ဇင္ သည္လည္း အေသြးႏွင့္ကိုယ္ အသားႏွင့္ကိုယ္ပဲ မဟုတ္လား။ လူတစ္ေယာက္က မိမိအေပၚ သည္အထိ အာရုံ စူးစိုက္ ေနသည္ ဆိုေတာ့လည္း ဥေပကၡာျပဳရမွာကို ဇင္ ၀န္ေလး လာသည္။
သည္တစ္ခါမွာေတာ့ သူ႔ဖုန္းကို ျပန္ေျဖမည္ဟု ဇင္ ဆံုးျဖတ္သည္။ ကာကြယ္ေရး စစ္ျဗဴဟာ ကို ေလွ်ာ့ခ် လုိက္သည္။ ဘယ္သူက ဖုန္းဆက္လာလာ ဇင့္ကို ေခၚဖို႔မွာၾကားထားသည္။
ေၾသာ္ … သည္က ေလွ်ာ့ၿပီး ဆိုကာမွ တစ္ဘက္က အမူပိုင္သည္ ထင့္။
လာသမွ် ဖုန္းမွာ ဇင့္အတြက္ မဟုတ္ခဲ့။ ဇင့္အတြက္ဆုိေသာ ဖုန္းကလည္း အျခားသူသာ။
ဒုတိယ ေန႔ တြင္ ဇင္သည္ တစ္ေန႔လံုးလိုလို တယ္လီဖုန္းႏွင့္ မနီးမေ၀း တြင္ ရွိေနခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္ သည္၊ ေစာင့္သည္။ သို႔ေသာ္ …. မလာခဲ့ပါ။ တတိယေန႔သည္လည္း ထုိအတုိင္း။
"ကဲ … မလာခ်င္လည္း ေနေတာ့ကြယ္ …၊ တယ္လီဖုန္းရယ္ …"
ဇင္ သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ပယ္ဖ်က္လုိက္သည္။
စိတ္ မွာ လြတ္လပ္သြားသည္။ ကိုယ္မွာ ေပါ့ပါးသြားသည္။
သို႔ေပမယ့္ စတုတၳေန႔မွာေတာ့ နံနက္ေစာေစာစီးစီးမွာပင္ တယ္လီဖုန္း ေခါင္းေလာင္းသံက ခြန္းခ်ိဳ ႏႈတ္ဆက္ လာသည္။
"ဇင္ေရ … တယ္လီဖုန္း၊ ဦးတင္ေမာင္သန႔္ တဲ့"
ဘာရယ္ေၾကာင့္မသိ၊ ဇင္၏ ရင္သည္ ခုန္လာကာ စကားေျပာခြက္ေကာက္ကိုင္လိုက္ေသာ လက္က တုန္ခ်င္ ေနသည္။
"မသက္ဇင္ပါ"
"ေၾသာ္ … မသက္ဇင္"
တစ္ဖက္မွ အသံသည္ ညည္းညဴသံပါေနသည္။ သက္ျပင္းရိႈက္သံၾကားရၿပီး တိတ္ဆိတ္ေန သည္။
"ေျပာေလ၊ ဘာေျပာမလို႔လဲ"
"မသက္ဇင္ ကို ေန႔လယ္ေလာက္ ေတြ႕လို႔ရမလား"
"ဘာအတြက္ပါလိမ့္ ရွင္"
"မသက္ဇင္ စိတ္၀င္စားမယ့္ ကိစၥပါ၊ စာရင္းဇယား ကိစၥပါ "
"အမွားအယြင္းေတြမ်ား ရွိေနလို႔လား"
"ခုႏွစ္ဆယ့္ငါး နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သိပ္ေက်နပ္မႈ မရွိေသးဘူးတဲ့"
"ဇင္ မွတ္မိပါတယ္၊ အရႈံးျပထားလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္"
"ဒီလိုပဲလား"
"ရွင္"
"အရႈံးျပရင္ မေက်နပ္ၾကဘူးလား"
ဇင္ ျပန္မေျဖတတ္
"ခုိင္လံုလ်က္နဲ႔ မေက်နပ္ဘဲ ဒီအတုိင္း က်ိတ္မွိတ္ေနရတာေတြ တစ္ပံုႀကီးပါ"
"ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ဘာကို ဆိုလိုပါလိမ့္"
"ကၽြန္ေတာ ္နဲ႔ မသက္ဇင္ တို႔ ပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ရႈံးတယ္"
"စာရင္းဇယား မခုိင္လံုပါဘူး"
"ဒီထက္ ခုိင္လံုရဦးမလား မသက္ဇင္၊ ကၽြန္ေတာ္သာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားကေလး ဆိုရင္ အခုေလာက္ရွိ အသည္းကြဲ ေနၿပီ"
"ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့၊ အေရထူေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးတင္ေမာင္သန္႔ အသည္းမွာ အက္ရာေတာင္ ထင္မွာ မဟုတ္ ပါဘူး"
"ဒါေပမယ့္ အသည္းဟာ မူးရီ ေနတယ္၊ မေျပာၾကဘူးလား တစ္ေန႔တည္း ကၽြန္ေတာ္ အႀကိမ္ သံုးဆယ္ ဖုန္းဆက္ တယ္"
"ဇင္ ၿမိဳ႕ကို တစ္ကယ္ျပန္သြားတာပါ"
"ႏွစ္ရက္ ဆက္ၿပီး အရက္ခ်ည္း ေသာက္ေနလုိက္တယ္"
"ဇင္ အရက္စကား သိပ္မၾကားခ်င္ဘူး"
"ကိုးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္း အဲ … အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာရင္းဇယားေတြနဲ႔ ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ လာၿပီဆိုပါေတာ့။ ကိုးဆယ့္ကိုးရာခိုင္ႏႈန္းေသာ မိန္းမေတြသာ အရက္ကို မုန္းၾက တယ္၊ အရက္ဆန္႔က်င္ေရး သမား ေတြပဲ"
"ဇင္လဲ ထိပ္ဆံုးက ပါတယ္"
"သူ လဲ ေသာက္တတ္တာပဲလား"
"ေယာက်္ားပဲရွင္"
"အရက္ က မသက္ဇင္တို႔ကို ခြဲခဲ့တာလား"
"ဒီအေၾကာင္း တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနပါဦး ဇင့္အေၾကာင္း ဒီေလာက္ အစ္ထုတ္ ေနတာ ၀တၳဳေရးဖို႔လား"
ရယ္သံၾကားရသည္။
"မသက္ဇင္ရယ္ … အစက ဒီေလာက္ စိမ္းကားတတ္မွန္း သိခဲ့ရင္ …"
"မစိမ္းေတာင္ ဖက္ဖူးေရာင္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္မွာပါ"
"အဲဒီေလာက္ေတာ့ ရွိခ်င္ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဇင္ဟာ မိန္းမသားပါ ဦးတင္ေမာင္သန္႔"
"ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္၊ မသက္ဇင္ကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ လဲ မသိဘူး၊ အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ကေလးဆံသလို ျဖစ္ေန တယ္"
"အေနာက္ႏိုင္ငံ အယူအဆနဲ႔ ဆုိရင္ လူဆိုတာ အသက္ေလးဆယ္က်မွ စတင္လူျဖစ္သတဲ့။ ဦးတင္ေမာင္သန္႔ က ေလးဆယ္တစ္ႏွစ္ ဆိုေတာ့ အခါလည္သားပဲ ရွိေသးတာပဲ"
"ေအးဗ်ာ အမုိက္အမဲ မို႔ ေဗြမယူပါနဲ႔လို႔သာ ေတာင္းပန္းရေတာ့မွာပဲ"
"ဒီေတာ့ …" ဇင္ စကားျဖတ္ခ်င္ေနၿပီ။
"ဒီေတာ့ မသက္ဇင္ ပေဒသရာဇာ ကို လာမလား"
"အလုပ္ကိစၥ အတြက္ လာခဲ့ပါမယ္"
"ေကာင္းပါၿပီ၊ အလုပ္ကိစၥအတြက္ပဲ လာပါ၊ ဒါပါပဲ မသက္ဇင္"
စကားေျပာခြက္ ကို ခ်သြားသည္။ ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ျဖစ္သည္။
ေန႔လယ္ တြင္ ဇင္သည္၊ သည္ "ပေဒသရာဇာ" သို႔ လာသည္။
"ေဒၚသက္ဇင္တုိ႔အဖြဲ႕ ထြက္သြားကတည္းက ပေဒသရာဇာဟာ ေျခာက္ေသြ႕သြားတာပဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေတြ ပ်င္းက်န္ခဲ့တာပဲ"
"ပေဒသရာဇာ" အဖြဲ႕သားမ်ားက ဇင့္ကို ဆီးႀကိဳေျပာၾကသည္။ သည္စကားမ်ိဳးေတာ့ ဇင့္တို႔ ထြက္ခဲ့ေသာ ေနရာတုိင္း မွာ ၾကားရၿမဲ။
ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ကို သူ၏ သီးသန္႔ခန္း၌ ေတြ႕ရသည္။ သူသည္ ေရခဲအိတ္ ကို ေခါင္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာသုတ္ ပု၀ါ ပတ္ၿပီး တင္ထားသည္။ မ်က္ႏွာမွာ ညိဳေနကာ မ်က္လံုးမ်ားက ရဲေနသည္။
"ေနမေကာင္းဘူးလား"
"အရက္မ်ား ထားတဲ့ ဒဏ္ေတြေလ၊ အရက္နာက်တယ္ ေခၚတာေပါ့၊ ဘိုလိုေတာ့ ဖတ္စ္ကလပ္ ဟင္းအိုဗာ ဆိုတာေပါ့"
"အရက္ေသာက္တာကိုေတာ့ အျပစ္မဆိုခ်င္ပါဘူး၊ အရက္မ်ားမ်ား ေသာက္တာကိုေတာ့ မုန္းတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရက္သမားေတြဟာလဲ ဒီအတုိင္းပါပဲ၊ အရက္ေတာ့ ေသာက္ခ်င္တယ္၊ အရက္နာက်တဲ့ ေ၀ဒနာ ကိုေတာ့ မုန္းတယ္"
"အလြန္အကၽြံ မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့ရွင္"
"တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ ဆိုသလို ထိန္းရင္းက လြန္သြားတတ္ တယ္။ တစ္ခ္တစ္ခါ ဆိုတာမွာ ခံစားခ်က္ေတြ သိပ္ျပင္းျပတဲ့အခါမ်ိဳးကုိ ဆိုလိုတာပါ"
ဇင္သည္ စကား ကို လႊဲေျပာင္းပစ္ဖို႔ တန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္စားမိသည္။
"ဇင္ ျပန္ၾကည့္ေပးရ မွာ ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးေနာ္"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ဘယ္လို ျပန္လုပ္ေပးရမလဲ၊ အရႈံးအတိုင္း ထားမလား၊ အျမတ္ျပရမလား၊ နည္းနည္းပါးပါး အျမတ္ျပခဲ့ရင္ …"
"မသက္ဇင္ သေဘာက်သလိုသာ လုပ္ပါ"
"ဒါနဲ႔မ်ား ဇင့္ိကု ဘာလို႔ေခၚရေသးသလဲ"
"ဘာလို႔ဆိုတာေတာ့ မသက္ဇင္ သိမွာပါေလ၊ ထားပါ မသိဘူးပဲထားပါ။ သိေအာင္လဲ ရွင္းမျပ ေတာ့ပါဘူး။ အဓိက ေျပာခ်င္တာေတာ့ မသက္ဇင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခုလို ပစ္ပစ္ခါခါႀကီးေတာ့ မလုပ္လုိက္ပါနဲ႔ဗ်ာ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဇင္ ဘယ္လိုေနရမယ္၊ ဘယ္လိုထုိင္ရမယ္ဆိုတာ သြန္သင္ပါ"
"ကၽြန္ေတာ္ မသက္ဇင္နဲ႔ တယ္လီဖုန္းကေန စကားေျပာခ်င္ပါတယ္၊ ရံဖန္ရံခါ ေတြ႕ခ်င္ပါ တယ္"
ဇင္ သူ႔ ကို ေတြၾကည့္ေနမိသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ကတိေပးပါတယ္ မသက္ဇင္၊ ေနာက္ေနာင္ မပစ္မွားပါဘူး၊ မသက္ဇင္ မၾကားခ်င္ စကား ေတြ မေျပာပါဘူး"
"ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ဆိုလိုတာက ဇင္တို႔ မိတ္ေဆြလို အရွည္ ဆက္ဆံသြားဖို႔ ထင္ပါရဲ႕"
"ဟုတ္ … ဟုတ္ပါတယ္"
"ဒါဆိုရင္ … ဇင့္ဘက္က ဘာမွ ကန္႔ကြက္စရာ မရွိပါဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာပါတယ္ မသက္ဇင္၊ ဒီအခြင့္အေရးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ရလာဒ္ပါပဲ၊ အခုအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ မသက္ဇင္ ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးကို ျပန္ၾကည့္စရာ မလိုေတာ့ပါ ဘူး၊ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္ ၾကပါစို႔ရဲ႕"
"ဇင္ ျပန္ပါဦးမယ္"
"ေနပါဦးလား မသက္ဇင္၊ မိတ္ေဆြျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေအးတစ္ခြက္စီေလာက္ ေသာက္ၾကရ ေအာင္ပါ"
ေက်ာက္စာတိုင္ မဟုတ္ေသာ သစ္ငုတ္သာ ျဖစ္သည့္ ဇင္သည္ လႈပ္လာသည္ေတာ့ အမွန္။
သည္လုိ အစပ်ိဳးခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ အေအးကေလး တစ္ခြက္ေသာက္ရာက စခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ခဲမွန္ ဖူးေသာ္လည္း သည္းေျခနည္းသည့္ စာသူငယ္သည္ သည္ကိုင္းဖ်ား ကိုင္းနားမွာ နားခ်င္တုန္းပင္ ျဖစ္သည္။
အစပိုင္းေတာ့ ဦးတင္ေမာင္သန္႔သည္ ဇင့္ထံ တစ္ေန႔တစ္ခါေလာက္ ဖုန္းဆက္သည္။ သာေၾကာင္း မာေၾကာင္းပါပဲ။ မနက္က ဘာဟင္းနဲ႔ စားၿပီး ညေနဘာဟင္းနဲ႔စားသည္ ဆိုရုံ ေလာက္ပါပဲ။
တစ္ခါတစ္ရံ "၀ါဏိဇၨ" ရုံးခန္းသို႔လာကာ အေအးေသာက္ဖို႔ ေခၚသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ရုပ္ရွင္ ၾကည့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ထမင္းလုိက္ေကၽြးသည္။
ဇင္ ၀န္ခံပါသည္။
သည္အရာမ်ားကို ဇင္ မသာယာဘူးဟု မျငင္းခ်င္။ သာယာမိသည္ အမွန္ပင္။
တြက္လည္း ၾကည့္ပါဦး။
မဟာရန္ကုန္တြင္ ဇင္တို႔လို အတန္းအစားမ်ိဳးေတြ ဘယ္ပံု ဘယ္နည္း က်င္လည္ေနၾကရ သည္ ဆုိျခင္းကို။
ဇင္၏ ၀င္ေငြသည္ တစ္လ တစ္လတြင္ အေဆာင္ေၾကးႏႈတ္၊ ထမင္းခ်ိဳင့္ဖိုးႏႈတ္၊ မုန္႔ဖိုးႏႈတ္၊ ဘတ္စ္ကားခ ႏႈတ္ ကေလးႏွင့္အေမထံပို႔သည္ စရိတ္ႏႈတ္။ မ၀ယ္၍လည္း မျဖစ္။ သိပ္လွခ်င္ လြန္းလို႔ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူမ်ား နည္းတူ မ၀တ္ႏိုင္ က အထင္ေသးခံရသည္။
ေမာင့္ထံမွ မွန္မွန္ရေနသည့္ ကေလးစရိတ္ကိုေတာ့ ေငြစုဘဏ္မွာပင္ ထားရသည္။ ကေလးေတြရဲ႕ ေနာင္ေရး အတြက္။
သည္ေတာ့ ဇင္တို႔ အေရးတႀကီး ကိစၥမရွိဘဲ တကၠစီ ကားေတြ မစီးႏိုင္။ ေခၽြးေစာ္နံသည့္၊ က်ပ္ညပ္ေနသည့္ ဘတ္စ္ကား ကိုပင္ တုိးေ၀ွ႕စီးရသည္။ မေရွာင္ႏိုင္။
ရန္ကုန္ဘတ္စ္ကား ဆိုသည္ကလည္း သိၾကသည့္အတိုင္း မဟုတ္လား။ က်ပ္တာညပ္တာ ခ်ည္းသာမက ေယာက်္ားယုတ္တို႔၏ ပက္စက္မႈကိုလည္း အခါမလပ္ ခံစားၾကရေသးသည္။ သည္ကေန႔ ေခတ့္ဘတ္စ္ကား ေပၚမွာ ဆုိသည္ ကလည္း ဘာမဆို အကုန္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ၾကမ္းေပါက္ ကၽြံက်ျခင္းမွသည္ ေျမြကိုက္ ခံ ရႏိုင္ သည္အထိ။
တစ္ပတ္တစ္ခါလဲသည့္ ရုပ္ရွင္ကို အလြန္ပ်င္းပ်င္းရိရိ ရွိသည္ႏွင့္၊ သို႔မဟုတ္ ဇာတ္ေဆာင္ ႀကိဳက္လို႔၊ ဇာတ္လမ္း ႀကိဳက္ လို႔ ဆိုေတာင္ တစ္လတစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ၾကည့္ျဖစ္ဖို႔ အလြန္ စြန္႔စားရသည္။
စားရသည့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ကလည္း ဟင္းေတြ ထပ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဟင္းအမယ္သာ ေျပာင္းသည္။ အနံ႔အသက္ ကေတာ့ တစ္နံတည္း။ ခ်က္ျပဳတ္ပံုကလည္း တစ္ပံုစံတည္း။
ဆက္ရန္
.
သည္တစ္ခါမွာေတာ့ သူ႔ဖုန္းကို ျပန္ေျဖမည္ဟု ဇင္ ဆံုးျဖတ္သည္။ ကာကြယ္ေရး စစ္ျဗဴဟာ ကို ေလွ်ာ့ခ် လုိက္သည္။ ဘယ္သူက ဖုန္းဆက္လာလာ ဇင့္ကို ေခၚဖို႔မွာၾကားထားသည္။
ေၾသာ္ … သည္က ေလွ်ာ့ၿပီး ဆိုကာမွ တစ္ဘက္က အမူပိုင္သည္ ထင့္။
လာသမွ် ဖုန္းမွာ ဇင့္အတြက္ မဟုတ္ခဲ့။ ဇင့္အတြက္ဆုိေသာ ဖုန္းကလည္း အျခားသူသာ။
ဒုတိယ ေန႔ တြင္ ဇင္သည္ တစ္ေန႔လံုးလိုလို တယ္လီဖုန္းႏွင့္ မနီးမေ၀း တြင္ ရွိေနခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္ သည္၊ ေစာင့္သည္။ သို႔ေသာ္ …. မလာခဲ့ပါ။ တတိယေန႔သည္လည္း ထုိအတုိင္း။
"ကဲ … မလာခ်င္လည္း ေနေတာ့ကြယ္ …၊ တယ္လီဖုန္းရယ္ …"
ဇင္ သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ပယ္ဖ်က္လုိက္သည္။
စိတ္ မွာ လြတ္လပ္သြားသည္။ ကိုယ္မွာ ေပါ့ပါးသြားသည္။
သို႔ေပမယ့္ စတုတၳေန႔မွာေတာ့ နံနက္ေစာေစာစီးစီးမွာပင္ တယ္လီဖုန္း ေခါင္းေလာင္းသံက ခြန္းခ်ိဳ ႏႈတ္ဆက္ လာသည္။
"ဇင္ေရ … တယ္လီဖုန္း၊ ဦးတင္ေမာင္သန႔္ တဲ့"
ဘာရယ္ေၾကာင့္မသိ၊ ဇင္၏ ရင္သည္ ခုန္လာကာ စကားေျပာခြက္ေကာက္ကိုင္လိုက္ေသာ လက္က တုန္ခ်င္ ေနသည္။
"မသက္ဇင္ပါ"
"ေၾသာ္ … မသက္ဇင္"
တစ္ဖက္မွ အသံသည္ ညည္းညဴသံပါေနသည္။ သက္ျပင္းရိႈက္သံၾကားရၿပီး တိတ္ဆိတ္ေန သည္။
"ေျပာေလ၊ ဘာေျပာမလို႔လဲ"
"မသက္ဇင္ ကို ေန႔လယ္ေလာက္ ေတြ႕လို႔ရမလား"
"ဘာအတြက္ပါလိမ့္ ရွင္"
"မသက္ဇင္ စိတ္၀င္စားမယ့္ ကိစၥပါ၊ စာရင္းဇယား ကိစၥပါ "
"အမွားအယြင္းေတြမ်ား ရွိေနလို႔လား"
"ခုႏွစ္ဆယ့္ငါး နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သိပ္ေက်နပ္မႈ မရွိေသးဘူးတဲ့"
"ဇင္ မွတ္မိပါတယ္၊ အရႈံးျပထားလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္"
"ဒီလိုပဲလား"
"ရွင္"
"အရႈံးျပရင္ မေက်နပ္ၾကဘူးလား"
ဇင္ ျပန္မေျဖတတ္
"ခုိင္လံုလ်က္နဲ႔ မေက်နပ္ဘဲ ဒီအတုိင္း က်ိတ္မွိတ္ေနရတာေတြ တစ္ပံုႀကီးပါ"
"ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ဘာကို ဆိုလိုပါလိမ့္"
"ကၽြန္ေတာ ္နဲ႔ မသက္ဇင္ တို႔ ပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ရႈံးတယ္"
"စာရင္းဇယား မခုိင္လံုပါဘူး"
"ဒီထက္ ခုိင္လံုရဦးမလား မသက္ဇင္၊ ကၽြန္ေတာ္သာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားကေလး ဆိုရင္ အခုေလာက္ရွိ အသည္းကြဲ ေနၿပီ"
"ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့၊ အေရထူေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးတင္ေမာင္သန္႔ အသည္းမွာ အက္ရာေတာင္ ထင္မွာ မဟုတ္ ပါဘူး"
"ဒါေပမယ့္ အသည္းဟာ မူးရီ ေနတယ္၊ မေျပာၾကဘူးလား တစ္ေန႔တည္း ကၽြန္ေတာ္ အႀကိမ္ သံုးဆယ္ ဖုန္းဆက္ တယ္"
"ဇင္ ၿမိဳ႕ကို တစ္ကယ္ျပန္သြားတာပါ"
"ႏွစ္ရက္ ဆက္ၿပီး အရက္ခ်ည္း ေသာက္ေနလုိက္တယ္"
"ဇင္ အရက္စကား သိပ္မၾကားခ်င္ဘူး"
"ကိုးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္း အဲ … အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာရင္းဇယားေတြနဲ႔ ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ လာၿပီဆိုပါေတာ့။ ကိုးဆယ့္ကိုးရာခိုင္ႏႈန္းေသာ မိန္းမေတြသာ အရက္ကို မုန္းၾက တယ္၊ အရက္ဆန္႔က်င္ေရး သမား ေတြပဲ"
"ဇင္လဲ ထိပ္ဆံုးက ပါတယ္"
"သူ လဲ ေသာက္တတ္တာပဲလား"
"ေယာက်္ားပဲရွင္"
"အရက္ က မသက္ဇင္တို႔ကို ခြဲခဲ့တာလား"
"ဒီအေၾကာင္း တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနပါဦး ဇင့္အေၾကာင္း ဒီေလာက္ အစ္ထုတ္ ေနတာ ၀တၳဳေရးဖို႔လား"
ရယ္သံၾကားရသည္။
"မသက္ဇင္ရယ္ … အစက ဒီေလာက္ စိမ္းကားတတ္မွန္း သိခဲ့ရင္ …"
"မစိမ္းေတာင္ ဖက္ဖူးေရာင္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္မွာပါ"
"အဲဒီေလာက္ေတာ့ ရွိခ်င္ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဇင္ဟာ မိန္းမသားပါ ဦးတင္ေမာင္သန္႔"
"ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္၊ မသက္ဇင္ကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ လဲ မသိဘူး၊ အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ကေလးဆံသလို ျဖစ္ေန တယ္"
"အေနာက္ႏိုင္ငံ အယူအဆနဲ႔ ဆုိရင္ လူဆိုတာ အသက္ေလးဆယ္က်မွ စတင္လူျဖစ္သတဲ့။ ဦးတင္ေမာင္သန္႔ က ေလးဆယ္တစ္ႏွစ္ ဆိုေတာ့ အခါလည္သားပဲ ရွိေသးတာပဲ"
"ေအးဗ်ာ အမုိက္အမဲ မို႔ ေဗြမယူပါနဲ႔လို႔သာ ေတာင္းပန္းရေတာ့မွာပဲ"
"ဒီေတာ့ …" ဇင္ စကားျဖတ္ခ်င္ေနၿပီ။
"ဒီေတာ့ မသက္ဇင္ ပေဒသရာဇာ ကို လာမလား"
"အလုပ္ကိစၥ အတြက္ လာခဲ့ပါမယ္"
"ေကာင္းပါၿပီ၊ အလုပ္ကိစၥအတြက္ပဲ လာပါ၊ ဒါပါပဲ မသက္ဇင္"
စကားေျပာခြက္ ကို ခ်သြားသည္။ ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ျဖစ္သည္။
ေန႔လယ္ တြင္ ဇင္သည္၊ သည္ "ပေဒသရာဇာ" သို႔ လာသည္။
"ေဒၚသက္ဇင္တုိ႔အဖြဲ႕ ထြက္သြားကတည္းက ပေဒသရာဇာဟာ ေျခာက္ေသြ႕သြားတာပဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေတြ ပ်င္းက်န္ခဲ့တာပဲ"
"ပေဒသရာဇာ" အဖြဲ႕သားမ်ားက ဇင့္ကို ဆီးႀကိဳေျပာၾကသည္။ သည္စကားမ်ိဳးေတာ့ ဇင့္တို႔ ထြက္ခဲ့ေသာ ေနရာတုိင္း မွာ ၾကားရၿမဲ။
ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ကို သူ၏ သီးသန္႔ခန္း၌ ေတြ႕ရသည္။ သူသည္ ေရခဲအိတ္ ကို ေခါင္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာသုတ္ ပု၀ါ ပတ္ၿပီး တင္ထားသည္။ မ်က္ႏွာမွာ ညိဳေနကာ မ်က္လံုးမ်ားက ရဲေနသည္။
"ေနမေကာင္းဘူးလား"
"အရက္မ်ား ထားတဲ့ ဒဏ္ေတြေလ၊ အရက္နာက်တယ္ ေခၚတာေပါ့၊ ဘိုလိုေတာ့ ဖတ္စ္ကလပ္ ဟင္းအိုဗာ ဆိုတာေပါ့"
"အရက္ေသာက္တာကိုေတာ့ အျပစ္မဆိုခ်င္ပါဘူး၊ အရက္မ်ားမ်ား ေသာက္တာကိုေတာ့ မုန္းတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရက္သမားေတြဟာလဲ ဒီအတုိင္းပါပဲ၊ အရက္ေတာ့ ေသာက္ခ်င္တယ္၊ အရက္နာက်တဲ့ ေ၀ဒနာ ကိုေတာ့ မုန္းတယ္"
"အလြန္အကၽြံ မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့ရွင္"
"တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ ဆိုသလို ထိန္းရင္းက လြန္သြားတတ္ တယ္။ တစ္ခ္တစ္ခါ ဆိုတာမွာ ခံစားခ်က္ေတြ သိပ္ျပင္းျပတဲ့အခါမ်ိဳးကုိ ဆိုလိုတာပါ"
ဇင္သည္ စကား ကို လႊဲေျပာင္းပစ္ဖို႔ တန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္စားမိသည္။
"ဇင္ ျပန္ၾကည့္ေပးရ မွာ ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးေနာ္"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ဘယ္လို ျပန္လုပ္ေပးရမလဲ၊ အရႈံးအတိုင္း ထားမလား၊ အျမတ္ျပရမလား၊ နည္းနည္းပါးပါး အျမတ္ျပခဲ့ရင္ …"
"မသက္ဇင္ သေဘာက်သလိုသာ လုပ္ပါ"
"ဒါနဲ႔မ်ား ဇင့္ိကု ဘာလို႔ေခၚရေသးသလဲ"
"ဘာလို႔ဆိုတာေတာ့ မသက္ဇင္ သိမွာပါေလ၊ ထားပါ မသိဘူးပဲထားပါ။ သိေအာင္လဲ ရွင္းမျပ ေတာ့ပါဘူး။ အဓိက ေျပာခ်င္တာေတာ့ မသက္ဇင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခုလို ပစ္ပစ္ခါခါႀကီးေတာ့ မလုပ္လုိက္ပါနဲ႔ဗ်ာ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဇင္ ဘယ္လိုေနရမယ္၊ ဘယ္လိုထုိင္ရမယ္ဆိုတာ သြန္သင္ပါ"
"ကၽြန္ေတာ္ မသက္ဇင္နဲ႔ တယ္လီဖုန္းကေန စကားေျပာခ်င္ပါတယ္၊ ရံဖန္ရံခါ ေတြ႕ခ်င္ပါ တယ္"
ဇင္ သူ႔ ကို ေတြၾကည့္ေနမိသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ကတိေပးပါတယ္ မသက္ဇင္၊ ေနာက္ေနာင္ မပစ္မွားပါဘူး၊ မသက္ဇင္ မၾကားခ်င္ စကား ေတြ မေျပာပါဘူး"
"ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ဆိုလိုတာက ဇင္တို႔ မိတ္ေဆြလို အရွည္ ဆက္ဆံသြားဖို႔ ထင္ပါရဲ႕"
"ဟုတ္ … ဟုတ္ပါတယ္"
"ဒါဆိုရင္ … ဇင့္ဘက္က ဘာမွ ကန္႔ကြက္စရာ မရွိပါဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာပါတယ္ မသက္ဇင္၊ ဒီအခြင့္အေရးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ရလာဒ္ပါပဲ၊ အခုအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ မသက္ဇင္ ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးကို ျပန္ၾကည့္စရာ မလိုေတာ့ပါ ဘူး၊ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္ ၾကပါစို႔ရဲ႕"
"ဇင္ ျပန္ပါဦးမယ္"
"ေနပါဦးလား မသက္ဇင္၊ မိတ္ေဆြျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေအးတစ္ခြက္စီေလာက္ ေသာက္ၾကရ ေအာင္ပါ"
ေက်ာက္စာတိုင္ မဟုတ္ေသာ သစ္ငုတ္သာ ျဖစ္သည့္ ဇင္သည္ လႈပ္လာသည္ေတာ့ အမွန္။
သည္လုိ အစပ်ိဳးခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ အေအးကေလး တစ္ခြက္ေသာက္ရာက စခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ခဲမွန္ ဖူးေသာ္လည္း သည္းေျခနည္းသည့္ စာသူငယ္သည္ သည္ကိုင္းဖ်ား ကိုင္းနားမွာ နားခ်င္တုန္းပင္ ျဖစ္သည္။
အစပိုင္းေတာ့ ဦးတင္ေမာင္သန္႔သည္ ဇင့္ထံ တစ္ေန႔တစ္ခါေလာက္ ဖုန္းဆက္သည္။ သာေၾကာင္း မာေၾကာင္းပါပဲ။ မနက္က ဘာဟင္းနဲ႔ စားၿပီး ညေနဘာဟင္းနဲ႔စားသည္ ဆိုရုံ ေလာက္ပါပဲ။
တစ္ခါတစ္ရံ "၀ါဏိဇၨ" ရုံးခန္းသို႔လာကာ အေအးေသာက္ဖို႔ ေခၚသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ရုပ္ရွင္ ၾကည့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ထမင္းလုိက္ေကၽြးသည္။
ဇင္ ၀န္ခံပါသည္။
သည္အရာမ်ားကို ဇင္ မသာယာဘူးဟု မျငင္းခ်င္။ သာယာမိသည္ အမွန္ပင္။
တြက္လည္း ၾကည့္ပါဦး။
မဟာရန္ကုန္တြင္ ဇင္တို႔လို အတန္းအစားမ်ိဳးေတြ ဘယ္ပံု ဘယ္နည္း က်င္လည္ေနၾကရ သည္ ဆုိျခင္းကို။
ဇင္၏ ၀င္ေငြသည္ တစ္လ တစ္လတြင္ အေဆာင္ေၾကးႏႈတ္၊ ထမင္းခ်ိဳင့္ဖိုးႏႈတ္၊ မုန္႔ဖိုးႏႈတ္၊ ဘတ္စ္ကားခ ႏႈတ္ ကေလးႏွင့္အေမထံပို႔သည္ စရိတ္ႏႈတ္။ မ၀ယ္၍လည္း မျဖစ္။ သိပ္လွခ်င္ လြန္းလို႔ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူမ်ား နည္းတူ မ၀တ္ႏိုင္ က အထင္ေသးခံရသည္။
ေမာင့္ထံမွ မွန္မွန္ရေနသည့္ ကေလးစရိတ္ကိုေတာ့ ေငြစုဘဏ္မွာပင္ ထားရသည္။ ကေလးေတြရဲ႕ ေနာင္ေရး အတြက္။
သည္ေတာ့ ဇင္တို႔ အေရးတႀကီး ကိစၥမရွိဘဲ တကၠစီ ကားေတြ မစီးႏိုင္။ ေခၽြးေစာ္နံသည့္၊ က်ပ္ညပ္ေနသည့္ ဘတ္စ္ကား ကိုပင္ တုိးေ၀ွ႕စီးရသည္။ မေရွာင္ႏိုင္။
ရန္ကုန္ဘတ္စ္ကား ဆိုသည္ကလည္း သိၾကသည့္အတိုင္း မဟုတ္လား။ က်ပ္တာညပ္တာ ခ်ည္းသာမက ေယာက်္ားယုတ္တို႔၏ ပက္စက္မႈကိုလည္း အခါမလပ္ ခံစားၾကရေသးသည္။ သည္ကေန႔ ေခတ့္ဘတ္စ္ကား ေပၚမွာ ဆုိသည္ ကလည္း ဘာမဆို အကုန္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ၾကမ္းေပါက္ ကၽြံက်ျခင္းမွသည္ ေျမြကိုက္ ခံ ရႏိုင္ သည္အထိ။
တစ္ပတ္တစ္ခါလဲသည့္ ရုပ္ရွင္ကို အလြန္ပ်င္းပ်င္းရိရိ ရွိသည္ႏွင့္၊ သို႔မဟုတ္ ဇာတ္ေဆာင္ ႀကိဳက္လို႔၊ ဇာတ္လမ္း ႀကိဳက္ လို႔ ဆိုေတာင္ တစ္လတစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ၾကည့္ျဖစ္ဖို႔ အလြန္ စြန္႔စားရသည္။
စားရသည့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ကလည္း ဟင္းေတြ ထပ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဟင္းအမယ္သာ ေျပာင္းသည္။ အနံ႔အသက္ ကေတာ့ တစ္နံတည္း။ ခ်က္ျပဳတ္ပံုကလည္း တစ္ပံုစံတည္း။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
ဟင္း . . . . မိုးခါးေရေတြ . . .
Post a Comment