ ကုိ ထန္းရည္ခါးနဲ႔ျမည္းဖို႔ အျမည္းေကာင္း ရတယ္။
ျမဴအိုးသစ္ ထဲက ထန္းရည္ခါး၊ ပင္က်ရည္ကို အုန္းခြံ ထန္းရည္ခြက္နဲ႔တစ္ခြက္ တစ္လားေသာက္၊ ပ်ားသလက္ မီးကင္တစ္ဇြန္း၊ ပဒပ္ေက်ာ္ တစ္ႏႈိက္၊ ယုန္၀မ္းတြင္းသားဟင္း တစ္ဖတ္၊ တစ္လွည့္စီ စိတ္ႀကဳိက္ ျမည္းလုိက္တာ လွ်ာကၽြမ္းပစ္ေအာင္ ေကာင္းလွသဗ်ာ။
ညေနေစာင္း ညီအစ္ကုိမသိတသိအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့၊ ေတာင္ေလ တေသြးေသြး၊ ထန္းရြက္ ေလတိုး တုိက္သံ၊ ပုရစ္ျမည္သံေတြဟာ ထန္းပင္ေတြၾကားက က်ဳပ္တုိ႔တူ၀ရီးထန္းရည္ခါး၀ိုင္းကုိ ေတးသံသာ ျဖစ္ေအာင္ နရီကုိက္ျဖစ္ေအာင္ တြဲစပ္ေပးေနရပါတယ္။
"ဒါနဲ႔ စကားမစပ္၊ ထန္းေတာထဲမွာ ဦးေလးစံက ဘာလုိ႔ႏြားေမြးထားတာလဲ၊ ဟုိစာဥေလးႏွစ္ေကာင္ က ဘာလုပ္ ဖို႔လဲ။ ဦးေလးစံက လယ္ေတာင္သူလုပ္ဦးမလို႔လား"
"ငါ့မွာ ေတာင္သူလယ္လုပ္ဖို႔ ေျမတစ္ထြာ၊ တစ္ညႇဳိမွမရွိပါဘူး ငါ့တူရာ၊ ဒီထန္းေတာေတာင္ မင္းတုိ႔ အေမနဲ႔ မင္းေဒြးက်င္တို႔အေမြဆုိင္ေလ။ မင္းတုိ႔အေမ ၿမဳိ႕ေျပာင္းေနလုိ႔ "ထန္းစု"အေနနဲ႔ ငါထန္း တက္ခြင့္ ရတာပါကြာ၊ ေျမမရွိေတာ့ သူရင္းငွားလည္း မလုပ္ႏုိင္ပါဘူးကြာ၊ ဒီစာဥေလးႏွစ္ေကာင္ အ ရြယ္ေရာက္ရင္ ထမ္းပိုးက်င့္ေပးၿပီးရင္ "ေျခာက္စေထာင္လွည္းယဥ္"ဆင္မလုိ႔ကြ။ မင္းတုိ႔ေဒြးက်င္၊ ၿမဳိ႕တက္ ထန္းလ်က္ ေရာင္းဖုိ႔ ထန္းေခါက္ေတာင္း၊ ခံေတာင္းရြက္၊ ေျခက်င္သြားရတာ၊ ပင္ပန္းလွသ ကြာ၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္၊ ဘုရားပြဲ၊ ေက်ာင္းပြဲေလး သြားခ်င္ရင္လည္း အဆင္ေျပႏုိင္တာေပါ့ကြာ"
ပက္လန္လန္ အုန္းခြက္နဲ႔ ထန္းရည္ခါး သံုးခြက္ေလာက္၀င္သြားေတာ့ က်ဳပ္ရင္ေတြ ပူေႏြးလာသလို တစ္ကိုယ္လံုး ထံုထုိင္းၿပီး ရီေ၀ေ၀ျဖစ္လာတယ္။ ေအးၾကည္မတို႔ ထန္းေတာဘက္က ခ်ဳိးငွက္ဖုိမရဲ႕ တစ္လွည့္စီ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႕ႏြဲ႕ကူတာက က်ဳပ္ကိုလြမ္းေအာင္ဖန္ေရာ့သလား။ ထန္းရည္မူးလာေတာ့ ကၽြဲမခိုး တဲ့ က်ဳပ္ ဟာ တိတ္တခိုးခ်စ္ကေတာ့ ေပၚလာျပန္ေပါ့။
"ေအးၾကည္မ ကုိ က်ဳပ္သိပ္ခ်စ္မိသြားၿပီ ဦးေလးစံရာ"
"ဒီမယ္ ငါ့တူ၊ မင္းရဲ႕"အံု႔ပုန္းခ်စ္" ခ်စ္ဒုကၡဆိုတာ မင္းတုိ႔ၿမဳိ႕သားေတြ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ "ထမင္း စား ေရေသာက္" အပရိက ဒုကၡမ်ဳိးပါကြာ၊ တုိ႔ေတာမွာ ဒီလုိဒုကၡမ်ဳိးကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး မ ေနႏုိင္ၾကပါဘူး၊ အိုကြာ တုိ႔ေတာမွာေတာ့ ဘယ္ဟာမွေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္မေနၾကတာပါ ငါ့တူရာ၊ ေအး တုိ႔ေတာမွာ တကယ္အေရးႀကီးတာက ခုနက မင္းတုိ႔ၿမိဳ႕သားေတြ လြယ္လြယ္ေျပာျဖစ္တဲ့၊ လြယ္တယ္လုိ႔ထင္ေနၾကတဲ့ "ထမင္းစား ေရေသာက္" ကိစၥပဲေပါ့။ ထမင္းေလးနပ္မွန္ေအာင္စား၊ ေရေအးေအး တက်ဳိက္က်ဳိက္ ေသာက္ၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အသက္ရွည္ရွည္ေနခ်င္ၾကတာပါကြာ ဒါေတြ မင္းႀကီးလာလုိ႔ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတဲ့ အခါ မင္းသေဘာေပါက္လာမွာပါ ငါ့တူရာ"
က်ဳပ္ရဲ႕ ရီေ၀ေ၀မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ပူေတြ ျပည့္လွ်ံေနတာကို ဦးေလးစံ ျမင္ႏုိင္ရဲ႕လားဗ်ာ။ အပရိ က ဒုကၡေလးတဲ့ ဦးေလးစံ ေျပာရက္လုိက္တာဗ်ာ၊ က်ဳပ္မွာ တနင့္တပိုး ခံစားေနရတဲ့ခ်စ္ဒုကၡပါဗ်ာ၊ က်ဳပ္ဟာ ပင္က်ရည္ခြက္ဆင့္ေသာက္လုိ႔ မူးမူးေမ့ေမ့၊ လူမွန္းသူမွန္းမသိ၊ အဲဒီည ညစာထမင္း လြတ္ခဲဲ့ပါတယ္။
က်ဳပ္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ပညာဆက္သင္ခြင့္ရလ္ို႔ ဒုတိယႏွစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ညီမေလး ဆီက စာ တစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ က်ဳပ္ဇာတိရြာက ေအးၾကည္မ တစ္ေယာက္ ရြာမက ဦးခ်က္ႀကီး သား ဘိုၾကည္ နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်၊ သားဦးေလး မီးမဖြားႏုိင္လို႔ ေအးၾကည္မေရာ သူ႔သားေလးပါ ဆံုးသြားေၾကာင္းနဲ႔ အဲဒီလ မွာပဲ ဦးေလးစံ "ထန္းေလ်ာ၊" ထန္းပင္ေပၚက ရင္းဆြဲျပဳတ္လို႔ ထန္းပင္ ထိပ္က က်ေၾကာင္း၊ ခါး႐ိုးက်ဳိး လို႔ ေဆးကုရတာ၊ စာဥႏြားသုိးေလးႏွစ္ေကာင္ ေဆးဖိုး၀ါးချဖစ္သြား ေၾကာင္း သတင္းဆိုးေတြပါလာတယ္။ က်ဳပ္ စိတ္မေကာင္း လုိက္တာဗ်ာ၊ သိပ္လွတဲ့ ေတာပန္းေလး တစ္ပြင့္၊ အခ်ိန္မသင့္ခင္ ေၾကြလြင့္ရ ရွာတာ ရယ္ ႐ိုးစင္းလွတဲ့ ဦးေလးစံရဲ႕လွည္းယဥ္ေက်ာ့ အိပ္မက္ ကေလးရယ္ကို ေလာကဓံက နင္းေခ်ရက္ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ ၆ လေလာက္ၾကာေတာ့ ဦးေလးစံ ကြယ္ လြန္ေၾကာင္း စာေရာက္လာျပန္တယ္။ ကေလးေတြ တစ္ျပံဳတစ္မႀကီး နဲ႔ ေဒြးက်င္ခမ်ာ ေသာကေပြ ရွာၿပီေပါ့။
က်ဳပ္ရြာေလးဆီ က်ဳပ္မေရာက္ႏုိင္ခဲ့တာ အခုဆို ဆယ္စုႏွစ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ျမန္မာျပည္ တစ္နံ တစ္လ်ား ေျပာင္းေရြ႕တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနရၿပီေလ။ ရြာသတင္းကုိေတာ့ ၿမဳိ႕ေလးမွာ ကုန္ ေျခာက္ ေရာင္းေန တဲ့ ညီမေလးမျပည့္ဆီက အဆက္မျပတ္ၾကားေနရတာပါ။ ရြာေလးနားမွာ မီးရ ထားလမ္းႀကီး ျဖတ္ေဖာက္ လာေၾကာင္း၊ ၿမဳိ႕ေလးက လူဦးေရတိုး၊ ႐ံုးအေဆာက္အအံုေတြ ခ်ဲ႕ထြင္ လာလုိ႔ ရြာရဲ႕ ထန္းေတာေျမ ေတြ က်ံဳ႕သြားေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ ကုန္ၾကမ္းလုိအပ္ခ်က္၊ ရြာသားမ်ားရဲ႕ ၀မ္းေရး ေၾကာင့္ သက္ရင့္မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြကို ေဈးေကာင္းရတာနဲ႔ ေရာင္းၾက ေၾကာင္း၊ ထင္းအတြက္နဲ႔ ေတာမ်ားျပဳန္း ေနေၾကာင္းေတြ ရင္တမမဖတ္ေနရတယ္။
က်ဳပ္ ေရာက္လာရာအရပ္ေတြမွာ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ "အသီးတစ္ရာ၊ အညႇာတစ္ခု"လို၊ စႏၵရား ထြန္းညြန္႔ ရဲ႕ "ကိုယ့္ရပ္ဌာနီ"လို ေတာဓေလ့သီခ်င္းေလးေတြ ၾကားရတုိင္း က်ဳပ္ဇာတိရြာေလးကုိ လြမ္းခ်က္နာမိပါရဲ႕။
အခုဆိုရင္ က်ဳပ္ဟာ မႏၱေလးၿမဳိ႕ႀကီးရဲ႕ မန္းေတာင္ရိပ္နဲ႔ လွမ္းလွမ္း၊ ၿမဳိ႕သစ္မွာ အေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့ၿပီ အဲဒီေတာ့မွ က်ဳပ္ရြာက ရြာေဆြ၊ ရြာမ်ဳိးေတြ ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္တဲ့ညီ၊ ညီမေတြနဲ႔ ဆံုၾကရေတာ့မွာ။ အနာဂတ္ အိပ္မက္ေတြ တစ္ေလွႀကီးတင္လုိ႔ က်ံဳး႐ုန္းေလွာ္ခတ္ဖို႔ ၿမဳိ႕ႀကီးဆီ တစ္ေထြးႀကီး တက္ၾကလုိ႔ က်ဳပ္လုိပဲ ရြာေလး နဲ႔ ေ၀းေနၾကၿပီေပါ့။
က်ဳပ္တို႔ရြာသားေတြ ၿမဳိ႕တက္အလုပ္ရွာေဖြလုပ္ၾကရလုိ႔ ဇာတိရြာေလးနဲ႔ မိုင္ရာေက်ာ္ေလာက္ ေ၀း ကြာ ေနၾကရတာ ဘာဟုတ္ေသးတံုး၊ က်ဳပ္ညီ ေမာင္ျမင့္ကမွ တကယ့္ တနယ္တေက်း အေ၀းႀကီးမွာ။ မေလးရွား ေရာက္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီေလ။
ဒီေန႔ကေတာ့ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲ။ မေလးရွားေရာက္ညီ ေမာင္ျမင့္ဆီက စာတစ္ေစာင္နဲ႔ ၿမဳိ႕ေလး မွာေနတဲ့ ညီမငယ္မျပည့္ ဆီက စာတစ္ေစာင္။ တစ္ရက္တည္း ႏွစ္ေစာင္ၿပဳိင္တူေရာက္လာ တယ္။
ညီ့စာထဲမွာ "အျမင့္တက္၊ အမွည့္ရႏုိးႏုိုး"ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးနဲ႔ မေလးရွားေရာက္ေတာ့ အလုပ္ရွာရ တာ ခက္ခဲေၾကာင္း၊ ရရာအလုပ္ လုပ္ျပန္ေတာ့၊ အေဆာက္အအံုအျမင့္ႀကီးေတြတက္၊ သန္႔ရွင္းေရး ေဆးသုတ္၊ ပုိက္ဆက္၊ ဂေဟေဆာ္ အလုပ္ေတြဆိုေတာ့ အသက္အႏၱရယ္သိပ္နီးေၾကာင္း၊ အသက္ ကို ဖက္နဲ႔ ထုပ္ထားရလို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္ စိုးရြံခံစားရေၾကာင္း၊ ေငြပိုေလးစုမိေအာင္ အခ်ိန္ပိုအလုပ္ လုပ္ျပန္ေတာ့ သိပ္ ပင္ပန္း ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြ မလုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးေတြသာ လုပ္ရ ေၾကာင္း၊ ေငြရွာရတာ ေငြတြင္း နက္ေၾကာင္း၊ အမိျမန္မာျပည္ကုိလည္း လြမ္းလွေၾကာင္း၊ အမိေျမဆီ ျပန္လာခ်င္ေၾကာင္း၊ အစ္ကုိ႔ သေဘာထား ျပန္စာ ေရးပါဦးလို႔လည္း ပါေသးသဗ်။
ညီမငယ္ မျပည့္စာထဲမွာ ဇာတိရြာေလးအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္စံုစံုေရးထားတယ္။ "ရြာမွာ ထန္းလ်က္ေဈး က်ေနၿပီး သီးႏွံအထြက္လည္း ဆြံ႕ေနလို႔ ရြာကလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မႏၱေလး-ရန္ ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးေတြဆီ အလုပ္ ရွာဖုိ႔ သြားၾကေၾကာင္း၊ မႏၱေလးၿမဳိ႕ရဲ႕ ေတာင္ဘက္နဲ႔ အေရွ႕ဘက္ အစြန္ အဖ်ားေတြက ၿမဳိ႕သစ္ေတြ ဆင္ေျခဖံုး ေတြမွာ ျဖစ္သလိုအိမ္ငွားေနၾကၿပီး ေပါက္ေပါက္ၾကဲသလို ၿမဳိ႕ အႏွံ႔ရရာ အလုပ္ေတြ လုပ္ၾက ရေၾကာင္း၊ လက္သမားေနာက္လုိက္၊ ၀က္သားတုတ္ထိုး၊ စံုစီနဖာ ေရာင္းၾကသလို ပ်ံက်ုလုပ္ငန္းစံုေတြ လုပ္ၾက ေၾကာင္း၊ အစ္ကုိႀကီးစိုးလည္း ၿမဳိ႕သစ္ မွာ ရွိေနေတာ့ ၾကံဳရင္ဆံုရင္ ရြာကအမ်ဳိးေတြကုိ အကူအညီ ေပးပါ"လို႔ ေရးထားတာပါ။
ႏုိင္ငံျခားေရာက္ က်ဳပ္ညီေမာင္ျမင့္ နဲ႔ ၿမဳိ႕ႀကီးေတြဆီ တစ္ျပံဳတစ္မႀကီး တက္လာၾကတဲ့ က်ဳပ္ရြာသား ေတြရဲ႕ ဘ၀ ဟာ ကံတူ အက်ဳိးေပးပံုတူေနၾကပါလား။ က်ဳပ္ညီဆီ စာျပန္ဖို႔ က်ဳပ္စဥ္းစားရဦးမယ္ေလ။
စာေရးသူ - စိုးလႈိင္တင့္
.
5 comments:
မမေရႊစင္..
ေရခဲေရေအးေအးေလးနဲ႔ ေရလာေလာင္းပါတယ္။
က်န္းမာရႊင္လန္းပါေစမမ..။
ခ်စ္တဲ့
ညီမသဒၶါ
ဟုတ္တယ္ေနာ္မမ အေဝးေရာက္ ၿမန္မာေတြရဲ႕ ဒုကၡေလး ကိုေပၚလြင္ေစတဲ႕ ပို႕စ္ေလးပဲ..
အားေပးလွ်က္ပါမမ..မဂၤလာရွိေသာနွစ္သစ္ေလး ၿဖစ္ပါေစမမ။
ျဖစ္ရေလ ေအးၾကည္မရယ္... သနားလုိက္ပါဘိ (း
ခင္မင္လ်က္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)
Feeling "anyar lun chin" n seeing "khit kyae Hmon"
Gyidaw
တကယ္႕ကို ေခာတ္ရဲ႔ ေၾကးမံုပါပဲ မမေရ.... အေနာ္။
Post a Comment