မဝင္းျမင္႔ ၏ ပ႑ဳေသလာ အပိုင္း (၂၃)

" ဘယ္လုိအဓိပၸာယ္လဲမမ" ဟု ေမာင္တင္ဦးကေမး၏။
" ဒီ ကမၻားယံ ေအာက္ေျခက ဆားေပါက္တဲ့ ေျမႀကီးျဖစ္ေနတာ မမျမင္ခဲ့တယ္။ တိရစၦာန္မ်ိဳးစံုလာၿပီး လွ်ာ နဲ႔ လ်က္တဲ့ ေနရာေတြမွန္း ေျခရာမထင္မ႐ွားေတြလဲ ေတြ႕တယ္။ အဲဒီေတာ့ ညဘက္မွာ သားစား သတၱ၀ါေတြလဲ လာမွာဘဲ ဒါေၾကာင့္ ေတာေကာင္အႏၱရာယ္ကုိ ရင္မဆုိင္ေစခ်င္ဘူး၊ ေမာင္ငယ္တုိ႔ ဒီကမၻား ထိပ္ေပၚက တိတ္တိတ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးေစာင့္ၾကည့္ၾကေပါ့။ ခရီးဆက္ခ်င္ရင္ နက္ဖန္မနက္မွသြားၾက၊ ဟုိ အေကာင္ ေတြ ေျခရာခံလုိက္လာရင္လဲ မမတုိ႔ဆီ မေရာက္ခင္သားရဲတိရစၦာန္ေတြနဲ႔ အရင္ေတြ႕မွာ စိတ္ခ် ေနၾက"
မာလာေဒ၀ီ စကားက လုိက္နာသင့္ေသာ စကားျဖစ္၍ ေမာင္တင္ဦးေရာ ေမာင္တင္အံုးပါ မလြန္ဆန္ ၾကေခ်။

က်န္သမွ် စားေသာက္စရာကေလးမ်ားကုိ ေ၀မွ်စားလုိက္ၾကၿပီး သံုးေယာက္စလံုး ပင္ပန္းျခင္းအ႐ွိန္ေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္လာၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ အေျခအေနကုိ ေစာင့္ၾကည့္ရအံုးမည္ျဖစ္၍ အိပ္ခ်င္ေသာစိတ္ကုိ ဇြတ္အတင္း ေျဖေဖ်ာက္ကာ သတိထားေနၾကရ၏။ ေန၀င္သြားၿပီး ေမွာင္လာၿပီဆုိလွ်င္ပင္ ေတာတိရစၦာန္ ေတြအသံက ၾကားလာရသည္။ ကမၻားေအာက္ေျခ ဆားေပါက္သည့္ေျမမွာ က်ားသားအုပ္မႀကီးႏွင့္ က်ား ကေလးသံုးေကာင္ ေရာက္လာသည္ကုိ မသဲမကဲြျမင္ေနရ၏။

"စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ၾကေပေတာ့ ေမာင္ငယ္တုိ႔။ ဒီေနရာကုိ သားရဲတိရစၦာန္ေတြ တက္လာဘုိ႔ မလြယ္ဘူး။ ဟုိ လူ ေတြ လုိက္လာဘုိ႔ အခ်ိန္လဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကမၻားေအာက္ေျခမွာ သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြ ေရာက္ ေနၾကၿပီေလ"
မာလာေဒ၀ီက ေျပာသည္။
သံုးေယာက္လံုး ေမာေမာျဖင့္ အိပ္လုိက္ၾကသည္မွာ ေနာက္တေန႔ မုိးစင္စင္လင္းမွ ႏုိးေလေတာ့သည္။

စားေသာက္စရာ ေရမ်လဲြ၍ ဘာမွမ႐ွိေသာ္လည္း အိပ္ေရး၀ေအာင္ အိပ္လုိက္ၾကရျခင္း ရန္သူ႔ေဘးမွ ကင္းကြာၿပီဟု စိတ္ခ်ရျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ သံုးေယာက္လံုး စိတ္ဓါတ္တက္ႂကြကာ လန္းဆန္းေနၾကသည္။
" ခရီးဆက္ၾကစုိ႔" ဟု ေမာင္တင္ဦးက ႏိႈးေဆာ္၏။
" မေန႔ က ေတြ႕တဲ့ ႐ြာငယ္ကုိဘဲ ဦးတည္သြားမလား၊
ေမာင္တင္အုန္း က ေမးသည္။

" ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါးေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး၊ နယ္စပ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေနတာ၊ တုိင္းရင္းသားတမ်ိဳးမ်ိဳး ေန တဲ့ ႐ြာဘဲျဖစ္မယ္လုိ႔ ေျမွာ္မွန္းရတာဘဲ။ အဲဒီကုိဘဲ သြားၾကရေအာင္ ... "
ေမာင္တင္ဦးစကားကုိ အားလံုးက သေဘာတူသည္။ သံုးေယာက္လံုး ေျခသြက္သြက္ျဖင့္ ခရီးထြက္ခဲ့ၾက၏။ သူတုိ႔ ကုသုိလ္ကံပင္ ထင္သည္။ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ေဘးရန္ အေႏွာက္အယွက္မ႐ွိဘဲ လာခဲ့ၾကရာမွာ တပင္လံုးအိေနေအာင္ သီးၿပီး ၀င္းမွည့္ေနေသာ သရက္ပင္ႀကီးတပင္ကုိ ေတြ႕သည္။ ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ၀ေအာင္ စားၾကသည္။ ႏိုင္သေလာက္ သယ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းထူထပ္၍ ေတာႀကီးလွသျဖင့္ သူတုိ႔ ျမင္ထားေသာ ႐ြာကေလး႐ွိရာကုိ လမ္းလဲြသြားမည္စုိး၍ သစ္ပင္ေပၚမွ မၾကာခဏ မွန္ေျပာင္းျဖင့္ တက္ ၾကည့္ၾကရသည္။ လမ္းခရီးေျဖာင့္ျဖဴး လွ်င္ တေန႔ခရီးမွ်သာ ႐ွိမည္ျဖစ္ေသာ ဤ႐ြာကေလးကုိ ေနာက္ တေန႔ ညေနေစာင္းေလာက္မွ ေရာက္ၾကေလေတာ့သည္။

အိမ္ေျခငါးဆယ္မွ်သာ႐ွိေသာ ခ်င္း႐ြာကေလးတ႐ြာ ျဖစ္ၿပီး ႐ြာလယ္တြင္ ခရစ္ယာန္ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႏွင့္ သာသနာျပဳ မ်က္ႏွာျဖဴ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါး ႐ွိေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေသာ ေမာင္တင္အံုး-ေမာင္တင္ဦးႏွင့္ မာလာေဒ၀ီတုိ႔မွာ မ်ားစြာ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖစ္ၾကရသည္။ စုတ္ျပတ္ ေပေရေနေသာ အ၀တ္အစားျဖဖင့္ အဂၤလိပ္စကားကုိ ေရလည္စြာ ေျပာတတ္သူ ဗမာအမ်ိဳးသားတေယာက္၊ အိႏၵိယတုိင္းေသြးပါသူ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာျဖဴ အစစ္ျဖစ္သူ အမ်ိဳးသားတေယာက္တုိ႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေရာက္လာျခင္းကုိ ခ်င္း႐ြာသူႀကီးေရာ၊ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြေရာ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးပါ မ်ားစြာ အံ့ၾသၾကရေလသည္။

" လူမ်ိဳးခ်င္းမတူတဲ့ မင္းတုိ႔သံုးေယာက္ ဘယ္လုိေပါင္းမိၿပီး ဘယ္လုိအျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္လာၾကတာလဲ"
ခရစ္ယန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကေမး၏။
ေမာင္တင္အံုးက ျပန္ေျပာသည္။

" ဒါေတြ ေနာက္မွ ေမးပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လူဆုိးေတြမဟုတ္ပါဘူး၊ အခုခ်က္ျခင္း တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ ကူညီဘုိ႔က ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ အ၀တ္ရယ္၊ စားေသာက္စရာရယ္ပါ။ အေမာေျပေတာ့ တပည့္ေတာ္အားလံုး ေျပာျပပါမယ္ဘုရား "

မ်က္ႏ်ာျဖဴ အခ်င္းခ်င္းျဖစ္၍ ေမာင္တင္အံုး စကားကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ယံုၾကည္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ြာသူ ႀကီး ကုိ အ၀တ္ႏွင့္ အစားအစာ အကူအညီေပးရန္ ေျပာ၏။ သူတုိ႔ တ႐ြာလံုး မ်ားစြာ ၾကည္ညိဳအားထားေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ၏ စကားျဖစ္၍ ႐ြာသူႀကီးေရာ ႐ြာသားေတြပါ တစံုတရာ ေစာဒကတက္ျခင္း၊ ကန္႔ကြက္ျခင္း မျပဳဘဲ ေကာင္းႏုိးရာရာ အ၀တ္ ႏွင့္ အစားအေသာက္ကုိ လံုေလာက္ေအာင္ ယူလာၿပီး ေပးကမ္းေကၽြးေမြး ၾကသည္။

ထူထဲေသာ ဂ်ပ္ခုပ္ထည္ခ်င္း ၀တ္စံုကုိ သံုးေယာက္သား ၀တ္ဆင္ၿပီးေသာအခါ တေယာက္ကုိ တေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးမိၾကေလသည္။
ေကၽြးေမြးေသာ အစာအဟာရမ်ားကုိ ၀လင္စြာ စားေသာက္ၿပီး၍ သံုးေယာက္လံုး ေလမုိး လံုၿခံဳေသာ ဘုရား ႐ွိခုိးေက်ာင္းထဲမွာ ေႏြးေထြးစြာ ေနရေသာအခါ ငယ္႐ြယ္သန္စြမ္းသူမ်ားၿပီၿပီ ခ်က္ျခင္းပင္ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳး လာခဲ့ၾကသည္။ ထုိအခါမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအား ေမာင္တင္အံုးက သူႏွင့္ ေမာင္တင္ဦးတို႔က ရန္ကုန္မွ မည္သည့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ထြက္ခြာလာခဲ့ရသည္ကုိ ႐ွင္းလင္း ျပတ္သားစြာ ရာဇ၀င္ခင္းျပလုိက္ေလသည္။

ေမာင္တင္အံုး ေျပာေနစဥ္မ်ာပင္ လုိေနသည့္ အေၾကာင္းအရာ အနည္းငယ္ကုိ ေမာင္တင္ဦးက ျဖည့္စြက္ ေျပာဆုိသည္၊ မာလာေဒ၀ီကမူ မ်က္လႊာခ်ကာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနသည္။ ေမာင္တင္အံုး ေျပာျပေသာ ရာဇ၀င္ ဆံုးေသာအခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ...
" ေၾသာ္ ... လက္စသတ္ေတာ့ မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က တန္ဘုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ႀကီးကုိ လုိက္႐ွာဘို႕ကိုး ငါကုိယ္တုိင္လဲ ႐ွာမယ္စိတ္ကူးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဟာဒီ ႐ြာကေလးေရာက္လာလုိ႔ စနည္းနာ ၾကည့္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ႐ွိေတာ့ဘူးဆုိတာ သိရတယ္ေလ" ဟု မိန္႔ၾကားသည္။

" အ႐ွင္ဘုရားက ဘယ္လုိ သတင္းမ်ိဳးရပါသလဲ" ဟု ေမာင္တင္အံုးက ေမး၏။
" ငါက အဲဒီအခ်ိန္မွာ တုိက္ေလယာဥ္တစင္းရဲ႕ ေလယာဥ္မွဴးေလ၊ ေမဂ်ာ၀ိႈက္ကုိ ႐ွာၾကတဲ့အုပ္စုမွာ ငါလဲ ပါတာေပါ့၊ ေမဂ်ာ၀ိႈက္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာေတြကုိ ငါလဲ စိတ္၀င္စားေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ စစ္တပ္ကထြက္ၿပီး သာသနာေရး မွာ ေဆာင္႐ြက္၊ ဘုန္းႀကီး၀တ္ၿပီး သာသနာျပဳလုပ္ငန္းလဲ ေအာင္ေစ၊ ငါ့ရည္႐ြယ္ခ်က္လဲ ျပည့္ေျမာက္ ေစဆုိၿပီး ဒီေတာ ဒီေတာင္ဘက္ထြက္လာတာ၊ ဒီ ခ်င္း႐ြာကေလး ေရာက္ေတာ့ တေထာက္ နားၿပီး စနည္းနာၾကည့္လုိက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဒီခ်င္း႐ြာက အသက္ခုနစ္ဆယ္နီးပါး႐ွိေနတဲ့ ခ်င္း အဖုိးအုိ တေယာက္ က ခေရေစ့ တြင္းက် ေျပာျပမွ ငါ႐ွာေဖြမဲ့ အစီအစဥ္ကုိ လက္လႊတ္ၿပီး ေအးေအးဘဲ သာသနာ ျပဳေနခဲ့တယ္ ကဲြ႕"

ေမာင္တင္အံုးႏွင့္ ေမာင္တင္ဦးတုိ႔က အထူးပင္ စိတ္၀င္စားလာၾကသည္။ မာလာေဒ၀ီကား ဘာစကားမွ ၀င္ေရာက္ ေမးျမန္းျခင္းမ႐ွိဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္စြာပင္ နားေထာင္ေနသည္။
"ဘယ္လုိပါလဲဘုရား ... သိပါရေစ "
" ေအး ... ရည္႐ြယ္ခ်က္ခ်င္းတူၿပီး ဒီေတာ ဒီေတာင္ထဲေရာက္လာခဲ့တဲ့ လူခ်င္းဆုိေတာ့ ငါေျပာျပရမွာေပါ့"
ဟု အစခ်ီကာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ေျပာျပသည္။

ဤခ်င္း႐ြာမွ ခ်င္းအဖုိးႀကီး ေထာင္ဇာခုိင္ အသက္ငါးဆယ္ အ႐ြယ္ေလာက္ကဆုိလွ်င္ အလြန္ပင္ အားခြန္ ဗလ ျပည့္၀ သန္မာသူတေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေတာ္႐ံု အားခြန္ဗလ ႐ွိသူ လူငယ္လူ႐ြယ္ဆုိလွ်င္ တခ်က္တည္းျဖင့္ အလဲထုိးခ်ႏုိင္ခဲ့သည္။ လက္ဖ်ံ တလံုးတည္း႐ွိသူ ျဖစ္၍တေၾကာင္း၊ ကုိယ္ခႏၶာႀကီးမား ထြားက်ိဳင္း၍လည္းေကာင္း၊ ေတာထဲ သြားရင္း ၀က္၀ံ တေကာင္ေလာက္ေတြ႕လွ်င္ ေထာင္ဇာခုိင္ လံုး၀ တခ်က္တည္းႏွင့္ က်ိဳးၿပီး ဦးေခါင္းလည္ထြက္သြားေအာင္ လက္သီးျဖင့္ ထုိးခ်ႏုိင္ခဲ့ဘူးသည္။ သူ႔ကုိယ္မွာေတာ့ ၀က္၀ံကုတ္ရာ နည္းနည္းပါးပါးရခဲ့၏။

ႀကီးမားေသာ ခြန္အားဗလ လက္ဖ်ံတလံုးတည္းျဖင့္ သန္စြမ္း ၿမဲၿမံလွေသာ သူ႔လက္၊ ေတာ႐ုိင္း၊ တိရစၦာန္ႏွင့္ သတ္ပုတ္ရာမွာ ေထာင္ဇာခုိင္သည္ အျခား႐ြာသူ ႐ြာသားေတြလုိ သီးႏွံစုိက္ျခင္းအလုပ္၊ ၾကက္၀က္ ေမြးျမဴျခင္း အလုပ္ကုိ မလုပ္ဘဲ၊ ေတာလည္၊ အမဲေကာင္ ဖမ္းဆီး၊ အသားအေရ ေရာင္းစားျခင္းျဖင့္ အသက္ ေမြးသူျဖစ္သည္။ ေထာင္ဇာခုိင္ အထူးက်င္လည္ေသာ အလုပ္မွာ " က်ားဖမ္းျခင္း" ပ္ျဖစ္၏။

ေထာင္ဇာခုိင္ က်ားဖမ္းသည္ဆုိရာမ်ာ သူ႔တြင္ ေသနတ္ႏွင့္တူေသာ ပစၥည္းဟူ၍ ေလာက္ေလးဂြပင္ မ႐ွိေခ်။ ေထာင္ေခ်ာက္လည္းမသံုး၊ ေျငာင့္တြင္းလည္းမလုပ္ဘဲ၊ သူ က်ားဖမ္းေသာ လက္နက္မွာ အေၾကာင္း မသိသူ အဖုိ႔ ရယ္စရာ၊ ကေလးကစားစရာ ပစၥည္းကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္။

ထုိပစၥည္းမွာ အလြန္မာေသာ ႐ွားသားအႏွစ္ကုိ အ႐ွည္တထြာႏွင့္ တလက္မ လံုးပတ္ ဒဂၤါး၀ုိင္းေလာက္ သံုး ေခ်ာင္းကုိ ဟုိဘက္လည္ဘက္ခၽြန္ျမေနေအာင္ ေသခ်ာစြာ သပ္ထားသည္။ ထုိသံုးေခ်ာင္းကုိ ၾကက္ေျခခတ္ အေနအထား စေ႐ြးကုိက္ေအာင္ တခုႏွင့္တခုခြၿပီး ခုိင္ၿမဲစြာ ႀကိဳးျဖင့္ ေသခ်ာစြာ ခ်ည္ထားသည္။ ၾကက္ေျခ ခတ္ဂြၾကား မွာ လက္ျဖင့္ ကုိင္လွ်င္ ၿမဲၿမံေအာင္ ေနရာတက်လုပ္ထားသည္။ ထုိ႐ွားသားႏွစ္ ၾကက္ေျခခတ္ဂြ တခု။

႐ွားသားအႏွစ္ကုိပင္ သူ၏ တုတ္ခုိင္ေသာ လက္ေကာက္၀တ္ အလံုးအေနလံုးပတ္ အ႐ွည္တေတာင္႐ွိေသာ တုတ္တုိကုိ လက္ကုိ္သည့္ ေနရာလႊတ္ၿပီး ထက္မ်က္ေသာ သံခၽြန္ေတြတပ္ထားသည္။ ဤ ႐ွားသားႏွစ္ တုတ္တေခ်ာင္း။
ခုိင္ခန္႔ေသာ ႀကိဳးတေခြ။
ဤပစၥည္းလက္နက္ သံုးခုသည္ ေထာင္ဇာလုိင္ က်ားဖမ္းေသာ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္သည္။

ေတာထဲသြား၍ က်ားကုိ ေတြ႕ရေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ ေတာကၽြမ္းၿပီးေသာ ေထာင္ဇာခုိင္အဖုိ႔ က်ားဘယ္ေနရာ အကြာအေ၀း ေလာက္မွာ ႐ွိေနမည္ကုိ မွန္းမိသည္၊ ထုိအခါ သူ႔ေနာက္ေက်ာဖက္မွ ရန္သူ မ၀င္ႏိုင္ေအာင္ ခုိင္ခန္႔ ႀကီးမားေသာ သစ္ပင္ကုိ ဦးစြာ႐ွာသည္။ သစ္ပင္ကုိ ေက်ာမွီရပ္ေနျခင္းျဖင့္ ေနာက္ေက်ာဖက္မွ ရန္သူ လည္း မလာႏုိင္ အားမာန္ႀကီးစြာ ခုန္အုပ္ေသာ က်ားအ႐ွိန္ေၾကာင့္ ပက္လန္လဲသြားျခင္းမွလည္း ကာကြယ္ႏုိင္သည္။

သစ္ပင္ကုိေက်ာမွီကာ ႀကံ့ႀကံ့ခံ၍ က်ားကုိ ရင္ဆုိင္လုိက္သည္။ ဘယ္ဘက္က ႐ွားသားႏွစ္ ၾကက္ေျခခတ္ဂြ၊ ယာဘက္လက္က ထက္မ်က္ေသာ သံခၽြန္ေတြ တပ္ထားသည့္ ႐ွားသားႏွစ္တုတ္တုိတုိ႔ကုိ ၿမဲၿမံစြာ ကုိင္ထား၏။ က်ားက ခုန္အုပ္လုိက္လွ်င္ က်င္လည္လ်င္ျမန္ေသာ ေထာင္ဇာခုိင္က ႐ွားသားႏွစ္ ၾကက္ေျခခတ္ ဂြကုိ က်ားပါးစပ္ထဲသုိ႔ ထုိးထည့္လုိက္သည္။ ေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္ လံုး၀မ႐ွိဘဲ ေခါင္းေအးေအး ထား၍ သတိ႐ွိစြာ ခ်ိန္သားကုိက္ေအာင္ လုပ္သည္ျဖစ္ရာ၊ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာေသာ ခၽြန္ထက္သည့္ ႐ွား သားႏွစ္ဂြက က်ားအာေခါင္တြင္ စူးလုိက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ယာဘက္လက္မွာ ကုိင္ထားေသာ ႐ွားသား ႏွစ္တုတ္ကတုိျဖင့္ က်ား၏ ႏွာေခါင္း႐ုိး က်ိဳးသြားေသာ က်ားႀကီး၊ အာေခါင္ကုိ ေျငာင့္စူးေနေသာ က်ားႀကီးက မည္သုိ႔မွ မခံေတာ့ဘဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္သည္တြင္ အသင့္ဂြင္းေလွ်ာလုပ္ထားၿပီးေသာ ႀကိဳးျဖင့္ က်ားေ၀းေ၀း မေရာက္ေအာင္ပစ္ ဖမ္းထားၿပီး သစ္ပင္မွာ ပတ္ခ်ည္ထားခဲ့၍ ႐ြာျပန္လာ၏။ ႐ြာသူ ႐ြာသား ေတြ ျပန္ေခၚေလ့႐ွိသည္။

ဤကား ေထာင္ဇာခုိင္ က်ားဖမ္း နည္းတည္း။ အနည္းအက်ဥ္း က်ားကုတ္ခံရမႈ ေလာက္ကုိကား ေထာင္ဇာ ခုိင္ က ဂ႐ုမစုိက္ေခ်။
ေထာင္ဇာခုိင္ဖမ္းေသာ သားေကာင္မွာ က်ား၊ က်ားသစ္ႏွင့္ ေႁမြကုိ အဖမ္းမ်ား၏။ ဤ အေကာင္ေတြ မရမွ တခါတရံ အသက္ေမြးမႈေၾကာင့္ ေခ်တေကာင္ေလာက္ ဆတ္တေကာင္ေလာက္ကုိ ႀကိဳးကြင္းပစ္ ဖမ္း တတ္သည္။

ဆက္ရန္
.