ရည္ေရာ္မွန္း အိုင္စမ္းေရျပာ အပိုင္း (၈)

(၇)

ေမစမ္းၿမိဳင္မွာ အေၾကာင္းကိစၥ႐ွိ၍ ေျပာခ်င္ဆုိခ်င္လွ်င္ သိရေအာင္ မခင္ေ႐ႊက ေမစမ္းၿမိဳင္အား ဗလာ စာအုပ္ တစ္အုပ္ႏွင့္ခဲတံကုိ ေပးထားခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္ ေမစမ္းၿမိဳင္သည္ မည္သည့္အေၾကာင္း ထူးမွ် မ႐ွိ ထင္သည္။ မခင္ေ႐ႊထံကုိ မည္သည့္အေၾကာင္းမွ် စာမေရးေသးေခ်။
သုိ႔ႏွင့္ပင္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ကုန္လြန္လာခဲ့သည္။

" ညီမေလးေရ၊ သန္ဘက္ခါဆုိရင္ မမတုိ႔ေက်ာင္းမွာ အစည္းအေ၀း႐ွိတယ္၊ မမ အစည္းအေ၀းကုိ တက္ရမယ္။ အဲဒီ အစည္းအေ၀းၿပီးရင္ မမ ခြင့္ယူလုိ႔ရၿပီ၊ ခြင့္ယူၿပီး ေရျပာအုိင္႐ြာကုိေရာက္ေအာင္ မမ သြားမယ္။ ညီမေလးအဖုိ႔ အရင္းႏွီးဆံုး ေဆြမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ကုိစိန္းေမာင္ ကုိ ပါေအာင္ မမ ႀကိဳးစားေခၚ လာခဲ့မယ္။ ညီမေလး ဒုကၡႏံြ ထဲက လြတ္ခ်ိန္နီးပါၿပီ ညီမေလးရယ္၊ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာ သာေနေနာ္ "
ဦးေဖဆုိင္ ႏွင့္ ေဒၚေငြ အလစ္မွာ မခင္ေ႐ႊ က ေမစမ္းၿမိဳင္ကုိ တုိးတိတ္စြာ ေျပာဆုိလုိက္သည္။ ေမစမ္းၿမိဳင္၏ မ်က္ႏွာေလး သည္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ မသိ၊ ႐ႊင္႐ႊင္လန္းလန္းမ႐ွိေခ်။ မခင္ေ႐ႊကုိ စုိက္ၾကည့္ ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မခင္ေ႐ႊေျခရင္းမွာ ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး မခင္ေ႐ႊ ေျခဖမုိးကုိ သူ႔နဖူးျဖင့္ထိကာ ႐ွိခုိးရင္း သည္းထန္စြာ ငုိေႂကြးလုိက္သည္။

" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ညီေလး ဦးေဖဆုိင္နဲ႔ ေဒၚေငြ တုိ႔က ႐ုိက္လုိ႔လား "
မခင္ေ႐ႊက မတ္တတ္ရပ္ေနရာမွ ထုိင္ခ်လုိက္ကာ သူ႔ေျခကုိ ဖက္ငုိေနေသာ ေမစမ္းၿမိဳင္ကုိ ၾကင္နာစြာ ဖက္ၿပီး ေမးသည္။
ေမစမ္းၿမိဳင္က မခင္ေ႐ႊမ်က္ႏွာကုိ မ်က္ရည္ျပည့္ေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္လုိက္ကာ ဦးေခါင္း ခါျပသည္။
" မမ ေျပာတာ ညီမေလး ၀မ္းမသာဘူးလား "
မခင္ေ႐ႊက ေမးသည္။

ေမစမ္းၿမိဳင္သည္ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်လ်က္က ဦးေခါင္းကုိ ခါျပလုိက္ေသာအခါ မခင္ေ႐ႊသည္ မ်ားစြာ အံ့အားသင့္ သြားေတာ့၏။ ဤ ၀ဋ္ဒုကၡမွ အလြန္အမင္း ကၽြတ္လြတ္လုိေသာ ေမစမ္းၿမိဳင္ေလးသည္ ယခု သူ႔ဘ၀ အဖုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမႈရေတာ့မည့္ အခ်ိန္အခါေရာက္မွ ၀မ္းမသာ ဘူးဆုိသည္ကုိ မခင္ေ႐ႊက မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ေမစမ္းၿမိဳင္က သူ စာေရးျပမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ လက္ဟန္ျဖင့္ ေျပာသည္။ မခင္ေ႐ႊက နားလည္သည့္ မ်က္ႏွာ ျဖင့္ ဦးေခါင္းကုိ ညိတ္ျပလုိက္ေသာအခါ ေမစမ္းၿမိဳင္သည္ မ်က္ရည္က်လ်က္က သူ႔အခန္း ႐ွိရာသုိ႔ ျပန္ထြက္ သြားသည္။

မခင္ေ႐ႊသည္ သူ႔အနားမွ ထြက္သြားေသာ ေမစမ္းၿမိဳင္ကုိ ၾကည့္ေနၿပီးမွ ေမးျမန္းေနရန္ အခ်ိန္ ကလည္း မ႐ွိ ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသုိ႔ထြက္လာခဲ့၇သည္။
ေက်ာင္းမွာ အစည္းအေ၀းတြင္ ေျပာဆုိ ေရးမွတ္ေနရေသာ္လည္း စိတ္ကုိ မနည္းခ်ဳပ္ေနရသည္။
မခင္ေ႐ႊ ၏ စိတ္သည္ အခါမ်ားစြာ ေက်ာင္းအစည္းအေ၀းခန္းထဲမွ ထြက္ခြာၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ကာ။ ေမစမ္းၿမိဳင္ ကုိ စိတ္ထဲမွာ စဲြေနသည္။
ထုိအခုိက္ အစည္းအေ၀းခန္းထဲမွ လူေတြ ထိတ္လန္႔တၾကားေအာ္သံေၾကာင့္ အစည္းအေ၀းႏွင့္ ပတ္သက္ ေသာ စာကုိ ေရးမွတ္ေနသည့္ မခင္ေ႐ႊသည္ စာငံု႔ေရးေနသည့္ ဦးေခါင္းကုိ ေမာ့ၾကည့္ လုိက္သည္။ စိတ္ထဲ ကမူ -" ဘာျဖစ္ၾကတာပါလိမ့္ "ဟု ေတြးမိ၏။
 

" ဟုိမွာ ဆရာမ။ ဆရာမေနတဲ့အိမ္ မီးေလာင္ေနၿပီ "
တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေအာ္ဟစ္ေျပာသံေၾကာင့္ စာသင္ေက်ာင္းမွ ေကာင္းေကာင္း လွမ္းျမင္ေနရေသာ ေမစမ္းၿမိဳင္႐ွိေနသည့္ အိမ္ကုိ မခင္ေ႐ႊက ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ သည္။
သစ္ပင္ ေတြ ျပဳန္းတီးကုန္ၿပီျဖစ္၍ ေရျပာအုိင္႐ြာက စမ္းၿမိဳင္ၿခံပ်က္ႀကီးလုိ ျဖစ္ေနေသာ ၿခံႀကီးထဲ႐ွိ မခင္ေ႐ႊေနေသာ အိမ္ႀကီးသည္ မီးခုိး၊ မီးေတာက္ မီးလွ်ံမ်ား ဖံုးေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
မီးၿငႇိမ္းသတ္ရန္ လူေတြ ေျပးလႊားၾကသည္။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ စည္းေ၀းေနၾကေသာ လူေတြသည္ အစည္းအေ၀း ကုိ မဆက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ မီးေလာင္သည့္ေနရာသုိ႔ ကူညီရန္ ေျပးၾကသည္။
" ဆရာမ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ ဆရာမ ပစၥည္းေတြ ပါကုန္ေရာေပါ့ "

ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိေသာ မခင္ေ႐ႊကုိ လူတစ္ေယာက္က ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ ေက်ာင္းခန္းထဲက ထြက္ေျပး သြားသည္။ ထုိအခါ အံ့အားသင့္သလုိ ျဖစ္ေနေသာ မခင္ေ႐ႊသည္ မီးေလာင္ေနေသာ အိမ္ႀကီး႐ွိရာသုိ႕ ေျပးလာခဲ့သည္။

မခင္ေ႐ႊ ၏ ပစၥည္းသည္ မ်ားမ်ားစားစား႐ွိသည္မဟုတ္၊ အ၀တ္အစား ထည့္သည့္ လက္ဆဲြေသတၱာ တစ္လံုး၊ အိပ္ရာလိပ္ တစ္ခုႏွင့္ သနပ္ခါး၊ ေက်ာက္ျပင္၊ ဘီး၊ မွန္ႏွင့္ေရခြက္၊ ဆပ္ျပာခြက္ ထည့္ ထားသည့္ ႀကိမ္လက္ဆဲြျခင္း ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္လံုးသာျဖစ္သည္။
မခင္ေ႐ႊ သည္ သူ႔ပစၥည္းကုိ စိတ္မေစာ၊ ဒုကၡိတမေလး ေမစမ္းၿမိဳင္ကုိသာ စိတ္ေစာေနမိသည္။

" ေကာင္မေလး အခ်ိန္မီ မီးထဲက ထြက္ႏိုင္ပါ့မလား။ ေအာ္ဟစ္ႏုိင္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ထဲမွာ ပိတ္မိ က်န္ခဲ့ရင္ ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ မေသသင့္ဘဲ ေသ႐ွာေတာ့မယ္ "
ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ ေျပးလာခဲ့သည္။
၀ုိင္းအံုေရာက္လာာကသည့္ လူေတြက ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ မီးကုိ ၿငႇိမ္းသတ္ေနၾကသည္။ သစ္ကုိင္း ေတြျဖင့္ ႐ုိက္ခ် ၾကသည္။ ေျမႀကီး ေတြ သဲေတြျဖင့္ က်ံဳးပက္ၾကသည္။
" ေရနဲ႔ပက္ၾကပါဟ"

ေအာ္သူက ေအာ္ၾကသည္။
" ဘယ္လုိလုပ္ ခပ္မွာလဲ၊ စက္သီးေရာ ေရပုန္းေရာ။ ႀကိဳးေရာ အားလံုး ေရတြင္းထဲ ျပဳတ္က်သြား ၿပီ"
ျပန္ေအာ္သူက ေအာ္သည္။
အနီးဆံုးေနရာမွာ ႐ွိေနသည့္ စာသင္ေက်ာင္း၀င္းထဲသုိ႔ ေျပးကာ ေရပုန္းျဖင့္ ေရခပ္သူက ေျပးခပ္ သည္။ သုိ႔ေသာ္ မ်က္စိေအာက္မွာပင္ ၿငႇိမ္းသတ္ရင္းျဖင့္ အိမ္ႀကီးသည္ အဟုန္ျပင္းစြာ ေတာက္ ေလာင္ေနေသာ မီးထဲ မွာ ျပာက်သြားသည္။

လူေတြ ၀ုိင္းအံုေနၾကသည့္ အထဲတြင္ ဦးေဖဆုိင္၊ ေဒၚေငြႏွင့္ ေမစမ္းၿမိဳင္တုိ႔ကုိ တစ္ေယာက္မွ် မေတြ႕ရသည္ကုိ မခင္ေ႐ႊႏွင့္တကြ အားလံုးက သတိထားမိလာၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤအိမ္ေပၚ ေနသူမ်ား ထဲက မခင္ေ႐ႊ တစ္ေယာက္သာ႐ွိေနၿပီး က်န္လူသံုးေယာက္ကုိ ႐ွာမေတြ႕ဘဲ ျဖစ္ေန ေသာအခါ လူေတြ သည္ ထင္ေၾကးအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးေနၾကသည္။
ေလာင္ကၽြမ္းသြားေသာ အိမ္ႀကီးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေ၀းသည့္ တစ္ေနရာ၊ ႏြယ္ေတြဖံုးေနသည့္ ခ်ံဳႀကီး ေဘးတြင္ မခင္ေ႐ႊ လက္ဆဲြေသတၱာကုိ ေနရာမပ်က္ ပိတ္ရက္သား ျပန္ေတြ႕ၾကရေသာအခါ လူ ေတြသည္ မ်ားစြာ အ့ံၾသ ၾကေတာ့သည္။ မခင္ေ႐ႊ ကုိယ္တုိင္ပင္ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္မိေတာ့ သည္။

ေမစမ္းၿမိဳင္သည္ တမင္ပင္ ႀကိုတင္စီမံခ်က္ျဖင့္ မခင္ေ႐ႊ၏ လက္ဆဲြေသတၱာကုိ ေဘးလြတ္ကင္းရာ ပုိ႔ထားလုိက္ၿပီးမွ အိမ္ႀကီးကုိ ႐ိႈ႕ေလသလား။ ဦးေဖဆုိင္ႏွင့္ ေဒၚေငြတုိ႔အေနျဖင့္ မည္သည့္နည္းႏွင့္ မွ် အဆံုးမခံ၊ မီး႐ိႈ႕မည္မဟုတ္ဟု မခင္ေ႐ႊက ေတြးမိေသာ္လည္း ေမစမ္းၿမိဳင္တုိ႔ မိသားစု၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကုိ လူသိသြားမည္စုိးသည့္အတြက္ မည္သည့္ ထင္ျမင္ခ်က္မွ် မေပးဘဲ တပည့္ေလး တစ္ေယာက္ ယူေပးသည့္ လက္ဆဲြ ေသတၱာကုိသာ ေက်ာင္းမွာ သြားထားရန္ ေျပာလုိက္ရသည္။

ေသခ်ာစြာ မီးၿငိမ္းသြားေသာအခါမွ သက္ဆုိင္ရာ တာ၀န္႐ွိသူေတြက မီးေလာင္ေျမကုိ စစ္ေဆး႐ွာ ေဖ ြၾကည့္ၾကသည္။ ထုိအခါမွ မီးေလာင္ကၽြမ္းေနသည့္ လူ႐ုိးေတြကုိသာ ေတြ႕ၾကရသည္။ ထုိအခါမွ ဦးေဖဆုိင္၊ ေဒၚေငြႏွင့္ မစမ္းၿမိဳင္တုိ႔ ေပ်ာက္ကြယ္ေနျခင္း အဓိပၸာယ္ေပၚလာၾကေတာ့သည္။

သစ္ပင္ေတြ ျပဳန္းတီးၿပီး ပ်က္စီးေနေသာ ၿခံပ်က္ႀကီးထဲက မီးေလာင္ျပင္ႀကီးသည္ ျမင္ရသူအဖုိ႔ ေၾက ကဲြစရာပင္ ေကာင္းေသးေတာ့သည္။ ေက်ာင္းႏွင့္ အနီးကပ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ေနရာမွာ မီးေလာင္ လုိက္သည့္အတြက္ ေျပးလႊားၾက၊ မီးသတ္ၾက၊ ထိတ္လန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ အစည္းအေ၀းသည္လည္း ပ်က္သြားေလသည္။ ေနာက္ေန႔မွ အစည္းအေ၀း ျပန္စရန္ ဆံုးျဖတ္ လုိက္ၾကသည္။
ေနလက္စ ေနရာ ေပ်ာက္သြားသည့္ မခင္ေ႐ႊသည္ သူ႔အတြက္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ႐ွာေပးထား သည့္အိမ္ ကုိ အဆင္သင့္ ေျပာင္းေနလုိက္ေသာေၾကာင့္ ေနထုိင္ေရးမွာ ကသီလင္တ မျဖစ္၊ မီး ေလာင္ရာမွာ ပါသြားသည့္ သူ႔ပစၥည္းကလည္း တန္ဖုိး႐ွိသည့္ပစၥည္းမဟုတ္။

သူခ်မ္းသာသေ႐ြ႕ ထည့္သုိထားသည့္ လက္ဆဲြေသတၱာထဲမွာ သူပအ၀တ္ေတြအားလံုး မဆံုးမ႐ံႈး ႐ွိေနသည္။ သူစုေဆာင္းထားသည့္ ေငြေၾကးလည္း တစ္ျပားမွ် မေပ်ာက္မပ်က္႐ွိေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မခင္ေ႐ႊအေနျဖင့္ မည္သုိ႔မွ် ထိခုိက္မႈမ႐ွိေသာ္လည္း ေမစမ္းၿမိဳင္အတြက္ကုိမူ မခင္ေ႐ႊ သည္စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ ထိခုိက္လုိက္သည္။

မခင္ေ႐ႊသည္ သူ အသစ္ေနထုိင္ရမည့္ အိမ္သုိ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေရာက္လာေသာအခါ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းလြန္း ေသာေၾကာင့္ အိမ္႐ွင္က ျပင္ေကၽြးသည့္ ညေနစာထမင္းကုိပင္ လံုး၀ မစားေတာ့ဘဲ သူ႔အတြက္ ေပးထားသည့္ အခန္းထဲသုိ႔ တန္း၀င္လာခဲ့သည္။ သူ႔လက္ဆဲြေသတၱာကုိ တစ္ေယာက္ အိပ္ကုတင္ ေပၚတြင္ခ်ကာ ေသတၱာကုိမွီၿပီး ေျခဆင္းထုိင္လုိက္သည္။

သူ႔အိပ္ရာခင္းမွာ မီးထဲပါသြားၿပီျဖစ္သည္။ ယခု ေနထုိင္ရမည့္ အိမ္သည္ ေမစမ္းၿမိဳင္တုိ႔အိမ္မွာလုိ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ ဘာတစ္ခုမွ် မ႐ွိဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာသာ အိပ္ရမည့္ အိမ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။
သူ႔အတြက္ ေပးထားသည့္အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ရာေလး ျပင္ေပးထားသည္။ မခင္ေ႐ႊ၏ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ မီးေလာင္သည့္ အထဲမွာ အိပ္ရာပါသြားောကာင္း သိသျဖင့္ ယာယီအိပ္ရာ အျဖစ္ ျပင္ဆင္ေပးထားရာ သင္ျဖဴးဖ်ာ ေခ်ာေခ်ာတစ္ခ်ပ္၊ ေခါင္းအံုးတစ္လံုး၊ ခ်ည္ေစာင္တစ္ထည္၊ ျခင္ေထာင္တစ္လံုး ႐ွိေနသည္။

မခင္ေ႐ႊသည္ ေသတၱာကုိ မွီထုိင္ရင္း ေမစမ္းၿမိဳင္အေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားေနရာမွ မီးမေလာင္မီ တစ္ေန႔က သူ႔ဘ၀ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္းျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ေျပာသည္ကုိ ၀မ္းမသာႏိုင္ဘဲ မခင္ေ႐ႊေျခကုိ ဖက္ကာ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငုိခဲ့သည္ကုိလည္းေကာင္း၊ သူ ဘာျဖစ္သည္ကုိ စာေရးျပမည္ဟု အမွတ္သညာ ျပဳခဲ့သည္ ကုိ လည္းေကာင္း၊ တစ္အိမ္လံုး မီးေလာင္ကုန္ပါလ်က္ႏွင့္ မခင္ေရႊ၏ လက္ဆဲြေသတၱာ တစ္လံုးသာလွ်င္ ေဘးကင္း ရန္ကင္း ျပန္ရသည္ကုိ လည္းေကာင္း မခင္ေ႐ႊသည္ စဥ္းစားမရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။

လက္ဆဲြေသတၱာတစ္လံုးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လူေတြက အံ့ာသၾကေသာ္လည္း မခင္ေ႐ႊအေပၚမွာ မည္သူမွ် သံသယမျဖစ္ၾကေခ်။
သံသယ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းကလည္း ဘာမွ် မ႐ွိခဲ့။
သတင္းစကားတစ္ခုေတာ့ ရလုိက္သည္။ မီးမေလာင္မီက ဦးေဖဆုိင္ႏွင့္ ေဒၚေငြတုိ႔ထံ ထင္း ၀ယ္ထားသူ တစ္ေယာက္က ထင္းဖုိးေငြႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေျပာစရာ႐ွိ၍ သြားခဲ့ေၾကာင္း။ ထုိအခါ အိမ္ႀကီးေပၚမွ ေမစမ္းၿမိဳင္ ၏ ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းစြာ ငုိေႂကြးသံ။ ဦးေဖဆုိင္ ႏွင့္ ေဒၚေငြတုိ႔ တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္း ႀကိမ္းေမာင္းသံ ႏွင့္ ႐ုိက္ႏွက္သည့္ အသံမ်ိဳးလုိ ၾကားခဲ့ရသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ထင္းဖုိးေငြ စကားေျပာစရာ႐ွိသူသည္ အိမ္ေပၚမတက္ဘဲ ျပန္လာခဲ့သည္ဟူေသာ သတင္းစကား ပင္ ျဖစ္သည္။
သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ေမစမ္းၿမိဳင္သည္ စိတ္နာနာျဖင့္ မီး႐ိႈ႕လုိက္ေလသလားဟု ေတြးလုိက္မိသည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိအေတြးသည္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ သီးေဖဆုိင္ႏွင့္ ေဒၚေငြႏွစ္ေယာက္စလံုး႐ွိေနပါလ်က္ႏွင့္ ေမစမ္းၿမိဳင္ ထုိသုိ႔ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် လုပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
မခင္ေ႐ႊ သည္ စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြးေနရာမွ အ၀တ္လဲရန္ ထလုိက္သည္။ သူ႔ေသတၱာကုိ ဖြင့္မည္ ဟု ကုိင္လုိက္ေသာအခါ ေသတၱာအျပင္ဘက္ေဘးတြင္ ဇစ္တပ္ထားေသာ အိတ္ကပ္ေလးကုိ မ်က္လံုးက ေရာက္ သြားသည္။

ထုိ အိတ္ကပ္ေလးထဲမွာ အဖုိးတန္ ပစၥည္းမ႐ွိ။ လုိလွ်င္ ရေစရန္ စာအိတ္အလြတ္။ စာေရးစကၠဴ ကတ္တစ္ခု ႏွင့္ တံဆိပ္ေခါင္းငါးလံုးသာ ႐ွိသည္။
ထုိ အိတ္ကပ္ေလးဇစ္ကုိ မခင္ေ႐ႊ ဖြင့္ခဲ့သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိအိတ္ကပ္ေလးသည္ အစဥ္ပိတ္လ်က္ ႐ွိေနသည္။ ယခု ထုိအိတ္ကပ္ေလး၏ ဇစ္ သည္ တစ္၀က္ပြင့္လ်က္ ႐ွိေနသည္ကုိ မခင္ေ႐ႊ ျမင္ရသည္။
သုိ႔ေသာ္ အေထြအထူး မထင္။ မီးေလာင္သည့္ အိမ္ေပၚမွ တစ္စံုတစ္ဦးက ကပ်ာကသီ ဆဲြယူ ပစ္ ခ်လုိက္ သည့္ အတြက္ ထိခုိက္မိၿပီး ပြင့္ေနျခင္းသာ ျဖစ္မည္ဟု မခင္ေ႐ႊက ေပါ့ေပါ့ေတြးကာ ဇစ္ကုိ ျပန္ပိတ္ရန္ ဆဲြလုိက္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ဇစ္သည္ အိတ္အတြင္းက တစ္စံုတစ္ခုက ခံေနဟန္ျဖင့္ ဆဲြမရဘဲ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ မခင္ေ႐ႊက အိတ္ထဲ ကုိ လက္ျဖင့္ ႏိႈက္စမ္းလုိက္ေသာအခါ ဇစ္သြားလမ္းေၾကာင္းတြင္ ဗလာစာအုပ္ တစ္အုပ္အဖံုးက ခံေနေၾကာင္း သိရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ -
" ဒီ အိတ္ထဲကုိ ဗလာစာအုပ္ ဘယ္အခါကမွ မထည့္ခဲ့ဘူး ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနပါလိမ့္ "
ဟု ေတြးကာ ဆဲြထုတ္လုိက္သည္။

အျပင္ဘက္ ကုိ စာအုပ္ေရာက္ေသာအခါမွ ထုိစာအုပ္သည္ ေမစမ္းၿမိဳင္ကုိ ေပးထားခဲ့သည့္ စာအုပ္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ စာအုပ္အၾကားတြင္ ေမစမ္းၿမိုင္ကုိ သူေပးထားခဲ့သည့္ ခဲတံေလးက ညႇပ္ လ်က္သား႐ွိေနသည္။
စာအုပ္အဖံုးေပၚတြင္မူ
ေက်းဇူး႐ွင္မမသုိ႔
ဟူေသာ စာေလးကုိ ေရးထားသည္။

မခင္ေ႐ႊသည္ ေန႔လယ္က ေမစမ္းၿမိဳင္မီးထဲပါ ေသဆံုးခဲ့ေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာစြာ သိခဲ့ရသျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ မ်ားစြာ ထိခုိက္ျခင္းျဖစ္ရသည္ မွန္ေသာ္လည္း စိတ္ခုိင္ေသာသူျဖစ္၍ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ေပ။
ယခု သြားေလသူ၏ လက္ေရးေလးကုိ ျမင္လုိက္ရေသာအခါ ရင္ထဲမွာ ဆုိ႔သြားသည္။ ငုိမည္ဟု မရည္႐ြယ္ ဘဲလ်က္ ႏွင့္ စိတ္ထဲမွာ လိႈက္လွဲေသာ ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းျခင္းျဖင့္ မ်က္ရည္က်မိသည္။
သူ ဘာျဖစ္သည္ကုိ စာေရးျပမည္ဟု အမွတ္အသား လုပ္သြားသည္ကုိ ျပန္သတိရလုိက္ေသာအခါ သိလုိေသာ စိတ္ေဇာေၾကာင့္ အ၀တ္လဲမည္ဟူေသာ စိတ္ကူးေပ်ာက္သြားသည္။ စာအုပ္ကုိဖြင့္ကာ စိတ္၀င္စားစြာ ဖတ္လိုက္သည္။

ေက်းဇူး႐ွင္ မမ႐ွင့္ -

ကၽြန္မ ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡဆင္းရဲက လြတ္ေအာင္ ကယ္တင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတဲ့ မမေစတနာကုိ ဒီဘ၀ မွာ ေက်းဇူးမဆပ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေနာင္ဘ၀ေတြမွာ ႀကံဳႀကိဳက္ေတြ႕ဆံုၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္ပါေစလုိ႔ ဆု ေတာင္း သြားပါတယ္ မမ။
မမရဲ႕ ကယ္တင္မႈကုိ ကၽြန္မ စိတ္ေဇာႀကီးစြာနဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုသုိလ္ကံ နည္းပါး လြန္းတဲ့ ကၽြန္မ ကုိ မမ ကယ္တင္ဖုိ႔ရာ အခြင့္မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ မမ ကယ္တင္မယ့္ အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေန ရင္လည္း ကၽြန္မ ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မမ ဒုကၡေတြ႕ရေတာ့မယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဟုိလူယုတ္မာ ေဖဆုိင္ ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ မမ။

မမ အေနနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေျပာင္းေနရင္ ျဖစ္ႏုိင္ရက္သားနဲ႔ ကၽြန္မကုိ ငဲ့ၿပီး မမ ဇြတ္မွိတ္ေနတယ္ ဆုိတာကုိ ကၽြန္မ ရိပ္မိပါတယ္။
မမက ေက်ာင္းအစည္းအေ၀းၿပီးရင္ ခြင့္ယူ၊ ေရျပာအုိင္ကုိ သြားမယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ေန႔က ကၽြန္မဘာ ေၾကာင့္ ၀မ္းမသာ ႏုိင္ဘဲ ငုိရတယ္ဆုတာကုိ စာေရးျပရင္ မမကေတာ့ ယံုမွာပါ။ အျခားလူေတြသာဆုိရင္ အရူးပီပီ ေတြ႕ကရာ ေတြ ေရးတယ္လုိ႔ ဆုိၾကမွာပဲ။

ကၽြန္မ အေမကုိ ႏွိပ္စက္၊ ကၽြန္မကုိ ႏွိပ္စက္ေနၾကတဲ့ လူယုတ္မာ လင္မယား ေဖဆုိင္နဲ႔ မေငြတုိ႔ မမ အေပၚ မွာ ယုတ္ယုတ္မာမာ ႀကံစည္ေနၾကတာကုိ သိရလုိ႔၊ ကၽြန္မ ငုိရတာပါ။
သူတုိ႔ အေနနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားလာခဲ့ၾကတာက ၾကာေတာ့ အလုပ္ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္မစား ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး မမ။ ပတၱျမားကုိ ရဖုိ႔ကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ႐ွိသေလာက္ျဖစ္ေနတာ သူတုိ႔ စဥ္းစား မိပါလိမ့္မယ္။

ဒီေတာ့ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ထုိင္စားေနႏုိင္ေအာင္ သူတုိ႔က ႀကံၾကၿပီ။
ဘယ္လုိ ႀကံလဲဆုိေတာ့၊ မမကုိ ေဖဆုိင္ဆုိတဲ့ လူယုတ္မာႀကီးက အပုိင္စီးမယ္တဲ့ေလ။ သူ အပုိင္စီး က်င့္ႀကံ တာ ခံလုိက္ရတဲ့ မမအေန နဲ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လူသိခံ၀ံ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ွက္ၿပီး ၿမံဳေနမွာပဲ။ ဒီေတာ့ သူ႔မယား ျဖစ္ၿပီ ဆုိတာ ကုိ လူသိမခံခ်င္ရင္၊ မမရတဲ့လခ ကုိ သူတုိ႔လက္ထဲ အကုန္အပ္။

တကယ္လုိ႔ မမက ႏႈတ္ဆိတ္မေနဘဲ သက္ဆုိင္ရာကုိ တုိင္ၾကားမယ္ဆုိရင္ ေဒၚေငြက သူ႔လင္မွာ အျပစ္ မရွိေၾကာင္း၊ မမက သူ႔ လင္ကုိ ခုိးၿပီး မယားငယ္ခံေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခုမွ မမ ေနာက္ေယာက္်ား လုိခ်င္ လုိ႔ သူ႔လင္ကုိ အျပစ္ရွာလီဆယ္တုိင္ၾကားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ မဟုတ္ေသခ်ာလုပ္ႀကံေျပာၿပီး အရွက္ခဲြ မယ္ေပါ့။
သူတုိ႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ အခုလုိ ပုိင္ပုိင္ ႀကံလုိက္ရင္ မမ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆုိ အရံႈးေပးၿပီး ၿမံေနရ ေတာ့မယ္ လုိ႔ တြက္ၾကတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိပါတယ္ မမ။ ကၽြန္မကုိ ကယ္တင္လုိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ဒီအိမ္ေပၚမွာ ၾကာရွည္ ဆက္ေန ရင္ မမ ဘ၀အဖုိ႔ အညြန္႔က်ိဳးေတာ့မယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဒီအတုိင္း ႀကံေနၾကတာ၊ သူတုိ႔အိမ္ေပၚမွာ မေနေတာ့ ဘဲ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းကုိ မမထြက္သြားရင္လည္း သူတုိ႔ ဒီအတုိင္း ေျပာမယ္လုိ႔ တုိင္ပင္ ၾကတယ္။
အခ်ဳပ္ ကေတာ့ မမ လူသိမခံ၀ံ့တဲ့၊ အရွက္ကုိငဲ့ၿပီး သူတုိ႔ကုိ တစ္သက္လံုး လုပ္ေကၽြးသြားဆုိတဲ့ သေဘာ မ်ိဳးေပါ့။

သူတုိ႔ ယုတ္ယုတ္မာမာ တုိင္ပင္ေနၾကတာကုိ ကၽြန္မ ေခ်ာင္းနားေထာင္လုိ႔ အားလံုး သိလုိက္ရေတာ့ -
မမ က ဒီအိမ္ေပၚက ေျပာင္းေရႊ႕သြားသည့္တုိင္ေအာင္ သူတုိ႔က မမကုိ မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ႔ပက္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး ထားၿပီး အက်ိဳးယုတ္ အရွက္ကဲြေအာင္ ေျပာၾကရင္ မမ အေနနဲ႔ တစ္သက္လံုး ေကာင္း ႏုိင္ပါ ေတာ့မလား။ ကၽြန္မကုိ ငဲ့မိလုိ႔ မမအတြက္ အခုလုိ လူယုတ္မာ လင္မယားက မေကာင္းႀကံ တာကုိ ကၽြန္မ ကယ္မယ္ မမ။

ကၽြန္မ အေနနဲ႔လည္း လူ႔ျပည္ေလာကမွာ ေနလုိတဲ့ စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး မမရယ္၊ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ၿငီးေငြ႕လာတာတစ္ေၾကာင္း၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ကစၿပီး အေမ့ကုိခ်ည္း မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ေနတယ္၊ အေမ နဲ႔ လုိက္ေနခ်င္ တဲ့ စိတ္က အလိုလုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေပၚေနတယ္ မမ။

ကၽြန္မအေပၚ မွာ ေစတနာ မြန္ျမတ္လြန္းတဲ့ မမရဲ႕ နာမည္သိကၡာကုိ ကၽြန္မ အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္ ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္မအေပၚမွာ မမထားခဲ့တဲ့ ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊ ေက်းဇူးကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဆပ္ခဲ့ပါတယ္ မမ။ ကၽြန္မ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ မိဘမ်ားရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာ ေနရာ ေရျပာအုိင္ကုိ မမ ေရာက္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ မမ ေျပာျပခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အနီးကပ္ဆံုး ေဆြမ်ိဳးျဖစ္ တဲ့ ကုိကုိစိန္းေမာင္ ဆုိတာကုိ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစု ဘ၀ျဖစ္စဥ္ ေတြ ေျပာျပပါ မမရယ္။ ေစတီေဟာင္း ေနရာကုိ တတ္ႏုိင္သမ ျပဳျပင္ကုိးကြယ္ပါလုိ႔။

ဒီစာကုိ ကၽြန္မေရးၿပီး မမေသတၱာရဲ႕ ေဘးအိတ္ေလးထဲမွာ ထည့္ထားခဲ့ပါမယ္၊ မမကုိ ေနာက္ဆံး ကန္ေတာ့သြားပါတယ္ မမ။
ေမစမ္းၿမိဳင္စာက ဤေနရာမွာ ဆံုးသြားေလသည္။ သူ သံေယာဇဥ္ႀကီးသေလာက္ ခင္မင္တြယ္တာ လ်က္ ႏွင့္ စိတ္မေကာင္းစရာအေၾကာင္းေပၚကာ ခဲြခြာလာခဲ့ရေသာ ေရျပာအုိင္ရြာကုိ ေမ့ေပ်ာက္ထား ခဲ့ပါလ်က္ ႏွင့္ ေရျပာအုိင္ရြာ၏ အဆက္အႏြယ္ကုိ ထူးဆန္းစြာ ႀကံဳႀကိဳက္တုိက္ဆုိင္ ေတြ႕လုိက္ရျပန္သည္။

ေတြ႕ႀကံဳရျပန္ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းစရာပင္ျဖစ္ေနသည္။ မခင္ေရႊသည္ စာကုိ ေသတၱာေဘး အိတ္ကပ္ေလး ထဲ ျပန္ထုိးထည့္လုိက္သည္။ ေသတၱာကုိ ဖြင့္ခ်င္ေသာစိတ္ မရွိေတာ့ေခ်။ အ၀တ္လဲ လုိေသာ စိတ္လည္း မရွိေတာ့ေခ်။

ေမစမ္းၿမိဳင္ သည္ ဤစာကုိ မေရးမီကပင္ တစ္စံုတစ္ခုကုိ စြန္႔စြန္႔စားစားလုပ္ရန္ စိတ္ကုိဆံုးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ေပမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာကုိေရးသည္။ မခင္ေရႊ၏ ေသတၱာေဘးအိတ္ကပ္ေလးထဲထည့္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေသတၱာကုိ ၿခံထဲမွာ သြားထားျခင္းျဖစ္မည္။ ဦးေဖဆုိင္ႏွင့္ ေဒၚေငြကုိ မည္သည့္နည္းျဖင့္ ႏုိင္နင္းေအာင္ စီမံ လုိက္သနည္း။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ဦးေဖဆုိင္ႏွင့္ ေဒၚေငြတုိ႔သည္ နံနက္စာ စား ေသာက္ၿပီးသည့္အခါ ေန႔စဥ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ထမင္းလံုးစီ အိပ္စက္ေလ့ရွိၾက သည္။

ဦးေဖဆုိင္ႏွင့္ ေဒၚေငြတုိ႔ အိပ္ေနစဥ္ မီးဖုိေဆာင္ထဲမွာရွိေနေသာ ေရနံဆီကုိ ယူေလာင္းၿပီး မီးရီႈ႕ လုိက္ျခင္းျဖစ္မည္ဟု မခင္ေရႊကေတြးသည္။ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ဦးေဖဆိုင္ႏွင့္ ေဒၚေငြတုိ႔ကုိ ေသခ်ာေပါက္ ႏုိင္နင္း ထားပါလ်က္ ႏွင့္ ေမစမ္းၿမိဳင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ကုိယ္လြတ္ဆင္းမေျပးႏုိင္ရသနည္း။ ေရနံဆီ ေလာင္းမီးရိႈ႕ေနစဥ္ မွာ ဦးေဖဆုိင္ႏွင့္ေဒၚေငြ ႏုိးလာၿပီး သူတုိ႔ မလြတ္သည့္ အတူတူ ေမစမ္းၿမိဳင္ကုိပါ ဆဲြထား လုိက္သည္ ထင္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ေမစမ္းၿမိဳင္စာထဲတြင္ သူ႔ဘ၀ကုိ ၿငီးေငြ႕သည္။ သူ႔မိခင္ကုိခ်ည္း ျမင္ေနသည္။ သူ႔မိခင္ ေနာက္ကုိ လုိက္ခ်င္ေနသည္ဟူေသာ အခ်က္ပါေနသည္။ သူ႔ဘ၀ကုိလည္း အဆံုးသတ္လုိျခင္း၊ ဦးေဖဆုိင္ တုိ႔ကုိ လက္စားေခ် ရာလည္းေရာက္၊ မခင္ေရႊကုိ ေက်းဇူးဆပ္ရာလည္းေရာက္ေအာင္ ျပဳ လုပ္သြားျခင္းလား။ ေရျပာအုိင္ ႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ မခင္ေရႊသည္ေတြး၍ ဥာဏ္မမီႏုိင္ေတာ့ေခ်။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ မခင္ေရႊ သည္ ယုတ္ယုတ္မာမာ ႀကံစည္ေသာ ဦးေဖဆုိင္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံလက္ထဲက လက္မတင္ေလး လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ရသည့္အတြက္ သြားေလသူ ေမစမ္းၿမိဳင္၏ ေက်းဇူးကုိ မေမ့ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမစမ္းၿမိဳင္အတြက္ ရည္စူးေသာ အလွဴဒါနေလး ျပဳလုပ္ကာ အမွ်ေ၀မည္ဟု စိတ္ထဲက စီစဥ္လုိက္ၿပီး မိမိအတြက္ ေပးထားသည့္ အခန္းေလးကုိ သန္႔ရွင္းေအာင္ ျပဳျပင္ေနလုိက္သည္။

-----------------------------------
ဆက္ရန္
.