ဦးေဖဆိုင္ႏွင့္ ေဒၚေငြ က ေရာက္လာသည့္ ေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္ကို အားကုိးပါရေစ ေျပာသည့္အတြက္ ေယာက်္ား ႏွစ္ေယာက္လံုး ထြက္ေျပာင္းေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ ယခုေမစမ္းျမဳိင္ ကသူစကား မေျပာတတ္္ သည့္ ဆြံ႕အေနသူျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ေနသည္။
ေမစမ္းျမိဳင္ ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းေတြသည္ ေသးႏုတ္သည့္ အေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း မခင္ေရႊ စဥ္းစားလိုက္မိသည္။
ထုို႔ေၾကာင့္ .....
''ဒီေန႔ စေနေန႔ ညီမေလး၊ ညီမေလးနရဲ႕ အေဖနဲ႔ အေမကိုညအိပ္ထြက္သြားၾကတာ တနလၤာေန႔မနက္မွ ျပန္လာ ခဲ့မယ္ လို႔ ေျပာသြားၾကတယ္။ ညီမေလး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အခ်ိန္ ေတြရပါတယ္။ ႏႈတ္က စကား မေျပာႏိုင္ရင္ စာနဲ႔ေရးေျပာႏိုင္ မလား''
''ေနဦး ညီမေလး မမစာရြက္နဲ႕ ခဲတံသြားယူဦးမယ္''
ဟုေျပာကာ သူေနသည့္ အခန္းသို႔ လ်င္ျမန္စြာ လာခဲ့သည္။
ဗလာစာအုပ္ တစ္အုပ္ႏွင့္ ခၽြန္ထားျပီးေသာ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းကို ယူလာကာ ေမစမ္းျမိဳင္လက္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္ သည္။
''ညီမေလး ေရးခ်င္တာေတြကို စံုစံုလင္လင္ ေရးေနာ္၊ အေၾကာင္းစံုကို ေရလည္ေအာင္သိရမွ မမ ကူညီတဲ့ ေနရာ မွာ အဆင္ေျပလြယ္ကူမွာ''
ဟု မခင္ေရႊက ေျပာေသာအခါ ေမစမ္းျမိဳင္သည္ ဦးေခါင္းကို ညိတ္ျပရွာသည္။ မခင္ေရႊက ေမစမ္းျမိဳင္ ကို သူ စာေရးသည့္ ခံုကေလးကို ေရႊ႕ေပးထားခဲ့သည္။ လြတ္လပ္စြာ ေရးခ်င္ရာေရးႏိုင္ ေအာင္ ေမစမ္းျမိဳင္ အနား မွ ထြက္လာခဲ့ျပီး ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနလိုက္သည္။
အလုပ္ျပီး၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေမစမ္းျမိဳင္သည္ စာေရးေနဆဲပင္ ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ အေႏွာက္ အယွက္ မေပးဘဲ မီးဖိုေဆာင္သို႔ သြားကာႏွစ္ေယာက္စာ ထမင္းဟင္းကို ခ်က္ျပဳတ္သည္။ ေမစမ္းျမိဳင္ အတြက္ ေကာင္းႏိုးရာရာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဟင္းေလးကို စီမံခ်က္ျပဳတ္ေနလိုက္သည္။
ညေနစာ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္ေသာအခါမွာလည္း ေမစမ္းျမိဳင္သည္ စာေရး၍ မျပီးေသးေခ်။ ေပးထား သည့္ ခဲတံတံုးေနသည္ကို ေတြ႔ရေသာမခင္ေရႊက ယူခၽြန္ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ခဲတံ အပိုတစ္ေခ်ာင္း ကိုပါ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ခၽြန္ျပီး ေပးထားလိုက္သည္။
''က ဲ ညီမေလး ထမင္းစားၾကရေအာင္ အခ်ိန္လြန္သြားရင္ မေကာင္းဘူး။ ထမင္းစားျပီးမွ ဆက္ေရးေနာ္''
ဟုေျပာေသာ အခါ ေမစမ္းျမဳိင္သည္ မခင္ေရႊကို ေက်းဇူးတင္စြာ ေမာ္ၾကည့္ျပီး မျငင္းမဆန္ ထလိုက္ လာသည္။
ထမင္းစားျပီးေသာအခါ ေမစမ္းျမိဳင္ကို ဘာမွ်မလုပ္ေစဘဲ စာဆက္ေရးခိုင္းလိုက္ျပီး မခင္ေရႊက လုပ္ကိုင္ သိမ္းဆည္း စရာေတြကို သြက္လက္ဖ်တ္လက္စြာ လုပ္ကိုင္ေနလိုက္သည္။ မိးဖိုေခ်ာင္ ကိစၥျပီးေသာ အခါ ၀င္းတံခါး၊ အိမ္တံခါးေတြ ကို မခင္ေရႊက ေသခ်ာစြာ ဂရုစိုက္ပိတ္လိုက္ျပီး ဘုရားခန္းသို႔ လာခဲ့သည္။
ဤအိမ္သို႔ မခင္ေရႊ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္က ဦးေဖဆိုင္ႏွင့္ ေဒၚေငြတို႔သည္ မည္မွ်ေလာက္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသံုးပါး ကို ၾကည္ညိဳလုိပ္ပါသနည္း ဆိုေသာ္ ဘုရားခန္းလးတစ္ခုလံုး သည္ေျခခ်ရန္ပင္ မ၀ံ့ရဲေအာင္ အမႈိက္ေတြ ဖုန္ေတြ တင္းက်ပ္ေနသည္။ ဘုရားေဆာင္ထက္၀ယ္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ႏွင့္ ဘုရားပံုေတာ္ ပန္းခ်ီးကားေ၀း၍ ဘုရားပန္းပင္ မရွိ။ တံုးလံုးလဲေနေသာ ေျမေညာင္ေရအိုး တစ္လံုးကိသာ ေတြ႕ရသည္။
မခင္ေရႊ ေရာက္လာျပီးမွ မခင္ေရႊသည္ ဘုရားခန္းကို အထူးဂရိုစိုက္ျပီး ရွင္းလင္းသုတ္သင္သည္။ သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ ေအာင္ ျပဳျပင္သည္။ ဘုရားပံုေတာ္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို မွန္ေဘာင္သြင္းျပီး တရိုတေသ ခ်ိတ္ဆြဲ ထားသည္။ ဖန္ေညာင္ေရအိုး သံုးလံုးကို၀ယ္ကာ ဘုရားပန္းမညွိဳးေစရန္ အထူးဂရိုစိုက္သည္။ ညစဥ္ ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းညွိပူေဇာ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားေဆာင္ေလးသည္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ ၾကည္ညိဳစဖြယ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ဦးေဖဆိုင္ႏွင့္ ေဒၚေငြတို႔သည္ မခင္ေရႊ သတိထားမိသေလာက္ဆိုလ်ွင္ ဘုရားရွိခုိးကန္ေတာ့သည္ ကို တစ္ၾကိမ္မွ် မေတြ႔ခဲ့ရဘူးေခ်။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြမွ ဟုတ္ပါမည္လားဟုပင္ မခင္ေရႊ ေတြးလိုက္ မိေသး သည္။
ယခု ဦးေဖဆိုင္ႏွင့္ေဒၚေငြ တို႔ မရွိခိုက္မွာ ေမစမ္းျမိဳင္ စာေရးေနသည္ကို အေႏွာင့္အယွက္လည္း ကင္းေစ ေစာေစာ ဘုရားရွိခိုး ထားျပီးလွ်င္ ေမစမ္းျမိဳင္ စာေရးသည့္အခါ ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္ႏိုင္၊ စကားေျပာႏိုင္ သည္ဟူေသာ စီစဥ္ခ်က္ျဖင့္ မခင္ေရႊ က ဘုရားေဆာင္ သို႔ လာကာ ခါတိုင္းထက္ အခ်ိန္ ၾကာၾကာ ယူျပီး ဘုရားရွိခိုး ပုတီးစိပ္ေနလိုက္သည္။
မခင္ေရႊ ဘုရားေဆာင္ထဲက ျပန္ထြက္လာေသာအခါတြင္မူ ေမစမ္းျမိဳင္သည္ သူေရးသားထားျပီး သည့္ စာအုပ္ေလး ကို အနားမွာ ခ်ထားကာ ဘုရားေဆာင္အ၀တြင္ ဒူးတုပ္ထိုင္ကာ ဘုရားရွိခိုးေန သည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ေမစမ္းျမိဳင္က ဘုရားကိုကန္ေတာ့ျပီးေသာအခါ သူေရးထားျပီးသည့္ စာအုပ္ေလးကို မခင္ေရႊလက္ သို႔ရိုေသစြာ လွမ္းေပးသည္။
မခင္ေရႊက စာအုပ္ေလး လွမ္းယူသည္။ အခ်ိန္ၾကာရွည္စြာ စာထိုင္ေရးေနသည့္အတြက္ မစမ္းျမိဳင္ ပင္ပန္း ေညာင္းညာ ေနမည္ကို ေတြးမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမစမ္းျမိဳင္ အနားယူအိပ္စက္သြားသည့္ အခါမွစာေတြကို ေအးေဆးစြာ ဖတ္ေတာ့မည္။ ေနာက္တစ္ေန႔သည္ ေက်ာင္းပိတ္သည္။ ဦးေဖဆိုင္ တုိ႔လည္း ျပန္လာမည္ မဟုတ္ ေသးေသာ ေၾကာင့္ ေမစမ္းျမိဳင္ႏွင့္ စကားေျပာရန္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ရေသးသည္ဟု ေတြးမိလိုက္သည္။
ထု႔ိေၾကာင့္ ေမစမ္းျမိဳင္ အတြက္ မနက္က ၀ယ္ထားသည့္ ႏြားႏို႔က်ိဳျပီးသားေလးကို သၾကားျဖင့္ ေဖ်ာ္ကာ-
''ေရာ့ ညီမေလး ေသာက္ျပီး စိတ္ေအးေအးထားအိပ္လိုက္ဦးေနာ္၊ ဒီေန႔ ညီမေလး စာေတြေရးေန ရလု႔ိ ေညာင္းေန ပင္ပန္း ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွ တို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ စကားဆက္ၾကေသး တာေပါ့''
ဟု သာယာညင္းေပါင္း စြာ ေျပာေသာအခါ ေမစမ္းျမိဳင္သည္ မျငင္းမဆန္ ဦးေခါင္းညတ္ျပရွာသည္။ မခင္ေရႊက ေမစမ္းျမိဳင္ကို ႏြားႏို႔တုိက္လုိက္ျပီး သူ႔အိပ္ရာထဲ ေရာက္ေအာင္လိုက္ပုိ႔လိုက္သည္။ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ ကို မိခင္ က သိပ္သလို ဂရိုစိုက္ၾကင္နာစြာ ေစာင့္သိပ္ျပီးမွ သူေနသည့္ အခန္းသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
ဤအိမ္မွာ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိေခ်။ ေရနံဆီမွန္အိမ္ကိုသာထြန္းသည္။ ေမစမ္းျမိဳင္ အခန္းမွာ မည္သည့္ အခါမွ် မီးေရာင္ မေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း မခင္ေရႊက သိခဲ့သည့္အတြက္ ဦးေဖဆိုင္ႏွင့္ေဒၚေငြတို႔ မရွိသည့္ ဤအခ်ိန္္မွာ မခင္ေရႊ က ေမစမ္းျမိဳင္အခန္းမွာ မွန္အိမ္ေလးကို လင္းလင္းထြန္းေပးလိုက္သည္။ က်ယ္၀န္းေသာ အိမ္အိုၾကီး တြင္ ဘုရားေဆာင္မွာ မခင္ေရႊ ထြန္းညွိပူေဇာ္ထားေသာ ဘုရားမီးေရာင္ မခင္ေရႊအခန္းက မွန္အိမ္မီးေရာင္ႏွင့္ ေမစမ္းျမိဳင္အခန္းက မွန္အိမ္မီးေရာင္သာရွိျပီး အျခားေနရာ ေတြမွာ ေမွာင္ေနသည္။ က်ယ္၀န္းေသာ ျခံၾကီးမွာလည္း ၾကီးမားေသာ သစ္ပင္ရိပ္မ်ားေၾကာင့္ ေမွာင္မည္းေနသည္။
သို႔ေသာ္ အိမ္တံခါးေတြမွာ ခိုင္ခံ့ လံုျခံဳသည့္အတြက္ သတိၱေကာင္းရင္းစြဲရွိေသာ မခင္ေရႊသည္ ေၾကာက္စိတ္ မရွိေခ်။
အိမ္ခန္းတံခါး ကို ေသခ်ာစြာပိတ္ျပိးေသာအခါ မခင္ေရႊသည္ အိပ္ရာေခါင္းရင္းဘက္၏ ခံုေလးေပၚမွာ ရွိေနသည့္ မွန္အိမ္ ကို မီးစာျမွင့္လုိက္၏။ မွန္အိမ္အလင္းေရာင္က ပိုလာသည္။ မခင္ေရႊက အိပ္ရာေပၚမွာ သက္ေတာင့္ သက္သာ လဲေလ်ာင္းျပီးမွ မွန္အိမ္အလင္းေရာင္ျဖင့္ ေမစမ္းျမိဳင္ေရးသားသည့္ စာေတြကို ျဖည္းျဖည္း ေဆးေဆး ဖတ္လိုက္သည္။
ေမစမ္းျမိဳင္ ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းေတြသည္ ေသးႏုတ္သည့္ အေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း မခင္ေရႊ စဥ္းစားလိုက္မိသည္။
ထုို႔ေၾကာင့္ .....
''ဒီေန႔ စေနေန႔ ညီမေလး၊ ညီမေလးနရဲ႕ အေဖနဲ႔ အေမကိုညအိပ္ထြက္သြားၾကတာ တနလၤာေန႔မနက္မွ ျပန္လာ ခဲ့မယ္ လို႔ ေျပာသြားၾကတယ္။ ညီမေလး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အခ်ိန္ ေတြရပါတယ္။ ႏႈတ္က စကား မေျပာႏိုင္ရင္ စာနဲ႔ေရးေျပာႏိုင္ မလား''
''ေနဦး ညီမေလး မမစာရြက္နဲ႕ ခဲတံသြားယူဦးမယ္''
ဟုေျပာကာ သူေနသည့္ အခန္းသို႔ လ်င္ျမန္စြာ လာခဲ့သည္။
ဗလာစာအုပ္ တစ္အုပ္ႏွင့္ ခၽြန္ထားျပီးေသာ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းကို ယူလာကာ ေမစမ္းျမိဳင္လက္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္ သည္။
''ညီမေလး ေရးခ်င္တာေတြကို စံုစံုလင္လင္ ေရးေနာ္၊ အေၾကာင္းစံုကို ေရလည္ေအာင္သိရမွ မမ ကူညီတဲ့ ေနရာ မွာ အဆင္ေျပလြယ္ကူမွာ''
ဟု မခင္ေရႊက ေျပာေသာအခါ ေမစမ္းျမိဳင္သည္ ဦးေခါင္းကို ညိတ္ျပရွာသည္။ မခင္ေရႊက ေမစမ္းျမိဳင္ ကို သူ စာေရးသည့္ ခံုကေလးကို ေရႊ႕ေပးထားခဲ့သည္။ လြတ္လပ္စြာ ေရးခ်င္ရာေရးႏိုင္ ေအာင္ ေမစမ္းျမိဳင္ အနား မွ ထြက္လာခဲ့ျပီး ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနလိုက္သည္။
အလုပ္ျပီး၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေမစမ္းျမိဳင္သည္ စာေရးေနဆဲပင္ ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ အေႏွာက္ အယွက္ မေပးဘဲ မီးဖိုေဆာင္သို႔ သြားကာႏွစ္ေယာက္စာ ထမင္းဟင္းကို ခ်က္ျပဳတ္သည္။ ေမစမ္းျမိဳင္ အတြက္ ေကာင္းႏိုးရာရာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဟင္းေလးကို စီမံခ်က္ျပဳတ္ေနလိုက္သည္။
ညေနစာ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္ေသာအခါမွာလည္း ေမစမ္းျမိဳင္သည္ စာေရး၍ မျပီးေသးေခ်။ ေပးထား သည့္ ခဲတံတံုးေနသည္ကို ေတြ႔ရေသာမခင္ေရႊက ယူခၽြန္ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ခဲတံ အပိုတစ္ေခ်ာင္း ကိုပါ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ခၽြန္ျပီး ေပးထားလိုက္သည္။
''က ဲ ညီမေလး ထမင္းစားၾကရေအာင္ အခ်ိန္လြန္သြားရင္ မေကာင္းဘူး။ ထမင္းစားျပီးမွ ဆက္ေရးေနာ္''
ဟုေျပာေသာ အခါ ေမစမ္းျမဳိင္သည္ မခင္ေရႊကို ေက်းဇူးတင္စြာ ေမာ္ၾကည့္ျပီး မျငင္းမဆန္ ထလိုက္ လာသည္။
ထမင္းစားျပီးေသာအခါ ေမစမ္းျမိဳင္ကို ဘာမွ်မလုပ္ေစဘဲ စာဆက္ေရးခိုင္းလိုက္ျပီး မခင္ေရႊက လုပ္ကိုင္ သိမ္းဆည္း စရာေတြကို သြက္လက္ဖ်တ္လက္စြာ လုပ္ကိုင္ေနလိုက္သည္။ မိးဖိုေခ်ာင္ ကိစၥျပီးေသာ အခါ ၀င္းတံခါး၊ အိမ္တံခါးေတြ ကို မခင္ေရႊက ေသခ်ာစြာ ဂရုစိုက္ပိတ္လိုက္ျပီး ဘုရားခန္းသို႔ လာခဲ့သည္။
ဤအိမ္သို႔ မခင္ေရႊ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္က ဦးေဖဆိုင္ႏွင့္ ေဒၚေငြတို႔သည္ မည္မွ်ေလာက္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသံုးပါး ကို ၾကည္ညိဳလုိပ္ပါသနည္း ဆိုေသာ္ ဘုရားခန္းလးတစ္ခုလံုး သည္ေျခခ်ရန္ပင္ မ၀ံ့ရဲေအာင္ အမႈိက္ေတြ ဖုန္ေတြ တင္းက်ပ္ေနသည္။ ဘုရားေဆာင္ထက္၀ယ္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ႏွင့္ ဘုရားပံုေတာ္ ပန္းခ်ီးကားေ၀း၍ ဘုရားပန္းပင္ မရွိ။ တံုးလံုးလဲေနေသာ ေျမေညာင္ေရအိုး တစ္လံုးကိသာ ေတြ႕ရသည္။
မခင္ေရႊ ေရာက္လာျပီးမွ မခင္ေရႊသည္ ဘုရားခန္းကို အထူးဂရိုစိုက္ျပီး ရွင္းလင္းသုတ္သင္သည္။ သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ ေအာင္ ျပဳျပင္သည္။ ဘုရားပံုေတာ္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို မွန္ေဘာင္သြင္းျပီး တရိုတေသ ခ်ိတ္ဆြဲ ထားသည္။ ဖန္ေညာင္ေရအိုး သံုးလံုးကို၀ယ္ကာ ဘုရားပန္းမညွိဳးေစရန္ အထူးဂရိုစိုက္သည္။ ညစဥ္ ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းညွိပူေဇာ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားေဆာင္ေလးသည္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ ၾကည္ညိဳစဖြယ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ဦးေဖဆိုင္ႏွင့္ ေဒၚေငြတို႔သည္ မခင္ေရႊ သတိထားမိသေလာက္ဆိုလ်ွင္ ဘုရားရွိခုိးကန္ေတာ့သည္ ကို တစ္ၾကိမ္မွ် မေတြ႔ခဲ့ရဘူးေခ်။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြမွ ဟုတ္ပါမည္လားဟုပင္ မခင္ေရႊ ေတြးလိုက္ မိေသး သည္။
ယခု ဦးေဖဆိုင္ႏွင့္ေဒၚေငြ တို႔ မရွိခိုက္မွာ ေမစမ္းျမိဳင္ စာေရးေနသည္ကို အေႏွာင့္အယွက္လည္း ကင္းေစ ေစာေစာ ဘုရားရွိခိုး ထားျပီးလွ်င္ ေမစမ္းျမိဳင္ စာေရးသည့္အခါ ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္ႏိုင္၊ စကားေျပာႏိုင္ သည္ဟူေသာ စီစဥ္ခ်က္ျဖင့္ မခင္ေရႊ က ဘုရားေဆာင္ သို႔ လာကာ ခါတိုင္းထက္ အခ်ိန္ ၾကာၾကာ ယူျပီး ဘုရားရွိခိုး ပုတီးစိပ္ေနလိုက္သည္။
မခင္ေရႊ ဘုရားေဆာင္ထဲက ျပန္ထြက္လာေသာအခါတြင္မူ ေမစမ္းျမိဳင္သည္ သူေရးသားထားျပီး သည့္ စာအုပ္ေလး ကို အနားမွာ ခ်ထားကာ ဘုရားေဆာင္အ၀တြင္ ဒူးတုပ္ထိုင္ကာ ဘုရားရွိခိုးေန သည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ေမစမ္းျမိဳင္က ဘုရားကိုကန္ေတာ့ျပီးေသာအခါ သူေရးထားျပီးသည့္ စာအုပ္ေလးကို မခင္ေရႊလက္ သို႔ရိုေသစြာ လွမ္းေပးသည္။
မခင္ေရႊက စာအုပ္ေလး လွမ္းယူသည္။ အခ်ိန္ၾကာရွည္စြာ စာထိုင္ေရးေနသည့္အတြက္ မစမ္းျမိဳင္ ပင္ပန္း ေညာင္းညာ ေနမည္ကို ေတြးမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမစမ္းျမိဳင္ အနားယူအိပ္စက္သြားသည့္ အခါမွစာေတြကို ေအးေဆးစြာ ဖတ္ေတာ့မည္။ ေနာက္တစ္ေန႔သည္ ေက်ာင္းပိတ္သည္။ ဦးေဖဆိုင္ တုိ႔လည္း ျပန္လာမည္ မဟုတ္ ေသးေသာ ေၾကာင့္ ေမစမ္းျမိဳင္ႏွင့္ စကားေျပာရန္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ရေသးသည္ဟု ေတြးမိလိုက္သည္။
ထု႔ိေၾကာင့္ ေမစမ္းျမိဳင္ အတြက္ မနက္က ၀ယ္ထားသည့္ ႏြားႏို႔က်ိဳျပီးသားေလးကို သၾကားျဖင့္ ေဖ်ာ္ကာ-
''ေရာ့ ညီမေလး ေသာက္ျပီး စိတ္ေအးေအးထားအိပ္လိုက္ဦးေနာ္၊ ဒီေန႔ ညီမေလး စာေတြေရးေန ရလု႔ိ ေညာင္းေန ပင္ပန္း ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွ တို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ စကားဆက္ၾကေသး တာေပါ့''
ဟု သာယာညင္းေပါင္း စြာ ေျပာေသာအခါ ေမစမ္းျမိဳင္သည္ မျငင္းမဆန္ ဦးေခါင္းညတ္ျပရွာသည္။ မခင္ေရႊက ေမစမ္းျမိဳင္ကို ႏြားႏို႔တုိက္လုိက္ျပီး သူ႔အိပ္ရာထဲ ေရာက္ေအာင္လိုက္ပုိ႔လိုက္သည္။ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ ကို မိခင္ က သိပ္သလို ဂရိုစိုက္ၾကင္နာစြာ ေစာင့္သိပ္ျပီးမွ သူေနသည့္ အခန္းသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
ဤအိမ္မွာ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိေခ်။ ေရနံဆီမွန္အိမ္ကိုသာထြန္းသည္။ ေမစမ္းျမိဳင္ အခန္းမွာ မည္သည့္ အခါမွ် မီးေရာင္ မေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း မခင္ေရႊက သိခဲ့သည့္အတြက္ ဦးေဖဆိုင္ႏွင့္ေဒၚေငြတို႔ မရွိသည့္ ဤအခ်ိန္္မွာ မခင္ေရႊ က ေမစမ္းျမိဳင္အခန္းမွာ မွန္အိမ္ေလးကို လင္းလင္းထြန္းေပးလိုက္သည္။ က်ယ္၀န္းေသာ အိမ္အိုၾကီး တြင္ ဘုရားေဆာင္မွာ မခင္ေရႊ ထြန္းညွိပူေဇာ္ထားေသာ ဘုရားမီးေရာင္ မခင္ေရႊအခန္းက မွန္အိမ္မီးေရာင္ႏွင့္ ေမစမ္းျမိဳင္အခန္းက မွန္အိမ္မီးေရာင္သာရွိျပီး အျခားေနရာ ေတြမွာ ေမွာင္ေနသည္။ က်ယ္၀န္းေသာ ျခံၾကီးမွာလည္း ၾကီးမားေသာ သစ္ပင္ရိပ္မ်ားေၾကာင့္ ေမွာင္မည္းေနသည္။
သို႔ေသာ္ အိမ္တံခါးေတြမွာ ခိုင္ခံ့ လံုျခံဳသည့္အတြက္ သတိၱေကာင္းရင္းစြဲရွိေသာ မခင္ေရႊသည္ ေၾကာက္စိတ္ မရွိေခ်။
အိမ္ခန္းတံခါး ကို ေသခ်ာစြာပိတ္ျပိးေသာအခါ မခင္ေရႊသည္ အိပ္ရာေခါင္းရင္းဘက္၏ ခံုေလးေပၚမွာ ရွိေနသည့္ မွန္အိမ္ ကို မီးစာျမွင့္လုိက္၏။ မွန္အိမ္အလင္းေရာင္က ပိုလာသည္။ မခင္ေရႊက အိပ္ရာေပၚမွာ သက္ေတာင့္ သက္သာ လဲေလ်ာင္းျပီးမွ မွန္အိမ္အလင္းေရာင္ျဖင့္ ေမစမ္းျမိဳင္ေရးသားသည့္ စာေတြကို ျဖည္းျဖည္း ေဆးေဆး ဖတ္လိုက္သည္။
အခန္း (၅)
ေက်းဇူးၾကီးပါေသာ မမကို ကၽြန္မ ဘာျဖစ္ခဲ့သည္ ဆိုျခင္းကိုအမွန္အတိုင္းေရးျပပါ့မယ္။
ကၽြန္မ မိဘႏွစ္ပါး နာမည္က ဦးေတာက္ထြန္း၊ ေဒၚညႊန္႕ရီျဖစ္ပါတယ္။ သားသမီးဆုိလုိ႕ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ပဲ ေမြးဖြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မနာမည္ကိုလည္း ေမစမ္းျမိဳင္လို႕ မွည့္ေခၚ ထားေၾကာင္း ေမေမက ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေမစမ္းျမိဳင္ေရးသည့္စာကို ဖတ္ေနေသာ မခင္ေရႊသည္ ဤေနရာသို႕ ေရာက္ေသာအခါ စာကို ဆက္မဖတ္ႏိုင္ဘဲ ေခတၱမွ် ရပ္ထားလိုက္မိသည္။
"ေရျပာအိုင္ရြာ က စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီး"
မခင္ေရႊ သည္ ႏႈတ္မွ တီးတိုးေရရြတ္လိုက္မိသည္။
ေရျပာအိုင္ရြာမွ စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီးအေၾကာင္းကို တပည့္ေလး တစ္ေယာက္၏ အဘိုး က ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပ ခဲ့ဖူးသည္။ စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီးကို အေမြဆက္ခံခဲ့ေသာ ကိုျမစိန္ႏွင့္ဇနီးျဖစ္ သူတို႕ မိုက္မဲမႈ၊ အဆင္ျခင္ ကင္းမဲ့မႈ၊ တန္ဖိုးမသိမႈတို႕ေၾကာင့္ ျခံေျမၾကီး တစ္ခုလံုး ေျခာက္ေသြ႕ ေသာ ကႏၱာရျဖစ္ေနေသာ ျခံေျမၾကီး ကို စမ္းေရျပန္လည္ စိမ့္ထြက္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပဳျပင္ခဲ့သည္။
ေငြအတြက္ ေၾကာင့္ ဇာတိမာန္ပ်က္ကာ အဖိုးတန္ျခံေျမၾကီးကို လူမ်ိဳးျခားလက္ထဲ ထိုးအပ္ လုဆဲဆဲ ျဖစ္ေနေသာ အေမြခံ ေမာင္စိန္ေမာင္ ကို တရားေဟာ သိမ္းသြင္းကူညီခဲ့၏။
ထို႕ေၾကာင့္ ေမာင္စိန္ေမာင္က သူ႕ကိုေမတၱာရွိလာခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ေရျပာအိုင္ရြာသူ ရြာသားေတြ စိတ္၀မ္းကြဲစရာ ေတြ ျဖစ္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ မခင္ေရႊသည္ ေရျပာအိုင္ကို စြန္႕ခြာထြက္လာခဲ့သည္။ ေရျပာအိုင္ ရြာ စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီး ႏွင့္ ေမာင္စိန္ေမာင္ကို ေမ့ေပ်ာက္ထားခဲ့ရာမွ ေရျပာအိုင္ ႏွင့္ မခင္ေရႊ ေရစက္ မကုန္လိုက္ပံု မွာ မေတြးထင္မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အေၾကာင္းက ထူးထူး ဆန္းဆန္း ၾကံဳၾကိဳက္ တိုက္ဆိုက္ ကာ ေရျပာအိုင္ရြာ ကို သတိရစရာအေၾကာင္းေပၚလာျပန္ေတာ့ သည္။
"ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ"
မခင္ေရႊက တီးတိုးေျပာလိုက္၏။
"အခုအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ၾကင္ၾကင္နဲ႕ကိုစိန္ေမာင္ လက္ထပ္ျပီးၾကေရာ့မယ္၊ ငါအပင္ ပန္းခံျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ ေပးခဲ့တဲ့ စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီး အေျခအေန ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေနလဲ။ ရြာအေျခအေန တိုးတတ္ လာသလား၊ ဆုတ္ယုတ္သြားသလား၊ ရြာကေလးငယ္ေတြ ပညာေရးအဆင္ေျပရဲ႕လား မသိ။ ေနာက္ ေရာက္ လာတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ က ငါလိုစြဲစြဲျမဲျမဲမွ ေနရဲ႕လား၊ အဘြားေရႊအိမ္ တို႕ သားအမိ ေနထိုင္မွ ေကာင္းပါ ရဲ႕လား။ ငါခ်စ္တဲ့ေရျပာအိုင္ရြာ၊ ငါသံေယာဇဥ္ၾကီးရတဲ့ ေရျပာအိုင္ရြာ၊ ငါစိတ္၀င္စားလာခဲ့ရတဲ့ ေရျပာအိုင္ရြာ"
မခင္ေရႊသည္ စာကိုဆက္မဖတ္ႏိုင္ေသးဘဲ စိတ္ကေနေရျပာအိုင္ရြာသို႕ ေရာက္သြား သည္။ ေရျပာအိုင္ရြာ မွ သူေနထိုင္ခဲ့ရပံုေတြ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြ၊ တပည့္ေလးေတြကို ျပန္လည္ သတိရကာ မ်ားစြာလြမ္းဆြတ္မိေတာ့သည္။
"ေၾသာ္-ငါဘယ္ေလာက္ပဲ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူတို႕ရြာသူ ၾကင္ၾကင္ေၾကာင့္ ငါ့ကို အထင္အျမင္ လြဲမွားေနၾကျပီပဲ။ အေ၀းကေနျပီး ငါသံေယာဇဥ္ျဖစ္ေန လြမ္းေနလို႕လည္း အေၾကာင္း မထူးပါဘူးေလ" ဟု မခင္ေရႊ သည္ စိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ ကာ အေတြးအမွ်င္ကို ျဖတ္ျပီး သင္ျပင္းခ် လိုက္သည္။
ထို႕ ေနာက္ ေမစမ္းျမိဳင္ရးထားသည့္ စာကို ဆက္ဖတ္လိုက္သည္။
"ကၽြန္မက စာေရးတတ္ေပမယ့္ ဖတ္တဲ့လူ နားလည္ပါ့မလားလို႕ စိုးရိမ္လိုက္မိပါတယ္ မမရယ္။ ကၽြန္မ ေရးတတ္သလိုပဲ ေရးျပပါရေစေနာ္၊ မမကို ဘာမွမကြယ္၀ွက္ဘဲ အားလံုးေရးျပပါ့ မယ္။
ကၽြန္မအေမဒၚညႊန္႕ရီကစိမ္းျမိဳင္ျခံၾကီး ပိုင္ရွင္ ဦးျမစိန္ရဲ႕ အေမဘက္ကအမ်ိဳး၊ ကၽြန္မ အေဖ ဦးေတာက္ထြန္း က ဦးျမစိန္ ရဲ႕ အေဖဘက္ကအမ်ိဳး၊ တစ္ဖက္စီေတာ္ၾကတာလို႕ေျပာခဲ့ၾက ပါတယ္။
ကၽြန္မေက်ာင္းေနခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မအသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္ထဲအ၀င္ ေက်ာင္းရွစ္တန္း အေရာက္မွာ ကၽြန္မ အျပင္းအထန္ ဖ်ားခဲ့ပါတယ္။ အျပင္းအထန္ဖ်ားတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ ကၽြန္မ စကား ေျပာရတာ က်န္းမာစဥ္ ကလို မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ ထစ္သြား ဆြံ႕သြားခဲ့ပါတယ္ မမ။
ဒါေၾကာင့္လည္း အေဖနဲ႕အေမကကၽြန္မကိုေက်ာင္းက ႏုတ္လိုက္ပါတယ္။ အသံျပန္ေကာင္း ေအာင္ ဆရာ မ်ိဳးစံု၊ ေဆးမ်ိဳးစံုနဲ႕ ကုခဲ့ၾကပါတယ္။
အေဖနဲ႕အေမဟာ ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခ်မ္းသာတယ္လို႕ ကၽြန္မသိခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္လို ခ်မ္းသာ လာသလဲ ဆိုတာကို အေမက ကၽြန္မကိုေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါေတြကို ကၽြန္မ ေရးျပ ရတာဟာ အေဖနဲ႕အေမကို သိကၡာခ်သလို မ်ားျဖစ္ေနလားမသိဘူး။ ဒါကို မေျပာရင္လည္း ကၽြန္မ တို႕ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကို မမ ေရလည္ေအာင္ သိမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ မမရဲ႕စိတ္သေဘာနဲ႕ ေစတနာကို ကၽြန္မေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ မမေစတနာ ဟာ ဟန္ေဆာင္တာမဟုတ္ဘဲ၊ တကယ္ျဖဴစင္ေၾကာင္း သိလာရလို႕၊ အခုလို ကၽြန္မဘ၀ အမွန္ကိုေရာ၊ မိဘေတြအေၾကာင္းကိုေရာ၊ ဦးေဖဆိုင္နဲ႕ေဒၚေငြ အေၾကာင္း ေတြကိုေရာ အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ျပခ်င္ တဲ့ စိတ္ေပၚလာပါတယ္။ အခါအခြင့္ကို ေစာင့္ေနခဲ့ တာအခုရပါျပီ။
စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီးပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ဦးျမစိန္ရဲ႕မိဘေတြဆံုးကုန္ၾကေတာ့ ဦးျမစိန္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္က ျခံအလုပ္ ကို ပင္ပန္းလို႕မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုျပီး ျခံထဲ က သစ္ပင္ၾကီးေတြကို ထင္းအျဖစ္ ေရာင္းခဲ့ၾကတယ္ တဲ့ မမရယ္။
မခင္ေရႊ သည္ စာဖတ္ေနရင္းေမစမ္းျမိဳင္သည္ အမွန္ေတြကို ဖြင့္ဟေနေၾကာင္း ေသခ်ာစြာ သိလာသည္။ စာကို ဖတ္စက ေရျပာအိုင္ရြာႏွင့္ကိုစိန္ေမာင္အေၾကာင္းကို အေပၚယံသာ ေမစမ္းျမိဳင္ က ေရးျပျခင္း ျဖစ္သည္။ အဟုတ္အမွန္ျဖစ္ေလသလား။ ၾကားဖူးနား၀ျဖင့္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေရေနျခင္းလာဟု မယံုမရဲ စိတ္ေလး က တေရးေရးေပၚလာခဲ့မိေသးသည္။ ယခုမခင္ေရႊေရျပာအိုင္ ရြာမွာေနခဲ့စဥ္က စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီး အေၾကာင္း ကို ခေရေစ့တြင္းက် သိလာခဲ့သည့္အတိုင္း ေမစမ္းျမိဳင္ ေရးသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မခင္ေရႊ သည္ ေမစမ္းျမိဳင္ဘ၀ကို စိတ္၀င္စားသည္ထက္ ၀င္စားလာ သည္။
မခင္ေရႊက စာဆိုဆက္ဖတ္လိုက္၏။
အဲဒီလို ထင္းအျဖစ္ ေရာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ က ကၽြန္မ မိဘေတြျဖစ္ၾကတဲ့ဦးေတာက္ထြန္းနဲ႕ ေဒၚညႊန္႕ရီ တို႕က ေရျပာအိုင္ရြာမွာ မေနၾကဘူး။ ေရျပာအိုင္ရြာနဲ႕ႏွစ္မိုင္ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆိုရင္ ကၽြန္မလူမျဖစ္ေသးဘူလို႕ အေမကေျပာပါတယ္။
ဦးျမစိန္တို႕ျခံၾကီးထဲက သစ္ပင္ၾကီးေတြကို ထင္းအျဖစ္ခ်ေရာင္းေနျပီဆိုတဲ့သတင္းကိုၾကား ေတာ့ ဒီျခံၾကီးထဲ မွာ ရွိေနတဲ့ႏွစ္ခ်ိဳ႕ပိေတာက္ပင္ၾကီး ကို ကၽြန္မ မိဘေတြ မ်က္ေစ့က်ေနခဲ့ၾကတာ ၾကာျပီတဲ့။ ပိေတာက္ပင္ၾကီး က ဘယ္ႏွစ္ ဘယ္ကာလ အခ်ိန္ က ေပါက္ေရာက္ရွင္သန္ ေနတယ္ မသိ ဘူး။ လံုးပတ္က ပုဆိုးႏွစ္ပတ္ ေလာက္ေတာင္ ရွိေနျပီတဲ့။
နံသာနီအစစ္ ပိေတာက္ႏွစ္ လို႕ ဆိုထားတဲ့ စာရွိေတာ့ ကၽြန္မမိဘေတြက ဒီပိေတာက္ပင္ ၾကီးကိုလွဲျပီး အတြင္းကနံ႕သာနီျဖစ္ေနတဲ့ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို လွဲျပီးအတြင္းက နံ႕သာနီျဖစ္ေနတဲ့ ပိေတာက္ႏွစ္ကို ထုတ္ယူ ေရာင္းစား မယ္ေပါ့။ အျပင္သားေတြက ေတာအလိုက္ဘာ၀ ေနထိုင္ ျဖစ္တဲ့ သင့္သင့္တင့္တင့္ အိမ္ေလးတစ္လံုး ေဆာက္ဖို႕ ေကာင္းေကာင္းၾကီး လံုေလာက္ ႏိုင္ တယ္လို႕ေျပာတယ္။
ကၽြန္မ မိဘေတြေနတဲ့ ရြာမွာလည္း လႊစင္က ရွိေနေတာ့ သိပ္အဆင္ေျပတယ္လို႕ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႕ ဦးျမစိန္ ဆီမွာ ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို ေပးပါလို႕ ေတာင္းလိုက္တယ္။ သူမ်ားေတြကို ထင္းအျဖစ္ ေရာင္းစားေပးမယ့္ ကၽြန္မမိဘေတြက ႏြမ္းပါးသူေတြလည္းျဖစ္တယ္။ ေဆြမ်ိဳးလည္း ေတာ္ေနေတာ့ အလကား ေတာင္းလိုက္တာ ေပါ့ေလ။
ဦးျမစိန္တို႕ကလည္း ဒီျခံၾကီးကိုျမန္ျမန္ရွင္းခ်င္၊ လက္လႊတ္ခ်င္ေနေတာ့ လြယ္လြယ္ပဲ ေပးတယ္လို႕ ေျပာတယ္။
ဒါနဲ႕ကၽြန္မမိဘေတြကလူငွားလည္းမငွားႏိုင္ေတာ့ အေဖကသစ္ပင္ၾကီးကို တျဖည္းျဖည္း ခုတ္ယူ၊ အေမက ေအာက္က ေစာင့္ၾကည့္၊ အကိုင္းအခက္ေတြ ကုန္လို႕ၾကီးမားတဲ့ ပင္စည္လံုးၾကီး ပဲက်န္ေတာ့ အေဖနဲ႕အေမ ႏွစ္ေယာက္တည္း မေနေတာ့ဘူးေလ။ ကူညီဖို႕လူရွာရျပီ မမ။ ဒီမွာတင္ ဦးေဖဆိုင္နဲ႕ ေဒၚေငြ ကို အေဖာ္စပ္လိုက္မိၾကတာေပါ့။
ဦးေဖဆိုင္နဲ႕ေဒၚေငြဆိုတာ ေရျပာအိုင္ရြာ ဇာတိလည္းမဟုတ္။ အမနဲ႕အေဖတို႕ေနၾကတဲ့ ရြာဇာတိလည္း မဟုတ္။ တစ္ရပ္တစ္ရြာက ေလလြင့္ေရာက္လာၾကတဲ့ ေရေမ်ာကမ္းတင္ လူစားမ်ိဳး ဆိုပါေတာ့ မမရယ္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ၾကံဳရာက်ပန္းအလုပ္ကို ေတြ႕မေရွာင္လုပ္စားေနၾကတဲ့ လူေတြတဲ့။ အေဖနဲ႕ အေမ တို႕ကလည္း ဆင္းရဲေတာ့၊ ဆင္းရဲသူအခ်င္းခ်င္းရင္းႏွီးမိျပီး ခင္ခင္မင္မင္ ျဖစ္ၾကတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။
ပိေတာက္ပင္ၾကီး ပင္စည္က ထီးထီးမတ္မတ္ၾကီးက်န္ေနတာကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တည္းလည္း မႏိုင္၊ တန္ရာတန္ေၾကး အခေၾကးေငြနဲ႕လည္းမငွားႏိုင္ေတာ့ ဦးေဖဆိုင္နဲ႕ ေဒၚေငြကို ပိေတာက္ပင္ၾကီး လွဲခ်လိုက္ တဲ့ ပင္စည္က အကာသားေတြကို တစ္၀က္ေပးမယ္။ ကူညီလုပ္ေပးပါ ဆိုေတာ့ ဦးေဖဆိုင္နဲ႕ ေဒၚေငြ တို႕က သေဘာတူတယ္တဲ့မမ။
ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို လွဲမယ္လို႕အစီအစဥ္လုပ္ျပီးမွ ကၽြန္မတို႕အေဖ အျပင္းအထန္ ဖ်ားလိုက္တာ လူမွန္းသူမွန္းေတာင္မသိေအာင္ျဖစ္တယ္လို႕ေျပာတယ္။ ေသကံမေရာက္ သက္မ ေပ်ာက္ဆိုတာလို ဆင္းရဲလို႕ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေဆး၀ါးနဲ႕ မကုသႏိုင္ေပမယ့္ ေသေန႕မေစ့ေသး ေတာ့ မေသဘဲ ျပန္ျပီးက်န္းမာလာတယ္။
အေဖ က ေကာင္းေကာင္းက်န္းမာလာသည့္တိုင္ေအာင္ ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို လွဲဖို႕ ဘာမွ စကားမစပ္ဘဲ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေငးငိုက္ေနတတ္တာကို အေမက သတိျပဳမိတယ္တဲ့။ ဒါေပ မယ့္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားလိုက္ ရေတာ ့စိတ္ေတြက ထိုင္းထိုင္းမိႈင္းမိႈင္းျဖစ္သြားတာ ထင္တယ္လို႕ ေပါ့ ေပါ့ပဲေတြးလိုက္မိတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ေန႕ေရႊ႕ညေရႊ႕လာခဲ့တာ မိုးက်ခါနီးလာျပီ။ ဦးေဖဆိုင္နဲ႕ ေဒၚေငြတို႕ကလည္း မိုးတြင္းစာ ထင္း အျဖစ္ ပိေတာက္ပင္ၾကီးလွဲရင္ ရေတာ့မယ္ဆိုျပီး တျခားမွာ ထင္းမရွာဘဲ ေနခဲ့ ၾကေတာ့ သစ္ပင္လ ွဲျဖစ္ေအာင္ နားပူ လာၾကျပီေပါ့ မမ။ အဲဒီေတာ့ အေမကေျပာတယ္တဲ့ သစ္ပင္ ၾကီးျမန္ျမန္ လွဲၾကဖို႕ေပါ့ေလ။
အေဖဟာ သစ္ပင္လွဲဖို႕ ေျပာလိုက္တိုင္း ေငးငိုင္ေနခဲ့ရာက အေမက ဦးေဖဆိုင္တို႕ စိတ္ကြက္သြားရင္ မေကာင္းေၾကာင္း၊ ခင္ခင္မင္မင္ ဆက္ဆံလာတဲ့လူခ်င္း မိတ္ပ်က္သြားမွာ စိုးေၾကာင္း ေျပာေတာ့မွ အေဖ ဟာ သက္ျပင္းခ်ျပီး အေမ့ ကို တိုးတိုတိတ္တိတ္ ေျပာျပတယ္တဲ့။
ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ အေဖ ဖ်ားေနခိုက္ အိပ္မက္မက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ အမွန္ကေတာ့ အေဖဖ်ားလိုက္တာ လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္ေတာင္ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ အေဖသတိလစ္ခိုက္မွာ ေျမာသြားခုိက္ ဆိုပါေတာ့ မမရယ္။ သူ႕အာရံုထဲမွာ ထင္ျမင္ၾကားသိခဲ့ရတာနဲ႕ တူပါတယ္။ အေဖ ဘယ္လိုေျပာတယ္ဆိုတာ အေမက ကၽြန္မ ကို ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ကၽြန္မျပန္ေရးျပရရင္...
မညြန္႕ရယ္ မင္းကဒီသစ္ပင္ၾကီးကို လွဲဖို႕ ေျပာေနတာမင္းကိုငါအျပစ္မတင္ပါဘူး။ ငါတို႕ ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူ တုိင္ပင္လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ကိစၥပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါဖ်ားေနခုိက္ မက္လုိက္တဲ့ အိပ္မက္ေၾကာင့္ ဒီသစ္ပင္ႀကီး ကုိ လွဲရေကာင္းႏုိး မေကာင္းႏုိး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါဆုိင္းေန တာ မညြန္႔ရဲ႕။
အေဖက အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္ေတာ့ အေမက ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႔ ျပန္ေမးတယ္။
အေဖက ဘယ္လုိ ျပန္ေျပာလုိက္လဲဆုိေတာ့ ...
ဒီသစ္ပင္ႀကီး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငါမက္လုိက္တဲ့ အိပ္မက္က ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတယ္။ ေကာင္းက်ိဳး ေပးမွာလား၊ ဆုိးက်ိဳးေပးမွာလား မသိႏုိင္ဘူး မညြန္႔ရဲ႕။ ငါ့အိပ္မက္ကေတာ့ ဆုိၿပီး အေဖက သူ႔အိပ္မက္ကုိ ေျပာျပ တယ္တဲ့။
အိပ္မက္ထဲမွာ အေဖက ပိေတာက္ပင္ႀကီးကုိလွဲဖုိ႔ ပင္ေျခရင္းကုိ ေရာက္ေနတယ္။ ပိေတာက္ပင္ႀကီး က ုိၾကည့္ရတာ အကုိင္းအခက္ေတြ ခုတ္ထားလုိ႔ ပင္စည္လံုးႀကီးပဲ ထီးထီးမတ္မတ္ႀကီး႐ွိေနတဲ့ေန ရာမွာ ပိေတာက္ပင္ႀကီး ကုိ ငါခုတ္ထားပါရက္နဲ႔ ဘယ္လုိေၾကာင့္ ပိေတာက္ပင္ေပ်ာက္ၿပီး ေစတီအုိ ႀကီးကုိသာ ရပ္ၾကည့္ ေနမိတယ္တဲ့။ ၾကည့္ေနရင္းပဲ ေစတီအုိႀကီးဟာ တျဖည္းျဖည္း ၿပိဳက်ပ်က္စီး သြားလုိက္တာ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ေျမႀကီးနဲ႔တစ္သားတည္း ျဖစ္ေအာင္ကုိ ပ်က္စီးသြားတယ္တဲ့။ အဲဒီ ေနရာဟာ ေစတီတစ္ဆူ ႐ွိေနခဲ့တဲ့ ေနရာပါလုိ႔ ေျပာရင္ေတာင္ ယံုႏုိင္စရာမ႐ွိေအာင္ေနရာ႐ွာမေတြ႕ ေအာင္ ေပ်ာက္ပ်က္ သြားတယ္တဲ့။
အေဖလည္း တအံ့တၾသနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနရာက ေစတီေတာ္ႀကီး ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားတဲ့ေနရာမွာ သစ္ ပင္ေလး တစ္ပင္ ေပါက္လာၿပီး တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာလုိက္တာ အေဖၾကည့္ေနရင္းပဲ ဒီသစ္ပင္ဟာ ပိေတာက္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ ျဖစ္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေဖ့မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးလုိ႔ မျမင္ဘဲ သူ႔မ်က္စိေ႐ွ႕မွာပဲ ၿပိဳက်ပ်က္စီး သြားတဲ့ ေစတီေတာ္ႀကီး ကုိပဲ ျမင္ေနမိတယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး အေဖ့ကုိ ဘယ္သူက ေျပာမွန္းမသိ အေကာင္အထည္ မျမင္ရဘဲ ...
" ဒီေနရာတည့္တည့္မွာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ လွူဒါန္းပူေဇာ္ထားတဲ့ ဌာပနာတုိက္ ႐ွိေနတယ္။ ဒီသစ္ပင္ ႀကီး ခုတ္လွဲပစ္ ဖုိ႔ မသင့္ေလ်ာ္ဘူး "
ဆုိတဲ့ အသံကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ၾကားတယ္တဲ့။ အေဖလည္း အိပ္ေပ်ာ္ရာက ႏုိးလာေတာ့ အမွန္ ကေတာ့ မမ ရယ္ သတိလစ္ ေျမာသြားရာက ျပန္သတိရလာတာနဲ႔ တူပါတယ္။ သူ႔အိပ္မက္ ဆုိပါ ေတာ့ေလ။ ဒီ ပိေတာက္ပင္ႀကီး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူမတ္တဲ့ အိပ္မက္ကုိ ေဖ်ာက္လုိ႔မရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ၿပီး ပိေတာက္ပင္ႀကီး ကုိ ခုတ္လွဲဖုိ႔ စိတ္ထဲ မွာ ၀န္ေလးေနမိတယ္လုိ႔ အေမ့ကုိ ေျပာျပတယ္တဲ့ မမရယ္။
အေမ ကေတာ့ အေဖေျပာျပတာကို ေလးေလးနက္နက္ သေဘာမထားခဲ့ဘူးတဲ့။ ရွင့္ဘာသာရွင္ အဖ်ား အရွိန္ၾကီး လုိ႕ ထင္မိထင္ရာေတြ အိပ္မက္တာပါ။ စိတ္ထဲမွာ စြဲလမ္းျခင္းမျဖစ္ေနပါနဲ႔။ အခုလက္ငင္း အေျခအေန မွာ က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ေလး ျပင္ေဆာက္ဖို႔ အေရးၾကီးေနျပီ။မိုးတြင္းစာ ထင္းလည္းမရွိေတာ့ ဘူး ဆိုတာ ရွင္အသိသားပဲ။ ေနာက္ျပီးရွင့္အိပ္မက္က ဟုတ္မွန္းမသိ မဟုတ္မွန္းမသိ၊ ကိုေဖဆိုင္တုိ႔ကို စကားလြန္ ထားျပီးမွ မလုပ္ရင္ သူတို႔ကို ထင္းမေပးခ်င္လို႔ ထင္ျပီးျငိဳးလိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးေနာ္။ ဒီ လင္မယား မိုက္ရူးရဲေတြ။ ေျချမန္ လက္ျမန္နဲ႔။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေထာက္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ရွင္စဥ္းစားပါလို႔ အေမ က ေျပာခဲ့တယ္တဲ့။
ဟုတ္တယ္မမရဲ႕၊ ဦးေဖဆိုင္ႏွင့္ ေဒၚေငတို႔ လင္မယားက လူမိုက္လင္မယား။ သတၱိရွိတာေရာ ေျချမန္ လက္ျမန္ နဲ႔ လူတစ္ဖက္သားကုိ ရုိက္တတ္ႏွက္တတ္တာေရာ။ ေနာက္ျပီး တစ္ေကာင္ၾကြက္ ေတြဆိုေတာ့ ဘယ္ေဆြမ်ဳိး ဘယ္မ်က္ႏွာမွေထာက္စရာမရွိေတာ့ သူတုိ႔ကိယ္ကုိ သူတို႔ေသလူလို သေဘာထားျပီး မိုက္စြမ္း ျပတဲ့ လင္မယားတဲ့။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ မမရယ္၊ သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စတင္ျပီး ရန္စျခင္း က်ဴးလြန္ေစာ္ကားျခင္းေတာ့ မလုပ္တတတ္ဘူးတဲ့။ ခိုင္းတဲ့လူ ေက်နပ္ေအာင္ ေပးတားတဲ့ အခ ေၾကးေငြ နဲ႔ တန္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ေပးတတ္တယ္။ သူတုိ႔ကုိ အေရးမစိုက္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး၊ တစ္ပတ္ရိုက္ တဲ့ သေဘာမ်ိဳး လုပ္လာရင္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမ် မခံဘူးတဲ့။ သိပ္လက္ရဲတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။
အေဖကလည္း ဦးေဖဆိုင္တု႔ိ လင္မယားအေၾကာင္းကို သိတယ္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ လာသူ ေတြဆိုေတာ့ မိတ္ပ်က္ေဆြပ်က္၊ မ်က္ႏွာပ်က္ေအာင္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္ၾကီးေၾကာင့္ သစ္ပင္ခုတ္ ဖို႔ အေရးကို ေတြးဆေနတာ ျဖစ္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ လည္း အေမေျပာတာေတြက စဥ္းစားစရာလည္းျဖစ္ ဦးေဖဆိုင္တုိ႔ လင္မယားကိုလည္း ငဲ့ရ၊ ဆင္းရဲေတာ့လည္း အိပ္မက္ တာေတြ ဘာတြကို ဇြတ္မွိတ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပီး ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို ခုတ္ၾက တယ္ မမ ရယ္။
ဆက္ရန္
.
ကၽြန္မ မိဘႏွစ္ပါး နာမည္က ဦးေတာက္ထြန္း၊ ေဒၚညႊန္႕ရီျဖစ္ပါတယ္။ သားသမီးဆုိလုိ႕ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ပဲ ေမြးဖြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မနာမည္ကိုလည္း ေမစမ္းျမိဳင္လို႕ မွည့္ေခၚ ထားေၾကာင္း ေမေမက ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေမစမ္းျမိဳင္ေရးသည့္စာကို ဖတ္ေနေသာ မခင္ေရႊသည္ ဤေနရာသို႕ ေရာက္ေသာအခါ စာကို ဆက္မဖတ္ႏိုင္ဘဲ ေခတၱမွ် ရပ္ထားလိုက္မိသည္။
"ေရျပာအိုင္ရြာ က စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီး"
မခင္ေရႊ သည္ ႏႈတ္မွ တီးတိုးေရရြတ္လိုက္မိသည္။
ေရျပာအိုင္ရြာမွ စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီးအေၾကာင္းကို တပည့္ေလး တစ္ေယာက္၏ အဘိုး က ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပ ခဲ့ဖူးသည္။ စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီးကို အေမြဆက္ခံခဲ့ေသာ ကိုျမစိန္ႏွင့္ဇနီးျဖစ္ သူတို႕ မိုက္မဲမႈ၊ အဆင္ျခင္ ကင္းမဲ့မႈ၊ တန္ဖိုးမသိမႈတို႕ေၾကာင့္ ျခံေျမၾကီး တစ္ခုလံုး ေျခာက္ေသြ႕ ေသာ ကႏၱာရျဖစ္ေနေသာ ျခံေျမၾကီး ကို စမ္းေရျပန္လည္ စိမ့္ထြက္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပဳျပင္ခဲ့သည္။
ေငြအတြက္ ေၾကာင့္ ဇာတိမာန္ပ်က္ကာ အဖိုးတန္ျခံေျမၾကီးကို လူမ်ိဳးျခားလက္ထဲ ထိုးအပ္ လုဆဲဆဲ ျဖစ္ေနေသာ အေမြခံ ေမာင္စိန္ေမာင္ ကို တရားေဟာ သိမ္းသြင္းကူညီခဲ့၏။
ထို႕ေၾကာင့္ ေမာင္စိန္ေမာင္က သူ႕ကိုေမတၱာရွိလာခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ေရျပာအိုင္ရြာသူ ရြာသားေတြ စိတ္၀မ္းကြဲစရာ ေတြ ျဖစ္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ မခင္ေရႊသည္ ေရျပာအိုင္ကို စြန္႕ခြာထြက္လာခဲ့သည္။ ေရျပာအိုင္ ရြာ စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီး ႏွင့္ ေမာင္စိန္ေမာင္ကို ေမ့ေပ်ာက္ထားခဲ့ရာမွ ေရျပာအိုင္ ႏွင့္ မခင္ေရႊ ေရစက္ မကုန္လိုက္ပံု မွာ မေတြးထင္မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အေၾကာင္းက ထူးထူး ဆန္းဆန္း ၾကံဳၾကိဳက္ တိုက္ဆိုက္ ကာ ေရျပာအိုင္ရြာ ကို သတိရစရာအေၾကာင္းေပၚလာျပန္ေတာ့ သည္။
"ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ"
မခင္ေရႊက တီးတိုးေျပာလိုက္၏။
"အခုအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ၾကင္ၾကင္နဲ႕ကိုစိန္ေမာင္ လက္ထပ္ျပီးၾကေရာ့မယ္၊ ငါအပင္ ပန္းခံျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ ေပးခဲ့တဲ့ စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီး အေျခအေန ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေနလဲ။ ရြာအေျခအေန တိုးတတ္ လာသလား၊ ဆုတ္ယုတ္သြားသလား၊ ရြာကေလးငယ္ေတြ ပညာေရးအဆင္ေျပရဲ႕လား မသိ။ ေနာက္ ေရာက္ လာတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ က ငါလိုစြဲစြဲျမဲျမဲမွ ေနရဲ႕လား၊ အဘြားေရႊအိမ္ တို႕ သားအမိ ေနထိုင္မွ ေကာင္းပါ ရဲ႕လား။ ငါခ်စ္တဲ့ေရျပာအိုင္ရြာ၊ ငါသံေယာဇဥ္ၾကီးရတဲ့ ေရျပာအိုင္ရြာ၊ ငါစိတ္၀င္စားလာခဲ့ရတဲ့ ေရျပာအိုင္ရြာ"
မခင္ေရႊသည္ စာကိုဆက္မဖတ္ႏိုင္ေသးဘဲ စိတ္ကေနေရျပာအိုင္ရြာသို႕ ေရာက္သြား သည္။ ေရျပာအိုင္ရြာ မွ သူေနထိုင္ခဲ့ရပံုေတြ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြ၊ တပည့္ေလးေတြကို ျပန္လည္ သတိရကာ မ်ားစြာလြမ္းဆြတ္မိေတာ့သည္။
"ေၾသာ္-ငါဘယ္ေလာက္ပဲ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူတို႕ရြာသူ ၾကင္ၾကင္ေၾကာင့္ ငါ့ကို အထင္အျမင္ လြဲမွားေနၾကျပီပဲ။ အေ၀းကေနျပီး ငါသံေယာဇဥ္ျဖစ္ေန လြမ္းေနလို႕လည္း အေၾကာင္း မထူးပါဘူးေလ" ဟု မခင္ေရႊ သည္ စိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ ကာ အေတြးအမွ်င္ကို ျဖတ္ျပီး သင္ျပင္းခ် လိုက္သည္။
ထို႕ ေနာက္ ေမစမ္းျမိဳင္ရးထားသည့္ စာကို ဆက္ဖတ္လိုက္သည္။
"ကၽြန္မက စာေရးတတ္ေပမယ့္ ဖတ္တဲ့လူ နားလည္ပါ့မလားလို႕ စိုးရိမ္လိုက္မိပါတယ္ မမရယ္။ ကၽြန္မ ေရးတတ္သလိုပဲ ေရးျပပါရေစေနာ္၊ မမကို ဘာမွမကြယ္၀ွက္ဘဲ အားလံုးေရးျပပါ့ မယ္။
ကၽြန္မအေမဒၚညႊန္႕ရီကစိမ္းျမိဳင္ျခံၾကီး ပိုင္ရွင္ ဦးျမစိန္ရဲ႕ အေမဘက္ကအမ်ိဳး၊ ကၽြန္မ အေဖ ဦးေတာက္ထြန္း က ဦးျမစိန္ ရဲ႕ အေဖဘက္ကအမ်ိဳး၊ တစ္ဖက္စီေတာ္ၾကတာလို႕ေျပာခဲ့ၾက ပါတယ္။
ကၽြန္မေက်ာင္းေနခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မအသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္ထဲအ၀င္ ေက်ာင္းရွစ္တန္း အေရာက္မွာ ကၽြန္မ အျပင္းအထန္ ဖ်ားခဲ့ပါတယ္။ အျပင္းအထန္ဖ်ားတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ ကၽြန္မ စကား ေျပာရတာ က်န္းမာစဥ္ ကလို မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ ထစ္သြား ဆြံ႕သြားခဲ့ပါတယ္ မမ။
ဒါေၾကာင့္လည္း အေဖနဲ႕အေမကကၽြန္မကိုေက်ာင္းက ႏုတ္လိုက္ပါတယ္။ အသံျပန္ေကာင္း ေအာင္ ဆရာ မ်ိဳးစံု၊ ေဆးမ်ိဳးစံုနဲ႕ ကုခဲ့ၾကပါတယ္။
အေဖနဲ႕အေမဟာ ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခ်မ္းသာတယ္လို႕ ကၽြန္မသိခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္လို ခ်မ္းသာ လာသလဲ ဆိုတာကို အေမက ကၽြန္မကိုေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါေတြကို ကၽြန္မ ေရးျပ ရတာဟာ အေဖနဲ႕အေမကို သိကၡာခ်သလို မ်ားျဖစ္ေနလားမသိဘူး။ ဒါကို မေျပာရင္လည္း ကၽြန္မ တို႕ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကို မမ ေရလည္ေအာင္ သိမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ မမရဲ႕စိတ္သေဘာနဲ႕ ေစတနာကို ကၽြန္မေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ မမေစတနာ ဟာ ဟန္ေဆာင္တာမဟုတ္ဘဲ၊ တကယ္ျဖဴစင္ေၾကာင္း သိလာရလို႕၊ အခုလို ကၽြန္မဘ၀ အမွန္ကိုေရာ၊ မိဘေတြအေၾကာင္းကိုေရာ၊ ဦးေဖဆိုင္နဲ႕ေဒၚေငြ အေၾကာင္း ေတြကိုေရာ အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ျပခ်င္ တဲ့ စိတ္ေပၚလာပါတယ္။ အခါအခြင့္ကို ေစာင့္ေနခဲ့ တာအခုရပါျပီ။
စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီးပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ဦးျမစိန္ရဲ႕မိဘေတြဆံုးကုန္ၾကေတာ့ ဦးျမစိန္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္က ျခံအလုပ္ ကို ပင္ပန္းလို႕မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုျပီး ျခံထဲ က သစ္ပင္ၾကီးေတြကို ထင္းအျဖစ္ ေရာင္းခဲ့ၾကတယ္ တဲ့ မမရယ္။
မခင္ေရႊ သည္ စာဖတ္ေနရင္းေမစမ္းျမိဳင္သည္ အမွန္ေတြကို ဖြင့္ဟေနေၾကာင္း ေသခ်ာစြာ သိလာသည္။ စာကို ဖတ္စက ေရျပာအိုင္ရြာႏွင့္ကိုစိန္ေမာင္အေၾကာင္းကို အေပၚယံသာ ေမစမ္းျမိဳင္ က ေရးျပျခင္း ျဖစ္သည္။ အဟုတ္အမွန္ျဖစ္ေလသလား။ ၾကားဖူးနား၀ျဖင့္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေရေနျခင္းလာဟု မယံုမရဲ စိတ္ေလး က တေရးေရးေပၚလာခဲ့မိေသးသည္။ ယခုမခင္ေရႊေရျပာအိုင္ ရြာမွာေနခဲ့စဥ္က စမ္းျမိဳင္ျခံၾကီး အေၾကာင္း ကို ခေရေစ့တြင္းက် သိလာခဲ့သည့္အတိုင္း ေမစမ္းျမိဳင္ ေရးသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မခင္ေရႊ သည္ ေမစမ္းျမိဳင္ဘ၀ကို စိတ္၀င္စားသည္ထက္ ၀င္စားလာ သည္။
မခင္ေရႊက စာဆိုဆက္ဖတ္လိုက္၏။
အဲဒီလို ထင္းအျဖစ္ ေရာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ က ကၽြန္မ မိဘေတြျဖစ္ၾကတဲ့ဦးေတာက္ထြန္းနဲ႕ ေဒၚညႊန္႕ရီ တို႕က ေရျပာအိုင္ရြာမွာ မေနၾကဘူး။ ေရျပာအိုင္ရြာနဲ႕ႏွစ္မိုင္ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆိုရင္ ကၽြန္မလူမျဖစ္ေသးဘူလို႕ အေမကေျပာပါတယ္။
ဦးျမစိန္တို႕ျခံၾကီးထဲက သစ္ပင္ၾကီးေတြကို ထင္းအျဖစ္ခ်ေရာင္းေနျပီဆိုတဲ့သတင္းကိုၾကား ေတာ့ ဒီျခံၾကီးထဲ မွာ ရွိေနတဲ့ႏွစ္ခ်ိဳ႕ပိေတာက္ပင္ၾကီး ကို ကၽြန္မ မိဘေတြ မ်က္ေစ့က်ေနခဲ့ၾကတာ ၾကာျပီတဲ့။ ပိေတာက္ပင္ၾကီး က ဘယ္ႏွစ္ ဘယ္ကာလ အခ်ိန္ က ေပါက္ေရာက္ရွင္သန္ ေနတယ္ မသိ ဘူး။ လံုးပတ္က ပုဆိုးႏွစ္ပတ္ ေလာက္ေတာင္ ရွိေနျပီတဲ့။
နံသာနီအစစ္ ပိေတာက္ႏွစ္ လို႕ ဆိုထားတဲ့ စာရွိေတာ့ ကၽြန္မမိဘေတြက ဒီပိေတာက္ပင္ ၾကီးကိုလွဲျပီး အတြင္းကနံ႕သာနီျဖစ္ေနတဲ့ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို လွဲျပီးအတြင္းက နံ႕သာနီျဖစ္ေနတဲ့ ပိေတာက္ႏွစ္ကို ထုတ္ယူ ေရာင္းစား မယ္ေပါ့။ အျပင္သားေတြက ေတာအလိုက္ဘာ၀ ေနထိုင္ ျဖစ္တဲ့ သင့္သင့္တင့္တင့္ အိမ္ေလးတစ္လံုး ေဆာက္ဖို႕ ေကာင္းေကာင္းၾကီး လံုေလာက္ ႏိုင္ တယ္လို႕ေျပာတယ္။
ကၽြန္မ မိဘေတြေနတဲ့ ရြာမွာလည္း လႊစင္က ရွိေနေတာ့ သိပ္အဆင္ေျပတယ္လို႕ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႕ ဦးျမစိန္ ဆီမွာ ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို ေပးပါလို႕ ေတာင္းလိုက္တယ္။ သူမ်ားေတြကို ထင္းအျဖစ္ ေရာင္းစားေပးမယ့္ ကၽြန္မမိဘေတြက ႏြမ္းပါးသူေတြလည္းျဖစ္တယ္။ ေဆြမ်ိဳးလည္း ေတာ္ေနေတာ့ အလကား ေတာင္းလိုက္တာ ေပါ့ေလ။
ဦးျမစိန္တို႕ကလည္း ဒီျခံၾကီးကိုျမန္ျမန္ရွင္းခ်င္၊ လက္လႊတ္ခ်င္ေနေတာ့ လြယ္လြယ္ပဲ ေပးတယ္လို႕ ေျပာတယ္။
ဒါနဲ႕ကၽြန္မမိဘေတြကလူငွားလည္းမငွားႏိုင္ေတာ့ အေဖကသစ္ပင္ၾကီးကို တျဖည္းျဖည္း ခုတ္ယူ၊ အေမက ေအာက္က ေစာင့္ၾကည့္၊ အကိုင္းအခက္ေတြ ကုန္လို႕ၾကီးမားတဲ့ ပင္စည္လံုးၾကီး ပဲက်န္ေတာ့ အေဖနဲ႕အေမ ႏွစ္ေယာက္တည္း မေနေတာ့ဘူးေလ။ ကူညီဖို႕လူရွာရျပီ မမ။ ဒီမွာတင္ ဦးေဖဆိုင္နဲ႕ ေဒၚေငြ ကို အေဖာ္စပ္လိုက္မိၾကတာေပါ့။
ဦးေဖဆိုင္နဲ႕ေဒၚေငြဆိုတာ ေရျပာအိုင္ရြာ ဇာတိလည္းမဟုတ္။ အမနဲ႕အေဖတို႕ေနၾကတဲ့ ရြာဇာတိလည္း မဟုတ္။ တစ္ရပ္တစ္ရြာက ေလလြင့္ေရာက္လာၾကတဲ့ ေရေမ်ာကမ္းတင္ လူစားမ်ိဳး ဆိုပါေတာ့ မမရယ္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ၾကံဳရာက်ပန္းအလုပ္ကို ေတြ႕မေရွာင္လုပ္စားေနၾကတဲ့ လူေတြတဲ့။ အေဖနဲ႕ အေမ တို႕ကလည္း ဆင္းရဲေတာ့၊ ဆင္းရဲသူအခ်င္းခ်င္းရင္းႏွီးမိျပီး ခင္ခင္မင္မင္ ျဖစ္ၾကတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။
ပိေတာက္ပင္ၾကီး ပင္စည္က ထီးထီးမတ္မတ္ၾကီးက်န္ေနတာကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တည္းလည္း မႏိုင္၊ တန္ရာတန္ေၾကး အခေၾကးေငြနဲ႕လည္းမငွားႏိုင္ေတာ့ ဦးေဖဆိုင္နဲ႕ ေဒၚေငြကို ပိေတာက္ပင္ၾကီး လွဲခ်လိုက္ တဲ့ ပင္စည္က အကာသားေတြကို တစ္၀က္ေပးမယ္။ ကူညီလုပ္ေပးပါ ဆိုေတာ့ ဦးေဖဆိုင္နဲ႕ ေဒၚေငြ တို႕က သေဘာတူတယ္တဲ့မမ။
ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို လွဲမယ္လို႕အစီအစဥ္လုပ္ျပီးမွ ကၽြန္မတို႕အေဖ အျပင္းအထန္ ဖ်ားလိုက္တာ လူမွန္းသူမွန္းေတာင္မသိေအာင္ျဖစ္တယ္လို႕ေျပာတယ္။ ေသကံမေရာက္ သက္မ ေပ်ာက္ဆိုတာလို ဆင္းရဲလို႕ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေဆး၀ါးနဲ႕ မကုသႏိုင္ေပမယ့္ ေသေန႕မေစ့ေသး ေတာ့ မေသဘဲ ျပန္ျပီးက်န္းမာလာတယ္။
အေဖ က ေကာင္းေကာင္းက်န္းမာလာသည့္တိုင္ေအာင္ ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို လွဲဖို႕ ဘာမွ စကားမစပ္ဘဲ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေငးငိုက္ေနတတ္တာကို အေမက သတိျပဳမိတယ္တဲ့။ ဒါေပ မယ့္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားလိုက္ ရေတာ ့စိတ္ေတြက ထိုင္းထိုင္းမိႈင္းမိႈင္းျဖစ္သြားတာ ထင္တယ္လို႕ ေပါ့ ေပါ့ပဲေတြးလိုက္မိတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ေန႕ေရႊ႕ညေရႊ႕လာခဲ့တာ မိုးက်ခါနီးလာျပီ။ ဦးေဖဆိုင္နဲ႕ ေဒၚေငြတို႕ကလည္း မိုးတြင္းစာ ထင္း အျဖစ္ ပိေတာက္ပင္ၾကီးလွဲရင္ ရေတာ့မယ္ဆိုျပီး တျခားမွာ ထင္းမရွာဘဲ ေနခဲ့ ၾကေတာ့ သစ္ပင္လ ွဲျဖစ္ေအာင္ နားပူ လာၾကျပီေပါ့ မမ။ အဲဒီေတာ့ အေမကေျပာတယ္တဲ့ သစ္ပင္ ၾကီးျမန္ျမန္ လွဲၾကဖို႕ေပါ့ေလ။
အေဖဟာ သစ္ပင္လွဲဖို႕ ေျပာလိုက္တိုင္း ေငးငိုင္ေနခဲ့ရာက အေမက ဦးေဖဆိုင္တို႕ စိတ္ကြက္သြားရင္ မေကာင္းေၾကာင္း၊ ခင္ခင္မင္မင္ ဆက္ဆံလာတဲ့လူခ်င္း မိတ္ပ်က္သြားမွာ စိုးေၾကာင္း ေျပာေတာ့မွ အေဖ ဟာ သက္ျပင္းခ်ျပီး အေမ့ ကို တိုးတိုတိတ္တိတ္ ေျပာျပတယ္တဲ့။
ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ အေဖ ဖ်ားေနခိုက္ အိပ္မက္မက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ အမွန္ကေတာ့ အေဖဖ်ားလိုက္တာ လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္ေတာင္ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ အေဖသတိလစ္ခိုက္မွာ ေျမာသြားခုိက္ ဆိုပါေတာ့ မမရယ္။ သူ႕အာရံုထဲမွာ ထင္ျမင္ၾကားသိခဲ့ရတာနဲ႕ တူပါတယ္။ အေဖ ဘယ္လိုေျပာတယ္ဆိုတာ အေမက ကၽြန္မ ကို ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ကၽြန္မျပန္ေရးျပရရင္...
မညြန္႕ရယ္ မင္းကဒီသစ္ပင္ၾကီးကို လွဲဖို႕ ေျပာေနတာမင္းကိုငါအျပစ္မတင္ပါဘူး။ ငါတို႕ ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူ တုိင္ပင္လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ကိစၥပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါဖ်ားေနခုိက္ မက္လုိက္တဲ့ အိပ္မက္ေၾကာင့္ ဒီသစ္ပင္ႀကီး ကုိ လွဲရေကာင္းႏုိး မေကာင္းႏုိး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါဆုိင္းေန တာ မညြန္႔ရဲ႕။
အေဖက အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္ေတာ့ အေမက ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႔ ျပန္ေမးတယ္။
အေဖက ဘယ္လုိ ျပန္ေျပာလုိက္လဲဆုိေတာ့ ...
ဒီသစ္ပင္ႀကီး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငါမက္လုိက္တဲ့ အိပ္မက္က ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတယ္။ ေကာင္းက်ိဳး ေပးမွာလား၊ ဆုိးက်ိဳးေပးမွာလား မသိႏုိင္ဘူး မညြန္႔ရဲ႕။ ငါ့အိပ္မက္ကေတာ့ ဆုိၿပီး အေဖက သူ႔အိပ္မက္ကုိ ေျပာျပ တယ္တဲ့။
အိပ္မက္ထဲမွာ အေဖက ပိေတာက္ပင္ႀကီးကုိလွဲဖုိ႔ ပင္ေျခရင္းကုိ ေရာက္ေနတယ္။ ပိေတာက္ပင္ႀကီး က ုိၾကည့္ရတာ အကုိင္းအခက္ေတြ ခုတ္ထားလုိ႔ ပင္စည္လံုးႀကီးပဲ ထီးထီးမတ္မတ္ႀကီး႐ွိေနတဲ့ေန ရာမွာ ပိေတာက္ပင္ႀကီး ကုိ ငါခုတ္ထားပါရက္နဲ႔ ဘယ္လုိေၾကာင့္ ပိေတာက္ပင္ေပ်ာက္ၿပီး ေစတီအုိ ႀကီးကုိသာ ရပ္ၾကည့္ ေနမိတယ္တဲ့။ ၾကည့္ေနရင္းပဲ ေစတီအုိႀကီးဟာ တျဖည္းျဖည္း ၿပိဳက်ပ်က္စီး သြားလုိက္တာ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ေျမႀကီးနဲ႔တစ္သားတည္း ျဖစ္ေအာင္ကုိ ပ်က္စီးသြားတယ္တဲ့။ အဲဒီ ေနရာဟာ ေစတီတစ္ဆူ ႐ွိေနခဲ့တဲ့ ေနရာပါလုိ႔ ေျပာရင္ေတာင္ ယံုႏုိင္စရာမ႐ွိေအာင္ေနရာ႐ွာမေတြ႕ ေအာင္ ေပ်ာက္ပ်က္ သြားတယ္တဲ့။
အေဖလည္း တအံ့တၾသနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနရာက ေစတီေတာ္ႀကီး ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားတဲ့ေနရာမွာ သစ္ ပင္ေလး တစ္ပင္ ေပါက္လာၿပီး တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာလုိက္တာ အေဖၾကည့္ေနရင္းပဲ ဒီသစ္ပင္ဟာ ပိေတာက္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ ျဖစ္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေဖ့မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးလုိ႔ မျမင္ဘဲ သူ႔မ်က္စိေ႐ွ႕မွာပဲ ၿပိဳက်ပ်က္စီး သြားတဲ့ ေစတီေတာ္ႀကီး ကုိပဲ ျမင္ေနမိတယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး အေဖ့ကုိ ဘယ္သူက ေျပာမွန္းမသိ အေကာင္အထည္ မျမင္ရဘဲ ...
" ဒီေနရာတည့္တည့္မွာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ လွူဒါန္းပူေဇာ္ထားတဲ့ ဌာပနာတုိက္ ႐ွိေနတယ္။ ဒီသစ္ပင္ ႀကီး ခုတ္လွဲပစ္ ဖုိ႔ မသင့္ေလ်ာ္ဘူး "
ဆုိတဲ့ အသံကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ၾကားတယ္တဲ့။ အေဖလည္း အိပ္ေပ်ာ္ရာက ႏုိးလာေတာ့ အမွန္ ကေတာ့ မမ ရယ္ သတိလစ္ ေျမာသြားရာက ျပန္သတိရလာတာနဲ႔ တူပါတယ္။ သူ႔အိပ္မက္ ဆုိပါ ေတာ့ေလ။ ဒီ ပိေတာက္ပင္ႀကီး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူမတ္တဲ့ အိပ္မက္ကုိ ေဖ်ာက္လုိ႔မရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ၿပီး ပိေတာက္ပင္ႀကီး ကုိ ခုတ္လွဲဖုိ႔ စိတ္ထဲ မွာ ၀န္ေလးေနမိတယ္လုိ႔ အေမ့ကုိ ေျပာျပတယ္တဲ့ မမရယ္။
အေမ ကေတာ့ အေဖေျပာျပတာကို ေလးေလးနက္နက္ သေဘာမထားခဲ့ဘူးတဲ့။ ရွင့္ဘာသာရွင္ အဖ်ား အရွိန္ၾကီး လုိ႕ ထင္မိထင္ရာေတြ အိပ္မက္တာပါ။ စိတ္ထဲမွာ စြဲလမ္းျခင္းမျဖစ္ေနပါနဲ႔။ အခုလက္ငင္း အေျခအေန မွာ က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ေလး ျပင္ေဆာက္ဖို႔ အေရးၾကီးေနျပီ။မိုးတြင္းစာ ထင္းလည္းမရွိေတာ့ ဘူး ဆိုတာ ရွင္အသိသားပဲ။ ေနာက္ျပီးရွင့္အိပ္မက္က ဟုတ္မွန္းမသိ မဟုတ္မွန္းမသိ၊ ကိုေဖဆိုင္တုိ႔ကို စကားလြန္ ထားျပီးမွ မလုပ္ရင္ သူတို႔ကို ထင္းမေပးခ်င္လို႔ ထင္ျပီးျငိဳးလိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးေနာ္။ ဒီ လင္မယား မိုက္ရူးရဲေတြ။ ေျချမန္ လက္ျမန္နဲ႔။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေထာက္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ရွင္စဥ္းစားပါလို႔ အေမ က ေျပာခဲ့တယ္တဲ့။
ဟုတ္တယ္မမရဲ႕၊ ဦးေဖဆိုင္ႏွင့္ ေဒၚေငတို႔ လင္မယားက လူမိုက္လင္မယား။ သတၱိရွိတာေရာ ေျချမန္ လက္ျမန္ နဲ႔ လူတစ္ဖက္သားကုိ ရုိက္တတ္ႏွက္တတ္တာေရာ။ ေနာက္ျပီး တစ္ေကာင္ၾကြက္ ေတြဆိုေတာ့ ဘယ္ေဆြမ်ဳိး ဘယ္မ်က္ႏွာမွေထာက္စရာမရွိေတာ့ သူတုိ႔ကိယ္ကုိ သူတို႔ေသလူလို သေဘာထားျပီး မိုက္စြမ္း ျပတဲ့ လင္မယားတဲ့။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ မမရယ္၊ သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စတင္ျပီး ရန္စျခင္း က်ဴးလြန္ေစာ္ကားျခင္းေတာ့ မလုပ္တတတ္ဘူးတဲ့။ ခိုင္းတဲ့လူ ေက်နပ္ေအာင္ ေပးတားတဲ့ အခ ေၾကးေငြ နဲ႔ တန္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ေပးတတ္တယ္။ သူတုိ႔ကုိ အေရးမစိုက္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး၊ တစ္ပတ္ရိုက္ တဲ့ သေဘာမ်ိဳး လုပ္လာရင္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမ် မခံဘူးတဲ့။ သိပ္လက္ရဲတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။
အေဖကလည္း ဦးေဖဆိုင္တု႔ိ လင္မယားအေၾကာင္းကို သိတယ္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ လာသူ ေတြဆိုေတာ့ မိတ္ပ်က္ေဆြပ်က္၊ မ်က္ႏွာပ်က္ေအာင္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္ၾကီးေၾကာင့္ သစ္ပင္ခုတ္ ဖို႔ အေရးကို ေတြးဆေနတာ ျဖစ္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ လည္း အေမေျပာတာေတြက စဥ္းစားစရာလည္းျဖစ္ ဦးေဖဆိုင္တုိ႔ လင္မယားကိုလည္း ငဲ့ရ၊ ဆင္းရဲေတာ့လည္း အိပ္မက္ တာေတြ ဘာတြကို ဇြတ္မွိတ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပီး ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို ခုတ္ၾက တယ္ မမ ရယ္။
ဆက္ရန္
.
2 comments:
စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းလာၿပီ မမ....ေစာင့္ၿပီး ဖတ္ေနတယ္ေနာ္ သိလားမမ...
စာေတြအမ်ားႀကီးရိုက္တင္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္...
ျမစိမ္းျပာကမာရြတ္လဲ ၿပီးသြားၿပီ... ဘြန္ေတာ ၾကက္သူခိုးနဲ႔ အခု အိုင္စမ္းေရျပာနဲ႔ ဆက္ဖတ္ေနတယ္...
ခ်စ္ေသာညီမေလး
ပူးေတ
မေရႊစင္ေရ ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္ေနာ္။
Post a Comment