အခန္း ၇
အမ်ဳိးသားေဘာလံုးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္သို႔ မေရာက္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္
အမ်ဳိးသားေဘာလံုးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္သို႔ မေရာက္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္
ကၽြန္ေတာ္က ေဘာလံုးကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသည္။ ေဘာလံုးဆိုသည္မွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆြဲလုရေသာ ေဘာလံုး ကုိ ဆိုလိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုအလံုးမဟုတ္သည့္ အုန္းသီးေဘာလံုးကုိ ကုိးႏွစ္သားအရြယ္ ကတည္း က စတင္ကစားခဲ့ပါသည္။ ထိုေဘာလံုးကပင္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ျပဳေပးခဲ့ပါသည္။ ယေန႔ အခါ ကၽြန္ေတာ္ ယခုလို မည္သူမည္၀ါျဖစ္ေနသည္မွာ ေဘာလံုးက လုပ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အမ်ဳိးသားေဘာလံုးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္အထိ မေရာက္ခဲ့ပါေသာ္လည္း ထို စိတ္ကူးအိပ္မက္ ကို အေကာင္ အထည္ေဖာ္လာျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ထိုစိတ္ကူးအိပ္မက္ေနာက္လိုက္ခဲ့ျခင္း ေၾကာင့္ ပို၍ ေတာင္ ရခဲ့ေသးသည္ဟု တစ္ခါတစ္ရံ စဥ္းစားမိပါသည္။ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ေသာ စိတ္ကူး အိပ္မက္ ေတြကလည္း မရမဟုတ္ ရခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေဘာလံုးကို ခ်စ္ခင္စံုမက္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေၾကာက္၊ ေအာ္ဟစ္ လုပ္ေနရင္းမွပင္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တစ္ခုထဲတြင္ ပါ၀င္ႏုိင္ေအာင္ အတင္းဆြဲေခၚသြားခဲ့ခ်ိန္မွ စခဲ့ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ က အဲသည္လို ျဖစ္ခ်င္သည့္ ဆႏၵမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပင္ကုိသဘာ၀အားျဖင့္ အားခြန္ဗလ ေတာင့္ေတာင့္ တင္းတင္းရွိသူမ်ဳိး မဟုတ္။
ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယံုၾကည္မႈရွိသူလည္းမဟုတ္။ ကေလးေပါက္စကေလးသာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ နည္းျပဆရာ ဂ်င္ဂရာဟမ္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည့္အခါ ေၾကာက္စိတ္မွ ေလးစား အထင္ ႀကီးေသာ စိတ္သို႔ေျပာင္းသြားသည္။ သူသည္ အရပ္ ေျခာက္ေပေလးလက္မရွိသည့္ ဧရာမ လူထြားႀကီး ျဖစ္သည္။ သူသည္ ပင္စတိတ္အသင္းတြင္ ေနာက္တန္းခံစစ္သမားတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ သူသည္ တကယ့္ ကို ေရွးဆန္သူျဖစ္သည္။ ေရွးဆန္ သည္ ဆိုသည္မွာ သူသည္ တကယ့္ကိုပဲ ေရွး႐ိုးစြဲ အယူအဆ မ်ဳိး ရွိသူျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ သူက ေရွ႕သို႔ ပစ္ေပးျခင္းသည္ ကစားပရိယာယ္မွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆသူ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းသည့္ ပထမဆံုးေန႔မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေသမေလာက္ ေၾကာက္ မိၾကရသည္။ သူက ေဘာလံုးေတြ ဘာေတြလည္း ယူလာသည္မဟုတ္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကေလးတစ္ ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးအတြက္ ေျပာသည္။ "စိတ္မရွိပါနဲ႔ ဆရာ။ ေဘာလံုးလည္း မရွိပါလား"
ထိုအခါ နည္းျပဂရာဟမ္က ျပန္ေျပာ၏။
"ေအးကြ၊ တုိ႔ ေဘာလံုးမွ မလိုတာပဲ"
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ သူေျပာသည့္ စကားအဓိပၸာယ္ကို စဥ္းစားရင္း တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။
"တစ္ႀကိမ္ တစ္ႀကိမ္မွာ ကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုးသမား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲ"ဟု သူက ေမးပါသည္။
"တစ္သင္းမွာ ၁၁ ေယာက္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၂၂ ေယာက္ပါ"ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျဖၾကသည္။
"ကဲ ေကာင္းၿပီ၊ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္မွာ ေဘာလံုးကုိ ထိတဲ့သူက ဘယ္ႏွစ္ ေယာက္လဲ"
"တစ္ေယာက္ပါ"
"ေကာင္းၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ တုိ႔ တျခား ၂၁ ေယာက္ ဘာေတြ လုပ္ေနမယ္ဆိုတာနဲ႔ ပက္သတ္တဲ့ အလုပ္ကုိ ခု လုပ္ၾကမယ္"ဟု ဆရာက ေျပာသည္။
အေျခခံမ်ား။ နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ေပးခဲ့သည့္အခ်ိန္မွာ တကယ္လက္ေဆာင္ ေကာင္းတစ္ခုပင္။ အေျခခံမ်ား။ အေျခခံမ်ား။ အေျခခံမ်ား။ အေျခခံမ်ားကို ေပးခဲ့ေလသည္။ အျခား ကေလးငယ္မ်ားစြာတို႔ မ်က္ကြယ္ျပဳထားၾကေသာ ဤအခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡ တစ္ဦးအေနျဖင့္ သင္ခန္းစာတစ္ခုဟူ၍ မွတ္ယူခဲ့သည္။ အေျခခံကို ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ရဖို႔လိုသည္။ အဘယ့္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အေျခခံမရခဲ့လွ်င္ အျခားအေပၚယံ လူအထင္ႀကီးဖြယ္ ကိစၥမ်ားသည္လည္း အလုပ္ ျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္သည္ အျပင္းအထန္ ေမာင္းေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခုကုိ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနေပသည္။ "ေဟ့ ေပါက္ခ်္၊ မင္းလုပ္ေနတာေတြက တစ္လြဲခ်ည္းပဲ၊ ဒီကို ျပန္ လာစမ္း၊ ျပန္လုပ္ျပ" ကၽြန္ေတာ္သည္ သူလိုခ်င္ရာကို ႀကဳိးစား၍ လုပ္ျပပါ၏။ ထိုသို႔လုပ္ျပလည္း သူက မေက်နပ္ေသး။ "ေဟ့ ေပါက္ခ်္၊ မင္း ငါ့ကို လုပ္ျပဖို႔ က်န္ေသးတယ္၊ ဒီေလ့က်င့္ခန္းၿပီးရင္ အိပ္ထ မတင္ လုပ္ရဦးမယ္"ဟု ဆိုေသးေလသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အား အတန္းျဖဳတ္ေပးလုိက္ေသာအခါ လက္ေထာက္နည္းျပတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ထံေရာက္လာၿပီး "နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္ကေတာ့ မင္းကုိ ေရေရလည္လည္ ေမာင္းလုိက္ တာပဲ၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား"ဟု ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ "ဟုတ္ကဲ့"ကိုပင္ အႏုိင္ႏုိင္ ေျဖႏိုင္ေတာ့သည္။
"ဒါ ေကာင္းတယ္ကြ၊ မင္းက တလြဲတေခ်ာ္လုပ္လို႔ မင္းကုိ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘူးဆိုရင္ အဲဒါဟာ မင္းကုိ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ၿပီဆိုတဲ့ သေဘာပဲ"
ထိုသင္ခန္းစာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ခုလံုးမွာ ပါလာသည္။ တစ္ခုခုကုိ တလြဲတေခ်ာ္လုပ္ေနမိသည္ ကို ကုိယ့္ဘာသာလည္း သိျမင္ေနပါလ်က္ မည္သူကမွ်လည္း ကိုယ့္ကို ေနာက္ထပ္ဘာမွမေျပာခ်င္ ေတာ့ဟုဆိုပါက ထုိေနရာဌာနမ်ဳိးသည္ မေနအပ္ေသာ ေနရာပင္။ ကုိယ္က ၾကားလုိခ်င္မွ ၾကားလိုမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္အျပစ္မ်ဳိးကုိ ေထာက္ျပေ၀ဖန္သူမ်ားသည္ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေနေသးသူမ်ားသာ ျဖစ္ ေပသည္။ ကိုယ့္အေပၚ ဂ႐ုစိုက္ ေၾကာင့္ၾကထားေနေသးသူမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ ကုိယ့္အား ေကာင္းေစလို ေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။
ယေန႔ေခတ္အခါတြင္ ကေလးမ်ားအား မိမိကုိယ္ကို ေလးစားအထင္ႀကီးစိတ္ ေပးေရးအေၾကာင္းကို မ်ားစြာ ေျပာၾက ဆိုၾကသည္။ ဤအရာမ်ဳိးသည္ "ေပး"၍ရသည္ မဟုတ္။ ကိုယ့္ဘာသာ တည္ေဆာက္ ယူရေသာ အရာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္သည္ ဖူးဖူးမႈတ္နယ္ေျမတြင္ အလုပ္လုပ္သူမ ဟုတ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေလးစားအထင္ႀကီးစိတ္ကုိ ဘယ္လုိသြင္းသလဲ။ ထုိစိတ္ ဖြံ႕ၿဖဳိးလာေအာင္ ကေလးငယ္မ်ားအား သင္ေပးရန္နည္းမွာ တစ္နည္းသာရွိေၾကာင္း သူသိသည္။ သူတို႔ မလုပ္ႏုိင္သည့္ အရာကို လုပ္ခုိင္းလိုက္၊ သူတို႔သည္ ငါတို႔ ဒါကုိ လုပ္ႏုိင္ပါကလားဟု သိလာသည့္အတိုင္း ႀကဳိးစားသြား လိမ့္မည္္။ ထိုလုပ္ငန္းစဥ္ကုိ ထပ္တလဲလဲသာ လုပ္ခိုင္းေနလုိက္ပါ။
နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပထမဦးစြာ ထိေတြ႕ဆက္ဆံရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာမွ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ မရွိ၊ ကာယဗလကလည္း မရွိ၊ ဥတုရာသီဒဏ္ခံႏုိင္ရည္လည္း မရွိေသာ ေပ်ာ့ညံ့ညံ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူက ကၽြန္ေတာ့္အား ငါႀကဳိးစားလုပ္သြားလွ်င္ ကေန႔မလုပ္ႏုိင္ေသာ အရာကို မနက္ျဖန္က်လွ်င္ လုပ္လာႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သိသြားေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ သည္။ ယေန႔အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၄၇ ႏွစ္ ရရွိလာသည့္တုိင္ေအာင္ အယ္န္ အက္ဖ္ အယ္လ္ အ ဖ်က္သမားတစ္ေယာက္ ဂုဏ္ယူရမည့္ အခ်က္သံုးခ်က္ပါ ရပ္တည္ခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပႏုိင္ေသး သည္။
ယေန႔ေခတ္အခါမ်ဳိးတြင္ နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္တို႔လုိ လူမ်ဳိးသည္ လူငယ္အားကစား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တစ္ခုမွ ေမာင္းထုတ္ခံ ရႏုိင္ေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သာ သိပါသည္။ သူသည္ တင္းလြန္းသူ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားက ညည္းညဴတုိင္တန္းၾကမွာ ေသခ်ာသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အသင္း အျပင္းအထန္ ကစားခဲ့ရေသာ ကစားပြဲတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနသည္။ ပထမပိုင္း အၿပီး အနားေပးခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေရရွိရာသို႔ အတင္းေျပးလႊားၾကရာ ေရပံုးပါ ေမွာက္ လုနီးပါး ျဖစ္သြားသည္။ နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္ ေဒါသေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ "ဟုတ္ပါ့ကြာ၊ ဒီပြဲစခ်ိန္က တည္းက မင္းတို႔ေကာင္ေတြ အလႈပ္ရွားဆံုး ငါေတြ႕ရတာ အခုပဲေဟ့"ဟု ေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔မွာ ၁၁ ႏွစ္သား ကေလးမ်ားျဖစ္ၾကရာ တို႔ကိုမ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေခၚယူၿပီး သူ ဘာမွ စြပ္မထားသည့္ သူ႔လက္၀ါးျဖင့္ ႐ုိက္ပစ္ေလမလားဟု ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ကာ ထိုေနရာမွာပင္ ရပ္ေန ၾကသည္။
"ေရလားကြ" သူက လွမ္းေအာ္ပါသည္။ "မင္းတုိ႔ ေရဆာတယ္ေပါ့ေလ"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သူသည္ ေရပံုးကုိ ကုိင္ေျမႇာက္ကာ ရွိသမွ်ေရမ်ားကို ေျမျပင္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လုိက္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သူ ထိုသုိ႔ျပဳၿပီး ထြက္သြားသည္ကုိ ၾကည့္ေနၾက၏။ လက္ထက္နည္းျပတစ္ဦးကုိ သူ ေျပာလုိက္သံကိုလည္း ၾကားၾကရ၏။ "မင္း သူတို႔ကို ေရေပးခ်င္ရင္ ပထမ ခံစစ္လုိင္းကေကာင္ေတြကို ေပးလုိက္၊ သူတို႔ ကစားတာ ေကာင္းတယ္ကြ"ဟူ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဤသို႔ေျပာဆိုလုိက္သျဖင့္ နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္ကုိ တစ္မ်ဳိးမျမင္ေစခ်င္ပါ။ နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္သည္ မည္သည့္ကေလးကုိမွ အႏၱရာယ္ေပးသူမဟုတ္ပါ။ သူ ဤကဲ့သို႔ ဒူေပနာေပခံႏုိင္ေအာင္ အျပင္းအထန္ ေမာင္းျခင္း အေၾကာင္းတစ္ခုမွာ ေခၽြးထြက္မ်ားမွ ေသြးထြက္နည္းသည္ ဟူသကဲ့သုိ႔ ဤသို႔ ျပဳထားႏုိင္မွသာလွ်င္ ထိုေန႔က ေအးစိမ့္ေနေသာေန႔လည္း ျဖစ္၏။ ပထမပိုင္း ကစားခ်ိန္အတြင္း ၌လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေရေသာက္ခဲ့ရၿပီးလည္း ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ေရပံုးရွိရာသို႔ သြားပံု တကယ္ပင္ ေရဆာ၍ ေရရွိရာသို႔ သြားသူမ်ားႏွင့္မတူဘဲ လူဆိုးလူေပတစ္သိုက္ႏွင့္သာ တူေနၾကေလ သည္။
ယေန႔ေခတ္အခါမ်ဳိးတြင္ ထိုကဲ့သုိ႔ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးသာႀကံဳခဲ့ပါလွ်င္ ေဘးကခံုတန္းမ်ားေပၚတြင္ ထုိင္ေန ၾကသည့္ မိဘမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ လက္ကိုင္ဖုန္းမ်ားကုိထုတ္ကာ ေဘာလံုးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ေကာ္မရွင္နာမင္း ႀကီးထံသို႔လည္းေကာင္း၊ ဖုန္းဆက္ေျပာေပလိမ့္မည္။ မိမိတို႔၏ ေရွ႕ေနထံသို႔လည္း ဖုန္း ဆက္ ေျပာေပ လိမ့္မည္။
ဆက္ရန္
.
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းသည့္ ပထမဆံုးေန႔မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေသမေလာက္ ေၾကာက္ မိၾကရသည္။ သူက ေဘာလံုးေတြ ဘာေတြလည္း ယူလာသည္မဟုတ္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကေလးတစ္ ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးအတြက္ ေျပာသည္။ "စိတ္မရွိပါနဲ႔ ဆရာ။ ေဘာလံုးလည္း မရွိပါလား"
ထိုအခါ နည္းျပဂရာဟမ္က ျပန္ေျပာ၏။
"ေအးကြ၊ တုိ႔ ေဘာလံုးမွ မလိုတာပဲ"
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ သူေျပာသည့္ စကားအဓိပၸာယ္ကို စဥ္းစားရင္း တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။
"တစ္ႀကိမ္ တစ္ႀကိမ္မွာ ကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုးသမား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲ"ဟု သူက ေမးပါသည္။
"တစ္သင္းမွာ ၁၁ ေယာက္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၂၂ ေယာက္ပါ"ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျဖၾကသည္။
"ကဲ ေကာင္းၿပီ၊ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္မွာ ေဘာလံုးကုိ ထိတဲ့သူက ဘယ္ႏွစ္ ေယာက္လဲ"
"တစ္ေယာက္ပါ"
"ေကာင္းၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ တုိ႔ တျခား ၂၁ ေယာက္ ဘာေတြ လုပ္ေနမယ္ဆိုတာနဲ႔ ပက္သတ္တဲ့ အလုပ္ကုိ ခု လုပ္ၾကမယ္"ဟု ဆရာက ေျပာသည္။
အေျခခံမ်ား။ နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ေပးခဲ့သည့္အခ်ိန္မွာ တကယ္လက္ေဆာင္ ေကာင္းတစ္ခုပင္။ အေျခခံမ်ား။ အေျခခံမ်ား။ အေျခခံမ်ား။ အေျခခံမ်ားကို ေပးခဲ့ေလသည္။ အျခား ကေလးငယ္မ်ားစြာတို႔ မ်က္ကြယ္ျပဳထားၾကေသာ ဤအခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡ တစ္ဦးအေနျဖင့္ သင္ခန္းစာတစ္ခုဟူ၍ မွတ္ယူခဲ့သည္။ အေျခခံကို ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ရဖို႔လိုသည္။ အဘယ့္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အေျခခံမရခဲ့လွ်င္ အျခားအေပၚယံ လူအထင္ႀကီးဖြယ္ ကိစၥမ်ားသည္လည္း အလုပ္ ျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္သည္ အျပင္းအထန္ ေမာင္းေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခုကုိ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနေပသည္။ "ေဟ့ ေပါက္ခ်္၊ မင္းလုပ္ေနတာေတြက တစ္လြဲခ်ည္းပဲ၊ ဒီကို ျပန္ လာစမ္း၊ ျပန္လုပ္ျပ" ကၽြန္ေတာ္သည္ သူလိုခ်င္ရာကို ႀကဳိးစား၍ လုပ္ျပပါ၏။ ထိုသို႔လုပ္ျပလည္း သူက မေက်နပ္ေသး။ "ေဟ့ ေပါက္ခ်္၊ မင္း ငါ့ကို လုပ္ျပဖို႔ က်န္ေသးတယ္၊ ဒီေလ့က်င့္ခန္းၿပီးရင္ အိပ္ထ မတင္ လုပ္ရဦးမယ္"ဟု ဆိုေသးေလသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အား အတန္းျဖဳတ္ေပးလုိက္ေသာအခါ လက္ေထာက္နည္းျပတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ထံေရာက္လာၿပီး "နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္ကေတာ့ မင္းကုိ ေရေရလည္လည္ ေမာင္းလုိက္ တာပဲ၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား"ဟု ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ "ဟုတ္ကဲ့"ကိုပင္ အႏုိင္ႏုိင္ ေျဖႏိုင္ေတာ့သည္။
"ဒါ ေကာင္းတယ္ကြ၊ မင္းက တလြဲတေခ်ာ္လုပ္လို႔ မင္းကုိ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘူးဆိုရင္ အဲဒါဟာ မင္းကုိ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ၿပီဆိုတဲ့ သေဘာပဲ"
ထိုသင္ခန္းစာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ခုလံုးမွာ ပါလာသည္။ တစ္ခုခုကုိ တလြဲတေခ်ာ္လုပ္ေနမိသည္ ကို ကုိယ့္ဘာသာလည္း သိျမင္ေနပါလ်က္ မည္သူကမွ်လည္း ကိုယ့္ကို ေနာက္ထပ္ဘာမွမေျပာခ်င္ ေတာ့ဟုဆိုပါက ထုိေနရာဌာနမ်ဳိးသည္ မေနအပ္ေသာ ေနရာပင္။ ကုိယ္က ၾကားလုိခ်င္မွ ၾကားလိုမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္အျပစ္မ်ဳိးကုိ ေထာက္ျပေ၀ဖန္သူမ်ားသည္ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေနေသးသူမ်ားသာ ျဖစ္ ေပသည္။ ကိုယ့္အေပၚ ဂ႐ုစိုက္ ေၾကာင့္ၾကထားေနေသးသူမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ ကုိယ့္အား ေကာင္းေစလို ေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။
ယေန႔ေခတ္အခါတြင္ ကေလးမ်ားအား မိမိကုိယ္ကို ေလးစားအထင္ႀကီးစိတ္ ေပးေရးအေၾကာင္းကို မ်ားစြာ ေျပာၾက ဆိုၾကသည္။ ဤအရာမ်ဳိးသည္ "ေပး"၍ရသည္ မဟုတ္။ ကိုယ့္ဘာသာ တည္ေဆာက္ ယူရေသာ အရာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္သည္ ဖူးဖူးမႈတ္နယ္ေျမတြင္ အလုပ္လုပ္သူမ ဟုတ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေလးစားအထင္ႀကီးစိတ္ကုိ ဘယ္လုိသြင္းသလဲ။ ထုိစိတ္ ဖြံ႕ၿဖဳိးလာေအာင္ ကေလးငယ္မ်ားအား သင္ေပးရန္နည္းမွာ တစ္နည္းသာရွိေၾကာင္း သူသိသည္။ သူတို႔ မလုပ္ႏုိင္သည့္ အရာကို လုပ္ခုိင္းလိုက္၊ သူတို႔သည္ ငါတို႔ ဒါကုိ လုပ္ႏုိင္ပါကလားဟု သိလာသည့္အတိုင္း ႀကဳိးစားသြား လိမ့္မည္္။ ထိုလုပ္ငန္းစဥ္ကုိ ထပ္တလဲလဲသာ လုပ္ခိုင္းေနလုိက္ပါ။
နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပထမဦးစြာ ထိေတြ႕ဆက္ဆံရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာမွ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ မရွိ၊ ကာယဗလကလည္း မရွိ၊ ဥတုရာသီဒဏ္ခံႏုိင္ရည္လည္း မရွိေသာ ေပ်ာ့ညံ့ညံ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူက ကၽြန္ေတာ့္အား ငါႀကဳိးစားလုပ္သြားလွ်င္ ကေန႔မလုပ္ႏုိင္ေသာ အရာကို မနက္ျဖန္က်လွ်င္ လုပ္လာႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သိသြားေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ သည္။ ယေန႔အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၄၇ ႏွစ္ ရရွိလာသည့္တုိင္ေအာင္ အယ္န္ အက္ဖ္ အယ္လ္ အ ဖ်က္သမားတစ္ေယာက္ ဂုဏ္ယူရမည့္ အခ်က္သံုးခ်က္ပါ ရပ္တည္ခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပႏုိင္ေသး သည္။
ယေန႔ေခတ္အခါမ်ဳိးတြင္ နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္တို႔လုိ လူမ်ဳိးသည္ လူငယ္အားကစား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တစ္ခုမွ ေမာင္းထုတ္ခံ ရႏုိင္ေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သာ သိပါသည္။ သူသည္ တင္းလြန္းသူ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားက ညည္းညဴတုိင္တန္းၾကမွာ ေသခ်ာသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အသင္း အျပင္းအထန္ ကစားခဲ့ရေသာ ကစားပြဲတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနသည္။ ပထမပိုင္း အၿပီး အနားေပးခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေရရွိရာသို႔ အတင္းေျပးလႊားၾကရာ ေရပံုးပါ ေမွာက္ လုနီးပါး ျဖစ္သြားသည္။ နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္ ေဒါသေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ "ဟုတ္ပါ့ကြာ၊ ဒီပြဲစခ်ိန္က တည္းက မင္းတို႔ေကာင္ေတြ အလႈပ္ရွားဆံုး ငါေတြ႕ရတာ အခုပဲေဟ့"ဟု ေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔မွာ ၁၁ ႏွစ္သား ကေလးမ်ားျဖစ္ၾကရာ တို႔ကိုမ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေခၚယူၿပီး သူ ဘာမွ စြပ္မထားသည့္ သူ႔လက္၀ါးျဖင့္ ႐ုိက္ပစ္ေလမလားဟု ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ကာ ထိုေနရာမွာပင္ ရပ္ေန ၾကသည္။
"ေရလားကြ" သူက လွမ္းေအာ္ပါသည္။ "မင္းတုိ႔ ေရဆာတယ္ေပါ့ေလ"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သူသည္ ေရပံုးကုိ ကုိင္ေျမႇာက္ကာ ရွိသမွ်ေရမ်ားကို ေျမျပင္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လုိက္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သူ ထိုသုိ႔ျပဳၿပီး ထြက္သြားသည္ကုိ ၾကည့္ေနၾက၏။ လက္ထက္နည္းျပတစ္ဦးကုိ သူ ေျပာလုိက္သံကိုလည္း ၾကားၾကရ၏။ "မင္း သူတို႔ကို ေရေပးခ်င္ရင္ ပထမ ခံစစ္လုိင္းကေကာင္ေတြကို ေပးလုိက္၊ သူတို႔ ကစားတာ ေကာင္းတယ္ကြ"ဟူ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဤသို႔ေျပာဆိုလုိက္သျဖင့္ နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္ကုိ တစ္မ်ဳိးမျမင္ေစခ်င္ပါ။ နည္းျပဆရာ ဂရာဟမ္သည္ မည္သည့္ကေလးကုိမွ အႏၱရာယ္ေပးသူမဟုတ္ပါ။ သူ ဤကဲ့သို႔ ဒူေပနာေပခံႏုိင္ေအာင္ အျပင္းအထန္ ေမာင္းျခင္း အေၾကာင္းတစ္ခုမွာ ေခၽြးထြက္မ်ားမွ ေသြးထြက္နည္းသည္ ဟူသကဲ့သုိ႔ ဤသို႔ ျပဳထားႏုိင္မွသာလွ်င္ ထိုေန႔က ေအးစိမ့္ေနေသာေန႔လည္း ျဖစ္၏။ ပထမပိုင္း ကစားခ်ိန္အတြင္း ၌လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေရေသာက္ခဲ့ရၿပီးလည္း ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ေရပံုးရွိရာသို႔ သြားပံု တကယ္ပင္ ေရဆာ၍ ေရရွိရာသို႔ သြားသူမ်ားႏွင့္မတူဘဲ လူဆိုးလူေပတစ္သိုက္ႏွင့္သာ တူေနၾကေလ သည္။
ယေန႔ေခတ္အခါမ်ဳိးတြင္ ထိုကဲ့သုိ႔ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးသာႀကံဳခဲ့ပါလွ်င္ ေဘးကခံုတန္းမ်ားေပၚတြင္ ထုိင္ေန ၾကသည့္ မိဘမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ လက္ကိုင္ဖုန္းမ်ားကုိထုတ္ကာ ေဘာလံုးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ေကာ္မရွင္နာမင္း ႀကီးထံသို႔လည္းေကာင္း၊ ဖုန္းဆက္ေျပာေပလိမ့္မည္။ မိမိတို႔၏ ေရွ႕ေနထံသို႔လည္း ဖုန္း ဆက္ ေျပာေပ လိမ့္မည္။
ဆက္ရန္
.
4 comments:
အင္း ...
လူႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ၾကိမ္မွာ
တစ္ခါပဲ ထိ ခြင့္ရတာ ထိေနတာက တစ္ေယာက္
ထဲပါ ဆိုတာ အမ်ားၾကီး ခ်ဲ ့ထြင္ စဥ္းစားမိခဲ ့တယ္။
အဲ ့ဒီတစ္ေယာက္ထဲ တစ္ခါထိဘို ့အတြက္လည္း
က်န္တဲ ့လူေတြနဲ ့ ေဘးကနည္းၿပၾကီးေတြက
ရင္ႏွင္ ့အမွ် ခံစား ၾကည္ ့ရႈ ႔ေမာင္းႏွင္ခဲ ့ ့ရတယ္လို ့
ဆိုသလိုပါပဲေနာ္..။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ.. ကြ်န္ေတာ္တို ့ဆီမလဲ အဆိုးထဲက
အေကာင္းေလးတစ္ခုကေတာ ့ ေဒၚလာသန္းေပါင္း
မ်ားစြာတန္တဲ ့မိုးေလလံု အားကစားကြင္းႏွစ္ကြင္း
ရင္းၿပီး ေတာင္အာရွရဲ ့ဖလားကိုေတာင္ယူၿပေတာ ့
မဲ ့ .. ေမွ်ာ္လင္ ့ခ်က္ကေလးပဲဗ်ိဳး...။
ဖတ္ပီးသြားၿပီဗ်ိဳ႕။အေတြးသစ္မ်ားရလိုက္ပါတယ္ မမေရႊစင္။တင္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ.... အေနာ္
မမေရ အခန္းဆက္ေလးေတြမို႕ အားေပးသြားတယ္ေနာ္။
အရွဳပ္ေတြေၾကာင့္နည္းနည္းေနာက္က်သြားတာ။
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစမမ။
Thanks.
Ray
Post a Comment