ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေနာက္ဆံုးစကား (The Last Lecture) အပိုင္း (၁၁)

အခန္း ၉

ေခါင္းေဆာင္မႈ႕ဟူေသာစြမ္းရည္

၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကသည့္ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ အေမရိကန္ လူငယ္မ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကေလးဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို အာကာသယာဥ္ အင္တာပရိုက္စ္ ၏ ေလယာဥ္မွဴး ကပၸတိန္ ဂိ်မ္းတီကာ့ခ္ ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးအိပ္မက္ မက္ရင္းျဖင့္ ကုန္လြန္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကို ကပၸတိန္ေပါက္ရွ္ဟု မျမင္။ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ကို ကပၸတိန္ကာ့ခ္ ျဖစ္၍ရသည့္ ကမာၻတစ္ခုကိုပင္ စိတ္ကူးေနခဲ့သည္။

သိပံၸပညာကိုလည္း ၀ါသနာကိုင္းညႊတ္၊ ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားျခင္း လည္း လိုျခင္သူ လူငယ္ကေလးမ်ား အဖို႔ ကား စတားထရက္ဇာတ္ကားထဲက ဂ်ိမ္းတီကာ့ခ္ ထက္ ပို၍ အားက်စရာလူမ်ိဳး ရွိႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ယခုကဲ့သို႔ ေတာ္သည့္ဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့ျခင္းမွာ (လင္ေယာက်္ား ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာျခင္းလည္း ပါခ်င္ ပါမွာပါ။) အင္တာပရိုက္စ္ အာကာသ ယာဥ္ၾကီး ကို ေလာ့ခ္ ေမာင္းႏွင္ေနပံုကို ၾကည့္ရျခင္းျဖင့္ ျဖစ္လာသည္ ဟု အေလးအနက္ ယံုၾကည္သည္။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ စာဖတ္သူမ်ား ထို တီဗြီ ကို ၾကည့္ဖူးမည္ဆိုလွ်င္ ကာ့ခ္သည္ ထိုအာကာသယာဥ္ ေပၚ၌ အေတာ္ဆံုး လူတစ္ဦး မဟုတ္ေၾကာင္း သိပါလိမ့္မည္။ သူ၏ ပထမအရာရွိ မစၥတာ စေပါ့ခ္ သည္ ထို ယာဥ္ေပၚ ၌ အျမဲတမ္း ယုတိၱနည္းက်က် စဥ္းစားတတ္သည့္ ပညာတတ္တစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႔ရမည္။ ေဒါက္တာ မက္ကြိဳင္ ဆိုလွ်င္လည္း ခရစ္ႏွစ္ ၂၂၆၀ ျပည့္လြန္ ကာလမ်ား၌ လူသားတုိ႔ တတ္အပ္ရာရာ ေဆးပညာ ဟူသမွ်ကို အလံုးစံု တတ္ကၽြမ္းနားလည္သူ ျဖစ္သည္။ အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ စေကာ့တီ ဆုိလ်ွင္လည္း ထိုယာဥ္ၾကီး ပ်ံသန္းေနႏုိင္ေစမည့္ နည္းပညာမ်ားကို တတ္ကၽြမ္းထားသူျဖစ္သည္။ ျပင္ပ ျဂိဳဟ္သား ေတြက တိုက္ခိုက္ခံရသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာပင္လ်ွင္ ယာဥ္ၾကီးကို လည္ပတ္ပ်ံသန္း ေနေအာင္ ျပဳႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။

သုိ႔ျဖစ္လ်ွင္ ကာ့ခ္၏ စြမ္းရည္သည္ ဘယ္လို ရထားခဲ့သနည္း။ ဘာေၾကာင့္ သူသည္ အင္တာပရိုက္စ္အေပၚ တက္လာႏိုင္ကာ ထိုယာဥ္ၾကီးကို ေမာင္းႏွင္ခဲ့သနည္း။
အေျဖကား သူ႔မွာ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဟူေသာ အရည္အခ်င္း ရွိေနေသာေၾကာင့္ပင္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကာ့ခ္ သရုပ္ေဆာင္မႈ လႈပ္ရွားေနပုံကို ၾကည့္ျပီး ပညာအမ်ားၾကီးရသည္။ သူသည္ တက္တက္ ၾကြၾကြ ရွိေသာ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္၏ အဆီအႏွစ္ကို ထုတ္ယူထား သူျဖစ္၏။ လုပ္ငန္း တာ၀န္ မ်ားကို မည္သည့္မည္ပံု လႊဲေပးရမည္ကုိ သိသူျဖစ္၏။ အျခားသူမ်ား အားတက္သေရာ လုပ္ခ်င္ လာေအာင္ လႈ႔ံေဆာ္ လိုသည့္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပေနသူ ျဖစ္၏။  အာကာသ အလုပ္သုိ႔ ၀တ္္လာေသာ အ၀တ္ မ်ားမွာလည္း ၾကည့္ရႈလို႔ ေကာင္းေနတတ္သည္။ သူ႔မွာ သူ႔လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားထက္ သာလြန္ေသာ စြမ္းရည္ မ်ား ရွိသည္ဟု ဘယ္အခါမ်ိဳးတြင္မွ သူမေျပာ။

သူ႔လက္ေအာက္ ငယ္သားမ်ားသည္ သူတို႔ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ေနရေသာ လုပ္ငန္း နယ္ပယ္ မ်ား၌ သူတုိ႔ လုပ္ေနသည့္ အလုပ္ကို သိၾကသည္ဟု သူကအသိအမွတ္ျပဳသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူက အေတြး အျမင္ ထူေထာင္ ေပးသည္။ ေျပာဆိုဆက္ဆံသည့္ အခါ မည္သုိ႔ေသာ ယဥ္ေက်းသည့္ ေလယူေလသိမ္း မ်ိဳးႏွင့္ ေျပာ ရမည္ဟု အေလ့အက်င့္ လုပ္ေပးသည္။ သူသည္ ကုိယ္က်င့္တရားကို ၾကီးၾကပ္ ထိန္းကိုင္ေပးသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုအရာေတြထက္ပိုသည့္ ကာ့ခ္၌ ရွိသည့္အရည္အခ်င္း တစ္မ်ိဳးကား ေရာက္ေလရာ ဂဲလက္ဆီ တုိင္းမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ပုိးပန္း၍ ရႏိုင္သည့္ မိန္းမမ်ား စဲြမက္တတ္ေသာ ေမးရိုးမ်ိဳး ပါးစပ္မ်ိဳး ရွိျခင္းတည္း။ ၁၅ႏွစ္သားကေလး ကၽြန္ေတာ္ မ်က္မွန္ၾကီးေတြ တပ္ျပီး အိမ္မွာ တီဗြီၾကည့္ေနသည္ပံုကို စိတ္မွာ ပံုေဖာ္ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တီဗြီၾကည့္သည့္ အခါတို္င္းမွာပင္ ကာ့ခ္သည္ တီဗြီ ဖန္သားျပင္ေပၚ၌ ဂရိ နတ္သား တစ္ပါးလို ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

ျပီးေတာ့ သူ႔မွာက အေတာ္ကို သေဘာက်စရာေကာင္းသည့္ ကစားစရာေတြကလည္း ပါလိုက္ေသး။ ကၽြန္ေတာ္ ကေလးဘ၀တုန္း ကေတာ့ သူျဂိဳဟ္တစ္ခုေပၚ ေရာက္ေနႏိုင္တာ၊ သူ႔မွာပါသည့္ ကိရိယာ (သည္ကိရိယာ ဆိုသည္မွာ စတားထရက္ထဲက ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာကို ဆိ္ုလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။) က သူ႔အာကာသ ယာဥ္ေပၚက လူေတြထံ လွမ္းျပီး စကားေျပာႏိုင္တာမ်ား ကိုၾကည့္ျပီး စြမက္စရာ ေကာင္းလွ သည္ဟု ထင္မိခဲ့ပါသည္။ ယခုမူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုကိရိယာ ကိုအိတ္ထဲထည့္၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနျပီ ျဖစ္ပါ သည္။ ယေန႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သံုးစြဲေနေသာ ဆဲလ္ဖုန္း ကို ကာ့ခ္က စတင္ အသံုးျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကိုေရာ မည္သူ တုိ႔ အမွတ္ရၾကေသး ပါသနည္း။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္က (ကၽြန္ေတာ္၏ ဆက္သြယ္ေရးကိရိယာမွေန၍) ကၽြန္ေတာ့္ထံ ဖုန္းဆက္ ခဲ့ပါသည္။ ဖုန္းဆက္သူမွာ ပစၥဘတ္သား စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါ၏။ သူ႔နာမည္မွာ ခ်စ္ပ္ေ၀ၚလတာ ျဖစ္သည္။ သူသည္၀ီလ်ံရွတ္တနာ (ေခၚ) ကာ့ခ္ ဆိုသူႏွင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ပူးတြဲေရးေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိစာအုပ္၏ အေၾကာင္းအရာမွာ စတားထရက္ ဇာတ္ကားထဲမွ ပထမဦးဆံုး စိတ္ကူးခဲ့ေသာ စိတ္ကူး မွ ေန၍ ယေန႔အခါတြင္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ နည္းပညာတိုးတက္မႈေတြအေပၚ မည္သို႔မည္ပံု နိမိတ္ျပ လမ္းခင္း ေပးခဲ့ေၾကာင္း ျဖစ္ပါ၏။ ကပၸတိန္ကာ့ခ္ သည္ ကာနက္ဂီ မယ္လြန္တကၠသိုလ္မွ ကၽြန္ေတာ္၏ ပကတိ နီးပါး တူေအာင္ ဖန္တီးမႈ ဓာတ္ခြဲခန္းသုိ႔ လာေရာက္ခ်င္ပါသတ့ဲ။

ကၽြန္ေတာ္၏ ကေလးဘ၀ စိတ္ကူးအိပ္မက္မွာ ကာ့ခ္ ျဖစ္လုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
သုိ႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႔ ရွတ္တနာ ေပါက္ခ်လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္၏ အိပ္မက္သည္ တကယ္ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယခုတိုင္ ယူမွတ္ဆဲျဖစ္သည္။ ကေလးဘ၀တုန္းက ကုိယ့္အသည္းစြဲ ျဖစ္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္မွာ အလြန္ေက်နပ္ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။ ထိုသူက ကိုယ့္ ဓာတ္ခြဲခန္း ထဲ ၌ ကိုယ္လုပ္ကိုင္ေနေသာ ကုိယ့္ပစၥည္း ကို ၾကည့္ဖုိ႔ ကုိယ့္ထံသို႔ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္ ဆိုေသာ အခါတြင္မူ ပို၍ပင္ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ ဖြယ္ေကာင္းလွပါေပေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းသားမ်ား ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၂၄နာရီလံုး မနားဘဲ အင္တာပရိုက္စ္ တံတားၾကီး ႏွင့္ တကယ္တူေသာ ပကတိနီးပါးတူသည့္ ကမာၻတစ္ခုကို ဖန္တီးတည္ေဆာက္ခဲ့ၾကရသည္။ ရွတ္တနာ ေရာက္လာသည့္အခါ သူ႔အား head-mounted display ကို သူ႔ကိုယ္မွာ တပ္ဆင္ေပး လိုက္သည္။ အထဲမွာ စကရင္ တစ္ခုပါရာ သူ႔ေခါင္းကို လွည့္လိုက္လ်ွင္ သူသည္ သူ႔အာကာသ ယာဥ္ေဟာင္း၏ ရႈေထာင့္စံုက ျမင္ရသည့္ ပံုမ်ားထဲတြင္ ေရာက္လ်က္ရွိေၾကာင္း သူ႔ဘာသာသူ ျပန္ေတြ႔ႏိုင္သည္။ 'ဟာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ တာဘိုင္ နဲ႔ ေမာင္းျပီး မတင္ေပးတဲ့ တံခါးေတြေတာင္ ပါသကိုးဗ်' ဟုသူက ေျပာပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဖန္တီးခ်က္တြင္ သူအံ့ၾသထိတ္လန္႔သြားေစ ေသာအရာလည္းပါသည္။ မီးနီျပလ်ွင္ သတိ ေပးေသာ အခ်က္ျပကို ဖန္တီးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်က္ျပသတိေပးသံကို တစ္ခ်က္မွ အလြတ္မခံ ၾကားေနရရင္းျဖင့္ 'တို႔ရန္သူအတိုက္ခံေနရျပီေဟ့' ဟု ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္လိုက္ေလသည္။

ရွတ္တနာသည္ သံုးနာရီၾကာ ေနသြား၏။ ေမးခြန္းေတြကိုလည္း တစ္ေလွၾကီးေမးသြားသည္။ ေနာင္တြင္ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္အား ေျပာသည္။ တစ္ေမးတည္း ေမးေနေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ သူ သိပ္နားလည္ သေဘာေပါက္ဟန္ မတူဘူး'
သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကမူ ကာ့ခ္ကို အလြန္တရာ သေဘာက်သည္။ ကာ့ခ္ကို ဟု ဆိုသည္မွာ ရွတ္တနာကို ေျပာျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ရွတ္တနာ သည္ ကုိယ္မသိတာကို မသိမွန္းသိသည့္ သူမ်ိဳး၏ အေကာင္းဆံုးနမူနာ ျဖစ္ပါသည္။ မသိနားမလည္ဘဲႏွင့္ ျပန္ထြက္သြားလိုသူလည္း မဟုတ္ေပ။ ထိုအရာသည္ပင္လ်ွင္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔ သူရဲေကာင္းပီသသူ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ ေက်ာင္းသားတိုင္း ဤသုိ႔ေသာ စိတ္ဓာတ္ မ်ိဳး ရွိေစခ်င္လွသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ ကင္ဆာေရာဂါအတြက္ ကုသမႈခံယူေနစဥ္အတြင္း ပန္ကရိယ ကင္ဆာေရာဂါသည္ ေလးရာခိုင္ႏႈန္း သာလ်ွင္ ငါးႏွစ္မွ် အသက္ရွင္ၾကေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္အား ေျပာျပရာ စတားထရက္ ရုပ္ရွင္ကား ၏ The Wrath of Khan (ခန္းမၾကီး၏ အမ်က္ေဒါသ) ဟူေသာ အပိုင္းထဲမွ စကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲ ၀င္လာသည္။ ထိုရုပ္ရွင္ကား၌ တစ္ျဂိဳဟ္မွ တစ္ျဂိဳဟ္သို႔ သြားလာသည့္ ျဂိဳဟ္သြား ယာဥ္စု (စတားဖလိ) ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားသည္ သရုပ္သကန္တူ ဖန္တီးမႈ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို ဆင္းၾကရသည္။ ထိုသင္ခန္းစာ အားလံုးသည္ အသတ္ခံၾကရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုဇာတ္ကား၌ ကာ့ခ္သည္ သင္တန္းသား ဗိုလ္ေလာင္း ဘ၀တြင္ ထိုသရုပ္သကန္တူ ဖန္တီးမႈ၏ ပရိုဂရမ္မ်ားကို ျပန္လည္ေရးဆြဲခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ ထိုသို႔ ျပန္လည္ေရးဆြဲရသနည္း ဆိုေသာ္ သူသည္အႏိုင္မရဘူး ဟူေသာ ဇာတ္ညႊန္းမ်ိဳးကို မယံုၾကည္ ေသာေၾကာင့္ ဟု ဆိုပါသည္။

အေတြ႔အၾကံဳမ်ားသာ ပညာတတ္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ အခ်ိဳ႕သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ စတားထရက္ ရွပ္ရွင္ကား အေပၚ အရူးအမူးစြဲလန္းျခင္းကို ႏွာေခါင္းရွုံ႕ခ်င္ၾကသည္. သုိ႔ရာတြင္ စကတည္းကပင္ ဤရုပ္ရွင္ကားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အား မ်ားစြာ အက်ိဳးျပဳခဲ့ေပသည္။

ရွတ္တနာ သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေရာဂါစစ္တမ္းအေျဖ ရလဒ္ကို သိရွိျပီး ေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႔ သူ ကာ့ဒ္ အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ ဓာတ္ပံုတစ္ခု ကုိ ပို႔ေပးသည္။ ထိုဓာတ္ပံုေပၚ၌ သူက ဤသုိ႔ ေရးသား ထားသည္။ "ကၽြန္ေတာ္က အႏုိင္မရဘူး ဆိုတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းမ်ဳိးကို မယံုပါ"ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

အခန္း (၁ဝ) ဆက္ရန္
.