မဝင္းျမင္႔ ၏ ပ႑ဳေသလာ အပိုင္း (၉)

လက္ထဲ ထည့္ေပးသည့္ အဓိပၸာယ္မွာ စားေစလုိေသာသေဘာဟု ေတြးမိေသာ ေမဂ်ာ၀ုိက္က အခ်ိန္မဆုိင္း ဘဲ ဆာဆာျဖင့္ ထုိသစ္သီးကုိကုိက္စားလိုက္၏၊ အနံ႔သင္းသင္းေမႊးၾကဳိင္၍ ခ်ဳိေအးေသာ ထုိအသီး ကုိ တလုံးမွ် စားရေသာ ေမဂ်ာ၀ွဳိက္အဖုိ႔ အားအင္ျပည့္ျဖဳိး လန္းဆန္းေလသည္။ ေမာပန္းျခင္းျဖင့္ ေရငတ္ ေနခဲ့သည္မွာလည္း ေျပေပ်ာက္သြားသည္။

လက္ထဲ ထည့္ေပးေသာ သစ္သီး တလုံး ကုန္ေအာင္ ေမဂ်ာ၀ွိဳက္စားျပီးေသာအခါ ခရီးဆက္ရန္သူ႔ လက္ေမာင္းကုိ  ဆဲြေခၚျခင္း ခံရသျဖင့္ ေမဂ်ာ၀ွိဳက္ အလုိက္သင့္ ထျပီးလမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရျပန္သည္။
ျငီးေငြ႔ဘြယ္ေကာင္းလွစြာ မ်က္ကန္းဘ၀ျဖင့္္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရေသာခရီိးသည္ ရွည္လ်ားလြန္္းလွသည္ ဟု ေမဂ်ာ၀ွဳိက္ထင္သည္။ သုိ႔ေသာ္- ေလွကားထစ္မ်ားသုိ႔ ဆင္းရသည့္ ခရီးသည္ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ေတာ္ေတာ္ပင္ ရွည္လ်ားေသာ အဆင္းခရီးကုိဆင္းရျပီးသည့္ေနာက္ အေဆာ့အဦး တခုထဲသုိ႔ ၀င္လာခဲ့ရေၾကာင္း ေမဂ်ာ၀ွဳိက္သတိထားမိသည္။ ထုိေနရာသို႔ေရာက္လွ်င္ ေမဂ်ာ၀ွဳိက္၏ မ်က္ႏွာမွာ စည္း ထားသည့္ အ၀တ္ကုိ တစုံတေယာက္က ေျဖေပးလုိိက္၏။

မ်က္ကန္းဘ၀က လြတ္ ကင္းသြားသျဖင့္ ေမဂ်ာ၀ွဳိက္က ၀မ္းသာအားရ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အ ခ်ိန္ကား ေမွာင္မဲေသာ ညအခ်ိန္ကုိေရာက္ေနျပီျဖစ္၏။ ေမဂ်ာ၀ွဳိိိက္က လက္ပတ္နာရီကုိ ၾကည့္လုိက္ရာ ညခုႏွစ္နာရီထုိးေနေလျပီ။ သူေရာက္ေနေသာ ေနရာသည္ ဆီမီးေရာင္ ထိန္ထိန္ျငီးေနေသာ အ ေဆာက္အဦးၾကီးေရွ႕ ေျမကြက္လပ္တခုမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ေျမကြက္လပ္ကုိ ၀င္းခတ္ကာရံ ထားေသာအရာကား မည္သည့္အရာဟူ၍ ေမဂ်ာ၀ွိဳက္မသိခဲ့ရ။ ဘာကုိမွ မျမင္မေတြ႕ႏုိင္ေအာင္ လုံျခဳံေသာ အကာအရံ တခု ျဖစ္ေၾကာင္းသာ ေမွာင္မဲမဲမွာ မွန္းဆခဲ့ရသည္။

ထုိေနရာမွာ သစ္သားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ထုိင္ခုံမ်ားရွိသည္။ ေမဂ်ာ၀ွိဳက္ကုိထိုေနရာထုိင္ခုိင္းျပီး လူတေယာက္က ေရႊလုိလုိ မုိးၾကဳိးလုိလို ေၾကးလုိလုိ သတၳဳတမ်ဳိးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ တေပအခ်င္းရွိ သည့္ လင္ပန္းငယ္မွာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကုိ ထည့္လာျပီးေကြ်းသည္။ ထုိစားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ကား မည္သည့္ အသားဟူ၍ မသိေသာအသား အနည္းငယ္ႏွင့္ သစ္သီးႏွံမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ေအးျမ ၾကည္လင္ေသာေရကုိ ေျပာင္လက္ေသာ သတၳဳခြက္တခုျဖင့္ ထည့္ေပးသည္။ ေမဂ်ာ၀ွိဳက္သည္ ဆာ ဆာျဖင့္ စားေသာက္ေနစဥ္မွာ သူ႔အနားတြင္ အစားအေသာက္ေကြ်းေသာ လူႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အေစာင့္ ေရွာက္အျဖစ္ေနေသာ လူေလးငါးေယာက္မွ်မွ သူ႔အနားတြင္ မရွိေတာ့ေခ်။

စားေသာက္ျပီးေသာအခါ ထုိသူမ်ားက ေမဂ်ာ၀ွဳိက္ကုိ စီးထားေသာဘိနပ္ၾကီးအား ခြ်တ္ေစလုိေၾကာင္း လက္ဟန္ေျခဟန္္ျဖင့္ျပ၏။ ေမဂ်ာ၀ွိဳက္က လြယ္ကူစြာ သေဘာေပါက္ျပီး ဘိနပ္ေရာေျခအိတ္ပါ ခြ်တ္ လုိက္သည္။ ဘိနပ္ခြ်တ္ျပီးေသာအခါ အေစာင့္ျဖစ္ေသာသူမ်ားက ေမဂ်ာ၀ွဳိက္္ကုိ တဖက္တေယာက္ရံ ျပီး ဆီမီးေရာင္ ထိန္ထိန္ျငီးသည့္ အေဆာက္အဦးၾကီးထဲ ေခၚသြား၏။

အေဆာက္အဦးၾကီးအတြင္း တခုေသာ အခန္းက်ယ္ၾကီး၀ယ္ လူေတြ ျပည့္ေနသည္။ ေယာက်္ားေတြ ခ်ည္း တဖက္၊ မိန္းမေတြခ်ည္း တဖက္ မေရာမယွက္ဘဲ တသန္႔စီ ပုဆစ္ဒူးခ်ထုုိုင္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရ ၏။ ေမဂ်ာ၀ွဳိက္အား ေယာက်္ားေတြခ်ည္း ထုိုင္ေနရာဆီသုိ႕ေခၚသြားျပီး ေရွ႕နားက်က် အစြန္တေနရာ ၀ယ္ သူတုိ႕ထုိင္သလုိ ပုဆစ္ဒူးခ်ထုိင္ခုိင္း၏။ ေမဂ်ာ၀ွဳိက္လည္း ျငင္းဆန္ျခင္းမျပဳဘဲ သူတုိ႔သေဘာက် ပင္ ထုိင္လိုက္သည္။ ထုိင္ျပီးမွ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ ၾကည့္လုိက္၏။ ခန္းမၾကီးကား သူ႕စိတ္ထင္ လူေလးငါးရာ မွ် ဆန္႔ေပမည္ဟု မွန္းဆမိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ယခု သူ႕မ်က္ျမင္တြင္ ေယာက်္ားေရာ မိန္းမပါ ေပါင္း မွ လူတရာေက်ာ္မွ်သာ ရွိိေပလိမ့္မည္။ ေယာက်္ားေတြ၏ ရုပ္ရည္ကား သူျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသည့္လူတစု အတုိင္းပင္၊ သန္႔ျပန္႔ေခ်ာေမာ၍ ၾကက္သေရရွိသူခ်ည္းျဖသစ္သည္။ မိန္းမေတြဘက္ကုိ ေမဂ်ာ၀ွဳိက္ က လွည့္ၾကည့္ လုိက္ျပန္၏။

မိန္းမေတြအားလံုးကလည္း အံ့ၾသဘြယ္ရာေကာင္းေအာင္ပင္ လွပေခ်ာေမာသူေတြခ်ည္းျဖစ္ၾကသည္။ အားလံုးမွာ ပုဆစ္တုပ္ ထုိင္ေနၾကသူေတြခ်ည္းသာျဖစ္ၿပီး အေရာင္မ်ဳိးစံုလွပေသာ အ၀တ္ေတြကို ေစာင္ျခံဳသကဲ့သို႔ ျခံဳထားၾကသည္ျဖစ္ရာ၊ သူတို႔၏၀တ္ဆင္မႈကို မသိႏိုင္ခဲ့ေခ်။ မဲနက္ေတာက္ေျပာင္ ေသာ ဆံပင္ေတြကိုကား ဦးေခါင္းေပၚတြင္ သပ္ယပ္စြာထံုးေႏွာင္ထားၾကသည္။ ေယာက်္ားေတြႏွင့္ မိန္း မေတြသည္ ေခ်ာေမာလွပ႐ံုသာမဟုတ္ ႐ုပ္ရည္ေတြကလည္း ညီအကိုေမာင္ႏွမရင္းသဖြယ္ တူညီၾက သည္မွာ ထူးဆန္းလွေပ၏။

အေဆာက္အဦးႀကီး ကား သစ္သားကို အတံုးလုိက္ အတစ္လုိက္ ထုႀကီး ဒယ္ႀကီးႏွင့္ေဆာက္ထားသည့္ ဘုရားေက်ာင္းႀကီးသ႑ာန္တူေပသည္။ တထိန္ထိန္ၿငီးေသာ ဆီမီးအလင္းေရာင္ျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ရသမွ် အစိတ္အပိုင္းကို အကဲခတ္ၾကည့္ရျခင္းအားျဖင့္ ဤအေဆာက္အဦးႀကီးကား လြန္ေလၿပီးေသာ ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာက ေဆာက္လုပ္ထားခဲ့ေသာ အေဆာက္အဦးႀကီးပင္ ျဖစ္ဟန္တူေပသည္။ ထုိင္ေနၾကရ သည္မွာ ဖ်ာေကာ္ေဇာ စသည့္ အခင္းတစံုတရာမရွိေသာ္ျငားလည္း ၾကမ္းျပင္မွာ ေျပာင္စင္သန္႔ရွင္းလွ ေပသည္။

သူတုိ႔အား ၾကည့္ေနရင္းမွပင္ ေမဂ်ာ၀ႈိက္သည္ သူ႔ကိုေခၚလာသည့္ လူစုအား ရွာၾကည့္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ႐ုပ္သ႑ာန္တူညီလွ၍ စိမ္းေရာင္ ေရႊေရာင္ေရာထားေသာ ၀တ္႐ံုႀကီးမ်ားကို တေယာက္မက်န္ ျခံဳလႊား ထားၾကသည္တေၾကာင္း၊ သူေတြ႕ျမင္လာခဲ့သည္မွာလည္း မိနစ္ပိုင္းမွ်သာျဖစ္၍တေၾကာင္း၊ ေမဂ်ာ၀ႈိက္ မမွတ္မိေတာ့ေခ်။
ေယာက်္ားေတြေရာ မိန္းမေတြပါ ၾကည္လင္ႏွစ္သိမ့္ေသာ မ်က္ႏွာ၊ တည္ၿငိမ္သည့္အမူအရာျဖင့္ သူတုိ႔ အားလံုးမ်က္ႏွာမူထားရာ ေရွ႕တူ႐ူရွိ ၀င္း၀င္းလက္လက္ အေရာင္ထြက္ေနသည့္ ေရႊခ်ည္ ေငြခ်ည္ျဖင့္ ယက္လုပ္ထားဟန္တူေသာ ကန္႔လန္႔ကာႀကီးရွိရာသို႔သာ စိတ္အားထက္သန္စြာ စူးနစ္ၾကည့္႐ႈေနၾက သည္။

ေမဂ်ာ၀ႈိက္ထိုင္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ကန္႔လန္႔ကာႀကီးက ပြင့္သြား၏။ ပြင့္သြားေသာ ကန္႔လန္႔ကာႀကီးအ တြင္းမွာလည္း ေမႊးႀကဳိင္ေသာ န႔ံသာဆီမ်ားျဖင့္ ထြန္းညႇိထားသျဖင့္ လင္းထိန္ေနေလသည္။ ထုိလင္း ထိန္ေနေသာ အလင္းေရာင္၀ယ္ မတ္ရပ္သ႑ာန္ ဗုဒၶ႐ုပ္တုတဆူကို သပၸါယ္ၾကည္ညဳိဘြယ္ရာ ဖူးေတြ႕ ရသည္။ ႐ုပ္တုေတာ္ရွိရာႏွင့္ ေမဂ်ာ၀ႈိက္ရွိေနရာသည္ ေပသံုးဆယ္မွ် ကြာေ၀းသည္။ ျဖဴ နီ ညဳိ ျပာ ၀ါ စိမ္းလ ဲ့ေသာ အေရာင္တုိ႔ ယွက္သိုင္းလ်က္ အတုိင္းမသိအံ့ၾသဘြယ္ေကာင္းလွေသာ ထုိဗုဒၶ႐ုပ္တုကို ေမဂ်ာ၀ႈိက္ တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနစဥ္မွာ တစုတေ၀းရွိေနၾကေသာ လူအားလံုးသည္ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ နဖူးထိ သည့္ တုိင္ေအာင္ ျပားျပား၀ပ္၍ ရွိခိုးဦးခုိက္ၾကေလသည္။

ေမဂ်ာ၀ႈိက္က သူ႔ဘာသာမဟုတ္၍ ရွိမခိုးေသာ္ျငားလည္း သပၸါယ္ၾကည္ညဳိဖြယ္ရာ တင့္တယ္လွေသာ ဆင္းတုေတာ္ကို မ်က္ေတာင္ မခတ္ႏုိင္ေအာင္ပင္ ၾကည့္ေနမိ၏။ ထုိအခုိက္ လူတေယာက္က ေမဂ်ာ ၀ႈိက္လက္ကို ဆြဲေခၚသျဖင့္ ေမဂ်ာ၀ႈိက္သည္ ထုိင္ေနရာမွ ထလုိက္လာခဲ့ရသည္။ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ကုိ ဖူးေတြ႕ရျခင္းအားျဖင့္ ကမာၻေပၚရွိ အခ်ဳိ႕ေသာ ဘာသာ၀င္မ်ား လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိေသာ အသက္ေသြး ျဖင့္ သူတို႔ကုိးကြယ္ရာ နတ္ဘုရားကို ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္းမ်ဳိးုလုပ္ရန္ေခၚျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ေမဂ်ာ၀ိႈက္က အေသအခ်ာ ေတြးမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိတ္လန႔္ေၾကာက္ရြ႕ံျခင္းမရွိဘဲ ထိုလူေခၚရသို႔ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ ျဖင့္ လုိက္ လာခဲ့၏။

ထိုလူက ေမဂ်ာ၀ိႈက္ကို ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ရွိရာ အေဆာင္တြင္းသို႔ ေခၚသည္ကို သိရေသာအခါ ေမဂ်ာ ၀ႈိက္မ်ားစြာ၀မ္းသာသြားေလသည္။ အနီးကပ္ အေသအခ်ာၾကည့္မည္ဟု အားခဲထားလုိက္၏။
ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ကား လူေတြထုိ္င္ေနရာ ၾကမ္းျပင္ထက္တေပခန္႔မွ်ျမင့္ေသာ ပယင္းေရာင္ပမာ ၾကည္ လင္သည့္အ၀ါရင့္ေရာင္ေက်ာက္ျပားႀကီးထက္မွာ တည္ရွိေလသည္။ ေက်ာက္ျပားႀကီး၏အက်ယ္ကား ငါးေပပတ္လည္မွ်ရွိေပလိမ့္မည္ဟု ေမဂ်ာ၀ႈိက္ကခန္႔မွန္း၏။

ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္သည္ ဤေက်ာက္ျပား ႀကီးထက္မွာ မည္သည့္အမွီအတြယ္မွမရွိဘဲ တည္ၿငိမ္စြာ ရပ္ေတာ္မူေန၏။ မလဲမယိုင္ရေလေအာင္ ေနာက္က အေထာက္အခံထားေလသလား၊ ေျခဖ၀ါးေတာ္ႏွင့္ ေက်ာက္ျပား ျမဲျမံစြာကပ္တြယ္ေန ေအာင္ တစံုတခုေသာအရာျဖင့္ ကုပ္တြယ္ထားေလသလားဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေမဂ်ာ၀ႈိက္က ဆင္း တုေတာ္ေနာက္ေက်ာဖက္ႏွင့္ ေျခဖ၀ါးကို စစ္သားမ်က္ေစ့ျဖင့္ လွ်ပ္တျပက္အတြင္းမွာ အေသအခ်ာ စူး စမ္းၾကည့္႐ႈလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ မည္သည့္အရာ၀တၳဳကုိမွ မေတြ႕ ရေခ်။ ေမဂ်ာ၀ႈိက္အဖို႔ အံ့ၾသမိသည္။ သူ ေရာက္ရွိသည့္ေနရာသည္ ဆင္းတုေတာ္၏ ေဘးေစာင္း ဖက္မွျဖစ္၍ ေနာက္ေက်ာဖက္ေရာ၊ ေျခဖ၀ါး ကုိပါ သံသယရွင္းစြာေတြ႕ေနရသည္။

သူ႔ကိုေခၚလာသူက ဤေနရာမွာပင္ ၿငိမ္သက္စြာရပ္ေနရန္ လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ ျပသျဖင့္ သူကၿငိမ္ သက္စြာရပ္ေနရင္း ရရွိသည့္အခ်ိန္ကုိ အအားမထားဘဲ ဆင္းတုေတာ္ကို ေသခ်ာစြာၾကည့္သည္။
ဆင္းတုေတာ္ ကုိ သြန္းထားသည့္မွာ ၀င္းမွည့္ၿပီး အိေနေသာ ေရႊသားအစစ္ျဖင့္ သြန္းထားျခင္းျဖစ္ သည္။ ဆင္းတုေတာ္ ၏သကၤန္းဖံုးလႊမ္းထားဟန္၊ ေရႊသားေနရာ တခုလံုးတြင္ အရည္ေကာင္းလွေသာ စိန္၊ ျမ၊ ပတၱျမား၊ နီလာစသည့္တန္ဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ေကာင္းလွသည့္ရတနာေတြကို အျပည့္ စီျခယ္ ထားသည္။ ဆင္းတုေတာ္ ၏မ်က္ေမွာင္ႏွစ္ခုအၾကားတြင္ကား ေသာက္႐ွဴးၾကယ္တမွ် ႀကီးမားေတာက္ပ ေသာ စိန္ႀကီး တလံုး ကို ျမႇဳပ္ထားသည္။

မ်က္လံုးေတာ္အတြင္း မ်က္နက္ေနရာတြင္ ျမႇဳပ္ထားေသာ မဟူ ရာေက်ာက္အေရာင္က တကယ့္သက္႐ွိ ဗုဒၶျမတ္စြာ ၏မ်က္လံုးပမာ အေရာင္ေတာက္ပေနသည။ ဆင္း တုေတာ္၏လက္ေတာ္ႏွစ္ဘက္ကား တစံုတခု ေသာ အရာကို ခံယူကိုင္ထားဟန္ျဖင့္ လက္၀ါးႏွစ္ဘက္ ကို ညီညာစြာယွဥ္ၿပီး ျဖန္႔ထားသည္။

ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္၏မ်က္ႏွာေတာ္ကား လွသည္၊ ေခ်ာသည္၊ ခန္႔ျငားသည္၊ ၾကည္လင္ေအးျမသည္၊ က်က္သေရရွိသည္ ျမင္ရသူအဖုိ႔ ႏွစ္လိုၾကည္ညဳိဘြယ္ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ခင္ေလးျမတ္႐ိုေသအပ္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ဳိးျဖစ္သည္စသည့္အခ်က္အလက္အားလံုးႏွင့္ ျပည့္စံုပါေပသည္ဟု ေမဂ်ာ၀ႈိက္စိတ္တြင္ မွတ္ ခ်က္ခ်မိသည္။ ေမဂ်ာ၀ႈိက္အေနျဖင့္ ယခုအသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္သည့္အရြယ္ေရာက္လာသည့္တိုင္ ေအာင္ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္၏မ်က္ႏွာေတာ္မ်ဳိးကဲ့သို႔ေသာ ႐ုပ္ဆင္း႐ူပကာရွိသည့္ ေယာက်္ားမ်ဳိးဟူ၍ တ ရံတဆစ္မွ မေတြ႕ျမင္ ခဲ့ရဘူးေခ်။ သူသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ရာ ေဂါတမဟူသည္ အ လြန္အမင္း လွပေသာ ႐ုပ္ဆင္းရွိသူဟူ၍ ဘာသာေရးႏွင့္ပက္သက္ရာ အခ်ဳိ႕ပုဂၢဳိလ္တုိ႔ေျပာၾကဆိုၾက သည္ကိုကား အမွတ္ မထင္ ၾကားဘူးခဲ့၏။ ယခုမူ သက္ရွိေဂါတမ မဟုတ္ေစကာမူ တုပံုတူ႐ုပ္ကုိ ျမင္ရ သည္ႏွင့္ပင္ ဤမွ် ၾကည့္႐ႈမ၀ႏုိင္ေသာ စိတ္ေစတနာျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိခဲ့ေသာ ေဂါတမ ဗုဒၶသည္ မည္မွ် လွပတင့္တယ္ ေခ်ာေမာ၍ က်က္သေရရွိပါမည္နည္းဟု စိတ္မွန္းျဖင့္ ေတြးေတာၾကည္ ႏူးလုိက္မိေပသည္။

ထုိအခုိက္မွာ လူႀကီးတေယာက္ သူ႕အနားေရာက္လာသည္။ သူ၏လက္တြင္ ေရႊကလပ္တခုကို ႐ိုေသ စြာကိုင္လာ၏။ ထုိေရႊကလပ္ေပၚတြင္ကား ေခ်ာင္းေရထဲမွာေမ်ာလာ၍ စစ္သားေတြေကာက္ရလာခဲ့ရာ မွ ေမဂ်ာ၀ႈိက္ က ယူထားလိုက္သည့္ ထူးဆန္းေသာ ျခံဳထည္က ပါရွိလာသည္။ ဤျခံဳထည္ကို ႐ိုေသ ျမတ္ႏိုး ၾကသည္ ကို ျမင္ရေသာ ေမဂ်ာ၀ိႈက္က ျခံဳထည္ႏွင့္ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္သည္ တနည္းနည္းအားျဖင့္ ဆက္သြယ္မႈ ရွိရမည္ဟုေတြး၏။ ေမဂ်ာ၀ႈိက္ ေတြးထင္ေနဆဲမွာ ထုိလူႀကီးသည္ ဆင္းတုေတာ္ရွိရာ ေက်ာက္ျပား ႀကီးနား ေရာက္လာ၏။

ထိုေနာက္သူတို႔ ဘာသာစကားကုိ သိမ္ေမြ႕ျငင္သာေသာေလသံျဖင့္ ေအးေအးသာသာေျပာဆုိေန သည္။ ထုိသု႔ိေျပာဆိုေနရင္းမွလည္း ေရႊကလပ္ေပၚမွာရွိေသာ ျခံဳထည္ကိုတလွည့္၊ ေမဂ်ာ၀ႈိက္ကုိတ လွည့္ လက္ျဖင့္ ညႊန္ျပေျပာဆိုေနသည္။ ဆယ္မိနစ္မွ် ေျပာဆိုၿပီးေသာအခါ ယူျဖန္႔ၿပီး ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ ၏ ျဖန္႔ထားေသာ လက္ႏွစ္ဘက္ေပၚသို႔ ျငင္သာစြာတင္လုိက္သည္။ ထူးဆန္းလွပေသာ ျခံဳထည္သည္ ဆင္းတုေတာ္ ၏လက္ေပၚ၀ယ္ ၀င္းလက္ေတာက္ေပေသာအဆင္းျဖင့္ တည္ၿငိမ္စြာရွိေနေလသည္။

ထိုေနာက္ ထုိလူႀကီးသည္ ေရႊကလပ္ကို ဗုဒၶဆင္းတု၏ေျခရင္းမွာ အသာအယာခ်ၿပီး ဆင္းတုေတာ္ကို ႐ိုေသစြာ ရွိခိုးလုိက္ေသာအခါ လူပရိသတ္အားလံုးသည္လည္း ႐ိုေသစြာရွိခိုးလုိက္ၾကသည္။ လူတို႔ ရွိခိုး ေနစဥ္မွာ ေမဂ်ာ၀ႈိက္ကား မတ္တပ္ရပ္လ်က္ကပင္ ဆင္းတုေတာ္၏အရပ္အေမာင္း မည္မွ်ျမင့္မည္ကုိ ေအာက္ခံ ေက်ာက္ျပားအျမင့္ သူ႔အရပ္အျမင့္ျဖင့္ စိတ္ထဲက မွန္းဆေန၏။ ထုိမွ်သာမကေသး ၀င္းမွည့္ အိေနေသာ ေရႊဆုိင္ေရႊခဲႀကီးႏွင့္ ျမႇပ္ႏွံစီျခယ္ထားေသာ အျပစ္အနာအဆာကင္းလြတ္သည့္ ရတနာ ေတြ၏တန္ဖိုးကို စိတ္ထဲက တြက္ေနမိသည္။
ထိုအခိုက္ လူတေယာက္က သူ႔ကို ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္အနားမ် ျပန္လည္ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။ လူအမ်ား ထုိင္ေနရာ သို႔ သူေရာက္လွ်င္ပင္ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ကုိ ဖံုးကာထားခဲ့ေသာ ကန္႔လန္႔ကာႀကီးက ျပန္ပိတ္ သြားသည္။

လူေတြက ၿငိမ္သက္စြာ ေနျမဲတိုင္းပင္ရွိ၏။ ေမဂ်ာ၀ႈိက္သည္ သူတို႔ဆႏၵအတုိင္း ၾကမ္းေပၚမွာ ဒူးခ်ထိုင္ ေနစဥ္ လူတေယာက္က သန္႔စင္ေျပာင္လက္ေသာ သတၱဳခြက္တခုျဖင့္ ထည့္ထားေသာ အရည္တမ်ဳိး ကို ေမဂ်ာ၀ႈိက္ အားေပး၏။ ခြက္ထဲမွာရွိေနေသာအရည္၏အေရာင္မွာ ေတာက္ပၾကည္လင္ေသာပန္း ေရာင္ရင့္ရင့္ျဖစ္သည္။ အန႔ံက သစ္သီးတခု၏အနံ႔မ်ဳိးႏွင့္တူ၍ သင္းသင္းေမႊးသည္။ ေမဂ်ာ၀ႈိက္က အ နည္းငယ္ ေသာက္ၾကည့္၏။ အရသာကား ပူရွိန္းရွိန္းခ်ဳိျမျမျဖင့္ အလြန္ခံတြင္းေတြ႕၍ အရသာရွိလွ၏။ ေမဂ်ာ၀ႈိက္ က ၀ီစကီေသာက္လိုေသာဆႏၵျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခြက္ထဲမွာရွိသည့္အရည္ တ စက္မွ မက်န္ေအာင္ အားလံုးေသာက္ခ်လုိက္သည္။ သူေသာက္ၿပီးေသာအခါ ခြက္ကိုလူတေယာက္က ဆြဲယူလုိက္၏။

ေမဂ်ာ၀ႈိက္သည္ ၀ီစကီေသာက္ရသလို သူ႔စိတ္ထဲမွာ ခံစားလာရသည္။ ဦးေခါင္းထဲမွာ ရိပ္တိတ္တိတ္ ရီတီတီျဖစ္လာသည္။ သူသည္ ထုိင္ေနလိုေသာဆႏၵမရွိေတာ့ေခ်။ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ လဲေလ်ာင္း ခ်င္လာသည့္အေလ်ာက္ပင္ ထုိင္ေနရာမ် လွဲအိပ္လုိက္သည္ကိုသာ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ေမဂ်ာ၀ႈိက္သိလုိက္ရေလေတာ့သည္။
ဤမွ်ေလာက္ ေျပာၿပီးလွ်င္ အတြင္း၀န္ႀကီးက စကားကို အဆံုးသတ္ကာေမာသြားဟန္ျဖင့္ လဘက္ ရည္ကို ငွဲ႔ၿပီးေသာက္ေနေလသည္။

ေမာင္တင္ဦးႏွင့္ ေမာင္တင္အံုးတို႔က စိတ္၀င္စားစြာ နားေထာင္ေနၾကသည္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး အ တြင္း၀န္ႀကီးစကားအဆံုးသတ္ပံုကုိ ေက်နပ္အားရျခင္းမရွိေခ်။ ဆက္ေမးလုိေသာ္လည္း အတြင္း၀န္ႀကီး အေမာေျပပါေစဟူေသာ အားနာစိတ္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနၾကရသည္။
အတြင္း၀န္ႀကီးက လဘက္ရည္ကို ႏွစ္ခြက္ဆက္ေသာက္ၿပီး အေမာေျပာသြားဟန္ျဖင့္ ေဆးျပင္းလိပ္ ကုိ မီးညႇိၿပီး အားရပါးရ ႐ႈိက္ဖြာေနေသာအခါမွ ေမာင္တင္အံုးက တစခန္းထ၏။

ဆက္ရန္
.