ပဆစ္အိမ္ အပိုင္း (၁၆)

ဟင္းမႀကိဳက္၍ သြားရည္စာ စားဖို႔ ဆုိသည္လည္း မဟာ စြန္႔စားခန္းပင္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ႏွင့္ ကုိယ္ဆို အေအး တစ္ခြက္ေသာက္ဖို႔ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုယ္ မသဒၶါခ်င္။
သည္ေတာ့လည္း အ၀တ္ဆန္းကေလးေတြ လက္ေဆာင္ရေတာ့ လိုခ်င္သည္ေပါ့။ ဘတ္စ္ကား အစား ကိုယ္ပိုင္ကား ကေလး ႏွင့္ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ ျပန္ရသည္ကို ၾကည္ႏူးမိသည္ေပါ့။
ဆင္ေျခဖံုး က ရုံစုတ္ကေလးေတြမွာ "စေတာ" က ၾကည့္ရမည့္အစား ေလေအးရုံမွာ "ဒီစီ" က ၾကည့္ခ်င္ ေပ မေပါ့။

ပထမတန္းစား ဟိုတယ္ေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆုိပါက အနားပင္ မသီႏိုင္၊ သဒၶါေပါက္ ၍ ေကၽြးမည့္ေမြးမည့္သူ ရွိလာေတာ့လည္း အၿမိန္႔သား စားမိ သည္ အမွန္။
သည္လို ႏွင့္ ပိတ္စတစ္စ၊ ေခါက္ထီးတစ္လက္၊ ကားတစ္ေခါက္၊ ရုပ္ရွင္တစ္ပြဲ၊ အေအး တစ္ခြက္၊ ထမင္းတစ္နပ္ ႏွင့္ ဘ၀ဆံုးပါးသူေတြလည္း ဒုႏွင့္ေဒး ရွိသည္။ လူစုံေသာ ေဘာ္ဒါ ေဆာင္မွာ ေနေနရသည့္ ဇင္ သည္ မိမိ မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာပင္ ဒါမ်ိဳးေတြ ရိုးလုေအာင္ ျမင္ရဖူး သည္။ ေတြ႕ရဖူးသည္။ ႀကံဳဆံုရဖူးသည္။

ဇင္ ကုိယ္တုိင္ ေရွာင္ၾကဥ္ခ်င္ေပမယ့္ ဇင္ ကိုယ္တိုင္ သာယာမိသည့္အျဖစ္ကို ဖံုးကြယ္ မထားႏိုင္။
ကိုယ့္ကိုယ္ ကို သာယာမႈ႕ ေရစီးေနာက္ အစဥ္တစိုက္ ေမ်ာပါမသြားဖို႔ေလာက္သာ ႀကိဳးစားႏိုင္သည္။ အႏၱရာယ္ ကို ေရွာင္တိမ္းႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ရသည္။
ဇင့္ မွာက လက္နက္ေကာင္းကေလးမ်ားလည္း ရွိသည္။ အပ်ိဳ မဟုတ္သည္က တစ္ခ်က္၊ အသက္ မငယ္ ေတာ့ သည္ က တစ္ခ်က္၊  ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းနိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္သည္က တစ္ခ်က္။ သည္အခ်က္ ကေလး ေတြေၾကာင့္ ယခု အခ်ိန္အထိ ဇင္သည္ လြတ္ေျမာက္သည့္ နယ္ေျမ တြင္ ရွိေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

ေမေမသာ ရန္ကုန္မွာ လာေနေပးႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အလြန္အဆင္ေျပမည္။ သို႔ေသာ္ ေမေမသည္ ဘယ္အခါ မွ် လာေနေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ေမေမသည္ ရန္ကုန္ လူေနမႈ စနစ္ကို ေၾကာက္သည္။ ဘတ္စ္ကားကို ေၾကာက္သည္။ ဆူညံမႈ ကို ေၾကာက္သည္။ ေရႊေတာင္ၾကား လို ေနရာမ်ိဳးမွာ တိုက္ႏွင့္ကားႏွင့္ ထားႏိုင္လွ်င္ေတာ့ အဟုတ္သားေပါ့။ ယခု ေတာ့ ဇင္က သိန္းထီ ဆယ္စုလံုးလည္း မေပါက္။ မီလ်ံနာႏွင့္လည္း မညား။

ခက္ေတာ့လည္း အခက္သားကလား။
ဇင္ဘ၀က သဒၵါေပါက္သူရွိၿပီး အိမ္သုိ႔ ကားႏွင့္ျပန္အပို႔ ခံရမႈ သည္ကေန႔အတြက္ ကုန္က်မည့္ ဘတ္စ္ကားခ ကို ေငြပိုေငြလွ်ံ ထဲ စာရင္းတို႔ႏိုင္သည့္ အေျခမွာသာ ရွိသည္။
သို႔ေပမယ့္ ပစၥည္းမယူပါနဲ႔၊ လူလဲ ခ်မ္းသာေပးပါဆိုသလိုပါပဲ။ လူကို အထိမခံႏိုင္၊ ဂုဏ္ကို အထိပါးမခံႏိုင္။
ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဇင္သည္ အေလးအနက္သမားမ်ားကို ေၾကာက္သည္။ ခုျမင္ ခုေပ်ာက္၊ ခုေတြ႕ ခုေမ့့ ဆုိသည့္ လူစားမ်ိဳးႏွင့္သာ ေတြ႕ခ်င္သည္။

အေလးအနက္သမားေတြက ခက္သည္။ က်န္လူစားေတြကေတာ့ ကၽြန္မ အပ်ိဳမဟုတ္ပါ ဆိုသည္ႏွင့္ လန္သြားသူ ေတြလည္း ရွိသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ အေမပါဟု သိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခ်န္ထားရစ္သူ ေတြလည္း ရွိသည္။
အဓိက ကေတာ့ ကိုယ့္ကို အႏၱရာယ္ မေပးႏိုင္ေအာင္ႏွင့္ အမည္းစက္ ထင္မက်န္ရစ္ေအာင္ ေရွာင္ကြင္း ႏိုင္ ဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့လည္း သည္အ႒ာရသေတြကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ မဟုတ္ေတာင္ ထုိက္သင့္ သေလာက္ ေတာ့ ဇင့္ က တတ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

ဇင္ သည္ ေလာဘမႀကီးတတ္။ ေရဆံုးေရဖ်ား မလုိက္တတ္။
ေတာ္ပါၿပီ။ ထမင္းတစ္နပ္၊ ကားတစ္ပတ္ ေလာက္ ဆိုလွ်င္ပင္ လူတစ္ေယာက္ အေပၚ ေက်နပ္ ပါၿပီ။ ေလာဘႀကီး လာၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့ ထိဖုိ႔သာ ျပင္ပေရာ့။
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေလာဘႀကီးသည္။ ဥပမာ ... အေဆာင္မွ သီတာညိဳလို မိန္းကေလး။ လွသည္၊ အႏုပညာ ထက္သန္သည္၊ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ျဖစ္လုိသည္။ ေက်ာက္စိမ္းသမားဆိုသူ ေတြႏွင့္ ေပါင္းမိသည္။ အစ ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ပဲ ရိုက္ေတာ့ မလိုလို၊ ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းမွာ တိုက္၀ယ္ေတာ့မလိုလို၊ ကားစီး ရေတာ့ မလိုလို ႏွင့္။ ဘာမွ ျဖစ္မလာ၊ ေနာက္ေတာ့ မွ သူ႔လူေတြ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါသာ ပြလိုက္သည့္ ေက်ာက္ပြဲစား ေတြမွန္း သိရသည္။

သည္အခါ က်ေတာ့ လြန္ေနၿပီ။ သီတာညိဳတို႔ ပ်က္စီးခဲ့ၿပီ။
ေနာ္ရာ တို႔ကေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိ၍ထင့္၊ အလြန္ေရွာင္သည္။ အလြန္တိမ္းသည္။ ပေထြး ေၾကာင့္ အိမ္မွ ဆင္းေျပးလာခဲ့ရၿပီး အေဆာင္ေနကာ လက္ထပ္ယူမည့္ ငယ္ရည္းစား စစ္ဗိုလ္ေရွ႕တန္းမွ အျပန္ ကုိ ေစာင့္ေနသည္။

သည္ေလာက မွာက လည္လွ်င္လည္၊ မလည္လွ်င္ရပ္။ အလတ္တန္းစားေလာက္ဆိုလွ်င္ ေတာ့ မလြယ္ ေရးခ် မလြယ္။
ဇင္သည္ ဦးတင္ေမာင္သန္႔ဘက္က ေလးနက္လာ၍ ကိုယ္ရွိန္တန္႔ခဲ့သည္။ သာမန္ အေန အထား ဆုိလွ်င္ ေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ ဇင့္အေနႏွင့္ ထမင္းတစ္ပြဲ စားလိုက္... အေအးတစ္ခြက္ ေသာက္လိုက္ သည္ေလာက္ေလး ေၾကာင့္ သူ႔လို သူေဌးတစ္ေယာက္ အဖို႔ နစ္နာစရာ ဘာမွ် မရွိ။ သည္သေဘာ ႏွင့္ ဆက္ဆံ ခဲ့သည္။

သို႔ေပမယ့္ သည္လူက အခက္သား။ ေလးဆယ္ေက်ာ္ကာမွ ငယ္မူျပန္ေနျပန္သည္။
သည္ကေန႔ ဇင့္ေမြးေန႔။ ဇင္ ေရႊတိဂံုဘုရား သို႔ တက္သည္။ သူႏွင့္ ဖုန္းဆက္ေတာ့ သည္အေၾကာင္း ေျပာ မိသည္။ သူက ဇင့္ကို အေဆာင္သို႔ လာေခၚသည္။
သည္ကေန႔ေတာ့ ဦးတင္ေမာင္သန္႔ က အင္းလ်ားလိတ္ကို ေရြးသည္။ ဇင့္ကို ညစာေကၽြးသည္။

ေဆာင္းေႏွာင္းည တစ္ည ျဖစ္သည္။
ပူျပင္းစ ျပဳလာၿပီ။
အင္းလ်ားလိတ္ ၏ အေအးခန္းမွ ထြက္လာၿပီးေနာက္ အိုက္စပ္စပ္ ရွိလာသည္။ ရွစ္မုိင္ဘက္မွ လွည့္ျပန္ၿပီး အင္းလ်ားကန္ ေရစပ္တြင္ ကားရပ္သည္။ ေလညႇင္းခံသည္။ ထုိအတြက္ ဇင့္မွာ ကန္႔ကြက္စရာ မရွိပါ။ သည္ေနရာ မွာက လူမျပတ္လွ။ ကားအသြားအလာ ထူေျပာသည္။ ဇင္သည္ ေရစပ္သို႔ လာသည္။ သူက ဇင့္ေနာက္ မွ လုိက္လာသည္။

"မသက္ဇင္"
သူက ေခၚသျဖင့္ ေရစပ္ႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ဇင္ ရပ္ေနလိုက္သည္။
"ဒီကေန႔ မသက္ဇင္ ေမြးေန႔ေနာ္"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ဇင့္ကို တကူးတက ထမင္းလိုက္ေကၽြးတာ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒီေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ႏိုင္ရိုးလား မသက္ဇင္ရယ္ …"

"ဒီထက္ဘာမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္ေသးလို႔လဲ ရွင္ရယ္"
"မသက္ဇင္ အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္ေသးတယ္"
"ေတာ္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕၊ ထမင္းတစ္ပြဲ ကပဲ မနည္းက်ေနပါၿပီ"
"ထမင္းတစ္ပြဲေၾကာင့္ မြဲမသြားပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က အမွတ္တရလဲ ရွိေစခ်င္တယ္ေလ"
သူသည္ အက်ႌအိတ္အတြင္း မွ ဘူးတစ္ခုကို ထုတ္ယူသည္။

"ဒီမွာၾကည့္စမ္း" ဆို၍ ဇင္ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။
လက္စြပ္ တစ္ကြင္း ပါပဲ။ စိန္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မီးေရာင္ မွာ လက္ေနသည္။
ဇင္ သည္ တုန္သြားသည္။
သည္လိုပါပဲ။ ေမာင္ႏွင့္တုန္းကလဲ စိန္လက္စြပ္ေရာက္လာသည္ က စၾကတာပါပဲ။

"အင္းလ်ားလိတ္မွာထဲက ေပးဖုိ႔ပါ။ လူေတြမ်ားေနတာနဲ႔"
"ဟင့္အင္း … ဇင္ မယူပါဘူး"
"ဘာလို႔ မယူရမွာလဲ၊ တမင္ မသက္ဇင္အတြက္ ရည္စူးထားခဲ့တဲ့ ဥစၥာ"
"မယူဘူး … ဇင္ မယူဘူး"
မွိန္ေျပေျပ လမ္းမီးေရာင္ တြင္ ဇင္၏ တုန္လႈပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကို သူ အံ့အားသင့္စြာ ၾကည့္ေနသည္။

"အမွန္ေျပာတာပါ ဦးတင္ေမာင္သန္႔၊ ဇင္ မယူခ်င္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ ခါးသီးေနရတာလဲ မသက္ဇင္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အခြင့္အေရး လိုခ်င္လို႔ ဒါကို ေပးတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ယံုပါ"
"အို … ဇင္ မယူပါေစနဲ႔ရွင္"

"ကၽြန္ေတာ့္ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔"
"ဇင္ မယူဘူး"
ဇင္၏ အသံသည္ အေတာ္ႀကီး က်ယ္ေလာင္သြားသည္။
ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ၏ မ်က္ႏွာသ္ည တင္းမာသေယာင္ ျဖစ္သြားသည္။

"ဒီမွာ မသက္ဇင္၊ ကၽြန္ေတာ္ အခြင့္အေရးတစ္ခုခုကို လိုခ်င္လို႔လို႔ ထင္ရင္ ဒီကေန႔ကစၿပီး ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေခၚနဲ႔၊ လမ္းေတြ႕ရင္ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသက္ဇင္ကို ျဖတ္ လိုက္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလက္ေဆာင္ကို လုပ္လာတာ ဆန္ေပးမွ ေဆးရ ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မဟုတ့္ဘူး၊ စိန္နဲ႔ ေရႊနဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ ျဖားေယာင္းတယ္ဆိုတာ ေအာက္တန္းစားဆံတဲ့ လူေတြရဲ႕ အလုပ္ပဲ၊ ဒါမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ ၀ါသနာ မပါဘူး"

"ဘာပဲေျပာေျပာ ဇင့္ကို ေပးလို႔ မရတာ ေသခ်ာတယ္ ဦးတင္ေမာင္သန္႔၊ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဇင္ ယူမွာ မဟုတ္ ဘူး"
"တကယ္ပဲလား"
"တကယ္ပဲ"
"ဒါျဖင့္"
"အို … ဘယ္လို လုပ္လုိက္တာလဲ"
ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ၏ လက္ေျမာက္သြားသည္။ သူသည္ ေကာ္ဘူးပါ စိန္လက္စြပ္ ကို လက္တစ္ဆံုးဆန္႔၍ ေရထဲ သို႔ လြတ္ပစ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ေကာ္ဘူးသည္ ေရထဲသို႔ ေမွာက္လ်က္က်ကာ ေပါေလာေမ်ာေနသည္။ ေကာ္ဘူးထက္ ေလးသည့္ စိန္လက္စြပ္ သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔တုိင္ ေရာက္သြားကာ ေရထဲသို႔ စြပ္ကနဲ ျမဳပ္သြားသည္ကို ဇင္ ထင္ထင္ ရွားရွား ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ေနာက္ဆံုး ၿပိဳးျပက္သြားသည့္ အေရာင္ ကို ျမင္လုိက္ရသည္။

ဇင္သည္ မင္သက္မိသလို ရွိသည္။ ၾကက္ေသ ေသေနသည္။
"သြားၾကရေအာင္"
ဦးတင္ေမာင္သန္႔သ္ည ေမာ္ေတာ္ကားဆီသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္သြားသည္။
ဇင္ ေရာက္လာမခင္မွာပင္ စက္ႏိႈးၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ ဇင္က တြန္႔ဆုတ္စြာျဖင့္ ကားအတြင္း ၀င္ထိုင္ လိုက္ေသာ အခါ ကားကို ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။

စကားမေျပာျဖစ္ၾက။ ၿငိမ္ေနသည္။
အေဆာင္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။
ဇင္ ရုတ္တရက္ ကားေပၚမွ မဆင္းခဲ့။
"ဇင့္ကို စိတ္ဆိုးေနသလား"
"မဆိုးပါဘူး"
"ကၽြဲၿမီးေတာ့ တိုတယ္ဆိုပါေတာ့"
"မသက္ဇင္ ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေစတနာကို ေစာ္ကားရတာလဲ"

"ဇင္မွ မလိုခ်င္တဲ့ ဥစၥာ"
"ဒါျဖင့္လဲ ၿပီးၿပီေပါ့၊  ဒီကိစၥကို ေမ့လုိက္ၾကရေအာင္"
"ဇင္ ကေတာ့ မေမ့ပါဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမ့ထားလိုက္မွာပဲ"
"ဇင္ သြားေတာ့မယ္"
"ေကာင္းပါၿပီ"
ထုိေန႔ညက ဇင္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။

ေမာင္ႏွင့္ ကြဲကြာခဲ့ၿပီးကတည္းက သည္တစ္ခါ သတိရအရမိဆံုးပဲ ထင္သည္။ အတိတ္ ေဟာင္းသည္ စိတ္ေၾကးမုံျပင္ မွ လာဟပ္သည္။
ေမာင့္အတြက္ မိဘ မ်ားက ေနာက္ဆံုး ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲလိုက္သည့္ လက္စြပ္။ ဇင္ တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာ ရဖူးေသာ စိန္။
ညဘက္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ လက္စြပ္ကို မီးေရာင္ေတြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေထာင္ၾကည့္ ကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ နမ္းခဲ့မိသည့္ အျဖစ္။
ဇင္ တို႔ ဘ၀ကို စိန္လက္စြပ္နဲ႔ စခဲ့သည္ပဲ မဟုတ္လား။

သည္လိုႏွင့္ ဇင္ႏွင့္ ေမာင့္ဘ၀ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္ပဲ မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္လည္း စိန္ဆိုလွ်င္ စိတ္နာခ်င္သည္။
ေမေမက "သမီးရယ္ မိန္းကေလးဆိုတာ ဒီအခ်ိန္ ဒီအရြယ္မွာေတာ့ စိန္နားကပ္နဲ႔ တင့္တယ္တာကြယ့္၊ ေငြစုၿပီး စိန္နားကပ္ ကေလးတစ္ရံေတာ့ ၀ယ္ပါလားကြယ္" ဆိုစဥ္က ဇင္ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းခဲ့သည္။
၀ယ္မ၀တ္ ႏိုင္တာလည္း ပါသည္။ စိတ္နာတာလည္း ပါသည္ႏွင့္ ဇင့္နားမွာ ပတၱျမား နားကပ္ ကေလးသာ ရွိခဲ့သည္။

ယခုေတာ့ ဦးတင္ေမာင္သန္႔က စိန္ႏွင့္ပင္ စလာျပန္သည္။ စိန္ကုိပင္ ယူလာျပန္သည္။
သူ ဒီအထိ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ လုပ္လုိက္လိမ့္မည္လည္း မထင္ခဲ့။ ႀကိဳသိခဲ့လွ်င္ေတာ့ ေခတၱ ျဖစ္ျဖစ္ ယူထားၿပီး ေနာက္မွ တစ္နည္းတစ္ဖံု ျပန္ပို႔ရလွ်င္ အေကာင္းေလသား။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဦးတင္ေမာင္သန္႔၏ အသံမွာ အေကာင္းပကတိပင္။ ဘာမွ် မျဖစ္ခဲ့ သလိုပင္။ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ရွိသည္။
သည္တစ္ပတ္ လဲသည့္ ရုပ္ရွင္ကားကို ၾကည့္ၾကဖို႔ ျဖစ္သည္။ ဇင္ ျငင္းလိုက္ပါသည္။

"ည က ကိစၥ ေျပာရေအာင္"
"ဘာကိစၥလဲ"
"အစက ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ဒီေလာက္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္လိုက္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး"
"မသက္ဇင္ ဘာကို ေျပာေနတာလဲ"
"စိန္လက္စြပ္ကို ေျပာေနတာရွင့္၊ သိပလား"
"ေၾသာ္ …"
"ဘယ္ေလာက္တန္မလဲ ဟင္"
"ငါးေသာင္းတင္ပါ"
"အို …"

"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္၊ ေငြငါးေသာင္းကို ေရထဲ တကယ္လႊတ္ပစ္ရင္ အခုေလာက္ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး"
"အို … ရွင္ရယ္ …"
ဇင္ကေတာ့ ေရငုပ္ကိရိယာေတြ ယူၿပီး သြားခ်င္လွသည္။ ေငြငါးေသာင္း ေရထဲက်ၿပီး ဇာတ္သိမ္းသြားခန္းမွာ အေရာင္ ကေလး တစ္ခ်က္ ၿပိဳျပက္ၿပီး စြပ္ကနဲ ျမည္လိုက္ရုံသာ ရွိသည္။
ငါးေသာင္း ဟူသည္မွာ ဇင္တို႔ အတန္းအစားအဖို႔ လူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲသြားေစ ႏိုင္သည့္ ေငြေၾကးမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဇင္တုိ႔လို မရွိဆင္းရဲသားအဖို႔ ခါးပူေအာင္ထုိင္ကာ ေျခတို ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ ရွာသည့္ တိုင္ မရႏိုင္သည့္ ေငြေၾကးမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

ဇင္ အမွန္ပင္ စိတ္မေကာင္းႏိုင္ခဲ့။
ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ ေရလာကူးရင္း ေတြ႕သြားပါေစဟုသာ ဆုေတာင္း ရပါေတာ့ သည္။
သည္ကိစၥျဖစ္အၿပီးမွာေတာ့ ဇင္သည္ ဦးတင္ေမာင္သန္႔၏ စိတ္ဓာတ္ကိုပါ အကဲခတ္၍ ရႏိုင္စြမ္းလာသည္ ထင္ပါ။
ခံစားလြယ္သည္။ ထိခိုက္လြယ္သည္။

ေျပေပ်ာက္လြယ္သည္ဟူ၍ေတာ့ မေျပာရဲပါ။ အခ်ိဳ႕သည္ ခံစားလြယ္၊ ထိခုိက္လြယ္သေလာက္ အမွတ္ သညာ ႀကီးၾကသည့္အျဖစ္ ကို ဇင္ ျမင္ဖူးသည္။
ႏွေျမာမိသေသာ္လည္း ဇင့္စိတ္ တြင္ ၀မ္းသာရေသာ  အေၾကာင္းကေတာ့ ရွိေနသည္။
ဇင္ ေလာဘမႀကီးသည့္ အေၾကာင္းကို သူ သိႏိုင္သည္။ ဇင္သည္ ေကၽြးတုိင္းစားကာ ေပးတိုင္း ယူတတ္ သည့္ မိန္းမစားမ်ိဳး မဟုတ္သည္ ကို သေဘာေပါက္ ႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

ဆက္ရန္
.