ခင္ခင္ထူး ၏ ေတာသေရစာ

ေတာသေရစာ

ကၽြန္မ တို႔ ၿမိဳ႕သစ္ရပ္ကြက္ထဲကို ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ေရာက္လာတတ္သည့္ သေရစာသည္ ေတြထဲမွာ ဂ်ံဳယိုႏို႔ထမင္းသည္ ႀကီးေတာ္ ကို ကၽြန္မတို႔ ေမွ်ာ္ေနက်။ ခံေတာင္းႀကီးထဲက မုန္႔ထည့္ ဒန္အုိးကေလးေတြက သန္႔ရွင္း ေတာက္ေျပာင္သလို မုန္႔ေတြကလည္း စားခ်င့္ စဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။ ဂ်ံဳယို၊ ႏို႔ထမင္း၊ သာကူယို၊ ငွက္ေပ်ာေပါင္း၊ ႏြားႏို႔ခဲစုံလို႔။ ေစ်းကလည္း ငါးဆယ္ဖိုး၊ တစ္ရာဖိုးဆိုေတာ့ စားလည္း စားေပ်ာ္ သည္။ ရိုးရာမုန္႔ေတြ ကိုသာ အာသီသ ရွိေသာ ကၽြန္မအဖို႔ အဆင္ေျပေသာ္လည္း ႏွစ္ႏွစ္ခြဲသာသာ သမီးေလး က သိပ္အာရုံရွိပံုမရ။ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ားပါလိမ့္။ အိမ္မွာ အၿမဲ၀ယ္ထားေလ့ရွိသည့္ ေပါင္မုန္႔လို၊ မုန္႔ၾကြပ္လို၊ ကြက္ကီးလို၊ ေခ်ာကလက္လို၊ ဘီစကစ္လိုမုန္႔ေတြကို အၿမဲထိေတြ႕ေနရေတာ့ လည္း ရိုးရာမုန္႔ ေတြ ကို အရသာမေတြ႕ေတာ့တာမ်ားလား။

ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ မနက္စာကေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ထမင္းႏွင့္အေၾကာ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းႏွင့္ ပဲျပဳတ္ စားၾကတာ မ်ားပါသည္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း အဆာေျပစားႏိုင္ဖို႔ အထားခံေသာ မုန္႔ေျခာက္ေတြ ၀ယ္ထား ရသည္။ မနီးမေ၀းက ေစ်းဘက္ကို ေလွ်ာက္ႏိုင္ ရင္ေတာ့ ရိုးရာဓမၼာရုံ ဘုရားပြဲေတြမွာေတာ့ ေရမုန္႔၊ မုန္႔လင္မယား၊ ခဲလံေခ်ာင္း၊ ထမနဲ၊ အေၾကာ္စုံ စသည့္မုန္႔ေတြ ၀ယ္ႏိုင္သည္။ မႏၱလးကို ၿမိဳ႕ ဆိုေပမယ့္ ရိုးရာမုန္႔ ေတြကို အခ်ိန္ မေရြး ရႏိုင္ပါေသး၏။ ျမန္မာ့သေရစာႏွင့္ ျမန္မာ ခံတြင္းအခ်ိဳး ကိုက္လုိက္ပံု မ်ားေတာ့။

ကၽြန္မ ေက်ာင္းဆရာမဘ၀က အိမ္အျပန္မွာ အေမဖို႔ ရိုးရာမုန္႔တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ၀ယ္ခဲ့ရစၿမဲ ျဖစ္ သည္။ ေက်ာင္းအျပန္ မုန္႔ကို ေမွ်ာ္ေနတတ္သည့္ အေမ့ကို ကၽြန္မ နားလည္ပါသည္။ တစ္သက္လံုး ေတာသေရစာ မ်ား ႏွင့္ ႀကီးျပင္ခဲ့ရသူဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္မ အိမ္သား ခရီးႀကံဳ ၀ယ္လာတတ္သည့္ ဒိုးနတ္ေတြ၊ ပတ္ဖ္ေတြ၊ ဘန္းေပါင္းမုန္႔ေတြကို အေမ မႀကိဳက္ပါ။ "ညည္းတို႔ကလမုန္႔ေတြ စားတတ္ေပါင္ေအေပါ့ဟဲဟဲနဲ႔" လို႔ပင္ ဆိုလိုက္ ေသးသည္။ "ကလမုန္႔" ဆိုတာ ကုလားမုန္႔လို ေခၚလုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။ အဂၤလိပ္မုန္႔၊ လူမ်ိဳး ျခားမုန္႔ ဆုိသည့္ သေဘာျဖစ္ပါသည္။
"ေန႔ခင္းေန႔လယ္ ဆာဆာေလာင္ေလာင္ရွိရင္ သေရစာကေလး စားလိုက္ရမွ အာသာ ေျပသာပါေအ၊ စားရသာ အဆင္မေျပရင္ ရြာမုန္႔ကေလးေတြ လြမ္းမိပါရဲ႕ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူ မွ လုပ္ေရာင္းေနသာ ဟုတ္ေပါင္ေတာ္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္လုပ္စားၾကသာပဲ စားစမ္းပါေလ့"

အေမေျပာေတာ့လည္း ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ ေတာသေရစာကေလးမ်ားကို သတိရလိုက္မိပါ၏။ ရြာမွာက မုန္႔ပဲသေရစာ လုပ္ေရာင္းသည္လို႔ မရွိ။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ေဖာေဖာသီသီ လုပ္စားတတ္ၾကသည္။ ေတာသေရစာ ဆိုေတာ့ အမ်ားဆံုးကေတာ့ ေကာက္ညႇင္း၊ ထန္းလ်က္မုန္႔ေတြက မ်ားသည္။ မုန္႔ဆီေၾကာ္၊ မုန္႔ဖက္ထုပ္၊ မုန္႔ၾကာခြက္ပ၊ မုန္ၾကာေစ့၊ မုန္႔ႀကိဳးလိမ္၊ မုန္႔ကၽြဲသည္း၊ မုန္႔ဗိုင္းေတာင့္၊ မုန္႔ခဲဖြယ္၊ မုန္႔လံုးႀကီးလို မုန္႔ေတြ ျဖစ္သည္။ ကရိကထ မမ်ားခ်င္ရင္ေတာ့ ေရႊထမင္း၊ ဆီထမင္း ထုိးလိုက္တာ မ်ားသည္။ ေကာက္ညႇင္း မုန္႔ညက္ကို စားေတာ္ပဲ၊ ပဲလြန္းျပဳတ္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေရာနယ္ကာ ဂ်င္းေထာင္းကေလး စြက္၍ ေၾကာ္ေသာ ပဲမုန္႔ေၾကာ္ ပူပူေႏြးေႏြး ၾကြၾကြရြရြကေလးကို ကၽြန္မ ႀကိဳက္သည္။

သေရစာဆိုေသာ္လည္း ဆီကုန္၊ ထင္းကုန္၊ အခ်ိန္ကုန္ခံကာ လုပ္စားေလ့ ရွိၾကသည္။ မုန္႔ညက္ကို လက္ဖ၀ါးထဲ ပြတ္ေခ်ကာ အေတာင့္ကေလးေတြလုပ္၊ ေပါင္းၿပီးမွ ႏွမ္းေထာင္း ကေလးျဖဴးစားရတာ မုန္႔ဗိုင္းေတာင့္ ကိုလည္း အလုပ္ေလ့ၾကသည္။ ဆိမ့္ဆိမ့္ကေလး ဆိုေတာ့ စားလို႔ေကာင္းသည္။
"ၾကာေစ့ခြက္ ထဲက ၾကာေစ့ကေလးေတြနဲ႔တူေတာ့ မုန္႔ၾကာေစ့၊ ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းလိမ္ထား တာနဲ႔ တူေသာ မုန္႔ႀကိဳးလိမ္၊ ရက္ကန္းဗိုင္းေတာင့္ကေလးေတြနဲ႔ တူေသာ မုန္႔ဗိုင္းေတာင့္၊ လက္ေကာက္ကြင္းနဲ႔တူေတာ့ မုန္႔လက္ေကာက္ သည္လို ေခၚလုိက္ၾကသာပါေအ"

ကၽြန္မတို႔ ရြာတြင္ လသာသည့္ ညေတြမွာ မုန္႔ေပါင္းလုပ္စားသည့္ အေလ့လည္း ရွိၾက သည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ေသာင္ေသာင္သာသာ ရွိၾကသည့္ ေတာင္သူႀကီးေတြက အိမ္ေရွ႕တလင္းမွာ ဖ်ာၾကမ္းမ်ားခင္းကာ ၀ိုင္းလုပ္ စားၾကသည့္ မုန္႔ေပါင္းပြဲ ျဖစ္သည္။ ေကာက္ညႇင္းမႈန္႔ႏွင့္ ဆန္မႈန႔္ကို ဆတူေရာ၊ ေရက်က္ေအးႏွင့္ ႏွဲကာ ေမာင္းခြက္ထဲ ထည့္ ေထာင္းၿပီးလွ်င္ စဥ့္အင္တံု ခ်က္္ၿပဲႀကီးေတြထဲ တင္းေနေအာင္ သိပ္ရသည္။

ညဘက္ လသာသာ တလင္းျပင္မွာ မီးဖိုသံုးေလးဖို ခြဲဖိုကာ ေျမေပါင္းအိုးမ်ားျဖင့္ ေပါင္းၾကရ သည္။ အင္တုံ ထဲ က မုန္႔ညက္ေတြကို ေယာက္သြားခြံျဖင့္ ျခစ္ျခစ္ယူကာ ေျမစေလာင္းဖံုး ကေလးထဲကို သဲ့ကာသဲ့ကာ လွည့္လွည့္ ထည့္ ရသည္။ အေပၚက ပဲလြန္းေစ့ေလး၊ ငါးေစ့ ျဖဴကာ ေရစိုအ၀တ္ပါးျဖင့္ စေလာင္းဖံုးပါ စုစည္းကာ ေပါင္းအိုးခြင္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ရ သည္။ ၿပီးမွ အ၀တ္ကို ေလးဘက္ျဖည္ခ် အဖံုးအုပ္ထား၊ တေအာင့္ ေနလို႔ အဖံုးကို လွန္ လိုက္ေတာ့ နပ္နပ္ေပ်ာင္းေပ်ာင္းမုန္႔ေပါင္းပူကေလး ရၿပိ။ ဆီဆြတ္ အ၀တ္ တုတ္ကေလးျဖင့္ တဖတ္ဖတ္ရိုက္၊ ႏွမ္းေထာင္ကေလးျဖဴး၊ မုန္႔လုပ္သူကလုပ္၊ စားသူကစား၊ တ၀ါး၀ါး တဟားဟား ပြဲက်သည့္ ၀ိုင္းက ပြဲက်။

သေရစာစာရင္း လူစုသည့္ ဓေလ့မ်ားလား။ သည္၀ိုင္းမွာ စိုက္ေရးပ်ိဳးေရး၊ လွဴေရးတန္းေရး၊ စားေရး ေသာက္ေရး၊ ဘာအေရး ညာ အေရး ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ အသိဖလွယ္ႏိုင္ၾကသည္။ သူ႔သတင္း ကိုယ့္သခင္း ေ၀မွ်ႏိုင္ၾက သည္။ ဟိုအေၾကာင္း သည္အေၾကာင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ေရာက္တတ္ရာရာ စကား စျမည္ ျမည္ႏိုင္ၾကပါ၏။

"သေရစာမုန္႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အခ်င္းခ်င္း စည္းစည္းလံုးလံုး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနၾကသာပါ ေအ၊ ခ်မ္းသာသူက ေကၽြးပါသယ္ေတာ္လို႔ ေမတၱာျပေတာ့ ဆင္းရဲသူကလည္း က်ဳပ္တို႔ ကလည္း စားပါ သယ္ေတာ႕ လို႔ မုဒိတာျပၾကသာေကာ သမီးရဲ႕။ ရြာထဲလူစည္ေတာ့ ရြာဆူ တာေပါ့၊ ရြာထဲလူခန္းေတာ့ ရြာပါ ကန္းတတ္ သတဲ့ အေမတို႔ ေတာရြာဆိုသဟာက တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ က်ားကန္ေနၾကရတာ မႈတ္လား"

အေမေျပာေတာ့လည္း သေရစာ၀ိုင္းက တန္ဖိုးအရွိသား။
ေဆာင္းခါမ်ားမွာေတာ့ အခင္းထဲက ေျပာင္းဖူး၊ ကန္စြန္းဥေတြကို စားရၿပီ။ အခင္းထြက္ သီႏွံေတြဆိုေတာ့ အခုခူး၊ အခုေဖာ္ လတ္ဆတ္ပါဘိသနဲ႔။ ေျပာင္းဖူးသက်ဲ (သြားက်ဲ) ကေလးေတြေပမယ့္ စားရတာ ခ်ိဳပါသည္။ ကန္စြန္းဥ လွည္း၊ ေျပာင္းဖူးလွည္းႀကီးေတြ ရြာထဲ ျဖတ္ေမာင္းလာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က လွည္း ေနာက္က လိုက္ႏိႈက္ရသည္ ကပင္ ထဘီခါးပံုစံ အျပည့္ရသည္။ အိမ္က အခင္းေဖာ္လွ်င္ေတာ့ အိမ္ေအာက္ ခင္းထား သည့္ ကၽြန္းခုတင္ႀကီးေအာက္ ေန႔ဖို႔ညစာ က်င္းထားတတ္ၾကပါသည္။

သႀကၤန္ရက္ေတြမွာ ကန္စြန္းဥ၊ ထန္းလ်က္၊ ေျမပဲ ေရာက်ိဳကာ ကန္စြန္း ယိုထိုးၾကသည္။ ေျမပဲေပၚလွ်င္ ေျမပဲ အစိုျပဳတ္၊ ေျမပဲေလွာ္။ ပဲသီးေတာင့္ရွည္ကို ၾကက္သြန္ဖူးႏွင့္ ေရာျပဳတ္ကာ ေျမပဲႏွင့္ သုပ္စားၾကသည္။ ၾကက္သြန္ ကို ရိတ္ရိတ္လွီးၿပီး ဆန္မႈန္႔၊ ဂဠဳန္လက္သည္းရြက္၊ ေျမပဲဆံ ကေလးေျပာက္ေျပာက္ထည့္ကာ အေပါင္း ေၾကာ္ၾကသည္။

ေႏြႀကီးေခါင္ေခါင္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သစ္သီးသစ္ႏွံ ရွားပါးကုန္ၾကၿပီ။ သည္လိုအခါေတြမွာ ၿခံေထာင့္က တပိန္ပိန္ တလိမ္လိမ္ သီးရရွာေသာ မာလာကာသီးကေလးေတြက ကၽြန္မတို႔ အတြက္ သေရစာ ျဖစ္ရ၏။ ေႏြသီး ဆိုေတာ့ ေနတစ္ျခမ္းေလာင္ကာ ခ်ိဳေနတတ္သည္။ ျမစ္ကမ္းပါးထိပ္က ဘုိးရင္ ၿခံ၀ိုင္းထဲက မန္က်ည္းခ်ိဳပင္၊ မရန္းခ်ိဳပင္ကလည္း ကေလးမ်ား အဖို႔ သြားရည္က်ရသည့္ သေရစာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ တို႔ ရြာတြင္ မန္က်ည္းပင္ေတြ တစ္ရြာလံုး ေဖ်ာက္ဆိပ္ဆိုေသာ္လည္း ဘုိးရင္မာန္က်ည္းပင္က အခ်ိဳပင္ မဟုတ္လား။ ရွားေထာင့္ရွားပါး မန္က်ည္းအခ်ိဳပါကတား။

မန္က်ည္းဖူးကေလးမ်ားကို အခ်ဥ္သိပ္ကာ ၾကက္သြန္ကေလးဆီသတ္၊ ဒလိန္းထိုးထားေသာ ခ်ဥ္ဆိမ့္ဆိမ့္ သေရစာကလည္း ေရေႏြး ျမည္းစရာ။ ကုကၠိဳရြက္ႏု၊ ထေနာင္းရြက္ႏု၊ ေညာင္ခ်ဥ္ဖူးႏုႏုကေလးေတြကို ခူးကာ ေျမပဲ ေထာင္း၊ ဆီရႊဲရႊဲသုပ္စားရတာလည္း ေတာသရေစာ ျဖစ္ပါသည္။ သစ္ပင္ႀကီးေတြက အရြက္ကို စားေတာ့ အသက္ရွည္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ေႏြရာသီေရာက္တုိင္း အေမ ႀကီးက ဆီးသီးေျခာက္ကို ထန္းလ်က္ရည္ ပ်စ္ပ်စ္ ႏွင့္ က်ိဳကာ ေကၽြးတတ္သည္။

"ဆီးယို ကေလးက ႏွလံုးေအးသယ္၊ သည္းေျခဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္သာကို ႏိုင္သယ္၊ ေဆးျဖစ္ ၀ါးျဖစ္ စား ဟဲ့ ငါ့ေျမး ရဲ႕" လို႔ ဆိုကာ သူႏွင့္ကပ္လ်က္ ထားတတ္သည္။ ေတာရြာဆိုေတာ့ ငပိကေလး စေလာင္းဖံုး ကပ္ၿပီး ကင္ကာ ႏွမ္းဆီကေလးဆမ္းကာ ေရေႏြးျမည္းၾကတာလည္း ရွိပါသည္။

ထန္းေဆာ္ေလကေလးျမဴ ခ်ိန္ကစလို႔ ထန္းရည္ခ်ိဳ၊ ထန္းသီးႏု၊ ထန္းပင္ျမစ္။ ထန္းက ထြက္သမွ် ဘယ္ဟာမွ မလြတ္ရပါ။ ထန္းရည္ခ်ိဳကို ထမင္းၾကမ္းျဖင့္ ေမႊၿပီး စားၾကရတာ ကလည္း ရြာက ကေလးတုိင္း စားခဲ့ရဖူးသည့္ သေရစာတစ္မ်ိဳး ျုဖစ္၏။ ရြာေတာင္ပိုင္းမွာ ေနေသာ အေမႀကီးညံ၏ "ႏွာရည္ဆုပ္" မုန္႔ကေလး မ်ား ကိုလည္း သတိရမိပါသည္။ ထမင္း ၾကမ္းအက်န္အၾကြင္းေတြကို ေရကေလး ပ်က္ပ်က္ ေဆးကာ လွမ္းထားရသည္။ ထမေျခာက္ေဖြးေဖြးကို အိုးကင္းျဖင့္ေလွာ္၍ ထန္းလ်က္ျဖင့္ ေရာေထာင္းၿပီး အဆုပ္ ကေလး ေတြျဖစ္ေအာင္ လံုးထားတာကို ႏွာရည္ဆုပ္ေခၚျခင္း ျဖစ္၏။ ႏွာရည္ဆုပ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ ေခၚတာလဲ ကၽြန္မ ေမးၾကည့္ေတာ့ "ဆိုႏိုင္ေပါင္ေအ တစ္သက္လံုး ႏွာရည္ဆုပ္ေခၚခဲ့ၾက သာပဲေအ့" လို႔သာ ေျဖခဲ့တာ သတိရမိပါေသးသည္။

ႏွာရည္ဆုတ္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ နဘတ္ထန္းလ်က္ဆုတ္ဆိုတာလည္း ရွိေသးသည္။ ကၽြန္မတို႔ၿခံ အေနာက္ေျမာက္ ေထာင့္ကုန္းကေလးေပၚမွာ ဆီႀကိတ္သည့္ ဆုံလည္ဆင္ ထားေသာ ထန္းခလတ္ တဲကေလး ရွိသည္။ ကၽြန္မတို႔မွာ ဆီဆံုကုန္းဟု ေခၚၾက၏။ ေန႔ခင္းဘက္တြင္ ဆီႀကိတ္ရာ ဆီဆံုကုန္းမွာ ကေလး မ်ား၏ စုရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆီႀကိတ္ ရင္း ကေတာ့ေပါက္မွ ဆီေတြ ေ၀ါခနဲ ေ၀ါခနဲ သြန္က်လာလွ်င္ ဆုံထဲ မွ ေျမပဲဖတ္ေတြ ေၾကေလာက္ၿပီ။ ေျမပဲဘတ္ (နဘတ္) မ်ားကို ထန္းလ်က္ေထာင္းျဖင့္ ေရာနယ္ကာ ဆုတ္ဆုတ္ စားရသည္မွာ အလြန္အရသာရွိလွသည္။ ခ်ိဳဆိမ့္ဆိမ့္ နဘတ္ထန္းလ်က္ဆုတ္ သည္လည္း ကေလး မ်ား မက္ေမာေသာ ေတာသေရစာပဲ ျဖစ္သည္။

"တို႔ကေလး တုန္းက ကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ေနသာေကာေအ့။ ရြာထဲလည္ရ ေဆာ့ရသယ္ရွိ ေပါင္။ တို႔၀ိုင္းထဲမွာ ဗံုးက်င္းႀကီး တူးထားသာေတာ္ေတာ့္ အိမ္တစ္ေဆာင္စာေလာက္ ရွိ သယ္။ ေကာင္းကင္က ေလယာဥ္ပ်ံသံ မ်ားၾကားရင္ ကၽြဲညီေနာင္လာပေဟ့ ဆုိသဲ့ၿပီး ဗံုးက်င္းထဲ ဆင္းေျပးရသာပဲ။ တို႔အေမႀကီးက မနက္မိုးလင္းရင္ ဗုံးက်င္း ထဲမယ္ ေသာက္ေရ တစ္အိုး ေဆးလိပ္တစ္ဗန္း၊ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္တစ္အစ္ သြားပို႔ထားလိုက္ သာပဲ။ တို႔ကေလးေတြအတြက္ဆိုၿပီး ေျမပဲနဘတ္နဲ႔ ထန္းလ်က္ေတြ ဆုတ္ထည့္ထားသဲ့ ဇလံုႀကီးကတစ္လံုး၊ တုိ႔မ်ားျဖင့္ ဗံုးက်င္းထဲ၀င္ၿပီး နဘတ္ ထန္းလ်က္ဆုတ္စားရသာ ပါးစပ္ ေတြမ်ား အေစးေပါက္လို႔ေတာ္"

အေမ က သူ႔ငယ္ဘ၀ေတြကို ေျပာျပတိုင္း သည္အေၾကာင္းကေလး ပါလာတတ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ ကေလး ဘ၀က စစ္ႀကီးမရွိေတာ့ေသာ္လည္း နဘတ္ထန္းလ်က္ ဆုတ္စားေနရ တုန္း။ ေက်းလက္ေတာရြာက အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ ထန္းလ်က္ေတာင္း၊ ပဲေလွာ္ေတာင္း ကေလးေတြ ထားၾကၿမဲ ျဖစ္သည္။ ကေလးေတြ ပူဆာတုိင္း သည္ႏွစ္မ်ိဳး ကို ခါးပံုစံထဲ ထည့္ေပးလိုက္ရုံ။ ထန္းလ်က္ကို ဆီႏွင့္ေၾကာ္ကာ ေျမပဲျဖင့္ ေရာထိုး ထားေသာ ေျမပဲယို အခ်ပ္ႀကီးေတြလည္း မျပတ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္က ေကၽြးေသာ သာေရစာမ်ားကို ရုိးသည္ ထင္လွ်င္ ကိုယ့္ဘာသာ ရွာေဖြစားေသာက္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိသည္။

ရြာအျပင္ ေတာစပ္ ကို ထြက္လိုက္လွ်င္ အတန္းလိုက္ ေပါက္ေနေသာ တရုတ္မန္က်ည္းပင္ေတြဆီက တရုတ္မန္က်ည္းေခြ မ်ားသည္လည္း ကၽြန္မတို႔အတြက္ သေရစာ ျဖစ္သည္။ ရြာကေတာ့ ေဆးမန္က်ည္းသီး ဟု ေခၚၾကသည္။ ေတာထဲမွာ ေနရာအႏွံ႔ ရွိေနတတ္ေသာ သရက္ပင္ ႀကီးေတြ သီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဆားတစ္ဆုတ္ ခါးပံုထဲ ထည့္ကာ သရက္သီးစိမ္းႏွင့္ တို႔စားၾက သည္။ ပါးစပ္ေတြမွာ သရက္ေစး ပူေလာင္ ကာ အနာေတြေပါက္မွ အစားရပ္ၾကသည္။

ေလာက္စာလံုးေတြ လြယ္အိတ္တစ္လံုးထည့္လြယ္ကာ ေလာက္ေလးခြတစ္လက္ျဖင့္ ငွက္ပစ္ထြက္ရာက ျပန္လာေသာ အစ္ကိုေတြ သယ္လာသမွ် စာကေလး၊ ဆက္ရက္၊ ငုံး၊ ခါ စသည့္ ငွက္မ်ားကိုလည္း ကင္စား တတ္ၾက ေသးသည္။ ျမစ္ေရက်ခ်ိန္တြင္ ၀ါးႀကိမ္ေတာ ထဲ ပိတ္ က်န္ရစ္ခဲ့တတ္သည့္ က်၊ မ ဆြဲငါး ကေလး မ်ားကို ဆန္ကာခံုးမ်ားျဖင့္ လိုက္ဖမ္း ကာ မီးဖုတ္စားၾက၏။ ပဲေမွာ္တိုက္ေပၚက ပဲေမွာ္ေတြၾကား တက္ဥ တတ္ေသာ ၾကက္ဥ မ်ား ကို ထမင္းအုိးပူူထဲျမဳပ္ကာ ၾကက္ဥ မက်က္တက်က္ လုပ္စားၾကသည္။ သည္လို အေကာင္ ဖေလာင္ ေတြ စားၾကတာ လူႀကီးေတြ သိသြားလွ်င္ေတာ့ အဆူအရိုက္ခံရတတ္သည္။

"ဟဲ့ ကေလးေတြ စားစရာမ်ား ရွားလြန္လြန္းလို႔ေတာ္ သူတကာ အသက္ကို သေရစာ လုပ္စားရတယ္လုိ႔။ ကိုယ့္ ေတာမ်ား စားစရာဘယ္မွာ ႏိႈက္ႏိႈက္ ေပါခ်က္ဟာကို"
ႀကီးေတာ္ေျပာလည္း ေျပာစရာ။ ရြာမွာေတာ့ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေရေႏြးျမည္းစရာ သေရစာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ စားပြဲေပၚ မွာ ရွိေနတတ္သည္။ ပဲပင္ေပါက္သုတ္၊ ငွက္ေပ်ာဖူးသုတ္၊ ေက်ာက္ပြင့္သုတ္၊ ႏြားအခ်င္းသုတ္ စသည့္ ရြာထြက္လက္သုတ္စုံ မ်ိဳးစုံကိုလည္း မၾကာ မၾကာ စားရတတ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ ရြာထဲ ပဲမ်ိဳးစုံ စုိက္ေသာ ရြာဆိုေတာ့ ပဲကို သေရစာ အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္စားၾကသည္လည္း ရွိပါ၏။ ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္း၊ ပဲပြေၾကာ္၊ ပဲေရဖြ၊ ဗယာေၾကာ္" စသျဖင့္ ပဲကို အျပတ္မခံတမ္း စားၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။

သေရစာမ်ားႏွင့္ႏြယ္ေသာ လြမ္းစရာကေလးေတြကလည္း ရွိတတ္ျပန္သည္။
"ေၾသာ္ ငွက္ေပ်ာ္ဖူးကေလးသုတ္ေတာ့  ငါ့ေမာင္ ကိုနီေမႊးကို သတိရခ်က္ေတာ့္။ သူစားခ်င္ ရင္ ဘယ္ေလာက္ မူးလာ မူးလာ အစ္မ ငွက္ေပ်ာ္ဖူးသုတ္ေကၽြးစမ္းပါဦးဟနဲ႕ ေခ်ာ့ေသး သာ၊ ဆူဆဲ လႊတ္လည္း တဟဲဟဲ ႏွင့္ မနာတတ္ရွာဘူး ဒင္း အသက္တုိပါ့ေတာ္"

ငွက္ေပ်ာဖူးသုတ္ရင္းက မ်က္ရည္စကေလးေတြကို အက်ႌလက္ေမာင္းစျဖင့္ တုိ႔ကာ တို႔ကာ ငိုတတ္ေသာ ႀကီးေတာ္ ကုိ သတိရမိပါ၏။  ကၽြန္မတို႔ရြာတြင္ အဆင့္အျမင့္ဆံုး သေရစာ ကေတာ့ ဦးျပည့္၏ ေခါက္ဆြဲသုတ္ ျဖစ္သည္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းထမ္းေတာင္းႀကီး တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ျဖင့္ ရြာလည္ ေညာင္ပင္ ေအာက္ ေရာက္လာတတ္ေသာ ဦးျပည့္၏ ေခါက္ဆြဲသုတ္ ကား ရြာမွာ ၀ယ္စားရေသာ တစ္မ်ိဳးတည္းေသာ သေရစာ ျဖစ္ေတာ့၏။ ၀ယ္စားရာမွာ လည္း ေငြေပး၀ယ္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္။ ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ ပဲတစ္စလယ္ ဖလွယ္ စားရတာ မ်ိဳး သာ ျဖစ္၏။ ဦးျပည့္ကလည္း ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္းလာတာ မဟုတ္သလို ရြာကလည္း ေခါက္ဆြဲ သည္လာတုိင္း ၀ယ္စားၾကတာ မဟုတ္။

"သည္ကေန႔ ပါးစပ္ပ်င္းလွသေအ၊ ငျပည့္ေခါက္ဆြဲနဲ႔ လွ်ာေလွာ္လိုက္ဦးမယ္
တစ္ခါတစ္ရံမွသာ အပ်င္းေျပသေဘာ၊ ၿမိဳးၿမိဳးၿမိဳက္ၿမိဳ႕္ကေလး စားလိုသည့္သေဘာသာ ျဖစ္၏။ ျမင္းၿခံလို ၿမိဳ႕ကို အေရာက္အေပါက္ ရွိသူမ်ားထံမွ ၿမိဳ႕ျပန္လက္ေဆာင္ရတတ္ေသာ ဘန္းမုန္႔ (ေပါင္မုန္႔ၾကမ္း)ကို ထန္းလ်က္ရည္ ႏွင့္ ႏြားႏို႔ဆမ္းစားရသည့္ အခါမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ကၽြန္မတို႔ ကေလးမ်ားအဖို႔ နတ္သုဒၶါတမွ် အရသာ ထူး လွၿပီ။ ရိုးရာစာမ်ားႏွင့္ အသားက်ေန ေတာ့လည္း ေပါင္မုန္႔ထန္းလ်က္ရည္ဆမ္းသည္ပင္ ေခတ္မီေသာ သေရစာ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ေတာရွိတာ ရရာ စားရသည္ဆိုေသာ္လည္း လတ္က လည္း လတ္ဆတ္၊ အဟာရ ကလည္းျပည့္၊ ျမန္မာ့ခံတြင္းႏွင့္လည္း အဟပ္မိၾကသည္။

အခုေတာ့ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာေနၾကရသူေတြဆိုဦးေတာ့ ရိုးရာစာေတြႏွင့္ ေ၀းရၿပီ လို႔ေတာ့ မဆိုသာပါ။ မႏၱေလးမွာ ရိုးရာသေရစာမုန္႔ေတြ ရႏိုင္စားႏိုင္ၾကပါ၏။ မနက္ခင္း ေစ်းေတြမွာ၊ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း လမ္းေဘးေတြမွာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ရိုးရာစာကေလး ေတြ ခင္းက်င္း ေရာင္းခ်လ်က္ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္လုပ္စားရသည့္ သေရစာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ စားသုတ္သုတ္ သြားသုတ္သုတ္ ေျပးၾကလႊားၾကရ တာဆိုေတာ့ သေရစာမုန္႔ကို အိမ္မွာ တကန္တက လုပ္စားရတာမ်ိဳး အေျခအေနမေပး ေတာ့တာလည္း ပါပါလိမ့္မည္။

ကၽြန္မ စိတ္ထင္သည္ေခတ္မွည္ မုန္႔နည္းပညာေတြ ကလည္းစုံ၊ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြကလည္းမ်ား၊ မုန္႔ေတြ ကလည္း သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း လွလွပပ အသင့္ထုပ္ပိုးၿပီးသားဆိုေတာ့ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ဆီက လွိမ့္၀င္ လာတတ္ေသာ ခဲစကၠဴ သြင္းေရာင္စုံ မုန္႔ထုပ္ကေလးေတြ ေခတ္စားလာပံုရသည္။ သည္အထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု လည္း မလြတ္။ မိတ္ေဆြေတြ အိမ္လာၾကေတာ့လည္း သမီးအတြက္ မုန္႔ထုပ္ေတြ ပါလာတတ္ၾက သလို ကၽြန္မအိမ္သား ၿမိဳ႕ထဲသြားေတာ့လည္း တစ္ပတ္စာ အထားခံသည့္ မုန္႔ထုပ္ေတြကိုပဲ ၀ယ္ခုိင္းေနရၿပီ။ သမီးကေလး ကလည္း သည္သေရစာေတြကို ႏွစ္ၿခိဳက္ ေနၿပီ။

အေမေျပာသလို သေရစာ က တစ္ဆင့္ မုဒိတာပြားႏိုင္ဖို႔ "က်ဳပ္တို႔ကလည္း စားပါသယ္ေတာ္" လုပ္ရုံက လြဲ၍ ကၽြန္မ တုိ႔လည္း မတတ္သာေတာ့။ စိတ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေတာသေရစာကေလး ေတြ သမီးကေလး ကို အေကၽြးခ်င္သား။ စားမွ စားတတ္ပါ့မလား မသိ။

စာေရးသူ - ခင္ခင္ထူး
မေဟသီမဂၢဇင္း ဇူလိုင္ ၂၀၀၇
.