ပဆစ္အိမ္ အပိုင္း (၂၇)

လရင့္ လာေသာအခါ ဆရာ၀န္ထံ ျပသည္။ ဆရာ၀န္က အားေဆးမ်ားေပးသည္။ နားနားေနေန ေနဖို႔ အၾကံေပး သည္။
သည္လိုႏွင့္ တစ္ညမွာေတာ့ ၿမိဳင္သည္ ကိုကို႔ ရင္ခြင္တြင္ ေမွးမွီရင္း ....
' ကိုကို ေယာက်ာ္းကေလး လိုုခ်င္လား၊ မိန္းကေလး လိုခ်င္လား' ေမးသည္။

'ဒါက အေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ကိုကို႔ အဖို႔ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဒါေပ မယ့္ .....ဒုတိယ ကေလး ဟာေတာ့ ပထမကေလး နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ရမယ္။ ဥပမာ ၿမိဳင္ ပထမကေလးကို ေယာက်္ားကေလး ေမြးေပးရင္ ဒုတိယ ကေလးဟာေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒါဆုိရင္ မွ်တတဲ့ ေမြးဖြားမႈ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား'
'ပထမကေလးကို ေယာက်္ားကေလး ျဖစ္ခ်င္ခ်င္ၾကတာ ၿမိဳင္တုိ႔ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အရိုးစြဲေနတဲ့ လုိအင္ဆႏၵပဲ'
'ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ရမွာေတာ့ အတူတူပါပဲ။ ေယာက်္ားကေလးဆုိလဲ ခ်စ္ရမွာပဲ၊ မိန္းကေလးဆုိလဲ ခ်စ္ရမွာပဲ'
'ၿမိဳင္ က တစ္ခုစဥ္းစားေနတာ'
'ဘာမ်ားလဲ ၿမိဳင္'

'တစ္ခါတည္းနဲ႔ ေယာက်္ားကေလးနဲ႔ မိန္းကေလး အၿမြာေမြးလုိက္ရ ေကာင္းမလားလို႔'
ကုိကို သည္ 'ဗုေဒၶာ' ဟု အထိတ္တလန္႔ ေရရြတ္လုိက္ၿပီး အားပါးတရ ရယ္ခ်လုိက္ေလသည္။
ထုိည သည္ ေအးျမေသာ ေဆာင္းညတစ္ညျဖစ္ေၾကာင္း ၿမိဳင္သတိရေနသည္။ ၿမိဳင္တို႔ ေစာေစာစီးစီးပင္ အိပ္ရာ၀င္ၾကသည္။
ၿမိဳင္သည္ အိပ္မက္ဆုိးတစ္ခုကုိ ျမင္မက္ရာမွ လန္႔ႏိုးလာသည္။

ထုိအခါ မိမိေက်ာေအာက္မွာ စြတ္စိုေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
ခုတင္ေခါင္းရင္း မွ မီးလုံးကုိ ဖြင့္လုိက္သည္။
မိမ္ိ ကိုယ္ေအာက ္မွာ ေသြးေတြကုိ ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ၿမိဳင္ လန္႔ဖ်ပ္သြားသည္။ အ၀တ္ေတြမွာေကာ အိပ္ရာ ေတြမွုာပါ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ရႊဲေနသည္။
'ကုိကုိ...ကိုကုိ...ထပါဦး ကိုကုိရယ္'

ကုိကုိႏုိးလာၿပီး ၿမိဳင္အျဖစ္ကုိ ျမင္ရေတာ့ တုန္လႈပ္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းနီေသာ ေသြးေတြကုိ ျမင္ေန သည္။ ခ်က္ခ်င္းနီေသာ ေသြးေတြကုိ ေတြ႔ေနသည္။
သတိရ တခ်က္ မရတခ်က္ ရွိေနသည့္ၾကားမွ ၿမိိဳင္သည္ ဆရာ၀န္ကို အားကုိးတႀကီး ေျပာမိသည္။
'ၿမိဳင့္ကေလး ကုိ ကယ္တင္ေပးပါ၊ ၿမိဳင္ရဲ႕ ကေလးကိုကယ္တင္ေပးၾကပါ'
ၿမိ္ဳင္သည္ တစ္ည ႏွင္ ့တစ္ေန႔လုံးလုံး သတိေမ့ေနသည္။ သတိရေတာ့လည္း မ်က္စိေတြ ေ၀၀ါး ေနသည္။

မိမိအပါးမွ လူမ်ားကုိ အရိပ္ေတြမ်ား ေရႊ႕လ်ားေနသလို ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးသာ ေတြ႕ရသည္။ မိမိသည္ ကေလးကို ေမြးဖြားခဲ့ၿပီ ဟု ထင္သည္။
သို႔စင္လ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ နာက်င္ျခင္းေ၀ဒနာကုိ မခံစားရပါလိမ့္ဟု ေတြးေနမိသည္။
ေကာင္းစြာ သတိရလာသည္။
ၿမိဳင္သိိလိုက္ပါၿပီ။

မိမိအေျခအေန ႏွင့္ မိမိ၏ မထမကေလး ကို 'ဆုံးရုံး' ခံလိုက္ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ၿမိဳင္သိိလိုက္သည္။
ေဆးရုံတြင္ အေတာ္ၾကာၾကာပင္ အနားယူေနလုိက္သည္။
ေဆးရုံ မွ ဆင္းေတာ့မည္ဆိုေသာအခါ ေဆးရုံအုပ္ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ရသည္။
'ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္ ကေလးထပ္မယူရင္ေကာင္းမယ္'
'ရွင္...ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္'
'ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္ရဲ႕ သားအိမ္အေျခအေန ကို မႀကိဳက္ဘူး'

'ဟင့္အင္း... မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး၊ ၿမိဳင္တို႔ ကေလးမယူဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ ကေလးဆုိတာ လင္နဲ႔မယားဆုိတဲ့ သူစိမ္း ႏွစ္ေယာက္ၾကား က ေပါင္းကူးတံတားပဲ၊ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕ သာယာမႈပဲ။ ၿမိဳင္တုိ႔ကေလးယူပါ ရေစ...။
'ဒါျဖင့္လဲ ေကာင္းပါၿပီ ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္၊ ယူေစဗ်ား၊ ယူေစဗ်ား' ေပါ့။
ဒုတိယ ကိုယ္၀န္ရွိေသာအခါ ၿမိဳင္တိို႔ ပိုၿပီး ဂရုစိုက္ၾကသည္။ ေစာေစာကတည္းက သားဖြားႏွင့္ မီးယပ္ဆုိင္ရာ ဆရာ၀န္ထံ အပ္ထားသည္။ ဆရာ၀န္ေပးေသာ အားေဆးစားသည္။ ဆရာ၀န္ညႊန္ ၾကား ေသာ အာဟာရျဖစ္မည့္ အစားမ်ားကုိ စားသည္။ ညေနပိုင္းတြင္ ကုိုကို ကိုယ္တုိင္ ၿမိဳင္အား ဂရုဓမၼျပဳကာ လမ္းေလွ်ာက္ ေစသည္။

ၿမိဳင္တို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ေဒၚဇာယုဆိုသူ အရပ္လက္သည္မိန္းမၾကီးက ေျပာသည္။
'ကုိယ္၀န္ရွိေနခို္က္မွာ ကေလးအတြက္ ရည္စူးၿပီး ဘာမွႀကိဳလုပ္မထားရဘူးကြဲ႕၊ အက်ႋတို႔ဘာတို႔ ႀကိဳခ်ဳပ္ မထားရဘူး၊ အႏွီးပိတ္ေတာင္ ႀကိဳ၀ယ္မထားရဘူး'
'ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေဒၚေဒၚ'
'ဘာျဖစ္လို႔လဲေတာ့ ေျပာတတ္ဘူး၊ မလုပ္ေကာင္းဘူးလို႔သာ သိထားရတာပဲ၊ ျမန္မာ့ေရွးရိုး အယူအဆ တစ္ခု ဆုိပါေတာ့ကြယ္'
အယူသည္းလွ လို႔ မဟုတ္ေပမယ့္ မလုပ္ေကာင္းဘူးဆုိသည္ႏွင့္ပင္ ၿမိဳင္ေရွာင္ၾကဥ္ခဲ့သည္။ ရွိရင္းစြဲေတြ သူမ်ား ေပးပစ္လိုက္သည္။

သုိ႔ေပမယ့္ ထုိကေလးသည္လည္း အခ်ိန္မက်ပဲ ေမြးကာအသက္ပါမလာခဲ့ေပ။
ကိုုကိုက ၿမိဳင္ကုိ မယူေတာ့ဖို႔ ေျပာသည္။
သို္႔ေပမယ့္ ၿမိိဳင္က...
'ဒီတစ္ႀကိမ္တည္း ႀကိဳးစားၾကည့္ရေအာင္ပါ ကုိကို္၊ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ဒီတစ္ႀကိမ္တည္း ႀကိဳးစား ၾကည့္ ရေအာင္ပါ'
ဒီတစ္ႀကိ္မ္မွာေတာ့ ၿမိဳင္သည္ ဆရာ၀န္ညႊန္ၾကားခ်က္ေရာ အရပ္လက္သည္ ေဒၚဇာယု၏ ညႊန္ၾကား မႈကုိပါ ခံယူသည္။

'၀မ္္းႀကီးသယ္ဆိုၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေရႊလိုဥေနလို႔ မျဖစ္ဘူးကဲြ႔၊ အနည္းအက်ဥ္းဆိုသလို ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း ေတာ့ လုပ္ေပးရေသးတယ္။ လက္လုပ္လက္စားသမားေတြဆို ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ၊ ေစ်းေတာင္း ေခါင္းရြက္ျပီး ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ သြားလာေနၾကတာပဲ။ ေမြးခ်ိန္က်မွ ေစ်းေတာင္းခ်ၿပီး ေမြးၾကတဲ့ သူေတြ တစ္ပုံႀကီး။ သူတုိ႔ ကေလးေတြကလဲ ဘာအားေဆးမွ မစားဘဲနဲ႔ သန္သန္မာမာ ရွိေနၾကတာပါပဲ'

သည္တစ္ခါမွာေတာ့ ၿမိဳင္သည္ 'ေအာင္ျမင္'လုိက္သည္။ သမီးညိဳမာသန္႔ က္ို ေအာင္ျမင္စြာ ေမြးဖြား ႏုိင္ခဲ့သည္။ ၿမိိဳင္တို႔ လက္ခေမာင္းခတ္ၾကရသည္။ ေပ်ာ္ၾကရသည္။
ကိုကုိ ဆုိလွ်င္ ကေလးငိုသံၾကားရၿပီဆုိကတည္းက မိတ္ေဆြမ်ားထံ ၀စၥကီပုလင္း ဖြင့္မည့္အေၾကာင္း တယ္လီဖုန္း ဆက္သည္။ ထုိညက ကုိကုိတို႔လူသိုက္ ၀စၥကီ ေခ်ာင္းစီးေသာက္ၾကသည္။
'ညိဳမာသန္႔' ဟု သူ႔အဖိုး က ေန႔နံေတြတြက္ခ်က္ၿပီး အမည္မေပးခင္က ဆုိလွ်င္ ၿမိဳင္တုိ႔ တစ္အိမ္လုံးက 'ဗီတိုရီးယား'ဟု ေခၚၾကေသးသည္။
ေအာင္ျမင္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္ႏွင္ေပါ့။

စင္စစ္ေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ ကုိကို႔အတြက္ ျဖစ္မည္၊ ညိဳမာ့အတြက္ ျဖစ္မည္။
ၿမိဳင္ အဖို႔မွာမူ 'ေအာင္ျမင္ျခင္း'ႏွင့္ 'ဆုံးရွဳံးျခင္း' မွာ ဒြန္တြဲေနသည္။
ၿမိဳင္ သည္ သမီးကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ ေနာက္ထပ္ကေလးရယူမည့္ အခြင့္အေရးကုိ စြန္႔လႊတ္ လိုက္ရ သည္။
ၿပီး....အေတာ္ခ်ည္း ၾကာျမင့္သည္အထိ က်န္းမာေရး အေျခအေနက ေကာင္းမလာခဲ့။ ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္က အိပ္ရာထဲတြင္ လွဲေနရေသာအခ်ိန္ မ်ားျပားကာ ကေလးကုိ နာနီလက္မွာသာ အပ္ထားခဲ့ ရသည္။
ကုိုကိုသည္ ၿမိဳင့္ကုိ ကေလးႏွင့္ ပက္သက္ေသာ ဒုကၡေပးလိုလွပုံမရ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အတန္အသင့္ႀကီးျပင္းလာၿပီဆုိိလွ်င္ပင္ မူႀကိဳသို႔ပုိ႔လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့...မူလတန္း၊ အလယ္္တန္း၊ အထက္တန္းမွသည္ တကၠသုိုလ္အထိ တစ္ေန႔တြင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၿမိဳင္ႏွင့္ ခဲြထားသည္။
ကိုကုိ က သမီးကုိ ခ်စ္သည္။ အလိုလိုက္သည္။ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးသည္။
ၿမိဳင္သည္ စိတ္အေန ႏွင့္ ေရာ ရုပ္၀တၳဳအရပါ သမီးအေပၚပိုင္ဆုိင္ခြင့္ နည္းပါးလာသည္။

ကိုကုိ္႔အေပၚမွာလည္း သည္အတုိင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္စထက္တစ္စ ခ်ိဳ႕ယြင္းလာေသာ က်န္းမာေရး အေျခအေန အရ ကိုကို႔ကို အိမ္ေထာင္သုခ အျပည့္အ၀ မေပးႏုိင္သည့္ မိန္းမျဖစ္လာသည္။
ေရွ႕ပုိင္း တုန္းကေတာ့ ကုိကို္႔ သက္ျပင္းရွဳိက္သံေတြ၊ အိပ္ရာထဲမွာ ၾကာျမင့္စြာ လူးလိွမ့္ေနတာေတြကို ၿမိဳင္ တစ္ဘက္ က သိျမင္လ်က္ မသိေယာင္ေဆာင္ခဲ့ရသည္။
တစ္ေလာကေတာ့ ၿမိဳ႕မွ ဆန္စက္အေရာင္းအ၀ယ္ အတြက္ရန္ကုန္အိမ္ႏွင့္ ခြာခဲ့သည္။ အလုပ္ကိစၥၿပီး လွ်င္ ၿပီးခ်င္း ျပန္ခဲ့သည္။

ၿမိဳင့္အား သေဘၤာဆိပ္သို႔ လာႀကိဳဖို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚေတာ့ ထူးမည့္သူမရွိ။
သို႔ျဖင့္ အငွားကားျဖင့္ပင္ အိမ္သို႔ျပန္လာသည္။
အခ်ိန္ မွာ နံနက္ေလးနာရီခြဲတြင္ ျဖစ္သည္။
တံခါးေပါက္ မွ လွမ္းေခၚေသာ္လည္း တံခါးဖြင့္ေပးမည့္သူမရွိ။ မိိမိမွာ ပါရွိသည့္ ေသာ့ႏွင့္ပင္ ဖြင့္ကာ ၀င္ခဲ့ရသည္။
ဧည့္ခန္းမွာ ပြစာႀကဲေနသည္။ ဆုိဖာကုလားထုိင္မ်ား လဲၿပိဳေနသည္။ စားပြဲမ်ား ပန္းအုိးမ်ား ငါးကေလး ေတြ ေသေနသည္။ စားပြဲမ်ား ပန္းအိုးမ်ား ရႊဲ႕ေစာင္းေနသည္။ ေရႊငါးကန္သည္ ကြဲေနၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ မွာ ငါးကေလးေတြ ေသေနသည္။

ၾကမ္းျပင္ခင္း ေကာ္ေဇာေပၚမွာ စီးကရက္တုိေတြပြေနၿပီး တစ္ေနရာတြင္ မီးေပါက္ထားသည့္ အကြက္ ႀကီးရွိသည္။
ဘုရား....ဘုရား ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္။
ၿမိဳင္ အထိတ္တလန္႔ ရွိေနမိသည္။
အိပ္ခန္းသို႔ ေျပးသြားသည္။
အခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ကိုကုိသည္ ကုိယ္ အထက္ပုိင္းဗလာက်င္းလ်က္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။
အိပ္ရာ ေတြ ေစာင္ေတြ ေခါင္းအုံးေတြမွာလည္း ျမင္မေကာင္း။

ကိုကို..ကိုက္ို...
ၿမိဳင္သည္ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ႏိိုးေသာ္လည္း အင္အယ္ႏွင့္ လႈပ္လာရုံမွ် အပ ႏုိုးမလာခဲ့။ အရက္နံ႔ တေထာင္း ေထာင္းထ ေနသည္။ အသက္ရွဴသံမွာ အသံမ်ိဳးစုံျဖစ္သည္။ ျခေသၤ့ေဟာက္ သံလည္း ပါသည္။
သံစုံသြင္း ဆုိသည္မ်ိဳး။
ေရႏွင့္ပက္ႏိႈးလွ်င္ ႏိုးလိမ့္မည္ အထင္ႏွင့္ ေရခပ္ရန္ မီးဖိုခန္းသို႔ လာသည္။
အလို။
ထမင္းစားခန္း ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္မိခ်ိန္မွာ ၿမိဳင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
စားပြဲေပၚတြင္ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြ ပြေနသည္။

ပန္းကန္ေတြ ပုိးလိုးပက္လက္။
အရက္ပုလင္းေတြစီေနသည္။
ဖန္ခြက္ကြဲေတြမွာ ျမင္မေကာင္း။
ၾကက္ဥခြံေတြေရာ၊ အကာရည္ေတြေရာ။ စားပြဲႏွင့္ၾကမ္းျပင္မွာသာမက နံရံမ်ားတြင္ပင္ ေတြ႔ရသည္။ ပစ္ေပါက္ထားပုံရသည္။
ၿမိဳင္သည္ ဆံပင္အၾကားသို႔ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ထုိးထည့္ၿပီး ကုတ္ဖြလိုက္မိသည္။

မီးဖိုခန္းသုိ႔ ၀င္သည္။
လက္ေဆး ေၾကြဇလုံမွာ ညစ္ပတ္ေနသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းမွန္တြင္ သြားတိုက္ေဆးမ်ား ညွစ္ခ်ထားသည္။
အခန္းနံရံတြင္ ႏႈတ္ခမ္းနီေတာင့္ျဖင့္ ညစ္ညမ္းေသာပုံမ်ား ဆြဲထားသည္။
သည္မွာပင္ ၿမိုင္သည္ မိမ္ိႏွင့္ ညိဳမာသန္႔တို႔၏ ပစၥည္းမ်ားမဟုတ္သည့္ အမ်ိဳးသမီး အသုံးအေဆာင္ အခ်ိိဳ႕ကို ေတြ႔ရသည္။ စုတ္ၿပဲေနသည့္ စကတ္ႏွင့္ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း ဘရာစီယာ တစ္ထည္ကုိ ျမင္သည္။
ၿမိဳင္ သည္ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။ ျပန္လွည့္လာကာ ဧည့္ခန္းဆုိဖာတစ္လုံးတြင္ ေျခပစ္ လက္ပစ္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ အိမ္မွ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။
ညက ကုိကုိ တို႔ ဘာျဖစ္ခဲ့ၾကမည္ကုိ ၿမိိဳင္သိပါသည္။

အဘယ္မွွ် ေသာင္းက်န္းခဲ့ၾကမည္ကုို ရိပ္စားမိသည္။
အိပ္ခန္းအတြင္း ျပန္၀င္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ပစၥလက္ခတ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ကိုကို႔ကို ကရုဏာ သက္သလို မုန္းတီးသလိုႏွင့္ ၾကာျမင့္စြာ စူးစုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ေျခာက္နာရီက်ေတာ့ ကိုကုိ အနည္းငယ္ လႈပ္လာသည္။
ၿမိိဳင္သည္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ကာ အိပ္ခန္းအတြင္း ၀င္လာၿပီး တစိမ့္စိမ့္ေသာက္ရင္း ကိုကုိ႔ိကုိပင္ ၾကည့္ ေနခဲ့သည္။
ခုနစ္နာရီတြင္ ကိုကို ဆတ္ခနဲ ႏုိးလာသည္။

ၿမိဳင့္ကုိ ရုတ္တရက္ ျမင္သြားသည္။
'ဟင္....ၿမိဳင္'
သူသည္ လူးလဲထလုိက္သည္။
သူ႔ကုိယ္ အထက္ပုိင္း ဗလာျဖစ္ေနသည္ကုိ သတိျပဳမိပုံရသည္။
အိပ္ရာေတြပြက်ဲေနသည္ကုိ ျမင္သြားသည္။
'ၿမိဳင္ ဘယ္တုန္းက ေရာက္သလဲ'
ၿမိဳင္က အေျဖမေပးဘဲ ျပန္ေမးလိုက္သည္။

'ကုိကုိတို႔ ညက ဘာျဖစ္သလဲ'
'ဘာျဖစ္လို႔လဲ'
အရက္သမား ထုံးစံအတိုင္း ညက ဘာျဖစ္ခဲ့သည္ကို သတိရပုံ အေပၚ။
သူသည္ ယခုတိုင္ မူးေနဆဲ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ကိုယ္ကုိ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚတြင္ မနည္းရပ္တည္ေနရပုံ ေပၚသည္။ နားထင္ႏွစ္ဘက္ကို လက္ျဖင့္ ႏွိပ္လိုက္သည္။
'ကိုကုိတို႔ ညက 'ေပါက္'သြားတယ္'
'ေပါက္တာက အေရးမၾကီးပါဘူး၊ အိမ္ဟာ အိမ္နဲ႔တူေသးရဲ႕လား၊ အားလုံး ကြဲရွ ပ်က္စီးေနတယ္။ ကိုကိုတို႔ ရန္ျဖစ္ၾကေသးသလား'
'မေျပာတတ္ဘူး၊ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ေပါက္သြားၿပီးကတည္းက ဘာမွ မမွတ္မိေတာ့ဘူး'

'ေၾသာ္...ကိုကိုရယ္'
ကိုကို သည္ မီးဖိုခန္းဘက္သို႔ ဒယိမ္းဒယိုင္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ထမင္းစားခန္းကို ျမင္ရေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ မဲ့လုိက္သည္။
ၿမိဳင္သည္ ကိုိကို႔ေနာက္မွ လိုက္ခဲ့သည္။

ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကိုကိုကုိယ္တုိ္င္ သူတစိမ္း မိန္းမ အ၀တ္အစားမ်ားကို ျမင္သြားသည္။
'သူ ဘယ္သူလဲ'
'မသိဘူး၊ မူးမူးနဲ႔ ေခၚလာမိတာ'
'လမ္းေပၚမွာ ေတြ႔တဲ့အေပါစား မိ္န္းမကို အိမ္ေခၚလာတယ္လား၊ ၿမိဳင့္အိပ္ရာမွာ သိ္ပ္တယ္လား'
ၿမိဳင္၏ အသံသည္ ငုိသံပါလာသည္။

'ကိုကုိ ၀မ္းနည္းပါတယ္ကြာ၊ သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ကိုုိကို မူးေနၿပီ၊ ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔ ေခၚလာခဲ့မိမွန္း မသိပါဘူး'
ကိုကိုသည္ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း နံရံေပၚမွာ ႏႈတ္ခမ္းနီေတာင့္ျဖင့္ ေရးထားေသာပုံကို ျမင္ကာ ၿမိဳင့္ကို အားနာ သလုိၾကည့္သည္။
ၿမိဳင္ႏွင့္ မ်က္ႏွွာခ်င္းဆုိင္ထို္င္လိုက္သည္။
ၿမိဳင့္ပခုံး ကို ဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္။
'ကိုကုိတကယ္ဘဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ၿမိဳင္၊ ဒါမ်ိဳး ေနာက္မျဖစ္ေစရပါဘူးကြယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ ေစရပါဘူး'
အိမ္ေဖာ္ ေတြေကာ'
'အားလပ္ခြင့္ ေပးထားတယ္'

'သမီးေကာ'
'ရူဘီတို္႔အိမ္မွာ အိပ္မယ္လို႔ ဖုန္းဆက္တယ္'
'သမီးလဲ သြားခ်င္ရာသြား၊ အိပ္ခ်င္တဲ့အိမ္မွာ အိပ္၊ ဖေအကလဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ ဆုိတဲ့ သေဘာ ေပါ့ေလ'
'ၿမိဳင္၊ လူ ဆိုတာ တစ္သက္မွာ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ မွားၾကတာပဲ၊ ဒီလိုအၿမဲျဖစ္သြားမွာမွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့... ကိုိကုိဟာအမွားကုိ အမွားမွန္းမသိတဲ့ သူငယ္ႏွပ္စားမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚမွာ မတ္မတ္ရပ္ ေနတဲ့ အသက္ေလးဆယ္ရွိၿပီဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အမွားကို အမွားလို႔ ျမင္ႏုိင္တဲ့ ပညာတတ္ တစ္ေယာက္'
'ကိုကို႔အသံက မာလိုက္တာ'

'မာသြားမိရင္ေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သမီးကလဲ ရူဘီတို႔အိမ္မွာ ဒီတစ္ညမွ အိပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ညေပါင္း မ်ားစြာ အိပ္ဖူးေနတာပါ။ ဒီလိုရွိတယ္ေလ....ကိုုကိုတို႔ တစ္ေတြဟာ ပညာမဲ့မဟုတ္ဘူး၊ ေအာက္တန္းစား မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ေပ်ာ္လို႔ လြတ္သြားတာ ရွိေပမယ့္ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ဆင္ခ်င္ ႏိုင္တယ္၊ ခ်င့္ခ်ိန္ ႏိုင္တယ္'
'ေၾသာ္... ေပ်ာ္လို႔ဟုတ္လား၊ ကိုိုကိုက ဒီနည္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရွာေနတတ္ျပီလား။ ေကာင္းၿပီ၊ ေပ်ာ္ခ်င္လို႔ ေပ်ာ္စရာ ရွာရင္ တစ္ျခားမွာရွာပါ၊ ဒီအိမ္ေပၚမွာေတာ့ မရွာပါနဲ႔။ ေနာက္...ဘယ္မိန္းမရႊင္ကိုမွ အိမ္ကို ေခၚမလာခဲ့ပါနဲ႔'

ေျပာရင္းမွာပင္ ၿမိုင္္သည္ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို ၀ုန္းခနဲေဆာင့္ပိတ္ ပစ္လိုက္သည္။
ပစၥည္း ေတြ စစ္ၾကည့္ေတာ့ ၿမိုင့္အ၀တ္အထည္ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ကက္ဆက္တစ္လုံး ေပ်ာက္ဆုံးေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
သည္ကစၿပီး ၿမိုင္သိသည္။ ၿမိ္ဳင္ နားလည္ခဲ့ၿပီ။
ကိုကိုသည္ မိမိမွအပ အျခားတြင္ 'ေပ်ာ္စရာ' ရွာေတာ့မည္ကို ၿမိဳင္ ေတြးတတ္လာခဲ့သည္။ ကိုိကုိ႔ အတြက္ ၿမိုင္သည္ သာယာေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ မဟုတ္ႏုိ္င္ေတာ့ၿပီကို သိခဲ့ရသည္။

ကုိကုိ႔ကိုမူ ထားလုိက္ပါေတာ့။
ယခုုလို အခါမ်ိဳးမွာ သမီး ကို အပါးမွာ ရွိေစခ်င္သည္။ သမီးႏွင့္ ရင္အုပ္မကြာ ေနခ်င္သည္။
ကိုုကိုကေတာ့ အိမ္မကပ္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြမ်ားသည္။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ ေတြ႔လို႔၊ ဧည့္မခံျဖစ္သည့္ ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံေနရလို႔ စသည္ျဖင့္
ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကလည္း လုပ္ငန္းႏွင့္ ပက္သက္၍ အျမတ္ခြန္ေဆာင္ရမည္။ စာရင္းဇယား မထားရွိခဲ့သည့္အတြက္ ဒဏ္ေၾကးေတြ ရွိေနသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ စာရင္းဇယား ျပဳစုေပးမည့္သူေတြႏွင့္ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးရသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ျဖင့္ ကိုိုကို အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေပါင္း မ်ားၿပီ။
ယခုတေလာ သမီးသည္ ရူဘီတုိ႔ လူသုိက္ႏွင့္ အဖြဲ႔က်ေနသည္။ ရူဘီႏွင့္ ေပါင္းသည္ကုိ ၿမိဳင္ မေက်နပ္လွ။
သမီးကို ရူဘီက ဖ်က္ဆီးေနသည္ဟူေသာ အထင္သည္ ၾကာျမင့္စြာကတည္းက ရွိေနသည္။
သမီးတုိ႔ ကုိးတန္းႏွစ္ အေရာက္မွာ ရူဘီေၾကာင့္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။

စေနတစ္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွ စိန္ေရႊရတနာဆိုင္ တစ္ဆုိင္က အိမ္သို႔ ဖုန္းဆက္ခဲ့သည္။
သမီးတို႔ ခုိးမႈျဖစ္သည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။
'ခိုးမႈ၊ ကၽြန္မသမီးက ဘာက္ိုခိုးရမွာလဲ'
'စိန္လက္စြပ္တစ္ကြင္းပါပဲ'
'ဘုရား၊ဘုရား'
ၿမိဳင္သည္ ရင္တုန္ ပန္းတုန္ျဖစ္ကာ ဗိုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းသိုု႔ ကားျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း လို္က္ခဲ့ရသည္။

ဆုိင္ရွင္မွ၊ ၿမိဳင္သည္ အသိအကၽြမ္းထဲကပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၿမိုင္ ၀ယ္ေနက် ေဖာက္သည္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မ်က္မွန္းတန္းမိ ေနသည္။
သို႔ေသာ္ ၿမိဳင္သည္ ထုိ္ဆိုင္သို႔ ေဒါသျဖင့္ လိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ဆိုးေနသည္။
တကယ္ေတာ့လည္း ထုိဆုိင္တြင္တင္၍ ေရာင္းခ်ေနေသာ ပစၥည္းမွာ ၿမိဳင္ကိုယ္တုိုင္တြင္ ရွိေနေသာ ရတနာ ပစၥည္း ၏ သုံးပုုံတစ္ပုံပင္ မျပည့္တတ္။
အကယ္၍ သမီးကသာ လိုအပ္မည္ဆိုလွ်င္ ၿမိဳင္သည္ လက္၀တ္လက္စားႏွင့္ ပက္သက္၍ ႏွေျမာ တြန္႔တို္ျခင္း မျဖစ္ခဲ့မိ။

သမီးက ေယာက်္ားရွပ္အက်ၤီမ်ိဴး ၀တ္ကာ ေရႊဆုိ၍ တစ္မႈန္မွ ၀တ္ဆင္ေလ့မရွိ။ စိန္၊ပတၱျမား၊ နီလာ စေသာ အဖိုးတန္ ရတနာ မ်ားကို သူမ၏ ေကာ္ပတ္ရုပ္ေလာက္မွ် တန္ဖိုးထားသူ မဟုတ္။
ထို႔ေၾကာင့္ စိန္လက္စြပ္ကို ခုိးသည္ဆုိျခင္းမွာ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္ႏိုင္၊ လုပ္ႀကံျခင္းသာဟု ထင္သည္။ ၿမိဳင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း သို႔ ထလိုက္လာခဲ့သည္ဆိုျခင္းမွာ ဆုိင္ရွင္အား ရန္ေတြ႕ရန္သာ ျဖစ္ ေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆိုင္ေရွ႕ ေခြးေျခတြင္ သမီးႏွင့္ ရူဘီတုိ႔ ယို႔ယို႔ကေလး ထုိင္ေန ၾကသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သိပ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာပဲ ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္ရယ္၊ အစကေတာ့ သူ႔ကို ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္ရဲ႕ သမီး ဆိုတာလည္း မသိခဲ့ပါဘူ"
"ရွင့္ စိန္လက္စြပ္က ဘယ္ေလာက္တန္သလဲ"
"ေငြေၾကး အေၾကာင္း မေျပာပါနဲ႔ ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္၊ သိပ္ျဖစ္ေလာက္တာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေသာင္း၊ ေသာင္းငါးေထာင္ ပတ္၀န္းက်င္ပါ"
"ဒီေလာက္ တန္ဖိုးကေလးေလာက္ကို ကၽြန္မသမီးက ခိုးတယ္ဆိုတာေတာ့ အံ့ၾသစရာဘဲရွင္"
"ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ လက္စြပ္ကို သူ႔လက္ေပြ႕အိတ္ထဲက ေတြ႕ခဲ့ရတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ"

ၿမိဳင္သည္ သမီးဘက္ကို လွည့္လိုက္သည္။
"သမီး ခုိးသလား၊ တကယ္ပဲ ခုိးသလား"
သမီးက ေခါင္းမေမာ့ဘဲ ...
"ခိုးတယ္"
ခပ္မာမာပင္ ေျပာသည္။
"ဟင္"
ၿမိဳင္သည္ အသားတစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္မိမတတ္ ျဖစ္လာသည္။ ေဒါသျဖင့္ ရင္မွာ ေပါက္ကြဲေတာ့ မလို ရွိလာသည္။
"ခိုးတယ္ ဟုတ္လား။ ဒီပစၥည္းေလာက္ကို ခုိးတယ္လား"
ၿမိဳင္၏ အသံ က်ယ္ေလာင္သြားသည္။ လူေတြ ၀ိုင္းၾကည့္လာသည္။

ဆက္ရန္

.