ေကာင္းျခင္းမဂၤလာႏွင့္ျပည့္စုံေသာ အပိုင္း (၄)

ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူတို႕ကို အ၀တ္အစားသစ္မ်ား ၀ယ္ေပးႏိုင္မည့္သူရယ္လို႕ သူတို႕အိမ္မွာ မရွိ။ ယုတ္စြအဆုံး သူတို႕၀တ္ၿပီးသား အ၀တ္မ်ားကိုပင္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးမည့္သူရယ္လို႕ မရွိ။ ကၽြန္မ တို႕ေက်ာင္းမွ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆို သူတို႕ေက်ာင္းသို႕ ၀တ္လာသည့္ အဝတ္မ်ားျဖင့္ပင္ အိပ္ရာ၀င္ ၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြ၏ အိမ္တြင္ ေရဘုံဘိုင္မရွိ။ လူမႈဖူလုံေရး ေထာက္ပံ့ေၾကးကို မွီခို စားေသာက္ ေနရသည့္ မိခင္တစ္ဦးအေနျဖင့္ အေႂကြေစ့ထည့္ၿပီး အ၀တ္ေလွ်ာ္ခိုင္းလို႕ရသည့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္မ်ိဳး ကိုလည္း အသုံးျပဳႏိုင္စြမ္းမရွိ။

သည္ေတာ့ ကၽြန္မ ကေလးေတြကို ကၽြန္မအိမ္သို႕ေခၚသြားသည္။ သူတို႕ကို ေရခ်ိဳးသည့္ ဇလားရွည္ ထဲ ထည့္ေပး သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆပ္ျပာရည္ပါ ထည့္ေပးသည္။ ထိုအထဲတြင္ ခဏတျဖဳတ္ ေဆာ့ေနၾက ဖို႕ေျပာသည္။ ထို႕ေနာက္ သူတို႕၏ အ၀တ္အစားမ်ားကို အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္ထားလိုက္ေတာ့၏။

ကၽြန္မမ်က္ႏွာလိုက္သည္စေသာ ဘာဘာညာညာ အေျပာအဆို လြတ္ေအာင္ ျပဳစုသုတ္သင္ရန္မလိုသည့္ ကေလးမ်ား ကိုလည္း အိမ္သို႕ ေခၚသြားသည္။ ကေလးေတြက သူ႕ထက္ငါ အလုအယက္ ကၽြန္မႏွင့္ လိုက္ခ်င္ ၾကသည္ေလ။ ထိုသို႕ သူတုိ႕ကေလးေတြကို ကၽြန္မအိမ္ေခၚသြားခြင့္ျပဳပါရန္ သူတို႕ မိဘမ်ားထံ ခြင့္ေတာင္းရာ ၌ မ်ားေသာအားျဖင့္ အခက္အခဲ မရွိလွပါေခ်။

သို႕ရာတြင္ ကၽြန္မထိုနည္းျဖင့္ ကူညီႏိုင္သည့္ ကေလးအေရအတြက္မွာ နည္းလြန္းလွမည္။ တကယ္တမ္း အကူအညီ လိုအပ္ေနသည့္ ကေလးအေရအတြက္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ ဘာမွ် မေျပာပေလာက္ပါ။ သည္ အခ်ိဳးအဆ ေလာက္ျဖင့္ေတာ့ တကယ္ေျပာင္းလဲမႈ ျပဳႏိုင္မည္မဟုတ္ေသး။ သည္ေတာ့ ကၽြန္မတိဳ႕ လိုအပ္ ေနသည့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ တစ္လုံးႏွင့္ အ၀တ္အေျခာက္ခံစက္ တစ္လုံးျဖစ္၏ ၄င္းစက္ႏွစ္လုံးကို ေက်ာင္းမွာ ထားရမည္။ သို႕ျဖင့္ ၄င္းစက္ႏွစ္လုံးကို ၀ယ္ႏုိင္ဖို႕ ကၽြန္မစတင္ႀကိဳးပမ္းေတာ့၏။

ေက်ာင္းသား မိဘ မ်ားက ၀ိုင္းကူၾကသည္။ သူတို႕က ကံစမ္းမဲေဖာက္ၿပီး ရန္ပုံေငြရွာၾကသည္။ ထိုစီမံကိန္းမွ ေဒၚလာ ၆၀၀ ရသည္။ ကၽြန္မတို႕၏ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေရး အစီအစဥ္သည္ စတင္ရုပ္လုံးေပၚလာၿပီ။

တစ္ဖက္က ရန္ပုံေငြ ရွာေနခိုက္တြင္ တစ္ဖက္က အ၀တ္အစားမ်ား စတင္ေကာက္ခံ စုေဆာင္းသည္။ ယခု ဆိုလွ်င္ ကေလးေတြ ေက်ာင္းသုိ႕ ေရာက္လာၾကမည္။ အ၀တ္အစားမ်ား ေလွ်ာ္ဖြပ္ရန္ လိုအပ္သည့္ ကေလး ေတြသည္ ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ အ၀တ္အစားမ်ား လဲထားလို႕ရၿပီ။ ကၽြန္မတို႕က ေရႊ႕ႏိုင္ ေျပာင္းႏုိင္ ေသာ သင္ပုန္းမ်ားကို အသုံးျပဳၿပီး သီးသန္႕ေနရာတစ္ခု ဖန္တီးေပးထားသည္။ အကယ္၍ ကေလးေတြ ညစ္ပတ္ေပေရ ေနလွ်င္ သူနာျပဳဆရာမ၏ ရုံးခန္းအတြင္းရွိ ေႂကြခြက္တြင္ သူတို႕ တိုက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာ သန္႕ရွင္းႏိုင္သည္။

သန္႕ရွင္းၿပီး အ၀တ္အစားလဲၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ သူတို႕၏ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားကို အိတ္ တစ္အိတ္ ထဲမွာထည့္ ထိုအိတ္ကို စားပြဲတစ္လုံးေပၚမွာ တင္ၿပီးလွ်င္ စာသင္ခန္းသို႕သြား။ ညေနပိုင္း ထိုေနရာ သို႕ သူတို႕ျပန္လာေသာအခါ သူတို႕အ၀တ္အစားမ်ားမွာ သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္ေနၿပီ။ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ ေခါက္ထားၿပီး။

တခ်ိဳ႕ေန႕မ်ားတြင္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ႏွင့္ အေျခာက္လွမ္းစက္ႏွစ္လုံးမွာ တစ္ေန႕လုံးမနားရ။ သည္ေတာ့ လူတိုင္း နီးပါး ၀ိုင္းကူၾကသည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ် မကူမေနရဟု ညႊန္ၾကားျခင္း၊ အမိန္႕ထုတ္ထားျခင္းမရွိ။ သို႕ေပမဲ့ လူေတြ လုံလဳံေလာက္ေလာက္ ရွိေနပါသည္။ ေက်ာင္းခန္းအကူတစ္ေယာက္၊ ဆရာတစ္ေယာက္၊ ဆရာမ တစ္ေယာက္၊ မိဘတစ္ဦး၊ ကၽြန္မ…လုပ္ဖို႕လိုအပ္သည့္ အလုပ္ကို ႀကဳံရာလူက ႀကဳံသလို လုပ္သြားသည္။

ကၽြန္မတိဳ႕ အျခားအျခားေသာ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ေပးၾကသည္။ ေႏြေက်ာင္း ပိတ္ရက္ အတြင္း ေက်ာင္းသန္႕ရွင္းေရးိကု ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးခဲ့သည့္ နီးနား၀န္းက်င္မွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ လူငယ္ ကေလး တစ္ဦးက ေက်ာင္းသို႕ ပုံမွန္လာသည္။ ကေလးငယ္မ်ားကို ဆံပင္ညႇပ္ေပးသည္။ တခ်ိဳ႕ အသက္ႀကီးႀကီး ေကာင္မေလးေတြကလည္း အေသးစားေကာင္မေလးေတြ၏ ဆံပင္ကို က်စ္ဆံၿမိီး ထိုးေပးၿပီး လုပ္အားေပးၾကည္။

ကၽြန္မတို႕ လုပ္ေနသည္ကိုၾကည့္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္သည့္ ေ၀ဖန္ေရးသမားမ်ားလည္း ရွိသည္။ ကၽြန္မ တို႕ေက်ာင္းသည္ လူမႈ၀န္ထမ္း႒ာန မဟတု္ဟု သူတို႕ကေျပာသည္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသည္ ကေလး အားလုံး အတြက္ လုိအပ္သေရြ႕ အားလုံး ျဖည့္ဆည္းေပးေနသည့္ ေနရာဌာနမဟုတ္၊ ထိုသို႕ ျဖည့္ဆည္း ေပးေနဖို႕လည္း မလိုဟု ေထာက္ျပၾကသည္။

ကၽြန္မ၏ အေျဖက ရိုးရိုးရွင္းရွင္းကေလးပင္။ ကၽြန္မတိဳ႕သည္ ကေလးေတြကို ဘယ္လို ကူညီခ်င္ပါသည္။ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ကူညီခ်င္ပါသည္ဟု အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ေျပာေနၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ တို႕သည္ ဗ်ဴရိုကေရစီ ယႏၱရားႀကီးထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္ခြင့္ ေပးေနၾကသည္။ သို႕ျဖင့္ အကူအညီသည္ အကူအညီ တကယ္ လိုအပ္ေနသူမ်ားထံသို႕ တကယ္တမ္း ေရာက္မလာေတာ့။ ကေလးတစ္ေယာက္ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ေနလွ်င္ သူ႕ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ေကၽြးေမြးရမည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ညစ္ပတ္ ေပေရ ေနလွ်င္ သူ႕ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က သန္႕စင္ေပးရမည္။ ကေလးတစ္ေယာက္မွီာ သန္႕ျပန္႕ေသာ အ၀တ္အစား မ်ားမရွိလွ်င္ သူ႕ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က သန္႕ျပန္႕ေသာ အ၀တ္အစားမ်ား ေပးရမည္။

လိုအပ္သူကို လိုအပ္သလို ကူညီပါ။ ဤအတိုင္းလုပ္ပါ။ကၽြန္မ တို႕ လုပ္ေဆာင္ရမည္မွာ ထိုမွ်ေလာက္ ရွင္းပါသည္။ လြယ္ပါသည္။ သည္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို အကူအညီခံရသည့္ ကေလး၏ ကမၻာႀကီးကို အႀကီး အက်ယ္ ေျပာင္းလဲျခားနား သြားေစပါလိမ့္မည္။

ဆရာတစ္ဦး၏စြမ္းအား

ကၽြန္မတို႕က ကိုယ့္ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ သန္႕ျပန္႕ေသာ အ၀တ္အစား မ်ား ၀တ္ဆင္ေပးေနၿပီ။ က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီညြတ္ၿပီး ဗိုက္၀ေသာ အစားေအသာက္မ်ားကို သူတို႕ ကိုယ္တြင္း သို႕ ထည့္ေပးေနၿပီ။ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနေသာ သူတို႕စိတ္ေတြကို ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ေပးေနၿပီ။ သူတို႕ကေလးေတြ၏ ကနဦး လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္းသည္ သူတို႕အား ပညာသင္ၾကားေပးေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္သည့္ ပထမေျခလွမ္းပင္ျဖစ္၏။

ကၽြန္မ သည္ ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ အမႈထမ္းမ်ားေခါင္းထဲ၌ စြဲေနသည့္ သေဘာထားတစ္ရပ္မွာ ကၽြန္မတို႕သည္ အႏုိင္မရႏိုင္သည့္ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲကို ႏႊဲေနရသည္ဟူ၏။ ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းတြင္ အရည္ အေသြး အလြန္ျမင့္မားသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမတခ်ိဳ႕ရွိသည္။ သူတို႔ အားလုံးနီးပါးပင္ သူတို႕ကိုယ္ သူတို႕ သိပ္မထင္၀ံ့ၾက။ ထိုနည္းတူစြာပင္ သူတို႕၏ တပည့္မ်ားကိုလည္း သိပ္ မထင္၀ံ့ၾက။

ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြ စာသင္ခန္းထဲတြင္ စာသင္ေနသည္ကို မၾကာမၾကာ သြားၾကည့္သည္။ ေလ့လာ အကဲခတ္ သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႀကိဳတင္အသိမေပးဘဲ သြားၾကည့္သည္။ ျပဳျပင္ဖို႕ လိုအပ္ေနသည္ကို ေတြ႕လွ်င္ ထိုဆ၇ာႏွင့္ ေတြ႕ဆုံ ေဆြးေႏြး ညႇိႏိႈင္းဖို႕ ခ်ိန္းလိုက္၏ ထို႕ေနာက္ ေနာက္ဆက္တြဲ အကဲခတ္ ေလ့လာမႈမ်ား ျပဳလုပ္၏။ အကယ္၍ တိုးတက္မႈ မရွိလွ်င္ ထိုဆရာကို ကူညီဖို႕ ကၽြန္မမွာ အစီအစဥ္ ေရးဆြဲၿပီးသားရွိသည္။ 

အေထာက္အကူျပဳႏိုင္သည့္ အထူး ကၽြမ္းက်င္သူမ်ား၏ အႀကံဥာဏ္မ်ားကို ေတာင္းခံလို႕ ရသည္။ သင္ခန္းစာ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဦးတည္ခ်က္ကို တိက် ေပၚလြင္စြာ သင္ၾကား ႏိုင္ေရး အတြက္ ကၽြန္မက သရုပ္ျပ သင္ၾကားပိဳကခ်မႈမ်ား လုပ္ျပသည္။ အားေပးမႈ ကူညီမႈမ်ား ေပးၿပီးသည့္တိုင္ သင္ၾကား ပို႕ခ်မႈ စြမ္းရည္ ျမင့္မားမလာေသာ ဆရာ၊ ဆရာမဟူ၍ မေျပာပေလာက္ေသာ အေရအတြက္သာ ရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။

ပညာေရး၀န္ထမ္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ ကၽြန္မမွာ ႀကိဳးစားပမ္းစား အားထုတ္ျပဳျပင္ေပးရသည္။ သို႕ေသာ္ ဘလိန္း တြင္ အမွန္တကယ္ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာ္ကသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ေပၚထြက္လာသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ သည္အတြက္ ကၽြန္မမွာ ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးမဆုံးျဖစ္ရပါသည္။

ထုိသုိ႕ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ဆရာေတြထဲမွ တစ္ေယာက္မွာ ေရမြန္ဘရြတ္ျဖစ္၏ သူသည္ လူမႈ ဆက္ဆံေရး ဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားသည့္ ဆရာေတြထဲတြင္ အေတာ္ဆုံး စာရင္း၀င္ျဖစ္၏။ သူက အသင္အျပ ေကာင္းရုံမကဘဲ ကေလးေတြကို ေစတနာလည္း ထားသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မ်ားတြင္ ကေလးေတြကို သူ႕ယာေတာကို အလည္အပတ္ေခၚသြားေလ့ရွိသည္။ သူက ကေလးေတြကို ေန႕စဥ္ ႏွင့္ အမွ် ျမင္ေတြ႕ က်င္လည္ေနရသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး၏ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ဘ၀ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေက်းလက္၏ အေငြ႕အသက္ကို ခံစားသိျမင္ေစခ်င္သည္။

အ၀တ္အစားကို သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ၀တ္ဆင္ၿပီး အလြန္တိက်ေသခ်ာေသာ ေမရီအီးဖရီးမင္းဆိုသည့္ ဆရာမ ပိန္ပိန္ကေလးရွိေသးသည္။ သူသည္လည္း ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ထဲတြင္ ဘ၀ကို ျမႇဳပ္ႏွံ ထားသူ ျဖစ္၏ ဘယ္ေတာ့မွ် အသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ျဖင့္ စာသင္ျခင္းမရွိ။ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို သူကဦးေဆာင္ၿပီး ျဖတ္သန္း ေခၚေဆာင္သြားၿပီဆိုလွ်င္ သူ႕တပည့္မ်ားသည္
အိပ္ေမြ႕ခ်ခံထားရသူမ်ားပမာ သူ႕ေနာက္မွ စီးေမ်ာလိုက္ပါသြားရေလ့ရွိ၏။ သူ႕အတန္းတြင္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ တက္ခဲ့ရသည့္ ေက်ာင္းသားေတြထဲတြင္ စာမဖတ္ႏိုင္သူဟူ၍ တစ္ဦးတစ္ေလမွ်ပင္မရွိ။
ဆာရာဘရြတ္ ကေတာ့ စြမ္းရည္ထက္ျမက္သည့္ လူျဖဴဆရာေတြထဲတြင္ တစ္ဦးအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဘလိန္းတြင္ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ဆက္တိုက္ သင္ၾကားခဲ့၏။ ၿမိဳ႕တြင္းေက်ာင္း အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေက်ာင္းပ်က္ သည့္ ေက်ာင္းသားဦးေရ နာမည္ပ်က္ေနသည္။ ဆာရာက ဘလိန္းေက်ာင္းကို သည္လို နာမည္ပ်က္မ်ိဳး ႏွင့္ မႀကဳံရေအာင္ ကူညီခဲ့သည္။

ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ကေလးႏွင့္ အေျပာအဆို ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ ဆာရာတြင္ မိနစ္တိုင္း မိနစ္တိုင္း အစီအစဥ္ေတြ ရွိေနသည္။ သူ႕တပည့္ေတြ ေန႕လယ္စာစားဖို႕ တန္းစီေနခ်ိန္တြင္ သူက သူတို႕အား စာလုံးေပါင္းေတြ ျပန္ၿပီး ရြတ္ဆိုေနေစ၏။ ခ်ာတိတ္ေတြ စုေပါင္းၿပီး ဓာတ္ပုံအရိုက္ခံ ေနခ်ိန္ တြင္ ဆာရာက သူတို႕နံေဘးတြင္ ရပ္ၿပီး ဂဏန္းသခ်ာၤ အေပါင္းအႏုတ္သင္ၾကားသည့္ ကပ္ျပားမ်ား ေထာင္ျပ ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။

ဆာရာဘရြတ္က ကေလးတိုင္းကေလးတိုင္းသည္ အေတာ္ဆုံး စာသင္သားျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု ယုံၾကည္သည္။ ေျခာက္ႏွစ္သား အရြယ္ရွိ လယ္ရီ၏ ကိစၥမွာပင္ ဆာရာက ထိုအတိုင္း ယုံၾကည္ထားခဲ့သည္။ တစ္ခါ တစ္ရံ တြင္ ဗဟိုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္၏ ေၾကာင္စီစီ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားက ေက်ာင္းဆရာမ်ား၏ သင္ၾကား ပို႕ခ်မႈ ကို အေႏွာင့္အယွက္ အဟန္႕အတားျဖစ္ေစသည္။ လယ္ရီႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ကၽြန္မတို႕၏ အေတြ႕အႀကဳံ ကို မၾကာခဏ သတိရေနပါသည္။ ထိုသို႕ေသာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားက ကၽြန္မလက္ေအာက္ရွိ ေက်ာင္းဆရာ မ်ား၏ သင္ၾကားေရးကို အေႏွာင့္အယွက္ မေပးႏိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္  အစြမ္းကုန္ ကာကြယ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိရေနေစပါသည္။

ေဆာင္းဦးရာသီ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး သီတင္းပတ္ သုံးပတ္မွ် ၾကာေသာအခါ ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းသို႕ ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမွဴး တစ္ဦးေရာက္လာသည္။ သူက သီးသန္႕ပညာသင္ေရး ေက်ာင္းသားမ်ား ကိစၥကို လာေရာက္ စစ္ေဆးျခင္းျဖစ္၏ သူကိုင္လာသည့္ စာရင္းစာရြက္ထဲတြင္ လယ္ရီ၏ နာမည္ပါ၀င္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ သီးသန္႕ ပညာသင္ေပးေရးအတန္းတြင္ လယ္ရီမရွိ။ လယ္ရီသည္ ထိုႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ကတည္းက သူ႕အတန္း သို႕ လာေရာက္ျခင္းမရွိဟု အတန္းပိုင္ဆရာမက ေျပာသည္။

ကၽြန္မသည္ လယ္ရီ႕အိမ္သို႕ တယ္လီဖုန္းဆက္သည္။ လယ္ရီ႕မိခင္သည္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္လာသည္။ အေတာ္ႀကီးစိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနပုံလည္း ရသည္။ သူ႕သား ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ေက်ာင္းတက္ ေနသည္ကို သူသိသည္။ အေၾကာင္းမွာ သူ႕သားကို သူကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္း၀အထိ လိုက္ပို႕ ေနက်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ သည္ေတာ့ သူ႕သား ဘယ္ေရာက္ေနသည္ ဆိုသည္ကို သိလိုသည္။ သူ႕သား ကို ခ်က္ခ်င္း ရွာေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုသည္။

    ထိုအခ်ိန္တြင္ လူထု ဆက္သြယ္ေရးမွဴး လစ္မက္ကိန္းေရာက္လာသည္။
    "ေၾသာ္…ဆရာမႀကီးတို႕ လယ္ရီအေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာလား။ သူက အခန္းနံပါတ္ ၂၀၂ မွာေလ"
    ေျပာေျပာဆိုဆို သူက ကၽြန္မတို႕အား ဆာရာဘရြတ္၏ အခန္းသို႕ ဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္။

ထိုႏွစ္အတြင္းက ဆာရာဘရြတ္၏ အတန္းသို႕ ကၽြန္မအႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ခဲ့၏။ ထိုသို႕ေရာက္တိုင္း အဆိုပါ ကေလး တစ္ေယာက္ အေပၚသို႕ ခါးကိုင္းၿပီး ဂရုတစိုက္ တြန္းအားေပးၿပီး သင္ၾကားေနသည္ကို ေတြ႕ရ တတ္၏။ တျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ ထိုကေလးကို လက္တြဲၿပီး စႀကၤံလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာတတ္သည္။ ပါးစပ္ကလည္း ခါးကိုဆန္႕ၿပီး မားမားမတ္မတ္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ တဖြဖြ တိုက္တြန္းေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

သည္ကေလး၏ နာမည္ကို ကၽြန္မမသိ။ သည္ကေလးမွာ ေမြးကင္းစအရြယ္ကတည္းက ႏွလုံးကို ခြဲစိတ္ ကုသခဲ့ရေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ခြဲစိတ္ကုသမႈ အႀကိမ္ႀကိမ္ခံခဲ့ရေၾကာင္း၊ သည္ကေလးသည္ ေႂကြရုပ္ ကေလးတစ္ရုပ္ လို က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးသြားႏုိင္သည္ဟု သူ႕မိခင္က သေဘာထားေၾကာင္းတို႕ကို ကၽြန္မ မသိ။ လယ္ရီကို ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္ေသာ ဥာဏ္ေလးသူတစ္ဦးအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေၾကာင္း၊ သူ႕ကို သီးသန္႕ ပညာသင္ေပးေရး အတန္းတြင္ တက္ေရာက္ေစရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းတို႕ကိုလည္း ကၽြန္မမသိ။

သီးသန္႕ပညာေပးေရး ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမွဴးရုံးက သတ္မွတ္ၿပီး ခြဲတမ္းခ်ေပးသည္။ သို႕ေသာ္ လယ္ရီႏွင့္ပတ္သက္သည့္ မွတ္တမ္းမ်ား ကၽြန္မထံသို႕ ေရာက္မလာ။ သည္ေတာ့ ေက်ာင္းစဖြင့္ ကတည္း က လယ္ရီအား ဆာရာ့အခန္းသို႕ ပိဳ႕ထားခဲ့သည္။

သည္အေၾကာင္းေတြကို ဆာရာလည္းမသိ။ လယ္ရီသည္ တစ္မူထူးျခားေနသည္ ဆိုတာကိုေတာ့ သိသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ကိုယ္ခႏၶာတြင္ ဂေဟေဆာ္ထားသလို ကပ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ရွဴနာ ရွဳိက္ကုန္း အဘိုးအို တစ္ေယာက္လို ေကြးတိေကြးေကာက္ျဖစ္ေနသည္။ ဆာရာ က လယ္ရီသည္ ဥာဏ္ရည္ ေလးေကြး သည့္ ပထမတန္း ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္အျဖစ္ မွတ္ယူခဲ့သည္။

သူမားမားမတ္မတ္ မတ္တတ္ရပ္လာေအာင္ ဘယ္သူကမွ် အားမထုတ္ခဲ့။ သူ႕ကို စာေရးစားပြဲမွာ ထိုင္ေစၿပီး သူ႕လက္ေခ်ာင္း ေတြကို ဆြဲျဖန္႕ေပးၿပီး သူ႕လက္ထဲသို႕ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းထည့္ကာ ဘယ္လိုစာေရးရမည္ဟု သင္ၾကား ေပးသူ ဘယ္သူမွ် မရွိခဲ့။ သည္ကိစၥေတြကို သည္ကေလး လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္ဟု ဘယ္သူမွ် အေတြး မေပါက္ခဲ့။ သို႕ေသာ္ ဒါေတြကို သည္ကေလး မလုပ္ႏိုင္ဟု ဆာရာက မေတြးခ်င္။ မထင္ရက္။

ဆက္ရန္
.