ေလအဟုန္လွ်ပ္စီး နဲ႔ အျမင့္ခရီး ကုိ လွမ္းခဲ႔တယ္ အပိုင္း (၃၁)

အဲဒီအခ်ိန္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ မသိလိုက္တဲ့ အျဖစ္တစ္ခု ေပၚလာပါတယ္။Daily Times ေဆာင္းပါးပါလာၿပီး တဲ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဆိုယာပီမမ္ဘာဆိုတဲ့ လီလြန္းေဂြၿမိဳ႕သား၊ မာလာ၀ီလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ေဆာင္းပါး ကို သူ႔ရုံးခန္းထဲ ယူသြားတယ္။ သူက အေမရိကန္ က်န္းမာေရး NGO တစ္ခုက ေဆာ့ဖ္၀ဲ အင္ဂ်င္နီယာ။ သူက မာလာ၀ီက်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္ကို ကြန္ပ်ဴတာထဲ ထည့္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့လူ။

ဒါေပမဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ စာအုပ္ေတြက ေဟာင္းႏြမ္းၿပီး ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မရလို႔ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့လူ။ အဲဒီဆိုယာမီဆိုတဲ့ လူရဲ႕ ေဘာ့စ္က အရပ္ရွည္ရွည္ အေမရိကန္တစ္ေယာက္။ နာမည္က မိုက္မက္ေကး။ သူက ေဆာင္းပါးထဲ မွာ ပါတဲ့အတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို အင္တာနာဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာေပၚ တင္လုိက္တယ္။ အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္ကို ႏိုက္ဂ်ီးရီးယားက ဘေလာ့ဂ္ဂါ သူေဌးႀကီး အီမိကာအိုကာေဖာင္က သတိထားမိသြားတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က TED Global 2007 လို႔ ေခၚတဲ့ ဧရာမ ညီလာခံႀကီးရဲ႕ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး။

အဲဒီမွာတင္ ျဖစ္ပံုက အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးက သံုးပတ္က်င္းပမယ့္ TED ညီလာခံမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါေစခ်င္ပါတယ္တဲ့ ဗ်ား။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕ဖို႔ သူ အတင္းႀကိဳးစားေတာ့တာပဲ။ သတင္းစာတုိက္ေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြကတစ္ဆင့္ ေဒါက္တာအမ္ခ်ာဇိုင္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရသြားတယ္။

၂၀၀၆ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္မွာ ေဒါက္တာအမ္ခ်ာဇိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေပါက္ခ်လာျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါ ဘယ္သူမွ မပါဘူး။ သူ႔လက္ထဲမွာ TED တက္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာပံုစံကို ကိုင္လို႔။ သရက္ပင္ေအာက္ မွာ ထုိင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ပံုစံျဖည့္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မသိပါဘူး။ သူ ေျပာတဲ့ ကြက္လပ္ေတြမွာ သူေျပာ တဲ့အတုိင္း လုိက္ျဖည့္ရုံေလာက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို စာစီစာကံုး တစ္ပုဒ္ေရးခုိင္း တယ္။ သူ ျပန္သြားတဲ့အထိ TED and Design) ႏွစ္စဥ္က်င္းပတဲ့ တစ္ကမၻာလံုးက သိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ စြန္႔ဦးတီထြင္သူေတြရဲ႕ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲႀကီးဆိုတာ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္သိရပါတယ္)

ညီလာခံဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွန္းမသိပါဘူး။ အဲဒီလိုလူေတြ စုၿပီးဘာလုပ္ၾကမွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိပါ ဘူး။ ညီလာခံဘယ္မွာလုပ္မယ္ဆိုတာ ေလွ်ာက္လႊာပံုစံထဲမွာ မပါပါဘူး။ လီလြန္းေဂြမွာ လုပ္မွာထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာပါဘူး။ မာလာ၀ီရဲ႕ၿမဳိ႕ေတာ္ကို စိတ္ထဲမွန္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ေန မိပါတယ္။ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု ေတြ႕ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
လီလြန္းေဂြမွာ သူခိုးေတြ သိပ္ေပါတယ္လုိ႔ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္မေၾကာက္ပါဘူး။ တစ္ခုခုျဖစ္ ရင္ အမ်ဳိးသမီးေတြကို အကူအညီေတာင္းမွာေပါ့။ အမ်ဳိးသမီးေတြက ကူညီတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါထက္ ကၽြန္ ေတာ္ ဘာ၀တ္ၿပီး ဒီကြန္ဖရင့္ႀကီးကို သြားတက္ရမွာပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္ ရွိသမွ်အ၀တ္အစားေတြက ႀကဳိး တန္းမွာ ခ်ိတ္ထားတာၾကာလွၿပီ။ ဖုန္ထုတက္ၿပီး အနီေရာင္သမ္းေနၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိပ္မက္မက္လို႔ေတာ့ ေကာင္းေနပါတယ္။

ဇန္န၀ါရီလဆန္းပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ TED တက္ခြင့္ရေၾကာင္း၊ ေဒါက္တာအမ္ခ်ာဇုိင္းရဲ႕ ႐ံုးအဖြဲ႕သားတစ္ ေယာက္က အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ ဂ်က္ဖရီမွာ ဖုန္းရွိေတာ့ သူ႔ဆီအေၾကာင္းၾကားေပးတာပါ။ ခရီး ထြက္ရမွာမုိ႔ အဆင္သင့္ျပင္ထားဖို႔လည္း ေျပာတယ္တဲ့။

ဂ်က္ဖရီတစ္ေယာက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတယ္။ သူဘာမွႀကဳိသိမထားဘူးေလ။ ေဒါက္တာအမ္ခ်ာ ဇိုင္းကိုယ္တုိင္ ေနာက္အပတ္ဖုန္းဆက္ဦးမယ္လု႔ိလည္း ေျပာတယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ပတ္ သူဆက္ေတာ့ ကၽြန္ ေတာ္ ဂ်က္ဖရီ႕အိမ္မွာ ရွိေနခုိက္မို႔ အေတာ္ပဲျဖစ္သြားပါတယ္။ ဂ်က္ဖရီက ကၽြန္ေတာ့ကို ဖုန္းကမ္းေပး တယ္။
"မင္း အ႐ႈရွာကို သြားရလိမ့္မယ္ ၀ီလ်ံ၊ တန္ဇန္နီးယားေလ။ မင္းကုိ တျခားသိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ ပစၥည္းအသစ္ တီထြင္ထုတ္လုပ္သူေတြနဲ႔အတူ သူတို႔ဂုဏ္ျပဳၾကလိမ့္မယ္၊ တစ္ကမာၻလံုးက ပညာရွင္ေတြ ေတြ႕ဆံုၾကမွာမုိ႔ မင္းအတြက္ အက်ဳိးရွိမွာပါ"

ဟုိက္ အ႐ူရွာကို သြားရမယ္ဆိုပါလား။ အ႐ူရွာက အေ၀းႀကီးပဲ။ ဘတ္စ္ကားစီးဖို႔ စိတ္ကူးၾကည့္လုိက္တယ္။ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ယူသြားရမွာေပါ့။ ကိတ္မုန္႔ေတြ၊ ေျပာင္းဖူးေလွာ္ေတြ၊ ဒုကၡပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ပိုက္ ဆံမွ မရွိတာ။

"အေရးႀကီးတာက လူမျပည့္ခင္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ရဖုိ႔ပဲ။ ခုကတည္းက ႀကဳိၿပီး ဘြတ္ကင္လုပ္ထားရမယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔သြားရမွာ၊ ဟုတ္လား ဆရာႀကီး၊ ဘုရား ဘုရား"
"ဟုတ္တယ္၊ သူတုိ႔ ေမးေနတယ္၊ မင္းေဆးလိပ္ေသာက္သလားတဲ့၊ ဟုိတယ္မွာ အခန္းယူရင္ ေဆးလိပ္ ေသာက္လုိ႔ ရတဲ့အခန္း၊ မေသာက္ရတဲ့အခန္း ခြဲျခားထားတယ္ကြာ"
"ဗ်ာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟုိတယ္မွာ ေနရမယ္၊ ဟုတ္လား"

"ဒီမယ္ ၀ီလ်ံ၊ အဲဒီထက္ေကာင္းတဲ့ သတင္းရွိေသးတယ္၊ မင္းေက်ာင္းျပန္တက္ရမယ္"
ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္မက္ဒီစီေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းျပန္္တက္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားပါ။ အိမ္နဲ႔လည္း သိပ္မေ၀းပါဘူး။ အိမ္က တစ္နာရီေလာက္သြားရင္ ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိပၸံ တန္းမွာ တက္ခြင့္မရပါဘူး။ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္တဲ့ႏွစ္ေတြမ်ားတာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ပါ ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းၾကားၿပီးသားမုိ႔ ေနာက္က်ေနတဲ့စာေတြကို အမွီ လုိက္ဖုိ႔ ကူညီပါတယ္။

ေဒါက္တာအမ္ခ်ာဇိုင္းက ကၽြန္ေတာ္ ခရီးထြက္ဖို႔ျပင္ဆင္ေနတုန္းမွာ ေဘာ္ဒါေဆာင္ကို ကၽြန္ေတာ္အထုပ္အ ပိုးနဲ႔ ေရာက္လာတာပါ။ မိသားစုနဲ႔ခြဲၿပီး ပထမဆံုးထြက္လာခဲ့ရတာပါ။ အရင္တစ္ေခါက္ လီလြန္းေဂြကို ေရာက္ဖူးတုန္းက၀ယ္ထားတဲ့ သားေရအိတ္အမဲတစ္္လံုးပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲကို သြားပြတ္ တံ၊ သြားတုိက္ေဆး၊ ေစာင္၊ အကၤ်ီ သံုးထည္၊ ေဘာင္းဘီႏွစ္ထည္၊ ေျခအိတ္တစ္စံုနဲ႔ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ေတြ စုၿပံဳၿပီးသိပ္ထည့္လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သရက္ပင္ေအာက္မွာ မိသားစုနဲ႔အတူ ဂ်က္ဖရီကို ေစာင့္ေန တယ္။
"သိပ္မၾကာပါဘူး။ မၾကာခင္ ျပန္ေတြ႕ၾကမွာပါ" လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ အေဖက
"ႀကဳိးစားၿပီး လုပ္ပါ။ မင္းအတြက္ တုိ႔အားလံုး ဂုဏ္ယူေနတယ္ ဆိုတာ မေမ့နဲ႔"

ဂ်က္ဖရီက သူ႔စက္ဘီးကယ္ရီယာေပၚကုိ ကၽြန္ေတာ့္အိတ္တင္ၿပီး သိုင္းႀကဳိးေတြနဲ႔ ခ်ည္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားဂိတ္ရွိရာ ဂီးလ္ဘတ္တုိ႔အိမ္ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
ဂီးလ္ဘတ္ က ဆီးေမးတယ္။

"မင္းကုိ ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္ တို႔ဘယ္လုိ ဆက္သြယ္ရမလဲ ၀ီလ်ံ"
"အဲဒါေတာ့ မလြယ္ဘူးထင္တယ္ကြ"
"ေအး ဒါဆို အဲဒီကို ငါ ေရာက္ခ်င္ေရာက္လာမွာေပါ့ကြ"
"အဲဒီဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ကြာ၊ မင္းႀကဳိးစားေနာ္ ဂီးလ္ဘတ္"
"မင္းကို တို႔ေအာက္ေမ့ေနမွာေပါ့ကြာ"
"ငါလည္း အတူတူပါပဲ သူငယ္ခ်င္း"
ကားထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို မွာခဲ့ပါတယ္။

"ငါ့ ေလရဟတ္ကို ဂ႐ုစုိက္လုိက္ၾကပါကြာ"
သူတို႔အားလံုး စိတ္မပူဖို႔ေျပာၾကပါတယ္။ ကားက ငါးပိသိပ္၊ ငါးခ်ဥ္သိပ္ လူေတြ တင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာရပါတယ္။ မီးေသြးအိတ္တစ္လံုးေပၚမွာပါ။ ကာစန္ဂူေရာက္ေတာ့ ကားေျပာင္းစီးရပါတယ္။ မာဒီစီဆို တဲ့ ၿမဳိ႕ငယ္ကေလးဆီကိုပါ။ ကားဂိတ္က ၿမဳိ႕စြန္မွာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေအာင္ တစ္ကီလိုမီတာ ေလွ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာက္စရစ္ခင္းလမ္းေပၚကို အိတ္ထမ္းၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာပါ။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေနရမယ့္အခန္းကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အခန္းေဖာ္နဲ႔ေတြ႕ရပါတယ္။ အေသ အလဲလုိက္ရမယ့္ အခ်ိန္ဇယားကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။

အရာအားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲေလးသြားေပမယ့္ တ ကယ္ေက်ာင္းျပန္တက္ရေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနပါတယ္။
မာဒီစီအထက္တန္းေက်ာင္းရဲ႕အမိုးဟာ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းပါ။ မိုးယိုမယ့္လကၡဏာမေတြ႕ရပါဘူး။ အ ခင္းက အေပါက္အျပဲမရွိတဲ့ သမံတလင္း။ ဧရာမျပတင္းေပါက္ႀကီးေတြကေန အခန္းထဲကုိ အလင္းေရာင္ျဖာ က်ေနပါတယ္။

အခန္းထဲမွာ ကိုယ္ပုိင္စားပြဲတစ္လံုးလည္း ရပါတယ္။ ညစာက်က္ဖို႔ မီးေခ်ာင္းက လင္းထိန္ ေနပါတယ္။ စားပြဲေတြေပၚမွာ အဏုၾကည့္မွန္ေျပာင္းေတြ တန္းစီေနပါတယ္။ ေၾကးႀကဳိးအတုတ္ႀကီးေတြနဲ႔ ပတ္ထားတဲ့ ဧရာမ ကြဳိင္ထုတ္ႀကီးေတြ၊ ဖန္ဆီကာခြက္ေတြ၊ ဘုိးရစ္ အက္ဆစ္ဖန္ပုလင္းႀကီးေတြ စံုလုိ႔ပါပဲ။ ဆရာ့ နာမည္က မစၥတာကိုခ်ဳိကုိလာပါ။ လွ်ပ္စစ္ဘဲလ္မွာ လွ်ပ္စစ္စီး၀င္ပံုကုိ သင္ရပါတယ္။ အိမ္က ဆိုက္ကစ္ ဘရိတ္ကာမွာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္တဲ့အတိုင္းမို႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္မခက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သိပၸံစကားလံုး ေတြ ကို အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ သင္တာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့နားထဲမွာ စိမ္းေနပါေသးတယ္။

မာဒီစီအထက္တန္းေက်ာင္းဟာ တျခားမာလာ၀ီေက်ာင္းေတြအတုိင္း အစုိးရေက်ာင္းမ်ဳိး၊ နာမည္ႀကီးပထမ တန္းစား စာရင္း၀င္ေက်ာင္းမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓာတ္ခြဲခန္းပစၥည္းေတြက ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနပါၿပီ၊ ဓာတုေဗဒပစၥည္းေတြက ရက္လြန္ေတြမို႔ အႏၱရာယ္ရွိႏုိင္ပါတယ္။ အဏုၾကည့္မွန္ေျပာင္းေတြက သံေခ်းေတြ တက္ေနပါၿပီ၊ လွ်ပ္စစ္ဘဲလ္သင္တန္းမွာ လက္ေတြ႕ျပဖုိ႔ ဘက္ထရီအေကာင္း မရွိပါဘူး။

"မင္းတို႔မွာ ဓာတ္ခဲရွိရင္ေတာ့ ဆရာအသံျမည္ေအာင္ လုပ္ျပႏုိင္ပါတယ္" လုိ႔ ဆရာကေျပာပါတယ္။ ဘယ္ သူ႔မွာမွ ဓာတ္ခဲမရွိၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္နဲ႔ပဲမွတ္ၾကရပါတယ္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္ နံရံေတြမွာလည္း စည္းမဲ့ ကမ္းမဲ့ေရးျခစ္ထားတဲ့ ပံုေတြအျပည့္။ အိမ္သာထဲက က်င္ငယ္စြန္႔တဲ့ခြက္ေတြက ေရမလာေတာ့ နံ ေစာ္ ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ သန္႔ရွင္းေရးတာ၀န္ကုိ ေက်ာင္းသားသစ္ ကၽြန္ေတာ္ယူရတာေပါ့။ ေဘာ္ဒါေဆာင္ အခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးရယ္၊ ခုတင္ကလည္း ဟိုမလွည့္သာ၊ ဒီမလွည့္သာ၊ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ၾကဳတ္ထဲ ကၽြဲသိပ္ေနရတဲ့ အခန္းမ်ဳိးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေဖာ္ ေကာင္ေလးနာမည္က ကေနဒီ။ သူက ေျခ အိတ္ ကို ဘယ္ေတာ့မွမေလွ်ာ္ဘူး။

"ေဟ့ အိပ္ရာ၀င္တဲ့အခါမွာေတာ့ မင္းေျခေဆးကြာ" လုိ႔ ေျပာရင္
"ေဆာရီးကြာ၊ မနက္က် ေဆးပါ့မယ္။ တကယ္ေျပာတာပါ" ေျပာေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွမေဆးပါဘူး။ အိပ္တဲ့ ေနရာမွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ စည္းကမ္းမရွိဘူး။ သူ႔ေျခေထာက္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ လာကပ္လုိ႔ လန္႔ႏိုးရ ေပါင္းလည္း အႀကိမ္မနည္းေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႔နဲ႔ အသက္ကြာေတာ့ သူတုိ႔တစ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကုိအမ်ဳိးမ်ဳိး စၾက ေနာက္ၾကတယ္။

"ေဟ့ လူႀကီး၊ ခင္ဗ်ားမွာ ကေလး ဘယ္ႏွေယာက္ရွိလဲ"
"ႏွစ္ေယာက္ကြဲ၊ သူတို႔အတြက္ ညီေလးတစ္ေယာက္မၾကာခင္ ေမြးဦးမွာ"
"ခင္ဗ်ား ႏြားေက်ာင္းေနရလုိ႔ ခုမွ ေက်ာင္းလာတက္တာလား"
"ေဟာဒါေၾကာင့္ ငါ ေက်ာင္းတက္ေနာက္က်တာကြ"
တစ္ေန႔ေတာ့ အေမာက္ေထာင္ျပမွပဲဆိုၿပီး ေလရဟတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းပါလာတဲ့ သတင္းစာကို ထုတ္ျပလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူတို႔ျဖံဳသြားၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တေလးတစား ဆက္ဆံလာၾကတယ္။ ဘယ္သူမွ မေနာက္ၾကေတာ့ဘူး။

ငါးႏွစ္ ေက်ာင္းထြက္ထားရၿပီးမွ ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ စီစဥ္ေပးတဲ့လူႀကီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သိပ္စိမ္းတဲ့ ဒီလိုေနရာမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ပ်င္းလာ တယ္။ အိမ္ကို လြမ္းလာတယ္။ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စာၾကည့္ခန္းကို တန္းေျပးတယ္။ စာအုပ္ေတြ က မ်ားမွမ်ား။ ေရာင္စံုေျမပံုေတြနဲ႔ အေမရိကန္သမိုင္းန႔ဲ အေမရိကန္လူမ်ဳိးေတြအေၾကာင္း စာအုပ္ကုိ ကၽြန္ ေတာ္ သည္းသည္း မည္းမည္းဖတ္ပါတယ္။ ကမာၻ႕ဗဟုသုတေတြ ရွာေဖြဖတ္ျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕က သရက္ ပင္ကေလးေအာက္မွာ ထိုင္ရတာေလာက္ အရသာ မေတြ႕ပါဘူး။

ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ နပန္းလံုးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာအမ္ခ်ာဇုိင္းတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ညီလာခံတက္ဖုိ႔ ကိစၥနဲ႔ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနပါတယ္။ ပတ္စပို႔လည္းရပါၿပီ။ ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ သူေနတဲ့ ဇြန္ဘာၿမဳိ႕ကို သြားၿပီး ေလယာဥ္စီးဖုိ႔၊ ဟိုတယ္မွာေနဖုိ႔ေတြကို သင္တန္းတက္ေနရပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခား ခရီးသြားပံု၊ ဟုိတယ္ မွေနပံုေတြကို လက္ပူတုိက္ၿပီး သင္ေပးပါတယ္။ ဇြမ္ဘာမွာ ရွိတဲ့ အေကာင္းဆံုးဟုိတယ္ကို ေခၚသြားၿပီး အ ခန္းငွားပံု၊ ဧည့္သည္ကတ္ျပား ျဖည့္ပံုအစ သင္ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းတစ္ခန္းငွားၿပီး တစ္ညအိပ္ခုိင္း ပါတယ္။ ေမြ႕ရာေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုးအိပ္ဖူးတဲ့ ညပါ။

ဒါ့အျပင္ အ၀တ္အစားေတြလည္း ၀ယ္ေပးပါေသးတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ကိုယ္ခံုနံပါတ္န႔ဲ ကိုယ္စီးရမွာမုိ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚတက္သလို တိုးေ၀ွ႔မတက္ဖုိ႔ကစ သင္ေပးပါတယ္။ အိမ္သာမွာက မီးနီေနရင္ အထဲမွာ လူရွိ ေနတာ။ အန္ခ်င္ရင္ အိတ္ကိုဘယ္လိုထုတ္ယူရတယ္ စတာေတြ အေသးစိတ္ေျပာျပပါတယ္။ ခရီးေဆာင္ အိတ္လံုးလည္း ၀ယ္ေပးပါတယ္။
ဇြန္လထဲမွာ ခရီးထြက္ဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ လီလြန္းေဂြကိုသြားဖို႔ ကားတစ္စီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာေခၚပါတယ္။
အေဖက အေမ့ကိုု ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးလုပ္ၿပီး ေျပာတယ္။

"ငါ့တို႔သားက ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးနဲ႔ ခရီးသြားမွာဗ်ား"
"ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္းကင္မွာ ငွက္ႀကီးတစ္ေကာင္လို ပ်ံသြားမွာ။ ကၽြန္ေတာ္အေပၚကေန လက္ျပမယ္ေနာ္"
"ေအး အေဖတုိ႔လည္း ေအာက္ကေမာ့ၾကည့္ေနမယ္"
အေဖက ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ထဲကို ေျမပဲေလွာ္တစ္ထုတ္ထည့္ေပးပါတယ္။ ပူပူေႏြးေႏြးရွိေန တုန္းပါ။
အဲဒီညက လီလြန္းေဂြဟိုတယ္ခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ စိတ္ေတြ အရမ္းလႈပ္ရွားေနလုိ႔ပါ။ ေဘာလံုးပြဲထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္တာ မိုးစင္စင္လင္းသြားပါေလေရာ။ ေနထြက္လုိ႔ ဟုိတယ္က ထြက္ရမယ့္အ ခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္အိပ္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။

ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ မယံုႏုိင္စရာ တုိက္ဆိုင္မႈမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ခံုမွာ ထုိင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္က ဆိုယာပီမြမ္ဘာျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေဆာင္းပါးကို ပထမဆံုးဖတ္မိတဲ့ ေဆာ့ဖ္၀ဲ အင္ဂ်င္နီယာေလ။ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ပါ။ သူကစၿပီး မိတ္ဆက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္းသိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဘယ္ကုိသြားမယ့္အေၾကာင္း ေျပာမွ သူ အံအားသင့္သြားတာပါ။

"ဟာ ေသေတာ့မွာပဲ။ လက္စသတ္ေတာ့္ မင္းကေလးက ေလရဟတ္မင္းသား ၀ီလ်ံကိုးကြ"
သည္ေတာ့မွ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ သူေျပာျပတာပါ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္လမ္းကို မုိက္မက္ေကးကို ေျပာျပ တာ၊ မုိက္မက္ေကးက အင္တာနက္ေပၚတင္လို္က္တာ၊ ဆိုယာပီေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေလရဟတ္ အေၾကာင္း လူေတြသိသြားတာပါ။ သူ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ညီလာခံတက္ခြင့္ရတာေပါ့။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္နဲ႔ ကၽြန္ ေတာ္ ေလယာဥ္တစ္စင္းထဲမွာ ေရွ႕ခံု ေနာက္ခံုထုိင္ေနပါတယ္။ သူကလည္း သူ႕ပ႐ိုဂရမ္တစ္ခုအတြက္ ဂုဏ္ျပဳခံဖုိ႔ TED ညီလာခံကို တက္ဖုိ႔သြားမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္ထပ္ကံေကာင္းသြားတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

ေလယာဥ္ႀကီးက ေတာက္ေျပာင္သန္႔ရွင္းေနတာပါပဲ။ ေလေအးစက္ဖြင့္ထားေတာ့ ဒါေလာက္ပူတဲ့အရပ္မွာ ေတာင္ ေအးစိမ့္ေနပါတယ္။ စိတ္ထဲနတ္ျပည္ေရာက္ေနသလား ေအာက္ေမ့ေနပါတယ္။ ေလယာဥ္ဆင္း ေတာ့ ျပံဳးေနရာက အလန္႔တၾကား လက္ကုိင္ကုိ တအားဆုပ္ထားလုိက္မိတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္ ေလယာဥ္မစီးဖူးမွန္း ေဘးလူေတြ အကုန္သိၾကမွာပါ၊ သူတုိ႔တစ္ေတြကေတာ့ ၀တ္ေကာင္းစားလွနဲ႔၊ သူတုိ႔ကိုယ္သူတို႔ ယံုၾကည့္မႈအျပည့္ရွိေနတဲ့ ပံုမ်ဳိးေတြပါ။ အေရးတႀကီး အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတဲ့ လူေတြမွန္း သိသာပါတယ္။ ေလယာဥ္နဲ႔ ကမာၻအႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားေနတာ ထင္ပါရဲ႕၊ ေလယာဥ္ႀကီးဦးေမာ့ၿပီး အရွိန္သတ္ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ၿပီး ဦးေခါင္းကို ေနာက္မီမွာ ကပ္ထားလိုက္ပါတယ္။
စိတ္ထဲမွာ သူတုိ႔အားလံုးနဲ႔ငါ အတူတူပါလားဆိုၿပီး အားတက္သြားတယ္။

ဆက္ရန္
.